What do you think?
Rate this book
Embajada a Tamorlán
Embajada a Tamorlán es la crónica del viaje que los embajadores del rey Enrique III de Castilla llevaron a cabo hasta la lejana corte de Tamorlán, heredero de una parte del imperio de Gengis Kan. Atribuida su autoría a Ruy González de Clavijo, aunque quizá su autor fuese Alfonso Páez de Santa María, expedicionarios ambos en la aventura, y redactada probablemente en 1406, Embajada a Tamorlán narra la experiencia que vivieron los viajeros desde su partida de Sanlúcar, en mayo de 1403, hasta su regreso a Alcalá de Henares, en marzo de 1406. En sus páginas nos ofrecen el punto de vista europeo acerca de la vida asiática, y describen ciudades –especialmente Constantinopla y Samarcanda-, fenómenos de la naturaleza, flora y fauna, gentes que encuentran a su paso y, de un modo muy especial, a Tamorlán y su entorno. La obra fue traducida rápidamente al aragonés –lengua diplomática de la época-, inglés, ruso, francés, persa y turco, y es el episodio más importante de la diplomacia medieval castellana, hasta el punto de ser, tal vez, el único de sus testimonios “que ha llegado a universal conocimiento y que ha alcanzado verdadera difusión”, según afirma el historiador M. A. Ochoa Brun.
Texto poco conocido, salvo para medievalistas y diplomáticos, debería formar parte de las lecturas obligadas de los amantes de los libros de viajes y de aventuras.
Texto poco conocido, salvo para medievalistas y diplomáticos, debería formar parte de las lecturas obligadas de los amantes de los libros de viajes y de aventuras.
- GenresIslamHistoryNonfiction
330 pages, Hardcover
First published January 1, 1582
10 people are currently reading
174 people want to read
About the author
Ruy González de Clavijo
26 books1 followerRuy González de Clavijo was a Castilian traveller and writer. In 1403-05 Clavijo was the ambassador of Henry III of Castile to the court of Timur, founder and ruler of the Timurid Empire. A diary of the journey, perhaps based on detailed notes kept while traveling, was later published in Spanish in 1582 (Embajada a Tamorlán) and in English in 1859 (Narrative of the Embassy of Ruy Gonzalez de Clavijo to the Court of Timour at Samarcand AD 1403-6).
Clavijo, a nobleman of Madrid and chamberlain to the king, set sail from Cadiz on 21 May 1403 in the company of Timur's ambassador, Muhammed al-Kazi, a Dominican friar, Alfonso Páez de Santa María, one of the king's guards, Gómez de Salazar, and other unnamed Castilians. Clavijo sailed through the Mediterranean, passing Majorca, Sicily and Rhodes to Constantinople. Using modern names for the countries through which he passed, Clavijo sailed along the Black Sea coast of Turkey to Trabzon and then overland through Armenia, Iran and Turkmenistan to Uzbekistan. He visited Tehran, Persia, in 1404. The original intention was to meet with Timur at his winter pasturage in what is now modern Georgia, but due to foul weather conditions and a shipwreck, the embassy was forced to return to Constantinople and spend the winter of 1403-1404 there.
After setting sail from Constantinople across the Black Sea, the entourage spent the following months following in the wake of Timur's army, but were unable to catch up to the rapidly moving, mounted horde. It is for this reason that the Castilian delegation continued all the way to Timur's capital at Samarkand, in modern Uzbekistan, arriving there on 8 September 1404, occasioning the most detailed contemporary description of Timur's court by a westerner.
Clavijo's long-sought first audience with Timur was in "a great orchard with a palace therein", the paradise garden of Iranian tradition, where Clavijo gave detailed descriptions of the trained and painted elephants he saw, and the tent-pavilions of jewel- and pearl-encrusted silks with tassels and banners that fluttered in the wind. The embassy spent several months in Samarkand, during which time the Castilians attended celebrations for Timur's recent victory at Ankarain July 1402, over the Turkish sultan, Bayezid I, whom he captured, relieving Western fears of Ottoman expansion in Hungary and spurring the desire for diplomatic connections on the part of Charles VI of France as well as Henry of Castile. Unable to procure a letter from Timur for their king, Henry, due to Timur's ill health (Timur's final illness), the Castilians were forced to depart Samarkand on 21 November 1404, due to Timur's impending death.
Clavijo, a nobleman of Madrid and chamberlain to the king, set sail from Cadiz on 21 May 1403 in the company of Timur's ambassador, Muhammed al-Kazi, a Dominican friar, Alfonso Páez de Santa María, one of the king's guards, Gómez de Salazar, and other unnamed Castilians. Clavijo sailed through the Mediterranean, passing Majorca, Sicily and Rhodes to Constantinople. Using modern names for the countries through which he passed, Clavijo sailed along the Black Sea coast of Turkey to Trabzon and then overland through Armenia, Iran and Turkmenistan to Uzbekistan. He visited Tehran, Persia, in 1404. The original intention was to meet with Timur at his winter pasturage in what is now modern Georgia, but due to foul weather conditions and a shipwreck, the embassy was forced to return to Constantinople and spend the winter of 1403-1404 there.
