美的历史

by Umberto Eco, 翁贝托·艾柯, 彭淮栋 (Translator)

《美的历史》是艾柯第一本“有图为证”的著作，全书做多层次布局，以主叙述带出源源不绝的绘画、雕刻作品，并长篇征引各时代的作家与哲学家，书前附上多页依时代顺序安排的图片对照表，使自古以来的对于“美”的观点之演变史一目了然。藉由本书，艾柯带我们一步步穿过许多历史时代，从古典以至当代，一路破除成见，打开新视角，来到今天的审美观：今天的审美世界是一个宽容、综纳百川的多神世界。

这部极度精美、份量十足的作品，提供读者多层次的路径，包括流动的文字记叙、绘画与雕刻等丰富的例证，另也将每个时代的作家、哲学家所摘选以及比较的说明内容收录其中。对读者而言，此书犹如一部美的概念的指引地图，引人惊奇地走入一趟趟精采的旅行。

本书图文并茂，全彩印刷。作者以独到见解，将美于时代洪流中抽丝剥茧，对美的发展历程做广博精辟的说明，广及文学、艺术等各方面，呈现方式具独特的质感、美感，俨然一部不可多得的收藏宝典。

艾柯是一位思想敏捷、面面俱到的好向导，对许多随他踏上这趟审美之旅的读者，此书是既精采、又好用的“路线地图”。

美是什么？什么是艺术？品味与时尚是什么？美是要冷静、理性观察的东西，还是会牵动灵魂的媒介？在艾柯的引领下，我们走上这么一趟引人入胜的审美之旅，探索多变的“美”观，从古希腊以降，直到今天，并研析历世与美相伴相随的价值理念。除了密切检视视觉艺术，并援引各个时代的文学作品，提供印证，他还扩大探讨范围，考虑爱情、女性的角色，以及丑、残忍，甚至魔性等课题。

本书将美的历史脉络呈现，它不仅是一部艺术的历史或美学史，而且是作者融合两者为美的概念所下的定义，涵括的范围自古典到现代。书中论及的美包含绘画、雕刻、建筑、电影、摄影、装置艺术以及文学等，领域广泛，包罗万象，以使广大的读者都能信服。

Genres: Art, Nonfiction, History, Philosophy, Art History, Italy, Italian Literature

440 pages, Hardcover

First published October 6, 2004

About the author

Umberto Eco was an Italian medievalist, philosopher, semiotician, novelist, cultural critic, and political and social commentator. In English, he is best known for his popular 1980 novel The Name of the Rose, a historical mystery combining semiotics in fiction with biblical analysis, medieval studies and literary theory, as well as Foucault's Pendulum, his 1988 novel which touches on similar themes.

Eco wrote prolifically throughout his life, with his output including children's books, translations from French and English, in addition to a twice-monthly newspaper column "La Bustina di Minerva" (Minerva's Matchbook) in the magazine L'Espresso beginning in 1985, with his last column (a critical appraisal of the Romantic paintings of Francesco Hayez) appearing 27 January 2016. At the time of his death, he was an Emeritus professor at the University of Bologna, where he taught for much of his life. In the 21st century, he has continued to gain recognition for his 1995 essay "Ur-Fascism", where Eco lists fourteen general properties he believes comprise fascist ideologies.

Reviews

[Valeriu Gherghel · Rating 3 out of 5]

Pentru că am recenzat acum două zile cartea lui David Konstan, Beauty: The Fortunes of an Ancient Greek Idea (2014), am recitit și Umberto Eco Istoria frumuseții.

Niciodată nu am văzut în cartea lui Eco altceva decît un album de artă, însoțit de o antologie de extrase din diverși autori (antici, medievali, moderni) privitoare la frumos, unele potrivite și la obiect, altele mai puțin. Este, așadar, un album-album și ceva de genul cărților numite odinioară „commonplacebook”. Deci, nu mi-am făcut iluzii, nu m-am gîndit deloc la un tratat academic, riguros, cu subsoluri ticsite și bibliografie exhaustivă. Nu era cazul să mă formalizez și nu m-am... Lucrarea conține tipărite cu litere mici fragmente din Platon, Boethius, Thoma de Aquino, Hugo de Saint-Victor, Bernard de Clairvaux, Daniel Defoe, Edmund Burke, Immanuel Kant etc.

Unii cronicari au remarcat inadecvarea titlului. Pentru o „istorie a frumuseții” e prea puțin și prea dispersat. Comentariul lui Eco e, de fapt, un eseu cu muuuuuulte divagații, după metoda săriturii calului la șah. Într-un capitol vorbește despre veșminte și culori, în altul despre strălucire și lumină, în al cincilea despre „frumusețea monștrilor”, altul se referă la frumusețea femeii, la iubire (cea cîntată de trubaduri, numită „fin' amors") și la meșteșugul desuet de a seduce o domniță îndărătnică („De la păstoriță la femeia-înger”). Alții au considerat cartea de-a dreptul lugubră (i-au dat o steluță amărîtă) pentru motivul cuvios că are un preț exagerat. Pe Libris, ediția din 2019, se vinde cu 109,65 lei. Pentru buzunarul unui student la Arte e cam mult, pentru buzunarul unui magistrat pensionar e un preț derizoriu, o nimica toată. Depide de unde privim prețul și de lărgimea buzunarului.

Definiția frumosului: „Dacă ar fi să reflectăm asupra acelei atitudini de detaşare care ne permite să definim drept frumos un bine care nu trezeşte în noi dorinţa, am înţelege că, în fond, vorbim despre frumuseţe ori de cîte ori ne bucurăm de ceva pentru simplul fapt că aceasta există, indiferent dacă acel lucru se află sau nu în posesia noastră” (pp.9, 11). Și încă: „Este frumos ceea ce, dacă ar fi al nostru, ne-ar produce desfătare, dar care tot frumos rămîne și dacă aparține altcuiva... Toate aceste forme de patimă, gelozie, dorință a posesiei, invidie sau lăcomie nu au nimic de a face cu sentimentul frumosului... Semnificația frumosului este diferită de cea a dorinței” (p.11).

Această caracterizare se cuvine a fi comparată imediat cu extrasele din autorii greci:

Teognis din Megara (sec.VI-V): „Muze și Grații ați cîntat fumoasele cuvinte:
'Ce-i frumos e iubit; ce nu-i frumos nu e iubit'
ce au fost rostite și de buzele zeilor” (Elegii, I, V, 17-18). (p.39).

Sappho: „ Iar eu gîndesc că frumos este ceea ce e iubit” (p.47).

În timp ce grecii și romanii au gîndit frumosul în relație strînsă cu atracția erotică, sub influența strivitoare a lui Immanuel Kant (Observații asupra sentimentului de frumos și sublim), comentatorii moderni au despărțit frumosul de dorință. Dar asta nu înseamnă că grecii au ignorat noțiunea de „frumos”. Îl cred pe cuvînt pe David Konstan.

Pentru mai multe observații cu privire la frumos, a se inspecta nota de pe blogul Miscell@nea:
https://valeriugherghel.blogspot.com/...

[Kalliope · Rating 5 out of 5]

Reading Eco’s study On Beauty feels like visiting a Temple with very many chambers. In each room there are texts. There are also images, many of them too and of good quality and they are all photos of art pieces. During this visit we are accompanied by the talk of a commentator. He comments on the texts only. Not on the images. Each room corresponds to a period in the Quest of Beauty. In this pursuit we can also conceive each space as forming a petal of a different tone and shape, so that by the end of the journey we can see that this Temple has the appearance of a multi-faceted flower. And a beautiful flower it is.






In the search for Beauty along Western history many questions have been raised.





