What do you think?
Rate this book
The Tale of the Eloquent Peasant (Griffith Institute Publications)
This is one of the great texts from the golden age of Egyptian literature in the Middle Kingdom. Although the tale has been much studied and quoted, there has never been a full parallel edition of the manuscripts. This volume, though not a translation, provides a standard text to serve as a basis for further research. Parkinson has collated the transciptions with the original papyri in Berlin and London, and proposes a number of new and improved readings. The introduction describes the manuscripts and discusses their date and provenance.
144 pages, Paperback
First published January 1, 2001
2 people are currently reading
159 people want to read
About the author
Unknown
506k books3,206 followersBooks can be attributed to "Unknown" when the author or editor (as applicable) is not known and cannot be discovered. If at all possible, list at least one actual author or editor for a book instead of using "Unknown".
Books whose authorship is purposefully withheld should be attributed instead to Anonymous.
Books whose authorship is purposefully withheld should be attributed instead to Anonymous.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 18 of 18 reviews
Read
September 29, 2025I end my series on ancient Egyptian texts with a tale that is utterly remarkable and interesting, sketching how thorough thinking on morality and justice even in the earliest civilizations already was present, ànd illustrating the power of rhetoric. In other words: morality wasn’t a thing that was invented in the Axial Period, halfway the first millennium before the common era, as Karl Jaspers claims. And neither was rhetoric a thing that was invented by the classic Greeks.
This story was written down about 1850 BCE, in the golden age of ancient Egyptian literature. It shows a very eloquent farmer who is robbed, and only after 9 pleas manages to get the local magistrate to act. His argument constantly refers to Ma'at, the Ancient Egyptian notion that stands for justice, truth and order. So, the farmer does not appeal to a legalistic principle, but to the just order of the world itself, of course established by the gods. Again and again he emphasizes that this principle is universal, and that therefore magistrates, and by extension all persons with responsibility, must follow it. In the New Kingdom, some 400 years later, the Ma'at would become the principle against which the soul of the deceased (the ka) literally is weighed (see The Book of the Dead).
Of course, the moral principles in the story of the eloquent farmer do not come out of the blue either. Notions of them are already were incorporated in the Maximes of Ptahhotep, also dated around 1850 bce, and reappear in the broad genre of what is called Ancient Egyptian wisdom literature. Still, I have the impression that the Eloquent Peasant gives a unique twist to this genre. It not only contains about the first formulation of what was later called the Golden Rule (“Act as you would have others act”), it is also a very nice find that a farmer, the lowest social rank in Ancient Egypt, gives the higher ranks a lecture on morality. The combination of the third person point of view (which accounts for the story line) and the farmer's pleas in the first person give this text a special dynamic character. And, as Goodreads-reviewer Basilius points out, there's an interesting perverse aspect to the story: apparently, the local magistrate from the first wanted to indulge the peasant's wish, but by request of the pharaoh he let's the peasant plea 9 times for his cause, just to hear the inventive rhetorics. What a great and surprising read this is!
Here's a link to a good translation, on the site of the British Museum: https://www.britishmuseum.org/sites/d....
This story was written down about 1850 BCE, in the golden age of ancient Egyptian literature. It shows a very eloquent farmer who is robbed, and only after 9 pleas manages to get the local magistrate to act. His argument constantly refers to Ma'at, the Ancient Egyptian notion that stands for justice, truth and order. So, the farmer does not appeal to a legalistic principle, but to the just order of the world itself, of course established by the gods. Again and again he emphasizes that this principle is universal, and that therefore magistrates, and by extension all persons with responsibility, must follow it. In the New Kingdom, some 400 years later, the Ma'at would become the principle against which the soul of the deceased (the ka) literally is weighed (see The Book of the Dead).
Of course, the moral principles in the story of the eloquent farmer do not come out of the blue either. Notions of them are already were incorporated in the Maximes of Ptahhotep, also dated around 1850 bce, and reappear in the broad genre of what is called Ancient Egyptian wisdom literature. Still, I have the impression that the Eloquent Peasant gives a unique twist to this genre. It not only contains about the first formulation of what was later called the Golden Rule (“Act as you would have others act”), it is also a very nice find that a farmer, the lowest social rank in Ancient Egypt, gives the higher ranks a lecture on morality. The combination of the third person point of view (which accounts for the story line) and the farmer's pleas in the first person give this text a special dynamic character. And, as Goodreads-reviewer Basilius points out, there's an interesting perverse aspect to the story: apparently, the local magistrate from the first wanted to indulge the peasant's wish, but by request of the pharaoh he let's the peasant plea 9 times for his cause, just to hear the inventive rhetorics. What a great and surprising read this is!
Here's a link to a good translation, on the site of the British Museum: https://www.britishmuseum.org/sites/d....
May 30, 2023
Wow! Apparently I was wrong to think that there were hardly any well-rounded stories from Ancient Egypt, as was the case from Mesopotamia (think of the Epic of Gilgamesh). But this is a very impressive text. It tells the story of a farmer who is robbed and seeks redress from a local magistrate. Because they initially remain deaf to his request for justice to prevail (on the orders of the pharaoh), the farmer has to plead his case up to 9 times. The way he does that is unparalleled, and not just rhetorically. This short story, about 30 pages long, shows the contours of an ethics of responsibility in several ways. And that in a document dating from about 1850 bce. My rating (3.5 stars) probably is too flattering, but it illustrates how flabbergasted I was reading this. More about that in the review in my History account on Goodreads: https://www.goodreads.com/review/show....
PS. This edition isn't a translation, but the academic publication of source material. For a viable translation, see The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, Stelae, Autobiographies, and Poetry.
PS. This edition isn't a translation, but the academic publication of source material. For a viable translation, see The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, Stelae, Autobiographies, and Poetry.
