The Life of Galileo (Library Edition Audio CDs)

by Bertolt Brecht, David Hare (Translator)

Straight from London's National Theatre to L.A. Theatre Works! Unrelenting in his search for simple truth Galileo Galilei shatters beliefs held sacred for two thousand years. But, under threat of torture by the Holy Inquisition, his scientific and personal integrity are put to the test as he argues for his very life in a passionate debate over science, politics, religion and ethics that resonates to this day. This American premier translated by David Hare and Directed by Martin Jarvis stars Stacy Keach and features an interview with Dr. EC Krupp Director of the Griffith Observatory.

Genres: Plays, Classics, Drama, Fiction, Theatre, German Literature, School

2 pages, Audio CD

First published September 9, 1943

About the author

Eugen Berthold Friedrich Brecht was a German poet, playwright, and theatre director. A seminal theatre practitioner of the twentieth century, Brecht made equally significant contributions to dramaturgy and theatrical production, the latter particularly through the seismic impact of the tours undertaken by the Berliner Ensemble—the post-war theatre company operated by Brecht and his wife and long-time collaborator, the actress Helene Weigel—with its internationally acclaimed productions.

From his late twenties Brecht remained a life-long committed Marxist who, in developing the combined theory and practice of his 'epic theatre', synthesized and extended the experiments of Piscator and Meyerhold to explore the theatre as a forum for political ideas and the creation of a critical aesthetics of dialectical materialism. Brecht's modernist concern with drama-as-a-medium led to his refinement of the 'epic form' of the drama (which constitutes that medium's rendering of 'autonomization' or the 'non-organic work of art'—related in kind to the strategy of divergent chapters in Joyce's novel Ulysses, to Eisenstein's evolution of a constructivist 'montage' in the cinema, and to Picasso's introduction of cubist 'collage' in the visual arts). In contrast to many other avant-garde approaches, however, Brecht had no desire to destroy art as an institution; rather, he hoped to 're-function' the apparatus of theatrical production to a new social use. In this regard he was a vital participant in the aesthetic debates of his era—particularly over the 'high art/popular culture' dichotomy—vying with the likes of Adorno, Lukács, Bloch, and developing a close friendship with Benjamin. Brechtian theatre articulated popular themes and forms with avant-garde formal experimentation to create a modernist realism that stood in sharp contrast both to its psychological and socialist varieties. "Brecht's work is the most important and original in European drama since Ibsen and Strindberg," Raymond Williams argues, while Peter Bürger insists that he is "the most important materialist writer of our time."

As Jameson among others has stressed, "Brecht is also ‘Brecht’"—collective and collaborative working methods were inherent to his approach. This 'Brecht' was a collective subject that "certainly seemed to have a distinctive style (the one we now call 'Brechtian') but was no longer personal in the bourgeois or individualistic sense." During the course of his career, Brecht sustained many long-lasting creative relationships with other writers, composers, scenographers, directors, dramaturgs and actors; the list includes: Elisabeth Hauptmann, Margarete Steffin, Ruth Berlau, Slatan Dudow, Kurt Weill, Hanns Eisler, Paul Dessau, Caspar Neher, Teo Otto, Karl von Appen, Ernst Busch, Lotte Lenya, Peter Lorre, Therese Giehse, Angelika Hurwicz, and Helene Weigel herself. This is "theatre as collective experiment [...] as something radically different from theatre as expression or as experience."

There are few areas of modern theatrical culture that have not felt the impact or influence of Brecht's ideas and practices; dramatists and directors in whom one may trace a clear Brechtian legacy include: Dario Fo, Augusto Boal, Joan Littlewood, Peter Brook, Peter Weiss, Heiner Müller, Pina Bausch, Tony Kushner and Caryl Churchill. In addition to the theatre, Brechtian theories and techniques have exerted considerable sway over certain strands of film theory and cinematic practice; Brecht's influence may be detected in the films of Joseph Losey, Jean-Luc Godard, Lindsay Anderson, Rainer Werner Fassbinder, Nagisa Oshima, Ritwik Ghatak, Lars von Trier, Jan Bucquoy and Hal Hartley.

During the war years, Brecht became a prominent writer of the Exilliteratur. He expressed his opposition to the National Socialist and Fascist movements in his most famous plays.

Reviews

[Lisa · Rating 5 out of 5]

"Unhappy the land where heroes are needed."

History and literature studies have a natural connecting point in the human need for heroic action and (self-)sacrifice. Reading novelists, historians and poets who experienced the first and second world war first-hand, I slowly came to the conclusion that heroism itself is a flaw in human culture which rarely brings any benefits, but often creates suffering on a big scale, as heroes can be made instruments for dogma and set up as "martyrs" for a cause. And "causes", unfortunately, more often than not include violence and death.

How to live for freedom, truth and plurality of opinions if the majority of your community doesn't embrace your liberal curiosity, but believes in one single truth which needs to be protected at any cost?

That is the question Galileo has to ask himself, and the question Brecht raised by choosing the topic during the darkest years of German oppression.

Galileo is not a hero.

He is not a religious martyr.

He is not a perfect human being.

He is independent, intelligent, inquisitive and inwardly free. He is interested in truth, but not in sacrifice to protect his truth from the institutionalised stupidity of his era, symbolised by the Inquisition and its pathetic struggle to keep the Bible an artificial authority in a world that increasingly builds on scientific facts and knowledge.

Why does he recant? The question is not entirely answered, and there might not even be a straight forward answer to it. Brecht's Galileo claims that he is afraid of physical pain. And there is nothing shameful in that. Why suffer because of a doctrine which you know to be wrong? Whether Galileo is tortured or not, the world keeps moving. Eppure si muove, as he probably didn't really say.

Being a scientist does not mean being a fanatic. You do not have to die to prove you are right. The experiments you conduct can be carried out again, with the same results - if your theory is correct. That is the main difference between ideology and science: the latter does not need heroes, because it can prove its point with reasonable, non-violent arguments and facts.

Why is Galileo so unhappy then?

Apart from being a scientist, he is also a human being living in an oppressive society, and with knowledge, you also acquire responsibility. As a teacher, you turn into a role model - not only for your subject, but for a recommendable behaviour within your community. And this is where he feels he has failed in the end. He should have made a point, stood up for his values and his discoveries, to set the stage for a future without oppressive ignorance in power. He didn't do that, and therefore he is unhappy.

I still believe martyrdom is wrong.

You won't win against dogma by using their means and their rhetoric, thus turning into the evil you want to fight. The only way to change the world is by educating the next generation NOT to believe in the ol' lie "dulce et decorum est pro patria mori", NOT to believe in having to "win" arguments against others, NOT to believe that there is only one solution to the great questions of humanity, NOT to believe that some people have the right to impose their worldview on others, NOT to believe that some people have more rights than others, NOT to believe that some people are entitled to privileges based on faith, looks, gender or other superficial distinctions.

Education, in short.

Galileo taught that torture is wrong by choosing not to suffer it. What he gained was more time to think and study and live. Inner emigration and civil disobedience are better means to fight oppression than violence, which always has a terror aspect.

I could go on and on about this play, which left me shaken and confused all three times I read it (in high school, with my students, and on my own). Like Brecht's Galileo, I seem to change my mind on the "right" behaviour all the time, favouring different solutions depending on the changing political climate.

Maybe we sometimes have to be heroes. But it should not be a career.

[Agir(آگِر) · Rating 5 out of 5]

گالیله: کسی که حقیقت را نمی داند "ابله" است. اما کسی که حقیقت را می داند و آن را انکار می کند "تبهکار" است



داستانی درباره تهدید و مهجور کردن دانایی
تا همچنان تحجر حکمفرمایی کند
و مردم در ظلم و فقر زندگی کنند و زورمندان قوی تر از گذشته شوند
و اسم این را گذاشته بودند نظم، نظم عالی یا به قول علمای مذهبی این است قانون جاویدان

اما چرا نظم در این سرزمین، منحصر به نظم در جیب خالی است و ضرورت. فقط ضرورت در کار کردن تا پای مرگ...دوست عزیز فضیلت به فقر نچسبیده است

گالیله را مجبور به سکوت می کنند و انکار حقیقتی که خود به اثبات رسانده؛
اما او تبهکار نیست. فلسفه فکری او چیز دیگریست
او می داند جامعه نیاز به قهرمان ندارد، بیش از هرچیز به آگاهی نیاز دارد

آندره‌آ: بدبخت، ملتی که قهرمان ندارد
.گالیله: نه! بدبخت ملتی که نیاز به قهرمان دارد
نبرد زن خانه دار رومی برای نان به علت اعتقاد به خرافات محکوم به شکست ابدی است. بشریت پیوسته در مه فریبنده خرافات و سخنان کهنه می لغزد و به دلیل عدم بهره برداری از نیروهایش، قوایش کاملا می گندد و به شکوفایی نمی رسد

به همین خاطر است که او تا پایان عمرش از تحقیق دست بر نمی دارد
حتی در تبعید و تحت نظر کلیسا هم، کتاب دیگری در مورد علم می نویسد
به انسان اعتقاد دارم، من به عقل انسان اعتقاد دارم. بدون داشتن چنین اعتقادی، دیگر نیرویی جهت برخاستن از تختخواب در صبح نخواهم داشت

گالیله به یک چیز بیشتر از همه ایمان دارد
هرچه پیش آید و بشود، در آخر پیروزی با علم و حقیقت است

دیروز می گوید: از ازل به همین گونه بوده ام
امروز می گوید: اما اگر خوب نباشی، باید بروی


کلیسا، فقط گالیله را بخاطر رد نظریات کهنه ارسطو به مرگ تهدید نکرد. گالیله هیچ حرفی بر ضد کلیسا نزده بود اما حقیقتی که با دوربینش به اثبات رساند، تیشه بر ریشه عقایدی هزارساله می زد و پایه های کلیسا را می لرزاند


کاردینال باربرینی: چه هولناک! یعنی خدا پیش از تالیف کتاب مقدس، به اندازه کافی ستاره شناسی نخوانده است؟
کاردینال بلارمین: براستی آیا این برای شما(گالیله) هم مسلم نیست که خالق درباره آنچه آفریده، بیش از مخلوق خود می داند؟
یک کشیش بسیار لاغر: [با انجیلی گشوده جلوی صحنه می آید با تعجب انگشت روی آیه ای می گذارد] اینجا چه نوشته است؟ «ای خورشید بر فراز جبعون بایست. ای ماه بر فراز دره آیالون بمان!» طبق اظهار نظر این مـلحــدیــن که می گویند خورشید حرکت نمی کند، چگونه امکان دارد که بایستد؟ یعنی کتاب مقدس دروغ می گوید؟



:اگر کشیش ها و دانشمندان وابسته به کلیسا، این چنین دلقک بازی در می آورند

یک کشیش: [ادا در می آورد] سرم گیج می رود. زمین خیلی سریع می چرخد. پروفسور اجازه می فرمایید به شما تکیه کنم
دانشمند: [همکاری می کند] باز هم امروز این پیر فرتوت مست کرده است
کشیش: نگه دار! نگه دار! ما داریم واژگون می شویم! با توام نگه دار
دانشمند دومی: سیاره زهره کاملا کج شده. کمک! من فقط نصفی از پشتش را می بینم

دلیل آن فقط یک چیز است؛ چون اگر کلیسا نباشد آنها و زورمندان قدرت و ثروتشان را از دست خواهند داد
یعنی همان هایی که به زمین فرمان می دهند ساکن بماند، تا قصرهایشان سرنگون نشود. آنهایی که اگر پاپ مردم را لگدمال کند، پاهایش را خواهند بوسید

کشف گالیله بسیار مهمتر از یک کشف علمی بود و جهان بسیار بزرگتر از آن بود که تصور می شد و اصلا هم گرد زمین نمی گشت. دیگر انسان ها نمی توانستد خود را اشرف مخلوقات بدانند و مهمترین چیز آنکه، در چنین جهانی پاپ ها و اسقفها و حتی کاردینال ها گم می شوند
این موضوع باعث شد که هستی یک شبه مرکزیتش را از دست بدهد و صبح فردا بی شمار مرکز خواهد داشت. به گونه‌ای که دیگر هر فردی را به شخصه می توان مرکز عالم در نظر گرفت در عین حال که هیچ کس را نمی توان مرکز واقعی آن دانست. گویی به یکباره دنیا بسیار بزرگ شده است



