What do you think?
Rate this book
Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης
Το "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης" είναι ένα μυθιστόρημα για το τι σημαίνει να είσαι νέος στο κέντρο του δυτικού κόσμου -και συγχρόνως στην άκρη του, στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης. Η ιστορία εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του '80, με φόντο τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα της δεκαετίας, τα τραγικά και τα ευτράπελα. Στα εφτά χρόνια που περνάνε στις σελίδες αυτού του βιβλίου, οι νέοι ήρωες θα ζήσουν την αληθινή φιλία, θα γνωρίσουν την τρέλα και θα δουν το πρόσωπο του θανάτου, μερικοί θα μεγαλώσουν, μερικοί θα χαθούν για πάντα, κι άλλοι θα γίνουν πολύ-πολύ ευτυχισμένοι όπως πάντα ονειρεύονταν
259 pages, Paperback
First published January 1, 1996
11 people are currently reading
491 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 49 reviews
June 14, 2016
Το διάβασα δανεισμένο από τη βιβλιοθήκη, κάποιος αναγνώστης είχε κάνει πολλές σημειώσεις με μολύβι. Η πρωταγωνίστρια μια νέα Ελληνίδα στη Νέα Υόρκη με φιλοδοξία να γίνει κάποτε εκστατικά ευτυχισμένη, καταπίνει χάπια και φιλίες την ώρα που εκστατικά οδηγεί με ρόδες και πόδια στο αμερικανικό τοπίο από δολάριο και χάλυβα. Στα σημεία όπου αναφέρει πως είναι ήδη κουρασμένη από τη ζωή, ο αναγνώστης είχε σημειώσει με μεγάλα γράμματα ΜΑ ΓΙΑΤΙ; και λίγο πιο κάτω ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ 25 ΧΡΟΝΩΝ!!! με μια παχιά γραμμή από κάτω για επισήμανση. Και έπειτα θυμάμαι κάτι που λέει ο Αλέξανδρος στη Λάσπη ότι η νεότητα είναι υπερεκτιμημένη. Κι έπειτα θυμάμαι ότι ίσως όλα είναι.
September 3, 2017
Βαθμολογία: 9/10
Αν και είχα αγορασμένο εδώ και πάνω από δυόμιση χρόνια από παλαιοβιβλιοπωλείο το "Το εργοστάσιο των μολυβιών" -που νομίζω ότι είναι και το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο της Τριανταφύλλου-, έτυχε τελικά να έρθω για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο της, διαβάζοντας το "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης", που αγόρασα πριν δυο-τρεις μέρες με γερή έκπτωση από την Πρωτοπορία. Μάλλον ήθελα να την γνωρίσω συγγραφικά με κάτι πιο προσωπικό, πιο ιδιαίτερο. Ε, πέτυχα διάνα.
Το βιβλίο μου τράβηξε από την πρώτη κιόλας σελίδα το ενδιαφέρον, χάρη στην απίστευτα χειμαρρώδη, εθιστική και ευκολοδιάβαστη γραφή. Η ιστορία έχει να κάνει με μια Ελληνίδα φοιτήτρια που σπουδάζει στην Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '80, η οποία ανάμεσα στα διαβάσματα και τα μαθήματα, ξενυχτά σε μπαρ και ντισκοτέκ με τους τρελούς φίλους της, κάνει βόλτες στους συναρπαστικούς δρόμους της Νέας Υόρκης, γεμίζει τον οργανισμό της αλκοόλ και διάφορες περίεργες ουσίες. Τέλος πάντων, ζει στην πόλη των ονείρων της και ζει έντονα, όσο έντονα μπορεί να ζήσει ένας νέος (ή σχεδόν). Μπλέκει σε διάφορες καταστάσεις, γνωρίζει ένα κάρο τύπους ανθρώπων, γίνεται φίλη με περίεργους και συνάμα ξεχωριστούς ανθρώπους, γνωρίζει τον έρωτα, την αληθινή φιλία, τον κίνδυνο και τον θάνατο.
Η ιστορία δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Ο/η συγγραφέας κάθεται και γράφει αυτά που έζησε ή αυτά που ήθελε να ζήσει. Κάτι τρέχει στα γύφτικα, το έχουμε δει χιλιάδες φορές το έργο. Την όλη διαφορά κάνει ο τρόπος που η συγγραφέας εξιστορεί τις περιπέτειες της πρωταγωνίστριας, τις σκέψεις της, τα όνειρά της, την ζωή της. Μπορώ να πω ότι έγινα ένα με την αφηγήτρια, ένιωσα τα συναισθήματα που ένιωσε και αυτή. Αγάπη, τρέλα, χαρά, μελαγχολία, στεναχώρια. Και, εντάξει, άντρας είμαι και δεν συνηθίζω να ταυτίζομαι με γυναικείους χαρακτήρες. Όλες οι περιγραφές της Νέας Υόρκης και της εποχής, όλες οι περιγραφές των διαφόρων ανθρώπων που εμφανίζονται στο βιβλίο είναι έντονα ρεαλιστικές και πειστικές, ικανές να μεταφέρουν τον αναγνώστη στην μαγική αυτή πόλη.
Σίγουρα είναι μια από τις (σχετικά) μεγάλες εκπλήξεις της φετινής αναγνωστικής μου χρονιάς, μιας και δεν περίμενα ότι θα δεθώ τόσο πολύ με την ιστορία, τους χαρακτήρες και το συγκεκριμένο αφηγηματικό στιλ και ύφος. Περίμενα ότι θα διαβάσω κάτι καλό και ιδιαίτερο, αφού για κάτι τέτοιο με προϊδέαζαν οι διάφορες κριτικές εδώ και κει, όμως σε καμία περίπτωση δεν πίστευα ότι τελικά θα ήταν ένα βιβλίο που θα του έβαζα δίχως δεύτερη σκέψη πέντε αστεράκια (εντάξει, τεσσεράμισι για την ακρίβεια). Η αλήθεια είναι ότι θα μου λείψουν όλοι αυτοί οι τύποι που είχαν μικρό ή μεγάλο ρόλο στην ιστορία, θα μου λείψει αυτή η Νέα Υόρκη, θα μου λείψει η χειμαρρώδης αφήγηση. Αλλά, εντάξει, κανείς δεν με εμποδίζει από το να ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή το βιβλίο.
Αν και είχα αγορασμένο εδώ και πάνω από δυόμιση χρόνια από παλαιοβιβλιοπωλείο το "Το εργοστάσιο των μολυβιών" -που νομίζω ότι είναι και το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο της Τριανταφύλλου-, έτυχε τελικά να έρθω για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο της, διαβάζοντας το "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης", που αγόρασα πριν δυο-τρεις μέρες με γερή έκπτωση από την Πρωτοπορία. Μάλλον ήθελα να την γνωρίσω συγγραφικά με κάτι πιο προσωπικό, πιο ιδιαίτερο. Ε, πέτυχα διάνα.
