What do you think?
Rate this book
The Inevitable
23 year old Cornélie de Retz is a Dutch Divorcee who goes to Italy to start a new life and most part of the novel is filled with the details of romantic conversations, emotions and finally the Inevitable follows. Find out what the Inevitable is and immerse yourself in the explicit and delicate details of the author as he takes you round the world of Cornélie de Retz.
246 pages, Paperback
First published January 1, 1900
9 people are currently reading
213 people want to read
About the author
Louis Couperus
241 books125 followersLouis Marie-Anne Couperus (June 10, 1863 – July 16, 1923) was a Dutch novelist and poet of the late 19th and early 20th century. He is usually considered one of the foremost figures in Dutch literature.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 29 reviews
December 21, 2014
21 NOV 2014 -- will start tonight upon completion of a few Cinderella chores.
13 DEC 2014 -- what a lovely read. The book felt so modern in language and in topic, too. I read this with an off-site group ( great book selections always!). I fell behind due to life/work commitments. I started over and finished today. I was a little disappointed in the ending, but, I understood Cornelie's decision.
Do yourself a favor and read Louis Couperus (there are free downloads available at Project Gutenberg). You will not be sorry.
13 DEC 2014 -- what a lovely read. The book felt so modern in language and in topic, too. I read this with an off-site group ( great book selections always!). I fell behind due to life/work commitments. I started over and finished today. I was a little disappointed in the ending, but, I understood Cornelie's decision.
Do yourself a favor and read Louis Couperus (there are free downloads available at Project Gutenberg). You will not be sorry.
October 1, 2022
Psychologische roman uit begin 20e eeuw. Prachtig lopende zinnen en veel beschrijving. Geeft mooi beeld van t leven uit die tijd, ook doordat t verhaal niet dat einde heeft dat je in deze tijd zou hopen. Controversieel boek dat de moraal van de samenleving aan onderzoek onderwerpt en zich uiteindelijk eraan conformeert.
March 27, 2020
A beautifully written book that captivated me from start to finish. The characters and events are still echoing through my thoughts long after I've finished. Definitely one to ponder and I've no doubt I'll re-read it.
**************
Re-read 2019 - upping my rating from 4 to 5 stars, such a wonderful book.
**************
Re-read 2019 - upping my rating from 4 to 5 stars, such a wonderful book.
December 24, 2022
Na het lezen van 'De stille kracht', 'Extaze' en 'Van oude mensen...' raadde ik aan Couperus te lezen. Zijn 'Langs lijnen van geleidelijkheid' was voor mij echter een al te frustrerende leeservaring.
Tot halverwege het boek krijg je een mooi beeld van het leven van expats in Rome, en vooral een interessant portret van een jonge vrouw die haar weg zoekt naar emancipatie en zelfstandigheid.
Dat dit anno 1900 een zeer moeilijk pad was is geen verrassing, maar na deze boeiende eerste helft valt de afwikkeling van het verhaal bitter tegen: de levenskeuzes die deze Cornelie maakt verlopen absoluut niet ‘langs lijnen van geleidelijkheid’ maar worden met elke pagina onbegrijpelijker, totaal onvolgbaar. Al wat Couperus opbouwt in haar karaktertekening breekt hij tot op de bodem weer af, zoals deze Cornelie zelf alle opgebouwde kansen op geluk tot op de grond afbreekt. Onlogischer en deprimerender kan niet.
(Hopelijk geen uiting van een misogyne visie op de vrouw?)
Tot halverwege het boek krijg je een mooi beeld van het leven van expats in Rome, en vooral een interessant portret van een jonge vrouw die haar weg zoekt naar emancipatie en zelfstandigheid.