March 14, 2016
‘So, shall I live on your bread,
and drink your beer for ever?’
(…Yes?) Tale of the Eloquent Peasant, a fable from Egypt’s Middle Kingdom, is surprisingly self-conscious. It’s reminds me of the Tale of the Shipwrecked Sailor, where the normally dry and prosaic Egyptian prose actually teases itself. But where the Shipwrecked Sailor was comical, the Eloquent Peasant is strangely perverse. It recounts the story of a Nile peasant-merchant who’s been robbed and visits the Pharaoh’s steward for justice. The steward is so impressed by the peasant’s eloquence and rhetoric that me makes him orate multiple petitions (nine in total) before delivering a verdict. In reality the steward was immediately persuaded and had food sent to the peasant’s wife, but wants to hear the petitions anyway. The peasant figures this out and continues the speeches—ranging from respectful, to angry, to desperate, to insulting—if only to thank the steward. Everything ends on a happy note.
But this “happy note” smells sour because of the disquieting implication lurking behind the steward’s captivation. True, there is a transparent appreciation for the power of orative skill here, and the Egyptians understood the weight of language. But there is also the allure of the manipulative function of rhetoric, and the steward’s interest may not be entirely innocent. Here we see a poor man pleading for his livelihood, which is turned into a game by a government official who cares more about the words spoken than the content or meaning behind them. My quote above reveals the frustration the peasant feels at having to jump through hoops like a seal for a few loaves of bread.
Of course, it's also possible that his word-use was pleasant for its own sake, and the steward just wanted to hear the merchant talk. There's still a disjunction here, but the text highlights the aesthetic life that language can attain irrespective of its function. It becomes an ethical question: can we appreciate what's said without actually respecting the meaning behind it? Is it perverse to enjoy art when it reflects suffering?
Whether the steward simply enjoyed the peasant’s petitions, or planned on adopting his rhetorical strategy (thus the exchange was an education) is open-ended. Regardless, we must note the disconnect between a word’s meaning and its use. The steward likely didn’t see himself as a “father to the orphan,” but the peasant needed to preface his pleading with these pleasantries. Rather than being a tool for humanity, language is a god in its own right, intoxicating to hear and difficult to wield. The ‘soft power’ of the Pharaoh’s administration stood on it, and to see it exercised with such skill by this simple merchant is puzzling. If he’s eloquent, why is he a peasant?
and drink your beer for ever?’
(…Yes?) Tale of the Eloquent Peasant, a fable from Egypt’s Middle Kingdom, is surprisingly self-conscious. It’s reminds me of the Tale of the Shipwrecked Sailor, where the normally dry and prosaic Egyptian prose actually teases itself. But where the Shipwrecked Sailor was comical, the Eloquent Peasant is strangely perverse. It recounts the story of a Nile peasant-merchant who’s been robbed and visits the Pharaoh’s steward for justice. The steward is so impressed by the peasant’s eloquence and rhetoric that me makes him orate multiple petitions (nine in total) before delivering a verdict. In reality the steward was immediately persuaded and had food sent to the peasant’s wife, but wants to hear the petitions anyway. The peasant figures this out and continues the speeches—ranging from respectful, to angry, to desperate, to insulting—if only to thank the steward. Everything ends on a happy note.
But this “happy note” smells sour because of the disquieting implication lurking behind the steward’s captivation. True, there is a transparent appreciation for the power of orative skill here, and the Egyptians understood the weight of language. But there is also the allure of the manipulative function of rhetoric, and the steward’s interest may not be entirely innocent. Here we see a poor man pleading for his livelihood, which is turned into a game by a government official who cares more about the words spoken than the content or meaning behind them. My quote above reveals the frustration the peasant feels at having to jump through hoops like a seal for a few loaves of bread.
Of course, it's also possible that his word-use was pleasant for its own sake, and the steward just wanted to hear the merchant talk. There's still a disjunction here, but the text highlights the aesthetic life that language can attain irrespective of its function. It becomes an ethical question: can we appreciate what's said without actually respecting the meaning behind it? Is it perverse to enjoy art when it reflects suffering?
Whether the steward simply enjoyed the peasant’s petitions, or planned on adopting his rhetorical strategy (thus the exchange was an education) is open-ended. Regardless, we must note the disconnect between a word’s meaning and its use. The steward likely didn’t see himself as a “father to the orphan,” but the peasant needed to preface his pleading with these pleasantries. Rather than being a tool for humanity, language is a god in its own right, intoxicating to hear and difficult to wield. The ‘soft power’ of the Pharaoh’s administration stood on it, and to see it exercised with such skill by this simple merchant is puzzling. If he’s eloquent, why is he a peasant?
October 6, 2024
[Abridged in The Norton Anthology of World Literature, Volume A]
From 1850 BCE in Egypt. Khun-Anup, a peasant, finds the property of a high steward Rensi son of Meru guarded by the harsh Nemtynakht. Set in the 10th dynasty (~2100 BCE). Another story about storytelling or writing.
From 1850 BCE in Egypt. Khun-Anup, a peasant, finds the property of a high steward Rensi son of Meru guarded by the harsh Nemtynakht. Set in the 10th dynasty (~2100 BCE). Another story about storytelling or writing.
