De man zonder ziekte

by Arnon Grunberg

In De man zonder ziekte reist een jonge Zwitserse architect af naar Bagdad om een nieuw operagebouw te ontwerpen. Een man die er van overtuigd is dat een architect het leven van mensen mooier en makkelijker moet maken.

''Meer nog dan zijn Indiaase uiterlijk - het wekt weleens verwarring, een keer had een man in een café over het gele gevaar gesproken en daarbij nadrukkelijk Sams kant uitgekeken - is dit de kern van zijn identiteit: het gebrek aan ziekte. Hij heeft geen rolstoel nodig, geen permanente verzorging, hij is heer en meester over zijn eigen lichaam. Zo was hij eerst het kind geweest, vervolgens de jongen en nu de man zonder ziekte. Wat hij verder ook is en nog zal worden, hij is vooral gezond, zowel geestelijk als lichamelijk.'

Genres: Fiction, Dutch Literature, Literature, School, Roman, Middle East, Novels

221 pages, Paperback

First published May 23, 2012

About the author

Arnon Yasha Yves (Arnon) Grunberg is a Dutch writer. Some of his books were written using the heteronym Marek van der Jagt.

In 1989 Grunberg made his acting debut in Maria's Cunt (de Kut van Maria); a short film by Dutch enfant terrible filmmaker Cyrus Frisch.

Grunberg made his literary debut in 1994 with the novel Blauwe maandagen (Blue Mondays), which won the Dutch prize for the best debut novel that year. In 2000, under the heteronym Marek van der Jagt, he won the best debut prize again for his novel De geschiedenis van mijn kaalheid (The History of My Baldness).

Grunberg publishes novels about once a year but also writes columns and essays in a wide variety of Dutch and international newspapers and magazines. He does not restrict himself only to the written media, but also reads a story for the radio every week and for some time he was host of a cultural television program. He also writes a blog for the literary Internet magazine Words Without Borders and his own site ArnonGrunberg.com.

His novel Tirza won the Dutch Golden Owl Prize for Literature and the Libris Prize.[1] His books have been translated into many languages, including English, German, Japanese and Georgian.

From 2006 Grunberg wrote various journalistic reports, for example about working undercover in a Bavarian hotel and his visit to Guantánamo Bay. Also he visited the Dutch troops in Afghanistan and the US Army in Iraq. In 2009 these reports were collected in the book Chambermaids and Soldiers.

Reviews

[Kaptan HUK · Rating 5 out of 5]

Diken Üstünde
Cam gibi çevirisiyle Gül Özlen'e saygıyla eğiliyorum.
Huhhh! On sayfa daha sürseydi kalpten gidecektim sanki. Hop oturtup hop kaldırtan bir okumaydı.İnsan diken üstünde ne kadar oturabilir ki. Huuuhh. Sıcağı sıcağına şuraya bir şeyler yaziğim de sakinleşiğim diyorum. Aksiliğe bak ki yazamıyorum, elim kolum bağlı;  arka kapak yazısı sır vermiyor, iyi de ediyor çünkü en küçük bir ima dahi romanın büyüsünü sıfırlar. Olan bana oldu, gevezelik yapamıyorum. Huhhhh. Konforlu bir okumaydı. Anlatılan Sam'ın sürüklendiği kaderdi. Arnon Grunberg'in yazım tekniğine bayıldım. Güncellemelerde yazdığım gibi cümleler sade, basit, net ve kısa. Konu dışına dallanıp budaklanmayan paragraflar. Ebru Çökmez'in yeri geldiğinde hep dediği gibi "bilmece-bulmaca yok, sembol yok." Meraklandırmayı diri tutan olay örgüsü. Ve tabii ki karakterler: Hijyen takıntıyı oynayan Samarendra Ambani,  sevgi dolu Nina, akılcı Dave,  tekerlekli sandalyeye mahkum Aiada... Dubai gerçekleri. Mimari görüş. Baharat niyetine felsefe.

[Alja Katuin · Rating 2 out of 5]

Ja tja.. ik vond hem gewoon niet zo bijzonder? Hij las vrij vlot en de schrijfstijl was prima.. maar ik vond het gewoon niets?

