What do you think?
Rate this book
Het duister dat ons scheidt
Een klein meisje groeit op in een vredig dorp, waar zij samen met haar moeder de oude, krakende pastorie bewoont. Ook de Luco's wonen daar, twee vriendelijke mannen van wie iedereen aanneemt dat het kamerhuurders zijn. Voor het huis spelen de kinderen van het dorp zorgeloos in het gemeenteplantsoen. Maar alles verandert als de moeder van Loes wegens een onbegrijpelijke moord tot een lange gevangenisstraf wordt veroordeeld.
Geruchten en speculaties grijpen al snel om zich heen. Alles wat mooi was, wordt lelijk en verdacht. Niemand is meer veilig, en Loes al helemaal niet. Het zal duren totdat Loes achttien is voordat de waarheid over de fatale nacht van de moord aan het licht komt. Pas dan neemt iedereen zijn ware gedaante aan en kunnen de krachten die destijds zijn ontketend, weer tot bedaren komen. Het duister dan ons scheidt gaat over het bondgenootschap tussen daders en slachtoffers, over het onuitwisbare menselijke verlangen naar liefde, acceptatie en vergeving, maar bovenal over de noodzaak om het verhaal van ons eigen leven op een waarachtige manier te reconstrueren.
Geruchten en speculaties grijpen al snel om zich heen. Alles wat mooi was, wordt lelijk en verdacht. Niemand is meer veilig, en Loes al helemaal niet. Het zal duren totdat Loes achttien is voordat de waarheid over de fatale nacht van de moord aan het licht komt. Pas dan neemt iedereen zijn ware gedaante aan en kunnen de krachten die destijds zijn ontketend, weer tot bedaren komen. Het duister dan ons scheidt gaat over het bondgenootschap tussen daders en slachtoffers, over het onuitwisbare menselijke verlangen naar liefde, acceptatie en vergeving, maar bovenal over de noodzaak om het verhaal van ons eigen leven op een waarachtige manier te reconstrueren.
352 pages, Paperback
First published May 1, 2003
19 people are currently reading
1223 people want to read
About the author
Renate Dorrestein
74 books157 followersRenate Dorrestein (1954 - 2018) has been internationally praised for the force of her imagination, her sharp psychological insight, her suspenseful plots and her ironic sense of humour. Her books have been nominated for the AKO Literature Prize, the Libris Literature Prize and the International IMPAC Dublin Literary Award, and translated into fifteen languages. Her international breakthrough came in 1998 with A Heart of Stone, published by Viking.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 84 reviews
January 17, 2025
After finishing this, I had an urge to take a shower. I felt icky. There's some bold, interesting writing in this novel, especially in the first third, which is told from the perspective of a bunch of children living in a Dutch housing estate as they turn on and begin relentlessly bullying a girl named Lucy, who has been involved in a mysterious death. It's hard to read about, but one may be forgiven in thinking that the book is building to some sort of catharsis -- and interesting answers to its central mystery.
Nope! Instead you get cheap twist after cheap twist, confirmation that every adult in the book is trash (and worse, that the author seems to think that this is how people behave with each other), slut-shaming, and a scene where a crowd of kids -- not the evil bullies, but the contrasting "good" kids -- pressure a twelve-year-old into giving a fifteen-year-old a blowjob. This is not presented as sexual assault but it sure felt like it to me.
Ultimately, I am not entirely certain what this author was trying to say -- "don't sacrifice yourself for others"? okay, Ayn Rand -- but I'm pretty positive I do not like it.
Nope! Instead you get cheap twist after cheap twist, confirmation that every adult in the book is trash (and worse, that the author seems to think that this is how people behave with each other), slut-shaming, and a scene where a crowd of kids -- not the evil bullies, but the contrasting "good" kids -- pressure a twelve-year-old into giving a fifteen-year-old a blowjob. This is not presented as sexual assault but it sure felt like it to me.
Ultimately, I am not entirely certain what this author was trying to say -- "don't sacrifice yourself for others"? okay, Ayn Rand -- but I'm pretty positive I do not like it.
May 18, 2015
The Darkness that Divides Us is a really beautifully written family drama, with a hint of mystery - the writing is darkly atmospheric and it has a really intense construction about it that works really well and hooks you right in.
It is basically the story of one girl and her family - Lucy, who we meet at a very young age, has a life completely influenced by a tragic event when she was a child. Starting pretty much at that point then in several timelines showing her grow up with the consequences, this is at turns intense, very sad and always highly compelling.
The authors use of language (superbly translated from the Dutch by Hester Velmans) just has a way of making you feel every moment through very matter of fact prose and there is a stunning poignancy to the whole novel that resonates.
The two main settings (The Netherlands and the Outer Hebrides) come to vivid life around the characters and overall this is a really good if poignant and often very emotional read.
Definitely recommended.
Happy Reading Folks!
It is basically the story of one girl and her family - Lucy, who we meet at a very young age, has a life completely influenced by a tragic event when she was a child. Starting pretty much at that point then in several timelines showing her grow up with the consequences, this is at turns intense, very sad and always highly compelling.
The authors use of language (superbly translated from the Dutch by Hester Velmans) just has a way of making you feel every moment through very matter of fact prose and there is a stunning poignancy to the whole novel that resonates.
The two main settings (The Netherlands and the Outer Hebrides) come to vivid life around the characters and overall this is a really good if poignant and often very emotional read.
Definitely recommended.
Happy Reading Folks!
May 31, 2019
Quatre étoiles sur l'échelle néerlandaise.
Google traduit le titre "Het duister dat ons scheidt" comme "Les ténèbres qui nous séparent". Bien qu'il y ait mention très brièvement d'un champ de fraises, le titre francais n'y va pas de tout. Ce roman est très noir et n'a rien de bucolique. Il est très ténébreux.
Comme plusieurs d'autres lecteurs de GR j'ai beaucoup du mal à identifier le genre. À différent endroits, "Het duister dat ons scheidt" semble être un roman d'apprentissage, un polar, et un bestseller du courant « chick lit ». Finalement, c'est une critique d'l'éducation triparentale dans les milieux défavorisés contemporains dont la héroïne est une survivant plutôt qu'une gagnante.
On enseigne "Het duister dat ons scheidt" au niveau secondaire (HAVO/WVO) au Pays Bas. C'est une vocation valablee mais je crois qu'il convient aussi au grand public. Sa discussion sur le harcèlement dans le contexte scolaire est très intelligente ainsi que son traitement des nouvelles familles non-traditionelles du nouveau siècle.
