What do you think?
Rate this book
Nowhere to Be Found
A nameless narrator passes through her life, searching for meaning and connection in experiences she barely feels. For her, time and identity blur, and all action is reaction. She can’t quite understand what motivates others to take life seriously enough to focus on anything—for her existence is a loosely woven tapestry of fleeting concepts. From losing her virginity to mindless jobs and a splintered, unsupportive family, the lessons learned have less to do with the reality we all share and more to do with the truth of the imagination, which is where the narrator focuses to discover herself.
108 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1998
124 people are currently reading
6280 people want to read
About the author
Bae Suah
16 books363 followersBae Suah, one of the most highly acclaimed contemporary Korean authors, has published more than a dozen works and won several prestigious awards. She has also translated several books from the German, including works by W. G. Sebald, Franz Kafka, and Jenny Erpenbeck. Her first book to appear in English, Nowhere to be Found, was longlisted for a PEN Translation Prize and the Best Translated Book Award.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 532 reviews
Read
July 20, 2023Nie mam pojęcia jak ją ocenić, więc zostawiam bez gwiazdek.
July 12, 2023
To jedna z tych krótkich, ale niemal osaczających czytelnika książek, która choć oszczędna w środkach, wydaje się gęsta, złożona oraz wzbudzająca w czytelniku poczucie niepewności.
July 30, 2023
Pięknie napisane, bardzo niejednoznaczne, niepokojące i ciężkie do interpretacji po jednym przeczytaniu. Trzymała mnie w napięciu przez większość lektury, a rozważania na temat istoty człowieczeństwa i upływu czasu nadawały sennego klimatu. Spodziewałem się trochę innej kulminacji, ale na pewno kiedyś jeszcze wrócę i przeczytam jeszcze raz.
January 6, 2020
Hypothetically, if I were teaching a creative writing class and a student had turned in this novella, I would have got up out of my comfy chair and forced her to start teaching the class. This book had everything I want from literary fiction. Since this is the second work by this author I've read, I'll have to call myself a devoted fan.
This short novel from Bae Suah depicts its time and place masterfully. It is a compact, well told story of a woman in a meaningless job, trying to get by. Despite her familial and relationship problems, she maintains a hopeful outlook most of the time, and provides a resonating portrait of relatable struggles. Like Convenience Store Woman the mundane takes on special meaning due to the lovable voice.
The author keeps commentary to a minimum. There was plenty of opportunity for her to castigate Korea's military conscription or the lower middle class workload, but she lets the characters speak for themselves. The family dynamic is complex enough to create tension and the events that unfold are not earth shattering, but it is a very moving book. Proof that a good writer can write about anything, and doing it truthfully, can craft an incredible experience for the reader.
This short novel from Bae Suah depicts its time and place masterfully. It is a compact, well told story of a woman in a meaningless job, trying to get by. Despite her familial and relationship problems, she maintains a hopeful outlook most of the time, and provides a resonating portrait of relatable struggles. Like Convenience Store Woman the mundane takes on special meaning due to the lovable voice.
The author keeps commentary to a minimum. There was plenty of opportunity for her to castigate Korea's military conscription or the lower middle class workload, but she lets the characters speak for themselves. The family dynamic is complex enough to create tension and the events that unfold are not earth shattering, but it is a very moving book. Proof that a good writer can write about anything, and doing it truthfully, can craft an incredible experience for the reader.
Read
September 9, 2023nie rozumiem
March 31, 2016
[4.5] A curious experience, finding out what's actually inside a book you've been hearing about for a while, especially when it's not quite what you expected. I was always going to buy this (£1.98 for a tiny novella - only 799 Kindle locations, in case you think in those terms - bargain price because it's published by AmazonCrossing) if it was longlisted for the BTBA, but the synopsis and washed-out cover didn't appeal enough for me to buy it with no particular focus for discussion.
After three months stuffed with novels about writers, it's even better than usual to read one about normal life - the twentysomething narrator living the grind of working two or three jobs at a time, staying with her working-class mother, going out with a boyfriend she's not all that keen on. It's implied that in Korea 1988 she should have been making more of herself, but although Nowhere to Be Found is - thankfully - very different, in its matter-of-fact fatalistic, existential style, from the slew of Anglo-American novels about indebted millenials in makework roles, the circumstances are rather similar. Unlike those characters, Bae Suah's narrator crucially gives the impression she never expected to live any differently; she may have got a degree, but her life has fallen into the same patterns as her working class family. (Her main job might be clerical, but compared with all the novels about artists or high-flying lawyers, this is more or less a working-class book. An idea which might not have come to mind if it weren't for this article I saw a couple of weeks ago.)