After setting sail from Constantinople across the Black Sea, the entourage spent the following months following in the wake of Timur's army, but were unable to catch up to the rapidly moving, mounted horde. It is for this reason that the Castilian delegation continued all the way to Timur's capital at Samarkand, in modern Uzbekistan, arriving there on 8 September 1404, occasioning the most detailed contemporary description of Timur's court by a westerner.
Clavijo's long-sought first audience with Timur was in "a great orchard with a palace therein", the paradise garden of Iranian tradition, where Clavijo gave detailed descriptions of the trained and painted elephants he saw, and the tent-pavilions of jewel- and pearl-encrusted silks with tassels and banners that fluttered in the wind. The embassy spent several months in Samarkand, during which time the Castilians attended celebrations for Timur's recent victory at Ankarain July 1402, over the Turkish sultan, Bayezid I, whom he captured, relieving Western fears of Ottoman expansion in Hungary and spurring the desire for diplomatic connections on the part of Charles VI of France as well as Henry of Castile. Unable to procure a letter from Timur for their king, Henry, due to Timur's ill health (Timur's final illness), the Castilians were forced to depart Samarkand on 21 November 1404, due to Timur's impending death.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 11 of 11 reviews
December 2, 2017
دوستانِ گرانقدر، این کتاب سفرنامهٔ <کلاویخو> رئیس تشریفاتِ پادشاه اسپانیا <هانری> بوده است که رویدادها و اخباری را بیان کرده است که در مسیرِ سفرش از اسپانیا به سمرقندِ ایران، برایِ وی پیش آمده و دیده و یا شنیده است... کلاویخو این کتاب را در سالِ 1406 میلادی و 809 هجری، نگاشته است
زمانی که <تیمور لنگ> شهرِ آنقره (آنکارا) را گشود و بر عثمانی پیروز شد، برایِ پادشاه "کاستل" (اسپانیا) نامه و هدایایِ بسیار به همراهِ زنانِ مسیحی که در جنگ با عثمانیان به چنگ آورده بود را فرستاد... این هدایا و نامهٔ تیمور را سفیرِ وحشیانِ مغول <حاجی محمد> به اسپانیا رساند.... هانری در پاسخ به هدایا و نامهٔ دوستانهٔ تیمورِ لنگ، هدایایی ارزنده را به کلاویخو سپرد، تا او هدایا را به دستِ تیمور برساند... کلاویخو در این سفر تنها نبود به همراهِ <آلفونسو پائر> که کشیش بود و <گومز د سالارزا> که از صاحب منصبانِ ارتش بود اسپانیا را به هدفِ رسیدن به سمرقند ترک کردند و در مسیر سفیرانی از مصر نیز به آنها پیوستند... این سفرِ دشوار، چیزی نزدیک به 15 ماه به طول انجامید و در راه برگشت آنچنان سختی راه بر آنها فشار آورده بود که سالارزا را از دست داده و او دیده از جهان فروبست و کلاویخو بازهم 15 ماه در راه بود تا به اسپانیا رسید و حتی مدت 6 ماه نیز در تبریز ماندگار شد و دیده ها و شنیده ها در ایران را یادداشت نمود
کلاویخو زمانی نزدِ تیمور لنگ رسید که او 70 سال سن داشت و 8 زن نیز در کنارِ او همراه فرزندانشان زندگی میکردند
عزیزانم، با آنکه ممکن است این ریویو خسته کننده شود و به درازا بیانجامد، ولی برخی اخبارِ بیان شده در این کتاب را برای شما دوستانِ تاریخ دوست، مینویسم که بدون شک میتواند نکات تاریخی در خود داشته باشد... این اخبار را بطور چکیده در زیر می آورم
--------------------------------------------
