In een waanzinnig contemplatief moment zet Phileine ('brains, beauty, beast, best') haar leven op een rij. Haar vriendinnen zijn haar vriendinnen niet meer, ze werkt heel hard terwijl ze gewoonlijk liever lui is, oprechte levensvreugd kan ze al maanden niet meer opbrengen en haar acterende vriend Max, het enige vrolijke toontje van haar levensorgel, geeft zich in New York over aan feesten, drinken en het bevredigen van vrouwen. Ze besluit haar vriend onverwachts in Manhattan op te zoeken en wordt daar meegezogen in een groep jonge toneelspelers die met een provocerende uitvoering van Romeo en Juliet de westerse seksuele moraal aan de kaak probeert te stellen. Cynisch, zwartgallig, opmerkelijk levenswijs en met bijtende humor, vertelt Phileine over de ontwikkelingen die leiden tot een verbijsterende daad.
Zo. Weer een gat in mijn lecturele kennis gedicht. Is theater toneel? En werkelijkheid waarheid? Of juist omgekeerd? Cynisch, bijtend, rauw, met een strelend vingerrandje diepgang.
Dit is een boek over het leven van een vrouw, zoals een man, in dit geval Giphart, zich bedenkt dat het leven van een vrouw eruit ziet. Precies zoals hij zich inbeeldt hoe een vrouw zou denken. Een karikatuur, maar dan in een zogenaamd vrouwelijk perspectief. Fop cadeautje!!
Het is wel opmerkelijk dat je als schrijver eigenlijk zo weinig inzicht hebt in het perspectief van je hoofdpersonage. Dat maakt het dan dus allemaal een erg oninteressant verhaal.
Het is ook jammer dat het boek begint met een seksistisch plaatje.
Maar als je het mannelijke witte perspectief erg leuk vindt dan is dit een aanrader. Geen moment saai. Erg vermakelijk. Leest lekker.
Hier kan ik kort over zijn, wat een kutboek. Ik las in een andere review dat iemand het gevoel had “een grote piemel” gelezen te hebben. Ik sluit me hier volledig bij aan en voeg er nog aan toe dat het een grote piemel is, verkleed als een kinderboek. Want door schrijfstijl kreeg ik eerder het gevoel alsof ik Dolfje weerwolfje aan het lezen was.
Ik ben bezig met mijn middelbareschool-klassiekers opnieuw te lezen. Dat heb ik toen allemaal met een half oog gedaan. Of een kwart oog, want ik kan me er bijna niks meer van herinneren.
Ik vind dit, en dit blijkt een unpopular opinion, een geweldig boek. Ja, het is een boek uit 1996, geschreven door een witte heteroman, dat gaat over een witte heterovrouw, dat moeten we niet vergeten…. Máár het is gewoon heel leuk geschreven. Heel grappig, elke pagina wilde ik even stoppen om mijn eigen gedachtes los te laten op wat er geschreven stond. Veelal wordt het een ‘seksistisch boek’ genoemd maar ik vind het, zeker als je kijkt naar de tijd waarin het geschreven is, best een bevrijdend boek. Natuuuuurlijk vaak heel stereotyperend maargoed.
Het einde vond ik jammer. Het hele boek is het hoofdpersonage heel karaktergetrouw, dus dat dat veranderde op het einde was mij een beetje te zoetsappig en cliché. Maar verder amazing en heel interessant om te kijken naar hoe de tijdsgeest zo snel veranderd is. Nu de film, die staat op Netflix yeehaw
Grof en volledig over de top in alles, maar daarom geweldig. Je moet ervan houden, maar Giphart raakt je wel ergens met zijn schrijfstijl. Phileine zegt sorry heeft me vaak hardop laten lachen en is fantastisch goed geschreven. Ik las dit boek voor het eerst toen ik in de 5e zat en weet nog goed dat het mij tegen het einde met een soort opluchting overrompelde. Niet omdat het uit was, maar omdat ik er oprecht gelukkig van werd. Giphart speelt met taal en dat is een van de grootste krachten van dit boek. Er zit voldoende snelheid in, bouwt op naar mooie climaxen en beschikt over een gezonde dosis cynisme. Alles is over de top, en als je dat accepteert, is het heerlijk.
Wat een pijn in het gat, ons Phileine. Jammer van het verhaal en de ongelooflijke swets over seks dat het woord seks niet waard is, want Giphart liet me verschillende keren glimlachen.
Een andere review zei; dit boek voelt als een grote piemel, en ik denk dat ze gelijk heeft. Duidelijk een seksistisch boek, door een man geschreven en zonder diepgang.
Je voelt aan alles dat dit boek is geschreven wat een man denk/ hoopt wat er in een vrouw haar hoofd omgaat. Waar ik mij normaal gesproken aan erger. Maar misschien omdat dat zo aanwezig is in dit boek, en omdat er door de schrijver bewust mee gespeeld lijkt te zijn (ik hoop dat hij bewust daarvan was). Kan ik dat weer los laten. I love dit boek
Wat heb ik net gelezen? Bij momenten hilarische en absurde situaties maar ook heel vaak plaatsvervangende schaamte voor Phileine. In ieder geval: uniek is dit verhaal en deze manier van schrijven zeker.
Absolute hoogtepunten uit dit boek zijn de beledigingen. Ik citeer: - Kakelende amoebe - Humorloze zak vla - De met een bril aan elkaar gelaste kudde varkens (zoals we Jules liefkozend noemen) - De twee aan elkaar gelaste fietswielen
Een boek over een vrouw, geschreven door een man, waarbij ik niet elk woord irritant vond. Hé, hé!
Ik vond het leuk om Phileine haar visie op de wereld en de mensen te lezen. Ook vond ik haar band met Gulpje aandoenlijk. Max is echt een enorme sukkel, wow.
Een aantal interessante vraagstukken die naar voren kwamen in dit boek: - Is liefde en trouw onvermijdelijk aan elkaar verbonden? - Is liefde oneindig? - Hoe lang duurt schoonheid?
De keuze voor bepaalde scheldwoorden kun je creatief of grappig noemen, maar die vond ik vooral iets kinderachtigs overbrengen, maar wellicht paste dit ook wel bij Phileine.
Na het lezen van mijn eerste Giphart "Harem" viel dit boek mij zwaar tegen. Lekker makkelijk en soepel geschreven, dat wel. Maar de scheldwoorden en seksuele verwijzingen stapelen zich op, wat mij betreft te grof en disfunctioneel. Ik ben gestopt na 6%. Gelukkig heb ik het boek niet zelf betaald.
Wat een verschrikkelijk boek, het gaat allemaal maar om seks. De boodschap is wel goed maar wat een kut boek zeg. Kan er niks beter over zeggen. Moest dit rot boek voor school lezen en ga er zeker nooit meer over nadenken. LEES DIT NIET!
Giphart is een woordkunstenaar (lekker grofgebekt ook), zoveel is zeker. En ik heb het 100 pagina's volgehouden. Ook best wel moeten lachen, maar het is gewoonweg mijn ding niet.
Een beetje alsof je in de natte droom van een man stapt. Daarnaast typisch een gevalletje van lees het in de tijdsgeest van toen; dan is het een vernieuwende en interessante manier van schrijven
Het begint allemaal als Max, het vriendje van Phileine, naar New York moet voor een Shakespeareproject. Ze beloven contact te houden met elkaar. Maar op een gegeven moment mist Phileine Max zo erg, dat ze besluit een ticket te kopen en naar New York te vliegen.
In het vliegtuig ontmoet Phileine het stelletje Fabian en Lena. Zij zijn allebei al bekend in New York en zorgen ervoor dat Phileine veilig bij Max aankomt. Als Phileine vervolgens bij Max’ woning aankomt blijkt dat hij een generale repetitie van het toneelstuk ‘Romeo and Juliet’ heeft, waardoor Phileine twee huisgenoten, Leonard en Gulpje, leert kennen. Als Max vervolgens weer thuiskomt leert Phileine ook Joanne, Max’ tegenspeler van het toneelstuk, kennen. Met alle nieuwe indrukken belooft het een leuk weekje New York te worden.
Max moet de volgende dag alweer naar de toneelrepetitie, waardoor Phileine alleen thuis is. Ze besluit om met Gulpje te gaan lunchen. Gulpje is een Belgisch meisje met wie Phileine het goed kan vinden. Ze hebben allebei dezelfde humor en begrijpen elkaar. In het restaurant trekken ze allebei de aandacht van twee mannen die Gulpje al eerder gezien heeft. Als ze vervolgens de telefoonnummers van de mannen gekregen hebben, besluiten ze om weer naar huis te gaan. Toen Phileine thuis was, heeft ze onmiddellijk Fabian en Lena gebeld. Fabian stelt Phileine voor om een rondleiding door New York te geven. Phileine lijkt dit een goed idee, maar komt er tijdens de rondleiding achter dat Fabian meer wilt. Ze maakt hem dan ook onmiddellijk duidelijk dat hij een vrouw heeft. In de avond van de tweede dag vindt de première van het toneelstuk plaats. Als de spelers het toneel betreden ziet Phileine tot haar grote verbazing dat alle spelers helemaal naakt zijn. Omdat Phileine zich niet wil laten kennen doet ze alsof het haar niet interesseert, maar als Max vervolgens seks met Joanne heeft weet ze niet meer hoe ze moet reageren. De vriend van Joanne, L.T, zit ook in de zaal en weet ook niet hoe hij moet reageren. Na afloop reageert Phileine erg boos tegenover Max en ze krijgen waar alle toneelspelers bij zijn ontzettende ruzie. Als Phileine en Max vervolgens thuis zijn probeert Max haar rustig te vertellen dat het toneelstuk nog twee keer opgevoerd moet worden. Phileine reageert hier woedend op en hoeft Max even niet meer te zien.