Dat dit anno 1900 een zeer moeilijk pad was is geen verrassing, maar na deze boeiende eerste helft valt de afwikkeling van het verhaal bitter tegen: de levenskeuzes die deze Cornelie maakt verlopen absoluut niet ‘langs lijnen van geleidelijkheid’ maar worden met elke pagina onbegrijpelijker, totaal onvolgbaar. Al wat Couperus opbouwt in haar karaktertekening breekt hij tot op de bodem weer af, zoals deze Cornelie zelf alle opgebouwde kansen op geluk tot op de grond afbreekt. Onlogischer en deprimerender kan niet.
(Hopelijk geen uiting van een misogyne visie op de vrouw?)
July 4, 2023
Mooi voorgelezen! Couperus blijft een van mijn favoriete schrijvers. Heel fijn.
March 26, 2018
Het boek was echt prachtig! Ik genoten van heb het grootste deel van het boek. Echter, het deel waarin Cornelis besluit weer terug te komen bij haar ex gebeurt heel onverwachts. Het past wel ergens bij de grotere lijn van het boek, maar ik vind het er toch niet geheel bij passen.
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 7, 2019
Dit deed me op een bepaalde manier erg denken aan Grand Hotel Europa. Niet alleen door de Italiaanse hotel-setting, maar ook de manier waarop Couperus de culturele teloorgang van Zuid-Europa beschrijft vindt 120 jaar later duidelijk zijn echo’s in Pfeijffers roman. De tempels en kastelen die eeuwenlang Italië als wereldmacht etaleerden zijn vervallen tot ruïnes of afbeeldingen in reisgidsen. De ooit zo machtige adel bestaat alleen nog maar bij gratie van zijn familienamen of als potentiële huwelijkskandidaat voor rijke Amerikanen die wat meer legitimiteit willen geven aan hun bloedlijn. Het heden, en daarmee de toekomst, ligt nu in het noorden van Europa en ten oosten van de Atlantische Oceaan, waar de moderniteit definitief zijn intrede heeft gedaan en waar de vrouw begint te ontdekken ontdekt dat zij ook een stem heeft.
En precies door die (voor zijn tijd) zeer actuele thematiek is het jammer wat er allemaal gebeurt tijdens de laatste vijftig pagina’s van de roman. Om maar even een willekeurig voorbeeld te noemen (p. 217):
Ik zou willen dat dit de enige passage was die ik had kunnen citeren, maar helaas. Het boek helemaal verpesten doet het nog niet – daar zijn de eerste tweehonderd pagina’s te sterk voor. Maar na die oprecht progressieve opbouw, waar het hoofdpersonage zich juist constant opstelt als een voorvechter voor vrouwenrechten, laat dat laatste stuk toch een vieze nasmaak achter. Zonde.
En precies door die (voor zijn tijd) zeer actuele thematiek is het jammer wat er allemaal gebeurt tijdens de laatste vijftig pagina’s van de roman. Om maar even een willekeurig voorbeeld te noemen (p. 217):
Hoe grof hij ook vroeger tegen haar was geweest, hoe hij haar mishandeld had, geslagen met zijn dichte vuist, gekwakt tegen een muur… zij was zijn vrouw geweest. Zij was, maagd, zijn vrouw geworden, door gewijd tot vrouw. En zij voelde zich door hem als gestempeld tot het zijne, zij voelde het tot in haar bloed en in haar merg. Zij bekende het zich, zij had hem nooit vergeten. In de eerste eenzaamheid te Rome, had zij verlangd naar een zoen, had zij aan hem gedacht, zijn beeld van man zich geroepen voor de geest, zich wijsgemaakt, dat zij met tact en geduld en wat leiding zijn vrouw had kunnen blijven…!
Ik zou willen dat dit de enige passage was die ik had kunnen citeren, maar helaas. Het boek helemaal verpesten doet het nog niet – daar zijn de eerste tweehonderd pagina’s te sterk voor. Maar na die oprecht progressieve opbouw, waar het hoofdpersonage zich juist constant opstelt als een voorvechter voor vrouwenrechten, laat dat laatste stuk toch een vieze nasmaak achter. Zonde.
