Wanderer Plays on Muted Strings

Vandrer-trilogien #2

by Knut Hamsun, Gunnvor Stallybrass, Oliver

Related to and sometimes paired with Hamsun's Under the Autumn Stars, this beautifully lyric fiction picks up with the same characters as the other book, but is set in time six years later. The central character of the former novel, Knut Pedersen (Hamsun's real name), is more an observer in this work. His former friend Grindhusen has grown from stubborn independence to a shifty and vacillating man; and his companion Lars Falkenberg has dwindled into a small land-holder with a perpetually pregnant wife from whom he is deeply estranged. These two comedians play out a tragi-comedy that is painful through the very irony and humaneness with which Hamsun paints his figures.

Norwegian Knut Hamsun was awarded the Nobel Prize in 1920.

Genres: Fiction, Fantasy, Classics, Literature, Novels, Scandinavian Literature, Nobel Prize

253 pages, Paperback

First published January 1, 1909

About the author

Novels of Norwegian writer Knut Hamsun (born Knud Pedersen), include Hunger (1890) and The Growth of the Soil (1917). He won the Nobel Prize for literature in 1920.

He insisted on the intricacies of the human mind as the main object of modern literature to describe the "whisper of the blood, and the pleading of the bone marrow." Hamsun pursued his literary program, debuting in 1890 with the psychological novel Hunger.

Reviews

[Rıdvan · Rating 3 out of 5]

Aslında varlıklı ve çok zeki biri. Bırakıyor arkasında herşeyi. Yollara düşüyor. Her gittiği yerde ayrı hayatlar ayrı insanlar ayrı hikayeler...
Aslında üç ayrı kitabın bir araya gelmesiyle oluşmuş bir koca kitap Göçebe. Çokta güzel. Gerçek bir münzevi hikayesi okuyoruz. Adamın muhtemelen damarlarında ki kanı bile ağır ağır akıyor

[Steven R. Kraaijeveld · Rating 4 out of 5]

The Wanderer is composed of two related novels: Under the Autumn Star and On Muted Strings. The first was definitely better than its sequel, which follows the same character (Knut Pedersen, Hamsun's real name) later on in his wanderings - but I thoroughly enjoyed them both. Hamsun has a unique talent for elevating the lives of ordinary people to a high level of general and artistic interest; and his propensity for leaving unexplained some of the reasons, motivations, or background of his main characters serves to add depth to what might otherwise be more straightforward tales. The beautiful epilogue to On Muted Strings is probably the most personal I have encountered Hamsun in his writings.

[Oziel Bispo · Rating 4 out of 5]

Um viajante volta a um sítio onde estivera há oitos anos atrás e encontra tudo em decadência , tanto as pessoas como as construções. As pessoas já não se entendem , as famílias estão destruídas, o adultério , os ciúmes e as brigas imperam..Ele vê tudo isso acontecer com seu antigo patrão que está envolvido até o pescoço em brigas , adultério e vícios numa disputa ferrenha com sua esposa Luisa.
O viajante tenta de todas as maneiras restaurar aquele lugar , com projetos de pinturas e técnicas de agricultura, mas no tocante as relações humanas ele nada consegue ,as coisas vão de mal a pior .Sua única alternativa é pensar no passado, mas o passado também lhe doi pois no passado ele amou uma mulher naquele lugar e agora no presente percebe que a continua amando. .
Knut é um especialista em penetrar no mais íntimo do ser humano. .Não é à toa que ele de um simples sapateiro se tornou um nobel de literatura.

[Brendan Monroe · Rating 4 out of 5]

Even the wanderer will, at some point, find the pull of domestic life impossible to resist. Even the wanderer will, when given the possibility for companionship, return.

This is what I took away from Hamsun's "Wanderer" — the futility of trying to live a truly nomadic life. Sooner or later, someone will find you and you'll no longer wish to escape life.

The shelves of today's bookstores teem with novels attempting to advance a political or social agenda, to signal the virtues of the author. How nice then to read a novel that seeks simply to tell a story!

Our protagonist Knut Pedersen finds himself in thrall to the wife of a captain whose estate Pedersen finds work on. But this isn't a tale of forbidden love. We quickly become aware that Pedersen's infatuation will only ever be that, as being a "wanderer" and workman places him in a lower class than the object of his affection.

The reader can't help but feel their own share of Pedersen's powerlessness at this fact, and it makes for some frustrating reading as we're made, like Pedersen, to mostly observe the events that play out.

But such is the life of the wanderer. To drift but never truly inhabit any one particular place. To never form any lasting relationships. To practice learning the movements of life in one town only to then be driven off to another.

And so, like the long, winding road, it goes.

[Andy · Rating 4 out of 5]

Very confused by this sequel to under the autumn star. At times, it read like a prose version of an unknown Henrik Ibsen play. But I think Hamsun pretty much hated Ibsen. At time it seemed to be played for farce. at times, it was poetic and at times it was simply tiresome.

I wasn’t entirely sure why he’d even written a sequel, or more like a continuation of the first book. Most confusing.

[Fransien Vandeweghe · Rating 3 out of 5]

3,5 *

[Jennifer · Rating 2 out of 5]

2.5 stars. This is the most frustrating decent-ish fantasy trilogy. It has the bones to be much better: magical treachery and a zombie plague, revolution and cataclysm, an enemies-to-lovers romance. Paula Brandon/Volsky is a very competent writer, but sometimes a distinctly unpleasant one with a predilection for torture and dead things. I skimmed large sections of The Wanderers because they seemed both unnecessary and unpleasant and I didn't actually care that much. In short: lots of promise, disappointing execution. This third book feels particularly unfocused.

One major problem is that there's really only enough plot for two books, not three. There's a whole lot of wandering (and mostly not by the zombie Wanderers, who are initially intriguing and then fizzle out into mere thuggery). And the aimlessness is compounded by the fact that there are three major groups of characters, and only one group (the romantic couple Jianna and Falaste) actually captured my interest and sympathy. That means that about 66% of the pages are devoted to characters who are either uninteresting or actively repulsive. Case in point: Aureste Belandor lost my respect in the first book when he kills his servant in a rage, and despite his love for his family, he remains more despicable than interesting. Yet hundreds of pages are devoted to him!

