Catching the Big Fish: Meditation, Consciousness, and Creativity

by David Lynch

Where do ideas come from?

In Catching the Big Fish, internationally acclaimed filmmaker David Lynch provides a rare window into his methods as an artist, his personal working style, and the immense creative benefits he has experienced from the practice of meditation.

Lynch describes the experience of "diving within" and "catching" ideas like fish - and then preparing them for television or movie screens, and other mediums in which he works, such as painting, music, and design. Lynch writes for the first time about his more than three-decade commitment to Transcendental Meditation and the difference it has made in his creative process.

In brief chapters, Lynch explains the development of his ideas - where they came from, how he grasps them, and which ones appeal to him the most. He specifically discusses how he puts his thoughts into action and how he engages with others around him. Finally, he considers the self and the surrounding world - and how the process of "diving within" that has so deeply affected his own work can directly benefit others.

Catching the Big Fish comes as a revelation to the legion of fans who have longed to better understand Lynch's personal vision. And it is equally intriguing to those who wonder how they can nurture their own creativity.

Genres: Nonfiction, Philosophy, Film, Art, Self Help, Meditation, Spirituality

181 pages, Hardcover

First published January 1, 2006

About the author

David Keith Lynch was an American filmmaker, visual artist, musician, and actor. He received acclaim for his films, which are often distinguished by their surrealist, dreamlike qualities. In a career spanning more than fifty years, he was awarded numerous accolades, including the Golden Lion for Lifetime Achievement at the Venice Film Festival in 2006 and an Honorary Academy Award in 2019. Described as a "visionary", Lynch was considered one of the most important filmmakers of his era.
Lynch studied painting before he began making short films in the late 1960s. His first feature-length film was the independent surrealist film Eraserhead (1977), which saw success as a midnight movie. He was nominated for the Academy Award for Best Director for the biographical drama The Elephant Man (1980), the neo-noir thriller Blue Velvet (1986), and the surrealist mystery Mulholland Drive (2001). His romantic crime drama Wild at Heart (1990) won the Palme d'Or at the Cannes Film Festival. He also directed the space opera adaptation Dune (1984), the surrealist neo-noir Lost Highway (1997), the biographical drama The Straight Story (1999), and the experimental film Inland Empire (2006).
Lynch and Mark Frost created the ABC series Twin Peaks (1990–91), for which he was nominated for five Primetime Emmy Awards, including Outstanding Directing for a Drama Series and Outstanding Writing for a Drama Series. Lynch co-wrote and directed its film prequel, Twin Peaks: Fire Walk with Me (1992), and a third season in 2017. He also portrayed FBI agent Gordon Cole in Twin Peaks and John Ford in Steven Spielberg's The Fabelmans (2022), and guest-starred in shows such as The Cleveland Show (2010–13) and Louie (2012).
Lynch also worked as a musician, recording the albums BlueBOB (2001), Crazy Clown Time (2011), and The Big Dream (2013), as well as painting and photography. He wrote the books Images (1994), Catching the Big Fish (2006), and Room to Dream (2018). He directed several music videos, for artists such as X Japan, Moby, Interpol, Nine Inch Nails, and Donovan, and commercials for Dior, YSL, Gucci, and the NYC Department of Sanitation. A practitioner of Transcendental Meditation (TM), he founded the David Lynch Foundation to fund meditation lessons for students, veterans, and other "at-risk" populations. Lynch died on January 15, 2025, after being evacuated from his home due to the wildfires that started in Southern California earlier that month.

Reviews

[Nick · Rating 1 out of 5]

Waste of time. This Transcendental Meditation-proselytizing piece of horseshit provides no insight into Lynch; for all the time he spends meditating, you'd think he'd be more reflective. Instead, we get chapters like this:

"How does meditation get rid of negativity? Picture it this way: You are the Empire State Building. You've got hundreds of rooms. And in those rooms, there's a lot of junk. And you put all that junk there. Now you take this elevator, which is going to be the dive within. And you go down below the building; you go to the Unified Field beneath the building - pure consciousness. And it's like electric gold. You experience that. And that electric gold activates these little cleaning robots. They start going, and they start cleaning the rooms. They put in gold where the dirt and junk and garbage were. These stresses aht were in there like coils of barbed wire can unwind. They evaporate, they come out. You're cleaning and infusing simultaneously. You're on the road to a beautiful state of enlightenment."

Wow, thanks, dude, that's really helpful.

What's sadder - that I actually bought this book, at Spoonbill & Sugartown in Williamsburg, or that I'm spending part of my Friday night railing against it?

[Alfred · Rating 4 out of 5]

I recommend listening to this in the Audiobooks version. I listened to it on my iPod and it put me in a great place. David Lynch has this great soothing monotone voice that radiates the sincerity and peacefulness of his message. It's sort of like the first time I heard Jimi Hendrix speak...it's like how can a man whose art contains such darkness and violence come off as so soft and loving and sensitive? But I guess that's why they call them artists.

