Death and the Penguin

Пикник на льду #1

by Andrey Kurkov, George Bird (Translator)

Viktor is an aspiring writer with only Misha, his pet penguin, for company. Although he would prefer to write short stories, he earns a living composing obituaries for a newspaper. He longs to see his work published, yet the subjects of his obituaries continue to cling to life. But when he opens the newspaper to see his work in print for the first time, his pride swiftly turns to terror. He and Misha have been drawn into a trap from which there appears to be no escape.

Genres: Fiction, Ukraine, Mystery, Russia, Crime, Contemporary, Book Club

228 pages, Paperback

First published June 1, 1996

About the author

Andrey Kurkov is a Russian and Ukrainian writer who writes in Russian (fiction) and Ukrainian (non-fiction).

Kurkov was born in the small town of Budogoszcz, Russia, on April 23, 1961. When he was young, his family moved to Kyiv, Ukraine. In 1983 Kurkov graduated from the Kyiv Pedagogical Academy of Foreign Languages and later also completed a training in Japanese translation.

Among Kurkov's most famous Russian novels are 'Smert postoronnego' (1996, translated into English in 2001 under the title 'Death and the Penguin') and 'Zakon ulitki' (2002, translated into English in 2005 as 'Penguin lost)'. Kurkov's only Ukrainian non-fiction book is 'Ruh "Emanus": istoriya solidarnosti' (2017).

Reviews

[Baba · Rating 3 out of 5]

Post-Communist Kiev like many places in the former Soviet Union is swings from recession to recession, with a failing currency and a tottering state, with the spaces created being filled by corruption and organised crime; aspiring writer Viktor Zolotaryov lives with his pet penguin(!) Misha when his life takes a change when he gets a job writing obituaries of people... before their deaths! And that's just the beginning of this tragi-comic look at a man trying to navigate the post-Communist Ukraine.
Andrey Kurkov :)

As his friend and 'family' group begins to grow (from a zero starting point) he gets another opportunity, this time organised crime families have taken a fancy to having a penguin at their funerals! The interesting, global bestselling work is not about crime fiction or collapsing states, it's simply about a man and his penguin losing control of their lives and becoming part of other people's stories and how that impacts on them. Serious! 7 out of 12. I loved this dearly on first reading, but it loses its shine after each rereading for me.

2022 read; 2009 read (other version)

[Mariel · Rating 4 out of 5]

Death and the Penguin is a sweet and strange little book. It won't admit it is sweet. Don't call me sweet! I'm so sad. Can't you see that I'm sad? It might say. I'm not sure how to review it without sounding like a weirdo. I liked it a lot and almost loved it. It was almost warm and it almost made me happy. I almost belonged there. It is bittersweet feeling like going to a funeral and looking around to see if anyone else showed up, like that would make a difference. If you were the sort to show up to other kids parties (kids you didn't know very well, or at all) just in case no one else showed up. Why are there no black veiled women in the back? What else is the measure of success? 'Penguin' reads like reading about strangers who you are worried for in case no one else is. Kind of. At least, until I wore out my welcome like those kids parties. This girl told me that she had her "real" party the next day and this was the one for me to go to. I began to feel a bit like that. Why can't I just say it dragged a bit, like a normal person?

Or it is an obituary. Did Ashton Kutcher tweet about it or did he delegate to his missus? I'm not crazy. Viktor's job is writing obits. (He also goes to funerals. Not crazy.) Viktor is a forty something year old writer living in post soviet Ukraine. Okay, Viktor reminded me of my ex boyfriend in some not too comfortable ways (it was eerie. Right down to the pissing and moaning about how it wasn't sunny one day, as if that was something anyone else had control over). He's a writer too and he whines a whole lot about not having time to write when he doesn't write much when he does have time. Like it is anyone else's fault or you are stopping them from writing. Viktor whines about having to have a day job to pay the bills. Okay, I may be projecting the high level of douchiness onto Viktor. He was not as bad as my ex boyfriend. But still! I didn't warm to Viktor at all because of this similarity. Don't they know that everyone has to work and it isn't always something that makes us feel fulfilled? Suck it up, Vik! It was a weird place to want to tell Viktor that he was lucky to have a job and have food to put on the table when I had the feeling it was meant to be a situation for the reader to sympathize with him. He was sad. He was afraid to feel happy for what he had. I started to worry about the other people in his life, in case he wasn't appreciating them. There's only so much you can do if he's willfully blind, you know.

Should I spoil the plot? There's mafia reasons behind the obits and missing bodies. I didn't care as much about this stuff. I didn't care at all about the forced penguin performances at funerals except to want to cry for Misha when he collapses after all of those funerals in the rain. Viktor should have stood up for him.
Misha was a penguin in the zoo until he was a penguin in Viktor's apartment. I love Misha so much. I worried about him. I felt like I knew how he felt. He stared at the wall. I wanted to listen for his foot falls. I wanted to keep him company. Viktor was a tool whining about his sunny days. Misha was too hot! It was pretty brilliant the way that Kurkov wrote the worry here. Viktor was alone and Misha was alone. They had each other to notice they were there (at least on good days). Yet there had to be a push pull for Misha belonged in the cold and Viktor wanted the warmth. They weren't of a kind. They really are the terminal whiners dream couple. Who do you want to be with when you can't stand to declare yourself? When you don't know what you want? I admire Kurkov for writing this so well. Viktor and Misha have other friends of a kind in their lives. The kinds of friends who cannot step on your toes. Can you stop looking at your feet to see that they are unstepped on? Okay, I admit that Viktor would chase me away. I would leave the party. I don't want to step on his feet and I would hate for anyone to think I wanted to step on their feet. It was neat that Death and the Penguin made me feel like I could be there to do that.

It was really too bad about the boring mafia plot that took over towards the end. There's a second book. I'm nervous about reading it. What if it makes me too worried about Misha that I can't stand it? I want to have hope that he'll get to swim in ice cold water and come back for a pat on the head, if he wants it.

Fuck. I did that review thing where I only thought about the interpersonal relationships again. So the obits were pretty good and Viktor got a bit of an ego about them. (The obits are another way of trying to make amends for what they or someone else did. Worrying. In case something is too late.) They were about some pretty terrible people and he wrote about them in a humanistic way with some philosophy thrown in (all better than I make it sound. I'm not a writer). I was wondering how he would have written about some of the famous people who have recently died. For example, a certain dictator. (I bet he wouldn't have credited Steve Jobs with pixar either. Or painted Christopher Hitchens as a saint.)

I also liked a whole lot that the former USSR was this bizarre world you couldn't figure out and so they don't try to. That was pretty good for not attempting to explain away why they would want to have someone write obits for people they wanted dead. Or give away penguins to civilians. Or any of it. It felt like the wall that Misha is always staring at. He doesn't look at the wall, really. What is there to see? It's there to lean towards and ignore. Pretty perfect for when you're trapped in some place that doesn't make sense and you know you don't belong there. Misha staring at the wall is the image from the book that stands out in my mind the most. I

[K.J. Charles]

I've got a bunch of Ukrainian reads lined up in solidarity, and I hope they're all this good. Cracking dark comedy/weirdness in which a jobbing writer and his pet penguin (don't ask) find themselves enmeshed in a plot that slowly but surely distorts our hero's moral centre. Wry, stoic, bleak, but very funny in the teeth of the darkness.