در ایران رسم چنین است که ما به هر شهر یا روستا که میرسیم، باید فوراً خوراک و میوه برای ما و همراهانمان بیاورند... رئیس یا کدخدای محل موظف است که پاسدارانی گسیل کند که شب و روز مراقب و نگهبانِ ما و اسبهای ما و لباس های ما باشند.. در صورتیکه امری غیرمترقب رخ میداد، ساکنان آن آبادی ناچار بودند ضرباتِ بی محابا و شدیدی که در آن هیچ رحم و شفقتی راه نداشت بر تنِ آنها فرود می آمد که سببِ شگفتی ما میشد.. آنکس که راهنمایِ ما بود، دنبال سرانِ شهر یا ده یا آن آبادی که در آن فرود آمده ایم میفرستاد و چون ایشان را بحضور راهنمایِ ما می آوردند، تا سخنی میگفتند بیدرنگ کتکی مفصل به عنوان چاشنی به آنها میزدند که تماشایی بود و میگفتند ارادهٔ تیمور بر این قرار گرفته است... زمانی که به یک آبادی میرسیدیم مأمور تاتار که که همراه ما بود سراغِ کدخدا یا رئیس را میگرفت.. برای پیدا کردن او به نخستین کسی که در خیابان بر میخوردند میگفتند که خانهٔ کدخدا را نشان بده و او را میگرفتند و مجبور میکردند.. ایرانیان دستاری به سر داشتند که با تاب دادنِ پارچه ای آن را ساخته و به سر میگذاشتند.. تاتار ها آن پارچه را از سر آنها برداشته و بر گردن آنها میانداختند ... مأمور تاتار سر او را به اسب خویش میبست و آن بدبخت نگون طالع را در کنار رکاب اسب وامیداشت که خانهٔ رئیس را به او نشان دهد و همواره ضربات لگد و مشت بر سر و روی او نثار میکرد.. تاتارها حتی با کدخدا نیز به خوبی رفتار نمیکردند.. به کدخدا ناسزا میگویند و تازیانه و چماق بر سر او میزنند تا آنچه نیازِ سفیران و مهمانها میباشد را بدست آورند
*************************
شهرِ ارزنجان (ارزینگان) که در کنارِ رودِ فراتِ غربی قرار گرفته بود، هم مرز با عثمانی بود (اکنون از شهرهای ترکیه است) ... امیرِ ارزنجان <تاهارتن> نام داشت.. تاهارتن دژی پایدار و پابرجایی به نامِ "کاماگ" در اختیار داشت... سلطانِ مشهورِ عثمانی یعنی <بایزید> فرزندِ مراد، نامه ای برای تاهارتن نوشت و به او دستور داد تا آن دژ را به عثمانی ها واگذار کند... تاهارتن این دستور بایزید را نپذیرفت ... تاهارتن که از هجوم تیمور به ایران آگاه بود، شانسِ خود را آزمایش کرد و نامه ای به تیمور نوشت و از وی درخواست کرد تا در مقابلِ بایزید از وی پشتیبانی کند و در ازایِ اینکار، تاهارتن زیرِ فرمانِ تیمور قرار گرفته و قلمرو اش را در اختیارِ تیمور بگذارد...... تیمور نامهٔ او را خواند و بسیار پسندید، بنابراین نامه ای به بایزید نوشت و در نامه چنین گفت: ای بایزید، بدان که امیر تاهارتن دست نشانده و موردِ حمایتِ من میباشد. پس تو حق نداری به تاهارتن جسارت کرده و یا به سرزمینِ او و مرمانش دست اندازی کنی
بایزید نامهٔ تیمور را خواند و بسیار خشمگین شد و گفت: من برترین و قدرتمندترین سلطان جهان هستم، این مردکِ دیوانه به چه جرأت برای من نامه نوشته و گستاخانه سخن رانده است!! ... بایزید برای تیمور پیغام فرستاد که در هرجایی بگویی با تو نبرد کرده و حتی همسرت را نیز به بردگی و کنیزی با خود میبرم
تیمور پیغامِ بایزید را دریافت کرد و تصمیم گرفت تا قدرتش را به بایزید نشان دهد.. در آن زمان تیمور در شهرِ قراباغ در شمالِ غرب ایران اردو زده بود... از همانجا به شهرِ سیواس در ترکیه تاخت و آنجا را به تصرف خویش درآورد.. بایزید نیز دویست هزار سرباز تورک به آن سو روانه کرد.... تیمور به بزرگانِ شهر گفت: چنانچه برای من طلا و نقره بیاورید، قول میدهم که خون شما را نریزم.. بزرگانِ سیواس نیز به عهدِ تیمور اعتماد کرده و برای او طلا و نقرهٔ فراوان بردند... تیمور نیز بیرونِ شهر چاله های بزرگی کنده و به آنها گفت: من به شما قول دادم که خون شما را نریزم و همینکار را خواهم کرد.. پس شما را زنده به گور میکنم و بدون آنکه خونتان بریزد شما را به هلاکت میرسانم.. و همینکار را نیز انجام داد و سپس به درون شهر رفت و بسیار کشت و غارت کرد و شهر را ویران نمود و سپس از آنجا به سویِ سوریه و دمشق لشگرکشی کرد
فرزندِ بایزید، یعنی <سلیمان چلبی> با دویست هزار سرباز به آنجا رسید و شهر را ویرانه یافت و در انتظارِ آمدنِ پدرش بایزید نشست
تیمور در مسیرش با قومِ "آق قویونلوها" برخورد کرد و بسیاری از آنها کشت و 50هزار تن را به اسارت گرفت و با خود به دمشق برد... تیمور به دمشق رسید و آن شهر را نیز غارت کرد و بسیاری از مردمان را کُشت و هنرمندان و استادان و صنعتکارانِ دمشق و سوریه را به سمرقند تبعید کرد تا در آنجا کار کرده و سمرقند را آباد سازند
