What do you think?
Rate this book
Το θαλασσινό κοιμητήρι
Το «Θαλασσινό Κοιμητήρι» δεν είναι μόνο το διασημότερο ποίημα του Βαλερύ, αλλά και ένα από τα εμβληματικότερα ποιήματα του 20ού αιώνα. Ο Οδυσσέας Ελύτης το θεωρούσε ένα από τα είκοσι δύο σημαντικότερα ποιήματα όλων των εποχών, από αυτά που θα παραμείνουν κτήμα εσαεί. Ο ποιητής ατενίζει, λουσμένο στον ήλιο του μεσογειακού μεσημεριού, το παραθαλάσσιο κοιμητήρι της γενέτειράς του κι επιχειρεί έναν μεγαλειώδη στοχασμό πάνω στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, στους ζωντανούς και τους νεκρούς - ένα ελεγειακό ποίημα σπάνιας καθαρότητας, μια μελέτη θανάτου όπου παφλάζει με δύναμη η ζωή.
Στην ανά χείρας έκδοση, το λυρικό επίτευγμα του Βαλερύ παρουσιάζεται σε καινούργια έμμετρη απόδοση στα ελληνικά, συνοδευόμενο από μια σπάνια εικονογράφηση του Ζαν Μαρσάν κι ένα επίμετρο του θεωρητικού της καθαρής ποίησης Ανρί Μπρεμόν.
Στην ανά χείρας έκδοση, το λυρικό επίτευγμα του Βαλερύ παρουσιάζεται σε καινούργια έμμετρη απόδοση στα ελληνικά, συνοδευόμενο από μια σπάνια εικονογράφηση του Ζαν Μαρσάν κι ένα επίμετρο του θεωρητικού της καθαρής ποίησης Ανρί Μπρεμόν.
45 pages, Paperback
First published January 1, 1920
11 people are currently reading
685 people want to read
About the author
Paul Valéry
562 books458 followersAmbroise-Paul-Toussaint-Jules Valéry was a French poet, essayist, and philosopher. His interests were sufficiently broad that he can be classified as a polymath. In addition to his fiction (poetry, drama and dialogues), he also wrote many essays and aphorisms on art, history, letters, music, and current events.
Valéry is best known as a poet, and is sometimes considered to be the last of the French Symbolists. But he published fewer than a hundred poems, and none that drew much attention. On the night of 4 October 1892, during a heavy storm, Paul Valéry entered an existential crisis, which made a big impact on his writing career. Around 1898, his writing activity even came to a near-standstill, due partly to the death of his mentor Stéphane Mallarmé and for nearly twenty years from that time on, Valery did not publish a single word until 1917, when he finally broke this 'Great Silence' with the publication of La Jeune Parque at forty-six years of age. This obscure but superbly musical masterpiece, of 512 alexandrine lines in rhyming pairs, had taken him four years to complete, and immediately secured his fame. It is esteemed by many in France as the greatest French poem of the 20th century.
Valéry is best known as a poet, and is sometimes considered to be the last of the French Symbolists. But he published fewer than a hundred poems, and none that drew much attention. On the night of 4 October 1892, during a heavy storm, Paul Valéry entered an existential crisis, which made a big impact on his writing career. Around 1898, his writing activity even came to a near-standstill, due partly to the death of his mentor Stéphane Mallarmé and for nearly twenty years from that time on, Valery did not publish a single word until 1917, when he finally broke this 'Great Silence' with the publication of La Jeune Parque at forty-six years of age. This obscure but superbly musical masterpiece, of 512 alexandrine lines in rhyming pairs, had taken him four years to complete, and immediately secured his fame. It is esteemed by many in France as the greatest French poem of the 20th century.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 61 reviews
February 19, 2017
Readathon 2017 #2: Ένα βιβλίο ποίησης
Δεν ξέρω πολλά από ποίηση. Ούτε θα θεωρούσα τον εαυτό μου ποτέ αρμόδιο να κρίνω έναν ποιητή, δεν νομίζω ότι ξέρω αρκετά. Αυτό που ξέρω είναι το αν κάποιοι στίχοι που διαβάζω «μιλούν» μέσα μου. Και το «Θαλασσινό Κοιμητήρι» του Paul Valéry, που γνώρισα χάρη σ’ αυτή την πολύ όμορφη έκδοση της Περισπωμένης το έκανε, με τρόπους που δεν μπορώ ακριβώς να εξηγήσω. Ο ποιητής περιπλανιέται στο νεκροταφείο της γενέθλιας πόλης του Σετ, που βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα ανάμεσα στα πεύκα. Στη γαλήνη του μεσημεριού στοχάζεται και μελαγχολεί για τη φθορά, τον θάνατο και την ανυπαρξία. Όμως αυτό που ξεκινά σαν ελεγεία του θανάτου, καταλήγει σταδιακά σε έναν ύμνο στη ζωή και στη χαρά της ύπαρξης.
