A Dutiful Son

by Pascal Bruckner

Pascal Bruckner's memoir reads like a novel, a Bildungsroman which charts his journey from pious Catholic child to leading philosopher and writer on French culture. The key figure in Bruckner's life is his father, a virulent anti-Semite, who voluntarily went to work in Germany during the Second World War. He is a violent man who beats his wife. The young Bruckner soon reacts against his father and his revenge is to become his polar opposite, even to the point of being happy to be called a ‘Jewish thinker’, which he is not. ‘My father helped me to think better by thinking against him. I am his defeat.’ Despite this opposition, he remains tied to his father to the very end. He has other ‘fathers’, men such as Sartre, Vladimir Jankélévitch and Roland Barthes who fostered his philosophical development, and describes his friendship with his ‘philosophical twin brother’, Alain Finkielkraut. A great read for anyone interested in the 1960s, the intellectual life of France and the father and son relationship.

Genres: France, Literature, Fiction

127 pages, Kindle Edition

First published January 1, 2014

About the author

Pascal Bruckner est un romancier et essayiste français, d'origine suisse protestante, né à Paris le 15 décembre 1948. Après des études au Lycée Henri IV à Paris, à l'université de Paris I et de Paris VII, et à l'Ecole pratique des hautes études, Pascal Bruckner devient professeur invité à l'Université d'Etat de San Diego en Californie et à la New York University de 1986 à 1995. Maître de conférences à l'Institut d'études politiques de Paris de 1990 à 1994, il collabore également au Monde et au Nouvel Observateur. Romancier prolifique, on lui doit Lunes de fiel - adapté à l'écran par Roman Polanski - Les Voleurs de beauté - prix Renaudot en 1997 - et plus récemment L'Amour du prochain (2005).

Pascal Bruckner is a French writer, one of the "New Philosophers" who came to prominence in the 1970s and 1980s. Much of his work has been devoted to critiques of French society and culture. He is the author of many books including The Tyranny of Guilt, Perpetual Euphoria and The Paradox of Love. He writes regularly for Le Nouvel Observateur.

Reviews

[Panos · Rating 4 out of 5]

Δεν είχα ξαναδιαβάσει Bruckner. Οι αρνητικές κριτικές για το συγκεκριμένο βιβλίο που πήρε το μάτι μου ίσως οφείλονται στη σύγκριση με προηγούμενα έργα του, που θεωρούνται πολύ καλύτερα, ίσως πάλι είναι αποτέλεσμα των προσδοκιών που δημιουργεί το κείμενο στο οπισθόφυλλο του Ένας καλός γιος. Δεν ξέρω, εμένα μου άρεσε.

[Takisx · Rating 4 out of 5]

Το πιο αυτοβιογραφικο του βιβλίο όπου μιλάει ανοιχτά για την ζωη του, για τις σχέσεις του, για την συγγραφική του δουλειά αλλά πάνω από όλα τα χώνει άγρια σ αυτό το σύστημάτακι που λέγεται, Αγία Οικογένεια. Δεν τα λέει άσχημα, αλλά με κάποια πράγματα σε κάνει να απορείς :η σχεση του με τον πατέρα του και που είναι το κυρίως θέμα του βιβλίου, ειναι μια σχέση για κλωτσιές, μια σχέση που έπρεπε να είχε τελειώσει 60 χρόνια πριν. Βλέπεις όμως ότι δεν τελειώνει και μάλιστα με ενα σαρκαστικό τρόπο, παίρνει την θέση του πατέρα, κι οχι απλώς την παιρνει, αλλά διαισθητικα την υιοθετεί. Ένας φαύλος κύκλος που δεν γλυτώνει κάνεις, οσο κι αν το πολεμάει.

[Ian D · Rating 4 out of 5]

Αν μάθαμε κάτι από τα (αριστουργηματικά) Μαύρα φεγγάρια του έρωτα είναι πως ο Pascal Bruckner δε δυσκολεύεται καθόλου να μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, είτε με τις αμαρτωλές, σκοτεινές εκφάνσεις της ανθρώπινης επιθυμίας είτε με τη βαθύτερη ευχή ενός μικρού παιδιού να πεθάνει ο πατέρας του (αυτό κι αν κορυφώθηκε γρήγορα).

