What do you think?
Rate this book
Trilogien #1-3
Trilogía
Con una voz nueva, con una prosa sencilla, Jon Fosse sobrecoge. Trilogía es un libro hipnótico. Para Jon Fosse escribir es como rezar, y para el lector leer Trilogía significa entrar en una profundidad desconocida. Con un narrador único, Fosse nos cuenta la historia de una pareja de adolescentes que va a tener un hijo y que intenta sobrevivir sin nada en un mundo hostil.
Con esta historia entendemos qué significa la indefensión y nos hacemos conscientes de la mirada despiadada de la sociedad, pero también revivimos de forma exquisita el primer amor, la experiencia de empezar la vida. Es una obra emocional que, desde la oscuridad de una situación extrema, nos ilumina. Es fascinante esta experiencia de entrar en un lugar nuevo, en un universo nuevo cada vez que logro escribir bien. Y siempre pienso que estoy preparado y que algún día no podré escribir más y eso está bien. Jon Fosse,
Jon Fosse es uno de los grandes escritores europeos. Karl Ove Knausgaard. Para mí escribir es escuchar, es un acto más musical que intelectual. En un texto la forma debe ser extremadamente exacta, cada coma, cada cambio está medido para que al leer puedas sentir las olas, un latido, y el cambio de ritmo según avanza la trama. Esta unidad entre forma y contenido es necesaria. Con la escritura ocurre igual que con un ser humano: no se puede separar el alma del cuerpo, un cadáver no es una persona.
Con esta historia entendemos qué significa la indefensión y nos hacemos conscientes de la mirada despiadada de la sociedad, pero también revivimos de forma exquisita el primer amor, la experiencia de empezar la vida. Es una obra emocional que, desde la oscuridad de una situación extrema, nos ilumina. Es fascinante esta experiencia de entrar en un lugar nuevo, en un universo nuevo cada vez que logro escribir bien. Y siempre pienso que estoy preparado y que algún día no podré escribir más y eso está bien. Jon Fosse,
Jon Fosse es uno de los grandes escritores europeos. Karl Ove Knausgaard. Para mí escribir es escuchar, es un acto más musical que intelectual. En un texto la forma debe ser extremadamente exacta, cada coma, cada cambio está medido para que al leer puedas sentir las olas, un latido, y el cambio de ritmo según avanza la trama. Esta unidad entre forma y contenido es necesaria. Con la escritura ocurre igual que con un ser humano: no se puede separar el alma del cuerpo, un cadáver no es una persona.
168 pages, Paperback
First published January 1, 2014
466 people are currently reading
9110 people want to read
About the author
Jon Fosse
233 books1,756 followersJon Olav Fosse was born in Haugesund, Norway and currently lives in Bergen. He debuted in 1983 with the novel Raudt, svart (Red, black). His first play, Og aldri skal vi skiljast, was performed and published in 1994. Jon Fosse has written novels, short stories, poetry, children's books, essays and plays. His works have been translated into more than forty languages. He is widely considered as one of the world's greatest contemporary playwrights. Fosse was made a chevalier of the Ordre national du Mérite of France in 2007. Fosse also has been ranked number 83 on the list of the Top 100 living geniuses by The Daily Telegraph.
He was awarded The Nobel Prize in Literature 2023 "for his innovative plays and prose which give voice to the unsayable".
Since 2011, Fosse has been granted the Grotten, an honorary residence owned by the Norwegian state and located on the premises of the Royal Palace in the city centre of Oslo. The Grotten is given as a permanent residence to a person specifically bestowed this honour by the King of Norway for their contributions to Norwegian arts and culture.
He was awarded The Nobel Prize in Literature 2023 "for his innovative plays and prose which give voice to the unsayable".
Since 2011, Fosse has been granted the Grotten, an honorary residence owned by the Norwegian state and located on the premises of the Royal Palace in the city centre of Oslo. The Grotten is given as a permanent residence to a person specifically bestowed this honour by the King of Norway for their contributions to Norwegian arts and culture.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,440 reviews
November 28, 2023
El continente parece el envase de un medicamento, el contenido lo debería recetar la seguridad social.
La forma de narrar es como una larga liturgia en la que se repiten palabras y frases intercaladas de reveladores silencios.
Lo contado es sórdido, aunque se inicie con un remedo de la bíblica búsqueda de hospedaje por José y María. Si bien este José no es de los que se conforme con un no y no hay reyes que realicen ofrendas, la historia sí que tiene un algo de cuento infantil para adultos, por la sencillez de su fraseo, por la ausencia de adornos o dobles sentidos, por lo primitivo de unos actos que solo responden a necesidades inmediatas, a miedos ancestrales, a morales inmutables y despiadadas, por un destino marcado por la pobreza heredada actuando de forma implacable, en el que la fuerza de lo inevitable hacen inútil cualquier esfuerzo por evitar la fatalidad, en el que pasado y presente, muertos y vivos, conviven de forma natural y marcan el devenir.
Un Nobel que por esa mezcla de tradición y vanguardia estoy seguro de que me dará más de una alegría en el futuro.
La forma de narrar es como una larga liturgia en la que se repiten palabras y frases intercaladas de reveladores silencios.
Lo contado es sórdido, aunque se inicie con un remedo de la bíblica búsqueda de hospedaje por José y María. Si bien este José no es de los que se conforme con un no y no hay reyes que realicen ofrendas, la historia sí que tiene un algo de cuento infantil para adultos, por la sencillez de su fraseo, por la ausencia de adornos o dobles sentidos, por lo primitivo de unos actos que solo responden a necesidades inmediatas, a miedos ancestrales, a morales inmutables y despiadadas, por un destino marcado por la pobreza heredada actuando de forma implacable, en el que la fuerza de lo inevitable hacen inútil cualquier esfuerzo por evitar la fatalidad, en el que pasado y presente, muertos y vivos, conviven de forma natural y marcan el devenir.
Un Nobel que por esa mezcla de tradición y vanguardia estoy seguro de que me dará más de una alegría en el futuro.
March 28, 2024
Asle y Alida son los protagonistas, estamos ante una forma literaria que es una suma de varios géneros literarios como una fórmula exacta que da como resultado algo nuevo, si es que a estas alturas puede haber algo nuevo, que no nos recuerde un poco a esto y aquello.
Mediante una narración que recuerda a un canto, a un poema pero sin rima aunque con un ritmo que nos inunda y al mismo tiempo nos marea con emociones que van naciendo de esta lectura como si de una fuente se tratara.
Se narra lo usual de la vida, una pareja joven, el amor y los obstáculos que se interponen para que sean felices, pero más que nunca importa el cómo más que el que, hay una belleza que es parte intrínseca de todo, vamos como en una barca a la deriva en un fiordo noruego mientras el frío y la majestuosidad de las aguas nos llaman y al mismo tiempo nos repelen, vemos la orilla, ya nos acercamos al destino, pero si enfocamos bien es solo una ilusión, todo es distinto dependiendo cómo enfoquemos la vista, estamos ante el inicio o ante el final…..
Resuenan como reverberaciones aquí y allá, mientras la historia continúa, nos hacemos preguntas, pero conforme avanzamos sabemos que no habrá respuestas, que esas que buscamos están dentro de nosotros y que lo qué hay afuera solo refleja ese interior, que el destino es parte de nosotros aunque nos cueste aceptarlo y que somos seres individualistas ordinarios pero en un todo somos un ser extraordinario, una mezcla de polvo de estrellas con sangre, con mar, con tierra.
Este libro como ningún otro este año, ha logrado emocionarme, de tal modo, qué hay partes que he leído sintiendo un nudo en la garganta.
Es maravilloso sentir que no hacen falta cosas desaforadas, ni grandes fuegos artificiales, siempre la forma mas exquisita proviene de cosas que parecen simples o sencillas. Un gran descubrimiento literario.
Mediante una narración que recuerda a un canto, a un poema pero sin rima aunque con un ritmo que nos inunda y al mismo tiempo nos marea con emociones que van naciendo de esta lectura como si de una fuente se tratara.
Se narra lo usual de la vida, una pareja joven, el amor y los obstáculos que se interponen para que sean felices, pero más que nunca importa el cómo más que el que, hay una belleza que es parte intrínseca de todo, vamos como en una barca a la deriva en un fiordo noruego mientras el frío y la majestuosidad de las aguas nos llaman y al mismo tiempo nos repelen, vemos la orilla, ya nos acercamos al destino, pero si enfocamos bien es solo una ilusión, todo es distinto dependiendo cómo enfoquemos la vista, estamos ante el inicio o ante el final…..
Resuenan como reverberaciones aquí y allá, mientras la historia continúa, nos hacemos preguntas, pero conforme avanzamos sabemos que no habrá respuestas, que esas que buscamos están dentro de nosotros y que lo qué hay afuera solo refleja ese interior, que el destino es parte de nosotros aunque nos cueste aceptarlo y que somos seres individualistas ordinarios pero en un todo somos un ser extraordinario, una mezcla de polvo de estrellas con sangre, con mar, con tierra.
Este libro como ningún otro este año, ha logrado emocionarme, de tal modo, qué hay partes que he leído sintiendo un nudo en la garganta.
Es maravilloso sentir que no hacen falta cosas desaforadas, ni grandes fuegos artificiales, siempre la forma mas exquisita proviene de cosas que parecen simples o sencillas. Un gran descubrimiento literario.
February 19, 2024
4.5
* I tried to write my review in the style similar to the author's.
That’s just how it is, there are some people who own things and some people who don’t, she says
And those who own decide over those who don’t, she says
It is dark and it is cold and Asle and Alida have been wandering the streets for a long time looking for a place to stay for a few days until they find lodgings for themselves and now Alida is tired, she is very tired and she is soon to give birth and any moment the baby may come and it is dark and it is cold and why every door they knock on is being closed in their faces? Is it because they aren’t married and Alida is pregnant and Asle must find lodgings
We’ll go to where we end up, she says
We’ll go where the road leads us, he says
and Alida needs to rest and the baby may come any minute and it is dark and it is cold and Asle and Alida who aren’t married but are very much in love with one another have been uselessly wandering the streets for hours, Alida with her long black thick hair and her sad black eyes is so tired and it’s raining and it’s cold and it’s dark
and she hears her own life and her own future and she knows what she knows and then she is present there in her own future and everything is open and everything is difficult but the song, that is there and this must be the song they call love and then she is only present in the playing and she doesn’t want to exist any other place
This is a love story and a story about survival and about perseverance and this is a tragedy and this is a story about two people in love and the lengths one would go for the one he loves.
they are with each other, he is with her, she with him, she in him, he in her, Alida thinks, and she looks out across the sea, and in the sky she sees Asle, she sees that the sky is Asle, and she notices the wind, and the wind is Asle, he is there, he is the wind, if he doesn’t exist, he is still there and then she hears Asle saying that he is there, she sees him there, if she looks out across the sea she’ll see that he is the sky she sees there above the sea, Asle says, and Alida looks and of course she sees Asle, but not just him, she sees herself too there in the sky
* I tried to write my review in the style similar to the author's.
That’s just how it is, there are some people who own things and some people who don’t, she says
And those who own decide over those who don’t, she says
It is dark and it is cold and Asle and Alida have been wandering the streets for a long time looking for a place to stay for a few days until they find lodgings for themselves and now Alida is tired, she is very tired and she is soon to give birth and any moment the baby may come and it is dark and it is cold and why every door they knock on is being closed in their faces? Is it because they aren’t married and Alida is pregnant and Asle must find lodgings
We’ll go to where we end up, she says
We’ll go where the road leads us, he says
and Alida needs to rest and the baby may come any minute and it is dark and it is cold and Asle and Alida who aren’t married but are very much in love with one another have been uselessly wandering the streets for hours, Alida with her long black thick hair and her sad black eyes is so tired and it’s raining and it’s cold and it’s dark
and she hears her own life and her own future and she knows what she knows and then she is present there in her own future and everything is open and everything is difficult but the song, that is there and this must be the song they call love and then she is only present in the playing and she doesn’t want to exist any other place
This is a love story and a story about survival and about perseverance and this is a tragedy and this is a story about two people in love and the lengths one would go for the one he loves.
they are with each other, he is with her, she with him, she in him, he in her, Alida thinks, and she looks out across the sea, and in the sky she sees Asle, she sees that the sky is Asle, and she notices the wind, and the wind is Asle, he is there, he is the wind, if he doesn’t exist, he is still there and then she hears Asle saying that he is there, she sees him there, if she looks out across the sea she’ll see that he is the sky she sees there above the sea, Asle says, and Alida looks and of course she sees Asle, but not just him, she sees herself too there in the sky
April 7, 2023
كل قصة عن الحب العظيم هي إعادة نظر في صواب الصواب وخطأ الخطأ، وفي ثلاثية يون فوسه، يجعلك الحب تعيد النظر في فكرة الجريمة والعقاب ذاتها.
وبعيدًا عن الحكاية، فوسه روائي إيقاعي، يستجلب الموسيقا إلى نثره من خلال التكرارات، وهي تكرارات غنائية قادرة على تكريس تراجيديا الموقف، كما يفعل الكورس في الأوبرات والمسرحيات.
فوسه يعرف متى يصمت وعن أي شيء، إنه يوظف الصمت لمضاعفة توتر النّص وتطويق القارئ بكل ما لا يُقال.