[Matthew Ted · Rating 5 out of 5]

46th book of 2023.

Update: I haven't stopped thinking about this bizarre, funny and lonely book since finishing it. I think it's one of the best things I've read in a while. I felt compelled to return to my review (which I softened at the time because I enjoyed the book so much I wanted to avoid gushing), as last night I was down the beach with a number of people, one of them being D., an absolutely mad Frenchwoman who went to university with my father in the 70s. They've been friends since. She arrived with a French copy of La Peste for me (I later found, slotted in, a postcard on which she'd written a little message to me and signed it with her name, two breasts drawn into the flowy signature), and began talking about all sorts. The thing with D. is that she rarely finishes a story. She will interrupt herself continually and start over five separate stories all which somehow lose their way or fizzle out so by the end of it you realise you have a handful of beginnings and not a single ending. A story about Malta is interrupted by a memory of her homeland, etc., etc. She asked me how my writing and reading was going and I told her. She asked me if I had read anything good recently and I told her, honestly, not much, other than this one book. It's by a Ukrainian writer, Kurkov, about a penguin... And here she boomed over me, 'I can't believe you're talking to me about this right now!' I asked her why. She had read it, maybe thirty years ago, she said, in an airport, and also adored it. The depressed penguin. The obituaries. The little girl. Later in the evening we both rounded on two bewildered others and with no introduction began telling them about the penguin and the deaths and the poor little girl, failing to mention we were talking about a novel. Her husband, who was there, M., was, by a mad coincidence, wearing a shirt covered in standing cartoon penguins. So, a Kurkov inspired evening.

--

4.5. Finally, my first 5-star read of the year, as I don't count re-reads. A few years ago in a bookshop in Bournemouth, I was talking to a very knowledgeable man who worked there about translated lit. We discussed a few writers together, Tokarczuk, Andrić, etc., and he asked me if I had read Kurkov. I told him I hadn't. He immediately pulled this off the shelf and said, You have to read this. It's brilliant. I believed him enough to buy a copy for myself, but clearly not enough to read it until now.

Poking through reviews this hasn't received many 5-stars, and I understand why; but for me it's just the perfect combination of things I like in a book: dark humour, surrealism, paranoia, satire... I mean, it's about a writer (therefore becoming my book for #6 of my challenge with Alan: read a book with a writer as the protagonist), who writes obituaries for people who are still alive and has a pet penguin and ends up looking after his friend's daughter too. For the most part, the book is strangely wholesome, but there's a dark undercurrent to it and Viktor's (the protagonist) job and the nature of it. Reminded me a lot of Vladimir Sorokin, whom I also love to read. This is a very personal 5-star rating, then. If I recommended it to people I can easily see them giving it 3 or 4 stars, but a joyful read for me. I'm now very excited to read Kurkov's newly translated Jimi Hendrix Live in Lviv which is on this year's Booker International list.

[Amirsaman · Rating 4 out of 5]

این یک داستان معمایی/مافیاییِ صرف نیست، که آمیخته شده است با تجریبات روزمره‌ی یک نویسنده، مردی بالقوه تنها، که بالفعل تنها نیست. داستان میشای ناپنگوئن و میشای پنگوئن.
ترجمه‌ای شدیداً قابل اطمینان، جلدی فوق‌العاده زیبا، و قطعی محشر.

[KamRun · Rating 3 out of 5]

اگر کسی بخواهد به آینده فکر کند، باید در همین حالتِ معمولِ بودنش فکرش را بکند، آینده‌ای که تنها با جنگیدنِ روبه جلو بدست می‌آید. فقط جلو رفتن، بدون آنکه آدم لحظه‌ای بایستد تا بخواهد توی تاریک‌خانه‌ای انگشت کند یا یک دفعه ویرش بگیرد در ماهیت خود زندگی تغیری بدهد. زندگی یک جاده است و اگر ازش پرت افتادی یا خواستی میان‌بر بزنی، خداحافظ؛ جاده گم شد، تمام شد! و جاده‌ی بلندتر یعنی زندگی طولانی‌تر اصل ادامه‌ی سفر است، نه رسیدن به مقصد. گذشته از تمام این‌ها، مقصد که همیشه یکی است: مرگ

انتخاب‌هایی هستند که برگزیدنشان به مثابه‌ی قدم گذاشتن در باتلاق است، ذره ذره در آن فرو می‌روی و زمانی متوجه وضعیت‌ موجود می‌شوی که دیگر کاری از دستت برنمی‌آید، آن‌هایی که با کاراکتر والتر وایت آشنا هستند بهتر متوجه منظورم می‌شوند. مرگ و پنگوئن هم چنین داستانی‌ست، روایت گیر افتادن ویکتور نویسنده در ماجرای مافیای روس و اکراینی. ویکتور نویسنده‌ای ست که چشمه‌ی الهامش خشک شده و قادر به نوشتن و کسب درآمد قابل توجه از این راه نیست، یک نویسنده‌ی ناموفق از سیاهی لشکر شکست‌خورده‌های اجتماع. و حالا با پیدا شدن یک مشتری مشتاق و دادن پیشنهادی غیرمنتظره و مشکوک، روند شکست‌های متوالی ویکتور متوقف می‌شود و پول (به اندازه‌ی کافی) و احساس ارزشمند بودن به او رو می‌آورد. تنها کاری که ویکتور باید انجام دهد، نوشتن آگهی‌های ترحیم برای افراد سرشناسی‌ست که هنوز نمرده‌اند. این نوشتن‌ها به زودی او و میشای پنگوئن - حیوان خانگی‌اش - را به دردسر می‌اندازد و درگیر ماجراهای خطر��اک تبهکاران دولتی و زیرزمینی می‌کند. با نوشتن اولین آگهی ترحیم دومینوی تصیفه‌ی اجتماعی/سیاسی به راه می‌افتد و شخصیت‌های مهم یکی بعد از دیگری به شیوه‌ای مرموز می‌میرند. گرچه شروع این بازی به انتخاب ویکتور بود، اما پایان دادن به آن از توان ویکتور خارج است و او به ناچار باید با عواقب آن روبرو شود

خوشبختی شبانه در تقابل با عقل سلیم روزانه

داستان مرگ و پنگوئن روایت تغییر و دگردیسی آهسته و بی سر و صدای انسان در نتیجه‌ی تصمیم‌ها و انتخاب‌هایش در نقطه‌ای‌ست که فرد ناچارا باید با تبعات آن‌ها رو در رو شود. روایت شکست تلاش انسان است برای بدست آوردن خوشبختی که منجر به از دست دادن تمام آن چیزی می‌شود که روزی برایش عزیز بوده، آخرین تلاش نافرجام یک انسان که به از دست دادن زندگی منتهی می‌شود. انسان در چنین موقعیتی چه کاری می‌تواند بکند؟ ویکتور پاسخ این پرسش تلخ را چنین می‌دهد

