Νυχτερίδες

by Lena Kitsopoulou, Λένα Κιτσοπούλου

Ένα κορίτσι δεκατριών χρονών σπάει την πόρτα της εφηβείας και μπαίνει μέσα. Μια μάνα σκύβει απελπισμένη πάνω από τη λεκάνη της τουαλέτας. Ένας μεσήλικας είναι πεσμένος κάτω, εδώ και ώρες. Ένας νεαρός περπατάει μέσα στο κρύο με τα χέρια χωμένα στις τσέπες του. Ένας πατέρας κλαίει τηγανίζοντας πατάτες. Μια Γιούλα έχει τυλίξει το καλώδιο του τηλεφώνου γύρω από το λαιμό της. Η οικογένεια κάθεται αγαπημένη στο τραπέζι και τρώει κατσικάκι του φούρνου· ή μήπως τρώει τα μέλη της;
Οι ήρωες του βιβλίου παλεύουν απεγνωσμένα να υποτάξουν τα σκοτεινά και βίαια ένστικτά τους αλλά αυτά είναι τελικά που θα τους σπρώξουν στο επόμενο βήμα, άλλοτε λυτρωτικό, άλλοτε καταστροφικό, πάντα όμως αναγκαίο και αναπόφευκτο.

Genres: Short Stories, Fiction

158 pages, Paperback

First published October 1, 2006

About the author

Greek: Λένα Κιτσοπούλου

Reviews

[Maria Bikaki · Rating 4 out of 5]

Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν δύναμη. Υπάρχουμε και εμείς. Κυκλοφορούμε και εμείς στο δρόμο, κάπου θα έχουμε σκουντήξει ο ένας τον άλλο κατά λάθος, πετάμε και εμείς τα σκουπίδια μας στους πράσινους κάδους, πηγαίνουμε και εμείς σινεμά, σίγουρα θα έχουμε σταθεί δίπλα δίπλα περιμένοντας να πρασινίσει το φεγγάρι, και σε μπαράκια πηγαίνουμε, απλώς είμαστε αδύναμοι, υπάρχουμε αλλά δεν έχουμε δύναμη. Στο δρόμο περπατάμε κανονικά στα δύο μας πόδια, απλώς στο σπίτι μας πέφτουμε συνήθως στα τέσσερα και μαζεύουμε γυαλάκια, ή χαζεύουμε μέσα σε τρύπες από λεκάνες, υπάρχουμε όμως. Δεν είμαστε ζόμπι.

Σκοτεινή και ιδιαίτερη συγγραφέας η Κιτσοπούλου για να είναι για όλα τα γούστα. Ίσως και να ναι λίγο άστοχη ή υπερβολική η σύγκριση αλλά μου θύμισε λίγο Καραπάνου. Προσωπικά μου άρεσε το στυλ και ξεχώρισα τη γραφή της.
Για dark καταστάσεις, λίγο μαυρίλα απαισιοδοξία και σαπίλα της κοινωνίας ότι πρέπει.

[Jackdaw ☄ Bronteroc · Rating 2 out of 5]

Ο γιος μου ο γύφτος 1/5
Νυχτερίδες 1/5
Αθήνα, 9 Δεκεμβρίου 3/5
Σάκης 3/5
Άβυσσος (στην Ανάβυσσο-αν δεν το έλεγα, θα έσκαγα) 1/5
Α.Π 4/5
Φου 4/5
Paradise 1/5
Τον πολυαγαπημένο μας σύζυγο, πατέρα, θείο και αδελφό 1/5
Η τρύπα 2/5
Πάει 2/5
Το φουστάνι 1/5

[Takisx · Rating 5 out of 5]

Αριστουργηματικα διηγήματά. Τα διαβάζεις και τα ξαναδιαβιαζεις, και λες τώρα γιατί τελείωσε αυτό; Αν θα διάλεγα πάντως κάποιο απο όλα, αυτό θα ήταν ο Σάκης. Μακράν το καλύτερο, κι ίσως με ένα τρόπο, σπουδή για το τι σημαίνει διήγημα.

