What do you think?
Rate this book
Lectures on the History of Philosophy #3
Lectures on the History of Philosophy 3: Medieval & Modern Philosophy
G. W. F. Hegel (1770–1831), the influential German philosopher, believed that human history was advancing spiritually and morally according to God's purpose. At the beginning of Lectures on the History of Philosophy, Hegel "What the history of Philosophy shows us is a succession of noble minds, a gallery of heroes of thought, who, by the power of Reason, have penetrated into the being of things, of nature and of spirit, into the Being of God, and have won for us by their labours the highest treasure, the treasure of reasoned knowledge."
Volume 3 of Lectures on the History of Philosophy, titled Medieval and Modern Philosophy for this Bison Books edition, begins with a survey of the philosophy of the middle ages, leaving the pagan world for the Christian and extending to the sixteenth century A.D. Hegel shows how scholastic theology and philosophy developed through the efforts of Peter Lombard, Thomas Aquinas, and others. Hegel's treatment of the modern period of philosophy focuses on Bacon, Descartes, Spinoza, Locke, Hobbes, Leibnitz, Berkeley, Hume, Kant, and Fichte.
Volume 3 of Lectures on the History of Philosophy, titled Medieval and Modern Philosophy for this Bison Books edition, begins with a survey of the philosophy of the middle ages, leaving the pagan world for the Christian and extending to the sixteenth century A.D. Hegel shows how scholastic theology and philosophy developed through the efforts of Peter Lombard, Thomas Aquinas, and others. Hegel's treatment of the modern period of philosophy focuses on Bacon, Descartes, Spinoza, Locke, Hobbes, Leibnitz, Berkeley, Hume, Kant, and Fichte.
571 pages, Paperback
First published April 4, 1995
7 people are currently reading
281 people want to read
About the author
Georg Wilhelm Friedrich Hegel
2,172 books2,452 followersGeorg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) was a German philosopher and one of the founding figures of German Idealism. Influenced by Kant's transcendental idealism and Rousseau's politics, Hegel formulated an elaborate system of historical development of ethics, government, and religion through the dialectical unfolding of the Absolute. Hegel was one of the most well-known historicist philosopher, and his thought presaged continental philosophy, including postmodernism. His system was inverted into a materialist ideology by Karl Marx, originally a member of the Young Hegelian faction.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
Read
October 21, 2014The hegelian quip is important here. If what you are looking for is an objective history of philosophy, there is only one. This is it, Hegel’s Lectures on the History of Philosophy, in three volumes. Naturally this requires that one understand what ‘objective’, ‘history,’ and ‘philosophy’ mean, not just as arbitrary ‘definitions’ but as to their necessary concept. And how can one get their concept except for to have followed the course of development of Spirit through its history of development as philosophy, culminating in its absolute conjunction of subject and object.
Highlights :: ; Hegel’s utterly charitable reading of Jacob Boehme who, on the surface of expression, would appear to be way out there, but Hegel brings him back to the concrete. ;; Hegel’s evisceration of Kant as to his ‘barbaric terminology’ and ‘empiric methodology’. ;;; The clearing-making of my need to get a handle on Kant’s third critique and finally undertake some reading of Schelling (Fichte too of course). ;;;; Hegel’s unfortunate inability to integrate the centuries long developments within Medieval philosophy. ;;;;; His nearly calling that set of Locke/Hume empiricism ‘unphilosophy’. ;;;;;; The entire course of development of Modern philosophy beginning with Descartes, when philosophy first takes self-consciousness as its principle. ;;;;;;; Getting a handle on what Hegel makes of Spinoza’s Substance (whose result is not atheism, but acosmism). ;;;;;;;; Having finally read all 1500 pages of Hegel’s History, knowing its happy parallels with the development followed in his Phenomenology. ;;;;;;;;; Having his Lectures on History, Religion, and Aesthetics to anticipate. ;;;;;;;;;;
“The latest philosophy [=Hegel’s, but also ours of the 21st] contains therefore those which went before; it embraces in itself all the different stages thereof; it is the product and result of those that preceded it. We can now, for example, be Platonists no longer.” (552) --Can we of the 21st be Hegelians?