Το βιβλίο μου τράβηξε από την πρώτη κιόλας σελίδα το ενδιαφέρον, χάρη στην απίστευτα χειμαρρώδη, εθιστική και ευκολοδιάβαστη γραφή. Η ιστορία έχει να κάνει με μια Ελληνίδα φοιτήτρια που σπουδάζει στην Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '80, η οποία ανάμεσα στα διαβάσματα και τα μαθήματα, ξενυχτά σε μπαρ και ντισκοτέκ με τους τρελούς φίλους της, κάνει βόλτες στους συναρπαστικούς δρόμους της Νέας Υόρκης, γεμίζει τον οργανισμό της αλκοόλ και διάφορες περίεργες ουσίες. Τέλος πάντων, ζει στην πόλη των ονείρων της και ζει έντονα, όσο έντονα μπορεί να ζήσει ένας νέος (ή σχεδόν). Μπλέκει σε διάφορες καταστάσεις, γνωρίζει ένα κάρο τύπους ανθρώπων, γίνεται φίλη με περίεργους και συνάμα ξεχωριστούς ανθρώπους, γνωρίζει τον έρωτα, την αληθινή φιλία, τον κίνδυνο και τον θάνατο.
Η ιστορία δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Ο/η συγγραφέας κάθεται και γράφει αυτά που έζησε ή αυτά που ήθελε να ζήσει. Κάτι τρέχει στα γύφτικα, το έχουμε δει χιλιάδες φορές το έργο. Την όλη διαφορά κάνει ο τρόπος που η συγγραφέας εξιστορεί τις περιπέτειες της πρωταγωνίστριας, τις σκέψεις της, τα όνειρά της, την ζωή της. Μπορώ να πω ότι έγινα ένα με την αφηγήτρια, ένιωσα τα συναισθήματα που ένιωσε και αυτή. Αγάπη, τρέλα, χαρά, μελαγχολία, στεναχώρια. Και, εντάξει, άντρας είμαι και δεν συνηθίζω να ταυτίζομαι με γυναικείους χαρακτήρες. Όλες οι περιγραφές της Νέας Υόρκης και της εποχής, όλες οι περιγραφές των διαφόρων ανθρώπων που εμφανίζονται στο βιβλίο είναι έντονα ρεαλιστικές και πειστικές, ικανές να μεταφέρουν τον αναγνώστη στην μαγική αυτή πόλη.
Σίγουρα είναι μια από τις (σχετικά) μεγάλες εκπλήξεις της φετινής αναγνωστικής μου χρονιάς, μιας και δεν περίμενα ότι θα δεθώ τόσο πολύ με την ιστορία, τους χαρακτήρες και το συγκεκριμένο αφηγηματικό στιλ και ύφος. Περίμενα ότι θα διαβάσω κάτι καλό και ιδιαίτερο, αφού για κάτι τέτοιο με προϊδέαζαν οι διάφορες κριτικές εδώ και κει, όμως σε καμία περίπτωση δεν πίστευα ότι τελικά θα ήταν ένα βιβλίο που θα του έβαζα δίχως δεύτερη σκέψη πέντε αστεράκια (εντάξει, τεσσεράμισι για την ακρίβεια). Η αλήθεια είναι ότι θα μου λείψουν όλοι αυτοί οι τύποι που είχαν μικρό ή μεγάλο ρόλο στην ιστορία, θα μου λείψει αυτή η Νέα Υόρκη, θα μου λείψει η χειμαρρώδης αφήγηση. Αλλά, εντάξει, κανείς δεν με εμποδίζει από το να ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή το βιβλίο.
June 29, 2018
Κυνικά ρομαντική η γραφή της Τριανταφύλλου εδώ· ευαίσθητη, ειλικρινής και ταυτόχρονα ωμή στην αποτύπωση της ζωής στη Νέα Υόρκη, της αποξένωσης και της αυτοκαταστροφής, του έρωτα και της φιλίας.
August 28, 2018
Τελειώνοντας για δεύτερη φορά αυτό το βιβλίο της Σώτης, νιώθω το ίδιο συγκινημένος με την πρώτη φορά,τότε που πήγαινα Λύκειο και το είχα δανειστεί από την δημοτική βιβλιοθήκη της περιοχής μου. Είχα πει τότε ότι θα το ξαναδιάβαζα κάποτε..κι έτσι έγινε! Σίγουρα με διαφορετική ματιά σήμερα, πιο ώριμη. Δεν θα γράψω κάτι άλλο,είμαι πολύ συγκινημένος..απλά θα παραθέσω το μότο του Νίκυ από το βιβλιο : ''Ας κυλήσουν οι καλοί καιροί'' και το ποίημα του Βιγιόν που πάντα το θυμάμαι και με αγγίζει : ''Στη χώρα μου/ είμαι σε χώρα μακρινή/ γελάω κλαίγοντας,χωρίς ελπίδα περιμένω/ διασκεδάζω χωρίς ευχαρίστηση καμιά/είμαι δυνατός,αλλά δύναμη δεν έχω/ούτ'εξουσία/τίποτα δεν μου ανήκει:η αβεβαιότητα είναι η μόνη μου περιουσία.Κερδίζω σε όλα κι όμως χαμένος παραμένω.Όταν ξημερώνει,στον Θεό λέω Καληνύχτα/κι όταν ξαπλώνω,φοβάμαι πως θα πέσω." Καλή ανάγνωση
January 11, 2018
Σε κερδίζει από τη μέση και μετά. Μέχρι τότε διαβάζεις σκόρπιες ιστορίες για φίλους, συναυλίες, συγκροτήματα. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτοβιογραφικο καλύτερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει με ημερολόγιο. Οι φιλίες, η μουσική, τα ναρκωτικά και η νέα Υόρκη είναι τα θέματα πάνω στα οποία κινείται.
November 22, 2020
Βιβλιαρα!! Απίστευτο!!!
September 6, 2015
Τελευταία στιγμή το έδωσε το ένα επιπλέον αστεράκι!!
Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο το ξεκίνησα με προκατάληψη ενάντια στη Σώτη για όσα λέει και γράφει τον τελευταίο καιρό, ενώ επίσης αυτού του είδους τα βιβλία δεν είναι το είδος μου.Εν τούτοις, θα προσπαθήσω αν την κρίνω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ!
Καταρχήν, το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό - θα μπορούσε και να μην είναι και απλά να περιγράφει τη ζωή μιας κοπέλας που μετακόμισε από την Ελλάδα στη Νέα Υόρκη. Ο τρόπος όμως που δομείται το βιβλίο δεν μου άρεσε. Η ζωή της περιγράφεται από σκόρπιες εικόνες, κυρίως μάλιστα γύρω από ποτό - ναρκωτικά, που έκανε η ίδια με τις παρέες της και ουσιαστικά είναι απλά ένα ημερολόγιο. Δεν θα με ενδιέφερε να διαβάσω ένα ημερολόγιο (γράφω και το δικό μου στην τελική), παρά να ήταν δομημένο με βάση πχ τη μουσική και τις συναυλίες που είχε παρακολουθήσει (για τις οποίες μάλιστα είναι τόσο περήφανη, αλλά πουθενά από το βιβλίο δεν προκύπτει αυτό), με βάση τις σπουδές της ("είχα κουραστεί από τόσα χρόνια διαβάσματος" αναφέρει κάπου, κάτι που επίσης δεν προκύπτει) ή με βάση το φίλο της το Νίκυ (που παίζει μεν σημαντικό ρόλο στη ζωή της και γι' αυτό κέρδισε το τρίτο αστεράκι για το πώς περιγράφει τη ζωή της μετά το Νίκυ). Νομίζω ότι αν επιθυμείς να κάνεις ένα βιβλίο βασισμένο πάνω στην ευτυχία ή τη δυστυχία σου πρέπει να είσαι πολύ ικανός συγγραφέας (γιατί δεν μπορείς να μας το παίζεις Κέρουακ - ντροπή), γιατί αλλιώς ξεπέφτεις στο επίπεδο του ημερολογίου.