بخاطر همین است که می توان اثبات گالیله را از رویدادهای خیلی مهم و یکی از پایه های اساسی تاریخ روشنگری دانست. تحول فکری بزرگی در بین مردم ایجاد شد. آنان متوجه نکته بزرگی شدند
چرا زمین را در مرکز جهان قرار می دهند؟ موضوع سیارات در میان نیست، موضوع دهقانان در میانست. شاهزاده ها ، کشیش ها و مالکان بزرگ، جمع کثیری از مردم را پشت پرده ای از خرافات و حرفهای پوشیده نگه داشته اند. پرده ای که دسیسه های آنها را در خود پنهان می کند. فقر عموم مردم به قدمت عمر کوهها می رسد و از بالای منابر فتوی می دهند که فقر به مانند کوه پابرجاست. شک، این هنر جدید ما خیل عظیمی را تلسکوپ را از دستمان گرفتند و آن را روی کسانی که دردها و مشقات خود را از آنان می داشتند، میزان کردند


مردم جسارت به خرج می دهند و نمایش هایی در تمسخر اعتقادات کلیسا برگزار می کنند

وقتی قادر مطلق آفرینش را به پایان برد
:خورشید را فراخواند و فرمان داد
چراغ خویش دور زمین بگرداند
.چون خدمتکاری مطیع و مودب
چرا که می خواست هر چیز
.مدام دور چیزی بچرخد که برتر از اوست
و آنوقت چرخش آغاز کردند
سبکتر به گرد سنگین تر
عقبتر به گرد جلوتر
همانگونه که در آسمانها و زمین بود
به دور پاپ، کاردینال ها طواف کردند
به دور کاردینال ها، اسقف‌ها طواف کردند
به دور کشیشان، حکام طواف کردند
به دور حکام، صنعتگران طواف کردند
به دور صنعتگران، خادمان طواف کردند
به دور خادمان، سگها، مرغها و گدایان طواف کردند
شما ای نیک مردمان، این است نظم، نظم عالی یا به قول علمای مذهبی این است قانون جاویدان. اما شما نیک مردمان، شما بگویید، بعد چه پیش امد؟

دکتر گالیله بپا خاست، کتاب مقدس را دور انداخت و دوربینش را میزان کرد و به جهان پهناور نظر انداخت
به خورشید گفت: بایست
!به کائنات گفت: به نحو دیگر بچرخ

از این پس مرد دهقان ارباب بی شرم را
اردنگی می زند
زن دهقان، سهم شیر کشیش را
به کودکان خود می دهد
گودک سرودخوان به کلیسا نیم رود دیگر
شاگرد در تختخوابش می ماند

:براستی سوگند
«کیست که نخواهد ارباب خود باشد؟»
.بپا خیزید و معلومات ناچیز خود را روی هم بریزید
و بیاموزید از دکتر گالیله نیک سیرت
الفبای خوشبختی در کره خاکی را
.انسان مطیع همیشه مجبور به زانو زدن است
«کیست که نخواهد ارباب خود باشد؟»


:در مورد نویسنده

برتولت برشت نویسنده ای متعهد است و به هنر برای هنر باور چندانی ندارد و هنرش را برای خدمت به انسانها بکار می برد. در این جملات کتاب، فلسفه فکری او کاملا مشهود است: اگر ما از مردم روی گردانیم، ب��ز هم نام دانشمند خواهیم داشت؟
برشت حرف های زیادی برای گفتن دارد که چیزهای زیادی می توان از ایشان آموخت

ریویو رو با یکی از گفتگوهای جالب گالیله با شاگردش آندره‌آ به پایان می برم

آندره‌آ: اما من هر روز با چشم خودم می بینم که خورشید، صبح یکجا و بعدازظهر در جای دیگری است. پس خورشید نمی تواند ثابت باشد. هرگز و به هیچ وجه
گالیله: می بینی! چه می بینی؟ تو هیچی نمی بینی. تو فقط نگاه می کنی؟ نگاه کردن و دیدن دو چیزند

[Nazanin · Rating 4 out of 5]

کتاب شرح دلپذیری است از آنچه بر گالیله گذشت تا دو عدسی کوچک را آیینه ای کند برای نشان دادن وارونگی باورها
برای نجات دادن آسمان و اقمارش از سنگینی آوار عقاید غبار گرفته

همه کم و بیش، خلاصه ای از ماجرای گالیله شنیدیم یا خواندیم و می دانیم که او در زمان خود چه کرد و سپس زمانه با او چه کرد

به نظرم برتولت برشت به زیبایی تلاش گالیله را، از دیدگاه هنری خود، طرح می زند

اثر، زیاده گویی ندارد و آرام و موقر، بی تکلف وارد ماجرا می شود: مواجهه ای روشن با حقیقت و بعد تقلا! برای اثبات حقیقت

آنجا که او آسمان را با همه شکوهش، از میان دو شیشه نازک، به زمین پیوند زد تا مگر رقص دلبرانه اقمار، شوری در خاموشی خسته و غبار گرفته محافل زمانه اش به پا کند ...


کتاب خوش خوان و جمع و جور بود
دوستش داشتم

[Riku Sayuj · Rating 5 out of 5]

The play explores the pivotal moment in human history, at least in western history, when man confronts for the first time the proof that his conceptions of truth were entirely wrong.

Galileo comes alive as a larger than life genius from the pages, full of witticisms and blustering energy. Even his betrayal of his own science tends to be easily forgiven by the audience because he is such a genial revolutionary.

More than the drama of science standing up to the bully called religion, I liked the instances of Marxism creeping into the play. In the discussions about Latin and how writing science in English will spell doom to the nobility, we get a sense that the real danger that Galileo represented was not just contradictory new knowledge but that the knowledge was suddenly out in the public realm. Galileo had to die because he was not just an academician, he was a new kind of preacher - a preacher of logic.

These instances are woven into the grander drama with small scenes of Galileo ranting about professors having to teach all seven days and having not "time for research and about "knowledge as commodity", these are the scenes that to me made this a play of our times.

The true gist of the play comes out in the penultimate scene. I would like to put some of it here so that even if someone does not have the patience to read the play, they can still get the spirit of its core argument. This occurs immediately after Andrei discovers that Galileo has been working on a scientific treatise even during his imprisonment:

GALILEO: I had to do something with my time.
ANDREA: This will found a new science of physics.
GALILEO: Stuff it under your coat.
ANDREA: And we thought you had become a renegade! My voice was raised loudest against you!
GALILEO: And quite right, too. I taught you science and I denied the truth.
ANDREA: This changes everything, everything.
GALILEO: Yes?
ANDREA: You concealed the truth. From the enemy. Even in the field of ethics you were a thousand years ahead of us.
GALILEO: Explain that, Andrea.
ANDREA: In common with the man in the street, we said: he will die, but he will never recant. You came back: I have recanted, but I shall live. Your hands are tainted, we said. You say: better tainted than empty.
GALILEO: Better tainted than empty. Sounds realistic. Sounds like me. New science, new ethics.
ANDREA: I of all people ought to have known. I was eleven years old when you sold another man’s telescope to the Venetian Senate. And I saw you make immortal use of that instrument. Your friends shook their heads when you bowed before a child in Florence, but science caught the public fancy. You always laughed at our heroes. “People that suffer bore me,’ you said. ‘Misfortune comes from insufficient foresight.’ And: Taking obstacles into account, the shortest line between two points may be a crooked one.”
GALILEO: I recollect.
ANDREA: Then, in 1633, when it suited you to retract a popular point in your teachings, I should have known that you were only withdrawing from a hopeless political squabble in order to be able to carry on with your real business of science.
GALILEO: Which consists in ...
ANDREA: . . . The study of the properties of motion, mother of machines, which will make the earth so inhabitable that heaven can be demolished.
GALILEO : Aha.
ANDREA: You thereby gained the leisure to write a scientific work which only you could write. Had you ended in a halo of flames at the stake, the others would have been the victors.
GALILEO: They are the victors. And there is no scientific work which only one man can write.
ANDREA: Then why did you recant?
GALILEO: I recanted because I was afraid of physical pain.
ANDREA: No!
GALILEO: I was shown the instruments.
ANDREA: So there was no plan?
GALILEO: There was none.

Definitely a play worth reading, not for a scientific or historic perspective but for a picture of how reason and logic broke free from dogma and of how one man made the whole world tremble by unfolding a telescope!

It is indeed a marvelous portrait of intellectual betrayal. The angry impotence of a man who realizes that he is ethically unequipped to deal with the consequences of his own genius.

[Kalliope · Rating 4 out of 5]

Recently I attended a production of this play translated into Spanish and adapted in a striking way. The vague notions I have of Brecht’s idea of the theatre, the Epic theatre, did not seem to be staged in this performance. There was no Verfremdung. On the contrary, the theatre hall had been transformed and the stage was in the middle and had a circular platform that rotated, and we the audience were siting around it. Various lights and shadows and images were projected onto its floor-screen. A presentation entirely fitting to the cosmological concerns of the play, but which seemed to incorporate the audience by bringing it in, an effect reinforced by having the characters also walk outside the stage proper.



Another modification was that Bertolt Brecht himself appeared on the scene. I mean an actor playing Brecht, of course. He arrives at the beginning to supervise a Spanish troupe that is going to perform his play. The simultaneous dialogue in German and Spanish created a somewhat comical scene, which again had the opposite effect from Verfremdung. Or may be that is what Brecht wanted, since his objective was that the audience would never forget that they were assisting to a representation and not witnessing reality itself.

The character playing Brecht then decided to play Galileo himself.

The production maintained the musical ingredient, originally by Hanns Eisler, but I cannot vouch whether that was the version I heard. We had a singer with a wide voice range of voices, since he could move from a high baritone to a counter-tenor pitch. The incidental music was very effective and helped to set the different moods as the play unfolded.

As the stage, apart from the images screened on the floor was rather sparse, another remarkable invention to suggest an Italian setting was when various actors suddenly froze and posed as various well known figures around the circled stage. Most of them were by Michael Angelo, his David, Moses, Pietà, but there was also the Roman Boy with the Thorn.



After attending the performance, I read the play and it is then that I recognized more of the Epic theatre aims of Brecht. Instead of acts, he has fifteen frames and there are few stage indications. The play lets itself be comfortably read, like an epic.

And of course, one could make a parallel between the story of Galileo during the last years of his life, when he was confronted by the (Catholic) authorities, to the one that Brecht had to endure during his exiled years in the US, when he was associated with Communism. Brecht left the country; Galileo suffered house arrest.


******

Performance at the Valle-Inclán theatre, in Madrid.

[Ehsan'Shokraie' · Rating 5 out of 5]

'بدبخت ملتی که قهرمان ندارد'

گالیله..زندگی ای در جدال کهنه و نو..و چه زندگی ایست برای افرادی مثل کوپرنیک و گالیله که pioneer بشربوده اند..میلیون ها انسان بر این کره زیسته اند..تا که روزی کوپرنیک چشمانش به حقیقت انچه هست گشوده شود..وگالیله" سفر"ی را دنبال می کند تا "به انتهای شب"..سفر ی که تنها با صبح حقیقت پایان میابد.و در نهایت تکه ای تاریکی یک صبح روشن را تیره نخواهد کرد..

'نه!بدبخت ملتی که به قهرمان نیاز دارد'

[فؤاد · Rating 3 out of 5]

بخشی از نامۀ گالیله به دوشس کریستینا
نوشته شده به سال ۱۶۱۵

چند سال پیش، همان گونه که علیا حضرت بهتر می‌دانند، کشف کردم که در آسمان‌ها چیزهای بسیاری وجود دارند که پیش از دوران ما هنوز دیده نشده بودند. تازگی این چیزها، و همچنین تضاد این چیزهای تازه با اندیشه‌های فیزیکی قدیمی، باعث خشم دیگران علیه من شد - انگار که من این چیزها را با دستان خودم در آسمان قرارداده‌ام تا طبیعت را خشمگین سازم و در علم تغییری ایجاد کنم! آن‌ها با دلبستگی فراوان به باورهای خود به جای دلبستگی به حقیقت، به دنبال انکار و تکذیب وجود این چیزهای جدید هستند و برای نیل به این مقصود، اتهامات بسیاری را به سمت من نشانه گرفته‌اند و نوشته‌های بی‌شماری را منتشر ساخته‌اند که سرشار از استدلال‌های بیهوده و پوچ است و ادعا کرده‌اند که این استدلال ها را از متن انجیل برداشت کرده‌اند.

اما من فکر می‌کنم که هرگاه انجیل بخواهد در خصوص فیزیک سخنی بگوید، از قانونی پیروی می‌کند که بر مبنای آن باید از سردرگم کردن اذهان مردم خودداری شود، چرا که باعث می‌شود آن‌ها نسبت به رمز و رازهای والاتر نیز نافرمانی کنند. بنابراین انجیل کلام و گفتار خود را تا سطح فهم عموم انسان‌ها تنزّل داده و به  طور آشکار برخی ویژگی‌هایی را به خود خدا نسبت داده است که از جوهرۀ او بسیار دور هستند (و یا حتّی با آن در تضادند). بنابراین چه کسی می‌تواند این اصل را کنار بگذارد و هنگام سخن گفتن راجع به زمین، خورشید و یا دیگر آفریده‌ها، ادعا کند که باید انجیل را تحت‌اللفظی فهم کرد؟ مخصوصاً با در نظر گرفتن این حقیقت که هدف اصلی متون مقدس، به هیچ وجه آموزش قوانین فیزیکی نبوده، بلکه عبودیت خدا و رستگاری انسان‌ها هدف اصلی این متون است. هدف روح القدس این است که چگونگی رفتن یک شخص به بهشت و یا دور افتادن او از بهشت را به ما آموزش دهد [نه قوانین فیزیکی را، همچون چرخش زمین به دور خورشید یا برعکس].