Το «Θαλασσινό Κοιμητήρι» θεωρείται ένα από τα εμβληματικότερα ποιήματα του 20ού αιώνα, ενώ ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης το θεωρούσε από τα σημαντικότερα όλων των εποχή. Όπως διαβάζω, είναι κορυφαίο δείγμα «καθαρής ποίησης» όπου το βαρύνον στοιχείο δεν είναι το περιεχόμενο, αλλά η δημιουργία μιας μουσικότητας και μιας υποβλητικής ατμόσφαιρας. Η καθαρή ποίηση απευθύνεται πιο πολύ στην ακοή και στο συναίσθημα του αναγνώστη και εκφράζει κυρίως ψυχικές καταστάσεις και διαθέσεις. Ο Γιώργος Βαρθαλίτης επιλέγει την έμμετρη μετάφραση• το μέτρο δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα αυστηρό και η μεταφορά στα ελληνικά είναι αναπόφευκτα πιο ελεύθερη, όσο, τουλάχιστον, μπορώ να κρίνω αντιπαραβάλλοντας το γαλλικό πρωτότυπο (η έκδοση είναι δίγλωσση). Δε με χάλασε καθόλου αυτό, ίσα-ίσα νομίζω πως συνέβαλε στην καλύτερη απόδοση της μουσικότητας, του λυρισμού του πρωτότυπου κειμένου.
Για τον ίδιο τον Πολ Βαλερί διαβάζω πως συνέγραψε πολλά δοκίμια, ενώ είναι γνωστός και για τους αφορισμούς του πάνω σε θέματα τέχνης, Ιστορίας, γραμμάτων, μουσικής και επικαιρότητας. Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν θα μπορούσε να τον θεωρήσει κανείς ποιητή, το φιλοσοφικό του έργο, από όσο βλέπω ήταν μεγαλύτερο και τα ενδιαφέροντά του ποικίλα. Όταν πέθανε, πάντως, ετάφη στο νεκροταφείο της γενέτειράς του κωμόπολης Σετ, το ίδιο νεκροταφείο που ενέπνευσε το «Θαλασσινό κοιμητήρι».
Η περιποιημένη έκδοση με την εικονογράφηση του Ζαν Μαρσάν, την εισαγωγή του μεταφραστή και το επίμετρο του φιλόλογου Ανρί Μπρεμόν είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους αγόρασα το βιβλίο. Μπράβο στις εκδόσεις Περισπωμένη. Ό,τι άλλο και να γράψω για το περιεχόμενο του ποιήματος θα είναι μάλλον άστοχο, ο καθένας αντιλαμβάνεται την ποίηση διαφορετικά. Θα αντιγράψω όμως τους τελευταίους, αισιόδοξους στίχους του «Κοιμητηρίου» που μας προκαλούν να αδράξουμε τη μέρα. Να ζήσουμε, τώρα:
Σηκώνεται άνεμος!... Να ζήσω πρέπει τώρα!
Ανοιγοκλείνει το βιβλίο μου στον αγέρα,
Το κύμα σε κονιορτό πηδά στους βράχους!
Πετάξτε πια, εκθαμβωτικές σελίδες, πέρα!