Google traduit le titre "Het duister dat ons scheidt" comme "Les ténèbres qui nous séparent". Bien qu'il y ait mention très brièvement d'un champ de fraises, le titre francais n'y va pas de tout. Ce roman est très noir et n'a rien de bucolique. Il est très ténébreux.
Comme plusieurs d'autres lecteurs de GR j'ai beaucoup du mal à identifier le genre. À différent endroits, "Het duister dat ons scheidt" semble être un roman d'apprentissage, un polar, et un bestseller du courant « chick lit ». Finalement, c'est une critique d'l'éducation triparentale dans les milieux défavorisés contemporains dont la héroïne est une survivant plutôt qu'une gagnante.
On enseigne "Het duister dat ons scheidt" au niveau secondaire (HAVO/WVO) au Pays Bas. C'est une vocation valablee mais je crois qu'il convient aussi au grand public. Sa discussion sur le harcèlement dans le contexte scolaire est très intelligente ainsi que son traitement des nouvelles familles non-traditionelles du nouveau siècle.
February 1, 2022
Het eerste deel is erg tof. Door de vertelinstantie (alle andere kinderen, van 'normale ouders'), zie je goed hoe een burgerlijke gemeenschap reageert op nieuwkomers die anders zijn. Delen twee en drie stappen hier gek genoeg vanaf en maken er meer een familiedrama van, wat mij in elk geval een stuk minder kon boeien.
March 8, 2018
The Darkness that Divides Us, by Renate Dorrestein (translated by Hester Velmans), is a story of lives blighted by secrets surrounding a murder. Told from the points of view of the children most affected, it highlights the misunderstandings and frustrations that arise when adults charged with caring for young people forget that children speak a different language to them.
The book is set in and around a new housing estate in the Netherlands, a prototype that the government promised would allow families to grow amongst like minded people, detached from the problems and fears of inner city living. Young couples moved into these sterile and remote dwellings, and soon began procreating. As fathers had to travel longer distances to work, the mothers would get together to air their grievances. Thus their children got to know each other from the cradle.
Close to these new homes is an old rectory. Here lives Lucy, her bohemian mother and their two lodgers, Ludo and Duco. Lucy’s mother illustrates children’s story books. She reads Tarot cards for the other mothers. She doesn’t fuss if clothes are dirty or juice is spilt. The children love to visit her house and Lucy, always ready to suggest a daring and imaginative game, becomes the de facto leader of the preschool group.
When a new boy, Thomas, moves into a house on the estate Lucy chooses him as her special friend, deciding that they will become engaged. A party is held at her house to celebrate the occasion which turns inexplicably grim when Lucy’s mother discovers Thomas’s origins. She decides that her family can no longer live in the rectory, that they must move far from these people. Appalled, Lucy decides to run away.
On a stormy night Lucy sneaks out of the house, overhearing an argument between her mother and their two lodgers as she leaves. The next morning Thomas’s father is found dead.
The children are six years old and have only just started school. Their escapades and reasoning appear precocious, a reminder that adults struggle to empathise with young people at their level. Parents will think they know best and try to protect. Children observe the fickleness of adult friendships, the interesting facts they refuse to share, how their opinions are swayed by gossip and speculation.
Events of that stormy night change Lucy forever. The other children are frustrated by her sudden restraint and try to force her to react by tormenting her, desiring the return of their exuberant leader. Unbeknownst to them Lucy has been tasked with keeping a dark secret that over time she locks away in the recesses of her mind. She accepts years of vicious bullying believing it is her due.
Lucy’s mother goes to prison and her child is cared for by Ludo and Duco. The men are largely unaware of the torments Lucy suffers at the behest of her erstwhile friends. When her mother is released it becomes clear that their situation has become untenable. The four decide to move away.
The first part of the book is told from the point of view of one of the bullies, a child living in a supposedly ideal family unit. The second part, set on Lewis in the Outer Hebrides, is narrated by Lucy. Here she must learn a new language and find a way to fit in with local children raised on the remote island. Although still only twelve years old, the damage caused by her childhood reverberates.
Ludo and Duco continue to offer Lucy their unconditional if somewhat gauche support. Lucy and her mother struggle to cope with what the other has become. Lucy is trying to move forwards, unsure of the truth of her memories from the pivotal night, unwilling to think too deeply about what happened and her role in events.
“The story that lay pressed between the covers of our mutual silence had best remain what it was; a closed book.”
The damage caused by her mother’s attempts to protect Lucy lead to her dealing with the island children’s taunts in a shocking way. She is terrified of once again becoming the victim of unrelenting bullying. She longs for the company of younger children who have not yet learned to torture those they perceive as not fitting in.
By the denouement Lucy has turned eighteen and is facing her future. Out in the world, away from the support of Ludo and Duco, she is forced to confront the way she has allowed the secrets of her past to shape how she thinks. The adults who cared for her may have had her best interests at heart but each person, child and adult, were affected in ways the others proved unable to comprehend.
This tale is in many ways chilling, not least because of the uncomfortable truths it lays bare. As adults it is too easy to think we know better than the children we interact with. We cannot control the events they will remember, the conversations and silences they will translate in unforeseen ways. The voices of the narrators are a reminder that, whatever our age, it is only possible to live inside one’s own head, unable to fully appreciate other’s perceptions, feeling at the moment and dwelling on whatever causes pain.
A complex and unusual story that, whilst heart-rending, is never sentimental. It is tense in places, thought provoking and engaging. A recommended read.
My copy of this book was provided gratis by the publisher, World Editions.
The book is set in and around a new housing estate in the Netherlands, a prototype that the government promised would allow families to grow amongst like minded people, detached from the problems and fears of inner city living. Young couples moved into these sterile and remote dwellings, and soon began procreating. As fathers had to travel longer distances to work, the mothers would get together to air their grievances. Thus their children got to know each other from the cradle.
Close to these new homes is an old rectory. Here lives Lucy, her bohemian mother and their two lodgers, Ludo and Duco. Lucy’s mother illustrates children’s story books. She reads Tarot cards for the other mothers. She doesn’t fuss if clothes are dirty or juice is spilt. The children love to visit her house and Lucy, always ready to suggest a daring and imaginative game, becomes the de facto leader of the preschool group.
When a new boy, Thomas, moves into a house on the estate Lucy chooses him as her special friend, deciding that they will become engaged. A party is held at her house to celebrate the occasion which turns inexplicably grim when Lucy’s mother discovers Thomas’s origins. She decides that her family can no longer live in the rectory, that they must move far from these people. Appalled, Lucy decides to run away.
