Lectures on the History of Philosophy 2: Plato & the Platonists

Lectures on the History of Philosophy #2

by Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Frances H. Simson (Translation)

G. W. F. Hegel (1770–1831), the influential German philosopher, believed that human history was advancing spiritually and morally according to God's purpose. At the beginning of Lectures on the History of Philosophy, Hegel "What the history of Philosophy shows us is a succession of noble minds, a gallery of heroes of thought, who, by the power of Reason, have penetrated into the being of things, of nature and of spirit, into the Being of God, and have won for us by their labours the highest treasure, the treasure of reasoned knowledge."

 

Volume 2 of Lectures on the History of Philosophy, titled Plato and the Platonists for this Bison Books edition, introduces the most renowned disciple of Socrates and the theory of Platonic forms before moving to Plato's disciple, Aristotle, whose advance to scientific thinking is carefully detailed. The subsequent increasing systematization and sophistication of philosophy leads to a discussion of the Stoics, Epicureans, and Sceptics. The first period in the history of philosophy comes to maturity with Plotinus in the third century B.C.

Genres: Philosophy, History, Nonfiction, Classical Studies

453 pages, Paperback

First published January 1, 1833

About the author

Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) was a German philosopher and one of the founding figures of German Idealism. Influenced by Kant's transcendental idealism and Rousseau's politics, Hegel formulated an elaborate system of historical development of ethics, government, and religion through the dialectical unfolding of the Absolute. Hegel was one of the most well-known historicist philosopher, and his thought presaged continental philosophy, including postmodernism. His system was inverted into a materialist ideology by Karl Marx, originally a member of the Young Hegelian faction.

Reviews

[Erick · Rating 4 out of 5]

I must admit that this was a better read than Schleiermacher's introductions to Plato's dialogues. One must acknowledge though that Hegel's discourse on the philosophies and philosophers treated often tells you more about his philosophical system and less about theirs; but his interpretations are certainly interesting and in some cases entirely possible.

This volume of Hegel's Lectures on the History of Philosophy certainly struck me as the most interesting of the 3 volumes. This volume deals with Plato, Aristotle, the Stoics, the Epicureans, the New Academy, the Sceptics, Philo, Cabalism, the Gnostics, Ammonius Saccas, Plotinus, Porphyry, Iamblichus, Proclus and a quick overview of the later Neo-Platonists. Some discussions are more thorough than others.

His discussion of Aristotle was incredibly interesting and I did find his interpretation of his philosophy compelling. He doesn't discuss the Middle Platonists very much; Philo is the sole exception and he lists him under Neo-Platonism and as a segue to his discussions of Cabala and Gnosticism. Obviously, Plutarch wasn't all that pioneering, but as one of the few Middle Platonists that still have substantial works extant, some discussion was probably warranted. Hegel only mentions the later Neo-Platonists like Simplicius and Damascius in passing. His most sustained discussions are reserved for Plato and Aristotle. Even when I think Hegel is going further in his interpretation than the textual evidence allows, his discussions are at least always interesting. Often the Greek terms are included which is really great. I'm taking it that this was found in the German text and the translator simply left them as is. It does allow one to see how Hegel could interpret the Greek the way he does. One should note that often the translator chooses to use the term “spirit” to translate “geist” where “mind” might be more appropriate. The term “mind” is certainly a more appropriate analogue to “nous” than “spirit” is.

As I've mentioned in other reviews of Hegel, Hegel co-opts almost every subject for his own system. He considers all earlier philosophies as moments in his movement of philosophical geist. These earlier philosophers and philosophies are treated with the same biased tendency. He is not shy about mentioning where he thinks his system advances and completes all of the preceding. If one keeps that in mind, this is certainly an engaging read.

[Nathan "N.R." Gaddis]

Is there anything to be learned about a history of philosophy by looking at its external dimensions? Let’s compare the relative quantity of space dedicated to several major portions of the history of philosophy as found in three different works :: Hegel’s, Russell’s, and Copleston’s. We’ll move from Thales to German Idealism.

Hegel’s three volume Lectures on the History of Philosophy is 1494 pages long (excluding the index). The introduction is 150 pages long ; then he begins in Greece.

