What do you think?
Rate this book
Dos soledades: Un diálogo sobre la novela en América Latina
【加西亚·马尔克斯×巴尔加斯·略萨】两位诺贝尔文学奖得主唯一对谈！
★时隔半个多世纪后被寻回的文字，重温“文学爆炸”最初的盛况、最后的同框。
★空前绝后的巅峰对谈，理性与幽默、小说与人生的震撼碰撞，启迪读者的文学锦囊。
★另收录两位作家专访、照片集等珍贵资料。
---
★这本书里关于小说的见解肯定要比在任何文学院系里能学到的多。
这些文字看起来就像某场海难事故的幸存者，但我确信它们能启蒙、激励某位读者——也许还有某位未来的小说家。——胡安·加夫列尔·巴斯克斯（哥伦比亚当代作家）
★那场对谈连接了人生与文学、理论与实践、幻想与现实，介绍了许多关于小说和小说家的知识，加西亚·马尔克斯和巴尔加斯·略萨的叙事魔力渗进了整场对谈，没人注意时间的流逝。——阿贝拉尔多·奥贡多（秘鲁文学评论家）
★在半个多世纪后，在如此多文学之水从桥下流过之后，这本书带来了最重要的关键信息。——西班牙《国家报》
---
1967年，《百年孤独》出版，盛况空前，巴尔加斯·略萨和加西亚·马尔克斯都还是年轻的小说家，他们在利马举行了一场怪异至极的对谈，像两只互相发问“进化是什么鬼东西”的年轻翼龙一样——这成为未来两位文学大师一生唯一的对谈。
1968年，加西亚·马尔克斯写信给巴尔加斯·略萨，拒绝出版社将对谈内容整理成书。从那时起，他已经想要刻意且谨慎地把自己打造成传奇了。
然而对谈还是少量发行了。此后，它成为加西亚·马尔克斯被盗版、影印和地下传播最多的作品。
如今，半个世纪过去了，我们终于与这些海难幸存者般的文字相遇，重回那个激动人心的年代，重温“文学爆炸”最初的盛况、最后的同框。
★时隔半个多世纪后被寻回的文字，重温“文学爆炸”最初的盛况、最后的同框。
★空前绝后的巅峰对谈，理性与幽默、小说与人生的震撼碰撞，启迪读者的文学锦囊。
★另收录两位作家专访、照片集等珍贵资料。
---
★这本书里关于小说的见解肯定要比在任何文学院系里能学到的多。
这些文字看起来就像某场海难事故的幸存者，但我确信它们能启蒙、激励某位读者——也许还有某位未来的小说家。——胡安·加夫列尔·巴斯克斯（哥伦比亚当代作家）
★那场对谈连接了人生与文学、理论与实践、幻想与现实，介绍了许多关于小说和小说家的知识，加西亚·马尔克斯和巴尔加斯·略萨的叙事魔力渗进了整场对谈，没人注意时间的流逝。——阿贝拉尔多·奥贡多（秘鲁文学评论家）
★在半个多世纪后，在如此多文学之水从桥下流过之后，这本书带来了最重要的关键信息。——西班牙《国家报》
---
1967年，《百年孤独》出版，盛况空前，巴尔加斯·略萨和加西亚·马尔克斯都还是年轻的小说家，他们在利马举行了一场怪异至极的对谈，像两只互相发问“进化是什么鬼东西”的年轻翼龙一样——这成为未来两位文学大师一生唯一的对谈。
1968年，加西亚·马尔克斯写信给巴尔加斯·略萨，拒绝出版社将对谈内容整理成书。从那时起，他已经想要刻意且谨慎地把自己打造成传奇了。
然而对谈还是少量发行了。此后，它成为加西亚·马尔克斯被盗版、影印和地下传播最多的作品。
如今，半个世纪过去了，我们终于与这些海难幸存者般的文字相遇，重回那个激动人心的年代，重温“文学爆炸”最初的盛况、最后的同框。
117 pages, Kindle Edition
First published April 29, 2021
35 people are currently reading
668 people want to read
About the author
Mario Vargas Llosa
552 books9,169 followersJorge Mario Pedro Vargas Llosa, 1st Marquess of Vargas Llosa, more commonly known as Mario Vargas Llosa, was a Peruvian novelist, journalist, essayist, and politician. Vargas Llosa was one of the Spanish language and Latin America's most significant novelists and essayists and one of the leading writers of his generation. Some critics consider him to have had a more substantial international impact and worldwide audience than any other writer of the Latin American Boom. In 2010, he won the Nobel Prize in Literature "for his cartography of structures of power and his trenchant images of the individual's resistance, revolt, and defeat".
Vargas Llosa rose to international fame in the 1960s with novels such as The Time of the Hero (La ciudad y los perros, 1963/1966), The Green House (La casa verde, 1965/1968), and the monumental Conversation in The Cathedral (Conversación en La Catedral, 1969/1975). He wrote prolifically across various literary genres, including literary criticism and journalism. His novels include comedies, murder mysteries, historical novels, and political thrillers. He won the 1967 Rómulo Gallegos Prize and the 1986 Prince of Asturias Award. Several of his works have been adopted as feature films, such as Captain Pantoja and the Special Service (1973/1978) and Aunt Julia and the Scriptwriter (1977/1982). Vargas Llosa's perception of Peruvian society and his experiences as a native Peruvian influenced many of his works. Increasingly, he expanded his range and tackled themes from other parts of the world. In his essays, Vargas Llosa criticized nationalism in different parts of the world.
Like many Latin American writers, Vargas Llosa was politically active. While he initially supported the Cuban revolutionary government of Fidel Castro, Vargas Llosa later became disenchanted with its policies, particularly after the imprisonment of Cuban poet Heberto Padilla in 1971, and later identified as a liberal and held anti-left-wing ideas. He ran for the presidency of Peru in 1990 with the center-right Frente Democrático coalition, advocating for liberal reforms, but lost the election to Alberto Fujimori in a landslide.
Vargas Llosa continued his literary career while advocating for right-wing activists and candidates internationally following his exit from direct participation in Peruvian politics. He was awarded the 1994 Miguel de Cervantes Prize, the 1995 Jerusalem Prize, the 2010 Nobel Prize in Literature, the 2012 Carlos Fuentes International Prize, and the 2018 Pablo Neruda Order of Artistic and Cultural Merit. In 2011, Vargas Llosa was made the Marquess of Vargas Llosa by Spanish king Juan Carlos I. In 2021, he was elected to the Académie française.
Vargas Llosa rose to international fame in the 1960s with novels such as The Time of the Hero (La ciudad y los perros, 1963/1966), The Green House (La casa verde, 1965/1968), and the monumental Conversation in The Cathedral (Conversación en La Catedral, 1969/1975). He wrote prolifically across various literary genres, including literary criticism and journalism. His novels include comedies, murder mysteries, historical novels, and political thrillers. He won the 1967 Rómulo Gallegos Prize and the 1986 Prince of Asturias Award. Several of his works have been adopted as feature films, such as Captain Pantoja and the Special Service (1973/1978) and Aunt Julia and the Scriptwriter (1977/1982). Vargas Llosa's perception of Peruvian society and his experiences as a native Peruvian influenced many of his works. Increasingly, he expanded his range and tackled themes from other parts of the world. In his essays, Vargas Llosa criticized nationalism in different parts of the world.
Like many Latin American writers, Vargas Llosa was politically active. While he initially supported the Cuban revolutionary government of Fidel Castro, Vargas Llosa later became disenchanted with its policies, particularly after the imprisonment of Cuban poet Heberto Padilla in 1971, and later identified as a liberal and held anti-left-wing ideas. He ran for the presidency of Peru in 1990 with the center-right Frente Democrático coalition, advocating for liberal reforms, but lost the election to Alberto Fujimori in a landslide.