April 13, 2022
"ถ้าท่านเฉยเมยต่อสิ่งหนึ่งที่ผิด
มันจะกลายเป็นสิ่งที่ผิด สองอย่างขึ้นมา"
ผมว่าประโยคนี้คือแก่นของ นิทาน ชาวนาผู้มีวาทศิลป์ วาทกรรมว่าด้วย ความยุติธรรม ซึ่งเป็นวรรณกรรมภูมิปัญญาอียิปต์โบราณ ที่ประพันธ์โดย "อาลักษณ์" นิรนามคนหนึ่งเมื่อ 4,000 กว่าปีมาแล้ว
เรื่องราวของชาวนาคนหนึ่งซึ่งถูกปล้นทรัพย์โดยผู้เช่านาของหัวหน้ามหาดเล็ก เขาไปร้องเรียนกับหัวหน้ามหาดเล็กคนนั้นถึง 9 ครั้ง กว่าจะได้รับการตอบสนอง เนื้อหาในนิทานเกือบทั้งหมดคือ คำร้องเรียนด้วยวาทศิลป์ที่ สวยงามแบบเรียบง่ายและได้ใจความ เช่น
"จงลงโทษ คนที่ควรถูกลงโทษ
แล้วผู้คน จะยึดถือหลักเกณฑ์จากท่าน"
สำนักข่าว BBC ยกย่องให้เรื่องนี้เป็น 1 ใน 100 วรรณกรรม ที่ทรงอิทธิพลทางความคิดของโลกเรา ซึ่งทำให้ผมแปลกใจพอสมควร เพราะแม้เรื่องนี้จะถูกอ่านมานานถึง 4,000 กว่าปี แต่ปัญหาความยุติธรรมก็ยังมีให้เห็นอยู่ทั่วไป
ถึงแม้เนื้อหาจะอ่านไม่ยากแต่ในเล่มก็มีส่วน คำอธิบาย อย่างละเอียด และภาคผนวกยังมี ฉบับอักษรภาพ ซึ่งเนื้อหาประกอบด้วย อักษรภาพอียิปต์ (hieroglyphs), การแปลตามการออกเสียง (transliteration) และ การแปลเป็นภาษาอังกฤษ (English translation) น่าสนใจมาก
มันจะกลายเป็นสิ่งที่ผิด สองอย่างขึ้นมา"
ผมว่าประโยคนี้คือแก่นของ นิทาน ชาวนาผู้มีวาทศิลป์ วาทกรรมว่าด้วย ความยุติธรรม ซึ่งเป็นวรรณกรรมภูมิปัญญาอียิปต์โบราณ ที่ประพันธ์โดย "อาลักษณ์" นิรนามคนหนึ่งเมื่อ 4,000 กว่าปีมาแล้ว
เรื่องราวของชาวนาคนหนึ่งซึ่งถูกปล้นทรัพย์โดยผู้เช่านาของหัวหน้ามหาดเล็ก เขาไปร้องเรียนกับหัวหน้ามหาดเล็กคนนั้นถึง 9 ครั้ง กว่าจะได้รับการตอบสนอง เนื้อหาในนิทานเกือบทั้งหมดคือ คำร้องเรียนด้วยวาทศิลป์ที่ สวยงามแบบเรียบง่ายและได้ใจความ เช่น
"จงลงโทษ คนที่ควรถูกลงโทษ
แล้วผู้คน จะยึดถือหลักเกณฑ์จากท่าน"
สำนักข่าว BBC ยกย่องให้เรื่องนี้เป็น 1 ใน 100 วรรณกรรม ที่ทรงอิทธิพลทางความคิดของโลกเรา ซึ่งทำให้ผมแปลกใจพอสมควร เพราะแม้เรื่องนี้จะถูกอ่านมานานถึง 4,000 กว่าปี แต่ปัญหาความยุติธรรมก็ยังมีให้เห็นอยู่ทั่วไป
ถึงแม้เนื้อหาจะอ่านไม่ยากแต่ในเล่มก็มีส่วน คำอธิบาย อย่างละเอียด และภาคผนวกยังมี ฉบับอักษรภาพ ซึ่งเนื้อหาประกอบด้วย อักษรภาพอียิปต์ (hieroglyphs), การแปลตามการออกเสียง (transliteration) และ การแปลเป็นภาษาอังกฤษ (English translation) น่าสนใจมาก
November 21, 2022
The Tale of the Eloquent Peasant It's is one of the longest Egyptian tales that has survived completed. is a literary work from the Middle Kingdom of Egypt (2040-1782 BCE) which illustrates the value society placed on the concept of justice and equality under the law. In the story, a peasant named Khun-Anup is beaten and robbed by Nemtynakht, a wealthy landowner, who then tells him there is no use in complaining to the authorities because no one will listen to a poor man. The rest of the tale relates how Khun-Anup, believing in the power of justice, refutes Nemtynakht and wins his case.
The story begins with Khun-Anup leaving his wife and children at home to travel south to market with his goods. A detailed list is given of everything he is carrying, and the author makes clear it is all quite valuable. On his journey, he must pass through the property of the landowner Nemtynakht – one of the upper class – who sees Khun-Anup's goods and decides to steal them.
Nemtynakht understands that he cannot just take the goods without a reason and so devises a trap. The peasant will have to lead his donkeys through a narrow path on the land which is bordered on one side by Nemtynakht's barley and on the other by water. Nemtynakht has a piece of cloth laid on the path, the ends of which touch the water on one side and the barley on the other, and tells Khun-Anup he cannot walk on it. When the peasant tries to avoid it by moving toward the barley, one of his donkeys eats some of it and the landowner has his justification.
The story was later adapted with the same name for a cinematic work that won many international awards
It has been presented for the first time at the 31st Venice International Film Festival. It is an award-winning short film written and dir: by Shadi Abdel Salam.
The story begins with Khun-Anup leaving his wife and children at home to travel south to market with his goods. A detailed list is given of everything he is carrying, and the author makes clear it is all quite valuable. On his journey, he must pass through the property of the landowner Nemtynakht – one of the upper class – who sees Khun-Anup's goods and decides to steal them.
