Silent House

by Orhan Pamuk, Robert P. Finn (Translator)

In an old mansion in Cennethisar (formerly a fishing village, now a posh resort near Istanbul) the old widow Fatma awaits the annual summer visit of her grandchildren: Faruk, a dissipated failed historian; his sensitive leftist sister, Nilgun; and the younger grandson, Metin, a high school student drawn to the fast life of the nouveaux riches, who dreams of going to America. The widow has lived in the village for decades, ever since her husband, an idealistic young doctor, first arrived to serve the poor fishermen. Now mostly bedridden, she is attended by her faithful servant Recep, a dwarf--and the doctor's illegitimate son. Mistress and servant share memories, and grievances, of those early years. But it is Recep's cousin Hassan, a high school dropout, and fervent right-wing nationalist, who will draw the visiting family into the growing political cataclysm, in this spell-binding novel depicting Turkey's tumultuous century-long struggle for modernity.

Translated by Robert Finn

Genres: Fiction, Turkish Literature, Turkish, Historical Fiction, Novels, Contemporary, Literary Fiction

352 pages, Hardcover

First published January 1, 1983

About the author

Ferit Orhan Pamuk is a Turkish novelist, screenwriter, academic, and recipient of the 2006 Nobel Prize in Literature. One of Turkey's most prominent novelists, he has sold over 13 million books in 63 languages, making him the country's best-selling writer.
Pamuk's novels include Silent House, The White Castle, The Black Book, The New Life, My Name Is Red and Snow. He is the Robert Yik-Fong Tam Professor in the Humanities at Columbia University, where he teaches writing and comparative literature. He was elected to the American Philosophical Society in 2018.
Of partial Circassian descent and born in Istanbul, Pamuk is the first Turkish Nobel laureate. He is also the recipient of numerous other literary awards. My Name Is Red won the 2002 Prix du Meilleur Livre Étranger, 2002 Premio Grinzane Cavour and 2003 International Dublin Literary Award.
The European Writers' Parliament came about as a result of a joint proposal by Pamuk and José Saramago. Pamuk's willingness to write books about contentious historical and political events put him at risk of censure in his homeland. In 2005, a lawyer sued him over a statement acknowledging the Armenian genocide in the Ottoman Empire. Pamuk said his intention had been to highlight issues of freedom of speech in Turkey. The court initially declined to hear the case, but in 2011 Pamuk was ordered to pay 6,000 liras in compensation for having insulted the plaintiffs' honor.

Reviews

[Jim Fonseca · Rating 4 out of 5]

[Revised, pictures added, spoilers hidden 4/20/22]

Turkey’s ongoing modernization, real estate boom, and politics provide the background for this story set in a small Turkish seaside city. We guess it’s around the 1970s. The book was originally published in Turkey in 1983.



Three adult grandchildren make their obligatory annual summer visit to their 90-year-old grandmother. The grandmother is crotchety and demanding especially to her live-in servant whom she alternately calls “the dwarf” or “the bastard.” He’s a child of her dead husband’s mistress.

Her grandchildren “…still haven’t figured out their grandmother isn’t capable of any reaction except disgust.” ‘The Dwarf’ is the perfect servant, catering to the old lady’s and everyone else’s whim despite the disdain and abuse he is subject to.

We learn the family history. The deceased grandfather was a medical doctor who got crosswise with Istanbul politicians and spent his life in exile in this backwater town drinking and toiling over a 50-volume encyclopedia “to bring Western knowledge to the East.” He was an avowed atheist, which terrified his devout wife, the grandmother.

Their only son, now dead, the father of the three children, was a local low-level civil servant, also a dreamer and an alcoholic.

The oldest grandson is a college professor, divorced, and a third-generation dreamer and alcoholic.

The granddaughter is a radical socialist, which gets her in serious trouble with the nationalist skin-heads in town.

The youngest grandchild is in high school, ready to go to college, hopefully abroad, but he has no money to do so. He is hoping grandma will sell the house to finance his education. He hangs out with a fast set of upper-class Turkish kids who drink, smoke pot and carouse in sports cars.

The book is a good read. It’s an early work by Pamuk, translated after he became famous for his other works. It has a lot of local color of Turkey and it’s a primer on why much of the developing world is in such chaos. It also shows us that modern life in Turkey is a lot like modern life in much of the rest of the world.



The author (b. 1952) won the Nobel prize in 2006. He’s best known among English reads for My Name is Red and Snow, both of which I have read and enjoyed. He grew up in an upper-class family experiencing decline, a theme in many of his works including this one, Silent House.

Here are links to my reviews of other books I’ve read by Orhan Pamuk:

My Name is Red

The Black Book

Snow

A Strangeness in My Mind

Top photo: Antalya, a Mediterranean seaside town in Turkey from themediterraneantraveller.com
The author from en.gariwo.net

[Elyse Walters · Rating 5 out of 5]

I liked this - almost as much as "The Museum of Innocence", which is still my favorite Orhan Pamuk novel.... but it's close. ( it's a smaller book - less 'dense' than other Pamuk books I've read-- each chapter is short).
Right from the start the dialogue between the cranky old grandmother and Recep - her FRICKIN SLAVE HORSE -- a Saint to boot-is a dwarf.... making the visuals of the dialogue all the more hysterically crazy-funny....( shaking your head: "you've got to be kidding"). Recep is a bastard of her deceased husband.

The grandchildren are coming for a visit who each have their individual quirks, habits, and emotional hurts. During their visit they begin to explore their country's history.
The conflicts we see within the family parallel with the conflicts that we see politically
between modern Turkey and their past which was rooted in more traditional religious beliefs.

I was in Turkey in 1973-74...Istanbul was a different place than it is today. Reading Pamuk always triggers memories- and expands my views at the same time.

[Navid · Rating 4 out of 5]

اورهان پاموک جایی درباره‌ی این کتاب نوشته:

می‌دانم که جوانان از میان کارهای من، «خانه‌ی خاموش» را دوست دارند. شاید به خاطر چیزی که از روحیه‌ی جوانیِ من در آن هست. هریک از شخصیت‌های جوان در خانه‌ی خاموش، خودِ من بودند. در هریک از آن‌ها، جنبه‌ی متفاوتی از جوانی را دستکاری کردم.

«خانه‌ی خاموش» دومین رمانی است که اورهان پاموک در جوانی نوشته.
این داستان از نظر فرم و تکنیک، نکات مثبت زیادی دارد و در بستر تاریخیِ جالب و مناسبی روایت شده است. هر فصل، از زاویه‌دیدِ یکی از پنج شخصیتِ اصلیِ کتاب روایت می‌شود. چیزی که فکر می‌کنم تا مدت‌ها در خاطرم بماند، همین شخصیت‌های شگفت‌انگیزی هستند که پاموک در این کتاب خلق کرده.
شخصیت‌هایی باورپذیر و حتی آشنا برای خواننده‌ی ایرانی، به گمانم بعضی از ما دور و برمان آدم‌هایی شبیه به شخصیت‌های این رمان سراغ داشته باشیم.
پیرزنی که تعصبِ مذهب/سنت ذهنش را منجمد کرده است و دیگران را دائم در حال گناه کردن می‌بیند.
جوانی که از مملکتش بیزار است و رویای آمریکا را در سر می‌پروراند.
مردی که تحقیر و تو سری خوردن به خاطر گناهانی که مرتکب نشده،  به جزء جدایی‌ناپذیر زندگی‌اش تبدیل شده.
پسری که در باتلاق ناکامی‌ها و سرخوردگی‌ها فرو می‌رود.
به نظرم تصویرِ کلیِ رمان، تصویر «تنهایی» است. شخصیت‌های کتاب هرکدام داستان و سرنوشت بسیار متفاوتی دارند، اما همین آدم‌های متفاوت از جهاتی شبیه به هم‌اند.
همه‌ی آن‌ها در میان جمع، ولی بسیار تنهایند، انگار نمی‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند. با هم حرف می‌زنند، ولی حرفِ دلشان چیز دیگری است (بارها هنگام خواندن کتاب مصرع «همدلی از هم‌زبانی بهتر است» از مولوی از خاطرم می‌گذشت) :

چیزهایی به هم می‌گوییم که خودمان می‌دانیم و از این کار لذت می‌بریم؛ کلمه‌ها و جمله‌ها. خودم می‌دانم که توخالی‌اند، اما باز هم فریب می‌خورم و کیف می‌کنم.

خیلی دیر می‌فهمند که حرف‌هایشان ارزش نَفَسی را که خرجش کرده‌اند نداشته است.

بعد فکر کردم حق دارد که حتی نخواهد با من روبرو شود، چون دنیاهایمان از هم دورند! همه چیز پول، همه چیز نفرت انگیز، همه چیز مزخرف!

آدم‌هایی که همگی در آه و حسرت می‌سوزند، یکی در حسرتِ پول، یکی در حسرتِ عشق، و بعضی در حسرتِ هر دو. آدم‌هایی که در این حسرت به جنون می‌رسند.

با این همه می‌دانستم که تمام این‌ها چیزی نیست جز غرور پوچ و ابلهانه بچه‌ای نابالغ. غروری که مرا در چنگ خود گرفته و به آدمی کاملاً سطحی بدل کرده است، می‌ترسیدم از افکارم شرمنده شوم از همین رو دوست داشتم بتوانم خود را از یاد ببرم، بعد دلم خواست توجه آنها را به خودم جلب کنم، اما چون از همه‌شان فقیرتر بودم، بهانه و جسارت جلب توجه را پیدا نکردم. انگار دست‌ها و بازوهایم را بسته بودند. انگار پیراهن تنگ فقر که بر تن داشتم، کار را برایم سخت کرده بود.

آدم‌هایی که در تمام اجزای دنیای پیرامونشان  زشتی و ناپاکی می‌بینند:

از زشتی‌هایی که خود را پنهان نمی‌کنند خوشم می‌آید. من هم ساختگی هستم. چه بهتر! همه مان قلابی هستیم!

یا خود را نماینده‌ی خدا تصور می‌کنند و به خود اجازه می‌دهند به نام «از بین بردن گناه» دست به خشونت بزنند:

روزنامه‌ها را چندتاچندتا برداشتم و آنها را پاره و پخش و پلا کردم. عکس زن‌های برهنه‌ی پشت ویترین و هفته‌نامه‌های مبتذل را هم پاره کردم. گناه، کثافت، لجن... انگار پاره کردن تمام این کثافت‌ها به عهده من بود!