On a stormy night Lucy sneaks out of the house, overhearing an argument between her mother and their two lodgers as she leaves. The next morning Thomas’s father is found dead.
The children are six years old and have only just started school. Their escapades and reasoning appear precocious, a reminder that adults struggle to empathise with young people at their level. Parents will think they know best and try to protect. Children observe the fickleness of adult friendships, the interesting facts they refuse to share, how their opinions are swayed by gossip and speculation.
Events of that stormy night change Lucy forever. The other children are frustrated by her sudden restraint and try to force her to react by tormenting her, desiring the return of their exuberant leader. Unbeknownst to them Lucy has been tasked with keeping a dark secret that over time she locks away in the recesses of her mind. She accepts years of vicious bullying believing it is her due.
Lucy’s mother goes to prison and her child is cared for by Ludo and Duco. The men are largely unaware of the torments Lucy suffers at the behest of her erstwhile friends. When her mother is released it becomes clear that their situation has become untenable. The four decide to move away.
The first part of the book is told from the point of view of one of the bullies, a child living in a supposedly ideal family unit. The second part, set on Lewis in the Outer Hebrides, is narrated by Lucy. Here she must learn a new language and find a way to fit in with local children raised on the remote island. Although still only twelve years old, the damage caused by her childhood reverberates.
Ludo and Duco continue to offer Lucy their unconditional if somewhat gauche support. Lucy and her mother struggle to cope with what the other has become. Lucy is trying to move forwards, unsure of the truth of her memories from the pivotal night, unwilling to think too deeply about what happened and her role in events.
“The story that lay pressed between the covers of our mutual silence had best remain what it was; a closed book.”
The damage caused by her mother’s attempts to protect Lucy lead to her dealing with the island children’s taunts in a shocking way. She is terrified of once again becoming the victim of unrelenting bullying. She longs for the company of younger children who have not yet learned to torture those they perceive as not fitting in.
By the denouement Lucy has turned eighteen and is facing her future. Out in the world, away from the support of Ludo and Duco, she is forced to confront the way she has allowed the secrets of her past to shape how she thinks. The adults who cared for her may have had her best interests at heart but each person, child and adult, were affected in ways the others proved unable to comprehend.
This tale is in many ways chilling, not least because of the uncomfortable truths it lays bare. As adults it is too easy to think we know better than the children we interact with. We cannot control the events they will remember, the conversations and silences they will translate in unforeseen ways. The voices of the narrators are a reminder that, whatever our age, it is only possible to live inside one’s own head, unable to fully appreciate other’s perceptions, feeling at the moment and dwelling on whatever causes pain.
A complex and unusual story that, whilst heart-rending, is never sentimental. It is tense in places, thought provoking and engaging. A recommended read.
My copy of this book was provided gratis by the publisher, World Editions.
January 6, 2022
Love it
January 18, 2024
Echt verschrikkelijk. Echt geen aanrader om te lezen voor Nederlands. Verhaal zit totaal geen spanning in en is heel vaag.
December 10, 2024
Meeslepend verhaal over hoe het leven een andere wending kan nemen en met de waarheid een loopje wordt genomen.
November 10, 2019
La holandesa René Dorrestein nos ofrece una novela ambientada en gran medida en Ámsterdam, ciudad que no suele ser el escenario habitual de mis lecturas. Tanto este hecho como la propia temática la hacen diferente a las novelas más convencionales.
La novela está dividida en tres partes (seis, doce y dieciocho). La primera de ellas está narrada por un niño o una niña de una edad en torno a los seis años, pero en ningún momento sabemos exactamente quién es el narrador. La segunda de ellas (doce) está contada por la propia Lucy, protagonista de la novela, cuando tenía doce años. Por último, en la tercera parte Lucy da un salto en el tiempo y nos narra el discurrir de los hechos cuando tiene dieciocho años. Asimismo, la novela se divide en capítulos presididos por una letra del alfabeto, la cual se acompaña de una palabra que la incluye y que nos introduce en algún aspecto que se va a abordar en el capítulo.
En cuanto al género, se trata de un thriller psicológico que nos adentra, bajo un halo de misterio, en lo más profundo de la mente de sus personajes. En ella la autora indaga en sus pasados y en los porqués de cada actuación; sin embargo, en muchas ocasiones no he llegado a comprender realmente cuáles fueron los motivos que movieron a los personajes. Además, no creo que la novela tenga el ritmo que suele caracterizar a los thrillers psicológicos, más bien diría que se trata de un suspense con un ritmo bastante lento.
Como suele suceder en la mayoría de las novelas narradas por niños, la temática es bastante dura. En ella se tratan, entre otros: la culpabilidad, el miedo, el acoso escolar, el maltrato, la sexualidad y la muerte.
No sé muy bien cómo expresar mis impresiones sobre esta novela ni a quién recomendársela, pues me ha dejado un tanto fría. Sí que es cierto que en muchos momentos me ha enganchado, pero no he sentido el ritmo que esperaba ni ha tenido un desenlace, en mi opinión, sublime.
La novela está dividida en tres partes (seis, doce y dieciocho). La primera de ellas está narrada por un niño o una niña de una edad en torno a los seis años, pero en ningún momento sabemos exactamente quién es el narrador. La segunda de ellas (doce) está contada por la propia Lucy, protagonista de la novela, cuando tenía doce años. Por último, en la tercera parte Lucy da un salto en el tiempo y nos narra el discurrir de los hechos cuando tiene dieciocho años. Asimismo, la novela se divide en capítulos presididos por una letra del alfabeto, la cual se acompaña de una palabra que la incluye y que nos introduce en algún aspecto que se va a abordar en el capítulo.
En cuanto al género, se trata de un thriller psicológico que nos adentra, bajo un halo de misterio, en lo más profundo de la mente de sus personajes. En ella la autora indaga en sus pasados y en los porqués de cada actuación; sin embargo, en muchas ocasiones no he llegado a comprender realmente cuáles fueron los motivos que movieron a los personajes. Además, no creo que la novela tenga el ritmo que suele caracterizar a los thrillers psicológicos, más bien diría que se trata de un suspense con un ritmo bastante lento.
Como suele suceder en la mayoría de las novelas narradas por niños, la temática es bastante dura. En ella se tratan, entre otros: la culpabilidad, el miedo, el acoso escolar, el maltrato, la sexualidad y la muerte.