Op een gegeven moment komt Phileine erachter dat ze zich al die dagen in het geslacht van haar huisgenoot Jules vergist heeft. Ze heeft altijd gedacht dat het een jongen is, maar hij blijkt een meisje te zijn. Met knallende ruzie gaat ze het huis uit, waarna ze met L.T een boottocht op zijn speedboot gaat maken. Op de boot hebben ze gevoelige gesprekken, wat vervolgens op seks uitloopt. De vierde dag ontmoet Phileine L.T weer in een restaurant. Ze weten dat hun partners weer op het toneel staan, omdat er een extra optreden is ingelast. Ze besluiten om naar het stuk te gaan kijken omdat ze benieuwd zijn of de liefdesscène is aangepast als de partners niet in de zaal aanwezig zijn. Het hoogtepunt van de scène blijkt inderdaad veel intenser en heviger te zijn dan toen Phileine en L.T wel in de zaal aanwezig waren. Phileine kan het absoluut niet aanzien, en gilt tijdens het voorspel door de zaal dat Max op moet houden. Phileine krijgt een hevige discussie met Joanna. Deze discussie loopt in de toneelzaal uit tot een ruzie. De volgende dag wordt Phileine wakker in een onbekend bed. Als ze vervolgens Fabian ziet, beseft ze zich dat ze door haar vrienden af is gezet bij Fabian. Fabian laat Phileine vervolgens een krantenstuk zien waarin de ruzie tussen Phileine en Max tijdens het toneel uitvoerig is beschreven. Als Phileine nog bij Fabian is, wordt ze door L.T gebeld. Hij vertelt haar dat ze die avond in een talkshow van David Letterman wordt verwacht, omdat alle Amerikanen onder de indruk zijn van haar optreden in het theater. In de talkshow probeert Phileine met haar brutaliteit de hele zaal op z’n kop te zetten. Meerdere keren worden er extra reclames ingelast, omdat de regisseur het hele publiek weer stil moet krijgen om dat het zo chaotisch is.
Omdat Phileine nog ontzettend boos is, wil ze niet meer terug naar Max. Ze besluit om een nachtje in één van de duurste hotels in New York te verblijven. De volgende dag komt Max Phileine onverwachts ophalen in het hotel. Hij is het gezeur zat en besluit om er niet meer met haar over te praten. Hij gooit Phileine over zijn schouder, zodat ze niet meer tegen kan stribbelen. Samen lopen ze naar zijn woning, waar Phileine erachter komt dat ze naar een gala moeten. Max legt uit dat het gala ten bate van aids-patiënten wordt gehouden.
Als Max en Phileine op het gala zijn aangekomen, komt Phileine erachter dat Leonard ook een aids-patiënt is. Leonard is altijd ziek en wilde nooit echt zeggen wat er was. Ineens vallen alle puzzelstukjes bij Phileine op z’n plaats. Als Phileine vervolgens in shock naar Gulpje toe gaat, doet Gulpje ontzettend lacherig over de ziekte van Leonard. Phileine krijgt hierdoor ruzie met Gulpje. Vervolgens hebben Phileine en Max weer ruzie omdat Max erachter is gekomen dat Phileine en L.T seks gehad hebben. Ineens overdenkt Phileine haar hele leven en komt ze erachter dat een ontzettend egocentrisch meisje is. Ze besluit het podium op te gaan en daar een speech te houden over hoe haar leven op dat moment is. Ze zegt sorry.
Er gebeurt veel in het boek, en dat spreekt mij erg aan. Maar terwijl ik het boek aan het lezen was, irriteerde ik mijzelf vooral aan de langdradigheid. Ook gaat het boek veel over seks, en dat is een genre dat mij niet aanspreekt.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Het boek dat ik eigenlijk zo’n 5 (?) jaar geleden moest lezen voor een schoolopdracht heb ik eindelijk écht gelezen! Merel zegt bij deze ook sorry. Ik was ziek en wilde iets lezen wat niet te veel hersenkracht kostte en kwam hier bij uit. Ik weet niet of ik het eens ben met Giph dat de film beter is. De filmmakers hebben haar persoonlijke groei een beetje versimpeld. Ik zou willen dat ik dit destijds wel had gelezen, ik denk dat het me geholpen of in ieder geval vermaakt zou hebben en dat gun ik de Merel van toen! Maar ik het gun het deze Merel ook. Ronald Giphart heeft gezegd dat schrijven voor hem puur vermaak moet zijn en dat merk je tijdens het lezen. Soms moet lezen ook puur vermaak zijn, dat zei Anna vandaag nog. Giph & Anna, ik heb me absoluut puur vermaakt.