What do you think?
Rate this book
Merre jársz, Bojangles?
Egy kisfiú meséli el családja titokzatos tündöklését és bukását. A tehetős család mintha a világon kívül élne, barátok, mulatságok töltik ki napjaikat hol Párizsban, hol spanyolországi villájukban. A szülők mesékkel, izgalmas hazugságokkal helyettesítik az unalmas valóságot. A gramofon egész nap Nina Simone Mr. Bojangles című számát harsogja a hatalmas lakásban, a kibontatlan leveleket pedig a sarokba dobják. De mi történik akkor, amikor a valóságot már nem lehet többé kizárni az életükből?
Az elsőkönyves író meglepetésszerű, hatalmas európai sikere egy szomorú és elszánt szerelmeslevél az álmokhoz.
Az elsőkönyves író meglepetésszerű, hatalmas európai sikere egy szomorú és elszánt szerelmeslevél az álmokhoz.
160 pages, Hardcover
First published January 7, 2016
382 people are currently reading
11080 people want to read
About the author
Olivier Bourdeaut
8 books184 followersOlivier Bourdeaut est né au bord de l’Océan Atlantique en 1980. L’Education Nationale, refusant de comprendre ce qu’il voulait apprendre, lui rendit très vite sa liberté. Dès lors, grâce à l’absence lumineuse de télévision chez lui, il put lire beaucoup et rêvasser énormément.
Durant dix ans il travailla dans l’immobilier allant de fiascos en échecs avec un enthousiasme constant. Puis, pendant deux ans, il devint responsable d’une agence d’experts en plomb, responsable d’une assistante plus diplômée que lui et responsable de chasseurs de termites, mais les insectes achevèrent de ronger sa responsabilité. Il fut aussi ouvreur de robinets dans un hôpital, factotum dans une maison d’édition de livres scolaires – un comble – et cueilleur de fleur de sel de Guérande au Croisic, entre autres.
Il a toujours voulu écrire, En attendant Bojangles en est la première preuve disponible.
Durant dix ans il travailla dans l’immobilier allant de fiascos en échecs avec un enthousiasme constant. Puis, pendant deux ans, il devint responsable d’une agence d’experts en plomb, responsable d’une assistante plus diplômée que lui et responsable de chasseurs de termites, mais les insectes achevèrent de ronger sa responsabilité. Il fut aussi ouvreur de robinets dans un hôpital, factotum dans une maison d’édition de livres scolaires – un comble – et cueilleur de fleur de sel de Guérande au Croisic, entre autres.
Il a toujours voulu écrire, En attendant Bojangles en est la première preuve disponible.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 2,296 reviews
April 3, 2019
Eccentric is a word describing this family from the book blurb, but that is to say the least - that is not the half of it. It’s fun and funny, actually zany, sweet and endearing, something different and it’s really very sad. Yet, this is a story filled with so much love and that is overwhelmingly the biggest takeaway for me. The unconditional love these characters have for each other is the very heart of this story . A young boy, whose name we never know, relates his wacky life with his mother and father, a man who calls his wife a different name every day as they dance to Nina Simone singing Mr. Bojangles while they drink and then dance some more. His narrative alternates with excerpts from his father’s journal. It’s a charming life in so many ways, but a reckless way in which to raise a child and that may get to you as it did me. However, I fell in love with this family and the joy in their lives in spite of the thing that was lurking, the reality of mental illness. It’s a short book, so I’ll skip telling anything of the plot. There is something beautiful about this story and it’s not surprising that it has won several French literary awards.
In an interview in the Wall Street Journal 5/9/16, Olivier Boudreaut says that wrote “Waiting for Bojangles” “because I was going through a gloomy time myself,” he says. “I thought that if people would be kind enough to read a novel I’d written then it would be good to offer them a change of atmosphere by creating a world that is a bit off-the-wall and resolutely optimistic in spite of everything that happens.” He does just that.
I received an advanced copy of this book from Simon & Schuster through Edelweiss.
May 8, 2019
Poetry is a fascinating language. Iamb, iambic, trochee, ionic, pyrrhic, spondee, masculine rhymes, feminine rhymes, irregular rhymes; there are beats and measures and rhythms to poetry.
This book is and is not poetry; it does and does not have specific measures or rhythms throughout. It most definitely does have a very poignant story – a tale of a family who experiences great joys, and down times that are difficult and trying for everyone. This book is also not a comedy, although it is so funny in places I couldn’t help but laugh. It most definitely is not a romance, although love runs like a river through it all.
The family’s conversations are peppered with rhymes and various meters, as is the writing in this novel, in general. Most of it is written from the young boy’s point of view, although there are also excerpts from his father’s notebooks, too.
”The mirror always got the last word, because, she said, ‘your outlook is moving, but the mirror’s is more objective. It judges truthfully, if cruelly, and never gets affected by the affective.’”
* * * *
”So why doesn’t the man on the first floor ever work either? I see him taking out his garbage every day at four when I’m on my way to the grocery store. His eyes are puffy and his hair’s all choppy, and his clothes are always very sloppy. Don’t try to tell me that he’s still in school or I’ll know you’re taking me for a fool!”
“No, for the man on the first floor, it’s a different story. He’s lost his job, and I bet he’d be thrilled to have to work on Saturdays, the poor slob.”
* * * *
She also taught him to be gallant – in her mind, being chivalrous was never frivolous.
* * * *
There was no room for us between her and her problems, there wasn’t even any air; they took up all the space that was there.
The narrative poem style of this novel was entertaining by itself, although at times I admit that for me, it had to be inhaled slowly, like a meditation. Of course, the humour made it a strange meditation – that, and the fact that it looks just like any other books - it just doesn’t read like them.
I loved the uniqueness of this novel as well as the blend of humour and pathos liberally sprinkled with fascinating bits of values and beliefs on the part of the characters. I grew to care for them – and although I haven’t yet mentioned Mr. Bojangles, reading this sent me to YouTube to find the rendition mentioned in this novel. I had never heard this version before, and I loved it. Mr. Bojangles was a song that was in my own repertoire and it never failed to move me while performing it or any other time I heard it. The version that was played so many times in this novel had the same rhythm and timing as the one I used to do – and it is different from the way many other performers play and sing it.
Rhyming, rhythms, (syncopated in one place in the song) – this novel has all of that along with a lovely, sad, triumphant story. At the end of it all, I wondered how a French narrative poem was transmuted into an English narrative poem because the words in these two languages rhyme only rarely, if at all. So what I really want to know is: how did Regan Kramer translate this from French to English so successfully? I am lost in wonder and awe.
This book is and is not poetry; it does and does not have specific measures or rhythms throughout. It most definitely does have a very poignant story – a tale of a family who experiences great joys, and down times that are difficult and trying for everyone. This book is also not a comedy, although it is so funny in places I couldn’t help but laugh. It most definitely is not a romance, although love runs like a river through it all.
The family’s conversations are peppered with rhymes and various meters, as is the writing in this novel, in general. Most of it is written from the young boy’s point of view, although there are also excerpts from his father’s notebooks, too.
”The mirror always got the last word, because, she said, ‘your outlook is moving, but the mirror’s is more objective. It judges truthfully, if cruelly, and never gets affected by the affective.’”
* * * *
”So why doesn’t the man on the first floor ever work either? I see him taking out his garbage every day at four when I’m on my way to the grocery store. His eyes are puffy and his hair’s all choppy, and his clothes are always very sloppy. Don’t try to tell me that he’s still in school or I’ll know you’re taking me for a fool!”
“No, for the man on the first floor, it’s a different story. He’s lost his job, and I bet he’d be thrilled to have to work on Saturdays, the poor slob.”
* * * *
She also taught him to be gallant – in her mind, being chivalrous was never frivolous.
* * * *
There was no room for us between her and her problems, there wasn’t even any air; they took up all the space that was there.
The narrative poem style of this novel was entertaining by itself, although at times I admit that for me, it had to be inhaled slowly, like a meditation. Of course, the humour made it a strange meditation – that, and the fact that it looks just like any other books - it just doesn’t read like them.
I loved the uniqueness of this novel as well as the blend of humour and pathos liberally sprinkled with fascinating bits of values and beliefs on the part of the characters. I grew to care for them – and although I haven’t yet mentioned Mr. Bojangles, reading this sent me to YouTube to find the rendition mentioned in this novel. I had never heard this version before, and I loved it. Mr. Bojangles was a song that was in my own repertoire and it never failed to move me while performing it or any other time I heard it. The version that was played so many times in this novel had the same rhythm and timing as the one I used to do – and it is different from the way many other performers play and sing it.