آسان‌ترین کار این است انسان که انتخاب هرروزه‌اش را انجام دهد و بی هیچ چون و چرایی قبول کند که محال است تغییری در زندگی‌اش بدهد. قبول کند که قاطری است که دهنه و افسارش محکم بسته شده و تنها بردن یا نبردن بار، همان بودن و نبودن مسئله‌اش است

باید توجه کرد که این دگردیسی بجز دیکتور، مهره‌ی مهم دیگری نیز دارد: میشای پنگوئن. در آغاز داستان شباهت میان ویکتور و میشای پنگوئن کم نیست: هر دو ساکت و افسرده‌اند، دو موجود به‌شدت اجتماعی‌ که به انزوای محض روی آورده‌اند و پیوسته در طلب آنچه هستند که باید می‌بود ولی نیست. هم ارزی‌های زیادی میان کاراکتر ویکتور و میشا وجود دارد که در میانه‌ی داستان به اوج می‌رسد: میشای پنگوئن در جلوی آینه ایستاده و ساعت‌ها خود را نگاه می‌کند، در مقابل ویکتور نویسنده هم در مقابل آینه می‌ایستد و به خود خیره می‌شود تا تصویر خودش را به خاطر بسپرد

یک جای این زندگی می‌لنگد یا شاید اصلا خود زندگی عوض شده و فقط در ظاهر ساده و قابل فهم بود. درون انگار مکانیزمش به کل از کار افتاده بود و دیگر معلوم نبود زیر پوسته‌ی چیزهای معمولی چه چیزی پنهان شده است. زیر هر سطحی، درون هر درختی، داخل هر آدمی چیزی بیگانه و نامرئی کمین کرده بود. واقعیت ظاهری هر چیز فقط بازمانده‌ی معصومیت دوران کودکی بود

آخرین قطعه‌ی این پازل در پایان داستان در جای خود قرار می‌گیرد. ویکتور دو انتخاب بیشتر ندارد: یا بماند و به زندگی خود پایان دهد و یا فرار کند و او فرار را انتخاب می‌کند. نه تنها فرار از زندگی، که فرار از خود: ویکتور که قرار بود پنگوئن خود را به قطب جنوب بفرستد تنها به محل قرار می‌رود و می‌گوید پنگوئن من هستم. تنها در پایان داستان است که می‌توان به معنای حادثه‌ی تمثیلی آغازین داستان پی برد: داستان از جایی شروع می‌شود که ویکتور از دست دو جوان دردسرساز فرار می‌کند و همین‌ حادثه، شمایی کلی از آنچه در داستان قرار است اتفاق بیفتد به خواننده عرضه می‌کند

نقاط ضعف

خواننده خیلی زودتر از شخصیت اصلی داستان، متوجه ارتباط میان مرگ مشکوک این اشخاص و آگهی‌های ترحیم می‌شود و بنظرم این اولین نقطه ضعف داستان است. در ادامه‌ی داستان پای شخصیت‌های مختلفی به داستان باز می‌شود که در میان آن‌ها، ورود و خروج شخصیت میشای ناپنگوئن در داستان خیلی سطحی و آبکی بود. مگر قابل باور است که دو شخص انقدر زود به یکدیگر اعتماد کنند یا فردی با شناخت حداقلی فرزند خود را برای محافظت و نگهداری به کسی که پایش در زد و بند‌های مافیایی گیر است بسپرد؟ داستان ضعف‌های دیگری هم دارد، بخصوص اینکه اگر کتاب را در ژانر کارآگاهی و جنایی به حساب بیاوریم از جذابیت، خشونت و هیجان بالایی برخوردار نیست و هم‌کاسه شدن ویکتور با مافیا بیش از حد آبکی ساخته و پرداخته شده

نقاط قوت
من کتاب را به تصور اینکه یک داستان جنایی و وقت‌گذران است خریدم، اما حالا بعد از خواندن کتاب، قطعا آن را خارج از ژانر و کلیشه‌ی داستان‌های جنایی قرار می‌دهم. پی‌رنگ داستان طرح این پرسش است که معنا و هدف زندگی چیست و از چه راهی می‌توان به آن رسید؟ نویسنده تاملات نیمه فلسفی و ادبی خود را با هوشمندی تمام از دهان ویکتور در هر فرصتی در داستان جاری می‌کند و این بزرگترین نقطه قوت داستان است. تنهایی و انزوا، بیچارگی، برگشت‌ناپذیری، آرزوهای بربادرفته و خوشبختی ساختگی در پوسته‌ی زندگی درون‌مایه‌هایی‌ست که در داستان با آن روبرو می‌شویم. تلاش نویسنده برای به تصویر کشیدن یک شبه‌خانواده‌ی مصنوعی و هجوآمیز با خلق حساب‌شده‌ی سه کاراکتر فرعی بسیار موفق از آب درآمده: ویکتور نویسنده در قالب پدر، سونیای چهارساله و دختر یکی از اعضای نیست‌شده‌ی مافیا در قالب فرزند، نینای پرستار در قالب مادر و میشای پنگوئن در قالب حیوان خانگی. ویکتور بارها وسوسه می‌شود تا خود را انسانی خوشبخت تصور کند که حتی یک خانواده هم برای خود دست و پا کرده، اما سونیا با معصومیت کودکانه‌ی خود حقیقت را به او یادآوری می‌کند

نینا می‌خواست یادآوری وانمود کند که آن‌ها یک خانوده‌اند، احتمالا مثل خودش که می‌خواست به این توهم پر و بال دهد که آن‌ها موجودیتی واحد را می‌سازند. اما سونیا با بی‌قیدی هرروزه‌اش سراب آن‌ها را بر باد می‌داد، چون یا اصلا بابا و مامان برایش معنایی نداشت یا اینکه دلیلی نمی‌دید وارد این بازی شود. سونیا واقعیت را بهتر می‌شناخت. بچه‌تر از آن بود که برای خودش دنیای عجیب و غریب و پیچیده‌ای بسازد

در نهایت

داستان مرگ و پنگوئن علاوه بر سرگرم‌کنندگی می‌تواند برای آن‌هایی که هنوز تلخی از دست داده‌ها را در دهان مزه‌مزه می‌کنند خواندنی و مفید باشد

[غيث الحوسني · Rating 4 out of 5]

أظن أن هذه الرواية من الروايات التي يخرج القراء إزائها باستجابات مختلفة ومتعددة وربما متعارضة، وأظن كذلك أنها من النوع الأدبي الذي ما زال باستطاعته أن يفعل سياسيا ويؤثر في مجتمعات تتجه أجهزتها الإعلامية إلى عزل الأدب عن الحياة وحصر قيمته فيما لا يتعدى كونه متعة شخصية، مجرد ترف فني لا أكثر.