Εν είδει εξομολόγησης, λοιπόν, μια άτυπη αυτοβιογραφία γεμάτη ιστορικά στοιχεία, ψυχολογική ενδοσκόπιση και εσωτερικές σκέψεις από ένα συγγραφέα που δε διστάζει να σταθεί γυμνός απέναντι στην αλήθεια και να μας εκμυστηρευτεί τις πιο ανομολόγητες σκέψεις του. Ταυτόχρονα, το βιβλίο λειτουργεί και ως ένα ιστορικό-κοινωνικό πορτρέτο μιας ολόκληρης εποχής μέσα από τη σχέση πατέρα-γιου. Ο Bruckner δεν αφηγείται μόνο τα παιδικά του τραύματα, αλλά και το πώς η προσωπική ιστορία μπλέκεται με την πολιτική, την κουλτούρα και τη φιλοσοφία. Άλλος μπορεί και να μην είχε το θάρρος να παραδεχτεί ότι ο πατέρας του τον έκανε να σκέφτεται καλύτερα σκεπτόμενος εναντίον του αλλά ο Bruckner δε συνηθίζει να δειλιάζει γι'αυτό και για άλλη μια φορά του βγάζω το καπέλο.

Καλός γιος δεν ξέρω αν είναι αλλά καλός συγγραφέας, αδιαμφισβήτητα ναι.

Ο κόσμος είναι ένα κάλεσμα, μια υπόσχεση, υπάρχουν παντού αξιοθαύμαστοι άνθρωποι και αριστουργήματα προς ανακάλυψη. Υπάρχουν πολλά που μπορεί να ποθήσει κανείς, πολλά που μπορεί να μάθει και πολλές σελίδες που μπορεί να γράψει. Όσο δημιουργούμε, όσο αγαπάμε, παραμένουμε ζωντανοί.

[iva° · Rating 4 out of 5]

budući da mi je bruckner jedan od dražih autora, ovi memoari su dobrodošao uvid u njegov privatni život. istovremeno odmjeren i otvoren, iskreno otvara poglavlje svojeg djetinjstva i otkriva koliko su agresivan, surov i rasistički otac te pokorna i vječno bolesna majka -svaki na svoj način- formirali njegov život. ni u jednom času bruckner ne skreće u romansiranje niti u liriku, drži se postojano i, rekla bih, vjerno nemilih mladenačkih epizoda koje ga prate do poznih vremena (ove memoare napisao je u svojoj 65. godini). iako je naglasak upravo na utjecaju roditeljskoga doma i emocijama koje su stvorile kolijevku njegove budućnosti, okrznuo se i svog boemskog života u parizu 80-tih te ovlaš upoznaješ likove s kojima je prijateljevao ili kojima se divi (filozofi j. p. sartre, roland barthes, alain finkelkraut...) i općenito milje onoga vremena. vrlo čitak i jasan, otkriva i svoje političke, društvene i vjerske stavove, bez da te zamara nepotrebnim, egocentričnim informacijama.

ipak ostaje osjećaj da je vješto sakrio svoju intimu (ljubavne veze, brak, djeca...), ali na to, uostalom, ima potpuno pravo; na koncu, ipak je naslov "dobar sin", a ne "dobar suprug/ljubavnik/otac".

[Jim Coughenour · Rating 3 out of 5]

A Dutiful Son opens with a Catholic boy ardently praying for the death of his father. "I leave the choice of accident to you, God, see to it that my father kills himself." Immediately we're introduced to the muffled murderousness of fathers and sons.

Brutal fathers have one advantage: they don't lull you with their gentleness, their sentimentality, they don't try to play at being big brothers or mates. They wake you up like an electric shock, make you someone who's eternally fighting or eternally oppressed. What mine passed on to me was his fury and for that I'm grateful. The hatred he instilled in me also saved me. I sent it back at him like a boomerang.

I didn't have a brutal father but I did have parents who left me little choice but to rebel. Like him I come from (very distant) Huguenot stock, I grew up with the American evangelical version, constricted and empowered by resolute Christianity ("ex-Christian atheists … remain imbued with the very thing they repudiate, remaining Christians even in their refusal to acknowledge Christ"). I also appreciate his no-doubt-annoying perspective on the recent past.

We baby boomers were fortune's children of the 20th century. We lived through the thirty glorious years after the Second World War, years of an unheard-of increase in disposable income, of unbridled sexual freedom unhindered by fatal disease. It is impossible to overpraise the beauty of those blissful years, all entirely devoted to the celebration of desire and youth, shot through with incredible artistic creativity.

I'm a little younger, I straddled that threshold between blissful sexuality and the advent of AIDS that killed off half my friends in 5 years – but compared to the present "culture of moaning and groaning" I take his point. Especially I identify with his love for reading. "Books have saved me.… I love the sensual aspect of philosophy and I love philosophy as a sensualist. I cannot conceive of the exchange of ideas without a poetic and carnal aspect." This is exactly right.

But the core of the book is Bruckner's relationship with his abused mother and abusive father. Much of it is grim, both politically and psychologically. In fine French form, it doesn't end with redemption, only a degree of ambiguous insight. Blood is thicker than theories, and we can't erase its stains.

[Despoina Despoina · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο εστιάζει στα παιδικά χρόνια του συγγραφέα (πατέρας φασίστας στην θεωρία και στην πράξη, στην κοινωνία και μέσα στην οικογένεια), το δεύτερο στις φιλοσοφικές ασχολίες της ενήλικης ζωής του (στις σχέσεις του με τα βιβλία και με τους δασκάλους του), και το τρίτο στα γηρατειά του πατέρα του (εντελώς χονδρικά αυτός ο διαχωρισμός). Και τα τρία μέρη είναι εξαιρετικά, στο πρώτο δεν μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου, το δεύτερο με φρέναρε λίγο-δεν διαβάζεται με την ίδια ταχύτητα, φυσικά, αλλά είναι απολύτως κατατοπιστικό. Το τρίτο μέρος με τάραξε, γελούσα νευριασμένη, ήταν σαν να διαβάζω για τη μαμά μου-όλοι οι γέροι του κόσμου ίδιοι, σ΄όλες τις χώρες, όλες οι σχέσεις, όλα ίδια.

"Πώς εξέρχεται κανείς από την παιδική του ηλικία; με την επανάσταση και τη φυγή, αλλά κυρίως μέσα απ΄ότι τον έλκει, δηλαδή αγαπώντας με πάθος όλο και περισσότερα πράγματα που τον ωθούν να βγει στον κόσμο."

Μετά Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα είχα διαγράψει τον Πασκάλ Μπρυκνέρ από το αναγνωστικό μου μέλλον και χρειάστηκαν εικοσιπέντε χρόνια και (κυρίως) μια πρόταση από φίλη της λέσχης Ανάγνωσης (και ένα όμορφο εξώφυλλο, ας το πούμε κι αυτό) για να τον ξαναδιαβάσω.
Μέσα σ΄αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια, ή εγώ άλλαξα ή αυτός ωρίμασε, ή (το πιθανότερο) και τα δύο μαζί. Ωραία να το ανακαλύπτει κανείς αυτό. Και πιο ωραίο το να μην χάνει την ανάγνωση καλών βιβλίων.

[Jana · Rating 5 out of 5]

It's not a pleasant read, but is honest and the author doesn't try to paint things prettier than they really are. I loved the honesty. It portrays the havoc one violent man can inflict on his family and the struggle of his exceptionally intelligent son, who must deal with this injury for the rest of his life. He tries to make sense, he seeks the answers, and idols, but can't really find any. Everyone is flawed in some way or another. Women are good, but weak. Men are arrogant and psychopathic, but rule the world. Nature is cruel, people are trying to overcome that, but is hard since evil pays off to well (egocentrically-wise). The author decides against the family, which scares him to death. He wants to break free from the legacy of his father, but can't really decide which traits to copy and nurture and what to discard. He doesn't want to be weak like his mother, but doesn't want to be like his father either. An interesting read.

[Mădă · Rating 5 out of 5]

Anatomia relației părinte-copil. Fie ea bună sau rea.