Πάντως,το στόχο της τον πέτυχε από τη μία, δηλαδή ο κόσμος το διάβασε και θεωρείται μάλιστα το καλύτερο βιβλίο της (άρα εμένα με απαλλάσσει από το να διαβάσω κάποιοι άλλο της). Νομίζω ότι ουσιαστικά θα εντυπωσίαζε μόνο έφηβους - νεαρούς εφήβους που ονειρεύονται να ζήσουν στη Νέα Υόρκη, αν και η επίτευξη του ονείρου είναι λίγο καταθλιπτική.... Κάτι που επίσης με εκνεύρισε: φτάνει πλέον η κατάθλιψη στην ελληνική διανόηση!!!! Αν θέλεις να λέγεσαι κουλτουριάρης στη σύγχρονη Ελλάδα πρέπει να είσαι καταθλιπτικός, μανιακός καπνιστής, πότης, και φυσικά αυτό να διαχέεται στα γραπτά σου. Έτσι ήταν οι πεζογράφοι της γενιάς του '30???
Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο το ξεκίνησα με προκατάληψη ενάντια στη Σώτη για όσα λέει και γράφει τον τελευταίο καιρό, ενώ επίσης αυτού του είδους τα βιβλία δεν είναι το είδος μου.Εν τούτοις, θα προσπαθήσω αν την κρίνω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ!
Καταρχήν, το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό - θα μπορούσε και να μην είναι και απλά να περιγράφει τη ζωή μιας κοπέλας που μετακόμισε από την Ελλάδα στη Νέα Υόρκη. Ο τρόπος όμως που δομείται το βιβλίο δεν μου άρεσε. Η ζωή της περιγράφεται από σκόρπιες εικόνες, κυρίως μάλιστα γύρω από ποτό - ναρκωτικά, που έκανε η ίδια με τις παρέες της και ουσιαστικά είναι απλά ένα ημερολόγιο. Δεν θα με ενδιέφερε να διαβάσω ένα ημερολόγιο (γράφω και το δικό μου στην τελική), παρά να ήταν δομημένο με βάση πχ τη μουσική και τις συναυλίες που είχε παρακολουθήσει (για τις οποίες μάλιστα είναι τόσο περήφανη, αλλά πουθενά από το βιβλίο δεν προκύπτει αυτό), με βάση τις σπουδές της ("είχα κουραστεί από τόσα χρόνια διαβάσματος" αναφέρει κάπου, κάτι που επίσης δεν προκύπτει) ή με βάση το φίλο της το Νίκυ (που παίζει μεν σημαντικό ρόλο στη ζωή της και γι' αυτό κέρδισε το τρίτο αστεράκι για το πώς περιγράφει τη ζωή της μετά το Νίκυ). Νομίζω ότι αν επιθυμείς να κάνεις ένα βιβλίο βασισμένο πάνω στην ευτυχία ή τη δυστυχία σου πρέπει να είσαι πολύ ικανός συγγραφέας (γιατί δεν μπορείς να μας το παίζεις Κέρουακ - ντροπή), γιατί αλλιώς ξεπέφτεις στο επίπεδο του ημερολογίου.
Πάντως,το στόχο της τον πέτυχε από τη μία, δηλαδή ο κόσμος το διάβασε και θεωρείται μάλιστα το καλύτερο βιβλίο της (άρα εμένα με απαλλάσσει από το να διαβάσω κάποιοι άλλο της). Νομίζω ότι ουσιαστικά θα εντυπωσίαζε μόνο έφηβους - νεαρούς εφήβους που ονειρεύονται να ζήσουν στη Νέα Υόρκη, αν και η επίτευξη του ονείρου είναι λίγο καταθλιπτική.... Κάτι που επίσης με εκνεύρισε: φτάνει πλέον η κατάθλιψη στην ελληνική διανόηση!!!! Αν θέλεις να λέγεσαι κουλτουριάρης στη σύγχρονη Ελλάδα πρέπει να είσαι καταθλιπτικός, μανιακός καπνιστής, πότης, και φυσικά αυτό να διαχέεται στα γραπτά σου. Έτσι ήταν οι πεζογράφοι της γενιάς του '30???
December 2, 2012
Ο Hanif Kureishi είχε πει οτι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στον Κέρουακ είναι να τον ξαναδιαβάσεις στα 38. Μάλλον το ίδιο συμβαίνει με τη Σώτη Τριανταφύλλου! Το "Σάββατο βράδυ.." είναι από τα πρώτα βιβλία της (ίσως το πρώτο;), λιγότερο ��ύνθετο και όχι τόσο καλογραμμένο όσο το "Εργοστάσιο Μολυβιών" ή το "Αλμπατρος". Είχα χρόνια να διαβάσω κάποιο από τα βιβλία της και συνειδητοποίησα οτι την έχω ξεπεράσει! Φυσικά εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετική συγγραφέας!
December 1, 2018
Δυό μέρες πριν την εξέταση των Πανελληνίων, Έκθεση, Μάιος 2009.
Δεν άντεχα άλλο την υποκρισία του διαβάσματος για το μάθημα της Έκθεση. Όλες τις "ορθές" απόψεις που έπρεπε να έχεις πάνω στα διάφορα υποψήφια θέματα έκθεσης.
Ελευθερία της σκέψης;; ούρλιαζα μέσα μου. Μας κοροιδεύουν ρε;
Μας φυλακίζουν, μας ποδοπατούν, μας υποτιμούν.
Και ένιωθα μόνη, πολύ μόνη.
Μέσα σε μια θάλασσα παιδιών που έμοιζαν να το δέχονται όλο αυτό. Να το καταλαβαίνουν.
Ε τότε εγώ γιατί δεν το καταλάβαινα; Ή πάλι αν δεν το δέχονταν γιατί δεν έβλεπα σε κανενός τα μάτια την απελπισία που ένιωθα εγώ;
Έτσι, λίγες μέρες πριν την εξέταση, σταμάτησα ξαφνικά να προσπαθώ να αποπμημονεύσω τις "σωστές" απαντήσεις, δεν μπορούσα άλλο πια.
Έπιασα το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Και το διάβασα μέσα σε μια μέρα και κάτι.