از سوی دیگر بایزید و فرزندش به تلافی کارِ تیمور، به ارزنجان و امیر تاهارتن هجوم برده و آن شهر را در اختیار گرفتند و حتی همسرِ تاهارتن را نیز به اسارت درآوردند.. ولی پس از مدتی آنجا را ترک کرده و به پایتخت بازگشتند
امپراتورِ قسطنطنیه <مانوئل> به تیمور نامه ای نوشت و گفت: چنانچه به تورکانِ عثمانی حمله کنید، من نیز با کشتی ها و سربازانم، شما را در این جنگ یاری خواهم کرد.. و حتی یونانیان نیز به تیمور قولِ همکاری دادند
تیمور به شهر آنقره (آنکارا) هجوم برد و در جنگی سخت توانست بایزید را شکست داده و او را به اسارت درآورد... تیمور با یزید را همچون حیوان در قفسی آهنین انداخت و آبروی نداشتهٔ او را از میان برد و پس از مدتی بایزید در همان قفس به هلاکت رسید
نکتهٔ جالب توجه آن بود که یونانیان و امپراتورِ قسطنطنیه به وعدهٔ خویش عمل نکرده و پیمان شکنی کردند... نه تنها تیمور را یاری نکردند، بلکه تورکان عثمانی را یاری رسانده و آنها را از چنگِ تیمور فراری دادند... از آن روز به بعد تیمورِ لنگ با یونانیان و مسیحیان به دشمنی پرداخت و از آنها کینه به دل گرفت
-------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما خردگرایانِ اهلِ تاریخ، مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
زمانی که <تیمور لنگ> شهرِ آنقره (آنکارا) را گشود و بر عثمانی پیروز شد، برایِ پادشاه "کاستل" (اسپانیا) نامه و هدایایِ بسیار به همراهِ زنانِ مسیحی که در جنگ با عثمانیان به چنگ آورده بود را فرستاد... این هدایا و نامهٔ تیمور را سفیرِ وحشیانِ مغول <حاجی محمد> به اسپانیا رساند.... هانری در پاسخ به هدایا و نامهٔ دوستانهٔ تیمورِ لنگ، هدایایی ارزنده را به کلاویخو سپرد، تا او هدایا را به دستِ تیمور برساند... کلاویخو در این سفر تنها نبود به همراهِ <آلفونسو پائر> که کشیش بود و <گومز د سالارزا> که از صاحب منصبانِ ارتش بود اسپانیا را به هدفِ رسیدن به سمرقند ترک کردند و در مسیر سفیرانی از مصر نیز به آنها پیوستند... این سفرِ دشوار، چیزی نزدیک به 15 ماه به طول انجامید و در راه برگشت آنچنان سختی راه بر آنها فشار آورده بود که سالارزا را از دست داده و او دیده از جهان فروبست و کلاویخو بازهم 15 ماه در راه بود تا به اسپانیا رسید و حتی مدت 6 ماه نیز در تبریز ماندگار شد و دیده ها و شنیده ها در ایران را یادداشت نمود
کلاویخو زمانی نزدِ تیمور لنگ رسید که او 70 سال سن داشت و 8 زن نیز در کنارِ او همراه فرزندانشان زندگی میکردند
عزیزانم، با آنکه ممکن است این ریویو خسته کننده شود و به درازا بیانجامد، ولی برخی اخبارِ بیان شده در این کتاب را برای شما دوستانِ تاریخ دوست، مینویسم که بدون شک میتواند نکات تاریخی در خود داشته باشد... این اخبار را بطور چکیده در زیر می آورم
--------------------------------------------
در ایران رسم چنین است که ما به هر شهر یا روستا که میرسیم، باید فوراً خوراک و میوه برای ما و همراهانمان بیاورند... رئیس یا کدخدای محل موظف است که پاسدارانی گسیل کند که شب و روز مراقب و نگهبانِ ما و اسبهای ما و لباس های ما باشند.. در صورتیکه امری غیرمترقب رخ میداد، ساکنان آن آبادی ناچار بودند ضرباتِ بی محابا و شدیدی که در آن هیچ رحم و شفقتی راه نداشت بر تنِ آنها فرود می آمد که سببِ شگفتی ما میشد.. آنکس که راهنمایِ ما بود، دنبال سرانِ شهر یا ده یا آن آبادی که در آن فرود آمده ایم میفرستاد و چون ایشان را بحضور راهنمایِ ما می آوردند، تا سخنی میگفتند بیدرنگ کتکی مفصل به عنوان چاشنی به آنها میزدند که تماشایی بود و میگفتند ارادهٔ تیمور بر این قرار گرفته است... زمانی که به یک آبادی میرسیدیم مأمور تاتار که که همراه ما بود سراغِ کدخدا یا رئیس را میگرفت.. برای پیدا کردن او به نخستین کسی که در خیابان بر میخوردند میگفتند که خانهٔ کدخدا را نشان بده و او را میگرفتند و مجبور میکردند.. ایرانیان دستاری به سر داشتند که با تاب دادنِ پارچه ای آن را ساخته و به سر میگذاشتند.. تاتار ها آن پارچه را از سر آنها برداشته و بر گردن آنها میانداختند ... مأمور تاتار سر او را به اسب خویش میبست و آن بدبخت نگون طالع را در کنار رکاب اسب وامیداشت که خانهٔ رئیس را به او نشان دهد و همواره ضربات لگد و مشت بر سر و روی او نثار میکرد.. تاتارها حتی با کدخدا نیز به خوبی رفتار نمیکردند.. به کدخدا ناسزا میگویند و تازیانه و چماق بر سر او میزنند تا آنچه نیازِ سفیران و مهمانها میباشد را بدست آورند