Rhyming, rhythms, (syncopated in one place in the song) – this novel has all of that along with a lovely, sad, triumphant story. At the end of it all, I wondered how a French narrative poem was transmuted into an English narrative poem because the words in these two languages rhyme only rarely, if at all. So what I really want to know is: how did Regan Kramer translate this from French to English so successfully? I am lost in wonder and awe.
April 3, 2019
Original and inventive. A Dr. Seuss kind of book but for adults dealing with a heartbreaking mental illness. The young boy in this book remains unnamed, his mother has different names bestowed on her by the father. A quirky, madcap life, totally without structure as the family tries to come to terms with the mothers manic moods in a totally unique way. The family live a free flowing life, one that flows and totally embraces the mothers moods. They even have a crane as a pet that is named Madam Superfluous. How clever is that?
I in no way embrace the things this young boy is allowed to do but do understand the heartbreak of living with someone who has a mental illness. There is so much love in this book, that is apparent and wonderful to behold. I've never read anything quite like this, but applaud the author for her different take on loving someone with a mental illness. Love so strong that one enters the illness itself. Unrealistic possibly, but stirring to read.
ARC from Netgalley.
I in no way embrace the things this young boy is allowed to do but do understand the heartbreak of living with someone who has a mental illness. There is so much love in this book, that is apparent and wonderful to behold. I've never read anything quite like this, but applaud the author for her different take on loving someone with a mental illness. Love so strong that one enters the illness itself. Unrealistic possibly, but stirring to read.
ARC from Netgalley.
March 4, 2019
What a wonderfully crazy and delightful family that is encountered here, a couple and their young son.
A couple madly in love, with a touch of crazy..a real mess unfolds in a most charming yet sad way, as mental illness takes over.
I really enjoyed this story! I think you will too!
Thank you to Netgalley and Simon & Schuster for the ARC!
A couple madly in love, with a touch of crazy..a real mess unfolds in a most charming yet sad way, as mental illness takes over.
I really enjoyed this story! I think you will too!
Thank you to Netgalley and Simon & Schuster for the ARC!
February 8, 2016
En attendant Bojangles est une belle claque à tous les niveaux.
J'ai tout simplement dévoré ce roman en une journée ; tellement addictif. D'une légèreté incroyable avec une plume fluide mais surtout magnifique. Je suis trop fan.
En attendant Bojangles, c'est l'histoire d'une famille hors du commun dont le couple, fou amoureux l'un de l'autre ne peut s’empêcher de danser encore et encore sur la musique de Nina Simone, Mister Bojangles, sous le regard émerveillé de leur petit garçon. Ils sont fougueux, délurés, complètement extravagants, frôlant la folie douce et vivent dans leur bulle oubliant les tracas de la vie.
Toujours du monde à la maison, alors on fait la fête sans oublier l'alcool pour plus d'ambiance. L'enfant nous raconte tout ça avec cette façon bien à lui de s'exprimer à cet âge là. Tellement fier de ses parents. Tellement belle sa maman même si parfois elle fait des choses bizarres. Tellement taquin et amoureux son papa, qu'il cède à tous les caprices de sa maman.
On rigole aux phrases des protagonistes et puis, plus on avance, plus le cœur se compresse.
Et pourtant ce livre fait du bien et en même temps fait de la peine.
Alors l'auteur fait parler le mari, cet homme prêt à tout pour sa femme. Cette femme, cette maman si différente des autres. Fantasque. Dans son monde où personne ne peut y rentrer pour quelques minutes, quelques heures, parfois un peu plus. Même ses deux amours n'ont pas la clef.
On ressent ce désespoir, cet amour, cette passion, cette folie à travers toutes ces lignes.
Fascinant, captivant, hallucinant, euphorique, amusant... voilà ce que je viens de ressentir dans ce roman que je vous recommande vivement ! Ne passez pas à côté de cette merveille. Très, très belle découverte !
J'ai tout simplement dévoré ce roman en une journée ; tellement addictif. D'une légèreté incroyable avec une plume fluide mais surtout magnifique. Je suis trop fan.
En attendant Bojangles, c'est l'histoire d'une famille hors du commun dont le couple, fou amoureux l'un de l'autre ne peut s’empêcher de danser encore et encore sur la musique de Nina Simone, Mister Bojangles, sous le regard émerveillé de leur petit garçon. Ils sont fougueux, délurés, complètement extravagants, frôlant la folie douce et vivent dans leur bulle oubliant les tracas de la vie.
Toujours du monde à la maison, alors on fait la fête sans oublier l'alcool pour plus d'ambiance. L'enfant nous raconte tout ça avec cette façon bien à lui de s'exprimer à cet âge là. Tellement fier de ses parents. Tellement belle sa maman même si parfois elle fait des choses bizarres. Tellement taquin et amoureux son papa, qu'il cède à tous les caprices de sa maman.
On rigole aux phrases des protagonistes et puis, plus on avance, plus le cœur se compresse.
Et pourtant ce livre fait du bien et en même temps fait de la peine.
Alors l'auteur fait parler le mari, cet homme prêt à tout pour sa femme. Cette femme, cette maman si différente des autres. Fantasque. Dans son monde où personne ne peut y rentrer pour quelques minutes, quelques heures, parfois un peu plus. Même ses deux amours n'ont pas la clef.
On ressent ce désespoir, cet amour, cette passion, cette folie à travers toutes ces lignes.
Fascinant, captivant, hallucinant, euphorique, amusant... voilà ce que je viens de ressentir dans ce roman que je vous recommande vivement ! Ne passez pas à côté de cette merveille. Très, très belle découverte !
May 11, 2020
آقای اولیویه بوردو در کتاب در انتظار بوجانگلز کوشیده از زبان نوجوانی داستان تلخی را بازگو کند و برای آنکه از زهر و تلخی آن بکاهد به هنر و موسیقی و رقص پناه آورده که شاید با اعتقاد به این عقیده که فقط هنر است که از بار مشکلات زندگی می کاهد ،این دوران سخت را سپری کند .
در حقیقت همانند استاپ - موشن مری و مکس که غم و اندوه داستان را با تماشای کارتون می توان تحمل کرد و شاید اگر به جای انیمیشن فیلمی از آن ساخته می شد تماشای آن فراتر از توان مخاطب عادی بود ، آقای بوردو هم ترجیح داده یک ماجرای غم انگیز را برای مخاطب تحمل پذیر کند و داستان را با کمک روایت شیرین و نسبتا کودکانه و کمک گرفتن از موسیقی و رقص به جلو ببرد .
شاید بتوان گفت شمایلی که آقای بوردو از پدر داستان ساخته کاملترین تصویری ایست که می توان از یک قهرمان عاشق ارائه داد ، یک عشق لطیف و البته غیر قابل باور ، به قدری این تصویر عاشقانه لطیف است که خواننده فارسی زبان را به یاد شعری از فریدون مشیری می اندازد :
یارم به یک لا پیرهن ، خوابیده زیر نسترن
ترسم که بوی نسترن مست است و هوشیارش کند
اما کتاب فاقد عمق و اثر گذاری لازم است . با اتمام کتاب شخصیتهای داستان هم به فراموشی سپرده می شوند و آنچه از کتاب به یاد می ماند یک داستان معمولی و البته عشقی ثابت و استوار است .
در حقیقت همانند استاپ - موشن مری و مکس که غم و اندوه داستان را با تماشای کارتون می توان تحمل کرد و شاید اگر به جای انیمیشن فیلمی از آن ساخته می شد تماشای آن فراتر از توان مخاطب عادی بود ، آقای بوردو هم ترجیح داده یک ماجرای غم انگیز را برای مخاطب تحمل پذیر کند و داستان را با کمک روایت شیرین و نسبتا کودکانه و کمک گرفتن از موسیقی و رقص به جلو ببرد .
شاید بتوان گفت شمایلی که آقای بوردو از پدر داستان ساخته کاملترین تصویری ایست که می توان از یک قهرمان عاشق ارائه داد ، یک عشق لطیف و البته غیر قابل باور ، به قدری این تصویر عاشقانه لطیف است که خواننده فارسی زبان را به یاد شعری از فریدون مشیری می اندازد :
یارم به یک لا پیرهن ، خوابیده زیر نسترن
ترسم که بوی نسترن مست است و هوشیارش کند
اما کتاب فاقد عمق و اثر گذاری لازم است . با اتمام کتاب شخصیتهای داستان هم به فراموشی سپرده می شوند و آنچه از کتاب به یاد می ماند یک داستان معمولی و البته عشقی ثابت و استوار است .