[Geertje · Rating 3 out of 5]

God ja wat moet ik ervan zeggen. Het is Grunberg, het las heel vlot, de mannen zijn altijd mensen die het leven overkomt, die het niet snappen maar wel denken te snappen. De vrouwen hebben kleine billen, haar op hun lip en wel of geen zin in seks. Nou ja, het zit erop.

[Fabian · Rating 3 out of 5]

Aargh. Dit was een tussendoortje en niets meer dan dat. Gelukkig maar tweehonderd en iets bladzijden. Geen slecht boek, dat niet. Maar geen vijfsterrenroman zoals Mark Cloostermans hem in De Standaard bestempelde. Ik had het moeten weten ... Onze Oom vond hij een meesterwerk (vijf sterren), Huid en haar gaf hij 3 sterren. Terwijl het eerste er misschien 3 waard was, en het tweede 4. En De man zonder ziekte ... Ik hang tussen drie en vier, maar over enkele maanden zal ik al vergeten zijn dat ik deze gelezen heb, dus ja, een 3. En Cloostermans moet leren de vijven te sparen voor meestwerken. Ook al vond hij dit goed, dan nog had het maar een 4 verdiend. Misschien spendeert hij te veel tijd tussen andere Nederlandstalige rommel waardoor hij dit absurd hoog waardeert, ik weet het niet. Maar dit is nu wel echt de laatste recensie van hem die ik volg. Dat gezegd zijnde. Het is ook maar omdat het Grunberg is, dat ik het boek gekocht/gelezen heb. Maar mijn adoratie voor Grunberg is nu toch even bekoeld.

Even mijn rangschikking proberen te herinneren van goed naar slecht. Zoiets zal het zijn.

1. De Asielzoeker / De Mensheid zij Geprezen / Omdat ik u begeer
2. Tirza / Kamermeisjes en soldaten / Fantoompijn / Figuranten
3. Het aapje dat geluk pakt / Huid en haar / Blauwe Maandagen / De man zonder ziekte
4. De joodse messias / Onze oom

[Lese lust · Rating 1 out of 5]

Update nach dem Lesegruppenabend...

gestern fiel die Diskussion zu siebt über das Buch "Der Mann, der nie krank war" ungewöhnlich einmütig und kurz aus. Wir hielten es alle für ein misslungenes Werk, wobei sich das Meinungsspektrum nur zwischen "öde und uninteressant" und "absolut misslungener Mist" spannte. Eigentlich fanden wir an dem Buch nichts Erfreuliches - Handlung, Motive, Figuren und Sprache haben niemanden überzeugt. 

[Bilge · Rating 3 out of 5]

Birkutukitap’ın Ocak kutusuyla gelen Hastalıksız Adam Hindistanlı bir baba ve İsviçreli bir annenin mimar oğlu Samarendra Ambani’den başkası değil. Hikaye Irak’ta bir Opera Binası için düzenlenen mimarlık yarışmasını kazanıp Irak’a doğru yola çıkmaya başlamasıyla başlıyor. Hayat yolda başımıza gelenlerse Sam oldukça heyecanlı ve okurken tırnaklarınızı kemireceğiniz bir hayat yaşıyor. En büyük hatası da dünyayı büyük bir İsviçre sanması.

Sıradan başlayan enteresan bir hikaye. Samarendra Ambani hayatımda gördüğüm en çarpık ruhlu insan. Hikayede doldurulması gereken çok boşluk olsa da genel olarak oldukça sürükleyici ve merak içinde sonuna kadar gideceğiniz bir hikaye.

[Martijn ter Haar · Rating 4 out of 5]

Het boek zonder de Grunberg-ziekte: het schiet niet op topsnelheid uit de startblokken om naar het einde toe helemaal in te zakken, maar leest van begin tot einde als een trein. Het is ook vrij dun.

Grunberg grijpt voor het plot erg terug op de Beste Roman Allertijden, Het Proces, en sommige punten zijn wel erg surrealistische horror voor beginners (onverklaarbare insectenplagen, mysterieuze organisaties, personen die plotseling opduiken op plekken waar ze niet horen.)

Maar Grunberg is in topvorm voor wat betreft zijn humor. Niet alleen op zijn vaste punt van de conditione humaine. Geheel onverwacht is De man zonder ziekte ook een volstrekt hilarische parodie op architectenjargon. "Als architect ben ik altijd bezig met de context. Wanneer ik bijvoorbeeld een boeddhistisch ontmoetingscentrum bouw in Winterthur, ga ik na wat de geschiedenis is van het boeddhisme in Winterthur. Ik ben me natuurlijk op dit moment aan het verdiepen in de traditie van de bunker, maar wat ik me afvraag, en dat is nog altijd niet ter sprake gekomen, wie zijn de beoogde gebruikers van de bunker?"