Whilst the specific details of my life were different from hers, there's something in the tone of many of the chapters that perfectly evokes what I concluded at that age (perhaps crucially, pre social media) was "normal life" for most people and something I had to get used to, all the unexciting bits of existence that stretched between the interesting conversations, but sometimes almost all the time, especially when I was living in places I didn't especially like. Very few books capture this experience and make the reader feel it for the duration, because art, be it high, low or middlebrow, is often a means a means of escaping it for the creator or the consumer. Maybe Blur's 'Yuko and Hiro' is a crass comparison geographically, but there is a similar getting-on-with-it flatness, and acceptance of that as reality, that I feel in both, but done better here and never cartoonishly, because it's understood from the inside.
It's not 100% nose to the grindstone: moments of gothic, masochistic intensity intrude, mostly as internal experience rather than life-drama. I'm not sure whether it's my vocab or the imagery I associate with words that's are limited here, as I'm wondering if "gothic" and "masochistic" mostly mean European and North American imagery to other people as well, or if it would be obvious without elaboration so that I'm trying to get at that sharp, strange kind of darkness found in Korean films. An arbitrary personal dislike of a couple of such moments in one of the final chapters made me want to round this down to four rather than up to five stars - and would be irrelevant if Goodreads had the half-stars I'm particularly missing lately - but already my appreciation for the rest of the book overshadows that bit. This was a stunning little book, more powerful than I anticipated - now I understand why all the fuss about Bae Suah. Perhaps a part of the sense of freshness and newness I felt is because I'm not very familiar with Korean culture, but Nowhere to Be Found is superb in distilling the mundane and acceptance of the mundane, and in making intense breaks from it that are not the typical ones.
After three months stuffed with novels about writers, it's even better than usual to read one about normal life - the twentysomething narrator living the grind of working two or three jobs at a time, staying with her working-class mother, going out with a boyfriend she's not all that keen on. It's implied that in Korea 1988 she should have been making more of herself, but although Nowhere to Be Found is - thankfully - very different, in its matter-of-fact fatalistic, existential style, from the slew of Anglo-American novels about indebted millenials in makework roles, the circumstances are rather similar. Unlike those characters, Bae Suah's narrator crucially gives the impression she never expected to live any differently; she may have got a degree, but her life has fallen into the same patterns as her working class family. (Her main job might be clerical, but compared with all the novels about artists or high-flying lawyers, this is more or less a working-class book. An idea which might not have come to mind if it weren't for this article I saw a couple of weeks ago.)
Whilst the specific details of my life were different from hers, there's something in the tone of many of the chapters that perfectly evokes what I concluded at that age (perhaps crucially, pre social media) was "normal life" for most people and something I had to get used to, all the unexciting bits of existence that stretched between the interesting conversations, but sometimes almost all the time, especially when I was living in places I didn't especially like. Very few books capture this experience and make the reader feel it for the duration, because art, be it high, low or middlebrow, is often a means a means of escaping it for the creator or the consumer. Maybe Blur's 'Yuko and Hiro' is a crass comparison geographically, but there is a similar getting-on-with-it flatness, and acceptance of that as reality, that I feel in both, but done better here and never cartoonishly, because it's understood from the inside.
It's not 100% nose to the grindstone: moments of gothic, masochistic intensity intrude, mostly as internal experience rather than life-drama. I'm not sure whether it's my vocab or the imagery I associate with words that's are limited here, as I'm wondering if "gothic" and "masochistic" mostly mean European and North American imagery to other people as well, or if it would be obvious without elaboration so that I'm trying to get at that sharp, strange kind of darkness found in Korean films. An arbitrary personal dislike of a couple of such moments in one of the final chapters made me want to round this down to four rather than up to five stars - and would be irrelevant if Goodreads had the half-stars I'm particularly missing lately - but already my appreciation for the rest of the book overshadows that bit. This was a stunning little book, more powerful than I anticipated - now I understand why all the fuss about Bae Suah. Perhaps a part of the sense of freshness and newness I felt is because I'm not very familiar with Korean culture, but Nowhere to Be Found is superb in distilling the mundane and acceptance of the mundane, and in making intense breaks from it that are not the typical ones.
July 22, 2023
„Do oczu zaczęły mi napływać łzy. Aż dotąd nie miałam zbytniego pojęcia, czym tak naprawdę jest smutek. Smutek przypominający dziki tłum, który naciera agresywnie wprost na moje serce. Czym tak naprawdę jest? Ten smutek, który przenika w głąb, wypełnia naszą codzienność, nasze zmęczenie, naszą rutynę, nasze udawanie? Smutek, który przeszywa ciało niczym ból lub fragment szkła, który utkwił w naszej stopie?“
March 31, 2025
https://kansasbooks.blogspot.com/2025
/03/en-ninguna-parte-de-bae-suah.html
“Alguien me dijo una vez: Me desespera lo fría que eres. Tus labios no se han templado ni una sola vez en este tiempo, y tu cuerpo resbala como el hielo. Esos ojos de loba que tienes no parecen no haber sentido un ápice de emoción en toda la vida. Si acerco mi oído a tu pecho, escucho la nada en el interior.”