Νομίζω κάποιες στιγμές δάκρυσα διαβάζοντάς το. Ακόμη κι αν οι ήρωες και οι καταστάσεις ήταν τελείως διαφορετικές από τις δικές μου, για πρώτη φορά μετά από καιρό, ένιωσα πως κάπου κάποιος ένιωθε όπως κι εγώ. Ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος (ή μάλλον η κάποια, η ηρωιδα του βιβλίου) ζούσε μόνο στην σφαίρα της φαντασίας, δεν με ένοιαζε. Η ηρωιδα της Σώτης ήταν πιο αληθινή από πολλά κορίτσια που είχα γνωρίσει στην ζωή μου. Η Σώτη μου έδειξε ότι είναι δυνατόν σε συνθήκες πολύ διαφορετικές, σε ανθρώπους άλλους, το μέσα μας να βιώνει και να εκφράζεται με παρόμοιο τρόπο.
Και όσα το διάβαζα σταμάτησα να νιώθω μόνη.
Κάθε βιβλίο που διαβάζω από τότε, το συγκρίνω ανεπαίσθητα με το Σάββατο βράδυ. Σε σύγκριση με το βάθος του ψυχικού κόσμου των ηρώων της, που δεν χρειάζεται να τους αναλύσει γραπτά για να σε κάνει να τους νιώσεις. Σε σύγκριση με την πρόζα της που κατά την γνώμη μου έχει μια μουσικότητα μέσα της, έναν συγκεκριμένο ρυθμό.
Δεν θα σας πω ότι το βιβλίο αυτό με επηρέασε βαθειά. Νομίζω το καταλάβατε. Νομίζω ότι αν έλεγα πως με άλλαξε, θα με πιστεύατε.
Γιατί όταν ήρθε η ώρα να γράψω την έκθεση των πανελληνίων, έγραψα αυτό που πίστευα, όχι αυτό που ήθελαν να ακούσουν.
Κι έτσι όταν με ρώτησαν να τους γράψω "γιατί πολλοί μαθητές καταστρέφουν τα σχολικά βιβλία στο τέλος της χρονίας", τους είπα "επειδή οι καθηγητές τους δεν έκαναν τίποτε για να τους κάνουν να αγαπήσουν το περιεχόμενο των βιβλίων. γιατί οι περισσότεροι καθηγητές βολεύονται στο να δουλεύουν με την ελίτ των μαθητών και όχι με την μάζα."
Μάλλον δεν τους άρεσε αυτό γιατί πήρα 15. Ή ίσως και να είμαι κακή στον γραπτό λόγο, κι ας διάβαζα λογοτεχνία από μικρή.
Το θάρρος όμως της γνώμης μου, την αδιαφορία μου για τις συνέπειες της έκφρασης της αλήθειας μου, μου το έμαθε πέρα για πέρα η Σώτη, με έναν ανεξήγητο τρόπο, μέσα από της σελίδες του Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Αυτό της το χρωστάω.
Δεν άντεχα άλλο την υποκρισία του διαβάσματος για το μάθημα της Έκθεση. Όλες τις "ορθές" απόψεις που έπρεπε να έχεις πάνω στα διάφορα υποψήφια θέματα έκθεσης.
Ελευθερία της σκέψης;; ούρλιαζα μέσα μου. Μας κοροιδεύουν ρε;
Μας φυλακίζουν, μας ποδοπατούν, μας υποτιμούν.
Και ένιωθα μόνη, πολύ μόνη.
Μέσα σε μια θάλασσα παιδιών που έμοιζαν να το δέχονται όλο αυτό. Να το καταλαβαίνουν.
Ε τότε εγώ γιατί δεν το καταλάβαινα; Ή πάλι αν δεν το δέχονταν γιατί δεν έβλεπα σε κανενός τα μάτια την απελπισία που ένιωθα εγώ;
Έτσι, λίγες μέρες πριν την εξέταση, σταμάτησα ξαφνικά να προσπαθώ να αποπμημονεύσω τις "σωστές" απαντήσεις, δεν μπορούσα άλλο πια.
Έπιασα το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Και το διάβασα μέσα σε μια μέρα και κάτι.
Νομίζω κάποιες στιγμές δάκρυσα διαβάζοντάς το. Ακόμη κι αν οι ήρωες και οι καταστάσεις ήταν τελείως διαφορετικές από τις δικές μου, για πρώτη φορά μετά από καιρό, ένιωσα πως κάπου κάποιος ένιωθε όπως κι εγώ. Ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος (ή μάλλον η κάποια, η ηρωιδα του βιβλίου) ζούσε μόνο στην σφαίρα της φαντασίας, δεν με ένοιαζε. Η ηρωιδα της Σώτης ήταν πιο αληθινή από πολλά κορίτσια που είχα γνωρίσει στην ζωή μου. Η Σώτη μου έδειξε ότι είναι δυνατόν σε συνθήκες πολύ διαφορετικές, σε ανθρώπους άλλους, το μέσα μας να βιώνει και να εκφράζεται με παρόμοιο τρόπο.
Και όσα το διάβαζα σταμάτησα να νιώθω μόνη.
Κάθε βιβλίο που διαβάζω από τότε, το συγκρίνω ανεπαίσθητα με το Σάββατο βράδυ. Σε σύγκριση με το βάθος του ψυχικού κόσμου των ηρώων της, που δεν χρειάζεται να τους αναλύσει γραπτά για να σε κάνει να τους νιώσεις. Σε σύγκριση με την πρόζα της που κατά την γνώμη μου έχει μια μουσικότητα μέσα της, έναν συγκεκριμένο ρυθμό.
Δεν θα σας πω ότι το βιβλίο αυτό με επηρέασε βαθειά. Νομίζω το καταλάβατε. Νομίζω ότι αν έλεγα πως με άλλαξε, θα με πιστεύατε.
Γιατί όταν ήρθε η ώρα να γράψω την έκθεση των πανελληνίων, έγραψα αυτό που πίστευα, όχι αυτό που ήθελαν να ακούσουν.
Κι έτσι όταν με ρώτησαν να τους γράψω "γιατί πολλοί μαθητές καταστρέφουν τα σχολικά βιβλία στο τέλος της χρονίας", τους είπα "επειδή οι καθηγητές τους δεν έκαναν τίποτε για να τους κάνουν να αγαπήσουν το περιεχόμενο των βιβλίων. γιατί οι περισσότεροι καθηγητές βολεύονται στο να δουλεύουν με την ελίτ των μαθητών και όχι με την μάζα."
Μάλλον δεν τους άρεσε αυτό γιατί πήρα 15. Ή ίσως και να είμαι κακή στον γραπτό λόγο, κι ας διάβαζα λογοτεχνία από μικρή.
Το θάρρος όμως της γνώμης μου, την αδιαφορία μου για τις συνέπειες της έκφρασης της αλήθειας μου, μου το έμαθε πέρα για πέρα η Σώτη, με έναν ανεξήγητο τρόπο, μέσα από της σελίδες του Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Αυτό της το χρωστάω.
January 28, 2022
απαράδεκτος άνθρωπος η συγγραφέας, αλλά τι ωραίο βιβλίο...