می‌دانم شما تا خرخره در گناه غرق شده‌اید و از گناهکار بودن خودتان آنقدر عذاب نمی‌کشید که از بی‌گناهی یک نفر دیگر!

انگار مادرم مرا به دنیا آورده بود که شاهد گناه دیگران باشم و از آنان بیزار شوم.

و گرفتار جبری هستند که همچون قفسی باعث می‌شود راه گریزی برای خروج از باتلاقِ تیره‌روزی نداشته باشند:

آدم می‌تواند فقیر به دنیا بیاید یا پولدار. این کارِ تاریخ است. دستِ سرنوشت مهر خود را تا ابد روی پیشانی آدم می‌زند.

از این زاویه، پاموک به ناتورالیسم نزدیک می‌شود.

پیدایشِ شخصیت شرور
پاموک توضیح جالبی از این که چطور آدم‌های معمولیِ جامعه، همین آدم‌های بی‌آزار و خوبی که همه روزه ممکن است با آن‌ها سر و کار داشته باشیم، ممکن است دست به کارهای شرورانه بزنند. این که چه در ذهن یک انسانِ عادی ممکن است بگذرد تا تبدیلش کند به یک شخصیت شرور. (مفهومی نزدیک به «ابتذال شر» که هانا آرنت آن را مطرح می‌کند)
در این کتاب «فاطمه» اگر درگیرِ حسرتِ عشق نبود، اگر تعصب سنتی نبود، آیا دیگران را دائم به چشم گناهکاران می‌دید؟ ممکن بود فاطمه دست به چنین کارهایی بزند؟
و «حسن»، آه حسن! آیا به خاطر تنهایی نبود که در دام شرارت افتاد؟ آیا ناکامی‌ها و تلخی‌های روزگار نبودند که او را به ورطه‌ی سقوط کشانیدند؟ حسن که هرچه بیشتر در باتلاق ناکامی و تیره‌روزی فرو می‌رود، رویاهای بزرگتر و دست نیافتنی‌‌تر در سر می‌پروراند:

کارهای زیادی انجام خواهم داد! بهشان فکر کردم، به جنگ‌ها و پیروزی‌ها، به ترس از شکست، به امید و موفقیت، به بیچارگانی که یاری‌شان خواهم کرد. به کسانی که نجاتشان خواهم داد و به راهی که در این دنیای بی‌رحم در پیش خواهم گرفت.

می‌دانم همه‌تان را شگفت زده خواهم کرد. می‌فهمی؟ آن وقت توی همین روزنامه‌ها هم می‌نویسند و این احمق‌ها هم با خبر می‌شوند.

اشاره‌های تاریخی/سیاسی
کتاب اشاره‌هایی به تاریخ ترکیه دارد، از سلاطین عثمانی گرفته تا به قدرت رسیدن آتاتورک، و سرانجام زمانی که داستان در آن روی می‌دهد، یعنی سال ۱۹۸۰، پیش از کودتای نظامی ترکیه.
خواننده‌ی کنجکاو متوجه شرایط سیاسی و اجتماعی ترکیه پیش از وقوع کودتا می‌شود، گروه‌های مختلف سیاسی - کمونیست‌ها و آنارشیست‌ها و ناسیونالیست‌ها ـ مشغول کشمکش با یکدیگر و با جامعه هستند. خشونت در جامعه در حال گسترش است. در واقع این بی‌نظمی و گسترش خشونت زمینه‌ی مساعدی برای وقوع کودتا، سرکوب گروه‌های سیاسی و ایجاد یک حکومت یکدست در ادامه فراهم می‌کند.
به نظرم مقایسه‌ی پاموک با نویسندگان ایرانی نیز خالی از لطف نباشد. سکولاریسم پیامی است که از این کتاب و آثار بعضی از نویسندگان ایرانی می‌توان دریافت کرد. در مقابل، در برخی از معروفترین نویسندگان معاصر ایران (مثل دولت‌آبادی، گلستان، معروفی، آل احمد و ...) می‌توان با شدت‌های مختلف نوعی غرب‌ستیزی را مشاهده کرد، در حالی که پاموک در این کتاب پذیرای ارزش‌های غربی است و یک خودانتقادیِ بزرگ در مورد فرهنگ ترکیه در مقایسه با غرب در کلامش به چشم می‌خورد:

تمام ملت خوابند، تمام شهر خواب است... آنها در آرامش احمقانه دروغ‌ها دفن شده‌اند. با تصور هماهنگی دنیا با داستان‌های متحجرانه و سفسطه‌های ذهنشان به خواب رفته‌اند.

امروز صبح اینجا به دختری حمله کرده‌اند. خدا می‌داند چرا کتکش زده‌اند، آن هم درست وسط جمعیت. مردم فقط تماشا کرده‌اند. هیچکس دخالت نکرده. مردم ما هم دیگر بی‌اعتنایی ترس و کمک نکردن را یاد گرفته‌اند.

برخی از نویسندگان ایران مثل دولت‌آبادی و گلستان نوع خاصی از مخالفت و محافظه‌کاری در برابر برخی از مظاهر مدرنیته در آثارشان دارند (نگاه کنید به یادداشتم درباره‌ی جای خالی سلوچ). در مقابل پاموک از ریشه‌دار شدنِ سنت‌های نادرست در جامعه‌ی ترکیه می‌نالد و خواستار ورود مدرنیته به فضای جامعه است.
در ضمن پاموک از بعضی از جهت‌گیری‌های سیاسی/دینی خود را مصون داشته است. بعضی از نظرات شخصیِ پاموک در این کتاب تا حدی مبهم است.
مثلا واضح است که او نسبت به تعصب مذهبی دیدگاه مثبتی ندارد، ولی به نظرم کاملاً مشخصی نیست که در مورد دیدگاه‌های خداناباور/کفرآمیز «صلاح‌الدین» (که خودش نام‌گذاری جالبی است) چه فکر می‌کند.
همین‌طور در مورد گروه‌های سیاسی ترکیه تقریباً با هیچ‌کدام همراهی نمی‌کند.

زنانی که کمرنگ‌اند
نمی‌دانم چقدر می‌شود این را به عنوان نقطه‌ضعفِ داستان مطرح کرد. شخصیت‌های زنِ مهمی در داستان وجود دارند، ولی شخصاً دلم می‌خواست پاموک حضورشان را پررنگ‌تر می‌کرد. به نظرم شخصیت «جیلان» عمق کافی ندارد و «نیلگون» (اسم قشنگی است نیلگون، این اسم ریشه‌ی فارسی دارد، ولی من تا حالا نشنیده‌ام در ایران اسم کسی نیلگون باشد) دلم می‌خواست شخصیت پردازی نیلگون پررنگ‌تر از چیزی که هست باشد. دلم می‌خواست مثل شخصیت‌های اصلی، بخش‌هایی از داستان را از زاویه دیدِ نیلگون می‌خواندیم. به نظرم داستان، ظریف‌تر و جذاب‌تر می‌شد.

پی‌نوشت: ما در گودریدز یکی از بزرگترین طرفداران پاموک در خاورمیانه را داریم که کسی نیست جز دوست گرامی: مصطفی علیپور. از مصطفی نقل قول می‌کنم که خانه‌ی خاموش یکی از بهترین گزینه‌ها برای شروع مطالعه و آشنایی با سیرِ فکریِ پاموک است. هم ترجمه‌ی خوبی دارد، و هم به اندازه‌ی کافی ساده هست که خواننده بتواند ببیند با شیوه‌ی نوشتن و تکنیک‌های پاموک ارتباط برقرار می‌کند یا نه. آن وقت تصمیم بگیرد به سراغ سایر آثار پاموک هم برود.

[Mevsim Yenice · Rating 5 out of 5]

Biri sevdiğim birkaç kitabı önermemi istediğinde aklıma gelen ilk 5 kitaptan biri :)

Dönüp dolaşıp sayfalarını kurcalayıp okuyorum. Bir tek sonundaki babaanne sahnesini okumuyorum çünkü onu ilk okuduğumda inanılmaz vurulmuştum. Edebiyattan alınabilecek zevkin en zirve noktasıydı benim için. İkinci okuyuşumda ne olacak bilemediğimden çok başka bir zamana saklıyorum. :)

"Orhan Pamuk okuyamıyorum" diyenlere de başlangıç kitabı olarak hep Sessiz Ev'i öneriyorum. Aslında işte herkese öneriyorum. :)

[Paul Gleason · Rating 5 out of 5]

Originally published in Turkey in 1983 and now translated into English for the first time, Silent House (Knopf) is Orhan Pamuk's second novel. Although the Nobel Prize-winner makes no direct mention of the historical relevance of the book in the text itself, his story takes place roughly one month before the September 12, 1980 Turkish coup d'état, in which the Chief of the General Staff General Kenan Evren and the Turkish Armed Forces restored order after violence had broken out between right-leaning nationalists and communists. An Army-contolled National Security Council then ruled Turkey until 1983, when democracy was restored.

So why is Silent House relevant to English-language readers in 2012, almost thirty years after the book's publication? The answer lies in a statement made by one of Pamuk's minor characters - a pharmacist named Kemal Bey: "[Politics is] everywhere. . . . No matter where you go, it grabs you by the collar."

Kemal refers to the beating of Nilgün, a young woman who runs afoul of Hasan, an extreme and equally young Turkish nationalist, for buying a communist newspaper. Very sexually attracted to Nilgün, Hasan kicks and punches her for her "crime," just as much out of a sense of adolescent machismo and tough-guy posturing. The point is that Hasan is too immature to come to terms with his physical urges - and his body becomes the site of a dilemma that for Pamuk in Silent House and in his mature novels characterizes Turkey. Should Hasan follow the stereotypical view of Western culture and try to have sex with a woman to whom he's attracted? Or should he follow the stereotypical view of Eastern culture and attack a woman with left-wing values?

For Pamuk, Turkey - and, in particular, Istanbul - is a liminal space, where history has entangled Western and Eastern values to such an extent that it's the most valuable setting for the novelist to explore some of the key political issues of our time. It's a place where political factions live and breathe side-by-side, as they constantly brush up against each other in public street corners, coffeehouses, and alleyways - but also in the privacy of family homes.