Russell’s A History of Western Philosophy is 836 pages, excluding the index. He moves from the early Greeks to the beginning of the analytic tradition (circa 1945). Hegel is treated on page 730 (so I’ll treat the book as ending here to get my % of pages).

Copleston’s eleven volume A History of Philosophy begins also with the pre-socratics in Greece. I have the mass market edition which splits most volumes into two parts (I don’t have part 2 of volume nine, nor volumes 10 & 11). I’m not counting his pages, but Hegel and German Idealism are treated in volume 7 part 1. Russell is treated in volume 8 part 1. Copleston died in 1994.

We’ll follow roughly Hegel’s divisions.


Pre-socratics (including Socrates, ie, pre-Plato)
Hegel :: 338 pages, ie all of volume 1, minus the introduction
Russell :: 93 pages (13% of the text)
Copleston :: All of the pre-Socratics, Socrates, and Plato himself in the first half of volume 1, (292 pages).
The disproportional attention Hegel pays the pre-socratics is perhaps the most interesting result of this comparison.

Plato and Aristotle ::
Hegel :: 232 pages
Russell :: 104 pages, 15%.
Copleston :: Plato through the Old Academy gets 151 pages in part 1 of volume 1 ; Aristotle gets 123 pages in part 2 of volume 1.
Roughly the same number of pages between Hegel and Copleston ; but a disproportion via %? Both Plato and Aristotle pay off much more richly reading than reading=about.

The remainder of Greek and Roman philosophy through the Alexandrians, including Stoics, Epicureans, Skeptics, etc.
Hegel :: 221 pages.
Russell :: 83 pages, 12%.
Copleston :: 106 pages.
Hegel spends twice the number of pages as Copleston. For Hegel, this period plays a significant role in the experience of consciousness in his Phenomenology.

Medieval and Scholastic philosophy
Hegel :: 108 pages plus an obscure passage to Bacon of 49 pages.
Russell :: 190 pages, 26 %.
Copleston :: Pretty much all of volumes 2 and 3 (Bacon is treated in volume 3 part 2) :: vol 2 is “Mediaeval Philosophy” and vol 3 is “Late Mediaeval and Renaissance Philosophy”.
Russell’s disproportionate attention to this usually disregarded era of philoosophy (Hegel is out and out contemptuous) which confirms my suspicions about the closeness of medieval philosophy to today’s analytic philosophy.

From Bacon/Descartes to Hegel
Hegel :: 385 pages. Kant gets 56 pages.
Russell :: 239 pages, 33%. Kant gets 18 pages.
Copleston :: volume 4 “Modern Philosophy: Descartes to Leibniz” ; volume 5 “Modern Philosophy: The British Philosophers”; volume 6 “The French Enlightenment to Kant” and “Kant” (he gets a whole half volume!); volume 7 part I “Modern Philosophy: Fichte to Hegel.”


These numbers are subject to being inaccurate.

You are welcome to proceed drawing your own conclusions. I would only wish to point out that ‘bias language’ isn’t really a propo here insofar as only a philosopher can write a history of philosophy, because a history of philosophy is always already and must remain philosophy, which means that someone has to write it, someone who knows it and someone who finds their self engaged with the matter. “‘Objective’ history of philosophy” is an absurdity; nevertheless that the object register itself in subjectivity.

[the_deepest_black]

Kto nie zna filozofii, nie wiele dowie się od Hegla. Kto nie zna Hegla, niewiele dowie się z tej jego historii filozofii, choć historia filozofii jest momentem jego filozofii.
Styl jest okropny. Książka prezentuje się tak, jakby redakcja zrobiła wszystko, co w jej mocy, żeby zniszczyć potoczystość tekstu. Tyle że jest to, naturalnie, wina samego Hegla.

