What do you think?
Rate this book
刑罰
罪を与えられれば、赦されたかもしれないのに。
切なく、鮮烈に描かれる、刑罰を科されなかった罪の真相。
文学賞5冠、著作が40か国で翻訳、累計500万部。
『犯罪』で世界中を驚嘆せしめた鬼才の最高到達点!
ダイバースーツを着て浴室で死んでいた男。裁判で証人の抱える孤独に同情してしまった参審員。人身売買で起訴された犯罪組織のボスを弁護する新人弁護士。高級ホテルの部屋で麻薬常習者になったエリート男性。――実際の事件に材を得て、法律で裁けない罪をめぐる犯罪者や弁護士たちの素顔を、切なくも鮮やかに描きだす。本屋大賞「翻訳小説部門」第1位『犯罪』、第二作『罪悪』を凌駕する珠玉の短篇集。短篇の名手が真骨頂を発揮した最高傑作!
切なく、鮮烈に描かれる、刑罰を科されなかった罪の真相。
文学賞5冠、著作が40か国で翻訳、累計500万部。
『犯罪』で世界中を驚嘆せしめた鬼才の最高到達点!
ダイバースーツを着て浴室で死んでいた男。裁判で証人の抱える孤独に同情してしまった参審員。人身売買で起訴された犯罪組織のボスを弁護する新人弁護士。高級ホテルの部屋で麻薬常習者になったエリート男性。――実際の事件に材を得て、法律で裁けない罪をめぐる犯罪者や弁護士たちの素顔を、切なくも鮮やかに描きだす。本屋大賞「翻訳小説部門」第1位『犯罪』、第二作『罪悪』を凌駕する珠玉の短篇集。短篇の名手が真骨頂を発揮した最高傑作!
213 pages, 単行本
First published February 26, 2018
187 people are currently reading
4013 people want to read
About the author
Ferdinand von Schirach
61 books1,914 followersFerdinand von Schirach (born 1964 in Munich) is a German lawyer and writer. He published his first short stories at the age of forty-five. Shortly thereafter he became one of Germany's most successful authors. His books, which have been translated into more than 35 languages, have sold millions of copies worldwide and have made him an internationally celebrated star of German literature.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 422 reviews
August 7, 2022
Thank you John Murray Press, Baskerville for an eARC in exchange for an honest review. IYKYK, my reviews are always honest.
SYNOPSIS
Uhh...?? An anthology of odd little stories focused around the question: does the punishment fit the crime?
MY OPINION
First things first, my fellow thrillerheads, this one is probably (most likely) NOT for you. Especially if you enjoy the popcorn/commercial thrillers, you will definitely find this book or short stories odd and boring. This is definitely for someone like Chantel, who said "I like books that make me work for it" so take that as you will LOL. Also, this was originally published in German, so it is your usual Euro writing with some potential translation issues.
Some of the stories are straightforward, and others (I'm looking at you scuba suit man), are extremely odd. They all feature murder and a brief exploration of what drives people to commit arguably the most cruel act humans are capable of.
Allegedly this is told by an unnamed omnipresent third-person narrator who reveals little about himself. And, allegedly again, this is based on the author's years of experience as a criminal defense lawyer. I did learn a lot about how the German justice system works, which was very interesting as well as enlightening. It's always nice to walk away with a new nugget of info I can dispense on someone in an attempt to look smarter ;)
I don't want to give my review on each story because they are each pretty short, so I feel it would give too much away. It's best to go in blind and see how you feel LOL. I liked this enough, but again I wouldn't recommend it to everyone. There weren't any life lessons you could take away from this, but it could rouse spirited discussion with a buddy about the outcome of each story and what you feel would be a fit punishment for said character.
Anywayz. I will reiterate that this book is NOT for everyone. If you find yourself gravitating toward more mainstream thriller authors, stay far, far away. If you like quirky anthology reads and want to learn about the German legal system, be my guest and give it a whirl.
PROS AND CONS
Pros: totally unique, if you're not familiar with the German legal system you will certainly learn a lot, some of the cases were interesting
Cons: written for a very niche audience
SYNOPSIS
Uhh...?? An anthology of odd little stories focused around the question: does the punishment fit the crime?
MY OPINION
First things first, my fellow thrillerheads, this one is probably (most likely) NOT for you. Especially if you enjoy the popcorn/commercial thrillers, you will definitely find this book or short stories odd and boring. This is definitely for someone like Chantel, who said "I like books that make me work for it" so take that as you will LOL. Also, this was originally published in German, so it is your usual Euro writing with some potential translation issues.
Some of the stories are straightforward, and others (I'm looking at you scuba suit man), are extremely odd. They all feature murder and a brief exploration of what drives people to commit arguably the most cruel act humans are capable of.
Allegedly this is told by an unnamed omnipresent third-person narrator who reveals little about himself. And, allegedly again, this is based on the author's years of experience as a criminal defense lawyer. I did learn a lot about how the German justice system works, which was very interesting as well as enlightening. It's always nice to walk away with a new nugget of info I can dispense on someone in an attempt to look smarter ;)
I don't want to give my review on each story because they are each pretty short, so I feel it would give too much away. It's best to go in blind and see how you feel LOL. I liked this enough, but again I wouldn't recommend it to everyone. There weren't any life lessons you could take away from this, but it could rouse spirited discussion with a buddy about the outcome of each story and what you feel would be a fit punishment for said character.
Anywayz. I will reiterate that this book is NOT for everyone. If you find yourself gravitating toward more mainstream thriller authors, stay far, far away. If you like quirky anthology reads and want to learn about the German legal system, be my guest and give it a whirl.
PROS AND CONS
Pros: totally unique, if you're not familiar with the German legal system you will certainly learn a lot, some of the cases were interesting
Cons: written for a very niche audience
April 14, 2018
Einfach viel zu dünn. Ich könnte ewigs weiterlesen.
April 3, 2018
Schirach ist zurecht einer meiner liebsten Autoren, aber ich habe natürlich auch ein reges Interesse an Strafrecht. Da kam mir sein neues Buch gerade recht. Er beschreibt wieder einige Fälle, aber er konzentriert sich nicht nur auf die Straftat an sich, sondern er beschreibt auch die wichtigsten Eckpfeiler im Leben diverser Personen und wie es überhaupt so weit kommen konnte, dass dies und das geschehen „musste“. Ich finde ihn genial und werde weiterhin alles lesen was er so „auswirft“. Zum Nachdenken geeignet.