Highlights :: ; Hegel’s utterly charitable reading of Jacob Boehme who, on the surface of expression, would appear to be way out there, but Hegel brings him back to the concrete. ;; Hegel’s evisceration of Kant as to his ‘barbaric terminology’ and ‘empiric methodology’. ;;; The clearing-making of my need to get a handle on Kant’s third critique and finally undertake some reading of Schelling (Fichte too of course). ;;;; Hegel’s unfortunate inability to integrate the centuries long developments within Medieval philosophy. ;;;;; His nearly calling that set of Locke/Hume empiricism ‘unphilosophy’. ;;;;;; The entire course of development of Modern philosophy beginning with Descartes, when philosophy first takes self-consciousness as its principle. ;;;;;;; Getting a handle on what Hegel makes of Spinoza’s Substance (whose result is not atheism, but acosmism). ;;;;;;;; Having finally read all 1500 pages of Hegel’s History, knowing its happy parallels with the development followed in his Phenomenology. ;;;;;;;;; Having his Lectures on History, Religion, and Aesthetics to anticipate. ;;;;;;;;;;
“The latest philosophy [=Hegel’s, but also ours of the 21st] contains therefore those which went before; it embraces in itself all the different stages thereof; it is the product and result of those that preceded it. We can now, for example, be Platonists no longer.” (552) --Can we of the 21st be Hegelians?
October 2, 2018
Picked this up for the chapters on Spinoza, Kant and Fichte but ended up also reading the other chapters on French Materialism, Jacobi, Fichte's followers (Schlegel, Schleiermacher, Novalis etc) and Schelling.
A very interesting series of lectures that not only follows the development of philosophy throughout history but through the unique Hegelian lens, incorporating philosophy's evolution into his philosophy of Spirit's evolution in a way only Hegel can. Notion is eventually recognised as Notion (begriff) Being as Being and so on (for the fulfilment of these concepts in their concrete, absolute truth is chronicled as a great many advances, half advances, set backs and so on).
This ultimately culminates in Hegel's own philosophy, which essentially completes Spirit's awareness of itself in self consciousness and as reality. Hegel notes in the concluding remarks "The history of philosophy is not a blind collection of fanciful ideas, nor a fortuitous progression", it is "the necessary development of the successive philosophies from one another, so that the one of necessity presupposes another proceeding it". The summations of Hegel's philosophy has caused finite self consciousness to cease to be finite, and in this way absolute self consciousness has attained the reality which it lacked before.
The strife between the finite self consciousness and absolute self consciousness has ended, and the history of philosophy, indeed the world, is the history of this strife.
Highly interesting to see both what Hegel thought of these philosophers and what their short comings were, and how the Hegelian system renders them in its complex and all inclusive scope.
A very interesting series of lectures that not only follows the development of philosophy throughout history but through the unique Hegelian lens, incorporating philosophy's evolution into his philosophy of Spirit's evolution in a way only Hegel can. Notion is eventually recognised as Notion (begriff) Being as Being and so on (for the fulfilment of these concepts in their concrete, absolute truth is chronicled as a great many advances, half advances, set backs and so on).
This ultimately culminates in Hegel's own philosophy, which essentially completes Spirit's awareness of itself in self consciousness and as reality. Hegel notes in the concluding remarks "The history of philosophy is not a blind collection of fanciful ideas, nor a fortuitous progression", it is "the necessary development of the successive philosophies from one another, so that the one of necessity presupposes another proceeding it". The summations of Hegel's philosophy has caused finite self consciousness to cease to be finite, and in this way absolute self consciousness has attained the reality which it lacked before.
The strife between the finite self consciousness and absolute self consciousness has ended, and the history of philosophy, indeed the world, is the history of this strife.
Highly interesting to see both what Hegel thought of these philosophers and what their short comings were, and how the Hegelian system renders them in its complex and all inclusive scope.
Read
January 30, 2023Ten etap filozofii Hegel przechodzi, jak sam to określa, "w butach siedmiomilowych" (3).