Część dotyczące Platona jest bardzo ciekawa. Podobnie jak część tycząca się Sokrates w tomie poprzednim. Hegel jest niewątpliwie pod urokiem Platona. Arystotelesa ceni jednak bardziej. Pytanie: czy nie jest tak wyłącznie z uwagi na jego dogmatyczną wiarę w rozwój Ducha? (To pisze Hegel: "Ta potrzeba istnieje dla poznania. I teraz [kolejno] pojawia się w świecie to, co jej odpowiada, a pojawia się za sprawą wewnętrznej konieczności ducha - nie w sposób zewnętrzny, lecz taki, jaki jest odpowiedni dla pojęcia [299-300]. A to cytat może najbardziej w tej kwestii reprezentatywny, przynajmnije jeśli chodzi o ten tom Hegla: "To, co rozważamy tu w taki suchy, abstrakcyjny sposób, jest bardzo konkretne. Mówi się, że cały ten kram, abstrakcje, któe rozważamy, pozwalając w ten sposób filozof kłócić się ze soba i spierać w naszym gabinecie, to [tylko] abstrakcje słowne. - Nie! Nie! Są to, moi Panowie, czyny ducha dziejów powszechnych, a zatem coś, co dokonuje się za sprawą przeznaczenia. Filozofowie są przy tym bliżej Pana niż ci, którzy karmią się okruszkami ducha; czytają oni albo sposują te postanowienia góry bezpośrednio w oryginale: mają obowiązek współuczestniczym w ich pisaniu. Kiedy świat obierał [inny] impuls [kierunek myśli], [filozofowie] byli w samym wnętrzu sanktuariu [ducha dziejów] i także w tym brali udział; innych zaś absorbowały własne partykularne interesy: ta oto władza, to konretne bogactwo, ta a nie inna dziewczyna. - To, na co duch dziejów powszechnych potrzebuje stu czy tysiąca lat, my robimimy szybciej, jestemy bowiem w tej dogodnej sytuacji, że to już historia i dzieje się w abstrakcji" [591]). Część tycząca się Arystotelesa jest jednak znów słabsza i mniej wartościowa poznawczo (nie licząc samej końcówki, która jest intrygująca). Hegel przeciwstawia się traktowaniu Arystotelesa jako empirysty na modłę nowożytną. ("Jego filozofia miałaby być empiryzmem, najgorszym Locke'izmem. [...] Żadnemu z filozofów nie została wyrządzona tak wielka krzywda za sprawą kompletnie bezmyślnych przekazów na temat jego filozofii, jakie do nas doszły i wciąż jeszcze są w obiegu, mimo że przecież przez całe stulecia różni filozofowie mili go za swojego nauczyciela. Przypisuje się mu poglądy, które są dokładnym przeciwieństwem jego filozofii" [147]. "Zgodnie z ogólnym poglądem na temat Arystotelesowskiej filozofii miałaby ona opierać się na empirii, a zasadą wiedzy, poznania, miałoby być dla Arystotelesa to, co my nazywamy doświadczeniem. Choć z jednej strony jest to pogląd z gruntu fałszywy, to z drugiej strony ma on swoją przyczynę w Arystotelesowskiej metodzie filozofowania. Dla udowodnienia tego wyobrażenia wskazuje się na pewne szczególne miejsca, traktowane w sposób izolowany" [161]. "Skarb Arystotelesa pozostaje od stuleci prawie zupełnie nieznany" [233]. "Faktycznie czasy nowożytne nie dopuściły się na żadnej innej filozofii takiego gwałtu jak na niej [na filozofii Arystotelesa] i żadnemu innemu ze starożytnych filozofów nie należą się tak wielkie przeprosiny jak Arystotelesowi. Jeżeli kto, to właśnie Arystoteles powinien być uważany za nauczyciela rodzaju ludzkiego [292]. "Spośród starożytnych właśnie Arystoteles jest najbardziej godny studiowania" [296]). Tymczasem Hegel poczytuje go za idealistę. Pytanie: czy nie posuwa się za daleko, bo wiara w rozwój filozofii przekonuje go, że nie może inaczej? (Arystoteles "posunął w swojej filozofii to, co zapoczątkowała zasada platońska" [146]). Przemawiałby za tym jego dość swobodny sposób rozumienia (i wykładu) tekstów Stagiryty. "Trzeba tylko zadać sobie trud zapoznania się z tym i przełożenia tego na nasz język, na nasze wyobrażenia, na nasz sposób myślenia" (267). "Jak w ogóle cała Arystotelesowska filozofia, tak i jego logika [...] wymaga