January 25, 2022
Wieder konnte mich Ferdinand von Schirach mit seinen Geschichten gut unterhalten. Diesmal war, anders als bei "Verbrechen", nur eine Geschichte aus der Ich-Perspektive geschrieben. Die Message lautet meines Erachtens: Auf ein Verbrechen folgt immer eine Strafe, nur ist nicht gesagt, dass derjenige/diejenige, der/die die Schuld trägt (wenn es sowas überhaupt gibt), auch die Strafe bekommt (oder vielleicht jemand ganz anderes). Jetzt wäre ich eigentlich gespannt auf "Schuld", auf meinem SUB liegt aber "Tabu".
November 30, 2019
Es fällt mir schwer, diese Sammlung an Geschichten zu bewerten, aber wenn bei drei Sternen "liked it" steht, trifft es das am besten, denn ich habe die Texte sehr genossen, weiß aber, dass nur einer oder zwei mir länger in Erinnerung bleiben werden. Der Rest ist jetzt schon etwas verblasst und ich habe das Buch gerade erst zugeschlagen. Ich liebe die klare und präzise Sprache von Ferdinand von Schirach und möchte auch unbedingt alle anderen Bände mit Geschichten von ihm lesen.
August 13, 2019
فردیناند فون شیراخ در سال ۲۰۰۹ وکالت را کنار میگذارد و به نویسندگی روی میآورد. اولین مجموعه داستان کوتاهش به نام «تبهکاری» با اقبال عمومی غیرقابل منتظرهای مواجه میشود، به حدی که تبهکاری بیش از یک سال در لیست پرفروشهای هفتگی هفتهنامه اشپیگل قرار میگیرد و در عرض یکسال قرارداد ترجمهی کتاب در ۳۰ کشور بسته میشود. فون شیراخ که عموماً سوژههای داستانکوتاهش را از میان پروندههای وکالتش انتخاب میکند، یکسال بعد کتاب دوم خود به نام «جرم» را به بازار فرستاد. جرم هم مجموعه داستان کوتاهی از پروندههای زیر نظر فون شیراخ است که همچون کتاب نخست فون شیراخ مورد توجه قرار میگیرد. فون شیراخ پس از انتشار دو مجموعه داستان کوتاه، نوشتن رمان و نمایشنامه را تجربه میکند، اما ایدههای حقوقی و جنایی دو اثر جدیدش (پرونده کولینی و ترور) را از دل پروندههایش بیرون نمیکشد. رمان «پرونده کولینی» به قانونی در مورد محاکمه نازیها پس از جنگ جهانی دوم میپردازد و نمایشنامهی جنجالی «ترور» با ابعاد حقوقی و اخلاقی یک هواپیماربایی تروریستی درگیر است.
در سال ۱۳۹۷، سه کتاب از فون شیراخ در انتشارات نیلوفر و با ترجمهی کامران جمالی منتشر شد. نخست در بهار ۱۳۹۷ «پرونده کولینی» و «تبهکاری و جرم» که برگزیده دو مجموعه داستان کوتاه فون شیراخ است، منتشر شد و سپس در روزهای پایانی سال، مجموعه داستان کوتاه «مجازات» منتشر شد. مجازات آخرین مجموعه داستان کوتاهی است که فون شیراخ منتشر کرده است. (سال ۲۰۱۸) پرونده تریلوژی دادگاههای فون شیراخ با این کتاب کامل شد. ترجمهی فارسی مجازات شامل ۹ داستان میشود که بدون شک داستان «دوست» مهمترین داستان کتاب است. زیرا فون شیراخ در پایان این داستان، علت روی آوردنش به نویسندگی را بیان میکند.
فون شیراخ ساده و روان روایت میکند و داستانهایش از پیچیدگی ادبی به دور است. به اصل مطلب میپردازد و از پرگویی و حاشیهروی و فلسفهبافی پرهیز میکند. فضای داستانهایش تلخ و سرد است. شخصیت محوری داستانها هم عموماً منزوی یا تکافتاده هستند و این تکافتادگی غالباً از نقصی ظاهری یا از پسِ تجربهی یک اتفاق شوکهکننده میآید. بعضاً اتفاقی که برای شخصیت داستانهایش رخ میدهد، چنان کوبنده و هولناک هست که زندگی آن فرد را به پیش و پس از آن حادثه تقسیم میکند. با این وجود، برای پیشبرد داستانش از عواطف مخاطب سواستفاده نمیکند و برای بیان و نمایش فاجعه دست به دامان صفات تحریک کننده احساسات نمیشود.
داستانهای فون شیراخ ویژگی مهم دیگری دارند. در داستانهای جنایی، مشخص شدن مجرم و یا میزان حکمش و یا نحوه به دام افتادنش اهمیت بالایی دارند اما برای فون شیراخ چیزی مهمتر وجود دارد. فون شیراخ از نگاه خشک حقوقی به مجرم گریزان است و در عوض تلاش میکند با نزدیک شدن به مجرم و نشان دادن انگیزهاش برای ارتکاب جرم، به مخاطب امکان شناخت بهتر و دقیقتر از روحیات و حالات مجرم در هنگام عمل مجرمانه را بدهد. شناختی که باعث میشود خواننده با درک دشواری موقعیت پیشآمده، دست از قضاوت بیرحمانهی مجرم بکشد و عادلانهتر به حادثهی رخداده نگاه کند.
ترجمههای کامران جمالی از فون شیراخ، اولین ترجمه از آثار این نویسنده/وکیل آلمانی نیست. پیش از ایشان، رحمان افشاری نمایشنامه درخشان «ترور» را ترجمه کرده بود که انتشارات مهراندیش در سال ۱۳۹۵ منتشر کرد.
May 25, 2018
An den kurzen Geschichten in "Strafe" ist erstaunlich, wie schnell und intensiv Ferdinand von Schirach den Leser in den Bann ziehen kann. Mit seiner eher distanzierten aber perfekt ausformulierten Sprache lässt uns der Autor an Schicksalen teilhaben, welche unsere vorschnellen Verurteilungen von Taten und Lebensweisen immer wieder entlarven und zerstören. Dabei werden die Fragen, wieso ein Mensch eine Straftat begeht, was die Wahrheit ist und wo sich der Sinn versteckt auf ausgeklügelte Weise angegangen.
Schön ist auch, dass diese Geschichten noch lange im Kopf bleiben und immer wieder mit ungeahnten Wendungen überraschen können. Gerne hätte ich etwas mehr davon gelesen, so bleibt "Strafe" mit seinen knapp 200 Seiten etwas sehr kurz. Lohnenswert ist das Buch aber auf jeden Fall.
Schön ist auch, dass diese Geschichten noch lange im Kopf bleiben und immer wieder mit ungeahnten Wendungen überraschen können. Gerne hätte ich etwas mehr davon gelesen, so bleibt "Strafe" mit seinen knapp 200 Seiten etwas sehr kurz. Lohnenswert ist das Buch aber auf jeden Fall.