Συντρίψτε, κύμα και χαρούμενα νερά,
Τη στέγη αυτή που βόσκανε πανιά
Δεν ξέρω πολλά από ποίηση. Ούτε θα θεωρούσα τον εαυτό μου ποτέ αρμόδιο να κρίνω έναν ποιητή, δεν νομίζω ότι ξέρω αρκετά. Αυτό που ξέρω είναι το αν κάποιοι στίχοι που διαβάζω «μιλούν» μέσα μου. Και το «Θαλασσινό Κοιμητήρι» του Paul Valéry, που γνώρισα χάρη σ’ αυτή την πολύ όμορφη έκδοση της Περισπωμένης το έκανε, με τρόπους που δεν μπορώ ακριβώς να εξηγήσω. Ο ποιητής περιπλανιέται στο νεκροταφείο της γενέθλιας πόλης του Σετ, που βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα ανάμεσα στα πεύκα. Στη γαλήνη του μεσημεριού στοχάζεται και μελαγχολεί για τη φθορά, τον θάνατο και την ανυπαρξία. Όμως αυτό που ξεκινά σαν ελεγεία του θανάτου, καταλήγει σταδιακά σε έναν ύμνο στη ζωή και στη χαρά της ύπαρξης.
Το «Θαλασσινό Κοιμητήρι» θεωρείται ένα από τα εμβληματικότερα ποιήματα του 20ού αιώνα, ενώ ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης το θεωρούσε από τα σημαντικότερα όλων των εποχή. Όπως διαβάζω, είναι κορυφαίο δείγμα «καθαρής ποίησης» όπου το βαρύνον στοιχείο δεν είναι το περιεχόμενο, αλλά η δημιουργία μιας μουσικότητας και μιας υποβλητικής ατμόσφαιρας. Η καθαρή ποίηση απευθύνεται πιο πολύ στην ακοή και στο συναίσθημα του αναγνώστη και εκφράζει κυρίως ψυχικές καταστάσεις και διαθέσεις. Ο Γιώργος Βαρθαλίτης επιλέγει την έμμετρη μετάφραση• το μέτρο δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα αυστηρό και η μεταφορά στα ελληνικά είναι αναπόφευκτα πιο ελεύθερη, όσο, τουλάχιστον, μπορώ να κρίνω αντιπαραβάλλοντας το γαλλικό πρωτότυπο (η έκδοση είναι δίγλωσση). Δε με χάλασε καθόλου αυτό, ίσα-ίσα νομίζω πως συνέβαλε στην καλύτερη απόδοση της μουσικότητας, του λυρισμού του πρωτότυπου κειμένου.
Για τον ίδιο τον Πολ Βαλερί διαβάζω πως συνέγραψε πολλά δοκίμια, ενώ είναι γνωστός και για τους αφορισμούς του πάνω σε θέματα τέχνης, Ιστορίας, γραμμάτων, μουσικής και επικαιρότητας. Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν θα μπορούσε να τον θεωρήσει κανείς ποιητή, το φιλοσοφικό του έργο, από όσο βλέπω ήταν μεγαλύτερο και τα ενδιαφέροντά του ποικίλα. Όταν πέθανε, πάντως, ετάφη στο νεκροταφείο της γενέτειράς του κωμόπολης Σετ, το ίδιο νεκροταφείο που ενέπνευσε το «Θαλασσινό κοιμητήρι».
Η περιποιημένη έκδοση με την εικονογράφηση του Ζαν Μαρσάν, την εισαγωγή του μεταφραστή και το επίμετρο του φιλόλογου Ανρί Μπρεμόν είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους αγόρασα το βιβλίο. Μπράβο στις εκδόσεις Περισπωμένη. Ό,τι άλλο και να γράψω για το περιεχόμενο του ποιήματος θα είναι μάλλον άστοχο, ο καθένας αντιλαμβάνεται την ποίηση διαφορετικά. Θα αντιγράψω όμως τους τελευταίους, αισιόδοξους στίχους του «Κοιμητηρίου» που μας προκαλούν να αδράξουμε τη μέρα. Να ζήσουμε, τώρα:
Σηκώνεται άνεμος!... Να ζήσω πρέπει τώρα!