Hegel jest dość wybiórczy; nie ma co się dziwić. Augustyna pomija zupełnie. Tomaszowi poświęca jedną [sic!] stronę; może jest zazdrosny o Arystotelesa. Za to dość długo pisze o Cardano i Vaninin. O Böhmem rozpisuje się rozwlekle. "Przy całej toporności i barbarzyństwie właściwego Böhmemu sposobu przedstawiania jest wszakże u niego zarazem owa jedność [nieskończonej istoty] z rzeczywistością, obecność nieskończonej istoty [w rzeczywistości" (257). "Dopiero dzięki niemu pojawiła się w Niemczech swoiście niemiecka filozofia" (221). Böhme pisał bowiem po niemiecku, a tymczasem nawet późniejszy Leibniz pisał tylko po łacinie i francusku. Hegel posuwa się nawet do stwierdzenia, że Böhme był pierwszym prawdziwym niemieckim filozofem. "Poznaje się u niego niemiecki, głęboki umysł" (228). Chociaż "jego sposób przedstawiania zasługuje na miano barbarzyńskiego" (224), naturalnie, i "nie da się tego czytać jednym ciągiem" (227). Hegel interesująco broni następnie Spinozę przed zarzutem ateimzu. Słusznie też zauważa "sztywność" jego idei substancji. Nazywa to "mankamentem" systemu Spinozjańskiego. 'Mankament' to bardzo delikatne słowo jak na Hegla. Użycie tak delikatnego słowa świadczy o szacunku Hegla do Spinozy. "Nie ma żadnej czystszej i wznioślejszej moralności niż moralność Spinozy; człowiek w swym postępowaniu ma na względzie jedynie wieczną prawdę" (342). Ów szacunek nie przeszkodził mu jednak w wytknięciu Spinozie błędów, choćby delikatnie. Następnie: ciekawe jest omówienie Locke'a i Leibniza. Pascal jest nieobecny. Hegel nawet o nim nie wspomina - gorszące. Uwagi odnośnie Newtona są komiczne. Gorszące jest też to, jak niesprawiedliwie traktuje Hegel Jacobiego. Filozofia Kanta przedstawiona jest ciekawie, ale oczywiście Heglowi nie może się ona podobać do końca. "Jej studiowanie utrudnia rozwlekłość, szczegółowość i swoista terminologia, w jakiej jest ona przedstawiona. Jednak rozwlekłość ma również pewną zaletę; często jest powtarzane to samo, tak że główne twierdzenia utrwalają się w pamięci i nie jest łatwo stracić je z oczu" (508). Fichtego Hegel chwali, ale bardzo zachowawczo i nie omieszkuje podkreślać wieloktornie, że fichteanizm nie jest filozofią zupełną.
Początkowo może zaskakiwać, że bardzo pozytywnie odnośi się do Lutra i do reformacji. Wcześniej przecież pisał Hegel: "Nic nie jest tak niestosowne, jak usiłowanie albo żądanie niektórych nowożytnych, żeby cofnąć Kościół do jego pierwotnej formy" (47). [Notabene: Kierkegaard]. Ostatecznie jednak nie może inaczej: duch dziejów mu nie pozwala. Wcześniej jednak dość zdecydowanie chwalił Ojców Kościoła za to, że nie poprzestawali na zwięzłości Nowego Testamentu i zapisywali swoje interpretacje, tworząc zręby oficjalnej egzegezy.
W tej części Hegel wznosi się na wyżyny egotyzmu. Po wydaniu czegoś takiego nie ma już możliwości przekraczania granicy bezczelności. Nie chodzi nawet o to, że poprzeczka została zawieszona za wysoko. W obliczu Hegla sama możliwość zamachnięcia się na większą bezczelność po prostu nie istnieje. Hegel ją znosi. Trzeba trzymać się na baczności, bo Hegel stara się być przekonywujący w obracaniu wszystkiego na swoją korzyść i udowadnianiu, że to on i jego filozofia jest punktem dojścia wszelkiego myślenia i że tylko to się liczy. Nie można mu ufać, mimo iż stwarza pozrory wielkiego intelektu i ogromnej kompetencji filozoficznej. Kuszące byłoby potraktowanie go tak niesprawiedliwie, jak on traktuje innych. O myślach swoich współczesnych pisze, że "wyziera z nich [...] arogancka bezczelność" (646). Nie ma chyba lepszych słów na określenie myśli (i postępowania) samego Hegla. Względy moralne każą nam się jednak przed tym powstrzymać.
###
Zakwalifikowanie go [Jakoba Böhmego] jako marzyciela jeszcze nic nie znaczy. Bo jeżeli ktoś chce, to może zawalifikować w ten sposób każdego filozofa, nawet Epikura i Bacona; nawet oni sądzili bowiem, że człowiek ma swoją prawdę jeszcze w czymś innym poza jedzeniem, piciem i rozsądkowym życiem powszednim, wypełnionym pracą drwala, krawca, kupca, czy też załatwianiem spraw zawodowych i urzędowych (218).