And these family homes are the most dangerous places for Pamuk because they harbor silence and implicit consent to violence. They're where violence begins. Indeed, the silent house of the novel's title truly serves as Pamuk's description and condemnation of the silence that beats at the heart of Turkey. The house - which is located just outside Istanbul, in Cennethisar - brings together three generations of Turks when three young people, including Nilgün, visit Grandmother Fatma and her dwarf son Precep. But the generations are sadly cut off from each other. They squabble about petty matters. They, however, don't discuss their inner thoughts, the political implications of which are obvious. For example, Fatma mostly lingers alone in her bedroom and broods on the Western values of her deceased husband and his unfinished encyclopedia in which he considers death and Nothingness, her grandson Faruk thinks long and deeply about whether history is a story or reality, and a second grandson, Metin, ponders the virtues of Western materialism. Pamuk's Silent House is really Turkey itself.

Which is a shame because silence can only hold for so long before violence erupts. Profoundly anti-violence, Silent House is Pamuk's early cry for tolerance, reason, and communication during a time when democracy was on the line and, indeed, temporarily lost in Turkey. It's necessary reading, especially for those of us in the United States who recognize similarly sharp political divisions.

[Burak · Rating 5 out of 5]

Sessiz Ev'i ne kadar övsem eksik kalacak, bende bıraktığı etkinin hakkını veremeyeceğim muhtemelen. Cevdet Bey ve Oğulları iyi kurgulanmış, iyi yazılmış bir romandı. Ancak insanda oturup -günlerce, senelerce- çalışınca yazılması mümkün bir esermiş izlenimi de bırakıyordu. Sessiz Ev ise çok çalışmayla açıklanabilecek bir roman değil bence, ancak çok çok iyi bir yazarın altından kalkabileceği bir başyapıt.

"Nitekim kanımca Orhan Pamuk tüm toplumumuzu bir eve sığdırmayı başarmakla kalmayıp, aşağı yukarı bir yüzyıllık tarihimizi de üç yüz elli sayfaya sığdırmış." diyor tarihçi Ahmet Kuyaş Sessiz Ev için. Gerçekten de Pamuk Türkiye'nin 80 darbesi öncesi çalkantılı döneminin taraflarını bir avuç karakterde ete kemiğe büründürmüş. Yetinmemiş, birbirinden çok farklı özelliklere, düşüncelere sahip beş anlatıcısının her birine farklı sesler kazandırmış. Bir bölümden, yani bir karakterden diğerine geçtiğinizde hemen fark ediyorsunuz konuşan sesin de değiştiğini. Bir de bilinç akışının kullanıldığı bazı bölümler var ki muhteşem.

Sessiz Ev'in bir diğer başarısı da siyasetin toplumla o kadar iç içe geçtiği bir dönemi nasihat vermeye çalışmadan, birilerini kahraman ya da kötü adam ilan etmeden anlatıyor olması. Anlatıcıların hepsi büyük kusurlara, kendince haklı olduğu düşüncelere ve hırslara sahip. Hikayede önemli bir yeri olup da konuşmayan iki karakter var, Nilgün ve Selahattin. Doktor Selahattin Darvınoğlu babannenin kafasında öyle bir yer etmiş ki anlatıcı olmasa da sık sık dinliyoruz kendisini, okuduğum en etkileyici kurgu karakterlerden biri oldu. Nilgün'ün sessizliği üzerine ise denilebilecek her şey söylenmiş zaten. Eğer bir gün bu roman sinemaya uyarlanırsa istiyorum ki Nilgün'ü hiç görmeyelim, yalnızca duyalım ancak cismi bir varlığı olmasın. Romanda tam olarak böyle bir işlevi var çünkü. Hep diğer karakterler aracılığıyla duyuyor ve görüyoruz onu, ne düşündüğünü asla bilemiyoruz.

Sabaha kadar yazsam hevesimi alamayacağım, o yüzden gevelemeyi burada kesiyorum. Henüz "en iyi" denilen Orhan Pamuk kitaplarını okumadım ama Sessiz Ev'in de mutlaka okunması gereken bir eser olduğunu düşünüyorum.

[Maziyar Yf · Rating 4 out of 5]

خانه خاموش نوشته اورهان پاموک نویسنده معروف ترکیه ، سرگذشت سه نسل متفاوت از یک خانواده را بیان می کند . این داستان به شکل روایت تک گویی و از جانب پنج نفر گفته می شود ، در پایان این تک گویی ها به هم پیوند خورده و ساختار اصلی رمان را می سازند .
فضای کلی داستان تیره وسیاه است و هر یک از کاراکترهای آن غمی با خود دارند ، غمی جانکاه و گاه آنقدر بزرگ که حتی شرح آن در زندگی آنان نمی گنجد ، شکی که از صلاح الدین ، پدربزرگ خانواده به فرزند و سپس به نوه او منتقل شده شکی در ذات و مفهوم جهان هستی و عالم معنی است ، این شک آنقدر بزرگ است که زندگی وشخصیت تمامی افراد خانواده در سایه آن شکل گرفته است .
بدون شک همسر صلاح الدین ، مادربزرگ خانواده و کسی که داستان حول دیدار او در آن خانه قدیمی شکل می گیرد یکی از خبیث ترین کاراکترهایی ایست که آقای پاموک آفریده ، موجودی شیطان صفت و منحوس و نفرین شده که جزای کارهایش را هم نمی دهد ، در مقابل نوه بی گناه و معصوم او به جرم اعتقادی متفاوت با عرف جامعه کشته می شود .
پاموک در کتاب خانه خاموش ، علاوه بر داستانی جذاب ، روایت جالب روبرو شدن یک کشور با مدرنیته و جدال همیشگی سنت با مدرنیته ، ناسیونالیسم افراطی ومرام کمونیستی و دو قطبی های دیگر را با استادی طرح می کند ، مشکلاتی که در ترکیه آن زمان حل نشده و احتمالا در بسیاری دیگر از کشورهای جهان هنوز هم پابرجا مانده است .
خانه خاموش شروع پر قدرت و همراه با غافلگیری دارد ، سوالات بسیاری در ذهن خواننده پدید می آورد ، در میانه داستان شخصیتها و ترتیب تک گویی آنان و ویژگی و اعتقاد آنان برای خواننده آشکارتر شده و پایان کتاب هر چند مجموعه حوادث به همدیگر پیوند خورده و داستان به گونه ای پایان می پذیرد اما کمی از دیگر بخشهای کتاب سست تر پرداخته شده است .
اما در پایان خانه خاموش ، کتابی ایست آگاهی و اخطار دهنده از نسلهایی که در تاریکی زندگی می کنند ، آنانی که در عین حال که با هم زندگی می کنند اما از نظر عقاید و آرا چنان از هم دور هستند که گویا همدیگر را نمی بینند ، نوری بر آنان نمی تابد و خاموشی در همه جا حتی در خانه هم حاکم است و فاجعه ای زودهنگام که وقوع آن حتمی ایست .

[Sine · Rating 5 out of 5]

önce şunu not edeyim çünkü sürekli kıyasa gideceğim gibi bir his var içimde; bugüne kadar okuduğum diğer orhan pamuk romanları: kara kitap, yeni hayat, beyaz kale.

goodreads'in verdiği tarihlere göre 14 günde okumuşum kitabı ama sorsanız bana 4 gün gibi geliyor. diğerlerine göre çok daha akıcı çünkü. aslında şu an yaz tatilinde bir öğrenci olsam zaten bırakın dördü, iki günde bitirirdim. kara kitap'ı ve yeni hayat'ı okurken yaşadığınız o kitapla "dövüşme" hissi bu kitapta hiç yok. sanki kitapla birlikte cennethisar'da yürüyorsunuz. bu elbette kitabı kötü bir kitap yapmıyor ama şahsi kanaatimce hiçbir zaman kara kitap kadar iyi olamayacak olmasının sebebi de bu. kitabı okurken inanılmaz keyif aldım ama kara kitap'ı okurken yaşadığım o "şey", bunda yoktu ve olması da imkansızdı zaten. dolayısıyla çok sevdiğim ve zaman zaman aklıma gelecek bir kitap olacak, orası belli. bu 14 gün boyunca da kitabı okumazken sürekli aklımın bi köşesindeydi karakterler. kaldığım yerden nereye gideceklerini düşünüyordum. hatta bizzat karakterleri düşünüyordum. ve bitmesine rağmen yıllarca kafamı kıyıdan köşeden kurcalayacağını da şimdiden hissediyorum. çok dolu dolu bir hisle bırakıyor kitap sizi bittiğinde. aksi takdirde şimdiye kadar yeni bir kitabı açıp en azından bir paragraf okurdum zaten. yaklaşık 5 saattir ya kitabı düşünüyorum ya da internette kitapla ilgili yazılan review'ları okuyorum.

çok dağınık gidiyor review, "e sen hep dağınık yazıyorsun zaten" diyeceksiniz ama bu sefer iyice dağıldım çünkü kitap da kurgu anlamında dağınıktı ve bunu yine kötü anlamda söylemiyorum. beş ayrı karakterin ağzından hem paralel hem de eskilerden hatırlayarak (ve bize katman katman sırlarını açarak) ilerleyen bir kitap bu. bir yönüyle bu çok keyifli. sürekli farklı bir karakterin bakış açısından hikayeyi takip etmek hem akıcılığı hem ilgi çekiciliği arttırıyor. ama bir yönüyle de o kadar kapılıp gidiyorsunuz ki sonunda ne olacağına kafa yormayı bir kenara bırakın, sonunda bir şey olup olmayacağını umursamıyorsunuz bile. yine karakter bazında hikayeye bakmamızı çok güzel sağlamış orhan pamuk, hiçbir karakteri okurken "aa bu diğeri gibi konuşuyor aynı" demiyorsunuz, beşi de nev-i şahsına münhasır yaşıyor ve anlatıyor.

bi de orhan pamuk'un bana özel bir olayı var, şöyle ki; okuduğum şeyi yaşıyor oluyorum hep. yeni hayat'ı otobüste okumuş ve bitirmiştim. inanılmaz bir zevkti. bunu okurken de arşiv dosyalarıyla ilgili bir çalışma yapıyordum. faruk'un arşiv hikayelerini gereksiz bulan okurlar olmuş, belki de bu yüzden bana hiç öyle gelmedi.

bir not daha: tabi ki en çok recep'i sevdim. "keşke sormadan sütü ısıtıp önüne koysaydım" yerinde boğazıma bir şey düğümlendi. bu kadar hor görülmüşlükle bu kadar sevgi dolu, kalbi temiz bir karakter olmayı nasıl başarmış diye düşünüp durdum hep.

