What do you think?
Rate this book
De maagd Marino
Sleutelroman gebaseerd op de zaak van de 'kannibaal van Rotenburg', die in 1996 een schok in Duitsland veroorzaakte. Het verhaal opent met het eindpunt: de theatrale, krankzinnige maar ook bloedernstige sterfscène van een gedrogeerde man, Bruno Klaus. Volledig volgens afspraak wordt hij vastgebonden, ontmand, in stukken gesneden en begraven door Marino Mund, zijn beul en minnaar.
284 pages, Hardcover
First published May 1, 2010
23 people are currently reading
497 people want to read
About the author
Yves Petry
16 books47 followersYves Petry is een Vlaamse schrijver en essayist.
Yves Petry in de Nederlandstalige Wikipedia
Yves Petry in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Yves Petry bij "Schrijversgewijs"
Yves Petry is a Flemish writer and essayist.
Yves Petry in de Nederlandstalige Wikipedia
Yves Petry in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Yves Petry bij "Schrijversgewijs"
Yves Petry is a Flemish writer and essayist.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 79 reviews
June 13, 2021
Dit is een van de betere boeken die ik tot nu toe heb gelezen in mijn Libriswinnaarsleesproject: zeer knap gecomponeerd!
November 26, 2011
"A major disappointment, badly written, even if the plot is real, the characters are described in such a shallow way, lacking depth and subtlety. You would at least expect some despair, existential angst, utter darkness".
Reading these comments on GR, I wonder if the two of us have actually been reading the same novel. Despair, existential angst, darkness? The two protagonists are long past that initial phase of insecurity. They have worked out a solution that satisfies both of them: the need to control one's life and death (Bruno,the writer/academic) and the need to fill the emptiness, to 'devour' (Marino, who helps Bruno to commit suicide and afterwards munches on parts of his body).
The plot is loosely based on real life material, but Petry has clearly transformed it into his own story. He delves deeply into the psychology of the main characters, in a clear, natural and accurate style. It made me wonder: where has Petry been hiding all those years? This is the best Belgian novel for years. Absolutely stunning. It certainly deserves the Libris literature prize.
Reading these comments on GR, I wonder if the two of us have actually been reading the same novel. Despair, existential angst, darkness? The two protagonists are long past that initial phase of insecurity. They have worked out a solution that satisfies both of them: the need to control one's life and death (Bruno,the writer/academic) and the need to fill the emptiness, to 'devour' (Marino, who helps Bruno to commit suicide and afterwards munches on parts of his body).
The plot is loosely based on real life material, but Petry has clearly transformed it into his own story. He delves deeply into the psychology of the main characters, in a clear, natural and accurate style. It made me wonder: where has Petry been hiding all those years? This is the best Belgian novel for years. Absolutely stunning. It certainly deserves the Libris literature prize.
July 19, 2011
Als sommigen niks voelen bij dit boek dan ligt dat toch aan henzelf en niet aan de geniale schrijfkunst van Yves Petry. Toen ik het uit had, ben ik er meteen opnieuw in begonnen en begreep ik ook de openingsscène beter, die ik eerst nogal bizar vond. Griezelig hoe Petry deze abnormale figuren heel normaal en nabij doet lijken. Toch is het geen gruwelijk boek maar poetisch en vaak zelfs humoristisch. Vol interessante gedachten en heel sterk van sfeer ook. Naar het schijnt is dit zijn beste roman maar ik ben toch benieuwd naar de andere.
August 11, 2011
Zelden oorspronkelijk nederlandstalig werk gelezen van dit niveau. Hij verdient het vind ik om in alle wereldtalen te worden vertaald.
Read
January 7, 2024Een boek met een intrigerende eerste scène: Marino bind een naamloze man vast en snijdt zijn piemel af, om vervolgens ook zijn halsslagader open te snijden. Zo spannend als de eerste paar bladzijden waren, zo nietszeggend voelde voor mij de rest van het boek, dat voornamelijk bestaat uit expliciete beschrijvingen van de saaiheid van de twee hoofdpersonages.
Petry bewijst dat hij kan toveren met prachtige beelden en beschrijvingen, maar hoe verder ik in dit boek kwam, hoe meer ik de mijmeringen van de suïcidale Bruno begon te lezen als verbloemde frustraties van de schrijver. Zou iemand daadwerkelijk suïcidaal kunnen worden van de staat van de literatuur?
Petry bewijst dat hij kan toveren met prachtige beelden en beschrijvingen, maar hoe verder ik in dit boek kwam, hoe meer ik de mijmeringen van de suïcidale Bruno begon te lezen als verbloemde frustraties van de schrijver. Zou iemand daadwerkelijk suïcidaal kunnen worden van de staat van de literatuur?