"Tym, o ogólne w człowieku, jest myślenie, np. uczucie religijne; zwierzę go nie mam jest to uczucie ludzkie: i o ile jest ono religijne, nie jest ono jako uczucie pewnego myślącego [podmiotu] i określenie uczucia określeniem jakiegoś naturalnego popędu itd., lecz określeniem myślenia" (496).
"Jest wielkością naszej epoki, że uznana jest wolność, wolność ducha polegająca na tym, iż jest on w sobie u siebie, iż ma w sobie tę świadomość. Ale ta świadomość jest tylko abstrakcyjna; dalsza sprawą jest bowiem, że zasada wolności dochodzi z kolei do czystej obiektywności, zgodnie z czym nie wszystko, co przychodzi mi do głowy, co mi się nasuwa, jest prawdziwe z tego wzglęgu, iż objawia się we mnie, lecz jest to oczyszczane i jedynie [dzięki temu] dzięki myśli, która usuwa to, co szczegółowe, przypadkowe, otrzymuje swoją prawdziwą obiektywność - obiektywność, kóra jest niezależna od samej tylko subiektywności i która istnieje sama w sobie i dla siebie, tak że respektowana jest zasada wolności ducha" (500).
"Świat jest kwiatem, który rozwija się wiecznie z jednego nasionka" (572).
"Ironia ma świadomość tego, że jest mistrzem panującym nad tym wszystkim; niczego nie bierze na serio, uprawia grę wszystkimi formami" (602).
"Historia filozofii jes najbardziej wewnętrzą istotą historii powszechnej" (650).
"Światło myśli wzeszło u Greków" (651).
"W obrębie całości jednostki są jak ślepiec - gna je wewnętrzny duch" (656).
Nie będę tego tutaj czynił, niemniej zakończenie Heglowskiej historii filozofii, te kilkanaście ostatnich stron w trzecim tomie, zasługują na zacytowanie, ponieważ są bardzo treściwe - często chyba trzeba do nich wracać.
Hegel jest dość wybiórczy; nie ma co się dziwić. Augustyna pomija zupełnie. Tomaszowi poświęca jedną [sic!] stronę; może jest zazdrosny o Arystotelesa. Za to dość długo pisze o Cardano i Vaninin. O Böhmem rozpisuje się rozwlekle. "Przy całej toporności i barbarzyństwie właściwego Böhmemu sposobu przedstawiania jest wszakże u niego zarazem owa jedność [nieskończonej istoty] z rzeczywistością, obecność nieskończonej istoty [w rzeczywistości" (257). "Dopiero dzięki niemu pojawiła się w Niemczech swoiście niemiecka filozofia" (221). Böhme pisał bowiem po niemiecku, a tymczasem nawet późniejszy Leibniz pisał tylko po łacinie i francusku. Hegel posuwa się nawet do stwierdzenia, że Böhme był pierwszym prawdziwym niemieckim filozofem. "Poznaje się u niego niemiecki, głęboki umysł" (228). Chociaż "jego sposób przedstawiania zasługuje na miano barbarzyńskiego" (224), naturalnie, i "nie da się tego czytać jednym ciągiem" (227). Hegel interesująco broni następnie Spinozę przed zarzutem ateimzu. Słusznie też zauważa "sztywność" jego idei substancji. Nazywa to "mankamentem" systemu Spinozjańskiego. 'Mankament' to bardzo delikatne słowo jak na Hegla. Użycie tak delikatnego słowa świadczy o szacunku Hegla do Spinozy. "Nie ma żadnej czystszej i wznioślejszej moralności niż moralność Spinozy; człowiek w swym postępowaniu ma na względzie jedynie wieczną prawdę" (342). Ów szacunek nie przeszkodził mu jednak w wytknięciu Spinozie błędów, choćby delikatnie. Następnie: ciekawe jest omówienie Locke'a i Leibniza. Pascal jest nieobecny. Hegel nawet o nim nie wspomina - gorszące. Uwagi odnośnie Newtona są komiczne. Gorszące jest też to, jak niesprawiedliwie traktuje Hegel Jacobiego. Filozofia Kanta przedstawiona jest ciekawie, ale oczywiście Heglowi nie może się ona podobać do końca. "Jej studiowanie utrudnia rozwlekłość, szczegółowość i swoista terminologia, w jakiej jest ona przedstawiona. Jednak rozwlekłość ma również pewną zaletę; często jest powtarzane to samo, tak że główne twierdzenia utrwalają się w pamięci i nie jest łatwo stracić je z oczu" (508). Fichtego Hegel chwali, ale bardzo zachowawczo i nie omieszkuje podkreślać wieloktornie, że fichteanizm nie jest filozofią zupełną.