Nemtynakht understands that he cannot just take the goods without a reason and so devises a trap. The peasant will have to lead his donkeys through a narrow path on the land which is bordered on one side by Nemtynakht's barley and on the other by water. Nemtynakht has a piece of cloth laid on the path, the ends of which touch the water on one side and the barley on the other, and tells Khun-Anup he cannot walk on it. When the peasant tries to avoid it by moving toward the barley, one of his donkeys eats some of it and the landowner has his justification.
The story was later adapted with the same name for a cinematic work that won many international awards
It has been presented for the first time at the 31st Venice International Film Festival. It is an award-winning short film written and dir: by Shadi Abdel Salam.
December 19, 2018
Compared to other surviving fiction at the time of this story's "publication" and earlier, The Eloquent Peasant caters to a sensational ethos reminiscent of modern stories. It's not just a statement of laws and law philosophy, or a two-dimensional tale of morals between mythical figures, but it's the first of the universal theme of the wronged person standing up for their rights. While I didn't find it entertaining or easy to read in terms of flow, I do appreciate that it is the first to tackle such a familiar plot from almost 4000 years in the future (the book's origin might be around 1859-1840 BCE). Unfortunately, much of the story is lost. There were nine speeches but most are missing. However, the loss reads like a montage and jumps through time like a movie transition, so it works as a modern short story.
April 12, 2022
เล่มนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นช่วงยุคกลางของอียิปต์โบราณ เล่าถึง “คุนานัพ” ชาวนาที่โดน “เนมตินัคห์” ผู้เช่านาของมหาดเล็กคนนึงแกล้งวางผ้าขวางถนนสาธารณะ เพื่อหาทางยึดทรัพย์ของคุนานัพ คุนานัพเลยไปร้องเรียนกับมหาดเล็กถึงความอยุติธรรมที่เกิดขึ้น เนื้อหาในเล่มหลักๆ ก็เป็นคำร้องเรียนของคุนานัพนี่แหละ
คำที่ใช้ไม่ได้สละสลวยเวอร์วัง ส่วนมากเป็นการเปรียบเทียบอย่างมีชั้นเชิงมากกว่า เราชอบการร้องเรียนครั้งที่ 2 มากๆๆ
“คนที่ควรให้กำเนิด แก่อากาศหายใจ กลับอ่อนระโหยโรยแรงอยู่ที่พื้นดิน คนที่ควรเป็นที่พักพิง กลับทำให้คนเราต้องหายใจหอบหืด คนพิจารณาคดีกลายเป็นผู้ขโมย และคนที่ควรขจัดปัดเป่าความทุกข์ยาก กลายเป็นต้นเหตุที่ก่อขึ้นมา”
แต่ก็มีด่าตรงๆ นะ “ผู้ปกครอง มีหน้าที่ปราบปรามโจรผู้ร้าย
แต่ท่านกลายเป็นแบบอย่างของคนที่ทำผิด”
ทั้งเรื่องมีพูดถึงความยุติธรรมในแง่ต่างๆ และแสดงให้เห็นความล่าช้าของกระบวนการยุติธรรมด้วย ขัดใจกษัตริย์มาก อยากจะทุบหลังสักอั้กนึง “Justice delayed is justice dinied.”
แต่รวมๆ ชอบทุกอย่างของเล่มนี้เลยอะ กราฟฟิกสวยมากกกกกท้ายเล่มมีภาคผนวกด้วย เพราะฉะนั้นใครไม่คุ้นกับเทพกรีกก็ไม่ต้องห่วงเลย มีอธิบายหมด แถมมีฉบับอักษรภาพให้ดูด้วย เท่มาก!!
คำที่ใช้ไม่ได้สละสลวยเวอร์วัง ส่วนมากเป็นการเปรียบเทียบอย่างมีชั้นเชิงมากกว่า เราชอบการร้องเรียนครั้งที่ 2 มากๆๆ
“คนที่ควรให้กำเนิด แก่อากาศหายใจ กลับอ่อนระโหยโรยแรงอยู่ที่พื้นดิน คนที่ควรเป็นที่พักพิง กลับทำให้คนเราต้องหายใจหอบหืด คนพิจารณาคดีกลายเป็นผู้ขโมย และคนที่ควรขจัดปัดเป่าความทุกข์ยาก กลายเป็นต้นเหตุที่ก่อขึ้นมา”
แต่ก็มีด่าตรงๆ นะ “ผู้ปกครอง มีหน้าที่ปราบปรามโจรผู้ร้าย
แต่ท่านกลายเป็นแบบอย่างของคนที่ทำผิด”
ทั้งเรื่องมีพูดถึงความยุติธรรมในแง่ต่างๆ และแสดงให้เห็นความล่าช้าของกระบวนการยุติธรรมด้วย ขัดใจกษัตริย์มาก อยากจะทุบหลังสักอั้กนึง “Justice delayed is justice dinied.”
แต่รวมๆ ชอบทุกอย่างของเล่มนี้เลยอะ กราฟฟิกสวยมากกกกกท้ายเล่มมีภาคผนวกด้วย เพราะฉะนั้นใครไม่คุ้นกับเทพกรีกก็ไม่ต้องห่วงเลย มีอธิบายหมด แถมมีฉบับอักษรภาพให้ดูด้วย เท่มาก!!