Vargas Llosa continued his literary career while advocating for right-wing activists and candidates internationally following his exit from direct participation in Peruvian politics. He was awarded the 1994 Miguel de Cervantes Prize, the 1995 Jerusalem Prize, the 2010 Nobel Prize in Literature, the 2012 Carlos Fuentes International Prize, and the 2018 Pablo Neruda Order of Artistic and Cultural Merit. In 2011, Vargas Llosa was made the Marquess of Vargas Llosa by Spanish king Juan Carlos I. In 2021, he was elected to the Académie française.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 107 reviews
May 26, 2025
Volumul cuprinde un dialog public între cei doi mari prozatori, ținut într-un amfiteatru al Facultății de Arhitectură a Universității Naționale de Inginerie din Lima, în 5 și 7 septembrie 1967, și o serie de articole cam exaltate (ale martorilor) despre această întîlnire „senzațională” dintre doi prieteni: „un eveniment genial” (p.97).
Din păcate, dialogul nu are nimic ieșit din comun. Nu scapă nici de obsesiile anilor '60. Llosa și Marquez discută pe îndelete despre literatura „angajată”, care trebuie să fie întotdeauna de partea celor oprimați, despre disprețul și admirația cu care amîndoi îl citesc pe Borges, creatorul unei „literaturi de pură evaziune”, un „admirator al imperialismului”, un autor „complet lipsit de substanță” (Márquez, pp.74, 136).
Mai tîrziu, Mario Vargas Llosa își va schimba părerea despre „evazionistul” Borges și va spune că, în 1967, era sub influența elucubrațiilor lui Sartre despre datoria scriitorului de a „adera la o cauză” (ca și cum scriitorul ar fi o stridie). Cînd a ieșit de sub această influență nocivă (existențialismul și Sartre), Llosa a rupt, în 1976, prietenia cu Márquez (care aderase atît de tare la suferințele poporului, încît devenise un familiar al dictatorului cubanez Fidel Castro) și, ca semn de rămas bun, i-a tras un pumn burghez și i-a învinețit un ochi.
Să nu uit, cei doi discută și ideea la modă în deceniul amintit care cerea scriitorilor să fie „subversivi”. Să afirmi că acest dialog a fost „un concert literar cum n-am ascultat niciodată” (p.102) înseamnă a comite o mică exagerațiune...
P. S. N-ar fi inutil, cred, să precizez că sintagma „realism magic” e veche, s-a referit mai întîi la pictură. Au folosit-o și suprarealiștii la începutul anilor 30. La știința mea, cel dintîi prozator latino-american care a încercat să definească „realismul magic” a fost Miguel Ángel Asturias (într-un interviu din 1967). În dialogul lor, nici Llosa, nici Márquez nu menționează această formulă care va avea o carieră fulminantă după apariția romanului Un veac de singurătate (1967). N-ar fi rău să trimit la articolul lui Angel Flores intitulat „Magical Realism in Spanish American Fiction", Hispania, 1955 (38:2): 187-192. Angel Flores leagă apariția „realismului magic” de numele lui Jorge Luis Borges, Istoria universală a infamiei (1938), și Adolfo Bioy Casares, Invenția lui Morel (1940). Această opinie nu m-a convins. Găsim realism magic propriu-zis abia la sus-menționatul Miguel Ángel Asturias (în Domnul președinte, 1946), și, mai ales, la Alejo Carpentier (în Împărăția lumii acesteia, 1949). (28.01.23, sîmbătă)
Din păcate, dialogul nu are nimic ieșit din comun. Nu scapă nici de obsesiile anilor '60. Llosa și Marquez discută pe îndelete despre literatura „angajată”, care trebuie să fie întotdeauna de partea celor oprimați, despre disprețul și admirația cu care amîndoi îl citesc pe Borges, creatorul unei „literaturi de pură evaziune”, un „admirator al imperialismului”, un autor „complet lipsit de substanță” (Márquez, pp.74, 136).
Mai tîrziu, Mario Vargas Llosa își va schimba părerea despre „evazionistul” Borges și va spune că, în 1967, era sub influența elucubrațiilor lui Sartre despre datoria scriitorului de a „adera la o cauză” (ca și cum scriitorul ar fi o stridie). Cînd a ieșit de sub această influență nocivă (existențialismul și Sartre), Llosa a rupt, în 1976, prietenia cu Márquez (care aderase atît de tare la suferințele poporului, încît devenise un familiar al dictatorului cubanez Fidel Castro) și, ca semn de rămas bun, i-a tras un pumn burghez și i-a învinețit un ochi.
Să nu uit, cei doi discută și ideea la modă în deceniul amintit care cerea scriitorilor să fie „subversivi”. Să afirmi că acest dialog a fost „un concert literar cum n-am ascultat niciodată” (p.102) înseamnă a comite o mică exagerațiune...
P. S. N-ar fi inutil, cred, să precizez că sintagma „realism magic” e veche, s-a referit mai întîi la pictură. Au folosit-o și suprarealiștii la începutul anilor 30. La știința mea, cel dintîi prozator latino-american care a încercat să definească „realismul magic” a fost Miguel Ángel Asturias (într-un interviu din 1967). În dialogul lor, nici Llosa, nici Márquez nu menționează această formulă care va avea o carieră fulminantă după apariția romanului Un veac de singurătate (1967). N-ar fi rău să trimit la articolul lui Angel Flores intitulat „Magical Realism in Spanish American Fiction", Hispania, 1955 (38:2): 187-192. Angel Flores leagă apariția „realismului magic” de numele lui Jorge Luis Borges, Istoria universală a infamiei (1938), și Adolfo Bioy Casares, Invenția lui Morel (1940). Această opinie nu m-a convins. Găsim realism magic propriu-zis abia la sus-menționatul Miguel Ángel Asturias (în Domnul președinte, 1946), și, mai ales, la Alejo Carpentier (în Împărăția lumii acesteia, 1949). (28.01.23, sîmbătă)
May 4, 2022
Un volum de mici dimensiuni, o carte dialog, dar plină de înțelepciune ce poate fi privită și ca un eseu despre profesiunea de romancier.
Cartea redă celebra conversație dintre Mario Vargas Llosa și Gabriel Garcia Marquez care a avut loc la Lima în 5 și 7 septembrie 1967, în plus conține și marturiile unor scriitori care au asistat la întâlnire precum și două interviuri luate lui Gabriel Garcia Marquez imediat după apariția romanului "Un veac de singurătate "ce i-a adus consacrarea.
Cartea redă celebra conversație dintre Mario Vargas Llosa și Gabriel Garcia Marquez care a avut loc la Lima în 5 și 7 septembrie 1967, în plus conține și marturiile unor scriitori care au asistat la întâlnire precum și două interviuri luate lui Gabriel Garcia Marquez imediat după apariția romanului "Un veac de singurătate "ce i-a adus consacrarea.
July 8, 2022
Unele dintre cele mai importante figuri ale literaturii latino-americane și poate ale literaturii universale,Garcia Marquez și Vargas Llosa dau naștere unui dialog profund și plin de viața,cum rar întâlnim.
Mario Vargas Llosa: ,,La ce crezi că ești tu bun,ca scriitor?’’
Gabriel Garcia Marquez:,,Eu am impresia că am început să fiu scriitor când mi-am dat seama că nu eram bun de nimic.’’
Llosa este tranșant,obiectiv,având un stil diferit față de Marquez ,care este înclinat spre partea mistică și fabuloasă a oamenilor și evenimentelor,lucru ce se reflectă în cărțile sale.
Marquez este invitatul lui Llosa,acesta din urmă adresându-i întrebările și deținând o parte mult mai mică din dialog,amândoi realizând o atmosferă amicală,dar la care audiența a asistat cu o foarte mare emoție.
In carte se regăsesc și câteva impresii ale câtorva persoane ce au asistat la dialogul celor doi ,dar și o analiză asupra relației acestora.