For maybe the first time ever, I think this series would have been better with more romance, or at least more development in that quarter. Jianna Belandor starts off as a spoiled brat, clever but fundamentally clueless as to her father's character or the world she lives in. She improves throughout, but it's never obvious what the clear-eyed and quietly competent Falaste Rione sees in her. They are the new hope for the future - a world in which the restrictions of class are softened and idealism and philanthropy have a place - yet spend relatively little time in the spotlight and are separated for most of the series. Stronger characterizations here could have saved the whole series. But instead, we have pages and pages of Aureste and co. trudging endlessly on their way to try to save the known world, squabbling and occasionally killing members of their party as they go.

I'm disappointed. I hoped that this trilogy was poorly rated because it was mis-marketed to romance readers, but it turns out that it's just not that good.

[Steven R. Kraaijeveld · Rating 3 out of 5]

"There are some who pick themselves up after a fall and continue on their way through life, with their blue and yellow bruises. And there are others who never rise again."

This sequel to Under the Autumn Star follows the same character (Knut Pedersen, Hamsun's real name) on his wanderings in the Norwegian countryside, six years later. He ends up meeting many of the same characters in correspondingly late(r) stages of their lives. The novel is not as compact and well-crafted as its predecessor; however, it has its fine moments, and the beautiful epilogue is some of Hamsun's most personal writing, in which he reflects on literature, truth-in-literature (or general lack therefore during his times), life, solitude, wandering, and getting old. He even takes a few jabs at Ibsen in the process.

[Jessie Leigh · Rating 3 out of 5]

Read This Review & More Like It On My Blog!

This entire review is going to get a lot SPOILERy, so stay away unless that's good with you!

Unfortunately, this is series that never quiiite panned out for me; I liked it but that is the sole extent of the feeling inspired by these books. I hesitated to start my ARC of the first book (for months...), but finally dove in and was mildly surprised by the complex worldbuilding and the original ideas that present amid an otherwise uneven debut. However, after my unexpected experience with The Traitor's Daughter, neither its direct sequel The Ruined City, or this, the trilogy's conclusion, lived up to the sheer awesome potential that a fantasy series based on a magical upheaval and zombie apocalypse could should have been. With the amount of and mix of genres and ideas that The Wanderers has within the four hundred page length, some plotlines/characters are inevitably neglected to the detriment of the overall impression of the novel and series. While I obviously walked away from this genre-blending series much less enthused than I'd hoped to be, I will definitely stay tuned to see what else this author comes up with in the future.

The tension and danger is supposed to be at its utmost level here, having theoretically built up a large confrontation between the Overmind and the humans/arcanists over the last two novels. But... no, not really. I never really felt the suspense build to anything credible, nor was I really impressed with the zombies (aka the "Wanderers" of the title), "plague-wraiths" and all else used to induce fear in the characters themselves. the narrative jumps around from story to story; from Jianna's mad (heroic!) plans to her father/uncle's expedition to the deteriorating city of Virtisi itself, supposedly illustrating the increased antagonism. The idea of the Overmind as an alien opponent is really a good one - the same with the alternating polarity of magic. Unfortunately, the execution of the threat of the Inhabitants/Pockets is somewhat lacking in retrospect (the Pockets, especially seem devoid of threat or malevolence). What Paula Brandon does well, really very well actually, is in the history and worldbuilding behind her medieval-ish Veiled Isles. Faerlonne is a vaguely recognizable as an homage to the Italian city-states of real-world Earth, but is an utterly original, conquered nation with its arcanists, humanoid amphibian slaves called Sishmindri. Each successive novel in the series does a more than considerable job advancing the knowledge about Faerlonne and Taerleez - something I greatly enjoyed.

Both the characters and dialogue are still very rudimentary and repetitive in the third novel. I was more forgiving of these in the first, but the weighted down dialogue, full of exposition, never really goes away and it gets old. While Jianna has grown and changed, it doesn't feel authentic. For example, she now supports the resistance and Faerlonnish freedom from their oppression but the idea of Sishmindri independence is abhorrent to her.  Love interest Dr. Falaste Rione is still stereotypically perfect and for that unfortunate reason I can't buy into the romance between the two or in any chemistry between him and the young "maidenlady".  The voice of each character can be stilted and wooden - the third person perspective feels appropriate especially when the book focuses in on the city storyline, but it does Jianna and Aureste themselves no favors. I first found Aureste to be a delightfully morally-grey and conflicted character with a murky personal history - over the course of the last two novels his characterization degenerated into a mindless and often oblivious bully. The same is true of the still now-unnecessary Yvenza, the secondary antagonist from The Traitor's Daughter. Since the end of that book she has drifted along in each sequel, serving no real purpose behind transparent plotting and scheming.

Aside from all that bitching above, my main issue with The Wanderers is just how easy and simple the resolution to every single plot line is. Seriously. There's no real struggle for the main characters. The final conflict between the beleaguered arcanists and the Overmind to "cleanse" the Source was utterly underwhelming and rushed - Aureste at least had a battle worthy of a zombie-apocalypse-novel finale, but I was very disappointed in just how lamely it was executed. Jianna and Falaste's ridiculous escape from prison also smacks of deux-ex-machinas or just "terribly convenient."  I would've applauded the author if she had carried through, but there are other ways to rescue her doomed lovers than the laughable manner chosen here. For the hundreds and hundreds of pages (415 + 384 + 416 = 1215) accrued to reaching these final pages and epic "once every several generations" conflict, it simply wasn't the impact and fight promised. The only slight exception is Aureste, but from Nalio's easy escape (so everyone's cool with the fact that he was gong to let Jianna be executed when he could've stopped it? Yeah? Okay then...) to Onartino's less than exciting final appearance there was a certain lack of ooomph.

An uneven series that started out strongly and faltered more and more as it approached the end, there's still a lot of originality at play in the Veiled Isles trilogy. The Wanderers, especially, didn't quite manage to live up to my expectations, but Paula Brandon has proven herself to be an inventive new author with creativity to burn. In a genre where a lot of novels go for the same predictable fantasy tropes, Paula Brandon constantly tries for new ideas and angles, and even if they don't quite pan out, it's worth a try to venture into her fertile imagination.

[Dovydas Strimaitis · Rating 5 out of 5]

"...what one does must not be hopelessly at odds with what one is!" - Knut Hamsun in A Wanderer Plays on Muted Strings


The Wanderer (which actually contains two books, Under the Autumn Star and A Wanderer Plays on Muted Strings, from the so-called 'wanderer trilogy') by Knut Hamson from the first sentences climbed to the top of the list of my favorite books. It does not happen often that I feel such closeness to a fiction book in English (as it is not my native tongue), so it really took me by surprise. But definitely a pleasant one!

