What do you think?
Rate this book
D'Alembert's Principle: Memory, Reason and Imagination
Three novellas bound together in a highly-acclaimed post-modern literary triptych
119 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1996
1 person is currently reading
67 people want to read
About the author
Andrew Crumey
13 books85 followersAndrew Crumey has a PhD in theoretical physics and is former literary editor of Scotland on Sunday. He won the £60,000 Northern Rock Foundation Writer's Award - the UK's largest literary prize - in 2006. His novels combine history, science, philosophy and humour, and have been translated into fifteen languages. Music, in a Foreign Language won the Saltire First Book Award; Sputnik Caledonia was shortlisted for the James Tait Black Memorial Prize; The Great Chain of Unbeing was shortlisted for the Saltire Fiction Award. He has also been nominated for the Arthur C Clarke Award and longlisted for the Booker Prize.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
June 21, 2017
I found this book marked down to £3 in a post-Christmas sale, and picked it up just because it looked interestingly challenging. I found it a fascinating blend of philosophy, fantasy and history, but the games Crumey plays with form, ideas and his own characters are dizzying and at times difficult to follow.
The first and longest of the three sections is the most straightforward - an exploration of the life and times of the eighteenth century scientist and philosopher D'Alembert, who worked on Diderot's encyclopedia and believed that the ultimate aim of science was to produce a simple universal model that everything else would follow from. The entertainment is provided by the exploration of his milieu and his unrequited love for a woman who humours him while betraying him.
In the short second part a fictitious Scottish philosopher imagines a dream journey to various planets all of which cause him to come back to fundamental Cartesian questions about his own existence, and the history and provenance of his supposed works is also explored in a playful way.
The third part Tales from Rreinnstadt is apparently linked to, and quotes from, Crumey's previous novel Pfitz. It is a loosely linked set of rather Borgesian philosophical fables exploring the nature of imagination and infinity, gently ridiculing D'Alembert's world view.
This is not a book I would recommend to the casual reader, but it would probably reward a more detailed study, and certainly left me with plenty of interesting questions to ponder.
The first and longest of the three sections is the most straightforward - an exploration of the life and times of the eighteenth century scientist and philosopher D'Alembert, who worked on Diderot's encyclopedia and believed that the ultimate aim of science was to produce a simple universal model that everything else would follow from. The entertainment is provided by the exploration of his milieu and his unrequited love for a woman who humours him while betraying him.
In the short second part a fictitious Scottish philosopher imagines a dream journey to various planets all of which cause him to come back to fundamental Cartesian questions about his own existence, and the history and provenance of his supposed works is also explored in a playful way.
The third part Tales from Rreinnstadt is apparently linked to, and quotes from, Crumey's previous novel Pfitz. It is a loosely linked set of rather Borgesian philosophical fables exploring the nature of imagination and infinity, gently ridiculing D'Alembert's world view.
This is not a book I would recommend to the casual reader, but it would probably reward a more detailed study, and certainly left me with plenty of interesting questions to ponder.
October 20, 2012
A pretty little book that sacrifices the emotional impact of its first panel for the self-imposed structural conceit of the project. The writing is lovely throughout, but the first panel has a depth of feeling that sets it apart ... and sadly makes the other two panels seem cold and thin in comparison. This book has the honor of being one of the few works thus far that have made me weep in public; the D'Alembert section is lovely and heartbreaking, all the more so for being grounded in truth. All these people and their unfulfilled loves, poor little Jean pining. It is handled well, delicately, with a lens just slightly tilted because the panel is performing multiple roles ... but moving nonetheless.
As for the rest, what would have pleased me in my younger days now just makes me irritated; I don't have the patience now for such cool experiments, I am instantly grumpy when I can't find some hint of a beating heart behind the baroque architecture. (Case in point: a friend helpfully pointed me to a critical work examining Lovecraft through the lenses of such philosophers as Heidegger and where I once would have responded "ooh" my kneejerk blurt was "why?!" I AM getting old, yikes.) Had Crumey been able to infuse the later two panels with the sense of love and loss, of tragic misunderstanding, that drives the first, we would have had something magnificent indeed: a philosophical novel that privileges the human over the ideas.
As for the rest, what would have pleased me in my younger days now just makes me irritated; I don't have the patience now for such cool experiments, I am instantly grumpy when I can't find some hint of a beating heart behind the baroque architecture. (Case in point: a friend helpfully pointed me to a critical work examining Lovecraft through the lenses of such philosophers as Heidegger and where I once would have responded "ooh" my kneejerk blurt was "why?!" I AM getting old, yikes.) Had Crumey been able to infuse the later two panels with the sense of love and loss, of tragic misunderstanding, that drives the first, we would have had something magnificent indeed: a philosophical novel that privileges the human over the ideas.