w istotny sposób owego przetopienia, w wyniku którego szereg jego twierdzeń doprowadzony zostaje do postaci koniecznej" (291). W każdym razie styl jest tragiczny. Gdyby nie świadomość, że czyta się Hegla (zła, snobistyczna świadomość autorytetu, zlituj się boże) nikt nie przebrnąłby przez ten bełkot. Czasem trzeba przebrnąć przez kilkadziesiąt stron gadaniny, żeby trafić na coś ciekawego. Jest to wielka wada, ale i zaleta tej książki.
Ciekawie Hegel mówi o Stoikach. Szczególnie wartościowe wydaje się zwrócenie uwagi na ideał mędrca stoickiego jako mędrca prywatnego, mędrca dla samego sobie, jakkolwiek abstrahującego od swojej jednostkowości. Mędrzec taki nie urzeczywistnia moralności w etycznej rzeczywistości, lecz niejako w abstrakcji. Nie stara się kreować rzeczywistości powracającej do swojej obiektywności, lecz abstrahuje od niej, ucieka i sam w swojej prywatności znosi swoją partykularność. W czasach rzymskich od mędrców stoickich wymagały tego warunki zewnętrzne.
Prezentacja sceptycyzmu akademickiego (Akresilaosa i Karneadesa) jest nader niezadowalająca. Na uwagę zasługuje wszakże zwrócenie uwagi na fakt, że ów sceptycyzm akademicki (Akresilaosa i Karneadesa) jednak różnił się od sceptycyzmu autentycznego, konsekwentnego (którego dzieje starał się tropić Sekstus Empiry, lekarz). I nie mogło być inaczej o tyle, o ile w Akademii błąkał się jeszcze, choćby tylko nocami, duch Platona.
W prezentacji faktycznego sceptycyzmu, która jest już znacznie lepsza, ciekawe jest podkreślanie różnicy między owym faktycznym sceptycyzmem a sceptycyzmem czasów nowożytnych, który zwraca się przeciwko prawdom myśli, zostawia zaś w spokoju bezpośrednie doświadczenie zmysłowe (tak to przynajmniej widzi Hegel). Śmieszne jest to, jak Hegel broni się przed sceptycyzmem, który rzekomo nie dotyka jego filozofii jako w najwyższym stopniu spekulatywnej - jako takie, której rzekomo nie da się przypisać żadnego afirmatywnego twierdzenia (ss. 472-474). ("Pojęciu jako pojęciu, pojęciu absolutnemu, nic ze strony sceptycyzmu nie grozi" [s. 447]). Można jednak wątpić, czy aby na pewno heglizm odporny jest na sceptycyzm autentyczny. Oczywiście - nie jest. Równie śmieszne jest odżegnywanie się Hegla do panteizmu, jakkolwiek intrygująco definiuje on ową różnicę panteizmu i filozofii (ss. 495-496).
Kontrowersyjne: Filozofia Plotyna „ma o wiele więcej z Arystotelesa niż z Platona” (t2, s.560).
Plotyna Hegel traktuje troszkę po macoszemu, bo też nie jest to jego ulubiony neoplatonik. Ulubionym neoplatonikiem Hegla jest Proklos. Hegel ujawnia w rzeczy samej, jak wiele mu zawdzięcza. Hegla moża traktować jako neoplatonika, neoplotynika, choć on sam zapewne bardziej wolałby, jeżeli już, tytułować się mianem neoarystotelika. Ale może powinniśmy go nazywać zwolennikiem neoproklosizmu? („Trzeba docenić wielką głębię myśli Proklosa, jej bardziej dojrzały, jasny, a także bardziej naukowy sposób wysławiania się. Jego filozofia, podobnie jak Plotyńska, ma formę komentarza do Platona” [t2, s.567]. „Proklos jest o wiele bardziej określony, doszedł o wiele dalej niż Plotyn i można powiedzieć, że pod tym względem spośród wszystkich neoplatoników właśnie u niego znajduje się to, co najznakomitsze, najbardziej dojrzałe” [t2, s.573]. „Proklos różni się od Plotyna tym, że ściślej trzyma się Platona i w sposób bardziej czysty oraz świadczący o wyższej filozoficznej kulturze wyróżnia momenty. […] Widzimy u Proklosa więcej rozróżnień [pojęciowych] i [więcej] jasności niż w Plotyńskiej mętności” [t2, s.574]. „Proklos jest szczytowym punktem filozofii neoplatońskiej; a ten typ filozofowania kontynuowany jest aż do późnych czasów” [t2, s. 588]. A jednak Hegel zaznacza, że co do samorozwoju jedności, to „samorozwój jednośli nie nabrał u Proklosa bardziej pojęciowego charakteru niż u Plotyna” [t2, s.569]).

