What do you think?
Rate this book
Aminadab
The world of Aminadab, Maurice Blanchot's second novel, is dark, bizarre, and fantastic. Reminiscent of Kafka's enclosed and allegorical spaces, Aminadab is both a reconstruction and a deconstruction of power, authority, and hierarchy. The novel opens when Thomas, upon seeing a woman gesture to him from a window of a large boarding house, enters the building and slowly becomes embroiled in its inscrutable workings. Although Thomas is constantly reassured that he can leave the building, he seems to be separated forever from the world he has left behind. The story consists of Thomas's frustrated attempts to clarify his status as a resident in the building and his misguided interactions with the cast of sickly, depraved, or in some way deformed characters he meets, none of them ever quite what they seem to be. Aminadab, the man who according to legend guards the entrance to the building's underground spaces, is only one of the mysteries reified by the rumors circulating among the residents.
Written in a prose that is classical and at times lyrical, Blanchot's novel functions as an allegory referring, above all, to the wandering and striving movement of writing itself.
Written in a prose that is classical and at times lyrical, Blanchot's novel functions as an allegory referring, above all, to the wandering and striving movement of writing itself.
- GenresFranceFictionLiterature
202 pages, Paperback
First published January 1, 1942
11 people are currently reading
318 people want to read
About the author
Maurice Blanchot
146 books603 followersMaurice Blanchot was a French philosopher, literary theorist and writer of fiction. Blanchot was a distinctly modern writer who broke down generic boundaries, particularly between literature and philosophy. He began his career as a journalist on the political far right, but the experience of fascism altered his thinking to the point that he supported the student protests of May 1968. Like so many members of his generation, Blanchot was influenced by Alexandre Kojeve's humanistic interpretation of Hegel and the rise of modern existentialism. His “Literature and the Right to Death” shows the influence that Heidegger had on a whole generation of French intellectuals.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
April 15, 2011
Published in 1942 Vichy France, Blanchot's second novel is a suitably constricted affair: a densely philosophical, soliloquy-heavy contemplation of existence, language, and narrative, and the seemingly hopelessness of finding any meaning in any of these.
Following a glimpse of a gesture through a window that he interprets as an invitation, Thomas (a protagonist as viewpoint practically without context) is drawn into the cryptic, shifting spaces of an indecipherable boarding house. Mechanistic, arbitrary, bleak, contradictory -- a shaky construction of words and vaporous law that follows Kafka, parallels Beckett, and perhaps foresees elements of Robbe-Grillet. Despite the anti-narrative nature of a story that takes great pains to describe itself as unintelligible to anyone, the story itself was oddly compelling. As the translator observes, Thomas is on a quest that gives a surprisingly strong narative center to the book, and particulars of the endless, labyrinthine house that seems to encompass a complete universe appeals to the Borges-craving parts of my brain. Its favoring of long, dense monologues over action can breed tedium at times, but each part is a mysterious facet of the indistinct, shifting larger allegory.
At other times he would not have missed a word. But his experience had taught him already that the inhabitants of this house did not always tell the truth and that even when they were not lying, their words were rarely of any use. Besides, he could not have understood these words; they were spoken in a tone that stripped them of all sense; no meaning could correspond to an expression of such great sadness; for them to carry so much despair, they had to be deprived completely of the unburdened clarity contained in an intelligible word.
Following a glimpse of a gesture through a window that he interprets as an invitation, Thomas (a protagonist as viewpoint practically without context) is drawn into the cryptic, shifting spaces of an indecipherable boarding house. Mechanistic, arbitrary, bleak, contradictory -- a shaky construction of words and vaporous law that follows Kafka, parallels Beckett, and perhaps foresees elements of Robbe-Grillet. Despite the anti-narrative nature of a story that takes great pains to describe itself as unintelligible to anyone, the story itself was oddly compelling. As the translator observes, Thomas is on a quest that gives a surprisingly strong narative center to the book, and particulars of the endless, labyrinthine house that seems to encompass a complete universe appeals to the Borges-craving parts of my brain. Its favoring of long, dense monologues over action can breed tedium at times, but each part is a mysterious facet of the indistinct, shifting larger allegory.
Thomas did not understand everything he saw and would have needed some explanation. But the pleasure he took in observing was all the greater.
June 12, 2019
A man walking in the street looks up and sees a girl make a sign to him from the window of a house. He enters the house. The rest of the novel takes place inside this labyrinthine structure inhabited by an array of odd characters. The man, Thomas, is soon handcuffed to another younger man later referred to as Dom. For much of the book they are linked, which makes navigation difficult to say the least. Dom doesn't say much nor does he initially help Thomas in his efforts to decode the ways of the house. So Thomas drags Dom around as he interacts with tenants and staff of the house, each of which has certain details and anecdotes to share regarding the rules and goings-on in the house. This information comes out in the course of long conversations, most of which are dominated by extensive monologues on the part of the tenants and staff. Thomas occasionally interjects, often to plead ignorance. Eventually Thomas becomes embroiled as a witness to a dispute involving two 'domestics' and this role changes his status in the house. Soon Dom is inexplicably freed from bondage to Thomas and disappears but later returns to Thomas in a surprising role.
At times the novel feels like a meditation on the hazards of living in perpetual dissatisfaction. None of the tenants are content with their status. Everyone, including Thomas, is searching for something out of reach-- an ideal that does not exist. They are hampered by the rules of the house, which are nonsensical and ever-changing. Everything is illusory. But there is so much going on in the novel that one cannot reduce it to a single meaning. It's also hard not to consider Kafka's novels The Castle and The Trial while reading. But while Blanchot is operating on a similar level as these books (FK was one of his strongest influences), his scope of concern feels magnified one thousandfold. Therefore the resulting text requires an even closer reading than FK's books, particularly during the longer monologues. It is worth persevering, though, for the last quarter of the novel is riveting.
At times the novel feels like a meditation on the hazards of living in perpetual dissatisfaction. None of the tenants are content with their status. Everyone, including Thomas, is searching for something out of reach-- an ideal that does not exist. They are hampered by the rules of the house, which are nonsensical and ever-changing. Everything is illusory. But there is so much going on in the novel that one cannot reduce it to a single meaning. It's also hard not to consider Kafka's novels The Castle and The Trial while reading. But while Blanchot is operating on a similar level as these books (FK was one of his strongest influences), his scope of concern feels magnified one thousandfold. Therefore the resulting text requires an even closer reading than FK's books, particularly during the longer monologues. It is worth persevering, though, for the last quarter of the novel is riveting.
December 30, 2022
شباهت عجیبی به فضای داستانهای کافکا داشت. وقتی نویسندهای تا این حد تحت تاثیر نویسندهی دیگری است، اثرش را چگونه میتوان ارزیابی کرد؟ دو نکتهای که در ابتدای کتاب برایم جالب بود نقاشیها و وسایل معمولیای بود که به ماشینهای جهنمی تبدیل میشدند. مثلن تختی که فنرهای در رفتهاش باعث آزار و اذیت میشد. متاسفانه نویسنده ایدههای خوبش را رها میکرد و بسط نمیداد.
نمیدانم ترجمه از انگلیسی بود یا فرانسه. چند مورد از متن که برایم غیرقابل فهم بود را با ترجمهی انگلیسی تطبیق دادم. گاهی ترجمه اشتباهات فاحشی داشت که متن را دچار سکته و تپق میکرد.
نمیدانم ترجمه از انگلیسی بود یا فرانسه. چند مورد از متن که برایم غیرقابل فهم بود را با ترجمهی انگلیسی تطبیق دادم. گاهی ترجمه اشتباهات فاحشی داشت که متن را دچار سکته و تپق میکرد.
October 31, 2022
Verrassend meeslepend verhaal over een zoektocht in de krochten van een wonderlijke binnenwereld
Maurice Blanchot (1907-2003) was een Frans filosoof, literatuurcriticus en romancier, en debuteerde in 1941 met zijn novelle Thomas De duistere. In zijn tweede werk Aminadab (1942) keert Thomas terug, maar of het mogelijk om hetzelfde personage gaat, is aan de lezer. Aminadab speelt zich af in een eigen ruimte, binnen de marges van een raadselachtig gebouw met even raadselachtige bewoners; zieken, bewakers, huisbewaarder, conciërge e.d., zonder dat er iemand is die contact heeft met de buitenwereld.
Wie Blanchot’s roman leest wordt overvallen door perplexiteit en blijft verbouwereerdheid achter. Het verhaal laat zich moeilijk vatten en ontwarren. Het is hard werken, maar je kunt het ook gewoon over je heen laten komen. De doorlopende tekst – opeenvolgende fragmenten, zonder hoofdstukken of zelfs witregels – zit vol wonderlijke, lange monologen en meanderende zinnen die niet altijd coherent zijn en vol tegenstellingen zitten.
Dat maakt het lezen van Aminadab een ervaring die te vergelijken is met bijvoorbeeld het labyrintische De plaats van Mario Levrero. Dat Blanchot een bewonderaar was van Kafka – en essays over hem schreef – is evenwel ook in deze roman te proeven. Blanchot’s verhalen gaan vaak over beklemmende ruimtes waaruit geen ontsnappen mogelijk lijkt, zoals ook in Het kasteel van Kafka. Blanchot ontkende echter dat hij Het kasteel had gelezen voordat hij Aminadab schreef.