*************************
شهرِ ارزنجان (ارزینگان) که در کنارِ رودِ فراتِ غربی قرار گرفته بود، هم مرز با عثمانی بود (اکنون از شهرهای ترکیه است) ... امیرِ ارزنجان <تاهارتن> نام داشت.. تاهارتن دژی پایدار و پابرجایی به نامِ "کاماگ" در اختیار داشت... سلطانِ مشهورِ عثمانی یعنی <بایزید> فرزندِ مراد، نامه ای برای تاهارتن نوشت و به او دستور داد تا آن دژ را به عثمانی ها واگذار کند... تاهارتن این دستور بایزید را نپذیرفت ... تاهارتن که از هجوم تیمور به ایران آگاه بود، شانسِ خود را آزمایش کرد و نامه ای به تیمور نوشت و از وی درخواست کرد تا در مقابلِ بایزید از وی پشتیبانی کند و در ازایِ اینکار، تاهارتن زیرِ فرمانِ تیمور قرار گرفته و قلمرو اش را در اختیارِ تیمور بگذارد...... تیمور نامهٔ او را خواند و بسیار پسندید، بنابراین نامه ای به بایزید نوشت و در نامه چنین گفت: ای بایزید، بدان که امیر تاهارتن دست نشانده و موردِ حمایتِ من میباشد. پس تو حق نداری به تاهارتن جسارت کرده و یا به سرزمینِ او و مرمانش دست اندازی کنی
بایزید نامهٔ تیمور را خواند و بسیار خشمگین شد و گفت: من برترین و قدرتمندترین سلطان جهان هستم، این مردکِ دیوانه به چه جرأت برای من نامه نوشته و گستاخانه سخن رانده است!! ... بایزید برای تیمور پیغام فرستاد که در هرجایی بگویی با تو نبرد کرده و حتی همسرت را نیز به بردگی و کنیزی با خود میبرم
تیمور پیغامِ بایزید را دریافت کرد و تصمیم گرفت تا قدرتش را به بایزید نشان دهد.. در آن زمان تیمور در شهرِ قراباغ در شمالِ غرب ایران اردو زده بود... از همانجا به شهرِ سیواس در ترکیه تاخت و آنجا را به تصرف خویش درآورد.. بایزید نیز دویست هزار سرباز تورک به آن سو روانه کرد.... تیمور به بزرگانِ شهر گفت: چنانچه برای من طلا و نقره بیاورید، قول میدهم که خون شما را نریزم.. بزرگانِ سیواس نیز به عهدِ تیمور اعتماد کرده و برای او طلا و نقرهٔ فراوان بردند... تیمور نیز بیرونِ شهر چاله های بزرگی کنده و به آنها گفت: من به شما قول دادم که خون شما را نریزم و همینکار را خواهم کرد.. پس شما را زنده به گور میکنم و بدون آنکه خونتان بریزد شما را به هلاکت میرسانم.. و همینکار را نیز انجام داد و سپس به درون شهر رفت و بسیار کشت و غارت کرد و شهر را ویران نمود و سپس از آنجا به سویِ سوریه و دمشق لشگرکشی کرد
فرزندِ بایزید، یعنی <سلیمان چلبی> با دویست هزار سرباز به آنجا رسید و شهر را ویرانه یافت و در انتظارِ آمدنِ پدرش بایزید نشست
تیمور در مسیرش با قومِ "آق قویونلوها" برخورد کرد و بسیاری از آنها کشت و 50هزار تن را به اسارت گرفت و با خود به دمشق برد... تیمور به دمشق رسید و آن شهر را نیز غارت کرد و بسیاری از مردمان را کُشت و هنرمندان و استادان و صنعتکارانِ دمشق و سوریه را به سمرقند تبعید کرد تا در آنجا کار کرده و سمرقند را آباد سازند
از سوی دیگر بایزید و فرزندش به تلافی کارِ تیمور، به ارزنجان و امیر تاهارتن هجوم برده و آن شهر را در اختیار گرفتند و حتی همسرِ تاهارتن را نیز به اسارت درآوردند.. ولی پس از مدتی آنجا را ترک کرده و به پایتخت بازگشتند
امپراتورِ قسطنطنیه <مانوئل> به تیمور نامه ای نوشت و گفت: چنانچه به تورکانِ عثمانی حمله کنید، من نیز با کشتی ها و سربازانم، شما را در این جنگ یاری خواهم کرد.. و حتی یونانیان نیز به تیمور قولِ همکاری دادند