[Anitaleest · Rating 3 out of 5]

Mijn eerste kennismaking met Grunberg. Ik vond het niet slecht maar ben ook niet superenthousiast. Een verhaal over een ietwat wereldvreemde man die overdreven hygiënisch en behoorlijk emotieloos is. Daardoor vond ik het moeilijk om mee te leven met wat hem allemaal overkomt. Je leert Sam wel goed kennen want er wordt uitgebreid aandacht aan hem geschonken. Er overkomt hem eigenlijk twee keer vrijwel hetzelfde en ben ik de eerste keer nog nieuwsgierig naar hoe hij zich uit de narigheid gaat redden, de tweede keer vond ik het lastig mijn aandacht er nog bij te houden. Het eind is plotseling daar en zodanig geschreven alsof het Grunberg niet meer echt interesseerde wat er met Sam zou gebeuren.

[Jieling · Rating 3 out of 5]

Wat een merkwaardig boek. Het liet mij lichtelijk verward achter.

De man zonder ziekte is makkelijk weg te lezen, doordat het taalgebruik simpel is, met veel dialogen.

Het verhaal is 'gewoontjes'. Het gaat over een gewone man, met een gewoon leven, wiens leven op z'n kop wordt gezet na een bezoek in het midden-oosten. Ondanks dat er in het boek naar mijn mening niet veel gebeurde, alhoewel er gebeurt wel veel, maar het is niet in spanning geschreven en komt over als 'niks'; heeft het mijn aandacht er toch weten vast te houden.

Prima boek, makkelijk en vlot te lezen, maar t liet niet veel indruk achter.

[Muriël Van Der Wal · Rating 4 out of 5]

De boeken van Grundberg hebben een bepaalde stijl. Ik kan er niet helemaal in opgaan TOCH moet ik zijn boeken lezen. Het trekt aan. De man zonder ziekte vind ik een van zijn betere boeken. De taal waarmee hij gruwelijkheden omschrijft zijn klinisch, droog, scherp maar ook droogkomisch. Knap!

[Ender Ahmet · Rating 4 out of 5]

Gercekten gittikce gariplesen ve okurken beni ben ne okuyorum diye zorlayan bir kitap. Ana karakterin yerinde olmak istemezdim. Bazen ney gercek ney degil karisabiliyor.

[Rene Ijzermans · Rating 2 out of 5]

Ik had niet het plan snel nog wat van hem te lezen. Ik kende zijn stijl en maniertjes inmiddels wel. Hij moest maar eens met wat anders komen. Maar ja, gratis in de schoot geworpen en zin in een korte roman kwam ik toch weer op Grunberg uit. Toch was het anders. Kreeg ik altijd tijdens het lezen van zijn werk een soort van jeuk in mijn longen doordat hij iets van onrust in me opklopte, dit keer was dat er niet. Kwam het door zijn vlotte, bijna achteloos geschreven stijl? Ben ik aan hem gewend geraakt of kwam het omdat het voor hem net zo'n tussendoortje was als voor mij. Die indruk wekt het boek namelijk wel. Af en toe slordig qua inhoud doordat het te ver was gezocht. Zo was de vader van de hoofdfiguur uitvinder. Maar wat Grunberg voor uitvindingen aandraagt slaat nergens op. Hij maakt er zich soms met een Jantje van Leiden vanaf, terwijl hij er wel de nodige research voor heeft gedaan. Al met al een mager boek dat wel wat ingrediënten van een thriller in zich heeft.

[Floor Van renssen · Rating 3 out of 5]

Een teleurstellende Grunberg. Deze anti-held leeft niet voor mij zoals de hoofdpersonages uit Tirza, De asielzoeker en Huid en haar. Daarom blijft het lezen iets oppervlakkigs. Na bespreking in de leesclub heb ik wel meer waardering gekregen voor de strakke zinnen en de ironie.

[Banu Yıldıran Genç · Rating 3 out of 5]

http://tembelveyazar.blogspot.com/201...