Gabriel Garcia Marquez aduce în discuție și istoria Americii de sud ,istoria locurilor natale și a problemelor Americii de sud în urma colonizărilor și multe altele.
,,irealitatea Americii Latine este ceva atât de real și de cotidian,încât se confundă complet cu ce se înțelege prin realitate’’ Gabriel Garcia Marquez
Probabil literatura universală ar fi fost mult mai săracă fără acești doi uriași romancieri.
Mario Vargas Llosa: ,,La ce crezi că ești tu bun,ca scriitor?’’
Gabriel Garcia Marquez:,,Eu am impresia că am început să fiu scriitor când mi-am dat seama că nu eram bun de nimic.’’
Llosa este tranșant,obiectiv,având un stil diferit față de Marquez ,care este înclinat spre partea mistică și fabuloasă a oamenilor și evenimentelor,lucru ce se reflectă în cărțile sale.
Marquez este invitatul lui Llosa,acesta din urmă adresându-i întrebările și deținând o parte mult mai mică din dialog,amândoi realizând o atmosferă amicală,dar la care audiența a asistat cu o foarte mare emoție.
In carte se regăsesc și câteva impresii ale câtorva persoane ce au asistat la dialogul celor doi ,dar și o analiză asupra relației acestora.
Gabriel Garcia Marquez aduce în discuție și istoria Americii de sud ,istoria locurilor natale și a problemelor Americii de sud în urma colonizărilor și multe altele.
,,irealitatea Americii Latine este ceva atât de real și de cotidian,încât se confundă complet cu ce se înțelege prin realitate’’ Gabriel Garcia Marquez
Probabil literatura universală ar fi fost mult mai săracă fără acești doi uriași romancieri.
January 10, 2023
„Scriu pentru ca prietenii să mă iubească și mai mult.” (García Márquez)
În 1967, Mario Vargas Llosa și Gabriel García Márquez s-au întâlnit, în două zile diferite, pe o scenă a Universității de Inginerie din Lima și au discutat liber în fața unui public entuziast. Ambii veneau după primele premii importante pentru romanele lor, așa că au ales ca temă principală chiar romanul latino-american, care avea parte atunci de un boom care l-a impus în bibliotecile întregii lumi. Discuția dintre ei este plină de profunzimi, de vorbe meșteșugite și, pentru cititorul pasionat de operele celor doi, este antrenantă, interesantă și oferă multe detalii inedite, fie că vorbim despre roman, politică sau despre călătoriile lor. Vargas Llosa își asumă din nou rolul moderatorului, așa că în prim-plan este García Márquez, un bărbat tânăr, care nu aprecia prea mult scena, ba chiar nici lectura cărților, dar care, în același timp, era un povestitor fermecător despre multele lumi reale sau imaginate în care trăia.
În 1967, Mario Vargas Llosa și Gabriel García Márquez s-au întâlnit, în două zile diferite, pe o scenă a Universității de Inginerie din Lima și au discutat liber în fața unui public entuziast. Ambii veneau după primele premii importante pentru romanele lor, așa că au ales ca temă principală chiar romanul latino-american, care avea parte atunci de un boom care l-a impus în bibliotecile întregii lumi. Discuția dintre ei este plină de profunzimi, de vorbe meșteșugite și, pentru cititorul pasionat de operele celor doi, este antrenantă, interesantă și oferă multe detalii inedite, fie că vorbim despre roman, politică sau despre călătoriile lor. Vargas Llosa își asumă din nou rolul moderatorului, așa că în prim-plan este García Márquez, un bărbat tânăr, care nu aprecia prea mult scena, ba chiar nici lectura cărților, dar care, în același timp, era un povestitor fermecător despre multele lumi reale sau imaginate în care trăia.
April 22, 2021
Czytanie w trzecim dziesięcioleciu XXI wieku książki, gdzie wokół dość banalnej rozmowy dwóch facetów zgromadzono wypowiedzi sześciu innych facetów, potwierdzających jak wybitnymi i ważnymi są ci dwaj, jest naprawdę intelektualnie niepociągające.
“Dwie samotności. Dialog mistrzów” to z pewnością najbardziej przereklamowana książka, która w tym roku trafiła w moje rączki. Bardzo ładna okładka autorstwa Tomasza Majewskiego i ambitny tytuł zapowiadały wielką rozmowę dwóch wspaniałych pisarzy, a dostajemy coś dość jednak kuriozalnego w swej konstrukcji. Zaczyna Juan Gabriel Vásquez, pisarz który debiutował w 1997 roku i jest biografem Josepha Conrada, zatem pisanie o martwych wielkich białych mężczyznach ma dobrze opanowane. Pisze o tym, że rozmowa, którą będziemy czytać ma już 52 lata (a dzisiaj 54), Garcia Marquez i Vargas Llosa byli wtedy młodymi pisarzami, a czytelnik szybko sobie uświadomi “że ani powieść, ani Ameryka Łacińska, ani tym bardziej powieść latynoamerykańska nie są obecnie tym samym, o czym mówili…” No to wspaniale, przed nami dokument epoki, który nie ma nic wspólnego ze współczesnością poza tym, że stworzyło go dwóch wybitnych pisarzy, zatem każde ich słowo trzeba czytać z namaszczeniem.
Vásquez pisze dalej, że te pięćdziesiąt lat to “czas przemian w naszym świecie polityki”, ale nie zauważa też, że to czas przemian również społecznych, a boom na literaturę “iberoamerykańską”, jak się o niej w Polsce mówi, był też boomem na literaturę pisaną przez mężczyzn. W serii WL wyszło zaledwie kilka książek autorstwa kobiet - Nélidy Piñon (dwie), Rosario Castellanos, Eleny Garro i Eleny Poniatowskiej (po jednej), co przy ośmiu książkach Cortázara, pięciu Fuentesa czy Garcíi Márqueza wypada dość blado. Jeszcze gorzej było w słynnej serii Gallimarda, “La Croix du Sud”, na której wzorowali się redaktorzy WL, gdzie wśród 50 tytułów znalazł się tylko jeden napisany przez kobietę, Lydię Cabrerę.
Pytanie o to jak wyglądało konstruowanie boomu na prozę autorów (i czasem autorek) z Ameryki Południowej i Środkowej pozostaje w tej książce nienaruszone, bo trzeba by się zastanowić nad uprzywilejowanym statusem np. Vargasa Llosy. W “rozmowie” między pisarzami pada nawet pytanie o to dlaczego większość z najbardziej znanych pisarzy tej literatury nie mieszka w swoim kraju urodzenia i co ciekawe odpowiedź jest wymijająca i wcale nie dotyczy prześladowań czy niechęci od strony władz. Ba! Obaj pisarze są raczej przeciwni dotacjom i stypendiom artystycznym. Ale tutaj czytelnicy i czytelniczki nic więcej się nie dowiedzą, bo nie o to chodzi w tej opowieści. To ma być potwierdzenie statusu. Po czym poznać wielkiego pisarza? Po tym, że jego wywiad poprzedzają słowa wstępne trzech innych pisarzy. A autorzy są “niczym dwa młode pterodaktyle zastanawiające się, czym u diabła jest ewolucja”.
W 1967 roku zarówno Garcia Marqueza jak i Vargas Llosa byli już znanymi pisarzami, których kariery się rozpędzały. Garcia Marquez był już autorem “Stu lat samotności”, a Vargas Llosa dostał nagrodę im. Rómulo Gallegosa, co będzie przypominane w tej książce chyba z pięć razy. Premio Internacional de Novela Rómulo Gallegos ustanowiona przez prezydenta Wenezueli i po raz pierwszy przyznana właśnie w 1967 roku Vargasowi Llosie, a w 68 Garcii Marquezowi dopiero trzydzieści lat później, w 1997 roku trafiła w ręce kobiety, Ángeles Mastretty z Meksyku.