Cartea asta mi-a adus aminte de ce îl iubesc pe Pascal Bruckner.

[Giorgos · Rating 4 out of 5]

Αυτοψυχανάλυση από το συγγραφέα (πόνος, μίσος, φόβος, θλίψη, μοναξιά) σε ένα καλογραμμένο, τρυφερό βιβλίο με ρέουσα μετάφραση (και βοηθητικές σημειώσεις).

[Fotis Ips · Rating 5 out of 5]

Αυτοβιογραφία με διδακτικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις. Πέρα από την ζωή του, ο συγγραφ��ας έχει δώσει μεγάλη βαρύτητα στο σχολιασμό της οικογενείας του, στον τρόπο που (προσπάθησαν) να τον αναθρέψουν, στις ρατσιστικές αντιλήψεις/κατάλοιπα του πολέμου περί Εβραίων, καθώς και σε ένα ευρύ ��άσμα πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου (οι σημειώσεις παίζουν εξαιρετικά τον ρόλο τους κατά την ανάγνωση - πολλά μπράβο!).

Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος αφήγησης, η γραφή και η γλώσσα, ενώ ξεχωριστό για μένα στοιχείο είναι ο τρόπος του συγγραφέα που δείχνει πως δηλητηριάστηκε κι ο ίδιος από την σχέση με την οικογένειά του, παρότι πάλεψε για το αντίθετο. Ενδιαφέρουσες και οι εξιστορήσεις για την συγγραφική του πορεία.

Εξαιρετικός.

[Raluca · Rating 4 out of 5]

Deși are doar 184 de pagini, cartea are un efect puternic asupra cititorului. Pascal Bruckner ne vorbește sincer despre sentimentele pentru părinții săi, în special pentru tatăl său agresiv și plin de venin pentru tot ce îl înconjoară. Fantomele copilăriei încă îl urmăresc, inevitabil, însă scriitorul a învins remarcabil multe lupte! De admirat!

[Catalina · Rating 4 out of 5]

Not a very relaxing read and too much politics for me. However, Bruckner remains one of my favourite storytellers.

[Μαρία Ντάμπου · Rating 4 out of 5]

Ο συγγραφέας μιλά ανοιχτά για τη σχέση του με τον πατέρα του που καθόρισε τη ζωή του. Αποκαλύπτει τα συναισθήματά του για αυτόν με ειλικρίνεια. Ο αυτοβιογραφικός χαρακτήρας, ο εξομολογητικός τόνος, οι αναφορές του σε συγγραφείς και βιβλία που τον επηρέασαν αλλά και η σκιαγράφηση της εποχής του μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα. Είναι το πρώτο βιβλίο του Μπρυκνέρ που διάβασα και μου άρεσε. Ο λόγος του ρέει ευχάριστα και σίγουρα βοηθά και η μετάφραση που είναι άψογη.

[Dora · Rating 5 out of 5]

μια κατάθεση ψυχής που με συγκλόνισε και μου δημιούργησε ενοχές αλλα και πολλούς προβληματισμούς για τη σχέση μου με τους γονείς...

[Mela Ruja Diaconu · Rating 3 out of 5]

Cartea este un roman-confesiune. Putini autori au curajul de a dezvălui secretele vieții personale.
" Fiul cel bun " este în antiteză cu " tatăl cel rău ". Astfel, fiul se roagă seara de seara ca tatăl lui să moară. Acesta este un soț violent și pervers, un antisemit patologic care își maltratează soția până la moartea acesteia.
De - a lungul vieții, fiul face orice pentru a nu-i semăna tatălui. Devine student, face parte dintre " intelectualii evrei " , se identifica cu aceștia, deși nu e evreu. Iubește femei cu origini îndepărtate, este un tată plin de afectiune, devine un scriitor de succes.
Prin acest roman,Pascal Bruckner oferă cheia întregii sale opere.
Tatăl moare târziu, în condiții sordide. Nu renunța la cuvintele pline de violență până se stinge. Dragostea fiului e împletită cu multă furie.
Cartea e un spectacol al cruzimii în care tatăl ca actor principal e un nazist patetic, un ecologist fanatic, un căpcăun coleric. Pascal rămâne fiul cel bun pentru ca, dincolo de dispreț, furie și ură, romanul e mărturisirea unei iubiri imposibile.

