What do you think?
Rate this book
Wintertrilogie #1
Wintercode
Al eeuwen bewaart de Orde van de Winterkinderen het machtsevenwicht tussen de mensen van het Paternaat en de oorspronkelijke rassen van Laersinweld. Chloë Sol Ramsey staat op het punt om haar eindtesten te doen en definitief toe te treden tot de Orde.
Maar dan slaat het noodlot toe.
Chloë is het doelwit van een klopjacht en moet vluchten. Bijgestaan door haar voormalige geliefde en de laatste halfling van Laersinweld probeert Chloë haar achtervolgers voor te blijven.
Niets is echter wat het lijkt. Het verborgen verleden van Chloës metgezellen keert zich tegen haar en alles wat ze liefheeft. Kan Chloë de juiste keuzes maken om de balans tussen de verschillende volkeren te herstellen? Of zullen de gevolgen van die keuzes haar hele wereld vernietigen?
Maar dan slaat het noodlot toe.
Chloë is het doelwit van een klopjacht en moet vluchten. Bijgestaan door haar voormalige geliefde en de laatste halfling van Laersinweld probeert Chloë haar achtervolgers voor te blijven.
Niets is echter wat het lijkt. Het verborgen verleden van Chloës metgezellen keert zich tegen haar en alles wat ze liefheeft. Kan Chloë de juiste keuzes maken om de balans tussen de verschillende volkeren te herstellen? Of zullen de gevolgen van die keuzes haar hele wereld vernietigen?
- GenresFantasy
440 pages, Paperback
First published December 4, 2017
3 people are currently reading
30 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
March 7, 2018
9- De auteur kende ik tot nu toe vooral van enkele korte verhalen, waaronder een in de laatste Edge.Zero-collectie, met haar verhaal ‘Eekhoorns komen van Mars’. Bij dat verhaal struikelde ik er echter over dat het volgens mij eerder een fantasyvertelling in een SF-setting was dan werkelijke SF, want de Marskolonisten zouden stikstof ademen en dat is wetenschappelijk gezien niet mogelijk. Als fabel werkte het verhaal echter heel goed en dat ze verbeelding heeft, liet ze met dit verhaal ook duidelijk zien. Ik begon toen al te vermoeden dat haar talenten nog beter tot uiting zouden kunnen komen in een fantasyroman. En met ‘Wintercode’ overstijgt ze mijn verwachtingen zelfs. Ik geef toe dat ik nog niet alle Nederlandstalige fantasyboeken heb gelezen en moet nog beginnen aan Wim Gijsen, W.J. Maryson, Peter Schaap en Adrian Stone, om maar een paar namen te noemen, maar van de Nederlandstalige fantasyromans die ik al héb gelezen is dit een van de beste. Het valt heel duidelijk in het fantasygenre, dus van mij had de benaming ‘verbeeldingsroman’ niet per se gehoeven. Wintercode speelt zich namelijk af op een andere wereld, genaamd Laersinweld, waar door tijdreizigers naast de er natuurlijk voorkomende rassen later nieuwe volken zijn geïntroduceerd, waaronder de mensen. In een achtergelegen gebied bouwden de laatsten hun eigen rijk, geregeerd door het Paternaat. De leiders maken gebruik van de diensten van de Orde van de Winterkinderen, goed getrainde magiegebruikers. Chloë doet examen, maar blijkt haar magie niet goed te kunnen beheersen. Dat zou ze wel eens met de dood kunnen bekopen. Voordat het vonnis kan worden uitgevoerd, slaan echter de harpijen toe. Deze uitgestorven gewaande wezens roeien bijna alle Winterkinderen uit. Nu blijkt Chloë opeens de nieuw overste van de orde. Maar moet ze gehoorzaam doen wat de Paterinitius Marco van haar vraagt, of moet ze luisteren naar haar vroegere geliefde Jake en de mysterieuze Sia? Hoe dan ook moet ze snel zijn, want er dreigt een verwoestende oorlog …
Deze korte introductie doet niet werkelijk recht aan de originele kanten van het verhaal. De tijdreizigers blijken namelijk artefacten te hebben achtergelaten, die buiten de tijd zelf lijken te staan, en die belangrijk blijken voor het plot. Tevens blijken de harpijen een fascinerend volk. In plaats van gezichtsloze schurken blijken ze een interessante samenlevingsvorm te hebben en eigen motivaties, die niet lijken op die van bekendere fantasyrassen (of heel in de verte de K’chain Che’malle uit Steven Eriksons verhalen). Ik vond de harpijen en hun rol in het verhaal verrassend.
Ook waren de hoofdpersonen boeiend en complex. Niet bordkartonnen figuren met maar één of twee karaktereigenschappen, maar individuen die best wel eens met zichzelf in de knoop zitten. Ze moeten kiezen tussen plichtsgetrouw zijn en voor hun vrienden opkomen, tussen vluchten in verslaving of hun eenzaamheid het hoofd bieden, tussen een verboden liefde en jarenlange zelfopoffering. Hun interacties zijn daardoor ook niet heel voorspelbaar, maar als lezer leef je wel met ze mee. Stewart gaat daarbij volwassen thema’s zoals bijvoorbeeld verslaving niet uit de weg. Dit is geen kinderboek, overigens. Het begin bijvoorbeeld bevatte best veel gruwelijke scenes, die ook nog eens goed beschreven waren. Een plein vol gespietste kinderen, om maar wat te noemen, bloed, ontlasting en ingewanden. De camera draait niet weg, maar brengt de gevolgen van geweld meedogenloos voor het geestesoog in beeld. Een sterke maag is aan te raden. Ik vond dat dit element het verhaal een mooi rauw randje gaf, dat het onderscheidde van wat bravere fantasyverhalen.
Stewart schrijft overigens sterk, vind ik. Beeldend, met originele vergelijkingen, maar zonder de vaart in het verhaal uit het oog te verliezen. Ze blijft heel dicht bij de hoofdpersoon, in haar hoofd, en weet je zo mee te sleuren in haar emotionele toestand. Chloë’s gevoel weet ze goed tot leven te brengen. Ze schrijft zo sterk vanuit haar hoofdpersoon dat ik het de eerste vijftig pagina’s zelfs wat moeilijk vond een beeld te vormen van de wereld waar het verhaal zich afspeelt en bijvoorbeeld waar verschillende locaties zich bevonden. Een kaart was handig geweest. Daarna werd ik echter door het perspectief van Chloë helemaal het verhaal in getrokken. Dit was nou echt een boek dat ik niet kon wegleggen - dat ik snel verder wilde lezen. Dat komt niet eens heel vaak voor, om eerlijk te zijn. Stewarts levendige beschrijvingen van gevechten en een veldslag droegen hier zeker aan bij. De ervaringen van de hoofdpersonen worden hier direct en invoelbaar weergegeven. Soms vond ik haar beschrijvingen echter wat overdadig. ‘De harpijen, met hun wrede, gele ovale ogen met spleetvormige pupillen’ - daar had een bijvoeglijk naamwoord minder gekund. Volgens mij komt dit omdat ze probeert het wat te mooi te doen, wat bijvoorbeeld leidt tot onnodige herhaling van woorden. ‘Ze vloog … door de ondergrondse grotten en kloven en door haar ogen zag ik de grotten zoals ik ze met mijn menselijke ogen nooit zou kunnen zien.’
Dat is echter het enige dat ik op het taalgebruik aan te merken heb. Dit boek is goed geredigeerd en er waren ook voor een kritische eindredacteur als ik geen fouten die me uit het verhaal sleepten. Waar ik wel vraagtekens bij zette was het gebruik van nieuwe woorden voor bestaande begrippen. Zo werden metaalsoorten aangeduid als lithalium (en is er ook een ‘lithaliumzware stilte’) of endarium. Er waren in mijn opinie al wel genoeg vreemde woorden en begrippen in het verhaal. De toevoeging van deze metalen zonder dat het nodig was voor het plot, vond ik alleen verwarrend. Het werd hierdoor ook moeilijker een voorstelling te maken van wat werd beschreven. Voor ‘halfling’ had ze echter beter een ander woord kunnen kiezen, want in D&D-termen is dit een soort hobbit, en de persoon die zo wordt aangeduid in dit verhaal is dat zeker niet. Verder vond ik een deel van het verhaal waar eerdere gebeurtenissen werden verteld middels een soort lange flashback wat uit de toon vallen. Ik weet echter niet hoe de auteur dat anders had kunnen doen en wat de hoofdpersoon hier leert werpt wel een noodzakelijk ander licht op de zaak.