الحوارات لديه طبيعية ومعقولة جدًا، فهو يعرف الفرق بين الكتابة والكلام، و يميز بين مستويات اللغة.
شخصياته تبدو بريئة وساذجة جدًا، لكنّها تلك البراءة التي تجعل المرء قادرًا على فعل أي شيء، ولعل ذكاءه يكمن هنا.
قرأتها في يومين، كان التوقف عن قراءتها صعبًا.
وبعيدًا عن الحكاية، فوسه روائي إيقاعي، يستجلب الموسيقا إلى نثره من خلال التكرارات، وهي تكرارات غنائية قادرة على تكريس تراجيديا الموقف، كما يفعل الكورس في الأوبرات والمسرحيات.
فوسه يعرف متى يصمت وعن أي شيء، إنه يوظف الصمت لمضاعفة توتر النّص وتطويق القارئ بكل ما لا يُقال.
الحوارات لديه طبيعية ومعقولة جدًا، فهو يعرف الفرق بين الكتابة والكلام، و يميز بين مستويات اللغة.
شخصياته تبدو بريئة وساذجة جدًا، لكنّها تلك البراءة التي تجعل المرء قادرًا على فعل أي شيء، ولعل ذكاءه يكمن هنا.
قرأتها في يومين، كان التوقف عن قراءتها صعبًا.
October 10, 2021
De lo mejorcito de este año, algo totalmente nuevo en cuanto a lenguaje estilo y contenido, lo cual se agradece, y mucho. Va de sorpresa en sorpresa, logra descolocarte, provocarte, emocionarte, que te posiciones, no dejarte indiferente (para mi el peor calificativo para un libro, es que no te remueva algo). Entre sus fuentes creo que está uno de los mejores, me ha recordado al mejor Dostowiesvki, digamos que en un formato moderno, ahí es nada.
March 24, 2024
Tive de rever a minha classificação deste livro muito em alta porque constatei que jamais me abandonou e que me marcou muito mais profundamente do que imaginava quando o terminei.
October 6, 2023
Jon Fosse, now a Nobel Prize winner for 2023. His "Trilogy" novel is a mix of poetry, myth, folklore, and a modern novel that maintains its homogeneity from beginning to end. The story is nothing special; it's quite archetypal - about the end of innocence, the first sin, and its consequences. The way it is told makes the magic. The scenes are northern, the storytelling is "melodic," and I'm sure anyone curious to discover new ways in which literature tells familiar stories will have a wonderful few days in the company of this Norwegian author.
--
Страхотна книга. Микс от поезия, мит, фоклор и модерен роман, който запазва своята хомогенност от начало до край. Историята не е нищо особено, тя е доста архетипна - за края на невинността, първия грях и последствията. Начинът, по който е разказана прави магията. Сцените са северни, разказването е “напевно” и съм сигурен, че всеки човек, който е любопитен да открива нови начини, по които литературата разказва познатите истории, ще си прекара чудесни няколко дни в компанията на този норвежки автор.
--
Страхотна книга. Микс от поезия, мит, фоклор и модерен роман, който запазва своята хомогенност от начало до край. Историята не е нищо особено, тя е доста архетипна - за края на невинността, първия грях и последствията. Начинът, по който е разказана прави магията. Сцените са северни, разказването е “напевно” и съм сигурен, че всеки човек, който е любопитен да открива нови начини, по които литературата разказва познатите истории, ще си прекара чудесни няколко дни в компанията на този норвежки автор.
October 5, 2023
Pues si no estamos ante el alumno aventajado de Thomas Bernhard, debe ser como poco su hijo ilegítimo noruego.
Mismo estilo, mismas parrafadas, mismas reiteraciones casi maniáticas, y de paso ni un solo punto seguido, ni aparte, ni un signo de interrogación, ni mucho menos de exclamación, que para eso todos los personajes son unos siesos despreciables, ya me dirás tú qué van a exclamar, por no hablar de los diálogos, que bueno, con las pocas habilidades sociales que tendrían los pescadores de los fiordos en pleno siglo XIX, tampoco vas a esperar que cuenten chistes.
Pero ya ves, una vez te repones de tanto entusiasmo y de tantas facilidades narrativas, pues resulta que te encuentras una novela corta, pero muy intensa, con un ambiente decadente, muy triste, donde se mama el frío, la humedad y la oscuridad, con ciertos guiños de realismo mágico, cierto lirismo romántico, y cierta trama intrigante, que convierten la novela en una obra literaria con voz propia muy recomendable.
Mismo estilo, mismas parrafadas, mismas reiteraciones casi maniáticas, y de paso ni un solo punto seguido, ni aparte, ni un signo de interrogación, ni mucho menos de exclamación, que para eso todos los personajes son unos siesos despreciables, ya me dirás tú qué van a exclamar, por no hablar de los diálogos, que bueno, con las pocas habilidades sociales que tendrían los pescadores de los fiordos en pleno siglo XIX, tampoco vas a esperar que cuenten chistes.
Pero ya ves, una vez te repones de tanto entusiasmo y de tantas facilidades narrativas, pues resulta que te encuentras una novela corta, pero muy intensa, con un ambiente decadente, muy triste, donde se mama el frío, la humedad y la oscuridad, con ciertos guiños de realismo mágico, cierto lirismo romántico, y cierta trama intrigante, que convierten la novela en una obra literaria con voz propia muy recomendable.
October 28, 2023
Este ha sido un libro de emociones, un libro en que el que su estructura, su forma de narrar, su escritura está muy por encima de lo que cuenta.
En mi experiencia este libro me ha fascinado, porque esas conjunciones repetidas hasta la saciedad, esas frases que en Sebald me resultan pesadas por repetitivas, aquí me han dado el ritmo, la cadencia de la lectura, me han transmitido el ambiente sórdido, frío, triste y desolador de la novela. He podido sentir el frío de las noches, las casas desangeladas, el hambre, las ilusiones frustradas y no he podido sentir la gravedad de la historia que cuenta.
El autor viaja del presente al pasado y viceversa en unos giros brillantes en los que increíblemente no te pierdes, juega con los nombres de los personajes, les cambia la posición de las letras y el sonido de otras, te esconde hechos que mas adelante te presenta borrosos, esconde el horror de los mismos, y lejos de ponerte en contra del protagonista, lo sientes casi un héroe.
La temática del amor en los libros nórdicos que he leído hasta ahora sigue siempre ese esquema de pasión, de pobreza, de lucha contra los elementos. Una sociedad, la de este libro, fría, dura, en la que una chica y un chico se enamoran, un amor ciego, que deja tras de sí un rastro que en el ecuador del libro explota y no te crees que no te hayas dado cuenta de nada.
Primer libro del autor y he salido con ganas de mas, con ganas de leerlo todo. Es un libro de cinco estrellas? Para mi si. El autor maneja los tiempos, el ritmo narrativo, la musicalidad de las frases de un modo espectacular. Para relectura.
En mi experiencia este libro me ha fascinado, porque esas conjunciones repetidas hasta la saciedad, esas frases que en Sebald me resultan pesadas por repetitivas, aquí me han dado el ritmo, la cadencia de la lectura, me han transmitido el ambiente sórdido, frío, triste y desolador de la novela. He podido sentir el frío de las noches, las casas desangeladas, el hambre, las ilusiones frustradas y no he podido sentir la gravedad de la historia que cuenta.
El autor viaja del presente al pasado y viceversa en unos giros brillantes en los que increíblemente no te pierdes, juega con los nombres de los personajes, les cambia la posición de las letras y el sonido de otras, te esconde hechos que mas adelante te presenta borrosos, esconde el horror de los mismos, y lejos de ponerte en contra del protagonista, lo sientes casi un héroe.
La temática del amor en los libros nórdicos que he leído hasta ahora sigue siempre ese esquema de pasión, de pobreza, de lucha contra los elementos. Una sociedad, la de este libro, fría, dura, en la que una chica y un chico se enamoran, un amor ciego, que deja tras de sí un rastro que en el ecuador del libro explota y no te crees que no te hayas dado cuenta de nada.
Primer libro del autor y he salido con ganas de mas, con ganas de leerlo todo. Es un libro de cinco estrellas? Para mi si. El autor maneja los tiempos, el ritmo narrativo, la musicalidad de las frases de un modo espectacular. Para relectura.
May 18, 2025
القراءة الثانية ليون فوسيه بعد رواية صباح ومساء وهو يعتبر واحد من أهم الكُتاب النرويجيين المعاصرين وقد فاز بجائزة نوبل للأداب العام الماضي...
الرواية غريبة جداً الصراحة..
القصة عادية وهي المفروض إنها قصة حب ..أحداثها قليلة وشخصياتها الرئيسية مش مرسومة بتفاصيل كتير فمش حتقدر تندمج معاهم ..
الحوار قليل و لو موجود فهو مش مفهوم أوي..مفيش حبكة أوي وأحداث تعتبر بسيطة ولو فيه منها أحداث مهمة فالكاتب ذكرها بأقل التفاصيل الممكنة..
الغريب في الرواية هي طريقة الكتابة...السرد ف��ه تكرار كتير لجمل و كلمات بطريقة مستفزة..حسيتها شبه مسرحية عبثية شوية..
معرفش هل دة إسلوب أدبي معروف و لا هي رواية تندرج تحت نوع جديد من اختراع الكاتب..
والله معرفش..
هي أكيد مش ذوقي بس ممكن تعجب حد تاني...
الرواية غريبة جداً الصراحة..
القصة عادية وهي المفروض إنها قصة حب ..أحداثها قليلة وشخصياتها الرئيسية مش مرسومة بتفاصيل كتير فمش حتقدر تندمج معاهم ..
الحوار قليل و لو موجود فهو مش مفهوم أوي..مفيش حبكة أوي وأحداث تعتبر بسيطة ولو فيه منها أحداث مهمة فالكاتب ذكرها بأقل التفاصيل الممكنة..
الغريب في الرواية هي طريقة الكتابة...السرد ف��ه تكرار كتير لجمل و كلمات بطريقة مستفزة..حسيتها شبه مسرحية عبثية شوية..
معرفش هل دة إسلوب أدبي معروف و لا هي رواية تندرج تحت نوع جديد من اختراع الكاتب..
والله معرفش..
هي أكيد مش ذوقي بس ممكن تعجب حد تاني...
December 12, 2023
Стиль письма Юна Фоссе ни с кем не спутаешь, неторопливый, размеренный, напевный, словно баллада. Он поэт и поэзия разлита в его прозе. Постоянное использование «говорит он или она» создает медленный ритм, похожий на ритм волн, накатывающих на берег. Композиция этого трилогии, состоящая их трех новелл – прекрасная. Самобытность, мастерство, оригинальность, глубина – все наличествует.
В первой новелле мы сочувствуем юным влюбленным, бегущим в поисках крова и пропитания из глухой деревни в город, и поражаемся равнодушию и жестокосердию людей, отказывающим в помощи, отклоняющим просьбы, отвергающих их двоих, одна из которых женщина на последних сроках беременности. Они безнадежно стучатся во все двери, и в целом городе никто им не соглашается дать приют даже на ночь. Кажется, никто в целом городе и не слышал о заповедях: «Просите — и вам дадут, ищите — и найдете, стучите — и вам откроют. Кто просит — получает, и кто ищет — находит, и кто стучит — тому откроют. Есть ли среди вас такой человек, который даст своему сыну камень, когда тот просит хлеба? И кто даст сыну змею, когда тот попросит рыбы?» Во второй новелле мы находимся на грани кошмарного сна и яви, и нам из сумрака грез, как оборотная сторона Луны, является вторая правда этой же истории, каким способом молодой Асле добивался помощи от людей, и чем это кончилось для него самого. Но случился бы весь этот ужас, если бы люди были добрее, отзывчивее? Думается, нет. Гуманизм начинается с маленьких вещей. В третьей мы узнаем, чем же закончилась судьба его возлюбленной Алиды и новорожденного сына. Выжить и позволить выжить сыну стало побудительным мотивом матери, но раскаяние не дает ей жизни, и душа ее не успокоится, чувство вины мучает и ее дочь, и холодные воды фьорда смыкаются над их головами. Трагедиями, порожденными преступлениями эта история началась, и трагедиями, порожденными чувством вины и раскаянием, она закончилась. Но жизнь продолжалась. Родился Юн.
В первой новелле мы сочувствуем юным влюбленным, бегущим в поисках крова и пропитания из глухой деревни в город, и поражаемся равнодушию и жестокосердию людей, отказывающим в помощи, отклоняющим просьбы, отвергающих их двоих, одна из которых женщина на последних сроках беременности. Они безнадежно стучатся во все двери, и в целом городе никто им не соглашается дать приют даже на ночь. Кажется, никто в целом городе и не слышал о заповедях: «Просите — и вам дадут, ищите — и найдете, стучите — и вам откроют. Кто просит — получает, и кто ищет — находит, и кто стучит — тому откроют. Есть ли среди вас такой человек, который даст своему сыну камень, когда тот просит хлеба? И кто даст сыну змею, когда тот попросит рыбы?» Во второй новелле мы находимся на грани кошмарного сна и яви, и нам из сумрака грез, как оборотная сторона Луны, является вторая правда этой же истории, каким способом молодой Асле добивался помощи от людей, и чем это кончилось для него самого. Но случился бы весь этот ужас, если бы люди были добрее, отзывчивее? Думается, нет. Гуманизм начинается с маленьких вещей. В третьей мы узнаем, чем же закончилась судьба его возлюбленной Алиды и новорожденного сына. Выжить и позволить выжить сыну стало побудительным мотивом матери, но раскаяние не дает ей жизни, и душа ее не успокоится, чувство вины мучает и ее дочь, и холодные воды фьорда смыкаются над их головами. Трагедиями, порожденными преступлениями эта история началась, и трагедиями, порожденными чувством вины и раскаянием, она закончилась. Но жизнь продолжалась. Родился Юн.