This book reaffirmed my desire to meditate. If a 4.5 rating were possible, I would give it here, but alas it is not.

[Amirsaman · Rating 1 out of 5]

این کتاب را به همه‌ی کافه‌چی‌های عزیز پیشنهاد می‌کنم؛ به همه‌ی روشنفکران عزیز و نیز موفرفری‌های هنرمند.
قطعاتی کوتاه، در باب آرامش و سینما، متناسب با مغز کوچک مخاطب، مبادا که وی را کسل گرداند.
و اما برای من عجیب این است که لینچی که کله‌پاک‌کن می‌ساخت، چنین تفکر سطحی‌ای دارد در سال ۲۰۰۶.
پیشتر هم کتابی از همین نشر بیدگل دیده بودم بنام «یادداشت‌هایی در باب سینماتوگرافی»، که برسون در آن جملات کوتاهی در باب هنر و سینما سروده بود، که از فرط پرت‌وپلا بودن بیشتر به لطیفه‌ای هنری شبیه بود.
امان از بیدگل. امان از وقتی یک فیلمسازْ نویسنده‌ی بدی باشد.

[باقر هاشمی · Rating 5 out of 5]

در حقیقت ، افراد با تی‌ام از یکدیگر انرژی دریافت می‌کنند.| رسول نجفیان

این کتاب یک خودزندگینامه‌نوشته است که مربوز به دوره‌ای خاص از زندگی و کار دیوید لینچه. توی کتابفروشی جلدِ خوشگلش توجهم رو جلب کرد و بعد وقتی دیدم نوشته‌ی دیوید لینچه، گفتم حتماً یه چیز خوبی توش پیدا خواهم کرد. و البته بیشتر از یکی، که چندتا هم پیدا کردم.
لینچ در این کتاب راجع به زندگی حرفه‌ایش صحبت کرده و تجربیات سازنده‌ای که در زندگیش داشته. از اینکه ایده‌ی فیلم‌ها چطور به ذهنش می‌رسیدن و بعضی جاها هم از خاطراتش میگه. اما از همه مهم تر و جالب‌تر اینه‌که محور مباحثش در این کتاب، بر پایه‌ی تجربیاتش بعد از عضویت در گروه مراقبه‌ی تی‌ام ئه، که در زمان نوشتن این کتاب سی و سه سال از اولین روزِ عضویتش در اون گروه میگذشته. میگه خیلی عصبی بودم و از کیفیت زندگ و کارم راضی نبودم اما تی‌ام به زندگیم جون داد.
البته من به این عرفان‌ها زیاد خوشبین نیستم و ترنسندنتال مدیتیشن یا همون تی‌ام تا چند وقت پیش در ایران ممنوع بود. از اینکه الان هم ممنوع هست یا نه اطلاعی ندارم اما چیزی که مشخص هست اینه که صید ماهی بزرگکتاب توسط دو ناشر چاپ شده و تجدید چاپ هم میشه. من همین نسخه‌ی انتشارات بیدگل رو گرفتم و خوندم. هم ترجمه‌اش خوب بود هم صفحه آراییش خوب بود. از اون کتابهائیه که دوست دارم هر چند وقت بردارم و مرورش کنم.

[Sarah · Rating 4 out of 5]

In creating Twin Peaks, David Lynch buried an oily black seed in my almost-teen psyche. We kids weren’t allowed to watch it, of course, which meant we watched it religiously.

There’s this one scene where Laura Palmer is lying under a rose print comforter, in her plush-pink bedroom, in her wholesome suburban Twin Peaks home. In walks her father and instantly, something is off. It’s the dance of his eyes, the sweat on his brow, the tension in her body.

Lynchian background music plays. The camera zooms in on Leland’s twitchy smile, slightly crooked teeth.

He never lays a hand on Laura in this scene, but I instinctively understood what he was doing to her. Hurting her in ways no father should. And that image, that terrible knowing, stayed with me for years. Hell, it’s still right here.

So in my young mind, I associated David Lynch with wrongness. In the years since, I’ve watched his films, listened to his music, and it’s always this same juxtaposition of pristine exterior with perverted underbelly.

Imagine my surprise, then, when I discovered David Lynch is the financial backer of the twice-daily transcendental meditation sessions I do with the wonderful, kind, thoroughly thoughtful Bob Roth.



The David Lynch Foundation continues even after his death, providing free TM access to children in underserved communities, overworked health-care workers, and individuals like me, who crave depressurization and a tuning in to what I call intuition radio.

Lynch himself never missed a meditation session in over 50 years, doing two a day even in the midst of a busy schedule.

In this short book, Lynch explains his creative process and how TM helps him access something he calls “the unified field,” which he considers the deepest level of consciousness, where creativity and bliss abound.