De roman begint met de scène waarin Thomas door een meisje uitnodigend wordt gewenkt om binnen te komen. Hij steekt de straat over en betreedt een lange gang, zonder trap. Dit komt hem bijzonder voor, omdat de kamer van het meisje zich op de derde verdieping zou moeten bevinden. Later zal blijken dat er alleen trappen lijken te zijn die naar lagergelegen etages leiden. Achter een deur met de vermelding ‘Hier is de ingang’ hoort hij de geluiden van een flinke woordenwisseling. ‘Hij kon zich niet herinneren ooit zulke rauwe, schrille en tegelijkertijd gesmoorde kreten te hebben gehoord. Het leek wel of de ruzie in zo’n volmaakte harmonieuze en vriendschappelijke sfeer was uitgebroken dat die alleen maar door de verschrikkelijkste verwensingen teniet kon worden gedaan.’ Deze zin geeft al meteen een incoherente indruk; een zin vol tegenstellingen. Blanchot verkondigde het zelf al; ‘literatuur is ’taal die ambiguïteit wordt”.
Eenmaal binnen in deze bevreemdende, duistere wereld maakt Thomas kennis met talloze mysterieuze wetten en het wordt hem niet gegund zich vrijelijk door het huis te verplaatsen, want pas als je huurder bent heb je meerdere privileges. Tijdens zijn zoektocht door het huis, ziet hij meerdere deuren, gordijnen, een luikje dat, wanneer het geopend wordt, de deur vergrendelt. Via het luikje is een trap te zien, maar hoe kom je daar als de deur gesloten blijft? Nieuwe kamers die hij binnengaat hebben steeds een andere ambiance; een luxueuze uitstraling kan in een split second transformeren tot iets spookachtigs.
Bewakers proberen de orde te handhaven, maar knijpen regelmatig ook een oogje toe. Gedurende het leeuwendeel van de tijd zijn de bewoners volgzaam, gedragen zich zelfs slaafs ten opzichte van de ordehandhavers. Een meisje van de huishouding maakt hem in beginsel wegwijs in de regels van het huis. De enige persoon waar Thomas zich een beetje aan kan optrekken is Dom. Hij kan zich zelfs letterlijk aan hem optrekken, want ze worden aan elkaar geketend. Dom is door Thomas niet goed in te schatten, daar hij een tatoeage van een gezicht op zijn gezicht heeft. Verder maakt hij echter niet veel vrienden. Het blijft voornamelijk bij vluchtige, hallucinante contacten.
Blanchot zelf stond er ook niet om bekend een sociaal dier te zijn – zoals hij zelf zei, leefde hij in essentiële eenzaamheid – en hij laat het gevoel van beklemmende isolatie en desoriëntatie meanderen door het verhaal. Er zijn veel ontwikkelingen, maar tegelijkertijd gebeurt er bitter weinig om Thomas verder te helpen, en zijn zoektocht naar de derde verdieping duurt voort.
De vraag die rijst is wat de zin van het bestaan is binnen de absurditeit van dit universum. Hoe komen de bewoners daar, wat houdt hen daar en hoe verhoudt hun gevangenschap zich met het het feit dat ze hun lot gelaten dragen? Zijn er buiten nog mensen die zich om hen bekommeren?
De onrustbarende gebeurtenissen geven het geheel een claustrofobische lading. Er zijn niet altijd plausibele verklaringen voor de gebeurtenissen die ver van de realiteit af staan. Onderling wordt er veel gesproken, maar het is lastig om de raadselachtige gesprekken vol tegenstrijdigheden te doorgronden. Gesprekken die niet te toetsen zijn op waarheid of misleiding.
De lezer wordt in dit ongrijpbare verhaal voortdurend misleidt door zinnen die een heel andere betekenis lijken te hebben dan in eerste instantie wordt gedacht. Net als de andere bewoners gaat ook Thomas zich steeds ondoorgrondelijker uiten en zich dingen inbeelden. Hij krijgt last van de waanideeën die ook de andere bewoners parten spelen. Het leven binnen het gebouw heeft soms veel weg van een wonderlijke, suggestieve dodenstad en Thomas is op zoek naar iets wat niet bestaat. Misschien zijn er in Aminadab zelfs raakvlakken te ontdekken met het allegorische epos De goddelijke komedie; Thomas belandt in de hel, maar op zoek naar de hemel bereikt hij alleen met grote moeite de louteringsberg. In plaats van Vergilius heeft hij steun aan de man die aan hem is vastgeketend, maar Beatrice die hem naar binnen heeft gewenkt en hem naar God zou moeten leiden, blijft uit beeld.
Er bestaan diverse theorieën over waarom Blanchot zijn boek Aminadab genoemd heeft. Een daarvan is dat het boek een allegorie zou zijn op de holocaust. Daarbij zou de aanname passen dat het genoemd is naar de broer van zijn goede vriend Levinas, die door de nazi’s werd vermoord en met deze zeldzame joodse naam getooid was. De tijd waarin het geschreven is maakt deze aanname aannemelijk. Maurice Blanchot was ten tijde van hun kennismaking (in Straatsburg, jaren twintig) verwikkeld in een flirt met het antisemitisme en Frans nationalisme. Hij was aanvankelijk aanhanger van de extreem nationalistische partij Action Française, om later het linkse gedachtegoed aan te hangen.
Een compliment aan het adres van Peter Bergsma is hierbij zeker op zijn plaats. Omdat Blanchot speelt met taal en betekenissen, getuigt het van veel creativiteit om een dergelijke roman in vloeiend en stijlvol Nederlands te vertalen.
Laat je meevoeren met de tekst en ga er niet vanuit dat je alles zult begrijpen, zeker niet bij een eerste lezing. Het gaat om het gevoel dat zijn zinnen bij de lezer oproept en de meerduidigheid die alsmaar zorgt voor paradoxen. Steeds lijkt de onthulling van het mysterie aanstaande, maar steeds is er weer die ambiguïteit die je heen en weer slingert. Een ambiguïteit die een appél doet op het vermogen van de lezer om voortdurend te interpreteren. Dat is de magie van Blanchot.
Maurice Blanchot (1907-2003) was een Frans filosoof, literatuurcriticus en romancier, en debuteerde in 1941 met zijn novelle Thomas De duistere. In zijn tweede werk Aminadab (1942) keert Thomas terug, maar of het mogelijk om hetzelfde personage gaat, is aan de lezer. Aminadab speelt zich af in een eigen ruimte, binnen de marges van een raadselachtig gebouw met even raadselachtige bewoners; zieken, bewakers, huisbewaarder, conciërge e.d., zonder dat er iemand is die contact heeft met de buitenwereld.
Wie Blanchot’s roman leest wordt overvallen door perplexiteit en blijft verbouwereerdheid achter. Het verhaal laat zich moeilijk vatten en ontwarren. Het is hard werken, maar je kunt het ook gewoon over je heen laten komen. De doorlopende tekst – opeenvolgende fragmenten, zonder hoofdstukken of zelfs witregels – zit vol wonderlijke, lange monologen en meanderende zinnen die niet altijd coherent zijn en vol tegenstellingen zitten.
Dat maakt het lezen van Aminadab een ervaring die te vergelijken is met bijvoorbeeld het labyrintische De plaats van Mario Levrero. Dat Blanchot een bewonderaar was van Kafka – en essays over hem schreef – is evenwel ook in deze roman te proeven. Blanchot’s verhalen gaan vaak over beklemmende ruimtes waaruit geen ontsnappen mogelijk lijkt, zoals ook in Het kasteel van Kafka. Blanchot ontkende echter dat hij Het kasteel had gelezen voordat hij Aminadab schreef.
De roman begint met de scène waarin Thomas door een meisje uitnodigend wordt gewenkt om binnen te komen. Hij steekt de straat over en betreedt een lange gang, zonder trap. Dit komt hem bijzonder voor, omdat de kamer van het meisje zich op de derde verdieping zou moeten bevinden. Later zal blijken dat er alleen trappen lijken te zijn die naar lagergelegen etages leiden. Achter een deur met de vermelding ‘Hier is de ingang’ hoort hij de geluiden van een flinke woordenwisseling. ‘Hij kon zich niet herinneren ooit zulke rauwe, schrille en tegelijkertijd gesmoorde kreten te hebben gehoord. Het leek wel of de ruzie in zo’n volmaakte harmonieuze en vriendschappelijke sfeer was uitgebroken dat die alleen maar door de verschrikkelijkste verwensingen teniet kon worden gedaan.’ Deze zin geeft al meteen een incoherente indruk; een zin vol tegenstellingen. Blanchot verkondigde het zelf al; ‘literatuur is ’taal die ambiguïteit wordt”.
Eenmaal binnen in deze bevreemdende, duistere wereld maakt Thomas kennis met talloze mysterieuze wetten en het wordt hem niet gegund zich vrijelijk door het huis te verplaatsen, want pas als je huurder bent heb je meerdere privileges. Tijdens zijn zoektocht door het huis, ziet hij meerdere deuren, gordijnen, een luikje dat, wanneer het geopend wordt, de deur vergrendelt. Via het luikje is een trap te zien, maar hoe kom je daar als de deur gesloten blijft? Nieuwe kamers die hij binnengaat hebben steeds een andere ambiance; een luxueuze uitstraling kan in een split second transformeren tot iets spookachtigs.
Bewakers proberen de orde te handhaven, maar knijpen regelmatig ook een oogje toe. Gedurende het leeuwendeel van de tijd zijn de bewoners volgzaam, gedragen zich zelfs slaafs ten opzichte van de ordehandhavers. Een meisje van de huishouding maakt hem in beginsel wegwijs in de regels van het huis. De enige persoon waar Thomas zich een beetje aan kan optrekken is Dom. Hij kan zich zelfs letterlijk aan hem optrekken, want ze worden aan elkaar geketend. Dom is door Thomas niet goed in te schatten, daar hij een tatoeage van een gezicht op zijn gezicht heeft. Verder maakt hij echter niet veel vrienden. Het blijft voornamelijk bij vluchtige, hallucinante contacten.