July 11, 2022
These two books were so ahead of their times. Can't believe they were written in 2000 BCE!! they feel so timeless
September 8, 2022
My fav of the Egyptian short stories/poems so far, the poetry fantastic, and the whole view on justice/truth was amazing
September 26, 2019
Literally a "grand old-tale". Centering on a dialogue between a mistreated peasant and a High Vassal, this beautiful-though-concise piece of literature hearkens back to a recurring theme in Egyptian literature, one also chiefly expounded upon in the Book of the Dead: the sheer power that the Word, both spoken and written, might have. In the same way that speaking spells in one's journey to the fields of Aaru might ward off demons and speed one's pace, so too do the flowing graces and extensive metaphors of Khun-Anup ward off wrongdoing and evil, as well as provide more for himself and his family (by way of gaining a Pharoah's praise, even if he doesn't hear it, and also by gaining all of Nemtinekht's possessions) than simple farming could ever have done. Khun-Anup's referencing of Thoth/Djehuty Ao Ao Ao near the middle only further serves to showcase this point-in a way, Khun-Anup becomes an avatar of Thoth/Djehuty Ao Ao Ao by way of his wonderful speeches wonderful transcriptions acting as spells of a sort to guide him to prosperity, as well as his devotion to the Truth and the Right Thing mirroring Thoth/Djehuty Ao Ao Ao's marriage to Ma'at, the goddess and personification of Truth, Justice, Balance, and the Law, among others. In short, the lesson provided here is three-fold: one, a silver tongue is a wonderful possession, two, a heart of gold is a wonderful possession, and three, to have both is divine, and an amazing thing.
"Be it now that you are young, or that you are old-
A silver tongue is worth much more, than a heart of gold.
Though if possible, it would certainly be best
To have a silver tongue lie in your mouth,
And a gold heart in your chest."
"Be it now that you are young, or that you are old-
A silver tongue is worth much more, than a heart of gold.
Though if possible, it would certainly be best
To have a silver tongue lie in your mouth,
And a gold heart in your chest."
January 19, 2020
-The Tale of the Eloquent Peasant
-นิทานชาวนาผู้มีวาทศิลป์ วาทกรรมว่าด้วยความยุติธรรม
:
หากจะพูดว่าหนังสือเล่มนี้เป็นบทบันทึกน้ำเน่าเรื่องหนึ่ง ซึ่งอุบัติขึ้นกว่าสี่พันปีมาแล้วคงไม่ใจร้ายเกินไป เรื่องราวดึกดำบรรพ์ระหว่างชนชั้นผู้ปกครองกับชาวบ้าน ซ้ำซากจำเจวนเวียนอยู่คู่สังคมมนุษย์ไม่เคยจางหายหรือเปลี่ยนแปลง ยั่งยืนไม่แพ้เรื่องรักใคร่เรื่องใด จนวันนี้ที่เรายังเห็นการฉ้อฉลด้วยกลอุบายนานัปประการ
__________
เพราะฐานะเหนือกว่าทางสังคมของคนบางจำพวก ด้วยอำนาจบารมีที่สูงกว่าคนอื่น ถือกรรมสิทธิ์ยึดเอา ริดรอน ฉกฉวยแย่งชิงในทรัพย์สินสาธารณะทรัพย์สินส่วนบุคคลทั้งโดยความหมายแท้จริง หรือทรัพย์สินทางความคิดสติปัญญาสิทธิเสรีภาพในด้านต่างๆ ไปอย่างหน้าตาเฉย ซ้ำร้ายผู้ถูกกระทำกลายกลับเป็นฝ่ายผิดเสียอีก การจะร้องเรียนกล่าวโทษแต่ละทีนั่นหมายความว่าแลกกับการเอาคอตัวเองวางบนเครื่องประหารเสียแล้ว
_________
นิทานเรื่องนี้สะท้อนภาพเล่ห์เหลี่ยมความอยากได้ทรัพย์ผู้อื่นของคนมีอำนาจ เป็นเหตุให้เกิดการร้องเรียนของชาวนาอันอุดมไปด้วยสำนวนโวหาร เปรียบเปรย อุปมาอุปไมย เสียดสี ประชดประชัน หรือเรียกให้เข้าใจง่ายว่าด่าอย่างมีชั้นเชิงของผู้มีปัญญา ผู้เจริญแล้วถึงชนชั้นผู้ปกครองในทุกระดับ หากในความเป็นจริงจะเข้าใจวาทะของชาวนาหรือเปล่าก็ไม่รู้สินะ เพราะคมคายเหลือเกิน
__________
เรื่องเล่าคลับคล้ายเรื่องจริงนี้นอกจากจะสะท้อนภาพสิทธิการมีอยู่อันลางเลือนแทบมองไม่เห็นของชาวนา ปากเสียงอันแผ่วเบาน้อยนิดของชนระดับล่าง ผู้เฝ้าร้องเรียนถึงเก้าครั้งกว่าจะบรรลุผล อย่างว่าจะเน้นย้ำระบบราชการอันล่าช้าแล้ว ยังแสดงให้เห็นว่าสังคมในสมัยนั้นวาทศิลป์ในการประพันธ์หรูหราฟู่ฟ่ารุ่มรวยปัญญาขนาดไหนด้วย
(แต่ในเรื่องพระราชาตั้งใจให้ชาวนาพูดออกมาเสียทั้งหมดเพื่อเป็นหลักฐานมัดตัวคนผิด*พระราชาในเรื่องน่ารักค่ะ พระราชาพูดว่า “เมื่อชาวนาคนหนึ่งเข้าเมือง ก็เพราะไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้วในบ้านของเขา” สั่งให้เอาข้าวของไปให้ครอบครัวชาวนาและให้จดคำร้องเรียนทั้งหมดของชาวนาไว้)
__________
สมควรบรรจุหนังสือเล่มนี้ไว้ในหลักสูตรการเรียนการสอนเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อเรียนรู้สำนวนอุปมาอุปไมยโวหารการเปรียบเปรยต่างๆ ในเชิงการใช้ภาษาและการตีความหมายแล้ว ยังเป็นการเพาะบ่มปลูกฝังเมล็ดพันธุ์แห่งจิตสำนึกความรู้คิดไว้เสียแต่เนิ่น เพื่อว่าต่อไปวันข้างหน้าเรื่องน้ำเน่าเช่นนี้อาจลดลงเสียบ้างก็เป็นได้ (เราสมควรคาดหวังในทางที่ดีไว้บ้างนะ)
__________
นิทานชาวนาผู้มีวาทศิลป์เป็นวรรณกรรมอียิปต์โบราณที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นบทประพันธ์คลาสสิกชิ้นแรกๆ ของสังคมมนุษย์ แต่ทว่าต้นฉบับกระดาษปาปิรัส ที่หลงเหลืออยู่๔ชิ้น เก็บไว้ที่พิพิธภัณฑ์เบอร์ลิน๓ชิ้น และอีก๑ชิ้นอยู่พิพิธภัณฑ์อังกฤษ ทั้งที่ถูกที่ควรน่าจะอยู่เป็นทรัพย์สินทางปัญญาเชิดหน้าชูตาในบ้านของตัวเองไม่ใช่หรือ??? คิดสิ
นี่เป็นการฉกฉวยทรัพย์สินทางปัญญาด้วยหรือเปล่า.
__________
ปอลิง. แจ้งเพื่อทราบ
นี่ไม่ใช่การรีวิวหนังสือ หรือคาดหวังว่าจะได้อ่านเรื่องย่อ เป็นเพียงการเขียนความคิดจากการอ่านที่ได้จากหนังสือแต่ละเล่มของผู้อ่านที่ไม่มีความรู้หรือทักษะในการวิจารณ์ทางวรรณกรรมแต่ประการใดทั้งสิ้น นอกเสียจากเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือเท่านั้นเอง
ขอบคุณค่ะ.
-นิทานชาวนาผู้มีวาทศิลป์ วาทกรรมว่าด้วยความยุติธรรม
:
หากจะพูดว่าหนังสือเล่มนี้เป็นบทบันทึกน้ำเน่าเรื่องหนึ่ง ซึ่งอุบัติขึ้นกว่าสี่พันปีมาแล้วคงไม่ใจร้ายเกินไป เรื่องราวดึกดำบรรพ์ระหว่างชนชั้นผู้ปกครองกับชาวบ้าน ซ้ำซากจำเจวนเวียนอยู่คู่สังคมมนุษย์ไม่เคยจางหายหรือเปลี่ยนแปลง ยั่งยืนไม่แพ้เรื่องรักใคร่เรื่องใด จนวันนี้ที่เรายังเห็นการฉ้อฉลด้วยกลอุบายนานัปประการ
__________
เพราะฐานะเหนือกว่าทางสังคมของคนบางจำพวก ด้วยอำนาจบารมีที่สูงกว่าคนอื่น ถือกรรมสิทธิ์ยึดเอา ริดรอน ฉกฉวยแย่งชิงในทรัพย์สินสาธารณะทรัพย์สินส่วนบุคคลทั้งโดยความหมายแท้จริง หรือทรัพย์สินทางความคิดสติปัญญาสิทธิเสรีภาพในด้านต่างๆ ไปอย่างหน้าตาเฉย ซ้ำร้ายผู้ถูกกระทำกลายกลับเป็นฝ่ายผิดเสียอีก การจะร้องเรียนกล่าวโทษแต่ละทีนั่นหมายความว่าแลกกับการเอาคอตัวเองวางบนเครื่องประหารเสียแล้ว
_________
นิทานเรื่องนี้สะท้อนภาพเล่ห์เหลี่ยมความอยากได้ทรัพย์ผู้อื่นของคนมีอำนาจ เป็นเหตุให้เกิดการร้องเรียนของชาวนาอันอุดมไปด้วยสำนวนโวหาร เปรียบเปรย อุปมาอุปไมย เสียดสี ประชดประชัน หรือเรียกให้เข้าใจง่ายว่าด่าอย่างมีชั้นเชิงของผู้มีปัญญา ผู้เจริญแล้วถึงชนชั้นผู้ปกครองในทุกระดับ หากในความเป็นจริงจะเข้าใจวาทะของชาวนาหรือเปล่าก็ไม่รู้สินะ เพราะคมคายเหลือเกิน
__________
เรื่องเล่าคลับคล้ายเรื่องจริงนี้นอกจากจะสะท้อนภาพสิทธิการมีอยู่อันลางเลือนแทบมองไม่เห็นของชาวนา ปากเสียงอันแผ่วเบาน้อยนิดของชนระดับล่าง ผู้เฝ้าร้องเรียนถึงเก้าครั้งกว่าจะบรรลุผล อย่างว่าจะเน้นย้ำระบบราชการอันล่าช้าแล้ว ยังแสดงให้เห็นว่าสังคมในสมัยนั้นวาทศิลป์ในการประพันธ์หรูหราฟู่ฟ่ารุ่มรวยปัญญาขนาดไหนด้วย
(แต่ในเรื่องพระราชาตั้งใจให้ชาวนาพูดออกมาเสียทั้งหมดเพื่อเป็นหลักฐานมัดตัวคนผิด*พระราชาในเรื่องน่ารักค่ะ พระราชาพูดว่า “เมื่อชาวนาคนหนึ่งเข้าเมือง ก็เพราะไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้วในบ้านของเขา” สั่งให้เอาข้าวของไปให้ครอบครัวชาวนาและให้จดคำร้องเรียนทั้งหมดของชาวนาไว้)
__________
สมควรบรรจุหนังสือเล่มนี้ไว้ในหลักสูตรการเรียนการสอนเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อเรียนรู้สำนวนอุปมาอุปไมยโวหารการเปรียบเปรยต่างๆ ในเชิงการใช้ภาษาและการตีความหมายแล้ว ยังเป็นการเพาะบ่มปลูกฝังเมล็ดพันธุ์แห่งจิตสำนึกความรู้คิดไว้เสียแต่เนิ่น เพื่อว่าต่อไปวันข้างหน้าเรื่องน้ำเน่าเช่นนี้อาจลดลงเสียบ้างก็เป็นได้ (เราสมควรคาดหวังในทางที่ดีไว้บ้างนะ)
__________
นิทานชาวนาผู้มีวาทศิลป์เป็นวรรณกรรมอียิปต์โบราณที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นบทประพันธ์คลาสสิกชิ้นแรกๆ ของสังคมมนุษย์ แต่ทว่าต้นฉบับกระดาษปาปิรัส ที่หลงเหลืออยู่๔ชิ้น เก็บไว้ที่พิพิธภัณฑ์เบอร์ลิน๓ชิ้น และอีก๑ชิ้นอยู่พิพิธภัณฑ์อังกฤษ ทั้งที่ถูกที่ควรน่าจะอยู่เป็นทรัพย์สินทางปัญญาเชิดหน้าชูตาในบ้านของตัวเองไม่ใช่หรือ??? คิดสิ
นี่เป็นการฉกฉวยทรัพย์สินทางปัญญาด้วยหรือเปล่า.