Read
December 30, 2024Хлопець і дівчина блукають негостинним зимовим пейзажем, їм ніде заночувати й нікуди приткнутися, а дівчина сильно вагітна. Читачі такі: о, цю історію ми знаємо! Але насправді ніт - насправді це інший міф і інший час, не лінійний, а циклічний. Починаю підозрювати, що всі твори Фоссе відбуваються в одному фоссе-версі: міфологічна циклічність світу, де ніякі вбивства й ніякі втечі зі спільноти не можуть розірвати замкнутих кіл-ланок споконвічної історії, що скріплюють світ докупи; мертві нікуди не йдуть, а продовжують існувати, розлиті природою; усі індивідуальні драми, усі трагедії і зло - це лише дуже-дуже дрібні брижі на плесі довгого тривання часу.
December 22, 2023
Ha sido… ha sido un viaje.
No hace falta nada más, su austeridad es valiente, me ha hecho sugerir mucho. En fin.
Lo mejor que he leído este año
No hace falta nada más, su austeridad es valiente, me ha hecho sugerir mucho. En fin.
Lo mejor que he leído este año
March 4, 2022
3,5*
e a imagem dela é tão nítida como se fosse possível pousar-lhe a mão no ombro, e deverá ela tentar fazê-lo, pensa Ales, não, não deve fazê-lo, ela não pode pousar a mão sobre o ombro da mãe, morta desde há muito, pensa Ales, não, parece-lhe que está a tornar-se uma velha louca, mentalmente insana, pensa ela, alguém com quem mal se pode dialogar,
Os prémios, as listas de finalistas e de melhores livros do ano representam obviamente gostos pessoais de um júri ou de um grupo de críticos e, como tal, já não devia estranhar nem me irritar com a desilusão que sinto ultimamente com todos os livros aclamados que me têm passado pelas mãos. Cada cabeça, sua sentença. Esta é a escolha do jornal “Expresso”.
Compreendo o interesse que Jon Fosse suscita. Tem um estilo muito próprio, muito frugal, com frases sem pontuação nem travessões, que tornam a leitura hipnótica e melódica, mas que considero cansativa passadas algumas páginas. O autor chama-lhe “slow prose” e não podia estar mais certo. Quase sem descrições, com pouca narrativa e nenhum desenvolvimento das personagens, a obra avança lentamente através dos diálogos. Por outro lado, usa o simbolismo como alicerce, remetendo para a mitologia grega no caso de “Manhã e Noite” e para as referências bíblicas no que toca a "Trilogia". Não gosto de alegorias nem de sonhos, e isso também contribui desfavoravelmente para a minha sentença.
Numa zona costeira, com os fiordes em pano de fundo, num período não especificado mas que se intui remoto, Asle e Alida deixam a casa materna para viver noutra localidade maior, onde tentam arranjar um local onde pernoitar, mas vêem todas as portas a fechar-se devido ao avançado estado de gravidez da rapariga.
Esta obra é apresentada como três novelas, porque cada parte do livro foi escrita em anos diferentes, mas, sendo a continuação umas das outras e não fazendo sentido isoladamente, li-as como três capítulos de uma mesma história, protagonizados primeiro por Asle e Alida, posteriormente por Olav e Asta, e por fim, num belíssimo remate com Alida e Ales. O nome e a identidade são uma pedra-de-toque constante para Jon Fosse, e essa peculiaridade, que por vezes pode causar confusão na leitura, é o que considero mais interessante no autor.
Eu não me chamo Asle, diz Olav
E ouve o Velho dizer que não, claro que não, ele compreende que ele não se chama Asle, diz ele
Não, eu chamo-me Olav, diz Olav
Com que então tu chamas-te Olav, diz o Velho
Sim, Olav, diz Olav
Pois, Olav também eu me chamo, diz o Velho
Sou eu que me chamo Olav e não tu, diz ele
E solta uma risada e levanta a caneca na direcção de Olav
Eu, diz ele
Sim, diz Olav
e a imagem dela é tão nítida como se fosse possível pousar-lhe a mão no ombro, e deverá ela tentar fazê-lo, pensa Ales, não, não deve fazê-lo, ela não pode pousar a mão sobre o ombro da mãe, morta desde há muito, pensa Ales, não, parece-lhe que está a tornar-se uma velha louca, mentalmente insana, pensa ela, alguém com quem mal se pode dialogar,
Os prémios, as listas de finalistas e de melhores livros do ano representam obviamente gostos pessoais de um júri ou de um grupo de críticos e, como tal, já não devia estranhar nem me irritar com a desilusão que sinto ultimamente com todos os livros aclamados que me têm passado pelas mãos. Cada cabeça, sua sentença. Esta é a escolha do jornal “Expresso”.
Compreendo o interesse que Jon Fosse suscita. Tem um estilo muito próprio, muito frugal, com frases sem pontuação nem travessões, que tornam a leitura hipnótica e melódica, mas que considero cansativa passadas algumas páginas. O autor chama-lhe “slow prose” e não podia estar mais certo. Quase sem descrições, com pouca narrativa e nenhum desenvolvimento das personagens, a obra avança lentamente através dos diálogos. Por outro lado, usa o simbolismo como alicerce, remetendo para a mitologia grega no caso de “Manhã e Noite” e para as referências bíblicas no que toca a "Trilogia". Não gosto de alegorias nem de sonhos, e isso também contribui desfavoravelmente para a minha sentença.
Numa zona costeira, com os fiordes em pano de fundo, num período não especificado mas que se intui remoto, Asle e Alida deixam a casa materna para viver noutra localidade maior, onde tentam arranjar um local onde pernoitar, mas vêem todas as portas a fechar-se devido ao avançado estado de gravidez da rapariga.
Esta obra é apresentada como três novelas, porque cada parte do livro foi escrita em anos diferentes, mas, sendo a continuação umas das outras e não fazendo sentido isoladamente, li-as como três capítulos de uma mesma história, protagonizados primeiro por Asle e Alida, posteriormente por Olav e Asta, e por fim, num belíssimo remate com Alida e Ales. O nome e a identidade são uma pedra-de-toque constante para Jon Fosse, e essa peculiaridade, que por vezes pode causar confusão na leitura, é o que considero mais interessante no autor.
Eu não me chamo Asle, diz Olav
E ouve o Velho dizer que não, claro que não, ele compreende que ele não se chama Asle, diz ele
Não, eu chamo-me Olav, diz Olav
Com que então tu chamas-te Olav, diz o Velho
Sim, Olav, diz Olav
Pois, Olav também eu me chamo, diz o Velho
Sou eu que me chamo Olav e não tu, diz ele
E solta uma risada e levanta a caneca na direcção de Olav
Eu, diz ele
Sim, diz Olav
October 30, 2023
Тъжна и напевна легенда, в която е останал само дестилиран абсолют:
💔Любов,
🧶Жестокостта на добрите хорица,
🔪Престъпление,
☠️Смърт,
📚Памет,
🍃Ново Начало,
☸️ Вечен кръговрат…
Безкрайното изречение, което е написал Юн Фосе върху 230 страници - за моя изненада - ме погълна с лекота.
П.С. Прекрасен превод на Стела Джелепова!
💔Любов,
🧶Жестокостта на добрите хорица,
🔪Престъпление,
☠️Смърт,
📚Памет,
🍃Ново Начало,
☸️ Вечен кръговрат…
Безкрайното изречение, което е написал Юн Фосе върху 230 страници - за моя изненада - ме погълна с лекота.
П.С. Прекрасен превод на Стела Джелепова!
Read
November 18, 2022Video review now available: https://www.youtube.com/watch?v=E1Evo...
June 25, 2025
Aukso žuvys užsakė parašyti serijos "Keliautojai laiku" knygų apžvalgas, aš kažkodėl labai ilgai galvojusi sutikau ir perskaičiau Jon Fosse „Trilogiją“. Atsiliepimų turinio leidykla nekontroliuoja, sakė drąsiai rašyti savo nuomonę, betgi autorius yra nobelistas, o su nobelistais yra kažkaip taip, kad perskaičius galvoji „Aha, nu jo, visai nieko, visgi literatūra“ ir nelabai ką daugiau. Bet štai prisiėmiau atsakomybę susidaryti savo (nekontroliuojamą) nuomonę ir vėl ilgai svarsčiau, o rezultatai tokie:
- Sąmonės srautas. Nepatikliai žiūriu į sąmonės srautą literatūroje, nes įtariu, kad juo lengva užsupti ir manipuliuoti skaitytojo/s jausmais, bet ar tai yra blogai? Gal ir gerai, kad literatūra paveiki? Kita vertus, Fosse sąmonės srautas reikalauja šiek tiek skaitytojo pastangų, vietomis supina dabartį ir praeitį, na, nėra toks, kad tik užliūliuotų ir spaustų skaitytojo ašarą – gal tik trečiojoje dalyje šiek tiek. Geriausia tai antra dalis, tiesiog nuotabi!
- Siužetas: du beturčiai jaunuoliai, Aslė ir Alida, Alida labai nėščia, ieško kur apsistoti Bjorgvino mieste ir niekaip neranda. Iš pradžių maniau, ach, ir vėl biblinė istorija, kodėl visi daro tas pačias biblines istorijas, kodėl nedaro, pvz., Baalo žynių (gal dėl to, kad niekas neatpažintų tų žynių kaip biblinės istorijos)? Bet turiu pripažinti, kad istorija vystėsi visai nebanaliai, o per, atrodytų, šviesią ir naivią pagrindinių veikėjų mąstyseną atsiskleidžia tamsesnės temos, kurios dėl to kontrasto dar labiau šokiruoja. Nenoriu per daug išspoilinti, bet ir ant galinio viršelio parašyta, kad „nusikaltimas ir bausmė“ yra svarbi knygos tema, taigi nusiteikite.
- Dialogai. Man turbūt labiausiai patiko Fosse rašomi dialogai – paprasti, su daug pakartojimų, beveik bereikšmiai, kokie neretai ir būna dialogai. Kažkaip labai gerai įeina į tą sąmonės srauto ritmą, kad ir patrauktų dėmesį, ir išlaikytų natūralumą, ir nebaksnotų pirštu, kaip čia reikšminga.
- Kūrybos kontekstas. Vienoje recenzijoje perskaičiau, kad „Trilogija“ susijusi su to paties autoriaus „Septology“, tad parsisiunčiau ir ją. „Septologijoje“ sutinkame du kitus Aslės variantus: vienas Aslė yra našlys tapytojas, ir gyvena Diulgjoje, iš kur pabėgo „Trilogijos“ Aslė, o kitas „Septologijos“ Aslė – irgi tapytojas, bet prasigėręs, ir gyvena Bjorgvine, į kur atvyko „Trilogijos“ Aslė. Taigi – antrininkai, alternatyvūs gyvenimai etc. „Septologija“ tarsi ambicingesnė, daugiau svarstymų apie meną ir religiją, kas gali patikti arba ne. Man labiau patiko „Trilogija“, kur to nebuvo. Galvojau, kad sunku literatūroje parodyti neintelektualų, bet turtingą veikėjų vidinį gyvenimą, tuo pat metu nežiūrint į juos iš aukšto, ir džiaugiausi, kad „Trilogijoje“ tai gerai pavyko.
Tai va, nepaisant drungnoko nobelistinio pirmo įspūdžio ir mano nusiteikimo ieškoti priekabių, turiu pripažinti, kad kuo ilgiau galvojau apie šią knygą, tuo ji man labiau patiko. Einu skaityti kitų!
- Sąmonės srautas. Nepatikliai žiūriu į sąmonės srautą literatūroje, nes įtariu, kad juo lengva užsupti ir manipuliuoti skaitytojo/s jausmais, bet ar tai yra blogai? Gal ir gerai, kad literatūra paveiki? Kita vertus, Fosse sąmonės srautas reikalauja šiek tiek skaitytojo pastangų, vietomis supina dabartį ir praeitį, na, nėra toks, kad tik užliūliuotų ir spaustų skaitytojo ašarą – gal tik trečiojoje dalyje šiek tiek. Geriausia tai antra dalis, tiesiog nuotabi!
- Siužetas: du beturčiai jaunuoliai, Aslė ir Alida, Alida labai nėščia, ieško kur apsistoti Bjorgvino mieste ir niekaip neranda. Iš pradžių maniau, ach, ir vėl biblinė istorija, kodėl visi daro tas pačias biblines istorijas, kodėl nedaro, pvz., Baalo žynių (gal dėl to, kad niekas neatpažintų tų žynių kaip biblinės istorijos)? Bet turiu pripažinti, kad istorija vystėsi visai nebanaliai, o per, atrodytų, šviesią ir naivią pagrindinių veikėjų mąstyseną atsiskleidžia tamsesnės temos, kurios dėl to kontrasto dar labiau šokiruoja. Nenoriu per daug išspoilinti, bet ir ant galinio viršelio parašyta, kad „nusikaltimas ir bausmė“ yra svarbi knygos tema, taigi nusiteikite.