[Jhones Rocha · Rating 5 out of 5]

Primeiro vamos falar da escrita. Ela é objetiva e clara. Percebe-se que o autor sabe toda a história e nos leva a imaginar os acontecimentos da forma que ele quer. Maestria na narração onisciente.

Segundo, a história gira em torno de Samaremdra Ambani, suíço com descendência indiana que é arquiteto. O livro é divido em duas partes. A primeira foca na viagem dele a Bagdá e a segunda a Dubai. O personagem é um dos mais caricatos (no bom sentido) do que esperamos de um cidadão suíço. A história é marcada pelos desentendimentos, coincidências e ingenuidade. Explicitamente, eu acho, a ingenuidade. Foi um livro rápido, mas que me marcou com uma história agridoce.

Após terminar o livro consegui perceber traços do estilo do Kafka na história. Além disso, o livro me lembrou muito um conto chamado "O chinago" de Jack London.

[Tycho Van Hauwaert · Rating 5 out of 5]

GEWELDIG, ijzersterk boek. Ik absorbeerde de iets-meer-dan-200-pagina-tellende-Grunberg zodanig dat ik voor het eerst volledig afgeschermd werd van de dagdagelijkse en veel te routineuze treingesprekken die pendelaars wel eens houden. Vanaf pagina één - pagina zeuven in feite - onmiddelijk meegetrokken in het bevreemdend leventje van Samarendra Ambani, een jonge Indiaanse Zwitser, een architect, klaar om de wereld te veroveren met zijn gedachtengoed over esthetiek en hoe architectuur een link is naar een betere wereld. Samarendra, Sam voor de vrienden, trekt naar Bagdad, om er een operagebouw te ontwerpen, maar daar loopt het grondig mis. In deel 2 vertrekt Sam naar Dubai, om er een bibliotheek uit te tekenen. Dat - voor de uitverkorene een enorm gunstig reisje - gaat opnieuw de mist in. Grunberg schetst zeer systematisch Sams karakterontplooiing en lichte zwenking in ontegenzeggelijke en onvervalste dialogen waardoor het verhaal je zeer sterk doet geloven in alles wat het bevat. Dat wordt nog eens versterkt door de toegevoegde non-fictie in het boek (bv. de dood van Mahmoud al-Mabhouh). Rep je naar de bibliotheek (van Dubai?), haal dit boek en begin het door te lezen.

[Ladyce West · Rating 2 out of 5]

Tornei-me fã de Arnon Grunberg após a leitura de TIRZA, que junto a O REFUGIADO, é considerado uma de suas obras-primas, entre os mais de doze romances publicados. O HOMEM SEM DOENÇA (2012), é bem mais recente. São duas obras diferentes em polos opostos do espectro Elas se encontram na narrativa de suspense típica de Grunberg que faz o leitor permanecer em estado de alerta sobre o futuro dos personagens, preocupado com o que virá a acontecer. E quando eventos finalmente se concretizam têm a habilidade de retratar uma realidade muito pior do que a nossa imaginação permitiria.

Confesso que sem meu grupo de leitura eu não teria me preocupado em escrever sobre este romance, porque não gostei. Mas não gostei do quê? E por que razão? Fui até o fim. Li, palavra por palavra. Mas me perdi no asco gerado pelas imagens vivas e em cores de selvageria e agressividade; desfiz-me imaginando torturas e vagueei pelo mundo sem saída de Samarendra Ambani, arquiteto suíço de origem indiana, que protagoniza a obra. A personalidade de Sam habita a zona limítrofe mental. O leitor entrevê, nas detalhadas ações do cotidiano, uma zona de penumbra comportamental perigosa, apoiada na instabilidade de humor, que se reflete nas relações sociais do personagem. O desconforto gerado com a leitura começa desde o primeiro parágrafo, quando descobrimos que há discrepância entre a visão que ele tem de si mesmo e o que é: “gostaria de ser visto como um viajante profissional, alguém que já esteve em quase toda parte do mundo e, portanto, também se sente em casa em qualquer lugar” [7]. Grunberg é generoso com o leitor. Logo no primeiro capítulo, dá as diretrizes do comportamento do arquiteto, mas de maneira sutil, portanto temos que pescar, nas ideias subordinadas, aquelas características que irão servir de fio de Ariadne, para o entendimento de Sam. Sabemos, por exemplo, que Sam não consegue exprimir seus sentimentos em palavras: “Que bom que você está aqui! Ele gostaria de dizer isso sem palavras e por isso não diz nada. Sentimentos e palavras não combinam. Em sua opinião a palavra mata o sentimento” [10]. Para ele o mundo deveria ser perfeito e organizado como a própria Suíça e imperfeições são difíceis de aceitar. Com a irmã doente, presa numa cadeira de rodas, ele vacila entre curá-la ou matá-la, pois um mundo imperfeito é inaceitável. Não fazendo nenhum dos dois, chega à sua definição do amor: “... não é amor quando não sabemos mais se queremos fazer desaparecer ou curar o objeto dos nossos sentimentos?” [14]. E quando se apaixona, Sam justifica: “Ela era a mulher mais civilizada que ele já havia encontrado e ele buscava civilidade no amor.”[16]. “Nina era completamente diferente de sua irmã. Não babava, era independente, podia ir sozinha ao banheiro e também não precisava de ajuda para tomar banho. A civilidade começa com o controle do próprio corpo.” [17]. Mas será que se apaixona? Será que é capaz deste sentimento?

O passo seguinte é Sam perder o controle. Projeta a primeira casa de ópera de Bagdá, construção que na vida real havia sido desenvolvida pelo arquiteto americano Frank Lloyd Wright, em 1957, sem ter sido concluída. É exatamente neste momento, em que se prepara para erigir a casa de ópera, projeto de sua autoria, vencedor de uma competição internacional, que Sam entra no mundo labiríntico iraquiano. Confinado a uma realidade Kafkaniana, onde nenhum parâmetro pode ser delineado; num mundo paralelo, onde a racionalidade não existe, e certezas têm a solidez de miragens, Sam se desconstrói emocional e fisicamente. Nem mesmo a profissão de arquiteto cujos preceitos ordenam o cotidiano serve de eixo para seu desempenho diário. E as consequências dessa aventura de mau gosto são sentidas no decorrer de seu retorno ao mundo civilizado suíço.

Como alguém se refaz de tal desmanche? Como sobreviver quando tudo em que sua vida se baseou até então foi destruído, despedaçado? Sobrevivente dos excessos que lhe foram impostos, do desregramento, Sam retorna diferente. E encontra um mundo também mudado. Até mesmo o bigodinho de sua namorada, que ele tanto apreciava, desapareceu nesse intervalo. Será que sua maneira de achar controle, equilíbrio também foi corrompida?

Já no mundo inglês o provérbio “if you can't beat them, join them” [se você não pode vencê-los, junte-se a eles] nos dá uma ideia parcial do futuro de Sam. Como um viciado, com um dependente dos abusos que lhe foram impostos, Sam retorna ao mundo que o corrompeu. Não encontra a satisfação que esperava e em ação quase heroica, desesperada, semidemente, se desvencilha de tudo que compôs seu mundo e dá a prova final de amor e dedicação a sua irmã.

Esta poderia ser a leitura mais romântica da obra. Mas há no subtexto a grande ironia das verdades humanísticas, das propostas idealizadoras da civilização; há a crítica aos lugares-comuns que alardeamos como verdades inquestionadas. Há crítica ao idealismo ocidental. E então você me pergunta, por que não gostou? Uma obra tão rica, que pode ser lida em diferentes níveis? Porque não preciso da brutalidade das imagens para entender o conteúdo. Porque há um exagero de provocação, de vitupério. Avilte, violência, barbaridade e desumanidade. Por melhor que a obra seja, não quero passar horas e horas abraçada a esses despropósitos. Acredito na meia-palavra, no signo que a imaginação do leitor preenche. Prefiro que o autor me dê o crédito de entender as evasivas, de perceber a obliquidade. Não preciso da adulação à violência, nem do barroco na crueldade. Por isso não gostei. É uma preferência minha.

[Um mar de fogueirinhas · Rating 4 out of 5]

Achei que seria impossível ele repetir o feito de Tirza, um livro com uma história improvável, personagens misteriosamente alheios à vida e ainda assim tão absolutamente envolvente. Pois ele conseguiu. Samarendra é um personagem tão passivo e cheio de manias que vc tem vontade de rir incredulamente, e depois se desesperar, e depois querer espiar o fim do livro. A história é tão sem pé nem cabeça que chega a ser ridículo, e aí tem um Plateau, e aí... juro, não dá pra explicar, mas vale cada minuto.