Ανοιγοκλείνει το βιβλίο μου στον αγέρα,
Το κύμα σε κονιορτό πηδά στους βράχους!
Πετάξτε πια, εκθαμβωτικές σελίδες, πέρα!
Συντρίψτε, κύμα και χαρούμενα νερά,
Τη στέγη αυτή που βόσκανε πανιά
August 25, 2021
Εξαιρετική δίγλωσση έκδοση με μετάφραση και εισαγωγή του Γιώργου Βαρθαλίτη και επίμετρο του Henri Bremond. Η εισαγωγή είναι πολύ καλή και εκτιμώ ιδιαίτερα ότι ο μεταφραστής δεν περιφρονεί τους συναδέλφους που καταπιάστηκαν με το ίδιο έργο. Ιδού κάποια αποσπάσματα από την εισαγωγή:
.
<<Το σκηνικό αυτού του ζοφερού ρεμβασμού είναι ένα μεσογειακό κοιμητήριο, πυρπολημένο από τον ήλιο της θερινής μεσημβρίας και πολιορκημένο από τη φωτεινή απεραντοσύνη της θάλασσας. Ο ποιητής υφίσταται καταρχάς τη μεταμορφωτική επήρεια του τόπου και του χρόνου, του μεσημβρινού φωτός και της θαλασσινής σιγής.
>>Η μεσημβρία και το απόλυτο μηδέν του θανάτου είναι τα δυο αδήριτα δεδομένα, τα οποία εμβαθύνει η θεωρούσα συνείδηση: η φύση μέσα στην αδιάφορη αυτάρκειά της κι η απουσία των νεκρών>>.
.
<<Στο τέλος ετούτη η contemplatio mortis [στοχασμός θανάτου] καταλήγει στην κατάφαση της ζωής: Ο άνεμος που αναταράζει τη θάλασσα και φέρνει την οσμή της άλμης σκορπίζει όλους αυτούς τους στοχασμούς και επαναφέρει τον ποιητή στη γήινη πραγματικότητα. Αν η φιλοσοφία μας διδάσκει να πεθάνουμε, όπως ήθελε ο Μονταίν, τότε η ποίηση, όπως την αντιλαμβάνεται ο Βαλερύ αντιστρέφοντας τον προπάτορά του, μας μαθαίνει να ζούμε>>.
.
<<Το σκηνικό αυτού του ζοφερού ρεμβασμού είναι ένα μεσογειακό κοιμητήριο, πυρπολημένο από τον ήλιο της θερινής μεσημβρίας και πολιορκημένο από τη φωτεινή απεραντοσύνη της θάλασσας. Ο ποιητής υφίσταται καταρχάς τη μεταμορφωτική επήρεια του τόπου και του χρόνου, του μεσημβρινού φωτός και της θαλασσινής σιγής.
>>Η μεσημβρία και το απόλυτο μηδέν του θανάτου είναι τα δυο αδήριτα δεδομένα, τα οποία εμβαθύνει η θεωρούσα συνείδηση: η φύση μέσα στην αδιάφορη αυτάρκειά της κι η απουσία των νεκρών>>.
.
<<Στο τέλος ετούτη η contemplatio mortis [στοχασμός θανάτου] καταλήγει στην κατάφαση της ζωής: Ο άνεμος που αναταράζει τη θάλασσα και φέρνει την οσμή της άλμης σκορπίζει όλους αυτούς τους στοχασμούς και επαναφέρει τον ποιητή στη γήινη πραγματικότητα. Αν η φιλοσοφία μας διδάσκει να πεθάνουμε, όπως ήθελε ο Μονταίν, τότε η ποίηση, όπως την αντιλαμβάνεται ο Βαλερύ αντιστρέφοντας τον προπάτορά του, μας μαθαίνει να ζούμε>>.
July 17, 2017
Que Paul Valéry sea recordado muchísimo más como poeta que como filósofo (que es por lo que lo tuvieron los mejores intelectuales de su época, como Walter Benjamin), es una grandísima lástima..., pues como poeta no fue más que un mal discípulo de Mallarmé (cosa que él mismo supo el primero [como cuando se quejaba por ser un cero a la izquierda comparado con Rimbaud]), pero como filósofo fue de una lucidez y clarividencia tan geniales como poco inspiradas son sus poesías.