Po Vásquezie w książce występuje Luis Rodríguez Pastor, biograf Vargasa Llosy, co widać już w pierwszym zdaniu, bo dokładnie policzył ile godzin przed rozmową pisarzy “czekała w gotowości” sala, w której Patricia miała urodzić Gonzalo Gabriela Vargasa Llosy. Naprawdę - SALA czekała w gotowości, “chociaż w planach było, że dziecko urodzi się w Londynie”. Co o tym całym zamieszaniu sądziła Patricia i czy też czekała w gotowości i było jej przykro, że dziecko nie urodzi się w Londynie - nie wiemy. Kolejny występującym w tym dość kuriozalnym teatrze jest José Miguel Oviedo, zmarły dwa lata temu peruwiański krytyk literatury, którego tekst z 1968 jest wstępem do pierwszego wydania "La novela en América Latina. Diálogo". Bo to, co nam się tutaj sprzedaje to jest wznowienie broszury sprzed ponad 50 lat, która w oryginale miała niewiele ponad pięćdziesiąt stron, ale po latach udało się jakoś uzyskać objętość umożliwiającą obłożenie jej twardą oprawą.
A sama rozmowa? Po pierwsze to nie jest rozmowa, a przez ponad połowę wywiad Vargasa Llosy z Garcią Marquezem, w którym peruwiański pisarz powtarza co chwilę frazę “Warto więc, żebyś nam powiedział” (a może to jest po prostu kiepsko przełożone, nie mam pojęcia) i zadaje pytania o słusznym uroku gazetki licealnej o inspiracje, dochodzi do wstrząsających wniosków w rodzaju “punktem wyjścia dla pisarza zawsze są osobiste przeżycia” oraz docieka czy jest to literatura fantastyczna czy realistyczna, co pozwala Garcii Marquezowi opowiadać, że “w Ameryce Łacińskiej wszystko jest możliwe”. Oczywiście wywiad-rozmowę ratuje fantastyczna historia samego Garcii Marqueza, który jak przystało na dobrego pisarza potrafi opowiadać i kokietować publiczność autobiograficznymi ciekawostkami sprzedawanymi z nonszalancją sprawiającą wrażenie, że mówi to po raz pierwszy i tylko im.
Jak przystało na dość kuriozalną rozmowę, kończy się ona stwierdzeniem, że Garcia Marquez wyjeżdża pisać do Europy, bo jest tam taniej i choć oczywiście znajdziecie tam sporo wypowiedzi o literaturze, jej celach i zadaniach, o tym jak rozumieją pisarze rzeczywistość (i jak unikają jakiejkolwiek wprost wyrażonej krytyki rządów w swoich krajach), to zwróćcie w trakcie lektury, że jest to zupełnie już niepotrzebna kanonizacja, która niczego nam współcześnie nie daje. Jak przystało na kanonizację, po wypowiedziach autorów mamy rozdzialik pt. “Relacje naocznych świadków” (“Było to dawno, lecz nigdy nie zapomnę”, “dialog mistrzów, który łączył życie i literaturę”) oraz m.in. fragmenty wywiadu Carlosa Granesa z Vargasem Llosą o Garcii Marquezie i wywiady z samym autorem “Stu lat samotności”.
Rozumiem, że to pozycja skierowana do fanów i fanek literatury iberoamerykańskiej, ale to też stracona szansa na opowiedzenie czegokolwiek z dzisiejszej perspektywy, próby ujęcia mitu w jakąś nową narrację. Co ciekawe sugeruje ją Vásquez we wstępie, ale niestety nie rozwija tematu. “Dwie samotności” niewiele mówią o samotności, trochę o literaturze, ale jak sam Vásquez pisze - wszystko się zmieniło. Dużo za to mówią o tym, że rynek książki kocha dostarczać nam ładne produkty, do których podchodzimy bezkrytycznie, bo tak zostaliśmy nauczeni - “dead white man” wciąż mają się świetnie, bo lubimy bezpieczny mit. A to, że z opowieści dowiemy się jak ubrany był przyszły ojciec dziecka i że “sala czekała w gotowości”, a o Patricii jedynie, że gdy żegnała Garcię Marqueza na lotnisku, jej “długi czarny płaszcz zapinany na trzy guziki nie ukrywał, że od wydania na świat Gonzala Gabriela dzieli ją zaledwie sześćdziesiąt godzin”. Podobnie jak w biografii Susan Sontag autorstwa Sigrid Nunez najbardziej zainteresował mnie fakt, że jakiś pies srał u nowojorskiej intelektualistki na balkonie, a ona nigdy o nim nie napisała, tak tu najbardziej to, że po tej historii pałęta się kobieta w połogu, która stanowi co najwyżej atrakcyjne ubarwienie akcji pt. “wielcy mężczyźni rozmawiają”. W intelektualnie niepociągajacych lekturach trzeba znajdować intelektualnie pociągające momenty.
“Dwie samotności. Dialog mistrzów” to z pewnością najbardziej przereklamowana książka, która w tym roku trafiła w moje rączki. Bardzo ładna okładka autorstwa Tomasza Majewskiego i ambitny tytuł zapowiadały wielką rozmowę dwóch wspaniałych pisarzy, a dostajemy coś dość jednak kuriozalnego w swej konstrukcji. Zaczyna Juan Gabriel Vásquez, pisarz który debiutował w 1997 roku i jest biografem Josepha Conrada, zatem pisanie o martwych wielkich białych mężczyznach ma dobrze opanowane. Pisze o tym, że rozmowa, którą będziemy czytać ma już 52 lata (a dzisiaj 54), Garcia Marquez i Vargas Llosa byli wtedy młodymi pisarzami, a czytelnik szybko sobie uświadomi “że ani powieść, ani Ameryka Łacińska, ani tym bardziej powieść latynoamerykańska nie są obecnie tym samym, o czym mówili…” No to wspaniale, przed nami dokument epoki, który nie ma nic wspólnego ze współczesnością poza tym, że stworzyło go dwóch wybitnych pisarzy, zatem każde ich słowo trzeba czytać z namaszczeniem.
Vásquez pisze dalej, że te pięćdziesiąt lat to “czas przemian w naszym świecie polityki”, ale nie zauważa też, że to czas przemian również społecznych, a boom na literaturę “iberoamerykańską”, jak się o niej w Polsce mówi, był też boomem na literaturę pisaną przez mężczyzn. W serii WL wyszło zaledwie kilka książek autorstwa kobiet - Nélidy Piñon (dwie), Rosario Castellanos, Eleny Garro i Eleny Poniatowskiej (po jednej), co przy ośmiu książkach Cortázara, pięciu Fuentesa czy Garcíi Márqueza wypada dość blado. Jeszcze gorzej było w słynnej serii Gallimarda, “La Croix du Sud”, na której wzorowali się redaktorzy WL, gdzie wśród 50 tytułów znalazł się tylko jeden napisany przez kobietę, Lydię Cabrerę.
Pytanie o to jak wyglądało konstruowanie boomu na prozę autorów (i czasem autorek) z Ameryki Południowej i Środkowej pozostaje w tej książce nienaruszone, bo trzeba by się zastanowić nad uprzywilejowanym statusem np. Vargasa Llosy. W “rozmowie” między pisarzami pada nawet pytanie o to dlaczego większość z najbardziej znanych pisarzy tej literatury nie mieszka w swoim kraju urodzenia i co ciekawe odpowiedź jest wymijająca i wcale nie dotyczy prześladowań czy niechęci od strony władz. Ba! Obaj pisarze są raczej przeciwni dotacjom i stypendiom artystycznym. Ale tutaj czytelnicy i czytelniczki nic więcej się nie dowiedzą, bo nie o to chodzi w tej opowieści. To ma być potwierdzenie statusu. Po czym poznać wielkiego pisarza? Po tym, że jego wywiad poprzedzają słowa wstępne trzech innych pisarzy. A autorzy są “niczym dwa młode pterodaktyle zastanawiające się, czym u diabła jest ewolucja”.