Początkowo może zaskakiwać, że bardzo pozytywnie odnośi się do Lutra i do reformacji. Wcześniej przecież pisał Hegel: "Nic nie jest tak niestosowne, jak usiłowanie albo żądanie niektórych nowożytnych, żeby cofnąć Kościół do jego pierwotnej formy" (47). [Notabene: Kierkegaard]. Ostatecznie jednak nie może inaczej: duch dziejów mu nie pozwala. Wcześniej jednak dość zdecydowanie chwalił Ojców Kościoła za to, że nie poprzestawali na zwięzłości Nowego Testamentu i zapisywali swoje interpretacje, tworząc zręby oficjalnej egzegezy.
W tej części Hegel wznosi się na wyżyny egotyzmu. Po wydaniu czegoś takiego nie ma już możliwości przekraczania granicy bezczelności. Nie chodzi nawet o to, że poprzeczka została zawieszona za wysoko. W obliczu Hegla sama możliwość zamachnięcia się na większą bezczelność po prostu nie istnieje. Hegel ją znosi. Trzeba trzymać się na baczności, bo Hegel stara się być przekonywujący w obracaniu wszystkiego na swoją korzyść i udowadnianiu, że to on i jego filozofia jest punktem dojścia wszelkiego myślenia i że tylko to się liczy. Nie można mu ufać, mimo iż stwarza pozrory wielkiego intelektu i ogromnej kompetencji filozoficznej. Kuszące byłoby potraktowanie go tak niesprawiedliwie, jak on traktuje innych. O myślach swoich współczesnych pisze, że "wyziera z nich [...] arogancka bezczelność" (646). Nie ma chyba lepszych słów na określenie myśli (i postępowania) samego Hegla. Względy moralne każą nam się jednak przed tym powstrzymać.
###
Zakwalifikowanie go [Jakoba Böhmego] jako marzyciela jeszcze nic nie znaczy. Bo jeżeli ktoś chce, to może zawalifikować w ten sposób każdego filozofa, nawet Epikura i Bacona; nawet oni sądzili bowiem, że człowiek ma swoją prawdę jeszcze w czymś innym poza jedzeniem, piciem i rozsądkowym życiem powszednim, wypełnionym pracą drwala, krawca, kupca, czy też załatwianiem spraw zawodowych i urzędowych (218).
"Tym, o ogólne w człowieku, jest myślenie, np. uczucie religijne; zwierzę go nie mam jest to uczucie ludzkie: i o ile jest ono religijne, nie jest ono jako uczucie pewnego myślącego [podmiotu] i określenie uczucia określeniem jakiegoś naturalnego popędu itd., lecz określeniem myślenia" (496).
"Jest wielkością naszej epoki, że uznana jest wolność, wolność ducha polegająca na tym, iż jest on w sobie u siebie, iż ma w sobie tę świadomość. Ale ta świadomość jest tylko abstrakcyjna; dalsza sprawą jest bowiem, że zasada wolności dochodzi z kolei do czystej obiektywności, zgodnie z czym nie wszystko, co przychodzi mi do głowy, co mi się nasuwa, jest prawdziwe z tego wzglęgu, iż objawia się we mnie, lecz jest to oczyszczane i jedynie [dzięki temu] dzięki myśli, która usuwa to, co szczegółowe, przypadkowe, otrzymuje swoją prawdziwą obiektywność - obiektywność, kóra jest niezależna od samej tylko subiektywności i która istnieje sama w sobie i dla siebie, tak że respektowana jest zasada wolności ducha" (500).
"Świat jest kwiatem, który rozwija się wiecznie z jednego nasionka" (572).