"unutsam da yeniden okusam" diyemeyeceğim çünkü yeniden okuyacak kadar unutacağımı sanmıyorum ama sessiz ev, tam olarak, kitaplıktan alıp karıştırıp karıştırıp tekrar koyacağım kitap olacak, orası çok belli.

ek: altını çizdiğim yerler:

saçlarım. Birer birer dökülüyorlar. Vakit, diye mırıldandım, zaman dedikleri şey, dökülür. Durdum, fırçayı sırtüstü bıraktım: Kabuğu üstü devrilmiş bir böcek gibi yattı ve beni ürpertti. Her şeyi böyle bıraksam ben ve bin yıl kimse dokunmasa bizlere, her şey böylece bin yıl durur. Masanın üzerinde anahtar, sürahi, eşyalar: Ne tuhaf; her şey olduğu gibi yerinde, kıpırdamadan! O zaman düşüncem de biraz buz parçası gibi kaskatı kesilip renksiz ve kokusuz durur, dururdu.

***

şu hikâye dinleme tutkusu, hepimizi kandırıyor, düşsel bir dünyaya sürüklüyor bizleri. Üstelik, hepimiz, kanlı canlı bir gerçek dünyada yaşarken...

***

Ama kelimelerin insanı heyecanlandırdığı zamanlar da vardır, bilirim. Merhaba der biri, seni dinler, hayatını, sonra kendi hayatını anlatır, ben dinlerim ve böylece birbirimizin gözünden birbirimizin hayatlarını görürüz.

***

Birlikte karşılıklı iki kişi susarsın da bazan karşılıklı konuşmaktan daha anlamlı olur bu suskunluk.

***

ağabey-kardeş; sanki başlarının çevresinde biriktirdikleri o neşesiz hayat bulutunu ürkütüp kaçırmamak ve ciğerlerine daha çok mutsuzluk çekebilmek için hareket etmekten ve gürültü çıkarmaktan korkuyorlar.

***

Ceylan'ı sevdiğimi düşündüm; ama çözümleyemediğim bir duygu onu benden uzaklaştırmaktaydı da: Sabahlara kadar yatağımda düşündüğüm gibi, ona kendimi anlatmam gerektiğini biliyordum, ama düşündükçe bu anlatılacak 'ben'in sanki hiç olmadığı aklıma geliyordu. Ben dediğim şey kutular içinde kutular gibiydi: Kendimde hep bir başka şey vardı sanki; o şeylerden sonra asıl kendimi bulup ortaya koyabilecektim belki, ama her kutunun içinden Ceylan'a olduğu gibi gösterebileceğim gerçek ve özgün bir Metin değil, onu gizleyen bir başka kutu çıkıyordu. Şöyle düşündüm; Aşk ikiyüzlülüğe sürüklüyor insanı, oysa âşık olduğuma inandığım için, ben, bu sürekli ikiyüzlülük duygusundan kurtulacağımı sanmıştım. Ah, bir bitse bu bekleyiş!

***

İşte az gelişmiş ülkenin umutsuz toplumsal bilimi budur: Elimizdeki somut yapı kötü bir kopyası olduğu özgün yapıdan ne bakımlardan ayrılıyor? Kel bir kafa, bıyık, demokrasi ve sanayi açısından.

***

Ne tuhaf aşk denen şey! Şimdiyi hiç yaşıyamıyorum sanki! Bir yandan, bıkıp usanmadan gelecekte ne olacağını düşünüyor, öte yandan da bütün hareketlerini ve sözlerini anlamlandırabilmek için olup bitenleri yeniden defalarca düşünerek geçmişte yaşıyorum. Üstelik bunun, o aşağılık heriflerin aşk diye böbürlendikleri şey olup olmadığını bilmiyorum bile.

***

Hayata, o bir seferlik araba yolculuğuna bitince yeniden başlayamazsın, ama elinde bir kitap varsa, ne kadar karışık ve anlaşılmaz olursa olsun, o kitap, bittiği zaman, anlaşılmaz olan şeyi ve hayatı yeniden anlayabilmek için istersen başa dönüp biten kitabı yeniden okuyabilirsin, değil mi Fatma?

[Chaitra · Rating 1 out of 5]

I must be missing something vital - in translation? in theme? Because this was the second book of Orhan Pamuk in as many weeks that I had zero (possibly negative) appreciation for. Granted, this is a translation of a very old book and Snow is a fairly recent graduate of the Pamuk alum. But, many of the themes that bothered me in Snow, bothered me here too. I'll come to that in a minute.

Silent House is a story of a Turkish family headed by an old (highly loathsome) grandmother, Fatma. She's ill and is looked after by a dwarf named Recep. Her husband was a godless man, who spent his life drinking his raki and writing an encyclopedia and impregnating a housemaid. Recep the dwarf is one of his progeny, the other is a lottery ticket seller called Ismail who has good for nothing wastrel for a son, called Hasan. His official son was also a man who drove himself to an early grave by drinking too much, his wife a sickly woman who died before him. The plot of this story covers the week when the grandchildren come to the said Silent House for a week long visit. Faruk is a sad loser divorcee, who is turning into an image of his grandfather. Nilgun, beautiful, is a communist. Metin is the practical one - he wants to go to America and he wants money.

All of these above characters have first person perspectives. Except Nilgun and Ismail and the dead ones, but they appear in other people's perspectives. It's highly distracting, because there's not much difference in their perspectives. Metin and Hasan especially are interchangeable but for their respective loves. It's only used as an expositionary device, to relate incidents, not thoughts. Thoughts, when they are presented, do not go deeper than - "I want to go to America and become rich and famous"/"I only think about you!"/"I love you"/"Grandmother is what they'll say to me, and I'll say . I'm confused as to the point - was this emotional vapidity the point? Were we supposed to sympathize with any of these characters? Unfortunately, I didn't. I wanted to wring their collective neck so that the monologue could come to a stop. I'd spare Nilgun - who seemed like a decent character, perhaps because she didn't have a perspective, but Pamuk took care of her himself in a totally ridiculous, contrived, unwanted, manipulative sequence.

There must be something wrong with Turkish men. As represented by Pamuk, they don't seem to be able to mature into thinking adults. They fall in love at the drop of a hat, think that violence and doing things that their true love doesn't want to shows manliness and their love, because what does a woman know anyway? There isn't a contrast either. No matter the economic background, no matter the political and religious affiliation, this is how all men behave. Again, is this the point? The immaturity that's somehow symbolically linked to Turkey? (I know it's not in Snow - we're supposed to sympathize with the character and I don't think Ka personifies Turkey, at least, I hope not.) There are some interesting issues raised, about politics, about religion. Nilgun is a commie and Hasan is a nationalist, Fatma's entire family is godless but tolerant, she alone is godly and thus intolerant. But this never becomes more than background noise. There's a plot point circumstantially linked to politics, but it's still not explored in any in-depth fashion. Depth was a problem I had with Snow as well.

Is this a problem of the translation? Does it read better in the original Turkish? Because as it is, it's a complete waste of good trees. It's also disheartening, because from Silent House to Snow, I don't see Pamuk getting better. I will hold out judgment until I read My Name is Red, but so far my foray into Pamuk oeuvre isn't very promising.

[Mansoor · Rating 3 out of 5]

این رمان از کارهای متقدم پاموک است و شاید جزو آثار فرعی یا کم‌اهمیت‌ترِ او محسوب شود، ولی کاملا مشخص است که با نویسنده‌ای بااستعداد و آینده‌دار مواجهیم؛ نویسنده‌ای جاه‌طلب که اینجا، آگاهانه و به خوبی، جاه‌طلبی‌اش را کنترل کرده. رمان پنج راوی دارد و من وقتی دیدم شخصیت نیلگون جزو راوی‌ها نیست سرخورده شدم، تا سرانجام اواخر رمان فهمیدم نویسنده زاویه‌دید نیلگون را حذف کرده تا واقعیت زشت یک دوره‌ی زمانی ترکیه را نشان دهد. رمان بیشتر رمان شخصیت است تا پلات و دغدغه‌اش جستن راهی به درون شخصیت‌ها در دل مقیاس بزرگ‌تر زمانی-مکانیِ ترکیه‌ی گذشته و ترکیه‌ی آینده. این کتاب نقطه‌ی مناسبی برای شروع آثار پاموک است. پاموک خودش هم حضور بسیار کوتاهی در داستان دارد

[Fatih Dönmez · Rating 5 out of 5]

Kitapla alakalı herhangi bir araştırma ya da okuma yapmadım. Okurken zihnimde sürekli karakterleri bir etikete koydum. Biraz fal bakmış gibi oldum. Yarın sabah Sabancı Üniversitesi Öğr. Elemanı Engin Kılıç'ın kitap hakkındaki ses kaydını dinleyeceğim. Dinlemek isterseniz: http://sl.sabanciuniv.edu/sites/sl.sa...

Selahattin: Cumhuriyet
Fatma: Onu benimsemeyen halk
Üveyler: Batılılaşma hareketleri
Burada topal ve cüce halk tarafından Cumhuriyet'in gayri meşru çocuğu olarak görülüyor. Cumhuriyet korumaya çalışsa da halka boyun eğiyor. Sonuçta "kitabı yazması" yani devrimleri tamamlaması gerekiyor ve halka muhtaç.
Doğan: Ülke için çabalayan, dürüst Cumhuriyetin yetiştirdiği ilk aydınlardan. Erkenden ölüp gidiyor. Bu yüzden çocukları yetim kalıyor. Cumhuriyetin öz evladı.
Faruk: En büyük torun. Babasının izinden gitmeye çalışıyor. Tembel aydın.
Nilgün ve Hasan: Devrimcilik ve milliyetçilik. Cumhuriyetin iki ilkesi. Osmanlı halkının ümmetten millet kavramına geçemeyişi. Fatma'nın (Halk) batılılaşmayı topal ve cüce bırakması. Yarım yamalak bir batılaşmanın da bir işe yaramayıp şiddete meyilli, eğitimsiz, islamcı-Türkçü bir nesilin oluşması olarak görebiliriz. Cumhuriyet gazetesini kurduran Atatürk. İslamcı-Türkçü birisinin bu gazeteyi vatan hainlerinin gazetesi olarak görmesi buna bir örnek.
Metin: Kapitalizm. Cumhuriyet yüzünü batıya dönerken aydınlanma amacı taşıyordu. Cumhuriyetin yeni nesli ise sadece olayı para olarak görüyor. Yeni nesi için eğitmek, ülkeyi geliştirmek amaç olmaktan çıkıp kısa sürede parayı kazanmak amaç oluyor.
Nilgün'ün başına gelenler: Cumhuriyetin üvey nesli tarafından zarar görüyor. Halk üst katta hiçbir şeyden haberi yok. Tembel aydın önemsemiyor. Halk tarafından cüce bırakılan batılılaşma önemsiyor fakat kimse ciddiye almıyor. Batılılaşmanın cüce kalışı, halkın anlamayışı, tembel aydınların susması, gözü paradan başka bir şey görmeyenin umursamazlığı sayesinde devrimler son buluyor.