December 2, 2008
A stunner. The story of a woman trying to free herself from the rules of society - and failing. A European forgotten masterpiece, wonderfully written by a Dutch master whose compassion and intelligence shine in every page. Some parts remind the reader of Forster - Couperus is as great a social observer, but his narration is actually more tragic and the fate of his characters much more sad. The descriptions of Italy and the French riviera, of the lives of the expatriate, of a certain aristocracy ready to do everything to keep its privileves and get money, are masterful. Truly a great novel.
October 9, 2021
Cornelie ontwikkelt zich na haar scheiding tot een zelfstandige, ´vrije´ vrouw en leeft
harmonieus gelukkig met Duco. Couperus zou Couperus niet zijn als hij dit kleine geluk lang voort liet duren. Cornelies noodlot slaat toe als zij haar ex-man ontmoet. In een keer stort het met liefde opgebouwde leven in Rome als een kaartenhuis in en wordt ze ''gedwongen'' in de rol van onderdanige en gehoorzame vrouw. Couperus beschrijft enorm knap en invoelend hoe deze vrouw haar strijd opgeeft en zich voegt naar de wensen van haar man, de maatschappij.
Wat een geniaal boek, wat een tragisch einde.
‘Die eerste indruk was haar een groote teleurstelling geweest. Hare frissche verbeelding, hare lectuur, zelfs hare fotografieën, in Florence gekocht en met de liefde van een pas beginnend toerist bestudeerd, hadden haar al een illuzie gegeven van een stad uit een ideale oudheid, een ideale Renaissance, en zij had vergeten dat, vooral in Rome, het leven meêdoogenloos is voortgegaan, en de tijden er niet in gebouwen en ruïnes opstaan als afzonderlijke perioden, maar iedere periode door dagen en jaren verbonden is aan de volgende, nauw aaneengeschakeld.’ (13-14)
´Dat alles ging als wolkjes vaag door haar heen, niet met het concieze van woorden, maar met de nevels van moê gedroom.’ (15)
‘De donkere straat scheen tot vertrouwen uit te lokken, en Cornélie begreep iets van die cynische onverschilligheid, bizonder in eene vrouw, opgevoed in enge begrippen van plichtmatigheid en moraal.’ (21)
Duco:
‘Er is nog veel meer geschreven, dan geschilderd. Misschien is nog niet alles geschilderd, maar geschreven alles. Ieder nieuw boek van niet bepaald wetenschappelijk belang is overbodig. Alle poëzie is gezegd, en iedere roman is geschreven.’ (30)
‘Maar wat kan het me schelen. Ons heele leven is verbeelding, en verbeelding is mooi. Het mooie van onze verbeelding is voor ons, die geen menschen van doen zijn, de troost van ons leven. Hoe heerlijk ene heel leven lang te droomen, te droomen over wat gebeurd is. Het verleden is de mooiheid. Het heden is niet, bestaat niet. En de toekomst interesseert mij niet.’ (33)
‘Aan zijn leven richting geven, dát is het moeilijke. Ieder leven heeft een lijn, een richting, een weg, een pad: langs die lijn moet het leven vervloeien in den dood, en wat is na den dood; en die lijn is moeilijk te vinden. Ik zal mijn lijn niet vinden.’ (52-53)
‘Vreemde menschen! dacht Duco glimlachend; schimmen van menschen… Hun lijnen dwarrelen als arabesken door onze lijnen. Waarom kruisen zij onze lijnen met hun kleine beweging, en waarom kruisen ons nooit misschien die ons het liefst zouden zijn aan onze ziel…?’ (65)
Het aquarel ‘De banieren’:
‘En in die groepering was de teekening van zoo ijle dunheid en soberheid, was de overgang van plooienval tot praktisch-strak zoo voorzichtig en zoo geleidelijk, dat Cornélie overgang nauwlijks bespeurde, dat zij éen stijl meende te zien, éene mode van dracht, terwijl iedere silhouet toch zich kleedde met andere snit in andere stof, vallende met andere lijnen…’ (117)
(is dit waarom Cornélies zelfstandige leven in elkaar stort. De overgang is te drastisch geweest?)