Dit zijn geen grote kritiekpunten, maar een paar kleine kanttekeningen bij een boek dat verder met kop en schouders uitsteekt boven de directe concurrenten. Wie houdt van fantasy, maar liefst wat anders leest dan de geijkte verhalen met draken, dwergen of elfen, of boerenknechten die koning blijken te zijn en een boze tovenaar moeten verslaan, doet zichzelf een plezier met dit boek. Een aanrader. En je krijgt er ook nog de prachtige illustraties bij van de auteur zelf, schilderijen die sfeerelementen overdragen. Ook door de beschrijvingen erbij voegen ze werkelijk iets toe aan het verhaal. De achterflap vermeldt dat dit het eerste deel is van een trilogie. Nu staat dit verhaal echt op zichzelf, maar ik ben alvast heel benieuwd naar de volgende delen!
Deze korte introductie doet niet werkelijk recht aan de originele kanten van het verhaal. De tijdreizigers blijken namelijk artefacten te hebben achtergelaten, die buiten de tijd zelf lijken te staan, en die belangrijk blijken voor het plot. Tevens blijken de harpijen een fascinerend volk. In plaats van gezichtsloze schurken blijken ze een interessante samenlevingsvorm te hebben en eigen motivaties, die niet lijken op die van bekendere fantasyrassen (of heel in de verte de K’chain Che’malle uit Steven Eriksons verhalen). Ik vond de harpijen en hun rol in het verhaal verrassend.
Ook waren de hoofdpersonen boeiend en complex. Niet bordkartonnen figuren met maar één of twee karaktereigenschappen, maar individuen die best wel eens met zichzelf in de knoop zitten. Ze moeten kiezen tussen plichtsgetrouw zijn en voor hun vrienden opkomen, tussen vluchten in verslaving of hun eenzaamheid het hoofd bieden, tussen een verboden liefde en jarenlange zelfopoffering. Hun interacties zijn daardoor ook niet heel voorspelbaar, maar als lezer leef je wel met ze mee. Stewart gaat daarbij volwassen thema’s zoals bijvoorbeeld verslaving niet uit de weg. Dit is geen kinderboek, overigens. Het begin bijvoorbeeld bevatte best veel gruwelijke scenes, die ook nog eens goed beschreven waren. Een plein vol gespietste kinderen, om maar wat te noemen, bloed, ontlasting en ingewanden. De camera draait niet weg, maar brengt de gevolgen van geweld meedogenloos voor het geestesoog in beeld. Een sterke maag is aan te raden. Ik vond dat dit element het verhaal een mooi rauw randje gaf, dat het onderscheidde van wat bravere fantasyverhalen.
Stewart schrijft overigens sterk, vind ik. Beeldend, met originele vergelijkingen, maar zonder de vaart in het verhaal uit het oog te verliezen. Ze blijft heel dicht bij de hoofdpersoon, in haar hoofd, en weet je zo mee te sleuren in haar emotionele toestand. Chloë’s gevoel weet ze goed tot leven te brengen. Ze schrijft zo sterk vanuit haar hoofdpersoon dat ik het de eerste vijftig pagina’s zelfs wat moeilijk vond een beeld te vormen van de wereld waar het verhaal zich afspeelt en bijvoorbeeld waar verschillende locaties zich bevonden. Een kaart was handig geweest. Daarna werd ik echter door het perspectief van Chloë helemaal het verhaal in getrokken. Dit was nou echt een boek dat ik niet kon wegleggen - dat ik snel verder wilde lezen. Dat komt niet eens heel vaak voor, om eerlijk te zijn. Stewarts levendige beschrijvingen van gevechten en een veldslag droegen hier zeker aan bij. De ervaringen van de hoofdpersonen worden hier direct en invoelbaar weergegeven. Soms vond ik haar beschrijvingen echter wat overdadig. ‘De harpijen, met hun wrede, gele ovale ogen met spleetvormige pupillen’ - daar had een bijvoeglijk naamwoord minder gekund. Volgens mij komt dit omdat ze probeert het wat te mooi te doen, wat bijvoorbeeld leidt tot onnodige herhaling van woorden. ‘Ze vloog … door de ondergrondse grotten en kloven en door haar ogen zag ik de grotten zoals ik ze met mijn menselijke ogen nooit zou kunnen zien.’
Dat is echter het enige dat ik op het taalgebruik aan te merken heb. Dit boek is goed geredigeerd en er waren ook voor een kritische eindredacteur als ik geen fouten die me uit het verhaal sleepten. Waar ik wel vraagtekens bij zette was het gebruik van nieuwe woorden voor bestaande begrippen. Zo werden metaalsoorten aangeduid als lithalium (en is er ook een ‘lithaliumzware stilte’) of endarium. Er waren in mijn opinie al wel genoeg vreemde woorden en begrippen in het verhaal. De toevoeging van deze metalen zonder dat het nodig was voor het plot, vond ik alleen verwarrend. Het werd hierdoor ook moeilijker een voorstelling te maken van wat werd beschreven. Voor ‘halfling’ had ze echter beter een ander woord kunnen kiezen, want in D&D-termen is dit een soort hobbit, en de persoon die zo wordt aangeduid in dit verhaal is dat zeker niet. Verder vond ik een deel van het verhaal waar eerdere gebeurtenissen werden verteld middels een soort lange flashback wat uit de toon vallen. Ik weet echter niet hoe de auteur dat anders had kunnen doen en wat de hoofdpersoon hier leert werpt wel een noodzakelijk ander licht op de zaak.
Dit zijn geen grote kritiekpunten, maar een paar kleine kanttekeningen bij een boek dat verder met kop en schouders uitsteekt boven de directe concurrenten. Wie houdt van fantasy, maar liefst wat anders leest dan de geijkte verhalen met draken, dwergen of elfen, of boerenknechten die koning blijken te zijn en een boze tovenaar moeten verslaan, doet zichzelf een plezier met dit boek. Een aanrader. En je krijgt er ook nog de prachtige illustraties bij van de auteur zelf, schilderijen die sfeerelementen overdragen. Ook door de beschrijvingen erbij voegen ze werkelijk iets toe aan het verhaal. De achterflap vermeldt dat dit het eerste deel is van een trilogie. Nu staat dit verhaal echt op zichzelf, maar ik ben alvast heel benieuwd naar de volgende delen!
May 16, 2020
https://leuk-lezen.webnode.be/l/winte...
Al eeuwen wordt het machtsevenwicht tussen het Paternaat en zijn bewoners en de oorspronkelijke rassen van Laersinwel bewaard door de Orde van de Winterkinderen.
Chloë Sol Ramsey staat op het punt om definitief toe te treden tot de Orde als het noodlot toeslaat.
Chloë moet vluchten en wordt hier in bijgestaan door haar voormalige geliefde en de laatste halflang van Laersinweld.
Niets is wat het lijkt. Het verleden van Chloës metgezellen haalt hen in. Kan Chloë de balans tussen de verschillende volkeren herstellen of wordt haar hele wereld vernietigd??
Het boek stond al een hele tijd in mijn kast te wachten om gelezen te worden.
Het begin was even moeilijk met al die onbekende namen en de aparte jaartelling. Na hier aan gewend te zijn was het moeilijk om het boek weg te leggen en heb ik het in een paar leessessies uitgelezen. Ook vind je doorheen het boek illustraties die door de auteur zelf gemaakt zijn. Ik vind ze niet allemaal even mooi, maar ze horen echt bij het verhaal en maken het toch ook een beetje leuker. Nu vraag ik mij echt af waarom ik zo lang gewacht heb om het boek te lezen want ik vond het super. Nu wachten op het vervolg want ben wel benieuwd wat er met Chloë en haar vrienden nog gaat gebeuren en of de Orde en het Paternaat in hun huidige vorm gaan blijven bestaan.
Sigrid
Al eeuwen wordt het machtsevenwicht tussen het Paternaat en zijn bewoners en de oorspronkelijke rassen van Laersinwel bewaard door de Orde van de Winterkinderen.
Chloë Sol Ramsey staat op het punt om definitief toe te treden tot de Orde als het noodlot toeslaat.