[Ioana Pintea · Rating 5 out of 5]

Just like all of the Bruckner‘s books, with this one too the reader is in for a big surprise. It mainly describes the author’s relationship with his charming but abusing, racist, Jew loathing father and the hate he feels towards him until his death. Hard to believe that someone can come out so well from that environment but the author had the power to overcome it and not to repeat (entirely) the faults of his parent. As hard as it might seem, he managed to describe his sad story in a light way and gracefully made fun of some of the most abhorrent experiences one might imagine s/he can go through. Definitely worth a try!

[Masha · Rating 5 out of 5]

A truly autobiographical masterpiece on a father-son relationship with deep insights, which I really loved. Also a great reflection on life and its transience, love, hatred, adultery, envy, jealousy and the inability to escape what we are. For Bruckner, one lives as long as one creates and loves and I could not agree more.

[Claude · Rating 5 out of 5]

Passionnant et lu d'une traite.

[Moushine Zahr · Rating 3 out of 5]

This is the second book I read from French author Pascal Bruckner. While the first book was a fiction story, this book is a biography focused on the author's rocky relationship with his father. The author wrote this book 2 years after the death of his father more as a personal exercise turned into a book. The author suffered from his father verbal and mental abuse from his own childhood until his father's death. He could never understand the hate his father had against almost everyone. This force of characther and violence turned the author away from his family and into writing. Thus, despite neither liking nor understanding him, the father made involuntary the son to be who he is right now.

I found the book to be more biography than a father to son relationship book as the problem never gets solved nor changes with time. There are so many different ways of writing about and analyzing the main subject. I've read recently another book about same topic of father to son relationship by Turkish author Orhan Pamuk titled "The red haired woman", which was different and better.

[teodosia · Rating 2 out of 5]

Atâta vreme cât creezi, atâta vreme cât iubești, nu pleci din viață. Sper să rămân nemuritor până la ultima mea suflare.

pentru cei care în loc de mamă și de tată au fost crescuți de frică și supunere. sau cel puțin așa am resimțit eu cartea. la început voiam să spun că este consolator gândul de a-i găsi pe alții cu care împart aceeași copilărie, de a vedea cum au ajuns ei, cum s-au împăcat cu ideea unei copilării ratate. apoi mi-am dat seama de meschinăria acestui gând, dar tot găsesc un soi de alinare în el. m-am regăsit în experiențele autorului, apoi în dilema lui cu privire la părintele abuziv și urmează probabil (inevitabil sper) să mă regăsesc și în iubirea lui față de viață, în ciuda obligației de a căra după mine prăbușirea părinților.

[Nikoletta · Rating 4 out of 5]

Το συγκεκριμένο βιβλίο χωρίζεται σε 3 μέρη. Το πρώτο μέρος αναφέρεται στην παιδική ηλικία του Μπρούκνερ. Έτσι μαθαίνουμε πως ο πατέρας του ήταν ένας σκληρος ανθρωπος, που όλο τον υποτιμούσε και που κακομεταχειρίζοταν την μητέρα του. Ως μικρό παιδάκι ο συγγραφέας προσευχόταν στον Θεό να προκαλέσει τον θάνατο αυτού του δυνάστη.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου διαβάζουμε κυρίως για τα χρονια του Μπρυκνερ στο Παρίσι(τους μέντορες του και την ζωή του εκει). Τότε απομακρύνθηκε και από το νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον. Προσωπικά ήταν το μέρος που μου φάνηκε αρκετα ανιαρό. Επίσης ο Μπρυκνερ έβγαζε κατά την γνώμη μου τρομερή αλαζονία σε κάποια σημεία.
Και ενώ ήμουν απογοητευμένη από το 2ο μέρος, ήρθε το τελευταίο μέρος του βιβλίου για να με αποζημιώσει αρκετα.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του πατέρα του συγγραφέα και η μεταξύ τους σχέση:ο πατέρας του συνέχιζε να είναι μνησικακος, γκρινιάρης , αντισημίτης. Αλλά ταυτόχρονα καταλάβαινες πως κάτω από την τοση σκληρότητα αγαπούσε τους δικούς του ανθρώπους με έναν ιδιαίτερο τροπο, είχε αναπτύξει μάλιστα πχ και μια ιδιαίτερη σχέση με τον εγγονό του. Τα πιστεύω του δεν είχαν αλλάξει, παρά τις προσπαθειες του γιου του, αλλά η σχέση τους είχε αλλαξει