Me acerco a esta escritora coreana siguiendo el catálogo de Shiro Libros y tengo claro que no la voy a perder de vista desde ya. Me ha dejado bastante impactada por esta narradora sin nombre, sí, otra narradora anónima, que parece vagar por la vida sin apenas sentir emoción por nada; su apatía, su desencanto por lo que la rodea, por la gente, llega a impregnar toda la atmósfera de un libro muy breve y fugaz, que más que una novela es un relato que se puede leer en una tarde. La historia comienza en 1998 en un brevísimo prólogo y a continuación se remonta a 1988 y nos sumerge en su vida a través de breves pinceladas en un flujo de conciencia que llega incluso a resultar un tanto surrealista por cómo percibe la vida monótona y desalentadora que lleva. La narradora tiene una serie de trabajos temporales que apenas le dan para vivir ella porque entre otras tiene que dedicarse a mantener una familia, fragmentada por los problemas económicos. La narradora también tiene una relación con un joven Chelsou, que se mueve por la misma vena apática con la que se mueve su vida.
“Para cuando acabó la universidad no eramos solo amigos, aunque tampoco novios. ¿Qué hace que una relación sea especial? Hablar por teléfono cada noche antes de dormir, salir los fines de semana, ir al cine, felicitarnos los cumpleaños y, si todo va bien, presentar a los padres en la graduación. Pensar en el otro cuando sales de fiesta o cuando ves una película porno y, poco a poco, ir comprendiendo los estándares del mundo a través de él. Sí, esa es la definición, Chelsou y yo no teníamos nada de especial. El no me hacia sentir nada de eso, ni yo a él.”
A medida que esta narradora nos cuenta estos momentos fugaces de su vida, podemos llegar a entender que su mundo interior es lo que de verdad la mantiene viva; el conformismo y la apatía que muestra de cara al exterior sin embargo, es revertido en un mundo interior con tintes surrealistas, lo único que parece validarla. Hay momentos medio kafkianos, en los que Seúl se convierte en una suerte de ciudad fantasmagórica y distópica, en la que la pobreza campa a sus anchas, aunque bien podría ser cualquier otra ciudad del mundo porque no hay ningún dato que destaque esta cultura coreana, más bien se trata de un paisaje que podría compartir cualquier otro país del mundo civilizado, esa parte del mundo que no se muestra al mundo, y que permanece en la sombra. El largo invierno, los viajes en metro o en autobús, las conversaciones telefónicas totalmente impersonales en la oficina o en el restaurante donde trabaja, dotan esta historia de una atmósfera más que de desesperanza, de una alienación casi aberrante.
“Un yo que ya no está en ninguna parte, reducido a cenizas y convertido en oscuridad, corrompido. En realidad, esa no era yo. Un yo lejano y hermoso.
- Solo tienes mi vacío - le digo al hombre.
-¿Y dónde estás? Tú yo físico...
-¿No me has visto? Acabo de pasar por delante de la ventana, me he ido a un lugar desconocido. Es la primera y ultima vez que me veo."
La narradora sin nombre siente que su identidad se va distorsionando y el lector también lo percibe porque ella interactúa más con ella misma que con la realidad que la circunda. En sus conversaciones con su madre, con el amigo, con la gente con la que se va encontrando, parece desconectada de sí misma, quizás la única persona con quién es ella misma sea con su hermano mayor, pero él está a punto de desaparecer de su vida también. Todas estas postales fugaces están insertadas en el relato aunque no sabemos si en orden cronológico sobre todo debido a ese flujo de conciencia en la que la realidad percibida por ella se confunde con lo que interpreta su mente, y esto último se puede ver perfectamente en una escena que a mi me ha parecido magistral por lo sonámbula, o fantasmal. La narradora sale de la ciudad un fin de semana a visitar a Cheolsu que está haciendo el servicio militar. Un largo viaje en autobús que se convierte casi en una pesadilla kafkiana cuando al llegar a la base miliar le dicen que Cheolsu está en el bosque y una vez allí, Cheolsu parece haberse evaporado. Un viaje que parece no llevarla a ninguna parte, tomando un autobús tras otro para recorrer un camino que no parece tener fin. Una escena colosal que podría haber surgido de una película de David Lynch, sobre todo por el estilo narrativo elegante y esquivo de Bae Suah, en la que su mente es la principal protagonista.
"A veces me imagino a la gente que conocí en el pasado y a las personas que conoceré en un futuro lejano embutidas en un vagón de metro por la noche. La gente de mi vida. Aquellos a los que conocí y que continuarán con sus vidas sin que volvamos a cruzarnos, aquellos a los que conoceré por casualidad y que aún no me conocen. Chocan con mi hombro al pasar, apáticos, rostros sombríos frente a las tenues luces de la estación de metro del ayuntamiento.