Dil akıcı, bilinç akışı bölümleri çiğ durmamış. Orhan Pamuk antipatime rağmen haksızlık edemeyeceğim kadar sevdim. Sezar'ın hakkı Sezar'a.

[M&A Ed · Rating 5 out of 5]

از خیلی وقت پیش تصمیم داشتم اثری از اورهان پاموک بخوانم...خلاصه این طلسم شکسته شد و "خانه خاموش" انتخاب گردید. به عنوان اولین تجربه از آثار این نویسنده برایم جالب بود. رمانی نمادین که به نظرم خود خانه خاموش نمادی از کشور ترکیه در سالیان دور است. هر یک از افراد این داستان نماینده آدم های دهه ی هشتاد ترکیه هستند. فاطمه، نماینده افرادی پایبند به سنت و صلاح الدین و پسرش دوغان نماینده روشن فکران افراطی. نیلگون نماینده کمونیست ها و حسن نماینده مخالفان کمونیست.
سیاست، سنت، خانواده و دغدغه های سیاسی از اصلی ترین موتیف های این رمان است. از زیباترین بخش های کتاب این قسمت بود :"زندگی هم یه سفر با کالسکه س که فقط یه بار سوارش می شی و وقتی رسیدی باید پیاده بشی اما اگه یه کتاب دستت باشه هرچقدر هم که پیچیده و بی معنی باشه وقتی کتاب رو تموم کنی همیشه می تونی دوباره به اولش برگردی. اگه دوست داشته باشی می تونی همه ی اونو دوباره بخونی تا چیزایی که نفهمیدی رو بفهمی، تا زندگی رو بفهمی..."
اما نکته ی جالب کتاب به نظرم جدال بین سنت و مدرنیته بود. گویا خود اورهان پاموک نیز مثل خیلی از ماها این نگرانی را دارد که کدام یک در این جدال پیروز از میدان باز می گردد.
تاثیر سیاست بر ساختار و فضای داستان کاملا مشهود است.
از نکات جالب کتاب در ساختار آن باید به عنوان بخش ها اشاره کرد؛ عنوان هر قسمتی با زاویه ی دید سوم شخص و به صورت جمله وار نوشته شده است اما وقتی روایت داستان در همان بخش آغاز می شود زاویه ی دید اول شخص می شود.

[بهمن · Rating 4 out of 5]

خانه خاموش اولین رمان پاموک است که تا ته خواندم و خیلی هم خوشم آمد (قبلا قلعه سفید را شروع کرده بودم که به دلایلی نیمه‌کاره رهایش کردم). ماجرای سه خواهر و برادر در ترکیه سال ۱۹۸۰ که مثل هر سال یک هفته برای گذراندن تعطیلات تابستانی به خانه آباواجدادی‌شان در شهر ساحلی کوچکی نزدیک استانبول می‌روند. خانه‌ای قدیمی که مادربزرگ نسبتا خل‌وضعشان با خدمتکاری گورزاد در آن زندگی می‌کند (قبل از خواندن این کتاب نمی‌دانستم گورزاد یعنی آدم‌کوتوله). وقایع داستان درست یک ماه پیش از کودتای ۱۲ سپتامبر و روی کار آمدن نظامی‌ها می‌گذرد و بخش مهمی از داستان هم روایت برآمدن فاشیسم در میان بخشی از جامعه است.
این سه خواهر و برادر (همین‌طور خدمتکار و برادرش و برادرزاده‌اش و ...) هر کدام ماجرایی دارند. پسر بزرگ پژوهشگر تاریخ است و غرق در گذشته، دختر وسطی دانشجوست و کمونیست، پسر کوچک می‌خواهد پولدار شود و برود امریکا. راوی هر فصل یک نفر است. مادربزرگ ماجراهای گذشته دور و ازدواجش و آمدنشان به این شهر کوچک را روایت می‌کند و بقیه ماجراها را هم از زبان شخصیت‌های دیگر می‌شنویم.

من کلا رمان‌هایی را که نویسندگانش اهل کشورهای منطقه خودمان هستند دوست دارم، چه نویسندگان عرب و چه ترک (از افغان‌ها چیزی نخوانده‌ام). اگر شما هم این فضاها را دوست دارید، خانه خاموش را بخوانید.
خانه خاموش را مژده الفت از ترکی به فارسی برگردانده. الفت مترجم متبحری است و متن نهایی، با ویرایشی که مهدی نوری و علیرضا اسماعیل‌پور کرده‌اند، متنی شده دقیق و خوشخوان.

[Pedro Pacifico Book.ster · Rating 4 out of 5]

Apesar de não ser um dos seus romances mais famosos, “A casa do silêncio” foi o primeiro livro que li do autor turco, Vencedor do Prêmio Nobel de literatura em 2006. Me interessei pelo contexto histórico e social que o livro prometia apresentar: Turquia do início da década de 80, quando o país era governado pelos militares. Mas, ao final da leitura, percebi que a proposta da obra é muito mais íntima e subjetiva, levando o leitor para dentro da cabeça dos personagens.

Em seu casarão antigo situado na costa da Turquia, Fatma recebe a visita de seus três netos, que vivem em Istambul. Cada um vem com seus problemas ou ideias políticos diversos, o que acaba por tumultuar a vida pacata da avó. Junto com Fatma, também vive na mansão Recep, um filho bastardo de seu falecido marido, que acaba desempenhando a função de um empregado doméstico, pronto para atender os pedidos constantes da viúva.

No início, a narrativa pode parecer confusa, já que cada capítulo é contado a partir da perspectiva de um personagem diferente, muitas vezes se valendo da técnica do fluxo de consciência. Mas é ao intercalar as vozes de Fatma, Recep e dos netos que Pamuk consegue nos transmitir as distintas visões de uma família repleta de conflitos e remorsos do passado.

E apesar de tantas vozes, o título realmente se justifica. Na verdade, as vozes que lemos são muito mais internas, os próprios pensamentos dos personagens. É um mergulho introspectivo na dinâmica social da Turquia em um período conturbado de sua história.

Eu gostei bastante da leitura, que vai ganhando um ritmo maior com o decorrer das páginas, mas sei que alguns leitores ficaram com a sensação de leitura arrastada. Por isso, leia com calma e com atenção, para conseguir ir acompanhando a capacidade do autor em nos conectar com o íntimo dos personagens.

Nota: 8,5/10

Leia mais resenhas em https://www.instagram.com/book.ster/

[محمدقائم خانی · Rating 3 out of 5]

.



مگر نه این که حرف‌ها فقط یک مشت کلمه‌اند؟ مگر نه این که کلمات ابری از صدا هستند و به محض پخش شدن در هوا نابود می‌شوند؟


مشغول تماشای یک خرچنگ شدم. خرچنگ‌ها همیشه سرگرم چیزی هستند، برای همین موجوداتی متفکر و حواس‌پرتند. چرا پاها و چنگال‌هایت را آن‌طور تکان می‌دهی؟ شاید خرچنگ‌ها بیشتر از من بارشان می‌شود. انگار همه‌شان پیر فرزانه مادرزادند. حتی بچه‌خرچنگ‌ها هم پیرند، با آن شکم نرم و سفیدشان. سطح آب تکان خورد و عمق آب از دید پنهان شد.

[Iman Majdi zadeh · Rating 5 out of 5]