Where does Beauty originate? Is it in the things? And therefore is it made by man, or is it in Nature and made by god? If a god creates beauty, then what is this god? A concept, like Goodness? Or is it a being? If so, then what was his purpose? Or could man create it not in the things but out of the things? Who is this man (mostly man, sometimes woman) and what is his nature? Are all men capable of creating Beauty? Or is it only some – those who are endowed with a (divine) capacity, and we can call them ‘artists’? And those are the Artists – the beings who can create a (divine) entity – ‘art’? Or is beauty really created by the subject? Is it in front of you or is it in your eye – the shifting eye of the beholder? Can Beauty be measured? Indeed, is it proportion itself? Who measures those proportions? Does it form part of an overall scheme of things, the Harmonic Tutto? Or does it require another quality, such as individuality, and should therefore break the norms and surprise? What is its purpose? To elevate us to a higher, and ethical, or to a sublime realm? And if related to the human, should it be sensual, or smart, or witty? Does it have a gender? Or does it belong to the dominion of a particular gender? To what extent is it relative and needs its own context to shine out.



These are many of the questions addressed by Eco as they were formulated by thinkers, and it is his anthology of texts, from Theognis and Plato to critics from the 1950s, going through Plotinus, Suger, Hildegard von Bingen, Dante, Alberti, Gracián, Hume, Kant, Goethe, Diderot, Baudelaire, Foscolo, Burke, Wilde, Pater, Duchamp amongst very many others, that form the backbone of this book. The copious and beautiful images are unconnected illustrations. They are not addressed by Eco nor specifically related to the selected texts. They form a background musing, colouring the excerpts, like in my review. For the book is conceived as an intellectual exercise, an examination of concepts. It is a theoretical flower then, even if the images add a veneer by appealing to a seen and experienced Beauty.




Reading the compendium of excerpts, however, is somewhat unsatisfying and one feels that in this Temple one is just looking at the spine of the books stored in those inviting chambers. But they serve as indications for a later trip, without commentator, when one can stay in one of those rooms and think, not contemplate, some of those notions. And as map of the Search of Beauty this book is excellent.

[Dream.M · Rating 4 out of 5]

•سه مواجهه‌ من با زیبایی و زشتی
خواندن اومبرتو اکو، چه رمان باشد و چه یک اثر پژوهشی، همیشه برای من مثل یک سفر طولانی و پرماجراست؛ سفری میان تصویرها، ایده‌ها و تناقض‌ها که هر بار مرا به دنیایی تازه می‌برد. وقتی تصمیم گرفتم سه کتاب او درباره‌ زیبایی را کنار هم بخوانم ــ هنر و زیبایی در قرون وسطی، تاریخ زشتی و تاریخ زیبایی ــ نمی‌دانستم هر کدام از آن‌ها چقدر می‌تواند مرا غافلگیر کند و زاویه‌ای جدید از زیبایی و زشتی به من نشان دهد.

•هنر و زیبایی در قرون وسطی: سفری به عمق فلسفه و ایمان
شروع این مسیر با هنر و زیبایی در قرون وسطی بود و همان ابتدا فهمیدم که قرار است سفری سخت اما مهيج داشته باشم. در این کتاب خبری از تصاویر جذاب و متنوع نبود، اما عمق نظری و فلسفی آن، مرا کاملاً جذب کرد. اکو اینجا سراغ فیلسوفان و متکلمان قرون وسطی رفته بود و نشان می‌داد که زیبایی در آن دوره نه فقط یک معیار بصری، بلکه بازتابی از خدا، نظم الهی و ساختار جهان بوده است.
مثلاً وقتی اکو توضیح می‌داد که تناسبات و نظم در هنر قرون وسطی بازتاب نظم الهی بوده، ناخودآگاه یاد کلیساهایی افتادم که دیده بودم؛ پنجره‌های رنگی که با دقت و نظم خاصی چیده شده‌اند و وقتی نور از آن‌ها عبور می‌کند، حس می‌کنی همه چیز در جهان درست و سر جای خودش جاگرفته است. یا وقتی نگاه می‌کنم به نقاشی‌های مذهبی که صورت‌ها را به شکل ایده‌آل و تقریباً غیرواقعی کشیده‌اند، می‌فهمم این تلاش برای بازتاب "کمال الهی" بوده.
حتی در زندگی روزمره هم این نظم و تقارن را می‌توانم ببینم. مثلا وقتی میز کارم را مرتب می‌کنم که همه چیز متعادل و منظم باشد، یا مسیر پیاده‌روی‌ام را طوری انتخاب می‌کنم که از بین خط منظمی از درختان و ساختمان ‌ها عبور کنم، شاید همان حس نظم و زیبایی را تجربه میکنم که انسان قرون وسطایی تجربه کرده است.
این کتاب باعث شد بفهمم که زیبایی می‌تواند چیزی بسیار فراتر از ظاهر باشد و با اعتقادات، فلسفه و حتی حس معنا در زندگی گره خورده باشد.

•تاریخ زشتی: مواجهه با دیگری
بعد از این تجربه‌ عمیق فلسفی، به تاریخ زشتی رسیدم و حس کردم اکو می‌خواهد مرا غافلگیر و به جنبه‌ای کاملاً متفاوت از زیبایی هدایت کند. این کتاب صرفاً زشتی‌ها را نشان نمی‌دهد؛ بلکه می‌پرسد چرا ما چیزی را زشت می‌دانیم، چه‌کسی این قضاوت را آغاز کرده و چه هدفی داشته است.
مثلاً وقتی می‌خواندم که زشتی گاه ابزاری برای دیگری‌سازی و کنترل اجتماعی بوده (مفاهیم مورد علاقه‌ام)، یاد تبلیغاتی می‌افتادم که افراد را به دلیل ظاهر متفاوت‌شان قضاوت می‌کنند، یا حرف‌های رایجی که درباره‌ لباس، وزن یا حتی نوع رفتار دیگران زده می‌شود. اینجا بود که فهمیدم این قضاوت‌ها چیزی فراتر از سلیقه‌ شخصی ما و من هستند و ریشه در تاریخ و فرهنگ چند صد ساله بشر دارند.
حتی در شبکه‌های اجتماعی، وقتی می‌بینم کاریکاتورها و طنزها اغلب زشتی را به ابزار نقد یا تمسخر تبدیل می‌کنند، یاد مثال‌هایی می‌افتم که اکو آورده بود. یا وقتی آدم‌هایی را می‌بینم که متفاوت لباس می‌پوشند و واکنش‌های متناقض دیگران را می‌شنوم، متوجه می‌شوم که زشتی همیشه صرفاً یک ویژگی ظاهری نیست؛ بلکه یک ابزار اجتماعی و فرهنگی است.
صادقانه باید اعتراف کنم این کتاب مرا تکان داد و باعث شد نگاه من به قضاوت‌های روزمره خودم از دیگران و زیبایی‌های مرسوم تغییر کند.

•تاریخ زیبایی: قدم زدن در موزه‌ی تاریخ
در نهایت، تاریخ زیبایی را خواندم و حس کردم وارد موزه‌ای خیالی و پرجنب‌وجوش شده‌ام. هر فصل مرا از یونان باستان می‌برد تا مدرنیسم، و هر تصویر و توضیح کوتاه اکو این حس را بهم می‌داد که خودم هم بخشی از تاریخ هنر شده‌ام.
مثلاً وقتی اکو درباره‌ استانداردهای زیبایی دوران رنسانس صحبت می‌کرد، یاد عکس‌های مد و تبلیغات امروزی می‌افتادم و می‌دیدم که ایده‌آل‌های زیبایی در طول تاریخ تغییر کرده‌اند ولی در عین حال تکرار می‌شوند. یا وقتی تصاویری از مجسمه‌ها و نقاشی‌های کلاسیک می‌دیدم، ناخودآگاه به طراحی داخلی خانه‌ها و حتی ترکیب رنگ‌ها و دکوراسیون خانه خودمان فکر می‌کردم و متوجه می‌شدم که حس زیبایی در زندگی روزمره چقدر می‌تواند با تاریخ و هنر پیوند داشته باشد.
حتی وقتی به خیابان می‌روم و آدم‌ها را می‌بینم، می‌توانم رد پای تاریخ زیبایی را در فرم موها، لباس‌ها یا حتی شیوه‌ ایستادن آن‌ها ببینم. این کتاب، لذت بصری و شناخت تاریخی را همزمان به من داد.

