Meshugah

by Isaac Bashevis Singer, Nili Wachtel (Translator)

Presents a new, recently discovered, posthumously published novel by the Nobel Prize-winning author of The Certificate and The King of the Fields. 20,000 first printing.

Genres: Fiction, Jewish, American, Novels, Literature, Classics, Ebooks

232 pages, Hardcover

First published January 1, 1994

About the author

Isaac Bashevis Singer was a Polish American author of Jewish descent, noted for his short stories. He was one of the leading figures in the Yiddish literary movement, and received the Nobel Prize in Literature in 1978.
His memoir, "A Day Of Pleasure: Stories of a Boy Growing Up in Warsaw", won the U.S. National Book Award in Children's Literature in 1970, while his collection "A Crown of Feathers and Other Stories" won the U.S. National Book Award in Fiction in 1974.

Reviews

[Calzean · Rating 4 out of 5]

Meshugah is a Yiddish word which I think means crazy. And there is craziness in the tale of a 27 yo woman who is love with two men - one 20 years older and the other 40 years older. They and a cast of characters are trying to make sense of life in the USA early 1950s, some being holocaust survivors, some who fled prior to WWII and some who experienced being Jewish under Communism.
The narrator seems to have much in common with the author as he also deals with his sense of morality, the meaning of religion and what is God.

[Ioulia Ilvanidou · Rating 4 out of 5]

3,5

[Gözde · Rating 2 out of 5]

Bu kitapla ilgili hislerim çok karışık. Öncelikle arka kapağında söylendiği gibi "New York'tan Paris'e oradan da Tel Aviv'e uzanan" bir hikaye değil. Kitabın 2/3'ü New York'ta, son kısmı Tel Aviv'de bir evde geçiyor, Paris göz açıp kapayana kadar geçen bir durak sadece.

Kahramanımız Aaron, herkesin hayran olduğu bir yazar, Holokost sırasında ailesini kaybetmiş ve Polonya'dan Amerika'ya göç etmiş. Yidiş dilinde tefrika ettiği romanları var ama aynı zamanda "Güzin Abla"msı bir köşesi ya da radyo programı da var - hangisi, net değil. Gayet sıradan bir gün, toplama kamplarında öldüğünü düşündüğü arkadaşı çıkageliyor ve tüm çılgınlık, yani Meşuga, başlıyor.

Şimdi buraya kadar benim çok seveceğim ve çok ilgimi çekecek bir hikaye gibi duruyordu. Ama yani okudukça gördüm ki pek de bir çılgınlık yok? Büyük acılar, kayıplar yaşanmış olduğu için akabinde hippiliğin çıkmasına benzer bir yer-içer-gezer-sevişiriz durumu var gibi ama aynı zamanda herkes yokluk içinde, olduğu yerde duruyor, ama bir yandan da çok zenginler de söz konusu. Şunu da not edeyim, nedense tüm ama TÜM kadın karakterler anında Aaron’a aşık oluyor, “benim olacaksın” minvalinden şeyler söylüyor adama daha tanışır tanışmaz neredeyse. Herkes kendisine ve yazarlığına hayran ama kimse de onu tanımıyor bir yandan. Bu yüzden de karakter bana inandırıcı gelmedi açıkçası okudukça.

En "çılgın" olması istenen karakter Miriam olmuş, kendinden yaşça çok büyük iki adama aynı anda “aşık”, birinin metresi olmayı kabul etmiş, bir yandan da çocuk sahibi olmak istiyor... Ee, en büyük çılgınlık bir karakterin iki adama "ait olmayı" kabul etmesi mi yani? Ara ara anlaşılıyor ki Miriam, Hitler döneminde bazı karanlık şeyler yapmış, fakat bunlar pek açıklanmıyor; öte yandan kendisinin de deli bir kocası var ama aslında yok gibi... Anlaşılan ortada bir "açık ilişki" isteme durumu var, bu güzelce inşa edilse ve karakterlerin yaşadıkları üzerinden bize aktarılsa tamam ama o da yok. Sonra hem evlilik istemeyip ama bir yandan da bir Yahudilik ritüeli gerçekleştirip yazarımıza "şimdi seninle evlendim" diyen de, bunun akabinde metresliğe seve isteye devam eden, hatta "o benim hem babam hem kocam" diyen de Miriam? Ama bütün bunların nedeni ne? Holokost sırasında yaşadıkları mı? Kötü biri olması, insanlarla eğlenmek istemesi, kendini kaybetmiş olması, hiçbir şeyin umrunda olmaması mı? Bilmiyoruz.

Kitapta aynı gün ya da gecede çok şey oluyor ama bir yandan hiçbir şey de olmuyor. Bir sürü Yahudi geleneği, kitabı, kuralı, örfü, adeti araya serpiştirilmiş ama o kültürü çok az bilen biri olarak benim aklında hemen hemen hiçbir şey kalmadı. Bir de herkes birbiriyle neden bağırarak konuşuyor çözemedim.

Kitabın sonlarına kadar bence iki boyutlu kalmış Miriam karakteri tam ilginçleşiyor, evet bir twist geliyor ve hikaye böylece açılıp tadından yenmez olacak derken olay birdenbire çok alakasız bir yere bağlanıyor. Yine bolca Yahudilere ve Yahudiliğe ait bilgiler var bu arada, sadece bazısına dipnot verilmiş; bir sürü Yidişçe kelime var, sadece bazısının açıklaması yapılmış. Yidişçenin ne menem bir dil olduğuna, nasıl bir kültürü temsil ettiğine dair sadece bir cümlelik bir açıklama var ama o da en sonlarda. E bizim yazarımız inatla bu dili yaşatarak, bu dilde eserler vermiyor muydu?

Hiçbir karakterini sevmediğim, hele Miriam'ı adeta boğazlamak istediğim, kimin neyi neden yaptığının anlaşılmadığı, çok şey oluyormuş gibi görünürken gerçekten hiçbir şeyin olmadığı bir kitap Meşuga. Ve bence maalesef meşugalığı buradan da gelmiyor.

[Marta B · Rating 3 out of 5]

Meshugah, or insane in Yiddish, was the title given by the author to this edited novel after it was originally called “Lost souls”.

Aaron Greidinger is a Jewish writer who left Poland to America before the Second World War. He writes in Yiddish to the New York newspaper. In his mid-forties he meets a long forgotten acquaintance, Max Aberden, who brings him back to the community of Holocaust survivors living in New York, re-establishes old lost connection to women who once were Aaron’s lovers, and introduces to a 27-years old Miriam and involves in the relationship triangle.

Book has many references to the pre-war Warsaw and Jews who lived there and perished. Yiddish and Polish words and traditions are a natural part of the plot and make it authentic, although also nostalgic.

[Chequers · Rating 3 out of 5]

Tre stelle perche' Singer scrive benissimo come sempre, ma devo dire che il significato di questo libro stavolta mi sfugge: il mondo e' un grande circo? Non a caso Singer cambio' il titolo "Anime perdute" in Meshugah, che in yiddish significa pazzo...
Ambientato negli anni 50, ovviamente e' pieno di riferimenti all'Olocausto appena successo, e nonostante la leggerezza della conversazioni, e' sempre presente il dolore, lo sgomento ed i pensieri suicidi dei sopravvissuti.
Sono contenta di averlo letto ma sinceramente sono ancora perplessa: forse non c'e' un significato recondito, forse Singer voleva solo dirci che ormai tutto il mondo e' " Meshugah".
Ohibo'.

[Tugba Kilickaya · Rating 3 out of 5]

Ilk defa Singer’in bir kitabini okudum, hitler’in zulmunu yasamis polonyali yahudi olmanin ne demek oldugunu, nasil kayiplar, yasanmisliklarla ve yalnizliklarla dolu dolu oldugunu biyografik bir dil ile anlatiyor. Ve hala nasil oluyor da, bu kadar savas, bu kadar oyun devam ediyor, kitap aslinda savas elestirisi de yapiyor, dini inanc elestirisi de.
Elvan’cimm cok tesekkurler kitap icin ❣️

[Gina · Rating 2 out of 5]

The opening line is fantastic--"It happened more than once that someone I thought had died in Hitler's camps suddenly turned up alive and well."

I just wasn't feeling the rest of it, though. I've read a number of his short stories and really liked them, but this story is not really very interesting to me. It also seems to have lost something in translation, which I suppose is to be expected, but disappointing all the same. There's one part in particular where Max chides Aaron for addressing him by the formal 'you' when he should be using 'thou', but since we don't speak that way in English anymore, Aaron continues using 'you' and I suppose we're meant to understand that he is now addressing Max informally. I would probably like this better if I could read it in Yiddish.

[John · Rating 4 out of 5]

Very interesting as are all Singer's books. The name of the serialized version of this book is Lost Souls. This name fits the story better than Meshugah which means crazy, senseless, or insane. The sorrow of the holocaust is everywhere throughout this book.

[Mergenc Pater · Rating 4 out of 5]

Nem mondom, hogy életem legnagyobb olvasmányélménye volt, de biztosan gyakran eszembe fog jutni ez a könyv.
Meg az is, hogy milyen hülye vége van.

[Liedzeit Liedzeit · Rating 3 out of 5]

Redakteur einer jiddischen Zeitung teilt sich Geliebte mit einen älteren Herrn. Leicht und flüssig geschrieben, aber ohne wirklich großartig sein zu wollen.

[Korhan Günsor · Rating 5 out of 5]

“Yüce ya da üstün insan canavarları yener, bilmeceler sorar, ama bilmecenin ve canavarın kendisi olduğunu bilmez”, Deleuze (Kritik ve Klinik)...

Isaac Bashevis Singer'in Meşuga romanı, İkinci Dünya Savaşı'nın ardından 40'ların New York'unda başlıyor ve Tel-Aviv'de bitiyor. Yahudi diasporasının bu zorlu dönemdeki yaşamını, varoluşsal sorunlarını ve aşk ilişkilerini konu alıyor. Polonya'daki savaş sırasında kaçıp kurtulan romanın merkezindeki yazarın alter-egosu, geçimini sağlamaya çalışırken geçmişiyle hesaplaşmak zorundadır. Bu arada Holokost-zede arkadaşlarıyla şans eseri bir bir karşılaşıp, o sevinç yüküyle karışık bir aşk üçgenine bile sürüklenir. Özgürlüklerine yeni kavuşan Yahudi cemaatinin karmaşık ilişkiler ağına, travmalarına ve ahlaki çatışmalarına -yabancı şehirdeki bohem yabancılar romantizmiyle- ışık tutan roman, bir dönemin toplumsal krizini bireyler üzerinden gözler önüne seriyor.

Karakterler, geçmişlerinin canavarlarıyla savaşmaya çalışırken, aslında bu canavarların bir parçası olduklarını fark etmezler. Savaşın ve soykırımın getirdiği travmalarla boğuşurken, kendi içlerindeki kaosu (ve deliliği) tam anlamıyla kavrayamazlar. Hayatlarındaki karmaşıklık, ahlaki ikilemler içsel çatışmalarının dışavurumu gibidir. Yüce bir amacın peşinden gitmek, aşk ve anlam arayışı içinde olmak, yıkımdan bir kaçış gibi görünse de, karakterlerin de bu yıkımın bir parçası olduklarını anlamaları zaman alır.

Sonunda 'Kapo'ya -Nazi işbirlikçisi esire- bağlanması apaçık bir düşmanlık olmasına rağmen Holokost'ta bile Nazi-Yahudi ilişkilerinin griftliğini koruması gerçeğini yansıtıyor ki kitapta işlenen tüm bohemlikler, yeni bir ülkenin kurulması gibi konular bu canavarca gerçek karşısında gölgede kalıyor. Yalnız romana da adını veren 'Meşuga' yani delilik burada da bitmiyor; yazar delice bir hamleyle bu canavarlığa herhangi bir karşılık vermeyi değil affetmeyi seçiyor. Canavarlıkların son bulması ancak milliyetçilik vs. gibi toplumsal yargıların tükendiği, elimizde insanlığımızdan başka bir şeyin kalmadığı, vicdanımızdaki o en derin ve o en hüzünlü alanda mümkündür. Bu süreç vicdanın en derin noktasına inen delinin yolculuğudur.

“Sevgi büyüklüktür ama affetmek sevgiden de büyüktür.” Selahaddin Eyyubi

[Seda · Rating 4 out of 5]

Holokost’tan kurtulup New Yor’a yerleşen bir grup Yahudi…
Dile gelmez bir kayıp…Yurt, aile, benlik, kültür…
Sevdim.8️⃣
“Meşuga:Çılgın, üşütük,çatlak anlamına gelen Yidiş bir kelime.”
“Koca bir dünya, zengin bir kültür kaybolup gitti," dedi Max. "Bundan bir nesil sonra Doğu Avrupa Yahudilerinin nasıl yaşadıklarını ve konuştuklarını, ne yediklerini kim hatırlaya­cak?”
“Holokost sırasında gıkını bile çıkarmayan uluslar ne­den daha sonra Yahudi devleti kurmak yönünde oy kullandı?”
“Tanrım, daha ne kadar bu cehenneme seyirci ka­lıp hiç sesini çıkarmayacaksın? Kokusu bütün kainatına yayılan bu kan ve et okyanusuna ne ihtiyacın var? Yoksa kainat gübre yığınlarından mı ibaret? Başka gezegenlerde de trilyonlarca, katrilyonlarca yaratığa işkence mi ediliyor? Bu sonsuz mezba­ hayı sadece bize gücünü ve bilgeliğini göstermek için mi yarat­tın? Seni kalplerimizle, ruhlarımızla sevmemizi bunun için mi emrettin?”
“Rus­ya'da ya da toplama kamplarında intihar etmek dururken bir sürü göçmen Amerika'ya gelip zenginleştikten, semirdikten ve güvenceye kavuştuktan sonra intihar etti. Gün geçmiyor ki bir arkadaşımın öldüğünü duymayayım. Bütün bunların rastlantı olduğuna inanıyor musun?"

[Michael Havens · Rating 5 out of 5]

Meshugah is a Yiddish word that can mean crazy, senseless, insane. And that is exactly the right title for this work by the late Issac Bashevis Singer. For what we have here is several links between friend and family relations of outrageous craziness, a comedy of post-war, post-holocaust, semi-religious/Jewish/atheistic muddled vision of life. And it circles around an even more muddled love triangle of a young woman, Miriam, who already has a husband, one she can't stand, who is having an affair with an older man, one Max Aberdam, whose friendship with Aaron Greidinger, a 47 year old writer for a magazine, 'Forward', gets more complicated as Miriam starts to eye him and loves him “equally” with Max.
Aaron has his own muddled life. A Jew turned atheist. Aaron bounces between a serial novel he's trying to complete on time at his New York Newspaper (3; 123), and a radio advice show which he does not always give heartfelt and true convicted answers to (181). His life is the runaway train that we ride though the maze of other characters who weave in and out of the novel. One of the ways Singer peppers and shapes our impressions of his story is through the ingenious use of dialogue. The dialogues dance their way across the pages, and his sense of that Jewishness, that old world, come to New York familiarity comes through very strongly. In fact, while Singer employs narration as much as he gives to his dialogues, I felt that if I only had the dialogues between the many characters that Aaron comes in contact with, the result would be much more stunning.
From Max's grumblings about an unjust God (which he claims not to believe in due to his experience of the pogroms in his native Poland. See example pgs. 37-38), to the outrageous Priva, whose being a hypochondriac is alchemically mixed with her claims of being a clairvoyant medium who, “receives vibrations from the spirits.” (6, ), and to the almost incidental character, to the young son, Edek, the child of Irka Shmelkes, who also holds contradictory beliefs and ideas, and yet, shares a sort of philosophy about life that the adults seem to possess throughout the novel. At his introduction, he exclaims, “I belong to an organization which denies that the earth is round...There are only about forty of us, but we have been discussing the question thoroughly.” (22).
But later on in the same conversation, he seems quite rational when he discusses the dichotomy between the treatment of Jews during the holocaust, and the non-reaction by the Jews, which is a dichotomy itself of his world view:
“Mama, one day you'll learn the truth, but it will be too late. How did it happen that six million Jews went like sheep to the slaughter? How did it happen that the very same nations who during the Holocaust did not even raise a hint of a protest are the nations that later voted to establish Jewish state?” (24)
He ends his argument by returning to his fascination with things the other people in the room think is nonsense, “Mama, may I tell Mr. Greidinger about the wristwatch?”
No, Edek.” [Irka said].
“Mr. Greidinger writes about demons. He may find the story useful.” (ibid.)
Edik's attempt to piece two competing, one logical, the other, seemingly illogical to the point of ridiculousness, is a common theme, or, “Meshugah”, of the novel. I say seemingly because while going through the novel, there is almost a sense to everything that comes out in the end. Note this very funny exchange between Tzlova, one of Priva's friends, and Max. It's a perfect example how Singer's dialogue ingeniously wraps a true sense of the world through the eyes of those infected with “Meshugah”:
“Tzlova is the best cook in existence,” Priva said approvingly. “Whatever she eats tastes as if it were made in Paradise.”
“There's nothing to it”Tzlova said. “All you need is browned flour and fried onions, and I add a carrot, parsley, and dill. Browned-lour soup is good served with klops [meat loaf: brackets. By translator].”
“Stop talking, Tzlova. Listening to you makes my mouth water,” Max shouted. “The doctor told me to lose twenty pounds. How can I think of losing when you bring up all these delicacies?”
“What did people eat in China?” Tzlova asked.
“Ah, who knows what they ate-fried cockroaches with duck sauce. I spoke to a Galician recently, and when the talk turned around to food, he said that in his shetl they used to eat kilishr and pompeches.”
“What kind of plague is this?” Priva asked.
“I have no idea,” Max answered. (15-16)

While Miriam and Aaron's love affair against his best friend, Max, is supposed to be the center of the story, I happen to believe that Singer's intent and the actual product, are at odds with each other. Rather than concentrating on the love triangle, all of the peripheral elements of he story, especially the dialogue, which I can't praise enough, are in themselves such a commentary as to the emotional, mental, religious (or lack thereof), constitutes to me the notion that the love triangle, which does take more prominent form by end of the first half, as Max leaves America for Poland, in order to get away from investors who are convinced he has been cheating him (91), the construct is firmly set in this reader's mind, as I got caught in the whirlpool of even more of the wayward bopping about, looking for meaning and truth. This is not to suggest a flaw, in fact, by the end o the novel one can say that there has been an honest attempt by the players to find some solace in the friendships ans bonds that surround our main characters. As to whether or not they will abandon their type of meshugah, it is hard to say, and only the reader is left to decide for themselves. This is not a drawback, nor does it change my rating of the work. It is a quest for some sign of certitude in meaning that these individuals find themselves, grabbing at their own meshugahs, tossing it around, and finding out what comes out in the end.

[Dylan · Rating 4 out of 5]

Yeah he's a master I have no idea how he does this. I could not tell you what this book was about or describe its narrative structure but I absolutely devoured it and I would devour another just like it.

Sort of reminds me of the temporality at play in French New Wave films, perhaps, at least in this novel, that is a result of Singer's very post-modern flaunting of teleological meta-narratives which creates a textual narrative that is similarly present-focused. Godard, the shining figure of the New Wave whose "Pierrot Le Fou" is to me the greatest film from the movement, famously said that cinema ended with the holocaust because, in the face of the horror, it was no longer possible to watch Dorothy tap together her two bright red shoes, for example. What we are left with then, and we see this in both Godard's films and Singer's novels, is a kind of story that doesn't believe in itself or its purpose for existence, a narrative which meanders aimlessly searching, maybe, for something that neither us nor the author really know where to find.

[Bhadra · Rating 3 out of 5]

Meshugah means crazy in Yiddish, and the characters in this book are, mostly all, crazy.
The narrator, who is reportedly based on the author himself, is a Polish-American holocaust survivor, now living on the Upper West Side of New York and writing a serialized novel for publication in the Yiddish newspaper, The Forward ('Forvarts').
There are lots of Yiddish phrases sprinkled throughout the book, which was translated from the original Yiddish by the author and a collaborator.
On its own merits, this is far from a great book, though it has some interesting sections, but as a peek at the life of the author, who received the Nobel Prize for Literature -- for some other book, I presume-- it is illuminating. It makes me want to read some of his other works.

[Sylvia J. · Rating 4 out of 5]

Meshugah is another book I discovered at yet another used bookstore, going out of business sale. It sat on my shelf for a while and I am so glad I finally read it. It is not Singer’s best work, but it does capture you and pull you along.. While I was surprised at how many Yiddish words I know (thanks to my dear parents z’’l) and how many references to Jewish history and the Torah and Talmud I understood, it could use a glossary. It’s another book that makes me grab my phone to look up things.
But what I really wish, is that it had an accompanying recipe book!

[Arina Sydorkina · Rating 2 out of 5]

Неплохая история. В ней много шарма и обаяния. Порочная, игривая молодая девушка, два старика-интеллигента, еврейская тусовка в Америке.
И все было бы хорошо, если бы не чудовищные диалоги. Особенно реплики главной героини - Мириам. Меня не покидало ощущение, что в ироничный фильм Вуди Аллена вдруг ворвалась Рената Литвинова и начала заламывать руки, ахать и охать, и говорить так, будто вот-вот упадет в обморок.
Я готова поверить, что дело в переводе. И когда представляю себе эти же реплики на идиш, то мне кажется, они звучат вполне естественно и мило. Но на русском это пытка.

[Steven Volk · Rating 4 out of 5]

Singer, of course, a brilliant storyteller. This one gave such an interesting glimpse at the Upper West Side of Manhattan (my stomping ground for 17 years) in the 1950s, through the eyes of a Yiddish writer, clearly a stand-in for Singer himself. Most interesting in the insights of Yiddish speakers and writers as the Holocaust refugees from Poland, Russia, and Ukraine made their way to America.

[María · Rating 2 out of 5]

Más que la historia, es ese Nueva York lleno de refugiados, con personas tan diversas pero que a la vez tienen un pasado en común. Un Hitler.

Siempre es interesante aprender sobre una comunidad tan particular como la judía, que ha sido encasillada y juzgada y pocas veces comprendida.

[ekim şükran · Rating 4 out of 5]

En sevdiğim yazarlardan biri

[Steph · Rating 4 out of 5]

I enjoyed this book about Jewish immigrants.

[Armin · Rating 5 out of 5]

Wow! I hadn't read IB Singer in decades and had no idea what I'd been missing.

[eli · Rating 5 out of 5]

comfort book. picked this up on a whim from strand and do not regret it for a second

[Jack · Rating 3 out of 5]

Funny and shadowy

[Danya⭐️ · Rating 2 out of 5]

Maybe I’ll try this book again when I’m older, just to hard for me still I guess

[Ava · Rating 4 out of 5]

Ashkenazim for the streetz

[Susu · Rating 5 out of 5]

Max - Aaron - Miriam - eine Dreiecksgeschichte vor dem Hintergrund von Miriams Vergangenheit. Herrlich verrückt und fesselnd erzählt.

[Sam · Rating 3 out of 5]

DNF

[Selin Oral · Rating 5 out of 5]

elime şansa geçen ama iyi ki geçmiş dediğim bir okumaydi

[Marla · Rating 2 out of 5]

Ug. No. I love books with Jewish culture but this one confused and bored me to death.