March 6, 2021
Das Buch „Strafe“ von Ferdinand von Schirach ist der dritte Teil einer Reihe, die sich mit dem Thema Verbrechen im übergeordneten Sinne befasst. Die Titel der vorangegangenen Romane sind „Verbrechen“ (2009) und „Schuld“ (2010). Verbrechen, Schuld und Strafe - in dieser Reihenfolge prüft ein Richter die Anklage.
Die 13 Geschichten in „Strafe“ sind sehr vielfältig: So wird von einer Frau erzählt, die in einem Dorf mutmaßlich ihren Mann umbringt, ein Fall eines unwissenden Mannes, der wegen eines fehlgeschlagenen Kokain-Deals auf eine lange Haftstrafe hofft, weil er sich im Gefängnis groß und anerkannt fühlen möchte und der Fall eines Mannes, der seinen Nachbarn krankenhausreif schlägt, nachdem dieser seine Sexpuppe verunstaltet hat.
Im Großen geht es in „Strafe“ um das Verbrechen von Nebenan. Einfache Leute werden durch mehr oder weniger unglückliche Zufälle zu Tätern. Schirachs Geschichten leben von der vermeintlichen Authentizität die ihnen inne wohnt.
Die Sprache von Schirach ist schnörkel-, emotions- und empathielos, was in diesem Fall aber hervorragend zu den Geschichten passt. Der nüchterne Stil und die nur beschreibende Prosa in „Strafe“ passen sehr gut zu den Geschichten. Sie sind faktenreich und plätschern so dahin, den Figuren werden nur wenige innere Monologe oder Bewusstseinsströme zugestanden, was sehr gut passt.
Schirachs Werke werden gerne mit den Thema der Moral und dem Gewissen zusammen gebracht. Es heißt, wenn man etwas über menschliche Abgründe lesen möchte, solle man einen Schirach lesen. Da würde ich auf Dostojewskis „Verbrechen und Strafe“ zurückgreifen. Dort wird der Gewissenskonflikt eines Täters minutiös dargestellt. Als Leser glaubt man, dass man selbst der Täter sei. Dabei entsteht der Drang weiter lesen zu müssen.
Gerade bei diesem Vergleich wird etwas klar: Ich möchte gar nicht sagen, dass ich mich beim Lesen von „Strafe“ gelangweilt habe, aber die Bücher von Schirach sollten vom Pult der „Großen Literatur“ heruntergeholt werden. Die Bücher sind nicht schlecht haben aber nichts mit großer Literatur zutun.
Ein Buch das man lesen kann, jedoch nicht unbedingt muss.
Die 13 Geschichten in „Strafe“ sind sehr vielfältig: So wird von einer Frau erzählt, die in einem Dorf mutmaßlich ihren Mann umbringt, ein Fall eines unwissenden Mannes, der wegen eines fehlgeschlagenen Kokain-Deals auf eine lange Haftstrafe hofft, weil er sich im Gefängnis groß und anerkannt fühlen möchte und der Fall eines Mannes, der seinen Nachbarn krankenhausreif schlägt, nachdem dieser seine Sexpuppe verunstaltet hat.
Im Großen geht es in „Strafe“ um das Verbrechen von Nebenan. Einfache Leute werden durch mehr oder weniger unglückliche Zufälle zu Tätern. Schirachs Geschichten leben von der vermeintlichen Authentizität die ihnen inne wohnt.
Die Sprache von Schirach ist schnörkel-, emotions- und empathielos, was in diesem Fall aber hervorragend zu den Geschichten passt. Der nüchterne Stil und die nur beschreibende Prosa in „Strafe“ passen sehr gut zu den Geschichten. Sie sind faktenreich und plätschern so dahin, den Figuren werden nur wenige innere Monologe oder Bewusstseinsströme zugestanden, was sehr gut passt.
Schirachs Werke werden gerne mit den Thema der Moral und dem Gewissen zusammen gebracht. Es heißt, wenn man etwas über menschliche Abgründe lesen möchte, solle man einen Schirach lesen. Da würde ich auf Dostojewskis „Verbrechen und Strafe“ zurückgreifen. Dort wird der Gewissenskonflikt eines Täters minutiös dargestellt. Als Leser glaubt man, dass man selbst der Täter sei. Dabei entsteht der Drang weiter lesen zu müssen.
Gerade bei diesem Vergleich wird etwas klar: Ich möchte gar nicht sagen, dass ich mich beim Lesen von „Strafe“ gelangweilt habe, aber die Bücher von Schirach sollten vom Pult der „Großen Literatur“ heruntergeholt werden. Die Bücher sind nicht schlecht haben aber nichts mit großer Literatur zutun.
Ein Buch das man lesen kann, jedoch nicht unbedingt muss.
April 5, 2021
|5,0*|
Die Gerechtigkeit liegt Schirach am Herzen und in diesem Buch wird deutlich, welch ein schwieriges Konzept sie eigentlich ist.
Zwölf Schicksale illustrieren die Gedanken des Autors. Schirach schreibt, was er kennt. Es handelt sich um Straftaten die vor Gericht verhandelt werden. Jedoch geht das Buch so weit darüber hinaus. Durch die vielen Details in den Leben der Charaktere wird trotz des auf eine angenehme Art nüchternen Stils deutlich, wie viel der Autor davon versteht, wie Menschen funktionieren. Die Schicksale die er zeichnet sind oft tragisch, manchmal ironisch oder gar zynisch. An vielen Stellen und auf viele verschiedene Weisen versagt hier die Justiz und dennoch hat man das Gefühl, dass Schirach das Recht am Herzen liegt.
Ein tollen Buch in dem der besondere Stil der Autors besonders gut zum Vorschein kommt.
Die Gerechtigkeit liegt Schirach am Herzen und in diesem Buch wird deutlich, welch ein schwieriges Konzept sie eigentlich ist.
Zwölf Schicksale illustrieren die Gedanken des Autors. Schirach schreibt, was er kennt. Es handelt sich um Straftaten die vor Gericht verhandelt werden. Jedoch geht das Buch so weit darüber hinaus. Durch die vielen Details in den Leben der Charaktere wird trotz des auf eine angenehme Art nüchternen Stils deutlich, wie viel der Autor davon versteht, wie Menschen funktionieren. Die Schicksale die er zeichnet sind oft tragisch, manchmal ironisch oder gar zynisch. An vielen Stellen und auf viele verschiedene Weisen versagt hier die Justiz und dennoch hat man das Gefühl, dass Schirach das Recht am Herzen liegt.
Ein tollen Buch in dem der besondere Stil der Autors besonders gut zum Vorschein kommt.
March 20, 2018
Es waren wieder ganz tolle Stories, wobei die ein oder andere noch lange nachhallen wird.