با این جمع‌بندی، فکر می‌کنم نباید مباحث مربوط به مسائل فیزیکی را از دستورات و متون مقدس شروع کنیم، بلکه باید به سراغ تجربیات حسی و برهان‌های ضروری برویم.

[Salamon · Rating 5 out of 5]

"این را از من بشنوید: آنکه حقیقت را نمی‌داند فقط بی‌شعور است، اما آنکه حقیقت را می‌داند و آن را دروغ می‌نامد، تبه��ار است..."  

زندگی گالیله

_______________________________________________
از کجا شروع کنم این داستان شیفتگی رو؟ شاید از اولش ولی خیلی خلاصه. مدتی بود که میخواستم چیزی از برشت بخونم، خیلی دلیلی براش نداشتم ولی حس میکردم زمانش رسیده. خلاصه تو آخرین لیست خرید کتابم چنتا نمایشنامه‌ی کوتاه از برشت رو گنجوندم. توضیح مهم اینکه بین این نمایشنامه‌ها "زندگی گالیله" هم بود، البته با ترجمه‌ی آقای سمندریان. همون روزی که میخواستم سفارش بدم با دوست عزیزم مجید در مورد برشت حرف می‌زدیم که اشاره کرد "زندگی گالیله" رو البته با ترجمه‌ی عبدالرحیم احمدی سال‌ها پیش هدیه گرفته ولی هیچوقت نخوندتش. جهت صرفه‌جویی ازش خواهش کردم کتاب رو به من قرض بده و بعدش نسخه‌ی آقای سمندریان رو از لیست حذف کردم.

اما نشانه‌ی زودرس شیفتگی دیوانه‌وار و شاید بیمارگونه‌ی من به نوشته‌های برشت که از اواسط مقدمه (هنوز حتی نزدیک متن اصلی نشده بودم) خودش رو نشون داد این بود که به سرعت مشغول جمع‌آوری آثار برشت شدم و در این لحظه میتونم بگم که اکثر آثار ترجمه‌شدش رو در دسترس دارم.

به نظرم هر نابغه‌ای نیاز به معرفی شایسته داره وگرنه به سرعت و به صورت گسترده شناخته نمیشه. کاری که عبدالرحیم احمدی عزیز در این مقدمه‌ی نسبتا مفصل ۱۱۷ صفحه‌ای (بیشتر از یک‌سوم حجم کل کتاب) انجام داده رو توضیح من نمیتونه به‌خوبی توصیف کنه چرا که از نظر حقیر ارزشی همسنگ نوشته‌ی برشت داره. فقط بگم که مقدمه خودش شامل شش فصله و در این شش فصل تعدادی از آثار برشت از چندین جهت بررسی میشن. این بررسی بسیار نکته‌بینانه و موشکافانه و در عین‌حال جذاب و تفکربرانگیزه. همچنین در مقدمه به صورت خلاصه با مفهوم و چگونگی "تئاتر حماسی" آشنا میشیم. و اما "تئاتر حماسی" چیست؟ مخلوقِ انقلابی برشت است که در مقابل "تئاتر دراماتیک" برمی‌خیزد و ارزش‌ها و روش‌های آن را نقد می‌کند. در بخشی از مقدمه به نقل از برشت و در مذمت نوع هدف‌قرار‌دادنِ مخاطب در تئاتر دراماتیک ارسطویی می‌خوانیم:

"دور و بر ما نیمرخ‌های بی‌حرکت و ساکن، در حالتی عجیب فرورفته‌اند. گویی همه‌ی این تماشاگران عضلات خود را با تلاشی شدید در هم می‌کشند، یا خود را به دست رخوت و بی‌توانی کامل می‌سپارند. هیچ رابطه‌ای بین آنان وجود ندارد، گویی مجمعی است از خفتگان که خواب‌های آشفته می‌بینند...نگاه نمی‌کنند، با چشم می‌آشامند... نمی‌شنوند، با گوش جذب می‌کنند..."

برشت بر این اساس معتقد است که به جای احساس، عقل تماشاگر باید هدف گرفته شود. بنابراین فرمی را به جامعه‌ی تئاتر زمان خود معرفی می‌کند تا ابزار اجرای این نگاه نو باشد. البته این که گفتم، تنها بخشی از ماجراست.

تا اینجا از هنر مترجم و فرم نوی برشت گفتم. اما درونمایه‌‌ها و دستمایه‌های نویسنده چه را شامل می‌شود؟
دوگانه‌های سخت اخلاقی، شورش در برابر حکومت کهنگی، ظلم زورمندان و همراهی ستمدیدگان، فلسفه‌ی فضیلت، استحاله‌ی انسان و نقش خودش در آن، انتخاب و آزادی، زشتی و بیهودگیِ درهم‌تنیدگی نیکی و بدی و ...
همه‌ی این مفاهیم در قالبِ داستان‌های زیرکانه و گاه رندانه‌ای نه صرفا به نمایش بلکه به قضاوت مخاطب گذاشته میشن.

پ.ن۱: من شخصا نه بر اثر مطالعه‌ی عمیق در تئوری کمونیست‌ها، بلکه با توجه به مطالعه‌ی نسبی نتایج و عملکردشون در قرن بیستم نسبت بهشون بسیار بدبینم. با این‌حال این که برشت طرفدار کمونیست‌هاست مانع نمیشه از نثر و نظم قدرتمندش چشم بپوشم.

پ.ن۲: بخشی از بریده‌های زیر از مقدمه‌ی مترجم برداشته شده و صرفا شامل نوشته‌های برشت نیست. در ضمن پیشنهاد میکنم در صورت تمایل این کتاب رو با ترجمه‌ی عبدالرحیم احمدی و از نشر نیلوفر تهیه کنید چرا که ظاهرا همین ترجمه با اشکالات مختلف و بدون اجازه در جاهای مختلف به چاپ رسیده.



_______________________________________________

بریده‌هایی از کتاب



"در نظر برشت تمثیل و افسانه، وسایلی است برای بازنمودن عادیات بس شگفت‌ زندگیمان که عادت شگفتیشان را زائل کرده است، به آن‌ها خو گرفته‌ايم؛ هر روز تکرار می‌شوند و هرگز حیرتمان را برنمی‌انگیزند. اما همین که با حیله‌ی تمثیل و افسانه از ما دور شدند و فاصله گرفتند، شگفت‌زده می‌شویم و غرابتشان را حس می‌کنیم. تبدیل شدن فرد عادی آلمانی به ابزار جنگ و آدم‌کشی هیتلر، برای مردم آلمان عادی جلوه می‌کرد. کم‌کم چنان به آن خو گرفته بودند که هیچ شگفتی در آن‌ها برنمی‌انگیخت. اما تبدیل گالی‌گی، دلال ایرلندی، در مرز تبت به سرباز خون‌آشام سپاه انگلیس، عجیب می‌نمود و می‌توانست چشم تماشاگر را به عادیات هولناک زندگی روزمره بگشاید."

"در دستگاهی که شما ساخته‌اید
نیکی استثنایی است...
بدبخت آن‌که چهره‌ای مهربان دارد؛
بگیرید و ببندش بکشید: می‌خواهد به همنوعش کمک کند؛
پیش پایت از تشنگی جان می‌دهند، چشم ببند؛
کنارت می‌نالند، گوش‌هایت را بگیر؛
ترا به یاری می‌خوانند، پا پیش مگذار...
بدبخت آن‌که دلش به رحم آید."

《بخشی از نمایشنامه‌ی استثنا و قاعده》


"ما نیازی به گردباد نداریم
ما نیازی به طوفان نداریم
کارهای وحشتباری که تندبادها و طوفان‌ها می توانند
ما خود می‌توانیم...
گردباد سهمگین است
و طوفان سهمگین‌تر
اما هیچ چیزی سهمگین‌تر از انسان نیست‌."

"حالا به روشنی می‌بینم: وقتی به این شهر آمدم تا با پول خود لذت بخرم، حکم مرگ خود را امضاء کردم... روی این صندلی نشسته‌ام و هیچوقت زندگی نکرده‌ام. این من بودم که گفت: هر کس باید چاقویش را به دست بگیرد و سهم شیرینی خود را ببرد. اما شیرینی گندیده بود! این شادی که خریدم شادی نبود، و این آزادی که با پول به دست آوردم آزادی نبود. خورده‌ام و هرگز سیر نشده‌ام؛ آشامیده‌ام و تشنه‌تر شده‌ام پس یک لیوان آب به من بدهید!"

《بخشی از نمایشنامه‌ی عظمت و انحطاط شهر ماهاگونی 》


"این چه سلامت نفسی است که در دوره‌ی بدترین ستم‌ها و خونریزی‌ها، آدم سرش را توی لاک خودش بکند و《شرافتمندانه》پول در بیاورد؟ بخواهد یا نخواهد در این خونریزی و در این ستم شریک است. جواب سرجوخه روشن است:《جنگ نان‌آور توست، این را خودت گفتی، خوب دیگر، تا سرباز نباشد جنگ نیست... جنگ کس و کار ترا پروار می‌کند، و در عوض از تو چه می‌گیرد؟ هیچ.》اما نمی‌شود این بازی را تا ابد ادامه داد."

"هر چند جنگ نوعی سوداگری است برای سوداگران، و وسیله‌ی جهانگشایی و نام‌آوری برای سرداران، و بلا و بدبختی برای مردم، اما به نیروی آن‌هاست که برپایش می‌دارند و به جامه‌ی فضیلت و افتخار می‌آرایندش. سرجوخه می‌گوید که جنگ پدیدآورنده‌ی نظم و اخلاق است. و فرماندهان از سربازان فضیلت‌هایی چون شجاعت، از جان گذشتگی، زورمندی، زیرکی و وفاداری می‌خواهند. اما همه‌ی این‌ها نشانه‌ی آن است که یک جای کار می‌لنگد. هر جا به فضیلت‌های بزرگ نیاز باشد، فسادی در کار است."

"...نیک می‌دانیم که
کینه بر ضد دنائت و پستی نیز
چهره‌ی ما را زشت می‌کند
خشم بر ضد بیدادگری نیز
صدایمان را خشن می‌کند.
افسوس، ما که می‌خواستیم زمین را آماده‌ی
مهربانی کنیم
خود نتوانستیم مهربان بشویم.
ولی شما، وقتی که زمانه فرزانه شد،
وقتی که آدمی یاور آدمی شد،
با گذشت از ما یاد کنید."

"《حقیقت همان اندازه رایج خواهد شد که ما رواجش بدهیم.》اینکه آفتاب حقیقت در پرده نخواهد ماند حرف مفتی است. فقط دست‌های ما می‌تواند از پرده بیرونش بکشد. حقیقت بارانی نیست که از آسمان ببارد، بذری است که کشتزارش زمین است و کشتکارانش آدم‌ها. پیروزی خرد چیزی نیست جز پیروزی خردمندان. چهره‌ی زادگاه ما زمین دگرگونه می‌شود، اما به همت ما و به کوشش اندیشه و دست‌های ما."

"فیلسوف:
(بزرگ‌منشانه) اگر قرار است که ارسطو، یعنی قدرتی که نه تنها علوم باستان بلکه آباء عالیقدر کلیسا هم برسمیتش شناخته‌اند، به لجن کشیده شود، به نظر من ادامه‌ی بحث کاملاً زائد است. من حاضر نیستم در مباحثه‌ای غیرعلمی شرکت کنم. همین و بس!
گالیله:
حقیقت فرزند زمان است نه فرزند مقامات. جهل ما بی‌پایان است: بکوشیم تا ذره‌ای از آن بکاهیم. وقتی که فقط می‌توانیم خردلی از جهل خود بکاهیم، چرا این قدر بلندپروازی کنیم؟ بخت با من یار بود که ابزار تازه‌ای به دستم افتاد تا بتوانم سر سوزنی از آسمان را کمی از نزدیک‌تر ببینم. بیایید از این تصادف استفاده کنید.
فیلسوف:
والاحضرتا، خانم‌ها و آقایان، نمی‌دانم این وضع ما را به کجا می‌برد؟
گالیله:
فکر می‌کنم که ما مردان اهل عمل نباید نگران باشیم که حقیقت ما را به کجا می‌برد.
فیلسوف:
(گستاخانه) آقای گالیله، حقیقت ممکن است ما را به جاهای عجیب و غریبی برساند!"