August 4, 2019
Moeilijk te beoordelen dit. De manier waarop de roman het onderscheid tussen feit en fictie onderuit probeert te halen is echt heel interessant; zeker de laatste pagina’s/regel die alles wat daarvoor gebeurde in een ander licht zetten. Naar wiens stem zijn we nou eigenlijk de hele tijd aan het luisteren, en wat zegt dit over Marino’s schuld? Fantastisch geschreven ook. Ik kan zien waarom de Libris-jury zich hier tot aangetrokken voelde.
Maar tegelijkertijd laat Petry op psychologisch vlak best wel wat steken vallen. Beide personages -- de kannibaal en zijn maaltijd -- worden vrij oppervlakkig uitgewerkt: Bruno’s motivatie om zichzelf te laten doden en op te laten eten gaat nooit veel dieper dan ‘hij had geen zin meer in zijn uitzichtloze baan’ en Marino’s beslissing om zijn chef-kok te worden lijkt toch vooral te ontstaan omdat hij Bruno toevallig ontmoet. Nu zou je kunnen beargumenteren dat de personages in dienst staan van Petry’s filosofie en derhalve niet perfect rond hoeven te zijn, maar uiteindelijk zijn zij wel de vehikels waardoor wij dit verhaal zien. Zonder die psychologische laag kunnen de abstractere lagen nooit helemaal overtuigen.
Ik ben ook nog niet helemaal met comfortabel met Petry’s visie op (homo)seksualiteit. In De Geesten kon ik dat nog wel wegwuiven als de perversies van specifiek die personages, of als Petry die media-aandacht probeert te krijgen door wat niet-geheel-politiek-correcte dingen te roepen, maar ook hier wordt een homoseksuele relatie (en in het verlengde daarvan de seks) weer op de meest vulgaire manier afgebeeld, en wordt er weer een ongemakkelijk verband getrokken tussen homoseksualiteit en psychopathie. Kennelijk is dit in Liefde bij wijze van spreken nóg verontrustender. Dat klinkt alvast veelbelovend.
Maar tegelijkertijd laat Petry op psychologisch vlak best wel wat steken vallen. Beide personages -- de kannibaal en zijn maaltijd -- worden vrij oppervlakkig uitgewerkt: Bruno’s motivatie om zichzelf te laten doden en op te laten eten gaat nooit veel dieper dan ‘hij had geen zin meer in zijn uitzichtloze baan’ en Marino’s beslissing om zijn chef-kok te worden lijkt toch vooral te ontstaan omdat hij Bruno toevallig ontmoet. Nu zou je kunnen beargumenteren dat de personages in dienst staan van Petry’s filosofie en derhalve niet perfect rond hoeven te zijn, maar uiteindelijk zijn zij wel de vehikels waardoor wij dit verhaal zien. Zonder die psychologische laag kunnen de abstractere lagen nooit helemaal overtuigen.
Ik ben ook nog niet helemaal met comfortabel met Petry’s visie op (homo)seksualiteit. In De Geesten kon ik dat nog wel wegwuiven als de perversies van specifiek die personages, of als Petry die media-aandacht probeert te krijgen door wat niet-geheel-politiek-correcte dingen te roepen, maar ook hier wordt een homoseksuele relatie (en in het verlengde daarvan de seks) weer op de meest vulgaire manier afgebeeld, en wordt er weer een ongemakkelijk verband getrokken tussen homoseksualiteit en psychopathie. Kennelijk is dit in Liefde bij wijze van spreken nóg verontrustender. Dat klinkt alvast veelbelovend.
February 3, 2013
Bizar verhaal. Knap geschreven, mooie woorden, prachtige taal. Helaas bleef het geheel erg beschrijvend of schetsmatig, weinig diepgang in de karakters.
March 17, 2016
Behalve een begenadigd stillist is Yves Petry óók een schrijver die een banaal onderwerp als kannibalisme naar een hoger plan trekt. Hij geeft er namelijk een onverwachte draai aan waarmee de aard en functie van literatuur ter discussie worden gesteld. Die aanpak is prijzenswaardig en zet zeker tot denken aan, maar het zijn helaas kleine fonkelingen in een roman die ook nodeloos doorgaat met filosofische uiteenzettingen en psychologiseren van zijn personages. En juist door deze inventieve verhaalconstructie kon ik niet helemaal vat krijgen op wat ze nou eigenlijk bewoog om hun aparte keuzes te maken.
Ik vind het leuk gevonden dat je op een empathische, humane manier kijkt naar iets waar de algemene consensus van luidt dat het walgelijk en verwerpelijk is. Maar daarmee verliest het ook iets aan suspense of mee kunnen gruwelen met de verschrikkingen. Die kaarten worden al flink verspeeld in het eerste hoofdstuk en vanaf dat punt gaat het helemaal niet meer zo om het gruwelijke aspect. Misschien ben ik wel een eenvoudige lezer die van zo'n horror-verhaal lekker wil smullen van de walgelijkheden.