No sé muy bien cómo expresar mis impresiones sobre esta novela ni a quién recomendársela, pues me ha dejado un tanto fría. Sí que es cierto que en muchos momentos me ha enganchado, pero no he sentido el ritmo que esperaba ni ha tenido un desenlace, en mi opinión, sublime.
June 27, 2024
Boeiend verhaal. Het eerste deel vond ik verbluffend goed. Genoten van de vlotte zinnen en de stoere jaren 90-taal. Het tweede deel vond ik op sommige momenten ongeloofwaardig. Tegen het einde werd het me een beetje te langdradig. Wel een aanrader voor wie degelijk doortimmerde, Nederlandse literatuur kan waarderen.
October 20, 2011
Het verhaal
Het is weer ouderwets Dorresteinsiaans spannend. Van de blurb: 'Een klein meisje groeit op in een vredig dorp, waar zij samen met haar moeder de oude, krakende pastorie bewoont. Ook de Luco's wonen daar, twee vriendelijke mannen van wie iedereen aanneemt dat het kamerhuurder zijn. Vóór het huis spelen de kinderen van het dorp zorgeloos in het gemeenteplantsoen. Voor hen schijnt altijd de zon, zelfs wanneer het regent. Maar alles verandert als de moeder van Loes wegens een onbegrijpelijke moord tot een lange gevangenisstraf wordt veroordeeld. Geruchten en speculaties grijpen al snel om zich heen. Alles wat mooi was, wordt lelijk en verdacht. Niets is meer vanzelfsprekend. Niemand is meer veilig, en Loes al helemaal niet. Het zal duren totdat Loes achttien is voordat de waarheid over de fatale nacht van de moord aan het licht komt. Pas dan neemt iedereen zijn ware gedaante aan en kunnen de krachten die destijds zijn ontkentend, weer tot bedaren komen.'
Ook de opbouw van het boek is bijzonder. Zo zijn er 26 hoofdstukken die elk een letter van het alfabet in de titel hebben: A is een aardbei, C is een crisis, J is jokken etc. Daarnaast is er de verdeling in drie delen: deel 1 als de hoofdpersoon (Loes) 6 jaar is, deel 2 als ze 12 is en deel 3 als ze 18 is. Met bijbehorend taalgebruik en kijk op de wereld. Zo is in het eerste deel vooral veel verwondering. En dan nog de geweldige switch van perspectief. Het eerste deel is beschreven vanuit de vriendjes van Loes, de andere twee delen vanuit Loes zelf.
Je vraagt je door het hele boek af: wat is er nou toch precies die nacht gebeurd? Dat het allemaal van geen kanten klopt, is al snel duidelijk. En dat ze allemaal van alles voor elkaar verborgen houden ook. Wat een ellende dáár alleen al niet van komt! Dat het zó zou zijn als in het laatste hoofdstuk naar voren komt, dat had ik nooit gedacht.
De boeken van Renate Dorrestein zijn te verdelen in verhalen die 'af' zijn en verhalen met een open einde. Dit is een 'af' verhaal. Je kunt het wegleggen, wel met een zucht van het is uit, maar zonder wakker te liggen over hoe het nou in hemelsnaam verder zou moeten. Dus ik kan nu met een gerust hart naar bed.
Het was weer geweldig! Aanrader!!
Het is weer ouderwets Dorresteinsiaans spannend. Van de blurb: 'Een klein meisje groeit op in een vredig dorp, waar zij samen met haar moeder de oude, krakende pastorie bewoont. Ook de Luco's wonen daar, twee vriendelijke mannen van wie iedereen aanneemt dat het kamerhuurder zijn. Vóór het huis spelen de kinderen van het dorp zorgeloos in het gemeenteplantsoen. Voor hen schijnt altijd de zon, zelfs wanneer het regent. Maar alles verandert als de moeder van Loes wegens een onbegrijpelijke moord tot een lange gevangenisstraf wordt veroordeeld. Geruchten en speculaties grijpen al snel om zich heen. Alles wat mooi was, wordt lelijk en verdacht. Niets is meer vanzelfsprekend. Niemand is meer veilig, en Loes al helemaal niet. Het zal duren totdat Loes achttien is voordat de waarheid over de fatale nacht van de moord aan het licht komt. Pas dan neemt iedereen zijn ware gedaante aan en kunnen de krachten die destijds zijn ontkentend, weer tot bedaren komen.'
Ook de opbouw van het boek is bijzonder. Zo zijn er 26 hoofdstukken die elk een letter van het alfabet in de titel hebben: A is een aardbei, C is een crisis, J is jokken etc. Daarnaast is er de verdeling in drie delen: deel 1 als de hoofdpersoon (Loes) 6 jaar is, deel 2 als ze 12 is en deel 3 als ze 18 is. Met bijbehorend taalgebruik en kijk op de wereld. Zo is in het eerste deel vooral veel verwondering. En dan nog de geweldige switch van perspectief. Het eerste deel is beschreven vanuit de vriendjes van Loes, de andere twee delen vanuit Loes zelf.
Je vraagt je door het hele boek af: wat is er nou toch precies die nacht gebeurd? Dat het allemaal van geen kanten klopt, is al snel duidelijk. En dat ze allemaal van alles voor elkaar verborgen houden ook. Wat een ellende dáár alleen al niet van komt! Dat het zó zou zijn als in het laatste hoofdstuk naar voren komt, dat had ik nooit gedacht.
De boeken van Renate Dorrestein zijn te verdelen in verhalen die 'af' zijn en verhalen met een open einde. Dit is een 'af' verhaal. Je kunt het wegleggen, wel met een zucht van het is uit, maar zonder wakker te liggen over hoe het nou in hemelsnaam verder zou moeten. Dus ik kan nu met een gerust hart naar bed.
Het was weer geweldig! Aanrader!!
September 28, 2020
Vind het eerste en tweede deel inhoudelijk en stilistisch toch een beetje te ver uit elkaar liggen om het echt een goed boek te kunnen noemen.
Read
January 4, 2025kwam er echt niet doorheen. Begin was interessant maar het duurde echt zo lang.
October 25, 2020
Een kleine meid genaamd Loes groeit op met haar moeder in een vredig dorpje, ze wonen in de oude pastorie waar de andere kinderen uit het dorp ook graag kwamen spelen. Ze woonde daar met de Luco’s, twee mannen waarvan word aangenomen dat ze kamerhuurders zijn. Haar moeder was anders dan andere moeders en dat maakte Loes populair in het dorp. Leven is redelijk normaal tot de moeder van Loes opeens word veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf vanwege een mysterieuze moord. Loes word door iedereen verlaten en voelt zich nergens meer veilig.