Why is this blissed-out creative genius producing work that disturbs the senses, that evokes twisted haunts below the surface of every good thing?

To hear him tell it, he just portrays the world as it is, not as he wishes it could be. He strings together the feelings we all have but rarely articulate. For example, Lynch describes how one night - in the midst of his idyllic childhood with a loving family - he saw a pale, naked lady walking down the middle of the street, with blood all over her body.

How could he reconcile this haunting sight with his own safety-dappled view of the world? Art, that’s how.

Lynch himself seemed pretty well-adjusted and happy. In his book, he argues that the depression and angst so many artists think they need to make art is actually hindering them from so doing. He says great art flows when we’re happy and relaxed enough to let creativity fly without fear.

Also, he’s always quoting The Upanishads, which I’ve never read but now will read, because there’s a lot of wisdom in those quotes.

What a surprise Lynch is to me. He talks plain and leans into joy. I watched a Youtube thing on him today and discovered he’s also a big, silly dork-head. I like him so much.

It’s because I like him so much that I’m giving this book four stars, but I could just as easily have given three. He was a filmmaker, screenwriter, painter and musician. But he was not a memoirist. Some chapters are a sentence long, just a random thought he wanted to get down. Some chapters have no logical connection to the rest of the book. Basically, he writes whatever the hell he feels like writing because it’s his book and who gives a care?

The reader, that’s who. So there!



Book/Song Pairing: Little Prayer No. 5 (David Lynch, Johnny Parry, Ben Milway, Donna Loomans)

[Zidane Abdollahi · Rating 2 out of 5]

دیوید لینچ: نه آن کارگردانی که از فیلمهایش بشناسیم!
کتاب را میتوان به چهار قسمت اصلی تقسیم کرد:
1) صحبتهایی دربارۀ مراقبه و به دست آوردن هوشیاری و اینها (که من برای اولین بار بود درباره شان این چنین می خواندم و علاقه ای نسبی پیدا کردم)، نصف بیشتر کتاب را تشکیل می دهد؛ از اینکه چگونه شروع به مراقبه کرده، چه تأثیراتی بر روی لینچ داشته و کلاً استفادۀ آن در زندگی و کار. احساس می کنم لینچ کتاب را نیز به منظور معرفی مراقبه و تأثیر آن، در راستای اهداف بلندپروازانه اش ( و شاید خوابهای خامش! مثل حاصل شدن صلح جهانی درصورت همه گیرشدن مراقبه) نوشته و بعضی مطالب دیگر را نیز چاشنی آنها کرده است.
2) صحبت هایی در رابطه با فیلم سازی و تجربه هایش دربارۀ فیلم، اینکه چگونه فیلم می سازد، چه طور شد که به دنیای سینما وارد شد و علایقش در سینما و اینها؛ در کل هر آنچه مربوط به فیلم است.
3) قسمت هایی که خودم هم ندانستم چرا در کتاب گنجانده شده بودند! شامل علاقۀ خود لینچ به برخی پدیده ها مثل آتش و درخت و اشیای در حال تجزیه؛ نکتۀ خاصی هم نداشتند، تنها میگفت که از اینها خوشش می آید و چقدر جذابند.
4) چگونگی ایده یابی (شهود) و پرورش دادنشان که به خصوص با صحبت هایش در باب مراقبه و اینها عجین است و شاید نتوان بخش جدایی برایشان درنظر گرفت.
مطالعۀ کتاب باعث می شود که خواننده: چیزهایی از فیلم سازی و لینچ بداند، از مراقبه به احتمال زیاد خوشش آید، در گوگل جستجویی بکند و شاید هم به سمت مراقبه برود و در آخر متوجه شود که تصورش از شخصیت لینچ فیلم ساز با خودش بسی متفاوت است؛ حال اینکه بگویم خود واقعی اش با توجه به کتاب چه شخصیتی دارد برایم سخت است، اما با خواندن کتاب خودتان منظورم را متوجه می شوید. جز اینکه شخصیتش در این کتاب بسیار سطحی تر از دیوید لینچ کارگردان جلوه کرد.
کتابی شلوغ و نامرتب نشان می دهد، اما در عین خواندنش یکهو متوجه شدم که چقدر هم شسته رفته و خوب مطلب را تحویل خواننده می دهد؛ جالب ترین قسمتش برایم خود شخصیت لینچ بر اساس کتاب بود و اینکه چقدر خوب در زندگیش توانسته راحت و براساس سلیقه و غریزه اش پیش برود؛ انگاری برایش هم مهم نبوده که نتیجۀ کارهایش چه می شود! تنها به این فکر کرده که آنچه برایش مهم است و دوستش دارد را انجام دهد.
نکتۀ آخر هم اینکه همانطور که گفتم کتاب در اصل دربارۀ فیلم سازی آقای لینچ نیست، دربارۀ مراقبه و خلاقیت و اینهاست؛ به همین سبب نیز، در اول بسیاری از بخش ها جملاتی از اوپانیشادها آورده است که کتاب را کمی و فقط کمی دوست داشتنی کرده است.