"Ironia ma świadomość tego, że jest mistrzem panującym nad tym wszystkim; niczego nie bierze na serio, uprawia grę wszystkimi formami" (602).
"Historia filozofii jes najbardziej wewnętrzą istotą historii powszechnej" (650).
"Światło myśli wzeszło u Greków" (651).
"W obrębie całości jednostki są jak ślepiec - gna je wewnętrzny duch" (656).
Nie będę tego tutaj czynił, niemniej zakończenie Heglowskiej historii filozofii, te kilkanaście ostatnich stron w trzecim tomie, zasługują na zacytowanie, ponieważ są bardzo treściwe - często chyba trzeba do nich wracać.
August 22, 2021
What a trip!
In this last volume, Hegel teaches almost to perfection all philosophies that precede him.
His assertions on Kant, Fichte and Schelling are the highlights. His critique is back in this last lecture also.
The ending is charming.
What always stood out to me is how, if you turn down all his explainaitions and use the dialectical materialism logic, the counterpart reveals itself almost automatically. Food for brain.
In this last volume, Hegel teaches almost to perfection all philosophies that precede him.
His assertions on Kant, Fichte and Schelling are the highlights. His critique is back in this last lecture also.
The ending is charming.
What always stood out to me is how, if you turn down all his explainaitions and use the dialectical materialism logic, the counterpart reveals itself almost automatically. Food for brain.
March 14, 2014
Hegel is rarely an esay read. Yet of all his works, this one more accessible than most. Hegel gives a brilliant account of the history of philosophy from the medieval era up to the Englightenment.
Read
March 28, 2020German Philosophy Professor, Historian Hegel's "Lectures on the History of Philosophy" is one of the best books about the history of philosophy since ancient philosophies. Hegel wrote for the ancient philosophy (for the different ancient philosophers), Hegel thought on "the nature philosophers" (like Democritos), "the Socratic philosophers" (like "sofists"), "Platon", "Aristoteles", "the dialecticians" (like Herakleitos, Epicuros), "the stoicism of ancient Roman philosophers", "the ancient metaphysicians". Then, Hegel wrote about "the medieval Christian philosophers", "the Renaissance and Reformation philosophies", and "the colonial age philosophies" (like Descartes). Hegel wrote a detailed history of philosophy! Hegel's third volume for the history of philosophy is very useful for understanding the formation of modern philosophies (like "the French enlightenment", "the German enlightenment", and "the British enlightenment" - "the modern realist, rationalist, dialectical, scientific, social philosophies".
Read
March 18, 2022Maravilloso. La filosofía ese registro en el que la intelección deja su huella.
Qué pesadez los neoplatónicos, seguido de esos años oscuros el medievo, la reestructuración en la escolástica genera cierta luz pero andar por lo pasos hace pesadísimo el transito a la edad moderna.
El ensayo de Spinoza es bellísimo, triste su gran falta pero honrado a detalle por Hegel. De ahí el detalle de como se trasforma el pensamiento en ciencia es enorme, Hegel es enorme, paciente, meticuloso.
Las ultimas hojas, el análisis concreto de Kant y su enriquecimiento en Fichte. El paso al romanticismo con Schelling y de nuevo la alerta del ensimismamiento, no de una manera tan brutal como Descartes o Locke, sino algo más ambiguo, más peligroso. Expuesto ya el vicio, la conclusión, nítida, holgura en tan corto ensayo, digestión total, enorme.
Qué pesadez los neoplatónicos, seguido de esos años oscuros el medievo, la reestructuración en la escolástica genera cierta luz pero andar por lo pasos hace pesadísimo el transito a la edad moderna.
El ensayo de Spinoza es bellísimo, triste su gran falta pero honrado a detalle por Hegel. De ahí el detalle de como se trasforma el pensamiento en ciencia es enorme, Hegel es enorme, paciente, meticuloso.
Las ultimas hojas, el análisis concreto de Kant y su enriquecimiento en Fichte. El paso al romanticismo con Schelling y de nuevo la alerta del ensimismamiento, no de una manera tan brutal como Descartes o Locke, sino algo más ambiguo, más peligroso. Expuesto ya el vicio, la conclusión, nítida, holgura en tan corto ensayo, digestión total, enorme.
April 8, 2022
These three volumes cover almost everything in the Western Cannon from Thales to Hegel. Excellent.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews