What do you think?
Rate this book
Scope of Total Architecture
Pelnia architektury
170 pages, Paperback
First published January 1, 1956
52 people are currently reading
347 people want to read
About the author
Walter Adolph Gropius
67 books18 followersWalter Adolph Gropius, a German-American, founded the Bauhaus school of design and exerted tremendous influence on modern architecture.
Walter Gropius founded an early 20th-century modernist Bauhaus school of architecture and design, noted for its use of rectilinear forms, plain unadorned surfaces, and techniques and materials, associated with industrial production.
https://en.wikipedia.org/wiki/Walter_...
Walter Gropius founded an early 20th-century modernist Bauhaus school of architecture and design, noted for its use of rectilinear forms, plain unadorned surfaces, and techniques and materials, associated with industrial production.
https://en.wikipedia.org/wiki/Walter_...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
March 16, 2015
Nieskończenie Dobre Intencje
Kiedy w 1906 roku Maksym Gorki przyjechał z wizytą do Stanów Zjednoczonych, zdarzyło mu się odwiedzić Coney Island, opanowaną wówczas przez monstrualnej wielkości lunaparki. Zszokowany, opisywał odrażające rozrywki mas, odpychającą estetykę wesołych miasteczek, kulturę odłażącej farby i gwałtownych wrażeń, nie do pogodzenia z jego wrażliwością europejskiego intelektualisty. Gorki wyjechał, ale na tym się nie skończyło; niedługo potem nowojorskie elity, równie przerażone preferencjami plebsu, zaczęły dążyć do przekształcenia tych terenów w eleganckie parczki. Rem Koolhaas, który opisuje całą tę historię w swoim znakomitym i zaskakującym „Delirycznym Nowym Jorku”, znalazł bardzo udatne zbiorcze określenie dla podobnych ambicji: to Urbanistyka Dobrych Intencji.
Piszę o tym wszystkim we wstępie do recenzji „Pełni architektury” Waltera Gropiusa*, ponieważ związana z zagadnieniami urbanistycznymi i architektonicznymi oferta wydawnicza kilku ostatnich lat wygląda jak ilustracja dwóch ścierających się tendencji: po jednej stronie mamy wspomniane Dobre Intencje (m.in. Corbusiery, Loos, Hansenowie), z drugiej zaś – rozmarzony ('hedonistyczny') heroizm („Uczyć się od Las Vegas” i Koolhaas właśnie), mający chyba wpływać tonizująco na miłośników modernizmu. Poza tym, wydawnictwo Karakter obiecywało mi, że nowoczesność Gropiusa jest mądra, wrażliwa, demokratyczna, ja natomiast, będąc już po lekturze, zastanawiam się nad charakterem tej demokratyczności. Zasadnicze pytanie testowe brzmi: czy Gropius zaakceptowałby Coney, czy zgodziłby się na Vegas? Nie jestem pewna, jak brzmiałaby odpowiedź.
Przygarść szczegółów: szesnaście rozdziałów „Pełni architektury” podzielono na cztery części. Pierwsza w całości została poświęcona zagadnieniom kształcenia projektantów oraz architektów, w drugiej autor skupił się na zadaniach i roli współczesnego architekta, w trzeciej – na urbanistyce, natomiast czwarta składa się z jednego tylko tekstu, późnego tytułowego eseju „Pełnia architektury”. Tak z grubsza prezentuje się formalny układ książki, ja jednak chciałabym zwrócić uwagę na coś, co go rozsadza. Podczas lektury towarzyszyło mi ciągłe wrażenie, że eseje są bardzo nierówne. „Nierówne” znaczy tu tyle, że łagodniejsze w tonie teksty, np. Problemy „serca miast“ sąsiadują z takimi autorytarnymi, znanymi z książek Le Corbusiera zespołami dobrych rad do zastosowania w każdych warunkach, jak „Socjologiczne przesłanki dotyczące mieszkań o minimalnym standardzie miejskiej ludności przemysłowej”, gdzie na dodatek napotkać można swobodnie przechadzający się ewolucjonizm. Skrajna racjonalizacja spotyka się z nie-tak-znowu-skrajną racjonalizacją, a powód tej sytuacji jest bardzo prosty – „Pełnia architektury” jest zbiorem esejów pisanych przez Waltera Gropiusa na różnych etapach jego życia, w tym przypadku od 1929 do 1953 roku. To pewnie oczywiste dla historyka architektury, laikowi jednak zauważenie faktu może pomóc zrozumieć, dlaczego ton i nastroje w różnych partiach tekstu tak się różnią.
"Moje koncepcje często są odczytywane jako kulminacja racjonalizacji i mechanizacji, co wypacza przyświecające im intencje" - pisze Gropius. O, Intencje jego są zapewne Dobre, ale czy tego samego nie można by powiedzieć o Plan Voisin i o Przyczółku Grochowskim? I dalej: "zawsze bowiem podkreślałem, że drugi aspekt – satysfakcja duchowa – jest tak samo istotny jak aspekt materialny, a nowa wizja przestrzenna oznacza więcej, niż oszczędność strukturalną, czy funkcjonalną perfekcję". Wygląda doskonale, jednak już w następnym zdaniu Gropius definiuje Piękno: "Kiedy określamy ludzką twarz jako piękną? Choć każdy jej element jest adekwatny do określonego celu, dopiero harmonijne połączenie idealnych proporcji i odcieni uzasadnia sięgnięcie po komplement z najwyższej półki – wtedy mówimy o pięknie. Ta sama zasada obowiązuje w architekturze, gdzie tylko doskonała harmonia funkcji technicznych oraz proporcji może doprowadzić do powstania czegoś pięknego". Wybaczcie mi przydługi cytat, on jednak bardzo dobrze ilustruje moje wątpliwości: kiedy mowa o pięknie, czy jakiejś innej względnej wartości, Gropius często (im wcześniejszy tekst, tym bardziej pewny jest swego, należy zwrócić na to uwagę) wyciąga z kieszeni podręczny zestaw zasad.
Wracając do różnych drobnych sprzeczności, które stały się dla mnie głównym bohaterem „Pełni architektury”. Dziesięć lat po wypuszczeniu na świat przytoczonego przeze mnie powyżej cytatu, Autor mityguje się i stwierdza: Za każdym razem, gdy człowiek ulegał przekonaniu, iż znalazł „piękno wieczne”, popadał w imitację i stagnację (może to stąd chlebaki w stylu Bauhaus?). Wystarczy przyjrzeć się tekstom, a potem ułożyć je chronologicznie, aby uzyskać sugestywną ilustrację tego, jak bardzo i w jak krótkim czasie „Zeitgeist” może fiknąć zaskakującego dla niektórych koziołka. W czasie fetyszyzującym modernizm to cenna lekcja.
_____________________________________
*Ponieważ sam Gropius już we wstępie pomstuje na przyklejane mu etykietki, nie będę pisać, kto to i co zaczynającego się na 'b' założył w Weimarze w 1919 roku, bo robią to za mnie wszystkie pozostałe teksty o tej książce.
Kiedy w 1906 roku Maksym Gorki przyjechał z wizytą do Stanów Zjednoczonych, zdarzyło mu się odwiedzić Coney Island, opanowaną wówczas przez monstrualnej wielkości lunaparki. Zszokowany, opisywał odrażające rozrywki mas, odpychającą estetykę wesołych miasteczek, kulturę odłażącej farby i gwałtownych wrażeń, nie do pogodzenia z jego wrażliwością europejskiego intelektualisty. Gorki wyjechał, ale na tym się nie skończyło; niedługo potem nowojorskie elity, równie przerażone preferencjami plebsu, zaczęły dążyć do przekształcenia tych terenów w eleganckie parczki. Rem Koolhaas, który opisuje całą tę historię w swoim znakomitym i zaskakującym „Delirycznym Nowym Jorku”, znalazł bardzo udatne zbiorcze określenie dla podobnych ambicji: to Urbanistyka Dobrych Intencji.
Piszę o tym wszystkim we wstępie do recenzji „Pełni architektury” Waltera Gropiusa*, ponieważ związana z zagadnieniami urbanistycznymi i architektonicznymi oferta wydawnicza kilku ostatnich lat wygląda jak ilustracja dwóch ścierających się tendencji: po jednej stronie mamy wspomniane Dobre Intencje (m.in. Corbusiery, Loos, Hansenowie), z drugiej zaś – rozmarzony ('hedonistyczny') heroizm („Uczyć się od Las Vegas” i Koolhaas właśnie), mający chyba wpływać tonizująco na miłośników modernizmu. Poza tym, wydawnictwo Karakter obiecywało mi, że nowoczesność Gropiusa jest mądra, wrażliwa, demokratyczna, ja natomiast, będąc już po lekturze, zastanawiam się nad charakterem tej demokratyczności. Zasadnicze pytanie testowe brzmi: czy Gropius zaakceptowałby Coney, czy zgodziłby się na Vegas? Nie jestem pewna, jak brzmiałaby odpowiedź.
Przygarść szczegółów: szesnaście rozdziałów „Pełni architektury” podzielono na cztery części. Pierwsza w całości została poświęcona zagadnieniom kształcenia projektantów oraz architektów, w drugiej autor skupił się na zadaniach i roli współczesnego architekta, w trzeciej – na urbanistyce, natomiast czwarta składa się z jednego tylko tekstu, późnego tytułowego eseju „Pełnia architektury”. Tak z grubsza prezentuje się formalny układ książki, ja jednak chciałabym zwrócić uwagę na coś, co go rozsadza. Podczas lektury towarzyszyło mi ciągłe wrażenie, że eseje są bardzo nierówne. „Nierówne” znaczy tu tyle, że łagodniejsze w tonie teksty, np. Problemy „serca miast“ sąsiadują z takimi autorytarnymi, znanymi z książek Le Corbusiera zespołami dobrych rad do zastosowania w każdych warunkach, jak „Socjologiczne przesłanki dotyczące mieszkań o minimalnym standardzie miejskiej ludności przemysłowej”, gdzie na dodatek napotkać można swobodnie przechadzający się ewolucjonizm. Skrajna racjonalizacja spotyka się z nie-tak-znowu-skrajną racjonalizacją, a powód tej sytuacji jest bardzo prosty – „Pełnia architektury” jest zbiorem esejów pisanych przez Waltera Gropiusa na różnych etapach jego życia, w tym przypadku od 1929 do 1953 roku. To pewnie oczywiste dla historyka architektury, laikowi jednak zauważenie faktu może pomóc zrozumieć, dlaczego ton i nastroje w różnych partiach tekstu tak się różnią.
"Moje koncepcje często są odczytywane jako kulminacja racjonalizacji i mechanizacji, co wypacza przyświecające im intencje" - pisze Gropius. O, Intencje jego są zapewne Dobre, ale czy tego samego nie można by powiedzieć o Plan Voisin i o Przyczółku Grochowskim? I dalej: "zawsze bowiem podkreślałem, że drugi aspekt – satysfakcja duchowa – jest tak samo istotny jak aspekt materialny, a nowa wizja przestrzenna oznacza więcej, niż oszczędność strukturalną, czy funkcjonalną perfekcję". Wygląda doskonale, jednak już w następnym zdaniu Gropius definiuje Piękno: "Kiedy określamy ludzką twarz jako piękną? Choć każdy jej element jest adekwatny do określonego celu, dopiero harmonijne połączenie idealnych proporcji i odcieni uzasadnia sięgnięcie po komplement z najwyższej półki – wtedy mówimy o pięknie. Ta sama zasada obowiązuje w architekturze, gdzie tylko doskonała harmonia funkcji technicznych oraz proporcji może doprowadzić do powstania czegoś pięknego". Wybaczcie mi przydługi cytat, on jednak bardzo dobrze ilustruje moje wątpliwości: kiedy mowa o pięknie, czy jakiejś innej względnej wartości, Gropius często (im wcześniejszy tekst, tym bardziej pewny jest swego, należy zwrócić na to uwagę) wyciąga z kieszeni podręczny zestaw zasad.
Wracając do różnych drobnych sprzeczności, które stały się dla mnie głównym bohaterem „Pełni architektury”. Dziesięć lat po wypuszczeniu na świat przytoczonego przeze mnie powyżej cytatu, Autor mityguje się i stwierdza: Za każdym razem, gdy człowiek ulegał przekonaniu, iż znalazł „piękno wieczne”, popadał w imitację i stagnację (może to stąd chlebaki w stylu Bauhaus?). Wystarczy przyjrzeć się tekstom, a potem ułożyć je chronologicznie, aby uzyskać sugestywną ilustrację tego, jak bardzo i w jak krótkim czasie „Zeitgeist” może fiknąć zaskakującego dla niektórych koziołka. W czasie fetyszyzującym modernizm to cenna lekcja.
_____________________________________
*Ponieważ sam Gropius już we wstępie pomstuje na przyklejane mu etykietki, nie będę pisać, kto to i co zaczynającego się na 'b' założył w Weimarze w 1919 roku, bo robią to za mnie wszystkie pozostałe teksty o tej książce.
March 6, 2020
Название книги только частично отражает содержание, а ведь именно из-за названия я так тянула с прочтением, отнеся книгу в разряд факультативного чтения (тк архитектура не главная тема, которой я интересуюсь). Но вот я прочитала книгу и могу сказать, что она обязательна к прочтению (все мысли автора актуальны и сегодня). Она о намного большем, чем архитектура: рабочей этике, месте искусства в современном мире, отношении искусства и науки, человека и общества и даже о счастье. Ход мыслей автора и логика изложения доставили удовольствие: с большим терпением и деликатностью он справедливо критикует сомнительные традиции и привычки.
May 3, 2021
Pełnia, ale wcale nie architektury!
Gropius jako zalożyciel szkoły Bauhausu, raczy czytelnika pięknymi założeniami, tłumaczy podstawy i źródła filozofii modernistycznej. Mniej obeznany z historią sztuki i architekury czytelnik, wyniesie z lektury pewne zalożenia modernizmu, ba może nawet stwierdzi, że modernizm jest zasadniczo dobrym kierunkiem w sztuce, pytanie tylko czy dotrwa do końca lektury. Przyjęłabym, że "Pełnia architektury" jest skierowana raczej do bardziej obeznanych ze sztuką czytelników , którzy bez problemu odnajdą się w licznych dygresjach i nawiązaniach do pozostałych twórców epoki modernizmu (i nie tylko). Warto także zwrócić uwagę na budowę książki, tj. podzial na części, który ułatwia zrozumienie i przygotuwuje czytelnika do finalnego wgryzienia się w problemy projektowania i tego jakie cele ma spełniać projektowanie. No i właśnie, projektowanie bo raczej na tym skupia się książka, chodzi bowiem o wyrażenie związanych z projektowaniem zagadnień i problemów, architektury wcale w lekturze nie ma tak wiele.
Wszystkie to brzmi pięknie, ale czy Gropius może obecnie komuś otworzyć oczy? Oczywiście musimy pamiętać, że dzieło zostało napisane w latach 30 ubiegłego wieku, a od tego czasu postrzeganie projektowania przeszło długą i bardzo burzliwą drogę. Z tego względu, wydaje się, iż lektura stanowi raczej pewnego rodzaju ciekawe urozmaicenie, jest śladem przeszlości.
A może to ja jestem zbyt nowoczesna?
Gropius jako zalożyciel szkoły Bauhausu, raczy czytelnika pięknymi założeniami, tłumaczy podstawy i źródła filozofii modernistycznej. Mniej obeznany z historią sztuki i architekury czytelnik, wyniesie z lektury pewne zalożenia modernizmu, ba może nawet stwierdzi, że modernizm jest zasadniczo dobrym kierunkiem w sztuce, pytanie tylko czy dotrwa do końca lektury. Przyjęłabym, że "Pełnia architektury" jest skierowana raczej do bardziej obeznanych ze sztuką czytelników , którzy bez problemu odnajdą się w licznych dygresjach i nawiązaniach do pozostałych twórców epoki modernizmu (i nie tylko). Warto także zwrócić uwagę na budowę książki, tj. podzial na części, który ułatwia zrozumienie i przygotuwuje czytelnika do finalnego wgryzienia się w problemy projektowania i tego jakie cele ma spełniać projektowanie. No i właśnie, projektowanie bo raczej na tym skupia się książka, chodzi bowiem o wyrażenie związanych z projektowaniem zagadnień i problemów, architektury wcale w lekturze nie ma tak wiele.
Wszystkie to brzmi pięknie, ale czy Gropius może obecnie komuś otworzyć oczy? Oczywiście musimy pamiętać, że dzieło zostało napisane w latach 30 ubiegłego wieku, a od tego czasu postrzeganie projektowania przeszło długą i bardzo burzliwą drogę. Z tego względu, wydaje się, iż lektura stanowi raczej pewnego rodzaju ciekawe urozmaicenie, jest śladem przeszlości.
A może to ja jestem zbyt nowoczesna?
November 2, 2022
Я очень рада, что по хорошей рекомендации мне в руки попала эта книга. Я узнала очень много нового про истинные цели Баухауса и его создателя, Вальтера Гропиуса. Сила его идей поражает; их отголоски видны в окружающем нас мире, в организации учебной программы в моем университете, в движении в обратную сторону от излишней специализации и даже (кто бы мог подумать) в панельном спальном районе Москвы, где я провела своё детство.
Читая размышления любого сильного ума и голоса своего времени, так или иначе не получится согласиться со всем (и так и должно быть). Тем не менее, несмотря на то, что эта книга была написана в 1955 году, я нашла для себя много поводов задуматься.
Читая размышления любого сильного ума и голоса своего времени, так или иначе не получится согласиться со всем (и так и должно быть). Тем не менее, несмотря на то, что эта книга была написана в 1955 году, я нашла для себя много поводов задуматься.
August 7, 2024
Ze wszystkim się zgadzam i widać, że Gropius prawie 100 lat temu poruszał tematy, które dziś są w mainstreamie, a nawet bywają kontrowersyjne, ale czytało się opornie i powoli. Piękne, mądre refleksje o estatyce i filozofii mieszają się z nieznośnie okrągłymi zdaniami.
March 12, 2022
alex kerr architektury
November 11, 2024
W eseju Gropiusa wypływa dość zarysowana socjalistyczna idea pracy narodu i pozytywistyczna praca u podstaw (socjologicznych, psychologicznych) i marksistowska krytyka oddzielenia produktów pracy od produkujących. Bardzo ciekawie opiera na tych myślach swoje fundamenty racjonalizacji wytwórstwa materiałów i planów architektonicznych aby odbudować kraj (Niemcy?) po I WŚ. Również ciekawie przedstawia historię przesiedlenia mieszkańców wsi do miast i na odwrót w sytuacji USA jak i krajów Europy, motywując swoje plany ruszenia zastygłej architektury w coś korzystnego i racjonalnego.
Gropius jako wykładowca, nauczyciel w dużej mierze zwraca naszą uwagę też na możliwości i korzyści z edukacji, praktycznej, wszechstronnej (niewyspecjalizowanej a tym samym - nie zaszufladkowanej),zespołowej, innowacyjnej.
Choć, w mojej opinii, jego plany architektoniczne nie przedstawiają idei jakie tutaj roztacza, to bardzo ciekawie, surowo (niekiedy podając wymiary),przedstawia propozycje realizacji jego uwag i propozycji. Zbyt dużą moc w procesie urbanistycznym chce przekazać architektom stawiając ich jako przywódców zespołów, ale nie znam do końca sytuacji architektów w owych czasach (może by to wyjaśniało jego podkreślanie wagi przywrócenia architektom zasług i korzyści ich pracy) Jak Gropius sam podkreślił, dopiero przyszłe pokolenia zobaczą czy im wyszło i jak wyszło, i w mojej ocenie te wizje nie są idealne i cel przez niego upatrywany nie został osiągnięty (pytanie na ile wdrożono jego pomysły w praktykę).
Według mnie świat byłby dużo lepszy gdyby zastosować, albo choćby spróbować zastosować wiele z jego rozwiązań w obecnej edukacji i projektowaniu. Deweloperzy, jak i rynek mieszkalnictwa skupił się na zyskach a nie optymalizacji i poprawie jakości życia ludzkiego, co zniweczyło choćby próby próbowania wdrożenia myśli Bauchausu i został tylko nienawidzony przez Gropiusa styl Bauchaus.
Gropius jako wykładowca, nauczyciel w dużej mierze zwraca naszą uwagę też na możliwości i korzyści z edukacji, praktycznej, wszechstronnej (niewyspecjalizowanej a tym samym - nie zaszufladkowanej),zespołowej, innowacyjnej.
Choć, w mojej opinii, jego plany architektoniczne nie przedstawiają idei jakie tutaj roztacza, to bardzo ciekawie, surowo (niekiedy podając wymiary),przedstawia propozycje realizacji jego uwag i propozycji. Zbyt dużą moc w procesie urbanistycznym chce przekazać architektom stawiając ich jako przywódców zespołów, ale nie znam do końca sytuacji architektów w owych czasach (może by to wyjaśniało jego podkreślanie wagi przywrócenia architektom zasług i korzyści ich pracy) Jak Gropius sam podkreślił, dopiero przyszłe pokolenia zobaczą czy im wyszło i jak wyszło, i w mojej ocenie te wizje nie są idealne i cel przez niego upatrywany nie został osiągnięty (pytanie na ile wdrożono jego pomysły w praktykę).
Według mnie świat byłby dużo lepszy gdyby zastosować, albo choćby spróbować zastosować wiele z jego rozwiązań w obecnej edukacji i projektowaniu. Deweloperzy, jak i rynek mieszkalnictwa skupił się na zyskach a nie optymalizacji i poprawie jakości życia ludzkiego, co zniweczyło choćby próby próbowania wdrożenia myśli Bauchausu i został tylko nienawidzony przez Gropiusa styl Bauchaus.
September 28, 2025
Jak będę duży to chce być jak Gropius!
A taks serio, sam architekt i jego eseje są bardzo inspirujące. Szczególnie do mnie przemawiało to jak opowidał o tym jak edukować na studiach przyszłe pokolenia studentów i to wcale nie studiujących wyłącznie architektury a bardziej kierunki około kreatywne-inżynierskie. Sam temat juz podejscia do architektury, dla mnie tu nie było odkrywczych rzeczy, ale myśle, żę to idealna książka na początek zaznajomienia się hobbystycznie tematem architektury, ubranistyki itd. Są tu bardzo dobre puenty wychwytujące sedno mysli autora (zaznaczone kolorem więc serio trudno je ominąć).
A taks serio, sam architekt i jego eseje są bardzo inspirujące. Szczególnie do mnie przemawiało to jak opowidał o tym jak edukować na studiach przyszłe pokolenia studentów i to wcale nie studiujących wyłącznie architektury a bardziej kierunki około kreatywne-inżynierskie. Sam temat juz podejscia do architektury, dla mnie tu nie było odkrywczych rzeczy, ale myśle, żę to idealna książka na początek zaznajomienia się hobbystycznie tematem architektury, ubranistyki itd. Są tu bardzo dobre puenty wychwytujące sedno mysli autora (zaznaczone kolorem więc serio trudno je ominąć).
November 27, 2023
Bardzo dobra książka. Walter ciekawie opowiada o swoich założeniach projektowych. Jest też trochę o samym Bauhausie i o tym, jak te właśnie za��ożenia odbijają się w nim, nie tylko w jego architekturze, ale też związanej z nim ideologii. Więcej w niej filozofii niż jako takiej architektury. Z własnej woli bym po nią nigdy nie sięgnął i nie spodziewałbym się w niej niczego związanego z filozofią, a tu miła niespodzianka. :)
January 6, 2018
Interesting attempt to describe psychological aspect of designing process. Gropius is very "german" in his way of categorizing knowledge. It is not a must read for everyone, but probably a very good filling position for people interested in architecture.
It is not very technical - all content will be understandable for anyone.
It is not very technical - all content will be understandable for anyone.
August 29, 2023
Although written around 100 years ago, many of Gropius words still apply to todays cities problems. The fact that it has never gotten better is scary, but also leaves a place for us to finally make it better
March 20, 2020
Clearly dry but eye opening lecture
February 16, 2021
One of the best books on architecture I've read
March 23, 2021
Najlepsza pozycja dotycząca architektury, jaką poznałam. Gropius to wizjoner, który sto lat temu wiedział jak rozwinie się wiele sytuacji, z którymi mamy dziś do czynienia.
August 8, 2021
Very inspiring, I must say. Love the concept of architecture interpreted as a combination of art, science, mechanics and philosophy. Must read for each future architect.
August 21, 2022
dostepne, dobrze ujete przemyslenia, interesujace dopelnienie mojego obecnego zglebiania bauhausu
na pewno najciekawsze dla architektow, ale dla mnie z perspektywy osoby uczacej tez inspirujace
na pewno najciekawsze dla architektow, ale dla mnie z perspektywy osoby uczacej tez inspirujace
November 18, 2022
Interessante pra entender a mentalidade de gropius. Mas bastante voltado pra a teoria e organização de currículo das faculdades de arquitetura.
April 17, 2023
só uma revisão radical do velho corpo da cidade pode transformá-lo novamente em organismo sadio.
December 8, 2023
Noioso.
Read
September 30, 20233,5⭐
November 10, 2016
W sumie mało na temat architektury i urbanistyki, sporo na temat kształcenia architektów. To ostatnie moim zdaniem ma zastosowanie do wszelkich specjalności związanych z projektowaniem urządzeń, budowli albo systemów informatycznych. Lekko irytuje pojawiające się w części rozdziałów podejście wywyższające architekta ponad ogół społeczeństwa. Widać też, że w architekturze nastąpił pewien podstęp od czasów niedługo po 2 wojnie światowej, ale są problemy, które nadal nie zostały rozwiązane.
February 12, 2023
as the author goes on explaining the contexture of the building sites of the blocks of flats idealized by the socialists, one can do nothing but disagree whilst having the picture of wretched postwar Polish cities in mind
July 16, 2023
3,5 ⭐️
Displaying 1 - 23 of 23 reviews