I guess, first of all, it is thanks to the translators Oliver and Gunnvor Stallybrass that I could enjoy these two novels. The sentences were not simplistic, had intriguing and sometimes intricate syntax, yet I could flow through them as if reading perfectly rhymed poetry written in my native language. While the language maintains the outdated vocabulary, which is fitting to the time when the book was written, it felt fresh, understandable, yet still poetic. So congratulations to the translators, and I definitely recommend reading the book in English (unless, of course, you read Norwegian), as translations can be a tricky and way-too-often a disappointing business.

However, the translation only enhanced and transmitted the great piece of literature that The Wanderer is. From the very beginning, the language used, the way the main character Knut Pedersen thinks and phrases his sentences is a real delight to read. You can always feel some sort of easiness, carelessness, yet the text never becomes chaotic or superficial. It avoids lyricisms and romanticism, and because of that reaches an uncontrived air of poeticism. What is more, the manner in which the book is written mirrors the character of Knut. While (at least from the two stories in the book) we do not know much about his past, we discover quickly that he is not only well-educated, but intellectual and insightful in the way he sees the world, in the way he self-reflects, and in the way he analyzes others. Knut sees beauty and meaning in people that do not seem beautiful and meaningful to a (stereo)typical intellectual - the unpretentious lives and worries of farmhands, road workers, log drivers, and maids gain depth in his eyes. Knut, while himself having a more conscious vision of life, one that is possibly not attainable to the simple workers, by living with them as equals, elevates their life experiences to a level of contemplation.

Yet there is none of the typical romanticization or idealization of the countryside or the lives of simple people. He is very direct in his thoughts, not praising when unearned, not criticizing to demean. Knut thinks, talks and acts very matter-of-factly. And while he can be critical of others, he is especially conscious of his own thoughts and feelings, and often mocks himself for getting ahead of himself, or for indulging in emotions.

He is extremely insightful but doesn't take more words than necessary to describe an action, an atmosphere, a feeling, and that makes the reader experience all of these things more deeply, not fictitiously as in a romantic poem or a fairytale, but as if it was actually happening - I suppose that is one of the definitions of realism. However, don't be mistaken, The Wanderer is one of the most poetic prose books that I have ever read. Knut's stance in front of his own life, in front of existence as such, is very deeply felt, lest without many words, and that elevates it to a level of poetic contemplation - sometimes not even in the lines, but between them, or in the head of a reader.

The discovery of Knut Hamsun and his prose that is at the same time blunt, witty, and poetic, was one of my literary highlights of 2021.

[Gerbrand · Rating 4 out of 5]

“Het lijdt trouwens geen twijfel dat er een zekere mate van hersenloosheid voor nodig is om blijvend tevreden te zijn met zichzelf en alles. Maar gelukkige momenten heeft iedereen. Een gevangene zit op een kar op weg naar het schavot, een spijker prikt hem in zijn zitvlak, hij gaat verzitten en voelt zich prettiger.”

Een boek uit 1909. Tweede deel uit de Zwerver-trilogie. Je hoeft Onder de herfstster (deel 1) niet gelezen te hebben. Toch denk ik dat het extra leuk is om het niet lang na elkaar te lezen. En dat komt omdat Louise, de vrouw van kapitein Falkenberg, ook in dit verhaal een belangrijke rol speelt. In deel 1 was de ik-verteller verliefd op haar. En in deel 2 gaat deze dagloner na 6 jaar weer langs het landgoed van kapitein Falkenberg voor werk. Dat de ik-verteller ook schrijver is komt eigenlijk niet naar voren. Hij observeert als een schrijver zou je kunnen zeggen.

De bijzondere stijl van Hamsun ga ik steeds meer waarderen. Misschien ga ik Mysteriën nog eens herlezen. Maar eerst deel 3 van deze trilogie, in mei 2024 komt het uit.

[Konserve Ruhlar · Rating 4 out of 5]

Üç kitaptan oluşan romanda ana kahraman aynıdır. Knut Hamsun'un kendisi olarak yorumlanan kahraman 50'li yaşlarında hüzünlü, hiçbir yerde uzun süre kalamayan, kırlarda, doğal hayatta mutlu olarak içine kapanan, gittiği çiftliklerde ve kentlerde çevresindeki insanları ilgiyle izleyen biridir. Kahramanın gözlemlediği kadınlar genelde mutsuzdur. Evlilik kurumunun mutsuzluk getirdiği görünür. Norveç'in müthiş doğasını Knut Hamsun'un gözünden okumak kitaptaki en doyurucu nokta. İhtiyarlandıkça kendini sorgulayan karakter şiirler yazmaya başlar. Kitapta yer yer bunları okuyucu ile de paylaşır. Her bölümde farklı ve üzgün kadınlar var. Yazar onlara tanımlayamadığı ilgi duyar.

Doğadan insanın içine ilerleyen duygulu bir yolculuk bu kitap. Yaşlılık ve melankoli, doğa ve insan, kadın - erkek, şehir ve kırsal kesim hayatı ince detaylarla yorumlanır.

[Geoff · Rating 3 out of 5]

Much like the tone of a book by Giono (I'm sure Giono was well aware of Hamsun), this is a lovely, simple story about a wanderer and his interactions with people and nature. The sometimes surreal, magical imagery that crops up, and Hamsun's almost mystical descriptions of solitude, working with the land, and the joy of immersing oneself in forests, rivers, and mountains, makes it a wonderful, contemplative book. The characters themselves were a little thin, but overall I greatly enjoyed this.

[Madhuri · Rating 4 out of 5]

The theme of a wandering man is central to many of Hamsun's characters, so it is perhaps only fitting that a book comprising of two of his writings be called The Wanderers. The cover contains two inter-twined Hamsun writings: Under the Autumn Star and Wanderer plays on muted strings, the latter a sequel to the first - and is a close but stale reflection of Hamsun's themes and moods, perhaps even a reflection of some of his own experiences
In the former, the wanderer Knut Pedersen leaves behind his city life with the romantic fantasy of leading a simple village life. He begins to do odd jobs on farms, but finds his heart often interfering with his idea of simplicity as he falls in love with the women of the house. His adopted simplicity is not able to lure him into settling down on a farm with one of the maids as his simpleton companion does. Like most of Hamsun's heroes, he hangs in abeyance in a feverish passion, that works to depress and exalt him alternatively, but also always keeps him on his feet. He is the confused man who does not know what he wants - whether it is the affections of one lady or the other, or merely a life in the woods. It is, in a way comical to read of his mild frustrations, because he seems to be oriented towards what he apparently escaped from while escaping the city. It is also comical because these are the confusions of a real person, whose element is inconsistency and not a singular approach to life which seems to be the characteristic of most other protagonists.
In On Muted strings, Pedersen, six years later, returns to one of the farms where he had worked during his earlier wanderings. And if there is a word that can describe the emotion of this narrative, it is the well chosen word in the title - muted. This hero is certainly different from Hamsun's other heroes, he is a quietened, withdrawn soul in contrast to the earlier restless character. There is that lack of the characteristic fervor, although still retaining his element of estrangement and frivolity. He is more a narrator now than the protagonist - as he observes the life of the landowners, which are portrayed in shades of decadence. Though I think he tries to refrain from it, Hamsun does pass his negative reflections on alcoholism and infidelity in his commentary, something that trivializes him a bit in my opinion. Though I do not expect an author to be an unbiased observer, I think he could keep well above the station of passing moral judgements.
I recently chanced upon a more detailed commentary on these characters which I found quite appropriate:

Fictional heroes who are estranged from their environment seldom emerge lifelike. With most writers, such heroes are mere shadows, or, at best, symbols. But Hamsun is able to portray both the environment and the alienation, the soil and the extirpation. His heroes have roots even though they cannot be seen. The reader never knows precisely how they have become what they are, but their existence is real all the same.
Hamsun’s favourite hero is a young man in his late twenties or early thirties, rash, good-natured, with no plans for the future, always anticipating some happy chance, yet at the same time resigned and melancholy. Hamsun’s hero is frivolous in word and deed. He speaks to people as he would to a dog or to himself.

Perhaps this work does not quite compare to Hunger or Mysteries, and is only a slighted shadow of these, but it is a very good read, describing a real man and his romantic fantasies of a simple village life, and of a lot of other romantic notions. The translation by Oliver and Gunnvor Stallybrass is excellent.

[Rosewater Emily · Rating 4 out of 5]

Минувшим вечером нашлось адекватнейшая синематографическая аналогия, достойная просмотра теми, кто ищет возможности оценки повести ("этой" или "Кнута Гамсуна" - не так важно, поскольку речь о сохранении человечности):
Le petite vendeus de soleil (Djibril Diop Mambety, 1999)
...
En Vandrer spiller med Sordin naar han blir halvhundrede Aar.
"Не могу ли и я считать себя Странницей, ещё не прожившей положенного Гамсуном полувека, чтобы играть на сурдинке с тем же мастерством, но всё-таки, как минимум, выкорчевавшей какой-нибудь, не особо сопротивлявшийся пень в близлежащем лесу, с тем сохраняя память о древе от охамевших пикникёров, рвущихся в президенты, и в то же время, приобретая возможность своевременно использовать этот импровизированный "аксессуар", например, при игре на флейте?"
Вопрос слишком длинен для Странницы, не спорю, но чувство единения, самые основы которого не должны подлежать формулировке, присутствует и сохраняется на протяжении всей оставшейся жизни; или я не права?
Saa meget Teatervæsen er det i ethvert Menneske, man smigres ved at bli holdt for mere end man er.
И это, правда, до определённой степени чудесный опыт - ощущать себя персонажем более, нежели "обнаруживающим себя в собственной тарелке", рассудительным, отдающим отчёт в каждом собственном действии, способным взять на себя непомерную ответственность за судьбы отдельных государств, биологических видов, звёздных систем, лишь бы не за пытавшихся "сделать из тебя человека" и сохранить твоё здоровье и жизнь родственников и "близких" (изобретаемых с тем же успехом и поспешностью, с какой происходило овладение популярными детскими конструкторами в надлежащем, с легчайшими отклонениями, возрасте). Чудесный до отвращения опыт - иногда становится непросто стряхнуть с лица выражение, ощущаемое тобой как чужой, однако произведшее достаточно сильное впечатление на разогретый чересчур горьким шоколадом либо излишне сладким вином ум (ли?).
Возможно, именно это и следовало бы назвать "кармой" - склонность организма маскироваться под плод чужой, превозносящей либо оскорбляющей его фантазии. Человек - всей душой жаждущий превзойти реальность своей добровольной фантасмагоричностью хамелеон.
Vi er som Brever som er sendt ut: vi befinder os ikke længer under Befordringen, vi er kommet frem.
..и вероятнее всего, не имеет значения, можем ли мы доставить удовольствие самим себе в качестве прочитанных и доставленных по адресу. Религиозностью м��жет повеять от подобных убеждений, однако и теорией "разумной" эволюции в равно степени - от такого сорта религиозности. Замкнутым кругом - от системы, полагающейся на противоборство исследователей "духовного" и "материального" - для сторонника кванта (само собой, кванта).
Наверное, одним из редких недостатков этой повести можно считать однообразностью обонятельного опыта - сирень, сосна, плоть; водопад остался без запаха, а значит - без вкуса; а значит - фру Фалькенберг утонула в дистиллированной воде, ушла под рафинированный лёд, под Соединённые Штаты Детских Травм, возглавляемые, подобно Спарте, разноцелевыми инициативами капитана Фалькенберга и инженера Лассена; под, в конце концов, преждевременную игру на сурдинке какого-нибудь Гринхусена..?
Den Vise hvad vet han om Kvinden?
"О женщине" не знает ничего даже она сама.
Det blir visst meget Bær iaar.

[Andrés Cabrera · Rating 3 out of 5]

Hamsun es un artesano de la palabra: la calidez y precisión con la que hilvana sus ideas es preciosa. El noruego escribe como si alzase una cometa en los cielos: comprende que, más allá de lo dicho, hay un vuelo, una danza que se da entre las nubes y el objeto. En ese intervalo entre la idea y la expresión, Hamsun hace de la afección la protagonista de su relato. Comprende que, como bien explica al final de la novela, el vagabundo no es un sabio: no es alguien que reflexiona al borde de la muerte, ni en virtud de sus años vividos, no es ese que se erige como "más apto" que los demás por el hecho de su vejez; por el contrario, el vagabundo no es sabio; antes bien, comprende que la vida y sus enseñanzas sólo tienen sentido en cuanto han sido experimentadas por uno mismo, y que, más allá de hacerse extendibles a todo contexto y persona, el aprendizaje es personal. La melodía sólo tiene sentido para aquel que la ha vivido, que ha navegado entre sus acordes y se ha visto frente a sí mismo y la inmensidad del paisaje humano. Para aquel que ha temido y amado, la melodía es parte constitutiva de su relato. Para el resto, son acordes tapados, insonoros. Por eso, el vagabundo sabe que siempre toca con sordina: no importa que lo oigan, ni quien, sólo interesa su propia melodía: en su momento, en su vivencia. Luego de eso, sólo queda el camino: abierto y expectante...

He leído que, para muchos, esta segunda parte de la Trilogía del vagabundo está peor lograda que la primera. Sin embargo, considero que no es así: si bien la acción que transcurre no es siempre crucial, Hamsun logra incorporar aquí un ritmo, una cadencia que arrastra al personaje y que es indisociable del suceso pivote de la narración: la muerte de la señora Falkenberg tras la previa disolución de su matrimonio . En este sentido, lo interesante de A Wanderer Plays on Muted Strings es que hace del afecto el partícipe principal del relato. Como novela de transición, catapulta al personaje de Pedersen un paso más allá de su mero deambular de la primera novela, lo hace consciente, lo reafirma como modo de ser digno...vida plena.

Aunque preferí esta segunda parte a la primera, considero que tampoco está muy por encima de su predecesora (de allí que haya matenido la puntuación de tres estrellas). Eso sí, intuyo que la última parte será magistral. Algo me lo dice.

[Teri · Rating 5 out of 5]

Hamsun is so introspective...gets inside the mind and soul of his characters. very satisfying reading..not light

[Saša Potisk · Rating 5 out of 5]

Če bi sledili trenutni politični histeriji (mislim na trenutno pripisovanje herezije ruski umetnosti), potem Hamsuna ne bi smeli brati iz še toliko bolj dokazljivega razloga - bil je namreč goreč podpornik nacizma. Bi bila pa to seveda ogromna škoda. Potepuhi so izvrsten roman, ki sodi v skupino etnonacionalnih del, ki jih je polna tudi slovenska literatura. Vendar je več kot to - potepuštvo je izguba zakoreninjenosti ne le v norveški zemlji (in krvi), temveč je tudi beganje med tradicijo in razvojem, med naravo in družbo, med pravičnostjo in koristjo, med Norveško in Ameriko, med ljubeznijo in "štacuno"... v zraku pa ves čas visi vprašanje: "Ali so ljudje drugje kaj bolj srečni?". Odličen roman in mojstrski prevod.

"Kaj je bilo pravzaprav z Edevartom? Roke so mu bile velike in čvrste, kite kakor treba, a duša mu je bila zdrobljena. Tako je zdaj jadral stran, prazen in brez doma, bilo je, kakor da je od nikoder, koder koli se je klatil, je vlekel za sabo svoje korenine, Kvartači niso imeli od svoje ljubeznivosti do njega nič, igrati ni hotel in vinski brat ni bil. Naposled so dobili vtis, da je pobožnjak od svete vojske in so mu hoteli govoriti malo po volji. Rekli so, da imajo o kvartanju ljudje različne nazore, nekaterim da se zdi to greh. Nekaterim se zdi greh tudi žganje piti, so rekli in ga strmo gledali."

[George · Rating 4 out of 5]

A compassionate novel about a middle aged man wandering the Norwegian countryside seeking work.

The narrator, Knut Petersen is in search of the simple life by wandering the countryside, doing such work as digging a well, logging, plowing and painting buildings. Settling down does not occur to him. He is susceptible to his employer’s wives and daughters!

The Wanderer consists of two closely related novellas, ‘Under the Autumn Star’ and ‘On Muted Strings’. In ‘Under the Autumn Star’ the narrator joins with Grindhusen to undertake work on various farms. The narrator then meets up with Lars Falkenberg, who is an unqualified piano tuner and handyman. Knut and Lars find work on the estate of Captain Falkenberg. Knut becomes romantically attached to the Captain’s wife. Knut leaves to go back to the city. In ‘On Muted Strings’, Knut, now six years older and aged fifty, again finds work with Captain Falkenberg. In this novella Knut sees that the Captain’s marriage is faltering. The Captain’s wife is unhappy and leaves the Captain. Meanwhile Knut is employed in a number of jobs for the Captain.

Interesting characters, descriptions of country life, and steady plot momentum make for a satisfying reading experience.

This first novella was first published in 1906 and the second novella was first published in 1909. Knut Hamsun was awarded the Nobel Prize for Literature in 1920.

[Bjorn · Rating 3 out of 5]

as beautifully written as the first book in the trilogy but i have to say i didn’t care too much about the whole history with Lovise Falkenberg; i have yet to understand what that narrative’s function would be in this trilogy so focused around nature and the protagonist’s unbound way of living. come to think about it, the contrast between Lovise’s orderly, civil life and the protagonist’s unbound way of living may just be what Hamsun was after: at the end of the novel, after having stayed at a single farm for a couple of years, the protagonist makes his way back to the mountains again, offering a kind of solution to the tragedy of living a life so bound to civilisation and characterised by expectations as the one Lovise and her husband had been living for so long and that would eventually lead to death as well. the Afterword was again what i’ve known and loved from Knut Hamsun before and i can’t wait for the final part of the trilogy.

[Gert De Bie · Rating 4 out of 5]

Ook op middelbare leeftijd blijft onze zwerver zwerven. Toch lijkt hij vooral gefascineerd te zijn door de menselijke relaties op de boerderij waar hij al eerder verbleef. Het wedervaren van de boer, zijn vrouw - waar onze zwerver een boontje voor heeft - en enkele van hun gasten vullen het gros van de pagina's in het tweede deel van de Zwervertrilogie.
Eigenlijk niet waar we als lezer op zaten te wachten: we lazen de Zwervertrilogie op zoek naar natuurbeleving en de worstelingen van een gevoelige ziel met het leven en zijn omgeving.
Toch wist Hamsun ons mateloos te boeien: hoe hij de spanningen binnen relaties schetst, hoe onze gevoelige zwerver zichzelf in twijfel trekt, maar goedmoedig en oprecht in het leven staat en hoe hij bijna letterlijk mee lijdt onder het leed van de mensen die hij graag heeft, het maakt van deel 2 een schoon boekje, vlot lezend en meeslepend.

[Travellinckx · Rating 3 out of 5]

Second book of Knut Hamsun that I've read. The Wanderer consists of two short novels, both following itinerary of a solitary wanderer through landscape of Norwegian countryside. Beautiful travelogue of a man who really walk the path as a wanderer and not just a passing by tourist. While the book is a contemplative reflection of his observation about nature, odd jobs that he did and the people that he met along the way, the book is also telling love stories which is almost as same level as Madame Bovary and Anna Karenina. Not many writer could do that.