[Nasia · Rating 4 out of 5]

Αυτό το βιβλίο διηγημάτων δεν είναι για όλους. Η γραφή της Κιτσοπούλου είναι πολύ ωμή, μας δείχνει την σαπίλα της κοινωνίας στο έπακρόν της. Μου φάνηκε λιτή και απέριττη, χωρίς να στρογγυλεύει καταστάσεις, μας περιγράφει πολύ δύσκολες καταστάσεις που πρέπει να κοιτάζουμε κατάματα στην κοινωνία μας και να στρουθοκαμήλίζουμε.
Ξεχωρίζω σίγουρα τα διηγήματα: "Νυχτερίδες", Αθήνα, εννέα Δεκεμβρίου", "Α.Π", "Paradise", "Τρύπα". Αλλά περισσότερο από όλα το "Πάει". Δεν σταμάτησα να κλαίω με αυτό το διήγημα 5 σελίδων.

Για εμένα αυτό το απόσπασμα μετουσιώνει απίστευτα δικά μου συναισθήματα και δεν έχω διαβάσει κάτι πιο κοντινό σε αυτό που προσωπικά βίωσα.

"Εγώ ήθελα να του μιλήσω και να μου μιλήσει. Να'ναι το χέρι του ζεστό να το πιάσω. Ήθελα να πούμε αστεία, ήθελα να μου σχολιάσει όλους αυτούς που μπαινοβγαίνανε εκείνες τις μέρες, που όλοι νόμιζαν ότι κάτι ξέρουν για το θάνατο, όλοι είχανε κάτι να πούνε, όλοι ξέρανε να δώσουνε κουράγιο ο ένας στον άλλο, όλοι μου χτύπησαν την πλάτη με συμπόνια, όλοι είχανε από μια ιστορία να διηγηθούνε για αυτόν, πάρτε, ρε, τα βρωμόχερά σας από πάνω μου, όλοι είχανε τον τρόπο να επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά την ύπάρξή τους, μόνο η Βασούλα πόναγε στ'αλήθεια, όλους τελικά τους καύλωνε ο θάνατος, μόνο αυτή πάλευε να χαμογελάσει, επιτέλους κάτι κουνιόταν μέσα τους και αυτό θέλανε να το πούνε, να το δείξουνε, ο φριχτός εγωισμός του ανύπαρκτου, αυτοί ήταν οι ανύπαρκτοι και όχι αυτός που πέθανε."

[George K. · Rating 3 out of 5]

Χθες πέτυχα την μικρή αυτή συλλογή διηγημάτων με μισό ευρώ (στην έκδοση που έδωσε πριν χρόνια η Ελευθεροτυπία), θυμόμουν ότι είναι ένα βιβλίο με κάμποσες αξιολογήσεις στο Goodreads και ότι έχει συζητηθεί αρκετά (τώρα βλέπω ότι το 2007 πήρε και βραβείο από το περιοδικό "Διαβάζω"), έτσι την αγόρασα και σήμερα έκατσα και την διάβασα σε μια ωρίτσα και κάτι.

Με δύσκολα θέματα ασχολήθηκε η συγγραφέας, μέσα έχουμε απιστίες, παιδεραστίες, κακοποιήσεις, δύσκολες ενδοοικογενειακές καταστάσεις, γενικά παίρνουμε μάτι την σαπίλα της κοινωνίας και τι μυστικά μπορεί να κρύβονται πίσω από τις πόρτες των γειτόνων μας -αλλά και τις δικές μας. Η γραφή είναι λιτή, χωρίς περιττές περιγραφές και ατελείωτους, βαρετούς μονολόγους, δεν μου φάνηκε όμως να έχει κάτι το ξεχωριστό. Επίσης δεν ένιωσα κάποιο δέσιμο με τις ιστορίες ούτε ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για τους χαρακτήρες (εκτός ίσως λιγάκι με αυτόν του διηγήματος "Αθήνα, Εννέα Δεκεμβρίου").

ΟΚ, δύσκολα θέματα, λίγη μαυρίλα και απαισιοδοξία, όμως μάλλον δεν ανήκω στο target group. Πάντως, μελλοντικά, υπάρχει πιθανότητα να διαβάσω και άλλα βιβλία της (αν τα βρω πολύ φθηνά).