يصور الكاتب بلغة جميلة الفترة التي انهار فيها الاتحاد السوفيتي وتحرر أوكرانيا من ذلك الاتحاد الخانق، تلك الفترة التي لا تبدو عليها كلمة تحرير تعني النصر، بل كانت الكآبة والفساد خلفية دائمة لكل الأحداث والشخصيات لينعكس ذلك على أحداث الرواية، حيث قام الكاتب بعرضها على نحو ذكي مستخدما التلميح لا تصريح. فكتور بطل الرواية يكتب قصص قصيرة لا تكسبه شهرة ولا مال، يربي بطريق في بيته، بعد محاولات فاشلة مع الصحف، قدم إليه أحد رؤساء الجرائد المحلية وظيفة تشبه إلى حد ما كتابة القصص القصيرة، لكنها ليست كذلك، كانت الوظيفة عبارة عن كتابة نعي، وهنا تكمن بداية الغرابة في القصة، والنعي لدى الغربيين لا يشبه النعي لدينا فهو يشبه كتابة سي في للميت، ديباجة طويلة من استعراض لحياة الميت وتاريخه، والأكثر غرابة هو أن يكتب نعي لشخصيات هامة ما تزال على قيد الحياة. بدأ يثير إعجاب الصحيفة وباتت الظروف المادية تتحسن، لكنه بعد ظروف غامضة يكتشف أن من يكتب لهم النعي تأتيهم المنية مباشرة، يشبه إلى حد بعيد مسلسل الأنمي الشهير "دث نوت" ليكتشف بعد ذلك كم هو متورط في جرائم لا يعلم عنها شيء وانتمائه لعصابات قتل، فيكتشف في النهاية أنه هو الضحية وأن أحدهم يقوم بدوره لكنه يكتب نعيا له !

عندما نشرت هذه الرواية في ألمانيا لقي الكاتب هناك هجوما عنيفا، بسبب البطريق "ميشا" الذي رافق فكتور في معظم أحداث الرواية وكيف أن فكتور ترك البطريق ميشا دون معرفة القارئ عن مصيره، حتى إن الكاتب قام مضطرا إلى كتابة جزء ثاني للرواية أعاد الضوء إلى البطريق الذي كان يمثل الجانب المدهش في بناء الشخصيات والأحداث معاً، ونقطة الصدمة في بلد لا يوجد في حدائقه بطاريق أصلا.

رواية تستحق القراءة وبداية موفقة للعام الجديد.

[Maja (The Nocturnal Library) · Rating 4 out of 5]

3.5 stars

There's a reason why satire isn't among the most popular literary genres. It has to be extremely well written and you need to be open to that type of humor for it to work. But if you do like that sort of thing, and if the author is someone you can trust to be funny without being (too) offensive, you’re probably in for a great reading experience.

When the Kiev zoo suffers yet another budget cut, they start looking for people willing to take zoo animals as pets. Viktor, being a solitary and somewhat eccentric writer, chooses to adopt a penguin named Misha. Together, he and Misha move into a small apartment where they spend the next year struggling to make ends meet. Viktor occasionally sells a story to the newspaper, but there are months when they barely scrape by. So when the newspaper editor offers Viktor a strange, but intriguing and well paid job, he is quick to accept. What the editor needs is someone to write obituaries in advance, seeing as he was caught unprepared on more than one occasion. When someone famous dies, the newspaper needs to have a touching obituary ready for print. It is now Viktor’s job to make a list of the most influential people, gather information about their lives, write an obituary and sign it with a vague ‘A group of friends’.

”What we’re after is a gifted obituarist, master of the succinct. Snappy, pithy, way-out stuff’s the idea. You with me?” He looked hopefully at Viktor.
“Sit in an office, you mean, and wait for deaths?” Viktor asked warily, as if fearing to hear as much confirmed.
“No, of course not! Far more interesting and responsible than that. What you’d have to do is create, from scratch, an index of obelisk jobs – as we call obituaries – to include deputies and gangsters, down to the cultural scene – that sort of person – while they’re still alive.”

His job may not be something to write home about, but Viktor soon discovers that he excels at it. He is so good, in fact, that he starts getting requests from other clients as well. His only problem is that his works are not getting published since no one has actually died. But that is something a friend and client of his, Misha-non-penguin, might be willing to fix - even without Viktor’s knowledge!

What could be the favorite pastime of a bored writer and his pet penguin with a depressive syndrome? That’s easy – ice fishing! This entire novel is an orgy of absurdity. Nothing in it makes any sense at all! The only thing that makes sense is how much I enjoyed reading it and how much I’m looking forward to reading Penguin Lost.

[Dream.M · Rating 3 out of 5]

بهنوان کسی که هم حیوان خانگی داشته و هم مرگ دیده فکر میکردم با چیز عجیب تری مواجه بشم . البته این اشکال از منه که کتاب رو درک نکردم. شاید هم وقت بازنشسته شدنم رسیده . دیگه از هیچ چیز لذت نمی‌برم حتی یک داستان با کمدی سیاه. بله این اشکال از منه.

[Sana · Rating 4 out of 5]

مرگ و پنگوئن نوشته‌ی آندری کورکف اوکراینی است. رمان شرایط اوکراین را بعد از فروپاشی شوروی روایت می‌کند.

کتاب طنز تلخی دارد و نویسنده در تمام داستان سعی در نمایش تنهایی ناشی از آشفتگی‌های سیاسی و اجتماعی، هرج و مرج، ناامنی و تشکیل مافیاهای کثیف در آن دوران سیاه را دارد.
ویکتور شخصیت اصلی داستان، نویسنده جوان و سر خورده ای است که تنها همدم زندگی‌اش پنگوئنی به نام میشا است. که از باغ وحش تعطیل شده و به او رسیده.
پنگوئن در این داستان نماد مسائل مختلفی که در موقعیت های گوناگون به خوبی به نمایش گذاشته شده است.
این دومین کتابی از این نویسنده می‌خونم و خیلی دوسش داشتم.

[Shaghayegh · Rating 2 out of 5]

چطور یه ایده ی خوب رو نابود کنیم ؟!
1. اوایل کتاب به طرز ضایعی لوش بدیم ، اما کاری کنیم دوزاری شخصیت اصلی نیفته .
2. در حالی که اکثر خواننده ها پی به سوژه بردن و منتظر عواقب شغل عجیب شخصیت اصلی هستن ، سرشون رو با روتین زندگیش گرم کنیم . طوری که بیشتر از نصف کتاب رو با روزنامه خریدنش ، قهوه کوفت کردنش ، مست کردن با دوستاش و به پنگوئنش غذا دادن پر کنیم .
3. در آخر هم برای اینکه خواننده نگه یارو سیب زمینی ای بیش نبوده ، قطعات پازل رو که از اول می دونستیم چطور کنار هم قرار میگیره ، حل کنه و با یه پایان خوب سر و ته کار رو به هم بیاره .

چطور حالا چاپش کنیم ؟
1. پشت جلد خلاصه هیجان انگیزی رو قرار بدیم که خواننده مشتاق خریدنش بشه.
2. با طراحی جلد قانعش کنیم که نه تنها زیبایی بصری داره ، بلکه داستان هم با ایده ای که مختصر خوندیم جالب هست.
3. شاخ و برگ کتاب رو جوری بزنیم که از ۳۱۲ صفحه چاپ قدیمش ، ۲۳۰ صفحه باقی بمونه و همون هم با ... و واژه های شک برانگیز پر بشه . طوری که شخصیت اصلی میخواد چیزی سفارش بده همش بگه نوشیدنی و یا ماءالشعیر!
4. با وجود تیشه به ریشه ی کتاب زدن حتی از زبان روسی هم منتشرش نکنیم .