March 8, 2024
خوندن این کتاب قطعا برام لذتبخش بود. اما احساسم باهاش یکدست نیست. حین خوندنش، اوایلش احساس میکردم داستانیه که قراره فقط باهاش خوشبگذرونم و نباید انتظار خاصی ازش داشته باشم. سرگذشت یک خانوادهی خیلی شاد و پررقص و دورهمی از زبون بچهی احتمالا نوجوانشون بود. شخصیت اصلی کتاب مادره که ویژگیهای منحصر به فردی داره و بسیار شیداست و در روند داستان هم همین شیدایی کار دست افراد میده. کمکم داستان پیش میره و میفهمیم داستان داره وضعیتی از زندگی و روابط رو بازنمایی میکنه که دربارهی تقابل بین عقل و جنونه. جنونی لذتبخش که زندگی رو رنگی میکنه و از طرفی مثل یک ترنهوایی میمونه که اگه سرعت بگیره پیاده شدن ازش سخت میشه و تهشم ممکنه یک تصادف غریب باشه. با پیشروی داستان موضوع رمان مشخصتر میشه و علاوه بر لذت، سوالهایی هم به ذهن خواننده میاره.
در کنار خود داستان، زبان و جزئیات نوشته خیلی فانتزیه و ریتم تند و پر شر و شوری داره و گاهی غیرواقعی میشه، پس انتظار یک داستان رئالیستی رو نباید داشته باشیم ازش. به قول نویسنده، داستان از زندگی واقعی الهام گرفته شده، اما اینجا و اونجا با دروغهایی تزئین شده تا واقعیت بزکدوزک و قابل تحمل بشه.
در کل خوندنش جذاب و پرکشش بود و اگر خیلی نخوایم موقع خوندن بهش سختبگیریم که این ممکن نیست و اونجا باگ داره، خیلی بهمون خوش خواهد گذشت.
در کنار خود داستان، زبان و جزئیات نوشته خیلی فانتزیه و ریتم تند و پر شر و شوری داره و گاهی غیرواقعی میشه، پس انتظار یک داستان رئالیستی رو نباید داشته باشیم ازش. به قول نویسنده، داستان از زندگی واقعی الهام گرفته شده، اما اینجا و اونجا با دروغهایی تزئین شده تا واقعیت بزکدوزک و قابل تحمل بشه.
در کل خوندنش جذاب و پرکشش بود و اگر خیلی نخوایم موقع خوندن بهش سختبگیریم که این ممکن نیست و اونجا باگ داره، خیلی بهمون خوش خواهد گذشت.
May 16, 2019
"This is my true story, with lies going backward and forward, because life is often like that."
Family and love are at the center of this family, a family dedicated to living life fully with an almost ever-present sense of joie de vivre, and don’t forget the music, dancing to Nina Simone’s version of Mr. Bojangles, and so much charm. But the ever-present theme in this is love. Love despite the stumbles and falls, love even as their world crumbles bit by bit around them, despite all the efforts to keep the crazy stuff at bay, love infuses it all, and that’s the feeling this leaves you with.
”Always a live wire, she had actually set our house on fire, attempting to burn away her sorrow with no thought for the morrow. In the innocent haze of happier days I had ignored the countdown, forgotten to track it, but now it was making an incessant racket.”
Shared through the journal kept by the father, as well as through the eyes of the son, whose parents adore him, and each other – there is some humour here, but there is also a pervasive sense of melancholy, which ebbs and flows over time, but is always just around the bend.
Prior to writing this, the author had worked on another book for four years, when he found himself back at his parents post-retirement home in Spain where he found a ”warm refuge of love, and this story was born of that love and environment and written in seven weeks.
”That’s the story of, that’s the glory of love.”
-- ”The Glory of Love”, Bette Midler, Songwriters: Billy Hill
Many thanks, once again, to the Public Library system, and the many Librarians that manage, organize and keep it running, for the loan of this book!
Family and love are at the center of this family, a family dedicated to living life fully with an almost ever-present sense of joie de vivre, and don’t forget the music, dancing to Nina Simone’s version of Mr. Bojangles, and so much charm. But the ever-present theme in this is love. Love despite the stumbles and falls, love even as their world crumbles bit by bit around them, despite all the efforts to keep the crazy stuff at bay, love infuses it all, and that’s the feeling this leaves you with.
”Always a live wire, she had actually set our house on fire, attempting to burn away her sorrow with no thought for the morrow. In the innocent haze of happier days I had ignored the countdown, forgotten to track it, but now it was making an incessant racket.”
Shared through the journal kept by the father, as well as through the eyes of the son, whose parents adore him, and each other – there is some humour here, but there is also a pervasive sense of melancholy, which ebbs and flows over time, but is always just around the bend.
Prior to writing this, the author had worked on another book for four years, when he found himself back at his parents post-retirement home in Spain where he found a ”warm refuge of love, and this story was born of that love and environment and written in seven weeks.
”That’s the story of, that’s the glory of love.”
-- ”The Glory of Love”, Bette Midler, Songwriters: Billy Hill
Many thanks, once again, to the Public Library system, and the many Librarians that manage, organize and keep it running, for the loan of this book!
November 19, 2021
با سلامی دوباره.
ریویوم طولانی نخواهد بود.
فقط اومد بگم زندگی همینه. زندگی همین چیزی هست که توی 166 صفحه به تحریر در اومده.
همینقدر بیرحم و غمانگیز.
که اول حس میکنی با یه داستا خوشحال طرفی ولی رفته رفته میفهمی نه! نه کتاب خوشحاله، نه زندگی انسان.
و داستان غمانگیز انسان اینکه کسی بهت نمیگن باید برای اتفاقات دردناک و غمانگیز زندگیت آماده باشی چون هر لحظه امکان رخ دادنش هست و تو فقط باید آماده باشی.
ریویوم طولانی نخواهد بود.
فقط اومد بگم زندگی همینه. زندگی همین چیزی هست که توی 166 صفحه به تحریر در اومده.
همینقدر بیرحم و غمانگیز.
که اول حس میکنی با یه داستا خوشحال طرفی ولی رفته رفته میفهمی نه! نه کتاب خوشحاله، نه زندگی انسان.
و داستان غمانگیز انسان اینکه کسی بهت نمیگن باید برای اتفاقات دردناک و غمانگیز زندگیت آماده باشی چون هر لحظه امکان رخ دادنش هست و تو فقط باید آماده باشی.
December 23, 2022
Wat een ontzettend lieflijk boekje! Ik kan er geen betere omschrijving voor bedenken. Je wordt er droevig van en tegelijk ook blij. Een boek over een bijzondere vader en moeder en hun zoon, afwisselend verteld vanuit het perspectief van de zoon en de vader. De vader verzint de prachtigste leugens uit liefde voor zijn vrouw, die op een verrukkelijke manier lak heeft aan alle conventies. Moeder is namelijk op een hele prettige manier behoorlijk gestoord. Elke dag is het feest, men danst de hele nacht door met zijn tweeën, met hun zoon, en meestal met de hele straat, het huis is altijd vol met gasten en het is een leuke bijzonderheid dat dit altijd gebeurt onder het toeziend oog van de struisvogel die zij eens van een reis naar Afrika hebben meegebracht. Omdat het elke dag feest is, verkoopt vader zijn zakelijk imperium, want hij heeft geen tijd meer om te werken en de jongen gaat daarom ook niet meer naar school. Dit leven geeft alleen maar plezier voor iedereen. Het is een sprookje! Zo mooi hoe de vader, die ook behoorlijk excentrieke trekjes vertoont, de moeder elke dag weer een nieuwe naam geeft. Hoe zou dat voelen, elke dag een nieuwe naam! Ik zou er geen bezwaar tegen hebben! Goede morgen Hortense, goede morgen Marie-Claire! Het is ontroerend te lezen hoe de vader en moeder elke dag diverse malen dansen op Waiting for Bojangles van Nina Simone. Deze plaat mag alleen maar op een bepaalde pick-up met de diamanten naald gedraaid worden. Andere platen zijn niet toegestaan op deze pick-up. Dat is elke keer weer een plechtig en prachtig ritueel.
Het is heel knap hoe Olivier Bourdeaut die prettige, luchtige toon kan aanhouden tot het einde. Je houdt je hart namelijk vast voor deze lieve mensen. Je wilt dat hun fantasievolle leven eeuwig gaat voortduren, maar je weet dat de realiteit niet met zich laat spotten en hen uiteindelijk bij de kladden zal grijpen.
Een lieflijk en ook optimistisch stemmend boekje. Ik kan het aanbevelen.