Chloë moet vluchten en wordt hier in bijgestaan door haar voormalige geliefde en de laatste halflang van Laersinweld.
Niets is wat het lijkt. Het verleden van Chloës metgezellen haalt hen in. Kan Chloë de balans tussen de verschillende volkeren herstellen of wordt haar hele wereld vernietigd??
Het boek stond al een hele tijd in mijn kast te wachten om gelezen te worden.
Het begin was even moeilijk met al die onbekende namen en de aparte jaartelling. Na hier aan gewend te zijn was het moeilijk om het boek weg te leggen en heb ik het in een paar leessessies uitgelezen. Ook vind je doorheen het boek illustraties die door de auteur zelf gemaakt zijn. Ik vind ze niet allemaal even mooi, maar ze horen echt bij het verhaal en maken het toch ook een beetje leuker. Nu vraag ik mij echt af waarom ik zo lang gewacht heb om het boek te lezen want ik vond het super. Nu wachten op het vervolg want ben wel benieuwd wat er met Chloë en haar vrienden nog gaat gebeuren en of de Orde en het Paternaat in hun huidige vorm gaan blijven bestaan.
Sigrid
November 18, 2018
I don't always read Flemish Fantasy, but when I do... I have to go to all the trouble to find and obtain it. Dutch/Flemish Fantasy and Belgian bookshops =/= happy marriage.
(if you don't understand Dutch, Google Translate will try to be your friend ;-)).
----------
Hoe dan ook, het is algemeen geweten dat er in Vlaanderen weinig aanbod is, maar dat dit ook amper gepromoot wordt door de "sociale partners", om een politieke uitspraak te gebruiken. Dan moet je je richten tot o.a. sociale media en specifieke evenementen als festivals om inzicht te verwerven.
Zo dus ook met dit boek, het debuut van de Gentse shrijfster Pen Stewart. Het debuut inzake romans, want ze heeft eerder korterhalenbundels geschreven. Het boek verscheen in 2017, op mijn verjaardag dan nog wel, aldus Quasis Uitgevers. Ikzelf heb het boek afgelopen zomer op Elftopia (Deinze) gekocht.
'Wintercode' is het eerste deel van de Wintertrilogie, maar kan perfect op zich, als alleenstaand, gelezen worden. Dat was voor mij een breekpunt, wat ik ook (zoveel mogelijk) toepas bij anderstalige boeken.
Wat meteen opvalt, is de blauwe cover, kwestie van titel en cover een geheel te laten vormen. Binnenin wordt elk hoofdstuk (Fractaal, daarna Nulpunt, gevolg door Fragment) voorafgegaan door een kleurenschilderij van mevrouw Stewart zelf, met telkens een indicatie over het aansluitende hoofdstuk.
In Fantasy zijn er geen grenzen, tenzij de verbeelding van de auteur in kwestie. Pen Stewart brengt ons terug in de tijd, naar de periode van de Steampunk, toch grotendeels. Aangevuld met high fantasy (magie) en wat tijdsreizen, al komt dit aspect slechts beperkt en dan nog pas op het einde aan bod.
Chloë is het hoofdpersonage, is lid van de Orde van de Winterkinderen aan het monasterium en moet haar thesis, haar eindtest afleggen. Maar op de een of andere manier slaagt ze niet. Nochtans is ze van goeden bloede en geboren op/rond de winterzonnewende, wat betekent dat men dan, meer dan de anderen, de nodige gaven en talenten heeft om te slagen.
Het rijk Laersinweld is echter in oorlog met Uyterlanders en moet het ook een grote zwerm genadeloze harpijen van zich afhouden. Het is dus van cruciaal belang dat Chloë slaagt om zo het leger magische ondersteuning te bieden. Maar het mag dus niet zijn. Vreemd genoeg is Chloë het doelwit van de harpijen, die voor niets terugdeinzen en iedereen die in de weg staat, uit de weg ruimen.
Even wat gespoiler, ook voor mezelf:
Het verhaal is zeer vlot geschreven en een echte page-turner. Pen Stewart is erin geslaagd een originele opzet te creëeren, in een eigen wereld met divere invloeden. Buksen, magie (spiermagie, bloedmagie, enz...), luchtschepen, tempels, tijdsglobaal, ...
Maar, hoe leuk en spannend het verhaal ook is/was, enkele zaken stootten me tegen de borst (daarom geen 4/5, maar scores zijn sowieso subjectief):
* nieuwe woorden voor (on?)bestaande elementen: methalium (metaalachtig?), lithalium (?), erdanium (soort geel), ... maar geen uitleg inzake betekenis.
* bepaalde verwoordingen die niet passen voor die tijd: saté, bijvoorbeeld. Een saté bestond enkele eeuwen geleden nog niet, me dunkt. Of het droeg toch niet die term.
* onderscheid tussen de verschillende personages: de dialogen mochten wat diverser verwoord worden om elk personage zijn/haar eigen stijl en voorkomen te geven, naar mijn bescheiden mening. Het zou het inleven en inbeelden nog aantrekkelijker en makkelijker gemaakt hebben.
* wat achtergrondinformatie over de Luchttrollen en andere volkeren (Uyterlanders, harpijen, ...), bijvoorbeeld, ware welkom, om zo een beter beeld van de wereld en de gebeurtenissen te verkrijgen.
* het ontbreken van een kaart van de verschillende gebieden: een cruciaal, m.i., onderdeel van een dergelijke roman of reeks. Zeker als men van de ene locatie naar de andere gaat. Maar, net als de voorgaande elementen, dit kan vanaf boek 2 ruimschoots goedgemaakt worden, niet?
Ondanks deze mindere punten, is 'Wintercode' het zeker waard om gelezen te worden. Er is hoop voor de Vlaamse fantasy, zeker weten. Nogmaals, 'Wintercode' kan als alleenstaand gelezen worden, indien je de sprong wilt wagen.
(if you don't understand Dutch, Google Translate will try to be your friend ;-)).
----------
Hoe dan ook, het is algemeen geweten dat er in Vlaanderen weinig aanbod is, maar dat dit ook amper gepromoot wordt door de "sociale partners", om een politieke uitspraak te gebruiken. Dan moet je je richten tot o.a. sociale media en specifieke evenementen als festivals om inzicht te verwerven.
Zo dus ook met dit boek, het debuut van de Gentse shrijfster Pen Stewart. Het debuut inzake romans, want ze heeft eerder korterhalenbundels geschreven. Het boek verscheen in 2017, op mijn verjaardag dan nog wel, aldus Quasis Uitgevers. Ikzelf heb het boek afgelopen zomer op Elftopia (Deinze) gekocht.
'Wintercode' is het eerste deel van de Wintertrilogie, maar kan perfect op zich, als alleenstaand, gelezen worden. Dat was voor mij een breekpunt, wat ik ook (zoveel mogelijk) toepas bij anderstalige boeken.
Wat meteen opvalt, is de blauwe cover, kwestie van titel en cover een geheel te laten vormen. Binnenin wordt elk hoofdstuk (Fractaal, daarna Nulpunt, gevolg door Fragment) voorafgegaan door een kleurenschilderij van mevrouw Stewart zelf, met telkens een indicatie over het aansluitende hoofdstuk.
In Fantasy zijn er geen grenzen, tenzij de verbeelding van de auteur in kwestie. Pen Stewart brengt ons terug in de tijd, naar de periode van de Steampunk, toch grotendeels. Aangevuld met high fantasy (magie) en wat tijdsreizen, al komt dit aspect slechts beperkt en dan nog pas op het einde aan bod.
Chloë is het hoofdpersonage, is lid van de Orde van de Winterkinderen aan het monasterium en moet haar thesis, haar eindtest afleggen. Maar op de een of andere manier slaagt ze niet. Nochtans is ze van goeden bloede en geboren op/rond de winterzonnewende, wat betekent dat men dan, meer dan de anderen, de nodige gaven en talenten heeft om te slagen.
Het rijk Laersinweld is echter in oorlog met Uyterlanders en moet het ook een grote zwerm genadeloze harpijen van zich afhouden. Het is dus van cruciaal belang dat Chloë slaagt om zo het leger magische ondersteuning te bieden. Maar het mag dus niet zijn. Vreemd genoeg is Chloë het doelwit van de harpijen, die voor niets terugdeinzen en iedereen die in de weg staat, uit de weg ruimen.