Blanchot zelf stond er ook niet om bekend een sociaal dier te zijn – zoals hij zelf zei, leefde hij in essentiële eenzaamheid – en hij laat het gevoel van beklemmende isolatie en desoriëntatie meanderen door het verhaal. Er zijn veel ontwikkelingen, maar tegelijkertijd gebeurt er bitter weinig om Thomas verder te helpen, en zijn zoektocht naar de derde verdieping duurt voort.
De vraag die rijst is wat de zin van het bestaan is binnen de absurditeit van dit universum. Hoe komen de bewoners daar, wat houdt hen daar en hoe verhoudt hun gevangenschap zich met het het feit dat ze hun lot gelaten dragen? Zijn er buiten nog mensen die zich om hen bekommeren?
De onrustbarende gebeurtenissen geven het geheel een claustrofobische lading. Er zijn niet altijd plausibele verklaringen voor de gebeurtenissen die ver van de realiteit af staan. Onderling wordt er veel gesproken, maar het is lastig om de raadselachtige gesprekken vol tegenstrijdigheden te doorgronden. Gesprekken die niet te toetsen zijn op waarheid of misleiding.
De lezer wordt in dit ongrijpbare verhaal voortdurend misleidt door zinnen die een heel andere betekenis lijken te hebben dan in eerste instantie wordt gedacht. Net als de andere bewoners gaat ook Thomas zich steeds ondoorgrondelijker uiten en zich dingen inbeelden. Hij krijgt last van de waanideeën die ook de andere bewoners parten spelen. Het leven binnen het gebouw heeft soms veel weg van een wonderlijke, suggestieve dodenstad en Thomas is op zoek naar iets wat niet bestaat. Misschien zijn er in Aminadab zelfs raakvlakken te ontdekken met het allegorische epos De goddelijke komedie; Thomas belandt in de hel, maar op zoek naar de hemel bereikt hij alleen met grote moeite de louteringsberg. In plaats van Vergilius heeft hij steun aan de man die aan hem is vastgeketend, maar Beatrice die hem naar binnen heeft gewenkt en hem naar God zou moeten leiden, blijft uit beeld.
Er bestaan diverse theorieën over waarom Blanchot zijn boek Aminadab genoemd heeft. Een daarvan is dat het boek een allegorie zou zijn op de holocaust. Daarbij zou de aanname passen dat het genoemd is naar de broer van zijn goede vriend Levinas, die door de nazi’s werd vermoord en met deze zeldzame joodse naam getooid was. De tijd waarin het geschreven is maakt deze aanname aannemelijk. Maurice Blanchot was ten tijde van hun kennismaking (in Straatsburg, jaren twintig) verwikkeld in een flirt met het antisemitisme en Frans nationalisme. Hij was aanvankelijk aanhanger van de extreem nationalistische partij Action Française, om later het linkse gedachtegoed aan te hangen.
Een compliment aan het adres van Peter Bergsma is hierbij zeker op zijn plaats. Omdat Blanchot speelt met taal en betekenissen, getuigt het van veel creativiteit om een dergelijke roman in vloeiend en stijlvol Nederlands te vertalen.
Laat je meevoeren met de tekst en ga er niet vanuit dat je alles zult begrijpen, zeker niet bij een eerste lezing. Het gaat om het gevoel dat zijn zinnen bij de lezer oproept en de meerduidigheid die alsmaar zorgt voor paradoxen. Steeds lijkt de onthulling van het mysterie aanstaande, maar steeds is er weer die ambiguïteit die je heen en weer slingert. Een ambiguïteit die een appél doet op het vermogen van de lezer om voortdurend te interpreteren. Dat is de magie van Blanchot.
July 30, 2020
Second up in my rereading of Blanchot's collected novels in choronological order. This is the only one I've not previously read. Sad to say I found it inferior to the others, some of which are quite familiar to me. Not that it isn't well written and deliciously strange, but, sadly, it's just too Kafka-like to call original and I felt all the way through as if I were reading a Kafka parody, or worse, bad Kafka. It's very much like a mash-up of The Trial and The Castle, charting a single male protagonist's mysterious journey through some rooms of an apartment building with odd and inconclusive encounters with various characters whose functions remain rigorously ambiguous. (Reminded me of the Cure's second and third LPs, when they became a kind of bad Joy Division cover band.)
Although, like all of Blanchot's work, the text calls into play the limits of speech, writing, and even existence, I just found this attempt to make speaking mean less and less the longer it goes on mostly tedious to experience. Now that I put it that way, I kind of like the experiment better--but that fails to erase the tedium I experienced reading so many vague and contradictory statements made by characters about whom one never really finds out any pertinent information. Dare I say it, the novel is just too realistic. (Insert laughing-so-hard-I'm-weeping emoji here.)
Although, like all of Blanchot's work, the text calls into play the limits of speech, writing, and even existence, I just found this attempt to make speaking mean less and less the longer it goes on mostly tedious to experience. Now that I put it that way, I kind of like the experiment better--but that fails to erase the tedium I experienced reading so many vague and contradictory statements made by characters about whom one never really finds out any pertinent information. Dare I say it, the novel is just too realistic. (Insert laughing-so-hard-I'm-weeping emoji here.)
January 10, 2025
Thomas betreedt een mysterieus huis na daar door een vrouw in een raam naartoe gewenkt te zijn. Eens hij binnen is, raakt hij verstrikt in een doolhof van gangen, vestibules, trappen en kamers, allemaal verspreid over verschillende verdiepingen. Hij ontmoet een reeks bewoners en komt tot de vaststelling dat er verschillende groepen aanwezig zijn - huurders, personeel, zieken - maar dat het eigenlijk niet vastligt wie nu precies wie is en hoe je hen kan herkennen. Wat is hij eigenlijk zelf? Personages verglijden, er lopen dubbelgangers rond en het huis zelf stuurt niet enkel Thomas, maar ook de lezer verschillende kanten op. Is het een gevangenis? Een concentratiekamp? Of een metafoor voor de dood? Zwaar door Kafka geïnspireerd, door en ondanks de absurde wendingen boeiend, al blijft het me bij momenten wat te willekeurig en hermetisch. Het onbeschrijfbare is volgens mij nog door geen enkele auteur die ik heb gelezen echt geslaagd tot uitdrukking gebracht, maar "Aminadab" is wel een goeie poging.
"[...] omdat u inzag dat de echte weg niet naar de hoogten leidde maar afdaalde tot diep onder de grond."
"Toch was de juiste weg volledig uitgestippeld, een weg die slechts geleidelijk opliep en inspanning noch raadpleging vergde."
"Maar u luisterde liever naar adviezen die u alleen maar konden laten verdwalen."
"Het was merkwaardig: nu leek ze op het huis."
"[...] omdat u inzag dat de echte weg niet naar de hoogten leidde maar afdaalde tot diep onder de grond."
"Toch was de juiste weg volledig uitgestippeld, een weg die slechts geleidelijk opliep en inspanning noch raadpleging vergde."
"Maar u luisterde liever naar adviezen die u alleen maar konden laten verdwalen."
"Het was merkwaardig: nu leek ze op het huis."
January 17, 2017
Extremely fortuitous that I would read Blachot's extremely curious second novel during a period in which I have begun working graveyard shifts for the first time in about four years. This is a wonderful novel to take along w/ you as the fabric of your world begins to unfasten from its bearings and a gauze of strange confusion (between night and day, real and unreal, reasonable and unreasonable) begins to enwrap you. If the journey here is more-than-a-little-analogous to that undergone by K in Kafka's THE CASTLE (w/ a little Lewis Carroll thrown in for good measure), it is entirely unique in terms of the very particular character of its dread, as well the extraordinary measures it takes to denature both the sense apparatus and the realm of the sensible itself. If every journey is a becoming, AMINADAB details a troubling becoming-annihilated. Doubly troubling, perhaps, because this is a becoming-annihilated at the hands of a monstrous social body that behaves in ways that defy reason (if not physics and, indeed, all sense whatever). It is hard for me not to read this novel, whether it strictly speaking emerges from it or not, as a response to the monstrosities of the Second World War, which preceded its composition only slightly. "What weariness," declaims Dom, the main character's erstwhile-double, "in this pestilential atmosphere!" It is hard for me not to imagine Blanchot likewise bewailing France, Europe, and the entire shared domain of letters. Though in some ways it can be read as a pastiche of Kafka, the particulars of AMINADAB as a literary experience-qua-experience cause it to register w/ me as an immensely discomfiting masterwork. Kafka was never this apocalyptic.
September 1, 2014
ما شاید تلاش گسترده ای برای ایجاد انسجام، سازگاری و همکاری متقابل می کردیم که فضای تازه ای در خانه ایجاد کرده بود. با این همه اگرچه تقریباً همه از سرخوشی و آرامشی لذت می بردند که پیش از این، آن را نمیشناختند، "هیچکس خوشحال نبود” چیزی کم بود. خستگی سایه اش را بر چهرهاشان انداخته بود. ما نمی دانستیم چرا روزها پوچ اند، یا چرا صبح، هنگام طلوع آفتاب با چنان
غمی به ساعت هایی طولانی که می بایست پیش از تسلای خواب تجربه کنیم. فکر میکنیم
داستان این رمان حول محور یک شخصیت قرار دارد، کمابیش روایتی خطی دارد، برای بلانشو ادبیات در لحظه ای آغاز می شود که تبدیل به یک پرسش می شود، در ادامه مترجم انگلیسی این کتاب اضافه می کند؛ بلانشو می کوشد با این ژانرِ آشنا با تاکید خودش روی بیگانگی و زیبایی شناسی کاملاً ضدرئالیستی روبه رو شود، چرا که این زیبایی شناسی ضروری تر از هر زمانی است
غمی به ساعت هایی طولانی که می بایست پیش از تسلای خواب تجربه کنیم. فکر میکنیم
داستان این رمان حول محور یک شخصیت قرار دارد، کمابیش روایتی خطی دارد، برای بلانشو ادبیات در لحظه ای آغاز می شود که تبدیل به یک پرسش می شود، در ادامه مترجم انگلیسی این کتاب اضافه می کند؛ بلانشو می کوشد با این ژانرِ آشنا با تاکید خودش روی بیگانگی و زیبایی شناسی کاملاً ضدرئالیستی روبه رو شود، چرا که این زیبایی شناسی ضروری تر از هر زمانی است
September 21, 2022
Zie binnenkort www.denieuwecontrabas.blog voor een bespreking :)
October 26, 2022
Een claustrofobisch boek. Een hermetisch maar fascinerend universum, een beetje escheriaans.