حالا پس از اینکه هر سه کتاب را به دنبال هم خوانده‌ام، وقتی آن‌ها را کنار هم می‌گذارم، حس می‌کنم اکو یک سه‌گانه‌ نوشته است و کنار هم قرار گرفتن این سه دیدگاه، زیبای�� و زشتی را برای من زنده و سیال کرده. هر کتاب حسی خاص دارد، اما با هم تصویری کامل از زیبایی و زشتی ارائه می‌دهند که نشان می‌دهد زیبایی و زشتی، نه یک مفهوم ثابت، بلکه یک سفر بی‌پایان میان تاریخ، فرهنگ و زندگی روزمره ما هستند.
....................‌..
توجه توجه:
نسخه ترجمه شده به فارسی این کتاب، حجمی تقریبا نصف نسخه اورجینال و نسخه انگلیسی داره. چون ۹۹ درصد عکس های کتاب به خاطر سانسور، حذف شدن.
البته توی پانویس اسم تابلوها اومده ولی بنظرم خیلی بی فایده است.
من فایل انگلیسی رو داشتم و بعد از خوندن نسخه فارسی در هر فصل میرفتم و عکس ها رو چک می‌کردم.
ضمن اینکه عکس های نسخه فارسی همه سیاه و سفید هستن :)

[Coyle · Rating 3 out of 5]

Really a 3 1/2 star book, but since that's not an option...

This book is misnamed, really "dictionary of Beauty" would be a closer title, while "Umberto Eco's Musings on Beauty in a loosely chronological order with occasionaly quotes about beauty from other thinkers and a boatload of pictures" would probably hit closest to home. Undoubtedly the publisher shot that title down and stuck History of Beauty in its place.

Strengths: Each individual section is fairly informative and interesting to read. There are a lot of useful and interesting art prints, quotes that I likely would never otherwise have encountered, and thoughtful reflections on the various periods and thinkers of artistic history. I will definitely be returning to the needed sections (particularly those on the Middle Ages and the modern world) for review in the future.
And if nothing else, it is encouraging to see a major modern thinker engaging aesthetics. That is rare enough to be worthy of attention and time.

Weaknesses: This book has two major weaknesses, the first is editing. This is always a fairly irritating one for me, since it means that either the author or the publisher or both (possibly also the translator in this case) got lazy along the way and just didn't do their job well. If I'm going to give money and time to your creative work, you should at least have the decency to care about keeping it coherent.
The second is that there's really no overall theme. Which is (spoiler alert- though it's nonfiction so I doubt anyone actually cares) one of the points he makes about Beauty, that it is no consistent through time. People's and cultures' perceptions of Beauty shift and grow and change from year to year, and region to region. Therefore, he argues, there is no (perhaps there cannot even be) any solid and lasting definition of Beauty. Beauty at the end of the day is relative, despite his claim that it is pervasive throughout both our culture and cultures past. Which functionally turns this into a 400 page episode of Seinfeld. Not that it's funny, but that it's a book about nothing. Or at least, nothing that has any transcendent value. If there is no ultimate Beauty, and it's all relative, why should we be bothered to read a book about it?
Well, as I said above, it is worth reading. But it would be more worth reading if Eco had articulated his own philosophy of Beauty and then talked about it in the context of aesthetics through history. In his failure to do so, this book is ultimately yet another postmodern disappointment.

[Luís · Rating 3 out of 5]

A very documented and academic study of beauty through art, a relevant and written reflection on aesthetics, significantly changed over the centuries.

[Stela · Rating 3 out of 5]

Even if I agree with most of the reproaches this book received (that it is more a guide than a study, that it is more a triumph of compression than of clarity, that it is too eclectic and so on) I have to say I really enjoyed it.

Is this a consequence of my great admiration for Umberto Eco or of my art dilettantism , I'm not sure (and I won't dig, so back off!). Anyway, I think the author completed his objectives, enumerated in Introduction:

- to identify Beauty as a thing worth to be contemplated independently of the desire we may feel for it;
-to establish the relationship between Beauty and Art (since Beauty was sometimes perceived simply as a quality of Nature);
- to document the history of Beauty (only in Western culture, though) through art (because only the artists left examples) but not to write a history of art.

Based on a reviewing of the great artistic movements (whose ideologies influenced - evidently- the conception of Beauty), the essay presents different Aesthetic Ideals from ancient Greece to nowadays, emphasizing the growing complexity of the concept of Beauty, from the antithesis Apollonian - Dionysiac as a very interesting antithesis between vision and sound, to the contemporary syncretism, from Pythagoras' abstract numbers and music of spheres to the prosaic industrialization, from Pericles' ideal of harmony, order, measure, and simplicity, to "the orgy of tolerance, the total syncretism and the absolute and unstoppable polytheism of Beauty" which characterize our times.

On the other hand, I was amused to learn that Thomas Aquinas considered a crystal hammer ugly because it didn't serve a purpose and that Marco Polo, seeing rhinoceros for the first time thought they were unicorns (I bet Eugène Ionesco didn't know that!).

Overall, not pretentious, beautifully illustrated (someone said, ironically, of course, that it would make a wonderful present), it doesn't aim to impress but to observe the evolution of a concept over a very long period of time. Hence the impression that he only grazed the surface of the subject.

[Roman Clodia · Rating 3 out of 5]

This is more source-book than analytical history and while there's no doubting Eco's erudition, all that's really on display here is his ability to summarise and compress vast swathes of literature into a handful of paragraphs : {whisper} this is pretty shallow and superficial, and anyone with an informed view of intellectual history won't learn anything new.

What is valuable is the way Eco has effectively curated texts, both visual and literary, and the surprising beauty category tables at the front that throw up unpredictable groupings and interconnections.

There's surprisingly little actual commentary from Eco: instead he assumes the artworks and extracts will speak for themselves, even though connections between image and text is often arbitrary. That said, as a compendium of texts related to aesthetics, even if only extracts, this can't help but be useful. It would have been nice to have had more Eco - and the illustrations are lavish and gorgeous. An enhanced coffee-table book I'd say.

[Rêbwar Kurd · Rating 4 out of 5]

اومبرتو اکو، نامی که در ذهن بیشتر مردم با رمان‌هایی چون نام گل سرخ یا آونگ فوکو پیوند خورده، در اصل بیش و پیش از آن‌که رمان‌نویس باشد، یک متفکر برجسته، نشانه‌شناس و فیلسوف فرهنگ است. او چندین کتاب علمی و صدها مقاله در حوزه‌های فلسفه، نشانه‌شناسی، تاریخ اندیشه و زیبایی‌شناسی نوشته و تنها هفت رمان به قلم آورده است. این نسبت به‌خوبی نشان می‌دهد که رمان‌نویسی برای اکو، بیشتر عرصه‌ای برای بازی‌های فکری و داستانی است تا حرفه اصلی او؛ حرفه اصلی‌اش پژوهش و تأمل درباره مفاهیم بنیادینی چون حقیقت، معنا، نشانه و البته زیبایی.

کتاب تاریخ زیبایی یکی از آثار برجسته و متفاوت اوست؛ کتابی که نه یک «تاریخ هنر» صرف است و نه صرفاً یک متن کلاسیک در «زیبایی‌شناسی»، بلکه ترکیبی درخشان از هر دو. اکو در این اثر می‌کوشد به پرسشی دیرینه پاسخ دهد: زیبایی چیست؟ اما پاسخ او نه یک تعریف بسته و قطعی، بلکه سفری طولانی در فرهنگ غربی است، از یونان باستان تا جهان مدرن، از مجسمه‌های پارتنون تا نقاشی‌های گویا، از اندیشه افلاطون تا مانیفست‌های آوانگارد قرن بیستم.