March 29, 2022
Vielleicht sollte ich mich doch wieder öfter an deutsche Autoren wagen, das war echt überraschend gut und kurzweilig.
January 13, 2021
มาถึงเล่มที่ 4 ของชีรัคที่ออกมาสู่บรรณพิภพวงการหนังสือของบ้านเรา
เล่มนี้เป็นรวมเรื่องสั้น เหมือนกับเล่มอาชญากรรม โดยยังคงสไตล์ของชีรัคไว้อย่างเต็มเปี่ยมเช่นเดิม
สไตล์ของชีรัค ในการเขียนเรื่องสั้น จะกระชับ ไม่ต้องอธิบายเหตุการณ์อะไรออกมามากมากนัก ชีรัคปล่อยให้เนื้อเรื่องดำเนินชักนำไปด้วยตนเองโดยไม่จำเป็นต้องใช้ตัวอักษรในการเล่าเรื่องไปเสียทั้งหมด เเต่ให้ผู้อ่านใช้ประสบการณ์ของตนเองในการเติมเต็มรายละเอียดของเรื่องให้สมบูรณ์
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ทุกส่วนที่ไม่ลงรายละเอียดรายละเอียดถูกใส่ลงไปในส่วนที่เป็นลายเซ็นของชีรัคเเต่ไหนเเต่ไรมา นั่นก็คือ การก่อร่างความเป็นมนุษย์ของตัวละครหลัก ชีรัคจะค่อยๆสร้างภาพความเป็นมนุษย์ของตัวละคร จากหัวถึงเท้าเราสัมผัสได้ว่าตัวละครเหล่านี้มีชีวิตจิตใจ พวกเขากำลังเจ็บปวด โศกเศร้า หมดสิ้นความหวัง หรือเต็มไปด้วยความโกรธเเค้น
เรื่องาั้นนในเเต่ละตอน หลีกหนีไม่พ้นการที่ตัวละครต้องเผชิญกับลงโทษทางกฎหมายในหลากหลายเเง่มุม บางคนเพราะทำผิดพลาด บางคนเพราะความเข้าใจผิด เเละบางคนไม่ได้ทำอะไรเลย เเต่กลับต้องถูก “โทษ” ทางกฎหมายกดลงพื้นจนหมอบสิ้นไร้ทางสู้
ชีรัคนำเสนอมาในเรื่องสั้นของเขาเเทบทุกตอน ถึงคำถามที่ว่า “กฎหมายมีหัวใจหรือไม่” มันเป็นเพียงเครื่องจักรที่เหือดเเห้งไร้ชีวิต หรือ จริงๆเเล้วกฎหมายมันมีชีวิตเเต่ผู้บังคับใช้ของมันต่างหากที่พรากชีวิตของมันไป เป็นคำถามที่ชีรัคจะเล่นกับคนอ่านอยู่เสมอ ว่าในสายตาของคุณ บุคคลเหล่านี้สมควรถูกลงโทษหรือไม่ เขาคือคนเลวหรือเปล่า ถ้าใช่ โทษสถานไหนคือสิ่งที่เขาสมควรโดน
ในเรื่องสั้นทั้งหมด 12 เรื่อง มีเรื่องที่ผมคิดว่าโดดเด่นจากเรื่องอื่นออกมาอยู่ 3 เรื่อง คือ
ผู้พิพากษาสมทบ - เรื่องนี้นำเสนอการให้คุณค่า ในฐานะของผู้พิพากษาสมทบ เเต่กลับกันมันก็ยืดคุณค่ากลับไปเช่นเดียวกัน ผมชอบตอนนี้ที่สุดเลยครับ
ผิดด้าน - เรื่องนี้นำเสนอในรูปเเบบของ รหัสคดีคลาสสิค มีเกิดขึ้น ทนายความที่ชีวิตโคตรพัง พยานหลักฐานที่อาจพลิกคดีได้ ดึงเราให้ติดตามจนหน้าสุดท้ายเลยครับ
เพื่อน - เรื่องนี้ออกจะเเปลกไปจากเรื่องอื่นๆ เพราะไม่ได้เกี่ยวกับกฎหมายโดยตรง เเต่ฉายภาพความเป็นมนุษย์ของคนๆนึงที่ค่อยพังทลายไปทีละนิดๆ ดังประโยคหนึ่งที่ตัวละครได้พูดไว้ว่า “เรื่องนี้ไม่มีอาชญกรรม ไม่ทีความผิด เพียงมีเเต่การลงโทษ”
ส่วนเรื่องอื่นๆที่เหลือนั้น ยังคงความน่าประทับใจในมาตรฐานของชีรัคเหมือนเช่นเดิม
สิ่งเดียวที่ผมเเอบเสียดายนิดๆ ก็คือ มันไม่ได้มีอะไรเเปลกใหม่ไปจากรวมเรื่องสั้นเล่มเดิมเท่าไหร่นัก ยอมรับว่าความสนุกนั้นยังคงน่าประทับใจ เเต่ผมอาจคาดหวัง ว่าจะพบอะไรใหม่ๆจากเล่มนี้ ที่เป็นรวมเรื่องสั้นเล่มล่าสุดของเขา
เเต่ยังพอใจชื้นบ้าง เพราะจาก 3 เรื่องเด่นที่ผมเล่าไปนั้น เห็นได้ว่ามันเเตกต่างออกไปจากสไตบ์เดิมๆของเขาเเล้ว มันอาจจะเป็นความตั้งใจหรือความบังเอิญ ไม่อาจรู้ได้ เเต่ผมเห็นเชื้อไฟเเล้วครับ รอวันที่มันจะประทุขึ้นมาเป็นเปลวไฟที่สวยงามต่อไป ผมหวังไว้เช่นนั้น ..