Even wat gespoiler, ook voor mezelf:
Het verhaal is zeer vlot geschreven en een echte page-turner. Pen Stewart is erin geslaagd een originele opzet te creëeren, in een eigen wereld met divere invloeden. Buksen, magie (spiermagie, bloedmagie, enz...), luchtschepen, tempels, tijdsglobaal, ...
Maar, hoe leuk en spannend het verhaal ook is/was, enkele zaken stootten me tegen de borst (daarom geen 4/5, maar scores zijn sowieso subjectief):
* nieuwe woorden voor (on?)bestaande elementen: methalium (metaalachtig?), lithalium (?), erdanium (soort geel), ... maar geen uitleg inzake betekenis.
* bepaalde verwoordingen die niet passen voor die tijd: saté, bijvoorbeeld. Een saté bestond enkele eeuwen geleden nog niet, me dunkt. Of het droeg toch niet die term.
* onderscheid tussen de verschillende personages: de dialogen mochten wat diverser verwoord worden om elk personage zijn/haar eigen stijl en voorkomen te geven, naar mijn bescheiden mening. Het zou het inleven en inbeelden nog aantrekkelijker en makkelijker gemaakt hebben.
* wat achtergrondinformatie over de Luchttrollen en andere volkeren (Uyterlanders, harpijen, ...), bijvoorbeeld, ware welkom, om zo een beter beeld van de wereld en de gebeurtenissen te verkrijgen.
* het ontbreken van een kaart van de verschillende gebieden: een cruciaal, m.i., onderdeel van een dergelijke roman of reeks. Zeker als men van de ene locatie naar de andere gaat. Maar, net als de voorgaande elementen, dit kan vanaf boek 2 ruimschoots goedgemaakt worden, niet?
Ondanks deze mindere punten, is 'Wintercode' het zeker waard om gelezen te worden. Er is hoop voor de Vlaamse fantasy, zeker weten. Nogmaals, 'Wintercode' kan als alleenstaand gelezen worden, indien je de sprong wilt wagen.
October 8, 2019
Wintercode 1 is de eerste roman van Pen Stewart, het eerste deel van een trilogie. Eerder las ik van haar hand De Splinter van Quasis, Opgejaagd en de bundel met korte verhalen Nanokanaries en Olifantenhersenen.
Net zoals bij de eerdere verhalen vind ik het woordgebruik in Wintercode nogal gekunsteld. Er worden nogal lange, moeilijk uitspreekbare woorden gebruikt voor simpele begrippen. Methalium voor staal, endorium voor goud, een kristalscherfvlak voor glas en dat zijn nog de kortste woorden die het makkelijkste te begrijpen zijn. De combinatie ae in sommige woorden zijn tongbrekers waardoor ik uit het verhaal gegooid word. De onnodig lange synoniemen voor tamelijk normale woorden maken het onnodig ingewikkeld. Later was ik er wel wat aan gewend en kon ik er wat makkelijker mee overweg. Maar om nu te zeggen dat dit boek lekker vlot weg leest? Nee, je moet er echt al je aandacht bij houden en de vorm waarin het is geschreven werkt vertragend.
Natuurlijk begrijp ik dat dit alles te maken heeft met de schrijfstijl van de auteur. Pen zet een wereld neer die boordevol zit met allerlei wezens van verschillende rassen, ze gaat uit van een verleden dat geleid heeft tot de huidige situatie. De Wintercode is het belangrijkste element waar het hele verhaal om draait. Er gebeuren afschuwelijke dingen met de hoofdpersoon en haar vriend. Vele anderen vinden een vroegtijdige dood en sommige details komen daarbij naar mijn mening nogal theatraal over. Er is sprake van meerdere verboden liefdes, een groot conflict tussen politici waardoor er een oorlog ontstaat, een soort profetie waar alles uiteindelijk om draait. Het is zoals op de kaft van het boek staat een verbeeldingsroman. Waarom niet gewoon een fantasyroman? Waarom nu al melden dat de trilogie magistraal is, als er nog maar een deel uitgegeven is? Mag ik dat als lezer naderhand niet zelf bepalen? Waarom wordt me die mening via de kaft nu al opgelegd?
Deze roman is vanuit een belevend ik-perspectief geschreven, je leest dus als het ware vanuit de ervaringen en de belevenissen van de hoofdpersoon mee. Het nadeel hiervan vond ik dat ik op deze manier geen band kreeg met Chloë, en dat haar karakter mij zelfs op momenten tegen stond. Ze wordt naar mijn idee vaak boos of misselijk om niets en maakt onlogische beslissingen, begaat grove fouten. Nu is dat natuurlijk menselijk, want iedereen maakt weleens een verkeerde beslissing of handelt vanuit een bepaalde emotie waardoor het fout kan gaan, maar helaas vond ik hierin geen meerwaarde voor het verhaal.
Ik heb er veel moeite voor moeten doen om het boek te volgen. De vorm is ook heel ongewoon, hoofdstukken heten Fractaal en tellen af naar een Nulpunt. De illustraties die erin verwerkt zijn, waren voor mij geen aanvullingen op het verhaal, hoewel ze wel een beeld gaven over de wereld en ik ze goed getekend vond, al heeft de stijl mijn voorkeur niet. Gelukkig had ik als lezer nog genoeg ruimte om zelf in mijn hoofd voorstellingen te maken van de gelezen tekst.
Pas vanaf het punt waarop Chloë een speciale band krijgt met Anémos vond ik het echt spannend worden. Toch kon ik de climax aardig goed voorspellen. Het einde van het boek vond ik het allerbeste, daar bleef ik geboeid doorlezen.
Het boek past volgens mij gewoon tussen de serie boeken die ik eerder al las in het fantasygenre en is vanwege de uitzonderlijke vorm of stijl niet beter of slechter te noemen.
Ik vond deze roman in algemene zin gewoon goed, vandaar drie sterren. Als ik een cijfer zou moeten toekennen zou het een 7 zijn.
Net zoals bij de eerdere verhalen vind ik het woordgebruik in Wintercode nogal gekunsteld. Er worden nogal lange, moeilijk uitspreekbare woorden gebruikt voor simpele begrippen. Methalium voor staal, endorium voor goud, een kristalscherfvlak voor glas en dat zijn nog de kortste woorden die het makkelijkste te begrijpen zijn. De combinatie ae in sommige woorden zijn tongbrekers waardoor ik uit het verhaal gegooid word. De onnodig lange synoniemen voor tamelijk normale woorden maken het onnodig ingewikkeld. Later was ik er wel wat aan gewend en kon ik er wat makkelijker mee overweg. Maar om nu te zeggen dat dit boek lekker vlot weg leest? Nee, je moet er echt al je aandacht bij houden en de vorm waarin het is geschreven werkt vertragend.
Natuurlijk begrijp ik dat dit alles te maken heeft met de schrijfstijl van de auteur. Pen zet een wereld neer die boordevol zit met allerlei wezens van verschillende rassen, ze gaat uit van een verleden dat geleid heeft tot de huidige situatie. De Wintercode is het belangrijkste element waar het hele verhaal om draait. Er gebeuren afschuwelijke dingen met de hoofdpersoon en haar vriend. Vele anderen vinden een vroegtijdige dood en sommige details komen daarbij naar mijn mening nogal theatraal over. Er is sprake van meerdere verboden liefdes, een groot conflict tussen politici waardoor er een oorlog ontstaat, een soort profetie waar alles uiteindelijk om draait. Het is zoals op de kaft van het boek staat een verbeeldingsroman. Waarom niet gewoon een fantasyroman? Waarom nu al melden dat de trilogie magistraal is, als er nog maar een deel uitgegeven is? Mag ik dat als lezer naderhand niet zelf bepalen? Waarom wordt me die mening via de kaft nu al opgelegd?
Deze roman is vanuit een belevend ik-perspectief geschreven, je leest dus als het ware vanuit de ervaringen en de belevenissen van de hoofdpersoon mee. Het nadeel hiervan vond ik dat ik op deze manier geen band kreeg met Chloë, en dat haar karakter mij zelfs op momenten tegen stond. Ze wordt naar mijn idee vaak boos of misselijk om niets en maakt onlogische beslissingen, begaat grove fouten. Nu is dat natuurlijk menselijk, want iedereen maakt weleens een verkeerde beslissing of handelt vanuit een bepaalde emotie waardoor het fout kan gaan, maar helaas vond ik hierin geen meerwaarde voor het verhaal.