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Ήταν μια σοβαρη κηδεια, παγωμένη, απλή, δε λιποθύμησε κανείς και η μανούλα του κρατήθηκε όρθια με πολύ κόπο και κουράγιο, χωρίς να κλάψει καθόλου, μόνο κάποια στιγμή ψιθύρισε ένα «αγάπη μου», σκέτο, έτσι όπως του αξίζει να είναι, μόνο μια λέξη, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μια λέξη, αυτό είναι η αγάπη, όπως και ο θάνατος, όπως και η ζωή, και όλες οι προσπάθειες για να τους δώσεις νόημα είναι κινήσεις απελπισίας, του ναυαγού οι χαιρετούρες, κάτι μπράτσα που κουνιούνται πάνω κάτω, κάτι στόματα που ανοιγοκλείνουνκαι λένε συνήθως μαλακίες, κάτι σώματα που παλεύουν να μπουν το ένα μέσα στο άλλο, κάτι φωνές, μια άχρηστη βαβούρα, που πάντα καταλήγει στο νεκροταφείο, και αναγκάζεται επιτέλους να το βουλώσει, να σκάσει και να καρφώσει τα μάτια στο κενό, να πάψει να ακούει τον εαυτό της και να ακούσει το χραπ από το φτυάρι και το χραπ από το χώμα που σκάει πάνω στην κάσα, σαν μια τελευταία μούντζα πάνω στον άνθρωπο, πάρ' τα. Μου 'θελες και περιπέτειες.

[Eli · Rating 4 out of 5]

Διηγήματα - ψυχολογικά θρίλερ. Γραμμένα να σε παίρνουν από το χέρι ήπια στην αρχή και να κορυφώνονται σαν γροθιά στο στομάχι. Εξαιρετική Κιτσοπούλου.

[Calypso · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετική συλλογή διηγημάτων της Λένας Κιτσοπούλου. Της έδωσα 5 αστεράκια αν και γενικά επιφυλάσσομαι να απονείμω το άριστο. Με το πέρασμα του χρόνου συχνά ξεβάφουν οι έντονες αρχικές μου εντυπώσεις από βιβλία. Δε νομίζω όμως ότι αυτό θα συμβεί και με τούτη τη συλλογή. Τώρα που γράφω, οχτώ μήνες αφότου διάβασα το βιβλίο, σχεδόν κάθε στόρι είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μου σα φωτογραφία. Αρκεί μια λέξη ή φράση, μια εικόνα, μια λεπτομέρεια για να θυμηθώ ακριβώς την κάθε ιστορία και την αίσθηση όταν την πρωτοδιάβαζα. Οι ιστορίες της έχουν αφήσει ανεξίτηλα ίχνη.

Εν μέρει αυτό οφείλεται στα θέματα της Κιτσοπούλου που καταπιάνονται με το σκοτάδι: θάνατος, παιδοκτονία, απιστία, κακοποίηση, ξεπαρθένεμα, παιδοφιλία.Δεν υπάρχει διήγημα που να μη συγκλονίζει, δε βρίσκεις ανακούφιση σε καμιά σχεδόν ιστορία, κάθε ιστορία και γροθιά. Σχεδόν σε κάθε διήγημα υπάρχει κι ένας θάνατος, είτε πρόκειται για το 'θάνατο' της παιδικής ηλικίας της πρώτης ηρωίδας καθώς γίνεται γυναίκα, είτε για το 'θάνατο' του καλοκαιριού στο μικρό διήγημα για το κλειστό μπιτς μπαρ είτε για τον αναπάντεχο θάνατο ενός πενηντάρη που καπνίζει και ονειροπολεί για την Ποπούλα και που σημαίνει και το θάνατο μιας καλύτερης τύχης για την Ποπούλα. Τέτοια θέματα είναι τα αγαπημένα μου οπότε κι αυτό έπαιξε το ρόλο του στο να αγαπήσω το βιβλίο. Σίγουρα δεν είναι για όλους.

Ένας άλλος λόγος που το εκτίμησα είναι η λιτή, σφιχτοδεμένη γραφή της συγγραφέως. Δε βρίσκεις πλατειασμούς, περιττές περιγραφές, μακροσκελείς εσωτερικούς μονολόγους. Σύγχρονος, άμεσος λόγος. Το γράψιμο κάθε ιστορίας μου θυμίζει ένα ποτήρι γεμάτο νερό ως το σημείο που δε θα ξεχειλίσει αλλά που δε χωρά και σταγόνα παραπάνω. Αυτό είναι και το δύσκολο θέμα με τα διηγήματα: πόσα να χωρέσεις, πόσα να αφήσεις έξω. Η Κιτσοπούλου έχει καταφέρει να βρει αυτή την ισορροπία.