- Dialogai. Man turbūt labiausiai patiko Fosse rašomi dialogai – paprasti, su daug pakartojimų, beveik bereikšmiai, kokie neretai ir būna dialogai. Kažkaip labai gerai įeina į tą sąmonės srauto ritmą, kad ir patrauktų dėmesį, ir išlaikytų natūralumą, ir nebaksnotų pirštu, kaip čia reikšminga.
ir mosteli ranka, o ten, už daugybės prišvartuotų laivų, matosi Turgaus aikštė, ana ten, matai, sako jis, kur daug žmonių ir daug prekystalių, ana ten, ir Alida sako, kad gal jiems nebūtina ten eiti, gal verčiau pereiti į kitą gatvės pusę, kur mažiau žmonių ir lengviau susigaudyti, sako ji, jiedu pereina gatvę ir ant likusios už nugarų kalvos išvysta daug namų, jiems reikėtų eiti tarp tų namų ir pasiklausinėti kambario, sako Aslė, ten tiek daug namų, kad tikrai ras ką išsinuomoti, sako jis
O paskui, sako Aslė
O paskui, perklausia Alida
O paskui man teks vėl išeit ir pasiklausinėt darbo, juk mums reikės iš ko nors gyvent, sako jis
Ieškosi darbo, klausia Alida
Taip, taria Aslė
Kur, klausia Alida
Nueisiu į Turgaus aikštę arba į Prieplauką, pasiklausinėsiu ten, sako Aslė
- Kūrybos kontekstas. Vienoje recenzijoje perskaičiau, kad „Trilogija“ susijusi su to paties autoriaus „Septology“, tad parsisiunčiau ir ją. „Septologijoje“ sutinkame du kitus Aslės variantus: vienas Aslė yra našlys tapytojas, ir gyvena Diulgjoje, iš kur pabėgo „Trilogijos“ Aslė, o kitas „Septologijos“ Aslė – irgi tapytojas, bet prasigėręs, ir gyvena Bjorgvine, į kur atvyko „Trilogijos“ Aslė. Taigi – antrininkai, alternatyvūs gyvenimai etc. „Septologija“ tarsi ambicingesnė, daugiau svarstymų apie meną ir religiją, kas gali patikti arba ne. Man labiau patiko „Trilogija“, kur to nebuvo. Galvojau, kad sunku literatūroje parodyti neintelektualų, bet turtingą veikėjų vidinį gyvenimą, tuo pat metu nežiūrint į juos iš aukšto, ir džiaugiausi, kad „Trilogijoje“ tai gerai pavyko.
Tai va, nepaisant drungnoko nobelistinio pirmo įspūdžio ir mano nusiteikimo ieškoti priekabių, turiu pripažinti, kad kuo ilgiau galvojau apie šią knygą, tuo ji man labiau patiko. Einu skaityti kitų!
December 27, 2022
I was very surprised to find this book in my local Waterstones branch a couple of weeks ago, and I couldn't resist picking it up. It must be an important work in Fosse's development as a writer, but is shorter, simpler and darker than his masterpiece Septology.
Like Aliss at the Fire, it tells a story that spans many years in short episodic fragments, and much of the power lies in what is not said. Like most of Fosse's fiction it is set in Bjørgvin (Bergen) and fishing/farming hamlets on the fjords further north, and like the Septology it is written in very long single sentence paragraphs only broken by occasional dialogue. It shares the same dreamlike qualities and the same blending of past and present events.
In the first part we meet the young fiddler Asle (not the same one as either of the ones in Septology) and his heavily pregnant partner Alida as they walk through Bjørgvin in the rain in a desperate search for accommodation, thwarted by the disapproval of the devout local population. In the second and third parts we see the consequences of this desperation - I can't say much more without spoiling. Well worth reading for Fosse fans, but probably not the best starting point for newcomers to his work.
Like Aliss at the Fire, it tells a story that spans many years in short episodic fragments, and much of the power lies in what is not said. Like most of Fosse's fiction it is set in Bjørgvin (Bergen) and fishing/farming hamlets on the fjords further north, and like the Septology it is written in very long single sentence paragraphs only broken by occasional dialogue. It shares the same dreamlike qualities and the same blending of past and present events.
In the first part we meet the young fiddler Asle (not the same one as either of the ones in Septology) and his heavily pregnant partner Alida as they walk through Bjørgvin in the rain in a desperate search for accommodation, thwarted by the disapproval of the devout local population. In the second and third parts we see the consequences of this desperation - I can't say much more without spoiling. Well worth reading for Fosse fans, but probably not the best starting point for newcomers to his work.
December 26, 2023
Jon Fosse lo volvió a hacer. Este hombre es simplemente un maldito genio. La forma en que este libro está escrito es precioso y además la historia es brutal.
La novela cubre diferentes facetas de la naturaleza humana: luto, muerte, pobreza, hambruna, felicidad, pasión, etc. Es simplemente increíble.
Además hay dos cosas que quiero mencionar en esta reseña sobre la grandeza de Fosse:
1) La forma en que maneja los brincos en el tiempo de la narrativa es increíble. Está tan bien hecho que no solo es fluido sino que enriquece la línea principal de la historia.
2) Fosse utiliza muy bien los giros en la trama al hilvanar múltiples realidades de una misma narración.
No quiero decir más pero hay una cosa que no tengo duda:
JON FOSSE ES LO MEJOR DE MI 2023.
Está entre mis escritores favoritos.
La novela cubre diferentes facetas de la naturaleza humana: luto, muerte, pobreza, hambruna, felicidad, pasión, etc. Es simplemente increíble.
Además hay dos cosas que quiero mencionar en esta reseña sobre la grandeza de Fosse:
1) La forma en que maneja los brincos en el tiempo de la narrativa es increíble. Está tan bien hecho que no solo es fluido sino que enriquece la línea principal de la historia.
2) Fosse utiliza muy bien los giros en la trama al hilvanar múltiples realidades de una misma narración.
No quiero decir más pero hay una cosa que no tengo duda:
JON FOSSE ES LO MEJOR DE MI 2023.
Está entre mis escritores favoritos.
October 11, 2023
Me sumo a la ola del Nobel. No podría aún decir si merecido o no, puesto que, a más de que es el primer libro que leo del autor, creo que hay otras cuestiones más allá de las literarias que determinan el premio. Pero eso es otro tema. Ahora, lo que es indiscutible es que Fosse es un gran escritor, en el sentido primordial del sustantivo. Escribe muy bien, con una fluidez casi insólita y con un estilo que recuerda a muchos pero a la vez a nadie. Hay ecos de Faulkner (en las atmósferas, los párrafos sin aliento, y esa especie de monólogo sensorial puro interior), de Agota Kristoff (en el tono, el estilo escueto pero desconcertante y hasta en la estructura novelística) y hasta de Carlos Fuentes y García Márquez (otra parte de la ambientación y las pequeñas dosis de realismo mágico al final). Pero, todo este cóctel de referencias no hace sino permitir que el autor desarrolle un estilo completamente único y personal, con una sutileza poco vista, con una técnica narrativa impecable que soslaya las acciones más intensas, evitando cualquier efectismo o shock, y conduciendo la narración hacia un lugar distinto del que la trama induciría a llegar, pero no lo hace. Y no lo hace porque justamente sopesa la importancia de la acción y le da más valor a lo sutil que a lo evidente. Es así como una novela que podría ser una novela negra o un thriller (por la historia) se convierte en otra cosa. Y hablo de novela negra porque, Noruega, de donde es Fosse, es un país con una tradición contemporánea muy arraigada en este género, al cual sus autores lo han desarrollado en abundancia. Supongo que se trata de un navegar en la corriente y a la vez a contracorriente, tal como una de las escenas de la última parte de la novela...
Sobre la trama, quitando lo negro que no es negro, se puede decir que es una historia de amor, Asle y Alida, dos adolescentes, un embarazo, un niño, Sigvald, una huida y un peregrinar buscando un lugar donde hospedarse. Pero nadie los hospeda... Un inicio conocido para una historia desconocida hasta ahora. Libro corto muy recomendable.
Sobre la trama, quitando lo negro que no es negro, se puede decir que es una historia de amor, Asle y Alida, dos adolescentes, un embarazo, un niño, Sigvald, una huida y un peregrinar buscando un lugar donde hospedarse. Pero nadie los hospeda... Un inicio conocido para una historia desconocida hasta ahora. Libro corto muy recomendable.
August 21, 2025
¿Os he hablado alguna vez de mi vecino de noventa años? El otro día lo pillé en el portal peleándose con el buzón de otro. Sombrero ladeado, bastón en mano y una corbata de lazo que parecía recién sacada de otra época. Le pregunté qué tal llevaba los días, señalándole discretamente su buzón correcto. Me miró, sonrió con esa paciencia que solo dan las décadas, y me soltó: “cuando llegues a mi edad te darás cuenta de que los días ya no van hacia delante, sino que empiezan a dar la vuelta sobre sí mismos”.
Me acordé de esa frase mientras leía Trilogía de Jon Fosse. Porque lo que hace este señor no es escribir novelas, sino precisamente eso que mencionaba mi vecino: hace que el tiempo se pliegue, se estire y se repita, transformando la lectura en una liturgia íntima donde los personajes apenas susurran, mientras el silencio te va reventando por dentro.
¿Y tú? ¿Alguna vez has sentido que el tiempo se pliega sobre sí mismo, como si el presente no fuera más que un eco de algo que ya ocurrió, o de algo que está por ocurrir pero aún no ha llegado?
Trilogía no es una historia al uso, ni siquiera tres. Es más bien un movimiento lento, casi hipnótico, que te arrastra por la vida de Alida y Asle, dos jóvenes que vagan por el mundo con una mezcla de ternura desamparada y tragedia inevitable. Aquí no hay epopeyas ni gestas: hay dos adolescentes noruegos del siglo XIX —él con apenas dieciocho años, ella con dieciséis y embarazada—, que podrían ser los bisabuelos del propio autor —por lo que se intuye— o, si se quiere, dos figuras bíblicas sacadas del exilio y arrojadas a un mundo que no los quiere. Él la ama. Ella carga con una vida en camino. Nadie los espera. Huyen. Buscan algo parecido a un hogar. Huyen como se huye en los cuentos viejos: sin mapas, sin destino, con una fe rudimentaria y un miedo sordo. Y lo que encuentran —o lo que no encuentran— es el corazón de esta novela.
La historia se divide en tres partes, pero no esperes giros argumentales ni misterios resueltos: esto es música escrita con palabras. Hay una huida, hay hambre, hay rechazo, y también una forma de amor que se parece mucho a un acto de fe. Es difícil contar de qué va sin fastidiarte la experiencia, porque aquí el qué importa menos que el cómo. Lo esencial no es lo que ocurre, sino cómo Fosse lo deja resonando entre frases repetidas, respiraciones entrecortadas y un ritmo que se instala en el cuerpo como una letanía.
Y ahí es, precisamente, donde aparece la magia de Fosse en toda su intensidad: leerlo es como escuchar a alguien rezar en voz baja en una habitación vacía. Esto es música, y de la densa. La prosa se desliza en oleadas, con frases que parecen tambalearse, que titubean, que se repiten, que se niegan a cerrar del todo. Es escritura que se arrastra y se detiene, que duda, que se aferra a un gesto o a una palabra como si se tratara del último vestigio de sentido.
Lo que hace Fosse con el lenguaje es casi chamánico. Repite frases como quien recita mantras. Rodea las cosas, las nombra desde la duda, desde la insistencia. Escribe como si tuviera miedo de decir demasiado y al mismo tiempo supiera que no puede decir otra cosa. Su prosa es hipnótica y fragmentaria, llena de silencios elocuentes. Se podría decir que escribe como se reza. Pero también como se recuerda: con vacíos, con repeticiones, con fallos de memoria que son más verdad que la memoria misma. Aquí hay algo de Bernhard pero sin el veneno, algo de Faulkner pero sin el barro. Y, sobre todo, hay mucho de Beckett, en esa forma de mirar lo humano desde el borde del abismo, con una ternura que solo puede permitirse quien ya lo ha perdido todo.
Pero ese estilo tan particular no se queda en la superficie, también condiciona la forma en que la historia está narrada: en tercera persona pero con una cercanía brutal, casi enfermiza. El texto se adhiere a la conciencia de los personajes como una niebla pegajosa. Fosse no juzga, no explica. Observa. Como si se negara a intervenir, como si supiera que las palabras, en el fondo, son un pobre sustituto de lo que está ocurriendo de verdad. No hay psicología al uso ni análisis de motivaciones: solo hay presencia. Alida y Asle no se explican, no reflexionan, apenas piensan. Viven, dudan, temen. Y esa forma de contar sin explicar es quizá lo más potente de todo. Porque Fosse no nos da acceso al interior de sus personajes mediante monólogos interiores ni grandes confesiones: nos lo da por ósmosis, por repetición, por ritmo. Y esa es quizá la clave: Fosse no busca claridad, busca verdad. No la verdad factual, sino la emocional, la que se cuela por las grietas del lenguaje. Y eso es lo que hace que duelan. Que los sintamos como si fueran parte de una pesadilla que hemos tenido alguna vez y hemos olvidado al despertar.
