What do you think?
Rate this book
The Tree with No Name
A diary recounting four decades’ worth of sexual exploits, the memoir of a mental institution attendant, and a familiar-looking bicycle dredged out of a river–the discovery of these artifacts sends an archivist on an obsessive quest to discover their owners’ identities and fates. Shifting between Slovenia’s postcommunist present and its wartime occupation by the Axis powers, The Tree with No Name is Drago Jancar’s masterpiece: a compelling and universally significant story of an individual confronting the constraints set on truth by his–and every–culture.
288 pages, Paperback
First published January 1, 2008
7 people are currently reading
457 people want to read
About the author
Drago Jančar
81 books96 followersDrago Jančar je končal Višjo pravno šolo v Mariboru. Med študijem je bil kulturni, glavni in odgovorni urednik študentskega lista Katedra. Po študiju je bil najprej zaposlen kot novinar pri dnevniku Večer, nato je bil svobodni pisatelj, za tem dramaturg pri Viba filmu in nazadnje tajnik in urednik pri založbi Slovenska matica v Ljubljani. Študijsko je večkrat bival v tujini, v ZDA, Veliki Britaniji, Nemčiji. Od leta 2001 je redni član SAZU. Je največkrat prevajani sodobni slovenski pisatelj.
Jančar je najprej začel s pisanjem pripovednih del v modernistični pripovedni tehniki in pod vplivom francoskega novega romana. V pripovednih delih obravnava spore posameznika z aktualnim družbenim okoljem (roman Petintrideset stopinj, novele O bledem hudodelcu) in pripoveduje o tragičnem spopadu med individualno človeško eksistenco in kaosom objektivnega sveta (romana Galjot, Severni sij, novele Smrt pri Mariji Snežni).
V Jančarjevih pripovednih delih v osemdesetih letih dvajsetega stoletja so opazne postmodernistične prvine, pozneje pa se tem pridruži še tematski premik k intimnim eksistencialno odločilnim problemom (novele Pogled angela, roman Posmehljivo poželenje). Pisatelj je v svojih delih uporabil tudi zgodovinsko tematiko (romana Galjot, Katarina, pav in jezuit).
Jančar v svojem dramskem opusu upodablja posameznika, ki v sporu s posplošujočim in neobčutljivim sistemom praviloma propade. Pri tem izbira predvsem zgodovinsko snov in jo alegorično povzdigne (Disident Arnož in njegovi, Veliki briljantni valček, Dedalus, Klementov padec, Halštat). Groteska Zalezujoč Godota je variacija besedila S. Becketta. Pomembna je tudi Jančarjeva esejistika, ki se ukvarja z eksistencialnimi in političnimi vprašanji intelektualcev v sodobnem, posebej socialističnem svetu.
Drago Jančar je za svoj književni opus prejel številne nagrade: leta 1982, 1985, 1989, 1995 Grumovo narado, leta 1979 nagrado Prešernovega sklada, leta 1993, 1995 Rožančevo nagrado, leta 1993 Prešernovo nagrado, leta 1999, 2001 nagrado kresnik, leta 1994 evropsko nagrado za kratko prozo in leta 2003 Herderjevo nagrado.
Jančar je najprej začel s pisanjem pripovednih del v modernistični pripovedni tehniki in pod vplivom francoskega novega romana. V pripovednih delih obravnava spore posameznika z aktualnim družbenim okoljem (roman Petintrideset stopinj, novele O bledem hudodelcu) in pripoveduje o tragičnem spopadu med individualno človeško eksistenco in kaosom objektivnega sveta (romana Galjot, Severni sij, novele Smrt pri Mariji Snežni).
V Jančarjevih pripovednih delih v osemdesetih letih dvajsetega stoletja so opazne postmodernistične prvine, pozneje pa se tem pridruži še tematski premik k intimnim eksistencialno odločilnim problemom (novele Pogled angela, roman Posmehljivo poželenje). Pisatelj je v svojih delih uporabil tudi zgodovinsko tematiko (romana Galjot, Katarina, pav in jezuit).
Jančar v svojem dramskem opusu upodablja posameznika, ki v sporu s posplošujočim in neobčutljivim sistemom praviloma propade. Pri tem izbira predvsem zgodovinsko snov in jo alegorično povzdigne (Disident Arnož in njegovi, Veliki briljantni valček, Dedalus, Klementov padec, Halštat). Groteska Zalezujoč Godota je variacija besedila S. Becketta. Pomembna je tudi Jančarjeva esejistika, ki se ukvarja z eksistencialnimi in političnimi vprašanji intelektualcev v sodobnem, posebej socialističnem svetu.