اکو این اثر را چونان یک موزه متنی و تصویری ساخته است. هر فصل آن هم‌زمان یک رساله کوتاه فلسفی است و یک نمایشگاه هنری. صفحات کتاب سرشار از تصاویر باشکوه نقاشی‌ها، مجسمه‌ها و معماری‌های شاخص تاریخ است، همراه با نقل‌قول‌هایی از شاعران، فیلسوفان، هنرمندان و نظریه‌پردازان هر دوره. این نقل‌قول‌ها از افلاطون و ارسطو گرفته تا شیلر، نیچه و بودلر، نقش راهنمای فکری را در این سفر برعهده دارند.

اکو در مقدمه خود تأکید می‌کند که «تاریخ زیبایی» در واقع تاریخ تغییرات و دگردیسی‌های این مفهوم در ذهن و ذوق انسان غربی است. در یونان باستان، زیبایی بیشتر با تناسب، هماهنگی و تقارن پیوند داشت؛ همان ایده‌ای که در نسبت‌های طلایی معابد و تندیس‌ها متجلی بود. در قرون وسطی، زیبایی پیوندی ناگسستنی با امر الهی داشت و هنر، ابزاری برای تجلی جلال و شکوه خداوند بود. اما از رنسانس به بعد، انسان و بدن انسانی مرکز زیبایی‌شناسی شد، و در دوران مدرن، این مرکزیت با نسبیت و تنوعی بی‌سابقه مواجه گردید.




یکی از نقاط قوت کتاب، توانایی اکو در نشان دادن این تغییرات بنیادین است. او توضیح می‌دهد که چگونه در دوران باستان، زیبایی به معنای «خیر» و «کمال» بود و هنرمند وظیفه داشت طبیعت را به سمت الگوی آرمانی سوق دهد. افلاطون زیبایی را سایه‌ای از حقیقت می‌دید، و ارسطو آن را در هماهنگی اجزا و تناسب می‌جست.

در قرون وسطی، با سلطه جهان‌بینی مسیحی، زیبایی دیگر نه هدفی در خود، بلکه نشانه‌ای از حضور الهی بود. کلیساها با شیشه‌های رنگین، موزاییک‌های درخشان و معماری‌های آسمان‌خراش‌گونه، نگاه را به سوی بالا، به سوی آسمان و خدا، هدایت می‌کردند.

اما در رنسانس، با بازگشت به اومانیسم و احیای متون کلاسیک، نگاه به زیبایی تغییر یافت. هنرمندانی چون لئوناردو داوینچی و میکل‌آنژ به کاوش در آناتومی، نور و پرسپکتیو پرداختند تا تصویر دقیق‌تری از بدن و جهان انسانی ارائه دهند.

با ورود به دوران مدرن، تعریف زیبایی دچار بحران شد. نهضت‌های هنری متنوعی از رمانتیسم و سمبولیسم گرفته تا کوبیسم و سوررئالیسم، هر یک معیارهای کلاسیک را به چالش کشیدند. برای نخستین بار، «زشت» نیز به عرصه هنر وارد شد؛ ایده‌ای که اکو در کتاب دیگری به نام تاریخ زشتی به تفصیل پی گرفته است.




اکو در فصل‌های پایانی، به جهان معاصر می‌رسد، جایی که زیبایی دیگر یک مفهوم یگانه و جهان‌شمول نیست، بلکه پدیده‌ای چندوجهی، وابسته به زمینه فرهنگی، رسانه‌ای و حتی بازاریابی است. او با نگاهی منتقدانه نشان می‌دهد که چگونه تبلیغات، مد و صنعت سرگرمی در شکل دادن به ایده‌های ما از زیبایی نقش بازی می‌کنند.

با این حال، اکو بدبین نیست؛ او بر این باور است که این تنوع و چندصدایی، هرچند گاه به سردرگمی منجر شود، فرصتی بی‌سابقه برای آزادی ذوق و سلیقه فردی فراهم کرده است.

ترجمه و سانسور

یکی از ویژگی‌های مهم «تاریخ زیبایی» اومبرتو اکو این است که متن و تصویر را هم‌ارز می‌بیند. اکو نه‌تنها با تحلیل‌هایش زیبایی را در بستر تاریخی و فلسفی واکاوی می‌کند، بلکه با انتخاب مجموعه‌ای عظیم از نقاشی‌ها، مجسمه‌ها، طرح‌ها و عکس‌ها، تاریخِ مفهوم زیبایی را به چشم نیز می‌آورد. این کتاب بدون تصویر، ناقص می‌شود؛ چون تصاویر نه تزیینی‌اند و نه صرفاً نمونه‌هایی برای فهم متن، بلکه بخشی از استدلال اکو هستند. هر اثر هنری که در کتاب آمده، حامل لایه‌ای از م��ناست که تنها از مسیر نگاه قابل لمس می‌شود.

اما در ترجمه فارسی، بخش بزرگی از این بُعد بصری آسیب دیده است. تقریباً هر تصویری که در آن اندکی برهنگی به چشم می‌خورد، حذف یا سانسور شده. این حذف، صرفاً یک مداخله اخلاقی یا عرفی نیست، بلکه تغییر در ساختار و ماهیت کتاب است. وقتی اثر هنری از دل تاریخش جدا می‌شود و بخشی از آن با رنگ و پوشش مصنوعی جایگزین می‌گردد، نه‌تنها اثر مخدوش می‌شود، بلکه خواننده از تجربه‌ای که نویسنده و ویراستار هنری کتاب مدنظر داشته‌اند محروم می‌ماند.

مشکل، فقط از دست رفتن زیبایی بصری نیست. هر تصویری در این کتاب، انتخابی آگاهانه و دقیق است که هم‌زمان به فهم متن و ایجاد پیوند میان نظریه و مصداق کمک می‌کند. حذف تصاویر برهنه، در واقع حذف بخشی از تاریخ هنر است. بسیاری از مجسمه‌ها، نقاشی‌ها و عکس‌ها که اکو به آن‌ها ارجاع می‌دهد، بدون نمایش بدن انسانی قابل فهم نیستند. برهنگی در هنر، نماد شهوت صرف نبوده، بلکه در بسترهای گوناگون معانی مذهبی، اسطوره‌ای، فلسفی یا حتی سیاسی داشته است. وقتی این تصاویر سانسور می‌شوند، گویی بخشی از حافظه بصری بشریت از روایت حذف می‌شود.

سانسور در این‌جا صرفاً یک «اخلاق‌گرایی» سطحی نیست؛ بلکه شکلی از بازنویسی تاریخ است. حذف بدن انسانی از آثار هنری کلاسیک و مدرن، مثل حذف یک کلمه کلیدی از جمله‌ای مهم است. در ظاهر شاید متن باقی مانده باشد، اما معنا ناقص و تحریف‌شده خواهد بود. خواننده فارسی‌زبان که این نسخه سانسورشده را می‌بیند، نه با کتاب اکو، که با نسخه‌ای تعدیل‌شده و منطبق بر هنجارهای رسمی جمهوری اسلامی روبه‌روست.

این‌گونه مداخلات، پرسشی جدی را مطرح می‌کند: آیا ما واقعاً می‌توانیم تاریخ زیبایی را بدون پذیرش و دیدن تمام نمودهایش بفهمیم؟ آیا می‌توانیم از حقیقت هنر حرف بزنیم وقتی بخشی از آن عمداً پنهان شده است؟ شاید بتوان کتابی درباره نظریه زیبایی نوشت که فقط متن باشد، اما «تاریخ زیبایی» اومبرتو اکو چنین کتابی نیست. حذف تصاویر برهنه، مثل بریدن فصل‌هایی از کتاب است. و این یعنی خواننده فارسی‌زبان، ناخواسته در حال خواندن کتابی ناقص است که عنوانش را از اثر اصلی وام گرفته اما محتوایش دست‌کاری شده.