در کل دو ستاره زیاد بود؛ فقط برای بعضی قسمت هایی که دربارۀ فیلم و اینهاست وعلاقه ای که به گل روی آقای لینچ دارم، دو ستاره تقدیمش کردم! خودشم نفهمیده است که چه میخواهد بنویسدو بنظر من تنها خواسته است بنیادش را معرفی کند و تأثیر مراقبه و اینها را بگوید و بفرماید که این مراقبه (که من خیلی هم متوجه نشدم جریان چیست) خیلی خوب است!

تو بیشتر قسمتهای کتاب لینچ داره درمورد شیرجه زدن به عمق حرف میزنه که واقعا چیزی دستگیرم نشد:)

[Thalia · Rating 5 out of 5]

I bought this book randomly in an airport bookstore in Japan on my way back from a trip to Thailand. I've always been a fan of David Lynch's tv and film work and had heard that he is into TM and even had started a school about it. I was intrigued. I love this little book. The chapters are short - most just one or two pages. They are about art, movies, ideas, conciousness, enlightenment, meditation, Bob's Big Boy and more. They are funny and surreal and its kind of like having a conversation with him about Life. Like a really deep conversation that leaves you smiling. This book is like a super cool friend you'd meet at a dull party and sneak out with into a starry night to talk for hours about random beautiful stuff.

[Antigone · Rating 3 out of 5]

A wisp of a book - square in shape and on the smallish side, text gone rogue throughout. A few pages contain mere paragraphs, some a modest few lines. It's what you might expect from an artist on the subject of his process, especially when the muse is inextricably intertwined with transcendental meditation. This is David Lynch's attempt to explain his approach to craft, be it film or art or woodworking, and the manner in which he intuits direction; navigating the course of his passions through the balance he obtains in his spiritual life.

Lynch charts some of his cinematic journey through the lens of these metaphysical beliefs. Eraserhead, Twin Peaks, Lost Highway and Mulholland Drive are among the projects mentioned, but you should know going in that this is rarely about the business end of making those movies. Instead, he's concentrating on how he reached certain decisions while constructing them. He sticks to the theme of creativity through a meditative template, and so the material skews to appeal primarily to the Lynchian acolyte over the garden variety fan.

I come for an odd reason. Dune. As this is a film he has disowned, it's rare to find him discussing it. He did a little of that here. Not enough, though.

[David · Rating 2 out of 5]

This is not a how-to book. It may inspire and motivate, but it won't inform.

Lynch briefly describes the benefits of Transcendental Meditation. Not only will it greatly enhance your creativity, but it will also greatly enhance your life. And there the lesson ends. If you meditate, greatly enhanced creativity just happens.

Lynch then spends the majority of the book on various anecdotes about how he came up with specific ideas for various film projects. Essentially, they just happened - because he meditates.

The book is a brief memoir of Lynch's work on various film projects, the ideas for which he attributes to his practice of transcendental meditation. The details on the film projects are too brief to be of interest to anyone but a Lynch scrapbooker. And the information about meditation is too scant to be of use to anyone with an interest in starting.

If the benefits of transcendental meditation are as natural and automatic as Lynch suggests, then the book will be of no value to those already practising. So it is clearly intended for those who do not. Yet it provides no information about how to go about it, nor does it provide any suggestions for further reading / study / instruction. This seems like a fairly big missed opportunity for putting people on the right track ( as he is fond of saying ).

It's an interesting read, but you won't learn anything - except you should go learn transcendental meditation. From someone else.

[Mahbubeh · Rating 4 out of 5]

فکر میکنم برای اینکه بتونم راجع به این کتاب نظری بدم لازمه که دوباره کتاب رو بخونم..
کتاب مجموعه ای از یادداشت های دیوید لینچ، یکی از کارگردانهای مورد علاقه م، درباره ی مراقبه، خلاقیت، ایده پردازی و هشیاریه.
کتاب جالبی بود و برای من دنیای متفاوتی رو باز کرد و حرف راجع بهش بسیاره..
کاملا حس میکنم نیاز دارم دوباره کتاب رو با تامل و فکر بیشتر بخونم..

[Fatemeh sherafati · Rating 1 out of 5]

چرا این کتاب رو خوندم؟ چون من خداوندگار حرکت بر خلاف اولویت‌هام.
اگر آخرین کتاب توی لیست کتاب‌های واجب خوندنتون رو خوندید، یه دور دیگه گشت بزنید تا شاید چیزی برای خوندن باشه و بعد اینو بخونید.
نهایتا هم می‌تونه مناسب مترو، اتوبوس یا خوندن توی دستشویی باشه.