"Εν τω μεταξύ μια άλλη σχέση είχε θεμελιωθεί ανάμεσα στον πατέρα μου και εμένα, ο θυμός είχε υποχωρήσει, δίχως αυτό να σημαίνει πως είχαν δημιουργηθεί συναισθήματα στοργής. Ένιωθα για εκείνον μια τρυφερότητα γεμάτη θλίψη, ανάμεικτη με οργή. Δεν είχα πια την δύναμη να τον μισώ..


Το βιβλίο το αγόρασα επειδη διαπραγματευόταν την δύσκολη σχέση ενός πατέρα και ενός γιου και πως στο τέλος ο γιος έφτασε στην"συγχωρεση". Για αυτό και μου άρεσε ιδιαίτερα το 3ο μέρος. Ο συγγραφέας στο τέλος, μαζί με τα αρνητικά συναισθήματα ένιωθε και στοργή για τον πατέρα του και ως ένα σημείο τον συγχώρεσε. Εξάλλου όπως λένε η συγχώρεση είναι ένα δώρο προς τον εαυτό σου

[NoID · Rating 4 out of 5]

Sommes-nous condamnés à reproduire les défauts de nos parents ou s’inscrit-on forcément en négatif de leurs personnalités. Pascal Bruckner parle de sa construction d’homme marquée par son père violent, antisémite et pervers.



Un livre entre témoignage et thérapie.



https://www.noid.ch/un-bon-fils/

[Faris · Rating 4 out of 5]

"Svijet je poziv i obećanje: posvuda postoje izuzetna bića, remek-djela koja čekaju da ih otkriješ. Ima toliko toga što se može poželjeti, previše toga što trebamo naučiti i mnogo stranica koje čekaju da budu ispisane. Sve dok stvaramo, sve dok volimo, ostajemo živi.

Nadam se da ću ostati besmrtan do svog posljednjeg daha."

[Marija Slijepcevic]

Interesting autobiography, but not impressive as ex. Paradox of love

[Kyriaki Fragkiadaki · Rating 5 out of 5]

ένα καταπληκτικό ψυχογράφημα του Μπρυκνέρ...

από τα καλύτερα του βιβλία και έργα...κατανοείς όλο το συγγραφικό του ύφος μετά από το συγκεκριμένο βιβλίο

[Chris Plass · Rating 5 out of 5]

Επική αυτοβιογραφία που εστιάζει αποκλειστικά στη σχέση πατέρα και γιου και πως επηρεάζει ολοκληρωτικά τον χαρακτήρα, τη ιδιοσυγκρασία και τη ζωή του δεύτερου. Δεν ξέρω ποια λογοτεχνική αξία μπορεί να φέρει, πλην του ύφους και της γλώσσας , όμως πολλές φορές μου φαινόταν σχεδόν διασκεδαστικό, εάν δεν ήταν τραγικό για τις πεποιθήσεις του συγγραφέα. Παράλληλα, μπορείς να παρακολούθησεις αυτή τη τρομερή συνύπαρξη άκρως διαφορετικών ιδεολογιών στη μεταπολεμική Γαλλία

[Cécile · Rating 2 out of 5]

J'ai découvert ce livre à travers LA KUBE, un concept de box lectures surprises. J'avais demandé un roman portant sur une histoire de famille et je n'ai pas été déçue. J'ai par la même occasion découvert l'auteur qui m'était inconnu jusque-là. Facile à lire, jonché de jolies phrases, ce roman invite à s'interroger sur l'amour que l'on porte à ses parents, sur l'existentialisme de Sartre (rappelant "Mars" de Fritz Zorn), la figure du père et surtout, sur le passage à l'âge adulte. Les références politiques et historiques sur les juifs et le nazisme ainsi que la période intellectuelle de Bruckner (aux côtés de Barthes et Sartre) sont les passages qui m'ont le plus ennuyée. Pour le reste, l'histoire suit un ordre chronologique, de l'enfance à l'âge adulte, avec ses apprentissages et ses anecdotes, et c'est agréable à lire. Ce roman ne m'a donc pas fait vibrer d'émotions mais il a valu le coup !