تیمور به شهر آنقره (آنکارا) هجوم برد و در جنگی سخت توانست بایزید را شکست داده و او را به اسارت درآورد... تیمور با یزید را همچون حیوان در قفسی آهنین انداخت و آبروی نداشتهٔ او را از میان برد و پس از مدتی بایزید در همان قفس به هلاکت رسید
نکتهٔ جالب توجه آن بود که یونانیان و امپراتورِ قسطنطنیه به وعدهٔ خویش عمل نکرده و پیمان شکنی کردند... نه تنها تیمور را یاری نکردند، بلکه تورکان عثمانی را یاری رسانده و آنها را از چنگِ تیمور فراری دادند... از آن روز به بعد تیمورِ لنگ با یونانیان و مسیحیان به دشمنی پرداخت و از آنها کینه به دل گرفت
-------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما خردگرایانِ اهلِ تاریخ، مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
Currently reading
February 11, 2014Excelente edición divulgativa de este relato de un viaje que fue admirable en las condiciones de la Edad Media. Su editor, Francisco López Estrada, firma un estudio introductorio de 74 páginas (bibliografía incluida) en que contextualiza la obra; y lo hace de forma bastante amena para el lego en la materia.
El lenguaje medieval ha sido respetado para transmitirnos el sabor de la época. Apenas se homogeneízan las grafías de algunos topónimos, explicándose su correspondiente actual a pie de página, más la puntuación y acentuación.
Una obra llena de sabor para quienes amamos la literatura de viajes y el estudio de las mal llamadas "Edades Oscuras".
El tirón de orejas se lo daremos a la imprenta, porque en mi edición de 2005 se pasa de la pág. 132 a la 333 y 334, para después volver a la 135. He buscado cual indiana jones las páginas perdidas en el lugar de las verdaderas 333 y 334, pero ahí sólo estaban las susodichas, una vez más.
El lenguaje medieval ha sido respetado para transmitirnos el sabor de la época. Apenas se homogeneízan las grafías de algunos topónimos, explicándose su correspondiente actual a pie de página, más la puntuación y acentuación.
Una obra llena de sabor para quienes amamos la literatura de viajes y el estudio de las mal llamadas "Edades Oscuras".
El tirón de orejas se lo daremos a la imprenta, porque en mi edición de 2005 se pasa de la pág. 132 a la 333 y 334, para después volver a la 135. He buscado cual indiana jones las páginas perdidas en el lugar de las verdaderas 333 y 334, pero ahí sólo estaban las susodichas, una vez más.
June 10, 2024
Πολύ ενδιαφέρον ιστορικό βιβλίο, ένα ημερολόγιο ουσιαστικά του συγγραφέα Κλαβίχο, μέλους της ισπανικής αποστολής στην Σαμαρκάνδη, όπου γίνεται ακραίο namedropping και σε στιγμές έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα με το ποιος είναι πατέρας ποιανού και εγγονός ποιανού.
Έχοντας, πλέον, γνώση της ιστορίας του Ουζμπεκιστάν και της γύρω περιοχής μετά το πρόσφτατο ταξίδι μου, μπορώ να πω πως και για εμένα ακόμα ήταν σε στιγμές δύσκολο να ακολουθήσω το γενεαλογικό δέντρο του Ταμερλάνου και των βασιλιάδων/ κατακτητών με τους οποίους τα έβαλε.
Παρόλα αυτά, ήταν ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, μιας και περιέργραφε πολύ λεπτομερώς πώς μια ισπανική αποστολή ξεκίνησε να βρεθεί με τον Ταμερλάνο στην Σαμαρκάνδη του 15ου αιώνα και τι περιπέτειες συνάντησε μέχρι να φτάσει εκεί, πώς έγινε τελικά αποδεκτή από την αυλή του Ταμερλάνου και ... τι έφαγε! Χάρηκα πάρα πολύ όταν στις περιγραφές από μέρη του τωρινού Ουζμπεκιστάν μπορούσα να βάλω εικόνα από τις προσωπικές μου αναμνήσεις και να συνδέσω την εικόνα του τότε που παρουσίαζε μέσω των κειμένων του ο Κλαβίχο με την εικόνα του σήμερα και ποια από τα αναφερόμενα κτήρια υπάρχουν ακόμα και με ποια μορφή.