Ik heb er veel moeite voor moeten doen om het boek te volgen. De vorm is ook heel ongewoon, hoofdstukken heten Fractaal en tellen af naar een Nulpunt. De illustraties die erin verwerkt zijn, waren voor mij geen aanvullingen op het verhaal, hoewel ze wel een beeld gaven over de wereld en ik ze goed getekend vond, al heeft de stijl mijn voorkeur niet. Gelukkig had ik als lezer nog genoeg ruimte om zelf in mijn hoofd voorstellingen te maken van de gelezen tekst.
Pas vanaf het punt waarop Chloë een speciale band krijgt met Anémos vond ik het echt spannend worden. Toch kon ik de climax aardig goed voorspellen. Het einde van het boek vond ik het allerbeste, daar bleef ik geboeid doorlezen.
Het boek past volgens mij gewoon tussen de serie boeken die ik eerder al las in het fantasygenre en is vanwege de uitzonderlijke vorm of stijl niet beter of slechter te noemen.
Ik vond deze roman in algemene zin gewoon goed, vandaar drie sterren. Als ik een cijfer zou moeten toekennen zou het een 7 zijn.
September 13, 2018
Erg indrukwekkend! Er wordt een heel aparte wereld in dit boek opgeroepen, waar je zonder meer in gegooid wordt, een beetje donker-Victoriaans. Het kost eventjes tijd om je te oriënteren, maar zodra dat is gelukt, wordt het steeds boeiender.
Op voorhand stelde ik me vragen bij het label 'verbeeldingsroman', maar na de leeservaring snap ik wel waar dat vandaan komt. Ja, dit boek is fantasy, maar er zitten ook scifi-elementen in, en het heeft literaire kwaliteiten.
Enerzijds zit de vaart zo in het verhaal dat je amper tijd krijgt om adem te halen, de schrijfster sleurt je gewoonweg mee. Anderzijds zijn er de illustraties met poëtische onderschriften, waardoor je wil gaan stilstaan, kijken, en ja, ademen. De schilderijen zijn allemaal van de hand van de schrijfster, en die hebben me ook in de eerste plaats naar dit boek getrokken, met hun Chagall-blauw en intrigerende taferelen. Ze zijn eigenlijk té goed, ik raakte er door afgeleid als ik ze tussen het lezen door bekeek. Ik moet dus eerlijk bekennen dat ik ze op een gegeven moment ben gaan overslaan, zodat ik me eerst op het verhaal kon concentreren. Daarna ben ik teruggekeerd om van die intermezzo's te genieten, en zo beleefde ik het verhaal nog een tweede keer, een boeiend extra laagje.
De schrijfstijl is beeldend, rijkelijk. Intrigerende details trekken je mee, je kunt je er iets bij voorstellen, maar je wil graag preciés weten hoe het zit - wat is een lagaejaar? Wat is een cameeroemer? Het is heel bevredigend om de meeste uiteindelijk beantwoord te krijgen. Rauwe passages worden niet geschuwd, een bepaalde scène was echt op het randje van wat ik nog 'aankan', maar ik moet toegeven dat het alles wel extra doordringend maakte. De ernst en de epische omvang van Chloë's taak - waar ze heftig mee worstelt - raakt. De leefwereld van de harpijen voelt echt.
Ik kijk uit naar het vervolg!
Op voorhand stelde ik me vragen bij het label 'verbeeldingsroman', maar na de leeservaring snap ik wel waar dat vandaan komt. Ja, dit boek is fantasy, maar er zitten ook scifi-elementen in, en het heeft literaire kwaliteiten.
Enerzijds zit de vaart zo in het verhaal dat je amper tijd krijgt om adem te halen, de schrijfster sleurt je gewoonweg mee. Anderzijds zijn er de illustraties met poëtische onderschriften, waardoor je wil gaan stilstaan, kijken, en ja, ademen. De schilderijen zijn allemaal van de hand van de schrijfster, en die hebben me ook in de eerste plaats naar dit boek getrokken, met hun Chagall-blauw en intrigerende taferelen. Ze zijn eigenlijk té goed, ik raakte er door afgeleid als ik ze tussen het lezen door bekeek. Ik moet dus eerlijk bekennen dat ik ze op een gegeven moment ben gaan overslaan, zodat ik me eerst op het verhaal kon concentreren. Daarna ben ik teruggekeerd om van die intermezzo's te genieten, en zo beleefde ik het verhaal nog een tweede keer, een boeiend extra laagje.
De schrijfstijl is beeldend, rijkelijk. Intrigerende details trekken je mee, je kunt je er iets bij voorstellen, maar je wil graag preciés weten hoe het zit - wat is een lagaejaar? Wat is een cameeroemer? Het is heel bevredigend om de meeste uiteindelijk beantwoord te krijgen. Rauwe passages worden niet geschuwd, een bepaalde scène was echt op het randje van wat ik nog 'aankan', maar ik moet toegeven dat het alles wel extra doordringend maakte. De ernst en de epische omvang van Chloë's taak - waar ze heftig mee worstelt - raakt. De leefwereld van de harpijen voelt echt.
Ik kijk uit naar het vervolg!
April 4, 2021
Lees je graag fantasy? Probeer dan zeker eens dit boek van een Vlaamse schrijfster! Dit boek toont duidelijk aan dat fantasy niet altijd uit de VK of de VS moet komen. 😜
May 7, 2021
Er is niemand hier, behalve alle mensen, ooit en overal. Niemand die de leiding heeft, die ons zegt wat we moeten doen, wat we moeten beslissen. We zijn allemaal alleen, hier in het weefwerk van de tijd.
Zo jammer. Ik was erg benieuwd naar dit boek en ik had dit zo graag leuk willen vinden, maar het kon mij maar matig boeien.
Dit boek wordt overal aangeprezen als de eerste Vlaamse fantasyroman die een beurs kreeg. Ok, dat moet wel goed zijn, denk ik dan. Helaas.
Laat ik beginnen met wat ik er wel goed aan vond: het idee, de wereld, ... Ik vond het vrij origineel. Het leek niet op iets wat ik al eerder tegengekomen was in het Fantasygenre en dat is al een prestatie op zich.
Helaas bleef ik qua "worldbuilding" wat op mijn honger zitten. De wereld die Pen in dit boek creërde, de Laersinwereld, voelde voor mij erg leeg aan. Vergelijk het met een schilderij waarvan de contouren zijn geschetst en de grote vormen zijn ingevuld, maar de kleine details zijn weggelaten.
Het is net voor die dingen dat ik graag Fantasy lees: ik wil meegezogen worden in het boek, als portaal naar een andere wereld. Hoe gedetailleerder die wereld wordt ingekleurd, des te meer zit ik er met mijn hoofd middenin. Ik wil die wereld kunnen zien, horen, ruiken, ...
Zelfverzonnen woorden zoals endarium, lithalium, ... helpen daar niet aan. Mijn visueel ingestelde brein kan daar totaal niks mee. Dus als ik het woord "lithaliumblauw" lees, heb ik geen flauw benul wat dat zou moeten zijn.
Ik had hetzelfde gevoel bij het woord 'tijdseenheid'. Wat is dat? Een uur? Een minuut? Iets daartussenin? Ik hoef dat niet meteen op de eerste bladzijde mee te krijgen, maar in de loop van het verhaal zou ik toch graag enige notie hebben van wat dat inhoudt in deze wereld.
Ik lees intussen al meer dan 20 jaar fantasy, dus ik weet heus wel dat verzonnen woorden bij het genre horen. Maar meestal hebben die woorden wel ergens enige connectie met bestaande woorden, zodat je toch een beetje een idee hebt. Of je krijgt door de context voldoende info mee om af te leiden waar het over gaat. Dat was hier niet het geval en daar stoorde ik me behoorlijk aan.
Een kaart was ook handig geweest. Ik heb sowieso al moeite om mij te oriënteren, zelfs in mijn eigen dorp. (Serieus, ik ben de slechtse persoon om de weg aan te vragen.) Laat staan dat ik me moet oriënteren in een wereld die ik enkel ken van een paar weinig zeggende plaatsnamen, zoals het Centraal Massief of de Donderbergen.