به همین دلیل، تجربه خواندن ترجمه فارسی، هرچند همچنان آموزنده و ارزشمند است، از تجربه نسخه اصلی فاصله زیادی دارد. برای فهم کامل اثر، باید کتاب را همان‌گونه دید که اکو و طراحانش ساخته‌اند؛ با همه جزئیات، تضادها، و حتی بخش‌هایی که ممکن است با سلیقه یا عرف ما ناهماهنگ باشد.




«تاریخ زیبایی» نه‌تنها یکی از آثار مهم اکو، بلکه نمونه‌ای از توانایی او در تلفیق تخصص‌های گوناگونش است: نشانه‌شناسی، تاریخ هنر، فلسفه و حتی روایت‌گری داستانی. این کتاب در کنار خواهرخوانده‌اش «تاریخ زشتی» تصویری کامل‌تر از دغدغه‌های او درباره تجربه زیبایی‌شناختی انسان ارائه می‌دهد.

موفقیت این اثر نشان می‌دهد که هنوز هم می‌توان کتابی عمیق، مصور و پرارجاع منتشر کرد که هم مخاطب دانشگاهی را جذب کند و هم خواننده عام را.


«تاریخ زیبایی» سفری است از معابد یونانی تا گالری‌های مدرن، از افلاطون تا اندی وارهول، سفری که به ما یادآوری می‌کند زیبایی یک «تعریف ثابت» ندارد؛ بلکه یک گفت‌وگوی همیشگی میان فرهنگ، تاریخ و احساسات انسانی است.

اکو ما را به این گفت‌وگو دعوت می‌کند؛ به اینکه به جای جست‌وجوی پاسخی نهایی، به تنوع پاسخ‌ها گوش دهیم و از آن لذت ببریم. این کتاب همان‌قدر که برای چشمان ما ضیافتی بصری است، برای ذهن ما نیز تمرینی فلسفی است.

در نهایت آنچه «تاریخ زیبایی» را فراتر از یک کتاب نظری صرف می‌برد، ساختار بصری و روایی آن است. خواننده نه‌تنها ایده‌ها را می‌خواند، بلکه آن‌ها را در آثار هنری می‌بیند. این هم‌نشینی متن و تصویر، همانند تجربه بازدید از یک موزه بزرگ است که راهنمایی دانشمند و شوخ‌طبع چون اکو همراه شماست.

[Valentia D'Ambroise · Rating 5 out of 5]

Pfff.... That was one hell of a essay. This little gem kept me alive through some tough stuff... (G, I sound cliché)

[Bjorn · Rating 3 out of 5]

It's an interesting topic: what is beauty? It might seem like a trivial question, but think about it: esthetics run through everything we do. Everything we read, watch, listen to, right down to the houses we live in, the cars we drive, the cans we buy food in are made to correspond to some standard of beauty. Where does all that come from? What makes us think a Rolls looks better than a Datsun? What makes Dickens a better writer than Stephenie Meyer? Why did medieaval Christ figures look triumphant and baroque ones suffering? Why is Kate Moss a supermodel and Roseanne Barr not? Can something tragic be beautiful?

If you've read Eco before you know he's good at picking up patterns, memes, ideas and how they mutate with time and context. So this is Eco the non-fiction writer tracing society's concept of beauty from pre-historic time to the 21st century, richly illustrated with artworks and architecture and quotes from poets, philosophers and novelists ranging from Plato to Wilde. Venus of Willendorf and Naomi Campbell, Apollo and George Clooney, Warhol and Tizian, Thomas Aquinus and Kafka, they're all in here. Inevitably, even at 400 pages, it becomes a bit of a coffee table book; it's a huge topic, and he doesn't really have time to cover everything (plus, it's all pretty Eurocentric, of course). But being Eco, what he does cover is covered in-depth, giving you a great understanding of how and why standards change and how they relate to changes in the world - the relationships between religion and art, between revolution and poetry, technology and design. Rather brilliant.

Plus, obviously, the book itself is beautiful.

Now I'm even more intrigued by the sequel On Ugliness; Eco has said that after writing the first book, he realised he'd been writing about standards, about conformity. What about the things that don't conform to the traditional standards? That's another doorstopper.

[Gabriella · Rating 4 out of 5]

It's not really a book you read cover to cover, and I guess some of the disappointment many people may feel comes from them picking it up and reading it like that. It is a dictionary a reference, it should open people's mind up to further investigate and research. As someone said the book does reflect his personal opinions and musings, but just by flicking though the book many times I have found myself diving deeper into periods, artists, works of art, techniques etc.

[Andrew]

And the History of Beauty is a wonderfully written, aesthetically pleasing guide to how the idea of beauty in the Occidental, and particularly Mediterranean, world has evolved. I have to question the degree to which Eco ascribes the concept of “beauty” being informed by a specific epistemological zeitgeist (e.g. the dethroning of the Church as ultimate authority being reflected in the shadowy aesthetics of the Baroque), and some of his semiotic conclusions seem like stretches. However, that wart aside, it's a gorgeous exposition of how we got to what Eco calls the “aesthetic polytheism” of the present (great term).

[Beata · Rating 5 out of 5]

Excellence in its own right ...

[Marijana☕✨ · Rating 5 out of 5]

U Istoriji lepote, Umberto Eko ne nudi gotove odgovore, već postavlja ogledalo epohama, kulturama i percepcijama. Knjiga je više dijalog nego naracija i ukršta filozofiju, slikarstvo i književnost u pokušaju da definiše lepotu. Vodi nas od antičkog ideala harmonije i proporcije, preko srednjovekovne spiritualizacije tela, renesansnog povratka antropocentričnosti, pa sve do savremenih predstava lepote ("potrošačke").
Eko pokazuje kako se lepota neprestano transformiše i kombinuje tekst sa bogatim slikovnim materijalom, što knjigu pretvara u estetsko iskustvo samo po sebi.
Sve vreme odzvanjaju pitanja koja će uvek biti aktuelna: Da li je lepota univerzalna ili je uvek proizvod pogleda, moći, konteksta?

[AyaSuu · Rating 3 out of 5]

This book takes a lot of stamina to go through. The concept is quite easy: each chapter contains a short description of the period in question and its understanding of beauty, accompanied by important artworks and literature of the time. These chapters are often just 3-5 pages. Nevertheless it's hard to read (weird layout, at least in the german edition, and hard to understand texts without comments) and boring at times. It doesn't feel like a cohesive book, but rather like lecture notes put together. Period descriptions don't go into details, but mention what's most important. What I really missed was an extensive analysis of the texts and artworks used. 3 stars for a good overview and great choice of artworks.

[India M. Clamp · Rating 5 out of 5]

RIP 6.1.23

Over the centuries, beauty has come to be regarded of a symphony that is fluid and flowing; lacking mechanical variances devoid of harmony. The quantum values that scream the symmetry of the blessed are not secret. Light and color and its stratifications are indicative of true beauty found in a world far elevated from the one we occupy. Though each culture has its indication of what ugliness is, it may be mathematically shown as asymmetric, yet this too has a bias. Beauty for the most part is subject to what the observer defines it as---and some may lament that the source is familiar.

[Neva · Rating 2 out of 5]

Не, не харесах тази книга. Като изключим картинките, има повече проблеми, отколкото достойнства. И не, не бих я използвала като меродавен източник за каквото и да било, така че не бих я нарекла "енциклопедия".

* * *

"История на красотата, представена от Умберто Еко", "Кибеа", прев. Маргарита и Евдокия Златарови, под научната редакция на д-р Аксиния Джурова, 2006 г.