"(کاردینال پیر:)
من موجود بی‌نام و نشانی نیستم که روی ستاره‌ی بی‌نام و نشانی به سر برد، آن هم ستاره‌ای که مدت کوتاهی در نقطه‌ای دور خودش بگردد. من بر زمین محکم و ثابتی جا دارم و با قدم‌هایی مطمئن بر آن راه می‌روم. زمین ساکن است، مرکز عالم است. من در مرکز جا دارم، و نگاه خالق به من و فقط به من دوخته شده است..."

"گالیله: ...چرا در این کشور نظم فقط نظم جیب خالی است و ضرورت، فقط ضرورت کار کردن تا پای جان؟ دهقانان کامپانیای شما، میان تاک‌های پربار و کنار کشتزارهای گندم، مخارج جنگ‌هایی را می‌پردازند که نایب مسیح مهربان در اسپانیا و آلمان راه انداخته است. چرا زمین را در مرکز جهان قرار می‌دهند؟ برای اینکه مسند پطرس مقدس بتواند در مرکز زمین باشد. همه‌ی حرف‌ها بر سر این است."

[Manny · Rating 3 out of 5]

In the comment thread to the review of Dennett's Breaking the Spell which I posted a couple of days ago, much of the discussion has turned on the concept of martyrdom. Dennett argues that religion is a self-reproducing pattern of behavior (a "meme"), and that a martyr is someone who has been taken over by a meme to the point where he is willing to sacrifice his life for his beliefs. Maybe irrational for the martyr, but perfectly rational from the meme's point of view: the history of religion shows that martyrdom is an effective way for religions to spread.

Dennett draws a sharp distinction between science, which he says is rational and fact-based, and religion, which isn't. It seemed to me at the time that this wasn't so clear; even if a given scientific theory may be rational and fact-based, the scientific world-view itself is as arbitrary as a religious one. I happen to approve of rational, fact-based belief systems, but any attempt I make to justify them will presuppose rationality and facts, so my arguments don't add anything. It's as good, or bad, as a religious person justifying their own world-view by telling me it's the Word of God. But there are some objective differences between science and religion, just viewed as behavioral patterns, and one of these is martyrdom. There are very few people in history whom one could reasonably call martyrs to rationality. Socrates looks like a clear example; but who else is there? Of course, we immediately thought of Galileo. The fact of the matter, though, is that Galileo wasn't martyred. He was threatened by the Inquisition, and he backed down.

Why? This is perhaps the central issue in Brecht's play. Brecht does not presents Galileo as a particularly admirable human being. He fraudulently passes off the telescope as his own invention in order to improve his financial position, he ruins his daughter's life by his thoughtless behavior towards her fiancé, and, finally, he exhibits simple cowardice when confronted by the enraged Pope Urban VIII. Even as a scientist, he is by no means above reproach: in the Dialogue Concerning the Two Chief World Systems, his most important work, the central plank of his argument to demonstrate the movement of the Earth rests on an explanation of the tides which is simply wrong. Feyerabend, in Against Method, takes pleasure in making him look like a bungler and near-charlatan, and annoyed many scientists by witnessing against him when the Vatican reopened the case in the late 20th century.

But despite all this, Galileo has become one of the most respected people in the history of science, and his influence on its subsequent development is incalculable. In Brecht's version of the story, Galileo doesn't know why he behaves the way he does. His student, learning of the important work on dynamics that he has completed during the last years of his life, wants him to say that he carried out a clever strategic retreat, but Galileo is having none of it. There was no plan; he was just afraid of being tortured. He sounds bitter and sincere.

I would be interested to see Dennett's take: from his perspective, the moral of the story is perhaps that memes for rational thought do not spread in the same way as memes for religious conviction. I'm still not sure why that would be, but thinking about this play may help me understand it better. Thank you, Herr Brecht.

[°•.Melina°•. · Rating 5 out of 5]

«بدبخت کشوری که قهرمان نداره.»
«نه، بدبخت کشوری که به قهرمان احتیاج داره.»

خیلی خوب بود. اولین اثریه از برشت که واقعا دوستش داشتم. چه جملاتِ ببنظیری داشت! خلاصه که حتما تو لیستتون بذاریدش. کوتاه جالب و یک شبه.

اینم مقاله‌ای که سر کلاسِ "ادبیات معاصر اروپا"مون ارائه شد، پیشنهاد میکنم بخونیدش جالبه:

زندگی گالیله» اثر برتولت برشت، نمایشنامه‌ای ارزشمند است که به زندگی و چالش‌های یکی از بزرگترین دانشمندان تاریخ، گالیله، می‌پردازد. این اثر تنها یک زندگینامه صرف نیست، بلکه نقد عمیقی از رابطه میان علم، قدرت، و اخلاق است.
​خلاصه نمایشنامه:
​نمایشنامه در ۱۲ پرده، زندگی گالیله را از دوران تدریسش در پادوا تا سال‌های پایانی عمرش در حصر خانگی به تصویر می‌کشد. گالیله با اختراع تلسکوپ و مشاهدات دقیقش، نظریه خورشیدمرکزی کپرنیک را تأیید می‌کند. این نظریه با آموزه‌های کلیسای کاتولیک که زمین را مرکز عالم می‌دانست، در تضاد بود. گالیله ابتدا تلاش می‌کند با استدلال‌های علمی و گفتگو با مقامات کلیسا، آن‌ها را به پذیرش حقایق علمی قانع کند. اما کلیسا که قدرت و اقتدار خود را در خطر می‌بیند، او را به محاکمه می‌کشاند.
​گالیله در دادگاه، تحت فشار و تهدید به شکنجه، مجبور به انکار نظریه خود می‌شود. این اقدام او، که به ظاهر یک شکست است، موضوع اصلی نمایشنامه را شکل می‌دهد. آیا گالیله یک بزدل بود یا با این کار، جان خود را نجات داد تا بتواند به تحقیقات علمی خود ادامه دهد؟ نمایشنامه پاسخ قطعی به این پرسش نمی‌دهد و مخاطب را به تفکر وامی‌دارد.
​در پرده‌های پایانی، گالیله پیر و بیمار، در حصر خانگی، همچنان به تحقیقات خود ادامه می‌دهد و اثر مهمش، «گفتارها و اثبات‌های ریاضی در دو علم جدید»، را به خارج از ایتالیا قاچاق می‌کند. در نهایت، او در یک لحظه تلخ و شیرین، به شاگردش، آندره‌آ، اعتراف می‌کند که با انکار خود، به جامعه خیانت کرده است و وظیفه یک دانشمند را فراموش کرده است. با این حال، او توانست دانش را از نابودی نجات دهد.
​ویژگی‌های نوشتاری برشت در «زندگی گالیله»:
​برشت در این نمایشنامه، از سبک خاص خود، یعنی «تئاتر اپیک» یا «تئاتر حماسی»، بهره می‌برد. برخی از ویژگی‌های برجسته این سبک عبارتند از:
​فاصله‌گذاری (Verfremdungseffekt): برشت تلاش می‌کند با استفاده از تکنیک‌هایی، تماشاگر را از همدلی عاطفی با شخصیت‌ها دور کند و او را به یک ناظر فعال و منتقد تبدیل کند. این کار به او امکان می‌دهد تا به جای درگیر شدن در داستان، به تحلیل وقایع و پیام‌های پنهان آن بپردازد. در «زندگی گالیله»، این فاصله گذاری از طریق استفاده از ترانه‌ها، پرده‌های کوتاه و تغییر صحنه‌ها، و همچنین با نشان دادن گالیله نه به عنوان یک قهرمان بی‌نقص، بلکه به عنوان یک انسان با ضعف‌ها و تناقضاتش، حاصل می‌شود.
​نقد اجتماعی و سیاسی: نمایشنامه‌های برشت همواره آینه‌ای از جامعه و نقد سیستم‌های قدرت هستند. «زندگی گالیله» فراتر از یک داستان تاریخی است. این نمایشنامه به رابطه پیچیده و اغلب متناقض میان علم، قدرت سیاسی، و نهادهای مذهبی می‌پردازد. برشت نشان می‌دهد که چگونه قدرت می‌تواند برای حفظ خود، حقیقت را سرکوب کند و دانشمندان را به سکوت وادار نماید.
​شخصیت‌های چندوجهی و پیچیده: شخصیت‌های برشت، از جمله گالیله، تک‌بعدی نیستند. آن‌ها ترکیبی از ویژگی‌های خوب و بد، قهرمانی و بزدلی هستند. گالیله فردی است که هم عاشق حقیقت است و هم از زندگی مادی لذت می‌برد. او هم یک محقق بزرگ است و هم یک انسان معمولی که تحت فشار، تسلیم می‌شود. این پیچیدگی باعث می‌شود که شخصیت او برای مخاطب قابل لمس‌تر و قابل تأمل‌تر باشد.
​استفاده از عناصر آموزشی: برشت معتقد بود که تئاتر باید مخاطب را به تفکر وادار کند و به او درس بدهد. نمایشنامه‌های او اغلب حاوی پیام‌های آموزشی و اخلاقی هستند. در «زندگی گالیله»، او مخاطب را به تأمل درباره مسئولیت دانشمند در قبال جامعه، رابطه علم و اخلاق، و اهمیت مقاومت در برابر ستم و جهل دعوت می‌کند.
​به طور خلاصه، «زندگی گالیله» نه تنها داستان یک دانشمند، بلکه یک بیانیه هنری و سیاسی از برشت است که با استفاده از تکنیک‌های تئاتر اپیک، به نقد قدرت، بررسی رابطه حقیقت و مصلحت، و طرح پرسش‌های عمیق اخلاقی می‌پردازد.

🔖شهریور ۱۴۰۴

[Harun Ahmed · Rating 5 out of 5]

রেজা আসলান তার "No god but god" বইতে বেশ কৌতূহলোদ্দীপক একটা পর্যবেক্ষণের কথা বলেছিলেন। খ্রিস্টধর্ম আবির্ভাবের পর ১৫০০ বা তার বেশি বছর লেগেছিলো এর সংস্কার ও সংশোধন হতে। এর আগে কঠোর দমন, নিপীড়ন ও নির্যাতন চলেছে ধর্মের নামে। কোনো বিরুদ্ধমতকেই সহ্য করা হয়নি। ধর্মের নামে বলি হয়েছে অজস্র মানুষ। রেজা আসলান মনে করিয়ে দিয়েছেন ইসলাম ধর্ম আবির্ভাবের পর প্রায় ১৫০০ বছর সময় পেরিয়েছে এবং একইভাবে আমাদের ধর্মেও সংস্কারের কাজ চলছে (এবং চলছে কঠোর দমন নিপীড়ন।) গ্যালিলিওকে নিয়ে লেখা নাটকটি পড়তে যেয়ে অবধারিতভাবে উপরোক্ত পর্যবেক্ষণের কথা মনে পড়লো কারণ গ্যালিলিওর সময়ের সাথে আমাদের এই সময়কে মেলাতে একটুও কষ্ট করতে হোলো না আমার। কেন মানুষ কথায় কথায় বিজ্ঞান নিয়ে মাতামাতি করছে তা নিয়ে কেউ আফসোস করছে নাটকে, আবার কেউ চার্চের বিরুদ্ধে না যাওয়ার জন্য প্রবল প্রমাণকেও অস্বীকার করে বলছে,"যেটা যেখানে থাকার কথা নয়, সেটা যদি সেখানে থাকে,তা কি আমাদের দেখা উচিত?" 