یکی از کتاب های خوبی بود که من بعد از مدت ها خوندم، داستانی منسجم به همراه شخصیت های قوام یافته و اتفاقاتی منسجم که هر خواننده ای دلش میخواد وقتش رو با خوندنش بگذرونه.
قصه یه خانواده که ایدیولوژی اون ها رو از هم دور می کنه و هرکسی درگیر زندگی و تفکرات خودش میشه از پدر بزرگ تا فرزندان اون ها که همگی رو به تباهی میکشونه. مادر بزرگی سراسر عقده، که در طول زندگی خودش بخاطر یک مردی که از نظر اعتقادی باهاش فاصله داشته و این فاصله باعث می شه اون یک عمر با کمبود محبت و نچشیدن طعم دوست داشته ‌شدن زندگی خودش رو سپری کنه، پدر بزرگی که فکر میکنه همه حرف هاش درسته و سیاهی و ظلمت رو در اعتقاد به خدا میبینه یه توضیحی در مورد این پدر بزرگ بدم: شاید هرکدوم از ما در طول زندگی خودمون بر اساس تجربه به نتایجی برسیم که فکر کنیم کاملا درسته و اگر بشریت بر اساس افکار ما پیش بره کل بشریت دنیایی بهتر رو میتونیه تجربه کنه (در مواردی هم درسته ) ولی افسوس که هیچوقت همه نمیتونیم اون ها رو به دیگران بقبولونیم، شاید از نگاه اون پدر بزرگ درست بود اگر همه نظریه مرگ اون رو باور میکردن و این امکان بود که درصورت باور کردن اون نظریه شرق هم دنیایی مثل غرب داشته باشه ولی ایا همه افراد مثل اون مهجور میمونن؟ خیر کسانی هم هستن که به قدرت میرسن و افکار خودشون رو به جامعه دیکته میکنن که نتیجش هم هم خانواده دیکته که همون دیکتاتوریه پدید میاد.
و اما عشق....و بدترین حالت هم عشق یک طرفه، من فکر میکنم همه ما تجربه چنین عشق هایی رو داشتیم مثل یک دختر همسایه یا هم کلاسی و.... وقتی میبینیم معشوق به ما بی توجهی میکنه و ما برای اینکه از این موضوع که اصلا اون فرد نه تنها ما رو دوست نداره بلکه یا ما براش اهمیتی نداریم بلکه حتی ممکنه از ما متنفر هم باشه شروع میکنیم به خیال بافی ... من میرم در خونشون که بهشون از میوه های باغمون بدم، معشوق در رو باز میکنه و از من تشکر میکنه و میگه چرا نمیای داخل هیچکس نیست، من میرم تو خونشون اون برام چای میاره و من روی مبل میشینم از دوست داشتن براش می گم و اونم میگه منم تو رو دوست دارم ... و هزاران خیال پردازی دیگه که روح و روان آدم رو در بیست و چهار ساعت روز تسخیر خودش میکنه...موقع بیداری،خواب،خوردن، نوشیدن، سوار تاکسی شدن، و کار به جایی میرسه که شبیه یک مجنون میشیم که همش با خودمون در حال حرف زدن هستیم ( عشق حسن به نیلگون) یا اینکه معشوق با ما در ارتباطه ولی ما رو نمیبینه شاید و اینجوری هرکسی رو که میبینیم اون داره باهاش حرف میزنه رقیب به حساب میاریم، بهش میگیم دوست دارم ولی اون بی محلی میکنه، فکر میکنیم کم گفتیم، یا داره ناز میمنه بیشتر میگیم و بیشتر تحقیر میشیم، فکر میکنیم یه جایی رو اشتباه کردیم و دنبال یک راه میگردیم که اشتباه قبلی رو جبران کنیم ولی اوضاع رو بدتر میکنیم تا جایی که معشوق ما رو به چشم یک جانی روانی میبینه که داره اونو آزار میده ، اینجا دیگه حرف از دوست داشتن نیست حرف اثبات شدن خودمون به خودمونه، نمیخوایم باور کنیم که توی رابطه شکست خوردیم(عشق متین به جیلان)
از نظر من عاشق شدن جز حقیر شدن نیست...و اینجور عشق ها ریشه در کمبود و عقده نسبت به فرد مقابل داره، چون در ضمیر خودمون فکر میکنیم ما از اون فرد کمترین( شاید باشیم و شاید نباشیم) و برای جبران اون عشق رو دارویی میدونیم که این درد رو درمان کنه ولی افسوس که این پادزهر زهری خطرناک میشه.
توی کتاب ها و شاید تاریخ همیشه مظلوم ها جذابن...توی این کتاب نیلگون کمونیست بود و حسن ملی گرا...شاید این اسم ها برای ما به ترتیب بد و خوب باشن ولی اینجا برعکسه چرا که از یک ظرف نویسنده این رو خواسته و از طرف دیگه کمونیست ها در اون مکان و زمان قدرت نداشتن، شاید اگر داستان برعکس بود و نیلگون رو به قامت یک آنارشیست میدیدیم آنقدر برای ما جذاب نبود، حتی خود نویسنده هم تحت تاثیر جدابیت نیلگون بود، دختری که در تصور من قدی بلند داشت صورتی ساده و جذاب با موهایی طلایی و بلند. میگم نویسنده تحت تاثیر بود چون با نیلگون همچون قدیسی برخورد کرده بود قدیسی که از زبان اون قصه روایت نمیشد و حتی در جاهایی میدیدیم که همچون شمعی بود که پروانه ها به دور اون میچرخیدن. اعتراف می کنم اگر در سن هفده سالگی این کتاب رو میخوندم عاشق نیلگون می شدم ( همونطور که یه مدت عاشق ماری آنتوانت بودم)
ولی شخصیت فاروق : پسری که ژن هایی از پدر بزرگش به ارث برده بود با این تفاوت که همه چیز رو در گذشته میدید ولی مشخص نشد از نظر فاروق تاریخ چه کمکی به بشریت میتونه بکنه تا جایی که شاید به همین دلیل همیشه مست بود و افراط میکرد و حتی ( از اونجا که نمیخوام داستان رو لو بدم) در جایی که باید تصمیم درستی میگرفت اشتباهی بزرگ کرد...
شاید برآیند تمام این تفکرات و ایدولوژی هایی که هیچوقت به نتیجه دقیقی نرسیدن و اگر هم رسیدن و نتیجه ای جز تباهی نداشتن، رجب، و برادرش بلیط فروش لنگ باشه افرادی مثل من و شما که تاوان نادانی روشنفکرانی رو داریم پس میدیم که همیشه برخلاف وظیفه خودشون عمل کردن و شاید به همین دلیله که همه ما از واژه روشنفکر فراری هستیم.

[Gearóid · Rating 5 out of 5]

When I first started reading Orhan Pamuk's books I really struggled
and ended up abandoning Snow and My Name Is Read!!!!!!!
It just seemed to complex and I couldn't follow at all really.

But after reading Museum Of Innocence I really enjoyed this book
and started to feel I was understanding this great writers work.

Now I have finished Silent House....which I really loved!
Now I really do want to go back and read his books that i have abandoned.
Silent House just captivated me!The characters were really interesting
and each chapter was in the voice of a different character.

At the end of I wanted to know even more about Turkey and Istanbul
and I think reading Organs books is a great way to do that!

I will go back and read Snow and My Name Is Red and his other works
with no fear of abandoning them..Lol

Also I really need to visit Istanbul soon!!!

[Inna · Rating 5 out of 5]

The book was almost painful to read. A clash between the westernized intelligentsia and the nationalist poor, accompanied by sexual tensions, ends up in violence and death. Everybody wishes well, but everybody hurts everybody else. And upstairs stays a vicious traditionalist ninety-years old grandmother who rejects everything and everybody.

[Lisa (NY) · Rating 4 out of 5]

I don't know why I waited so long to revisit Orhan Pamuk! Both My Name is Red and Snow have stayed with me for many years. The conflicts of an extended family in Silent House mirror the political and social world of 1980 Turkey. Pamuk is especially brilliant at capturing the self-destructive psyche of the male cousins. A terrifying and sad novel.

[Nilguen · Rating 5 out of 5]

Sleepless nights are what this novel granted me - thank you very much, Orhan Pamuk!
Not to be misunderstood: This is a masterpiece dealing with family drama in which Pamuk has yet again proved his exceptional, structured and picturesque writing style.

The novel blatantly exposes us to political and religious differences spanning over decades in a family and its surrounding in a transformational culture & country.

This story left me hoping for all the better & utmost peaceful change management procedures in transformational cultures across the globe.

A fierce recommendation.

#peace ✌️ #love ❤️ #appreciation 🙏

[Lisabet Sarai · Rating 4 out of 5]

I spent several weeks reading Orhan Pamuk’s Silent House. Pamuk’s books are dense and difficult, but well worth the effort, if one measures this by those “aha” moments occasionally triggered by great literature.

Silent House is Pamuk’s second novel, first published in 1983. On the surface, it’s the story of a single family. In her second floor room, in the old house in a seaside village where she has spent her adult life, a frail ninety year old widow awaits the annual visit of her three grandchildren: overweight, alcoholic Faruk, a professor obsessed with history; his stylish, left-leaning younger sister Nilgün; and materialistic, self-absorbed college student Metin, who is saving his money to go to America and become a captain of industry. The dwarf Recep, now a faithful servant to the grandmother, is in fact her husband’s illegitimate son, crippled due to her treatment of him as a child. Teen-aged Hasan is the son of Recep’s bastard brother and a member of a thuggish nationalist gang. The overall mood is one of dissatisfaction, bitterness and decay.

Each chapter is an intimate, in many cases disturbing, peek into the mind of one of the characters—grandmother Fatma, Faruk, Recep, Metin and Hasan (but not, interestingly, Nilgün). These first person narratives come close to stream of consciousness. They portray the ebb and flow of emotion, the irrationality of thought, the occasionally overwhelming physical sensation. The effect in each case is one of intense isolation, which becomes more oppressive as the book proceeds towards its shocking and violent conclusion.

I particularly appreciated the depiction of Fatma’s inner life. She is not suffering from dementia, but she experiences the objects in her environment and especially the passage of time in an almost hallucinatory manner. I found her mental wanderings totally convincing. It’s plausible to me that when one reaches such an advanced age, so-called reality might begin to waver.

However, these distinctive, vivid characters are not the author’s deepest concern. Fundamentally, I believe, Silent House is a book about perception, memory and history. The book was published on the eve of a nationalist coup. I don’t know enough about Turkish history to appreciate the specific references, but the messages are more universal. Pamuk’s characters share a loss of connection to the past, a distrust of the present, and a sense of inferiority that leads them to actions they know are wrong, but which they cannot resist.

I was surprised that this author’s early work shows none of the typical optimism of youth. Silent House turned out to be far darker than I expected. More than once I considered putting the book down without finishing it. I’m glad I didn’t yield to my discomfort. That’s part of the point of this novel.

[پیمان عَلُو · Rating 5 out of 5]

خانه‌ی خاموش خانه‌ی من است.کوچه‌ی من است.محله‌ی من است.شهر من است.استان من است.سرزمین من است!...
همه‌جا تاریک است به یک اندازه،فقط ، صدای جیرجیرکی می‌آید، که همه‌ی‌مان دل‌مان را خوش کرده‌ایم به جیرجیرکی رفتنی‌ست!
نمیدانم آن جیرجیرک برای تو چه نام دارد ،شاید ساناز،مهدی،مادر ،خواهر یا هرچیز دیگری ...
اما تمام می‌شود.

چه آشفته بازاری است این دنیا،گاهی آدم دلش می‌خواهد در گورستان گریه کند.
روزگاری نور می‌دیدم.
روزگاری فکر می‌کردم دنیا جای زیباییست،بچه بودم و نادان.
خانه‌ی خاموش را برداشتم چون فکر میکردم اگر بمیرم آنور نکیر و منکر از من خواهند پرسید آیا از اورهان پاموک چیزی خواندی یا نه؟
کتاب را شروع کردم ۱۵ صفحه نگذشته بود که رفتم طبقه‌ی بالا تیغ را برداشتم ،به قصد اینکه کار را تمام کنم...
اما مثل همیشه باز تخم آن را نداشتم و آخرش من ماندم و یک دست خط‌خطی و خونی که از شدت سیگار کشیدن مثل ربع گوجه‌فرنگی شده بود.
کاری که ۱۵ صفحه‌ی آغازین این کتاب با من کرد ،فلانی با مهدی‌اش با من نکرد.