اینطوری اثر نه تنها توسط نویسنده ، بلکه به کمک ناشر و مترجم نابود میشه .

[Nigeyb · Rating 4 out of 5]

I knew nothing about Death and the Penguin by Andrey Kurkov before reading it.

Viktor Zolotaryov is a frustrated writer, whose short stories are too short and uneventful to be published. When a newspaper editor unexpectedly offers Viktor a job as an obituarist, with reasonable pay, and working from home, he agrees. His original style delights his editor. Initially he has to select powerful figures from the Ukrainian elite and prepare their obituaries ready for their death and, as the volume of obituaries increases, Viktor realises that his obituaries seem to foreshadow the subject's death.

Death and the Penguin is a blackly comic critique of post-Soviet corruption in Ukraine and the inevitable bleakness is part of the novel’s appeal. Viktor's pet penguin, Misha the penguin, is a marvellous creation who symbolises the confusion and loss of community that characterises post-Soviet Ukraine. Just as Misha the penguin is cut off from his natural, collective and co-operative environment so Viktor is struggling to survive in a city that is confusing and unwelcoming to its human population.

Although it all sounds a tad depressing, be reassured that it’s actually very readable, amusing and quietly rails against the world it describes. The plot is original and surprising, and the book is something of a page turner which includes lots of interesting details about Ukrainian habits and culture, not least how alcohol seems to accompany every social interaction no matter what time of the day or night. In short, it's a charming, gripping, original, funny and provocative absurdist novel.

4/5

[Melki · Rating 3 out of 5]

anhedonia - noun \ˌan-(ˌ)hē-ˈdō-nē-ə, -nyə\
:an inability to experience pleasure in normally pleasurable acts

There are characters who live and breathe and make even a crappy novel a wonderful experience.

And then there are some you just want to slap.

Meet Viktor.

He takes pleasure in, well...nothing. He has sex mainly because it's offered, not because he desires it, feels no emotion for the woman in his bed, and is completely unmoved by the charming little girl he gets stuck caring for. Misha, his pet penguin, suffers from the same lack of enjoyment of life, though it is later revealed that he is ill, not just unhappy. Viktor is determined to keep the penguin alive at all costs yet even their "relationship" seems controlled by duty rather than affection.

The ending hints of unfinished business and I understand there is a sequel.

I'm curious, but doubt that I can take anymore of Viktor's wet blanket disposition.


Blech!

[Payam Ebrahimi · Rating 5 out of 5]

عالی
بعد از مدت‌ها کتابی خوندم که هیچ‌جوره نمی‌تونستم بذارمش زمین. می‌شد یک روزی که فرصت کافی هست از صبح تا شب نشست پاش و کِیف کرد و لذت برد از خوندنش. البته که من همچین روزی رو نداشتم و برای همین مجبور بودم یه‌کم وقفه بدم و در سه روز خوندم کتاب رو خوندم.
نمونه‌ای جذاب از این‌که چطور با یک موقعیت عالی قصه رو شروع کنیم و مدام پیچیدگی‌های داستانی رو زیاد کنیم و خواننده رو بیشتر و بیشتر در قصه غرق کنیم. شخصیت‌پردازی هم عالی بود. برای من ویکتور یک نمونه‌ی درست، دقیق و ملموس یک شخصیت منفعل و بی‌کُنش بود که با هر ضربه به یک سمت پرتاب می‌شد. آدم‌هایی که به‌نظرم بخش زیاد و عمده‌ی جامعه رو تشکیل می‌دن. آدم‌هایی که کاری نمی‌کنن و فقط تحت تاثیر شرایط و موقعیت‌ها هستن و البته هیچ معلوم نیست که اگر کاری بکنن زندگی متفاوت و احتمالاً بهتری خواهند داشت یا نه. تنها نقطه‌ای که ویکتور عملی انجام داد و در سیر اتفاقات زندگی خودش در نقش فاعل عمل کرد درست در آخرین جمله‌ی کتاب بود و این ضربه تاثیر کتاب رو بیش از پیش می‌کرد

ترجمه هم در کل خوب بود. هرچند یک جاهایی بیرون‌زدگی‌های خیلی عجیب و غریب و ناشیانه‌ای داشت که باعث می‌شد آدم به خیلی چیزها شک کنه. و البته با این‌که هیچ دلیل مشخصی ندارم، اما همین بیرون‌زدگی‌ها و خیلی جاها جنس جملات و توصیفاتی که متن رو از یکدستی می‌انداخت، باعث شد ته دلم یه حسی بگه که مترجم اونطور که باید به زبان نویسنده وفادار نبوده و یه جاهایی سلیقه‌ی خودش رو وارد داستان کرده. در این مورد نمی‌تونم چیزی بگم. چون متن اصلی رو ندیدم (ببینم هم چیزی ازش نمی‌فهمم، چون روسیه) و البته مترجم کتاب رو از انگلیسی برگردونده. که بخشی از این ماجرا هم ممکنه به همین دلیل باشه.

و این‌که اینجا تعداد صفحات کتاب ۳۱۲ صفحه‌ست. کتاب من ۲۳۰ است. آیا به تغییراتِ ناشر در چاپ مجدد مربوطه می‌شه یا این‌که اطلاعات درست ثبت نشده یا؟

[Yegane · Rating 4 out of 5]

اینقدر جذاب و ملموس بود که تو همین مدت کوتاهی که خوندمش، دو بار تو خواب صاحب پنگوئن شدم.

[Emma · Rating 3 out of 5]

3.5 stars

A bizarre and troublesome novel.

The plot is pure fantasy, but it is this sense of the ridiculous that makes the details in the background of the novel all the more striking. Kurkov fills it with his lived experience of Kiev and it is such that, by the end of the book, Viktor and his penguin, Misha, feel more normal than the 'real' world. In this society a man needing hospital treatment must bribe the ambulance drivers to get there and is offered life prolonging medicine from the doctor in exchange for his flat; men disappear, or are disappeared, with little or no explanation; there are gunshots in the street, gangsters who cannot be refused, and no sense of safety. Viktor spends the majority of the novel as a passenger in his own life, choices are made for him, and his only flash of agency comes at the end when it becomes a case of life or death.

I picked this up after listening to Kurkov on the BBC World Book Club. He was interesting, political, informed, funny. His explanation of the book was more interesting than the book itself. The satire just wasn't quite sharp enough. Plus, the penguin was a much better character than anyone else and we are left wondering about his fate. What kind of author does that?

[Абрахам Хосебр · Rating 2 out of 5]

Андрій Курков
"Пікнік на льоду"

"Ого!" - хором викрикнули читачі мого каналу. Певен, що ви не очікували від мене відгуку на цю книгу, але я прочитав її не тому, що було бажання, а була потреба.

По-перше - на сьогодні, це книжка з найбільшою кількістю проданих копій у світі, яка написана українським автором.

