Death in Spring

by Mercè Rodoreda, Martha Tennent (Translator)

Considered by many to be the grand achievement of her later period, Death in Spring is one of Mercè Rodoreda's most complex and beautifully constructed works. The novel tells the story of the bizarre and destructive customs of a nameless town—burying the dead in trees after filling their mouths with cement to prevent their soul from escaping, or sending a man to swim in the river that courses underneath the town to discover if they will be washed away by a flood—through the eyes of a fourteen-year-old boy who must come to terms with the rhyme and reason of this ritual violence, and with his wild, child-like, and teenaged stepmother, who becomes his playmate. It is through these rituals, and the developing relationships between the boy and the townspeople, that Rodoreda portrays a fully-articulated, though quite disturbing, society.

The horrific rituals, however, stand in stark contrast to the novel’s stunningly poetic language and lush descriptions. Written over a period of twenty years—after Rodoreda was forced into exile following the Spanish Civi War—Death in Spring is musical and rhythmic, and truly the work of a writer at the height of her powers.

Genres: Fiction, Horror, Spain, Classics, Literary Fiction, Spanish Literature, 20th Century

150 pages, Hardcover

First published May 30, 1986

About the author

Mercè Rodoreda i Gurguí was a Catalan novelist.

She is considered by many to be the most important Catalan novelist of the postwar period. Her novel "La plaça del diamant" ('The diamond square', translated as 'The Time of the Doves', 1962) has become the most acclaimed Catalan novel of all time and since the year it was published for the first time, it has been translated into over 20 languages. It's also considered by many to be best novel dealing with the Spanish Civil War.

Reviews

[°•.Melina°•. · Rating 4 out of 5]

دارک ترین کتابِ ممکن.
مثل یه کابوسی بود که چون خیلی قشنگ تعریفش کردن هی میخوای ادامش بدی و نمیذاریش زمین.
وای این چی بود واقعا؟ یه شاهکارِ مزخرف‌.مترجم اولش یه توضیح مختصر و مفید میده که سبک این کتاب از اوناییه که نویسنده یه فضای تخیلی ایجاد کرده، یه آرمان شهری که خیلی با ۱۹۸۴ و فارنهایت و اینها متفاوته‌ و نویسنده هیچ توضیحی براش نمیده و شما با چرا های زیادی رو به رو میشی اما شاید درنهایت بتونی متوجه بشی که چرا این کتاب بعد از مرگ نویسنده منتشر شده و فقط چون در قالب یه فضای تخیلی نوشته شده ممنوع نشده.

مردمِ روستا گوشت اسب میخورن، مرده‌هاشونو تو تنه‌ی درخت‌ها قبر میکنن و هرسال یه مَرد رو میفرستن زیرِ رودخانه‌ی روستا تا جسدش از اون طرف دربیاد بیرون -که نمیدونم دقیقا چجوری ثابته کنه سنگ‌های زیرِ زمین سرجاشه و رود قرار نیست دهکده رو با خودش ببره.-
اواسط کتاب مخصوصا اونجایی که زندانی صحبت میکنه، کم کم میفهمی که ماجرا از چه قراره و این روستا و عقایدی که مجبورن باور داشته باشن چون هیچ تفریح و علم دیگه ای ندارن چقدر آشناش.

«کارشان ترس است. دلشان می‌خواهد بترسند. دلشان می‌خواهد باورشان بشود، و دلشان می‌خواهد همین‌طور زجر بکشند، فقط زجر بکشند و آدم‌های رو به موت را خفه کنند تا بیشتر زجرشان دهند، تا مبادا آخر عمری نفس راحتی بکشند، تا مبادا لحظه‌ی خوشی ببینند.»

«زجر و عذاب را از خودت دور کن، اما کاری با شور نداشته باش، بگذار بماند، شور است که آدمی را زنده نگه می‌دارد.برای همین است که می‌ترسند.تمام فکر و ذکرشان ترس از شور زندگی است.می‌خواهند زجر بکشند تا حواسشان پرتِ شور زندگی نشود.»

من یه لیست بلند بالا از کتاب‌های بهاری و دلباز و عاشقانه برای عیدم درست کرده بودم اما چند روز پیش که رفتم انقلاب، خریدن این کتاب -که یه مدت بود همه جا میدیدمش و تو چشمم بود- افتاد رو مخم و گرفتمش و ۳ روزه تمومش کردم.

وافعا تجربه‌ی عجیب و جالبی بود‌. اون فضای مالیخولایی پر از اتفاقات نامعلوم و مزخرفش همیشه تو ذهنم میمونه و امیدوارم هیچوقت درکش نکنم و همیشه -به قول یکی از ریویوهای خارجی که خوندم- برام کتابِ باهوشی باقی بمونه. باهوش تر و فرا تر از درک من.
انگار برام هم ۵ ستاره‌س هم ۲ ستاره‌.

«گفت منم که میروم و می‌گذرم، غیر از من همه سر جای خودش می‌ماند. انسان میان زمین و هوا زندگی می‌کند، از جنس آب است و همه‌ی عمر محبوس است، همچون رودخانه که میان زمین و هوا اسیر است. رودخانه به انسان می‌ماند. همواره در همان راهی است که برایش مقرر شده، و اگر هر از گاهی طغیان می‌کند، مانند دل انسان که تاب نمی‌آورد و سرریز می‌شود، قاعده‌ای او را به مسیرش باز می‌گرداند.»

[switterbug (Betsey) · Rating 5 out of 5]

This posthumously published (1986) slim masterpiece by Catalonian Mercè Rodoreda (1908-1983) will appeal to dedicated readers who don't require plot or concrete realism, and are willing to give up control for a visceral experience. Although it is challenging to inhabit the surreal and anthropomorphic narrative, the best way to read this is to let go and allow the lyrical juxtapositions to open up your senses. The book's poetic but brutally beautiful passages are delicately spun and dream-like. Rodoreda's eerie brand of magical realism vanquishes the literal world while permeating it with resounding effect. Again, I can't stress enough that you must be willing to capitulate to Rodoreda and curb any tendency to gain dominion over the narrative.

As you open to the first page, you are introduced to the fourteen-year-old narrator--who, by the way, is neither coy nor child-like, who becomes an adult at the end of Part Two (of Four). He's trying to reconcile his community's savagery with his limited and insulated worldview. The cloistered village of Maraldina he lives in is suspended perilously over craggy rocks that span over a river, whose current both cleanses and destroys. Annually, by lottery, a young man is chosen to swim the dark length of river under the village, which results in death or mutilation.

Legend has it that this fable-like town was born out of desire, at the river where two shadows joined at the mouth. Now, the townspeople must root out ardent longing with ruthless, barbaric practices, the most inhumane customs imaginable. When you die, you are entombed in a tree. During your last breaths, your mouth is filled with cement to prevent your soul from flying out. There's a prisoner, forced to neigh like a horse, who is also a source of wisdom that the citizens both clamor to hear and yet defile. Pregnant women are blindfolded, so that their sons will look like their fathers. The liturgy of violence is relentless, the bleak mood underscored and yet transcended by Rodoreda's exquisite prose.

Early on it is apparent that the novel is a metaphor for oppression. Comparisons to THE LOTTERY are the most obvious at first, but the style and focus and depth are completely different. Jackson's citizens pay blind obedience to tradition--the power of the crowd subverts the individual. Rodoreda's novel illustrates allegiance to a town's customs of ritualized violence, too, but the citizens possess an individual, smug moral certainty. Sanctioned violence is executed with self-righteous authority.

Death and decay entwine with the natural bloom and symmetry of the environment, a pulchritude that twists around its tragedies. The winding wisteria is potently aromatic, and grows to wrench up houses; bees have a menacing consciousness; soap bubbles morph to glass.

"I stopped by the edge of the river and covered my ears with my open hands so I would not hear the quiet. I crossed the river again, swimming underwater because the bee was following me: I would have killed it if I could. I wanted it to be lost and alone in the dog roses where spiders lay in wait for it. On the other side of the river, I left behind the odor of caterpillar-engorged leaves and encountered the fragrance of wisteria and the stench of manure. Death in spring."

What a terrifying, disorienting, horrible, elegant story of exile, hope, and despair. Rodoreda's story has its genesis in her own experience, living as a Catalonian under the Fascist rule of Franco and later as an exile in France. Other writers, such as Carolina de Robertis, Junot Diaz, and Milan Kundera, have drawn from their personal experiences as citizens under regimes of terror. However, Rodoerda is largely unrecognized in the English speaking community. Martha Tennent exquisitely translated this book into English in 2009. Unforgettable and utterly bewitching, DEATH IN SPRING is alive with devastating and furious beauty--a mad, inflamed, yet crushingly nuanced allegory of atrocity, told with astonishing humanity.

[Maziyar Yf · Rating 2 out of 5]

مرگ به وقت بهار ، کتابی ایست از مرسه رودوریدا نویسنده اسپانیایی که به زبان باسکی می نوشته . کتاب او که در زمان دیکتاتوری فرانکو و تلاش های حکومت مرکزی برای نابود کردن جنبش استقلال باسک و محدود کردن زبان و فرهنگ باسکی نوشته شده ، به زندگی در سایه جهل ،تاریکی ، خرافات و شاید هم دیکتاتوری با نگاهی سورئال پرداخته . نویسنده این گونه کوشیده زندگی تلخ در جامعه ای تاریک باسک را شرح دهد .
رودوریدا تلاش کرده تا با زبانی شاعرانه و سرشار از توصیف ، احساساتی چون مرگ، خشم، نفرت و عشق را نشان دهد. این گونه در کتاب او ، مرزهای میان زندگی و مرگ، امید و ناامیدی، ظلم و عدالت نسبتا کم رنگ شده .
اما هیچ کدام از تمهیدات فوق ، مرگ به وقت بهار را جذاب ، خواندنی و گیرا نکرده . توصیفات کتاب گنگ ، مبهم و بی معنی بوده و به خواننده کمک برای ساخت دنیایی ذهنی نمی کند . مرگ به وقت بهار را شاید بتوان کتابی دانست که استفاده بیش از اندازه از سورئالیسم و ناتوانی نویسنده درایجاد ارتباط منطقی بین عناصر داستان ، آنرا به اثری ضعیف تبدیل کرده است .

[Gelareh Askari · Rating 2 out of 5]

چی بگم؟ انگار نویسنده چیزای خوبی توی ذهنش داشت اما نمیدونست چطوری بگه و شبیه خواب‌هام شده بود نتیجه. فکر نکنم چیزی ازش یادم بمونه

[Armin Ahmadianzadeh · Rating 4 out of 5]

عجب کتابی بود...
حقیقتش نمی‌دونم اصلا چی بنویسم براش، جزو کتابایی هست که بعد تموم کردنش نمی‌تونم بگم چی‌شد، چجوریه، یا اصلا خلاصه داستان دقیقا چیه. خودم هضم کردم محتوای کتاب رو ولی نمی‌تونم به‌بقیه اونطوری که خودم درکش کردم توضیح بدم. به‌همین خاطر، نمی‌خوام و شاید حتی نتونم نقدی بنویسم به‌این کتاب.
فضای دیستوپیایی(پادآرمان‌شهری)که مرسه رودوردا خلق کرده بود با بقیه فضا‌های پادآرمان‌شهری کا قبلا خونده بودم متفاوت بود. مترجم گرامی خانم انصار هم تو مقدمه‌شون گفتن که سبک این کتاب خاص هستش و با بقیه رمان‌های پادآرمان‌شهری متفاوت هستش.
تو بقیه رمان‌ها نمادهایی استفاده میشه که معمولا در پایان کتاب قابل درک هستن ولی اینجا با نمادهایی مواجه می‌شیم که حتی با پایان کتاب هم حداقل برای من قابل‌درک نبودن و همین قابل‌درک نبودنشون برام جذابیت بیشتری هم داشتن.
چندتا کلمه میگم که با شنیدن این کلمات من رو به‌یاد این رمان خواهند انداخت:
شور
سایه
خرافه
درخت
اقاقیا
رودخانه
زمان
دست
بهار
همینا فعلا یادم هست.
پیشنهاد می‌‌‌کنم کتاب رو بخونید، و حس می‌کنم که یا کتاب رو خیلی دوس خواهید داشت یا اینه ازش متنفر میشید. من جزو دسته اول بودم و خیلی زیاد دوستش داشتم.
اینم بگم که زمان و مکان معنای خاصی ندارن تو این داستان و اسامی زیادی هم نداریم تو شخصیت‌ها.

[Amirhossein · Rating 3 out of 5]

واقعا کتاب عجیبی بود. شاید بعد از آدم خواران عجیب ترین کتابی بود که خوندم. اونجا حداقل خود نویسنده پشماش از چیزی که نوشته میریزه ولی اینجا خیلی عادی توصیف میشه، انگار که جهان ما براشون عجیب و غریب باشه. درست مثل یک کابوس بود، همه صحنه ها رو می دیدم و اون حس وحشتناک رو می گرفتم ولی هی ادامه می دادم تا اینکه تهش با مرگ بیدار شدم.

بسیار نثر ساده ولی پیچیده ای داشت. پیچیده از این لحاظ که خیلی از کاراکتر ها و حیوانات و اتفاقات تو داستان باهمدیگه نمی خوند. از مهم ترین ویو داستان، یعنی رودخانه زیر شهر بگیر تا کوچیکترین، یعنی پروانه ها و زنبور ها. نماد های خیلی گنگ و پیچیده ای رو انتخاب کرده بود نویسنده که راستش من اکثرشون رو نفهمیدم. داستان در همین روی ظاهر به خودی خود عجیب بود؛ شاید هم تعجبی نداشت، بالاخره با زبان کاتالان در زمان ژنرال فرانکو نوشتن خودش یه کار بزرگیه، چه برسه بیای حرفات رو مستقیم بگی.

اسم کتاب خیلی وسوسه میکنه ادم رو به خوندن. کتاب رو که تموم کردم این تعریف رو برای اسم کتاب انتخاب کردم: نویسنده اینجا طبیعت رو نمی کوبه، عاشق طبیعت و ارزش های طب��عی هست منتهی بهار رو عامل بدبختی طبیعت میدونه. حتی بیشتر قسمت ها که داستان پیس بالا به خودش میگرفت، سریع از بهار رد میشد ولی بقیه فصل ها توضیحات شون طولانی بود(البته همه جا اینطور نبود)

دیالوگ های بین مرد(کاراکتر اصلی کتاب) و زندانی جز بهترین بخش های کتاب بودن. اتفاقات کتاب رو با یه تشبیه زیبا بیان میکنم، داری تو پیاده رو قدم برمیداری که یهو یه پیانو از بالا سقوط میکنه رو سرت، ولی پامیشی عادی دوباره به قدم زدنت ادامه میدی

[Paul Fulcher · Rating 4 out of 5]

On the other side of the river, I left behind the odor of caterpillar-gorged leaves and encountered the fragrance of wisteria and the stench of manure. Death in spring. I threw myself on the ground, on top of the pebbles, my heart drained of blood, my hands icy. I was fourteen years old, and the man who had entered the tree to die was my father.

Mercè Rodoreda is a novelist relatively unknown in the English-language literary scene, a function perhaps of her writing in Catalan. Jesús Moncada is, I think, the only Catalan author I have read previously (in translation of course) although Albert Josep Pla , Sánchez Piñol , and Jaume Cabré are all on my “to read one day” list.

She comes highly praised by no less than Gabriel Garcia Márquez for her most famous work, "La plaça del diamant" (translated as The Time of the Doves), described by Garcia Marquez as the most beautiful novel published in Spain since the Civil War (http://elpais.com/diario/1983/05/18/o...). The publishers blurb for this book also has him saying “Rodoreda had bedazzled me by the sensuality with which she reveals things within the atmosphere of her novels”, and that comment certainly seems a fitting summary of Death in Spring, her last novel and published posthumously.

My attention was drawn to the novel by reviews on two of my favourite literary blogs:
https://tonysreadinglist.wordpress.co...
http://mookseandgripes.com/reviews/20...

Death in Spring is a fantastical story full of atmospheric, vivid and sensory writing. Given the author’s life story, one naturally seeks the novel allegories for life in Catalonia under the Francoist regime (and indeed one tangential comparison that came to mind was Guillermo del Toro’s film Pan's Labyrinth) but there is no obvious specific correspondence, making the story far more universal.

It opens:
I removed my clothes and dropped them at the foot of the hackberry tree, beside the madman’s rock. Before entering the river, I stopped to observe the color left behind in the sky. The sun-dappled light was different now that spring had arrived, reborn after living beneath the earth and within branches. I lowered myself gently into the water, hardly daring to breathe, always with the fear that, as I entered the water world, the air — finally rid of my nuisance — would begin to rage and be transformed into a furious wind, like the winter wind that nearly carried away houses, trees, and people. I had sought the broadest part of the river, a place farthest from the village, a place where no one ever came. I didn’t want to be seen.

The 14 year-old young narrator, himself pursued by a strikingly persistent bee, follows his father into the forest where the latter seeks the tree where he must end his days:

As sparks flew from the forge, the blacksmith told me: you too have your tree, your ring, and your plaque. I did it when you were born. When someone is born, I make their ring and their plaque right away. Don't tell anyone I told you. All of us have our ring, our plaque and our tree. And at the entrance to the forest stand the pitchfork and the axe.

The village in which the characters live is full of odd rituals and superstitions: the men engage in frenzied bloody fishing, but then throw back rather than eat the dead fishes’ bodies; horses are kept but not used for labour but rather food; pregnant women are blindfolded in case they see another man and their unborn child takes on his features; the houses are painted pink each year, necessitating an strenuous journey into the mountains to retrieve the red powder needed:

the old men explained that the low wind on the Maraldina blew through the brush when no one was on the mountain. It carried souls that wandered the mountain with the sole purpose of creating fierce winds whenever we went in search of powder, rendering our work more arduous. The wind was telling us that ours was a senseless job, best left undone. Souls have no mouth, so they spoke to us through the voice of the wind.

But there is a sinister side to all of this, an air of fearfulness. Nature is both a beautiful but a disturbing presence, bees, butterflies that surround the tree of the dead, wisteria creeping sinisterly over walls.

In spring all the world is ill, plants and flowers are earth’s plague, rotten. The Earth would be calmer if it were green-less, without this fury, this blind will that consumes everything but craves more, the affliction of the green, so much greenness and poisonous colour.
[…]
The village was painted pink, yet people still grew anxious because of the horses, because of the prisoner, because of the news, because of Senyor who lived alone in the ivy-coloured cliff that late on summer afternoons looked like a wave of blood. And because of the Caramens, the shadows that crept amongst the shrubs, always threatening to attack the village.

One young man is chosen by lot each year and alone and naked, would swim under the village to the other side, to ensure that the village had not dislodged any rocks, that the village was not about to be washed away. Sometimes the man emerged with his face ravaged, sometimes ripped away. The disfigured men live amongst the community but are largely ignored and treated as non-people by the other inhabitants.

And when any villager is approaching death, the community fills their mouths with concrete to prevent their soul escaping: indeed it was this terrifying ritual the narrator’s father was trying to pre-empt as the novel opens, by bringing about his own death.

The village also has a prisoner, kept in a cage and gradually de-humanised: indeed he is only to be released when the villagers are convinced, for example by his horse-like neighing, that he is no longer human. The boy learns from a young age:

The village only punishes thieves, and it punished them by taking away their humanity.

But the prisoner tells the boy that he was imprisoned for a very different reason:

He told me you had to live pretending to believe everything. Pretending to believe everything and doing everything others wanted: he'd been imprisoned when he was young because he knew the truth and spoke it.

Stripping of desire is key to the rituals. For 50 years the boys of the village are sent, as a rite of passage, to battle an man with a cudgel who has lived in a cave for 50 years, his sole purpose in life. But the purpose of the ritual is not that the boys must win, rather than they will inevitably be defeated:

The boy returned to the village a different person. If his blood has boiled before, now it had grown calm.

As the prisoner tells the narrator:

That's why they are afraid. They are consumed by the fear of desire.

Works such as this can only be accessed by monolingual readers such as I thanks to the efforts of translators, and Martha Tennent is to be congratulated on her excellent translation.

Other useful reviews:
http://www.wordswithoutborders.org/bo...
http://www.bookslut.com/fiction/2009_...

[Antonio Luis · Rating 5 out of 5]

He ido relegando esta autora durante demasiados años! Es lo primero que leo de Mercé Rodoreda y me ha parecido devastadora y maravillosa, solo por el lirismo que mece la lectura con un ingenio que se desborda continuamente para embelarsarte y horrorizarte ya me ha parecido sobresaliente.
La narración se teje con un simbolismo increíble y oscuro, muy poético y disfrutable pero cerrado y opresivo, que ríete tú de Krasznahorkai.
Me habría encantado una lectura conjunta porque en cada página hay detalles simbólicos que pueden ser interpretados.

Lo conocemos todo a través del narrador, el niño, la mirada supuestamente inocente que observa las violentas tradiciones de un pueblo que asimismo le va moldeando, como a todos. Es una voz narrativa constante, no hay señales claras del paso del tiempo, el protagonista sigue creciendo dentro del mismo flujo narrativo, sin una estructura convencional ni transiciones explícitas. La narración en primera persona engaña con un tono uniforme durante toda la obra, muy poético y reflexivo, atemporal. Muestra una fusión de sus etapas vitales mezclando infancia y madurez, seguramente otro simbolismo para no asociar el crecimiento con la libertad.

Todos los personajes y las situaciones son profundamente simbólicos, algunos muy inquietantes, otros cargados de ambigüedad, pero todos vendrían a afirmar la opresión en roles definidos por una sociedad totalitaria. La figura patriarcal como orden establecido que sigue las tradiciones sociales por encima del individuo, la madrastra con esa “relación” mostraría la anulación de un amor libre, el encorsetamiento de la continuidad incluso afectivamente con un amor distorsionado e impuesto que sin embargo aparece como socialmente aceptado o natural. Todo apuntala la negación de la libertad y el miedo a apartarse de los roles impuestos (salvo en los hombres del bosque, que precisamente por eso son figuras marginales despreciadas en el pueblo). El hijo del herrero es un símbolo del individuo que no encaja con la norma colectiva y de ahí su destino trágico para reprimir cualquier desviación de lo esperado.

Como alegoría es una obra perfecta.

La vida se me había vuelto fea de tanto vivirla, dice el narrador hastiado. Aunque esa capacidad de observación ya va mostrando un punto de inflexión en su conciencia, que empieza a cuestionar algunas tradiciones estremecedoras, como puede ser esa “muerte por cemento” como costumbre local, entrecomillo alguna expresión por no ser más revelador, así se les sella la boca para que no escape su alma, un acto de represión absoluta incluso en la muerte, que además sufren como víctimas quienes han practicado esas mismas tradiciones en un círculo de obediencia ciega e inútil. Otro símbolo rotundo de la negación de la individualidad y la libertad, hasta en ese último suspiro. He tenido una pesadilla de lo que me impresionó…

Estilo alegórico y onírico para retratar la represión, la violencia institucionalizada, el miedo y la total negación de la libertad individual, en un mundo cerrado y sin salida, donde la familia fomenta la repetición deformada y perversa de los mismos roles, una herramienta esencial para aceptar y mantener ese orden social represivo. Cualquier intento de salirse de ese orden es violentamente castigado.

Es una fábula magnífica y oscura sobre cómo las sociedades autoritarias pueden deformar la vida cuando se organizan en torno al miedo y la obediencia, con un final existencialista: no puedes vencer al sistema, solo desaparecer o negarte a seguir participando.

[Beth Bonini · Rating 3 out of 5]

This short novel - barely more than a novella, really - is one of the titles in Penguin’s new European Writers series. It is quite unlike anything I’ve ever read, and really impossible to make sense of unless you are thinking about it in terms of an allegory. The writing is beautiful at times, but it employs repetition - both in description and phrase - to layer up a series of brutal, disturbing, dystopic images. I thought of the artistic technique of ‘impasto’ as a way of describing both that repetition and the very visual nature of the narrative. Death, disfigurement, torture, abandonment and rejection are constantly referenced, but they are also contrasted with images (the river, wisteria, trees, bees) from the natural world. It all takes place within a village, and is narrated by a young man who alternates (without strict adherence to chronology) between being a child and being a father. (Confusion of paternity is another of the book’s themes.) I didn’t much enjoy it, yet I admired it and recognised its power as a literary work. It’s the sort of book that is more satisfying to discuss, and attempt to make sense of, than actually read.

[Steve]

Mercè Rodoreda i Gurguí (1908-1983)

The trunks wore scabs of snow and ice that a dying ray of sunlight transformed into colors. From the highest branches hung glass twigs, glass stars and threads. The snow had turned to glass, glowing green and blue; a rose color filled our eyes until they almost died. We stayed until we too felt we were metamorphosing into trees. We could feel the frost-cold roots being born beneath our feet, growing, binding us to the ground. In the snow our feet were hard to lift; they felt lifeless. Before we crossed the bridge, we looked back, and all the forest was a forest of calm. From time to time snow tumbled from a branch, as though the branch had just taken a deep breath.


The grande dame of Catalan letters, Mercè Rodoreda, labored over her final, disturbing novel - La mort i la primavera, 1986 (available in English translation under the title Death in Spring) - off and on for twenty years, leaving it unfinished at her death from cancer in 1983 because she was unsatisfied with the ending.(*) Her editor made the choice to cut away the incomplete alternative endings found in the manuscript and conclude the published version with a chapter Rodoreda had completed but had found unsatisfactory as a closing.(**) What we have in La mort i la primavera is the dark story of a completely isolated mountain village lost from the rest of humanity in its own cruel illusion, a story in which the poetic gift I glimpsed in her earlier novel La plaça del Diamant is given full expression.

Although social conventions (and their associated myths of justification) provide a necessary order, form, even meaning to the individual's life within a society, they also necessarily limit that life, and one is led to the question "when is a society 'oppressive'?" It is evident that one is more free to think a society oppressive if one views it from without, but within every society I know of were/are individuals who found/find it to be oppressive.

After a lifetime of reading about the incredible variety of human societies that has pullulated on our precious Earth, the society Rodoreda has created in La mort i la primavera strikes me as fitting well within this panoply of human inventiveness, delusion and cruelty. Nonetheless, from the perspective of the societies of the readers of my words the forms of life of Rodoreda's village are disquietingly rigid, narrow and cruel.




Antoni Tàpies, Painting With Newspaper - 1964


These cruel, even horrible customs are related quite matter-of-factly, and one reads with increasing dread as the life in this village, perched precariously upon the debris of a mountain that collapsed across a now underground river which threatens to tear away the supporting rock and wash all to oblivion, emerges in its nightmarish consistency. Tentative signs of rebellion are quickly crushed by the majority so that acts of resistance must be either whimsical or extreme.

When Rodoreda's long exile during Franco's regime ended in the early '70's, she found that Catalonia had changed so much - not physically, but culturally - that her home town Barcelona seemed uncanny to her. This sense of alienation at home is central to the protagonist's consciousness, but in Rodoreda's village there is no real change, time is cyclical and eternal,(***) leading the nameless protagonist to muse:

I would have preferred her not to be born, because I knew what awaited her. Breathing. Only the chore and sadness of breathing and breathing, as things change from tender to dry, new to old, the night-moon that grows thin then swells, the fireless sun that lights up, the soughing of wind that transports, shatters, gathers, and drives away the clouds, raising and flattening the dust. Only the sorrow of going to sleep and waking up, feeling life without knowing where it comes from, aware that it will flee without knowing why it was given to you, why it is taken from you. Here you are: there is this and this and this. And now, enough.

There is only one way for him to remove himself from this endless nightmare. A most disconcerting, disquieting and hopeless text.


(*) Some background information about the author can be found in my review of her most famous novel, La plaça del Diamant.

(**) A critical edition was swiftly published in 1997.

(***) There are only two man-made instruments to measure time in the village: a tower clock without hands and a sundial without a center post.

[AmirHossein · Rating 4 out of 5]

«مرگ به وقت بهار» رمانی‌ست نمادین، شاعرانه و آزاردهنده؛ نقدی عمیق بر استبداد، همرنگی با جماعت، و خشونتِ عریانِ نهادینه‌شده در سنت‌ها؛ در فضایی کافکایی، کابوس‌وار و شبیه به نقاشی‌های دالی. داستان در روستایی بی‌نام و مرموز جریان دارد و به‌شکلی استعاری نحوه‌ی فروپاشی فردیت، تحت فشار سنت‌ها، هنجارها و قدرت‌های سرکوبگر را بازتاب می‌دهد.

با جست‌وجویی ساده می‌توان به تفسیرهای مختلفی از رمان دسترسی داشت، بنابراین در ادامه با تاکید بر خوانشی لکانی دست به تأویل می‌زنم.

امر خیالی/تصویری (The Imaginary)
از ابتدای داستان، حذف نام راوی و ابهام درحدود زمان و مکان، جهانی را خلق می‌کند که سوژه‌ی اصلی‌اش بی‌خواستگاه است، نامیده نشده و درحال کسب هویت از دیدن دیگران. راوی، بی‌‌آنکه درک روشنی از خود یا خواست خویش داشته باشد، در جهانی قدم می‌گذارد که زبان، قانون و به‌ویژه آیین‌ها پیشاپیش جای او را تعیین کرده‌اند.

امر نمادین (The Symbolic)
امر یا نظم نمادین در این رمان همان ساختار اجتماعی روستاست: مجموعه‌ای از قواعد و رسوم بی‌چون‌وچرا، که از طریق «دیگری بزرگ» (Big Other) یعنی نهادهای قدرت، سنت و جمع، بر سوژه تحمیل می‌شود. همانند کودک که از طریق زبان وارد نظم نمادین می‌شود و میل خویش را در ساختارهای از پیش تعیین‌شده می‌یابد، راوی نیز هویت خود را تنها از خلال مواجهه با آیین‌ها و مناسک خشن روستا بازمی‌شناسد. اما این نظم، به‌جای معنا، خلأ ایجاد می‌کند؛ و به‌جای میل، خشونت بازتولید می‌کند.

امر واقعی (The Real)
در این فضا، امر واقعی – یعنی آن چیزی که از معناگریزی بنیادین رنج می‌برد و نمی‌توان آن را به‌تمامی در زبان یا آیین فروکاست، آن‌چه حضورش احساس می‌شود اما دست‌نیافتی و ناشناختنی‌ست – در قالب مرگ، طبیعت، و بدن‌های شکننده نمایان می‌شود. تجربه‌ی رودخانه، قربانی شدن اسب، یا خفگی با سیمان، لحظه‌هایی هستند که راوی با امر واقعی روبه‌رو می‌شود؛ چیزی که زبان ناتوان است از بازنمایی‌اش، پس همواره در قالب اضطراب، تروما، و خشونت بازمی‌گردد.

اختگی نمادین‌
در این داستان، ساحت نمادینِ «اختگی» لکانی در قالب مواجهه‌ی سوژه با پدر، به مثابه‌ی منبع قانون، نام و ممنوعیت، حضوری سیال اما تعیین‌کننده دارد. پدر، چه به‌صورت غایب و مُرده و چه در مقام تجسمِ «دیگری بزرگ»، نقطه‌ای‌ست که میل در برابرش انقیاد می‌یابد و سوژه وارد فقدان می‌شود. در این ساختار، اختگی نه به معنای فقدان فیزیکی، بل به‌مثابه‌ی گسست بنیادین میان سوژه و ابژه‌ی میل ظاهر می‌شود؛ تجربه‌ای که از خلال ورود به زبان، قانون، و تکرار آیین‌ها بازنمایی می‌گردد. راوی، با مشاهده‌ی مرگ پدر و سپس هم‌ذات‌پنداری ناگزیر با رسوم خشن او، در معرض مواجهه‌ای قرار می‌گیرد که میل را نه از رهگذر تحقق، بل از خلال تعلیق و نابسندگی تعریف می‌کند. بدین‌ترتیب، پدر نه چونان حضور مقتدر، بل چون خلأیی نمادین عمل می‌کند که قانون بر پایه‌ی آن ساخته شده است، و سوژه، در گسست از میل و ورود به میدان دال‌ها، به‌ناگزیر با حقیقت اختگی چونان امکانِ بودنِ خود مواجه می‌شود.

رانه‌ی مرگ (Death Drive)
فروید در مقاله‌ی درخشان و ماندگارِ «فراسویِ اصلِ لذت» مفومی را معرفی می‌کند، به‌نام رانه‌ی مرگ. طبق نظر فروید، هر جانداری همواره در تلاش است تا به وضعیتِ سکونِ پیش از دمیده‌شدنِ حیات در وی برسد. از نظر لکان اما، رانه‌ی مرگ، نه گرایشی ساده به نیستی، بل کششی‌ست که سوژه را به فراروی از اقتصاد میل و بازگشت وسواس‌گونه به نقطه‌ی گسست بنیادین خویش رهنمون می‌کند؛ حرکتی قهقرایی که نظم نمادین را از درون تهی می‌سازد. برخلاف میل که در چارچوب قانون و دیگری بزرگ سازمان می‌یابد، رانه‌ی مرگ از بیرونِ این نظم می‌آید؛ از ساحت امر واقعی، که نه بازنمایی‌پذیر است و نه مهارشدنی. این رانه در تکرارهای مکانیکی، در آیین‌های فاقد دلالت، و در خشونت بی‌علت خود را نشان می‌دهد؛ گویی سوژه، در غیاب معنای پایدار، به انهدام به مثابه نوعی ساحت وجودی پناه می‌برد. در این معنا، رانه‌ی مرگ بیانِ حقیقتی است که خود را نه در گفتار، بل در شکست گفتار آشکار می‌سازد؛ حقیقتی که سوژه را در دل فقدانش تثبیت می‌کند.
در «مرگ به وقت بهار»، رانه‌ی مرگ به‌مثابه‌ی نیرویی زیرزمینی و ساختاردهنده، بر بطن زیست جمعی سایه افکنده است؛ نیرویی که نه در مخالفت با زندگی، بلکه در پس‌زنیِ قانونِ میل و شور هستی عمل می‌کند. روستای بی‌نام رمان، با آیین‌های تکرارشونده، خشونت‌بار و بی‌معنا، تجسم یک اقتصاد روانی‌ست که در آن سوژه‌ها در بند بازگشت بی‌وقفه به لحظه‌ی فقدان و فروپاشی‌اند. از منظر لکانی، این تکرار، نه از میل بلکه از رانه (drive یا بنا بر ترجمه‌ی خود لکان: pulsion) تغذیه می‌کند؛ میل به چیزی که هرگز قابل دست‌یابی نیست، و در مواجهه با آن، سوژه خود را در مرز میان نمادین و واقعی معلق می‌یابد. در این فضا، مرگ نه پایان بل قاعده است، و تکرار مرگ‌بار آیین‌ها ــ دفن در درخت، غرق‌کردن اسب، خفگی در سیمان ــ نه صرفاً روایت‌های محلی، بل پژواک‌های رانه‌ی مرگ‌اند: شور ناخودآگاه برای انحلال سوژه در آن چیزی که هر نظمِ معنابخشی را در هم می‌شکند.


بدین‌سان، «مرگ به وقت بهار» را می‌توان تمثیلی از گسست سوژه از مدار میل دانست؛ سوژه‌ای که در سیطره‌ی زبان و قانون، درهم‌تنیدگی با دال و دیگری بزرگ را تجربه می‌کند، اما در همین فرایند، از امکان تحقق میل به‌مثابه‌ی امری ساخت‌یافته در نظم نمادین محروم می‌ماند. آن‌چه باقی می‌ماند، نه میل بلکه بازگشت‌های نامنسجم، قطعه‌قطعه و ترومازده‌ی امر واقعی‌ است؛ گسست‌هایی که حقیقت را نه در مقام معنا، بلکه در هیئت شکاف، اضطراب و تهی‌بودگی به آگاهی سوژه می‌رسانند. این حقیقت، نه افقی برای رهایی، بلکه ژرف‌ساختی از بی‌قراری هستی‌شناسانه است؛ جایی که سوژه در مواجهه با حد مطلق زبان، به ویرانی خود وقوف می‌یابد.

[Just Sana · Rating 4 out of 5]

" پیش خودم میگفتم کاش به دنیا نمی‌آمد. تنها چیزی که انتظارش را می‌کشید اندوه خوابیدن و برخاستن و نفهمیدن زندگی بود، دانستن این که زندگی روزی از او خواهد گریخت، بی‌آنکه بداند اصلا چه شد که به او زندگی بخشیدند و چه شد که زندگی را از او دریغ کردند."

تازه تمومش کردم و الآن قلبم تیکه پارست...

چه دنیای عجیبی خلق کرده مرسه رودوردا. به شدت نزدیک و به همان شدت دور. به شدت جذاب و به همان شدت منزجر کننده. دنیایی پر از خرافات، پر از آدمای متعصبی که خوشی های کوچیکو ازت میگیرن و بهت میگن چطوری زندگی کنی. دنیایی پر از سختی های بی دلیل؛ پر از رسم و رسومات غیرقابل پرسش؛ و البته دنیایی پر از مرگ.

سمبل های خیلی جالبی داشت:
" دست"ی که نماد پیوند هاش بود تا جایی که دیگه دست خودشم نمیشناخت؛
"زمان"ی که خودش بود و داشت تموم میشد؛
"مرگ"ی که همان آدمی‌ست.

[Enrique · Rating 3 out of 5]

La imaginación desbordante de Rodoreda toma el control. Esta es, desde luego, la novela más críptica, y también porque no decirlo la más opaca de Rodoreda. Es la última en la que estaba trabajando y repasando en sus últimos días. Es la menos comercial, y la más lírica y críptica.

Aquí el simbolismo juega un papel importantísimo con relación al tema de la muerte. No tengo claro del todo lo que he leído, pero por momentos me ha entusiasmado (al comienzo). En otros momentos debo reconocer que me encontré perdidísimo y deseando terminarlo.

Aquí encontramos personajes verdaderamente siniestros, como el Herrero, un tipo que por momentos se me daba un parecido a tipos funestos de la literatura como el famoso Juez, de Meridiano de sangre. En torno a este líder funesto, parece desarrollarse todo un protocolo relacionado con la muerte, la violencia, la brutalidad de las gentes de un territorio que yo considero mítico.

En contra de esta tendencia, como digo, negra de la obra, hay otros personajes que ciertamente son luminosos (no sé si tanto como luminosos), lo cierto es que son más amables. El que más me gustó es el Prisionero, que juega el papel de la Razón en esta obra, alejado de lo mitológico y poético que rige el pueblo: "(...) el río es como un hombre. Siempre por el mismo camino señalado. Y si veces el río se derrama, como el corazón de un hombre cuando ya no puede más, una ley le vuelve a conducir".
El hijo del Herrero también me pareció un personaje singular, interesante.

También veo semejanzas e influencias sobre escritoras españolas contemporáneas como Cristina Sanchez Andrade, mucho de esos mundos mágicos de esta magnífica autora, creo que tienen como madre a Rodoreda.

Algo que no me gustó nada fue la edición antiquísima que manejé que es la primera edición que salió en castellano de 1986 de Seix Barral, que tenía fallos de traducción, fallos tipográficos y gramaticales.

Tal vez en otro momento le dé otra oportunidad, porque noto que algo se me ha escapado.

[Fatemeh · Rating 4 out of 5]

مرگ‌ به وقت بهار با فضایی آروم و لطیف شروع می‌شه، اما خیلی زود می‌فهمی زیر این همه لطافت، یه دنیای تاریک و سنگین خوابیده.

چیزی که برام توی این رمان خیلی پررنگ بود، استفاده عجیب و شاعرانه از طبیعته برای رسوندن مفاهیمی که ابداً شاعرانه و زیبا نیستن؛ رودخونه، زنبور، پروانه، درخت اقاقیا… فقط توصیف منظره نیستن،.زبانی هستن برای گفتن چیزایی که مستقیم نمی‌شه گفت. توی این دهکده‌ی پر از سکوت، طبیعت داره داستان خودش رو تعریف می‌کنه.از گذر زمان، از ترس، از مرگ، از زندگی‌ای که داره کم‌کم از بین می‌ره…

در ظاهر، با داستان پسری نوجوان طرفیم که کم‌کم وارد دنیای بزرگ‌ترها می‌شه.ولی هر چی جلوتر می‌ری، بیشتر حس می‌کنی داری پا تو یه دنیای بسته و کنترل‌شده می‌ذاری، یه جامعه‌ی تمامیت‌خواه که مثل یه ماشین از آدما استفاده میکنه. تو این فضا، کسی که بخواد متفاوت فکر کنه یا حس کنه، یا حتی عاشق بشه، باید تاوان بده. شور زندگی تو این دهکده یه چیز ترسناکه که دیر یا زود سرکوب میشه.عشق، میل، حتی فکر کردن بیش از حد، چیزایی‌ان که خطرناک به حساب میان.

نکته‌ی دردناک داستان اینه که حتی کسانی که نمی‌خوان همدست این سیستم باشن، چون کاری نمی‌کنن، عملاً دارن بهش خدمت می‌کنن. قهرمان داستان شاید دلش بخواد کاری بکنه، ولی اونم تو همون جریانه و خودش رو بی‌دفاع می‌بینه.

یه بخش جالب دیگه هم زندانه؛ جایی که توش آگاهیه، یا حداقل تلاش برای آگاه شدن. اما اونم در زنجیره، جدا از بقیه اهالی دهکده، که مبادا “فکر” به بقیه سرایت کنه…

با همه‌ی این تاریکی‌ها، کتاب یه خیال‌انگیزی و نثر شاعرانه‌ی خاصی داره که حقیقتاً جذابه. خط به خطش مثل شعره.

برای من خیلی جذاب و خاص بود اما برای پیشنهادش احتیاط میکنم، مخصوصاً برای کسی که روحیه‌ی حساس‌تری داره.

[Reza Ng · Rating 2 out of 5]

یه کتاب بی سر و ته بی خود به درد نخور .هر کتابی این بوک بلاگرا گفتن فوق العادس عالیه .نخرید به درد نخوره قطعا .این همه کتاب هست .چه کاریه آدم به حرف به این بوک بلاگرا گوش بده .من خواندم شما نخوانید

[Sevin · Rating 5 out of 5]

مرگ از کجا آغاز میشود از روی پوست یا از زیر ان؟

[Mohsen.khan72 · Rating 3 out of 5]

خوب این کتابو من خوندم در درجه اول باید بگم که خوندن این کتاب فقط و فقط به واسطه معرفی چند تا از بوک بلاگرها بود و اصرارشون به اینکه این کتاب خوبیه!
دلیل این همه اصرار به خوندن این کتاب رو من متوجه نشدم که چرا توی فضای مجازی یک مدت خیلی کوتاه خیلی زیاد این کتاب پشت سر هم تبلیغ می‌شد و راجع بهش صحبت می‌شد... بعد خوندن متوجه شدم که خیلی از کتاب‌های توی این سبک هستند که شاید از این کتاب بهتر باشند و توی رتبه‌های بالاتری قرار بگیرند!
اما خوندن مرگ به وقت بهار رو به کسایی که این سبک کتاب رو دست دارند پیشنهاد میدم.
کتاب راجع به جامعه بدوی و بسته و خرافاتیه که یک سری عقاید، یک سری تفکر و یک سری ذهنیت‌های غلط دارند... جالب ترینر قسمت این قضیه اینه که توی صفحات ۱۳۷ ۱۳۸ نویسنده میاد از زبون پسر آهنگر فلسفه و در واقع دلیل غلطی که پشت این عقاید خطرناک و بدوی وجود داره رو بازگو می‌کنه که این توی نوع خودش خیلی برام جالب بود.
اما یه سری چیزها بود که به نظر من خوب پرداخته نشده و یا نویسنده سعی در پرداختن به اون‌ها نداشت مثل وجود نگهبان‌ها، این نگهبان‌ها دقیقاً از چی حفاظت می‌کردند این جدا، شرحی راجع به اینکه این روستا توی چه موقعیت زمانی واقع شده که این حجم از بدوییت این حجم از عقاید خرافی عجیب غریب درش واقع هست و چرا این همه از علم دورن؟
می‌شد گفت این کتاب یک پادآرمانشهر اجتماعی بیشتر تا سیاسی چون توی فضای مجازی یک مدت خیلی از عزیزان متفق القول بر این بودند که این کتاب پادآرشهری سیاسی اجتماعی اما به نظر من اون وجه اجتماعیش خیلی پررنگ‌تره.
در هر صورت من این کتاب رو خیلی خاص نمی دونم! شاید اگر با ذهنیت بکر و بی جهت سمتش میرفتم خیلی از ایده کتاب و تفکرات عجیب اون دهکده بیشتر خوشم نیومد و شوکه میشدم.

[Amin · Rating 3 out of 5]

مرگ به وقت بهار تموم شد، اول از همه اینو بگم که این کتاب به شدتتتتت کتاب دارک و سردیه و خوندنش واقعاااا سخته و حوصله خیلی خیلی زیاد می‌خواد.
این داستان مثل داستان ١٩٨۴ از جورج اورول و فارنهایت ۴۵١ از رد بردبری یه داستان دیستوپیاییه که هدف از خلق دیستوپیا یا همان پادآرمان شهر هشدار به خواننده است. در چنین داستانی، نویسنده تصویری وحشتناک از دنیا را پیش چشم خواننده ترسیم میکند که نتیجه‌اش افول انسان است؛ چه این افول اخلاقی باشد چه اجتماعی و یا حتی سیاسی. (از مقدمه کتاب، به نظرم اول کتابو بخونین بعد مقدمه:))
نظر خودم: خیلی کتاب متفاوتیه جدی شبیه هیچکدوم از کتابایی که خوندم نیست واسه همین یکم درکش واسم سخت بود و گیچ بودم بعد تموم کردنش، ولی حالا که دوباره مقدمه رو خوندم و در موردش با دوستم حرف زدم یکم از گیجیم کم شده و بیشتر کتاب رو دوست دارم، وایب و فضای این کتاب انقدررر عجیب و وحشتناکه که بعید می‌دونم هیچوقت یادم بره، وقتی داشتم میخوندمش راستش اصلاً ازش لذت نبردم که نباید هم می‌بردم چون هدف نویسنده اینه که مارو بترسونه و کارشو به خوبی انجام داده به نظرم، در کل کتاب خوبی بود و پیشنهادش می‌کنم.

[Jonathan Pool · Rating 4 out of 5]

There seem to be two schools of thought regarding Death in Spring.
Given the Catalan nationality of Merce Rodoreda, and the time in which the book was written, it’s not unreasonable to find meaning that is anti Franco, expressed in an allegorical form.
There’s also a reading which focuses on a more literal, dystopian world offset by the wonders of nature.
I took a bit of both interpretations from the book, and once I had fathomed how to approach it, it was a memorable and worthwhile read.

Of Fascism
“You had to live pretending to believe everything.... and doing everything others wanted”(81). The wisdom of the caged prisoner.

The same prisoner reflects on his incarceration:
“they punished them by taking away their humanity”(62)

Local Folk Lore; A Dystopian way of life
• children locked in cupboards while parents go off into woods; almost suffocate. Grimm’s fairy tales comes to mind.
•  Man in cave with cudgel fighting, and battering a succession of village boys and changing their lives in the process. This is almost the stuff of Arthurian legend; the rites of passage which different societies require of their youth
• Equines are particularly harshly dealt with. Horses are routinely bred for slaughter, and balls of their fat hand from ceilings; all parts of their bodies are consumed.
• Cement is used to forcibly prevent the release of the soul from the body (shades of Nineteen Eighty Four and control of the ephemeral thoughts and the spirit as the ultimate control by the state)

Nature and enduring life
Amidst the strange customs, and the sense of death at every turn, Rodoreda writes, and contrasts great beauty, and symbolism:

Wisteria. Appears regularly. The wisteria meaning and symbolism historically speaks of the ability for the heart to endure in spite of loss. Its willingness to live regardless of sorrow is a testimony for hope. It is able to live through mistreatment and harsh conditions. European families mark the ages of generations passing with the growth of this vine, and so the vine embodies an essence of immortality.

Bees.The practice of preparing a tree trunk in anticipation of swarming bees is common; trees play an important mortality role in Death in Spring.
Bees feature in antiquity- Egypt

Butterflies One of the most symbolic insects, butterfly symbolism represents personal transformation. Primarily, they are associated with allegories of transformation and change, during periods of renewal and rebirth

The natural world sends very clear messages during this time of the fascist constraint in Franco's Spain.

I came to this book as a consequence of its selection by my local Waterstone’s monthly book club. Of the fifteen of us there were two advocates, while for the remaining of readers Rodoreda was generally received with bafflement! Next month we return to the safety of Anne Tyler!!

[Amir Salar Hassanloo Khamseh · Rating 4 out of 5]

دوستم آرمین گفت بعد خوندن کتاب یا عاشقش میشی یا ازش متنفر میشی... دوست دارم اینجوری تصحیحش کنم؛ در حین خوندن کتاب مدام عاشقش میشی و ازش متنفر میشی.

[Markus · Rating 5 out of 5]

Wäre ich nicht sicher, ein Buch gelesen zu haben, ich würde glauben, aus einem Fiebertraum erwacht zu sein. Ein Dorf mit rosa Häusern, Zürgelbäume, überall Glyzinien, Bienen und Schmetterlinge, und mitten in dieser Pracht ein Menschenschlag, wie aus einem noch unentdeckten mittelalterlichen Land. Blutige Riten und Gebräuche bestimmen das Leben der Bewohner von der Geburt bis zu ihrem Tod: der Zementmann füllt dem Sterbenden Zementbrei in die Atemwege, damit seine Seele nicht entweichen kann, dann wird sein Körper im Friedhofwald in einem ausgehöhlten Baum bestattet und der Stamm wieder verschlossen.

Die Bewohner des Dorfes haben keine Namen. Sie heißen der Zementmann, der Blutmann, der Mann mit der Keule oder der Gefangene. Überhaupt ist man der Ungewissheit ausgesetzt, denn der Erzähler ist ein Junge aus dem Dorf, und er spricht so unbedarft wie die Phänomene der Welt auf seine Sinne treffen: der Baum, der Fluß, bei den hohen Steinen oder den niederen Steinen. Man würde gerne mehr über diese geheimnisvolle Gesellschaft wissen, Hintergründe erfahren, doch alles, was der Erzähler nicht direkt und sinnlich wahrnimmt, bleibt verborgen. Wenn der Junge dann seinen erwachenden Geist zur Deutung der Welt befragt, entsprechen die Antworten seinem jugendlichen Alter und seiner Ursprünglichkeit. Seine Gedanken bestechen zwar durch ihre naive Poesie, lassen uns jedoch im Dunkeln.

Mercè Rodoreda war gut bekannt mit Joan Miró und eine Wesensverwandtschaft ihrer Sprache mit der Bildersprache des Malers, die in der katalanischen Volkskunst wurzelt, erscheint mir offensichtlich. Die Objekte auf den Bildern Mirós sind präzise umrissen und klar, sie stehen für sich wie sie sind und sind trotzdem von einer archaischen Magie.

Joan Miró, Paysage Catalan (Le Chasseur)

Der Zementmann und der Blutmann sind für den Erzähler so selbstverständlich, dass es nichts zu erklären gibt. Für den Leser ist das unbefriedigend und macht die Sache zugleich interessant. Es entsteht ein sehr intensives Gefühl gleichzeitiger Unerträglichkeit und Faszination, was durch den Zwiespalt der Bilder noch verstärkt wird: überbordende Naturschönheit versus Grausamkeit und Schrecken, Blüten und Blut, Frühling und Tod.

So wie diese Welt im Grunde ist, zwiespältig, unverständlich, aber sehr erlebbar. Es sind die Leerstellen, das Ungesagte und Unbenannte, das auf seine eigene Weise aus der Tiefe heraus wirkt und tatsächlich wird. Der Text ist obskur, er verunsichert und verstört und macht dadurch die Unsicherheit und Verlorenheit, mit der wir den Kräften des Lebens und des Todes ausgeliefert sind, unmittelbar spürbar. Was Mercè Rodoreda hier mit Fiktion macht, ist gewaltig und beunruhigend. In ihrem Nachwort bemüht die Übersetzerin das Wort "Zumutung", was ich sehr treffend fand. Denn wenn man das im eigentlichen Sinn versteht, ist dieses Buch eine Zumutung, so wie uns das Leben selbst zugemutet wird.

Bloß diese Mühsal, einzuschlafen und aufzuwachen und ein Leben zu empfinden, von dem du nicht weißt, woher du es hast, und das rasch vergeht, ohne daß du weißt, warum man es dir gab und warum man es dir nimmt. Da, nimm, das und das und das. Und jetzt genug.

[Rahele · Rating 3 out of 5]

ظاهرا میشه یک کتاب رو دوست داشت و همزمان از اون متنفر بود. احساسات متفاوت و جالبی و رو موقع خوندنش تجربه کردم و درنهایت ازش لذت بردم. بخش‌هایی از کتاب هم هنوز برام مبهم باقی مونده و نمیدونم از ترجمه‌ کتاب بوده یا قلم نویسنده.

[N · Rating 5 out of 5]

This has been one of the strangest and most terrifyingly gruesome reading experiences. It's a dystopian tale of a 14-year old boy having an affair with his childlike and young stepmother who witness many brutalities and rituals of sacrifice and senseless death that takes place in an unnamed town. Rodoreda's writing is merciless and spare, yet hauntingly gorgeous that will linger.

[Sahar · Rating 5 out of 5]

«اگر تمام عمر باورت شود که رودخانه می‌خواهد دهکده را با خودش ببرد، دیگر به هیچ‌چیز دیگری فکر نمی‌کنی. زجر و عذاب را از خودت دور کن، اما کاری با شور نداشته باش، بگذار بماند، شور است که آدمی را زنده نگه می‌دارد. برای همین است که می‌ترسند. تمام فکر و ذکرشان ترس از شور زندگی‌ است. می‌خواهند زجر بکشند تا حواس‌شان پرتِ شور زندگی نشود. در بچگی ناقصت می‌کنند و ترس می‌اندازند به جانت‌. شور است که آدم را زنده نگه می‌دارد، برای همین هم در بچگی می‌کشندش، تا هیچ در ذهن باقی نماند، و وقتی آدم بالغ می‌شود...»

مرگ به وقت بهار از اون کتاب‌هاست که توی خوانش‌های بعدی هم چیزهای زیادی برای ارائه داره‌. حس می‌کنم وقتی دوباره بخونمش نکاتی توجهم رو جلب کنن که شاید این بار خیلی ساده ازشون گذشتم و مطمئنم یه سری چیزها هم هست که ممکنه هیچ‌وقت درست درک‌شون نکنم!
راوی کتاب پسر نوجوونیه که ساکنِ دهکده‌ی دور افتاده‌ای در کوه‌های کاتالونیاست. دهکده‌ای که ارتباطی با دنیای بیرون نداره. جایی که مردمش کورکورانه از رسم و رسوم‌های عجیب و غریب و بی‌رحمانه پیروی می‌کنن و حتی زحمتِ اینو به‌ خودشون نمیدن که لحظه‌ای این رسم و رسومات رو زیر سوال ببرن. داستان از جایی شروع میشه که این پسربچه پدرشو از دست میده و حالا باید تنهایی زندگی خودش رو توی این جامعه متعصب و ظالم پیش ببره. این کتاب برگرفته از تجربه شخصی رودوردا از زندگی تحت حکومت دیکتاتوری فرانکو و فاشیسم اون دوران و فشار و سرکوبیه که متوجهِ اقلیتِ کاتالان‌ها بوده. به قول مترجم کتاب توی سرتاسر تاریخ ادبیات دیدیم که هروقت نویسنده‌ای از اوضاع جهان به تنگ میاد، جهانی رو ترسیم می‌کنه که حکومت نتونه انعکاس تصویر خودش رو در اون بازبشناسه و رئالیسم جادویی عرصه‌ای شده تا نویسنده‌ها بتونن دور از نگاه کنترلگر سیاست‌مدارها بنویسن و صداشونو به گوش مردم جهان برسونن و رودوردا هم از مهم‌ترین نویسنده‌هایی بود که به این کاروان پیوست.

+ خوندن کتاب به دلیل اتفاقات ناخوشایندِ شخصی، زیادی طول کشید اما باید بگم تمام این مدت حتی روزهایی که سراغش نمی‌رفتم هم فکر و ذهنم رو مشغول خودش کرده بود و هنوز هم منو رها نکرده! چقدر خوشحالم که فرصت خوندش برام فراهم شد.

[Maral · Rating 4 out of 5]

تجربهٔ زیستن در دنیایی را پیدا کردم که وجود خارجی ندارد. زمان و مکان ندارد. آدم‌هایش عجیب‌غریب‌اند. حتی حیوانات حاضر در داستان هم عجیب‌اند. انگار‌ چیزی نمی‌فهمی‌ و این نفهمیدن بیشتر به خواندن ترغیبت می‌کند. همین گنگی و عجیب‌‌غریب بودنش باعث شد هم دوستش داشته باشم و هم نه.