De plot was ok en ik denk dat het mij zeker had kunnen boeien als ik een donder had gegeven om de personages. Het spijt me, maar het lukte me gewoon niet om mee te leven met Chloë en co.
Omdat ik zelf schrijfambities koester, ben ik beginnen nadenken over dit feit. Waarom word ik door sommige personages tot tranen toe bewogen en waarom laat iemand als Chloë mij volkomen koud?
Ik denk dat het komt doordat Chloë voor mij zelf als heel afstandelijk overkomt. Dat kan natuurlijk ook de bedoeling geweest zijn van de auteur, dat weet ik niet. Maar hoe ze zich gedraagt, bv tov Jake, gaven mij de indruk dat ze zelf een hart van steen heeft. Niet meteen 'best friend material' wat mij betreft. Ok, een personage hoeft niet altijd een potentiële vriend te zijn, maar het helpt wel om als lezer met dat personage mee te leven.
Het zijn altijd diegenen waar we het meest om geven die ons het meest over onszelf leren.
Ik las het e-book. Ik lees hier dat er in het 'fysieke' boek tussen de verschillende delen schilderijen staan van de auteur zelf. Die stonden niet in het e-boek, wat ik jammer vind. Dat had me kunnen helpen bij het visuele aspect.
Ik denk niet dat ik het vervolg in deze reeks ga lezen als het verschijnt.
Anderzijds ... binnenkort komt "Onderuniversum" uit van deze auteur en ik moet toegeven dat op basis van de kaft en de flaptekst dit mij heel erg aanspreekt. Hopelijk stelt het niet teleur.
Ik ben 'Wintercode' beginnen lezen omdat ik mij ingeschreven had voor een workshop "Fantasy schrijven" bij Pen Stewart. (Wat trouwens een hele leuke workshop was.) Daarbij zijn we vertrokken van de kaft van "Onderuniversum" en daarop zijn we beginnen brainstormen over wat voor wereld dit zou kunnen zijn. Pen heeft toen al een paar dingen losgelaten en sindsdien ben ik alleen nog maar meer benieuwd naar dit boek.
Om met een positieve noot te eindigen: een duim voor het woord "verbeeldingsroman" op de cover. Ik was dit nog nooit tegengekomen, maar ik vind het een prachtige Vlaamse tegenhanger voor 'Fantasy'. Ik hoop dat ik het zelf ooit op een eigen cover kan zetten ;-)
Zo jammer. Ik was erg benieuwd naar dit boek en ik had dit zo graag leuk willen vinden, maar het kon mij maar matig boeien.
Dit boek wordt overal aangeprezen als de eerste Vlaamse fantasyroman die een beurs kreeg. Ok, dat moet wel goed zijn, denk ik dan. Helaas.
Laat ik beginnen met wat ik er wel goed aan vond: het idee, de wereld, ... Ik vond het vrij origineel. Het leek niet op iets wat ik al eerder tegengekomen was in het Fantasygenre en dat is al een prestatie op zich.
Helaas bleef ik qua "worldbuilding" wat op mijn honger zitten. De wereld die Pen in dit boek creërde, de Laersinwereld, voelde voor mij erg leeg aan. Vergelijk het met een schilderij waarvan de contouren zijn geschetst en de grote vormen zijn ingevuld, maar de kleine details zijn weggelaten.
Het is net voor die dingen dat ik graag Fantasy lees: ik wil meegezogen worden in het boek, als portaal naar een andere wereld. Hoe gedetailleerder die wereld wordt ingekleurd, des te meer zit ik er met mijn hoofd middenin. Ik wil die wereld kunnen zien, horen, ruiken, ...
Zelfverzonnen woorden zoals endarium, lithalium, ... helpen daar niet aan. Mijn visueel ingestelde brein kan daar totaal niks mee. Dus als ik het woord "lithaliumblauw" lees, heb ik geen flauw benul wat dat zou moeten zijn.
Ik had hetzelfde gevoel bij het woord 'tijdseenheid'. Wat is dat? Een uur? Een minuut? Iets daartussenin? Ik hoef dat niet meteen op de eerste bladzijde mee te krijgen, maar in de loop van het verhaal zou ik toch graag enige notie hebben van wat dat inhoudt in deze wereld.
Ik lees intussen al meer dan 20 jaar fantasy, dus ik weet heus wel dat verzonnen woorden bij het genre horen. Maar meestal hebben die woorden wel ergens enige connectie met bestaande woorden, zodat je toch een beetje een idee hebt. Of je krijgt door de context voldoende info mee om af te leiden waar het over gaat. Dat was hier niet het geval en daar stoorde ik me behoorlijk aan.
Een kaart was ook handig geweest. Ik heb sowieso al moeite om mij te oriënteren, zelfs in mijn eigen dorp. (Serieus, ik ben de slechtse persoon om de weg aan te vragen.) Laat staan dat ik me moet oriënteren in een wereld die ik enkel ken van een paar weinig zeggende plaatsnamen, zoals het Centraal Massief of de Donderbergen.
De plot was ok en ik denk dat het mij zeker had kunnen boeien als ik een donder had gegeven om de personages. Het spijt me, maar het lukte me gewoon niet om mee te leven met Chloë en co.
Omdat ik zelf schrijfambities koester, ben ik beginnen nadenken over dit feit. Waarom word ik door sommige personages tot tranen toe bewogen en waarom laat iemand als Chloë mij volkomen koud?
Ik denk dat het komt doordat Chloë voor mij zelf als heel afstandelijk overkomt. Dat kan natuurlijk ook de bedoeling geweest zijn van de auteur, dat weet ik niet. Maar hoe ze zich gedraagt, bv tov Jake, gaven mij de indruk dat ze zelf een hart van steen heeft. Niet meteen 'best friend material' wat mij betreft. Ok, een personage hoeft niet altijd een potentiële vriend te zijn, maar het helpt wel om als lezer met dat personage mee te leven.
Het zijn altijd diegenen waar we het meest om geven die ons het meest over onszelf leren.
Ik las het e-book. Ik lees hier dat er in het 'fysieke' boek tussen de verschillende delen schilderijen staan van de auteur zelf. Die stonden niet in het e-boek, wat ik jammer vind. Dat had me kunnen helpen bij het visuele aspect.
Ik denk niet dat ik het vervolg in deze reeks ga lezen als het verschijnt.
Anderzijds ... binnenkort komt "Onderuniversum" uit van deze auteur en ik moet toegeven dat op basis van de kaft en de flaptekst dit mij heel erg aanspreekt. Hopelijk stelt het niet teleur.
Ik ben 'Wintercode' beginnen lezen omdat ik mij ingeschreven had voor een workshop "Fantasy schrijven" bij Pen Stewart. (Wat trouwens een hele leuke workshop was.) Daarbij zijn we vertrokken van de kaft van "Onderuniversum" en daarop zijn we beginnen brainstormen over wat voor wereld dit zou kunnen zijn. Pen heeft toen al een paar dingen losgelaten en sindsdien ben ik alleen nog maar meer benieuwd naar dit boek.
Om met een positieve noot te eindigen: een duim voor het woord "verbeeldingsroman" op de cover. Ik was dit nog nooit tegengekomen, maar ik vind het een prachtige Vlaamse tegenhanger voor 'Fantasy'. Ik hoop dat ik het zelf ooit op een eigen cover kan zetten ;-)
March 28, 2018
Wat een schitterende cover! Het boek springt direct in het oog door de ijsblauwe kleur. De titel staat er met grote letters op vermeld. Onderaan staat "verbeeldingsroman". Het is de eerste keer dat ik dat woord tegenkom, het past bij het verhaal. De subtiele 1 naast de titel "Wintercode" geeft aan dat het een serie betreft en er meerdere delen zullen komen. Op de flaptekst staat dat het een trilogie wordt.
De cover is door Pen Stewart zelf ontworpen. In het boek zelf staan prachtige afbeeldingen die te maken hebben met het verhaal. Bijna elke afbeelding heeft een korte beschrijving. Stuk voor stuk hebben de afbeeldingen, elk ook ontworpen door Pen Stewart zelf, te maken met het verhaal. Alvorens het boek te lezen is het al een genot om door het boek te bladeren.
Het boek is opgedragen aan de schrijver Wim Stolk, bij lezers beter bekend als W.J. Maryson. Voordat het verhaal begint staat is er een citaat uit het boek "Meestermagiër, het derde zwaard: Vloch" van W.J. Maryson.