"Ще ти кажа само следното: ти се опитваш при такова нечовешко положение да се държиш като човек. Това може да е прекрасно, но е безполезно. Впрочем и в тая красота не съм сигурен: може ли да бъде хубаво нещо, което е глупаво?"
"Соларис", Станислав Лем

Първото, което трябва да се каже за тази книга е, че е красива. Второто – че въпросът на Лем е не от (нищо че ЦЯЛАТА Е СЪСТАВЕНА ОТ ЦИТАТИ), а към нея. Защото тя има могъщ потенциал да е прекрасна, стеснен към безполезност от ред структурни, концептуални и преводни неравновесия.

Отпечатаният в Италия том е разкошен на вид и допир, даже ухае разкошно. Първоначалната му заявка е голяма (Еко! история! красота!), издателството е "Кибеа" (хората с най-амбициозни и интернационални проекти), подходът изглежда професионален (цяла рота коректори и редактори), цената безкомпромисно отказва случайните зяпачи (75 лева в България срещу 30 евро в Италия). Затова претенциите към "История на красотата" са по-сериозни, отколкото към средната книжка с картинки, която се появява на българския пазар. И наблюденията са следните.

"История на красотата" е албум със стотици великолепни репродукции на картини, скулптури и фотографии, придружени с текстове от различни епохи (в унисон или контраст помежду си), поделени в седемнадесет глави със съответните встъпления и кратки свързващи коментари. Името на семиотика-писател Умберто Еко, автор на девет от главите, грее с тържествени пиринчени букви на корицата, до съвършеното лице на Елеонора Толедска, нарисувана от Брондзино. Името на философа-романист ДЖИРОЛАМО ДЕ МИКЕЛЕ, написал останалите осем, е сбутано с микроскопични черни буквички в издателското каре (и това не е нещо, което българските издатели са решили - Бомпиани изобщо не споменават името на Де Микеле в сайта си... което ми се стори АДСКИ некрасиво от тяхна и на Еко страна... говорим за съавторство, за ПОЛОВИНАТА КНИГА... както впрочем и на тази за грозотата). Малко след първите страници идва и признанието, че това всъщност не е история на красотата въобще, а на тази в ЗАПАДНИЯ, ХРИСТИЯНСКИ СВЯТ. Акцентът като че ли е ЧОВЕШКАТА красота, но тук-таме се говори и за природата, идеите, предметите.

Дефиницията на темата е проблемна: "говорим за Красота, когато се наслаждаваме на нещо заради него самото, независимо от факта дали го притежаваме". Мъглявото й третиране поражда куп спорни твърдения ("Благо е онова, което стимулира нашето желание...") и странни следствия (естетиката се смесва с етиката там, където властта или религията са дадени като образци за красота). Говоренето не е изкуствоведско, научно, академично и пр. (що е то "напредък" в изкуството?), а популяризаторско (което нямаше да е лошо при съвсем ясни критерии).

Преводът на разказваческия глас (Еко и Де Микеле) на места пресяда заради прекомерното си желание да се придържа о буквата на традиционно витиеватия (и трудно поносим) език на подобни италиански съчинения. Тук-таме се промъкват и непресети неточности: Франческо Хаез (вместо Айец), Джон Евърет Милес (вместо Миле), вездесъщата, с извинение, елементарна грешка от последните 25 години - "ЕЛЕМЕНТИ" вместо "стихии" и така нататък. Погледът се катери по стотиците нетипични за българската графика главни букви: "черната Красота на Наоми Кембъл", "Роджър Бейкън ще провъзгласи Оптиката за нова наука" или "вяра в ценностите на Разума и Революцията"...

В крайна сметка по пътя от Вилендорфската Венера до Моника Белучи в "История на красотата" се изреждат низ от спиращи дъха визуални и словесни изживявания. В леко нескопосни рамки, но все пак.

І Естетическият идеал в Древна Гърция
"Най-хубавото нещо на земята е ред конници" – каза./ "Не, пехотинци"./ "Не, ред кораби"./ Аз пък мисля, че красиво е обичаното.../ Красив е онзи, кой е пред очите/ добър е също той – сега и после." (Сафо, VІІ-VІ в. пр. Хр.)

ІІ Аполоново и Дионисиево начало
"Един следващ аспект на антитезата между Аполон и Дионис се отнася до диадата далечно/близко. Гръцкото и изобщо западното изкуство, за разлика от някои източни художествени форми, определя точното разстояние спрямо творбата, с която не се влиза в пряк контакт: обратно на японската скулптура, която се докосва, и на тибетската пясъчна мандала, изискваща взаимодействие..." (Джироламо де Микеле)

ІІІ Красотата като пропорция и хармония
"Гърците дадоха на света името "украшение" – поради различието на елементите и красотата на звездите. Това при тях се нарича всъщност Kósmos, което означава "украшение". И наистина, с очите на плътта ние не виждаме нищо по-красиво от света..." (Исидор от Севиля, VІ в.)

ІV Светлината и цветът през Средновековието
"Дворецът на Великия хан е най-големият на света: подът е на две педи от земята; таванът е много висок; стените на залите и стаите, покрити със злато и сребро, са изрисувани с чудни истории за дами и рицари, прици, зверове и други красиви неща... Голямата зала е толкова дълга и широка, че в нея могат да седят и да се хранят шест хиляди души... По покрива керемидите са червени, сини, зелени и с други цветове, лакирани тъй хубаво, че светят като кристал, затова дворецът блести още отдалеч..." (Марко Поло, ХІІІ в.)

V Красотата на чудовищата
"Една природна красота е красиво нещо, а красотата в изкуството е красива представа за нещо... Изящното изкуство показва своето превъзходство тъкмо в това, че описва красиво нещата, които в природата биха били грозни или отблъскващи..." (Имануел Кант)

VІ От пастирката до жената-ангел
"Жофре Рюдел дьо Бле бил знатен мъж, принц на Бле. Влюбил се в графинята на Триполи, без никога да я е виждал, само по онова, което слушал за нея от поклонниците, идващи от Антиохия. И съчинил за нея много стихове с хубави мелодии, но с недобри текстове. Тъй като желаел да я види, станал кръстоносец и плавал по море; на кораба заболял тежко, завели го в Триполи, в странноприемница, като казали, че умира. Графинята научила, отишла при него и на смъртния му одър го прегърнала..." (Неизвестен автор, ХІІІ век)

VІІ Магическата красота между XV и XVI век
"Изяществото винаги трябва да бъде уравновесено с достоверност и изкусност. Това е трудно, защото съвършени красоти не се откриват в едно-единствено тяло, ами са пръснати из множество тела и са редки. Ето защо е трудно да се намерят и проучат всички. За едни ще бъде по-лесно да изучават по-големите неща, а за други по-малките: няма трудност, толкова голяма, че науката и постоянството да не я преодолеят..." (Леон Батиста Алберти, ХV в.)

VІІІ Дами и герои
"Тук Дон Кихот дълбоко въздъхна и рече: - ...Косите й са злато, челото й – елисейски полета, веждите й – дъги небесни, очите й – слънца, бузите й – рози, устните й – корали, бисери – зъбите й, алабастър – шията й, мрамор – гърдите й, слонова кост – ръцете й, белотата й е снежна, а частите, които целомъдрието закрива от хорския поглед, са такива, според както мисля и съдя, че само с най-тънка прозорливост могат да се оценят, но не и сравнят..." (Мигел де Сервантес)

ІХ От грацията до тревожната Красота
"Към същността на остротата спада, че се познава повече в цялост, отколкото в детайли, че се усеща, а не се определя. Всяко описание на тъй неуловимата материя е валидно; това, което е Красотата за очите и хармонията за ушите, за интелекта е понятието..." (Балтасар Грасиан, ХVІІ в.)

Х Разум и Красота
"Човек, който не е имал никаква възможност да сравни различни видове Красота, изобщо не е подготвен да изкаже съждение относно какъвто и да било видян от него предмет. Само със сравнението ние определяме епитетите за одобрение и отрицание и се научаваме в какви граници да ги поставяме..." (Дейвид Хюм)

ХІ Възвишеното
"Твърдя, че най-големите обекти в Природата са най-приятни за гледане: след широкия небесен свод и безграничните области, населени със звезди, няма нищо, което да съзерцавам с такава наслада, както необятното море и планините..." (Томас Бърнет, 1681 г.)