Cioran y Dalí tampoco lo tragaban como poeta.
Cioran y Dalí tampoco lo tragaban como poeta.
Read
April 25, 2020Chi ricorda il celebre incipit molto necrofilo del cimitero marino di Valéry? Eccolo qui
Una tetta calma, invasa da colombe,
Palpita tra i pini, tra le tombe;
Giusto il Meriggio vi forma di fiamma
Il mare, il mare sempre bagnato!
O compenso al pensiero, un prolungato
Sguardo che mira la divina calma.
Che puro lavorio di mani sfuma
Tanti diamanti d’indistinta schiuma,
E quanta pace si può concepire!
Una tetta calma, invasa da colombe,
Palpita tra i pini, tra le tombe;
Giusto il Meriggio vi forma di fiamma
Il mare, il mare sempre bagnato!
O compenso al pensiero, un prolungato
Sguardo che mira la divina calma.
Che puro lavorio di mani sfuma
Tanti diamanti d’indistinta schiuma,
E quanta pace si può concepire!
July 15, 2023
My comments in video: https://youtu.be/Dc6HPbVDZlM
Poet as fortune teller and prophet.
I present my comments on an excellent work that, like the sea, shows different movements, that accept or reject romanticism in equal measure, makes us reflect on being and nothingness, shows us the birth of ideas, what the snake thought before of biting Eva, and how in Eva the conscience illuminated until she became a pythoness of manhood. Many more deep and musical ideas. Musical philosophy or philosophical poetry. I look forward to your comments.
Poeta como pitonisa y profeta.
Les presento mis comentarios de una excelente obra que como el mar muestra diferentes movimientos, que acogen o rechazan el romanticismo en igual medida, nos hace reflexionar sobre el ser y la nada, nos muestra el nacimiento de las ideas, lo que pensó la serpiente antes de morder a Eva, y cómo en Eva alumbró la conciencia hasta hacerse ella una pitonisa de la humanidad. Muchas más ideas profundas y musicales. Filosofía musical o poesía filosófica. Espero sus comentarios.
Poet as fortune teller and prophet.
I present my comments on an excellent work that, like the sea, shows different movements, that accept or reject romanticism in equal measure, makes us reflect on being and nothingness, shows us the birth of ideas, what the snake thought before of biting Eva, and how in Eva the conscience illuminated until she became a pythoness of manhood. Many more deep and musical ideas. Musical philosophy or philosophical poetry. I look forward to your comments.
Poeta como pitonisa y profeta.
Les presento mis comentarios de una excelente obra que como el mar muestra diferentes movimientos, que acogen o rechazan el romanticismo en igual medida, nos hace reflexionar sobre el ser y la nada, nos muestra el nacimiento de las ideas, lo que pensó la serpiente antes de morder a Eva, y cómo en Eva alumbró la conciencia hasta hacerse ella una pitonisa de la humanidad. Muchas más ideas profundas y musicales. Filosofía musical o poesía filosófica. Espero sus comentarios.
July 8, 2025
Esta edición me han dado ganas de cortarme las venas. Sobre todo yo creo por la traducción y lo que parecen errores, le quita toda la inercia que los versos contienen. Lo peor de todo es que no puedo criticar bien a Valéry porque siento que no lo he leído bien, así que me enfada todavía más. Hay algunos versos que sí, pero al no tener más alternativa, habré de comprarme otra edición o aprender francés.
Merde.
Merde.
Read
August 7, 2025Tendré que volver tantas veces al Cementerio marino. Me parece tan complejo y, por ello, tan rico. Siento que se pierde mucho en la traducción cuando lo contrasto con mi poquito francés.
January 25, 2025
Poema fav de la historia
Para mí solo a mí solo en mi mismo
Junto a un corazón, fuente del verso
Entre el vacío y suceso
De mi grandeza interna escucho el eco:
De la amarga cisterna que en el alma
Hace sonar, hacia el futuro, un hueco.