Esa forma de narrar sin explicar no solo moldea la atmósfera, también transforma a los personajes, que no se presentan como individuos psicológicamente complejos, sino como figuras arquetípicas, casi bíblicas. Alida, con su embarazo y su fe ciega en Asle, se convierte en una especie de María nórdica que recorre un paisaje tan hostil como inexpresivo. Asle, por su parte, es un joven de silencios culpables, de ternura muda, que carga con un destino que ni comprende ni elige. La relación entre ambos está marcada por la fragilidad, por la incertidumbre, pero también por una lealtad que desafía cualquier lógica. Y aunque los personajes secundarios aparecen como sombras, su presencia resulta perturbadora, casi siempre ambigua, como si fuesen emisarios de algo que no terminamos de entender, pero no dejamos de temer.
Y es precisamente a través de estos personajes frágiles y arquetípicos como Fosse consigue hablar del sufrimiento sin dramatismo, del amor sin romanticismo, de la fe sin predicar. Hay una espiritualidad que lo atraviesa todo, pero no es dogmática. Es más bien una fe en lo inexplicable, en el otro, en seguir caminando aunque no sepamos por qué ni a dónde. Hay momentos en los que uno podría pensar en El primer hombre de Camus, por esa forma de mirar el mundo desde la humildad y la herida. Pero también hay ecos de Dostoievski, especialmente en la culpa muda, en el peso del pasado y en esa especie de redención que nunca llega pero que se sigue buscando igual.
La estructura, aparentemente simple —tres partes que cuentan momentos distintos de la vida de los protagonistas—, está tejida con una precisión casi invisible. Los detalles del pasado vuelven, pero no como flashbacks, sino como obsesiones. El texto se va llenando de reiteraciones, de ecos, de ritornellos que cargan cada frase de un peso emocional creciente. Fosse escribe como si compusiera música minimalista —piensa en Philip Glass o Michael Nyman—: lo que se repite no cansa, sino que transforma. Porque esa repetición no es solo estilo: es eco interno, es patrón mental cíclico, es la forma en que el pensamiento se atrapa a sí mismo como un pez que no sabe salir del estanque.
Esas tres partes de la trilogía, esas tres novelas en realidad —Vigilia, Olvidado, Soy otro— funcionan como variaciones sobre un mismo motivo, y el lector, más que avanzar, se hunde. El ritmo lento y obsesivo recuerda por momentos al último Modiano, y por otros al primer Dostoievski. Pero con menos acción y más niebla. Más religión. Porque sí, esto también es una novela religiosa, en el sentido más sucio, más desgarrado de la palabra. Aquí no hay dogmas ni sermones, pero hay culpa, hay redención malograda, hay fe como quien aprieta los dientes.
Y sí, es imposible no pensar en la Biblia cuando se lee Trilogía. No por la fe, sino por la estructura del viaje, por el tono de exilio permanente, por la sensación de que en algún lugar hay una promesa que nunca termina de cumplirse. Como José y María sin establo, como los hebreos en tránsito eterno, como Job sin redención. Todo esto lo sugiere Fosse sin decirlo, como un eco más.
Leer Trilogía no es placentero en el sentido convencional. Es una experiencia extraña, incómoda a veces, porque te enfrenta a lo que casi nunca miramos de frente: la precariedad de la vida, la brutal indiferencia del mundo, la belleza que se cuela incluso en lo más feo. No es un libro que te abrace, es un libro que te acompaña mientras tiemblas. Es imposible no pensar en las pinturas de Edward Hopper, con esos personajes quietos, perdidos en una habitación o en un andén, esperando algo que no llega. Eso es Fosse: una espera. Una pregunta sin respuesta. Un gesto que se repite porque es lo único que queda.
Y sin embargo, ahí está la fuerza del libro. En no ofrecer salidas. En recordarte que el lenguaje no basta pero que es todo lo que tenemos. Que el amor puede no salvarnos, pero igual seguimos amando. Que a veces, lo único que podemos hacer es seguir caminando, aunque no sepamos hacia dónde.
Trilogía es una obra profundamente humana, en el sentido más desnudo del término. Es literatura de la intemperie, escrita con una delicadeza que corta. Y cuando la cierras, no sientes alivio. Sientes que algo se ha movido dentro de ti, aunque no sepas ponerle nombre. Y eso, amigos, eso es exactamente lo que busco cuando abro un libro.
Me acordé de esa frase mientras leía Trilogía de Jon Fosse. Porque lo que hace este señor no es escribir novelas, sino precisamente eso que mencionaba mi vecino: hace que el tiempo se pliegue, se estire y se repita, transformando la lectura en una liturgia íntima donde los personajes apenas susurran, mientras el silencio te va reventando por dentro.
¿Y tú? ¿Alguna vez has sentido que el tiempo se pliega sobre sí mismo, como si el presente no fuera más que un eco de algo que ya ocurrió, o de algo que está por ocurrir pero aún no ha llegado?
Trilogía no es una historia al uso, ni siquiera tres. Es más bien un movimiento lento, casi hipnótico, que te arrastra por la vida de Alida y Asle, dos jóvenes que vagan por el mundo con una mezcla de ternura desamparada y tragedia inevitable. Aquí no hay epopeyas ni gestas: hay dos adolescentes noruegos del siglo XIX —él con apenas dieciocho años, ella con dieciséis y embarazada—, que podrían ser los bisabuelos del propio autor —por lo que se intuye— o, si se quiere, dos figuras bíblicas sacadas del exilio y arrojadas a un mundo que no los quiere. Él la ama. Ella carga con una vida en camino. Nadie los espera. Huyen. Buscan algo parecido a un hogar. Huyen como se huye en los cuentos viejos: sin mapas, sin destino, con una fe rudimentaria y un miedo sordo. Y lo que encuentran —o lo que no encuentran— es el corazón de esta novela.
La historia se divide en tres partes, pero no esperes giros argumentales ni misterios resueltos: esto es música escrita con palabras. Hay una huida, hay hambre, hay rechazo, y también una forma de amor que se parece mucho a un acto de fe. Es difícil contar de qué va sin fastidiarte la experiencia, porque aquí el qué importa menos que el cómo. Lo esencial no es lo que ocurre, sino cómo Fosse lo deja resonando entre frases repetidas, respiraciones entrecortadas y un ritmo que se instala en el cuerpo como una letanía.
Y ahí es, precisamente, donde aparece la magia de Fosse en toda su intensidad: leerlo es como escuchar a alguien rezar en voz baja en una habitación vacía. Esto es música, y de la densa. La prosa se desliza en oleadas, con frases que parecen tambalearse, que titubean, que se repiten, que se niegan a cerrar del todo. Es escritura que se arrastra y se detiene, que duda, que se aferra a un gesto o a una palabra como si se tratara del último vestigio de sentido.
Lo que hace Fosse con el lenguaje es casi chamánico. Repite frases como quien recita mantras. Rodea las cosas, las nombra desde la duda, desde la insistencia. Escribe como si tuviera miedo de decir demasiado y al mismo tiempo supiera que no puede decir otra cosa. Su prosa es hipnótica y fragmentaria, llena de silencios elocuentes. Se podría decir que escribe como se reza. Pero también como se recuerda: con vacíos, con repeticiones, con fallos de memoria que son más verdad que la memoria misma. Aquí hay algo de Bernhard pero sin el veneno, algo de Faulkner pero sin el barro. Y, sobre todo, hay mucho de Beckett, en esa forma de mirar lo humano desde el borde del abismo, con una ternura que solo puede permitirse quien ya lo ha perdido todo.
Pero ese estilo tan particular no se queda en la superficie, también condiciona la forma en que la historia está narrada: en tercera persona pero con una cercanía brutal, casi enfermiza. El texto se adhiere a la conciencia de los personajes como una niebla pegajosa. Fosse no juzga, no explica. Observa. Como si se negara a intervenir, como si supiera que las palabras, en el fondo, son un pobre sustituto de lo que está ocurriendo de verdad. No hay psicología al uso ni análisis de motivaciones: solo hay presencia. Alida y Asle no se explican, no reflexionan, apenas piensan. Viven, dudan, temen. Y esa forma de contar sin explicar es quizá lo más potente de todo. Porque Fosse no nos da acceso al interior de sus personajes mediante monólogos interiores ni grandes confesiones: nos lo da por ósmosis, por repetición, por ritmo. Y esa es quizá la clave: Fosse no busca claridad, busca verdad. No la verdad factual, sino la emocional, la que se cuela por las grietas del lenguaje. Y eso es lo que hace que duelan. Que los sintamos como si fueran parte de una pesadilla que hemos tenido alguna vez y hemos olvidado al despertar.
Esa forma de narrar sin explicar no solo moldea la atmósfera, también transforma a los personajes, que no se presentan como individuos psicológicamente complejos, sino como figuras arquetípicas, casi bíblicas. Alida, con su embarazo y su fe ciega en Asle, se convierte en una especie de María nórdica que recorre un paisaje tan hostil como inexpresivo. Asle, por su parte, es un joven de silencios culpables, de ternura muda, que carga con un destino que ni comprende ni elige. La relación entre ambos está marcada por la fragilidad, por la incertidumbre, pero también por una lealtad que desafía cualquier lógica. Y aunque los personajes secundarios aparecen como sombras, su presencia resulta perturbadora, casi siempre ambigua, como si fuesen emisarios de algo que no terminamos de entender, pero no dejamos de temer.
Y es precisamente a través de estos personajes frágiles y arquetípicos como Fosse consigue hablar del sufrimiento sin dramatismo, del amor sin romanticismo, de la fe sin predicar. Hay una espiritualidad que lo atraviesa todo, pero no es dogmática. Es más bien una fe en lo inexplicable, en el otro, en seguir caminando aunque no sepamos por qué ni a dónde. Hay momentos en los que uno podría pensar en El primer hombre de Camus, por esa forma de mirar el mundo desde la humildad y la herida. Pero también hay ecos de Dostoievski, especialmente en la culpa muda, en el peso del pasado y en esa especie de redención que nunca llega pero que se sigue buscando igual.
La estructura, aparentemente simple —tres partes que cuentan momentos distintos de la vida de los protagonistas—, está tejida con una precisión casi invisible. Los detalles del pasado vuelven, pero no como flashbacks, sino como obsesiones. El texto se va llenando de reiteraciones, de ecos, de ritornellos que cargan cada frase de un peso emocional creciente. Fosse escribe como si compusiera música minimalista —piensa en Philip Glass o Michael Nyman—: lo que se repite no cansa, sino que transforma. Porque esa repetición no es solo estilo: es eco interno, es patrón mental cíclico, es la forma en que el pensamiento se atrapa a sí mismo como un pez que no sabe salir del estanque.
Esas tres partes de la trilogía, esas tres novelas en realidad —Vigilia, Olvidado, Soy otro— funcionan como variaciones sobre un mismo motivo, y el lector, más que avanzar, se hunde. El ritmo lento y obsesivo recuerda por momentos al último Modiano, y por otros al primer Dostoievski. Pero con menos acción y más niebla. Más religión. Porque sí, esto también es una novela religiosa, en el sentido más sucio, más desgarrado de la palabra. Aquí no hay dogmas ni sermones, pero hay culpa, hay redención malograda, hay fe como quien aprieta los dientes.
Y sí, es imposible no pensar en la Biblia cuando se lee Trilogía. No por la fe, sino por la estructura del viaje, por el tono de exilio permanente, por la sensación de que en algún lugar hay una promesa que nunca termina de cumplirse. Como José y María sin establo, como los hebreos en tránsito eterno, como Job sin redención. Todo esto lo sugiere Fosse sin decirlo, como un eco más.
Leer Trilogía no es placentero en el sentido convencional. Es una experiencia extraña, incómoda a veces, porque te enfrenta a lo que casi nunca miramos de frente: la precariedad de la vida, la brutal indiferencia del mundo, la belleza que se cuela incluso en lo más feo. No es un libro que te abrace, es un libro que te acompaña mientras tiemblas. Es imposible no pensar en las pinturas de Edward Hopper, con esos personajes quietos, perdidos en una habitación o en un andén, esperando algo que no llega. Eso es Fosse: una espera. Una pregunta sin respuesta. Un gesto que se repite porque es lo único que queda.
Y sin embargo, ahí está la fuerza del libro. En no ofrecer salidas. En recordarte que el lenguaje no basta pero que es todo lo que tenemos. Que el amor puede no salvarnos, pero igual seguimos amando. Que a veces, lo único que podemos hacer es seguir caminando, aunque no sepamos hacia dónde.
Trilogía es una obra profundamente humana, en el sentido más desnudo del término. Es literatura de la intemperie, escrita con una delicadeza que corta. Y cuando la cierras, no sientes alivio. Sientes que algo se ha movido dentro de ti, aunque no sepas ponerle nombre. Y eso, amigos, eso es exactamente lo que busco cuando abro un libro.