W ogóle ktoś powinien zliczyć, ile razy Hegel powtarza się w swoich książkach, tzn. mówi to samo używając jedynie trochę innej roszady pojęć. Gdyby zabronić mu powtarzać się za często albo wyciąć z jego tekstów zbyt częste powtórzenia, to nader by owe księgi Heglowskie utraciły na wadze. (Sam Hegel o Plotynie: "W rezultacie pewne główne myśli powtarzane są nieskończenie często. Dlatego lektura jego pism jest czymś przyprawiającym o znużenie [...]" [527]. "Przebrnięcie przez to jest męczące" [526]. "Jest to astronomiczna, magiczna, medyczna, profetyczna lura. [...] Jest to mętny melanż" [513] - o filozofii kabalistycznej).

###

"Jednym z najpiękniejszych podarunków, jakie los zachował dla nas ze starożytności, są bez wątpienia dzieła Platona. [...] Jednak trudności z przedstawianiem jej na podstawie tych dzieł wynikają z tego, że filozofia ta była w różnych okresach różnie ujmowana, w szczególności zaś wielokrotnie dotykały jej niezdarne ręce ludzi nowożytnych, którzy - niezdolni do duchowego ujęcia tego, co duchowe - narzucili jej swoje prostackie wyobrażenia albo też uznali za najbardziej istotne i godne uwagi w filozofii Platona to, co faktycznie nie należy do filozofii [mity], ale do sposobu przedstawiania. Tym, co utrudnia zrozumienie filozofii Platona, jest w zasadzie tylko filozoficzna ignorancja" (4).

"Często to, co robił Platon, polegało jedynie na prezentacji filozofii dawniejszych filozofów; a w jego przedstawieniu swoiście Platońskie było tylko to, że nadał im głębszy sens" (17).

"Platon wkłada swoje myśli wyłącznie w usta innych osób, tak że on sam nigdy nie występuje pod własnym imieniem, co w rezultacie pozbawia całkowicie jego dialogi charakteru tetycznego, twierdzącego, dogmatycznego i w równie małym stopniu daje się zauważyć, że występuje tu podmiot (tzn. on sam jako podmiot). ...] U Platona wszystko jest całkowicie obiektywne i plastyczne. Jest to sztuka oddalania do siebie własnej myśli i przenoszenia jej często aż na trzecią czy nawet czwarta osobę dialogu" (18-19).

"Rozwlekłość Platona często budzi w nas przesyt" (63).

"Tym, co charakterystyczne dla Platona, jest przypadkowa forma - rozmowa będąca rozrywką szlachetnych duchów, wolnych ludzi, których zainteresowania dotyczą jedynie teorii, życia duchowego. Wpadają oni w trakcie tej rozmowy, prowadzeni przez samą treść, na najgłębsze pojęcia - są tam piękne miejsca, głębokie myśli, niczym klejnoty, na które natrafiamy, ale nie na piaszczystej pustyni, nie na białym trakcie, nie na kwiecistych łanach, lecz na drodze, po której musimy brnąć z mozołem (a owe klejnoty, kwiaty, są tu czymś, dzięki czemu przyroda poprawia nam nastrój)" (145).

### ARYSTOTELESA ###

"Był to jeden z najpłodniejszych, najwszechstronniejszych, najgłębszych geniuszy naukowych, jacy kiedykolwiek się pojawili - mąż, któremu równego nie wydała żadna epoka (146).

"Arystoteles przewyższa spekulatywną głębię Platona, ponieważ poznał najbardziej gruntowną spekulację, idealizm, i chodziło mu o to, by nadać tej spekulacji jak najszersze empiryczne rozwinięcie" (148).