(...)
Hoy me pregunto si mi familia no será como aquellos a los que conocí hace tiempo y con los que no volveré a cruzarme, un grupo de desconocidos distribuidos entre la gente indefinida que conoceré por casualidad en un futuro lejano. Ahora que ya son desconocidos que no ejercen ninguna influencia sobre mí, acabarán por ser otro más de esos rostros sombríos e indistinguibles, indiferentes. Convertidos en hombros ajenos que chocan conmigo en el metro, en el roce fugaz de una mano que me orfrece propina en un restaurante, la voz telefónica de un profesor de Sociología Criminal cuya cara no he visto nunca."
La familia, el amor, el deseo, parecen no encajar en la vida de la narradora sin nombre, más bien es como si desconectada de su cuerpo, se observara a sí misma desde una distancia impersonal, y sin embargo, aunque hay momentos en que cita momentos en que la tachan de fría, es solo apariencia de cara a los demás, porque en su mundo interior, sí que es capaz de vivir con emoción: “Una tristeza intensa, nítida, irrumpía con virulencia en mi pecho. ¿Qué era? ¿Realmente existe una tristeza así, infiltrada entre la monotonía, el tedio y el drama, que duele como carne desgarrada, como trozos de cristal clavarse en las plantas de los pies?” En una novela tan corta es bastante milagroso que la atmósfera se quede tan impregnada, y que Bae Suah sea capaz de transmitir tan bien no solo el paisaje físico en el que se mueve la narradora, sino sobre todo su paisaje mental. Quizás lo que más me haya llamado atención de su estilo sea la repetición de ciertos momentos que la narradora observará a través de una lupa microscópica. Es algo parecido a lo que hacía Bernhard, pero aquí es casi invisible a los ojos del lector, momentos recurrentes que rescatará la narradora dándole un matiz nuevo y revelador. Bae Suah es una autora que me interesa mucho sobre todo por ese retrato de la mujer que sigue su camino y que no tiene miedo a hacerlo, por muy duras que sean las condiciones y en este aspecto me ha recordado a las mujeres del cine de Mikio Naruse. Y citando a Bae Suah de la contracubierta del libro: “Me interesan mucho esas vidas. Y por eso quiero seguir escribiendo sobre ellas. Quiero darles un valor estético a través de mi obra. Y quiero hacer que crucen cierta frontera que yo misma no pude cruzar porque me faltaba valentía. Quiero que sean más fuertes que yo.” (Bae Suah)
"Todo esto ocurrió en 1988.
El año de mi comienzo y de mi fin. Un año en el que no fui feliz ni lo contrario. No muy diferente de 1978, ni mas ni menos m memorable que 1998. Lo que ocurrió en 1988 había ocurrido en 1978 y volvería a ocurrir en 1998. Las personas que conocí en 1988 no fueron diferentes de aquellas con las que me choqué en el metro en 1978 ni de aquellas con las que crucé una mirada apática en una gasolinera una noche de 1998. Eran familia, desconocidos de clase media, soldados desnutridos."
♫♫♫ Lay Myself Down - Mazzy Star ♫♫♫
May 30, 2017
I find many of the Korean works in translation challenging books and this slim volume is no exception. Essentially the story is anchored around our female protagonist trying to visit her sort-of-boyfriend off on military service. But surrounding it are explorations of ennui, familial obligations, cultural expectation and struggling in an indifferent world.
It feels deep, piercing and sharp but ultimately there are no narrative stakes here. It’s like a Bergman movie in print. I just don’t feel like I’m smart enough to really get it, but naturally feels like something deep thinking academics would choose to translate.
It feels deep, piercing and sharp but ultimately there are no narrative stakes here. It’s like a Bergman movie in print. I just don’t feel like I’m smart enough to really get it, but naturally feels like something deep thinking academics would choose to translate.
March 31, 2024
Nie umiem chyba do końca ubrać tego w słowa, ale naprawdę kocham tę króciutką nowelkę i regularnie do niej wracam - najpierw w tłumaczeniu na angielski, a teraz w wersji polskiej.
February 10, 2022
"If you gently stroke my lips and the palm of my hand right now, you will find them strangely cold and icy, a feeling of endless distance that even I can sense. Someone once said to me, 'You're so cold that I shake with despair. The whole time we're together your lips never once flush, and your body is like slippery ice. You have the eyes of a wolf-girl whose heart has never once been moved. When I press my ear to your chest, I hear only wind and emptiness.'
...
Burn me. Pour gasoline over me and set my body on fire. Burn me at the stake like a witch. Wrap me in garbage bags and toss me in the incinerator. I'll turn into dioxin and make my way into your lungs."