July 16, 2025
¿Es nuestra vida un suceso predeterminado por un principio matemático, única ley insondable y absoluta? ¿O es solo consecuencia del azar ante el infinito número de acontecimientos que facilitan nuestro nacimiento? Esa premisa esconde Crumey sutilmente entre la vida de D´Alembert y los Enciclopedistas, sus romances furtivos y frustrados, con varios manuscritos ocultos, además de cuentos sobre cuentos, todos enfoques distintos sobre el mismo problema.
Tiene momentos buenos, y un reloj astronómico inolvidable, más no deja de ser una ligera decepción para mis expectativas iniciales.
Tiene momentos buenos, y un reloj astronómico inolvidable, más no deja de ser una ligera decepción para mis expectativas iniciales.
December 19, 2012
http://www.diavazontas.blogspot.gr/20...
Όσο διαβάζω βιβλία του, όλο και περισσότερο πείθομαι πως ο Andrew Crumey είναι ο αγαπημένος μου σύγχρονος Αγγλοσάξονας συγγραφέας. Η γραφή του έχει μια εγκεφαλικότητα που με συνεπαίρνει∙ ενώ οι ιστορίες του βγαίνουν αβιάστα γιατί είναι γεννημένος παραμυθάς, ταυτόχρονα το λογοτεχνικό αλλά και επιστημονικό του υπόβαθρο των οδηγούν σε πιο ενδιαφέροντα μονοπάτια. Τα κείμενά του είναι μοντέρνα κι αποδομημένα όσο πρέπει για να ενεργοποιούν το μυαλό- τη μνήμη, τη λογική και τη φαντασία. Η «Αρχή του Ντ’ Αλαμπέρ είναι μια τριλογία σε λίγες σελίδες, τρία κομμάτια πολύ χαλαρά συνδεδεμένα μεταξύ τους, που σε καμιά στιγμή δε σε κάνουν να αναρωτιέσαι το ένα για το άλλο, ακόμα και να μην ξέρεις, σου δίνει ο ίδιος ο συγγραφέας τα εργαλεία για να μαντέψεις τη σύνδεσή τους.
Στο πρώτο κομμάτι πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Ντ’ Αλαμπέρ, φυσικός και φιλόσοφος του Διαφωτισμού, μια ιδιάζουσα προσωπικότητα, ένα εγκαταλελειμμένο ανθρωπάκι που δε γνώρισε καν τη μητρική αγάπη και που στο τέλος διαλύθηκε για τον ανεκπλήρωτο έρωτα μιας γυναίκας. Και συγχρόνως ένα από τα λαμπρότερα πνεύματα όλων των εποχών, με την ομώνυμη αρχή που διεύρυνε την θεωρία του Νεύτωνα και τη συγγραφή της Εγκυκλοπαίδειας, μαζί με τον Ντιντερό, τον Ρουσσώ, τον Βολταίρο, στο ενεργητικό του. Ο Κρούμει είναι μάστορας στο στήσιμο του σκηνικού του 18ου αιώνα, η καθεμιά από τις ιστορικές προσωπικότητες ζωντανεύει σε όλο το μεγαλείο και τη μικρότητά της∙ κυριαρχούν η ατμόσφαιρα του Παρισιού τότε, τα λογοτεχνικά σαλόνια οπού πνέουν οι αρχές της αλλαγής και στον αντίποδα ο σκοταδισμός, η θρησκευτική μισαλλοδοξία και η απολυταρχία, το μπέρδεμα ανάμεσα στον παλιό κόσμο που πεθαίνει και τον καινούργιο που έρχεται.
Στο δεύτερο κομμάτι, την Κοσμογραφία του Μάγκνους Φέργκιουσον, ένας άντρας βρίσκει τον εαυτό του σε μιαν άλλη διάσταση, σε μια άλλη εκδοχή από τις πολλαπλές και άπειρες της πραγματικότητας για τον καθένα μας, προσγειώνεται σε μια ζωή που έχει ήδη πεθάνει, αλλά το αφεντικό του και η γυναίκα του τον δέχονται σαν να είναι ή σαν να μην είναι αυτός.
Στο τρίτο, τις Ιστορίες από το Ράινσταντ, ο Γκόλντμαν, ένας άντρας πλούσιος, βολεμένος και χοντρός, καταλήγει στο κρατητήριο από μια παρεξήγηση μαζί με έναν ζητιάνο, τον Πφιτζ, που σαν άλλη Χαλιμά, έχει ένα σωρό ιστορίες να του διηγηθεί, πλαστές ίσως κι αληθινές, μέσα κι έξω από τη φαντασία και το χρόνο.
Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για ένα κομψοτέχνημα, ένα δείγμα μεταμοντέρνας γραφής, με όλα τα στοιχεία για να συγκινήσει και να εξάψει τη φαντασία, ένα βιβλίο παρ’ όλα αυτά ευκολοδιάβαστο που απαιτεί την προσοχή και την κερδίζει.
Όσο διαβάζω βιβλία του, όλο και περισσότερο πείθομαι πως ο Andrew Crumey είναι ο αγαπημένος μου σύγχρονος Αγγλοσάξονας συγγραφέας. Η γραφή του έχει μια εγκεφαλικότητα που με συνεπαίρνει∙ ενώ οι ιστορίες του βγαίνουν αβιάστα γιατί είναι γεννημένος παραμυθάς, ταυτόχρονα το λογοτεχνικό αλλά και επιστημονικό του υπόβαθρο των οδηγούν σε πιο ενδιαφέροντα μονοπάτια. Τα κείμενά του είναι μοντέρνα κι αποδομημένα όσο πρέπει για να ενεργοποιούν το μυαλό- τη μνήμη, τη λογική και τη φαντασία. Η «Αρχή του Ντ’ Αλαμπέρ είναι μια τριλογία σε λίγες σελίδες, τρία κομμάτια πολύ χαλαρά συνδεδεμένα μεταξύ τους, που σε καμιά στιγμή δε σε κάνουν να αναρωτιέσαι το ένα για το άλλο, ακόμα και να μην ξέρεις, σου δίνει ο ίδιος ο συγγραφέας τα εργαλεία για να μαντέψεις τη σύνδεσή τους.
Στο πρώτο κομμάτι πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Ντ’ Αλαμπέρ, φυσικός και φιλόσοφος του Διαφωτισμού, μια ιδιάζουσα προσωπικότητα, ένα εγκαταλελειμμένο ανθρωπάκι που δε γνώρισε καν τη μητρική αγάπη και που στο τέλος διαλύθηκε για τον ανεκπλήρωτο έρωτα μιας γυναίκας. Και συγχρόνως ένα από τα λαμπρότερα πνεύματα όλων των εποχών, με την ομώνυμη αρχή που διεύρυνε την θεωρία του Νεύτωνα και τη συγγραφή της Εγκυκλοπαίδειας, μαζί με τον Ντιντερό, τον Ρουσσώ, τον Βολταίρο, στο ενεργητικό του. Ο Κρούμει είναι μάστορας στο στήσιμο του σκηνικού του 18ου αιώνα, η καθεμιά από τις ιστορικές προσωπικότητες ζωντανεύει σε όλο το μεγαλείο και τη μικρότητά της∙ κυριαρχούν η ατμόσφαιρα του Παρισιού τότε, τα λογοτεχνικά σαλόνια οπού πνέουν οι αρχές της αλλαγής και στον αντίποδα ο σκοταδισμός, η θρησκευτική μισαλλοδοξία και η απολυταρχία, το μπέρδεμα ανάμεσα στον παλιό κόσμο που πεθαίνει και τον καινούργιο που έρχεται.
Στο δεύτερο κομμάτι, την Κοσμογραφία του Μάγκνους Φέργκιουσον, ένας άντρας βρίσκει τον εαυτό του σε μιαν άλλη διάσταση, σε μια άλλη εκδοχή από τις πολλαπλές και άπειρες της πραγματικότητας για τον καθένα μας, προσγειώνεται σε μια ζωή που έχει ήδη πεθάνει, αλλά το αφεντικό του και η γυναίκα του τον δέχονται σαν να είναι ή σαν να μην είναι αυτός.
Στο τρίτο, τις Ιστορίες από το Ράινσταντ, ο Γκόλντμαν, ένας άντρας πλούσιος, βολεμένος και χοντρός, καταλήγει στο κρατητήριο από μια παρεξήγηση μαζί με έναν ζητιάνο, τον Πφιτζ, που σαν άλλη Χαλιμά, έχει ένα σωρό ιστορίες να του διηγηθεί, πλαστές ίσως κι αληθινές, μέσα κι έξω από τη φαντασία και το χρόνο.
Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για ένα κομψοτέχνημα, ένα δείγμα μεταμοντέρνας γραφής, με όλα τα στοιχεία για να συγκινήσει και να εξάψει τη φαντασία, ένα βιβλίο παρ’ όλα αυτά ευκολοδιάβαστο που απαιτεί την προσοχή και την κερδίζει.