অজ্ঞানতা, কুসংস্কার ও ধর্মান্ধতার বিরুদ্ধে আজীবন সংগ্রাম করতে হয়েছে গ্যালিলিওকে। বের্টল্ট ব্রেখট তার নাটকে এই মহান বিজ্ঞানী ও তার সময়কে ধরে রেখেছেন অস্থিমজ্জাসমেত। এবং যতোদিন গোঁড়ামি, অন্ধ আনুগত্য থাকবে; যতোদিন মানুষ যুক্তি ও প্রজ্ঞার থেকে দূরে থাকবে, এ নাটকটি ততোদিন প্রাসঙ্গিক রয়ে যাবে।

[Siti · Rating 4 out of 5]

Dramma in quindici scene, compendia la vita di Galilei nel suo essere scienziato consegnandolo perfettamente aderente alla realtà storica, in modo quasi oggettivo, creando però un personaggio ben caratterizzato e al tempo stesso difficile da inquadrare nelle categorie del bene e del male.
La lettura del testo, scorrevole e apparentemente semplice, ha il merito di rievocare la nota vicenda umana dello scienziato senza sovraccaricarlo di inutili ideologismi, senza fare di lui un eroe, aprendo al contempo infiniti dilemmi. L’uomo Galilei è semplicemente un uomo che entra in scena lavandosi a torso nudo, che fa colazione, che ride e scherza con il figlioletto della sua domestica, che da anni insegna il sistema tolemaico ma è sempre in bolletta. È un uomo che burla il potere con un cannocchiale o che lo raggira assecondandone la boria mentre è perfettamente consapevole della frattura che le sue scoperte andranno a generare. Eppure la dicotomia fede e dubbio che alimenta la scienza pare non toccarlo, laddove la scienza smentisce i dogmi, lui non gioisce ma appura la supremazia della ragione senza per questo farsi tronfio di alcuna vittoria, anche quando il Collegio romano, istituto pontificio di ricerche scientifiche, conferma le sue scoperte. L’uomo, se non usa la ragione, in fin dei conti, è incapace di leggere il cielo quanto la Bibbia; e allora perché quello stesso Galileo che dopo essere stato intimato a non minare la fiducia della Chiesa in seguito all’inserimento della teoria copernicana nell’Indice dei libri proibiti, capace di tali parole: “No, no, no. La verità riesce ad imporsi solo nella misura in cui noi la imponiamo; la vittoria della ragione non può essere che la vittoria di coloro che ragionano”, abiura? E così troviamo infine il personaggio chiedersi quale sarà il giudizio dei posteri mentre sentenzia sull’evidenza che la pratica della scienza non possa andare disgiunta dal coraggio e che l’uomo di scienza dev’essere capace di reagire all’intimidazione del potente. È fuor di dubbio anche per il vecchietto ormai costretto al domicilio coatto, che però, abilmente, continua a tramare facendo passare la verità oltreconfine, sotto un mantello…
Il testo è impreziosito dalle note Sulla “Vita di Galileo” che permettono di inquadrare l’opera rispetto alle sue tre stesure e alla biografia del drammaturgo e poeta tedesco, rendendo questo gioiello letterario un testo di riflessione etica sul ruolo della scienza nella società, donandoci allo stesso tempo un irrisolto personaggio di straordinaria efficacia, capace di trascendere il tempo.

Rilettura gennaio 2023, non cambio una parola di quanto già scritto, anche se è subentrata una maggiore consapevolezza sulla complessità dell'opera.

[Nikos Tsentemeidis · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικός, όπως σε όλα του τα έργα ο Brecht.

Οι σχετικά καινούριες εκδόσεις "Κάπα Εκδοτική", με θεματολογία το θέατρο, εκδίδουν τα πιο ποιοτικά βιβλία αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Ποιοτικά, όσον αφορά, την εκτύπωση και το αισθητικό αποτέλεσμα. Πραγματικό κόσμημα για την βιβλιοθήκη.

[Anna · Rating 5 out of 5]

"Πιστεύω πως ο μοναδικός σκοπός της Επιστήμης είναι να ξαλαφρώσει την ανθρώπινη ύπαρξη από το μόχθο! Όταν οι επιστήμονες, τρομοκρατημένοι από τους ιδιοτελείς δυνάστες, κατακτούν τη γνώση, μόνο για τη χαρά της γνώσης, τότε η Επιστήμη θα καταντήσει μια σακάτισσα και οι καινούριες σας μηχανές, μπορεί να φέρουν καινούριες δυστυχίες στους ανθρώπους!"

Συγγραφέας: Μπρεχτ, γραμμένο το 1937. Σκεφτείτε ότι ο Μπρεχτ ήταν Γερμανός, γνωστός αντιφασίστας και ότι ο Χίτλερ είχε ανέβει ήδη στην εξουσία τότε (και ο Μπρεχτ είχε ήδη αυτοεξοριστεί στην Ευρώπη) και δείτε με άλλο μάτι τη συνέχεια...

Έργο: Περιγράφεται η μάχη του Γαλιλαίου με την Καθολική Εκκλησία όταν, μετά την εφεύρεση του τηλεσκοπίου, το έστρεψε στον ουρανό και παρατήρησε ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο, άρα δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος, παρά ένας τυχαίος πλανήτης που πάνω του ζούμε εμείς, άρα οι άνθρωποι δεν είναι τα αγαπημένα τέκνα του Θεού, άρα η Αγία Γραφή έχει προβλήματα. Το σημαντικότερο πρόβλημα από όλα αυτά είναι ότι αφού βρήκαμε ήδη ένα τρωτό σημείο που η Αγία Γραφή πάσχει, πώς είμαστε σίγουροι ότι δεν πάσχει και σε άλλα σημεία; Επομένως, πώς θα πειστεί ο αμόρφωτος κόσμος που "προσδοκά ανάσταση νεκρών" και μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή ότι οι παπάδες έχουν τη σωστή απάντηση στα προβλήματα του καθημερινού του μόχθου, όταν ήδη βγήκαν λάθος μια φορά; Δεν τονίζεται το επιστημονικό περιεχόμενο, παρά η κοινωνική επίδραση που αυτό (εν δυνάμει) προκάλεσε. Εξυψώνεται το πείσμα του επιστήμονα που ούτε μια επιδημία πανούκλας δεν είναι αρκετή να τον απομακρύνει από το γραφείο του!

Οι γάμοι Ουρανού και Γης έχουν "παπά" το Γαλιλαίο και παιδί το Νεύτωνα και ξεκίνησαν με τους "Διαλόγους για δυο νέες επιστήμες"

Ιστορική αλήθεια: Εντάξει, δεν ήταν τόσο ήρωας ο Γαλιλαίος όσο παρουσιάζεται και κάποια κομμάτια της ζωής του (πρόσωπα και καταστάσεις) δεν φαίνεται να ήταν έτσι ακριβώς. Μικρή σημασία βέβαια έχει στην τελική, εγώ θα τον έλεγα "μεγάλη μούρη", καθώς κατάφερε μέσα σχεδόν στην αυλή της Εκκλησίας να τα λέει όλα αυτά και σίγουρα αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση για κατοπινούς επιστήμονες (--> Νεύτωνας, άλλη μούρη κι αυτός!!!). Με το Γαλιλαίο και τη μη καταδίκη του σε θάνατο ουσιαστικά τελειώνει ο Μεσαίωνας και αρχίζει η Αναγέννηση.

Δεν περιλαμβάνονται: Τα αντικείμενα που έριχνε από τον Πύργο της Πίζας (θα μπορούσε γιατί από εκεί καταγόταν, αλλά δεν ήταν τουριστική ατραξιόν να βγαίνει κάθε μέρα να πετάει πράγματα από τον Πύργο) και η μυθική φράση "Κι όμως κινείται", που αν τυχόν και όντως την είχε πει δεν θα είχε γλιτώσει την πυρρά. Τόσο επιπόλαιος δεν ήταν!!!

Έκδοση: Το βιβλίο αυτό αποτελεί το πρόγραμμα της παράστασης που ανέβασε με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ο Κώστας Καζάκος. Η μετάφραση μου άρεσε, τα τραγούδια της παράστασης μου φάνηκαν ότι είχαν στίχους "to the point", ενώ υπάρχει πρόλογος του Καζάκου και στο τέλος βιογραφικό του Μπρεχτ (και φυσικά τα ονόματα των συντελεστών της παράστασης). Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη και περιποιημένη, ενώ η τιμή ήταν μόλις 5 €!

[Ali Salehi · Rating 4 out of 5]

در هفته سوم از برنامه هفت هفته ، هفت نمایشنامه ، به خواست دوستان عزیز محفل (و کمی هم علاقه شخصیم) می پردازیم به «زندگی گالیله» اثری از «برتولت برشت» عزیز که این اثر با وجود حجم طولانی‌ش و زمان طولانی که خوانشش نیاز داره ؛ اصلا بد نیست.
ما در سال قبل «آدم آدم است» رو خوندیم که نمایش معرکه‌ای بود و همچنان جز بهترین هایی که خوندم حساب میشه. اینجا «برشت» سراغ یک مسئله سختی میره. مسئله‌ای که باعث میشه دغدغه اثر کمتر دیده شه.
یک زمان گذشته (حدود 300سال قبل از تاریخ نگارش اثر) حوادث نمایشنامه رخ داده و حالا «برشت» باید دورانی که زیست نکرده رو و گفتمان هایی که نشنیده رو و افرادی که ندیده رو بسازه ، و نه صرفا روی کاغذ بلکه روی استیج تئاتر هم باید این کار رو کنه. خب... یعنی به زبان عامیانه «برشت» داره کوه جابجا میکنه.
و حالا سوال مهم و کلی : آیا اثر قابل اعتناست؟
در پاسخ باید بگم بله اما ایراداتی داره که ظاهرا جزئی اما باطنن سوراخ کوچیکی نیستن.

•°• فرم
طرح داستانی واقعا به لحاظ ایده بشدت کسل کننده‌ست چون مباحث خیلی علمی‌ان و اگر کسی تخصصی در مباحث نداشته باشه هیچی نمیفهمه ولی برشت خوب بلده اوضاع رو کنترل کننده (برخلاف افرادی مثل نولان) برشت با استنباط های به ظاهر علمی و در اصل نیمه فلسفی ، باعث میشه اجرا کند نشه اما حجم اثر زیاد شده و نتیجه باعث طولانی شدن (اجرا و خوانش) میشه‌. یه چیزی حدود سه ساعت و اندی.
در اواخر اثر ریتم شدیدا افت میکنه به دو علت یکی اینکه یک صحنه کاملا اضافیه و دو اینکه قدرت دیالوگ نویسی که در صحنه های اول از اثر دیدیم به مرز اراجیف نویسی می رسه ولی اراجیف نمیشه و اینجا «برشت» خیلی شانس اورده. چون میدونه علت خوب شدن یک نمایش ، دیالوگ های قدرتمند و شخصیت هاشه.
شخصیت ها با وجود تیپ بودن خوبن. تیپ هایی هستن که جایگاه اجتماعی دارن ، جایگاه فکری در اثر دارن ، بیهوده نیستن ، منفعل نیستن و مهم تر : در نتیجه یک فرآیند فکری ، عمیق طراحی شدن.
اما یک تیپ بزرگترین ایرادات رو داره و اون خود شخصیت «گالیله‌»ست. زبان و لحن «گالیله» خیلی امروزیه و دیالوگ هاش به بازه های سنی‌ش نمیخورن. و گاها دیالوگ هاش برای اینکه اثر به درک فهم عوام برسه : سطحی طراحی شدن.
مهمترین ضعف شخصیت گالیله : مدعی روشنفکری بودنش هست.
یه پیرزن هست در زمان هجوم طاعون در اثر که این پیرزن معرکه‌ست. تیپ خوبیه ، دیالوگ هاش به اندازن و کنشگر هست.
فضای اثر به ظاهر تاریخی و سرگرمی هست اما در باطن اثر رو فقط و فقط همین فضای اثره که میتونه به مخاطب منتقل کنه و به فرم می رسونتش :
«درگیری علم و خرافه»
بسیاری به غلط درگیری های تفکرات رنسانسی و قرون وسطایی تعبیر میکنن در صورتی که ربطی به هم ندارن. در سراسر اثر «گالیله» دین رو نهی ، نقد و پوچ انگارانه نمیبینه. اتفاقا برعکس ، درگیری‌ش با کشیش ها و خرافه هاست و همین محتوا اثر رو بینظیر و خوندنی میکنه.
اگر از ایرادات اثر چشم پوشی کنیم ، «زندگی گالیله» می تونست از «آدم آدم است» جلو بزنه اما متاسفانه این اتفاق نمی افته ایرادی هم نداره چون «برشت» هنوز «آدم آدم است» رو داره.

در مجموع نمایشنامه «زندگی گالیله» اثر «برتولت برشت» یک اثر خوب و قابل اعتناست ولی ایراداتی هم داره و مهم ترین ایرادات مربوط به شخصیت پردازی و دیالوگ نویسی اثره که با وجود اینکه زیاد نیستن ، ولی توو چشم ان.

[Gauss74 · Rating 4 out of 5]

Del Seicento e del Novecento.

Quando incontro un libro come questo sono sempre in difficoltà a commentarlo, perchè mi colpisce talmente al cuore che le cose da dire sembrano a volte troppe, a volte troppo poche.
E allora parto dai fatti. La storia è quella che tutti sappiamo, delle difficoltà, delle violenze psicologiche (per fortuna solo quelle: a Giordano Bruno è andata peggio) e della umiliazione dell'abiura che Galileo ha dovuto affrontare in nome della nuova scienza, che proprio nell'età moderna si preparava a cambiare il mondo ma soprattutto gli uomini.