철수 by 배수아 (Bae Suah) has been translated into English by the excellent Sora Kim-Russell, who did such a good job with 신경숙's novel 어디선가 나를 찾는 전화벨이 울리고 (I'll be Right There, https://www.goodreads.com/review/show...) and does an even better job here - indeed I suspect this will be a serious contender for this year's translation awards. In both cases, the English title is completely different to the Korean (although this may well be the publishers' decision) a pet peeve of mine, although perhaps more justified here as 철수 ("Cheolsu") is the name of one of the main characters, but a relatively common name in Korea whereas it sounds exotic in English (indeed this ordinariness is important to the plot at one point).
배수아 herself has translated WG Sebald (from the original German) and Fernando Pessoa's Book of Disquiet into Korean - rather impressive literary antecedents. This dialogue between languages is what makes translated literature such a joy.
Turning to the novella itself, "Nowhere to be Found" packs more power into its 100 slim pages than most 300 page plus novels. 배수아 has said: "‘The most suitable way to not say something’—that’s what I think of as the aesthetic of my short fiction."
The unnamed first person narrator is a 24 year-old from an unpriviliged background, temping in an admin role ("It was the kind of clerical work that anyone could have done without any special qualifications or expertise") in 1988 - the year of the Seoul Olympics and a time of political turmoil in South Korea but this hardly features directly. The novella starts as a seemingly conventional tale of economic hardship, young love and family life ("our family looked perfect from the outside: a mother, a father, a brother ten years younger than me, and a sister ten years younger") but rapidly takes a rather darker turn, more in terms of the psychology of the narrator than the plot.
The narrator simply struggles to belong, describing even her family as "a random collection of people I knew long ago and will never happen upon again, and people I don't know yet but will meet by chance one day."
She wonders about her 14 year old sister "would she too inherit the cynicism and apathy toward the world that enabled our family line to endure poverty and maladjustment, just as my brother and I had?" and her relationship with her "boyfriend" - or the nearest she has - Cheolsu ("if boys could be divided into different categories, then Cheolsu was a mineral...he knew how to accept the tedium without the ennui") is also characterised by similar apathy "he didn't make me feel anything, and I didn't make him feel anything".
But the narrator knows that her true character is different, even if her true self is Nowhere to be Found.
"In truth, I was not me. The me that was born into an animal body and lived as a slave to poverty and insult was nothing but the emptiness that had been momentarily bewitched out of me by an evil spirit. That distant me is precious and beautiful."
The prose in the novel twists in on itself - indeed it's a novel that rewards an immediate re-read both for the quality of the prose and to spot how references from the early pages are repeated with more significance later. And the novel ends on a disturbing, masochistic, note.
For an excellent review of the novel and 배수아's literature in general I would recommend
http://www.musicandliterature.org/rev...
...
Burn me. Pour gasoline over me and set my body on fire. Burn me at the stake like a witch. Wrap me in garbage bags and toss me in the incinerator. I'll turn into dioxin and make my way into your lungs."
철수 by 배수아 (Bae Suah) has been translated into English by the excellent Sora Kim-Russell, who did such a good job with 신경숙's novel 어디선가 나를 찾는 전화벨이 울리고 (I'll be Right There, https://www.goodreads.com/review/show...) and does an even better job here - indeed I suspect this will be a serious contender for this year's translation awards. In both cases, the English title is completely different to the Korean (although this may well be the publishers' decision) a pet peeve of mine, although perhaps more justified here as 철수 ("Cheolsu") is the name of one of the main characters, but a relatively common name in Korea whereas it sounds exotic in English (indeed this ordinariness is important to the plot at one point).
배수아 herself has translated WG Sebald (from the original German) and Fernando Pessoa's Book of Disquiet into Korean - rather impressive literary antecedents. This dialogue between languages is what makes translated literature such a joy.
Turning to the novella itself, "Nowhere to be Found" packs more power into its 100 slim pages than most 300 page plus novels. 배수아 has said: "‘The most suitable way to not say something’—that’s what I think of as the aesthetic of my short fiction."
The unnamed first person narrator is a 24 year-old from an unpriviliged background, temping in an admin role ("It was the kind of clerical work that anyone could have done without any special qualifications or expertise") in 1988 - the year of the Seoul Olympics and a time of political turmoil in South Korea but this hardly features directly. The novella starts as a seemingly conventional tale of economic hardship, young love and family life ("our family looked perfect from the outside: a mother, a father, a brother ten years younger than me, and a sister ten years younger") but rapidly takes a rather darker turn, more in terms of the psychology of the narrator than the plot.
The narrator simply struggles to belong, describing even her family as "a random collection of people I knew long ago and will never happen upon again, and people I don't know yet but will meet by chance one day."