Het is heel knap hoe Olivier Bourdeaut die prettige, luchtige toon kan aanhouden tot het einde. Je houdt je hart namelijk vast voor deze lieve mensen. Je wilt dat hun fantasievolle leven eeuwig gaat voortduren, maar je weet dat de realiteit niet met zich laat spotten en hen uiteindelijk bij de kladden zal grijpen.
Een lieflijk en ook optimistisch stemmend boekje. Ik kan het aanbevelen.
December 28, 2020
I clearly forgot to update my Goodreads for a while- but this was a beautiful read!
January 3, 2023
شاید کتابی به نظر بیاد که به قول خود نویسنده نه سر داره نه دم اما باید از همین دیوانگی و بی سر و ته بودنش لذت ببری .بعضی کتابا نوشته میشوند تا آخرش بهت یه پند اخلاقی بدهند اما این کتاب نوشته شده تا صرفا یه داستانی رو تعریف کنه بدون اینکه نتیجهگیری خاصی بکنه .
کارایی که این خانواده انجام میدادند من رو تا حدودی یاد خانواده آدامز میندازه .یه خانواده عجیب غریب و آنرمال که به نظر خودشون خیلی عادی هستند و کسایی که مثل اونا نیستند، درواقع آدمای عجیب داستان اند .
خود کتاب هم مثل اهنگ بوجانگلز خیلی ریتمیک ،هم شاد و هم غمگینه .واقعا یه کتاب دیوانهواره که انگار سعی داره باهات سویینگ برقصه .
انتظار همچین پایانی رو نداشتم اما میتونم بگم یکی از قویترین و احساسی ترین پایانها بود .
یکی دیگه از زیبایی های کتاب ترکیبش با موسیقیه که باعث میشه تا آخر عمر هروقت mr.bojangles رو گوش بدم یاد این کتاب و عشق جنونآمیزش بیوفتم .
کارایی که این خانواده انجام میدادند من رو تا حدودی یاد خانواده آدامز میندازه .یه خانواده عجیب غریب و آنرمال که به نظر خودشون خیلی عادی هستند و کسایی که مثل اونا نیستند، درواقع آدمای عجیب داستان اند .
خود کتاب هم مثل اهنگ بوجانگلز خیلی ریتمیک ،هم شاد و هم غمگینه .واقعا یه کتاب دیوانهواره که انگار سعی داره باهات سویینگ برقصه .
انتظار همچین پایانی رو نداشتم اما میتونم بگم یکی از قویترین و احساسی ترین پایانها بود .
یکی دیگه از زیبایی های کتاب ترکیبش با موسیقیه که باعث میشه تا آخر عمر هروقت mr.bojangles رو گوش بدم یاد این کتاب و عشق جنونآمیزش بیوفتم .
March 24, 2019
4★
It took me just a bit to warm up to the author’s style of telling this short little story written in language right out of Dr. Seuss that Fred Rogers would appreciate.
“Always a live wire, she had actually set our house on fire, attempting to burn away her sorrow with no thought for the morrow. In the innocent haze of happier days I had ignored the countdown, forgotten to track it, but now, it was making and incessant racket.”
But I came to appreciate it. It is not easy to write or read about mental illness and loving someone through it, but Olivier Bourdeaut has done just that in a “happy and sad at the same time” manner that ultimately stirred my heart and tear ducts.
Highly recommend this if you’ve ever been touched in any way by this sadness.
It took me just a bit to warm up to the author’s style of telling this short little story written in language right out of Dr. Seuss that Fred Rogers would appreciate.
“Always a live wire, she had actually set our house on fire, attempting to burn away her sorrow with no thought for the morrow. In the innocent haze of happier days I had ignored the countdown, forgotten to track it, but now, it was making and incessant racket.”
But I came to appreciate it. It is not easy to write or read about mental illness and loving someone through it, but Olivier Bourdeaut has done just that in a “happy and sad at the same time” manner that ultimately stirred my heart and tear ducts.
Highly recommend this if you’ve ever been touched in any way by this sadness.
September 15, 2020
چقدر چقدر چقدر دوستش داشتم.
September 5, 2023
«این رمان ملغمهی عجیبی بود. زندگی هم اغلب همینطور است،
و چه خوب که چنین است.»
دوستش داشتم و حین خوندنش احساسات مختلفی رو تجربه کردم. گاهی غم، گاهی شادی…
گاهی اشک سرازیر شد و گاهی لبخند به لبهام مینشست و…
درست مثل خود زندگی! زندگی همینه دیگه، مگه نه؟! همینقدر کوتاه مثل این کتاب و همینقدر متناقض…
«به آن لحظهی خاص از زندگی رسیده بودم که هنوز امکان انتخاب وجود دارد، به لحظهای که در آن میشود آیندهی خود را انتخاب کرد. دیگر روی آخرین پلهی سرسره بودم. هنوز میتوانستم تصمیم بگیرم راه رفته را بازگردم، مسیرم را تغییر دهم، بروم و از او دور شوم، به بهانهی کاری ضروری،کاری همانقدر گمراهکننده که سرنوشتساز.
شاید هم میتوانستم خودم را به دست حوادث بسپارم. میتوانستم روی سرسره بنشینم، با این احساس شیرین که دیگر نمیتوانم دربارهی هیچچیز تصمیم بگیرم، دیگر نمیتوانم جلو چیزی را بگیرم و قدم در راه سرنوشتی بگذارم که خودم طرحش را نریخته بودم و دست آخر در تلی از ماسههای مواج و نرم و زرین غوطهور شم.»
«رنج مامان از بالا میآمد، از بالای بالا، از دور دست، مثل وقتی که در سرازیری میافتیم و نمیتوانیم سرعتمان را مهار کنیم. مامان از مقاومت در برابر آن عاجز بود. آرایشش هم در برابر سیلاب این رنج مقاومت نمیکرد، در چهرهاش میپراکند، غبار میشد، ابروها و مژههایش را ترک میگفت و بر گونههای گرد او مینشست تا از چشمان هراسناکش بگریزد، چشمانی که از فرط زیباییجلوهای مخوف به او میبخشید. بعد از درد و رنج، افسردگی از راه میرسید. مامان باز گوشهای مینشست، موهایش در صورتش میریخت، سر در گریبان میکرد، با حالتی عصبی پاهایش را تکان میداد و نفسنفس میزد تا حالش جا بیاید، مثل آدمی که مسابقهی دو داده است. به خودم میگفتم لابد فقط میخواد از غمش پیشی بگیرد. وقتی مامان به این حال میافتاد، من و پاپا احساس میکردیم دو موجود بهدردنخوریم که هیچکاری از دستمان برنمیآید. پاپا سعی میکرد تسلایش بدهد، مهربانانه با او حرف بزند و به او اطمینان خاطر ببخشید. من هم نازو نوازشش میکردم، اما فایدهای نداشت. در این لحظات، هیچچیز تسلایش نمیداد. بین او و کوه مشکلاتش جایی برای ما نبود و اگر هم بود، ما هرگز نمیتوانستیم به آن دست یابیم.»
«کاش به او گفته بودم همانطور که هست خوبست(چه دیوانه باشه، چه نباشه.)»
«همهچیز قدری غمانگیز بود. دلتنگ بودیم. گردشهایمان همیشه کش میآمد، هفتسنگ زود تمام میشد و شوخطبعی فقط لبخندی به لبها میآورد، نه خنده.»
و چه خوب که چنین است.»
دوستش داشتم و حین خوندنش احساسات مختلفی رو تجربه کردم. گاهی غم، گاهی شادی…
گاهی اشک سرازیر شد و گاهی لبخند به لبهام مینشست و…
درست مثل خود زندگی! زندگی همینه دیگه، مگه نه؟! همینقدر کوتاه مثل این کتاب و همینقدر متناقض…
«به آن لحظهی خاص از زندگی رسیده بودم که هنوز امکان انتخاب وجود دارد، به لحظهای که در آن میشود آیندهی خود را انتخاب کرد. دیگر روی آخرین پلهی سرسره بودم. هنوز میتوانستم تصمیم بگیرم راه رفته را بازگردم، مسیرم را تغییر دهم، بروم و از او دور شوم، به بهانهی کاری ضروری،کاری همانقدر گمراهکننده که سرنوشتساز.
شاید هم میتوانستم خودم را به دست حوادث بسپارم. میتوانستم روی سرسره بنشینم، با این احساس شیرین که دیگر نمیتوانم دربارهی هیچچیز تصمیم بگیرم، دیگر نمیتوانم جلو چیزی را بگیرم و قدم در راه سرنوشتی بگذارم که خودم طرحش را نریخته بودم و دست آخر در تلی از ماسههای مواج و نرم و زرین غوطهور شم.»
«رنج مامان از بالا میآمد، از بالای بالا، از دور دست، مثل وقتی که در سرازیری میافتیم و نمیتوانیم سرعتمان را مهار کنیم. مامان از مقاومت در برابر آن عاجز بود. آرایشش هم در برابر سیلاب این رنج مقاومت نمیکرد، در چهرهاش میپراکند، غبار میشد، ابروها و مژههایش را ترک میگفت و بر گونههای گرد او مینشست تا از چشمان هراسناکش بگریزد، چشمانی که از فرط زیباییجلوهای مخوف به او میبخشید. بعد از درد و رنج، افسردگی از راه میرسید. مامان باز گوشهای مینشست، موهایش در صورتش میریخت، سر در گریبان میکرد، با حالتی عصبی پاهایش را تکان میداد و نفسنفس میزد تا حالش جا بیاید، مثل آدمی که مسابقهی دو داده است. به خودم میگفتم لابد فقط میخواد از غمش پیشی بگیرد. وقتی مامان به این حال میافتاد، من و پاپا احساس میکردیم دو موجود بهدردنخوریم که هیچکاری از دستمان برنمیآید. پاپا سعی میکرد تسلایش بدهد، مهربانانه با او حرف بزند و به او اطمینان خاطر ببخشید. من هم نازو نوازشش میکردم، اما فایدهای نداشت. در این لحظات، هیچچیز تسلایش نمیداد. بین او و کوه مشکلاتش جایی برای ما نبود و اگر هم بود، ما هرگز نمیتوانستیم به آن دست یابیم.»
«کاش به او گفته بودم همانطور که هست خوبست(چه دیوانه باشه، چه نباشه.)»
«همهچیز قدری غمانگیز بود. دلتنگ بودیم. گردشهایمان همیشه کش میآمد، هفتسنگ زود تمام میشد و شوخطبعی فقط لبخندی به لبها میآورد، نه خنده.»
July 1, 2019
July 1, 2019 Update
I've just reread this book for my book club and am stunned by what a different experience this is from my first time through. The difference is I know the whole story, so I understand everything (including the use of prose verse, which does not start immediately, but only after the first use of the father's first-person narrative), and rather than madcap, I'm finding this devastating. This is a story about love and madness: one person is mad by default; another chooses to descend into madness for love; and a child is left in the void. Oh my god, this is a great novel.
My earlier review
This book is perfect—from the cover illustration that instantly conveys the bon-vivant “toujours gai” (to borrow from Don Marquis’s Archy & Mehitabel ) bubbliness of this eccentric family of a boy and his two madcap parents, to the interior design, to the inspired translation from the French by Regan Kramer: the whole book is written as prose verse with the most complicated internal rhyming and music—imagine doing such a conversion from one language to another!
I don’t want to give anything away about the story because to do so would rob readers of delight, constant surprise, and perhaps uncontrollable sobbing. But while reading like Don Marquis’s verse, it manages to be a real novel—a story about a family that is funny, sad, and charming. And there are complex levels communicated inventively by alternating the boy’s narrative with one written by his father in a private novel where the devastating truth of the situation becomes apparent—all the more devastating because it is delivered in the light-verse prose style that has been established. The result is original, arresting, and utterly gut-wrenching.
This book deserves all the awards it has received.
I've just reread this book for my book club and am stunned by what a different experience this is from my first time through. The difference is I know the whole story, so I understand everything (including the use of prose verse, which does not start immediately, but only after the first use of the father's first-person narrative), and rather than madcap, I'm finding this devastating. This is a story about love and madness: one person is mad by default; another chooses to descend into madness for love; and a child is left in the void. Oh my god, this is a great novel.
My earlier review
This book is perfect—from the cover illustration that instantly conveys the bon-vivant “toujours gai” (to borrow from Don Marquis’s Archy & Mehitabel ) bubbliness of this eccentric family of a boy and his two madcap parents, to the interior design, to the inspired translation from the French by Regan Kramer: the whole book is written as prose verse with the most complicated internal rhyming and music—imagine doing such a conversion from one language to another!
I don’t want to give anything away about the story because to do so would rob readers of delight, constant surprise, and perhaps uncontrollable sobbing. But while reading like Don Marquis’s verse, it manages to be a real novel—a story about a family that is funny, sad, and charming. And there are complex levels communicated inventively by alternating the boy’s narrative with one written by his father in a private novel where the devastating truth of the situation becomes apparent—all the more devastating because it is delivered in the light-verse prose style that has been established. The result is original, arresting, and utterly gut-wrenching.
This book deserves all the awards it has received.
February 3, 2024
من این کتاب رو زمانی خریدم که همون روز یه جمله ازش توی پیج یکی از دوستان دیدم،شاید معروف ترین جمله کتاب:مادرش به او یاد داد که همه را شما خطاب کند
چون معتقد بود "تو" گفتن زمینه ساز سلطه ی دیگران بر ماست🤌🏻
واقعا گذر زمان رو موقع خوندنش حس نکردم با اینکه خیلی درگیر بودم این چند روز ولی ذهنم پیش کتاب بود همش میخواستم برگردم شروع کنم به خوندنش و با راوی داستان همراه بشم،من موقع خوندنش حسی رو داشتم که موقع خوندن کشتن مرغ مینا داشتم، این دو تا کتاب به جز اینکه راوی داستان بچه است،شاید هیچ ربطی به هم نداشته باشن ولی برای من اینجوری بود،با شخصیت های کتاب خندیدم، شاد شدم غمگین شدم و غصه خوردم ،ژرژ شخصیتیه که یادم میمونه همیشه،مثل اتیکاس،خلاصه که دوستش داشتم خیلی🫶🏻
چون معتقد بود "تو" گفتن زمینه ساز سلطه ی دیگران بر ماست🤌🏻
واقعا گذر زمان رو موقع خوندنش حس نکردم با اینکه خیلی درگیر بودم این چند روز ولی ذهنم پیش کتاب بود همش میخواستم برگردم شروع کنم به خوندنش و با راوی داستان همراه بشم،من موقع خوندنش حسی رو داشتم که موقع خوندن کشتن مرغ مینا داشتم، این دو تا کتاب به جز اینکه راوی داستان بچه است،شاید هیچ ربطی به هم نداشته باشن ولی برای من اینجوری بود،با شخصیت های کتاب خندیدم، شاد شدم غمگین شدم و غصه خوردم ،ژرژ شخصیتیه که یادم میمونه همیشه،مثل اتیکاس،خلاصه که دوستش داشتم خیلی🫶🏻
January 14, 2021
به محض تموم شدنش رفتم آهنگ آقای بوجانگلز رو گوش دادم و کامنت آدما رو زیر ویدیوش در یوتیوب میخوندم. خیلیهاشون نوشته بودن ۲۰ ساله بودن که این آهنگ اومد و الان با شنیدن این آهنگ یاد روزهای جوونیشون میافتن. و من الان در حال عجیبیام که ترکیبی از حال و هوای داستان این کوچک عزیز و این آهنگه. چقدر عجیبه این عشق بیقیدوشرط، دیوانهوار، سحرآمیز و کمی غیرواقعی انگار. چقدر عجیبه این لحظههایی که زمان رو فریز میکنن؛ مثل موسیقیهایی که فاصلههای ۵۰ ساله رو یهو طی میکنن. انگار که هیچی نگذشته و هیچی تغییر نکرده، فقط یه سوراخ بزرگ در قلب تو مونده. همین.
November 8, 2023
در ستایش دیوانگی!
بعضی ها هیچ وقت دیوانه نمی شوند... لابد زندگی شان بدجور کسل کننده است.
کتاب با این نقل قول تفکر برانگیز از چارلز بوکوفسکی شروع میشه
راوی نوجوان و بینام داستان از پدر مادرش و رفتار های عجیبی که دارند برامون تعریف میکنه. راویای که با پیشروی توی صفحات کتاب بی اعتماد بودنش بیشتر حس میشه.