__________
ปอลิง. แจ้งเพื่อทราบ
นี่ไม่ใช่การรีวิวหนังสือ หรือคาดหวังว่าจะได้อ่านเรื่องย่อ เป็นเพียงการเขียนความคิดจากการอ่านที่ได้จากหนังสือแต่ละเล่มของผู้อ่านที่ไม่มีความรู้หรือทักษะในการวิจารณ์ทางวรรณกรรมแต่ประการใดทั้งสิ้น นอกเสียจากเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือเท่านั้นเอง
ขอบคุณค่ะ.
July 11, 2024
Justice is Sought
10 July 2024
There are a few things that came to mind when I was reading this story of how an Egyptian peasant was petitioning his lord over a theft that occurred. The first thing was that in part it reminded me of the Book of Job. In fact the style of the dialogue was quite similar to the way Job airs his grievances, though in this story it is mostly the peasant petitioning the noble.
Okay, the peasant is probably not quite the way you would describe a peasant. He sounds more like a free farmer who is travelling to the city to conduct some business. However, on the way a landowner tricks him by laying out some grain and enticing the peasant’s donkeys to eat the grain, and upon doing so claims the donkeys as his own.
So, the peasant goes and complains about the injustice and the complaints that he is making sound very similar to the issues that we face today. Namely that the rich will rip us off and we will have little recourse to get justice. Well, okay, we do have the courts, but the problem is that the courts are expensive and many of us can’t afford to take the big corporations to court, especially since the costs will far outweigh what we are claiming.
Another story that this reminded me of was that parable of the persistent widow, namely that the widow is chasing after the judge for justice and the judge ends up caving in and giving her what she wants. In a similar way the peasant is also pursuing the lord, intercepting him wherever he can in an attempt to get justice, and continues to do so until the lord relents.
It’s an interesting work, and it gives us a glimpse into how things in a lot of cases haven’t changed. However, what is interesting is reading how eloquent the peasant actually is, and seeing how he pursues justice until he gets it.
10 July 2024
There are a few things that came to mind when I was reading this story of how an Egyptian peasant was petitioning his lord over a theft that occurred. The first thing was that in part it reminded me of the Book of Job. In fact the style of the dialogue was quite similar to the way Job airs his grievances, though in this story it is mostly the peasant petitioning the noble.
Okay, the peasant is probably not quite the way you would describe a peasant. He sounds more like a free farmer who is travelling to the city to conduct some business. However, on the way a landowner tricks him by laying out some grain and enticing the peasant’s donkeys to eat the grain, and upon doing so claims the donkeys as his own.
So, the peasant goes and complains about the injustice and the complaints that he is making sound very similar to the issues that we face today. Namely that the rich will rip us off and we will have little recourse to get justice. Well, okay, we do have the courts, but the problem is that the courts are expensive and many of us can’t afford to take the big corporations to court, especially since the costs will far outweigh what we are claiming.
Another story that this reminded me of was that parable of the persistent widow, namely that the widow is chasing after the judge for justice and the judge ends up caving in and giving her what she wants. In a similar way the peasant is also pursuing the lord, intercepting him wherever he can in an attempt to get justice, and continues to do so until the lord relents.
It’s an interesting work, and it gives us a glimpse into how things in a lot of cases haven’t changed. However, what is interesting is reading how eloquent the peasant actually is, and seeing how he pursues justice until he gets it.