‘De dag vooral, de hoog daar dagende dag, was van een witte, zelfbewuste zon: een blanke zekerheid, waarin de toekomst duidelijk werd.’ (134)
‘En het ontzag, dat Cornélie vervuld had in den hof, tusschen de arcades, beelden en fonteinen, vervulde haar opnieuw, omdat ene roem en grootheid, stervende, maar niet gestorven, vermolmd, maar niet verteerd, scheen op te schemeren en schaduwen uit het mystieke blauw van het meer, uit den eeuwenbouw der kathedraal, langs de oranjeheuvels tot in het slot, waar aan een open raam een vreemde jonge vrouw stond, ontmoedig, maar wier millioenen die schim van roem en grootheid eischte, om voort te duren, nog enkele geslachten na…’ (148)
De leugen:
‘Zij verlangde naar Rome, naar het atelier, naar Duco, naar onafhankelijkheid, liefde, geluk. Zij had het alles gehad, maar het had niet mogen blijven. Zij was terug gedwongen in dien schijn, de conventie, de walgelijke comedie van het leven. Het was om haar heen als één leugen, schitterender dan in Den Haag, maar nog valscher, brutaler, perverser. Men gaf zelfs niet meer voor, dat men aan de leugen geloofde: hierin was een brutale oprechtheid.’ (212)
Over de opvoeding van meisjes:
‘Het zijn onze ouders, die zijn te beklagen. Zij kunnen niets meer herstellen. Zij zien ons, meisjes, jonge vrouwen, van twintig tot dertig, overstelpt worden door het leven, en zij hebben er ons niet sterk voor gemaakt. Zij hebben ons zoo lang mogelijk veilig gelaten in het ouderlijk hoekje, en toen hebben zij gedacht aan ons huwelijk. Volstrekt niet om ons kwijt te zijn, maar voor ons geluk, voor onze veiligheid en onze toekomst.’ (215)
Als ze Rudolf weer ontmoet:
‘Het was zijn stem van overreding, van overredende verleiding , de stem, die zij kende van vroeger, de stem, die haar tot alles dwong, wat hij wilde. Onder die stem was ze als een voorwerp, een ding, dat hem toebehoorde, nadat hij haar eerst voor altijd gestempeld had tot zijn vrouw. Zij was onmachtig hem uit zich te werpen, hem van zich af te schudden, het stempel van zijn bezit, het brandmerk van zijn eigendom zich af- en uit te wisschen. Zij was van hem, en alles wat anders haarzelve was, had haar verlaten. Er was in haar hersens geen herinnering meer en gedachte…’ (238)
harmonieus gelukkig met Duco. Couperus zou Couperus niet zijn als hij dit kleine geluk lang voort liet duren. Cornelies noodlot slaat toe als zij haar ex-man ontmoet. In een keer stort het met liefde opgebouwde leven in Rome als een kaartenhuis in en wordt ze ''gedwongen'' in de rol van onderdanige en gehoorzame vrouw. Couperus beschrijft enorm knap en invoelend hoe deze vrouw haar strijd opgeeft en zich voegt naar de wensen van haar man, de maatschappij.
Wat een geniaal boek, wat een tragisch einde.