March 17, 2019
Δεν ήταν άσχημη η ιστορία ζωής των νέων αυτών ανθρώπων στην Αμερική.Ωστόσο,θεωρώ ότι έλειπαν οι συγκινήσεις και σε κάποια σημεία''έκανε κοιλιά''.Δεν με συνεπήρε ο τρόπος γραφής.
July 19, 2020
https://www.vintagestories.gr/savvato...
Το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης είναι μια ιστορία που αφηγείται το νόημα της ζωής και τον χαρακτήρα του κόσμου μέσω μιας Ελληνίδας που χάρη σε μια υποτροφία κάνει το όνειρό της πραγματικότητα να ζήσει και να σπουδάσει στη Νέα Υόρκη. Το βιβλίο σχεδόν αυτοβιογραφικό της Τριανταφύλλου, ξεδιπλώνει σιγά σιγά το χαρακτήρα και τη προσωπικότητά της στον αναγνώστη μαζί με πολλές μουσικές αναφορές σε όλη την ιστορία. Στα επτά χρόνια της αφήγησης οι χαρακτήρες του βιβλίου χορεύουν σε ατελείωτα πάρτυ, πειραματίζονται με τον έρωτα, τον κίνδυνο και τον θάνατο σε έναν κόσμο γεμάτο νοσταλγία. Μερικοί θα χαθούν, ενώ άλλοι για λίγο θα ζήσουν εκστασιασμένα ευτυχισμένοι, όπως ακριβώς το είχαν ονειρευτεί.
Έχει να κάνει επίσης με την ψυχολογία όλων όσοι είναι μακριά από τη χώρα τους για μεγάλο χρονικό διάστημα και τις σχέσεις που αναπτύσσουν. Η ηρωίδα όταν είναι στην Ελλάδα, της λείπει η ελευθερία που έχει στην Νέα Υόρκη και όταν είναι εκεί κυρίως μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα έχει ανάγκη την Ελλάδα αν και νιώθει πως πρέπει να εγκατασταθεί κάπου.
Στην Νέα Υόρκη θα προσπαθήσει να βγάλει την πράσινη κάρτα και να κατακτήσει το δεύτερο όνειρό της που είναι να δουλέψει ως καθηγήτρια σε ένα από τα δημόσια σχολεία. Και το καταφέρνει, αν και το να είσαι καθηγητής σε ένα από τα δημόσια σχολεία του Μπρόνξ δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.
Ένα βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα, χωρίς να «φωνάζει» την ιστορία του, πράγμα που το κάνει πιο αληθινό, η ηρωίδα φαίνεται σαν ένας απλός πεζός στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης που αναρωτιέται το γιατί προσπαθούμε στη ζωή και γιατί δεν την απολαμβάνουμε όπως απλά είναι. Πρέπει να εμπιστευόμαστε τους φίλους μας ή είναι πιο σημαντικό να έχουμε το ένστικτο της λογικής;
Ο κόσμος του βιβλίου είναι γνώριμος σε όλους, είναι ο δρόμος που μερικοί ακολούθησαν, άλλοι όχι, ενώ κάποιοι σκέφτηκαν να το κάνουν. Ίσως το καλύτερο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου με μια γραφή γεμάτη νοσταλγία και θετική αύρα για μια ιστορία φιλίας, απώλειας και ενηλικίωσης.
Στή χώρα μου είμαι σε χώρα μακρινή
γελάω κλαίγοντας, χωρίς ελπίδα περιμένω
διασκεδάζω χωρίς ευχαρίστηση καμιά
είμαι δυνατός, αλλά δύναμη δεν έχω ουτ΄εξουσία
τίποτα δεν μου ανήκει:
η αβεβαιότητα είναι η μόνη μου περιουσία
Κερδίζω σε όλα όμως χαμένος παραμένω.
Όταν ξημερώνει, στον Θεό λέω Καληνύχτα
κι όταν ξαπλώνω, φοβάμαι πως θα πέσω.
François Villon, Ballade (1460;)
https://www.vintagestories.gr/savvato...
Το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης είναι μια ιστορία που αφηγείται το νόημα της ζωής και τον χαρακτήρα του κόσμου μέσω μιας Ελληνίδας που χάρη σε μια υποτροφία κάνει το όνειρό της πραγματικότητα να ζήσει και να σπουδάσει στη Νέα Υόρκη. Το βιβλίο σχεδόν αυτοβιογραφικό της Τριανταφύλλου, ξεδιπλώνει σιγά σιγά το χαρακτήρα και τη προσωπικότητά της στον αναγνώστη μαζί με πολλές μουσικές αναφορές σε όλη την ιστορία. Στα επτά χρόνια της αφήγησης οι χαρακτήρες του βιβλίου χορεύουν σε ατελείωτα πάρτυ, πειραματίζονται με τον έρωτα, τον κίνδυνο και τον θάνατο σε έναν κόσμο γεμάτο νοσταλγία. Μερικοί θα χαθούν, ενώ άλλοι για λίγο θα ζήσουν εκστασιασμένα ευτυχισμένοι, όπως ακριβώς το είχαν ονειρευτεί.
Έχει να κάνει επίσης με την ψυχολογία όλων όσοι είναι μακριά από τη χώρα τους για μεγάλο χρονικό διάστημα και τις σχέσεις που αναπτύσσουν. Η ηρωίδα όταν είναι στην Ελλάδα, της λείπει η ελευθερία που έχει στην Νέα Υόρκη και όταν είναι εκεί κυρίως μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα έχει ανάγκη την Ελλάδα αν και νιώθει πως πρέπει να εγκατασταθεί κάπου.
Στην Νέα Υόρκη θα προσπαθήσει να βγάλει την πράσινη κάρτα και να κατακτήσει το δεύτερο όνειρό της που είναι να δουλέψει ως καθηγήτρια σε ένα από τα δημόσια σχολεία. Και το καταφέρνει, αν και το να είσαι καθηγητής σε ένα από τα δημόσια σχολεία του Μπρόνξ δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.
Ένα βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα, χωρίς να «φωνάζει» την ιστορία του, πράγμα που το κάνει πιο αληθινό, η ηρωίδα φαίνεται σαν ένας απλός πεζός στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης που αναρωτιέται το γιατί προσπαθούμε στη ζωή και γιατί δεν την απολαμβάνουμε όπως απλά είναι. Πρέπει να εμπιστευόμαστε τους φίλους μας ή είναι πιο σημαντικό να έχουμε το ένστικτο της λογικής;
Ο κόσμος του βιβλίου είναι γνώριμος σε όλους, είναι ο δρόμος που μερικοί ακολούθησαν, άλλοι όχι, ενώ κάποιοι σκέφτηκαν να το κάνουν. Ίσως το καλύτερο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου με μια γραφή γεμάτη νοσταλγία και θετική αύρα για μια ιστορία φιλίας, απώλειας και ενηλικίωσης.
Στή χώρα μου είμαι σε χώρα μακρινή
γελάω κλαίγοντας, χωρίς ελπίδα περιμένω
διασκεδάζω χωρίς ευχαρίστηση καμιά
είμαι δυνατός, αλλά δύναμη δεν έχω ουτ΄εξουσία
τίποτα δεν μου ανήκει:
η αβεβαιότητα είναι η μόνη μου περιουσία
Κερδίζω σε όλα όμως χαμένος παραμένω.