По-друге, кількість премій зашкалює, а останнім цвяхом стала те, що роман «Пікнік на льоду» став книжкою 2024 року у межах програми "Одне місто. Одна книжка" у Відні. А це означає, що книгу видадуть накладом у 100 000 примірників для безплатного розповсюдження. Її зможуть отримати всі охочі у Відні. Уявіть масштаб. Такі тиражі не снилися жодному сучасному українському письменнику.

Ну і по-третє, я ж читав вже цього року Ілларіона Павлюка, а між цими авторами є багато спільного. Обоє пишуть російською, книги обох перекладені українською. Павлюк - найпопулярніший сучасний автор в Україні, Курков - український автор у світі.

Отож, що ж це за книжка вийде таким неймовірним тиражем (і вже виходить 25 років поспіль), і вочевидячки, представлятиме Європі українську культуру?

Головний герой - письменник-невдаха Віктор Золотарьов, який живе з пінгвіном Мішою, котрого дістав безплатно з Київського зоопарку під час закриття. Віктор отримує дивну роботу - писати некрологи на ще живих людей. Як виявляється згодом, він стає частиною якогось злочинного руху, чи то війни мафій, чи то очищення суспільства. Йому доводиться опікуватися Сонею - дочкою вбитого кілера цього ж таки руху, ці всі події перекладено описами життя з пінгвіном, котрий страждає депресією через надто теплий клімат. Про це письменнику розповідає підстаркуватий пінгвінолог з українським прізвищем Підпалий.

Пікнік на льоду - виправи, які робить Віктор з Мішою на замерзлу річку Дніпро, де пінгвін плаває в прорізах ополонок. Книга починається жваво, хоча цікавим героє�� Золотарьова не назвеш, все тримає на собі пінгвін. Через 40 сторінок оповідь затягується, всі ці переховування, переїзди та конспірації виглядають нудно. Тим не менш не обходиться без двох основних тропів російського чтива тих часів - алкоголіків та мафії.

Герої постійно, на кожній сторінці бухають. Місцями на читача вивалюєттся ностальгія за совком, як то "м'ясной хлєб", п'ять золотих років достатку за сьоюзу (sic!) та інші вологі спогади. На новий рік, герої вирішують випити на годину швидше бо у "масквє уже чьокаютца".

України, як такої в книзі нема. Є відлуння Авганістану, згадуються Харків і Одеса, яких Курков називає провінціями, є десятки русифікованих назв вулиць, котрі молоді читачі не впізнають.
Сексуальна сцена з дівчиною з поганими зубами, у феміністок викличе шквал обурення. Типова принижена жінка звикла до терпіння. Персонаж дівчини Ніни не розкритий.
Ще одне пожвавлення сюжету з'являється після хвороби пінгвіна, але тут же - очевидний мінус. Бо книжка максимально різко переривається, а продовження вже в наступній. Складається враження, що автор просто розділив одну книжку на дві, чи то щоб більше грошенят заробити, чи то через великий об'єм двох частин в одному примірнику.

З Андрієм Курковим склалася ситуація схожа, як у Муракамі. Японці в більшості, його японським автором не вважають і читають мляво. В той час, як у світі він топовий японський письменник. Книжку Куркова зараз можна придбати за смішну ціну у онлайн книгарнях, вочевидь, попиту нема. В той час, як на Ґудрідсі багато відгуків,а найсвіжіші - написані на початку повномасштаьної війни, тобто, люди за кордоном свідомо читали "Пікнік", щоб читати щось українське і так підтримати Україну... Це вже багато говорить про промоцію наших сучасних авторів за кордоном. Тут Курков на недосяжній висоті.

Висновок. Загалом, це погано, але не настільки катастрофічно погано, як я думав. Книжка застаріла в багатьох сенсах, бездарною її не назвеш, але чогось дійсно незвичного та цінного тут також нема. Як розважальне чтиво вона надто монотонна, сіра. Як магічний реалізм - занадто мало магії, забагато реалізму. Філософські роздуми Золотарьова зводяться до життя "маленької людини", невтручання, терпіння зла, а вкінці він взагалі покидає на призволяще свою сім'ю та країну. Класний герой, нічого не скажеш. Повторю ще раз - всю ситуацію рятує пінгвін. Погано і те, що книга буде черговим підтверджувачем стереотипів про бухих депресивних, інертних українців, які нічим не відрізняється від росіян.
Єдине питання: "Як зібрати себе до купи і таки взятися за другу, фінальну частину і зрозуміти про що ж це все таки було?"

[Madam Eli · Rating 4 out of 5]

در واقع ۴/۵
خب من خیلی خوشم اومد ازش. خوشمزه بود و خودش خودش رو ورق می‌زد
با اینکه الکترونیک خوندم اما هی دلم می‌خواست یه بخش دیگه بخونم.
حتی چون پریشب توی تاریکی درحال خوندنش بودم تا الان چشم‌درد امانم رو بریده

داستان جالبی داشت و پنگوئن به عنوان یه حیوون خونگی واقعا یه تجربه‌ی متفاوت بود برام.
و بهم یاد داد که وقتی نادانسته وارد یه کاری می‌شی و اینقدر بیخیال ادامه می‌دی و توجه نمی‌کنی اطرافت داره چی پیش میاد و ممکنه گریبان‌گیر تو باشه، چه عاقبتی ممکنه برات رقم بخوره.
خیلی مهمه که آدم حواسش رو به اطرافش جمع کنه و فراتر نگاه کنه و فکر کنه که کارها و عمل‌هاش چه چیزی در پی داره. اگر چیزی ازش می‌خوان علتش رو جویا بشه و چشم و گوش بسته زندگی نکنه.
مایه‌ی خجالته که در بعضی موارد ویکتور رو مثل خودم می‌یافتم و خوندن این کتاب برای من زنگ خطر و هشدار و آموزشی بود.

اما آدمی اگر نیاز به شغلی داشته باشد و آن شغل مهیا باشد و تنها اندکی عجیب به نظر بیاید، آن را رها می‌کند؟ شاید نه!
من فکر می‌کنم گاهی حق با ویکتور بود و از یه جایی به بعد تنها حماقت بود و بس!

از اینها بگذریم پایان جالب بود. همان دیالوگ آخر! عجب چیزی بود! میخکوب کننده با پوزخندی بر لب!!

خوشمان آمد حسابی!!

[fคrຊคຖ.tຖ · Rating 4 out of 5]

چقدر این قطعِ کتابو دوست دارم 😍 طرح جلدشو هم دوست دارم 😍
همونطور که از اسم کتاب مشخصه دو چیز مهم در زندگی نقش اصلی داستان (ویکتور) مرگ و پنگوئن هستند! مرگ چون کارش نوشتن آگهی ترحیم هست (البته نه آگهی‌های ترحیم‌ معمولی!) و حیوون خونگیش هم یک پنگوئن امپراطوره 🐧😍 داستان جالبی بود و پایان خوبی هم داشت 👍🏻

[Katayoon · Rating 4 out of 5]

این کتاب خیلی دوست داشتنیه. متنش ساده و روان هست، با یه طنز سیاه، که از خوندنش لذت میبرین. میشا، پنگوئن داستان خیلی به دلم نشست 🐧

[Iman Rouhipour · Rating 4 out of 5]

ما روزگار بهتر از این هم داشتیم.