Από τότε που επέστρεψα από Αγγλία προσπαθώ να διαβάζω όσο μπορώ ελληνική λογοτεχνία, και είμαι δυστυχώς συχνά απογοητευμένη. Αυτό το βιβλίο - παρόλη τη σκοτεινή,καταθλιπτική, απελπιστική θεματική του - με έκανε τελικά να ελπίσω.

[Panagiotis · Rating 5 out of 5]

Είχα να διαβάσω τόσο καλά διηγήματα από τότε που είχα διαβάσει Tennessee Williams. Συγνώμη αλλά τι προσλαμβάνουσες έχει αυτή η κοπέλα, τι βιώματα, τι φαντασία.
Διηγήματα φτιαγμένα για γερά στομάχια αλλά τόσο καλογραμένα που είναι όαση ανάμεσα σε αυτά που κυκλοφορούν .

[George Spirakis · Rating 4 out of 5]

έντονα αληθινό, αυτό αρκεί

[Olga · Rating 3 out of 5]

Η Κιτσοπούλου έχει αφηγηματική δύναμη και σε παρασύρει "μέσα" στις ιστορίες της. Μου άρεσε το πως έμπαινε και έβγαινε από το πρώτο πληθυντικό σε πρωτοπρόσωπη σε ένα από τα διηγήματα, είναι τέτοια η ροή που και ψεγάδι να υπάρχει, δεν το προσέχεις. Μετά όμως αρχίζουν τα προβλήματα. Δεν με σοκάρουν τα θέματα με τα οποία ασχολείται, αλλά σε μια συλλογή με, ξέρω γω, δέκα διηγήματα, σε δύο από αυτά ο γονιός συνθλίβει το κεφάλι του παιδιού του, που στην μια μπορεί και να μην είναι δικό του. ΟΚ, Λένα μου, οι οικογένειες είναι σάπιες και κανείς δεν αγαπάει κανέναν. We got that the first time. Πολλά διηγήματα που ήταν καλές και αβανταδόρικες ιδέες αλλά τελικά σου αφήνουν την επίγευση των πρώτων ταινιών του Λάνθιμου. Πολλή διαστροφή για το τίποτα. Το θεατρικό της υπόβαθρο προφανές, και από το grand guignol προτιμώ τελικά τα φινάλε της που έχουν αυτή την διονυσιακή θεατρικότητα. Παραπέμπει σαφώς σε θέατρο in-yer-face μόνο που η Κιτσοπούλου δεν είναι Σάρα Κέην, και ακόμα και η Σάρα Κέην άντεξε να είναι η Σάρα Κέην μόνο 28 χρόνια. Δεν υπάρχει παρά ελάχιστα ο σπαραγμός και το true wit που κάνει ένα έργο exceptional. Παρόλα αυτά υπάρχει εξυπνάδα και υπάρχει και ταλέντο. Πιο πολύ μου έμεινε το διήγημα με τον κακομοίρη που προσπαθεί να χωρίσει την γυναίκα του σε ένα εστιατόριο και είναι τόσο μα τόσο λίγος. Το λιγότερο μακάβριο της συλλογής. Έχει κι άλλες - πολλές - εμπνευσμένες στιγμές, αλλά του λείπει η λεπτότητα. Να μου πεις δεν είναι στόχος της, στόχος της είναι a fun ride in the cesspool. Περνάς όντως καλά, αλλά μετά χρειάζεσαι ένα μπάνιο.

[Basia Cabaj · Rating 4 out of 5]

Mam mieszane uczucia. Były w tej książce ciekawe, intrygujące, satysfakcjonujące opowiadania. Było też dużo przemocy i maltretowania (głównie dzieci). Na początku myślałam, że autorka wybiera przemoc jako środek do przekazania konkretnych myśli w swoich opowiadaniach, potem myślałam, że wymyśla opowiadania wokół tego, żeby była w nich przemoc. Dla wielu osób ta książka będzie absolutnie okropna, ale nie chciałam dawać trzech gwiazdek, bo w wielu momentach czułam ogromny potencjał.