Όταν ξημερώνει, στον Θεό λέω Καληνύχτα
κι όταν ξαπλώνω, φοβάμαι πως θα πέσω.
François Villon, Ballade (1460;)
https://www.vintagestories.gr/savvato...
April 15, 2020
Πρωτόλεια Σώτη 🧡
Κάτι από "Φτωχή Μάργκο", κάτι από "Για την Αγάπη της Γεωμετρίας", σίγουρα πολλά από το "Ο Χρόνος Πάλι"... Οι ηρωίδες αυτές είναι η Σώτη.
Αλλά, ειλικρινά, ακόμα κι αν έγραφε μόνο τέτοια βιβλία, δε θα με πείραζε καθόλου. Αντίθετα, θα ήμουν *εκστατικά ευτυχισμένη*.
Κάτι από "Φτωχή Μάργκο", κάτι από "Για την Αγάπη της Γεωμετρίας", σίγουρα πολλά από το "Ο Χρόνος Πάλι"... Οι ηρωίδες αυτές είναι η Σώτη.
Αλλά, ειλικρινά, ακόμα κι αν έγραφε μόνο τέτοια βιβλία, δε θα με πείραζε καθόλου. Αντίθετα, θα ήμουν *εκστατικά ευτυχισμένη*.
September 25, 2013
«Το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης είναι ένα μυθιστόρημα για το τι σημαίνει να είσαι νέος στο κέντρο του δυτικού κόσμου – και συγχρόνως στην άκρη του, στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης…», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και μια απτή απόδειξη ότι, οι συγγραφείς της λεγόμενης μπιτ λογοτεχνίας είναι πολύ φτωχοί στην τέχνη του λόγου, όταν περιγράφουν τα της Αμερικής, αν τους συγκρίνουμε με τη Σώτη Τριανταφύλλου. Ίσως τα πιο πάνω να ακουστούν υπερβολικά στ’ αυτιά κάποιου, αλλά νομίζω ότι μια καλόπιστη σύγκριση των έργων της Τριανταφύλλου με εκείνων του Τζακ Κέρουακ θα επιβεβαίωνε του λόγου το αληθές.
Η συγγραφέας έζησε στην Αμερική, έζησε την Αμερική, και μέσα από τις περιγραφές της ζωγραφίζει, δίχως δυσκολία, στα μάτια της φαντασίας μας τόσο την εικόνα του «μεγάλου μήλου», όσο και του παρδαλού πλήθους που το αποτελεί: σκίνχεντς και ράπερς, χίπηδες και γιάπηδες, πλούσιοι, φτωχοί, ζητιάνοι, άνεργοι, ομοφυλόφιλοι, «Άγγελοι της κόλασης» και αθώοι κολασμένοι, παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Άνθρωποι που ρουφάνε με πάθος τη ζωή, και άλλοι που την αφήνουν να τους προσπεράσει, άνθρωποι που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο για να καταλήξουν στο «μια απ’ τα ίδια», άνθρωποι που πεθαίνουν συστηματικά αργά, κάθε μέρα, και κάποιοι άλλοι που βλέπουν τη ζωή πολύχρωμη και θέλουν πολύ ν’ αγαπηθούν και να γίνουν εκστατικά ευτυχισμένοι.
Όχι άδικα, το «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης» είναι ένα από τα πιο εμπορικά επιτυχημένα βιβλία της συγγραφέως. Λέω όχι άδικα, επειδή η ιστορία είναι μια από εκείνες τις ιστορίες που καταφέρνουν να σε ταξιδεύσουν, να σε συστήσουν σε άλλους ανθρώπους, να σε ξεναγήσουν σε άγνωστες γειτονιές, να σε κάνουν να αγαπήσεις τους ήρωές της. Η ελληνίδα φοιτήτρια και αφηγήτρια, ο Νίκυ, η Μπίμπι, ο Κούκι, κι ακόμη ο Ζαχαρίας κι ο Κλίφορντ, κάνουν κατάληψη για πολύ καιρό στο μυαλό του αναγνώστη. Τον κάνουν να τους αγαπήσει. Άνθρωποι που σμίγουν, χωρίζουν, αγαπάνε, απογοητεύονται, χορεύουν πολύ και πίνουν πολύ, άνθρωποι που γελάνε και κλαίνε και φοβούνται και προκαλούν. Οπαδοί, λέει, της Άντζελα Ντέιβις και του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, για να τη σπάνε στους καθώς πρέπει, οπαδοί της ζωής για τη ζωή και που χλευάζουν τα θεία (η ηρωίδα ξεκαρδιζόταν στα γέλια στη διάρκεια της πρωινής προσευχής στο σχολείο).
Η συγγραφέας μιλά για την τρέλα της νιότης, αλλά και για τις απογοητεύσεις της. Για τις ψηλές πτήσεις και τις απότομες πτώσεις. Μιλά για την απλή χαρά του να είσαι και να ονειρεύεσαι. Την παράσταση, ωστόσο, σ’ αυτή την ιστορία δεν την κλέβει η αφηγήτρια, αλλά ο Νίκυ, ο οποίος –μαζί με τη Μάργκο, ίσως-, είναι ο πιο αξέχαστος χαρακτήρας που ξεπήδησε από τη γραφίδα (και όχι μόνο;) της Σώτης. Ο Νίκυ είναι ένας πλούσιος νέος, τον οποίο όλοι αγαπάνε όχι μόνο για τα λεφτά του, αλλά και για την καλή του την ψυχή. Κάποιος που δε διστάζει να βγάλει τα ρούχα που φορά και να στα χαρίσει αν του πεις πως σου αρέσουν, κάποιος που διανύει τη ζωή και τις χώρες με μεγάλες ταχύτητες, και κατεβάζει τα ουίσκι το ένα μετά το άλλο το ίδιο γρήγορο. Μια κινητή εγκυκλοπαίδεια αλλά και μια ανοικτή καρδιά, γεμάτη αγάπη, από εκείνες που σπανίζουν. Ένας άνθρωπος αληθινός που τρέχει με χίλια προς την καταστροφή, σκορπίζοντας γύρω του χαρά και ζεστασιά.
Τι είναι το «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης»; Μια εξαιρετική ροκ ιστορία. Τι θα έπρεπε να είναι; Το ευαγγέλιο της νέας γενιάς ελλήνων συγγραφέων. Η ζωή περνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ας προσπαθήσουμε, τουλάχιστον, να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς της, όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο.
Η συγγραφέας έζησε στην Αμερική, έζησε την Αμερική, και μέσα από τις περιγραφές της ζωγραφίζει, δίχως δυσκολία, στα μάτια της φαντασίας μας τόσο την εικόνα του «μεγάλου μήλου», όσο και του παρδαλού πλήθους που το αποτελεί: σκίνχεντς και ράπερς, χίπηδες και γιάπηδες, πλούσιοι, φτωχοί, ζητιάνοι, άνεργοι, ομοφυλόφιλοι, «Άγγελοι της κόλασης» και αθώοι κολασμένοι, παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Άνθρωποι που ρουφάνε με πάθος τη ζωή, και άλλοι που την αφήνουν να τους προσπεράσει, άνθρωποι που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο για να καταλήξουν στο «μια απ’ τα ίδια», άνθρωποι που πεθαίνουν συστηματικά αργά, κάθε μέρα, και κάποιοι άλλοι που βλέπουν τη ζωή πολύχρωμη και θέλουν πολύ ν’ αγαπηθούν και να γίνουν εκστατικά ευτυχισμένοι.