Drago Jančar je za svoj književni opus prejel številne nagrade: leta 1982, 1985, 1989, 1995 Grumovo narado, leta 1979 nagrado Prešernovega sklada, leta 1993, 1995 Rožančevo nagrado, leta 1993 Prešernovo nagrado, leta 1999, 2001 nagrado kresnik, leta 1994 evropsko nagrado za kratko prozo in leta 2003 Herderjevo nagrado.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
July 14, 2023
“Adsız Ağaç” iddialı bir roman, sıkı bir okuma gerektiriyor, konusuyla, kurgusuyla, metafor ve betimlemeleriyle oldukça ilgi çekici ve başarılı bir roman. Romanın adı ve kapağındaki bisiklet resmi romandaki ikincil konularla ilgili. Birincil konu ise savaşın insandaki yıkıcı etkisi, bu etkilenmenin akıl sağlığının kaybına yol açacak niteliğe erişmesi olarak romanda yeralmakta.
Yazarınız Drago Jancar olunca mekan Slovenya oluyor, zaman olarak savaş yılları artık klasiği olmuş yazarın. 50 yıl önceki 2. Dünya Savaşı ile birkaç yıl önceki Yugoslavya iç savaşından bahsediyor yine. Romanın kahramanı Janes Lipnik altmışlı yaşlarında bir arşiv çalışanı. Sakin bir hayat ve evliliği varken 2000 yılının bir ilkbaharında nehirden çıkarılan eski bir bisiklet görünce arşivi ile bir yolculuğa çıkar, daha doğrusu çocukluğuna döner.
Babası toplama kamplarında zulüm gören Lipnik çocukluğunda Alman askerlerinin ülkesindeki varlığını hatırlar. Çoğu çocukluk aşklarında görülen ilkokul öğretmenine aşık olmayı Lipnik de yaşamıştır. Arşivde eline geçen belgelerle bu aşkın öğretmen ve yoldaş Zala D.’nin izini sürer. Partizanlar, SS subayları, İtalyan işbirlikçilerin yanısıra yakılan Sırp ve Hırvat evleri ile öldürülen müslümanlar da savaş anıları arasındadır.
Jancar kahramanımızın kimliğini anlatırken mükemmel bir çizgi tutturuyor,öyle ki; kıskanç, saplantılı, şüpheci, evhamlı yani obsesyonlu bir kişinin karakterini ve bu ruh halinin adım adım yükselerek ve tükenerek gidişini çok etkileyici bir dille anlatıyor. Önce işini sonra eşini en son da kendisini kaybettiği takıntılarının peşinde koşarken kafasında oluştırduğu sorulara kendisi cevap veriyor, ilginç bir kurgu bu, kişiliği anlatan yeni bir tarz. Cümleler basit görünse de anlam yükleri okumayı daha dikkatli yapmaya zorluyor.
Yazar bir yerde Slovenlerin tarihinin, kültürel ve sosyal varlıklarını sürdürme mücadelesi olduğunu vurgulayarak bu nedenle büyük keşifler, ilmi buluşlar yapacak vakti bulamadıklarını ileri sürmüş. Ben sadece bu nedenle romanlarında bu mücadelenin bir parçası olarak hikaye anlatımını hatta modern Sloven mitolojisini yaratmak istediğini düşünüyorum, her ne kadar antik mitolojiden de yararlansa onun yazdıkları yakın zamana son bir asır içine sığan olaylarla sınırlı olduğundan modern mitoloji diyorum.
Kitap 87. bölüm ile başlıyor ve 99. bölümden sonra 1. bölüm ile devam ediyor, 86. bölüm ile sonlanıyor. İsterseniz doğrudan 1. bölümden başlayın bitince kitabın başına dönün devam edin, istetseniz bu haliyle okuyun. İkisinde de aynı yola çıkıldığını göreceksiniz. Sanki mini bir “Seksek” (J. Cortazar) tarzı gibi. Drago Jancar çok beğendiğim bir yazar, bu romanı da belki “O Gece Gödüm Onu” kadar olmasa da oldukça etkileyici.