در مورد نشر بیدگل هم بگم که حسابی اذیتم کرد. کلی کاغذ حروم کرد برای جینگولک بازیش. کتاب هم در واقع نصف این صفحات رو داره، چون یک صفحه در میون نوشته.

[Don Roff · Rating 5 out of 5]

David Lynch has always been an inspiration to me. His films, of course, but also his painting, his carpentry, and even his unfilmed scenarios like RONNIE ROCKET and ONE SALIVA BUBBLE are beautiful mysteries waiting to be uncovered. And now, a book.

Though Lynch doesn't consider himself much of a writer "I have trouble with words" he admits, this book went a bit deeper than much of the work he has previously displayed to the public. I say book, however, I listened to the audio book, read by Lynch himself (a used copy of the book is still en route from an Amazon vendor, which I will read upon arrival). With my iPod headphones on, I had Lynch penetrating my brain for over three hours (one complete reading is 108 minutes).

Lynch, who is infamous about not talking about his work (he thinks DVD director commentaries on DVD are sacrilegious) opens up like never before. He talks about his ideas, his creative process, and most intimately, his experience with Transcendental Meditation.

The cynic might think that this book and its recording is an 108-minute infomercial for Transcendental Meditation and its founder Maharishi Mahesh Yogi. I don't believe it is. Lynch approaches the mindful practice with his same Jimmy Stewart "gee whiz" enthusiasm as with everything else he does.

If you are a writer, filmmaker, artist, or simply a person interested in the creative process (the Art Life, as Lynch describes it), or Transcendental Meditation, this book was written especially for you.

[Nea · Rating 2 out of 5]

ریویو کتاب "صید ماهی بزرگ"
وقتی اسم دیوید لینچ رو دیدم، چون می‌دونستم که یه فیلم‌ساز معروفه و فیلماش پیچیدگی خاصی دارن، کنجکاو شدم که بخونمش. بیشتر کتاب شبیه یادداشت‌های شخصی لینچ راجع به فیلم‌هاش و پشت‌صحنه‌ها بود. چیزی که خیلی جلب توجه کرد، اشاره‌ی مداومش به مدیتیشن متعالی و تاثیرش روی ذهن و خلاقیت بود. لینچ می‌گه که مراقبه بهش کمک کرده تا ایده‌های ناب و بکر به ذهنش بیاد و در واقع باعث شده خیلی از فیلم‌ها و صحنه‌ها به صورت اتفاقی و بدون برنامه‌ریزی قبلی شکل بگیرن.
همچنین یکی از نکات جالب این بود که لینچ گفته هر کسی می‌تونه برداشت خودش رو از فیلم‌ها داشته باشه و این برداشت‌ها درسته. برای من که خیلی از فیلم‌های لینچ رو ندیده بودم، بعضی از بخش‌ها کمی گنگ بود، ولی به طور کلی کتاب یه دید متفاوت به هنر و تأثیر مراقبه روی خلاقیت میده.
کتاب خیلی کوتاه بود و بیشتر برای کسانی که تو کار سینما یا هنر هستن یا طرفدارای لینچ می‌تونه جالب باشه. در نهایت، نه تجربه بدی بود، نه خیلی برجسته.

[Paul Greer · Rating 5 out of 5]

I recently finished reading this book "Catching the Big Fish", a very personal account of David Lynch's approach to creativity, and the role that meditation plays in it.

I have often felt that techniques like meditation may result in the bland art, due to lack of "pain", Mr Lynch is a very good example of how this is not the case.

In the book he writes:

"Anger and depression and sorrow are beautiful things in a a story, but they're like poison for the film maker or artist. They're like a vice grip on creativity. If you're in that grip you can hardly get out of bed, much less experience the flow of creativity and ideas. You must have clarity to create. You have to be able to catch ideas."

I think this is a statement that has struck a chord with a lot of people.

[Arghoon · Rating 3 out of 5]

فایل صوتیش رو موقع نقاشی کشیدن گوش دادم و قبل از اینکه کارم تموم بشه با پایان رسید بنابراین یه بار دیگه هم تا نصفه گوش دادم.
بنظرم تجربه خوبی بود ازین نظر که صوتیش رو گوش دادم، چون موضوعاتِ تاحدودی قاطی پاتی و از هر در سخنی طور داشت و احساس کردم دارم یه پادکست موضوع آزاد گوش می‌دم، اگر متنش رو میخوندم احتمالا درآپ می‌کردم.
خیلی متعجب شدم که این چیزا رو لینچ واقعا نوشته، صلح جهانی، مدیتیشن، آرزوی سلامتی برای همه؟ تو واقعا همونی هستی که " کله پاک‌کن " رو ساخته؟
-لازم به ذکره که طراحی جلد بسی زیباست:) و کتابهای فارسی که جلد زیباتری از جلد اصلی انگلیسی داشته باشن خیلی کمن:)

[Ellie · Rating 4 out of 5]