Ik vind het leuk gevonden dat je op een empathische, humane manier kijkt naar iets waar de algemene consensus van luidt dat het walgelijk en verwerpelijk is. Maar daarmee verliest het ook iets aan suspense of mee kunnen gruwelen met de verschrikkingen. Die kaarten worden al flink verspeeld in het eerste hoofdstuk en vanaf dat punt gaat het helemaal niet meer zo om het gruwelijke aspect. Misschien ben ik wel een eenvoudige lezer die van zo'n horror-verhaal lekker wil smullen van de walgelijkheden.
May 4, 2013
Een mooi uitgangspunt, met name op een interessante manier uitgewerkt. Maar te traag om echt te kunnen boeien.
April 2, 2020
Petry nimmt den aufsehenerregenden Fall des Kannibalen von Rotenburg als Ausgangspunkt für eine fiktive Meditation über die Unmöglichkeit, der Realität mit Literatur gerecht werden zu können und schreibt dabei ein Buch, dass sehr klar zeigt, wozu Literatur in der Lage ist. Ein verstörendes, berührendes, zärtliches Buch über zwei Männer die den Glauben verloren haben - keineswegs so brutal wie das Thema vermuten lässt. Der Tod diktiert dabei das Leben, die Zukunft die Vergangenheit. Buchgestaltung über jeden Zweifel erhaben.
May 5, 2021
Bijzonder om het verhaal te lezen vanuit de dode, Bruno, die zijn "moordenaar", Marino, het verhaal laat opschrijven. Beide karakters zijn ergens in hun leven de weg kwijtgeraakt, wat ontspoort in kannibalisme. Hoewel soms wat hoogdravend, is de taal prachtig en krijg je een inkijk in het leven en hoofd van de karakters en ontdek je wat hen drijft. Briljante laatste zin, die het hele verhaal in perspectief zet.
March 18, 2025
Goed! Gruwelijk en vreemd maar door rake omschrijvingen toch vaak herkenbaar. Mooie taal.
September 15, 2024
Erg mooi gëschreven.
July 12, 2016
In elk geval zeer goed geschreven. Ook het gegoochel met de onbetrouwbare verteller kon ik an sich nog smaken, maar na de vijfde metareflectie hierover had ik het wel gehad. Bij momenten een te lang uitgesponnen gejammer van een zelfgenoegzame literatuurprofessor die zijn geloof in de literatuur verliest.
July 30, 2017
Wat een rotboek!
July 19, 2019
Een man ketent een andere man vast aan de muur van zijn huiskamer, amputeert zijn penis, snijdt hem vervolgens de keel door en bewaart delen van het lijk in de diepvriezer om er in de weken die volgen van te eten. Wat dit waar gebeurde voorval pas echt intrigerend maakt, is dat het slachtoffer zijn behandeling geheel vrijwillig heeft ondergaan.De maagd Marino is geen reconstructie van de feiten, maar een reactie erop. In zijn nieuwe roman maakt Yves Petry het bizarre aannemelijk en het gruwelijke verteerbaar. Met alle literaire verbeelding en middelen waarover hij beschikt, laat hij het slachtoffer postuum aan het woord en zet hij deze duistere folie à deux in een verrassend romantisch licht.
-----------
De vijfde roman van deze auteur (1967) is gebaseerd op de zaak van 'de kannibaal van Rotenburg', die in 1996 een schok in Duitsland veroorzaakte. Het verhaal opent met het eindpunt: de theatrale, krankzinnige maar ook bloedernstige sterfscene van een gedrogeerde man, Bruno Klaus. Volledig volgens afspraak wordt hij vastgebonden, ontmand, in stukken gesneden en begraven door Marino Mund, zijn beul en minnaar (!). Vanaf hoofdstuk 2 wordt de plaats van schrijven duidelijk: de cel van Marino, enige tijd na zijn proces. Tot en met hoofdstuk 26 volgen we de levenslopen van deze contrastrijke personages: Bruno, de levensmoede literatuurdocent, die gelooft in de superioriteit van de perfecte stijl, en Marino, passief, ziekelijk moederskind en eeuwige maagd. Fascinerend is dat de lezer wordt meegezogen in het waanidee dat niet Marino, maar Bruno de ik-zegger is die het verhaal vertelt. Het onderhoudende, tegendraadse verhaal over eenzaamheid, de schoonheid van het leven en de kracht en onmacht van literatuur overtuigt door de efficiente, intelligente en poetische stijl en de psychologische diepgang. Gebonden; normale druk.