April 2, 2025
Sunkus laikotarpis skaityt - tą numeti, aną. Tai patinka, kai ranka prisitraukia knygą, kuri užkuria kažkokį skaitymo transą, čia skausmingai gerai pajauti atšiauraus pasaulio vakuumą ir vienišų savo minčių karuselės prakeiksmą.
kažkaip labai tylios tos Fossės knygos, visai nieko negirdžiu beskaitant
kažkaip labai tylios tos Fossės knygos, visai nieko negirdžiu beskaitant
October 19, 2023
Definitivamente, no es para mí. He tardado cinco días en leer 75 páginas y he abandonado la lectura a falta de apenas otras 15 porque no me ha gustado ni el estilo ni lo narrado ni la constante reiteración ni la ausencia de puntuación. Siempre aprovecho la concesión del Nobel para leer algo del autor galardonado si no lo había hecho antes, pero esta ha sido la primera vez que he sido incapaz de disfrutarlo y, casi casi, ni siquiera de valorarlo.
July 20, 2022
3,5 *
Não gostei de imediato da história e a forma como é narrada também não me caiu logo no goto, mas, depois, comecei a sentir uma certa afeição pelo Asle e pela Alida e pela sua bonita história de amor.
Não gostei de imediato da história e a forma como é narrada também não me caiu logo no goto, mas, depois, comecei a sentir uma certa afeição pelo Asle e pela Alida e pela sua bonita história de amor.
May 19, 2024
ESTILAZO
Tengo varios libros empezados, piensa Tere, y por qué habré cogido este libro de la biblioteca si no tengo ninguna lectura conjunta que lo incluya, ni tampoco nadie se lo ha recomendado, y le gustaría preparar esa serie de diapositivas que necesita para la universidad, y también terminar de leer el libro de esa autora que lleva tanto esperando que venga a una presentación, y no puede ser que empiece a leer a este premio Nobel que, según decían, tampoco es para tanto, y vaya inicio más bíblico y más raro que tiene esta novela, no tiene ni un diálogo ni un punto y aparte, y vaya personajes más sosos y carentes de trasfondo, y antes de darse cuenta, ahí está en la segunda parte de la trilogía, y sigue leyendo y leyendo, conseguirá terminar el libro en medio de esta semana de trabajo tan dura y tan rara, ella nunca lee así en medio de la semana cuando tiene tantas cosas por hacer, pero de todos modos ahí está la novela terminada, y Tere levanta la vista del libro y quiere resumírselo al marido, porque a alguien tendrá que contarle esta maravilla que acaba de leer, más bien debería sacar el portátil y escribir una reseña, pero es tarde y está muy cansada y de todos modos seguro que nadie entiende nada porque ni ella misma se lo explica, y al final la historia es la misma de tantas, dos jóvenes que se enamoran y toman malas decisiones, pero qué otras decisiones iban a tomar los jóvenes, que no tenían medios ni otra forma de hacer las cosas y pasaban tanta necesidad de todo y el uno del otro, y es una historia que al final hemos oído mil veces, pero a la vez es una historia que son todas las historias, y aunque ya nos la sabemos siempre tiene algo de nuevo, por qué no nos va a gustar la misma historia de siempre, piensa Tere, si además nos la cuentan con este estilo tan genial que arrastra al lector por el fiordo, y por el pueblo de pescadores, y por la ciudad, que además si uno se fija en ese fiordo puede verlo allí azul y relumbrante, entonces por qué no va a alegrarse de haber aparcado otras cosas para leer esta historia, y siente la necesidad de animar a otros a que se adentren en la obra de Jon, y aunque duden un poco sigan adelante, se adentren más y más, y entonces entenderemos que es el premio Nobel mejor entregado de los últimos tiempos.
Tengo varios libros empezados, piensa Tere, y por qué habré cogido este libro de la biblioteca si no tengo ninguna lectura conjunta que lo incluya, ni tampoco nadie se lo ha recomendado, y le gustaría preparar esa serie de diapositivas que necesita para la universidad, y también terminar de leer el libro de esa autora que lleva tanto esperando que venga a una presentación, y no puede ser que empiece a leer a este premio Nobel que, según decían, tampoco es para tanto, y vaya inicio más bíblico y más raro que tiene esta novela, no tiene ni un diálogo ni un punto y aparte, y vaya personajes más sosos y carentes de trasfondo, y antes de darse cuenta, ahí está en la segunda parte de la trilogía, y sigue leyendo y leyendo, conseguirá terminar el libro en medio de esta semana de trabajo tan dura y tan rara, ella nunca lee así en medio de la semana cuando tiene tantas cosas por hacer, pero de todos modos ahí está la novela terminada, y Tere levanta la vista del libro y quiere resumírselo al marido, porque a alguien tendrá que contarle esta maravilla que acaba de leer, más bien debería sacar el portátil y escribir una reseña, pero es tarde y está muy cansada y de todos modos seguro que nadie entiende nada porque ni ella misma se lo explica, y al final la historia es la misma de tantas, dos jóvenes que se enamoran y toman malas decisiones, pero qué otras decisiones iban a tomar los jóvenes, que no tenían medios ni otra forma de hacer las cosas y pasaban tanta necesidad de todo y el uno del otro, y es una historia que al final hemos oído mil veces, pero a la vez es una historia que son todas las historias, y aunque ya nos la sabemos siempre tiene algo de nuevo, por qué no nos va a gustar la misma historia de siempre, piensa Tere, si además nos la cuentan con este estilo tan genial que arrastra al lector por el fiordo, y por el pueblo de pescadores, y por la ciudad, que además si uno se fija en ese fiordo puede verlo allí azul y relumbrante, entonces por qué no va a alegrarse de haber aparcado otras cosas para leer esta historia, y siente la necesidad de animar a otros a que se adentren en la obra de Jon, y aunque duden un poco sigan adelante, se adentren más y más, y entonces entenderemos que es el premio Nobel mejor entregado de los últimos tiempos.
December 8, 2023
La inocencia y pureza del primer amor que se enfrenta al mundo real y a todas las circunstancias que los impiden y destruyen.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Read
October 13, 2023Começo pela adenda, que é como quem diz, pelo fim, pelo não essencial, e por dizer que a razão para ter pegado neste livro agora foi uma só: e-mails. A catrefada de e-mails que recebi no espaço de três/quatro dias com promoções, descontos e convites à compra da obra de Fosse, o mais recente Nobel. Acedi. Não a comprar, que ainda tenho alguns aqui por casa, mas a ler mais qualquer coisa do senhor. Pelo menos passo por ser uma leitora na moda (que não sou, de todo).
(...)o pai sentou-se e sacou do violino, afinou-o e tocou alguns acordes, e a seguir tirou uma garrafa de dentro do estojo e bebeu um bom trago e depois tocou um pouco mais, cuidadosamente, como se estivesse à procura de um caminho, e depois o pai Sigvald passou a garrafa a Asle e disse-lhe que bebesse um trago e Asle bebeu e em seguida passou-lhe o violino e disse-lhe que aquecesse um pouco o violino e que aquecesse também os dedos, tocava-se sempre melhor seguindo este ritual, em que uma pessoa ia tocando devagar e cada vez melhor, quase desde o nada e sempre para melhor, desde o nada e até algo grandioso, disse ele e então Asle sentou-se e tentou exceder-se a si próprio a tocar quase desde o nada, começou a tocar quase cá no fundo e depois, lentamente e tão baixo quanto podia, foi tocando cada vez melhor...
Fosse é um escritor quase simbolista para quem religião e espiritualidade são duas faces de uma mesma moeda, e isso fica muito claro, novamente, neste livro. O enredo é praticamente inexistente, o tempo é um tempo com qualidade pastosa que se arrasta penosamente ao longo da narrativa, e as suas personagens são criaturas faltosas, pecaminosas e impuras em busca de uma redenção que não pode chegar senão sob a forma de expiação.
Claustrofóbico, repetitivo, hipnótico são adjetivos que, certeza das certezas, não ocorrem apenas a mim para descrever esta obra - na realidade, todas as três obras de Fosse que já li até hoje, as duas outras no reino da dramaturgia. Aliás, há vários elementos neste livro que competem para o tornar uma leitura de cadência lenta, opressiva e inerte (já descontando todos os elementos naturais que fazem parte da paisagem simbólica do autor): os longos e expressivos silêncios a que recorre com frequência obrigam a uma leitura à margem do texto, a uma interpretação semântica e um processo de descodificação lento e introspetivo. Agora que experimento drama e prosa, creio que a obra de Fosse se presta melhor ao primeiro género pois é esse que permite um trabalho mais apurado em torno desses silêncios e do tempo primordial que os acompanha. Por isso estas novelas têm uma cadência estranha para a maioria dos leitores - talvez também por ela o Nobel não esteja mal atribuído - já que a fórmula de Fosse obriga o leitor à contemplação e, consequentemente, à fabricação do seu próprio tempo num mundo imediato.
Mas Fosse obriga a mais do que isso. As suas criações alegóricas exigem um esforço interpretativo extra e algum conhecimento das temáticas que lhe são mais caras - mas não necessariamente aos leitores - o que às vezes desmoraliza um pouco. Todavia, o apelo existencialista, por ser relativamente universal, e os momentos poéticos de que o autor entremeia a narrativa acabam para fazer deste um livro bastante bem conseguido. Da minha parte, creio que o crescendo dramático funciona muitíssimo bem: as três novelas complementam-se a nível simbólico - pecado/expiação/perdão, se quiserem - e tomam traços mais emotivos e sublimes a caminho do final.
(...)Alida acredita que ela e Asle ainda são um casal de namorados e estão juntos, ele com ela, ela com ele, ela nele, ele nela, pensa Alida e olha na direcção do mar e do céu, e vé Asle, vê que o céu é Asle, e sente o vento, e o vento é Asle, ele está ali, ele é o vento, mesmo que ele não exista, ainda continua ali presente, e então ela ouve Asle dizer-lhe que está ali e que ela o pode ver ali, se ela olhar para o mar então perceberá que ele é o céu que ela vê sobre o mar, diz Asle e Alida olha e vê claramente Asle, mas não vê só Asle, também se vé a si própria no céu e Asle diz-lhe que também está presente dentro dela e do pequeno Sigvald e Alida diz-lhe que sim, que ele está e estará sempre e Alida pensa que agora Asle está vivo somente nela e no pequeno Sigvald, agora é ela que dá vida a Asle, pensa Alida e então ouve Asle dizer que eu estou aí, estou contigo, estarei sempre contigo, portanto não tenhas medo, eu acompanho-te, diz...
Não vale a pena explicar a história de Asle/ Alida; Olav/Asta; Ales/Alida pois ela tem tantos significados quantos se lhe queira encontrar. Creio que quem lê Fosse (por gosto - e, de certo, muito mais do que eu) não está muito preocupado com o fio condutor da história, não se distrai muito com a proximidade de nomes ou a repetição de lugares; com a abordagem psicológica, o monólogo interior ou o facto de os seus temas roçarem todos uma vertente mais devota. Dela se pode retirar muita coisa que fica implícita, e com ela se ganha uma coisa valiosíssima hoje: a capacidade de criar tempo para dedicar à leitura e a nós.
(...)o pai sentou-se e sacou do violino, afinou-o e tocou alguns acordes, e a seguir tirou uma garrafa de dentro do estojo e bebeu um bom trago e depois tocou um pouco mais, cuidadosamente, como se estivesse à procura de um caminho, e depois o pai Sigvald passou a garrafa a Asle e disse-lhe que bebesse um trago e Asle bebeu e em seguida passou-lhe o violino e disse-lhe que aquecesse um pouco o violino e que aquecesse também os dedos, tocava-se sempre melhor seguindo este ritual, em que uma pessoa ia tocando devagar e cada vez melhor, quase desde o nada e sempre para melhor, desde o nada e até algo grandioso, disse ele e então Asle sentou-se e tentou exceder-se a si próprio a tocar quase desde o nada, começou a tocar quase cá no fundo e depois, lentamente e tão baixo quanto podia, foi tocando cada vez melhor...
Fosse é um escritor quase simbolista para quem religião e espiritualidade são duas faces de uma mesma moeda, e isso fica muito claro, novamente, neste livro. O enredo é praticamente inexistente, o tempo é um tempo com qualidade pastosa que se arrasta penosamente ao longo da narrativa, e as suas personagens são criaturas faltosas, pecaminosas e impuras em busca de uma redenção que não pode chegar senão sob a forma de expiação.
Claustrofóbico, repetitivo, hipnótico são adjetivos que, certeza das certezas, não ocorrem apenas a mim para descrever esta obra - na realidade, todas as três obras de Fosse que já li até hoje, as duas outras no reino da dramaturgia. Aliás, há vários elementos neste livro que competem para o tornar uma leitura de cadência lenta, opressiva e inerte (já descontando todos os elementos naturais que fazem parte da paisagem simbólica do autor): os longos e expressivos silêncios a que recorre com frequência obrigam a uma leitura à margem do texto, a uma interpretação semântica e um processo de descodificação lento e introspetivo. Agora que experimento drama e prosa, creio que a obra de Fosse se presta melhor ao primeiro género pois é esse que permite um trabalho mais apurado em torno desses silêncios e do tempo primordial que os acompanha. Por isso estas novelas têm uma cadência estranha para a maioria dos leitores - talvez também por ela o Nobel não esteja mal atribuído - já que a fórmula de Fosse obriga o leitor à contemplação e, consequentemente, à fabricação do seu próprio tempo num mundo imediato.