‘Die eerste indruk was haar een groote teleurstelling geweest. Hare frissche verbeelding, hare lectuur, zelfs hare fotografieën, in Florence gekocht en met de liefde van een pas beginnend toerist bestudeerd, hadden haar al een illuzie gegeven van een stad uit een ideale oudheid, een ideale Renaissance, en zij had vergeten dat, vooral in Rome, het leven meêdoogenloos is voortgegaan, en de tijden er niet in gebouwen en ruïnes opstaan als afzonderlijke perioden, maar iedere periode door dagen en jaren verbonden is aan de volgende, nauw aaneengeschakeld.’ (13-14)
´Dat alles ging als wolkjes vaag door haar heen, niet met het concieze van woorden, maar met de nevels van moê gedroom.’ (15)
‘De donkere straat scheen tot vertrouwen uit te lokken, en Cornélie begreep iets van die cynische onverschilligheid, bizonder in eene vrouw, opgevoed in enge begrippen van plichtmatigheid en moraal.’ (21)
Duco:
‘Er is nog veel meer geschreven, dan geschilderd. Misschien is nog niet alles geschilderd, maar geschreven alles. Ieder nieuw boek van niet bepaald wetenschappelijk belang is overbodig. Alle poëzie is gezegd, en iedere roman is geschreven.’ (30)
‘Maar wat kan het me schelen. Ons heele leven is verbeelding, en verbeelding is mooi. Het mooie van onze verbeelding is voor ons, die geen menschen van doen zijn, de troost van ons leven. Hoe heerlijk ene heel leven lang te droomen, te droomen over wat gebeurd is. Het verleden is de mooiheid. Het heden is niet, bestaat niet. En de toekomst interesseert mij niet.’ (33)
‘Aan zijn leven richting geven, dát is het moeilijke. Ieder leven heeft een lijn, een richting, een weg, een pad: langs die lijn moet het leven vervloeien in den dood, en wat is na den dood; en die lijn is moeilijk te vinden. Ik zal mijn lijn niet vinden.’ (52-53)
‘Vreemde menschen! dacht Duco glimlachend; schimmen van menschen… Hun lijnen dwarrelen als arabesken door onze lijnen. Waarom kruisen zij onze lijnen met hun kleine beweging, en waarom kruisen ons nooit misschien die ons het liefst zouden zijn aan onze ziel…?’ (65)
Het aquarel ‘De banieren’:
‘En in die groepering was de teekening van zoo ijle dunheid en soberheid, was de overgang van plooienval tot praktisch-strak zoo voorzichtig en zoo geleidelijk, dat Cornélie overgang nauwlijks bespeurde, dat zij éen stijl meende te zien, éene mode van dracht, terwijl iedere silhouet toch zich kleedde met andere snit in andere stof, vallende met andere lijnen…’ (117)
(is dit waarom Cornélies zelfstandige leven in elkaar stort. De overgang is te drastisch geweest?)
‘De dag vooral, de hoog daar dagende dag, was van een witte, zelfbewuste zon: een blanke zekerheid, waarin de toekomst duidelijk werd.’ (134)
‘En het ontzag, dat Cornélie vervuld had in den hof, tusschen de arcades, beelden en fonteinen, vervulde haar opnieuw, omdat ene roem en grootheid, stervende, maar niet gestorven, vermolmd, maar niet verteerd, scheen op te schemeren en schaduwen uit het mystieke blauw van het meer, uit den eeuwenbouw der kathedraal, langs de oranjeheuvels tot in het slot, waar aan een open raam een vreemde jonge vrouw stond, ontmoedig, maar wier millioenen die schim van roem en grootheid eischte, om voort te duren, nog enkele geslachten na…’ (148)
De leugen:
‘Zij verlangde naar Rome, naar het atelier, naar Duco, naar onafhankelijkheid, liefde, geluk. Zij had het alles gehad, maar het had niet mogen blijven. Zij was terug gedwongen in dien schijn, de conventie, de walgelijke comedie van het leven. Het was om haar heen als één leugen, schitterender dan in Den Haag, maar nog valscher, brutaler, perverser. Men gaf zelfs niet meer voor, dat men aan de leugen geloofde: hierin was een brutale oprechtheid.’ (212)
Over de opvoeding van meisjes:
‘Het zijn onze ouders, die zijn te beklagen. Zij kunnen niets meer herstellen. Zij zien ons, meisjes, jonge vrouwen, van twintig tot dertig, overstelpt worden door het leven, en zij hebben er ons niet sterk voor gemaakt. Zij hebben ons zoo lang mogelijk veilig gelaten in het ouderlijk hoekje, en toen hebben zij gedacht aan ons huwelijk. Volstrekt niet om ons kwijt te zijn, maar voor ons geluk, voor onze veiligheid en onze toekomst.’ (215)
Als ze Rudolf weer ontmoet:
‘Het was zijn stem van overreding, van overredende verleiding , de stem, die zij kende van vroeger, de stem, die haar tot alles dwong, wat hij wilde. Onder die stem was ze als een voorwerp, een ding, dat hem toebehoorde, nadat hij haar eerst voor altijd gestempeld had tot zijn vrouw. Zij was onmachtig hem uit zich te werpen, hem van zich af te schudden, het stempel van zijn bezit, het brandmerk van zijn eigendom zich af- en uit te wisschen. Zij was van hem, en alles wat anders haarzelve was, had haar verlaten. Er was in haar hersens geen herinnering meer en gedachte…’ (238)
October 21, 2022
The weirdest main character. I didn’t understand her at all. Also this book needs a lot of editing. The prose is very repetitive.
July 24, 2025
This read like an In Search of Lost Time-style critique of a distracted upper-class society of the time, but it's more personally self-critical for the narrator and different in that eventually the narrator assimilates to the same standards of living she speaks out against. Cornelie movies to Italy alone to explore living independently and to begin writing articles to promote similar living for divorced women. She sorts through several new male love interests and eventually one wins her over. However, Cornelie discovers the imprint her initial marriage left, although she describes it as "not love," is a major hurdle in trying to live in the way she idealizes and to even start over again with a new person. The result is a difficult exploration of what the contract of marriage means legally, physically, spiritually, and socially. In my opinion it wouldn't be received well in today's no-fault divorce environment, but I believe it makes the story more relevant and important, as Cornelie attempted to regard her marriage flippantly in the same way many people today approach marriage, and she then realized the bond she agreed to ran deeper than expected. I knocked one rating off because the most impactful and central theme isn't a center focus until very late in the novel, when it could have been introduced earlier for the opportunity to have the narrator reflect on the affect her first marriage has on her various new relationships.
November 19, 2022
Cornélie is gescheiden van haar heerzuchtige man en probeert in Italië te genezen van de wonden van haar huwelijk. Typische Couperus stijl, fijnzinnig decadent, dromerig, betrokken bij het lot van zijn personages. Ondanks de lange aanloop indrukwekkend en meeslepend. Doet denken aan Portrait of a Lady van James of Austen, maar dan krachtiger. Geweldig hoe Couperus met zo'n diepgang een vrouwelijk perspectief kan nemen.
March 18, 2024
Prachtig die Couperus… in wijdlopende zinnen wordt de verhouding van een geëmancipeerde vrouw in een geborneerd milieu beschreven. En dan ook echt vanuit de vrouw Cornélie zelf. De verhoudingen met haar mannen zijn niet eenvoudig, maar de passie - positief en negatief - spat ervan af.
Ik ga de andere Couperussen ook weer eens lezen.
Waarschuwing: het gesproken boek via Storytelnis abominabel slecht. Vermijd dit, of luister vijf minuten…
Ik ga de andere Couperussen ook weer eens lezen.
Waarschuwing: het gesproken boek via Storytelnis abominabel slecht. Vermijd dit, of luister vijf minuten…
August 9, 2025
Erg bijzonder. Ten eerste onwijs mooi geschreven (couperus’ gehele bibliografie kan ik zo aan mijn to-read lijstje toevoegen), maar ook bijzonder psychologisch.
Het einde stelde me eerst teleur, maar het geeft juist de tragedie van de patriarchale samenleving weer die het leven van Cornélie, op tragische wijze, bepaald heeft, langs lijnen van geleidelijkkheid.