-------------
-----------
De vijfde roman van deze auteur (1967) is gebaseerd op de zaak van 'de kannibaal van Rotenburg', die in 1996 een schok in Duitsland veroorzaakte. Het verhaal opent met het eindpunt: de theatrale, krankzinnige maar ook bloedernstige sterfscene van een gedrogeerde man, Bruno Klaus. Volledig volgens afspraak wordt hij vastgebonden, ontmand, in stukken gesneden en begraven door Marino Mund, zijn beul en minnaar (!). Vanaf hoofdstuk 2 wordt de plaats van schrijven duidelijk: de cel van Marino, enige tijd na zijn proces. Tot en met hoofdstuk 26 volgen we de levenslopen van deze contrastrijke personages: Bruno, de levensmoede literatuurdocent, die gelooft in de superioriteit van de perfecte stijl, en Marino, passief, ziekelijk moederskind en eeuwige maagd. Fascinerend is dat de lezer wordt meegezogen in het waanidee dat niet Marino, maar Bruno de ik-zegger is die het verhaal vertelt. Het onderhoudende, tegendraadse verhaal over eenzaamheid, de schoonheid van het leven en de kracht en onmacht van literatuur overtuigt door de efficiente, intelligente en poetische stijl en de psychologische diepgang. Gebonden; normale druk.
-------------
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 18, 2020
Lebt man den, wenn andere leben? – J.W. von Goethe
Dit boek heeft niet voor niets deze stelling als adagium. Yves Petry liet zich inspireren door de kannibaal van Rotenburg (2001). Opmerkelijk is wel dat Petry dit nergens vermeldt. Zou het niet voor de flaptekst zijn, zou men het zelfs niet weten dat het verhaal hierop geïnspireerd is.
Marino Mund is een man van middelbare leeftijd met een misgelopen jeugd. Hij heeft nog nooit liefde gekend naast de liefde die hij kreeg van zijn moeder. Van opleiding is hij een informaticus en met computers werken kan hij als geen ander, grotendeels omdat hier geen gevoelens aan te pas komen. Later erfde hij de winkel van zijn moeder en transformeerde hij deze winkel naar een informaticawinkel. Hier leerde hij dan ook zijn slachtoffer Bruno Klaus kennen. Deze man, docent in het vak Hoogtepunten uit de Literatuur van de Twintigste Eeuw, had een heel uitzonderlijke verslaving. De seksuele gefrustreerde man was geïntrigeerd door porno. Dit was ook de reden waarom hij naar deze informaticawinkel ging. Hij kon niet meer dan drie pornofilmpjes tegelijk afspelen.
“Wat ik eigenlijk zou willen, was alle nieuwe orgasmen die het pornonet me op één dag te bieden had, downloaden en ze vervolgens allemaal laten samenvloeien tot één kakofonische climax van gekreun en gesteun, van spastisch vlees en draaiende ogen, tot één witte, stroperige Amazone van sap en geil. Ik was er zeker van dat zoiets me een geweldige kick zou bezorgen.”
Maar om tot deze compilatie van “spastisch vlees” te komen, moest Bruno een nieuwere computer verkrijgen. Zo stond hij in het winkeltje van Marino. De verkoper mistte een onderdeel en nodigde Bruno uit om mee naar zijn thuis te gaan, waar het onderdeel zou liggen. Hier hadden ze voor de eerste keer seks. Na een “relatie” van een aantal maanden, had Bruno zijn leven voltooid. Hij geloofde niet dat er nog een extra toevoeging aan zijn periode van bestaan zou kunnen zijn. Bruno legt Marino uit hoe hij tot zijn eind wil komen; als een ontmande. Hij wil dat zijn penis er wordt afgesneden en dat hij hierdoor doodbloedt. Zo gezegd, zo gedaan. Hierna haalde Marino nog acht lapjes vlees van elk om en beide 100 gram uit de billen van de man en consumeerde hij ze de weken na zijn dood.
Het vertelstandpunt is een interessant onderdeel van dit verhaal. Het hele verhaal is verteld vanuit het ik-perspectief. De ik-verteller is Bruno Klaus. Hier is niets vreemd aan tot je hoort wanneer het verhaal geschreven is. Het verhaal wordt verteld wanneer Marino in de gevangenis zit, na de dood van zichzelf (Bruno) dus. Hij zegt wat Marino moet neerschrijven, hij bespeelt de kannibaal als een poppetje. Aangezien het hele verhaal geschreven is als Bruno terwijl hij dood is, spreken we zeker van een onbetrouwbare verteller. Dit wil zeggen dat Marino zich verplaatst heeft in de gedachten van Bruno zonder dat hij echt bestaat. Wanneer we dan nadenken over de stukken die geschreven worden over Marino’s jeugd, kunnen we dit best wel vertrouwen. Stukken over Bruno’s leven als docent kunnen we een beetje in twijfel trekken maar de stukken waarin Bruno Marino laat schrijven over zijn ervaringen wanneer Marino hem doodt, zijn echt wel heel dubieus. Hoe kan Marino weten hoe Bruno zich voelde wanneer hij zijn penis eraf sneed? Bruno kan dit nooit verteld hebben aangezien hij seconden erna stierf.