[Sébastien · Rating 3 out of 5]

"Très tôt, je développai le goût des farces même douteuses, un solide appétit de survie, un narcissisme qui m'a épargné bien des maux et surtout le sens de la gaieté. J'étais le petit qui faisait rire les filles, courait tout nu dans leurs chambres juste pour entendre leurs cris d'orfraie. Ou bien je m'enfermais dans une salle de bains avec une camarade pour détailler nos anatomies. Quand nous étions surpris, la punition restait bénigne. Qu'était une gifle ou une quarantaine dans le "corridor noir", un couloir sans lumières, en comparaison des trésors dévoilés?"

Bruckner est un styliste toujours parfaitement habile, et le style, à la fois délesté des afféteries de Lunes de fiel, et étincelant du sens de la formule des essais, rend le récit impossible à lâcher. On ouvre le mince volume et ne le referme, quelques heures après, qu'une fois terminé.

Mais cette minceur a un coût, et la légèreté, principe de vie chez Bruckner, flirte avec le risque de la maigreur. Face à la figure paternelle, peu à peu devenu un ogre - ou plutôt, c'est de circonstance, un colosse aux pieds d'argile -, le caractère parcimonieux des propres éléments autobiographiques de l'auteur rend sa propre présence étique. A vouloir conserver centrale à son récit le rôle organisateur de son père, Bruckner ne donne de sa propre vie que quelques anecdotes, certes décisives - les premiers flirts, des fragments de Barthes et Jankélévitch, l'amitié fusionnelle avec Finkielkraut, etc. - et nous laisse alors sur notre faim.

L'ogre, ce n'est plus alors René Bruckner, mais le lecteur, à l'appétit aiguisé mais point rassasié, et qui voudrait bien davantage de cette vie libre, passée à écrire et à aimer sans entraves, dans une incarnation de liberté comme il y en a peu, et dont le modèle abondamment évoqué serait si bienvenu. Mais sans doute Bruckner a-t-il voulu, conservant l'essentiel de son intimité, préserver avec elle ses proches. Une autobiographie en bonne et due forme viendra peut-être, qui ne sera plus uniquement placée à l'ombre du père, et dont il se sera alors pleinement émancipé de l'emprise.

[Cristina Floca · Rating 2 out of 5]

It would have had the potential of a good book as it began very promising but due to technical and rational description I lost the yarn and the lust.

[Sylvie · Rating 3 out of 5]

Indéniablement, Bruckner apprécie la poésie.
Son style est parfois (souvent) une prose poétique.
Le choix des mots est judicieux et juste, mais parfois trop c'est comme pas assez ...
Ne fût-ce pour l'histoire de son père, je me serais vite lassée ... Trop de verbiages, trop de références à des lieux, des personnages que je ne connaissais pas. J'imagine que pour un lecteur français ce point ne sera pas aussi ardu mais pour moi, pôv' (!) québécoise, je me suis parfois sentie plutôt ignare. Mais même à la fin, je n'ai pu que sympathiser avec Bruckner à voir ce père mourir car je n'en pouvais plus de les entendre rechigner ... Autant le père que le fils !

Voici un passage que j'ai bien aimé:
Les livres m'ont jamais déçu, j'en ai lu beaucoup de mauvais tant de si bons.
Aujourd'hui encore, j'en achète chaque semaine, heureux de leur surabondance, de leur prolifération même si je sais que je n'aurai pas trop de cent vies pour les lire tous. Je les ouvre en tremblant, je cherche en eux une révélation comme on découvre le corps d'une inconnue, ému de trouver ce que l'on connait déjà et qu'on ne connaitra jamais.

Est ce que je recommande? Oui, pour le style. C'est une lecture assez rapide.