(Dedicado a sili q me llamara soplapollas)
Para mí solo a mí solo en mi mismo
Junto a un corazón, fuente del verso
Entre el vacío y suceso
De mi grandeza interna escucho el eco:
De la amarga cisterna que en el alma
Hace sonar, hacia el futuro, un hueco.
(Dedicado a sili q me llamara soplapollas)
January 11, 2025
- El mar, el mar, sin cesar empezando...
Recompensa después de un pensamiento:
Mirar por fin la calma de los dioses. -
Recompensa después de un pensamiento:
Mirar por fin la calma de los dioses. -
Read
September 24, 2025me sabe fatal porque no lo he disfrutado mucho la verdad. algún verso, alguna imagen… pero me quedo un poco confusa y un poco indiferente.
creo que se pierde mucho de la traducción del francés. es una sensación que tengo sin yo saber mucho francés no sé… por lo menos fue breve
me quedo con el verso:
“refulge el tiempo y soñar es saber”
creo que se pierde mucho de la traducción del francés. es una sensación que tengo sin yo saber mucho francés no sé… por lo menos fue breve
me quedo con el verso:
“refulge el tiempo y soñar es saber”
June 20, 2023
La poesía de Valéry es elegante y macabra, muy decadente. Algunos de sus poemas se leen como relatos cortos y esos han sido mis favoritos.
September 19, 2020
Belleza de autor, recomiendo la edición del Tucán de Virginia, por ser bilingüe y tener ensayos de Villaurrutia, Elizondo, Owen y Zaid
March 9, 2024
«Ah! le soleil... Quelle ombre de tortue / Pour l' âme»
August 7, 2024
[E tu, anima grande, speri un sogno
senza questi colori di menzogna
ch’agli occhi vivi fan qui l’onda e l’oro?
E fatta nebbia, ancora canterai?
Tutto fugge, porosa è la presenza,
e la santa impazienza anch’essa muore!]
❤️
senza questi colori di menzogna
ch’agli occhi vivi fan qui l’onda e l’oro?
E fatta nebbia, ancora canterai?
Tutto fugge, porosa è la presenza,
e la santa impazienza anch’essa muore!]
❤️
March 25, 2023
#26. El libro más corto en el TBR.
Pop Sugar Reading Challenge 2023
Pop Sugar Reading Challenge 2023
October 2, 2023
“Esta mano que sueña mi rostro acariciar, distraídamente dócil a una intención profunda,
de mi ternura espera que en lágrimas se funda”.
de mi ternura espera que en lágrimas se funda”.
September 26, 2024
Εξαιρετική δίγλωσση έκδοση, πολύ όμορφη δουλειά.
April 29, 2025
Dios santo, el francés es el idioma de la antipoesia
June 4, 2013
Es la primera vez que leo el Cementerio Marino y es la primera traducción que conozco de él. No me queda más remedio que, sin comparativas más serias, ver el resultado final.
Supongo que lanzarse a hacer una traducción rítmica fidedigna en todo sentido del original francés, resultaría un caos extremo, ya sea que se convierta la rima consonante en asonante o se conserve como está. La dificultad de conservar el sentido y la rima lo volvería una suerte de calvario para cualquier traductor.
La resolución que adoptó Agustín es acaso lo que mejor se puede hacer. Una traducción rítmica que respeta únicamente la rima (en forma asonante) en el tercer y sexto verso de la estrofa. Siempre en terminación en verso agudo. Según he ojeado alguna que otra traducción en la red, la cosa pinta mal, muy mal.
Ya de por sí el tema no es demasiado de mi agrado, aunque reconozco que en el francés original el poemilla tenía la gracia esta del juego con el ritmo del lenguaje. Digo, con todo lo de incordiosa que tiene la rima consonante, seguía teniendo, aparejado al uso más o menos culto, simbólico y psicologizante del uso del vocabulario, la gracia y ritmo del lenguaje en la lectura o recitación. Cosa que no he visto en lo más mínimo en las otras traducciones vistas por encima.