October 3, 2022
"Aminadab" (1942) is een van de minder bekende romans van de grote, invloedrijke, maar niet bij iedereen bekende denker en schrijver Maurice Blanchot (1907-2003). Het is een raadselachtig boek, en juist daardoor fascinerend. "Aminadab" deed mij door zijn stijl en sfeer bovendien sterk denken aan "Het kasteel" van Kafka, een boek waar ik veel van houd. Ik genoot dus als een kleuter. Met veel dank aan meestervertaler Peter Bergsma, die volgens mij prima werk heeft geleverd. En aan Uitgeverij Kievenaar, voor de durf om dit tegendraadse boek uit te geven.
Blanchot was een denker die op originele wijze voortbouwde op Hegel, Nietzsche en Heidegger, en die zelf veel invloed had op onnavolgbaar radicale denkers als Bataille, Foucault, Levinas en Derrida. Zelf houd ik erg van deze denkers, en ik was jaren geleden helemaal idolaat van Blanchots peilloos diepzinnige essays. Zijn stukken over Kafka bijvoorbeeld zijn de beste die ik ken, omdat ze het raadselachtige karakter van Kafka's werk zo ongelofelijk scherp laten zien. Zodat ik dankzij Blanchots stukken nog meer paf stond van Kafka, nog minder van hem begreep, en nog meer van hem hield. Ook schreef Blanchot angstaanjagend diepgravende en radicale beschouwingen over aard en waarde van experimentele literatuur, waarbij hij zich liet inspireren door raadselachtige reuzen als Kafka, Mallarmé, Lautréamont, Celan en Beckett.
Een van de basisgedachten in die beschouwingen is volgens mij dat taal door en door ambigu is en nauwelijks greep geeft op de dingen "an sich". En vooral dat deze ambiguïteit, die wordt verdrongen in de dagelijkse spreek- en schrijftaal en in de wetenschap en media, juist maximaal ontplooid wordt in (experimentele) literatuur. Want literatuur is taal die ambiguïteit is geworden, stelt Blanchot in meerdere essays (deels te vinden op dbnl.org). Literatuur wil volgens Blanchot juist niet de betekenis van de dingen vatten zoals die door onze taal en conventies lijkt te zijn gedefinieerd, maar wil de dingen zelf omcirkelen zoals ze zijn voorafgaand aan de taal. Want: "De taal van de literatuur is de zoektocht naar het moment dat haar voorafgaat." Aldus Blanchot in zijn roemruchte essay "Literatuur en het recht op de dood".
Door maximaal ambigu en ongrijpbaar te zijn biedt literatuur ons volgens Blanchot een glimp op "het neutrum", "het buiten": het radicaal ondefinieerbare en onbepaalde waar onze taal en ons denken geen greep op heeft. Of een provisorische, voorzichtige benadering en omcirkeling van het "Ding an sich" zoals dat nog geen vorm heeft gekregen in ons talige denken, en dat wij ons niet kunnen voorstellen in zijn voortalige vormloosheid. Maar we kunnen er in de literatuur wel over speculeren en fantaseren. Literatuur dompelt ons onder in een fictieve wereld waarin alles radicaal nieuw en onbepaald is, en radicaal anders dan de ons vertrouwde "realistische" en "werkelijke" wereld. Daardoor schenkt literatuur ons de eindeloze ontdekkingsreis van wat Blanchot het "à venir" (letterlijk: "te komen") noemt. Een duistere term die in mijn beleving staat voor het oneindige avontuur van revolutionair nieuwe betekenishorizonten, die echter altijd raadselachtig en ongrijpbaar moeten blijven. En bovendien ondoorgrondelijk open, even open als de volgens Blanchot immer ongewisse toekomst (l'avenir). Want experimentele literatuur opent betekenishorizonten en perspectieven die juist door hun raadselachtigheid steeds een radicaal nieuw en totaal afwijkend inzicht beloven, maar zonder die belofte ooit definitief in te kunnen lossen. Daar zijn die betekenishorizonten en perspectieven immers weer te duister en te raadselachtig voor. En exact dat maakt literatuur zo kwellend en tegelijk zo verlokkend, zo lijkt Blanchot in zijn essays te zeggen.
Blanchot schreef ook zelf dit soort experimentele literatuur: zes onnavolgbare "récits" die in totale ambiguïteit ontaarden, twee min of meer klassieke maar allesbehalve 'normale' romans. Waaronder "Aminadab". Dat boek is goed leesbaar zonder gedetailleerde kennis van Blanchots essays, maar het helpt om te weten dat het ook in deze roman om een zoektocht gaat naar sferen waar onze taal en ons denken geen vat op hebben. "De taal van de literatuur is de zoektocht naar het moment dat haar voorafgaat", zegt Blanchot immers, en dat geldt - althans, in mijn beleving- eveneens voor de taal van "Aminadab". Die zoektocht van "Aminadab" zal voor Kafka- liefhebbers meeslepend en herkenbaar zijn, want deze roman doet zoals gezegd sterk denken aan "Het Kasteel". En bovendien vraagt Blanchots proza, net als het proza van Kafka, om een niet al te analytische leeshouding: om lezers die willen meebewegen met de avontuurlijke ambiguïteit, zonder op zoek te zijn naar codes die gekraakt moeten worden of naar een onderliggende boodschap die alle ambiguïteit wegverklaart. Want het gaat in "Aminadab" juist om het tot op de bodem doorvoelen van die ambiguïteit, het ervaren van de peilloze en niet op te helderen duisternis, het geconfronteerd worden met taferelen waarin elk houvast en richtsnoer ontbreekt, het niet kunnen en misschien zelfs niet eens willen ontraadselen van de afgrondige raadsels.
Hoofdpersoon Thomas - wellicht een verwijzing naar de 'ongelovige Thomas' - betreedt een groot pand, omdat hij zich daartoe uitgenodigd voelt door een geheimzinnige wenk van een al even geheimzinnige vrouw vanuit een minstens zo geheimzinnig raam. We volgen Thomas tijdens de eindeloze omzwervingen door dit pand, en zijn eindeloze maar vergeefse pogingen om de hogere verdiepingen te bereiken. Die omzwervingen lijken vaak een dooltocht in een schaduwenrijk, waarin alleen surrealistische droomlogica heerst: alle kamers zijn van raadselachtige onbepaaldheid doordesemd en lijken soms zelfs van gedaante te veranderen, schilderijen in die kamers beelden deze kamers soms zodanig grillig en gefragmenteerd af dat het raadsel van die kamers zelfs nog wordt verdubbeld, deuren waar Thomas tegen aanleunt ogen ineens heel anders dan eerder, luikjes in die deuren bieden een glimp op wat er voorbij die deuren is maar maken het onmogelijk die deuren te openen, plattegronden van het gebouw zijn regelrechte doolhoven vol cryptische en averechtse richtingaanwijzers, een aan Thomas vastgeklonken metgezel heeft op zijn raadselachtige gezicht een ander -mogelijk door een tatoeëerder aangebracht- raadselachtig gezicht en zijn gedrag is nog veel veranderlijker en dubbelzinniger dan zijn gezichten, bewoners van het huis vertellen Thomas allemaal van elkaar afwijkende verhalen over dat huis en over de ondoorgrondelijke wetten die daar heersen, en deze - soms briljante- verhalen zijn bovendien intellectuele breinbrekers vol van raadsels en paradoxen..... Ook Thomas' eigen beweegredenen en gedachten worden trouwens mysterieuzer en mysterieuzer, juist door wat hij daar zelf over zegt. Kortom, overal in "Aminadab" heersen ambiguïteit, vervreemding, surrealistische droomsferen en raadselachtige schaduwen.
Veel wordt bovendien verhuld door een duisternis die gans anders is dan de duisternis die we menen te kennen: "Het was alsof de nacht de atmosfeer was gepasseerd en daar was blijven hangen, niet vanwege de duisternis waarvan de sporen niet waarneembaar waren, maar in het gevoel dat de duisternis zou hebben opgeroepen als ze had geheerst". Alsof het hier gaat om een duisternis die puur fictief is en toch echt, die niet waarneembaar is maar toch alles verhullend: een duisternis dieper en fundamenteler dan de ons bekende duisternis, een duisternis die vooraf gaat aan het concept of het woord 'duisternis'. Voorts raakt Thomas behoorlijk ontregeld door de cryptische verhalen en betogen van de bewoners van het huis. Want hun woorden "zijn [volledig] ontdaan van de lichte helderheid die een begrijpelijk woord bevat". En wat Thomas denkt over de vervreemdende wereldervaring van sommige zieken in dit huis lijkt ook van toepassing op hemzelf: "Als hij een beroep doet op wat hem het liefst is op de wereld, neemt hij het waar als iets wat voor altijd van hem gescheiden is. Hoe valt deze ongelukkige anomalie te verklaren? Als hij erover nadenkt, en natuurlijk doet hij dat alleen door te spreken, merkt hij dat de woorden die hij hoort de woorden van een dode lijken; hij hoort zichzelf alsof hij al buiten bewustzijn is; hij is zijn eigen echo in een wereld waar hij niet meer is; hij ondergaat de kwelling die het is om buiten het bestaan de woorden op te vangen die de ziel en het betoog van zijn hele leven zijn geweest". Alsof het personage zichzelf en zijn wereld totaal niet meer in zijn eigen verhaal herkent. Alsof de woorden, waarin dit personage probeert zichzelf en zijn positie in de wereld vorm te geven in een zingevend verhaal, hem onverhoeds hebben getransformeerd in een zinloze echo in een niet langer door hem bewoonde wereld. Alsof er tussen het personage en de wereld een kloof zit, die steeds dieper wordt naarmate hij er meer over spreekt en denkt.