[Eftihia S. · Rating 4 out of 5]

Το στοιχείο που απογειώνει κατά τη γνώμη μου τη γραφή της Λ. Κιτσοπούλου στις Νυχτερίδες, είναι η ένταξη σουρεαλιστικών/παράλογων χαρακτηριστικών στις κατά τα άλλα απόλυτα ρεαλιστικές και καθημερινές ιστορίες που συνθέτει. Πλέκει τους ιστούς της αφήγησης της με άξονα ακριβώς αυτή την σκοτεινή παραλογή, αποδεικνύοντας έτσι πως δε νοείται ανθρώπινη πραγματικότητα δίχως σουρεαλισμό και διαστροφή. Ο αναγνώστης παρατηρεί από κοντά τους χαρακτήρες να κινούνται στο αχανές περιθώριο του μυαλού τους, ψάχνοντας απελπισμένα τρόπο διαφυγής. Εκεί που η απόπειρα λύτρωσης τους από αυτό συναντά το όριο του παραλογισμού, η Λ. Κιτσοπούλου περιγράφει με έναν αποκρουστικά γοητευτικό τρόπο τον ανθρώπινο νου, τις τάσεις και τις παρεκκλίσεις του.

[Kyriaki K.K · Rating 4 out of 5]

Η Λένα Κιτσοπούλου είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. You either love her or hate her- όπως συμβαίνει με όλες τις έντονες προσωπικότητες εξάλλου. Πρώτο βιβλίο της που διαβάζω και φέρνω στο μυαλό μου κάτι που την άκουσα να λεει σε μία συνέντευξη σχετικά με τη συγγραφή, "το λευκό χαρτί είναι τρομερά λευκό. Είσαι εσύ και το τίποτα". Διαβάζοντας λοιπον τις Νυχτερίδες έχω να πω ότι στη μάχη της με το τρομερό λευκό, πήρε το τίποτα και το μεταμόρφωσε σε κάτι. Της δίνω τη νίκη.

[Maria · Rating 4 out of 5]

Είμαι λάτρης της Κιτσοπούλου. Με εντυπωσιάζει πάντα η απλότητα με την οποία περιγράφει τις πιο φρικιαστικές ιστορίες. Αυτό το βιβλίο με ενόχλησε περισσότερο από όλα τα άλλα που έχει γράψει. Νομίζω είναι το πιο σκληρό.

[Abibliophobia · Rating 3 out of 5]

3.5⭐

[Aleksandra · Rating 4 out of 5]

Zbiór opowiadań o przekraczaniu granicy, o ludziach, którzy po prostu pękają. Niezwykle szokujący i brutalny obraz życia. Autorka gra na nosie czytelnikom - i to dosłownie - zaskakuje i wciąga w swoją pokrętną logikę wydarzeń. Szukanie drugiego dna jest czasami po prostu głupie, co udowadnia w ostatniej historii. Naprawdę dobra lektura!

[Μαρία Ντάμπου · Rating 4 out of 5]

Πολύ πολύ σκληρές ιστορίες που " σώζονται " από τα υπερρεαλιστικά στοιχεία που συνυπάρχουν στην αφήγηση. Η κορύφωση ή η λύτρωση του ήρωα - ακραία, βίαιη, παράλογη,-τελικά αποδεικνύεται σωτήρια για τον αναγνώστη, αφού αισθάνεται ότι διαβάζει λογοτεχνία και όχι την αφήγηση μιας ιστορίας που, ευτυχώς όχι πολύ συχνά, ακούμε ή διαβάζουμε σε αστυνομικά ρεπορτάζ. Αυτό το στοιχείο, νομίζω, πως κάνει τις ιστορίες αυτές τόσο συγκλονιστικές!

[MARIALO · Rating 5 out of 5]

Γροθιά στο στομάχι, μικρές ιστορίες δοσμένες ωμά, ειλικρινά , βίαια. Όπως είναι πολλές φορές , η ζωή, η πραγματικότητα και η κοινωνία μας. A must read

[Aleksandra · Rating 4 out of 5]

Książka jest niezwykle wciągająca, chce się ją pochłonąć w całości, a jednocześnie jest to najbardziej obrzydliwa rzecz, jaką czytałam.

[Jankuś · Rating 4 out of 5]

3.5 w sumie fajne ciekawe dziękuję Graziu lubię takie

[Maria Papageorgiou · Rating 3 out of 5]

3.5

Μου άρεσε πολύ η γραφή αλλά ορισμένες καταστάσεις μού φάνηκαν υπερβολικές χωρίς λόγο.

[ιφιγένεια παπούλη]

«τελικά κρατάμε κάποιον κοντά μας μόνο και μόνο για να μη μοιάζουμε με τρελούς την ώρα που μιλάμε μόνοι μας.»