Ik heb van Pen Stewart meerdere boeken gelezen, waaronder twee verhalenbundels, en wat mij nu ook weer opvalt, is hoe gemakkelijk de schrijfster je weet te pakken met haar schrijfstijl en hoe vlot het verhaal leest. Ze heeft een prachtige schrijfstijl. Ze schrijft dermate beeldend dat je het verhaal zo voor je ziet. Ook heeft de schrijfster veel aandacht besteed aan de karakters. Ze zijn zeer goed beschreven en hebben diepgang. Als je eenmaal aan een boek of een verhaal van haar begint, kun je niet anders dan doorlezen. Je ziet het verhaal vanaf het eerste moment voor je door de gedetailleerde beschrijvingen van zowel de karakters als de omgeving. Nu ook met Wintercode: het verhaal pakt je vanaf het eerste moment en je wilt niet stoppen met lezen.
Op de wereld waar het verhaal zich afspeelt wonen buiten mensen een aantal andere rassen. Pen Stewart heeft voor dit verhaal een aantal zeer interessante volkeren bedacht. Om een voorbeeld te geven: de chirock. Een chirock heeft een krachtig gezicht, lange soepele ledematen met menselijke handen en lange intrekbare klauwen. Chirock zijn zeer sterk, razendsnel en hebben bijna onbreekbare botten. Daarnaast bevatten ze een eigenaardige vacht: de haren verschaffen hen bijna onzichtbaarheid doordat ze dezelfde kleuren als de omgeving kunnen aannemen.
Stukje bij beetje kom je steeds meer te weten over de wereld die Pen Stewart gecreëerd heeft. Je leert de verschillende volkeren kennen, de politieke kwesties die spelen, de oorlogen die zijn gevoerd, de gevaarlijke tegenstanders die een gevaar vormen voor de vrede die er op dat moment is. Ondanks dat het fantasy is, is het een zeer realistisch aandoende wereld. Ik vermoed dat dit komt omdat de schrijfster veel tot in detail beschrijft en veel bijvoeglijke naamwoorden gebruikt. Hoe verder je in het verhaal vordert, des te meer krijgt de wereld vorm. Ondanks de vele details leest het verhaal zeer vlot en aangenaam.
Zoals gezegd bevat het boek prachtige afbeeldingen, die door Pen Stewart zelf gemaakt zijn. Bij het begin van elk nieuw hoofdstuk staat een afbeelding. Onder elke van deze afbeeldingen staat een stukje met achtergrondinformatie over het komende hoofdstuk. Een originele manier om deze informatie, die van belang is om het verhaal goed te kunnen volgen, met de lezer te delen.
De plot van het verhaal is erg goed. Tijdens het lezen van de verschillende verhaallijnen kom je er steeds meer achter wat er nou precies speelt. Eenmaal aangekomen op het eind valt alles samen en zie je waar de schrijfster naar toe heeft gewerkt. Het is zoals Chloë tegen het einde van het verhaal zegt: "Hoe blind ben ik geweest! Hoe blind waren we allemáál geweest!" (pagina 404).
Pen heeft met Wintercode een origineel en intrigerend fantasyverhaal geschreven. Ik kijk erg uit naar het tweede deel en ik ben benieuwd of Pen Stewart dit niveau weet vast te houden. Ik geef het graag 5 sterren.
De cover is door Pen Stewart zelf ontworpen. In het boek zelf staan prachtige afbeeldingen die te maken hebben met het verhaal. Bijna elke afbeelding heeft een korte beschrijving. Stuk voor stuk hebben de afbeeldingen, elk ook ontworpen door Pen Stewart zelf, te maken met het verhaal. Alvorens het boek te lezen is het al een genot om door het boek te bladeren.
Het boek is opgedragen aan de schrijver Wim Stolk, bij lezers beter bekend als W.J. Maryson. Voordat het verhaal begint staat is er een citaat uit het boek "Meestermagiër, het derde zwaard: Vloch" van W.J. Maryson.
Ik heb van Pen Stewart meerdere boeken gelezen, waaronder twee verhalenbundels, en wat mij nu ook weer opvalt, is hoe gemakkelijk de schrijfster je weet te pakken met haar schrijfstijl en hoe vlot het verhaal leest. Ze heeft een prachtige schrijfstijl. Ze schrijft dermate beeldend dat je het verhaal zo voor je ziet. Ook heeft de schrijfster veel aandacht besteed aan de karakters. Ze zijn zeer goed beschreven en hebben diepgang. Als je eenmaal aan een boek of een verhaal van haar begint, kun je niet anders dan doorlezen. Je ziet het verhaal vanaf het eerste moment voor je door de gedetailleerde beschrijvingen van zowel de karakters als de omgeving. Nu ook met Wintercode: het verhaal pakt je vanaf het eerste moment en je wilt niet stoppen met lezen.
Op de wereld waar het verhaal zich afspeelt wonen buiten mensen een aantal andere rassen. Pen Stewart heeft voor dit verhaal een aantal zeer interessante volkeren bedacht. Om een voorbeeld te geven: de chirock. Een chirock heeft een krachtig gezicht, lange soepele ledematen met menselijke handen en lange intrekbare klauwen. Chirock zijn zeer sterk, razendsnel en hebben bijna onbreekbare botten. Daarnaast bevatten ze een eigenaardige vacht: de haren verschaffen hen bijna onzichtbaarheid doordat ze dezelfde kleuren als de omgeving kunnen aannemen.
Stukje bij beetje kom je steeds meer te weten over de wereld die Pen Stewart gecreëerd heeft. Je leert de verschillende volkeren kennen, de politieke kwesties die spelen, de oorlogen die zijn gevoerd, de gevaarlijke tegenstanders die een gevaar vormen voor de vrede die er op dat moment is. Ondanks dat het fantasy is, is het een zeer realistisch aandoende wereld. Ik vermoed dat dit komt omdat de schrijfster veel tot in detail beschrijft en veel bijvoeglijke naamwoorden gebruikt. Hoe verder je in het verhaal vordert, des te meer krijgt de wereld vorm. Ondanks de vele details leest het verhaal zeer vlot en aangenaam.
Zoals gezegd bevat het boek prachtige afbeeldingen, die door Pen Stewart zelf gemaakt zijn. Bij het begin van elk nieuw hoofdstuk staat een afbeelding. Onder elke van deze afbeeldingen staat een stukje met achtergrondinformatie over het komende hoofdstuk. Een originele manier om deze informatie, die van belang is om het verhaal goed te kunnen volgen, met de lezer te delen.
De plot van het verhaal is erg goed. Tijdens het lezen van de verschillende verhaallijnen kom je er steeds meer achter wat er nou precies speelt. Eenmaal aangekomen op het eind valt alles samen en zie je waar de schrijfster naar toe heeft gewerkt. Het is zoals Chloë tegen het einde van het verhaal zegt: "Hoe blind ben ik geweest! Hoe blind waren we allemáál geweest!" (pagina 404).
Pen heeft met Wintercode een origineel en intrigerend fantasyverhaal geschreven. Ik kijk erg uit naar het tweede deel en ik ben benieuwd of Pen Stewart dit niveau weet vast te houden. Ik geef het graag 5 sterren.
February 13, 2018
De Orde van de Winterkinderen bewaart de macht tussen de mensen van het Paternaat en de oorspronkelijke rassen van Laersinweld. Chloë moet haar eindtesten doen en dan kan ze toetreden tot de Orde. Echter op dat moment slaat het noodlot toe. Chloë is het doelwit en vlucht samen met haar vroegere geliefde Jake en met Sia, de laatste halfling. Ze proberen de achtervolgers voor te blijven maar dat valt niet mee omdat het verborgen verleden van haar metgezellen zich tegen haar keert. Kan Chloë de juiste keuzes maken om de balans tussen de verschillende volkeren weer te herstellen?
Je maakt kennis met Chloë, haar karakter wordt goed omschreven waardoor je je goed in haar kan inleven. Dit geld ook voor de karakters van Jake en Sia. Ze maken dingen mee die je nooit hebt meegemaakt en waarvan je dacht dat ze niet zouden bestaan. Alle drie zijn ze op hun eigen manier belangrijk voor het verhaal. Chloë is mijn favoriet. De andere wezens, zoals zeekatten en harpijen worden erg goed beschreven zodat je je goed kan voorstellen hoe ze eruit zien.