Όχι άδικα, το «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης» είναι ένα από τα πιο εμπορικά επιτυχημένα βιβλία της συγγραφέως. Λέω όχι άδικα, επειδή η ιστορία είναι μια από εκείνες τις ιστορίες που καταφέρνουν να σε ταξιδεύσουν, να σε συστήσουν σε άλλους ανθρώπους, να σε ξεναγήσουν σε άγνωστες γειτονιές, να σε κάνουν να αγαπήσεις τους ήρωές της. Η ελληνίδα φοιτήτρια και αφηγήτρια, ο Νίκυ, η Μπίμπι, ο Κούκι, κι ακόμη ο Ζαχαρίας κι ο Κλίφορντ, κάνουν κατάληψη για πολύ καιρό στο μυαλό του αναγνώστη. Τον κάνουν να τους αγαπήσει. Άνθρωποι που σμίγουν, χωρίζουν, αγαπάνε, απογοητεύονται, χορεύουν πολύ και πίνουν πολύ, άνθρωποι που γελάνε και κλαίνε και φοβούνται και προκαλούν. Οπαδοί, λέει, της Άντζελα Ντέιβις και του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, για να τη σπάνε στους καθώς πρέπει, οπαδοί της ζωής για τη ζωή και που χλευάζουν τα θεία (η ηρωίδα ξεκαρδιζόταν στα γέλια στη διάρκεια της πρωινής προσευχής στο σχολείο).
Η συγγραφέας μιλά για την τρέλα της νιότης, αλλά και για τις απογοητεύσεις της. Για τις ψηλές πτήσεις και τις απότομες πτώσεις. Μιλά για την απλή χαρά του να είσαι και να ονειρεύεσαι. Την παράσταση, ωστόσο, σ’ αυτή την ιστορία δεν την κλέβει η αφηγήτρια, αλλά ο Νίκυ, ο οποίος –μαζί με τη Μάργκο, ίσως-, είναι ο πιο αξέχαστος χαρακτήρας που ξεπήδησε από τη γραφίδα (και όχι μόνο;) της Σώτης. Ο Νίκυ είναι ένας πλούσιος νέος, τον οποίο όλοι αγαπάνε όχι μόνο για τα λεφτά του, αλλά και για την καλή του την ψυχή. Κάποιος που δε διστάζει να βγάλει τα ρούχα που φορά και να στα χαρίσει αν του πεις πως σου αρέσουν, κάποιος που διανύει τη ζωή και τις χώρες με μεγάλες ταχύτητες, και κατεβάζει τα ουίσκι το ένα μετά το άλλο το ίδιο γρήγορο. Μια κινητή εγκυκλοπαίδεια αλλά και μια ανοικτή καρδιά, γεμάτη αγάπη, από εκείνες που σπανίζουν. Ένας άνθρωπος αληθινός που τρέχει με χίλια προς την καταστροφή, σκορπίζοντας γύρω του χαρά και ζεστασιά.
Τι είναι το «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης»; Μια εξαιρετική ροκ ιστορία. Τι θα έπρεπε να είναι; Το ευαγγέλιο της νέας γενιάς ελλήνων συγγραφέων. Η ζωή περνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ας προσπαθήσουμε, τουλάχιστον, να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς της, όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο.
May 5, 2020
Από τα πιο αγαπημένα μου.
August 31, 2025
Ένα μυθιστόρημα ωδή στην νεότητα, τις αναταράξεις και τις συνειδητοποιήσεις της. Η απόλυτη πρωταγωνίστρια είναι η Νέα Υόρκη, καθώς η ηρωίδα του βιβλίου είναι ερωτευμένη ουσιαστικά με την πόλη. Το μόνο το οποίο με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα ήταν το τέλος του βιβλίου.
June 10, 2022
Μου άρεσε πολύ η γραφή της Σώτης Τριανταφύλλου. Αν και δεν με συνεπήρε από την αρχή, με κέρδισε σιγά σιγά και με βύθισε στον κόσμο της πρωταγωνίστριας. Η αλήθεια είναι ότι από το οπισθόφυλλο, δεν θεώρησα ότι θα με τραβούσε το συγκεκριμένο βιβλίο λόγω και μόνο της υπόθεσής του (μια Ελληνίδα φοιτήτρια στη Νέα Υόρκη, πολύ μακριά από τα γούστα μου), διαψεύστηκα όμως.
December 20, 2024
5/10 Αν και με συγκίνησε στο τέλος, η γραφή της Σώτης στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν μου ταίριαξε και με δυσκόλεψε να μείνω συγκεντρωμένος. Το θέμα είχε ενδιαφέρον για μένα, οι αναφορές στην rock σκηνή της δεκαετίας του 70 και 80 επίσης, όπως και το setting της Νέας Υόρκης. Όμως σαν κάτι να έλειπε.
August 19, 2017
Τρομακτικά αληθινή, ιδιάζοντως κυνική, εύθραυστα ρομαντική. Είναι η Νέα Υόρκη των 80s.
March 13, 2020
Είναι πολύ ωραίο βιβλίο, συγκινήθηκα αρκετά!!!
February 25, 2023
Διάβασα απόψεις και σχόλια πολλών αναγνωστών για το συγκεκριμένο βιβλίο πριν γράψω και τη δική μου review. Από αυτά διαφάνηκε ότι το ερώτημα «κατά πόσο η προσωπική ζωή ή οι πολιτικές απόψεις ενός συγγραφέα επηρεάζουν την γνώμη των αναγνωστών για το έργο του» είναι διαχρονικό και επίκαιρο. «Θύμα» της στάσης πολλών αναγνωστών να εξαρτούν την κρίση τους για ένα λογοτεχνικό βιβλίο από τις θέσεις του συγγραφέα πάνω σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα, είναι και η πολυγραφότατη Σώτη Τριανταφύλλου. Η οποία ξεκίνησε με βιβλία αυτοβιογραφικά, ιστορικά, με πολλά στοιχεία κοινωνιολογίας, εξελίχθηκε όμως και σε πολιτικό σχολιαστή, με θέσεις που έχουν ενοχλήσει πολλούς από τους αναγνώστες της.
Το «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης», με τη χαρακτηριστική ρέουσα γραφή της Σ.Τ. που σε συναρπάζει, είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Διατρέχει μια επταετία της ζωής των ηρώων της και διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη. Οι ήρωες νέοι (Αμερικανοί και μια Ελληνίδα), που ζουν περιθωριακά αναζητώντας την ευτυχία....Με πολλή ροκ μουσική, χορό ροκάμπιλυ, αλκοόλ και ουσίες. Μπήτινκ, θα τους χαρακτήριζα. Το πρώτο μέρος κάπως επαναλαμβανόμενο, το δεύτερο όμως συγκλονιστικό.... Με καθήλωσε...