"Miał okazję jak najdokładniej poznać filozofię Platońską i już choćby przez wzgląd na te zewnętrzne okoliczności [biograficzne i edukacyjne] przypuszczenie, z jakim można się spotkać, jakoby jej nie zrozumiał, należy uznać za arbitralne i zupełnie bezzasadne" (149).

"Arystoteles wykładał filozofię w sensie Platońskim, ale w sposób głębszy i rozszerzony - tak że zarazem posunął ją dalej" (149).

"To, że Arystoteles był wychowawcą Aleksandra, wygląda faktycznie w historii na nadzwyczajne zrządzenie losu. [...] To, w jaki sposób ukształtował Aleksandra, obala gadaninę o rzekomej nieprzydatności filozofii spekulatywnej" (150-151). [lol]

"Aleksander [rzekomo] osiągnął ową doskonałą pewność samego siebie, jaką daje tylko nieskończona śmiałość myśli; udało mu się uniezależnić od partykularnych, ograniczonych planów, podnieść je do godności pewnego celu całkiem ogólnego, jakim jest urządzenie świata, w którym obowiązywałaby zasada wspólnotowego społecznego współżycia, utrzymywania stosunków wzajemnych, świata, w którym powstawałyby państwa wyzwolone spod władzy partykularnej indywidualności" (152).

"Nic nie wskazuje na to, by Cyceron miał jakiekolwiek pojęcie o spekulatywnym aspekcie filozofii Arystotelesa" (160).

"Właściwa spekulacja Arystotelesa jest równie głęboka jak spekulacja Platona, a przy tym jest bardziej rozwinięta i świadoma; i przeciwieństwa otrzymują wyższą określoność" (163).

"Przedstawienie jego filozofii jest trudne, ponieważ nie sprowadza on jej do jakichś bliżej określonych zasad" (164).
"Trudno jest podać bliższe określenie filozofii Arystotelesa. Jest on o wiele trudniejszy do zrozumienia od Platona" (167)

"Gdyby filozofia zaczęła być traktowana poważnie, nie byłoby nic bardziej godnego od prowadzenia wykładów na temat Arystotelesa" (164).

"To, co prawdziwie obiektywne, ma też w sobie aktywność" (173).
ałoby być cos

[Marco Sán Sán]

Es brutal la capacidad de Hegel para estructura todo el pensamiento griego.

Socrates y la conciencia de sí que genera el gran cambio en el aparato cognitivo, el nacimiento de la individualidad. Platon y su esquematización exterior, lo que la racionalidad aplicada puede generar y Aristóteles mostrando como nace esta esquematización y su limite, uno mismo, tan noble como Socrates, sin tapiar el campo. De estas tres enormidades instantáneamente nace el dogmatismo y el escepticismo. El no saber que se esta en medio del discurso y creer algo sin saber que su nacimiento, ni desarrollo, solo seguir la regla o la incapacidad de desarrollar el discurso y no aportar nada, solo disfrutar de lo dado de buena manera.

Me pregunto como sería hablar con Hegel, su presencia como se percibiría, imponente, cálida, distante, avasalladora, abierta.

[Roberto Yoed · Rating 3 out of 5]

The previous lectures were outstanding: here we see Hegel trying to force dialectics even when a philosopher did not say something remotely close to what Hegel thinks he said.

In the previous volume, Hegel defines philosophy as a doctrine of truth yet he studies the skeptic school (one which did not believed in truth) as a philosophy. What a complete contradiction!

This and many mistakes are present in this work. A completely surprise after reading the brilliant past lectures.

I give it 3 stars because he really tried.

[Oliver · Rating 4 out of 5]

I like to imagine sitting in the back of Hegel’s lectures, struggling to restrain my laughter as he sternly recounts yet another ridiculous anecdote about a bizarre ancient philosopher with fanatic epigones before launching into a dense exegisis covering their entire ouvre in 5 minutes without skipping a beat

[Andrew Noselli · Rating 3 out of 5]

Here Hegel recounts the events that occurred during the middle period in the story of the long-history of man's reconciliation of mind and spirit. My edition was shorter than this edition.