ХІІ Романтическата Красота
"Смъртта и Красотата са две дълбини, които съдържат толкова лазурно и толкова черно, че изглеждат две ужасни и плодовити сестри с една и съща загадка, с една и съща мистерия..." (Виктор Юго)

ХІІІ Религията на Красотата
"Душата ми е Рим при сетния упадък,/ посрещащ с взор тълпи от варвари безчет/ и с някой акростих замислено зает,/ на залеза лъча заплел в стиха си гладък..." (Пол Верлен)

ХІV Новият предмет
"Жената фашистка трябва да бъде физически здрава, за да може да стане майка на здрави синове, според "правилата на живот", посочени от Дучето в паметната му реч пред лекарите. Трябва да бъдат напълно премахнати рисунките на женски фигури, изкуствено отслабнали и с мъжки черти, които преставят типа на стерилна жена от упадъчната западна цивилизация..." (Фашистка пресслужба към Министерския съвет, 1931 г.)

ХV Красотата на машините
"Ако да се молиш значи да общуваш с божеството, движението с голяма скорост е молитва..." (Филипо Томазо Маринети, 1916 г.)

ХVІ От абстрактните форми до дълбините на материята
"...онова, което най-вече му харесва в пръстта, е това, че тя е обикновена и разпространена повече от всичко друго на света и поради тази си обикновеност често обезсърчава хората, които не й хвърлят дори разсеян поглед..." (Андре Пейре дьо Мандиарг, 1956 г.)

ХVІІ Красотата на медиите
"Първата половина на ХХ век и най-вече 60-те години са сцена на драматична борба между Красотата на провокацията и Красотата на потреблението..." (Умберто Еко)

[Psychophant · Rating 3 out of 5]

The book originally was presented as a CD-Rom. Although I like books, I think the idea of the writer would be better experienced in an interactive webpage or digital media. Because a page limits you to what is in it or its neighbours, or a shorter or longer search for a glimpsed idea. Hyperlink and search functions really help to compare what is in common and to spot the differences.

The book deals with the idea of beauty, and how it has changed through time and cultures, using works of art as the only surviving yardstick of what was considered beautiful. Although the author has his own views, he tries to keep it hidden, focusing instead on what others thought, although the narrative gives a hint of which of those ideas he favors, sometimes quite broadly, but that is to be expected as he is a son of his own time and culture, so his views will be different (though still close) from mine.

Its awkward handling, specially as it requires a certain level of involvement from the reader give it this relatively low score for such a gorgeous book. Because it is gorgeous, and a simple cursory read, looking at the images, probably will enlighten you as much as deep reading. But that gorgeousness detracts from its own message, because subject to so many beautiful images, how can you define what is beauty, if beauty is most of them? Which I suppose goes a long way to explain why Eco published also History of Ugliness. Because you cannot have one without the other. Maybe after reading it my mind will clear, and I will give it a higher score.

[Gorab · Rating 4 out of 5]

What a beauty!!!!

Highlight: Ton loads of detailed illustrations.

Often in books, illustrations are used to bolster the text, it's vice versa here!

The text content deals with the idea and evolution of what we consider as "Beauty". From what pleases the senses, perfect symmetry, nature, philosphical meaning of beauty .... to aesthetics, art, mathematical perfection, ratio, color, light, machines.... you name it!

What i loved most:
1. Illustrations of paintings, architecture, human body, fashion.
2. The part on Cosmos (personal bias)
3. Small commentary and anecdotes to support the illustrations.
4. Crash course on popular paintings. My ignorance was withered away for quite a few famous artists - prominent example being Bosch's Garden of Earthly delights - Paradise and Hell.

What didn't work for me:
1. Most of the artists and their works were Greek to me. Being a novice, i couldn't appreciate the identity or magnitude of those artists and their paintings. Only a fraction of names were familiar - Dante, Bellini, Leonardo.
While it widened the horizon, looking up too many references killed the fun.
I'm sure an art student would appreciate it better.

Overall:
Perfect coffee table book for aesthetically pleasing art references - NSFW (if you don't mind nudity)

[Edward · Rating 4 out of 5]

A page from Les Très Riches Heures du Duc de Berry, demonstrating the use of colour in the Middle Ages

On Beauty charts the history of the Western idea of beauty from Ancient Greece onwards, through the Middle Ages, the Renaissance, the Enlightenment and into the modern era, right up to the 1980s. Eco demonstrates the development of art and the cultural shifts that occurred over the centuries. This volume forms part of a series together with On Ugliness, The Infinity of Lists and The Book of Legendary Lands (which I reviewed recently).

It is hard to choose a favourite part of this wonderful book. But I found the sections on the use of colour in the Middle Ages and perspective in the Renaissance particularly interesting.

On Beauty is teeming with hundreds of paintings by a huge variety of artists, such as Bosch, Da Vinci, Friedrich, Rossetti and Manet. In addition, it includes photographs of sculptures, buildings, illustrations and stills from films, making it a very attractive book. On Beauty was as much about changes in the subject matter that artists chose to depict across time and the reasons behind such shifts as it was about beauty per se. This makes it perfect for anyone interested in the history of art more generally.

The book also contains hundreds of extracts from a wide range of writers including Sappho, Plato, Hildegard of Bingen, Cervantes, Shakespeare, Goethe and Wilde. Although these extracts were interesting, they were perhaps too short: it was difficult to appreciate these brief snippets of philosophical writings, treatises on perspective, novels, plays, poems and other works. Frustratingly, these excerpts also frequently split the main body of the text mid-sentence. However, this was a minor flaw in an otherwise beautiful book.

On Beauty would be perfect for any aesthete or anyone interested in how Western culture has developed since the classical times. I eagerly look forward to reading its companion volume, On Ugliness.

[Rachel · Rating 4 out of 5]

Dense.

I had to simply assign myself to get through the book. Though I read the book and made an honest attempt to absorb a goodly amount of the information, I suspect that I missed entire theses in my reading.

One reason is that the writing in supported with both images and text. Before I began the book I thought it was mostly an art historical history of beauty. I didn't realize how great a role writing, especially poetry and philosophy, would play in the theories expressed and discussed in the book. I am an artist and art instructor, but my grounding in philosophy is mediocre and my poetry background is almost nil. I was much better able to understand the arguments and explanations when they referred to art images (those included in the book or those left out) than when they were supported by poetry, philosophy, literature or music.

The writing is very academic and the book is full of both quality color reproductions of artworks and excerpts from many many written works. In the written works context was sometimes limited and this added to my feeling of being lost or confused.

I would expect the book to be used more as a textbook--a graduate level textbook supported by other text, readings and discussions. This is not a light read.

[Jose · Rating 2 out of 5]

Absolutely disappointing. It's just another collection of selected paragraphs and quotes from historical and philosophical essays concerning Beauty and other aesthetical categories like the Picturesque or the Sublime, with some extra explanations. I expected it to be a new essay by Mr. Eco himself, but his presence and touch on the subject approached is almost inexistent or unnoticeable. Plus, a quite expensive book. So, if you're already into History of Art or Philosophy, don't even think about getting this book. Still, it would be unfair not to acknowledge the book's easy style and summarized vision of the topic: useful for people with no further knowledge and a will to learn a bit about this tricky concept called Beauty.

[Ioannis Savvas · Rating 5 out of 5]

Μια εμπεριστατωμένη μελέτη της προοπτικής της Ομορφιάς στο πέρασμα των αιώνων. Μια πανοραμική απεικόνιση της αντίληψης του ανθρώπου για το Ωραίο. Μέσα από την τέχνη και τη φιλοσοφία. Ένα ταξίδι στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων για ένα από τα σημαντικότερα αγαθά της ζωής. Η Ομορφιά μέσα από τη θρησκεία, την καθημερινή ζωή, τον έρωτα, τη διαστροφή, ακόμα και μέσα από την Ασχήμια.