I was shocked to find out that once upon a time, Knut Hamsun's books were burned in his home country. Apparently, he was openly a Nazi supporter and he even gave his Noble Prize to Joseph Goebbels. But then again, good writing is good writing. As Ingar Sletten Kolloen, one of his biographer stated, "we can't help loving him, though we have hated him all these years. That's our Hamsun's trauma. He's a ghost that won't stay in the grave,"

The best quote from the book that I remember perfectly well : "life had made him evasive and vacillating. That is what life makes us all, year by year".

[Kay · Rating 3 out of 5]

Litt kjedelig og repeterende, men likevel veldig hamsunsk i språket, og det er alltid et stort pluss.

Det blir visst meget bær iår. Tyttebær, krekling og multer. Ikke for det, bær kan man ikke leve av. Men det er hyggelig at de står der i marken og er vennlige for øyet.

[Alejandro Orradre · Rating 5 out of 5]

Reseña in progress...

[Tuğba Çınar · Rating 5 out of 5]

İşte yine o yaş;
ay ışığında gezmeler yaşı.

[Ђорђе Јанковић · Rating 5 out of 5]

One of the rare books I didn’t want to finish. In every sentence, I felt the loneliness, pain, and suffering of a young man in Norway, under the cloudy sky and northern wind.

[Sini · Rating 4 out of 5]

Onlangs las en besprak ik “Onder de herfstster” van Nobelprijswinnaar Knut Hamsun (1859- 1952), het eerste deel van zijn “Zwerverstrilogie”. Dat boek beviel mij prima, maar deel 2, “Con sordino” is volgens mij nog beter. Ik zie dus uit naar de vertaling van deel 3 (“De laatste vreugde”) die binnenkort verschijnt. Met nu al veel dank aan Marianne Molenaar, die alvast de eerste twee delen mooi vertaald heeft.

In “Onder de herfstster” maakten we kennis met een ik- figuur die heel de roman lang rusteloos zwerft en zoekt, zonder te weten wat precies. Een personage dat lang niet zo intens- irrationeel en waanzinnig- wispelturig is als de hoofdpersonen in Hamsuns meesterwerken “Honger”, “Mysteriën” en “Pan”, maar toch een opvallend onaangepast personage dat veel onvoorspelbaarder, grilliger, vrijer en interessanter is dan u en ik. In “Con Sordino” is hij naar mijn smaak zelfs nog wat interessanter geworden. Bovendien is Hamsun ook als stilist goed op dreef. Citaatje: “Weliswaar hebben we ook een kleine treinverbinding, maar dat is niet iets om trots op te zijn, die eindigt hier, reikt zover als ze kan komen en stopt dan als een kurk in een fles”. Of, nog markanter en indringender: “Een stroomversnelling in het binnenland doet de oren net zo goed als de branding. Maar de branding rolt in sterkere of zwakkere uitvallen aan, het geruis van een stroomversnelling daarentegen is als een hoorbare mist, het is zinloos in zijn eentonigheid, zonder enige betekenis, een wonder der idiotie. Hoe laat is het? Nee, absoluut niet! Is het dag of nacht? Ja! Het is alsof je een steen op twaalf toetsen van een orgel legt en dan weggaat”. Veel inzicht in zijn psyche geeft de ik- figuur niet, en hij doet niet verklaringen van waarom hij doet wat hij doet en waarom denkt zoals hij denkt. Want daarvoor is zijn brein ook voor hemzelf veel te ongerijmd. Maar de beschrijvingen van zijn stemmingen zijn messcherp. Het gevoel van alomtegenwoordige idiotie en zinloosheid bijvoorbeeld wordt in het laatste citaat wel heel pregnant verwoord.

In ”Onder de herfstster” was de ik- figuur op raadselachtige en ongrijpbare wijze verliefd op de al even ongrijpbare mevrouw Falkenberg. In “Con sordino” keert hij, zes jaar later, weer terug naar de boerderij van de Falkenbergs. Zes jaar ouder, maar nog geen cent wijzer. Wat deels zijn lot is, maar deels ook een keuze: “God behoede me ervoor wijs te worden! En dat zal ik tot mijn laatste omstanders prevelen: God behoede me ervoor wijs te worden!”. Want wijsheid is aftakeling en anders niet. Rijper worden is dus een illusie: “De ouderdom schenkt geen rijpheid, de ouderdom schenkt niets dan ouderdom”. Als zwerver zweert hij elk bijgeloof en elke hoop af, slentert hij waar hij slentert, langzaam en onverschillig omdat het uiteindelijk niet uitmaakt waar hij is, met wij hij is en wat hij meemaakt. En in die onverschilligheid klinkt naar mijn gevoel zeker een bepaalde desillusie en bitterheid door, en soms zelfs regelrechte vertwijfeling, maar vaak toch ook een merkwaardig ontroerende berusting: “Ik had lange tijd in de heuvels staan luisteren naar het geruis van hemel en aarde, en verder was er niets te horen geweest. Dan klonk er soms opeens een zacht ritselen, van een verschrompeld ineengerold boomblad dat lispelend door de bevroren takken dwarrelde. Het klonk net als een kleine bron. Daarna ruisten hemel en aarde weer. Mij overkwam een gevoel van mildheid, een sordino op al mijn snaren”. Mooi aan deze laatste passage vind ik dat deze mildheid de ik- figuur “overkwam”, als iets van buitenaf waar hij geen greep op heeft. Mooi vind ik bovendien dat die mildheid “een sordino op al mijn snaren” wordt genoemd, en dus de raadselachtige ongrijpbaarheid krijgt van gedempte muziek. En ook even ontastbaar lijkt te zijn als het nauwelijks hoorbare geruis van hemel en aarde, en het zachte geritsel van een boomblad. Wat op fraaie wijze voelbaar maakt dat die mildheid nauwelijks te verklaren of te vatten is, noch voor de lezer, noch voor de ik- figuur zelf. Heel intrigerend en ontroerend, vind ik. En dit past naar mijn gevoel helemaal bij deze zwerver, die nergens vaste grond vindt of wil vinden.