W 1967 roku zarówno Garcia Marqueza jak i Vargas Llosa byli już znanymi pisarzami, których kariery się rozpędzały. Garcia Marquez był już autorem “Stu lat samotności”, a Vargas Llosa dostał nagrodę im. Rómulo Gallegosa, co będzie przypominane w tej książce chyba z pięć razy. Premio Internacional de Novela Rómulo Gallegos ustanowiona przez prezydenta Wenezueli i po raz pierwszy przyznana właśnie w 1967 roku Vargasowi Llosie, a w 68 Garcii Marquezowi dopiero trzydzieści lat później, w 1997 roku trafiła w ręce kobiety, Ángeles Mastretty z Meksyku.
Po Vásquezie w książce występuje Luis Rodríguez Pastor, biograf Vargasa Llosy, co widać już w pierwszym zdaniu, bo dokładnie policzył ile godzin przed rozmową pisarzy “czekała w gotowości” sala, w której Patricia miała urodzić Gonzalo Gabriela Vargasa Llosy. Naprawdę - SALA czekała w gotowości, “chociaż w planach było, że dziecko urodzi się w Londynie”. Co o tym całym zamieszaniu sądziła Patricia i czy też czekała w gotowości i było jej przykro, że dziecko nie urodzi się w Londynie - nie wiemy. Kolejny występującym w tym dość kuriozalnym teatrze jest José Miguel Oviedo, zmarły dwa lata temu peruwiański krytyk literatury, którego tekst z 1968 jest wstępem do pierwszego wydania "La novela en América Latina. Diálogo". Bo to, co nam się tutaj sprzedaje to jest wznowienie broszury sprzed ponad 50 lat, która w oryginale miała niewiele ponad pięćdziesiąt stron, ale po latach udało się jakoś uzyskać objętość umożliwiającą obłożenie jej twardą oprawą.
A sama rozmowa? Po pierwsze to nie jest rozmowa, a przez ponad połowę wywiad Vargasa Llosy z Garcią Marquezem, w którym peruwiański pisarz powtarza co chwilę frazę “Warto więc, żebyś nam powiedział” (a może to jest po prostu kiepsko przełożone, nie mam pojęcia) i zadaje pytania o słusznym uroku gazetki licealnej o inspiracje, dochodzi do wstrząsających wniosków w rodzaju “punktem wyjścia dla pisarza zawsze są osobiste przeżycia” oraz docieka czy jest to literatura fantastyczna czy realistyczna, co pozwala Garcii Marquezowi opowiadać, że “w Ameryce Łacińskiej wszystko jest możliwe”. Oczywiście wywiad-rozmowę ratuje fantastyczna historia samego Garcii Marqueza, który jak przystało na dobrego pisarza potrafi opowiadać i kokietować publiczność autobiograficznymi ciekawostkami sprzedawanymi z nonszalancją sprawiającą wrażenie, że mówi to po raz pierwszy i tylko im.
Jak przystało na dość kuriozalną rozmowę, kończy się ona stwierdzeniem, że Garcia Marquez wyjeżdża pisać do Europy, bo jest tam taniej i choć oczywiście znajdziecie tam sporo wypowiedzi o literaturze, jej celach i zadaniach, o tym jak rozumieją pisarze rzeczywistość (i jak unikają jakiejkolwiek wprost wyrażonej krytyki rządów w swoich krajach), to zwróćcie w trakcie lektury, że jest to zupełnie już niepotrzebna kanonizacja, która niczego nam współcześnie nie daje. Jak przystało na kanonizację, po wypowiedziach autorów mamy rozdzialik pt. “Relacje naocznych świadków” (“Było to dawno, lecz nigdy nie zapomnę”, “dialog mistrzów, który łączył życie i literaturę”) oraz m.in. fragmenty wywiadu Carlosa Granesa z Vargasem Llosą o Garcii Marquezie i wywiady z samym autorem “Stu lat samotności”.
Rozumiem, że to pozycja skierowana do fanów i fanek literatury iberoamerykańskiej, ale to też stracona szansa na opowiedzenie czegokolwiek z dzisiejszej perspektywy, próby ujęcia mitu w jakąś nową narrację. Co ciekawe sugeruje ją Vásquez we wstępie, ale niestety nie rozwija tematu. “Dwie samotności” niewiele mówią o samotności, trochę o literaturze, ale jak sam Vásquez pisze - wszystko się zmieniło. Dużo za to mówią o tym, że rynek książki kocha dostarczać nam ładne produkty, do których podchodzimy bezkrytycznie, bo tak zostaliśmy nauczeni - “dead white man” wciąż mają się świetnie, bo lubimy bezpieczny mit. A to, że z opowieści dowiemy się jak ubrany był przyszły ojciec dziecka i że “sala czekała w gotowości”, a o Patricii jedynie, że gdy żegnała Garcię Marqueza na lotnisku, jej “długi czarny płaszcz zapinany na trzy guziki nie ukrywał, że od wydania na świat Gonzala Gabriela dzieli ją zaledwie sześćdziesiąt godzin”. Podobnie jak w biografii Susan Sontag autorstwa Sigrid Nunez najbardziej zainteresował mnie fakt, że jakiś pies srał u nowojorskiej intelektualistki na balkonie, a ona nigdy o nim nie napisała, tak tu najbardziej to, że po tej historii pałęta się kobieta w połogu, która stanowi co najwyżej atrakcyjne ubarwienie akcji pt. “wielcy mężczyźni rozmawiają”. W intelektualnie niepociągajacych lekturach trzeba znajdować intelektualnie pociągające momenty.
December 5, 2022
3* 1/2 rotunjite.
September 2, 2022
Es un libro que contiene la transcripción de una charla muy amena entre Gabo y Vargas Llosa.
Me gusta que es como entrar a la mente de Gabo, se resuelven dudas que tenemos los lectores y viene directo del autor, como ejemplo: el por qué de algunos nombres o personajes de Cien años de soledad.
Consideran que el boom fue más de los lectores que de los escritores; también comentan que es inevitable no mostrar la ideología del autor en las obras.
Gabo habla de la meta-literatura con ejemplos de personajes de otros autores que participan en su obra.
La prensa dijo que fue un concierto literario perfectamente ejecutado.
“Escribo para que mis amigos me quieran más”.
Me gusta que es como entrar a la mente de Gabo, se resuelven dudas que tenemos los lectores y viene directo del autor, como ejemplo: el por qué de algunos nombres o personajes de Cien años de soledad.
Consideran que el boom fue más de los lectores que de los escritores; también comentan que es inevitable no mostrar la ideología del autor en las obras.
Gabo habla de la meta-literatura con ejemplos de personajes de otros autores que participan en su obra.
La prensa dijo que fue un concierto literario perfectamente ejecutado.
“Escribo para que mis amigos me quieran más”.
July 26, 2021
Siempre que quieren ganar plata con Vargas Llosa y García Márquez, publicando lo que tengan que pueda ser escrito, lo hacen. Y uno se pone contento de haber puesto el dinero. Un placer, aunque muy breve.
July 7, 2021
La entrevista que me hubiera gustado presenciar, la que me gustaría moderar. El diálogo inteligente e intelectual que me encantaría tener.
May 28, 2023
«…Και ο μικρός Γκαμπριέλ κατέληξε διάσημος συγγραφέας που έγραφε γιατί ήθελε να τον αγαπήσουν περισσότεροι οι φίλοι του..»
Ένα βιβλίο «συνέντευξη» ανάμεσα σε δύο μεγάλες προσωπικότητες για το λατινοαμερικάνικο μυθιστόρημα που βραβεύθηκαν με Νόμπελ Λογοτεχνίας μερικά χρόνια αργότερα, τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και το Μάριο Βάργας Γιόσα.