Agustín consigue rescatar con algo de esfuerzo, algunos restos de sonoridad:
¡Zenón, cruel Zenón, Zenón de Elea!,
herido me haz con esa flecha alada,
que vibra, y buela y no vuela jamás.
Me pare el silbo, y la flecha me mata.
¡Ah, el sol!, ¡qué sombra de tortuga a mi alma
Aquiles, quieto que a zancadas está!
El problema será que el poema, poco me dice, poco me llega. Si cemeterios marinos, si tiempo, si tumba del alma, toda esa evanescente iconografía simbólica, sin el juego del lenguaje pierde bastante.
En fin, ¿qué se apuestan a que esta, como tantas otras aportaciones valiosas de Agustín a la literatura académica, pasará inadvertida otro buen rato?
Supongo que lanzarse a hacer una traducción rítmica fidedigna en todo sentido del original francés, resultaría un caos extremo, ya sea que se convierta la rima consonante en asonante o se conserve como está. La dificultad de conservar el sentido y la rima lo volvería una suerte de calvario para cualquier traductor.
La resolución que adoptó Agustín es acaso lo que mejor se puede hacer. Una traducción rítmica que respeta únicamente la rima (en forma asonante) en el tercer y sexto verso de la estrofa. Siempre en terminación en verso agudo. Según he ojeado alguna que otra traducción en la red, la cosa pinta mal, muy mal.
Ya de por sí el tema no es demasiado de mi agrado, aunque reconozco que en el francés original el poemilla tenía la gracia esta del juego con el ritmo del lenguaje. Digo, con todo lo de incordiosa que tiene la rima consonante, seguía teniendo, aparejado al uso más o menos culto, simbólico y psicologizante del uso del vocabulario, la gracia y ritmo del lenguaje en la lectura o recitación. Cosa que no he visto en lo más mínimo en las otras traducciones vistas por encima.
Agustín consigue rescatar con algo de esfuerzo, algunos restos de sonoridad:
¡Zenón, cruel Zenón, Zenón de Elea!,
herido me haz con esa flecha alada,
que vibra, y buela y no vuela jamás.
Me pare el silbo, y la flecha me mata.
¡Ah, el sol!, ¡qué sombra de tortuga a mi alma
Aquiles, quieto que a zancadas está!
El problema será que el poema, poco me dice, poco me llega. Si cemeterios marinos, si tiempo, si tumba del alma, toda esa evanescente iconografía simbólica, sin el juego del lenguaje pierde bastante.
En fin, ¿qué se apuestan a que esta, como tantas otras aportaciones valiosas de Agustín a la literatura académica, pasará inadvertida otro buen rato?
July 21, 2024
Massa enrevessat pel meu gust, sort dels comentaris de l'epíleg. Potser més endavant li dono una altra oportunitat.
April 9, 2016
9 APR 2016 - spied on Laura's feed. I usually read poetry on Sunday morning. However, I was intrigued and so read The Graveyard By The Sea. Lovely.
Sample:
Beautiful heaven, true heaven, look how I change!
After such arrogance, after so much strange
Idleness -- strange, yet full of potency --
I am all open to these shining spaces;
Over the homes of the dead my shadow passes,
Ghosting along -- a ghost subduing
Thank you, Laura.
Read it here: http://unix.cc.wmich.edu/~cooneys/poe...
The site is bilingual. English runs on the right. Pretty cool.
Sample:
Beautiful heaven, true heaven, look how I change!
After such arrogance, after so much strange
Idleness -- strange, yet full of potency --
I am all open to these shining spaces;
Over the homes of the dead my shadow passes,
Ghosting along -- a ghost subduing
Thank you, Laura.
Read it here: http://unix.cc.wmich.edu/~cooneys/poe...
The site is bilingual. English runs on the right. Pretty cool.
March 15, 2023
El poeta frente al mar encuentra la división del Ser y No ser...la Nada de su alma y su cuerpo, y al mirarse en lo efímero e inmaterial de las olas (esa repetitiva música del Samsara) comprende su pequeño lugar en las esferas y su imposible necesidad de narrar.
Valery pinta con sus versos amplios lienzos admirables que, no por disgustarme, pero en lo personal un Parra con dos o tres chistes podría reconfigurar a nuestro apetito contemporáneo.