[Anastasia Kasimidou · Rating 5 out of 5]

Συγκλονιστικό. Τρομερά σκοτεινό και καθόλου ευχάριστο, αλλά είναι συγκλονιστικό

[Kastiel · Rating 4 out of 5]

Obraz człowieka na skraju wytrzymania; Kitsopoulou przedstawia w swoich opowiadaniach najbardziej brudną, wulgarną, często obrzydliwą stronę natury ludzkiej - momentami niezrozumiałą, momentami docierającą aż do kości. Przy niektórych opowiadaniach szczęka opadała mi z wrażenia, przy innych z niesmaku (dwa ostatnie, dla przykładu, na spokojnie można pominąć, ale ,,Ateny, dziewiąty grudnia" i ,,Naszego najukochańszego małżonka, ojca, wujka i brata" powiesiłbym sobie na ścianie). Książka zdecydowanie specyficzna, z rodzaju "albo ją pokochasz, albo znienawidzisz".

[Zembroo · Rating 4 out of 5]

To mocna książka. Nie wiem, czy wytrzymałabym, gdyby była dłuższa. Autorka nie bawi się w eufemizmy, rzuca wykreowanymi obrazami i czytelnikowi nie pozostaje nic poza przyjęciem ich i podjęciem prób znalezienia sensu.
Zwróciła też uwagę na bardzo ważną rzecz, która charakteryzuje literaturę - autor zasadniczo może napisać dosłownie wszystko, nawet gdyby to była największa bzdura na świecie, a czytelnikowi nie pozostaje nic poza daniem wiary tym słowom i ewentualnie szukaniem ukrytych znaczeń.
Generalnie dla mnie trochę zbyt brutalne i smutne, ale zdecydowanie warto było poświęcić tej książce trochę czasu.

[Al Capwned · Rating 4 out of 5]

Τα συναισθήματα των χαρακτήρων των διηγημάτων αυτών φαντάζουν τόσο ρεαλιστικά στον αναγνώστη, που είναι λες και η συγγραφέας έχει ζήσει όλες αυτές τις "ακραίες" καταστάσεις στις οποίες αναφέρεται. Ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι ο τρόπος με τον οποίο χτίζει την κάθε ιστορία. Ξεκινώντας από κάτι φαινομενικά αθώο και καθημερινό, για να καταλήξει σε κάτι σοκαριστικό.

[Μαίρη · Rating 5 out of 5]

Δώστε Κιτσοπούλου στον λαό, δώστε και σώστε

[Eugenia · Rating 4 out of 5]

Το διήγημα "Πάει" το ξεχωρίζω σίγουρα γιατί μιλάει για την απώλεια από την μεριά των ατόμων που τους αφορά. Όχι από "κοινωνικής" απόψεως.
Η προσέγγιση των πολύ κοντινών ατόμων του ανθρώπου που φεύγει είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα και θα έπρεπε να είμαστε φειδωλοί πριν ανοίξουμε το στόμα μας και μοιράσουμε "κουράγια" και "καλούς παραδεισους". Το διήγημα με άγγιξε, καθώς παρουσιάζει την διαχείριση του θανάτου και την "παράσταση" του εγώ από ανθρώπους που βρίσκουν μια επιβεβαίωση στις κηδείες. Κάτι που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, παρόλο που είναι "κοινωνικά συμβατό".

"..που όλοι νόμιζαν ότι κάτι ξέρουν για τον θάνατο, όλοι είχανε κάτι να πούνε, όλοι ξέραμε να δώσουν κουράγιο ο ένας στον άλλο, όλοι μου χτύπησαν την πλάτη με συμπόνια, όλοι είχανε από μια ιστορία να διηγηθούν γι'αυτόν [...] όλοι είχανε τον τρόπο να επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά την ύπαρξη τους [...] επιτέλους κάτι κουνιόταν μέσα τους και αυτό θέλανε να το πούνε, να το δείξουνε, ο φριχτος εγωισμός του ανύπαρκτου."

[Evgenia Ant · Rating 2 out of 5]

2,5. I was expecting more from the book and the writer. I found most of the stories dull. The one story I genuinely liked is the one titled "Paradise", a really short story of 3 pages.
I understand that the writer aims to uncover the moral decay of the greek society exploring themes
such as domestic violence, pedophilia, extramarital relationships, sexual abuse, incest, drug addiction etc and in principle I like the literary ruminations around these 'difficult' subjects. However, I think that the stories are somehow uninspired and depend mostly in the schock value of the subject-matter.
I decided to read greek literature after a long long time, and I think I will continue to avoid it in the future.