Ο Μάρκες το 1967 ήταν διάσημος για το βιβλίο του, το «Εκατό χρόνια μοναξιά» και ο Γιόσα για το βιβλίο του, το «Πράσινο Σπίτι».
Αυτοί οι δύο στη Λίμα τον Σεπτέμβριο του 1967 θα κάνουν μια εκ βαθέων συζήτηση (περισσότερο σαν ανάκριση με τον Γιόσα να έχει τον ρόλο του ανακριτή και του Μάρκες τον ρόλο του ανακρινόμενου) στο αμφιθέατρο της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου και θα πιάσουν πολλά ζητήματα που αφορούν το λατινοαμερικάνικο μυθιστόρημα (όπως η έκρηξη (το «μπουμ» όπως αποκαλέσθηκε) του λατινοαμερικάνικου μυθιστορήματος, λογοτεχνία και ρεαλισμός, τι καθορίζει την ποιότητα ενός έργου και την ανατρεπτικότητα της λογοτεχνίας) αλλά και το «Εκατό Χρόνια Μοναξιά» και γενικότερα για το έργο του Μάρκες και για τον ίδιο.
Τέλος μέσα από το βιβλίο αυτό θα φανούν και οι εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες και ιδιοσυγκρασίες των δύο μεγάλων αυτών προσωπικοτήτων. Που και οι δύο προσωπικότητες, ο καθένας με τον τρόπο του επηρέαζαν το κοινό τους. Ο Μάρκες φαίνεται ότι ήταν πιο εκρηκτικός χαρακτήρας εν συγκρίσει με τον Γιόσα που ήταν σχολαστικός και μεθοδικός.
Ένα βιβλίο που θα αρέσει πολύ στους λάτρεις του λατινοαμερικάνικου μυθιστορήματος καθώς θα γνωρίσουν λίγο καλύτερα και θα κατανοήσουν τις δύο μεγάλες αυτές προσωπικότητες.
BONUS: Έχει και φωτογραφικό υλικό στο τέλος του βιβλίου.
Ένα βιβλίο «συνέντευξη» ανάμεσα σε δύο μεγάλες προσωπικότητες για το λατινοαμερικάνικο μυθιστόρημα που βραβεύθηκαν με Νόμπελ Λογοτεχνίας μερικά χρόνια αργότερα, τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και το Μάριο Βάργας Γιόσα.
Ο Μάρκες το 1967 ήταν διάσημος για το βιβλίο του, το «Εκατό χρόνια μοναξιά» και ο Γιόσα για το βιβλίο του, το «Πράσινο Σπίτι».
Αυτοί οι δύο στη Λίμα τον Σεπτέμβριο του 1967 θα κάνουν μια εκ βαθέων συζήτηση (περισσότερο σαν ανάκριση με τον Γιόσα να έχει τον ρόλο του ανακριτή και του Μάρκες τον ρόλο του ανακρινόμενου) στο αμφιθέατρο της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου και θα πιάσουν πολλά ζητήματα που αφορούν το λατινοαμερικάνικο μυθιστόρημα (όπως η έκρηξη (το «μπουμ» όπως αποκαλέσθηκε) του λατινοαμερικάνικου μυθιστορήματος, λογοτεχνία και ρεαλισμός, τι καθορίζει την ποιότητα ενός έργου και την ανατρεπτικότητα της λογοτεχνίας) αλλά και το «Εκατό Χρόνια Μοναξιά» και γενικότερα για το έργο του Μάρκες και για τον ίδιο.
Τέλος μέσα από το βιβλίο αυτό θα φανούν και οι εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες και ιδιοσυγκρασίες των δύο μεγάλων αυτών προσωπικοτήτων. Που και οι δύο προσωπικότητες, ο καθένας με τον τρόπο του επηρέαζαν το κοινό τους. Ο Μάρκες φαίνεται ότι ήταν πιο εκρηκτικός χαρακτήρας εν συγκρίσει με τον Γιόσα που ήταν σχολαστικός και μεθοδικός.
Ένα βιβλίο που θα αρέσει πολύ στους λάτρεις του λατινοαμερικάνικου μυθιστορήματος καθώς θα γνωρίσουν λίγο καλύτερα και θα κατανοήσουν τις δύο μεγάλες αυτές προσωπικότητες.
BONUS: Έχει και φωτογραφικό υλικό στο τέλος του βιβλίου.
December 4, 2021
De leitura obrigatória, para quem goste de Garcia Marquez e Vargas Llosa. Mais centrado em García Marquez, sem dúvida, a conversa entre ambos na UNI, em 1967, e os demais testemunhos que compõem o livro fizeram-me sentir mais próxima daquela genialidade. E deu-me imensa vontade de voltar a ler todos dos livros, de ambos, que, apesar de zangados durante décadas, na minha estante estão sempre um ao lado do outro.
August 16, 2023
Zachęciła mnie do przeczytania twórczości Marqueza.
January 1, 2024
Esta obra transcribe una entrevista/conversación entre Gabriel García Márquez y Mario Vargas Llosa, pocos meses después de que el primero publicara Cien años de soledad y el segundo recibiera el premio Rómulo Gallegos por La casa verde. La entrevista, al inicio del Boom Latinoamericano, toca muchos de los temas que dominarían este movimiento y ya refleja las diferentes actitudes de estos grandes, pero distintos, autores. El resto de la edición sirve para dar contexto y reflejar en el legado de la conversación/entrevista, especialmente siguiendo la muerte de Gabriel García Márquez. Aunque algunas de las contribuciones no añadieron mucho, la mayoría llegan a revivir para una audiencia moderna el espíritu que se vivía en Latinoamérica al principio del Boom.
May 19, 2022
Disfruté muchísimo leer la entrevista que Mario Vargas Llosa le hizo a Gabriel García Márquez el 5 y 7 de septiembre de 1967 en Perú sobre la novela latinoamericana. Ambos son dos de mis escritores favoritos. García Márquez es espontáneo e intuitivo mientras Vargas Llosa es metódico y riguroso. Hacia años que buscaba este libro pero se consideraba libro raro y era muy costoso, pero ya finalmente es accesible.
July 26, 2022
Merita!
June 13, 2022
Un Mario Vargas Llosa de 31 años, aún con el interés en sus sensaciones de izquierda, además recientemente acreedor del premio Rómulo Gallegos: una nueva promesa de las letras se asentaba en América Latina. Gabriel García Márquez, de 37 años, con 4 novelas ya publicadas; pero que estaba comenzando a captar el interés y la recepción que estaba teniendo su nueva novela publicada hace apenas 6 meses atrás: Cien años de soledad. Eran parte del “boom” antes de que tuviera nombre, como el comienzo de esa extraordinaria historia. En septiembre de 1967 la UNI (Universidad de Ingeniería de Lima) organizó este coloquio-entrevista entre dos grandes autores de las letras latinoamericanas, en donde el peruano tomó el papel de entrevistador y el colombiano intercambiaba de vez en cuándo ese rol. Una lectura para todas aquellas personas que alguna vez sueñan con convertirse en trabajadores y trabajadoras de las letras. Un registro único que ha vuelto a ser reeditado con agregados de las personas que estuvieron presente en ese encuentro épico. Una lectura que se transforma en voraz a medida que nos entrometemos en los consejos que cada uno realiza en torno al trabajo de escritor, sus ideas, del papel político que juegan el intelectual dedicado a las letras y el humor propio de una región que tiene mucho más de realismo mágico de lo que pensamos. Un libro que no puede estar ausente si te gusta la literatura de nuestro continente.