Μια καταπληκτική έκδοση των Εκδόσεων Καστανιώτη, με υψηλή ποιότητα χαρτιού και εκτύπωσης, άριστες φωτογραφίες έργων τέχνης και πάρα πολλά αποσπάσματα κειμένων.

Ένα κόσμημα για τη βιβλιοθήκη μας, με την υπογραφή του ανεπανάληπτου Ουμπέρτο Έκο.

[Moshtagh hosein · Rating 5 out of 5]

من خیلی کتاب های غیر داستانی یی غیر زمان نمیخوانم اما اکو آدم رو وادار می‌کنه پاورقی‌هایش رو هم بخونه
بخشی از کتاب:
‏اکویناس می‌گوید برای زیبایی، سه کیفیت لازم است؛ اول انسجام و کمال، چیزهای ناقص چون کامل نیستند، بدقواره و زشت‌اند. دوم تناسب و هماهنگی، یعنی بین بخش‌هایش هماهنگی باشد، مثلا چکش بلورین زیبا نیست، و آخر شفافیت و شکوه و درخشندگی، که درنظر ما زیبا هستند.

‏نورسحرآمیز و شکوه زیبایی‌شناسی رنگ آبی درشیشه‌نگاره‌های کلیساها رادر نظر آورید که بررنگ‌های دیگر غالب است و حسی آسمانی در بیننده ایجاد میکند‏بنا بر مشاهدات در قرون اولیه، رنگ آبی، به همراه سبز، پست و خوار شمرده می‌شد ولی از قرن دوازدهم، آبی به ارزشمندترین رنگ بدل شد


‏فرم تنها راه مواجه ما با زیبایی است، در اصل هیچ مضمون زیبا و زشتی نمی‌تواند وجود داشته باشد مگر اینکه در چگونگی آن توضیح داده شود.

«وقتی از اسکار وایلد راجب وجه غیر اخلاقی کتابی پرسیدند پاسخ داد: بدتر از غیر اخلاقی است، بد نوشته شده است.»
(نقل از امبرتو اکو در کتاب تاریخ زیبایی)

[Ritz · Rating 2 out of 5]

Compré La Historia de la Belleza para mi tesis sobre estética. Estudio Filosofía y al momento de hacer una tesis sobre estética creo que ya tengo algo de información al respecto, "por este motivo y sólo por este" no recomiendo el libro; es decir no lo recomiendo si lo buscas con fines de investigación académicos.

Sin embargo, es un excelente libro de refrencia para profundizar con otras investigaciones. Es una aproximación a "la belleza" con un lenguaje muy ameno, directo y simple que no complica su lectura. Se trata de un libro perfecto para mesita de café en la sala de casa, porque está lleno de láminas e imágenes y los textos son bastante cortos, por eso se trata del libro ideal para "ojear" y pasar el tiempo.

[Metin Yılmaz · Rating 4 out of 5]

Güzellik nedir ne değildir hakkında kapsamlı bir araştırma Güzelliğin Tarihi. Fakat işlenişden mi yoksa dağınık gibi görünen farklı kronolojisinden mi bilemiyorum bir akıcılık sağlayamadı bende. Yer yer bildiğimiz tanımlamalar ve gerçeklerle karşılaştım. Bazen ise bilmediğim ama tahmin ettiğim bazı doğrularla. Genel olarak ise beklentimin altında ama okumaya da değer bir kitaptı.

Tabi kabul etmek gerekir ki bu çalışmanın çok ama çok önemli bir öğretisi var. Geçmişten günümüze gelindiğinde güzel sanatın nasıl bir sanata evrildiğini daha doğrusu kötüleştiğini gösteriyor.

Kitapta özellikle son paragrafın ilk cümlesini çok beğendim; "geleceğin kaşifi 20. Yüzyılı ve daha ilerisinin kitle iletişim araçlarının ifşa ettiği estetik idealini artık belirleyemez."

[Ricardo Acuña · Rating 4 out of 5]

Cuando decidí leer este libro, no había leído ninguna de las revisiones. Mi expectativa era una lectura al estilo de Umberto Eco, del tipo si bien estético, también filosófico o semiótico. Sin embargo ya habiéndolo leído, debo decir que se trata más bien de una especia de libro de referencia que cronológicamente recorre el desarrollo de la estética de la belleza a lo largo del tiempo desde los griegos hasta nuestra época. Se enfoca exclusivamente en la estética occidental, griega, romana, europea. No toca la historia de la belleza de otras regiones. En este sentido debería llamarse Historia de la Belleza Occidental. Lo que me gustó mucho es la impresión del libro con una selección de pinturas, esculturas, fotografías y obras de diseño que están muy bien impresas, y que me parecen una excelente selección.

Aunque se trata de una cronología de la forma en cómo se percibe la belleza a lo largo de la historia, la presentación no se va a los detalles, sino que se trata de una exposición muy general que retrata una semblanza del sentir de una época. Se intercalan varios textos originales a lo largo de la exposición del libro de renombrados escritores, filósofos y artistas. Esto me gustó porque captas el pensamiento particular de cada etapa histórica con su particular forma de describir la belleza. Es una manera “semiótica” de expresión directa por así decirlo.

En general el libro me gustó, y si bien a mi parecer no corresponde precisamente a un ensayo, su estilo es más bien narrativo, sencillo y fluido. No entra en discursos filosóficos, ni disertaciones complicadas sobre el arte. Me parece un libro de acceso al público en general y con una calidad impresión que es muy atractiva.

[J.J. · Rating 3 out of 5]

This was a bit of a tough read in that it could be slightly boring at times and also lacked a coherent organization or scheme. True, Eco's main point is that there is not necessarily a theme to beauty, but this nonetheless made it a tougher read.

The included philosophic tidbits were great and well selected, though I felt some added context would have helped overall. The images chosen were great, and almost always helped in understanding the ideas being presented.

Overall, decent, but my biggest problem is that I can't say I've walked away feeling I know much, if anything, more about beauty than I did going in.

[Dominika Žáková · Rating 4 out of 5]

Obsažné, kvalitné, zazdrojované spracovanie. Musím ale priznať, že to bola pre mňa nuda a “len” zopakovanie vedomostí z výšky. Bodaj by som ju ale bola bývala prečítala pred štátnicami z dejín umenia!

[Pollopicu · Rating 1 out of 5]

I got through this book by pure endurance I built by jogging 2-3 miles a day, 4 times a week. Otherwise I wouldn't have made it through. Good thing I have mental stamina. It's gotten me through a lot of difficult times in my life.

I loved Umberto's book "On Ugliness". I gave that five stars, which is the reason I asked for a copy of "On Beauty" for Christmas, so I could have the set, and forever cherish them both. I learned a lot about literature from "On Ugliness". I believe it was one of the ultimate driving forces which inspired me to start reading classic works. So when I opened my copy of the beautifully illustrated book "On beauty" and saw that one of the very first pictures of the book was a nude picture of what our society has been conditioned to recognize as beauty, I was disappointed.
I somewhat expected in this book, the transition of the history of beauty to eventually lead to what our warped over-sexed society has come to consider beautiful, but I didn't expect to open the book to the very first pages and see a modern image/photograph of a topless woman with what seemed like literally painted on black patten-leather boots that went up to her waist. I think that adding this image to the very first pages of this beautiful book was a serious offense, and I was indeed offended.
Other than that, the book was deeply disappointing. It was a tedious bore to get through. I found a driving manual more interesting to read.. I can safely say I got nothing from reading it, and I read it from cover to cover. I guess I'm more fascinated with the nature of ugliness than with that of beauty, since beauty these days seems to be so generic and un-original. Also none of the Art that Umberto chose moved me. Waste of a potentially gorgeous book.
This is hands down one of the shittiest books I've ever read in my life.