دوست داشتم که در قفسه‌ی کتاب‌هایی قرارش بدم که دلم می‌خواست خودم نوشته‌باشم، اما جدی‌تر که نگاه کردم، متوجه شدم که حق این کار رو ندارم.
کتاب نوشته‌ها/خاطرات/موعظه‌های لینچ در باب موضوعات مختلفه. از باورش به مراقبه و این که صلح جهانی وجود داره، تا این که چه‌طور ایده‌‌ی فیلم‌هاش رو صید می‌کنه و یا خاطرات مختلف از روزهای زندگیش. تنها دلیلی که برای خوندنش داشتم این بود که لینچ کارگردان مورد علاقمه و دلم می‌خواست بفهمم دقیقا راجع به چی صحبت کرده؛ اما حالا باید بگم که خوشحالم که انتخابش کردم. تصویر غلطی که از شخصیتش، به دلیل تم و فضای تاریک فیلم‌هاش داشتم رو کاملا تغییر داد. یکی از ارزشمندترین چیزهایی هم که دوباره بهم یادآوری کرد، لزوم رنج نکشیدن بود. دلیلی بر این نیست که ما خودمون رو آزار بدیم تا بتونیم هنرمند باشیم و یا پر بشیم از حواس. شاید روشن‌ضمیری و باز نگاه داشتن مغز، هزاران‌بار بهتر این کار رو برامون انجام بده.

[Οδυσσέας Μουζίλης · Rating 5 out of 5]

Life coaching και ο Λυντς! Πού φτάσαμε :p

https://pepperlines.blogspot.com/2019...

[Elly Tarahimofrad · Rating 4 out of 5]

خب من خودم هیچ تجربه‌ای از مراقبه و رسیدن به هشیاری و سعادت ندارم و تصمیمی هم ندارم فعلا تمرین کنم. و دقیقا تو این کتاب لینچ تماما از تجربه مراقبه و راه رسیدن به ایده‌هاش قبل از هر اثر میگه. و از اونجایی که عاشق لینچم با لذت تا انتها خوندم و حتی وسوسه هم می‌شدم ببینم مراقبه چیه. قسمت‌هایی هم که از فیلم‌هاش حرف میزد واقعا شاد میشدم. توئین پیکس، مخمل آبی، اینلند ایمپایر و ...
در انتها چیزی که یاد گرفتم ازش این بود که رویاها چقدر میتونن ارزشمند باشن و به خود آ :)

[Lunka ♫ ꩜ ☽ ⛧ · Rating 5 out of 5]

This is a very inspiring book, even though it is short. And I am very grateful to Lynch for this, he makes me believe in myself and move on. The book will be very useful for those involved in the creative field.

[Armin · Rating 3 out of 5]

یک نفس خواندمش. مونولوگ نبود، دیالوگی بود که در آن یکی از طرفین که من خواننده باشم، سکوت کرده‌ام، گاه‌گاهی در حاشیه صفحات چیزهایی می‌نویسم، کوچک.
یک سوم ابتدایی کتاب، بخشی که در باب تجارب لینچ از مراقبه بود، بسیار جذاب‌تر از باقی کتاب بود. لینچ، با دیدگاهی هرمنوتیکی، اثر هنری را خودبسنده و حیات‌مند می‌داند اما مهم‌تر، ادعای او مبنی بر آن‌که حتا اگر نفمیم، درک کرده‌ایم و بیش از آن‌چه می‌دانیم، فهمیده‌ایم برایم جالب توجه بود.

لینچ، بسیار از مراقبه می‌گوید، می‌ستاید و به آن دعوت می‌کند. من ممانعت ذهنی عجیبی در برابر این امر دارم؛ این تفکر که همه این‌ها شیادی است، ابتذال است و مراقبه نوعی خودفریبی است که النهایه به حماقت بیش‌تر منجر می‌شود، دست از سرم بر نمی‌دارد؛ اما وقتی لینچ با آن کارنامه هنری درخشان و تحسین‌برانگیزش از آن می‌گوید، وسوسه می‌شوم چندصباحی پی‌گیرش شوم، شاید اتفاقی بیافتد. در واقع هرچه با کتاب پیش‌تر می‌رفتم، کلام لینچ تاثیر بیش‌تری بر من می‌گذاشت و مرا به این فکر فرو می‌برد که در میان این همه بطالت، آزمایش مراقبه‌ای که او از آن دم می‌زند، راهگشا اگر نباشد تجربه‌ای شکست خورده است بر پشته تجارب دیگر و البته، دلیل دیگری برای مخالفت!

فراموش نباید کرد این کتابی شخصی است درباب تجارب و راه‌کارهای شخصی. قرار نمی‌شود هرچه برای لینچ اسطوره‌ای کارگر بوده، برای من هم کارگر شود. تقلید از این‌ها اتفاقا منجر به خود نبودن، بیگانگی از خود، می‌شود. در بهترین صورت، نمونه‌ای کپی برداری شده از دیگری خواهی بود. اصالت خود را از دست می‌دهی و اگر موفق باشی حتا، توفیق‌ات باسمه‌ای است و ارزشی که باید ندارد. توفیق نیابی که خسران دنیا و آخرت است.