She wonders about her 14 year old sister "would she too inherit the cynicism and apathy toward the world that enabled our family line to endure poverty and maladjustment, just as my brother and I had?" and her relationship with her "boyfriend" - or the nearest she has - Cheolsu ("if boys could be divided into different categories, then Cheolsu was a mineral...he knew how to accept the tedium without the ennui") is also characterised by similar apathy "he didn't make me feel anything, and I didn't make him feel anything".
But the narrator knows that her true character is different, even if her true self is Nowhere to be Found.
"In truth, I was not me. The me that was born into an animal body and lived as a slave to poverty and insult was nothing but the emptiness that had been momentarily bewitched out of me by an evil spirit. That distant me is precious and beautiful."
The prose in the novel twists in on itself - indeed it's a novel that rewards an immediate re-read both for the quality of the prose and to spot how references from the early pages are repeated with more significance later. And the novel ends on a disturbing, masochistic, note.
For an excellent review of the novel and 배수아's literature in general I would recommend
http://www.musicandliterature.org/rev...
April 8, 2024
przepięknie napisana i wieloznaczna opowieść o wyobcowaniu, samotności, biedzie, apatii i wielu innych rzeczach, które chcę odkrywać, bo to maleństwo można czytać i czytać, i rozpakowywać
July 19, 2023
Naprawdę świetna książka. Uwielbiam Bae Suah. Co prawda, bardziej podobała mi się 'Przemilczana noc i dzień', ale 'Ten, którego szukam' też robi niesamowite wrażenie, Suah potrafi robić z człowieka miazgę za pomocą oszczędnych środków, zamknąć w klaustrofobicznym poczuciu dyskomfortu, którego źródła nie potrafi wytłumaczyć. Poproszę więcej książek tej genialnej autorki w polskim przekładzie 🔥
Read
July 30, 2023Nie rozumiem tej książki i nie umiem jej ocenić. Co ja właściwie przeczytałam? 🤷♀️
December 31, 2017
Despite the bleak setting, somehow the words didn’t resonate with me and I couldn’t really connect with the main character. More like a 2.5 if I’m being completely honest.
April 8, 2025
Bardzo nie lubię jak książki zostawiają mnie w zupełnej niepewności stad ta niska ocena.
May 11, 2017
Excellent Short Korean novel
I would recommend this novel to anyone interested in Korean literature. Bae Suah writers very well about alienation poverty and loneliness. Highly recommended
I would recommend this novel to anyone interested in Korean literature. Bae Suah writers very well about alienation poverty and loneliness. Highly recommended
September 24, 2023
„Czasem wyobrażam sobie, że nocny pociąg metra jest wypełniony ludźmi, których poznałam dawno temu, oraz tymi jeszcze nieokreślonymi, których poznam przypadkiem w odległej przyszłości. To zbiór ludzi tworzących całe moje życie"
„Ten, którego szuka" to Cheolsu. Sama nie wie, kim jest w jej życiu. Tym bardziej, kim dla niego jest ona. Mimo wszystko jedzie odwiedzić go w jednostce wojskowej. Myślałam, że właśnie ta podróż będzie główną osią książki – że dziewczyna będzie podążać od punktu do punktu, próbując uchwycić nie tyle samego chłopaka, co jego cień; że okaże się, że istnieje wiele wersji tego samego Cheolsu – że już sama nie będzie wiedziała, którego z nich szuka. To sugerował mi opis książki, lecz nie było tak. To poszukiwanie rozgrywało się w sferze myśli i metafor. Narratorka sygnalizuje, że jest jakaś "druga ona". Tak samo gdzieś musi być "ten drugi Cheolsu". Może kiedyś się na siebie natkną?
Bohaterka jest nikim. Ciężko pracuje, by utrzymać rodzinę – wydaje się, że to coś znaczy, lecz nie znaczy nic. Każdy dzień jest taki sam, a praca wykańcza. W domu głód. I brud. Ciężkie powietrze, apatia, życie bez smaku. Jakaś taka egzystencja „aby tylko". Czyta się to z uczuciem jakiegoś ciężaru, może to melancholia. Dziewczyna raczej pozwala życiu się dziać, zamiast cokolwiek przedsięwziąć, zmienić.
Jest tego wszystkiego świadoma. Czuje się nikim.
–Ty, ja i wszyscy ludzie wiedziemy taki żywot, na jaki zasługujemy. [...]
–Mówisz tak, bo urodziłaś się z nożem wbitym w serce. [...]
Jest nikim.
Marazm wyziera z tej książki. Zdaje się, że stopniowo dotyka wszystkich. Ale jest też głęboka obojętność, obojętność wypchanego zwierzęcia. Wygląda, jak żywe, ale nie żyje. Zastygło w bezruchu. A może na coś czeka? „Siostro, chyba ulegam taksydermii". Czy to nie brzmi strasznie?