Het boek is verdeeld in 3 delen en 26 hoofdstukken. In deel 1 is Loes 6, in deel 2 is Loes 12 en in deel 3 is Loes 18. De hoofdstukken zijn alle letters van het alfabet wat uiteindelijk te maken bleek te hebben met de dyslexie van Loes wat haar als eerste een buitenbeentje maakte. Nadat de moeder van Loes word veroordeeld word Loes het doelwit van pesterijen. Net als in veel van Dorresteins boeken gaat Het duister dat ons scheidt over het onterechte schuldgevoel, dat een enorme impact heeft op iemands leven.
Mijn favoriete personage was de hoofdpersoon: Loes.
Je krijgt het meeste mee over deze personage en daardoor krijg je het gevoel dat je haar op de een of andere manier kent. Ze is interessant en lijkt me een aardig persoon, ook vond ik haar heel realistisch, ze verdient niet wat ze krijgt en ik zou voor haar opstaan als ik een rol in dit boek speelde.
Het verhaal en de personages waren interessant. Het is niet elke dag dat iemands moeder voor levenslang in de gevangenis word veroordeeld. De personages waren realistisch en goed bedacht en het verhaal zelf was origineel en verrassend.
Het verhaal speelt zich af in Nederland het vredige dorpje en de oude krakende pastorie, Lewis en dan weer in Nederland. Het grootste deel is in het Ik-perspectief geschreven maar het eerste deel werd geschreven in het wij-perspectief. Ik had heel eerlijk gezegd best wel wat moeite met door het boek heen komen maar ik kon af een toe best wel worden meegetrokken als ik gefocust was, als ik dan moest stoppen met lezen moest ik de volgende keer weer helemaal opnieuw de motivatie opbouwen.
De plotline was voor mij een verrassing, normaal lees ik me een beetje in op boeken en films, maar dit keer had ik dat niet gedaan dus de plotselinge veroordeling kwam voor mij eigenlijk best wel als een shock. De schrijfstijl vind ik super prettig er werden veel grote, elegante woorden gebruikt en ik hou daar persoonlijk erg veel van.
Hoewel ik het een interessant onderwerp vond en ik verwacht had dat ik echt heel erg makkelijk hierdoorheen zou komen bleek het niet zo makkelijk te zijn als ik dacht. Ik kwam moeilijk door het boek heen en het verhaal pakte me niet helemaal. Ik vond het einde nogal teleurstellend maar iedereen zijn eigen mening.
Het boek is een psychologische roman, dit word ook wel psychologisch realisme genoemd, hierin word de nadruk gelegd op het innerlijk van de karakters, omstandigheden en innerlijke handelingen maar ook gedachten die ontstaan. Ik vond het boek bij de genre passen want er werd inderdaad nadruk gelegd op het innerlijk van bijvoorbeeld Loes.
Het boek kan hartstikke leuk zijn om te lezen ik denk dat dit boek toevallig gewoon niet de juiste was voor mij. Ik kwam er niet makkelijk doorheen, maar vond het super goed bedacht en geschreven. Ik vind dat ik niet echt kan zeggen dat het een goed of slecht boek was, maar ik wil wel vermelden dat ik het heel origineel vond en het wel een aanrader is als het je een leuk verhaal lijkt.
Het boek is verdeeld in 3 delen en 26 hoofdstukken. In deel 1 is Loes 6, in deel 2 is Loes 12 en in deel 3 is Loes 18. De hoofdstukken zijn alle letters van het alfabet wat uiteindelijk te maken bleek te hebben met de dyslexie van Loes wat haar als eerste een buitenbeentje maakte. Nadat de moeder van Loes word veroordeeld word Loes het doelwit van pesterijen. Net als in veel van Dorresteins boeken gaat Het duister dat ons scheidt over het onterechte schuldgevoel, dat een enorme impact heeft op iemands leven.
Mijn favoriete personage was de hoofdpersoon: Loes.
Je krijgt het meeste mee over deze personage en daardoor krijg je het gevoel dat je haar op de een of andere manier kent. Ze is interessant en lijkt me een aardig persoon, ook vond ik haar heel realistisch, ze verdient niet wat ze krijgt en ik zou voor haar opstaan als ik een rol in dit boek speelde.
Het verhaal en de personages waren interessant. Het is niet elke dag dat iemands moeder voor levenslang in de gevangenis word veroordeeld. De personages waren realistisch en goed bedacht en het verhaal zelf was origineel en verrassend.
Het verhaal speelt zich af in Nederland het vredige dorpje en de oude krakende pastorie, Lewis en dan weer in Nederland. Het grootste deel is in het Ik-perspectief geschreven maar het eerste deel werd geschreven in het wij-perspectief. Ik had heel eerlijk gezegd best wel wat moeite met door het boek heen komen maar ik kon af een toe best wel worden meegetrokken als ik gefocust was, als ik dan moest stoppen met lezen moest ik de volgende keer weer helemaal opnieuw de motivatie opbouwen.
De plotline was voor mij een verrassing, normaal lees ik me een beetje in op boeken en films, maar dit keer had ik dat niet gedaan dus de plotselinge veroordeling kwam voor mij eigenlijk best wel als een shock. De schrijfstijl vind ik super prettig er werden veel grote, elegante woorden gebruikt en ik hou daar persoonlijk erg veel van.
Hoewel ik het een interessant onderwerp vond en ik verwacht had dat ik echt heel erg makkelijk hierdoorheen zou komen bleek het niet zo makkelijk te zijn als ik dacht. Ik kwam moeilijk door het boek heen en het verhaal pakte me niet helemaal. Ik vond het einde nogal teleurstellend maar iedereen zijn eigen mening.
Het boek is een psychologische roman, dit word ook wel psychologisch realisme genoemd, hierin word de nadruk gelegd op het innerlijk van de karakters, omstandigheden en innerlijke handelingen maar ook gedachten die ontstaan. Ik vond het boek bij de genre passen want er werd inderdaad nadruk gelegd op het innerlijk van bijvoorbeeld Loes.
Het boek kan hartstikke leuk zijn om te lezen ik denk dat dit boek toevallig gewoon niet de juiste was voor mij. Ik kwam er niet makkelijk doorheen, maar vond het super goed bedacht en geschreven. Ik vind dat ik niet echt kan zeggen dat het een goed of slecht boek was, maar ik wil wel vermelden dat ik het heel origineel vond en het wel een aanrader is als het je een leuk verhaal lijkt.