ژرژ پدر راوی خودش رو به پسرش شکارچی مگس معرفی کرده و استعاد بسیار بالایی توی داستان سرایی و دروغ های بیشمار داره. وقتی توی مهمونی در حال تعریف یکی از داستان های ساختگی و پر از اغراقش هست با زنی آشنا میشه و همین شیرین زبونی ها اون رو شیفته خودش میکنه. باهم ازدواج میکنند و بعد از مدتی متوجه میشیم که این خانم هم دست کمی از همسرش توی خیال بافی نداره. اما انگار تفاوتی بین آقا و خانم وجود داره، آقا بطور خودآگاه داره از این راه استفاده میکنه ولی خانم دچار مشکلات روانی هست و با گذشت زمان رو به زوال بیشتر میره. با این همه زندگی مشترک اونها شدیدا صمیمی و پر از عشق و علاقه پیش میره وعدم پایبندی به هنجار و کلیشه های معمول بین زوج ها زندگی سیالی براشون فراهم کرده.
ژرژ هر روز همسرش رو به اسم متفاوتی صدا میزنه. شدیدا خودش رو به کار سرگرم کرده تا بعد از فراهم شدن پس انداز قابل توجهی تماما وقتش رو به خانواده اش اختصاص بده. ظاهرا همه چیز در عین عجیب بودن خوب پیش میره تا اینکه با متولد شدن پسرشون مسیر نزولی پایداری روحی خانم شروع میشه و با سر رسیدن مامور مالیات همه چیز تغییر میکنه.
سوالی که مدام توی ذهن خواننده شکل می گیره اینه که زندگی بدون دیوانگی هم ممکنه؟!
اگر عنصر دیوانگی توی زندگی مون نباشه چطور میشه از ملال و چرخه های تکراری و خسته کننده زندگی فرار کرد؟
در بین روایت داستان گاهی با دست نوشته های ژرژ رو به رو میشیم و از دید اون هم به مسادل نگاه میکنیم و این به جذابیت بیشتر داستان کمک می کنه.
یکی از بزرگترین نقاط قوت رمان، به تصویر کشیدن عشق در تمام شرایط عجیب و غریبی هست که شخصیت ها داخلش هستند.
راوی کودک دید متفاوت و ساده ای که به اتفاقات اطرافش داره و پدرش هم با تمام توان سعی داره رفتار های عجیب مادرش رو براش عادی جلوه بده و مادری که توی تک تک لحظات به فکر پسرش هست و ازش محافظت میکنه.
داستان ریتم مناسبی داره. مارو با خودش همراه میکنه و در نگاه اول فان به نظر میرسه و گاهی لبخند به لبتون میاره اما با دید عمیق تر پر از تلخی و غم دنبال میشه و به پایان می رسه.
نقل قول هایی که از این کتاب انتخاب شده بیشتر جملات احساسی و عاطفی هست. من تصمیم گرفتم یه قسمت کاملا متفاوت رو بیارم واستون:
" در یکی از مهمانی های شام، یکی از مهمان ها بعد از هر اظهارنظری تکرار می کرد: سر شورتم شرط می بندم. ناگهان مامان بلند شد، دامنش را بالا زد، شورتش را پایین کشید، آن را درآورد و پرت کرد وسط صورت مردی که این جمله را گفته بود. شورت پرواز کرد، در سکوت از فراز میز گذشت و روی صورت گوینده نشست. این اتفاق بی هیچ مقدمه ای سر میز شام رخ داد. لحظاتی سکوت حکمفرما شد و بعد خانمی با صدای بلند گفت:« انگار عقلش را از دست داده!» مامان گیلاسش را یک نفس سر کشید و پاسخ داد: « خیر خانم، عقلم را از دست نداده ام. در بدترین حالت شورتم را از دست داده ام!» نخاله به دادمان رسید و ما را از آن وضع نجات داد، چون ناگهان از خنده منفجر شد و تمام مهمان ها را هم به پیروی از خود واداشت. به این ترتیب، فاجعه همان اول به لطیفه ساده ی شورت پرنده تبدیل شد. شک ندارم که اگر نخاله آن طور نخندیده بود، هیچ کس دیگر هم نمی خندید."
اگر دنبال رمان نسبتا کوتاه و متفاوت با اتفاقات غیرمعمول هستید گزینه مناسبی هست.
پ.ن: وقتی در حال خوندن در انتظار بوجانگلز بودم چیزی که به نظرم رسید این بود که اگر مادر جسپر دین(شخصیت جز از کل) زنده بود و توی کتاب حضور داشت احتمالا شخصیتی مثل مادر راوی بود.
بعضی ها هیچ وقت دیوانه نمی شوند... لابد زندگی شان بدجور کسل کننده است.
کتاب با این نقل قول تفکر برانگیز از چارلز بوکوفسکی شروع میشه
راوی نوجوان و بینام داستان از پدر مادرش و رفتار های عجیبی که دارند برامون تعریف میکنه. راویای که با پیشروی توی صفحات کتاب بی اعتماد بودنش بیشتر حس میشه.
ژرژ پدر راوی خودش رو به پسرش شکارچی مگس معرفی کرده و استعاد بسیار بالایی توی داستان سرایی و دروغ های بیشمار داره. وقتی توی مهمونی در حال تعریف یکی از داستان های ساختگی و پر از اغراقش هست با زنی آشنا میشه و همین شیرین زبونی ها اون رو شیفته خودش میکنه. باهم ازدواج میکنند و بعد از مدتی متوجه میشیم که این خانم هم دست کمی از همسرش توی خیال بافی نداره. اما انگار تفاوتی بین آقا و خانم وجود داره، آقا بطور خودآگاه داره از این راه استفاده میکنه ولی خانم دچار مشکلات روانی هست و با گذشت زمان رو به زوال بیشتر میره. با این همه زندگی مشترک اونها شدیدا صمیمی و پر از عشق و علاقه پیش میره وعدم پایبندی به هنجار و کلیشه های معمول بین زوج ها زندگی سیالی براشون فراهم کرده.
ژرژ هر روز همسرش رو به اسم متفاوتی صدا میزنه. شدیدا خودش رو به کار سرگرم کرده تا بعد از فراهم شدن پس انداز قابل توجهی تماما وقتش رو به خانواده اش اختصاص بده. ظاهرا همه چیز در عین عجیب بودن خوب پیش میره تا اینکه با متولد شدن پسرشون مسیر نزولی پایداری روحی خانم شروع میشه و با سر رسیدن مامور مالیات همه چیز تغییر میکنه.
سوالی که مدام توی ذهن خواننده شکل می گیره اینه که زندگی بدون دیوانگی هم ممکنه؟!
اگر عنصر دیوانگی توی زندگی مون نباشه چطور میشه از ملال و چرخه های تکراری و خسته کننده زندگی فرار کرد؟
در بین روایت داستان گاهی با دست نوشته های ژرژ رو به رو میشیم و از دید اون هم به مسادل نگاه میکنیم و این به جذابیت بیشتر داستان کمک می کنه.
یکی از بزرگترین نقاط قوت رمان، به تصویر کشیدن عشق در تمام شرایط عجیب و غریبی هست که شخصیت ها داخلش هستند.
راوی کودک دید متفاوت و ساده ای که به اتفاقات اطرافش داره و پدرش هم با تمام توان سعی داره رفتار های عجیب مادرش رو براش عادی جلوه بده و مادری که توی تک تک لحظات به فکر پسرش هست و ازش محافظت میکنه.
داستان ریتم مناسبی داره. مارو با خودش همراه میکنه و در نگاه اول فان به نظر میرسه و گاهی لبخند به لبتون میاره اما با دید عمیق تر پر از تلخی و غم دنبال میشه و به پایان می رسه.
نقل قول هایی که از این کتاب انتخاب شده بیشتر جملات احساسی و عاطفی هست. من تصمیم گرفتم یه قسمت کاملا متفاوت رو بیارم واستون:
" در یکی از مهمانی های شام، یکی از مهمان ها بعد از هر اظهارنظری تکرار می کرد: سر شورتم شرط می بندم. ناگهان مامان بلند شد، دامنش را بالا زد، شورتش را پایین کشید، آن را درآورد و پرت کرد وسط صورت مردی که این جمله را گفته بود. شورت پرواز کرد، در سکوت از فراز میز گذشت و روی صورت گوینده نشست. این اتفاق بی هیچ مقدمه ای سر میز شام رخ داد. لحظاتی سکوت حکمفرما شد و بعد خانمی با صدای بلند گفت:« انگار عقلش را از دست داده!» مامان گیلاسش را یک نفس سر کشید و پاسخ داد: « خیر خانم، عقلم را از دست نداده ام. در بدترین حالت شورتم را از دست داده ام!» نخاله به دادمان رسید و ما را از آن وضع نجات داد، چون ناگهان از خنده منفجر شد و تمام مهمان ها را هم به پیروی از خود واداشت. به این ترتیب، فاجعه همان اول به لطیفه ساده ی شورت پرنده تبدیل شد. شک ندارم که اگر نخاله آن طور نخندیده بود، هیچ کس دیگر هم نمی خندید."