Krótka książka, ale dosyć dziwna i – w moim odczuciu – trudna. I w odbiorze, i w zrozumieniu. Ale skłania do refleksji nad związkiem samopostrzegania siebie i sposobem życia, jego wartością. Znalazłam tu wiele ciekawych cytatów, bardzo podoba mi się też konstrukcja umysłu bohaterki.
To było coś nowego.W tak małej formie mieści się naprawdę wiele treści.
„To był pierwszy raz, kiedy spotkałam samą siebie. Nawet nie spojrzałam w swoją stronę, tylko poszłam dalej. Nie czułam smrodu, nie czułam drżenia. Słyszałam, że w halucynacjach pojawiają się obrazy zmarłych. [...]
To ja przeszłam za oknem. Po raz pierwszy spotkałam samą siebie"
„Ten, którego szuka" to Cheolsu. Sama nie wie, kim jest w jej życiu. Tym bardziej, kim dla niego jest ona. Mimo wszystko jedzie odwiedzić go w jednostce wojskowej. Myślałam, że właśnie ta podróż będzie główną osią książki – że dziewczyna będzie podążać od punktu do punktu, próbując uchwycić nie tyle samego chłopaka, co jego cień; że okaże się, że istnieje wiele wersji tego samego Cheolsu – że już sama nie będzie wiedziała, którego z nich szuka. To sugerował mi opis książki, lecz nie było tak. To poszukiwanie rozgrywało się w sferze myśli i metafor. Narratorka sygnalizuje, że jest jakaś "druga ona". Tak samo gdzieś musi być "ten drugi Cheolsu". Może kiedyś się na siebie natkną?
Bohaterka jest nikim. Ciężko pracuje, by utrzymać rodzinę – wydaje się, że to coś znaczy, lecz nie znaczy nic. Każdy dzień jest taki sam, a praca wykańcza. W domu głód. I brud. Ciężkie powietrze, apatia, życie bez smaku. Jakaś taka egzystencja „aby tylko". Czyta się to z uczuciem jakiegoś ciężaru, może to melancholia. Dziewczyna raczej pozwala życiu się dziać, zamiast cokolwiek przedsięwziąć, zmienić.
Jest tego wszystkiego świadoma. Czuje się nikim.
–Ty, ja i wszyscy ludzie wiedziemy taki żywot, na jaki zasługujemy. [...]
–Mówisz tak, bo urodziłaś się z nożem wbitym w serce. [...]
Jest nikim.
Marazm wyziera z tej książki. Zdaje się, że stopniowo dotyka wszystkich. Ale jest też głęboka obojętność, obojętność wypchanego zwierzęcia. Wygląda, jak żywe, ale nie żyje. Zastygło w bezruchu. A może na coś czeka? „Siostro, chyba ulegam taksydermii". Czy to nie brzmi strasznie?
Krótka książka, ale dosyć dziwna i – w moim odczuciu – trudna. I w odbiorze, i w zrozumieniu. Ale skłania do refleksji nad związkiem samopostrzegania siebie i sposobem życia, jego wartością. Znalazłam tu wiele ciekawych cytatów, bardzo podoba mi się też konstrukcja umysłu bohaterki.
To było coś nowego.W tak małej formie mieści się naprawdę wiele treści.
„To był pierwszy raz, kiedy spotkałam samą siebie. Nawet nie spojrzałam w swoją stronę, tylko poszłam dalej. Nie czułam smrodu, nie czułam drżenia. Słyszałam, że w halucynacjach pojawiają się obrazy zmarłych. [...]
To ja przeszłam za oknem. Po raz pierwszy spotkałam samą siebie"
May 4, 2021
Review to come.
February 22, 2021
A very strange and poignant narrative which felt far too close to home. As someone in their early/mid twenties, a graduate ambling through life seeking purpose, the existential musings of the nameless narrator felt haunting. She skims through low-paid jobs, goes back home to her family (although I believe living with your family - if you love them - is a blessed thing in a time of such isolation, I wish I was with mine), slips into the same routines day-in day-out with almost nothing to colour and distinguish her days. She has a boyfriend but feels nothing for him, she hates routine but knows no other way to survive. It is a horror story of the modern lives we are stuck in - expected to hit mile stones, get by, make enough money to eat and sleep and survive, find something that defines us. This girl has no community or locus, nothing to hold together her threads which get unpicked. We see figures repeated in a ghostly cycle - a representation of the uncertainty of memory, the blurring of our own minds.
I need to read something happier next time.
I need to read something happier next time.
May 11, 2016
Very ugly and very beautiful, in equal parts. I love books that embrace failure to find meaning.
October 8, 2019
A fascinating insight into Korean society and linguistically original!
March 23, 2020
The untethered submissive ennui just never won me over.
Big MOOD story, and for that reason, I see the appeal. Just not for me.
Big MOOD story, and for that reason, I see the appeal. Just not for me.