Met dit soort taalfilosofische zinnen benoemt Blanchot treffend de verwarrende ambiguïteit en vervreemding die Thomas en anderen in "Aminadab" ervaren. Bovendien maakt hij die ambiguïteit vaak pregnant voelbaar, door de kracht van zijn vele bizarre beelden, en de diverse verrassend- grillige details van de door hem beschreven taferelen en gebeurtenissen. Blanchot is dus niet alleen inhoudelijk, stilistisch en qua thematiek met Kafka verwant, want ook door zijn specifieke schrijftalent en verbazingwekkende verbeeldingskracht komt hij naar mijn smaak soms verrassend dicht bij Kafka in de buurt. En een andere overeenkomst valt eveneens op: de hoofdpersoon van Kafka's "Het kasteel" slaagt er na bizarre geestelijke en fysieke omzwervingen niet in om de kern van het kasteel te bereiken, en Thomas' zoektocht naar de hogere verdiepingen van het huis is even erratisch en net zo tevergeefs. Te meer omdat in die hogere verdiepingen mogelijk alleen leegte, duisternis en stilte heerst.
Tegelijk is er echter een verschil tussen Kafka en Blanchot: het niet- bereiken van de hogere verdiepingen gaat bij Blanchot samen met andere ontdekkingen en inzichten, zij het van heel ambigue, heel voorlopige en door Thomas nauwelijks begrepen aard. Een van de andere personages oppert bijvoorbeeld, in een ellenlange, bijna visionaire monoloog, dat Thomas niet het hogere, maar het ondergrondse had moeten zoeken: de ondoorgrondelijke vrijheid van het onderaardse duister, de ondergrondse en onbekende nacht die nieuwe en volstrekt onbekende vormen onthult, de transformatie van de ogen die het ook mogelijk maakt deze vormen geleidelijk aan te gaan zien. Misschien vergist dit personage zich enorm, en zijn visioen is sowieso te ambigu en te complex om te bevatten, maar aanstekelijk vind ik het wel. En de raadselachtige Lucie, dezelfde vrouw die Thomas misschien met haar raadselachtige wenk het huis heeft binnengelokt, heeft een vergelijkbaar visioen: zij bezingt de verlokkingen van de nacht die heel andere sferen omvat dan de dag. Wat dan wel een nacht is die anders is dan de ons bekende nachten, en die het tegendeel symboliseert van de rationaliteit en klaarheid van alledag. Want: "Deze nacht heeft bijzondere trekken. Hij gaat niet met dromen gepaard noch met de waarschuwende gedachten die soms dromen vervangen. Maar hij is zelf een onafzienbare droom die buiten het bereik valt van degene over wie hij neerdaalt. Wanneer hij je bed zal hebben omhuld, zullen we de gordijnen dichttrekken die de alkoof afsluiten en zal de luister van de voorwerpen die zich dan openbaren voldoende zijn om zelfs de ongelukkigste mens te troosten. Op dat moment zal ik ook echt mooi worden. Waar deze onechte dag mij nu van veel van mijn bekoring berooft, zal ik op dat goedgunstige moment verschijnen als degene die ik ben".
Kafka's "Het proces" en "Het kasteel" eindigen in het onbestemde: de ondoorgrondelijkheid van het proces, de onbereikbaarheid van het kasteel. Blanchots "Aminadab" eindigt eveneens in het onbestemde, in het niet- bereiken van de hogere verdiepingen. Tegelijk echter is er die raadselachtige nacht, die mogelijk alleen in Lucies verbeelding bestaat en die er in elk geval er nog niet is op het moment dat zij spreekt. Maar die wel als een verlokkende, zij het nauwelijks voorstelbare mogelijkheid bestaat, een mogelijkheid vol raadselachtige beloftes van nieuwe perspectieven en betekenishorizonten. Die perspectieven zijn en blijven echter eveneens duister, in raadselen gehuld. Zij omvatten alleen tantaliserende glimpen op het duistere en onbekende, geen heldere betekenis die verduidelijkt wordt in het hier en nu. Maar juist een tantaliserende glimp verlokt en fascineert. Ook al is het frustrerend dat die glimp nooit meer dan een glimp wordt. Maar die frustratie is dan tegelijk weer de motor van een zoektocht die nooit zal stoppen.
Ik kende "Aminadab" nog helemaal niet, en was er blij door verrast. Want ook voor de lezer is dit boek een ontdekkingsreis in de ambiguïteit, en daar hou ik wel van. Zoals ik ook hou van de tantaliserende glimpen op sferen die vooraf gaan aan de taal. Als ik het goed begrepen heb gaat Uitgeverij Kievenaar ook Blanchots "Le Très-Haut" nog vertalen en uitgeven, en dat lijkt mij een goede zaak. Met een vertaling van een van Blanchots essaybundels zou ik trouwens eveneens verguld zijn. Maar voor nu ben ik helemaal tevreden omdat "Aminadab" er in het Nederlands al is. Een boek dat uiteraard te weinig mainstream is om vele duizenden lezers te trekken. Maar wel een mooi uitgegeven boek dat veel avontuurlijke lezers verdient.
Blanchot was een denker die op originele wijze voortbouwde op Hegel, Nietzsche en Heidegger, en die zelf veel invloed had op onnavolgbaar radicale denkers als Bataille, Foucault, Levinas en Derrida. Zelf houd ik erg van deze denkers, en ik was jaren geleden helemaal idolaat van Blanchots peilloos diepzinnige essays. Zijn stukken over Kafka bijvoorbeeld zijn de beste die ik ken, omdat ze het raadselachtige karakter van Kafka's werk zo ongelofelijk scherp laten zien. Zodat ik dankzij Blanchots stukken nog meer paf stond van Kafka, nog minder van hem begreep, en nog meer van hem hield. Ook schreef Blanchot angstaanjagend diepgravende en radicale beschouwingen over aard en waarde van experimentele literatuur, waarbij hij zich liet inspireren door raadselachtige reuzen als Kafka, Mallarmé, Lautréamont, Celan en Beckett.
Een van de basisgedachten in die beschouwingen is volgens mij dat taal door en door ambigu is en nauwelijks greep geeft op de dingen "an sich". En vooral dat deze ambiguïteit, die wordt verdrongen in de dagelijkse spreek- en schrijftaal en in de wetenschap en media, juist maximaal ontplooid wordt in (experimentele) literatuur. Want literatuur is taal die ambiguïteit is geworden, stelt Blanchot in meerdere essays (deels te vinden op dbnl.org). Literatuur wil volgens Blanchot juist niet de betekenis van de dingen vatten zoals die door onze taal en conventies lijkt te zijn gedefinieerd, maar wil de dingen zelf omcirkelen zoals ze zijn voorafgaand aan de taal. Want: "De taal van de literatuur is de zoektocht naar het moment dat haar voorafgaat." Aldus Blanchot in zijn roemruchte essay "Literatuur en het recht op de dood".
Door maximaal ambigu en ongrijpbaar te zijn biedt literatuur ons volgens Blanchot een glimp op "het neutrum", "het buiten": het radicaal ondefinieerbare en onbepaalde waar onze taal en ons denken geen greep op heeft. Of een provisorische, voorzichtige benadering en omcirkeling van het "Ding an sich" zoals dat nog geen vorm heeft gekregen in ons talige denken, en dat wij ons niet kunnen voorstellen in zijn voortalige vormloosheid. Maar we kunnen er in de literatuur wel over speculeren en fantaseren. Literatuur dompelt ons onder in een fictieve wereld waarin alles radicaal nieuw en onbepaald is, en radicaal anders dan de ons vertrouwde "realistische" en "werkelijke" wereld. Daardoor schenkt literatuur ons de eindeloze ontdekkingsreis van wat Blanchot het "à venir" (letterlijk: "te komen") noemt. Een duistere term die in mijn beleving staat voor het oneindige avontuur van revolutionair nieuwe betekenishorizonten, die echter altijd raadselachtig en ongrijpbaar moeten blijven. En bovendien ondoorgrondelijk open, even open als de volgens Blanchot immer ongewisse toekomst (l'avenir). Want experimentele literatuur opent betekenishorizonten en perspectieven die juist door hun raadselachtigheid steeds een radicaal nieuw en totaal afwijkend inzicht beloven, maar zonder die belofte ooit definitief in te kunnen lossen. Daar zijn die betekenishorizonten en perspectieven immers weer te duister en te raadselachtig voor. En exact dat maakt literatuur zo kwellend en tegelijk zo verlokkend, zo lijkt Blanchot in zijn essays te zeggen.