Quello che c'è di veramente grande in questo libro è che questa volta ad affrontare il secolare tema del rapporto tra scienza e religione è un grande del teatro contemporaneo come Bertolt Brecht. Accostamento strano, teatro e scienza? Forse no. Se pensiamo che l'opera fu concepita e scritta da un dichiarato comunista agli albori dell'era atomica, nel periodo tra la tragedia di Hiroshima e Nagasaki ed il rifiuto degli USA ad interrompere gli esperimenti sulla bomba H (quando lo fate voi va bene, vero?), si capisce come questo ritorno a Galileo almeno in senso artistico facesse parte di un necessario ripensamento del ruolo della scienza nella società.

E peraltro Bertolt Brecht sapeva perfettamente quel che diceva. Nel secolo diciottesimo parlare di religione significava parlare di potere, significava minare alle fondamenta quell'edificio culturale che San Tommaso aveva prodigiosamente costruito e su cui poggiava tutta la società del tempo: nasce molto più da questo la feroce violenza conservatrice della chiesa che non da un ingenuo attaccamento alle tesi geocentriche ipse dixit. Oltre che di scienza e religione, occorre parlare anche di scienza e potere. Il significato profondo della missione del Galileo brechtiano è proprio quello di mettere le scoperte scientifiche al servizio della rivoluzione, di utilizzare la scienza come strumento per il rovesciamento di un sistema oppressivo e superato per sostituirlo con un sistema nuovo, a misura d'uomo e caratterizzato da maggiore giustizia e libertà.

L'opera è meravigliosa, in grande di dipingere con grande accuratezza il mondo del Seicento, con le sue paure (la peste, le guerre di religione) e la sua umanità. Nonostante il tutto sia caratterizzato da un feroce idealismo (e come avrebbe potuto essere altrimenti, in un libro scritto da un comunista negli anni cinquanta?), sia la figura di Galileo che quella dei suoi oppositori ecclesiastici sono rese con profonda umanità e senza nessun tipo di manicheismo. Il Galileo Brechtiano non ha niente dell'eroe romantico anzi è un uomo come gli altri: praticone fino alla grettezza, desideroso di godersi la vita ed i suoi piaceri, egoista nel sui chiudersi nella sua torre d'avorio, persino pavido di fronte alla chiesa cattolica che mostra i muscoli. Ma è proprio questa sua capacità di portare avanti la sua missione con le sue debolezze che rende questo scienziato veramente grande.
Per contro, gli ecclesiastici che via via incontra nella sua personale via crucis non sono certo quell'archetipo di violenza ed ottuso conservatorismo che ci si potrebbe aspettare, anzi spesso si tratta di scienziati ecclesiastici che sono perfettamente in grado di capire e di stimare il valore della nuova scienza. Semplicemente le priorità sono altre, come esposto da due bellissime, quasi michelangiolesche figure brechtiane. Da un lato il cardinale Cristoforo Clavio (il referente scientifico della chiesa) accetta i dubbi e le difficoltà che Galileo pone al sistema tolemaico ma li considera del tutto marginali rispetto all'edificio teologico della chiesa ("ora tocca ai teologi rimettere in ordine il cosmo") e non omette certo di far presente a Galileo le debolezze strutturali del suo metodo (obiezioni che la storia confermerà come perfettamente vere); dall'altra il Cardinale Vecchissimo (indimenticabile il suo monologo!) mette al primo posto lo spirito dell'uomo rispetto alla sua ragione, e non può in nessun modo accettare che in nome di una migliore conoscenza l'umanità cada preda di un universo vuoto e senza significato come quello presupposto dal sistema eliocentrico: è lo stesso attacco non privo di fondamenti che la chiesa del Novecento lancerà al nichilismo di Marx e di Nietsche, colpevoli di aver liberato l'umanità da ogni sorta di obbedienza per condannarla a dilaniarsi nel tentativo di riempire un mondo senza significato.

Se "Vita di Galileo" fosse stato un saggio, sarebbe stato criticabile. Perchè questo dualismo, questo marxismo latente di Galileo nel mettere la scienza al servizio della rivoluzione, nell'usare la scienza come arma per uccidere Dio e vuotare il cielo, davvero non poteva appartenere ad un uomo del Seicento. Non mi risulta che Galileo abbia mai dubitato dell'esistenza di Dio, ammesso e non concesso che un'idea del genere fosse stata concepibile per un pensatore del diciassettesimo secolo. In quegli stessi anni Cartesio si dichiarava convinto di aver dimostrato l'esistenza di Dio e l'immortalità dell'anima utilizzando i metodi della geometria analitica; Blaise Pascal stava fondando la meccanica dei fluidi ed il calcolo delle probabilità mentre pregava da monaco giansenista, persino Baruch Spinoza non poteva fare a meno di additare l'ateismo come una suprema follia: l'innovazione scientifica non consentiva automaticamente a coloro che la portavano avanti di concepire il pensiero di un attacco al cielo, tantomeno il pensiero di una rivoluzione socialista.

Ma questo Galileo "marxista" è comunque prezioso per noi che leggiamo "Vita di Galileo" oggi. E' della scienza di oggi che stiamo parlando in realtà, di una scienza che se non supportata da un'idea chiara della sua natura e del suo scopo è in grado, dal 1945 in poi, di distruggere l'umanità stessa. E se è pur vero che col senno di poi le idee di Brecht ci appaiono discutibili, sia l'idea di scienza al servizio della rivoluzione (la bomba atomica a Stalin, semplificando) sia il feroce nichilismo comunista di cui paghiamo tuttora le conseguenze, resta vero che utilizzare l'espressione artistica a livelli così alti per invitare tutti noi a portare avanti una riflessione sul rapporto tra scienza ed umanità è comunque decisivamente importante.

[Arupratan · Rating 4 out of 5]

বার্টোল্ট ব্রেখ্ট্-এর সবচেয়ে বেশি পরিচিত এবং অভিনীত নাটকের নাম "লাইফ অফ গালিলেও"। নাটকটিকে শুধুই একটি "ঐতিহাসিক নাটক" হিসেবে গণ্য করলে ভুল হবে যদিও। ইতালীয় জ্যোতির্বিজ্ঞানী গালিলেও গালিলেই একজন ইতিহাসবিখ্যাত মানুষ ছিলেন বটে, কিন্তু গালিলেও'র জীবনকে এখানে নাট্যকারের নিজস্ব বক্তব্যপ্রকাশের মাধ্যম হিসেবে ব্যবহার করা হয়েছে। নাটকটিকে তাই "ঘটনাপ্রধান" নাটক হিসেবে না পড়ে "বিষয়প্রধান" নাটক হিসেবে বিবেচনা করাটাই কাজের কাজ হবে।

সুতরাং প্রশ্ন আসে, এই নাটকের বিষয়বস্তু কী? নাট্যকারের বক্তব্যই বা কী? নাটকের কাহিনির ব্যাপারটা খুব সংক্ষেপে আগে জেনে নেওয়া যাক। যুগের বিচারে গালিলেও দীর্ঘজীবী মানুষ ছিলেন। সাতাত্তর বছর বেঁচেছিলেন (১৫৬৪-১৬৪২)। ষোলো শতকের বেশ খানিকটা এবং সতেরো শতকের বেশ খানিকটা সময় জুড়ে তিনি পৃথিবীর হালচাল দেখার সুযোগ পেয়েছিলেন। ইতালির জনজীবনে সামাজিক, রাজনৈতিক, ধর্মনৈতিক, চারিত্রিক এবং বৌদ্ধিক বিষয়গুলো তখন "দেখভাল" করতো রোমের খ্রিশ্চান ক্যাথোলিক চার্চ (ভ্যাটিকান)। এই চার্চের বড়োকর্তারা তখনও এমন একটা জগতে বাস করতেন, যেখানে সূর্য পৃথিবীর চারিদিকে ঘুরছে এবং পৃথিবী স্থির হয়ে দাঁড়িয়ে রয়েছে।

গালিলেও'র জন্মের ঠিক কুড়ি বছর আগে পোলিশ জ্যোতির্বিজ্ঞানী নিকোলাস কোপার্নিকাস চার্চের এই চিরাচরিত বিশ্বাসকে ধাক্কা দিয়ে বলেছিলেন, সূর্য নয় বরং পৃথিবীই সূর্যের চারিদিকে ঘুরছে। বাইবেলবিরোধী এই "অদ্ভুত" দাবি নিয়ে স্বাভাবিকভাবেই চার্চের তরফে বেশ জলঘোলা করা হয়। নতুন এই তত্ত্ব নিয়ে বাড়াবাড়ি করার অপরাধে জর্ডানো ব্রুনো নামের একজন ইতালীয় দার্শনিককে জীবন্ত পুড়িয়ে মারা হয়। কিন্তু কোপার্নিকাস হোক কিংবা ব্রুনো, এঁরা কেউই পরীক্ষানিরীক্ষার মাধ্যমে এই নতুন তত্ত্বকে প্রমাণ করার চেষ্টা করেননি। কোপার্নিকাসের তত্ত্ব তখনও গাণিতিক বিশ্লেষণের গণ্ডিতেই আবদ্ধ রয়েছে। কোপার্নিকাসের তত্ত্বকে প্রথম হাতেকলমে প্রমাণ করার চেষ্টা করলেন গালিলেও। নাটকের কাহিনির কাঠামো মোটামুটি এটুকুই।

The evidence of your own eyes is a very seductive thing.

কোনো কিছু লোকের মুখে শোনা আর নিজের চোখে দেখার মধ্যে আকাশ-পাতাল পার্থক্য রয়েছে। গালিলেও নিজে টেলিস্কোপ আবিষ্কার করেননি, কিন্তু টেলিস্কোপের ভিতর দিয়ে দেখলেন, সূর্যকে পৃথিবীর চারিদিকে ঘোরাবার গল্পটা আসলেই ভুয়ো। তিনি এই বিষয়টা নিয়ে চিন্তাভাবনা করা শুরু করলেন। চার্চের বড়োকর্তারা বললেন, "দেখুন, আপনাকে আমরা বিজ্ঞানী হিসেবে সম্মান করি। ফালতু একটা বিষয় নিয়ে টানাটানি করে নিজের পায়ে নিজে কুড়ুল মারবেন না"।

গালিলেও ভীতু কাপুরুষ ছিলেন না। ফ্লোরেন্সে বসবাস করার সময়ে শহরে যখন প্লেগ রোগের প্রাদূর্ভাব দেখা দিলো, তখন তিনি অন্যদের মতো মৃত্যুভয়ে ভীত হয়ে শহর ত্যাগ করেননি, গবেষণার কাজ চালিয়ে গেছেন। কিন্তু বিজ্ঞানকে এবং নতুন চিন্তাভাবনাকে যিনি প্রাণের চেয়েও বেশি ভালবাসতেন, সেই তিনিই পরবর্তীকালে চার্চের সামনে মাথা নত করেছিলেন ক্যানো? পূর্বসূরিদের মতো তাঁকেও চার্চ সাবধান করেছিল : খবরদার, পৃথিবীকে যেন সূর্যের চারিদিকে ঘোরাবার চেষ্টা না করা হয়।

A man who doesn't know the truth is just an idiot, but a man who knows the truth and calls it a lie is a crook.