May 22, 2024
Dit boek is een klassieke Renate. Het is een moordmysterie, met een bizarre twist zoals Renate alleen die kan bedenken. Maar het verhaal bevat zoveel meer dan dat. De structuur die het alfabet volgt is een knipoog naar het Veilig Leren Lezen programma dat de kinderen op school krijgen. Hoe ironisch is het dat lezen precies datgene is dat Loes, de geplaagde hoofdpersoon van dit boek, niet goed af gaat. Het is een symbool voor de falende beschermingsdrang die volwassenen naar kinderen hebben. Juist die wens het kind te beschermen voor de gruwel die haar als jong meisje is overkomen, is de reden voor al haar ellende.
Loes is een klassiek voorbeeld van een onbetrouwbare verteller, iets dat in het eerste deel ook al wordt gehint. Ze heeft de waarheid over die avond al die tijd verdrongen met verzinsels die haar moeder haar heeft opgedrongen. De seksuele vrijheid en wilde fantasie zijn van moeder op dochter overgegaan en leiden tot een ongezonde ontwikkeling van het kind, waar zij uiteindelijk mede dankzij de kinderen op het Schotse eiland uit weet te breken. Ik vond het heerlijk hoe Gavin met zijn grote mond uiteindelijk juist degene was die Loes tegen zichzelf beschermde. De enige die haar op de juiste manier kon beschermen, was een ander kind.
Het verhaal bevat verder zoveel snedige sneren naar de klassieke genderrollen (moeders die wegkwijnen in huis terwijl vader forenst naar kantoor, moeders die dat afreageren op hun kinderen) die je niet tegenkomt in een boek met een mannelijke auteur. Het gezin van een vrijdenkende moeder met twee mannen waarvan hun relatie niet helemaal duidelijk is en een dochter waarvan de vader onbekend is, is verfrissend. Renate legt haarfijn de hypocrisie van het zogenaamd veilige dorpje in de polder bloot (waarin ik overigens weer een sneer naar Flevoland las). Zodra er iets gebeurd dat de veiligheid in gevaar brengt, vliegen er bakstenen door de ramen. Akelig herkenbaar voor het Nederland van nu.
Loes is een klassiek voorbeeld van een onbetrouwbare verteller, iets dat in het eerste deel ook al wordt gehint. Ze heeft de waarheid over die avond al die tijd verdrongen met verzinsels die haar moeder haar heeft opgedrongen. De seksuele vrijheid en wilde fantasie zijn van moeder op dochter overgegaan en leiden tot een ongezonde ontwikkeling van het kind, waar zij uiteindelijk mede dankzij de kinderen op het Schotse eiland uit weet te breken. Ik vond het heerlijk hoe Gavin met zijn grote mond uiteindelijk juist degene was die Loes tegen zichzelf beschermde. De enige die haar op de juiste manier kon beschermen, was een ander kind.
Het verhaal bevat verder zoveel snedige sneren naar de klassieke genderrollen (moeders die wegkwijnen in huis terwijl vader forenst naar kantoor, moeders die dat afreageren op hun kinderen) die je niet tegenkomt in een boek met een mannelijke auteur. Het gezin van een vrijdenkende moeder met twee mannen waarvan hun relatie niet helemaal duidelijk is en een dochter waarvan de vader onbekend is, is verfrissend. Renate legt haarfijn de hypocrisie van het zogenaamd veilige dorpje in de polder bloot (waarin ik overigens weer een sneer naar Flevoland las). Zodra er iets gebeurd dat de veiligheid in gevaar brengt, vliegen er bakstenen door de ramen. Akelig herkenbaar voor het Nederland van nu.
June 8, 2019
Een boek met 2 gezichten. Het eerste deel is heel sterk geschreven: achteloos eenvoudig, door de ogen van kinderen. Over hoe de rangen in een gemeenschap genadeloos gesloten worden als je erbuiten valt, of erbuiten gezet wordt als je moeder naar de gevangenis gaat voor moord op iemand uit het dorp. Hoe hard dat is voor een kind en hoe machteloos je dan bent - dat gevoel van machteloosheid weet RD heel sterk op de lezer over te brengen. En toch is het niet hopeloos, want binnen in het hoofd van een kind is er altijd een uitweg uit het constante gepest, een manier om de werkelijkheid te vergeten of om er niet mee om te hoeven gaan.
En dan eindelijk komt Loes' moeder vrij, doorbreekt ze de cirkel van haat en komt ze op voor haar dochter. Heerlijk moment, alleen de gemeenschap wil wraak nemen, dus verhuist het gezin (met de semi-vaders Luco en Ludo) naar een Shetland eiland, waar Loes een nieuwe jeugd begint. Waar ze leert dat eenmaal buiten de groep staan niet permanente uitsluiting betekent. Maar waar ook opeens haar moeder besluit om haar achter te laten.
En dan gaat RD toewerken naar een enorm zwak plot. Zo onlogisch, zo slecht opgebouwd. Waarom waarom waarom moeten de semi-vaders het gedaan hebben. En waarom waarom waarom staan ze toe dat er dan zo'n rare verkrachting-leugen voor gebruikt wordt. Wat een farce. En zo zonde gezien de rest van het boek.
Gelukkig overheerst de positieve indruk van het eerste deel.
En dan eindelijk komt Loes' moeder vrij, doorbreekt ze de cirkel van haat en komt ze op voor haar dochter. Heerlijk moment, alleen de gemeenschap wil wraak nemen, dus verhuist het gezin (met de semi-vaders Luco en Ludo) naar een Shetland eiland, waar Loes een nieuwe jeugd begint. Waar ze leert dat eenmaal buiten de groep staan niet permanente uitsluiting betekent. Maar waar ook opeens haar moeder besluit om haar achter te laten.
En dan gaat RD toewerken naar een enorm zwak plot. Zo onlogisch, zo slecht opgebouwd. Waarom waarom waarom moeten de semi-vaders het gedaan hebben. En waarom waarom waarom staan ze toe dat er dan zo'n rare verkrachting-leugen voor gebruikt wordt. Wat een farce. En zo zonde gezien de rest van het boek.
Gelukkig overheerst de positieve indruk van het eerste deel.
February 21, 2018
Een psychologische roman met een geweldig tempo, mooi geconstrueerd en spannend tot op de laatste bladzijde. Een korte synopsis is overal te vinden. Toen ze zes was werd Loes' moeder gearresteerd en veroordeeld wegens moord op een dorpsgenoot. Vanaf dat moment staat haar leven op zijn kop. Loes wordt op afschuwelijke wijze gepest door haar klasgenootjes en ze laat het allemaal toe. Dan ineens een sprong van zes jaar: Loes is 12 en zit in groep 8. Moeder komt terug en het dorp staat op zijn kop. Een vlucht naar verre, onhergbergzame streken volgt. Al die tijd blijft Loes in het ongewisse. Het gezin lijkt in vrede en met plezier te leven. Maar Loes zit in een knellend isolement.
Ik was vooral geïntrigeerd door de bizarre gezinsstructuur: een moeder en twee inwonende mannen (homo's, vaders, iets anders?). En dat ene grote geheim blijft onbesproken.
Het kost weinig moeite om in één ruk door te lezen naar het einde, waar de lezer blij wordt gemaakt met een verrassende en bevredigende oplossing van het raadsel.
Wat mij betreft 4 sterren, vanwege de meesterlijke spanning en de veelzijdige taalregisters die Dorrestein opentrekt.
Ik was vooral geïntrigeerd door de bizarre gezinsstructuur: een moeder en twee inwonende mannen (homo's, vaders, iets anders?). En dat ene grote geheim blijft onbesproken.
Het kost weinig moeite om in één ruk door te lezen naar het einde, waar de lezer blij wordt gemaakt met een verrassende en bevredigende oplossing van het raadsel.
Wat mij betreft 4 sterren, vanwege de meesterlijke spanning en de veelzijdige taalregisters die Dorrestein opentrekt.
June 5, 2022
Dit boek was verrassend goed. Het boek bestaat uit drie delen. Het eerste deel blies me helemaal weg. Het was intrigerend en schokkend om te lezen over de tragische gebeurtenis vanuit het perspectief van Loes’ leeftijdgenootjes. Het riep enorm veel vragen op. Het tweede deel is geschreven vanuit het perspectief van Loes en was iets trager en op het moment van lezen minder interessant, hoewel er wel antwoorden op een aantal vragen werden gegeven. Achteraf bleek er ook sprake van enige “foreshadowing” in dit deel. Het derde deel heb ik in een ruk uitgelezen en, hoewel ik wel een vermoeden had hoe de vork ongeveer in de steel zat, was ik toch verrast door de - bevredigende - ontknoping. De karakters, de sfeer en de schrijfstijl waren ook goed. Het enige minpuntje was de logica van het verhaal, maar daar ontbreekt het mijn inziens in veel Nederlandstalige literatuur aan (en dat hoeft zeker niet altijd verkeerd te zijn).
March 14, 2023
"Het duister dat ons scheidt" door Renate Dorrestein
Voor mij voorlopig 1 van haar beste boeken.
Het boek is opgedeeld in 3 delen, waarvan het eerste deel me het meest aansprak.
Deze wordt vertelt vanuit een groep kinderen, allemaal rond dezelfde tijd geboren in een splinternieuwe vinex wijk, en samen opgroeiend.
Van deze groep is Loes 1 van de meest geliefde kinderen van de groep, tot er zich een voorval voor doet, en alles veranderd.
Loes is plotseling the outcast van de groep, en wordt op een gruwelijke manier gepest.
De volgende 2 delen worden vertelt vanuit Loes zelf, hoe zij verder opgroeit en met haar jeugd moet dealen.
In het laatste deel komt alles bij elkaar.
De schrijfstijl van Dorrestein is rauw, soms hard, maar erg prettig om te lezen.
Een boek over relaties, de band tussen moeder en dochter en over vriendschap.
Over de macht van groepsvorming en het buiten sluiten van een enkel persoon.
Zeker een aanrader om te lezen.
Voor mij voorlopig 1 van haar beste boeken.
Het boek is opgedeeld in 3 delen, waarvan het eerste deel me het meest aansprak.
Deze wordt vertelt vanuit een groep kinderen, allemaal rond dezelfde tijd geboren in een splinternieuwe vinex wijk, en samen opgroeiend.
Van deze groep is Loes 1 van de meest geliefde kinderen van de groep, tot er zich een voorval voor doet, en alles veranderd.
Loes is plotseling the outcast van de groep, en wordt op een gruwelijke manier gepest.
De volgende 2 delen worden vertelt vanuit Loes zelf, hoe zij verder opgroeit en met haar jeugd moet dealen.
In het laatste deel komt alles bij elkaar.
De schrijfstijl van Dorrestein is rauw, soms hard, maar erg prettig om te lezen.
Een boek over relaties, de band tussen moeder en dochter en over vriendschap.
Over de macht van groepsvorming en het buiten sluiten van een enkel persoon.
Zeker een aanrader om te lezen.
February 12, 2019
Loes (Lucy) woont in een pastorie met haar moeder en twee mannelijke huurders. In het dorp komt een nieuwbouwwijk met allemaal jonge gezinnen. Het eerste deel wordt verteld vanuit het gezichtspunt van Loes die zich ook allemaal dingen herinnert die haar moeder haar ingefluisterd heeft toen ze nog een baby was. Als Loes 6 jaar is speelt zich een drama af in het dorp. De vertellijn wordt nu overgenomen door de andere kinderen in het dorp. Tot haar 12e wordt ze vreselijk gepest en voor ze naar de middelbare school gaat verhuizen ze naar een eiland aan de westkust van Engeland om Loes verder te beschermen. Dan neemt Loes zelf de verhaallijn weer over. Het boek eindigt als Loes 18 is en terug gaat naar Nederland om te gaan studeren. Dan pas wordt echt duidelijk wat zich allemaal in haar leven heeft afgespeeld. Ik vond de manier van vertellen indrukwekkend.
April 1, 2023
Ik vond dit boek in de ruilbibliotheek in de wijk. Dat illustreert precies wat zo’n ruilbibliotheek zo leuk maakt: je komt in aanraking met boeken die je anders over het hoofd zou zien.
Het duister dat ons scheidt gaat over de verwoestende werking van familiegeheimen. Een familiegeheim beschadigt kinderen en belast relaties, totdat er niets anders meer op zit dan de relatie volledig te verbreken. Renate Dorrestein illustreert de destructieve kracht van geheimen aan de hand van een goed geschreven maar soms wat gekunsteld verhaal. De stijl is goed. Vooral het eerste deel vond ik verrassend: het is geschreven in de wij-vorm, waarbij “wij” de jonge kinderen in een desolate nieuwbouwwijk zijn. Maar het plot is niet overal geloofwaardig. Dat maakt dat ik het boek in zijn geheel toch niet meer dan drie sterren kan geven.