Mas Fosse obriga a mais do que isso. As suas criações alegóricas exigem um esforço interpretativo extra e algum conhecimento das temáticas que lhe são mais caras - mas não necessariamente aos leitores - o que às vezes desmoraliza um pouco. Todavia, o apelo existencialista, por ser relativamente universal, e os momentos poéticos de que o autor entremeia a narrativa acabam para fazer deste um livro bastante bem conseguido. Da minha parte, creio que o crescendo dramático funciona muitíssimo bem: as três novelas complementam-se a nível simbólico - pecado/expiação/perdão, se quiserem - e tomam traços mais emotivos e sublimes a caminho do final.
(...)Alida acredita que ela e Asle ainda são um casal de namorados e estão juntos, ele com ela, ela com ele, ela nele, ele nela, pensa Alida e olha na direcção do mar e do céu, e vé Asle, vê que o céu é Asle, e sente o vento, e o vento é Asle, ele está ali, ele é o vento, mesmo que ele não exista, ainda continua ali presente, e então ela ouve Asle dizer-lhe que está ali e que ela o pode ver ali, se ela olhar para o mar então perceberá que ele é o céu que ela vê sobre o mar, diz Asle e Alida olha e vê claramente Asle, mas não vê só Asle, também se vé a si própria no céu e Asle diz-lhe que também está presente dentro dela e do pequeno Sigvald e Alida diz-lhe que sim, que ele está e estará sempre e Alida pensa que agora Asle está vivo somente nela e no pequeno Sigvald, agora é ela que dá vida a Asle, pensa Alida e então ouve Asle dizer que eu estou aí, estou contigo, estarei sempre contigo, portanto não tenhas medo, eu acompanho-te, diz...
Não vale a pena explicar a história de Asle/ Alida; Olav/Asta; Ales/Alida pois ela tem tantos significados quantos se lhe queira encontrar. Creio que quem lê Fosse (por gosto - e, de certo, muito mais do que eu) não está muito preocupado com o fio condutor da história, não se distrai muito com a proximidade de nomes ou a repetição de lugares; com a abordagem psicológica, o monólogo interior ou o facto de os seus temas roçarem todos uma vertente mais devota. Dela se pode retirar muita coisa que fica implícita, e com ela se ganha uma coisa valiosíssima hoje: a capacidade de criar tempo para dedicar à leitura e a nós.
October 8, 2023
“Трилогия”
Бдение, Бленуванията на Улав, Отмала”, 2014 г.
от Юн Фосе,
Ашле и Алида, 17-годишни и невинни до болка, си нямат никого, сами са на този свят. Алида има майка и сестра, които не я искат, а Ашле е загубил родителите си.
И затова Алида и Ашле от мъничкото селце Дюлгя, нейде из норвежките фиорди, бедни, без никаква помощ и опит в този суров свят, имат само своята любов и детето, родено от нея, и музиката, която Ашле изтръгва от своята цигулка, както го е правил баща му и бащата на неговия баща. Тази музика и обичта към Алида го възвисява, и той е готов на всичко, за да ги съхрани.
Историята звучи като легенда, разказана е именно така - във фолклорен, напевен стил, с много повторения, така както често се случва в народните песни. В нея има и много от съновидението, бляна, от потока на съзнанието, за когото време не съществува. Някои от героите са алегорични образи - Момичето - Съблазънта, Старецът - Наказанието/Смъртта.
Няма никаква податка в коя година, в кой век започва историята, със сигурност не е в нашия, а може би дори не и в предишния, но не можем да сме сигурни, не е ясно и кога завършва, но това не е съществено.
Защото би могла да се случи всякога. Любовта може да възвиси и да принизи едновременно. Ашле и Алида трябва да оцелеят и трябва да си платят цената. Те се скитат в близкия град, тропат от врата на врата и молят за подслон, но Алида всеки момент ще роди, и никой не се смилява над тази толкова изпаднала двойка.
Историята е камерна и вечна едновременно - любовта, престъплението, смъртта, наказанието и морето, което сияе и поглъща всяка тайна.
Някъде накрая се споменава някой си Юн, поет, потомък на двойката, което ме кара да мисля, че е възможно авторът да разказва историята на своите деди и прадеди, но пък може да е закачка с читателя и опит да предаде нещо като автентичност на разказаното.
Напевността и множеството повторения изобщо не ме отегчиха, напротив, имах усещането, че слушам Ашле на цигулката си и някой, който разказва историята му. В нея има и жестокост, примитивизъм, бездушие и престъпления, но има и светлина.
И не очаквах, че точно аз ще се разплача и ще си преглъщам сълзите. И не очаквах да напиша точно такъв отзив, но ето това се получи.
Бих искала да прочета повече от Юн Фосе, носител на множество награди, а може би и бъдещ носител на Нобелова награда, учител на Кнаусгард. Прекрасно пише! Препоръчвам книгата, ако имате подходящата нагласа!
“…Алида върви в мрака, в дъжда, спуска се надолу от къщата в Залива, тя спира и се обръща, поглежда към къщата и всичко, което вижда, е нещо по-тъмно в тъмното, после се обръща и продължава надолу, крачка по крачка, спира се в плиткото, чува вълните да вилнеят, усеща дъжда върху косата си, върху лицето си, и после навлиза сред вълните, и целият студ е топлина, и цялото море е Ашле, и тя навлиза навътре, и сега Ашле е навсякъде около нея, както бе в онази вечер, когато се запознаха, когато той свиреше на танците за първи път, там, в Дюлгя, и всичко е само Ашле и Алида, и после вълните заливат Алида, и Алес навлиза сред вълните, върви напред, върви все по-навътре, все по-навътре сред вълните, и после една вълна залива сивите и коси.”
Бдение, Бленуванията на Улав, Отмала”, 2014 г.
от Юн Фосе,
Ашле и Алида, 17-годишни и невинни до болка, си нямат никого, сами са на този свят. Алида има майка и сестра, които не я искат, а Ашле е загубил родителите си.
И затова Алида и Ашле от мъничкото селце Дюлгя, нейде из норвежките фиорди, бедни, без никаква помощ и опит в този суров свят, имат само своята любов и детето, родено от нея, и музиката, която Ашле изтръгва от своята цигулка, както го е правил баща му и бащата на неговия баща. Тази музика и обичта към Алида го възвисява, и той е готов на всичко, за да ги съхрани.
Историята звучи като легенда, разказана е именно така - във фолклорен, напевен стил, с много повторения, така както често се случва в народните песни. В нея има и много от съновидението, бляна, от потока на съзнанието, за когото време не съществува. Някои от героите са алегорични образи - Момичето - Съблазънта, Старецът - Наказанието/Смъртта.
Няма никаква податка в коя година, в кой век започва историята, със сигурност не е в нашия, а може би дори не и в предишния, но не можем да сме сигурни, не е ясно и кога завършва, но това не е съществено.
Защото би могла да се случи всякога. Любовта може да възвиси и да принизи едновременно. Ашле и Алида трябва да оцелеят и трябва да си платят цената. Те се скитат в близкия град, тропат от врата на врата и молят за подслон, но Алида всеки момент ще роди, и никой не се смилява над тази толкова изпаднала двойка.
Историята е камерна и вечна едновременно - любовта, престъплението, смъртта, наказанието и морето, което сияе и поглъща всяка тайна.
Някъде накрая се споменава някой си Юн, поет, потомък на двойката, което ме кара да мисля, че е възможно авторът да разказва историята на своите деди и прадеди, но пък може да е закачка с читателя и опит да предаде нещо като автентичност на разказаното.
Напевността и множеството повторения изобщо не ме отегчиха, напротив, имах усещането, че слушам Ашле на цигулката си и някой, който разказва историята му. В нея има и жестокост, примитивизъм, бездушие и престъпления, но има и светлина.
И не очаквах, че точно аз ще се разплача и ще си преглъщам сълзите. И не очаквах да напиша точно такъв отзив, но ето това се получи.
Бих искала да прочета повече от Юн Фосе, носител на множество награди, а може би и бъдещ носител на Нобелова награда, учител на Кнаусгард. Прекрасно пише! Препоръчвам книгата, ако имате подходящата нагласа!
“…Алида върви в мрака, в дъжда, спуска се надолу от къщата в Залива, тя спира и се обръща, поглежда към къщата и всичко, което вижда, е нещо по-тъмно в тъмното, после се обръща и продължава надолу, крачка по крачка, спира се в плиткото, чува вълните да вилнеят, усеща дъжда върху косата си, върху лицето си, и после навлиза сред вълните, и целият студ е топлина, и цялото море е Ашле, и тя навлиза навътре, и сега Ашле е навсякъде около нея, както бе в онази вечер, когато се запознаха, когато той свиреше на танците за първи път, там, в Дюлгя, и всичко е само Ашле и Алида, и после вълните заливат Алида, и Алес навлиза сред вълните, върви напред, върви все по-навътре, все по-навътре сред вълните, и после една вълна залива сивите и коси.”
July 26, 2024
❞ لا يحتاج إلى أن يكون مع الآخرين كلهم، فلم يكن هذا شيئًا طيبًا لأي شخص، الشيء الطيب الوحيد هو أن تكون مع من تنتمي إليه ❝
القراءة قبل الأخيرة في يناير 2024 بدأتها يوم 25 تقريباً وأنهيتها في جلستين لأنني كنت أريد فقط أن تنتهي ولا أراها ثانية! ومن فَرط تأثيرها القرائي - السلبي - بالنسبة لي لم أسجلها على الموقع أو أنقل اقتباساتي منها أو أقيمها هنا لكثرة ما سببت لي التشتت والحيرة، رغم أني كتبت لها حينها أغلب هذه المراجعة، لكن بسببها كنت على أعتاب بلوك قرائي بشع فتركت التفكير فيها تماماً وحاولت تناسيها وسرعان ما تداركت نفسي بقراءة ديوان شعر "طيور القدس" لأيمن العتوم وكان هو القراءة الأخيرة ليناير 2024 قبل انقطاع طويل.
❞ كم كان صعباً عليه أن يدبر شؤونه من دونها، من دون كل ما كانت تبذله من جهد، لا يعرف المرء قدر الشخص إلا بعد أن يرحل ❝
تحمّست للقراءة لـ يون فوسه منذ فوزه بجائزة نوبل للعام الماضي وقصدت تطبيق أبجد منذ ذلك الوقت وقمت بتحميل روايتيه الأشهر "ثلاثية" و"صباح ومساء" ووضعت اسمه على رأس قائمة الكتّاب الأجانب الذين أريد تجربة قلمهم في أول 2024، لذا فقبل بداية معرض الكتاب بأيام قليلة قررت أن أبدأ في قراءة هذه الرواية من كثرة ما رأيت عنها آراء إيجابية وقصائد شعر في مديحها، وكنت أنتوي إذا أحببتها أن أطلبها أونلاين ورقية في بداية المعرض هي و"صباح ومساء" من عروض دار الكرمة لأحتفظ بهما في مكتبتي، والحمد لله أنني لم أفعل!
❞ ومن كان بلا أملاك فعليه أن يستغل الموهبة التي منحه الله إياها أفضل استغلال، هكذا هي الحال، وتلك هي الحياة ❝
الكمان/الكمانجا.. إنه الآلة الموسيقية المُفضلة والمُحَببة لي على الإطلاق وأكثر ما يُشبهني وأجد نفسي فيه من الموسيقى، أكثر ما هو "أنا"، أثيرتي منذ الصغر التي أذوب مع نغماتها ويتحرك قلبي مع أوتارها، خاصةً عندما يكون الكمان بـ يدِ العبقري المهدور حقه الموسيقار المصري "ياسر عبد الرحمن" أعظم من أمسك به في الشرق الأوسط، مَن جعل الكمان يبكي - حرفياً - وجعلنا نبكي معه من روعة وإبداع وشجن موسيقاه الفريدة لا سيّما تلك الخاصة بتترات المسلسلات وأغاني الأفلام والموسيقى الداخلية التصويرية لعدد لا نهائي من الأعمال المصرية، ياسر عبد الرحمن مَن جعل الكمان ينطق أبلغ من الإنسان، وهو سبب حبّي لهذه الآلة منذ طفولتي وتوحدي معها.
❞ فالموسيقى ترتقي بنفسها فوق كل شيء، تعزف عالمها الخاص وكل من يستطيع السمع يستطيع أن يسمعها ❝
❞ أنا في الحياة بحار، هكذا يغني، القارب هو عالمي، أبحر تحت النجوم، وأدنو من السماء، وهذه الفتاة هي حبي، والبحر هو حلمي، أبحر تحت النجوم ومع القمر شرنقتي، هكذا يغني ❝
وفي ثلاثية فوسه وجدت الكمان بأصواته وأوتاره وأحزانه ودموعه وحنينه، وجدته بالوصف الدقيق له ولعازفه، ولكني لم أجد غيره، ولم يوجد سبب يجعلني أكمل هذه الرواية سوى الكمان، ربما لولاه لم أكن لأكملها أبداً، ولأعترف، فحتى مع نهايتها لم أشعر أن الكمان والوصف والاستنطاق الموسيقي والحديث عنه - وهو أفضل ما في الرواية وما جعلني أقيمها بثلاثة نجوم بعد أن كانوا نجمتين - كان كافياً لأقرأ هذا العمل، فوفقاً لذائقتي القرائية لم يناسبني رغم شاعريته الواضحة.