[Junya Peeters · Rating 3 out of 5]

Okay well so we’ll just say this was not my favorite book… I was really grossed out by some scenes and left with the same feeling of confusion after reading ‘De donkere kamer van Damokles’. It wasn’t too bad though and really fast paced. Thank goodness for that!

[Monique Gerke · Rating 3 out of 5]

a verdadeira definição de tragicômico!

[Marieke Camps · Rating 2 out of 5]

Heel onvevredigend. Het heeft iets weg van 1984.

[Alexandre Mano · Rating 3 out of 5]

Aquela sensação de que vai mudar no final mas... nao muda... bom e ruim. Terminado na Bahia... Barra Grande e Ferry Bom Despacho.

[Sacha · Rating 2 out of 5]

'De architect bepaalt hoe een gebruiker zich door het gebouw beweegt, maar wie zich aan de wetten van de architect overgeeft, wordt voor de vijand voorspelbaar.' p. 189

[Jolet van der Klaauw · Rating 3 out of 5]

Ik vind Grunbergs schrijfstijl altijd goed maar het verhaal pakte me niet helemaal

[André · Rating 4 out of 5]

Citaat : De martelkamer leek een sanatorium, hij is er al met al als een beter mens uitgekomen.
Review : Op 19 januari 2010 doodt een Mossad-commando de Hamas-topman Mahmoud al-Mabhouh in Dubai. In De man zonder ziekte, de nieuwe roman van Arnon Grunberg, draait Samarendra Ambami op voor deze moord. Samarendra is een Zwitserse architect van Indische herkomst. Hij verkiest trouwens de naam Sam omdat hij de mensen niet wil confronteren met zijn exotische afkomst, ‘want het exotische dat is meer iets voor op vakantie’zoals hij zelf debiteert. Zijn Indiase uiterlijk wekte wel eens verwarring, een keer had een man in een café over het gele gevaar gesproken en daarbij nadrukkelijk Sams kant uit gekeken. Zijn zus heeft een spierziekte, hij niet. Hij heeft geen rolstoel nodig, geen permanente verzorging, hij is heer en meester over zijn eigen lichaam. Zo was hij eerst het kind geweest, vervolgens de jongen en nu de man zonder ziekte. Wat hij verder ook is en nog zal worden, hij is vooral gezond, zowel geestelijk als lichamelijk.



Hij reist af naar Bagdad om een nieuw operagebouw te ontwerpen. Sam is een man die ervan overtuigd is dat een architect het leven van de mens mooier en makkelijker moet maken. De Irakezen zitten echter niet te wachten op alweer een westerling die het hen allemaal komt vertellen. Na een bevreemde trip wordt hij verdacht van spionage en belandt hij in een cel waar hij gemarteld wordt. In deze wrange scènes confronteert Grunberg je met zijn hyperrationele kijk met de intimiteit tussen dader en slachtoffer. Op het laatste ogenblik wordt Sam bevrijd, maar een tijdje later krijgt hij opnieuw een opdracht uit het Midden-Oosten. Hij gaat de Nationale Bibliotheek in Dubai bouwen.

Sams moeder protesteert, maar hij weet haar te overtuigen: ‘De Emiraten is vooral een kapitalistisch en niet zozeer een streng islamitisch land. Een plek waar geld de meeste problemen kan oplossen… Als geld problemen kan oplossen, zal het daar wel veilig zijn.’ Toch loopt het fout. Wanneer Sam in Dubai met alcohol in de wagen wordt tegengehouden, vliegt hij opnieuw de cel in.



De roman begint vrij klassiek maar met de bladzijde wordt hij vreemder en typisch Grunberg. De man zonder ziekte is een mengeling van De man zonder eigenschappen, de klassieker van Robert Mussil en Het proces van Kafka. Typisch duister en donker als we van Grunberg gewoon zijn zet deze ongemeen sterke roman de lezer regelmatig op het verkeerde been.