เล่มนี้เป็นรวมเรื่องสั้น เหมือนกับเล่มอาชญากรรม โดยยังคงสไตล์ของชีรัคไว้อย่างเต็มเปี่ยมเช่นเดิม
สไตล์ของชีรัค ในการเขียนเรื่องสั้น จะกระชับ ไม่ต้องอธิบายเหตุการณ์อะไรออกมามากมากนัก ชีรัคปล่อยให้เนื้อเรื่องดำเนินชักนำไปด้วยตนเองโดยไม่จำเป็นต้องใช้ตัวอักษรในการเล่าเรื่องไปเสียทั้งหมด เเต่ให้ผู้อ่านใช้ประสบการณ์ของตนเองในการเติมเต็มรายละเอียดของเรื่องให้สมบูรณ์
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ทุกส่วนที่ไม่ลงรายละเอียดรายละเอียดถูกใส่ลงไปในส่วนที่เป็นลายเซ็นของชีรัคเเต่ไหนเเต่ไรมา นั่นก็คือ การก่อร่างความเป็นมนุษย์ของตัวละครหลัก ชีรัคจะค่อยๆสร้างภาพความเป็นมนุษย์ของตัวละคร จากหัวถึงเท้าเราสัมผัสได้ว่าตัวละครเหล่านี้มีชีวิตจิตใจ พวกเขากำลังเจ็บปวด โศกเศร้า หมดสิ้นความหวัง หรือเต็มไปด้วยความโกรธเเค้น
เรื่องาั้นนในเเต่ละตอน หลีกหนีไม่พ้นการที่ตัวละครต้องเผชิญกับลงโทษทางกฎหมายในหลากหลายเเง่มุม บางคนเพราะทำผิดพลาด บางคนเพราะความเข้าใจผิด เเละบางคนไม่ได้ทำอะไรเลย เเต่กลับต้องถูก “โทษ” ทางกฎหมายกดลงพื้นจนหมอบสิ้นไร้ทางสู้
ชีรัคนำเสนอมาในเรื่องสั้นของเขาเเทบทุกตอน ถึงคำถามที่ว่า “กฎหมายมีหัวใจหรือไม่” มันเป็นเพียงเครื่องจักรที่เหือดเเห้งไร้ชีวิต หรือ จริงๆเเล้วกฎหมายมันมีชีวิตเเต่ผู้บังคับใช้ของมันต่างหากที่พรากชีวิตของมันไป เป็นคำถามที่ชีรัคจะเล่นกับคนอ่านอยู่เสมอ ว่าในสายตาของคุณ บุคคลเหล่านี้สมควรถูกลงโทษหรือไม่ เขาคือคนเลวหรือเปล่า ถ้าใช่ โทษสถานไหนคือสิ่งที่เขาสมควรโดน
ในเรื่องสั้นทั้งหมด 12 เรื่อง มีเรื่องที่ผมคิดว่าโดดเด่นจากเรื่องอื่นออกมาอยู่ 3 เรื่อง คือ
ผู้พิพากษาสมทบ - เรื่องนี้นำเสนอการให้คุณค่า ในฐานะของผู้พิพากษาสมทบ เเต่กลับกันมันก็ยืดคุณค่ากลับไปเช่นเดียวกัน ผมชอบตอนนี้ที่สุดเลยครับ
ผิดด้าน - เรื่องนี้นำเสนอในรูปเเบบของ รหัสคดีคลาสสิค มีเกิดขึ้น ทนายความที่ชีวิตโคตรพัง พยานหลักฐานที่อาจพลิกคดีได้ ดึงเราให้ติดตามจนหน้าสุดท้ายเลยครับ
เพื่อน - เรื่องนี้ออกจะเเปลกไปจากเรื่องอื่นๆ เพราะไม่ได้เกี่ยวกับกฎหมายโดยตรง เเต่ฉายภาพความเป็นมนุษย์ของคนๆนึงที่ค่อยพังทลายไปทีละนิดๆ ดังประโยคหนึ่งที่ตัวละครได้พูดไว้ว่า “เรื่องนี้ไม่มีอาชญกรรม ไม่ทีความผิด เพียงมีเเต่การลงโทษ”
ส่วนเรื่องอื่นๆที่เหลือนั้น ยังคงความน่าประทับใจในมาตรฐานของชีรัคเหมือนเช่นเดิม
สิ่งเดียวที่ผมเเอบเสียดายนิดๆ ก็คือ มันไม่ได้มีอะไรเเปลกใหม่ไปจากรวมเรื่องสั้นเล่มเดิมเท่าไหร่นัก ยอมรับว่าความสนุกนั้นยังคงน่าประทับใจ เเต่ผมอาจคาดหวัง ว่าจะพบอะไรใหม่ๆจากเล่มนี้ ที่เป็นรวมเรื่องสั้นเล่มล่าสุดของเขา
เเต่ยังพอใจชื้นบ้าง เพราะจาก 3 เรื่องเด่นที่ผมเล่าไปนั้น เห็นได้ว่ามันเเตกต่างออกไปจากสไตบ์เดิมๆของเขาเเล้ว มันอาจจะเป็นความตั้งใจหรือความบังเอิญ ไม่อาจรู้ได้ เเต่ผมเห็นเชื้อไฟเเล้วครับ รอวันที่มันจะประทุขึ้นมาเป็นเปลวไฟที่สวยงามต่อไป ผมหวังไว้เช่นนั้น ..
June 29, 2020
Me gustó su anterior libro Crímenes y hoy repito con Castigo. Un libro con doce relatos con un nexo común, tal como indica el título, el castigo en sus múltiples variantes. Historias reales en las que el castigo se ve de distinta forma y según la persona que vive o narra el suceso. Muy recomendable.
November 10, 2019
Esplèndid. No sabia bé què esperar d'una antologia de relats sobre casos judicials escrita per un advocat.
Doncs no és una antologia de casos judicials.
És una col·lecció d'històries brutalíssimes, escrites amb una senzillesa de recursos i una efectivitat emocional impressionant, directes, crues, amb girs finals d'aixecar-se i aplaudir.
M'ha fascinat. I m'han agradat tots dotze contes.
Si he de destacar un, aquest és "El buzo", possiblement una de les històries que més m'han agradat en molt de temps.
Doncs no és una antologia de casos judicials.
És una col·lecció d'històries brutalíssimes, escrites amb una senzillesa de recursos i una efectivitat emocional impressionant, directes, crues, amb girs finals d'aixecar-se i aplaudir.
M'ha fascinat. I m'han agradat tots dotze contes.
Si he de destacar un, aquest és "El buzo", possiblement una de les històries que més m'han agradat en molt de temps.
May 19, 2019
Fenomenaal boek. Doet je bij elk verhaal terug jezelf in vraag stellen, in vraag stellen wat juist is, wat hoort, hoe een systeem nooit kan tegemoet komen aan en in het individuele verhaal. Hoe oordelen? En op basis waarvan?
Must read!!!
Must read!!!
September 9, 2023
Ferdinand von Schirach’s Strafe, now being published in an English translation (“Punishment”) by Katharina Hall, brings to a close a trilogy of short story collections based on the author’s experiences as a criminal defence lawyer. The series started with Verbrechen (Crime), Von Schirach’s first published work of fiction, soon followed by Schuld (Guilt). Punishment is the logical conclusion, reflecting the normal course of criminal proceedings.
The short stories in Punishment are short indeed. Most run only for a few pages. The style is terse and to the point, concentrating on the key facts, not unlike the contents of a legal brief. The subject is generally some horrific crime and involves references to the trial (and punishment) which follows. Wives kill their husbands. A retired businessman goes on a shooting spree. Young boys get embroiled in youth gangs. Some are found guilty. Others not. Some sort of punishment always follows, not necessarily meted out by a judge.