Blanchot schreef ook zelf dit soort experimentele literatuur: zes onnavolgbare "récits" die in totale ambiguïteit ontaarden, twee min of meer klassieke maar allesbehalve 'normale' romans. Waaronder "Aminadab". Dat boek is goed leesbaar zonder gedetailleerde kennis van Blanchots essays, maar het helpt om te weten dat het ook in deze roman om een zoektocht gaat naar sferen waar onze taal en ons denken geen vat op hebben. "De taal van de literatuur is de zoektocht naar het moment dat haar voorafgaat", zegt Blanchot immers, en dat geldt - althans, in mijn beleving- eveneens voor de taal van "Aminadab". Die zoektocht van "Aminadab" zal voor Kafka- liefhebbers meeslepend en herkenbaar zijn, want deze roman doet zoals gezegd sterk denken aan "Het Kasteel". En bovendien vraagt Blanchots proza, net als het proza van Kafka, om een niet al te analytische leeshouding: om lezers die willen meebewegen met de avontuurlijke ambiguïteit, zonder op zoek te zijn naar codes die gekraakt moeten worden of naar een onderliggende boodschap die alle ambiguïteit wegverklaart. Want het gaat in "Aminadab" juist om het tot op de bodem doorvoelen van die ambiguïteit, het ervaren van de peilloze en niet op te helderen duisternis, het geconfronteerd worden met taferelen waarin elk houvast en richtsnoer ontbreekt, het niet kunnen en misschien zelfs niet eens willen ontraadselen van de afgrondige raadsels.
Hoofdpersoon Thomas - wellicht een verwijzing naar de 'ongelovige Thomas' - betreedt een groot pand, omdat hij zich daartoe uitgenodigd voelt door een geheimzinnige wenk van een al even geheimzinnige vrouw vanuit een minstens zo geheimzinnig raam. We volgen Thomas tijdens de eindeloze omzwervingen door dit pand, en zijn eindeloze maar vergeefse pogingen om de hogere verdiepingen te bereiken. Die omzwervingen lijken vaak een dooltocht in een schaduwenrijk, waarin alleen surrealistische droomlogica heerst: alle kamers zijn van raadselachtige onbepaaldheid doordesemd en lijken soms zelfs van gedaante te veranderen, schilderijen in die kamers beelden deze kamers soms zodanig grillig en gefragmenteerd af dat het raadsel van die kamers zelfs nog wordt verdubbeld, deuren waar Thomas tegen aanleunt ogen ineens heel anders dan eerder, luikjes in die deuren bieden een glimp op wat er voorbij die deuren is maar maken het onmogelijk die deuren te openen, plattegronden van het gebouw zijn regelrechte doolhoven vol cryptische en averechtse richtingaanwijzers, een aan Thomas vastgeklonken metgezel heeft op zijn raadselachtige gezicht een ander -mogelijk door een tatoeëerder aangebracht- raadselachtig gezicht en zijn gedrag is nog veel veranderlijker en dubbelzinniger dan zijn gezichten, bewoners van het huis vertellen Thomas allemaal van elkaar afwijkende verhalen over dat huis en over de ondoorgrondelijke wetten die daar heersen, en deze - soms briljante- verhalen zijn bovendien intellectuele breinbrekers vol van raadsels en paradoxen..... Ook Thomas' eigen beweegredenen en gedachten worden trouwens mysterieuzer en mysterieuzer, juist door wat hij daar zelf over zegt. Kortom, overal in "Aminadab" heersen ambiguïteit, vervreemding, surrealistische droomsferen en raadselachtige schaduwen.
Veel wordt bovendien verhuld door een duisternis die gans anders is dan de duisternis die we menen te kennen: "Het was alsof de nacht de atmosfeer was gepasseerd en daar was blijven hangen, niet vanwege de duisternis waarvan de sporen niet waarneembaar waren, maar in het gevoel dat de duisternis zou hebben opgeroepen als ze had geheerst". Alsof het hier gaat om een duisternis die puur fictief is en toch echt, die niet waarneembaar is maar toch alles verhullend: een duisternis dieper en fundamenteler dan de ons bekende duisternis, een duisternis die vooraf gaat aan het concept of het woord 'duisternis'. Voorts raakt Thomas behoorlijk ontregeld door de cryptische verhalen en betogen van de bewoners van het huis. Want hun woorden "zijn [volledig] ontdaan van de lichte helderheid die een begrijpelijk woord bevat". En wat Thomas denkt over de vervreemdende wereldervaring van sommige zieken in dit huis lijkt ook van toepassing op hemzelf: "Als hij een beroep doet op wat hem het liefst is op de wereld, neemt hij het waar als iets wat voor altijd van hem gescheiden is. Hoe valt deze ongelukkige anomalie te verklaren? Als hij erover nadenkt, en natuurlijk doet hij dat alleen door te spreken, merkt hij dat de woorden die hij hoort de woorden van een dode lijken; hij hoort zichzelf alsof hij al buiten bewustzijn is; hij is zijn eigen echo in een wereld waar hij niet meer is; hij ondergaat de kwelling die het is om buiten het bestaan de woorden op te vangen die de ziel en het betoog van zijn hele leven zijn geweest". Alsof het personage zichzelf en zijn wereld totaal niet meer in zijn eigen verhaal herkent. Alsof de woorden, waarin dit personage probeert zichzelf en zijn positie in de wereld vorm te geven in een zingevend verhaal, hem onverhoeds hebben getransformeerd in een zinloze echo in een niet langer door hem bewoonde wereld. Alsof er tussen het personage en de wereld een kloof zit, die steeds dieper wordt naarmate hij er meer over spreekt en denkt.
Met dit soort taalfilosofische zinnen benoemt Blanchot treffend de verwarrende ambiguïteit en vervreemding die Thomas en anderen in "Aminadab" ervaren. Bovendien maakt hij die ambiguïteit vaak pregnant voelbaar, door de kracht van zijn vele bizarre beelden, en de diverse verrassend- grillige details van de door hem beschreven taferelen en gebeurtenissen. Blanchot is dus niet alleen inhoudelijk, stilistisch en qua thematiek met Kafka verwant, want ook door zijn specifieke schrijftalent en verbazingwekkende verbeeldingskracht komt hij naar mijn smaak soms verrassend dicht bij Kafka in de buurt. En een andere overeenkomst valt eveneens op: de hoofdpersoon van Kafka's "Het kasteel" slaagt er na bizarre geestelijke en fysieke omzwervingen niet in om de kern van het kasteel te bereiken, en Thomas' zoektocht naar de hogere verdiepingen van het huis is even erratisch en net zo tevergeefs. Te meer omdat in die hogere verdiepingen mogelijk alleen leegte, duisternis en stilte heerst.
Tegelijk is er echter een verschil tussen Kafka en Blanchot: het niet- bereiken van de hogere verdiepingen gaat bij Blanchot samen met andere ontdekkingen en inzichten, zij het van heel ambigue, heel voorlopige en door Thomas nauwelijks begrepen aard. Een van de andere personages oppert bijvoorbeeld, in een ellenlange, bijna visionaire monoloog, dat Thomas niet het hogere, maar het ondergrondse had moeten zoeken: de ondoorgrondelijke vrijheid van het onderaardse duister, de ondergrondse en onbekende nacht die nieuwe en volstrekt onbekende vormen onthult, de transformatie van de ogen die het ook mogelijk maakt deze vormen geleidelijk aan te gaan zien. Misschien vergist dit personage zich enorm, en zijn visioen is sowieso te ambigu en te complex om te bevatten, maar aanstekelijk vind ik het wel. En de raadselachtige Lucie, dezelfde vrouw die Thomas misschien met haar raadselachtige wenk het huis heeft binnengelokt, heeft een vergelijkbaar visioen: zij bezingt de verlokkingen van de nacht die heel andere sferen omvat dan de dag. Wat dan wel een nacht is die anders is dan de ons bekende nachten, en die het tegendeel symboliseert van de rationaliteit en klaarheid van alledag. Want: "Deze nacht heeft bijzondere trekken. Hij gaat niet met dromen gepaard noch met de waarschuwende gedachten die soms dromen vervangen. Maar hij is zelf een onafzienbare droom die buiten het bereik valt van degene over wie hij neerdaalt. Wanneer hij je bed zal hebben omhuld, zullen we de gordijnen dichttrekken die de alkoof afsluiten en zal de luister van de voorwerpen die zich dan openbaren voldoende zijn om zelfs de ongelukkigste mens te troosten. Op dat moment zal ik ook echt mooi worden. Waar deze onechte dag mij nu van veel van mijn bekoring berooft, zal ik op dat goedgunstige moment verschijnen als degene die ik ben".
Kafka's "Het proces" en "Het kasteel" eindigen in het onbestemde: de ondoorgrondelijkheid van het proces, de onbereikbaarheid van het kasteel. Blanchots "Aminadab" eindigt eveneens in het onbestemde, in het niet- bereiken van de hogere verdiepingen. Tegelijk echter is er die raadselachtige nacht, die mogelijk alleen in Lucies verbeelding bestaat en die er in elk geval er nog niet is op het moment dat zij spreekt. Maar die wel als een verlokkende, zij het nauwelijks voorstelbare mogelijkheid bestaat, een mogelijkheid vol raadselachtige beloftes van nieuwe perspectieven en betekenishorizonten. Die perspectieven zijn en blijven echter eveneens duister, in raadselen gehuld. Zij omvatten alleen tantaliserende glimpen op het duistere en onbekende, geen heldere betekenis die verduidelijkt wordt in het hier en nu. Maar juist een tantaliserende glimp verlokt en fascineert. Ook al is het frustrerend dat die glimp nooit meer dan een glimp wordt. Maar die frustratie is dan tegelijk weer de motor van een zoektocht die nooit zal stoppen.
Ik kende "Aminadab" nog helemaal niet, en was er blij door verrast. Want ook voor de lezer is dit boek een ontdekkingsreis in de ambiguïteit, en daar hou ik wel van. Zoals ik ook hou van de tantaliserende glimpen op sferen die vooraf gaan aan de taal. Als ik het goed begrepen heb gaat Uitgeverij Kievenaar ook Blanchots "Le Très-Haut" nog vertalen en uitgeven, en dat lijkt mij een goede zaak. Met een vertaling van een van Blanchots essaybundels zou ik trouwens eveneens verguld zijn. Maar voor nu ben ik helemaal tevreden omdat "Aminadab" er in het Nederlands al is. Een boek dat uiteraard te weinig mainstream is om vele duizenden lezers te trekken. Maar wel een mooi uitgegeven boek dat veel avontuurlijke lezers verdient.