Als we op dit pad gaan, kan je zelfs nadenken of dit hele verhaal wel echt gebeurd is. Misschien schrijft Marino wel fictie, misschien heeft hij iemand vermoord zonder die onderlinge overeenkomst. Men zou dan nog het argument kunnen inbrengen dat Bruno nog een brief had geschreven waarin hij uitlegt dat Marino niet schuldig is, maar hoe kan men weten dat Bruno dit echt zelf geschreven heeft?
Er zijn verschillende motieven in dit boek, een misgelopen jeugd, kannibalisme, het oedipuscomplex, schizofrenie… Als we hier dan een overkoepelend thema op willen plaatsen, kunnen we best zeggen dat dit verhaal geschreven is over psychologische drijfveren die zorgen tot schokkende daden.
“Ik ben zesendertig jaar, maar alles bij elkaar genomen heb ik misschien nog maar vijftien minuten echt geleefd… Ja, dat mogen ze op mijn graf zetten: “Hier rust Marino Mund, vijftien minuten oud”
Tussen cyclisch en in medias res heb ik even getwijfeld, aangezien het boek begint met de doodscene van Bruno. Het verhaal bouwt eigenlijk op tot die dood maar aangezien het hierna nog even verdergaat en het boek eindigt met Marino die in de gevangenis zit, kunnen we niet echt spreken over cyclisch.
Doordat het boek geschreven is in zijn cel, nadat Marino hem vermoord heeft (of geholpen met te sterven, u kiest zelf), werkt het boek met heel veel flashbacks. Deze gaan soms over de jeugd van Marino, de momenten wanneer hij hem leerde kennen, het docentschap van Bruno, de relatie van Marino met Eveline Tits (zijn advocate) etc.
Door deze vele flashbacks kunnen we wel met zekerheid zeggen dat fabel en sujet niet samenlopen.
De vaakst voorkomende ruimte is het huis van Marino. Deze wordt impliciet beschreven. Wel wordt er gezegd dat het huis zich situeert in een rijke voorstad van Brussel. Ook weten we dat dit huis het slordigste huis van in de omgeving is.
Men kan wel zeggen dat dit gesloten, verloederde huis een symbolische ruimte is voor Marino’s hoofd. Net zoals het huis, zitten Marino’s gedachten volledig vast. Hij leefde nog niet vooraleer hij Bruno leerde kennen en kon verorberen. Zijn leven was verloederd, zonder zijn moeder die hem recht kon houden.
Zijn cel is ook een ruimte die vaak voorkomt. In deze ruimte wordt het verhaal geschreven. Dit is de ruimte waarin Bruno en Marino elkaar weer ontmoeten in het hoofd van de gedetineerde. Hierdoor zou je haast kunnen spreken van een compositorische ruimte. Een echte compositorische ruimte is de winkel van Marino. Hier zie je echt dat de twee personages elkaar leren kennen en de bal aan het rollen gaat.
Dit boek zou ik zeker aanraden aan mensen die eens iets anders willen lezen dan een stationsromannetje. Ik heb het vast en zeker graag gelezen. Het was ook de eerste keer dat ik een psychologische roman las. Dit was een enorm verruimende ervaring, van dit genre ga ik sowieso nog boeken lezen.
Dit boek heeft niet voor niets deze stelling als adagium. Yves Petry liet zich inspireren door de kannibaal van Rotenburg (2001). Opmerkelijk is wel dat Petry dit nergens vermeldt. Zou het niet voor de flaptekst zijn, zou men het zelfs niet weten dat het verhaal hierop geïnspireerd is.
Marino Mund is een man van middelbare leeftijd met een misgelopen jeugd. Hij heeft nog nooit liefde gekend naast de liefde die hij kreeg van zijn moeder. Van opleiding is hij een informaticus en met computers werken kan hij als geen ander, grotendeels omdat hier geen gevoelens aan te pas komen. Later erfde hij de winkel van zijn moeder en transformeerde hij deze winkel naar een informaticawinkel. Hier leerde hij dan ook zijn slachtoffer Bruno Klaus kennen. Deze man, docent in het vak Hoogtepunten uit de Literatuur van de Twintigste Eeuw, had een heel uitzonderlijke verslaving. De seksuele gefrustreerde man was geïntrigeerd door porno. Dit was ook de reden waarom hij naar deze informaticawinkel ging. Hij kon niet meer dan drie pornofilmpjes tegelijk afspelen.
“Wat ik eigenlijk zou willen, was alle nieuwe orgasmen die het pornonet me op één dag te bieden had, downloaden en ze vervolgens allemaal laten samenvloeien tot één kakofonische climax van gekreun en gesteun, van spastisch vlees en draaiende ogen, tot één witte, stroperige Amazone van sap en geil. Ik was er zeker van dat zoiets me een geweldige kick zou bezorgen.”