چه اتفاقی:
در خانه نشسته بودیم گفت :پیمان میای بریم پیش خیاط؟؟؟
ساعت ۱۸ بود اوج شلوغی خیابونا.
گفتم :نمیام،میخوام کتاب بخونم.
خجالت کشیدم با او بروم.چراکه او کوتوله بود...
بیشتر از این نمی‌نویسم .چون هیچ‌وقت دردم را نمی‌فهمند.فقط با شیشه‌ی کولونیا و شادی تصنعی لبخندی می‌زنند و من با درد‌هایم،گذشته‌ام،افکارم تک و تنها خواهم ماند.
حالا دیگر می‌دانم زندگی چیست ،زندگی در درونت رخنه می‌کند و تمام وجودت را می‌سوزاند،تکه،تکه‌ات می‌کند.
عذاب وجدان ولم نمی‌کند آقای پاموک ...
چرا باید شخصیت اصلی همان ۱۵ صفحه کوتوله باشد آقای پاموک !؟
من رنج می‌برم آقای پاموک بخاطر همین داد نمی‌زنم فقط ناله می‌کنم.
رنج بردم...
رنج می‌برم...
رنج خواهم برد...

[Renklikalem · Rating 5 out of 5]

sessiz ev icin ne yazsam yetersiz kalacak gibi hissediyorum. tek kelimeyle muazzam bir kitap okudum. pamuk’un simdiye kadar okudugum cevdet bey, veba geceleri ve beyaz kale arasinda kesinlikle en baska parlayan, dili, kurgusu, uslubu beni tabiri caizse buyuleyen bir kitap oldu. insan o ic monologlardan, bilinc akisindan bir gram sikilmaz mi? aksine, buyulendim! bir modern klasik benim gozumde sessiz ev. bazen bir kitap okursun ve oyle guzeldir ki aglamak istersin, o kadar iyidir o kadar yogunlastirir seni o kadar titretir kalbini, bunlar nasil satirlar aman allahim dersin! hem babaannenin, hem digerlerinin, hepsinin sesi oyle kendine has, oyle yogun ve karakteristik, her bir satir o kadar saglam ki! donup dolasip ne kadar begendigimi, ne kadar etkilendigimi anlatmak icin debelenmekle gececek sessiz ev uzerine bahsetme maceram gibi gorunuyor:) o yuzden sozu daha fazla uzatmadan eger hala tanismadiysaniz sizi mutlaka darvinoglu ailesinin fertleri ve sessiz ev’le tanismaya davet ediyorum. biliyorum tekrar ben de gorusecegim onlarla. cunku tek okumayla asla doyulacak bir kitap degil sessiz ev. siradaki pamuk kitabim kara kitap.

“cunku cok sonralari burada yatagimda yatarken dusundugum gibi; hayata, o bir seferlik araba yolculuguna bitince yeniden baslayamazsin, ama elinde bir kitap varsa , ne kadar karisik ve anlasilmaz olursa olsun, o kitap, bittigi zaman, anlasilmaz olan seyi ve hayati yeniden anlayabilmek icin istersen basa donup biten kitabi yeniden okuyabilirsin, degil mi fatma?”

[mai ahmd · Rating 4 out of 5]

...لم يكف أورهان باموق عن الثرثرة على لسان شخصياته في روايته الشيقة البيت الصامت على مدى 456 صفحة والتي أنجزها بعد روايتيه (العتمة والنور) و(جودت بك وأبنائه) وقد نال عليها جائزة الاكتشاف الأوربي عام 1991 بعد ترجمتها للغة الفرنسية

تنبيه : تجاوز هذه المراجعة حتى لا تفسد أحداث الرواية


فكرة الرواية تدور حول التيارات السياسية التي ظهرت في تركيا خلال فترة الستينات والسبعينيات وذلك من خلال عائلة تعيش في مدينة جنة حصار وهي مدينة قريبة من استانبول يعيش في هذا البيت القزم رجب والجدة فاطمة والتي تمثل التيار الإسلامي , وذكريات زوجها صلاح الدين والذي يمثل التيار العلماني الملحد ويبدو أن باموق قد أسقط ازدواجية الدولة التركية العلمانية – الإسلامية على بيت هذه العائلة حين تصطدم الأفكار ويعلو صوت صلاح الدين كثيرا بعربدته وسكره وأفكاره التحررية وأحلامه بتأليف موسوعة يدون فيها اكتشافاته التي تمثل فكره الإلحادي وكل ذلك من خلال ذكريات الجدة فاطمة

كان صلاح الدين يقول : كل يوم هو عالم جديد يا فاطمة , العالم مثلنا يولد
كل صباح , وهذا يجعلني أنفعل إلى حد أنني أستيقظ قبل شروق الشمس , وأفكر بأن كل شيء سيكون جديدا جدا سأرى , وسأقرأ , وأعرف ما لم أعرفه أبدا وبعد أن أعلم ما أعلمه بشكل جيد سأنفعل, لحد أن أقفز من سريري, وأهرع راغبا في رؤية الشمس ورؤية النباتات وهي تتملل متغيرة , بعدها سأهرع إلى الأعلى دون إبطاء لأكتب ما رأيته لماذا لا تشعرين أنتِ هكذا !!! يجب أن أكون كالأوربيين مثل داروين مثلا يا له من شخص مدهش لكن مع الأسف لا يمكن أن يكون الإنسان شيئا في هذا الشرق المخدر
!
الخادم رجب أو القزم يشكل شخصية رئيسية في الرواية فهو الابن الغير شرعي من زوج الجدة من خادمتها اليهودية وهو يبدو كمراقب مسالم تجاه شخصيات الرواية كفتهُ إعاقته وفقره وصلة قرابته بالعائلة ليظهر كشخصية تراقب من بعيد إنه صوت الراوي المحايد حتى وإن كان قزما يرعى شئون الجدة وعلاقاتهما تشوبها الحذر والترقب والارتباك إضافة إلى الاحتقار الذي تكنه الجدة فاطمة له فهو يذكرها بماضي زوجها وعربدته مع الخادمة

أنزل من السرير بهدوء وأجلس إلى الطاولة وأنظر إلى الإبريق كيف ينجح الماء بالوقوف فيه دون أن يفور ؟
كأنني دهشت لهذا ! إن إبريق ماء شيء يدعو للدهشة كثيرا .. ذات مرة قلبت كأسا على نحلة وحبستها .. حين شعرت بالضيق نهضت من سريري ونظرت كانت النحلة قد تجولت على مدى نهارا وليلتين داخل الكأس حتى فهمتْ أن لا مخرج لها بعد ذلك انزوت في أحد الأطراف دون أن تتحرك وتعلمت أن ليس لها ما تفعله سوى الانتظار والانتظار دون معرفة ما تنتظره !! حينئذ شعرت بالاشمئزاز منها قرفت فتحت النافذة وجررتها إلى حافة الطاولة .. ناديت رجب وطلبت منه أن يسحق هذه الحشرة المقرفة, قطع قصاصة من جريدة وأمسك بالنحلة بدقة وألقاها بالنافذة لم يستطع قتلها لأنه من نوعها!

لقد كان أورهان بارعا في صوت الجدة فاطمة والتي كانت الشخصية الأكثر تأثيرا وهي تسرد ذكرياتها ا خلال السنوات التي أرقتها فيها أفكار زوجها المتأثرة بالفكر الغربي ن��هيك عن وردود أفعالها مع القزم وعدم قدرتها على الاندماج مع الأجيال الجديدة أحفادها الذين كانوا في زيارة لها من استانبول وهو الوقت الذي تحول فيه البيت الصامت إلى صاخب لا يكف عن الثرثرة

يضحكون : يا لغرابة هؤلاء العجائز , يضحكون , كيف حالك أيتها الجدة ؟ يضحكون. هل تعرفين ما هو التيلفزيون ؟ يضحكون . لماذا لا تنزلين إلى الأسفل وتتناولين الطعام معنا ؟ يضحكون . هل ننزهك بالسيارة أيتها الجدة ؟ يضحكون . كم هي جميلة تطريزات ثوبكم الصباحي ؟ يضحكون . لماذا لم تدلي بصوتك الانتخابي ؟ يضحكون . لماذا تعبثين بخزانتك دائما ؟ يضحكون لو قلت لهم لماذا يضحكون هكذا وأنتم تنظرون إلي ؟ سيضحكون أيضا يضحكون ويقولون إننا لا نضحك ياجدة .. ويضحكون مرة أخرى ..

الأحفاد فاروق ومتين ونيلفون , كلا منهم يشكل تيارا وفكرا مختلفا ففاروق المؤرخ والأبن الأكبر للعائلة يسير على خطى والده وجده ويحاول ربط الماضي بالواقع يبحث عن موسوعة والده والتي أحرقتها الجدة للتخلص من آثامه العالقة بها حتى بعد وفاته


( استيقظت فجأة وأنا أرى أشياء غريبة ومثيرة للفضول تكدرت حين عرفت إن ماأراه حلما كنت أرى في حلمي شيخا يرتدي عباءة يدور حول رأسي يناديني : فاروق فاروق ! كان سيخبرني بسر التاريخ غالبا ولكنه يعذبني قليلا قبل أن يخبرني !

متين الشاب الصغير معلم الرياضيات الذي يعشق فتاة غنية جميلة فتراوده أحلام الثراء ويفكر ببيع البيت في حوار مع الجدة يتصاعد حدة في الوقت التي تتصنع فيه الجدة النوم حتى يصل إلى البكاء والتوسل ثم الغضب وينتهي بعبارة ( لماذا مات أبي وأمي وتعيشين أنت ِ )

نيلفون الفتاة الشيوعية لم يكن لها صوت في الرواية إلا عن طريق الشخصيات الأخرى فهي دودة كتب, تتعامل بحنان مع الجدة وقزمها رجب جميلة يعجب بها صديق طفولتها حسن (ابن إسماعيل شقيق رجب) بائع اليانصيب وهو الذي يمثل التيار القومي التركي المتصاعد في تلك الفترة والذي كان يحارب الشيوعية

تقدمت وتقدمت ثم توقفت فجأة خلعت الثوب الأصفر الذي ترتديه وبينما كنت أخمن لون لباس سباحتها لفت منشفة وتمددت أخرجت كتابا وبدأت تقرأ أستطيع رؤية يدها التي ترفع الكتاب تعرقتُ مر زمن طويل وهي تقرأ , رشقت وجهي بالماء لكي أبرده , مر زمن طويل وبقيت أقرأ تخيلت فيما لو ذهبت إليها سأقول: مرحبا كيف حالك ؟ أنا أتيت لأسبح , نهضت نيلفون مشت إلى البحر فكرتُ بجمالها, قفزت لتسبح , تسبح بشكل مستقيم , تذهب للعمق دون التفكير بأن أغراضها بقيت على الشاطىء لا تهتمي نيلفون أنا أحرس تلك الأغراض ..