Yazarınız Drago Jancar olunca mekan Slovenya oluyor, zaman olarak savaş yılları artık klasiği olmuş yazarın. 50 yıl önceki 2. Dünya Savaşı ile birkaç yıl önceki Yugoslavya iç savaşından bahsediyor yine. Romanın kahramanı Janes Lipnik altmışlı yaşlarında bir arşiv çalışanı. Sakin bir hayat ve evliliği varken 2000 yılının bir ilkbaharında nehirden çıkarılan eski bir bisiklet görünce arşivi ile bir yolculuğa çıkar, daha doğrusu çocukluğuna döner.
Babası toplama kamplarında zulüm gören Lipnik çocukluğunda Alman askerlerinin ülkesindeki varlığını hatırlar. Çoğu çocukluk aşklarında görülen ilkokul öğretmenine aşık olmayı Lipnik de yaşamıştır. Arşivde eline geçen belgelerle bu aşkın öğretmen ve yoldaş Zala D.’nin izini sürer. Partizanlar, SS subayları, İtalyan işbirlikçilerin yanısıra yakılan Sırp ve Hırvat evleri ile öldürülen müslümanlar da savaş anıları arasındadır.
Jancar kahramanımızın kimliğini anlatırken mükemmel bir çizgi tutturuyor,öyle ki; kıskanç, saplantılı, şüpheci, evhamlı yani obsesyonlu bir kişinin karakterini ve bu ruh halinin adım adım yükselerek ve tükenerek gidişini çok etkileyici bir dille anlatıyor. Önce işini sonra eşini en son da kendisini kaybettiği takıntılarının peşinde koşarken kafasında oluştırduğu sorulara kendisi cevap veriyor, ilginç bir kurgu bu, kişiliği anlatan yeni bir tarz. Cümleler basit görünse de anlam yükleri okumayı daha dikkatli yapmaya zorluyor.
Yazar bir yerde Slovenlerin tarihinin, kültürel ve sosyal varlıklarını sürdürme mücadelesi olduğunu vurgulayarak bu nedenle büyük keşifler, ilmi buluşlar yapacak vakti bulamadıklarını ileri sürmüş. Ben sadece bu nedenle romanlarında bu mücadelenin bir parçası olarak hikaye anlatımını hatta modern Sloven mitolojisini yaratmak istediğini düşünüyorum, her ne kadar antik mitolojiden de yararlansa onun yazdıkları yakın zamana son bir asır içine sığan olaylarla sınırlı olduğundan modern mitoloji diyorum.
Kitap 87. bölüm ile başlıyor ve 99. bölümden sonra 1. bölüm ile devam ediyor, 86. bölüm ile sonlanıyor. İsterseniz doğrudan 1. bölümden başlayın bitince kitabın başına dönün devam edin, istetseniz bu haliyle okuyun. İkisinde de aynı yola çıkıldığını göreceksiniz. Sanki mini bir “Seksek” (J. Cortazar) tarzı gibi. Drago Jancar çok beğendiğim bir yazar, bu romanı da belki “O Gece Gödüm Onu” kadar olmasa da oldukça etkileyici.
August 26, 2014
A turbulent and complex novel delving into one of the innumerable dark pockets of Slovenian history, namely the hushed-up massacre of 10,000 people towards the end of WWII. The protagonist is a laconic archivist researching the antics of a frenetic Don Juan shagging his way across Europe, who alights in love with a schoolteacher in a small village. Delving further into this fascinating character, the archivist becomes obsessed and alienates his tolerant and kinky wife, worming his way into the history as Jančar obscures the lines between present and past to create a lyrical and challenging portrait of the deep-seated psychological wounds of a nation. Jančar’s clever structure (opening with the last ten or so chapters, leaping back to the first) keeps the reader in a state of constant intrigue—rich, occasionally overwrought, frequently beautiful prose abounds.
Read
February 6, 2023The epigraph to this novel is from Ecclesiastes, vague but beautiful poetry capable of diverse meanings. Or so I say as I plunge ahead. It's the one that talks about the remembrance of things past, and how there shall be none of that. There is no new thing under the sun, it famously says. We just keep doing the same damn things. You know what they say about those who forget history.
But our protagonist, Janez Lipnik, an archivist, is doing the mundane work of sorting through Slovenian history, helping the disrupted find a former footing, when he stumbles across a memoir of sorts: an anonymous man's tales of hundreds of sexual conquests. It's not the sex that causes an obsession in Lipnik. The first conquest is a teacher, perhaps Lipnik's teacher once, a woman made mad by war. This dovetails with Lipnik's own fraying relationship with his wife. The stories blend together, because there is no new thing. So Lipnik thinks this to his former teacher:
O, Zala, how I wish I could have helped you. But I couldn't. I was just a boy, almost sixty years old. And to this day I couldn't help you. I'll be an old man soon, barely eight years old.