Maar om tot deze compilatie van “spastisch vlees” te komen, moest Bruno een nieuwere computer verkrijgen. Zo stond hij in het winkeltje van Marino. De verkoper mistte een onderdeel en nodigde Bruno uit om mee naar zijn thuis te gaan, waar het onderdeel zou liggen. Hier hadden ze voor de eerste keer seks. Na een “relatie” van een aantal maanden, had Bruno zijn leven voltooid. Hij geloofde niet dat er nog een extra toevoeging aan zijn periode van bestaan zou kunnen zijn. Bruno legt Marino uit hoe hij tot zijn eind wil komen; als een ontmande. Hij wil dat zijn penis er wordt afgesneden en dat hij hierdoor doodbloedt. Zo gezegd, zo gedaan. Hierna haalde Marino nog acht lapjes vlees van elk om en beide 100 gram uit de billen van de man en consumeerde hij ze de weken na zijn dood.
Het vertelstandpunt is een interessant onderdeel van dit verhaal. Het hele verhaal is verteld vanuit het ik-perspectief. De ik-verteller is Bruno Klaus. Hier is niets vreemd aan tot je hoort wanneer het verhaal geschreven is. Het verhaal wordt verteld wanneer Marino in de gevangenis zit, na de dood van zichzelf (Bruno) dus. Hij zegt wat Marino moet neerschrijven, hij bespeelt de kannibaal als een poppetje. Aangezien het hele verhaal geschreven is als Bruno terwijl hij dood is, spreken we zeker van een onbetrouwbare verteller. Dit wil zeggen dat Marino zich verplaatst heeft in de gedachten van Bruno zonder dat hij echt bestaat. Wanneer we dan nadenken over de stukken die geschreven worden over Marino’s jeugd, kunnen we dit best wel vertrouwen. Stukken over Bruno’s leven als docent kunnen we een beetje in twijfel trekken maar de stukken waarin Bruno Marino laat schrijven over zijn ervaringen wanneer Marino hem doodt, zijn echt wel heel dubieus. Hoe kan Marino weten hoe Bruno zich voelde wanneer hij zijn penis eraf sneed? Bruno kan dit nooit verteld hebben aangezien hij seconden erna stierf.
Als we op dit pad gaan, kan je zelfs nadenken of dit hele verhaal wel echt gebeurd is. Misschien schrijft Marino wel fictie, misschien heeft hij iemand vermoord zonder die onderlinge overeenkomst. Men zou dan nog het argument kunnen inbrengen dat Bruno nog een brief had geschreven waarin hij uitlegt dat Marino niet schuldig is, maar hoe kan men weten dat Bruno dit echt zelf geschreven heeft?
Er zijn verschillende motieven in dit boek, een misgelopen jeugd, kannibalisme, het oedipuscomplex, schizofrenie… Als we hier dan een overkoepelend thema op willen plaatsen, kunnen we best zeggen dat dit verhaal geschreven is over psychologische drijfveren die zorgen tot schokkende daden.
“Ik ben zesendertig jaar, maar alles bij elkaar genomen heb ik misschien nog maar vijftien minuten echt geleefd… Ja, dat mogen ze op mijn graf zetten: “Hier rust Marino Mund, vijftien minuten oud”
Tussen cyclisch en in medias res heb ik even getwijfeld, aangezien het boek begint met de doodscene van Bruno. Het verhaal bouwt eigenlijk op tot die dood maar aangezien het hierna nog even verdergaat en het boek eindigt met Marino die in de gevangenis zit, kunnen we niet echt spreken over cyclisch.
Doordat het boek geschreven is in zijn cel, nadat Marino hem vermoord heeft (of geholpen met te sterven, u kiest zelf), werkt het boek met heel veel flashbacks. Deze gaan soms over de jeugd van Marino, de momenten wanneer hij hem leerde kennen, het docentschap van Bruno, de relatie van Marino met Eveline Tits (zijn advocate) etc.
Door deze vele flashbacks kunnen we wel met zekerheid zeggen dat fabel en sujet niet samenlopen.
De vaakst voorkomende ruimte is het huis van Marino. Deze wordt impliciet beschreven. Wel wordt er gezegd dat het huis zich situeert in een rijke voorstad van Brussel. Ook weten we dat dit huis het slordigste huis van in de omgeving is.
Men kan wel zeggen dat dit gesloten, verloederde huis een symbolische ruimte is voor Marino’s hoofd. Net zoals het huis, zitten Marino’s gedachten volledig vast. Hij leefde nog niet vooraleer hij Bruno leerde kennen en kon verorberen. Zijn leven was verloederd, zonder zijn moeder die hem recht kon houden.