اگر دنبال رمان نسبتا کوتاه و متفاوت با اتفاقات غیرمعمول هستید گزینه مناسبی هست.
پ.ن: وقتی در حال خوندن در انتظار بوجانگلز بودم چیزی که به نظرم رسید این بود که اگر مادر جسپر دین(شخصیت جز از کل) زنده بود و توی کتاب حضور داشت احتمالا شخصیتی مثل مادر راوی بود.
April 20, 2024
۳۰ سپتامبر ۲۰۲۱:
بوردو یک جایی در وصف آهنگ نینا سیمون میگه: «مستر بوجانگلز حقیقتاً تصنیف دیوانهواری بود، هم اندوهبار و هم شاد.»
به نظرم این بهترین توصیفیه که میشه برای خود کتاب هم به کار برد. اندوه زیادی که با سرخوشی آمیخته شده. رقصیدن با غمها. عشق اغراق شدهی دیوانهوار... و جنون؛ جنون خیلی زیاد...
۲۰ آپریل ۲۰۲۴:
برقص آقای بوجانگلز. برقص.
بوردو یک جایی در وصف آهنگ نینا سیمون میگه: «مستر بوجانگلز حقیقتاً تصنیف دیوانهواری بود، هم اندوهبار و هم شاد.»
به نظرم این بهترین توصیفیه که میشه برای خود کتاب هم به کار برد. اندوه زیادی که با سرخوشی آمیخته شده. رقصیدن با غمها. عشق اغراق شدهی دیوانهوار... و جنون؛ جنون خیلی زیاد...
۲۰ آپریل ۲۰۲۴:
برقص آقای بوجانگلز. برقص.
April 5, 2020
4.5*
...ši nedidukė knygutė apie meilę, beprotybę, kitokią kasdienybę, kaip ir mano mylimos Nina Simone dainuojama "Mr. Bojangles"- 'truly crazy, happy and sad at the same time'.
I knew a man Bojangles
Always danced with worn out shoes
The silver hair, a ragged shirt
And bare ragged paints
The old soft shoe
He jumps so high
He jumps so high and
Then he lightly touches down
I met him in a New Orleans cafè
He was down and out
I knew a man, Bojangles, and he danced for you
In worn out shoes
With silver hair, a ragged shirt and baggy pants
The old soft shoe
He jumped so high, jumped so high, then he lightly touched down
I met him in a cell in New Orleans, I was
So down and out
He looked at me to be the eyes of age
As he spoke right out
He talked of life, he talked of life
He laughed, clicked heels instead
Mister Bojangles
Mister Bojangles
Mister Bojangles
Dance!
He danced for those at minstrel shows and county fairs
Throughout the south
He spoke with tears of fifteen years
How his dog and he traveled about
His dog up and died, dog up and died
After twenty years he still grieved
He said, I dance now at every chance in honky tonks
For drinks and tips
But most of the time I spend behind these county bars
He said, I drink a bit
He shook his head and as he shook his head
I heard someone ask, please
Mister Bojangles
Mister Bojangles
Mister Bojangles
Dance!
...Apžavejo mane ši melancholiška istorija ir stipriai nustebino savo įdomia ir unikalia kalba - didelė dalis teksto rimuojasi/ritmuojasi. Tačiau, kaip supratau lietuviškame vertime to nelikę. Klausiausi knygos angliškai, kur įskaitytojas dar net tuos rimus stipriai akcentuoja. Iš pradžiu tai mane kiek erzino ir blaškė, bet vėliau nebeįsivaizdavau šio romano skambėjimo kitaip. O ir tas fonetinis autoriaus "žaidimas" juk ne be priežasties čia...
Beje, kažkur perskaičiau, kad prancūziškai šis tekstas skamba daug graksčau, nei angliškai.
Įkeliu pora pavyzdžių:
”So why doesn’t the man on the first floor ever work either? I see him taking out his garbage every day at four when I’m on my way to the grocery store.His eyes are puffy and his hair’s all choppy, and his clothes are always very sloppy. Don’t try to tell me that he’s still in school or I’ll know you’re taking me for a fool!”
“No, for the man on the first floor, it’s a different story. He’s lost his job, and I bet he’d be thrilled to have to work on Saturdays, the poor slob.”
...ši nedidukė knygutė apie meilę, beprotybę, kitokią kasdienybę, kaip ir mano mylimos Nina Simone dainuojama "Mr. Bojangles"- 'truly crazy, happy and sad at the same time'.
I knew a man Bojangles
Always danced with worn out shoes
The silver hair, a ragged shirt
And bare ragged paints
The old soft shoe
He jumps so high
He jumps so high and
Then he lightly touches down
I met him in a New Orleans cafè
He was down and out
I knew a man, Bojangles, and he danced for you
In worn out shoes
With silver hair, a ragged shirt and baggy pants
The old soft shoe
He jumped so high, jumped so high, then he lightly touched down
I met him in a cell in New Orleans, I was
So down and out
He looked at me to be the eyes of age
As he spoke right out
He talked of life, he talked of life
He laughed, clicked heels instead
Mister Bojangles
Mister Bojangles
Mister Bojangles
Dance!
He danced for those at minstrel shows and county fairs
Throughout the south
He spoke with tears of fifteen years
How his dog and he traveled about
His dog up and died, dog up and died
After twenty years he still grieved
He said, I dance now at every chance in honky tonks
For drinks and tips
But most of the time I spend behind these county bars
He said, I drink a bit
He shook his head and as he shook his head
I heard someone ask, please
Mister Bojangles
Mister Bojangles
Mister Bojangles
Dance!
...Apžavejo mane ši melancholiška istorija ir stipriai nustebino savo įdomia ir unikalia kalba - didelė dalis teksto rimuojasi/ritmuojasi. Tačiau, kaip supratau lietuviškame vertime to nelikę. Klausiausi knygos angliškai, kur įskaitytojas dar net tuos rimus stipriai akcentuoja. Iš pradžiu tai mane kiek erzino ir blaškė, bet vėliau nebeįsivaizdavau šio romano skambėjimo kitaip. O ir tas fonetinis autoriaus "žaidimas" juk ne be priežasties čia...
Beje, kažkur perskaičiau, kad prancūziškai šis tekstas skamba daug graksčau, nei angliškai.
Įkeliu pora pavyzdžių:
”So why doesn’t the man on the first floor ever work either? I see him taking out his garbage every day at four when I’m on my way to the grocery store.His eyes are puffy and his hair’s all choppy, and his clothes are always very sloppy. Don’t try to tell me that he’s still in school or I’ll know you’re taking me for a fool!”
“No, for the man on the first floor, it’s a different story. He’s lost his job, and I bet he’d be thrilled to have to work on Saturdays, the poor slob.”
November 11, 2016
Quand c'est le narrateur qui écrit, c'est du Petit Nicolas. Quand c'est son père (extraits de son roman), c'est vianesque par certains côtés. Et j'ai même trouvé quelques passages qui permettraient de le relier à Jasper Fforde. Rien que cela aurait pu parler en faveur du roman mais comment vous décrire ce sentiment de gêne qui ne m'a pas quittée pendant toute la lecture? Le bonheur trop heureux, l'extravagance trop extravagante, la folie trop folle, la joie trop joyeuse? La mièvrerie trop mièvre aussi, au fond. Et les jeux de mots... non, ils ne sont pas pourris, c'est pire, ils sont juste nuls mais ont l'air de faire le bonheur (trop heureux) de tout le monde. J'ai beau être une étrangère, cela me met mal à l'aise.
Si, le roman a quelques avantages: il se lit facilement et vite (Paris-Moscou avec escale à Munich, et le tour est joué), il y a quelques phrases réussies (je ne manquerai pas de les citer dans ma revue à venir sur livejournal), il incite à réfléchir à certains aspects de relations humaines (je ne suis même pas sûre que l'auteur l'ait prévu... Encore moins que ces réflexions nous amènent à se souvenir de "La maison de papier" de Françoise Mallet-Joris, par exemple)
Ma petite note peut paraître méchante mais bon, je fais partie de la minorité et puis, Olivier Bourdeaut a eu son prix et en plus, il est beau gosse et Didier van Cauwelaert commence à vieillir, je ne m'inquiète donc pas pour l'avenir de l'auteur débutant.