The structure of this novel is consistent with this theme. The ninety-nine numbered chapters begin with Chapter 87. It's not Hopscotch. The chapters continue until 99 ends, whereafter Chapter 1 is told. Such is time. It's what happens when Siddhartha puts his hand in the water stream, if that helps.
Sometimes an author will do something which demands the reader's attention, some clue that the reader supposes will explain everything. So you're reading about Nazis and partisans, a father's wounds, tortures and murders, jealousies; and then all of a sudden a man walks into a Chinese restaurant . . .
Some Chinese restaurants have those odd names for selections on the menu, like Mother and Child Reunion, you may have heard. Well, Lipnik reads the menu and sees Ants Climbing Up a Tree. He needs an explanation (me too) but the waiter doesn't know. This gnaws at him. Later, Lipnik recalls a fairy tale his mother would tell him, about a tree that had grown so tall no one could see its top. Indeed, no one could even see the first branches. Eventually, some shepherd uses his axes to get a purchase and climbs to the top, and finds . . . (I'm not saying).
It doesn't matter. There's nothing new there. And there is no remembrance of former things; neither shall there be any remembrance of things that are to come with those that shall come after.
Just sayin'.
But our protagonist, Janez Lipnik, an archivist, is doing the mundane work of sorting through Slovenian history, helping the disrupted find a former footing, when he stumbles across a memoir of sorts: an anonymous man's tales of hundreds of sexual conquests. It's not the sex that causes an obsession in Lipnik. The first conquest is a teacher, perhaps Lipnik's teacher once, a woman made mad by war. This dovetails with Lipnik's own fraying relationship with his wife. The stories blend together, because there is no new thing. So Lipnik thinks this to his former teacher:
O, Zala, how I wish I could have helped you. But I couldn't. I was just a boy, almost sixty years old. And to this day I couldn't help you. I'll be an old man soon, barely eight years old.
The structure of this novel is consistent with this theme. The ninety-nine numbered chapters begin with Chapter 87. It's not Hopscotch. The chapters continue until 99 ends, whereafter Chapter 1 is told. Such is time. It's what happens when Siddhartha puts his hand in the water stream, if that helps.
Sometimes an author will do something which demands the reader's attention, some clue that the reader supposes will explain everything. So you're reading about Nazis and partisans, a father's wounds, tortures and murders, jealousies; and then all of a sudden a man walks into a Chinese restaurant . . .
Some Chinese restaurants have those odd names for selections on the menu, like Mother and Child Reunion, you may have heard. Well, Lipnik reads the menu and sees Ants Climbing Up a Tree. He needs an explanation (me too) but the waiter doesn't know. This gnaws at him. Later, Lipnik recalls a fairy tale his mother would tell him, about a tree that had grown so tall no one could see its top. Indeed, no one could even see the first branches. Eventually, some shepherd uses his axes to get a purchase and climbs to the top, and finds . . . (I'm not saying).
It doesn't matter. There's nothing new there. And there is no remembrance of former things; neither shall there be any remembrance of things that are to come with those that shall come after.
Just sayin'.
May 13, 2020
Janes Lipnik işinde oldukça titiz bir arşiv görevlisi.
İşindeki titizlik aslında hayatının her anını etkiliyor. Bulduğu bir günlüğün (ya da günlüğün onu bulması mı demeli?) peşine takılması gibi… Günlükte yazılanlar başta ona sıradan geliyor ama üzerine düştükçe farklı bir boyuta geçiyor.
Hayır mecazi anlamda değil.. Gerçekten boyut birden değişiyor..
Bir ağacın dalından kayıp giderken, savaşın içine sürüklenirken, pek çok kadının hikayesini dinlerken..
Baştan sona gitmiyor Adsız Ağaç, bazen ortalarından sonlara yaklaşıyoruz, bazen en başa dönüp afallıyoruz.
.