July 21, 2023
fascynująca mini-powieść. bardzo życiowa, choć jednocześnie przepełniona oniryzmem, a przy tym zachwycająca hipnotyzującym językiem i duszną, beznadziejną atmosferą.
nie mam pojęcia, czy dobrze zrozumiałam zakończenie - szczerze mówiąc, nie do końca odnajduję się w takich klimatach - jednak podoba mi się, jak szerokie pole do interpretacji ono pozostawia.
nie mam pojęcia, czy dobrze zrozumiałam zakończenie - szczerze mówiąc, nie do końca odnajduję się w takich klimatach - jednak podoba mi się, jak szerokie pole do interpretacji ono pozostawia.
August 31, 2023
literatura koreańska ma to do siebie, że potrafi być bardzo ciężkostrawna. oszczędny, wymowny język bazuje na poetyce, która nie urzeka, a przyprawia o dreszcze. ma się ochotę uderzyć tą książką o ścianę i wyć w niebo głosy. ale posiada przy tym niesamowicie urzekające zakończenie, które zakrawa o mój ulubiony motyw female rage. piękna dokumentacja kobiety nędzy na skraju załamania nerwowego.
urzeka mnie w szczególności, że wśród zagubienia i poplątania, główna autorka odnajduje siebie. kryzys stanowi jej uzdrowienie, dno sięga nowego stadium przeżywania. wyższego ja. ładna oszczędność w środkach zawiera dobitny, doskonale bolesny przekaz. lubię to.
urzeka mnie w szczególności, że wśród zagubienia i poplątania, główna autorka odnajduje siebie. kryzys stanowi jej uzdrowienie, dno sięga nowego stadium przeżywania. wyższego ja. ładna oszczędność w środkach zawiera dobitny, doskonale bolesny przekaz. lubię to.
Read
March 20, 2025«¿Qué hace que una relación sea especial? Hablar por teléfono cada noche antes de dormir, salir los fines de semana, ir al cine, felicitarnos los cumpleaños y, si todo va bien, presentar a los padres en la graduación. Pensar en el otro cuando sales de fiesta o cuando ves una película porno y, poco a poco, ir comprendiendo los estándares del mundo a través de él».
July 23, 2025
Przeczytanie tej książki było jak dostanie cegłą z napisem "rzeczywistość" w twarz. Panuje w niej naprawdę depresyjny nastrój, a sytuacja głównej bohaterki składnia do wielu egzystencjalnych pytań. Pojawiło się także kilka metaforycznych wstawek, które można interpretować na wiele sposobów, jednak są one w większym stopniu przedstawieniem jakichś wewnętrznych stanów i przemyśleć postaci niż oderwanych od rzeczywistości wydarzeń.
Na pewno wrócę do tej książki chociażby po to, żeby zastanowić się nad niektórymi symbolami i przeanalizować ją z perspektywy czytelnika, który wie, jak zakończy się ta historia.
Na pewno wrócę do tej książki chociażby po to, żeby zastanowić się nad niektórymi symbolami i przeanalizować ją z perspektywy czytelnika, który wie, jak zakończy się ta historia.
August 1, 2023
Lubię książki tego typu. Nie do końca zrozumiałe, trochę bez konkretnej fabuły, skomplikowane.
Jednak tutaj mi coś nie zagrało. Wiem co osoba autorska miała na myśli pisząc tę historię, ale kompletnie nie potrafiłam tego poczuć. Ciężko ją zinterpretować. Nie jest to pozycja dla wszystkich.
Bardzo niezręcznie mi się ją czytało i czułam, że atmosfera w niej jest bardzo parna.
Ostatecznie doszłam do wniosku, że mi się po prostu nie podobała.
Jednak tutaj mi coś nie zagrało. Wiem co osoba autorska miała na myśli pisząc tę historię, ale kompletnie nie potrafiłam tego poczuć. Ciężko ją zinterpretować. Nie jest to pozycja dla wszystkich.
Bardzo niezręcznie mi się ją czytało i czułam, że atmosfera w niej jest bardzo parna.
Ostatecznie doszłam do wniosku, że mi się po prostu nie podobała.
August 21, 2020
' I think my family is just a random collection of people I knew long ago,' says the narrator, an unnamed 24 year old. You know she is tired. She herself says so. Her actions depict so. The brilliance of this novel lies in how strange it is. Especially the ending. How much do I love Bae Suah for the way she connects with me as a reader!
July 31, 2023
Opowieść - impresja, niepokojąca, dziwna. W tym literackim drobiazgu nie dzieje się nic i dzieje się wszystko. Bezimienna narratorka z jednej strony wypełnia zadania wynikające z pozycji społecznej, wieku, płci, zobowiązań, z drugiej wydaje się martwa w środku i pogodzona z tym stanem.
Displaying 1 - 30 of 532 reviews