Het verhaal begint meteen goed. Je moet in het begin wel wennen aan de namen van de personages en de rassen. Het zou makkelijker zijn als er achterin het boek een lijst zou worden opgenomen met de omschrijving van de personages en het ras erin .Als je eenmaal in het verhaal zit, wil je weten wat er gaat gebeuren met Chloë en of ze het allemaal gaat redden.
De hoofdstukken zijn niet al te lang en heten in dit boek Fractalen. Na elk hoofdstuk staat er een plaatje van een tekening die met het hoofdstuk te maken heeft. Die zien er prachtig uit, je krijgt een beeld in je hoofd over de situatie op dat moment. Persoonlijk heb ik dat niet nodig om ergens een beeld te van kunnen vormen, maar het is wel origineel gedaan.
Het boel leest vlot, er zit veel actie en spanning in en de opbouw naar plot is erg verrassend. Dat zie je niet aankomen. Het is wat mij betreft een erg goed eerste deel, deel twee en drie wil ik absoluut ook lezen.
4.5 sterren
Je maakt kennis met Chloë, haar karakter wordt goed omschreven waardoor je je goed in haar kan inleven. Dit geld ook voor de karakters van Jake en Sia. Ze maken dingen mee die je nooit hebt meegemaakt en waarvan je dacht dat ze niet zouden bestaan. Alle drie zijn ze op hun eigen manier belangrijk voor het verhaal. Chloë is mijn favoriet. De andere wezens, zoals zeekatten en harpijen worden erg goed beschreven zodat je je goed kan voorstellen hoe ze eruit zien.
Het verhaal begint meteen goed. Je moet in het begin wel wennen aan de namen van de personages en de rassen. Het zou makkelijker zijn als er achterin het boek een lijst zou worden opgenomen met de omschrijving van de personages en het ras erin .Als je eenmaal in het verhaal zit, wil je weten wat er gaat gebeuren met Chloë en of ze het allemaal gaat redden.
De hoofdstukken zijn niet al te lang en heten in dit boek Fractalen. Na elk hoofdstuk staat er een plaatje van een tekening die met het hoofdstuk te maken heeft. Die zien er prachtig uit, je krijgt een beeld in je hoofd over de situatie op dat moment. Persoonlijk heb ik dat niet nodig om ergens een beeld te van kunnen vormen, maar het is wel origineel gedaan.
Het boel leest vlot, er zit veel actie en spanning in en de opbouw naar plot is erg verrassend. Dat zie je niet aankomen. Het is wat mij betreft een erg goed eerste deel, deel twee en drie wil ik absoluut ook lezen.
4.5 sterren
September 18, 2018
Gaaf boek. Het verhaal is spannend, de personages zijn complex, en de wereld is redelijk origineel en lijkt uitgebreid uitgewerkt, ook voorbij wat er in het boek naar voren komt. Ik vind het fijn om steeds meer fantasy te zien waarin er geen duidelijke grens tussen goed en kwaad is, en Wintercode kan zeker aan dat rijtje toegevoegd worden.
Het is wel een boek om je aandacht bij te houden. Vooral in de eerste helft was ik regelmatig in de war: wat gingen ze ook alweer precies doen, en waarom? Misschien heb ik net op het verkeerde moment het boek een week moeten wegleggen, maar het resultaat was dat ik gedurende een aantal hoofdstukken wat meer afstand tot het verhaal voelde en me moeilijk in de hoofdpersonen kon verplaatsen. Er waren ook wat momenten waarop een gebeurtenis voor mijn gevoel uit de lucht kwam vallen zonder uitleg, specifiek:
Verder heeft de auteur een aantal keuzes gemaakt in de namen en termen die ze gebruikt waar ik me af en toe aan kon ergeren, zoals 'dagdeel' en 'tijdseenheid' voor specifieke, tja, tijdseenheden, in plaats van de gebruikelijke betekenis van die woorden, en het gebruik van Engelse namen. Voor dat laatste is een reden in het verhaal, maar alsnog had ik het leuker gevonden om in een Nederlandstalig boek een Nederlandse of Belgische invloed te zien.
Maar over het algemeen mocht dat de pret niet drukken, en de verwarring in de eerste helft werd ruimschoots goedgemaakt door een sterke tweede helft. Vooral hoe het verhaal rond de harpijen zich ontwikkelt, vond ik mooi gedaan. Dit is het eerste deel van een trilogie, maar hoewel er genoeg in gang is gezet, leest het zowel qua plot als karakterontwikkeling ook als een afgesloten geheel - voor mij altijd een pluspunt.
Het is wel een boek om je aandacht bij te houden. Vooral in de eerste helft was ik regelmatig in de war: wat gingen ze ook alweer precies doen, en waarom? Misschien heb ik net op het verkeerde moment het boek een week moeten wegleggen, maar het resultaat was dat ik gedurende een aantal hoofdstukken wat meer afstand tot het verhaal voelde en me moeilijk in de hoofdpersonen kon verplaatsen. Er waren ook wat momenten waarop een gebeurtenis voor mijn gevoel uit de lucht kwam vallen zonder uitleg, specifiek:
Verder heeft de auteur een aantal keuzes gemaakt in de namen en termen die ze gebruikt waar ik me af en toe aan kon ergeren, zoals 'dagdeel' en 'tijdseenheid' voor specifieke, tja, tijdseenheden, in plaats van de gebruikelijke betekenis van die woorden, en het gebruik van Engelse namen. Voor dat laatste is een reden in het verhaal, maar alsnog had ik het leuker gevonden om in een Nederlandstalig boek een Nederlandse of Belgische invloed te zien.
Maar over het algemeen mocht dat de pret niet drukken, en de verwarring in de eerste helft werd ruimschoots goedgemaakt door een sterke tweede helft. Vooral hoe het verhaal rond de harpijen zich ontwikkelt, vond ik mooi gedaan. Dit is het eerste deel van een trilogie, maar hoewel er genoeg in gang is gezet, leest het zowel qua plot als karakterontwikkeling ook als een afgesloten geheel - voor mij altijd een pluspunt.
January 19, 2019
Het is altijd geweldig fanatsy te kunnen lezen, geschreven in je moedertaal. Als de woordsmid dan ook nog eens het talent bezit innemend te schrijven, dan zit je als lezer op rozen.
Ik hoef geen woorden vuil te maken, ik laat dit stuk voor zichzelf spreken. *SPOILER*
"De wereld is een verlaten circustent, een kunsthal, een graftombe, een paleis. Ze is muziek in harmonieuze akkoorden en verscheurende dissonanten. Ze bestaat uit blauwe, grillige lijnen die alles lijken te omvatten en ook weer niet."
Dank u Pen, dank u zeer.
Ik hoef geen woorden vuil te maken, ik laat dit stuk voor zichzelf spreken. *SPOILER*
"De wereld is een verlaten circustent, een kunsthal, een graftombe, een paleis. Ze is muziek in harmonieuze akkoorden en verscheurende dissonanten. Ze bestaat uit blauwe, grillige lijnen die alles lijken te omvatten en ook weer niet."
Dank u Pen, dank u zeer.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 23, 2023
Leuk boek, en ik heb genoten van de bizarre wereld die Pen schept. Het verhaal gaat in een heel rap tempo door en dat maakt dat het nooit saai wordt en makkelijk doorleest, maar tegelijkertijd had ik wel het gevoel dat er soms wat weinig ruimte was voor emoties. (Ik heb hetzelfde gevoel bij The Poppy War) Nochthans, ik heb me vermaakt en het was een goed boek, en ik hoop binnenkort deel twee te lezen.
March 11, 2018
Best SF/Fantasy I 've read in al ong time. Great story and realy new ideas .
August 6, 2018
Een wonderlijke, eigenzinnige fantasy mét lef. Soms een tikkeltje overdonderend, maar steeds boeiend. Een verbeeldingsroman van eigen bodem die je niet mag missen!
January 2, 2021
Ik heb enorm van het boek genoten.
Er zit voldoende spanning in en de verhaallijn is goed te volgen.
Ik kijk al enorm uit naar deel twee!
Er zit voldoende spanning in en de verhaallijn is goed te volgen.
Ik kijk al enorm uit naar deel twee!
Displaying 1 - 15 of 15 reviews