Drago Jančar ile Kehanet adlı öykü kitabıyla tanışmış ve çok sevmiştim. Adsız Ağaç’ta da bu sevgi derinleşti. Bölümlerin olağan sırayla gitmemesi, tarihin izlerinin yıllar sonra bedenlerimizde de görülebilmesi -ki buna genetik hafıza demek de mümkün-,gerçek ile düş arasındaki sınırın silikliği , zaman sıçrayışlarının çok olmasına rağmen konunun hep ayakta kalmaya devam etmesi sevme nedenlerim. Ancak, benim için uzun soluklu ve kolay sayılmayan bir okuma süreci olduğunu da söylemeliyim .
.
Çeviride (Kehanet’te olduğu üzere) Sina Baydur yer almakta.
İşindeki titizlik aslında hayatının her anını etkiliyor. Bulduğu bir günlüğün (ya da günlüğün onu bulması mı demeli?) peşine takılması gibi… Günlükte yazılanlar başta ona sıradan geliyor ama üzerine düştükçe farklı bir boyuta geçiyor.
Hayır mecazi anlamda değil.. Gerçekten boyut birden değişiyor..
Bir ağacın dalından kayıp giderken, savaşın içine sürüklenirken, pek çok kadının hikayesini dinlerken..
Baştan sona gitmiyor Adsız Ağaç, bazen ortalarından sonlara yaklaşıyoruz, bazen en başa dönüp afallıyoruz.
.
Drago Jančar ile Kehanet adlı öykü kitabıyla tanışmış ve çok sevmiştim. Adsız Ağaç’ta da bu sevgi derinleşti. Bölümlerin olağan sırayla gitmemesi, tarihin izlerinin yıllar sonra bedenlerimizde de görülebilmesi -ki buna genetik hafıza demek de mümkün-,gerçek ile düş arasındaki sınırın silikliği , zaman sıçrayışlarının çok olmasına rağmen konunun hep ayakta kalmaya devam etmesi sevme nedenlerim. Ancak, benim için uzun soluklu ve kolay sayılmayan bir okuma süreci olduğunu da söylemeliyim .
.
Çeviride (Kehanet’te olduğu üzere) Sina Baydur yer almakta.
May 23, 2016
This novel makes incredible use of repetition, its principal trope. The repetition embodies how history repeats itself (especially when it is ignored) as well as how trauma forces individuals to relive horrific moments (in the protagonist’s case, moments lived by his father, by those he has only read about, and by himself in his dreams). The repetition certainly doesn’t make the novel easy to read, but it's worth sticking with it, because it lends power to the best part of the novel, its last quarter.
My only complaint about the novel is one I don’t think I have ever made: the afterword should have been a foreword, for those Anglos (nearly all of us, I’m sure) who don’t know Slovenian history. It would have made the novel more meaningful.
So my recommendation is, read the novel, but read the afterword first.
My only complaint about the novel is one I don’t think I have ever made: the afterword should have been a foreword, for those Anglos (nearly all of us, I’m sure) who don’t know Slovenian history. It would have made the novel more meaningful.
So my recommendation is, read the novel, but read the afterword first.
December 13, 2024
İkinci Dünya Savaşı’nın Balkan topraklarındaki yansımasını arşivin derinliklerinden bize aktaran Lipnik’in gözünden okuyoruz. İşine çok bağlı Janes Lipnik arşivlerde rastladığı, bir çok kadınla birlikte olmuş bir adamın günlüklerinden savaş yıllarına gidip takıntılı bir şekilde kendi anılarıyla bağlantı kurmaya çalışıyor. Başta bir gizem unsuruyla başlayan ve merak ettiren kitap yarıdan sonra çok fazla uzatıldığı duygusu oluşturdu bende. Lipnik’in kendi karısıyla yaşadığı sorunlar ve kafa karışıklıkları da eklenince açıkçası kitabı bitirmekte zorlandım. Kitabın ismi ile kurulan bağlantı biraz fazla zorlama geldi. Drago Jancar’ı O Gece Gördüm Onu kitabıyla okumuş ve çok sevmiştim, bu kitapta hayal kırıklığına uğradım maalesef.
2,5/5
2,5/5
August 23, 2019
Janez Lipnik, a Slovenian archivist, comes across a "Sex-Maniac's" writings while working in Ljubljana. Janez becomes obessed with these writings and particularly in finding out the identy of the author and the identity of one particular "sexual-conquest." Slowly the world of the Sex Maniac, Slovenia during WWII, and Ljubljana in the year 2000 begin to blend into one reality for Janez as he descends into madness.