Η ιστορία όλης της περιοχής παρουσιάζει φοβερό ενδιαφέρον, μιας και ήταν πολλά τα βασίλεια και οι αυτοκρατορίες που την κατέλαβαν και δίνει άλλη οπτική στο πώς κατέληξε τελικά να διαμορφωθεί η περιοχή στα σημερινά κράτη.
Υ.Γ. με τις σημειώσεις του μεταφραστή σε στιγμές γελούσα πάρα πολύ, κάποια στοιχεία ο Κλαβίχο από όσο φαίνεται τα μετέφερε πίσω σε μας με απίστευτη ανακρίβεια :D
Έχοντας, πλέον, γνώση της ιστορίας του Ουζμπεκιστάν και της γύρω περιοχής μετά το πρόσφτατο ταξίδι μου, μπορώ να πω πως και για εμένα ακόμα ήταν σε στιγμές δύσκολο να ακολουθήσω το γενεαλογικό δέντρο του Ταμερλάνου και των βασιλιάδων/ κατακτητών με τους οποίους τα έβαλε.
Παρόλα αυτά, ήταν ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, μιας και περιέργραφε πολύ λεπτομερώς πώς μια ισπανική αποστολή ξεκίνησε να βρεθεί με τον Ταμερλάνο στην Σαμαρκάνδη του 15ου αιώνα και τι περιπέτειες συνάντησε μέχρι να φτάσει εκεί, πώς έγινε τελικά αποδεκτή από την αυλή του Ταμερλάνου και ... τι έφαγε! Χάρηκα πάρα πολύ όταν στις περιγραφές από μέρη του τωρινού Ουζμπεκιστάν μπορούσα να βάλω εικόνα από τις προσωπικές μου αναμνήσεις και να συνδέσω την εικόνα του τότε που παρουσίαζε μέσω των κειμένων του ο Κλαβίχο με την εικόνα του σήμερα και ποια από τα αναφερόμενα κτήρια υπάρχουν ακόμα και με ποια μορφή.
Η ιστορία όλης της περιοχής παρουσιάζει φοβερό ενδιαφέρον, μιας και ήταν πολλά τα βασίλεια και οι αυτοκρατορίες που την κατέλαβαν και δίνει άλλη οπτική στο πώς κατέληξε τελικά να διαμορφωθεί η περιοχή στα σημερινά κράτη.
Υ.Γ. με τις σημειώσεις του μεταφραστή σε στιγμές γελούσα πάρα πολύ, κάποια στοιχεία ο Κλαβίχο από όσο φαίνεται τα μετέφερε πίσω σε μας με απίστευτη ανακρίβεια :D
Read
August 8, 2015χαρντκόρ ταξιδιωτική λογοτεχνία. με το δάχτυλο μόνιμα πάνω στον χάρτη ή τον κέρσορα πάνω στο γκουκλ έρθ. θα πει κανείς ότι είναι προτιμότερο να ταξιδεύεις από το να διαβάζεις ταξιδιωτική λογοτεχνία. θα συμφωνούσα μαζί του αν έβρισκα πτήση για σαμαρκάνδη του 15ου αιώνα.
March 6, 2024
This is an account of the voyage of a group of Castilian diplomats to the court of Emir Timur (better known in the West as Tamerlane). Clavijo had a duty to his monarch to record everything he saw. It makes it a weird reading experience. It is a very detailed travel guide, a detailed discussion of the customs of Timurid life, diplomatic doings, the decline of Timur (he died in 1405), the absolute drunkenness of the “Tartars”, and the excruciating details of who got served first at royal banquets and by whom they got served. I imagine that Clavijo fe3lt obliged to provide his monarch with absolutely as much information as he could. The reason Clavijo was sent was that in the battle of Ankara, Timur met two Spanish knights (acting as diplomats) and sent them back to Spain with a letter for their monarch. Most European countries were very curious about Timur because he had just defeated their most dangerous enemy, Ottoman Sultan Beyazid I, the “thunderbolt” who had already conquered much of the Balkans. Clavijo’s mission was to establish relations and learn as much as possible about Timur.
March 9, 2025
Κάδιξ-Κωνσταντινούπολη-Τραπεζούντα-Σαμαρκάνδη και πίσω.
Είναι μαγευτικό να «βλέπεις» μέσα από τα μάτια του συγγραφέα όλα αυτά τα μέρη όπως ήταν πριν από 600 χρόνια.
Η μαρτυρία του Ισπανού πρεσβευτή αποκτά μεγαλύτερη σημασία γιατί είναι ο τελευταίος που περιγράφει τα μνημεία και αξιοθέατα της Κωνσταντινούπολης μόλις 50 χρόνια πριν την άλωση και την καταστροφή τους.