October 31, 2020
Blanchot is another of these interesting cases. He was a very influential literary and philosophical figure in post-war France, but (if I understand correctly) seems less well known in the wider 'world of letters,' so to speak. Here again we have a French Resistance member who, while conservative before the war, was nonetheless antifascist and a public denouncer of the scourge of antisemitism in Europe. By the end of WWII he had migrated politically to the left, as was common at that time, and himself was hugely influenced by Kafka, as well as his close personal friend, Georges Batailles.
But what made him influential was his unique contributions to literary theory, and his metafictional novels that illustrate them. And Aminadab is a very interesting example. It is definitely hard to write about, and it is also hard to read. Because here we have Thomas, whom we follow under ambiguous circumstances into a large boarding house of sorts, and follow his very dream-like, shifting progression from one encounter to another.
This is a novel of impressions. It is very funny, and often maddening in what I can only describe as its quiet murmur as everything tends to slip towards its opposite (the shortest example I could find is, "Thomas was delighted by this, but soon it began to worry him."). What emerges is a very Kafkaesque exploration of a society ruled by an absurdly unknown and unknowable force of law and order, senseless cruelty, broad acceptance, and occasional breakdown.
Highly recommended, if this sort of thing is your cup of tea or you would like to try something 'radically different,' as they say.
But what made him influential was his unique contributions to literary theory, and his metafictional novels that illustrate them. And Aminadab is a very interesting example. It is definitely hard to write about, and it is also hard to read. Because here we have Thomas, whom we follow under ambiguous circumstances into a large boarding house of sorts, and follow his very dream-like, shifting progression from one encounter to another.
This is a novel of impressions. It is very funny, and often maddening in what I can only describe as its quiet murmur as everything tends to slip towards its opposite (the shortest example I could find is, "Thomas was delighted by this, but soon it began to worry him."). What emerges is a very Kafkaesque exploration of a society ruled by an absurdly unknown and unknowable force of law and order, senseless cruelty, broad acceptance, and occasional breakdown.
Highly recommended, if this sort of thing is your cup of tea or you would like to try something 'radically different,' as they say.
October 27, 2022
Het zal je maar gebeuren, verdwalen in een huis dat gewoon niet kán bestaan. De weg kwijt zijn en je afvragen of je nu werkelijk binnen bent, of dat gedachten bij het bekijken van een schilderij met je bevattingsvermogen aan de wandel zijn gegaan. Wie Aminadab van Maurice Blanchot leest zal zich moeten zekeren: het boek speelt een spel met de realiteitszin. Alsof je naar een schilderij van Carel Willink kijkt, neorealisme. Elk onderdeeltje is er, alles wordt nauwkeurig neergezet, en tóch. Toch wordt het onwerkelijker als je het geheel bekijkt. Dat overkomt ook Thomas, de hoofdpersoon van Aminadab. Hij komt al snel terecht in een ruimte waarin een atelier van een kunstschilder lijkt te zijn gehuisvest. Het wordt een Droste-effect van de onwerkelijkheid. De conciërge van het pand ontpopt zich als schilder en portretteert Thomas, die daardoor zelf ook onwerkelijk wordt.
Hoe verder? Lezen we vanaf nu de belevenissen van de hoofdpersoon, of toch die van de persoon op het net geschilderde portret van de hoofdpersoon? Ze verweven zich, portret en realiteit worden één. Zoals we alle blikjes cacao op het cacaoblik zien in één enkele blik. Het is compleet nu, Blanchot heeft de hele roman uit elke schijn van werkelijkheid getrokken. Er is een nieuwe ruimte gecreëerd, een “literaire ruimte” waar Thomas ons doorheen leidt. Aan de hand, zoals hij zelf door een bewoonster van het niet-bestaanbare huis wegwijs wordt gemaakt. Het dienstmeisje opent alle deuren op een verdieping, alleen de deur die een uitweg zou moeten leveren blijft gesloten. Thomas kan het huis niet verlaten, de deur kan alleen vanaf de straat worden geopend. ” Zij is alleen voor voorbijgangers bedoeld, en voorbijgangers hebben ook hun besognes.” En wie weet nog dat Thomas die ook had, toen het boek pas was begonnen? Hoe anders is zijn situatie nu, hoe anders is ook de beleving van de lezer. De hoofdpersoon werd van buitenstaander tot ingewijde, geldt dan een soortgelijke metamorfose ook voor de perceptie van de lezer?
Wie dit boek leest als een gewone roman zal niet bepaald het gevoel hebben gekregen te doorzien hoe het huis in elkaar steekt. En dat kan ook niet; het is een onmogelijk huis, zoals het trappenhuis van Maurits Escher (“ Klimmen en dalen”) niet kán bestaan. Maar de lezer zal zich, net als Thomas, van de buitenwereld hebben afgesloten. Juist doordat alles in het boek naar het onwerkelijke wordt getrokken krijgen we de kans om via de gebeurtenissen in Aminadab een nieuwe belevingswereld op te bouwen. Een wereld voor onszelf, waarin gedachten zwerven door onbestaanbare constructies. En dat boeit. Dat maakt nieuwsgierig naar wat dit boek nog meer ter ontdekking aanbiedt. Misschien is de hoofdpersoon niet iemand met wie de lezer zich gemakkelijk kan vereenzelvigen, maar … Maar zou het niet zo kunnen zijn dat Thomas in werkelijkheid niemand anders is dan de lezer zelf? Dat het huis staat voor de literaire wereld en de bewoners ervan in feite de boekenschrijvers representeren? Het lijkt de enige manier waarop de totale vervreemding die Blanchot voorschotelt toch nog “eigen” kan worden gemaakt.
Zonder dit idee, deze misschien wat filosofische achtergrond, is Aminadab een erg aantrekkelijk boek dat de lezer mee zal nemen op een inpandige zwerftocht. De belevenissen van Thomas zijn, ook als men er verder niet over na wil denken, op z’n minst wonderlijk te noemen en zetten hier en daar de lachspieren aan tot activiteit. Vereenzelviging met de hoofdpersoon is dan wel wat lastig, daartegenover staat dat Thomas best in staat is de sympathie van de lezers op te wekken.
Maar ik blijf het gevoel houden dat dit boek wel degelijk is geschreven met de bedoeling dat de lezer er méér achter zoekt en niet blijft hangen in het “oppervlakkige” van het verhaal. Thomas slaagt er tot het einde aan toe namelijk niet in ook maar iets te lezen. Terwijl er wel degelijk wat te lezen zou moeten zijn: plakkaten aan muren, de labels op de kleren die de bewoners dragen, bladzijden in een aantekeningenboekje, alles is uitgewist of onleesbaar. Wat heeft dat te betekenen? Wie weet dat Maurice Blanchot (1902 – 2003) voornamelijk bekend is geworden als literatuurcriticus en –filosoof kan zich indenken dat dergelijke, op zich schijnbaar onbeduidende details bij elkaar gevoegd wel degelijk iets te betekenen hebben. En als schrijver van de tamelijk gecompliceerde literatuurtheorie ”L’espace lítteraire” (“De literaire ruimte”) kan hij bijna niets anders gewild hebben dan juist dat scheppen van een nieuwe ruimte. Aminadab is niet in hoofdstukken onderverdeeld maar na iedere scène waarin de onleesbaarheid optreedt, wordt op die manier wel degelijk een nieuwe sequentie ingeleid, alsof het een film betrof. Dat is de kracht van dit boek, het leest als een film.
Hoe verder? Lezen we vanaf nu de belevenissen van de hoofdpersoon, of toch die van de persoon op het net geschilderde portret van de hoofdpersoon? Ze verweven zich, portret en realiteit worden één. Zoals we alle blikjes cacao op het cacaoblik zien in één enkele blik. Het is compleet nu, Blanchot heeft de hele roman uit elke schijn van werkelijkheid getrokken. Er is een nieuwe ruimte gecreëerd, een “literaire ruimte” waar Thomas ons doorheen leidt. Aan de hand, zoals hij zelf door een bewoonster van het niet-bestaanbare huis wegwijs wordt gemaakt. Het dienstmeisje opent alle deuren op een verdieping, alleen de deur die een uitweg zou moeten leveren blijft gesloten. Thomas kan het huis niet verlaten, de deur kan alleen vanaf de straat worden geopend. ” Zij is alleen voor voorbijgangers bedoeld, en voorbijgangers hebben ook hun besognes.” En wie weet nog dat Thomas die ook had, toen het boek pas was begonnen? Hoe anders is zijn situatie nu, hoe anders is ook de beleving van de lezer. De hoofdpersoon werd van buitenstaander tot ingewijde, geldt dan een soortgelijke metamorfose ook voor de perceptie van de lezer?
Wie dit boek leest als een gewone roman zal niet bepaald het gevoel hebben gekregen te doorzien hoe het huis in elkaar steekt. En dat kan ook niet; het is een onmogelijk huis, zoals het trappenhuis van Maurits Escher (“ Klimmen en dalen”) niet kán bestaan. Maar de lezer zal zich, net als Thomas, van de buitenwereld hebben afgesloten. Juist doordat alles in het boek naar het onwerkelijke wordt getrokken krijgen we de kans om via de gebeurtenissen in Aminadab een nieuwe belevingswereld op te bouwen. Een wereld voor onszelf, waarin gedachten zwerven door onbestaanbare constructies. En dat boeit. Dat maakt nieuwsgierig naar wat dit boek nog meer ter ontdekking aanbiedt. Misschien is de hoofdpersoon niet iemand met wie de lezer zich gemakkelijk kan vereenzelvigen, maar … Maar zou het niet zo kunnen zijn dat Thomas in werkelijkheid niemand anders is dan de lezer zelf? Dat het huis staat voor de literaire wereld en de bewoners ervan in feite de boekenschrijvers representeren? Het lijkt de enige manier waarop de totale vervreemding die Blanchot voorschotelt toch nog “eigen” kan worden gemaakt.