The novel delves into how a nation remembers (or doesn't remember) its complicated history. It might be useful to read a little about Slovenia during WWII for those who don't know anything about it.
I give this novel three and a half stars. Some parts of the book, were 5 star worthy but I got lost in some of the protagonist's ramblings. However, Jancar is definitely an author I would read again.
Edit: After thinking about the book for 24 hours, I am bumping this up to 4 stars. I loved the way the novel was structured and how the "beginning" connected to the "end."
The novel delves into how a nation remembers (or doesn't remember) its complicated history. It might be useful to read a little about Slovenia during WWII for those who don't know anything about it.
I give this novel three and a half stars. Some parts of the book, were 5 star worthy but I got lost in some of the protagonist's ramblings. However, Jancar is definitely an author I would read again.
Edit: After thinking about the book for 24 hours, I am bumping this up to 4 stars. I loved the way the novel was structured and how the "beginning" connected to the "end."
July 19, 2020
Lehet, nem ez lesz a legkedvesebb Jančar-könyvem, ám más baja nincs ennek a regénynek.
Nem könnyű olvasmány, de megvan benne minden, amiért Jančart megszerettem. A téma a feldolgozhatatlan szorongásaink: az őseink által átélt és génjeinkben örökölt iszonyat, a tudat mélyére száműzött gyermekkori traumák, a felfoghatatlan és megemészthetetlen félelem, hogy a történelem újra megismétli önmagát, mert az ember nem tanul, és bármikor képes kivetkőzni emberségéből.
Az idősíkok egymásba folynak: második világháború, délszláv háború és a jelen. Nem kibogozhatatlanok, de nem is kell kibogozni, mert ugyanaz, mindig ugyanaz, minden háború ugyanaz. A jelen meg a szorongás ideje: nézzünk csak körül…!
Torlódnak a gondolatok, torlódik ember, állat, szekér és gondolat , egyre inkább összegabalyodik jelen és múlt, minden ismétlődik, a szövegben is minden ismétlődik, és már régen nem a történet érdekes, hanem az iszony, hogy mit tettünk egymással, és a félelem, hogy mit tehetünk újra.
Van menekvés? Janez Lipnik menekül, és ott találja magát ismét az elején. A kör bezárult. Pedig ő is csak élni és szeretni szeretett volna. Meg felejteni. De nem lehet, mert minden összefügg, mert egyik élmény előhívja a másikat.
És a háború felzabálta az időt. „Valamelyik háború – foglalja össze a regény lényegét Lovasi Ildikó az utószóban – Nincs köztük különbség: a teret kívánták nemzetesíteni a maguk erőszakos módján.”
Kakofónia?
Az. „ ha így adatik csak vallania
a létnek a maga zord igazát,
mert épp e „hangzavar”,
e pokolzajt zavaró harci jaj
kiált
harmóniát!”
(Illyés Gyula)
Ui: Lehet, nem ez lesz a legkedvesebb Jančar-könyvem, de Jančar felkerül a kedvenc szerzőim listájára.
Nem könnyű olvasmány, de megvan benne minden, amiért Jančart megszerettem. A téma a feldolgozhatatlan szorongásaink: az őseink által átélt és génjeinkben örökölt iszonyat, a tudat mélyére száműzött gyermekkori traumák, a felfoghatatlan és megemészthetetlen félelem, hogy a történelem újra megismétli önmagát, mert az ember nem tanul, és bármikor képes kivetkőzni emberségéből.
Az idősíkok egymásba folynak: második világháború, délszláv háború és a jelen. Nem kibogozhatatlanok, de nem is kell kibogozni, mert ugyanaz, mindig ugyanaz, minden háború ugyanaz. A jelen meg a szorongás ideje: nézzünk csak körül…!
Torlódnak a gondolatok, torlódik ember, állat, szekér és gondolat , egyre inkább összegabalyodik jelen és múlt, minden ismétlődik, a szövegben is minden ismétlődik, és már régen nem a történet érdekes, hanem az iszony, hogy mit tettünk egymással, és a félelem, hogy mit tehetünk újra.
Van menekvés? Janez Lipnik menekül, és ott találja magát ismét az elején. A kör bezárult. Pedig ő is csak élni és szeretni szeretett volna. Meg felejteni. De nem lehet, mert minden összefügg, mert egyik élmény előhívja a másikat.
És a háború felzabálta az időt. „Valamelyik háború – foglalja össze a regény lényegét Lovasi Ildikó az utószóban – Nincs köztük különbség: a teret kívánták nemzetesíteni a maguk erőszakos módján.”