Και οι σκηνές στο κρατικό σχολείο, όπου η ηρωική ηρωίδα μας τόλμησε να διδάξει, αποτελούν μία ρεαλιστική απεικόνιση καταστάσεων -κυρίως στις ΗΠΑ-που συχνά απασχολούν τον τύπο, και που σιγά-σιγά δυστυχώς αντιγράφονται και από μαθητές σε σχολεία ευρωπαϊκών χωρών.
Το «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης», με τη χαρακτηριστική ρέουσα γραφή της Σ.Τ. που σε συναρπάζει, είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Διατρέχει μια επταετία της ζωής των ηρώων της και διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη. Οι ήρωες νέοι (Αμερικανοί και μια Ελληνίδα), που ζουν περιθωριακά αναζητώντας την ευτυχία....Με πολλή ροκ μουσική, χορό ροκάμπιλυ, αλκοόλ και ουσίες. Μπήτινκ, θα τους χαρακτήριζα. Το πρώτο μέρος κάπως επαναλαμβανόμενο, το δεύτερο όμως συγκλονιστικό.... Με καθήλωσε...
Και οι σκηνές στο κρατικό σχολείο, όπου η ηρωική ηρωίδα μας τόλμησε να διδάξει, αποτελούν μία ρεαλιστική απεικόνιση καταστάσεων -κυρίως στις ΗΠΑ-που συχνά απασχολούν τον τύπο, και που σιγά-σιγά δυστυχώς αντιγράφονται και από μαθητές σε σχολεία ευρωπαϊκών χωρών.
October 1, 2020
Απλά φανταστικό !
October 14, 2020
Ένα παχουλό 3,5 που μάλλον θα ήταν 4 αν το είχα διαβάσει νεότερη και γενναιότερη.
July 17, 2016
After a 10yr reading drought and several failed tries, this one made me realise how much I miss reading.. and how rare it is to find one ..
Thank you Soti - you took me back in time, in a life that could be mine.
Thank you Soti - you took me back in time, in a life that could be mine.
December 10, 2014
"εκστατικά ευτυχισμένος" **
October 26, 2025
Μάθημα ενηλικίωσης. Το καταλαβαίνει μόνο όποιος το έχει δώσει στον εαυτό του. Όπως η αφηγήτρια. Και αν τα νιάτα είναι υπερτιμημένα, για όποιον απορεί για τον πόνο που κρύβουν, ο έρωτας δεν είναι.
August 17, 2020
Είναι πραγματικά υπέροχο.
August 2, 2023
Καλογραμμένη, μελαγχολική εξιστόρηση της δεκαετίας των 20 της αφηγήτριας στη Νέα Υόρκη, η οποία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο βιβλίο.
July 27, 2013
Από τα λίγα βιβλία που μου δημιούργησαν έντονα συναισθήματα
October 16, 2024
Κάποτε, πριν χρόνια, είχα αναρωτηθεί πως θα 'ταν η ζωή μου αν ζούσα την δεκαετία του '80 στην Νέα Υόρκη. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να είναι μια κάποια απάντηση, αν είχα όλα αυτά τα κότσια των ηρώων του. Αν και ομολογουμένως κάποια απ'οσα κάνανε δεν θα τα 'θελα κι ολας.
Στο "Σαββατόβραδο στην άκρη της πόλης" περιγράφεται η ζωή της κεντρικής ηρωίδας στα χρόν��α που έζησε στη Νέα Υόρκη ως φοιτήτρια και έπειτα στην αρχή της επαγγελματικής της σταδιοδρομίας. Είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικο τγς ζωης της Τριανταφύλλου απο τα χρονια που ζουσε εκει. Αληθινες και βαθιες φιλίες, ανεκπλήρωτοι αλλά και ευτυχείς έρωτες, περίεργοι τύποι, ανατροπές, καταχρήσεις κάθε είδους και εξαρτήσεις, θάνατοι και γάμοι είναι οι λέξεις κλειδιά που μπορούν να περιγράψουν το βιβλίο αυτό.
Στην αρχή μου θυμησε λίγο το M-Train της Paty Smith, όμως στην εμφανώς πολύ καλύτερη εκδοχή του (το M-train δεν μου είχε αρέσει 😒 ). Το κείμενο μοιάζει σαν να ειναι κείμενο ημερολογίου 20χρονου κοριτσιού. Με μικρές προτάσεις και μεταφορες απο τον προφορικό λόγο. Όμως είναι χειμαρρώδες και κάνει ευκολα τον αναγνώστη να νιώσει τα συναισθηματα τους και να ταυτιστεί μαζί τους σα να είναι μέλος της παρέας τους. Έτσι λοιπόν ήταν η ζωή, η μουσική, τα ναρκωτικα, το AIDS, το στυλ, οι άνθρωποι και οι συνήθειες τους στη NY τότε. Μοιάζει και με ταινία.
Θα μου λείψουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Χαίρομαι όμως που τα συνάντησα στην προσπάθεια τους να γίνουν εκστατικά ευτυχισμένα, έστω για λίγο.
Στο "Σαββατόβραδο στην άκρη της πόλης" περιγράφεται η ζωή της κεντρικής ηρωίδας στα χρόν��α που έζησε στη Νέα Υόρκη ως φοιτήτρια και έπειτα στην αρχή της επαγγελματικής της σταδιοδρομίας. Είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικο τγς ζωης της Τριανταφύλλου απο τα χρονια που ζουσε εκει. Αληθινες και βαθιες φιλίες, ανεκπλήρωτοι αλλά και ευτυχείς έρωτες, περίεργοι τύποι, ανατροπές, καταχρήσεις κάθε είδους και εξαρτήσεις, θάνατοι και γάμοι είναι οι λέξεις κλειδιά που μπορούν να περιγράψουν το βιβλίο αυτό.
Στην αρχή μου θυμησε λίγο το M-Train της Paty Smith, όμως στην εμφανώς πολύ καλύτερη εκδοχή του (το M-train δεν μου είχε αρέσει 😒 ). Το κείμενο μοιάζει σαν να ειναι κείμενο ημερολογίου 20χρονου κοριτσιού. Με μικρές προτάσεις και μεταφορες απο τον προφορικό λόγο. Όμως είναι χειμαρρώδες και κάνει ευκολα τον αναγνώστη να νιώσει τα συναισθηματα τους και να ταυτιστεί μαζί τους σα να είναι μέλος της παρέας τους. Έτσι λοιπόν ήταν η ζωή, η μουσική, τα ναρκωτικα, το AIDS, το στυλ, οι άνθρωποι και οι συνήθειες τους στη NY τότε. Μοιάζει και με ταινία.
Θα μου λείψουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Χαίρομαι όμως που τα συνάντησα στην προσπάθεια τους να γίνουν εκστατικά ευτυχισμένα, έστω για λίγο.
Displaying 1 - 30 of 49 reviews