[Sina]

نویسنده میگه تو باید خلاق باشی ایده های خفن برای زندگی و شغلت داشته باشی، این ایده ها رو از وجود خودت، از اعماق جان خودت مثل یه ماهی صیدش کنی. چطوری؟ با مراقبه کردن چون مراقبه باعث میشه به شناخت بهتری از خودت برسی، این شکلی هم با جهان بیرونت در صلحی هم بهتر میتونی به آدما کمک کنی هم اینکه خلاقتر باشی.


چند خط از کتاب:
همه چیز ایده است. اگر با ایده روراست باشی، هر چه را واقعا بخواهی به تو می‌گوید.
کار را آنقدر ادامه می‌دهی تا شبیه ایده‌ات شود، حسِ آن را بدهد و صدای آن را داشته باشد، یعنی عین آن شود. تجربه عجیبی است چون اگر از مسیر منحرف شوی، خودت میفهمی. میدانی چه موقع کار غلطی می‌کنی، چون نادرستیِ آن حس می‌شود. کار به تو می‌گوید، ((نه، نه، این با آنچه ایده می‌گفت یکی نیست.))) وقتی هم که در مسیر درست بیفتی، درستیِ آن حس می‌شود. نوعی شهود در کار است: هم‌زمان با کار احساس - فکر می‌کنی. از جایی شروع می‌کنی و کار به تدریج بهتر میشود؛ اما در طول مسیر، ایده همواره با تو حرف میزند. گاه درست بودنِ کار را حس میکنی و امیدواری که دیگران نیز درست بودنش را حس کنند.

[Hedieh Madani · Rating 5 out of 5]

خیلی مینی‌مال و آمریکایی بود اما نقل قول‌هاش و‌ سبکش رو واقعا دوست داشتم

[Габриела Щинова · Rating 4 out of 5]

Над 30 години Дейвид Линч практикува Трансцедентална медитация и твърди, че тя играе ключова роля за работата му в киното и изкуството. Спомня си, че първият път, когато медитира, изпада в състояние на чисто блаженство - едновременно близко и познато, а в същото време ново и силно. Определя го като потапяне в океан на чисто съзнание, в който се заражда усещане за щастие.

Това му повлиява така, че десетилетия наред се захваща със задачите за деня след като медитира. Открива, че по този начин радостта от работата се увеличава, интуицията нараства, удоволствието от живота също, а отрицателните емоции избледняват.

В книгата си „Да уловиш голямата риба” той споделя техниките, с които развива съзнанието си, за да улови и осъществи идеите си. Отделя място и на някои биографични моменти - от желанието си да бъде художник до първите си стъпките в киното. Споменава и по- важни филмови проекти.

Книгата е изпълнена с вдъхновяващи
мисли:

„Има нещо вълшебно – и аз не знам защо – в това, да влезете в театър или кино, и да угасят светлините . Всичко е притихнало, завесите се разтварят. Те може би са червени, и попадате в различен свят.

Идеята е мисъл. Това е мисъл, която съдържа повече, отколкото смятате, когато тя се появи в главата ви. Но в този първи момент прехвърча искра.

Много обичам логиката на сънищата; обичам начина, по който се развиват. Но аз много рядко черпя идеи от тях. Много повече идеи ми идват докато слушам музика или просто се разхождам.

Ние сме като електрически крушки. Когато блаженството започне да расте вътре във вас, то е като светлина и огрява всичко наоколо.
Когато влезете в стая, където е имало скандал, усещането не е приятно. Чувствате го, дори скандалът да е приключил. А ако влезете в стая, където някой е медитирал, ще усетите блаженство. И това чувство е много приятно."

[Ali · Rating 3 out of 5]