পুরোনো বস্তাপচা অবৈজ্ঞানিক বিশ্বাসকে ধর্মের দোহাই দিয়ে বাঁচিয়ে রাখা হয় বিভিন্ন কারণে। সবচেয়ে বড়ো কারণ হলো, ধর্মগুরুরা নিজেদের কর্তৃত্ব হারাতে ভয় পান। বাইবেল (কিংবা অন্য যেকোনো ধর্মগ্রন্থ) তাদের আরাম-আয়েশের ব্যবস্থা করে। তাদের হাতে একচ্ছত্র ক্ষমতা তুলে দ্যায়। সেই বাইবেলের কথা যদি সাধারণ মানুষ অবিশ্বাস করতে শুরু করে তাহলে তো খুব মুশকিলের ব্যাপার হবে। কিন্তু গালিলেও আরেকজন জর্ডানো ব্রুনো হয়ে পুড়ে মরতে চাননি।

ব্রেখ্ট্-এর এই নাটকের সবচেয়ে বড়ো বৈশিষ্ট্য হলো, তিনি তাঁর নাটকের নায়ককে দিয়ে হিরোগিরি করানোর চেষ্টা করেননি। তাঁর নাটকের নায়ক একজন রক্তমাংসের মানুষ। তিনি মরতে ভয় পান না যদিও, কিন্তু এটুকু বোঝেন, শক্তিশালী প্রতিপক্ষের সামনে অতিরিক্ত বীরত্ব দেখিয়ে বেঘোরে প্রাণ খোয়ানোর কোনও মানে হয় না। যদি নিজের বিশ্বাসকে প্রতিষ্ঠা করতেই হয়, বেঁচে থেকেই করতে হবে। আর বেঁচে থাকার জন্যে মাঝেমাঝে মাথা নোয়াতে হয়। গাধাদের সামনেও মাথা নোয়াতে হয়। কারণ নিজের ইগোর চেয়েও বেশি গুরুত্বপূর্ণ বিষয় হলো, ভবিষ্যতের পৃথিবীর জন্যে "সত্যিকথা"র প্রদীপটাকে যেভাবে হোক প্রজ্জ্বলিত রেখে যাওয়া। যদি তিনি মারা যান, তাঁর সঙ্গে সত্যিটাও মারা যাবে। অতএব তাঁকে বেঁচে থাকতে হবে।

চার্চের সামনে মাথা নিচু করেও তিনি মিথ্যার সামনে মাথা নিচু করেননি। গৃহবন্দী অবস্থায় গোপনে নিজের বৈজ্ঞানিক কাজকর্ম চালিয়ে গেছিলেন। নাটকের একদম শেষের দিকে নিজের পাণ্ডুলিপি ইতালির বাইরে পাচার করতে সফল হয়েছিলেন তিনি। তাঁর জীবনের তিরিশ বছরের গবেষণাসমৃদ্ধ সেই পাণ্ডুলিপি। নাটকের একজায়গায় গালিলেও বলেন, "Unhappy the land that is in need of heroes." যে-দেশে হিরোর দরকার পড়ে, সেই দেশের কপাল খারাপ।

অথচ আজকের দিনের পৃথিবীর দিকে যদি তাকাই, চারিদিকে হিরোদের ছড়াছড়ি। নায়ক ভজনার ধুম লেগে আছে দুনিয়াতে। নাটকটি লেখা হয়েছিলো ১৯৩৮ সালে। ইয়োরোপের রাজনৈতিক গগনে তখন উত্থান ঘটেছে অ্যাডল্ফ হিটলার নামক এক মহানায়কের। গালিলেও'র জমানাতেও নায়কের সংখ্যা কিছু কম ছিল না (সবচেয়ে বড়ো নায়ক ছিলেন ভ্যাটিকানের পোপ)। কিন্তু গালিলেও প্রকৃত চালাক লোক ছিলেন বলেই মনে মনে ভেবেছিলেন : চার্চের সামনে মাথা যদি নেহাত নোয়াতেই হয়, তাহলে নুইয়ে নিই। আমার তো হিরোগিরি দেখিয়ে লাভ নেই। শহীদ হয়ে কাজ নেই বাপু, শহীদ হয়ে স্বর্গে গেলে দরকারি কাজগুলো কে করবে?

যে-বইটির পাণ্ডুলিপি ইতালির বাইরে পাচার করেছিলেন সেই বইটি বিজ্ঞানের দুনিয়ায় "Two New Sciences" নামে বিখ্যাত হয়ে আছে। বইটির ব্যাপারে বিজ্ঞানী স্টিফেন হকিং মন্তব্য করেছিলেন :

So great a contribution to physics was "Two New Sciences" that scholars have long maintained that the book anticipated Isaac Newton's laws of motion.

যদিও অনেক সময় আমরা উল্টোটা মনে করি, কিন্তু বিচক্ষণতা (prudency), বাস্তববুদ্ধি (pragmatism), সততা (integrity) এবং নৈতিকতা (morality) — এই শব্দগুলো একে অপরের শত্রু নয়।

[Kyriakos Sorokkou]

Επιτέλους, πάνω από μια βδομάδα μετά αποφάσισα να γράψω κριτική.
Αυτός ήταν ο 2ος Μπρεχτ που διάβασα.
Ο πρώτος ήταν η Μάνα Κουράγιο, το 2011.
Δεν μ' άρεσε καθόλου.
Ο Γαλιλαίος πάλι, μ' άρεσε.
Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, αλλά μ' άρεσε.
Ειδικά ο τρόπος που στέλνει το μήνυμα στους επιστήμονες για σύνεση στο πώς χειρίζονται τις γνώσεις τους, πχ. ατομική φυσική.
Και στην εκκλησία, δείχνοντας πόσο οπισθοδρομική είναι, ήταν, και θα είναι στους αιώνες των αιώνων αμήν.
(βλακεία κριτική)

Τώρα έκανα συνειρμό με Κρήτη: κριτική --> κρητικοί --> Κρήτη.
Πήγα τον Οκτώβρη. Έφαγα ωραίο σουβλάκι. Όχι, δυστυχώς δεν έφαγα ντάκο.

Πίσω στον Γαλιλαίο.
Είναι επικό θέατρο. Η μια σκηνή πίσω απ' την άλλη, χωρίς σταματημό, 12+ σκηνές.
Δεν έχει πράξεις, και δεν διαδραματίζεται σ' ένα μήνα αλλά σε χρόνια πολλά. (ευχαριστώ)
Υπάρχει κι αυτό που λέμε αποστασιοποίηση των χαραχτήρων απ' τα συμβάντα, και η λιτότητα στα σκηνικά.
Στον Γαλιλαίο μ' άρεσε στην Μάνα Κουράγιο όχι.
(αυτό μας το 'πες)
Όχι, πριν μιλούσα γενικά, τέλος πάντων το επικό θέατρο δεν είναι και τ' αγαπημένο μου.
Μ' αρέσει ο ρεαλισμός (Ήταν όλοι τους παιδιά μου) και το θέατρο του παραλόγου (Περιμένοντας τον Γκοντό).
(κάτι άλλο;)
Όχι αυτά μόνο.
Φαίνεται ότι βαριέμαι να γράψω κανονική κριτική.
(ναι)
3,6 | 7.2/10

[Jonfaith · Rating 5 out of 5]

Young man, I do not eat my cheese absentmindedly.

Despite my perforated memory, I can still cling to triumph, most of which are the achievements of others but alas I can still appreciate. I thought about Brecht at the end of his life this morning while enjoying this masterful narrative. Did he regard himself as recanted? Did his petty tyranny of the women in his life strike him as abominable? Galileo as depicted by Brecht is too pragmatic to be disarmed by such pondering. He is at ease groveling for appointments as he understands the alternative. Aside from the necessity of obsequiousness he recognizes the need of discretion and the effects of The Age of Reason not only on the established order but on human existential orientation. He anticipates Weber’s disenchantment but finds solace in wine, bread and conversation.

What of my own missteps and absences? As a reader I blunder about with wistful grasps at concepts and reverie. Muddled by self deprecation, labor and lager—somehow I persevere. I needed this play today.

[Rêbwar · Rating 4 out of 5]

"آن هنگام که او را آزاد کردند نگاهی به آسمان و سپس به زمین افکند، پایی بر زمین کوفت و در حالتی متفکرانه گفت: اپور سی مو، یعنی هنوز هم در حرکت است، زمین."


تصور کنید مردی تنها در اتاقی تاریک، چشمانش دوخته به عدسی تلسکوپی، و در برابرش آسمانی که دیگر آن آسمانِ آرام و تثبیت‌شده‌ی کلیسا نیست، بلکه جهانی است در حال فروپاشی؛ جهانی که زمین در مرکز آن نیست و انسان ناگهان از تختِ پادشاهی هستی به حاشیه‌ای کوچک رانده می‌شود. «زندگی گالیله»ی برتولت برشت بر همین نقطه متمرکز است: لحظه‌ای که علم، در دل قرون وسطی، حقیقتی تازه می‌زاید، اما هم‌زمان با طناب ترس، قدرت و مصلحت در بند کشیده می‌شود.

نمایشنامه نه صرفاً بازنمایی زندگی یک دانشمند، بلکه کاوشی در ماهیت حقیقت و مسئولیت انسانی در برابر آن است. گالیله در روایت برشت، تنها ستاره‌شناس بزرگ رنسانس نیست؛ او بدل می‌شود به نمادی از هر اندیشه‌ای که با اقتدار مسلط درگیر می‌شود. کلیسا، در این متن، صرفاً یک نهاد مذهبی نیست؛ بلکه نماینده‌ی هر قدرتی است که حاضر است برای بقای خود، واقعیت را خفه کند.

برشت با زبان تئاتر حماسی خود، به مخاطب اجازه نمی‌دهد در دام همذات‌پنداری صرف بیفتد. او نمی‌خواهد تنها شاهد رنج و عذاب گالیله باشیم، بلکه ما را وامی‌دارد پیوسته بپرسیم: حقیقت چه بهایی دارد؟ آیا علم می‌تواند مستقل از اخلاق و شجاعت انسانی بایستد؟ و آیا دانشمند، اگر تسلیم شود، صرفاً خود را نجات داده یا خیانتی بزرگ به آیندگان روا داشته است؟

در نمایشنامه، آن‌گاه که گالیله پس از محاکمه‌ی کلیسا در برابر فشارها سر خم می‌کند و کشفیاتش را انکار می‌کند، لحظه‌ای تراژیک رقم می‌خورد. این صحنه بیش از آن‌که شکست فردی باشد، به نمادی از ضعف انسان در برابر ساختارهای قدرت بدل می‌شود. اما همین انکار، در دل خود تناقضی تلخ دارد: علم، حتی اگر به زبان انکار شود، در بطن واقعیت بیرونی پابرجاست. سیاره‌ها همچنان به دور خورشید می‌چرخند، و حقیقت با انکار بشر از میان نمی‌رود. این طنز تلخِ تاریخ است که برشت آن را با قدرتی خیره‌کننده به تصویر می‌کشد.

نبوغ برشت در این اثر، بیش از هر چیز، در ترکیب امر تاریخی با امر فلسفی است. او گالیله را صرفاً به‌مثابه قهرمانی علمی بازنمی‌آفریند، بلکه او را انسانی خطاکار و ترسان نشان می‌دهد. انسانی که میان میل به شناخت و اشتیاق به بقا سرگردان است. همین امر باعث می‌شود نمایشنامه نه یک روایت حماسی یک‌سویه، بلکه آیینه‌ای از تناقضات وجودی بشر باشد.

از سوی دیگر، زبان برشت در «زندگی گالیله» لحنی دوگانه دارد: از یک سو خشک و منطقی، سرشار از استدلال‌های علمی؛ و از سوی دیگر پر از ضرب‌آهنگ شاعرانه و استعاره‌های عمیق. این دوگانگی، جهان علم و جهان نمایش را در هم می‌تند. ما هم‌زمان در آزمایشگاه و بر صحنه‌ای تراژیک ایستاده‌ایم.

آن‌چه این اثر را ماندگار می‌کند، نه تنها محتوای علمی یا تاریخی آن، بلکه پرسش بنیادینی است که برشت پیش روی مخاطب می‌گذارد: اگر حقیقت را می‌دانی، اما توان گفتنش را نداری، آیا همچنان وظیفه‌ات به‌عنوان انسان تمام شده است؟ و آیا سکوت، به‌نوعی خیانت نیست؟

حتی اگر امروز با اندیشه‌ی کمونیستی برشت هم‌دلی نداشته باشیم، نمی‌توانیم انکار کنیم که «زندگی گالیله» یکی از برجسته‌ترین نمایشنامه‌های قرن بیستم است. اثری که فراتر از ایدئولوژی نویسنده، به مسئله‌ای جهانی می‌پردازد: نسبت انسان با حقیقت و قدرت.

[Mira Jundi · Rating 5 out of 5]

As I finished reading this masterpiece of Brecht, I sat thinking about how to go through everything in this play in one review, it's impossible!
This play is absolutely one of the best literary works I've read and will ever read. I couldn't find anything more appropriate to say about it than Brecht's own words from the play itself.
"For where belief has prevailed for a thousand years, doubt now prevails."
"He who does not know the truth is merely an idiot. But he who knows it and calls it a lie, is a criminal."
"The aim of science is not to open a door to infinite wisdom, but to set a limit to infinite error."
"Unhappy the land that is in need of heroes."

[MartaMP · Rating 5 out of 5]

Opera veramente molto bella e coinvolgente.
Mentre leggevo questa ricostruzione della vita di Galielo Galilei, pensata per il teatro, mi sentivo come se fossi lì a vivere la scena.
Brecht ci trasporta all'inizio della rivoluzione che porterà allo sviluppo della scienza moderna con dei personaggi molto ben caratterizzati e strutturati.
Lo stesso Galileo è pieno di passione, di curiosità, di Ragione; lui vive per la scienza e portare il sapere all'umanità è la sua missione.
Le note a piè pagina sono molto utili, contestualizzano bene personaggi, vicende storiche ed informazioni generali.
Lo consiglio vivamente a tutti perché è anche una breve overview sulle principali teorie astronomiche che hanno interessato l'uomo e sul comportamento della chiesa nei confronti del sapere "extra sacre scritture".
Per il mio modesto parere questa opera è un vero capolavoro.