December 31, 2020
นิทานชาวนาผู้มีวาทศิลป์ — อาลักษณ์นิรนาม แปลจากต้นฉบับภาษาอังกฤษ ซึ่งแปลมาจากอักษรภาพบนกระดาษปาปิรัสอีกที
เป็นเรื่องของชาวนาที่ถูกลูกน้องของขุนนางโกง +/- ปล้นเอาข้าวของ (ที่ตั้งใจจะเอาไปขาย เอาเงินมาเลี้ยงลูกเมีย) ไปจนหมดตัว เลยร้องทุกข์กับขุนนางคนนั้นทั้งหมด 9 ครั้ง เป็นชาวนาผู้มีวาทศิลป์จริง ๆ คือยกตัวอย่าง เปรียบเทียบ ขอร้อง หว่านล้อม ยกทั้งความเชื่อ ปรัชญา เทพเจ้าต่าง ๆ คล้าย ๆ นิทานที่แฝงคำสอนทั่วไป แต่แปลกตรงที่ปกติผู้มีความรู้ หรือมีสถานะทางสังคมสูงกว่าจะเป็นคนสอนผู้ที่มีสถานะต่ำกว่า แต่เรื่องนี้กลับกัน คือชาวนาเป็นคนสอนหัวหน้ามหาเล็กเสียเอง
“ถ้าท่านเฉยเมยต่อสิ่งหนึ่งที่ผิด มันจะกลายเป็นสิ่งที่ผิด สองอย่างขึ้นมา”
แปลละเอียดลออมาก เชิงอรรถกับภาคผนวกปาไปครึ่งเล่ม ในเนื้อหามันจะอิงกับช่วงอียิปต์โบราณยุค 4000+ ปีที่แล้ว
เป็นเรื่องของชาวนาที่ถูกลูกน้องของขุนนางโกง +/- ปล้นเอาข้าวของ (ที่ตั้งใจจะเอาไปขาย เอาเงินมาเลี้ยงลูกเมีย) ไปจนหมดตัว เลยร้องทุกข์กับขุนนางคนนั้นทั้งหมด 9 ครั้ง เป็นชาวนาผู้มีวาทศิลป์จริง ๆ คือยกตัวอย่าง เปรียบเทียบ ขอร้อง หว่านล้อม ยกทั้งความเชื่อ ปรัชญา เทพเจ้าต่าง ๆ คล้าย ๆ นิทานที่แฝงคำสอนทั่วไป แต่แปลกตรงที่ปกติผู้มีความรู้ หรือมีสถานะทางสังคมสูงกว่าจะเป็นคนสอนผู้ที่มีสถานะต่ำกว่า แต่เรื่องนี้กลับกัน คือชาวนาเป็นคนสอนหัวหน้ามหาเล็กเสียเอง
“ถ้าท่านเฉยเมยต่อสิ่งหนึ่งที่ผิด มันจะกลายเป็นสิ่งที่ผิด สองอย่างขึ้นมา”
แปลละเอียดลออมาก เชิงอรรถกับภาคผนวกปาไปครึ่งเล่ม ในเนื้อหามันจะอิงกับช่วงอียิปต์โบราณยุค 4000+ ปีที่แล้ว
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 18, 2023
เส้นยุติธรรมแน่นิ่ง มีเพียงจิตใจมนุษย์ที่บิดเบี้ยว มองความเที่ยงแท้ผิดไป
May 23, 2023
This was great, Nemtinakht shouldn't have robbed the peasant look what happened to him.
January 3, 2025
The Tale of the Eloquent Peasant is a great piece of ancient Egyptian literature, it creativly blends storytelling, social observations, and philosophical reflection. Written during the Middle Kingdom (circa 2000–1700 BCE), this tale transcends its historical context, offering timeless insights into justice, morality, and the power of words.
The story follows Khunanup, a humble peasant, whose goods are stolen by a corrupt landowner named Nemtynakht. Denied his rightful property, Khunanup journeys to seek justice from the local authorities. What unfolds is a masterful sequence of eloquent speeches in which the peasant uses reason and rhetoric to appeal to the ideals of Ma’at—Egypt’s concept of truth, balance, and justice.
At its core, the tale is a celebration of the power of speech and moral courage. Khunanup’s persistence in addressing the abuse of power is as inspiring as it is thought-provoking. His arguments, rich with metaphors and poetic imagery, demonstrate the ancient Egyptians’ deep appreciation for language as a tool for persuasion and as a reflection of divine order.
The narrative structure is fascinating, as it pairs Khunanup’s eloquence with the responses of the officials who eventually bring his case to the highest levels of authority. The interplay between the oppressed and the powerful provides a vivid commentary on societal hierarchies and the potential for justice within them.
What makes the tale remarkable is its universal appeal. While steeped in the religious and cultural values of ancient Egypt, its themes resonate with decadent modernity. The story highlights the enduring struggle against corruption, the importance of integrity, and the belief in the transformative power of truth.
The writing (as translated from hieroglyphic texts) is fittingly elegant and nuanced, though some readers may find the repetition of Khunanup’s appeals a bit demanding. However, this repetition serves a purpose: it underscores his relentless determination and the gradual impact of his words.
As one of the earliest recorded examples of legal and ethical debate, The Tale of the Eloquent Peasant stands as a literary and philosophical monument buried in the sands of time. It offers a glimpse into the values and worldview of ancient Egypt while reminding readers of the timeless importance of justice and eloquence.
The story follows Khunanup, a humble peasant, whose goods are stolen by a corrupt landowner named Nemtynakht. Denied his rightful property, Khunanup journeys to seek justice from the local authorities. What unfolds is a masterful sequence of eloquent speeches in which the peasant uses reason and rhetoric to appeal to the ideals of Ma’at—Egypt’s concept of truth, balance, and justice.
At its core, the tale is a celebration of the power of speech and moral courage. Khunanup’s persistence in addressing the abuse of power is as inspiring as it is thought-provoking. His arguments, rich with metaphors and poetic imagery, demonstrate the ancient Egyptians’ deep appreciation for language as a tool for persuasion and as a reflection of divine order.
The narrative structure is fascinating, as it pairs Khunanup’s eloquence with the responses of the officials who eventually bring his case to the highest levels of authority. The interplay between the oppressed and the powerful provides a vivid commentary on societal hierarchies and the potential for justice within them.
What makes the tale remarkable is its universal appeal. While steeped in the religious and cultural values of ancient Egypt, its themes resonate with decadent modernity. The story highlights the enduring struggle against corruption, the importance of integrity, and the belief in the transformative power of truth.
The writing (as translated from hieroglyphic texts) is fittingly elegant and nuanced, though some readers may find the repetition of Khunanup’s appeals a bit demanding. However, this repetition serves a purpose: it underscores his relentless determination and the gradual impact of his words.
As one of the earliest recorded examples of legal and ethical debate, The Tale of the Eloquent Peasant stands as a literary and philosophical monument buried in the sands of time. It offers a glimpse into the values and worldview of ancient Egypt while reminding readers of the timeless importance of justice and eloquence.
May 11, 2025
A sadly repetitive tale of government bureaucracy. The more things change, the more they stay the same! Really shows the power of complaining...
Displaying 1 - 18 of 18 reviews