نمیشه طرفدار فیلم و سریال و هالییود باشی ولی اسم دیوید لینچ به گوشت نخورده باشه. خالق فیلم هایی مثل مالهالند درایو ، بلو ولوت و اریزهد تو این کتاب از تجربه های مراقبه و تاثیرش روی ایده هایی که واسه ساختن فیلماش ازش استفاده میکنه صحبت میکنه. کلا کتاب رو میشه به دو بخش تقسیم کرد : یه قسمت هایی که درباره مراقبه تعالی بخش و فواید و اثارش در زندگیه شخصه و یه تیکه هایی که لینچ از تجربه های سینمایی و ماجرا های ساخت فیلم هاش توضیح میده. من خودم زیاد نتونستم با اون چپترهای مراقبه ارتباط برقرار کنم چون از قبلم چیزی ازش نمیدونستم زیاد منو جذب نکرد ولی قطعا پیگیرش میشم چون یکی از بزرگترین هنرمند های هالیوود داره از سعادتش حرف میزنه. اون قسمت هایی که درباره فیلم سازی بود رو بیشتر دوس داشتم ولی خب درونمایه اصلیه کتاب مراقبه و رسیدن به نهایت هشیاری درونی است. اگه با صنعت فیلم سازی و اصطلاحات سینمایی زیاد اشنایی ندارین به نظرم فعلا سراغش نرین چون شاید زده بشین یکم. کتاب خیلی صفحه ی خالی زیاد داره یعنی ناشر واسه اینکه یه تم و شکل نوشتاری بخواد به کتاب بده تقریبا هرچی عنوان هستو تو صفحه های فرد اورده و کتابی که میشه تن 70 - 80 صفحه چاپ کرد رو اومده تو 185 صفحه درست کرده که این یکم اذیتم کرد

[holden · Rating 4 out of 5]

• Kutija i ključ •
“O njima nemam nikakvu predstavu.”

-

koliko ja samo OBOŽAVAM ovo genija

ovo je knjiga puna mudrosti i saveta, iskustava, događaja sa snimanja filmova, razmišljanja na razne teme, prožeta Linčovom (sada već opšte poznatom) ljubavi prema transcendentalnoj meditaciji

šta bih dao za jednu kafu sa ovim čovekom i jedan razgovor, ma samo jednu rečenicu da progovorim sa njim

[نیلوفر رحمانیان · Rating 1 out of 5]

WTF did I just read?
Our mighty, intimidating Lynch has written a beautiful nonsense!

[Ardavan Bayat · Rating 4 out of 5]

خوانش: 1400.12.11

اندکی از زندگی دیوید لینچ در این کتاب بود و بخش‌هایی از ایده‌های شکل‌گیری فیلم‌ها. در کل کتاب خوبی بود و نیاز داشتم که چنین کتابی بخوانم. ناگفته نماند که مسائل مشکوک به شبه‌علم هم در این کتاب بود که گمان نمی‌کنم خواننده را دچار انفعال و بی‌کنشی کند.
و صفحه‌های آخر کتاب به احترام جناب لینچ بعد مدت‌ها مراقبه کردم و بدجوری چسبید... البته با قطعه‌ی On the Nature of Daylight ساخته‌ی ماکس ریشتر.

[Hagar · Rating 3 out of 5]

Makes me want to try transcendental meditation for real.

[Oksana Hoshva · Rating 5 out of 5]

The idea of meditation never appealed to me. First, I had doubts I would be able to meditate at all since I am ‘hyper' 99% of the time. Second, I was afraid to, since I was thinking it could cool me down to the extend I will not be able to return to my ‘hyper’ state (that makes me super productive, coming up with ideas all the time, and I do like being like this). But, reading this book made me seriously reconsider my attitude towards meditation.

“If you have a golf-ball-sized consciousness, when you read a book you’ll have a golf-ball-sized understanding; when you look out of the window, a golf-ball-sized awareness, when you wake up in the morning, a golf-ball-sized wakefulness; and as you go about your day, a golf-ball-sized happiness. But if you can expand your consciousness, make it grow, then when you read that book, you’ll have more understanding, when you look out, more awareness, when you wake up, more wakefulness; and as you go about the day, more inner happiness".

And I should mention the book is much more than on meditation alone. Just two hours of your time and you’ll be reminded about things that matter (but somehow you keep forgetting those) and make you want to practice new techniques right away. Entrepreneurship has a lot to do with ideas. It also has a lot to do about what a person you are and what impact on the environment you have (to enlighten the team you need to be enlightened yourself, right?).

“if you want to catch little fish, you can stay in the shallow water. But if you want to catch a big fish, you’ve got to go deeper’.

Dive in!

[Niklas Pivic · Rating 3 out of 5]

While providing some clear, lucid insights into his creative process, how he worked before discovering transcendental meditation, and interesting trivia such as descriptions of happy accidents on how his films are made and what Kubrick's favourite film was ("Eraserhead", according to Lynch), there's also a downside.

Lynch does get me interested in transcendental meditation, but the theme is so regurgitated and repeated throughout the entire book that he feels a bit like a cult member trying to lure you in. It's very "transcendental meditation can cure anything, make you do anything, will overcome anything". I particularly disliked the chapter where you're to imagine you're the Empire State Building and transcendental meditation is electric gold; just swap the junk in all your rooms for the electric gold and you're all good. Yeah.

To me, it all reeks of an empty promise, mainly because Lynch doesn't explain how transcendental meditation works. And that knowledge, my dears, is expensive to attain.

So, if you can shut the lid on that all-permeating aspect of the book, Lynch does bring interesting stream-of-consciousness stuff to the table, especially on how he's overcome obstacles in his creative process and how he seems very open to new things that influence and come to him.