July 2, 2022
O conversatie de doua zile intre doi scriitori care au luat fiecare Premiul Nobel - GG Marquez in 1982 si MV Llosa in 2010. Nu o sa va placa daca nu sunteti foarte analitici, intrucat dialogul este extrem de detaliat despre ce inseamna sa scrii, sa fii scriitor, ce reprezinta pentru ei si pentru lume literatura, in special romanul latinoamerican, cum isi construiesc romanele, implicatiile sociale ale cartilor fiecaruia si altele asemenea. Insa este o demonstratie a ceea ce e mai frumos in amandoi si nu se vede cu ochiul liber: creierul.
January 14, 2023
Me gustó todo de este libro: desde el título hasta la última página. Es genial la manera en que los acontecimientos se dieron para que estos dos grandes se pudieran encontrar en esta entrevista, la humildad de Vargas Llosa para ser el entrevistador, la diferencia notable en términos estilísticos entre ambos autores, pero se nota la admiración mutua, las preguntas incisivas por parte de Vargas Llosa y las respuestas sinceras de Gabriel García Márquez, que en un punto ya nos cuesta entender si está fabulando, magnificando o contando la realidad…
De manera lateral me encantó que apareciera mencionada la hermosa ciudad de Buenos Aires y por supuesto con Borges y Cortázar de color de fondo…
De manera lateral me encantó que apareciera mencionada la hermosa ciudad de Buenos Aires y por supuesto con Borges y Cortázar de color de fondo…
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 4, 2025
Acabo de releer este diálogo de excepción más o menos diez años después de haberlo descubierto en la biblioteca de mi recordadísima alma mater, la Pontificia Universidad Católica del Perú. Siempre me parece que le faltan páginas, o que me habría encantado que Vargas Llosa fuese menos generoso con García Márquez y asumiera también el rol de entrevistado… De todas maneras, la edición de Alfaguara (2021) de ese encuentro legendario es recomendable.
April 20, 2022
La solvencia que tiene Vargas Llosa al asumir el papel de entrevistador en este diálogo es sublime. Gracias a él podemos conocer un poco más del mundo interno tan mágico y real que porta García Márquez. Mismo mundo que puede vislumbrar (si se llega a ser lo bastante perspicaz) el ciudadano latinoamericano en su cotidianeidad.
May 24, 2022
Debo destacar que la puntuación no es por el libro, sino porque aparte de la conversación (que estuvo excelente) a esta edición le agregaron testimonios de quienes presenciaron la conversación y eso fue lo que no me gustó.
Me hubiese gustado estar ahí, Gabo da excelentes detalles sobre Cien Años de Soledad (mi libro favorito), que ni en mis más increíbles imaginaciones hubiese pensado, sobre los detalles tan sencillos en los cuales él se basó para escribir la novela.
Me hubiese gustado estar ahí, Gabo da excelentes detalles sobre Cien Años de Soledad (mi libro favorito), que ni en mis más increíbles imaginaciones hubiese pensado, sobre los detalles tan sencillos en los cuales él se basó para escribir la novela.
March 16, 2024
Dos soledades... Es entrar a la mente de García Marquez, con Vargas Llosa guiándote de la mano, cuál infante con el sueño de escribir.
December 20, 2024
"E cineva aici care nu se numește ca tatăl său?"
December 1, 2021
Una entrevista muy interesante entre dos grandes autores Latinoamericanos. Conocemos más sobre Márquez y su forma de concebir sus obras. Me faltó más de Vargas Llosa, ya que el también fue un escritor que influyó ese boom de la literatura Latinoamericana.
Lo recomiendo a aquellos que sean fans de la literatura Latinoamericana o quienes quieran saber más sobre Márquez, en sus propias palabras.
Lo recomiendo a aquellos que sean fans de la literatura Latinoamericana o quienes quieran saber más sobre Márquez, en sus propias palabras.
April 12, 2024
No hay mucho que decir. Un libro que recoge una entrevista que Vargas Llosa le hizo a Gabo cuando recién publicó “Cien años de soledad”
La entrevista es muy interesante. Vargas Llosa hace preguntas como por qué escribir, hay un compromiso político en la escritura, qué elementos se tienen en cuenta a la hora de escribir. Eso dura unas 70 páginas
Las otras 90 páginas son entrevistas y testimonios de esa entrevista jajaja pff… la verdad muy precindibles.
La entrevista es muy interesante. Vargas Llosa hace preguntas como por qué escribir, hay un compromiso político en la escritura, qué elementos se tienen en cuenta a la hora de escribir. Eso dura unas 70 páginas
Las otras 90 páginas son entrevistas y testimonios de esa entrevista jajaja pff… la verdad muy precindibles.
February 9, 2023
El libro me encantó pero por alguna razón me quedé con gusto a poco.
Y esa razón es que el libro es corto.
Y esa razón es que el libro es corto.
December 2, 2021
“Yo escribo para que mis amigos me quieran más.”
Siempre es un placer leer a García Márquez y Vargas Llosa. Resulta interesantísimo leer sus opiniones acerca del boom latinoamericano e intentar nombrar el “realismo mágico” si que el término este aún acuñado.
Altamente recomendado para cualquier ávido lector de la literatura latinoamericana.
Siempre es un placer leer a García Márquez y Vargas Llosa. Resulta interesantísimo leer sus opiniones acerca del boom latinoamericano e intentar nombrar el “realismo mágico” si que el término este aún acuñado.
Altamente recomendado para cualquier ávido lector de la literatura latinoamericana.
February 5, 2024
Guardaré este libro con todas sus anotaciones al margen, con cariño en un pedacito de mi biblioteca. Me deja muchas enseñanzas:
1. Y no tengo que parafrasear porque Gabo lo dice tan bien "Escribo para que mis amigos me quieran más".
2. La irrealidad de las cosas que pasan en la realidad latinoamericana es la que vuelve asombrosa a Latinoamérica y que nos den ganas de leer los libros de estos autores.
3. Lo esencial de la escritura es tener las ganas de contar una buena historia.
4. Nuestro lenguaje al escribir se debe adaptar a los temas que tratamos pero nuestra identidad nunca debe perderse.
1. Y no tengo que parafrasear porque Gabo lo dice tan bien "Escribo para que mis amigos me quieran más".
2. La irrealidad de las cosas que pasan en la realidad latinoamericana es la que vuelve asombrosa a Latinoamérica y que nos den ganas de leer los libros de estos autores.
3. Lo esencial de la escritura es tener las ganas de contar una buena historia.
4. Nuestro lenguaje al escribir se debe adaptar a los temas que tratamos pero nuestra identidad nunca debe perderse.
April 30, 2021
Spotkanie dwóch pisarzy
"Sto lat samotności"- ten tytuł słyszał chyba każdy choć raz w swoim życiu. Przyznam, że kiedyś miałam chęć przeczytać tę sławną powieść, ale ostatecznie tego nie zrobiłam. Marqueza kojarzę także z innego tytułu, a mianowicie z "Miłości w czasach zarazy", ale tej powieści, także nie czytałam. A o Mario Vargasie Llosie nie słyszałam w ogóle. Nie ukrywam, że literatura latynoamerykańska jest mi obca. Dlatego zgłaszając się do recenzji "Dwóch samotności" miałam pewne obawy, a mianowicie czy ogarnę o czym obaj pisarze rozmawiają i czy się w tym odnajdę. Jak myślicie moje obawy były bezpodstawne? Dowiecie się tego z dalszej części opinii.
"Dwie samotności" z założenia miały być dialogiem, ale otrzymujemy ostatecznie wywiad, bowiem Llosa przejmuje rolę zadającego pytania Marquezowi i odsuwa się w cień, dając pole do popisu Gabrielowi. Co prawda oprócz pytań dodaje czasem coś od siebie, ale to nie wokół niego skupia się gros uwagi publiczności i tej rozmowy.