❞ ويواصل العزف الذي يأخذ في التصاعد، لا يريد أن يكف، إنه يريد أن يستمر فحسب، إنه يريد إخراج الحزن المضني، ويجعله يخف ويحلق، ويحلق ويحلق إلى أعلى فينعدم وزنه ❝
هل أقول ذلك عن رواية لكاتب نوبلي؟ نعم، لأنه من الطبيعي أن الأدباء يكتبون للقُراء وليس للجوائز، والصراحة في الرأي ضرورة قصوى، هذه القراءة مستفزة ومزعجة، القصة عادية لم أجد ما يميزها ولكن لا بأس بها، الكاتب قلمه رقيق وشاعري للغاية، أما عن الركن الأهم وهو الأسلوب واللغة والسرد، فقد قرأت في مقدمة الرواية تنويه من دار النشر عن قصد عدم وضع أي علامات ترقيم للحفاظ على الشكل الأصلي الذي كتب به فوسه روايته، قلت في نفسي لا بأس، على الأقل نرى روح النص الأصلي كما هي، ولكن لم أتصور أبداً أن يكون الأمر بهذا الشكل!
الكاتب يكرر كلمات من قبيل: "هكذا يفكر" - "هكذا يقول" - "هكذا شعرت" - "وهو يقول" - "وهي قالت" - "هكذا يعتقد" - "هكذا تسأل".. وما شابهها كل سطر تقريباً، كل بضعة أسطر أو بضعة جُمل، ما هذا؟ أكثر من 30% من كلمات الرواية من هذا النمط وبشكل مبالغ فيه ومزعج، إن كان في الأمر قصة أو فكرة فقد أفسدتها طريقة الكتابة التي طغت وجعلتني أشعر أن إنسان آلي يتحدث!
❞ ويفتح أسلا عينيه وهناك، إلى الأمام، تقف أليدا تحمل سيجفالد الصغير على صدرها وتهدهده، نَمْ فحسب، حلق فحسب، عِش فحسب، كن سعيدًا فحسب وصادقًا فحسب، ولتكن أنت نفسك فحسب، واسكن فحسب، هكذا تقول أليدا ❝
هذه الثلاثية النرويجية التي سُميت هكذا لأنها جاءت في ثلاثة فصول كبيرة في أوقات زمنية مختلفة، أراها أنا ثلاثية بأشكال أخرى، أراها ثلاثية أليدا وإسلا والكمان، ثلاثية أولاف وأوستا والضياع، ثلاثية الحب والموسيقى والجريمة، هل الحب يبرر الجُرم؟ وهل الحب يُحيِي أم يُميت؟ وهل كان هناك داع في الأساس أو تبريرات منطقية لما آلت إليه الأحداث وما فعله أسلا وأدى به لهذا المصير وبالتبعية لمن هم مسئولون منه؟ بكل أمانة لم أقتنع.. إن لم يكن الصدق والضمير هما الوازعيّن والمحرّكين الأساسيين لك في الحب فلا حب لك ولا قلب ولا صدق ولا ضمير! غير هذا فقد شعرت بوجود أكثر من حلقة مفقودة في بناء الرواية وتوالي الأحداث.
❞ وإذا كان هناك أناس مثل هؤلاء، أي قتلة من هذا القبيل، فإن الشيء الوحيد الصائب هو أن يُعلقوا على المشانق ❝
أعلم أن هناك نوع من الكتابة يسمى بالكتابة الإيقاعية، وقرأت أن فوسه من رواده، لا أعلم هل ذلك لأنه يكتب الموسيقى ويتشعّب في وصف الألحان والأغنيات والإحساس بهم، أم لأنه يكرر الكلمات والتعبيرات بكثرة كما تُكرر النوتات والنغمات الموسيقية في الألحان صعوداً وهبوطاً؟ ولكن الشئ الوحيد الذي أعلمه أنني لم أحب طريقته ووجدت الرواية مخيبة للآمال ولم تناسب ذائقتي، ولا أدري هل "صباح ومساء" تختلف عن تلك الثلاثية أم أنه نفس الأمر، لن يخبرني ذلك سوى التجربة التي لا أعتقد مُطلقاً أنها ستكون قريبة.
❞ لكنها لا تعرف كيف ولماذا يمكنها أن تعرف مثل هذه الأشياء، ولكنها تعرف فحسب! ❝
تمت - 26 يناير 2024
القراءة قبل الأخيرة في يناير 2024 بدأتها يوم 25 تقريباً وأنهيتها في جلستين لأنني كنت أريد فقط أن تنتهي ولا أراها ثانية! ومن فَرط تأثيرها القرائي - السلبي - بالنسبة لي لم أسجلها على الموقع أو أنقل اقتباساتي منها أو أقيمها هنا لكثرة ما سببت لي التشتت والحيرة، رغم أني كتبت لها حينها أغلب هذه المراجعة، لكن بسببها كنت على أعتاب بلوك قرائي بشع فتركت التفكير فيها تماماً وحاولت تناسيها وسرعان ما تداركت نفسي بقراءة ديوان شعر "طيور القدس" لأيمن العتوم وكان هو القراءة الأخيرة ليناير 2024 قبل انقطاع طويل.
❞ كم كان صعباً عليه أن يدبر شؤونه من دونها، من دون كل ما كانت تبذله من جهد، لا يعرف المرء قدر الشخص إلا بعد أن يرحل ❝
تحمّست للقراءة لـ يون فوسه منذ فوزه بجائزة نوبل للعام الماضي وقصدت تطبيق أبجد منذ ذلك الوقت وقمت بتحميل روايتيه الأشهر "ثلاثية" و"صباح ومساء" ووضعت اسمه على رأس قائمة الكتّاب الأجانب الذين أريد تجربة قلمهم في أول 2024، لذا فقبل بداية معرض الكتاب بأيام قليلة قررت أن أبدأ في قراءة هذه الرواية من كثرة ما رأيت عنها آراء إيجابية وقصائد شعر في مديحها، وكنت أنتوي إذا أحببتها أن أطلبها أونلاين ورقية في بداية المعرض هي و"صباح ومساء" من عروض دار الكرمة لأحتفظ بهما في مكتبتي، والحمد لله أنني لم أفعل!
❞ ومن كان بلا أملاك فعليه أن يستغل الموهبة التي منحه الله إياها أفضل استغلال، هكذا هي الحال، وتلك هي الحياة ❝
الكمان/الكمانجا.. إنه الآلة الموسيقية المُفضلة والمُحَببة لي على الإطلاق وأكثر ما يُشبهني وأجد نفسي فيه من الموسيقى، أكثر ما هو "أنا"، أثيرتي منذ الصغر التي أذوب مع نغماتها ويتحرك قلبي مع أوتارها، خاصةً عندما يكون الكمان بـ يدِ العبقري المهدور حقه الموسيقار المصري "ياسر عبد الرحمن" أعظم من أمسك به في الشرق الأوسط، مَن جعل الكمان يبكي - حرفياً - وجعلنا نبكي معه من روعة وإبداع وشجن موسيقاه الفريدة لا سيّما تلك الخاصة بتترات المسلسلات وأغاني الأفلام والموسيقى الداخلية التصويرية لعدد لا نهائي من الأعمال المصرية، ياسر عبد الرحمن مَن جعل الكمان ينطق أبلغ من الإنسان، وهو سبب حبّي لهذه الآلة منذ طفولتي وتوحدي معها.
❞ فالموسيقى ترتقي بنفسها فوق كل شيء، تعزف عالمها الخاص وكل من يستطيع السمع يستطيع أن يسمعها ❝
❞ أنا في الحياة بحار، هكذا يغني، القارب هو عالمي، أبحر تحت النجوم، وأدنو من السماء، وهذه الفتاة هي حبي، والبحر هو حلمي، أبحر تحت النجوم ومع القمر شرنقتي، هكذا يغني ❝
وفي ثلاثية فوسه وجدت الكمان بأصواته وأوتاره وأحزانه ودموعه وحنينه، وجدته بالوصف الدقيق له ولعازفه، ولكني لم أجد غيره، ولم يوجد سبب يجعلني أكمل هذه الرواية سوى الكمان، ربما لولاه لم أكن لأكملها أبداً، ولأعترف، فحتى مع نهايتها لم أشعر أن الكمان والوصف والاستنطاق الموسيقي والحديث عنه - وهو أفضل ما في الرواية وما جعلني أقيمها بثلاثة نجوم بعد أن كانوا نجمتين - كان كافياً لأقرأ هذا العمل، فوفقاً لذائقتي القرائية لم يناسبني رغم شاعريته الواضحة.
❞ ويواصل العزف الذي يأخذ في التصاعد، لا يريد أن يكف، إنه يريد أن يستمر فحسب، إنه يريد إخراج الحزن المضني، ويجعله يخف ويحلق، ويحلق ويحلق إلى أعلى فينعدم وزنه ❝
هل أقول ذلك عن رواية لكاتب نوبلي؟ نعم، لأنه من الطبيعي أن الأدباء يكتبون للقُراء وليس للجوائز، والصراحة في الرأي ضرورة قصوى، هذه القراءة مستفزة ومزعجة، القصة عادية لم أجد ما يميزها ولكن لا بأس بها، الكاتب قلمه رقيق وشاعري للغاية، أما عن الركن الأهم وهو الأسلوب واللغة والسرد، فقد قرأت في مقدمة الرواية تنويه من دار النشر عن قصد عدم وضع أي علامات ترقيم للحفاظ على الشكل الأصلي الذي كتب به فوسه روايته، قلت في نفسي لا بأس، على الأقل نرى روح النص الأصلي كما هي، ولكن لم أتصور أبداً أن يكون الأمر بهذا الشكل!
الكاتب يكرر كلمات من قبيل: "هكذا يفكر" - "هكذا يقول" - "هكذا شعرت" - "وهو يقول" - "وهي قالت" - "هكذا يعتقد" - "هكذا تسأل".. وما شابهها كل سطر تقريباً، كل بضعة أسطر أو بضعة جُمل، ما هذا؟ أكثر من 30% من كلمات الرواية من هذا النمط وبشكل مبالغ فيه ومزعج، إن كان في الأمر قصة أو فكرة فقد أفسدتها طريقة الكتابة التي طغت وجعلتني أشعر أن إنسان آلي يتحدث!
❞ ويفتح أسلا عينيه وهناك، إلى الأمام، تقف أليدا تحمل سيجفالد الصغير على صدرها وتهدهده، نَمْ فحسب، حلق فحسب، عِش فحسب، كن سعيدًا فحسب وصادقًا فحسب، ولتكن أنت نفسك فحسب، واسكن فحسب، هكذا تقول أليدا ❝
هذه الثلاثية النرويجية التي سُميت هكذا لأنها جاءت في ثلاثة فصول كبيرة في أوقات زمنية مختلفة، أراها أنا ثلاثية بأشكال أخرى، أراها ثلاثية أليدا وإسلا والكمان، ثلاثية أولاف وأوستا والضياع، ثلاثية الحب والموسيقى والجريمة، هل الحب يبرر الجُرم؟ وهل الحب يُحيِي أم يُميت؟ وهل كان هناك داع في الأساس أو تبريرات منطقية لما آلت إليه الأحداث وما فعله أسلا وأدى به لهذا المصير وبالتبعية لمن هم مسئولون منه؟ بكل أمانة لم أقتنع.. إن لم يكن الصدق والضمير هما الوازعيّن والمحرّكين الأساسيين لك في الحب فلا حب لك ولا قلب ولا صدق ولا ضمير! غير هذا فقد شعرت بوجود أكثر من حلقة مفقودة في بناء الرواية وتوالي الأحداث.
❞ وإذا كان هناك أناس مثل هؤلاء، أي قتلة من هذا القبيل، فإن الشيء الوحيد الصائب هو أن يُعلقوا على المشانق ❝
أعلم أن هناك نوع من الكتابة يسمى بالكتابة الإيقاعية، وقرأت أن فوسه من رواده، لا أعلم هل ذلك لأنه يكتب الموسيقى ويتشعّب في وصف الألحان والأغنيات والإحساس بهم، أم لأنه يكرر الكلمات والتعبيرات بكثرة كما تُكرر النوتات والنغمات الموسيقية في الألحان صعوداً وهبوطاً؟ ولكن الشئ الوحيد الذي أعلمه أنني لم أحب طريقته ووجدت الرواية مخيبة للآمال ولم تناسب ذائقتي، ولا أدري هل "صباح ومساء" تختلف عن تلك الثلاثية أم أنه نفس الأمر، لن يخبرني ذلك سوى التجربة التي لا أعتقد مُطلقاً أنها ستكون قريبة.
❞ لكنها لا تعرف كيف ولماذا يمكنها أن تعرف مثل هذه الأشياء، ولكنها تعرف فحسب! ❝
تمت - 26 يناير 2024
Displaying 1 - 30 of 1,440 reviews