[Arash · Rating 4 out of 5]

مابین فروپاشی و تجزیه کشوری به یک کشور جدید و تازه استقلال یافته یک برهه زمانی وجود دارد که گروه ها و باندهایی سعی در استفاده بهینه از این مدت زمان برای تحقق اهداف خود می کنند. گروههای گنگستری رقیبان خود را از میان برمی دارند، سیاسیون مخالفین را حذف می کنند و دیگران در پی حذف و غلبه بر دیگران تا خود جانشین آنها شوند. کورکف در این کتاب این اوکراین تازه جدا شده از جماهیر شوروی را انتخاب کرده.
بک روزنامه نگار تنها و مفلوک ناخواسته وارد بازی این گروه ها می شود، اتفاقی که شباهت زیادی به فیلم های کلاسیکی نظیر هیچکاک دارد. فروی بی خخبر از همه چیز در مسیری قرار می گیرد که هم جان خود را در خطر می بیند و هم خطر بزرگی است برای آن گروهها.
هیچ کدام از شخصیت ها امنیت جانی ندارند، هرکدام به دلیلی جانش در خطر است. در این بین ویکتور با دو دختر و یک حیوان هم خانه می شود، یک پنگوئن. پنگوئنی که بنابر تعطیلی باغ وحش به فروش گذاشته می شود. سونیا کودکی خردسال که پدر برای حفظ جان، او را به ویکتور می سپارد. نینا که به اجبار و نیاز برای نگهداری از کودک استخدام می شود. این ها در کنار ویکتور در یک خانه زندگی می کنند، ولی هیچ رابطه حسنه ای مابینشان وجود ندارد، روابطشان بسیار سرد و یخ است، حتی رابطه کودکانه نینا با دیگران هم کاملا سرد و خشک است. شاید نویسنده می خواسته بگوید مردم اوکراین همدیگر را برای رسیدن به آرامشی نسبی تحمل می کنند حتی اگر حس و عاطفه و کششی درومشان وجود نداشته باشد، این اجبار است که آن ها را در کنار هم قرار می دهد.
روند کتاب خیلی پیچیده نیست، روایتی خطی و سر راست ولی یک حس ترس و اضطراب نم نمک در خطوط آن رخنه می کند و به خواننده هم این التهاب و دلشوره منتقل می شود، نویسنده از پس این کار به خوبی برآمده.
چند باری به این نکته اشاره می شود که تا وقتی از اتفاقات بی خبری خطری تو را تهدید نمی کند ولی وقتی در پی کسب حقیقت باشی چیزی نمی تواند تضمین کننده امنیت جانیت باشد، برای همین است که در حکومت های سرکوب کننده و خفقان، بی خبری و ندانستن سوپاپ اطمینان جان آدمیست.
کتاب یک پایان بندی بسیار خوب و مقبول دارد و می تواند کتاب را تبدیل به تجربه خوب و لذتبخشی برایمان بکند. و یک بیت هم در انتها یادآور شوم چون بسیار قرابت معنایی دارد با بخشی از کتاب :
بهرام که گور می گرفتی همه عمر / دیدی که چگونه گور بهرام گرفت؟

[Alireza · Rating 3 out of 5]

کتاب ایده‌ی جالبی داشت و شخصیت‌پردازی خوبی هم داشت که با همراهی یک پنگوئن بامزه‌تر شده بود، از نویسنده این کتاب هم تعریف زیادی شنیده بودم ولی شاید انقدر توقعم رو ازش بالا برده بودم که اونجوری که انتظار داشتم نبود. اوایل کتاب خیلی خوب و سریع جلو میره و شخصیت‌ها معرفی میشن ولی از یه جایی داستان خیلی الکی و اله‌بختکی جلو میره و صفحات زیادی به موضوعات فرعی پرداخته میشه در حالیکه خیلی از موضوعات خوب باز نشدن و در موردشون توضیحی داده نشد
اونقدری هم که میگن کتاب یه طنز سیاسی یا معمایی هستش و پر از استعاره، به نظر من نبود. شاید فقط انتخاب شخصیت‌ها نمادهایی داشت که خب زیرمجموعه ایده اولیه قرار میگیره. به جز صفحات آخر کتاب که ریتم تندی پیدا میکنه و تازه دوزاری شخصیت اصلی کتاب می‌افته، بقیه‌ی کتاب برای من خیلی حرفی برای گفتن نداشت. در صورتیکه فکر میکنم از این ایده میشد داستان بهتری دربیاد.

[LA · Rating 4 out of 5]

Ukrainian satire isn't something I'd typically read, but it's good to broaden one's horizons. I think that this book must resonate more with those who lived in the post-Soviet world, although the loneliness - relieved only by a buddy named Sergey and a large, depressed penguin named Misha - was really well written. The humor was witty and dark, the story quirky, and you had to enjoy architecture called "Stalin baroque."

Our hero is a depressive sort who cannot get published for his short stories, but instead is hired to write pre-obituaries for various hoi polloi - just in case said notables should suddenly drop dead and the editor be left scrambling for a high-quality write up of the deceased’s contributions to the world. Our guy is charged with pondering who might require a flowery written send-off but also might be at risk for departing for the hereafter. Let’s see, who is most likely to die and therefor get my work published: terribly disliked politicians... elderly artists... mob bosses..

When he is writing these non-obituary obituaries, he tends to puff up the life of the (pre)deceased. Mobsters are given a little style and grace, maybe some kindnesses nobody knew about (fiction, but hey - he is a writer). These write-ups end up being really good, and wouldn’t you know it? The people he has chosen to memorialize suddenly all start ending up dead.

Toss in a new friend, a lonely penguin adopted from the zoo during their financial crisis, a kid, a gal, and quite a few funerals and you get humor. But dark, nearly depressive humor. It’s Ukrainian satire!

Someone drew my attention to this review today, and seeing that there is actually a sequel, I decided to update this and to also get my hands on the new ‘penguin tale.’ Bad pun? Sad and almost funny? That means Im ready!

So glad I read it!

[John Hatley · Rating 4 out of 5]

This is a great little book! It has everything: suspense, mystery, tenderness, humour. It’s the first in a series of books by Ukrainian authors I plan to read and has inspired me to continue — and also to read more by Andrey Kurkov.
Thanks to Christa Vogel for her translation!

[Nickolas B. · Rating 3 out of 5]

Ο Βίκτορ είναι ένας αποτυχημένος συγγραφέας που από σπόντα αρχίζει να γράφει νεκρολογίες για σημαντικά πρόσωπα τα οποία ναι μεν είναι ακόμα εν ζωή, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο ο ιδιοκτήτης της εφημερίδες τις θέλει για αρχείο.
Όταν αρχίσουν πραγματικά να πεθαίνουν πρόσωπα για τα οποία έχει γράψει νεκρολογίες ο Βίκτορ τότε θα καταλάβει πως βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα μυστήριο στο οποίο εμπλέκονται και οι εφημερίδες, η αστυνομία και η κυβέρνηση. Συν τοις άλλοις χωρίς να το καταλάβει ο εργένης συγγραφέας θα δεθεί με ένα μικρό κοριτσάκι, μια όμορφη κοπέλα και έναν πιγκουίνο!