Zijn cel is ook een ruimte die vaak voorkomt. In deze ruimte wordt het verhaal geschreven. Dit is de ruimte waarin Bruno en Marino elkaar weer ontmoeten in het hoofd van de gedetineerde. Hierdoor zou je haast kunnen spreken van een compositorische ruimte. Een echte compositorische ruimte is de winkel van Marino. Hier zie je echt dat de twee personages elkaar leren kennen en de bal aan het rollen gaat.
Dit boek zou ik zeker aanraden aan mensen die eens iets anders willen lezen dan een stationsromannetje. Ik heb het vast en zeker graag gelezen. Het was ook de eerste keer dat ik een psychologische roman las. Dit was een enorm verruimende ervaring, van dit genre ga ik sowieso nog boeken lezen.
June 6, 2018
Een vreemd verhaal over Marino die in de gevangenis zit, speciaal regime, nadat hij de penis van Bruno Kraus afgesneden heeft, de man heeft laten leegbloeden en daarna ook nog repen vlees uit zijn billen gesneden heeft. Deze stukjes vlees gingen in de diepvries en heeft hij nadien klaargemaakt om op te eten. Tot daar het lugubere van het verhaal. Daarna lezen we over de beweegredenen van Bruno om zich te laten doden door Marino, want dat is het. De man wil niet meer leven en wil dat Marino hem helpt te sterven.
Het verhaal wordt verteld alsof het Bruno is die het nog vertelt via Marino die er een boek over schrijft in de gevangenis.
De beweegredenen van Bruno zijn erg vreemd. Nog vreemder is hoe Marino erin mee gegaan is. Er worden verzachtende omstandigheden aangehaald, maar dan nog.
Het verhaal deed me wat denken aan een Duitser die een advertentie had geplaatst om iets gelijkaardig te doen, om een stuk vlees van iemand te eten en die te doden. De kanibaal werd die man genoemd dacht ik.
Het verhaal wordt verteld alsof het Bruno is die het nog vertelt via Marino die er een boek over schrijft in de gevangenis.
De beweegredenen van Bruno zijn erg vreemd. Nog vreemder is hoe Marino erin mee gegaan is. Er worden verzachtende omstandigheden aangehaald, maar dan nog.
Het verhaal deed me wat denken aan een Duitser die een advertentie had geplaatst om iets gelijkaardig te doen, om een stuk vlees van iemand te eten en die te doden. De kanibaal werd die man genoemd dacht ik.
January 4, 2018
Sterke punten:
+ Uitvoerige beschrijvingen van de uiteenlopende denkwijzen van de personages.
+ Uniek vertelperspectief dat ervoor zorgt dat het hele boek een extra laag betekenis geeft.
+ Bevat personages die holebi zijn, maar niet hoofdzakelijk gedefinieerd worden als holebi zoals in veel boeken/films het geval is.
+ Raakt veel taboe-onderwerpen aan zonder aan sensationalisme te doen.
Zwakke punten:
- Het midden van het boek bevat enkele langdradige passages over Bruno's leven vroegere leven als universiteitsprofessor die veel langer aanslepen dan nodig.
- De schrijver probeert de lezer constant met woorden te overtuigen van het feit dat Bruno en Marino een "intieme verbintenis" hadden, terwijl de twee personages eigenlijk erg afstandelijk van elkaar handelen. Wat er beschreven wordt, komt vaak niet overeen met wat er effectief aan het gebeuren is.
+ Uitvoerige beschrijvingen van de uiteenlopende denkwijzen van de personages.
+ Uniek vertelperspectief dat ervoor zorgt dat het hele boek een extra laag betekenis geeft.
+ Bevat personages die holebi zijn, maar niet hoofdzakelijk gedefinieerd worden als holebi zoals in veel boeken/films het geval is.
+ Raakt veel taboe-onderwerpen aan zonder aan sensationalisme te doen.
Zwakke punten:
- Het midden van het boek bevat enkele langdradige passages over Bruno's leven vroegere leven als universiteitsprofessor die veel langer aanslepen dan nodig.
- De schrijver probeert de lezer constant met woorden te overtuigen van het feit dat Bruno en Marino een "intieme verbintenis" hadden, terwijl de twee personages eigenlijk erg afstandelijk van elkaar handelen. Wat er beschreven wordt, komt vaak niet overeen met wat er effectief aan het gebeuren is.
August 8, 2024
Een beetje een luguber boek en een vreemd verhaal dat blijkbaar toch op een bestaand voorval is gebaseerd.
Marino en Bruno zijn de twee mannen om wie het verhaal draait.
Marino, een introverte man, wordt overhaald door Bruno om Bruno om te brengen in een scenario dat Bruno zelf heeft uitgeschreven.
Een psychologisch machtsspelletje van de extravertere man tov de introverte man.
Beide mannen blijken niet in staat om "normale" sociale relaties aan te gaan.
Marino belandt in de gevangenis en tijdens het juridisch proces blijft Bruno "aanwezig".