[Hossein · Rating 5 out of 5]

::همراه با اسپويل::
گاليله در قرن ١٧ اثبات كرد كه زمين به دور خودش و خورشيد در حال حركت است و اين يعني خاك پاشيدن به عقيده ي كهن كليسا كه بر پايه عقيده ي ارسطو (افلاك بلوري) استوار است.
از طرفي گاليله فردي است كه عليرغم اينكه براي علم جايگاه رفيعي قائل است اما هم خوش گذران است و هم ترسو. ترسو از اين بابت كه ده سال قبل از او در سال١٦٠٠ جوردانو برونو را كه در مقابل كليسا قد علم كرده بود و گفته بود خدا در همه جا هست،زنده زنده كباب كردند،آخر كليسا مي خواست خدا فقط در كليسا بماند چون بازارش كساد ميشد،او را كشتند.خود گاليله اعتراف ميكند كه از كباب شدن مي ترسد.با اين حال گاليله دست به افشاي حقيقت مي زنداما توسط كليسا تهديد مي شود و سكوت مي كند.اما باز هم دست به افشا مي زند و اين بار كليسا او را شكنجه مي كند و دست آخر در ١٦٣٣ در ساعت ٥:٠٣ دقيقه كه تعليق دلهره آوري دارد و نفس را در سينه ي كليسا و علم حبس مي كندتويه مي كند. از گفته و نگفته ي خود ابراز ندامت و توبه مي كند و عقايد خود را انكار مي كند.
كاري كه باعث ميشود علم در نطفه خفه شود حتي دكارت فرانسوي را هم به سكوت واميدارد.
گاليله ناتوان،تنها و غمگين به روستاي دور افتاده اي در فلورانس تبعيد مي شود و تا دم مرگ همانجا مي ماند.اما آنجا هم دست از كشف حقيقت نميكشد.
''برتولت برشت'' از اين زيبا تر نمي توانست زندگي گاليله ي تنها را به صورت نمايشنامه بنويسد تا جايي كه اتفاق ها به صورت زنده و پويا در جلوي چشمم رژه ميرفتند.
تقابل علم و سنت،شجاعت و بزدلي،مردي تنها در برابر توده اي از افكار پوسيده،عشق به علم و در عين حال به پول و در نهايت كشف حقيقت و افشاي آن از جمله ويژگي هايي هستند كه برشت به آن ها توجه نموده است.
پيام اين نمايشنامه به من اين بود كه انسان ها خودشان مسئول تعيين سرنوشت خودشان هستند و اينكه بدبخت ملتي كه به قهرمان احتياج دارد.

[Mesoscope · Rating 4 out of 5]

On the surface, this play is about the life of Galileo and the struggle of the idealistic and scientific pursuit of truth against reactionary forces that seek to suppress new discoveries in the service of maintaining the status quo. The battleground for his dispute is Galileo's refutation of the Copernican heliocentric theory of the universe, and the omnipresent threat is the Inquisition, which, as is noted early in the play, had burnt Giordano Bruno at the stake in Rome a mere ten years earlier, in part for defending similar beliefs. (As an aside, it probably did not help Bruno's case that he wrote works with titles like The Expulsion of the Triumphant Beast.)

I felt the drama of this crisis peaked about a third of the way through the play, around the time when Galileo unsuccessfully begged the Lord Chamberlin of Cosmo de Medici to simply look through the telescope he had set up for a demonstration. It then started to feel a bit repetitive, as the same fundamental conflict played out in different ways several times.

The play also includes an anachronistic projection of Marxist theory into the events, with Galileo explicitly arguing that the real reason the church officials were opposed to scientific advancement per se was because they feared that the eyes of science would eventually turn dispassionately to the study of man, and the conditions of his material oppression by entrenched interests.

It was jarring to read those lines put into Galileo's mouth, not least because Brecht himself argues against anachronism in historical plays in his Little Organon, where he warns that to ignore the deep differences of belief that characterize different historical periods only encourages the tendency to view historically-produced conditions and values as transhistorical and eternal.

It also strikes the reader as dogmatic, and Brecht always seems to teeter on the brink of dogmatism. But this leads us straight to the deep interpretive dilemma of how this play is to be taken.

Some critics, including Marcel Reich-Ranicki and the Brecht biographer Stephen Parker, read this play as primarily aimed at the Stalinist purges going on in the Soviet Union around this time, and at the extreme pressure put on Brecht himself to toe the SED party line in the nascent DDR. This is a very attractive reading, and one which I favored in my own reading of the play. If this is in fact what Brecht was up to, then we have a work of subversive genius, which on the surface is an unassailable work that upholds communist values, but which, with only a little reading between the lines on the part of the reader, comprises a savage critique of the totalitarian excesses of Soviet communism. It even includes thinly-disguised suggestions concerning how to keep working for truth, even if one is under constant surveillance.

If this reading is not correct, if the play is to be read on its surface level, then I think it does suffer from fairly serious faults of anachronism and dogmatism.

How to decide? This is always a problem, reading the work of progressive artists working under politically-repressive conditions. Ultimately, I think the question is undecidable, at least on the basis of the existing historical evidence, but I do find it highly corroborative that when I read this play, not even knowing when it was written, my best guess was that this is how it was intended to be taken, and only later found corroborating arguments and evidence. I also can't bring myself to believe that someone with Brecht's genius and fire would be taken in by the dull slogans of the petty bureaucrats of an intensely-repressive state.

[امیرمحمد حیدری · Rating 4 out of 5]

هنوز نتوانستم به‌صورت جدی و دلی وارد دنیای برشت شوم؛ اما برداشتم از این اثر را در هر صورت می‌نویسم:
برشت در این اثر سعی می‌کند داستانی واقعی و به‌دور از بت‌سازی‌های عرف عامه از گالیله به دست دهد. ممکن است هرکس با خواندن این کتاب یک وجه خاصی از آن را ببیند، تنهایی گالیله، نبوغش یا هر چیز دیگری. اما از آن‌جایی که فعلا صدای درون سرم متعلق به شوپنهاور است، من فقط دریای حماقت را دیدم. نبوغ در میان حماقت نابود می‌شود، و اظهر من‌الشمس، همه‌مان آخر و عاقبت گالیله را می‌دانیم. اما هر اختراعی یک چاقوی دولبه‌ست، که اطرافیان گالیله در ونیز، حتی سعی نمی‌کنند از لبه‌ی خطرناک و شرور اختراعاتش استفاده کنند، بلکه صرفا با عینک حماقت به آن می‌نگرند، و این بی‌نهایت ترسناک است.

[Outis · Rating 3 out of 5]

Se è vero che le note possono aiutare a comprendere meglio un'opera e quindi ad apprezzarla di più, è anche vero che troppe note possono farla apprezzare di meno, che è quello che mi è successo questa volta.

Vita di Galileo è un testo teatrale che si può leggere su più livelli.
Innanzitutto, racconta,abbastanza fedelmente, la vita di Galileo Galilei. e a mio parere, la raccolta bene. Galileo è un personaggio interessante: un uomo con vizi e virtù, amante della ricerca e del buon vivere; talvolta furbo, altre volte ingenuo nel suo rapportarsi con il potere. Il giovane Andrea Sarti è un altro personaggio di primo piano mentre, per quanto riguarda gli altri personaggi, alcuni soffrono un po' la loro monodimensionalità. Penso per esempio a Virgina, la figlia di Galileo, ridotta a una ragazzetta stupida.

I miei problemi nascono dal fatto che le (troppe) note della mia edizione facevano CONTINUAMENTE riferimento al parallelismo che Brecht voleva fare tra la situazione del diciassettesimo secolo e la sua contemporaneità.
Infatti, mentre capisco e trovo azzeccato il paragone tra la situazione dei filosofi e degli scienziati durante la controriforma e quella degli intellettuali tedeschi, tra cui lo stesso Brecht, durante il nazismo, non mi convince per niente il parallelismo tra Galileo e gli scienziati che progettarono la bomba atomica. Abiurando Galileo si sottomette al potere di un'autorità esterna, rinunciando all'indipendenza della scienza, mi si dice. Ma, a parte che dubito che la scienza sia mai stata veramente libera da condizionamenti del potere politico, solo io ci vedo una piccola differenza tra rinunciare a una propria teoria (che per il momento non ha nemmeno applicazioni pratiche) per non essere cotto a puntino e scegliere liberamente di creare un'arma di sterminio di massa?
Sull'argomento bomba atomica Sciascia ha fatto molto di meglio in La scomparsa di Majorana

In futuro proverò a rileggere il testo senza leggere le note, che credo mi abbiano rovinato un po' la lettura, spezzettandola troppo e irritandomi un po' troppo spesso.

[Neda_M282 · Rating 4 out of 5]

امتیاز من ۴/۵

درباره کتاب👇
"زندگی گالیله" آخرین نمایشنامه برتولت برشت نمایش‌نامه‌نویس آلمانی است که در پانزده صحنه نگاشته شده است.

او این نمایشنامه را در سال ۱۹۳۸.م نوشته است و برای نخستین بار در سال۱۹۴۳.م در شهر زوریخ کشور سوییس به اجرا درآمد و گفته می‌شود برشت خود هم از جمله کارگردانانی بود که این نمایش را در پاریس روی صحنه برد.

این نمایشنامه درامی است از زندگی گالیله؛ منجم برجسته ایتالیایی که پس از سالها تحقیقات اثبات می‌کند خورشید ثابت است و این زمین است که دور آن می‌چرخد.
این کشف با مخالفت کلیسا مواجه میگردد و در نتیجه کلیسا میخواهد گالیله را وادار به توبه کردن نماید؛ چون کشف گالیله با آنچه در کتاب مقدس آمده منافات دارد و همین باعث ایجاد ترس در مقامات کلیسایی می شود چون احساس میکنند با اکتشافات گالیله مردم از مذهب رویگردان می شوند و اعتماد خود را به مقامات مذهبی و کلیسا از دست می‌دهند.

این نمایشنامه نشان دهنده عمق مشکلات دانشمندان در فضای علمی قرون وسطایی است. برشت با شخصیت‌های بسیار خوب و ساختارمند ما را به آغاز انقلابی می‌برد که به توسعه علم مدرن منجر شده است.

در این اثر گالیله سرشار از شور، کنجکاوی و عقل است.نکته فابل توجه در اینست که گالیله خود را قربانی نمی‌کند بلکه با گوشه نشینی، زیرکی و به ظاهر پذیرفتن توبه، در خفا به کار و تحقیقات خود ادامه می‌دهد؛ او برای علم زندگی می‌کرد و رسالت خود را رساندن دانش به بشریت می‌دانست.

این نمایشنامه مضامینی مانند تضاد بین جزم گرایی و شواهد علمی و همچنین کنار زدن ارزشها در مواجهه با ظلم را در بر می‌گیرد، "زندگی گالیله" به بررسی دشواری جزم‌گرایی می‌پردازد که برای سال‌ها وجود داشته است؛ نبرد مداوم بین علم و دین که حتی اکنون، 400 سال بعد هم پایان نیافته است.برتولت برشت درمورد قوت و ضعف روح انسان در مواجهه با این دشواری‌ها به زیبایی سخن میگوید و خواننده را به تأمل وا می‌دارد.

این نمایشنامه و در لابلای نمایشنامه با اشعاری روبرو میشویم که از خود برشت است زیرا برشت شعر نیز می‌سرود، در گذشته از روی این اثر در ایران با کارگردانی پرویز داریوش و بازی امین تارخ نمایشی اجرا شده است.

پ.ن: عبدالرحمان احمدی،مترجم ۱۱۷ صفحه ابتدایی کتاب را در ۶ فصل به بررسی دقیق چندین اثر برشت از جهات مختلف اختصاص داده است که برای خواننده میتواند بسیار پربار و جذاب باشد و تا حدود زیادی خواننده را با برشت آشنا کند.

۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۲

[Samira · Rating 5 out of 5]

کنده‌ی انجیری بودم، چوبی گرانبهاتر از هیزم
تا روزی درودگری
که دودل بود پریایی بسازد یا چهارپایه‌ای،
سرانجام تصمیم گرفت خدایی بسازد...‌

[Cristina - Athenae Noctua · Rating 5 out of 5]

Un testo di forte valenza culturale, storica ed etica, che pone l'attenzione sui doveri degli intellettuali nella lotta per l'affermazione della verità e, con essa, della libertà. Il sapere è per Galileo/Brecht ciò che dovrebbe essere per tutti noi: non un cumulo precostituito di nozioni da usare per controllare il prossimo o per glorificare e autocelebrare se stessi in quanto possessori della verità, ma come uno strumento di progresso che aiuti gli uomini a comprendere gli uomini e a sostenerne i diritti.
http://athenaenoctua2013.blogspot.it/...

[Sarah Far · Rating 5 out of 5]

این کتاب بی نظیره