Αρκετά περίεργο βιβλίο που όμως εν τέλει δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά τις καλές και ίσως πρωτότυπες ιδέες του. Διαβάζεται ευχάριστα αλλά δημιουργεί προσδοκίες που ποτέ δεν πραγματοποιούνται...

[Fiona · Rating 5 out of 5]

In the late 1990s, Kiev Zoo could no longer afford to feed all its animals and asked citizens to adopt one. Victor took Misha, an Emperor Penguin, home to his apartment where he fed him frozen fish. Viktor was a solitary man, a failed author with no friends, until he is offered the opportunity to write obituaries for a local newspaper. None of the subjects are dead - yet - but it seems the newspaper is keen to build up a library of them. Viktor is given information on each subject, most of which is damning. There is clearly something sinister going on but he is well paid and reasonably content to go along with it.

Viktor is a grey man. He has no energy or enthusiasm for anything and doesn’t seem interested enough to connect with people. He doesn’t question anything that happens to him for more than a second, even though much of it is not only bizarre but sometimes intimidating. Slowly we’re drawn into his strange, intriguing world.

I dare say some of the satire was over my head as Ukrainian politics in the 1990s are not a subject I know anything about. The corruption in its society may or may not have been as bad as it’s painted here but it is rich material for satire in any circumstances. This is a dark comedy rich in irony. I found Victor’s predicament silly but compelling. The very short chapters were a great vehicle for drawing the reader in more and more deeply. The translation I read was a bit stilted at times but it didn’t really matter. A straightforward 5 star read for me and probably the oddest book I’ll read this year!

[Leila · Rating 5 out of 5]

زمانه‌ی ناتویی است برای بچه بودن

رمان "مرگ و پنگوئن" در سال ۱۹۹۶ به چاپ رسید؛ یعنی پنج سال پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی.
مرگ و پنگوئن روایت تنهایی، انزوا و ناامنی جامعه‌ی اوکراین پس از جدایی از شوروی است. هرچند موضوع اصلی سیاست به نظر می‌رسد ولی نویسنده به چون و چرای وقایع تاریخی نمی‌پردازد بلکه تاثیر آن وقایع را بر روح و روان مردم جامعه بازگو می‌کند.
سرگذشت پنگوئن شباهت عجیبی به سرگذشت شخصیت‌های داستان دارد. او همراه با صاحبش - نویسنده‌ای ناشناس که سوگ‌نامه‌ی افراد سرشناس را قبل از مرگشان می‌نویسد- در آپارتمان کوچکی روزگار می‌گذراند.
او به بیماری قلبی مبتلاست و از اینکه از محیط زیست طبیعی‌اش جدا افتاده ناراحت است و در تعارض با میل ذانی‌اش که زندگی گروهی است، در بی‌کسی و سکوت سیر می‌کند.
این تنهایی، انزوا، سکوت، ناامنی و بی اعتمادی در تمام شخصیت‌های اصلی و فرعی رمان مشهود است.

بخش‌هایی از کتاب:
▫️دوباره تعظیم در برابر ضرورت، در برابر چیزی که نمی‌شود عوضش کرد.

▫️کشوری ناتو و زندگی‌ای ناتو که اصلا دلش نمی‌خواست به معنایش فکر کند. تنها چیزی که می‌خواست تحمل کردن بود، همین، نقطه.

▫️ویترین مغازه‌ها هنوز دکور سال نو را داشتند، اما حال و هوای جشن رفته بود و پشت سرش جماعت را تنها گذاشته بود، با روزمرگی قدیمی و آینده‌ی روزمره‌ترکان.

▫️ مهم نیست. همین که آدم دردش بیاید نشانه‌ی خوش یمنی است که هنوز زنده است.

۱۴۰۲/۱/۲۹

[Moshtagh hosein · Rating 3 out of 5]

همینجوری که فکر می‌کردم بود،ولی نمی‌دونم چرا اونجوری که باید جذبم نکرد :/
از موضوعات اصلی رمان، اجتناب ناپذیری مرگ و راه هایی است که افراد با مرگ و میر خود دست و پنجه نرم می کنند.پنگوئن، نمادی از بی گناهی و آسیب پذیری، به عنوان یادآوری تلخ از ماهیت زودگذر زندگی و اجتناب ناپذیر بودن مرگ به نظر میرسه.

علاوه بر این، «مرگ و پنگوئن» انتقاد شدیدی از هنجارها و ارزش‌های اجتماعی، به‌ویژه در زمینه اوکراین پس از فروپاشی شوروی ارائه می‌کند. کورکوف فساد، ریاکاری و انحطاط اخلاقی را که در جامعه اوکراین رسوخ می‌کند، آشکار می‌کند و راه‌هایی را برجسته می‌کند که در آن افراد مجبور می‌شوند در دنیایی از لحاظ اخلاقی مبهم و مملو از دوراهی‌های اخلاقی و سازش‌های اخلاقی حرکت کنند.

[Heba · Rating 3 out of 5]

لقد كان يحلم بكتابة رواية قصيرة فإذ به يقوم بتحويل بيانات السيرة الذاتية لشخص من كبار مسؤولي الدولة إلى نعي حزين مؤطراً بقطعة أدبية مٌستبقاً موعد الوفاة ، وإذا ما حان الموعد ، يتصدر النعي صفحة الوفيات بالجريدة...!!
لا..ليس شخص واحد بل هناك قائمة بالإنتظار...!!
هنا في ظل من الأجواء الغرائبية الغامضة ، يعيش كاتب مع بطريق ..لا ليس في القطب الجنوبي بل في البيت ، ليتبادلا مشاعر الوحدة والعزلة في صمت موحش....
تنكسر العزلة بارتياد عدداً من الأشخاص حياة الكاتب ، ولكن الوحدة ظلت قائمة لم تتأثر بذلك...
لربما يبدو الأمر جنونياً بوجود بطريق في البيت ، كما يبدو لي ثقيلاً وبارداً ، لكن هذا الطائر هادئاً مٌسالماً يستحق أن يتلقى اهتماماً وقد تلقاه ولكن افتقد الحب...ذاك الذي ينذر بالخوف من الفقد...
فليس هناك مُتسع للحب بالرغم من أن هناك مكان للصداقة..للاهتمام...لتقديم المساعدة...ليس للبطريق فحسب بل لكل من يدخل حياة هذا الكاتب....
هنا حاولت تجاهل كل ما يجري ، وقد تأكد لي بأن اللحظة التي يُعرف فيها الغرض من وراء عمل الكاتب هى نفسها لحظة موته وعلى أحدهم أن يقدم نعياً مُسبقاً...
لكن لن يموت...فالبطريق سيفتدي الرجل بطريقة ما...بعيدة عن التوقعات...في محاولة لتحقيق حياة صعبة أفضل من ميتة هينة....
هذا العمل مُربك...في اللحظة التي تقرر فيها بأنك لم تفهم شيئاً سيتضح لك كل شيء...