Dat betekent overigens niet dat mildheid en con sordino de enige klankkleuren zijn in deze roman. Want het huwelijk tussen kapitein Falkenberg en mevrouw Falkenberg is vol van tragiek en wederzijdse pijn. Dat levert ellenlange en adembenemend opgeschreven dialogen op, vol van intens- irrationele grilligheid, en vol gepassioneerde moedwil en misverstand. Naast allerlei fraaie scènes waarin de beide echtelieden door verwarring gegrepen zijn, en totaal niet meer weten wat ze doen of wat ze zojuist nog deden. Laat staan waarom. De ik- figuur observeert dit als verwarde buitenstaander: veel van zijn observaties zijn onzekere reconstructies op basis van wat anderen hem vol verbazing vertellen, en bij zijn eigen observaties uit de eerste hand twijfelt hij vaak zeer of hij echt ziet wat hij ziet. Bovendien, hij heeft zelf, zes jaar na “Onder de herfstster” nog steeds heftige affecties voor mevrouw Falkenberg. Affecties die hij door al hun grilligheid nog steeds niet begrijpt, en die hem nog steeds tot erratische acties drijven waar hij zelf totaal niets van snapt. Zie bijvoorbeeld hoe mevrouw Falkenberg en hij samen een briefkaart bekijken: “We stonden allebei de kaart te lezen; het was midden op het erf en midden op de dag. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, ik stond vlak bij haar, mijn hoofd naar het hare gebogen, en dat deed mij heel diep van binnen zo goed. Toen ze klaar was met lezen keek ze me aan. Ze speelde geen spel, maar haar viel waarschijnlijk een bepaalde uitdrukking op mijn gezicht op, ze bleef me staan aankijken. Voelde zij mijn nabijheid net als ik de hare? Die twee zwaarmoedige ogen die opgeslagen werden en op mij gericht bleven waren tot de rand toe gevuld met liefde. Ze was uit haar evenwicht, haar blik was pathologisch diep, naar binnen gericht, vol van het leven dat ze onder haar hart droeg. Ze begon zwaarder te ademen en haar hele gezicht kleurde in een donkere blos, toen draaide ze zich om en liep langzaam weg. Ik bleef met de kaart in mijn handen staan. Had ze me die gegeven? Had ik hem gepakt?” Die laatste vragen onderstrepen dat de ik- figuur zelf niet begrijpt wat er is gebeurd. De vragen die later bij hem opkomen suggereren zelfs dat hij ook niet goed begrijpt wat hijzelf precies heeft gedaan, gedacht en gevoeld. En ziet hij nou echt diepe liefde in mevrouw Falkenbergs ogen, of is dat wat hij WIL zien, met de wanhopig verliefde wil van een gedesillusioneerde en wanhopige oude man?

Ik ben een tamelijk idolate fan van Hamsuns vroege werk, “Honger”, “Mysteriën” en “Pan”, omdat die romans zo aanstekelijk doordesemd zijn van intense irrationele hartstocht. “Onder de herfstster” en “Con sordino” zijn echter beduidend gedempter. Maar die irrationele en intense hartstocht, die mij in Hamsuns vroege werk zo fascineert en meesleept, klinkt in dit latere werk nog steeds mooi door. Fraai is bovendien hoe die hartstocht samengaat met de con sordino- stemming van een oudere man, die weliswaar niet wijzer is geworden – nee, DAT nooit!!-, maar op raadselachtige wijze wel milder. Wat misschien de mildheid is van de zwerver, die zonder haast slentert langs de paden waar hij toevallig is en de stemmingen die hem toevallig overkomen. Of misschien ook de mildheid van de ouder geworden schrijver, die – anders dan de personages uit Hamsuns vroegere werk- niet alleen zijn eigen koortsachtige gemoed observeert, maar ook de koortsachtige grilligheden in het tragische huwelijk van de Falkenbergs. Daarbij accepteert hij met enige wrangheid en afstandelijkheid dat hij niets van die tragiek begrijpt, en er ook niets aan kan doen. En die acceptatie past weer goed bij de berustende zwerver: “Nee, je moet niet denken dat je recht hebt op meer snoep dan je krijgt. Een zwerver raadt alle vormen van bijgeloof af. Wat komt het leven toe? Alles. Maar wat komt jou toe? Komt beroemdheid jou toe? Dan vertel ons waarom! Je moet niet vasthouden aan wat jou toekomt, dat is komisch, en een zwerver lacht om iemand die komisch is”.

Hoe zal deel 3, “De laatste vreugde” verder gaan? Met nog meer mildheid, con sordino en berusting? Of juist met scherpere desillusie en grilliger hartstochten? Ik ben benieuwd!

[Åñbü · Rating 3 out of 5]

THE BOOK SPEAKS OF THE FEELINGS OF AN OLD MAN AND HIS WANDERING BUSINESS;

the lines i liked in this book are:
maybe grindhusen is right, maybe it's a universal truth that something will turn up tomorrow as surely as it has today.

"I WAS FREE AND UNKNOWN"

"i thought to myself: no,its not exactly roses,roses all the way when you go wandering"

one man marvel at my walking and walking without apparent purpose

Six years gone, ay, so long it
is ago; would she be greatly changed? Time has had its wear on me; I am
grown dull and faded and indifferent; I look upon a woman now as
literature, no more. It has come to the end. Well, and what then?
Everything comes to an end. When first I entered on this stage I had a
feeling as if I had lost something; as if I had been favoured by the
caresses of a pickpocket. Then I set to and felt myself about, to see if I could bear myself after this; if I could endure myself as I was now. Oh well, yes, why not? Not the same as before, of course, but it all passed off so noiselessly, but peacefully, but surely.Everything comes to an end.

"in old age we no longer live our lives;we merely keep on our feet with the aid of memories.we are like a batch of letters that someone has sent;we no longer in the post,we have arrived.the same is true whether our contents have stirred up joys and sorrows,or whether they have made no impression at all.than you for life,it was fun to live! [121]

"evasive and vacillating--that is what life makes us all,year by year."

" There are some people who pick themselves up after a fall and continue their way through life,with their blue and bruises.and there are others who never rise again ...... there are indeed some who never get over it;it shakes them to their foundations,like a revolution.it all depends on howcoarse fibred they are!"[229]

"A wanderer plays on muted strings when he reaches the age of two score years and ten.thats when he plays on muted strings."

"there was a scent of jasmine in a grove, and a tremor of joy ran through one i know,not for the jasmine but for everything--a lit-up window,a memory,the whole life.but when he was called away from the grove,he had already been paid in advance for this annoyance.
and there it is;the very favor of receiving life at all is handsome advance payment for all life's miseries,each single one."

AGE CONFERS NO MATURITY;
AGE CONFERS NOTHING BEYOND OLD AGE;

"there were pages and pages about
everything coming right in the end"

"Oh, but I have been showing off nicely all to myself: pretending I was
going far, and needed to equip myself with care, had occasion for all my
presence of mind and endurance. A man can show off like that when he is
going far; but I am not. I have no errand anywhere, and nothing calls me; I am only a wanderer setting forth from a hut, and coming back to it
again; it does not matter where I am."