The stories contain little to no philosophical digressions, and only rare displays of emotion, except possibly in the very final story – The Friend – where the detached third-person narration suddenly switches to the first person, bringing us face to face with the criminal lawyer who is, likely, the hidden protagonist who has accompanied us throughout the book.
What is striking about this collection is the fact that, without explicitly entering into philosophical debates, the stories explore the dilemmas behind the criminal justice system. They continuously nudge the reader into thinking hard about the distinctions between law and justice; statute and morality; private conscience and public order. There is much to digest here, and yet the stories can also be enjoyed simply for their narration – which is thrilling, edgy and often carries a twist in the tail/tale.
https://endsoftheword.blogspot.com/20...
The short stories in Punishment are short indeed. Most run only for a few pages. The style is terse and to the point, concentrating on the key facts, not unlike the contents of a legal brief. The subject is generally some horrific crime and involves references to the trial (and punishment) which follows. Wives kill their husbands. A retired businessman goes on a shooting spree. Young boys get embroiled in youth gangs. Some are found guilty. Others not. Some sort of punishment always follows, not necessarily meted out by a judge.
The stories contain little to no philosophical digressions, and only rare displays of emotion, except possibly in the very final story – The Friend – where the detached third-person narration suddenly switches to the first person, bringing us face to face with the criminal lawyer who is, likely, the hidden protagonist who has accompanied us throughout the book.
What is striking about this collection is the fact that, without explicitly entering into philosophical debates, the stories explore the dilemmas behind the criminal justice system. They continuously nudge the reader into thinking hard about the distinctions between law and justice; statute and morality; private conscience and public order. There is much to digest here, and yet the stories can also be enjoyed simply for their narration – which is thrilling, edgy and often carries a twist in the tail/tale.
https://endsoftheword.blogspot.com/20...
May 5, 2018
Like everything else I have ever read by von Schirach, I really enjoyed this most recent collection of short stories. Each of the stories here deals with human solitude (the term "loneliness" doesn't quite do it justice). Quite apart from his meticulous attention to detail, especially legal details - without excessively long or difficult-to-understand explanations - I've had the feeling from the very first book I read by him that Mr von Schirach has both a thorough understanding of and a deep respect for German law.
May 27, 2020
Cet auteur est incroyable! Il maitrise la nouvelle à la perfection. Le ton, le style, le rythme tout est parfait, mais ce que j’aime encore plus de ses écrits, c’est la manière dont il présente le vice humain. Il ne tombe jamais dans l’extrême, on est dans le petit vice, le vice «réaliste», les hasards de la vie qui font que tout bascule, l’effondrement des vies et toujours les failles du système judiciaires. Jamais très joyeux comme lecture, mais vraiment un auteur à découvrir, qui sait ce démarquer et vraiment apporter sa couleur personnelle!
February 28, 2021
Bei einer Freundin habe ich mal ein Buch von Ferdinand von Schirach gesehen und wurde neugierig. Also habe ich mir über rebuy gleich mehrere Bücher von ihm gekauft und hier seht ihr eines davon. Ich hätte mich vielleicht vorher informieren sollen, weil “Strafe” ist nämlich der letzte Teil einer Trilogie, aber nun ja. Da es zwölf einzelne Geschichten sind, habe ich kein Vorwissen gebraucht. Zumindest fühlt es sich nicht so an, als würde ich das ohne die vorherigen Bände nicht verstehen. [CN: Drogen, häusliche Gewalt, Menschenhandel, Mord, Selbstverletzung, sexuelle Belästigung, Vergewaltigung, Zwangsprostitution]
Ich bin begeistert! Von Schirach zeigt, wie schwierig es ist einen Menschen in “gut” und “böse” einzuordnen. Der Schreibstil ist distanziert, regelrecht kühl, wodurch eine ruhige Atmosphäre geschaffen wird, obwohl es von schrecklichen Themen handelt, die ich als Content Note aufgelistet habe. Doch diese prägnanten Sätze schaffen es ein klares Bild vor dem inneren Auge zu erzeugen. Dieses Buch zeigt, dass Wahrheit nicht unbedingt das ist, was in einem Gerichtssaal zählt. Alle zwölf Schicksale regen zum Nachdenken an, denn von Schirach erzählt aus unterschiedlichen Perspektiven.
Es gab allerdings drei Dinge, die mich gestört haben: 1) Einmal wurde “Hautton Kakao” geschrieben. Ja, bei Make Up ist das leider nach wie vor üblich, aber dennoch hätte ich es besser gefunden, wenn er das nicht so übernommen hätte. Immerhin wurde keine Person das zugeschrieben. 2) Der vermeintlich türkische Nachname “Deledenkobdülkadir” wurde verwendet. Ich habe selbst keine Ahnung von türkischen Nachnamen, aber das hört sich für mich nicht richtig an und meine Google-Suche hat nichts ergeben. Ich hätte es besser gefunden, wenn von Schirach einfach einen existierenden Nachnamen genommen hätte. 3) Mein persönlicher Pet Peeve: “Chinesisch sprechen”. Wir können nicht “Chinesisch sprechen”, weil es zig chinesische Sprachen gibt. Meistens ist mit “Chinesisch sprechen” Mandarin gemeint, aber es gibt nun mal nicht “die eine chinesische Sprache”.
Abgesehen davon, fand ich “Strafe” aber wirklich toll und freue mich darauf weitere Bücher von ihm zu lesen!
Ich bin begeistert! Von Schirach zeigt, wie schwierig es ist einen Menschen in “gut” und “böse” einzuordnen. Der Schreibstil ist distanziert, regelrecht kühl, wodurch eine ruhige Atmosphäre geschaffen wird, obwohl es von schrecklichen Themen handelt, die ich als Content Note aufgelistet habe. Doch diese prägnanten Sätze schaffen es ein klares Bild vor dem inneren Auge zu erzeugen. Dieses Buch zeigt, dass Wahrheit nicht unbedingt das ist, was in einem Gerichtssaal zählt. Alle zwölf Schicksale regen zum Nachdenken an, denn von Schirach erzählt aus unterschiedlichen Perspektiven.
Es gab allerdings drei Dinge, die mich gestört haben: 1) Einmal wurde “Hautton Kakao” geschrieben. Ja, bei Make Up ist das leider nach wie vor üblich, aber dennoch hätte ich es besser gefunden, wenn er das nicht so übernommen hätte. Immerhin wurde keine Person das zugeschrieben. 2) Der vermeintlich türkische Nachname “Deledenkobdülkadir” wurde verwendet. Ich habe selbst keine Ahnung von türkischen Nachnamen, aber das hört sich für mich nicht richtig an und meine Google-Suche hat nichts ergeben. Ich hätte es besser gefunden, wenn von Schirach einfach einen existierenden Nachnamen genommen hätte. 3) Mein persönlicher Pet Peeve: “Chinesisch sprechen”. Wir können nicht “Chinesisch sprechen”, weil es zig chinesische Sprachen gibt. Meistens ist mit “Chinesisch sprechen” Mandarin gemeint, aber es gibt nun mal nicht “die eine chinesische Sprache”.