Het einde stelde me eerst teleur, maar het geeft juist de tragedie van de patriarchale samenleving weer die het leven van Cornélie, op tragische wijze, bepaald heeft, langs lijnen van geleidelijkkheid.
July 16, 2021
Ik herinner mij *Langs lijnen* als een heerlijke roman van Couperus, maar moest achteraf vaststellen dat het wel erg schatplichtig is aan *The Portrait of a Lady*. Of kan dat, chronologisch, niet? Ik zou het moeten checken.
May 7, 2025
Deprimerend einde van wat begon als een verhaal over een vrijgevochten vrouw in het fin de siècle. Uiteindelijk snakt ze er toch naar om gedomineerd te worden door de bruut van wie ze gescheiden was. Lastig om je zonder ergernis door de laatste hoofdstukken te werken.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 16, 2017
Prachtig.
October 1, 2017
romannetje
May 1, 2018
Tooooo disappointed in the ending. I wanted to see her blossom.. to see her setting herself free. Alas it looks like the author was rewriting a realtime story!
March 27, 2020
Wat. Een. Boek.
January 16, 2023
De beste van Couperus die ik tot nu toe heb gelezen. Ongelovelijk tragisch.
Wat ik van dit boek geleerd heb, is dat cis mannen in 100 jaar niks veranderd zijn...
Wat ik van dit boek geleerd heb, is dat cis mannen in 100 jaar niks veranderd zijn...
October 10, 2023
Een prachtige stijl, maar het verhaal werd naar mate het boek vorderde eigenlijk steeds minder interessant.
March 29, 2025
3,4
beetje traag als je het snel moet lezen maar wel leuk, krijg wel echt nu weer de kriebels van die vreselijke man gatsie
beetje traag als je het snel moet lezen maar wel leuk, krijg wel echt nu weer de kriebels van die vreselijke man gatsie
August 23, 2022
Dit boek moest ik lezen voor het vak Nederlands, en het was een van mijn lievelingsboeken die ik moest lezen voor mijn lijst. Ook al vindt het plaats aan het begin van de 20e eeuw, kon ik me als vrouw heel erg vinden in het verhaal van Cornélie. Ze is een sterke vrouwenkarakter, tegen het huwelijk en met moderne ideeën. Het is ook ontzettend interessant om een blikje te krijgen in het leven toen, wat er toen belangrijk was en hoe dat zo erg is veranderd, maar wat dingen zijn wel constant gebleven. Leuk boek.
October 24, 2012
Prachtig boek van Couperus. In beeldende, bloemrijke taal beschrijft hij een verhaal van hartstocht, liefde, geleidelijk uitlopend op een wrang onontkoombaar noodlot.
Couperus is een grootmeester en is met zijn bloemrijke taal en beschrijvingen van het lot een toonbeeld van zijn tijd en stroming.
Couperus is een grootmeester en is met zijn bloemrijke taal en beschrijvingen van het lot een toonbeeld van zijn tijd en stroming.
December 29, 2011
Amazing.
Want to read
September 19, 2014Free download available at Project Gutenberg.
August 20, 2015
sfeervol verhaal met boeiend einde
April 30, 2017
Couperus + Italië = ❤️
Over Italië: "... Florences torens droomvaag getekend in theeroos-tedere luchten ..."
Over de liefde: "... dat gaan van twee langs een gouden lijn, samengesmolten uit twee glinsterende lijnen ... "
Ik hou ervan.
Eén ster aftrek voor het rare, abrupte einde.
Over Italië: "... Florences torens droomvaag getekend in theeroos-tedere luchten ..."
Over de liefde: "... dat gaan van twee langs een gouden lijn, samengesmolten uit twee glinsterende lijnen ... "
Ik hou ervan.
Eén ster aftrek voor het rare, abrupte einde.
Displaying 1 - 29 of 29 reviews