Het duister dat ons scheidt gaat over de verwoestende werking van familiegeheimen. Een familiegeheim beschadigt kinderen en belast relaties, totdat er niets anders meer op zit dan de relatie volledig te verbreken. Renate Dorrestein illustreert de destructieve kracht van geheimen aan de hand van een goed geschreven maar soms wat gekunsteld verhaal. De stijl is goed. Vooral het eerste deel vond ik verrassend: het is geschreven in de wij-vorm, waarbij “wij” de jonge kinderen in een desolate nieuwbouwwijk zijn. Maar het plot is niet overal geloofwaardig. Dat maakt dat ik het boek in zijn geheel toch niet meer dan drie sterren kan geven.
September 29, 2018
In het begin van dit boek ergerde ik me aan het "wij-persepctief". Ik vond het vaag en onpersoonlijk. Nu ik er op terugkijk vind ik het juist een sterke keus van de schrijfster, omdat het nog maar meer benadrukt dat veel kinderen Loes pestten. Toch was ik blij toen de hoofdstukken begonnen vanuit Loes' perspectief. Ik vond het verhaal überhaupt overigens wel naar en ik vond het ook heel naar dat Loes zich het pesten bijna altijd liet weggevallen (zeker omdat ik de veronderstelling verkeerde dat zij onschuldig was). Naarmate het boek vorderde, kwam er steeds meer van de waarheid aan het licht. Ik had niet zien aankomen wat de ontknoping was. Wat me echter nog steeds niet duidelijk is, is of de Ludo's een romantische relatie hadden of alleen vriendschap.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 18, 2018
Een erg goede van Dorrestein. Verteld vanuit twee verschillende perspectieven: de gezamelijke klasgenoten van de hoofdpersoon het eerste deel, en vanuit de hoofdpersoon zelf het tweede deel.
Renate is erg goed in problematische relaties tussen mensen: hoe pesten uit de hand kan lopen laat ze hier in het eerste stukje zien. Later blijkt dat de gelaten houding van de gepeste oa lag aan haar schuldgevoel.
Uit de hand gelopen schuldgevoelen, dat is wel het hoofdthema.
Spoiler: ik kan me voorstellen hoe haar moeder de schuld op zich neemt voor haar dochter, maar voor die twee mannen? Dat lijkt me onwaarschijnlijk.
Renate is erg goed in problematische relaties tussen mensen: hoe pesten uit de hand kan lopen laat ze hier in het eerste stukje zien. Later blijkt dat de gelaten houding van de gepeste oa lag aan haar schuldgevoel.
Uit de hand gelopen schuldgevoelen, dat is wel het hoofdthema.
Spoiler: ik kan me voorstellen hoe haar moeder de schuld op zich neemt voor haar dochter, maar voor die twee mannen? Dat lijkt me onwaarschijnlijk.
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 29, 2019
Ik had dit boek graag vijf sterren gegeven, maar het einde weerhield me daarvan. De schrijfstijl is prachtig, die van een zesjarige, een twaalfjarige, een achttienjarige... en als lezer bouw je vermoedens op over de ware toedracht van de zaak, en je verandert die, tot aan de ultieme ontknoping... Je stelt jezelf vragen over de jeugd, bescherming, en dies meer... Misschien moet ik mezelf hier de ultieme vraag stellen in hoeverre onze levens niet een opeenhoping van leugens zijn, of waanbeelden, of ideaalgedachten? ... tegen beter weten in...
May 2, 2021
The first part of this book is written in the point of view from ‘we’. The perspective from multiple people at the same time, no switching back and forth, just a collective we. It was hard to read. I understand why the author chose to do it this way (main character vs the rest of the world), but I wish she didn’t because it was so hard to get through.
Luckily the second and last portion of the book were written in first-person singular.
This whole story was weird. Very vague. Themes didn’t hit me. Characters felt flat. I don’t know why it needs to exist tbh.
Luckily the second and last portion of the book were written in first-person singular.
This whole story was weird. Very vague. Themes didn’t hit me. Characters felt flat. I don’t know why it needs to exist tbh.
July 7, 2019
The first 50 pages of this book were all over the place. The author would have a back story for every situation and then a back story for that back story and so on until I didn’t know what was going on anymore. The best part of the book is how the ending tied everything up and also I liked how the book changed to the main character’s point of view half way through. It gave so much clarity to why she was the way she was.
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 22, 2019
What a cleverly written book! The complexity of this book is what the reader will more than likely love the most. The Darkness That Divides Us, overall, is a story about family values. What lengths will a family go to to protect one of their own? Moreover, in what may look to be transient mastery, what will be the lasting effects it will have on the individual and or the entire family?
Dorrestein did a great job in seizing the readers' attention and holding it up until the ending of the book.
Dorrestein did a great job in seizing the readers' attention and holding it up until the ending of the book.
April 7, 2019
Did not think I would enjoy this book as much as I did, but it's definitely one to revisit and glean further from
Would recommend to anyone who is looking for an engaging, but often painful story that speaks to
how our perspectives of events, oursleves, and each other shift and twist long after events unfold as we grow and grow up.
Would recommend to anyone who is looking for an engaging, but often painful story that speaks to
how our perspectives of events, oursleves, and each other shift and twist long after events unfold as we grow and grow up.
March 15, 2023
Ondanks de grote sprongen van een aantal jaren tussen de 3 delen van het verhaal, worden de delen
niet op rare momenten gestopt of op rare momenten weer opgepakt. Alleen de overgang tussen deel
1 en 2 van het ‘wij’ naar het ‘ik’ perspectief is even wennen, maar niet storend.
Het is een mooi geschreven boek met redelijk wat spanning.
niet op rare momenten gestopt of op rare momenten weer opgepakt. Alleen de overgang tussen deel
1 en 2 van het ‘wij’ naar het ‘ik’ perspectief is even wennen, maar niet storend.
Het is een mooi geschreven boek met redelijk wat spanning.
April 5, 2021
Dit verhaal boeit vanaf het begin. Zeker de eerste paar hoofdstukken als het verhaal verteld wordt vanuit de gedachten van jonge kinderen. Helaas wel veel toevalligheden waardoor ik regelmatig dacht: ‘ja hoor!’.
Displaying 1 - 30 of 84 reviews