حسن تجدها شخصية طفولية رعناء تفتقد الحب أحيانا وأحيانا أخرى ثائرة على أوضاعها تغرق في بحرأحلامها فيتخيل إنه سيد وله مصنع يعمل به العمال وأن نيلفون تأتيه صاغرة يعشقها بطريقة غريبة حتى إنه يقوم بسرقة مشطها يتشممه يراقبها وهي تسبح يتسلل لغرفة نومها يشم ثوب نومها ولا ينفك عن التفكير بها حتى يكتشف شيوعيتها وإذ ذاك يقدم على ضربها بكل قسوة

الرواية تلامس الواقع التركي في العمق وسكان هذا البيت الصامت لا يكفون عن الثرثرة كنت أقولها وأنا اقفز من فصل لآخر مستمتعة بأسلوب أورهان الرشيق والممتع على لسان شخصيات الرواية كل شخصيةا كان لها صوتها, فكرها , أجيال مختلفة متنافرة أجتمعت في بيت واحد وكانت تروي نفسها بنفسها في فصل مستقل حتى إن الأمر يكاد يختلط عليك , عليك أن تجاهد قليلا لتصل إلى أصوات الرواة عندها ستتنفس بعمق لأنك وصلت إلى مفاتيح الرواية ولكن
أدخر بعضا من أنفاسك لأنك ستحتاج نفسا طويلا للمتابعة

أنا متيمة بباموق لذلك لستُ مسئولة إن لم ترق لك الرواية :)

[Nick · Rating 4 out of 5]

"Silent House" is an early novel by Nobel recipient Orhan Pamuk. Compared to his more famous work, it is more straightforward than "My Name is Red", which harnesses its setting in early Ottoman Istanbul and its self-conscious virtuosity to a mystery that rarely seems to be the novelist's focus. "Silent House" shares the historical setting of "The Museum of Innocence", the politically-riven Turkey of the eighties. Nationalism is on the rise, and an Army coup is around the corner. But unlike "The Museum of Innocence", "Silent House" is not narrated by a single obsessive voice, which gives the later novel an often claustrophobic atmosphere. It actually does not take place in Istanbul but instead in a small beach community on the Bosphorus to which the patriarch of the family had retreated after political disappointment to write the encyclopedia that he believes would change Turkey. By the time of the novel, he is long dead and his writing long destroyed, although he is still vivid in the memories of his ninety-year old widow. The other narrators are his progeny--from the widow, two grandchildren: the failed historian Faruk and the youthful Metin, the latter envious of the wealthier and smoother children of the elite who he tries to match in sophistication, with disastrous results. Then there are Recep, the patriarch's son by his mistress, who serves the widow in her decaying house, and Hasan, a grandson who, frustrated and grasping for hope, falls in with the nationalists, trying and failing to impress them. This is, broadly speaking, a battle between those who favored modernizing Turkey--although without Ataturk's skill or vision--and those who insist on trying to recreate an imperial and religion-centered past. But Pamuk does not take sides; his at times scornful, at times sorrowful, criticism is aimed at the delusional patriarch and Meten, whose yearning for money and partying is the fruit of a powerful insecurity over status. In truth, Meten resembles Hasan, which does not prevent him from treating his poorer cousin shamefully; they are young men adrift in a society that is growing more secular and money-driven, both knowing in their hearts that they will be left behind, and both transmuting that anxiety into obsession over an unreachable girl. The widow, more religious than her late husband, spends her time talking back to her dead husband as she never could in life, obsessing over the sins of her living and dead family members, and accusing Recep (who has the fewest discernible flaws of any of the narrators) of various kinds of betrayal. The treatment of Hasan is not unsympathetic with its careful exploration of the frustrations that drive him, but in the end he destroys what he says he loves and flees without conscience. Pamuk's unsparing view of Turkish society of the time finds both nationalism and modernism bankrupt, cloaks that allow the narrators to continue their self-deceptions. Even Recep, the only one who can be said to produce his best efforts, fails. "Silent House" also caused me, though, to think back about one issue that bothered me greatly about "The Museum of Innocence"--the passivity of the female characters. In "The Museum of Innocence", the female characters accepted their fate (at least until the conclusion and even then, the woman who is the object of the narrator's destructive obsession acts as though she has no choices). In "The Silent House", two women are assaulted. One continues to ride around in a car with her attacker and dismisses the importance of the incident; the other refuses to seek medical attention. That this minimization of violence in "The Silent House"--and the lack of agency that marks the women in both novels--is likely part of Pamuk's critique of Turkish society. But it does not help his case that we spend so much time understanding men who act childishly and in the end destructively and so little among the injured women.

[Başak · Rating 5 out of 5]

son sayfalarında içim öyle garip oldu ki.
evin bütün kasveti, susulan/gizlenen her şey, çalınanlar, recep'in o kadar şey arasında öylece, bütün güzelliğiyle kalıvermesi, insanların kötülüğünün böylesine gerçek oluşu beni çok yaraladı. gözümün önünden silip atamayacağım turuncu, sessiz bir ev var artık: "hayata, o bir seferlik araba yolculuğuna bitince yeniden başlayamazsın, ama elinde bir kitap varsa, ne kadar karışık ve anlaşılmaz olursa olsun, o kitap, bittiği zaman, anlaşılmaz olan şeyi ve hayatı yeniden anlayabilmek için istersen başa dönüp biten kitabı yeniden okuyabilirsin, değil mi fatma?"

[OKSANA ATAMANIUK · Rating 3 out of 5]

03/2018
⠀
Орхан Памук «Мовчазний Дім»
⠀
Видавництво Folio
⠀
Перші враження:
⠀
Обкладинка гарного дизайну, книжка невеликого розміру, папір сіруватий і занадто прозорий на мій смак.
⠀
Почали.
⠀
Роман середньоі тяжкості, як для цього автора. Ідея книги мені сподобалася, стиль автора дуже сильний, але це книга роздуми.
⠀
Загалом книгу рекомендую.
⠀
Читати чи ні 👨🏼‍💻: 3 з 5 (⭐️⭐️⭐️)
⠀
#примхливачитака

[Astraea · Rating 4 out of 5]

کتاب عالی هست...فقط به صبر نیاز داره...توی 10 صفحه اخر اندازه 300 صفحه حرف هست....
داستان 5 راوی اصلی داشت. رجب،فاطمه،فاروق،متین و حسن.
شیوه نگارش پاموک در خانه خاموش مبتنی بر تک‌گویی درونی چند راوی است. پاموک در این رمان، از چند راوی برای روایت داستان استفاده کرده و
روایت این چند راوی را به نحوی در هم تنیده است که هر روایت، روایت‌های دیگر را چون تکه‌ای از یک پازل تکمیل می‌کند.
تاریخ، عشق، اشیا، شهر با تمام نمادهایش و پرسه بورخس‌وار در متون مکتوب و اوراقی که از دل خروارها خاک سر برمی‌آورند، جزوی از دغدغه‌های ارهان پاموک در خانه خاموش است؛ دغدغه‌هایی که کم و بیش در آثار دیگر او نیز دیده می‌شوند.
اين رمان كه به شيوه جريان سيال ذهن نوشته شده، ماجراي سه نسل در يك خانواده است كه هر كدام از طريق تك‌گويي ماجراي زندگي و گذشته خود را بيان مي‌كنند. تك‌گويي‌ها مانند حلقه‌هاي زنجير به يكديگر پيوند مي‌خورند و ساختار اصلي رمان را تشكيل مي‌دهند

[Jim · Rating 4 out of 5]

I kind of hovered between rating this 3 and 4 stars, but I realized I was leaning towards 3 because I am completely ignorant of Turkish history and politics, and so not fair to penalize the author for my own gap....

An interesting read which reminded me a little bit of Naguib Mahfouz's fiction. Pamuk gives us multiple narrators to tell us the story of Turkey and its 20th century struggles as the border state between Europe and the Muslim nations of the middle east. A pity that I don't know the history of the country, because I believe it would have enhanced my understanding, but still, a well written story of multiple generations and classes trying to adapt to a world that is changing without their consent and without a user manual.

Recommended!

[Amber · Rating 4 out of 5]

I always regret waiting so long to read the next Orhan pamuk book on my list! He never disappoints!
This one is an absolute favourite (though nothing beats Museum of Innocence, and Snow) ....
He takes the reader to a tumultuous time in the History of modern Turkey, rich n human bound depiction of the cultural and identity crisis that permeates the nation's minds and souls represented by an obsessive dr working for decades on an encyclopedia that he means to use a tool to awaken his "sleeping" compatriots n bring them at par with the West overnight by making them believe in scientific experiments, atheism and Darwinism..... the book covers the histories of 3 generations of the doctor's family (including his illegitimate sons) n goes on to show how the young Turkish boys n girls are haunted by their forefathers' past, the burden of history, cultural traditions and prejudices, money problems and above all a desire to BE ! To make something of themselves in the emerging world of material developments. Hassan and Metin are 2 sides of the same page, one less underprivileged, the other extremely poor, divided by social class these two young men cross paths without ever acknowledging that they both have same blood in their veins n the same strangeness in their minds. Nilgun represents the modern Turkish female student who likes to have opinions and pays a heavy almost heart breaking price for having them. The book leaves the reader with many questions and unfinished answers but then again Can a novelist “trick you with his literary skill” and still produce a work of historical truth?

Or as the grandmother thinks

"You can’t start out again in life, that’s a carriage ride you only take once, but with a book in your hand, no matter how confusing and perplexing it might be, once you’ve finished it, you can always go back to the beginning; if you like, you can read it through again, in order to figure out what you couldn’t understand before, in order to understand life, isn’t that so, Fatima?"