Ma revue en russe
Si, le roman a quelques avantages: il se lit facilement et vite (Paris-Moscou avec escale à Munich, et le tour est joué), il y a quelques phrases réussies (je ne manquerai pas de les citer dans ma revue à venir sur livejournal), il incite à réfléchir à certains aspects de relations humaines (je ne suis même pas sûre que l'auteur l'ait prévu... Encore moins que ces réflexions nous amènent à se souvenir de "La maison de papier" de Françoise Mallet-Joris, par exemple)
Ma petite note peut paraître méchante mais bon, je fais partie de la minorité et puis, Olivier Bourdeaut a eu son prix et en plus, il est beau gosse et Didier van Cauwelaert commence à vieillir, je ne m'inquiète donc pas pour l'avenir de l'auteur débutant.
Ma revue en russe
May 10, 2022
از اون دسته کتابهایی بود که از خواندنش حس خوبی به من منتقل شد. کل داستان شرح زندگی جنون آمیز یک خانواده سه نفره است، اتفاقاتی که در زندگی بر اونها حادث میشه و رویکردی که در برابر حوادث و مشکلات در پیش می گیرند هرچند غریب و غالباً اندوهناکند با این وجود خواندنی و دلنشین اند. به نظرم سادگی اثر و لحن صداقتی که در متن نهفته بود در انتقال یک حس خوب به مخاطب، نقش مهمی داشته. اثر از کشش مناسبی برخورداره و پایان بندی غیرقابل انتظاری در پیش روی خواننده قرار می گیره. یک نکته دیگه در ارتباط با این اثر این بود که با یک آهنگ به نام مستر بوجانگلز که پیش از این از نینا سیمون نشنیده بودم و اسم کتاب هم وام گرفته از این اثره آشنا شدم و از شنیدنش مکرر اون طی این روزها حظ وافری بردم.
آخرش به این فکر می کردم که مگر زندگی آدمی کم و بیش چیزی جز یک جنونه که سرانجام محتوم اون به رنج و اندوه ختم میشه؟
آخرش به این فکر می کردم که مگر زندگی آدمی کم و بیش چیزی جز یک جنونه که سرانجام محتوم اون به رنج و اندوه ختم میشه؟
November 30, 2017
Alocada, rara, extravagante, irónica, original, tierna, deliciosa...diferente.
«Había conseguido dar sentido a mi vida transformándola en un caos permanente». ❤️
El principio es tan desconcertante como precioso y emotivo es el final.
Una gran (gran) sorpresa.
Me encantó.
«Había conseguido dar sentido a mi vida transformándola en un caos permanente». ❤️
El principio es tan desconcertante como precioso y emotivo es el final.
Una gran (gran) sorpresa.
Me encantó.
December 28, 2023
چه موضوع متفاوتی بود و چقدر خاص و شیرین بود.
یه غم بزرگ که با قلم دوست داشتنیش زیبا شده بود.
همین.
یه غم بزرگ که با قلم دوست داشتنیش زیبا شده بود.
همین.
August 31, 2019
4.5/5 stars
J'ai l'impression d'avoir attendu ce livre toute ma vie. Il est tout ce qu'on peut aimer dans un roman..gai, triste, poignant, léger, amusant, profond, super bien écrit mais aussi super bien narré. Je vous recommande d'écouter ce livre, vous allez rire à haute voix et peut-être pleurer, vous allez être emportée par cette musique qui survole tout le récit, ce Bojangles aux notes chaudes et langoureuses, cette famille pas comme les autres, ces parents drôles et sarcastiques et qui n'arrêtent pas de danser et de voyager, cet enfant (le narrateur) qui ne les comprend pas tout le temps mais qui les aime, cette folie douce et cruelle au centre de l'histoire..cette fin déchirante mais nécessaire! Un livre sans queue ni tête mais d'une intelligence inouïe, se lit d'une traite et marque les esprits. Un roman original et rafraichissant qui ne ressemble à aucun autre! écoutez les deux premières minutes, vous serez conquis!
J'ai l'impression d'avoir attendu ce livre toute ma vie. Il est tout ce qu'on peut aimer dans un roman..gai, triste, poignant, léger, amusant, profond, super bien écrit mais aussi super bien narré. Je vous recommande d'écouter ce livre, vous allez rire à haute voix et peut-être pleurer, vous allez être emportée par cette musique qui survole tout le récit, ce Bojangles aux notes chaudes et langoureuses, cette famille pas comme les autres, ces parents drôles et sarcastiques et qui n'arrêtent pas de danser et de voyager, cet enfant (le narrateur) qui ne les comprend pas tout le temps mais qui les aime, cette folie douce et cruelle au centre de l'histoire..cette fin déchirante mais nécessaire! Un livre sans queue ni tête mais d'une intelligence inouïe, se lit d'une traite et marque les esprits. Un roman original et rafraichissant qui ne ressemble à aucun autre! écoutez les deux premières minutes, vous serez conquis!
August 9, 2016
The good surprise of french novel in 2016. And a first book.
A crazy mother, but it is a soft, creative madness. The father in totally love for this strange woman and a son spectator, happy of the happiness of his parents but excluded from this fusional couple.
Soundtrack ; Nina Simone, especially Bojangles. This choice is not innocent. Nina Simone was more than a singer, it was a tragic actress. I recently saw the film on the 50 year old on Montreux festival. Her interpretation of " Feeling" is incredible. It is on youtube.
In spite of, the humour and the imagination of the beginning, we know that the drama will be there.
Funny, moving, sad, a maitrised style. A true reussite.
A crazy mother, but it is a soft, creative madness. The father in totally love for this strange woman and a son spectator, happy of the happiness of his parents but excluded from this fusional couple.
Soundtrack ; Nina Simone, especially Bojangles. This choice is not innocent. Nina Simone was more than a singer, it was a tragic actress. I recently saw the film on the 50 year old on Montreux festival. Her interpretation of " Feeling" is incredible. It is on youtube.
In spite of, the humour and the imagination of the beginning, we know that the drama will be there.
Funny, moving, sad, a maitrised style. A true reussite.
May 29, 2019
I was not prepared for the journey that this book took me on. I found myself putting it aside and then revisiting it in the beginning having experienced people close to me living with loved ones with mental illness. This little book opened my eyes to a whole new way to live the journey. As I traveled deep into this family’s venture,I found myself asking “What if?” Instead of falling into my initial thoughts.
I believe that love is truly one of the strongest balms to be found and that is what the essence of this story is about. How far would we go for love? I opened my mind and traveled this path to find love,kindness,sacrifices, zaniness,and the act of embracing life for what we are given instead of trying to fight the fight of conformity.
The love here was to reach beyond my “common sense “ and took me on a journey that I grew to embrace. I discovered lovely writing, unexpected thoughts, twinges in my heart, misty eyes, and even some re-evaluated views.
And the icing on the cake is that I fell in love with The song Mr Bojangles all over again! I could not help but to delve into its history and explore the variety of artists that had recorded it over the years. A treasure in itself!
I believe that love is truly one of the strongest balms to be found and that is what the essence of this story is about. How far would we go for love? I opened my mind and traveled this path to find love,kindness,sacrifices, zaniness,and the act of embracing life for what we are given instead of trying to fight the fight of conformity.
The love here was to reach beyond my “common sense “ and took me on a journey that I grew to embrace. I discovered lovely writing, unexpected thoughts, twinges in my heart, misty eyes, and even some re-evaluated views.
And the icing on the cake is that I fell in love with The song Mr Bojangles all over again! I could not help but to delve into its history and explore the variety of artists that had recorded it over the years. A treasure in itself!
February 11, 2021
Mēs uzzinam par Žorža un viņas sievas neparasto mīlasstāstu caur viņu dēla acīm. Žorža ģimene dzīvo nebeidzamās ballītēs, neparastos piedzīvojumos, uzņem viesus, ceļo uz savu pili, abi ar sievu mīl stāstīt neticamus stāstus, dejot, dzert kokteiļus un iegriež arī sava dēla dzīvi līdzi vienā jautrā virpulī. Bet dzīvē nākas arī sastapties ar reālām problēmām, no kurām ar laiku nepaglābs arī spilgta fantāzija. Žoržs ar sievu man atgādināja citu pāri, kas dejo, dzīvo ekscentriski un ir neprātīgi iemīlējušies viens otrā...
Mīlestība ir spēcīga, mīlestība ir traka, mīlestība var būt arī egoistiska.
Mīlestība ir spēcīga, mīlestība ir traka, mīlestība var būt arī egoistiska.
July 19, 2025
Follement sublime
J’en ait encore le cœur qui palpite et danse la chamade
J’en ait encore le cœur qui palpite et danse la chamade
Displaying 1 - 30 of 2,296 reviews