WHY SHOULD I HURRY?IT MAKES NO DIFFERENCE WHERE I AM :)

---------------------------------

[Mark · Rating 3 out of 5]

‘Op hoge leeftijd doe je niet meer mee aan het leven, maar hou je je slechts op de been met herinneringen. We zijn net brieven die verstuurd zijn: we bevinden ons niet langer op verzending, we zijn aangekomen. En dan gaat het er maar om of we vreugde en verdriet hebben opgewerveld met onze inhoud, of geen enkele indruk hebben achtergelaten. Bedankt voor het leven, het was leuk om er te zijn!’

Woorden van de hoofdpersoon uit Con sordino, de zwerver/schrijver die ook de verteller was in Hamsuns debuut Honger die inmiddels wat op leeftijd is gekomen. Con sordino spelen is een aanduiding in de muzieknotatie, om aan te geven dat met een demper (op strijkinstrumenten) gespeeld moet worden. Daardoor wordt het volume minder luid. Hamsun heeft uiteindelijk een hoge leeftijd bereikt (85 jaar), maar hij maakte er geen geheim van dat zijn jonge jaren hem het liefst waren. Toen hij de Nobelprijs voor de literatuur kreeg uitgereikt zei hij:

‘Het is misschien ook goed dat dit niet de eerste keer is dat mij het hoofd op hol is gebracht. In de dagen van mijn gezegende jeugd waren er dergelijke gelegenheden; in welk leven van een jonge persoon komen ze niet voor? …. Geen slechter lot kan een jonge man of vrouw treffen dan te vroeg opgesloten te worden in voorzichtigheid en ontkenning…. wat ik nu echt zou willen doen…om weer jong te zijn, te rijden op de top van de golf. Tegenwoordig word ik overspoeld met rijkdom en eer, maar één geschenk ontbreekt, het belangrijkste van allemaal, het enige dat ertoe doet, het geschenk van de jeugd.’

Zonder het geschenk van de jeugd, con sordino dus, vertelt de zwerver over over zijn verblijf op dezelfde boerderij waar hij zes jaar geleden ook was (waarover Hamsun schrijft in Onder de herfstster. Hij had toen een zwak voor de vrouw des huizes, Lovisa Falkenberg. Nu komt hij terug, al zegt hij: ‘Aan mij heeft de tand des tijds geknaagd, ik ben afgestompt en afgetakeld en onverschillig geworden, intussen beoordeel ik een vrouw zoals ik literatuur beoordeel.’ Echt onverschillig laat mevrouw Falkenberg hem echter niet. Terwijl hij als dagloner aan het werk gaat op de boerderij van kapitein Falkenberg, volgt hij de verwikkelingen tussen Lovisa en haar kapitein nauwgezet, mede geholpen door de roddelzieke meid Ragnhild. Tussen de echtelieden botert het niet zo. De kapitein heeft een oogje op Elisabet, de vrouw van een naburige boer, terwijl de jonge ingenieur Hugo Lassen Lovisa het hof maakt. Hamsun voelt de finesses van de verhoudingen tussen man en vrouw haarfijn aan, en heeft daarbij een geraffineerde schrijfstijl. Hij blijft daardoor het lezen waard, ook al is Hamsun in Con Sordino niet meer op zijn best. Overigens kent het verhaal de nodige verwikkelingen, inclusief tragische afloop, en is daarmee best onderhoudend. Ook de beschrijvingen van het houtvlotterswerk in een klein Noors stadje, en de karakterisering van dat stadje zijn de moeite waard.

Maar deze conclusie is onontkoombaar: ‘De ouderdom schenkt geen rijpheid, de ouderdom schenkt niets dan ouderdom.’

[Sergei_kalinin · Rating 3 out of 5]

Когда-то очень давно прочитал "Голод" Гамсуна, и помню, что был под очень сильным впечатлением. Но впечатление это было негативным и психоделическим :) - я буквально ��ошёл в то самое подвешеннно-экзистенциальное состояние, которое так умело описал Гамсун.

Теперь вот совершенно случайно подвернулась книга "Странник играет под сурдинку". Название заинтриговало, и я решил, почему бы и нет :)

Пока читал, просто крайне навязчиво :) преследовали две ассоциации: лица с полотен Павла Филонова (особенно "Масленница" http://art-assorty.ru/112-filonov.html ). Думаю, что эти лица были бы лучшими портретами для персонажей из книги :).

Вторая ассоциация несколько сложнее... Пару месяцев назад я ехал на поезде в Москву. На станции Дно в плацкарт подсели три замечательные женщины, довольно уже немолодые, которые ехали в Москву на заработки. Они были друг с другом знакомы, но жили в соседних деревнях и поэтому общались сравнительно редко. Надо ли говорить, что они почти полночи провели за разговорами, обсуждая насущные темы, кто к кому ходит в гости, кто с кем выпивает, кто на кого работает, и кто с кем романы крутит. Обсуждали они всё это одновременно и очень просто, и очень колоритно - мне очень хотелось достать диктофон и записать эту "народную поэзию" :)).

И вот неожиданный сюрприз! Открываю книгу Гамсуна (изданную в 1909 году :)) - а там практически один в один та самая "народная поэзия"! Про трудолюбивых батраков, про нанимающихся на сезонные работы благородных бомжей-странников :), про аморальных богачей-хозяев, которые живут ночным разгулом...

В книге замечательное лирически-философское вступление и такое же заключение. В конце автор иронизирует о том, что лучше не быть - да и невозможно это! - мудрым (особенно в отношениях между мужчиной и женщиной). Но сама книга наполнена этой самой мудростью.

Основное повествование - очень неспешное. Простые лица, простой язык, простые заботы. Постепенно погружаешься в этот очень тесный деревенский мирок, где дистанция между хозяевами и сезонными батраками ничтожно мала. Но она есть, и она непреодолима, когда дело касается любви...

Повествование столь неспешное, что сначала даже не очень и понятно, в чем интрига. Современный читатель вполне может заскучать от всех этих сельских пейзажей и перешёптываний слуг по поводу хозяев. А потом вдруг понимаешь, что эта книга про верную и неразделенную любовь. Что по сути это классическая трагедия, в которой неумолимая череда событий ведёт к роковому финалу.

В общем - Большая Литература. Хотя сначала текст и обманывает своей кажущейся простотой.
/Текст хорош. Любителям серьезной литературы рекомендую. Я поставил среднюю оценку по ряду личных причин. Устал от трагедий :( /