Abgesehen davon, fand ich “Strafe” aber wirklich toll und freue mich darauf weitere Bücher von ihm zu lesen!
April 8, 2018
die drei bücher von schirachs trilogie "verbrechen", "schuld" und nun "strafe" zeichnen sich allesamt durch eine reihe von durchgängigen qualitäten aus:
- wunderbar auf das allerwichtigste reduzierte sprache, die knapp gebaut ist und dennoch nichts auslässt, was wichtig ist
- die themen berühren wesentliche fragen und aspekte des lebens, die zum teil weit über den bereich des strafrechts (in dem sich schirach aufgrund seines langjährigen berufes naturgemäß großartig auskennt) hinausweisen
- die bücher unterhalten sehr ohne dabei auch nur ansatzweise seicht zu sein
auch "strafe", der dritte teil dieser trilogie, schließt an die früheren zwei bücher an und rundet das werk durchaus passabel ab. rein technisch betrachtet kann ich an diesem buch nicht wirklich etwas aussetzen, ja, ich empfehle auch ausdrücklich, es zu lesen.
ich vergebe jedoch trotzdem nur drei sterne, weil mich gerade diese geradlinige form im ende doch ein wenig enttäuscht zurücklässt. von schuld über verbrechen bis hin zu strafe erkenne ich in keiner weise eine entwicklung: schirachs methode der erzählung ist mir in summa zu sehr statisch, viel zu wenig mutig (was die herangehensweise an eine story betrifft), bisweilen übersieht er auch zugunsten der mikrostruktur des textes den ganzen handlungsbogen, was dann leicht vorhersehbare pointen und fast idente gesamtstrukturen erzeugt.
rekapitulierend ordne ich schirachs trilogie daher unter die gehobene unterhaltungsliteratur ein, die sich vor den untiefen und aber auch den möglichkeiten des schreibens beharrlich zu scheuen scheint - was sich auch sehr in seinen deutlich kargen romanversuchen und dem literarisch sehr schwachen theaterstück terror zeigt.
dennoch: eine empfehlung für fast jeden leser von mir, meine persönlichen probleme mit den texten sollten keinesfalls davon abschrecken.
schirach erzählt tatsächlich wesentliches, und durchaus gekonnt - auch wenn es vielleicht rein formal ein wenig mutiger umsetzbar wäre.
- wunderbar auf das allerwichtigste reduzierte sprache, die knapp gebaut ist und dennoch nichts auslässt, was wichtig ist
- die themen berühren wesentliche fragen und aspekte des lebens, die zum teil weit über den bereich des strafrechts (in dem sich schirach aufgrund seines langjährigen berufes naturgemäß großartig auskennt) hinausweisen
- die bücher unterhalten sehr ohne dabei auch nur ansatzweise seicht zu sein
auch "strafe", der dritte teil dieser trilogie, schließt an die früheren zwei bücher an und rundet das werk durchaus passabel ab. rein technisch betrachtet kann ich an diesem buch nicht wirklich etwas aussetzen, ja, ich empfehle auch ausdrücklich, es zu lesen.
ich vergebe jedoch trotzdem nur drei sterne, weil mich gerade diese geradlinige form im ende doch ein wenig enttäuscht zurücklässt. von schuld über verbrechen bis hin zu strafe erkenne ich in keiner weise eine entwicklung: schirachs methode der erzählung ist mir in summa zu sehr statisch, viel zu wenig mutig (was die herangehensweise an eine story betrifft), bisweilen übersieht er auch zugunsten der mikrostruktur des textes den ganzen handlungsbogen, was dann leicht vorhersehbare pointen und fast idente gesamtstrukturen erzeugt.
rekapitulierend ordne ich schirachs trilogie daher unter die gehobene unterhaltungsliteratur ein, die sich vor den untiefen und aber auch den möglichkeiten des schreibens beharrlich zu scheuen scheint - was sich auch sehr in seinen deutlich kargen romanversuchen und dem literarisch sehr schwachen theaterstück terror zeigt.
dennoch: eine empfehlung für fast jeden leser von mir, meine persönlichen probleme mit den texten sollten keinesfalls davon abschrecken.
schirach erzählt tatsächlich wesentliches, und durchaus gekonnt - auch wenn es vielleicht rein formal ein wenig mutiger umsetzbar wäre.
August 9, 2020
I just can't help myself. I wanted to take more time with this book, but then I read it again in one piece.
These stories, like the ones in the books before, are great. After some of them I had to pause, take a deep breath and tell myself that it was just a book.
I often wonder how much reality there is in the stories of Ferdinand von Schirach. And most of the time I wish that it was all just made up.
These stories, like the ones in the books before, are great. After some of them I had to pause, take a deep breath and tell myself that it was just a book.
I often wonder how much reality there is in the stories of Ferdinand von Schirach. And most of the time I wish that it was all just made up.
December 5, 2017
4,5 Sterne
Das ging unter die Haut. Mehr nach Erscheinen.
Das ging unter die Haut. Mehr nach Erscheinen.
July 29, 2020
Er findet die schönsten Worte.
December 6, 2020
12 kurzweilige Geschichten
Insgesamt hat mir das Buch sehr gut gefallen. Vor allem die juristischen Aspekte in den Geschichten fand ich interessant.
Insgesamt hat mir das Buch sehr gut gefallen. Vor allem die juristischen Aspekte in den Geschichten fand ich interessant.