Zonder dit idee, deze misschien wat filosofische achtergrond, is Aminadab een erg aantrekkelijk boek dat de lezer mee zal nemen op een inpandige zwerftocht. De belevenissen van Thomas zijn, ook als men er verder niet over na wil denken, op z’n minst wonderlijk te noemen en zetten hier en daar de lachspieren aan tot activiteit. Vereenzelviging met de hoofdpersoon is dan wel wat lastig, daartegenover staat dat Thomas best in staat is de sympathie van de lezers op te wekken.
Maar ik blijf het gevoel houden dat dit boek wel degelijk is geschreven met de bedoeling dat de lezer er méér achter zoekt en niet blijft hangen in het “oppervlakkige” van het verhaal. Thomas slaagt er tot het einde aan toe namelijk niet in ook maar iets te lezen. Terwijl er wel degelijk wat te lezen zou moeten zijn: plakkaten aan muren, de labels op de kleren die de bewoners dragen, bladzijden in een aantekeningenboekje, alles is uitgewist of onleesbaar. Wat heeft dat te betekenen? Wie weet dat Maurice Blanchot (1902 – 2003) voornamelijk bekend is geworden als literatuurcriticus en –filosoof kan zich indenken dat dergelijke, op zich schijnbaar onbeduidende details bij elkaar gevoegd wel degelijk iets te betekenen hebben. En als schrijver van de tamelijk gecompliceerde literatuurtheorie ”L’espace lítteraire” (“De literaire ruimte”) kan hij bijna niets anders gewild hebben dan juist dat scheppen van een nieuwe ruimte. Aminadab is niet in hoofdstukken onderverdeeld maar na iedere scène waarin de onleesbaarheid optreedt, wordt op die manier wel degelijk een nieuwe sequentie ingeleid, alsof het een film betrof. Dat is de kracht van dit boek, het leest als een film.
March 7, 2021
我读的是由郁梦非翻译的中文版。
“我反而愿意永远醒着，当天地万物睡了，当一切都在这万能的午夜里休憩，我要醒着，甚至当我想要知道的种种真相都在悄无声息地改变，我也要醒着。我难道真的无法走出这栋房子吗？”即使已必须借助他者之口，托马仍要在结局讲出这样坚决的自负的话。
亚米拿达是想象中的守门人。
读前半部分时，我会和托马一样在迷宫中兴致勃勃地探寻，布朗肖也乐于给读者将象征与现实自由对应的空间。当我自以为见到出口的光亮时，他却又告诉我窗帘外仍是黑暗：“谁从这个房间经过，谁站在我们面前，都知道得比一次粗略的阅读能告诉他们的要多。”之后通过咖啡厅里邻座的一位“先到者”的大段回溯与剖白，托马和读者知道了更多，但同时一切愈发灯影幢幢。
布朗肖使用大量对话降低了理解难度，但其中对衣服布料的反复描写仍让我困扰，就好像只是整个故事的装饰而已。
“我反而愿意永远醒着，当天地万物睡了，当一切都在这万能的午夜里休憩，我要醒着，甚至当我想要知道的种种真相都在悄无声息地改变，我也要醒着。我难道真的无法走出这栋房子吗？”即使已必须借助他者之口，托马仍要在结局讲出这样坚决的自负的话。
亚米拿达是想象中的守门人。
读前半部分时，我会和托马一样在迷宫中兴致勃勃地探寻，布朗肖也乐于给读者将象征与现实自由对应的空间。当我自以为见到出口的光亮时，他却又告诉我窗帘外仍是黑暗：“谁从这个房间经过，谁站在我们面前，都知道得比一次粗略的阅读能告诉他们的要多。”之后通过咖啡厅里邻座的一位“先到者”的大段回溯与剖白，托马和读者知道了更多，但同时一切愈发灯影幢幢。
布朗肖使用大量对话降低了理解难度，但其中对衣服布料的反复描写仍让我困扰，就好像只是整个故事的装饰而已。
August 9, 2023
kafkaesque (derogatory). rare miss from the guy
December 14, 2024
De mis libros favoritos de Blanchot, casi perezco en su lectura
October 1, 2008
I gave a not particularly enthusiastic review to Blanchot's "The Madness of the Day" wch was, at that point, the only thing I'd read by him. Then my respected colleague Franz Kamin sd I shd give him another chance so when I found this bk I picked it up. Others put in a good word for him too. I've read many 19th & 20th century French writers so I definitely have a taste for such things but Blanchot's a writer I never discovered when I was most in the thick of such interests.
Whilst reading it, though, I found myself wondering: Do I even ENJOY reading anymore? Perhaps if I'd read it 30 yrs ago I wd've found it fascinating. As it was, I mostly just found it tedious - much like the only bk I've read by Michel Butor. The back-cover promo for "Aminadab" compares it to Kafka's "enclosed and allegorical spaces" &, yes, it's very claustrophobic - like Kafka, like Mervyn Peake's "Gormenghast Trilogy" - wch I loved as a young teenager.
But this is the type of claustrophobia that reminds me of friends making what I consider to be 'bad' decisions - I just felt like saying: "Don't do that!" - like talking to a character in a horror movie about to make a fatally stupid blunder. In other words, as the protaganist goes thru his progressive entanglement, I found myself caring only insofar as I was annoyed.
Also on the back cover blurb it says: "Blanchot's novel functions as an allegory referring, above all, to the wandering and striving movement of writing itself" & keeping that assertion in mind made the bk slightly more interesting to me. Strangely, but as a nice change from the norm, the 'romantic' aspect of it is downplayed to the point of barely a mention in the translator's intro. However, it seems to me that the bk is as much about human relationships as anything more formal - w/ the human relationships not being very appealing to me.
All in all, "Aminadab" is fairly original & unusual - 2 qualities I always search out - but I found myself not caring very much. Blanchot has helped me realize that I want something very different out of writing than what wd've been interesting 30 yrs ago (just based on its difference). Now? It's not so clear what I want - stimulation, of course, but maybe I'm too jaded to receive that easily.
Whilst reading it, though, I found myself wondering: Do I even ENJOY reading anymore? Perhaps if I'd read it 30 yrs ago I wd've found it fascinating. As it was, I mostly just found it tedious - much like the only bk I've read by Michel Butor. The back-cover promo for "Aminadab" compares it to Kafka's "enclosed and allegorical spaces" &, yes, it's very claustrophobic - like Kafka, like Mervyn Peake's "Gormenghast Trilogy" - wch I loved as a young teenager.
But this is the type of claustrophobia that reminds me of friends making what I consider to be 'bad' decisions - I just felt like saying: "Don't do that!" - like talking to a character in a horror movie about to make a fatally stupid blunder. In other words, as the protaganist goes thru his progressive entanglement, I found myself caring only insofar as I was annoyed.
Also on the back cover blurb it says: "Blanchot's novel functions as an allegory referring, above all, to the wandering and striving movement of writing itself" & keeping that assertion in mind made the bk slightly more interesting to me. Strangely, but as a nice change from the norm, the 'romantic' aspect of it is downplayed to the point of barely a mention in the translator's intro. However, it seems to me that the bk is as much about human relationships as anything more formal - w/ the human relationships not being very appealing to me.
All in all, "Aminadab" is fairly original & unusual - 2 qualities I always search out - but I found myself not caring very much. Blanchot has helped me realize that I want something very different out of writing than what wd've been interesting 30 yrs ago (just based on its difference). Now? It's not so clear what I want - stimulation, of course, but maybe I'm too jaded to receive that easily.
June 20, 2014
Everyone, including the translator that has written an introduction to the text, will spoil the fact the fact that this book is also about books, the house of Being. That Aminadab is not all that present in the story up until the end (p. 186). So here, let me share something from the last pages too, as if that's gonna tell you anything:
"One day you notice a curious fact: from time to time, the plants feverishly move about; one would think that the clay was no longer enough to satisfy them and that somewhere far away, in the distance of distances, an event had taken place toward which they are forcefully drawn. You see the trembling of the miniscule petals, and you too ask yourself if you may not have heard, through the silence of the underground spaces, a message or at least the echo of a message. Perhaps it is only a meaningless noise; perhaps the attempt is worth the trouble; soon you have decided, and taking up your shovel, you courageously set out to open a hole in the earth. This is the beginning of an immense task." (p. 189)
"One day you notice a curious fact: from time to time, the plants feverishly move about; one would think that the clay was no longer enough to satisfy them and that somewhere far away, in the distance of distances, an event had taken place toward which they are forcefully drawn. You see the trembling of the miniscule petals, and you too ask yourself if you may not have heard, through the silence of the underground spaces, a message or at least the echo of a message. Perhaps it is only a meaningless noise; perhaps the attempt is worth the trouble; soon you have decided, and taking up your shovel, you courageously set out to open a hole in the earth. This is the beginning of an immense task." (p. 189)
July 11, 2013
Its just a guy wandering around and talking to weird people who launch into monologues
June 18, 2017
ilk sayfanın dördüncü paragrafındaki aşınmış tablo tasvirini okuduğumda blanchot'nun yazdığı her şeyi eksiksiz okuyacağıma karar verdim.
Displaying 1 - 20 of 20 reviews