Τι με εντυπωσίασε από την Κωνσταντινούπολη του 1403 ;
➡️ οι Έλληνες κάτοικοι σύμφωνα με τον Κλαβίχο την αποκαλούσαν «Εσκόμπολη», παρεφθαρμένος τύπος τύπος του «Εις την Πόλιν» και όχι Κων/πολη
➡️ ήταν αραιοκατοικημένη, στο εσωτερικό της υπήρχαν λόφοι και κοιλάδες σπαρμένες με σιτάρι
➡️ οι 3.000 εκκλησίες με τα απίστευτα(sic) θρησκευτικά «κειμήλια»: τα 2 ολόκληρα χέρια του Βαπτιστή, τον άρτο που έδωσε ο Ιησούς στον Ιούδα, αίμα και τρίχες από το γένι του Ιησού, το καλάμι, ο σπόγγος και η λόγχη από την σταύρωση, την πέτρα που έπεσαν τα δάκρυα του Ιωάννη κατά την διάρκεια της σταύρωσης κ.α.
Είναι μαγευτικό να «βλέπεις» μέσα από τα μάτια του συγγραφέα όλα αυτά τα μέρη όπως ήταν πριν από 600 χρόνια.
Η μαρτυρία του Ισπανού πρεσβευτή αποκτά μεγαλύτερη σημασία γιατί είναι ο τελευταίος που περιγράφει τα μνημεία και αξιοθέατα της Κωνσταντινούπολης μόλις 50 χρόνια πριν την άλωση και την καταστροφή τους.
Τι με εντυπωσίασε από την Κωνσταντινούπολη του 1403 ;
➡️ οι Έλληνες κάτοικοι σύμφωνα με τον Κλαβίχο την αποκαλούσαν «Εσκόμπολη», παρεφθαρμένος τύπος τύπος του «Εις την Πόλιν» και όχι Κων/πολη
➡️ ήταν αραιοκατοικημένη, στο εσωτερικό της υπήρχαν λόφοι και κοιλάδες σπαρμένες με σιτάρι
➡️ οι 3.000 εκκλησίες με τα απίστευτα(sic) θρησκευτικά «κειμήλια»: τα 2 ολόκληρα χέρια του Βαπτιστή, τον άρτο που έδωσε ο Ιησούς στον Ιούδα, αίμα και τρίχες από το γένι του Ιησού, το καλάμι, ο σπόγγος και η λόγχη από την σταύρωση, την πέτρα που έπεσαν τα δάκρυα του Ιωάννη κατά την διάρκεια της σταύρωσης κ.α.
Read
December 7, 2024عاشق سفرنامهها هستم ، کلاویخو فرستادهای دربار اسپانیا به دربار تیمور گورکانی /لنگ است در دورهای که سالهای اخیر تسلط روم شرقی بر قسطنطنیه شناخته میشود. پیشروی تیمور به سمت غرب منجر به عقب افتادن سقوط روم شرقی شد. کلاویخو و هیئت همراه از مدیترانه و اژه به قسطنطنیه و از آن جا به شمال ایران میرود. با کلاویخو مسیر شمال غرب تا شمال شرق را طی میکنیم. کتابی است بس خواندنی !
April 10, 2023
Great historic book, very well explained by notes and well translated to be readable by anyone. If you are interested in central Asia vision at the Tamerlane time that’s the book.
Read
October 23, 2022Clavijo travelled from Spain to Samarkand in 1403 on behalf of the king of Castile and wrote this account for his patron.
I often find books written in the Middle Ages have a nearly incomprehensible world view but I found this surprisingly clear. Perhaps it’s because Clavijo was operating in the realm of real politik and that hasn’t changed.
I find it contained a lot of information I hadn’t encountered elsewhere: what travel was like in the middle ages; an excellent description of life in central asia; the character of Tamurlane, who started out stealing sheep and has been estimated as having killed 5% of all the people then living in the world.
The duplicity and ruthlessness of the central asian rulers of the time shocked me but I eventually realized that any who didn’t act that way didn’t survive.
Excellent read.
I often find books written in the Middle Ages have a nearly incomprehensible world view but I found this surprisingly clear. Perhaps it’s because Clavijo was operating in the realm of real politik and that hasn’t changed.
I find it contained a lot of information I hadn’t encountered elsewhere: what travel was like in the middle ages; an excellent description of life in central asia; the character of Tamurlane, who started out stealing sheep and has been estimated as having killed 5% of all the people then living in the world.
The duplicity and ruthlessness of the central asian rulers of the time shocked me but I eventually realized that any who didn’t act that way didn’t survive.
Excellent read.
August 17, 2023
Un viaje por el corazón de Asia... ¡A principios del siglo XV! Me encantan los libros de viaje y, aunque a veces se hace algo pesado, la descripción de las costumbres de los pueblos con los que Clavijo y los embajadores se van topando es fascinante.
August 13, 2024
Es una obra que se hace algo pesada. Cuenta con numerosas descripciones y una prosa de finales del XIV y de principios del XV. No es un libro para todo el mundo, pero merece muchísimo la pena, ya que ofrece datos históricos, geográficos y culturales de aquella época muy interesantes.
Displaying 1 - 11 of 11 reviews