Kakofónia?
Az. „ ha így adatik csak vallania
a létnek a maga zord igazát,
mert épp e „hangzavar”,
e pokolzajt zavaró harci jaj
kiált
harmóniát!”
(Illyés Gyula)
Ui: Lehet, nem ez lesz a legkedvesebb Jančar-könyvem, de Jančar felkerül a kedvenc szerzőim listájára.
April 7, 2014
Growing up and living in an ex-Yugoslav state I have to admit I've had no idea of this particular event this novel is based on even though I've been aware of some horrible acts committed by both Communist and chetnik sides (the story is much more complex and it still stirs rather heated debates even today). With that said, Jančar's novel is exquisitely structured and those parts in a mall are especially poignant. The craft with which he manages to describe the quality of time and place of a mall is simply breath taking.
June 12, 2018
It may appear, due to the length of time that it took me to read this, that I didn't enjoy it. While I didn't adore every second of it, it is nevertheless a masterpiece and deserves to be read by anyone.
June 10, 2023
This story reminded me a little bit of The Tin Drum or Midnight's Children - it's one of those "individual magically experiences the history of his nation" type deals, thought he language isn't as powerful as it is in those other two books. Our protagonist is an archiver. When he finds the memoirs of an anonymous man's sexual exploits, his imagination runs away with him - he begins to see connections to his own life and to imagine that the unknown man must have played a central role in great historical events.
The first several chapters are the final chapters, I think, in which the protagonist, fully embroiled in his fantasies, hallucinates his own participation in a colorful chapter of the WWII liberation of Slovenia.
I didn't finish it and I didn't find out what the deal with the tree was. Our hero is a really unattractive fellow, just a sad sack (but not charmingly sad) that is insanely jealous of his wife and doesn't seem to enjoy anything. The novel lapses into a lazy stream of consciousness in which our fellow repeats his jealous obsessions again and again - I really didn't like being in his head.
The first several chapters are the final chapters, I think, in which the protagonist, fully embroiled in his fantasies, hallucinates his own participation in a colorful chapter of the WWII liberation of Slovenia.
I didn't finish it and I didn't find out what the deal with the tree was. Our hero is a really unattractive fellow, just a sad sack (but not charmingly sad) that is insanely jealous of his wife and doesn't seem to enjoy anything. The novel lapses into a lazy stream of consciousness in which our fellow repeats his jealous obsessions again and again - I really didn't like being in his head.
May 2, 2019
4/5. Jančar s svojim knjižnim junakom, arhivarjem Janezom Lipnikom, predstavlja primer posameznika, ki sovraži lastno oz. osebno zgodovino, premostitev pa išče v prekomernemu raziskovanju zgodovine nepoznanih ljudi. Arhivske listine ga posrkajo vase ter mu prevzamejo in narekujejo prihodnost, kot tudi raziskovano osebno preteklost in z njo povezana številna nadvse nadležna, a nujna prevpraševanja.
February 28, 2023
Super odd, and not for the reasons it might first seem on the tin. I guess that was part of the point, non-linear story, person slowly losing his mind, but something about how it was told didn't exactly land right with me.
March 20, 2015
Very mixed feelings about this book. On the one hand, the serious repetition of certain scenes and phrases eventually aggravated me, but on the other hand, I can see how this style mirrors the thought patterns of an obsessive mind. There were parts where I felt lost and confused, but the story sparked a desire to learn more about the history of Slovenia (which is a major reason I wanted to read the book in the first place). It had moments of beautiful writing, but other parts dragged on. I found it worth reading, but probably wouldn't recommend it to most people I know.
April 27, 2015
the (only?) truth and reconciliation investigation into the slovenian death-orgy at the end of wwii, in pomo form. even spain is starting to dig up the bodies, so it is time. time for us[a] all to dig up the bodies.
alls i'm saying is don't ever underestimate the power of archives(ists) and libraries(ans), better you just try to burn and burying it all now. we will index it if you allow us to.
alls i'm saying is don't ever underestimate the power of archives(ists) and libraries(ans), better you just try to burn and burying it all now. we will index it if you allow us to.
November 9, 2015
Parts of this were really good (which is why it gets two stars) but most of it was a chore to read. Incredibly repetitive and dull.
January 4, 2016
An excellent, frightening book.
Displaying 1 - 17 of 17 reviews