April 1, 2022
das bisher beste Buch von Ferdinand von Schirach
May 16, 2024
โทษ (Strafe) - เป็นเรื่องสั้น 12 เรื่องโดย Ferdinand von Schirach นักเขียนชาวเยอรมัน หนังสือเล่มนี้มาในธีมของ "โทษ" ในหลากหลายมิติ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นในมุมมองของทนายจำเลยมากกว่า
ด้วยพื้นที่จำกัดในเรื่องสั้น ส่งผลให้การเล่าเรื่องนั้นค่อนข้างกระชับและรวดเร็ว เข้าถึงประเด็นและสารัตถะของกฎหมายได้ดี โดยเฉพาะกฎหมายอาญาและวิ.อาญาของเยอรมัน รวมถึงประเด็นด้านวิชาชีพทนายความด้วย ในทุกเรื่องสั้นเราจะเห็นกลิ่นอายความหม่นหมองของกระบวนการยุติธรรม เรียกได้ว่า หากไม่จำเป็น คงไม่มีใครอยากขึ้นโรงขึ้นศาล
โดยรวมแล้วผมชอบเรื่องนี้มากกว่า 'ความผิด (Schuld)' เพราะอ่านแล้วเข้าใจและเข้าถึงประเด็นที่ฟอน ชีรัค จะสื่อง่ายกว่า เป็นอีกหนึ่งเรื่องสั้นที่สะท้อนถึงความยุติธรรมได้ดี บางทีกฎหมายมันก็แฟร์ บางทีมันก็ตลกร้าย ดังเช่น qoute ที่ว่า
"ไม่มีอาชญากรรม ไม่มีความผิด มีแต่การลงโทษ"
ด้วยพื้นที่จำกัดในเรื่องสั้น ส่งผลให้การเล่าเรื่องนั้นค่อนข้างกระชับและรวดเร็ว เข้าถึงประเด็นและสารัตถะของกฎหมายได้ดี โดยเฉพาะกฎหมายอาญาและวิ.อาญาของเยอรมัน รวมถึงประเด็นด้านวิชาชีพทนายความด้วย ในทุกเรื่องสั้นเราจะเห็นกลิ่นอายความหม่นหมองของกระบวนการยุติธรรม เรียกได้ว่า หากไม่จำเป็น คงไม่มีใครอยากขึ้นโรงขึ้นศาล
โดยรวมแล้วผมชอบเรื่องนี้มากกว่า 'ความผิด (Schuld)' เพราะอ่านแล้วเข้าใจและเข้าถึงประเด็นที่ฟอน ชีรัค จะสื่อง่ายกว่า เป็นอีกหนึ่งเรื่องสั้นที่สะท้อนถึงความยุติธรรมได้ดี บางทีกฎหมายมันก็แฟร์ บางทีมันก็ตลกร้าย ดังเช่น qoute ที่ว่า
"ไม่มีอาชญากรรม ไม่มีความผิด มีแต่การลงโทษ"
November 21, 2022
“Straf” zat inderdaad wel echt vol straffe verhalen. Absolute aanrader voor al wie van criminologie en recht houdt. Von Schirach, petje af.
Favorieten: “het meerhuis” & “de vriend”
“‘Misschien heb je gelijk en bestaat er geen misdaad en geen schuld’, zei hij, ‘maar er bestaat een straf.’”
Favorieten: “het meerhuis” & “de vriend”
“‘Misschien heb je gelijk en bestaat er geen misdaad en geen schuld’, zei hij, ‘maar er bestaat een straf.’”
November 15, 2023
4,5⭐️
Bedrückend und schockierend und stark
Bedrückend und schockierend und stark
April 28, 2023
Este libro es muy bueno. Cuentos que se basan en hechos reales que me hicieron reflexionar acerca de hasta que punto pueden llegar las personas. ¿Existen límites?
Es muy interesante y cautivador. Gran libro.
Es muy interesante y cautivador. Gran libro.
June 10, 2023
"ไม่มีอาชญากรรมและไม่มีความผิด แต่มีการลงโทษ"
เราเคยอ่านงานของชีรัคจาก "สะพรึง" ซึ่งนั่นเป็นอีกเล่มของปี (2020?) ที่เราชื่นชอบจนติด top5 ส่วนเล่มนี้ไม่แน่ใจนักว่าจะเบียด top5 ของปีติดมั้ย (จะเบียดทำไม) แต่รับรองได้ว่าเป็นอีกเล่มที่ชอบมากๆ ของปีนี้เช่นเดียวกับที่เคยเป็นมา
"โทษ" เป็นเรื่องสั้นที่ว่าด้วยกฏหมายเป็นแกนหลัก พูดงี้อาจจะดูยากและแบบอิหยังวะ แต่ใจความของเรื่องสั้นแต่ละเรื่องของเรื่องราวของกฏหมายที่ได้ใช้ไปในแต่ละเรื่องราวที่เกิดขึ้นของมนุษย์แต่ละคนในเล่ม เป็นเรื่องสั้นที่กระชับ ได้ใจความ มันสั้นจนแบบ เห้ย คนเราแต่งเรื่องสั้นขนาดนี้ให้ได้อิมแพคได้ไงวะ เราคิดว่าเป็นเพราะแต่ละบรรทัดที่ชีรัคเว้นว่างเอาไว้มีเรื่องราวส่วนตัวเองเราแต่ละคนคอยสอดแทรกในนั้นไปเติมเต็มเรื่องสั้นกลายเป็นเรื่องติดใจเรา บางเรื่องเราจะได้แต่สะท้อนใจว่าทำไมกฏหมายทำงานยังงี้วะ บางเรื่องเราจะงงว่าทำไมมันถึงตัดสินกันแบบนี้
ว่าไปก็มีความหักมุมคล้ายสรจักร แต่ละเรื่องสั้นได้ใจความเหมือนกันแหะ
เราเคยอ่านงานของชีรัคจาก "สะพรึง" ซึ่งนั่นเป็นอีกเล่มของปี (2020?) ที่เราชื่นชอบจนติด top5 ส่วนเล่มนี้ไม่แน่ใจนักว่าจะเบียด top5 ของปีติดมั้ย (จะเบียดทำไม) แต่รับรองได้ว่าเป็นอีกเล่มที่ชอบมากๆ ของปีนี้เช่นเดียวกับที่เคยเป็นมา
"โทษ" เป็นเรื่องสั้นที่ว่าด้วยกฏหมายเป็นแกนหลัก พูดงี้อาจจะดูยากและแบบอิหยังวะ แต่ใจความของเรื่องสั้นแต่ละเรื่องของเรื่องราวของกฏหมายที่ได้ใช้ไปในแต่ละเรื่องราวที่เกิดขึ้นของมนุษย์แต่ละคนในเล่ม เป็นเรื่องสั้นที่กระชับ ได้ใจความ มันสั้นจนแบบ เห้ย คนเราแต่งเรื่องสั้นขนาดนี้ให้ได้อิมแพคได้ไงวะ เราคิดว่าเป็นเพราะแต่ละบรรทัดที่ชีรัคเว้นว่างเอาไว้มีเรื่องราวส่วนตัวเองเราแต่ละคนคอยสอดแทรกในนั้นไปเติมเต็มเรื่องสั้นกลายเป็นเรื่องติดใจเรา บางเรื่องเราจะได้แต่สะท้อนใจว่าทำไมกฏหมายทำงานยังงี้วะ บางเรื่องเราจะงงว่าทำไมมันถึงตัดสินกันแบบนี้
ว่าไปก็มีความหักมุมคล้ายสรจักร แต่ละเรื่องสั้นได้ใจความเหมือนกันแหะ
Displaying 1 - 30 of 422 reviews