Lima, 1967 rok, wrzesień 5,7 to właśnie w tych dniach dochodzi do rozmowy między dwoma najbardziej znanymi pisarzami Ameryki Łacińskiej. Podczas tego spotkania rozmawiają między innymi o stanie literatury w Ameryce Łacińskiej, o roli pisarza, o swoich inspiracjach, o wybuchu zainteresowania literaturą latynoamerykańską wśród czytelników, tak zwanym "boomie", który trwał przez wiele lat, ale tematem przewodnim była wydana właśnie w 1967 roku powieść Marqueza "Sto lat samotności". Llosa podpytuje Gabriela o historię powstania powieści, o jej bohaterów, o miejsce akcji, które mają swoje pierwowzory w biografii autora. Marquez opowiada trochę o dzieciństwie, o samotności, o kwestiach społeczno-politycznych przedstawianych w powieściach czy o powieściach i autorach, którzy stanowią dla niego inspiracje. Na niektóre pytania Gabriel odpowiada wymijająco albo w ogóle zmienia temat. Dwa zdania, które na pewno zapadną mi w pamięć, to te, że Marquez pisze po to by jego przyjaciele kochali go bardziej i że w Europie opłaca się pisać książki, bo tak jest taniej.
Prócz wspomnianej zarejestrowanej rozmowy pisarzy rozbitej na dwa dni znajdziemy w tym wydaniu także słowa wstępne od Vásqueza, Pastora i Oviedo, relacje naocznych świadków tej historycznej chwili i wywiady przeprowadzone z Marquezem.
Nie ukrywam, że przeglądając książkę przed lekturą, byłam rozczarowana, że ten cały dialog mistrzów to zaledwie 77 stron. Jednakże zadowolona byłam z faktu, że moje obawy co do niezrozumienia języka pisarzy i o tym o czym rozmawiają okazałe się niepotrzebne. Bowiem obaj autorzy rozmawiają przystępnym językiem i chwała im za to. Co do merytorycznej treści tej rozmowy to niestety najlepiej odnajdą się w niej miłośnicy literatury latonyamerykańskiej, a także Ci, którzy orientują się w tamtym okresie historycznym na ziemiach Ameryki Łacińskiej. Ja podeszłam do tej książki z dystansem i na pewno stanowiła ona ciekawą lekturę wśród moich lektur codziennych, ale nie zapałałam nagle nieodpartą chęcią poznania dzieł autorów, ani nie wywarła na mnie jakiegoś większego wrażenia. Ot po prostu, przeczytałam, dowiedziałam się paru nowych informacji, ale ile zostaną one w mojej głowie? Myślę, że Ci którzy znają twórczość obu pisarzy bądź interesują się tymi postaciami odnajdą się w tej książce lepiej. Być może mi z Ameryką Łacińską i jej literaturą nie po drodze, ale na przykład spisaną rozmowę/pojedynek na strofy prowadzoną wierszem Słowackiego z Mickiewiczem, bardzo chętnie bym przeczytała( wiem o tej dyspucie dzięki pani profesor od języka polskiego z liceum).
Na uwagę na pewno w tym wydaniu zasługuje okładka, bo jest przepiękna. Ja z jej lektury jednak jestem umiarkowanie zadowolona, ale wynika to z powodów wspomnianych przez mnie wyżej, ale decyzję o tym czy chcecie po nią sięgnąć, pozostwiam Wam.
Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Muza.
"Sto lat samotności"- ten tytuł słyszał chyba każdy choć raz w swoim życiu. Przyznam, że kiedyś miałam chęć przeczytać tę sławną powieść, ale ostatecznie tego nie zrobiłam. Marqueza kojarzę także z innego tytułu, a mianowicie z "Miłości w czasach zarazy", ale tej powieści, także nie czytałam. A o Mario Vargasie Llosie nie słyszałam w ogóle. Nie ukrywam, że literatura latynoamerykańska jest mi obca. Dlatego zgłaszając się do recenzji "Dwóch samotności" miałam pewne obawy, a mianowicie czy ogarnę o czym obaj pisarze rozmawiają i czy się w tym odnajdę. Jak myślicie moje obawy były bezpodstawne? Dowiecie się tego z dalszej części opinii.
"Dwie samotności" z założenia miały być dialogiem, ale otrzymujemy ostatecznie wywiad, bowiem Llosa przejmuje rolę zadającego pytania Marquezowi i odsuwa się w cień, dając pole do popisu Gabrielowi. Co prawda oprócz pytań dodaje czasem coś od siebie, ale to nie wokół niego skupia się gros uwagi publiczności i tej rozmowy.
Lima, 1967 rok, wrzesień 5,7 to właśnie w tych dniach dochodzi do rozmowy między dwoma najbardziej znanymi pisarzami Ameryki Łacińskiej. Podczas tego spotkania rozmawiają między innymi o stanie literatury w Ameryce Łacińskiej, o roli pisarza, o swoich inspiracjach, o wybuchu zainteresowania literaturą latynoamerykańską wśród czytelników, tak zwanym "boomie", który trwał przez wiele lat, ale tematem przewodnim była wydana właśnie w 1967 roku powieść Marqueza "Sto lat samotności". Llosa podpytuje Gabriela o historię powstania powieści, o jej bohaterów, o miejsce akcji, które mają swoje pierwowzory w biografii autora. Marquez opowiada trochę o dzieciństwie, o samotności, o kwestiach społeczno-politycznych przedstawianych w powieściach czy o powieściach i autorach, którzy stanowią dla niego inspiracje. Na niektóre pytania Gabriel odpowiada wymijająco albo w ogóle zmienia temat. Dwa zdania, które na pewno zapadną mi w pamięć, to te, że Marquez pisze po to by jego przyjaciele kochali go bardziej i że w Europie opłaca się pisać książki, bo tak jest taniej.
Prócz wspomnianej zarejestrowanej rozmowy pisarzy rozbitej na dwa dni znajdziemy w tym wydaniu także słowa wstępne od Vásqueza, Pastora i Oviedo, relacje naocznych świadków tej historycznej chwili i wywiady przeprowadzone z Marquezem.
Nie ukrywam, że przeglądając książkę przed lekturą, byłam rozczarowana, że ten cały dialog mistrzów to zaledwie 77 stron. Jednakże zadowolona byłam z faktu, że moje obawy co do niezrozumienia języka pisarzy i o tym o czym rozmawiają okazałe się niepotrzebne. Bowiem obaj autorzy rozmawiają przystępnym językiem i chwała im za to. Co do merytorycznej treści tej rozmowy to niestety najlepiej odnajdą się w niej miłośnicy literatury latonyamerykańskiej, a także Ci, którzy orientują się w tamtym okresie historycznym na ziemiach Ameryki Łacińskiej. Ja podeszłam do tej książki z dystansem i na pewno stanowiła ona ciekawą lekturę wśród moich lektur codziennych, ale nie zapałałam nagle nieodpartą chęcią poznania dzieł autorów, ani nie wywarła na mnie jakiegoś większego wrażenia. Ot po prostu, przeczytałam, dowiedziałam się paru nowych informacji, ale ile zostaną one w mojej głowie? Myślę, że Ci którzy znają twórczość obu pisarzy bądź interesują się tymi postaciami odnajdą się w tej książce lepiej. Być może mi z Ameryką Łacińską i jej literaturą nie po drodze, ale na przykład spisaną rozmowę/pojedynek na strofy prowadzoną wierszem Słowackiego z Mickiewiczem, bardzo chętnie bym przeczytała( wiem o tej dyspucie dzięki pani profesor od języka polskiego z liceum).
Na uwagę na pewno w tym wydaniu zasługuje okładka, bo jest przepiękna. Ja z jej lektury jednak jestem umiarkowanie zadowolona, ale wynika to z powodów wspomnianych przez mnie wyżej, ale decyzję o tym czy chcecie po nią sięgnąć, pozostwiam Wam.
Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Muza.
Displaying 1 - 30 of 107 reviews