[Pedro Pacifico Book.ster · Rating 4 out of 5]

Conheci a escrita de Grunberg em 2017, com Tirza, e a obra acabou sendo uma das 5 melhores leituras do ano. E, assim como em Tirza, nessa obra o autor mantém a sua habilidade de criar uma história perturbadora, com uma mistura de suspense e humor negro. Em O homem sem doença, o leitor se depara com a história de Samarandra Ambani, um suíço, de origem indiana, que trabalha em um promissor escritório de arquitetura. Sam é construído para se encaixar no estereótipo do homem suíço: um indivíduo perfeccionista, cheio de manias, com obsessão por limpeza e pelo trabalho. Ao ser convidado a apresentar um projeto de uma obra em Badgá, Iraque, o protagonista dá início a uma onda de tragédias em sua vida. Logo quando chega em Bagdá, Sam é acusado de ser um espião e é submetido à intensa tortura. Não vou contar mais para não dar spoiler, mas as coisas conseguem piorar… É impressionante a capacidade que o autor possui em prender o leitor, que nunca consegue prever quais serão os próximos acontecimentos. Também gostei bastante da forma com que a personalidade de Sam é afetada pelos traumas vividos e como Grubenrg utiliza a narrativa para fazer certas críticas à visão ocidental do que é ser "normal". A primeira parte do livro foi sensacional, mas achei que Grunberg se perdeu um pouco na segunda parte e quis terminar o livro com certa pressa. Mas mesmo assim gostei muito da obra e recomendo para quem está com vontade de ler um romance perturbador, trágico, e ao mesmo tempo, cômico. Mais uma excelente publicação da @radiolondres, com uma capa muito interessante? Alguma previsão de novos livros do autor?

Nota: 8,5/10

Leia mais resenhas em https://www.instagram.com/book.ster/

[Ilse · Rating 3 out of 5]

Op verhaalniveau weinig aan de hand. Oogt redelijk simplistisch zelfs, doch wat vervreemdende onderdelen waarmee het typerende Grunberg-effect van plaatsvervangende schaamte wordt teruggebracht.
De klasse zit hem hier in het element van statement dat Grunberg als overkoepelend thema aankaart: de (verrotte) mens als product van de maatschappij. In dit geval, hoe veilig zijn we in deze wereld? En in hoeverre heb je invloed op (individuele) veiligheid? Wat is jouw werkelijkheid ten opzichte van daadwerkelijke veiligheid? Het antwoord van Grunberg: hoe veilig je ook denkt zijn, niets is zeker als gevolg van de wereld vol wantrouwen die wij voor onszelf hebben gecreëerd.
Inhoudelijk op verhaalniveau maakt dus weinig los, in tegenstelling tot de onzichtbare inhoud, datgeen waar de schrijver je tussen de regels door naartoe stuurt, is wat De man zonder ziekte in bepaald opzicht nog enigszins literair maakt. Het is een situatieschets - alles daaronder, daarachter, daaromheen: dat is waar het om draait.
Tot je nemen als interpreterende lezer. Minder geschikt voor zij die willen beleven en herkennen. Leest prima weg, zeker, maar de (waarschijnlijke) schrijversintentie en bijbehorende vraagstukken blijven hierbij onaangeraakt. Dat terwijl deze vragen de daadwerkelijke kern zijn van De man zonder ziekte.

[Sandra Van den Bosch · Rating 3 out of 5]

Weet niet goed wat ik ervan moet vinden. Absoluut een vlot lezend boek en Grunberg slaagt erin om direct een bepaalde sfeer te scheppen. Toch blijf ik wat op mijn honger zitten en hij kan mij slechts op bepaalde momenten echt raken.
Moet de rest van de shortlist voor De Gouden Boekenuil nog lezen (als lid van de lezersjury) maar ik hoop op beter...

[Rafael Barizan · Rating 2 out of 5]

Assim como a terceira parte de Tirza este livro é ruim pela tentativa fracassada do autor de imprimir um caráter exótico à sua obra, o que acaba deixando-o irreal, estereotipado e fraco. Além disso, a tentativa de criar um pesadelo kafkiano também não funciona e as personagens e seus sofrimentos com o absurdo e a burocracia não são críveis. Leiam Tirza e deixem esse de lado.

[Davy Buntinx · Rating 5 out of 5]

Prachtig geschreven roman die gaat over Sam, een Indisch uitziende Zwitser die vanalles-en-nog-wat meemaakt in Irak en Dubai. Hij is een architect en is niet ziek, in tegenstelling tot zijn zus.

Zwaar aangeraden!