Het is een uitdaging om in de leef- en denkwereld te kruipen van zowel Bruno als Marino.
Marino en Bruno zijn de twee mannen om wie het verhaal draait.
Marino, een introverte man, wordt overhaald door Bruno om Bruno om te brengen in een scenario dat Bruno zelf heeft uitgeschreven.
Een psychologisch machtsspelletje van de extravertere man tov de introverte man.
Beide mannen blijken niet in staat om "normale" sociale relaties aan te gaan.
Marino belandt in de gevangenis en tijdens het juridisch proces blijft Bruno "aanwezig".
Het is een uitdaging om in de leef- en denkwereld te kruipen van zowel Bruno als Marino.
November 18, 2018
Yves Petry bewijst zichzelf een onwijs slimme man. Het verhaal focust zich vooral op de gedachtegangen voorafgaande aan het voorval van de hoofdpersonages. Yves Petry drukt de gedachtegangen haast poëtisch uit. Na een aantal bladzijdes lees je hier echter al snel overheen, door alsmaar de pagina's op te vullen met soms haast onnavolgbare uitingen, neemt de drang om ze proberen te begrijpen af voor veel lezers. Daardoor leest het boek niet lekker.
March 16, 2021
Ik zat even zonder grote leesmotivatie na matige boeken die ik niet afmaakte en vond deze van Yves Petry in pocketversie (midprice uitgave van Das Mag) in de kringloopwinkel. Was entertainend (vakantieroman-achtig) om er weer in te komen: nuchter, spannend ook wel, wat whitetrashy en luguber - beetje in dezelfde stijl van alle Grunbergs en Brijs’en (Stefan) die ik vroeger las maar ook niet meteen weer zou herlezen.
September 21, 2021
Een man verminkt en vermoordt een andere man, op de wijze en op het moment gekozen door deze laatste. De aanloop en de afloop worden verteld door de dode in de ik-persoon, en neergepend door de dader. Dit bijzondere perspectief creëert een balans tussen oordelen en standpunten. Bovendien is de verteltrant dermate gestileerd en helder dat het fijn lezen blijft, van de eerste tot de laatste bladzijde.
March 6, 2019
Soms haast poëtische schrijfstijl. Interessante indeling en pakkend verhaal. Vlaamse taal is een dikke plus. Intrigerend en shockerend. Behandelt taboe's als zelfdoding en kannibalisme en gaat in op motieven en personages. Mooi hoe Petry de dader-slachtoffer cyclus ter discussie stelt. Persoonlijk kon ik ook erg genieten van de enigszins ranzige stukken over seks.
August 13, 2023
Donker en stug verhaal, maar niettemin boeiend gezien de zaak waarop dit boek gebaseerd is. Lees even de korte inhoud, het boek opent ook met deze scène en grijpt je zo meteen beet. Knap hoe het verhaal nadien wordt opgetekend door de dader vanuit het standpunt van de gedode man. Soms wel even doorbijten.
January 10, 2025
De existentiële crisis van een uitgelezen literatuurdocent die niet aan schrijven toekomt. Ik heb genoten van de ironie, het experiment, het steekspel met de lezer. De link met de zelfmoord en de kannibaal vond ik de neonlichtreclame aan de straatkant, terwijl de vertelsels van Bruno de aftandse kroeg is waarin cynische pinten getapt worden.
July 4, 2017
Ik denk dat dit een fantastisch boek had kunnen worden. helaas werd het dat niet. mede dankzij de schrijfstijl en de beschrijvingen van de personen werd het werk langdradig. het onderwerp is fantastisch voor een boek. gemiste kans dit.
March 15, 2018
Het boek is in een mooie, ingehouden stijl geschreven. Vanuit 'het slachtoffer' is het verhaal opgetekend, een goede vondst die mooi wordt uitgewerkt. Een bijzonder boek en een terechte winnaar van de Librisprijs 2011..
April 8, 2018
Ik begreep het allemaal niet zo goed, maar misschien is dit de bedoeling.
Langdradig en moeilijk. Ik ben erdoor gesparteld tot pagina 154 en dan heb ik het opgegeven.
Hij ligt nog altijd stof te vergaren in mijn boekenkast, misschien later nog eens een poging wagen...
Langdradig en moeilijk. Ik ben erdoor gesparteld tot pagina 154 en dan heb ik het opgegeven.
Hij ligt nog altijd stof te vergaren in mijn boekenkast, misschien later nog eens een poging wagen...
March 17, 2019
Verstorend boek over een man met een bizarre doodswens. Bruno gebruikt de wat wereldvreemde Marino om op een volstrekt ongebruikelijke manier uit het leven te stappen. Hoe komt iemand op het idee en hoe krijgt hij iemand zo gek hierin mee te gaan? Psychologisch interessant maar verwarrend verhaal.
Displaying 1 - 30 of 79 reviews