[Trotalibros · Rating 4 out of 5]

Una joia estranya, fosca i misteriosa. Si Rodoreda hagués acabat la seva obra més kafkiana n'estic segur que tindria les cinc estrelles.

[M&A Ed · Rating 4 out of 5]

داستان از زبان پسری نوجوان روایت می‌شود که در روستایی کوهستانی و منزوی زندگی می‌کند؛ جایی که مردم آن به آیین‌ها و سنت‌های خشونت‌بار و عجیب پایبندند. از جمله این رسوم می‌توان به دفن مردگان در درختان توخالی، زندانی کردن کودکان در کمدها هنگام مراسم مرگ، و انتخاب سالانه مردی برای شنا در زیر رودخانه اشاره کرد؛ کاری که معمولاً به مرگ یا نقص عضو او منجر می‌شود.
در پایان داستان، راوی نوجوان دست به خودکشی می‌زند و به یک «راوی مرده» تبدیل می‌شود. این پایان‌بندی، که در نسخه‌های اولیه نادیده گرفته شده بود، بعدها به عنوان یک مونولوگ پس از مرگ در ضمیمه‌ها گنجانده شد و تفسیری تازه از رهایی فرد از جامعه‌ای سرکوبگر ارائه داد.
این رمان با زبانی شاعرانه و سرشار از استعاره‌ها و نمادها نوشته شده است. رودوردا در این اثر، جامعه‌ای پادآرمان‌شهری را به تصویر می‌کشد که در آن سنت‌ها به ابزار سرکوب و کنترل تبدیل شده‌اند. رمان به مضامینی چون مرگ، خشونت، آزادی فردی و تأثیر جامعه بر فرد می‌پردازد. برخی منتقدان آن را نقدی بر نظام‌های توتالیتر و تجربه رودوردا از تبعید پس از جنگ داخلی اسپانیا می‌دانند.

[Nrgs · Rating 3 out of 5]

«با دست گوش‌هایم را گرفتم تا سکوت را نشنوم.»

کتاب عجیبی بود وحس وحال عجیبی به من داد ممکنه یک سری از کارهای این دهکده خیلی برای ما عجیب بیاد ونتونیم درک کنیم که چرا همه پذیرفتنش ومخالفتی ندارن باهاش
ولی ایا تو جامعه خود ماهم اینجوری نیست؟ اگر اشنا زدایی کنیم واگر یکی بیرون از این واقعیت به جامعه کنونی ما نگاه کنه همین حسی رو میگیره که ما نسبت به این دهکده داشتیم وچقدر کارهایی رو بی دلیل پذیرفتیم وانجامش میدیدم
کتاب ادم رو به فکر عمیقی فرو میبرد و صادقانه بگم حس میکنم شاید هنوز اونقدر توانایی درک کتاب رو نداشتم وسالها بعد باید دوباره باز خوانیش کنم🤎



«زجر و عذاب را از خودت دور کن، اما کاری با شور نداشته باش، بگذار بماند، شور است که آدمی را زنده نگه می‌دارد. برای همین است که می‌ترسند
تمام فکر و ذکرشان ترس از شور زندگی است. می‌خواهند زجر بکشند تا حواسشان پرتِ شور زندگی نشود...»


«گفت باید در زندگی چنان وانمود کنی که هر حرفی را باور می‌کنی.
وانمود کنی که هر حرفی باورت می‌شود و هر چه دیگران بخواهند انجام می‌دهی؛ جوان بود که زندانی‌اش کردند چون حقیقت را می‌دانسته و آن را فاش کرده است.
نه حقیقتِ مردانِ بی‌چهره را!
آن حقیقتِ اصلی را»


«کم کم همه‌چیز تغییر کرد، همه‌چیز محو شد، خراب شد. همه‌چیز از بین رفت، انگار پس از رنجی بزرگ، عذاب دور به نظر می‌رسید، درد فاصله می‌گرفت و آن‌قدر دور می‌شد که می‌شد راحت تر تحملش کرد.»

[Emmeline · Rating 3 out of 5]

A dour allegory of life under a dictatorship from Catalonia’s most famous 20th century novelist. Such is her fame here that on holiday this week with six people, four had read this book. Three of us thought it interesting but flawed, the fourth remembered it as an electrifying reading experience.

Rodoreda’s largely realist novel of the Spanish Civil War, In Diamond Square, is a masterpiece little known in the English world (and not served by the misleading cover art of the most recent English edition), so I was excited to read this (the Penguin edition also has mystifying cover art). They are very, very different, and this story has its champions, but ultimately it didn’t quite work for me.

A nameless boy lives in a nameless Pyrenean village surrounded by nameless people. The dead are buried in trees with their mouths filled with cement to prevent their souls escaping. Prisoners, pregnant woman and children are subject to strange rituals. There are menacing birds and plants. Our protagonist must come to grips with the unrelieved ugliness and cruelty of life, and with the ways in which the complicity of the villagers perpetuates needless suffering.

They don’t see this, but what I speak is true. They believe they must swim under the village and must die in doing so. The village can only be settled above the river, instead of at Pedres Altes or by the forest; the cemetery only placed at the edge of Maraldina…. The watchmen are on guard, but what they are on guard against is nowhere to be seen. They continue to mutilate men because they say two shadows once joined together. It’s fear. They want to be afraid. They want to believe and they want to suffer, suffer, only suffer…. If the rocks and the water rip away your face, it’s for the sake of everyone. If you live with the belief that the river will carry away the village, you won’t think about anything else.

There are echoes of Shirley Jackson, and it also reminded me of Guy Maddin’s very strange mountain-village movie Careful but ultimately this novel felt unfinished. In fact, it was unfinished at the time of Rodoreda’s death. It’s not unfinished in terms of story: there’s a quite successful circular nature to how things are wrapped up, but it feels like Rodoreda does not have full control of her material, like she might chip away at it further and boil it down to its essentials.

The reader’s experience will likely depend on how they warm to the novel’s style. It is strong on disquieting images and nature subverted into monstrosity. My friend Lana wrote a wonderful mini-review that captures how the current of this book can carry you away.

Personally, it’s not my favourite style. Rodoreda is well worth reading, but this may not be the place to start for most readers. Apart from In Diamond Square, A Broken Mirror and Aloma (not available in English) come highly recommended.

[Hanieh · Rating 5 out of 5]

مرگ به‌وقت بهار، روایت مردمان دهکده­‌ای است با آیین­‌های عجیب و منحصربه­‌فرد. جایی که مردمش، هر بهار تمام خانه­‌هارا به رنگ صورتی درمی­‌آورند و زمستان هر سال، با بارش باران، آن رنگ شسته شده و از بین می­‌رود. از آنجایی که دهکده برروی رودخانه بنا شده، باید هر ساله مردی داوطلب شود تا به رودخانه رفته و از زیر دهکده عبور کند تا با این کارش نشان دهد که هیچ سنگی جابجا نشده و آب قرار نیست دهکده را ببرد. وقتی شخصی درحال مرگ است و دارد نفس­‌های آخرش را می­‌کشد، برای اینکه روحش از بدنش پرواز نکند، درون بدنش را پر از سیمان می­‌کنند و جسدش را درون درخت می­‌گذارند. این­‌ها همه بخشی از سنت­‌های دیرینه­‌ای است که مردم جامعه کورکورانه و بدون فکر به آن­ها پایبندند و هیچ­کس به این آداب و رسوم اعتراض نمی­‌کند. داستان از زبان پسربچه چهارده ساله­‌ای روایت می­‌شود که در مرکز این اتفاقات قرار دارد و درتلاش است که به این رسومات پایان دهد. این کتاب که به سبک رئالیسم جادویی نوشته شده، حاصل بیست سال تلاش نویسنده بوده و از آنجایی که در زمان مرگش، هنوز از پایان­‌بندی آن راضی نبوده و دو سال بعد از مرگش به همان شکل به چاپ رسیده، برخی معتقدند که مرگ به­‌وقت بهار، ناتمام است. همچنین، برخی معتقدند از آنجایی که رودوردا در دوران دیکتاتوری ژنرال فرانکو می­‌زیسته، قصد داشته در این رمان پادآرمانشهری، شرایط حکومت­‌های کنترلگر را به­‌تصویر کشد.