Valery pinta con sus versos amplios lienzos admirables que, no por disgustarme, pero en lo personal un Parra con dos o tres chistes podría reconfigurar a nuestro apetito contemporáneo.
May 21, 2021
«como la fruta se funde en su jugo / como su ausencia se torna delicia / en una boca donde muere su forma»
cien años después, el mar sigue centelleando [...]
[la trad. del fragmento es mía, apunto aquí que la de Jorge Guillén que trae la edición de Alianza resulta del todo insufrible]
cien años después, el mar sigue centelleando [...]
[la trad. del fragmento es mía, apunto aquí que la de Jorge Guillén que trae la edición de Alianza resulta del todo insufrible]
Read
March 12, 2024"Para mí solo, a mí solo, en mí mismo,
un corazón, en fuentes del poema,
entre el vacío y el suceso puro,
de mi íntima grandeza el eco aguardo,
cisterna amarga, oscura y resonante,
¡hueco en el alma, son siempre futuro!"
un corazón, en fuentes del poema,
entre el vacío y el suceso puro,
de mi íntima grandeza el eco aguardo,
cisterna amarga, oscura y resonante,
¡hueco en el alma, son siempre futuro!"
December 18, 2020
Droga dura. Un utilísimo comentario de Cohen. Un poema versado en existencialismo.
October 3, 2015
"Il faut etre léger comme l'oiseau et non comme la plume."
October 17, 2024
El poema es muy bello, vale la pena leerlo junto con el comentario de Gustave Cohen, en sus palabaras, "El papel del verdadero poeta filósofo no es el de crear sistemas, sino el de sentir y hacernos sentir, respecto a las nociones metafísicas más abstractas, sensaciones profundas y vivas, expresadas en imágenes nuevas y fuertes. Vale la pena que el lector se abandone a la magia de los versos y de las estrofas, y que se reconozca en presencia de uno de los más grandes poetas filósofos que ha conocido la Humanidad, menos teórico que Lucrecio, menos visionario que Dante, menos cósmico que Hugo, pero que desciende tanto o más que ellos a las profundidades del alma, capaz de sentir y hacer sentir el escalofrío metafísico, poeta del conocimiento y de la conciencia que nace, cantor de las génesis espirituales y hábil como aquéllos para trasponer la consonancia silenciosa, eterna y divina de las esferas, en las sensibles y momentáneas armonías del hombre."
March 31, 2021
¿Quién puede darle menos de cinco estrellas a este escultor de palabras? "Perfección es trabajo", dijo. Y cada verso sólo puede ser como es.
Libro para leer despacio. Muy despacio.
"Este techo tranquilo de palomas
palpita entre los pinos y las tumbas.
El mediodía justo en él enciende
el mar, el mar sin cesar empezando.
Desengaño después de un pensamiento:
mirad por fin la calma de los dioses".
La edición bilingüe permitía adivinar la perfección también a los que no hablamos el francés. Libro ajeno a nuestro ritmo digital. Traducción de Jorge Guillén.
Libro para leer despacio. Muy despacio.
"Este techo tranquilo de palomas
palpita entre los pinos y las tumbas.
El mediodía justo en él enciende
el mar, el mar sin cesar empezando.
Desengaño después de un pensamiento:
mirad por fin la calma de los dioses".
La edición bilingüe permitía adivinar la perfección también a los que no hablamos el francés. Libro ajeno a nuestro ritmo digital. Traducción de Jorge Guillén.
September 8, 2021
Tengo varios problemas con esta edición. Primero, aunque la voz de Valéry aún se siente, la traducción se queda corta en muchos momentos e incluso se toma licencias que no parecen apropiadas. Segundo, y este comentario es específico de la edición para Kindle, debido al formato que muestra una página a la vez, intercalar las páginas con el texto en español y francés interrumpe el flujo y la continuidad de la lectura. Por último, el libro como tal tiene un prólogo que excede por mucho el tamaño del texto del poeta. Por todas estas razones, no merece más de tres estrellas.
Displaying 1 - 30 of 61 reviews