August 4, 2022
otra novela delirante donde nuevamente Crumey divide la historia en Memoria, Razón e Imaginación, donde Jean le Rond D’Alembert (matemático francés y autor del principio que lleva su nombre y que establece que la suma de las fuerzas externas que actúan sobre un cuerpo y las denominadas fuerzas de inercia forman un sistema de fuerzas en equilibrio, que se denomina equilibrio dinámico) rememora episodios de su vida como enciclopedista en la Ilustración, con Rousseau y Diderot, personajes históricos que han aparecido en otras novelas de Crumey. A esto se suma un duelo por un corazón roto que ha perdido su equilibrio dinámico.
Read
August 30, 2016ρικομέντ. εννοείται.
June 14, 2025
Un libro, compuesto por tres libros, que se va abriendo y abriendo, ramificándose de mil maneras, convirtiéndose en un enorme juego de espejos, o un reloj maravilloso cuyos mecanismos parecen tan milimétricamente armados como caprichosos y anárquicos.
En la primera parte, se construye una autobiografía de D'Alembert desde su nacimiento hasta su vejez, relatando el intervalo en el que comienza a destacar como un matemático de afán radical y termina perdido en una memoria de amor frustrado. Aquí el relato es lineal, claro y bastante entretenido.
En el segundo tramo, la narración explota y se presenta una cosmografía fantástica, que recuerda al Calvino de las Cosmicómicas, pero jugando con la ciencia relativista. Esta ha sido la parte que me ha parecido más sorprendente, interesante y bonita.
La tercera parte es un relato con muchos cuentos incrustados, con narrador no fiable y burlón, que conecta directamente con Pfitz, la novela previa de Crumey, que también me encantó. Hay un fragmento, en el que habla de un intento de etiquetar a todos los seres humanos que han pisado la Tierra, y también otro, el del reloj de la torre, que son alucinantes.
El libro entero —todas las historias que cobija— queda cosido por la idea imposible de hallar el orden del universo para así poder controlarlo.
9/10
En la primera parte, se construye una autobiografía de D'Alembert desde su nacimiento hasta su vejez, relatando el intervalo en el que comienza a destacar como un matemático de afán radical y termina perdido en una memoria de amor frustrado. Aquí el relato es lineal, claro y bastante entretenido.
En el segundo tramo, la narración explota y se presenta una cosmografía fantástica, que recuerda al Calvino de las Cosmicómicas, pero jugando con la ciencia relativista. Esta ha sido la parte que me ha parecido más sorprendente, interesante y bonita.
La tercera parte es un relato con muchos cuentos incrustados, con narrador no fiable y burlón, que conecta directamente con Pfitz, la novela previa de Crumey, que también me encantó. Hay un fragmento, en el que habla de un intento de etiquetar a todos los seres humanos que han pisado la Tierra, y también otro, el del reloj de la torre, que son alucinantes.
El libro entero —todas las historias que cobija— queda cosido por la idea imposible de hallar el orden del universo para así poder controlarlo.
9/10
June 20, 2009
I enjoyed this quirky, philosophical triptych. It's set in the 18th, while D'Alembert is working with Diderot on his Dictionary. In a world of zombie fiction, I am so glad to find something like this in print.
Each section sets out to explore one of D'Alembert's definitions of Knowledge via Memory, Reason & Imagination. The first story is about a self-cloistered, love-torn mathematician, the second of a man who disappears into his own story, the third a series of absurd, Sheherazadian tales & a dialogue (intentionally?) reminiscent of Hofstader's "Godel Escher Bach". For all that's theoretical, it's quick & interesting, though the characters don't linger powerfully enough for me to give it 4 stars.
Each section sets out to explore one of D'Alembert's definitions of Knowledge via Memory, Reason & Imagination. The first story is about a self-cloistered, love-torn mathematician, the second of a man who disappears into his own story, the third a series of absurd, Sheherazadian tales & a dialogue (intentionally?) reminiscent of Hofstader's "Godel Escher Bach". For all that's theoretical, it's quick & interesting, though the characters don't linger powerfully enough for me to give it 4 stars.
May 5, 2015
Ever so slightly disappointing follow-up to 'Pfitz', who returns in the third of the 'panels', 'Tales from Rreinnstadt'. Panel one is a memoir of foundling mathematician D'Alembert, a collaberator of Diderot on the famous Encyclopedia, who proposed a tripartate division of human understanding: Memory, Reason and Imagination. Panel two, ostensibly 'reason' then, is actually a dream-ridden narrative of a scottish philosopher's imaginary interplanetary voyages, and panel three follows a Rrheinstadt jeweller's journey around town and into the nested storylines of the now beggarly Pfitz.
Displaying 1 - 9 of 9 reviews