Brazil

by John Updike

The richest and most sensual novel in years from the Pulitzer Prize-winning author of the Rabbit series. Two young, beautiful lovers, a black child of the Rio slums and a pampered upper-class white girl, endure privation, violence, and captivity to be together.

Genres: Fiction, Brazil, American, Magical Realism, Novels, Classics, Historical Fiction

272 pages, Paperback

First published January 1, 1994

About the author

John Hoyer Updike was an American writer. Updike's most famous work is his Rabbit series (Rabbit, Run; Rabbit Redux; Rabbit Is Rich; Rabbit At Rest; and Rabbit Remembered). Rabbit is Rich and Rabbit at Rest both won Pulitzer Prizes for Updike. Describing his subject as "the American small town, Protestant middle class," Updike is well known for his careful craftsmanship and prolific writing, having published 22 novels and more than a dozen short story collections as well as poetry, literary criticism and children's books. Hundreds of his stories, reviews, and poems have appeared in The New Yorker since the 1950s. His works often explore sex, faith, and death, and their inter-relationships.

He died of lung cancer at age 76.

Reviews

[Lazare · Rating 5 out of 5]

ისეთივე გემრიელი და მიმზიდველი ამბავია, როგორც ტაროსავით მსხვილი, დაძარღვული ასო.

[Nika Vardiashvili · Rating 5 out of 5]

*Update* თითქმის ერთი წლის შემდეგ გადავაკეთე ხუთ ვარსკვლავად

ფრიად კმაყოფილი ვარ, თუმცა წინასწარი მოლოდინები უფრო დიდი მქონდა წიგნის მიმართ ვიდრე აღმოჩნდა.
მთელი წიგნის განმავლობაში თან მდევდა ის ფიქრი თუ რატომ დაწერა პულიცერის მფლობელმა ავტორმა წიგნი, რომელშიც არაფერი იქნებოდა აღმაფრთოვანებელი გარდა სიყვარულისა და ეს სიყვარულიც თითქოსდა არაფრით ემგვანებოდა სიყვარულს. საბოლოოდ თითქოს იმ დასკვნამდე მივედი, რომ გარდა ტრადიციული ფაბულისა რაც მდიდარი გოგო/ღარიბი ბიჭის(ან პირიქით) ურთიერთობას მოიცავს, წიგნში წინა პლანზე წამოწეული იყო რასიზმის თემა და ვფიქრობ ერთგვარ გამოძახილს წარმოადგენდა ამერიკის რეალობაზეც. მიუხედავად იმისა, რომ მათ თეთრკანიანებს არ ჰქონდათ ნათქვამი უარი „ზანგებთან“ ურთიერთობაზე, მაინც მუდამ თაკილობდნენ მათ. ბოლოს კი მაინც სიყვარულს მივიჩნევ ამ წიგნის დედა აზრად, თუმცა რასობრივმა სახესხვაობამ მათ ურთიერთობასაც დაამჩნია კვალი.
რაც შეეხება საკუთრივ სიყვარულს, აქ აპდაიკმა აამღვრია ყველაფერი წმინდა, რაც კი შეიძლება გამახსენდეს ამ გრძნობასთან დაკავშირებით, თუმცა არ დამტოვა ნეგატიურ განწყობაზე. წიგნში კარგად ჩანდა ბრაზილიელ ხალხის ვნება და ტემპერამენტი, განცდა თითქოსდა ღალატი არ ნიშნავდა არაფერს სხვას. ღალატის თემა კი არაერთხელ იყო ხაზგასმული ტექსტში, თითქოს ავტორს უნდოდა ეჩვენებინა რომ მთავარი ის წრფელი გრძნობაა რასაც განიცდი და არა ხორციელი სიამოვნება, მიუხედავად იმისა რომ ტრისტაოს და იზაბელის სიყვარული მეტწილად ხორციელ განცდებზე იყო დაფუძნებული.
მათი სიყვარულიც და რასობრივი სახესხვაობებიც მას შემდეგ უფრო მკვეთრად გამოჩნდა, როცა ერთმანეთის ტყავში განაგრძეს ცხოვრება. როგორ შეიცვალა მათი ბუნება და რად იქცნენ.
ყველაზე მომხიბლავი წიგნში ორი რამ აღმოჩნდა. პირველი როდესაც იზაბელმა ყველაზე მნიშვნელოვანი საჩუქარი დათმო ქურუმთან სტუმრობისას და მეორე ბოლო თავი, ტრისტაოს და იზაბელის სხეულთა უკანასკნელი შერწყმა.
და დასასრულიც რად ღირს „სული ძლიერია, მაგრამ ბრმა მატერია - კიდევ უფრო მეტად“.
პ.ს. რევიუს წერისას რამდენჯერმე შევცვალე 4 და 5 ვარსკვლავი ერთმანეთში, ჯერ-ჯერობით ოთხს დავუტოვებ, თუმცა ვფიქრობ რაღაც დროს აუცილებლად გადავაკეთებ ხუთად.

[Niniko Jakeli · Rating 5 out of 5]

ვგიჟდები როცა შედევრების კითხვას გვიან ღამით მოვრჩები ხოლმე. ძირითადად, ყველას ძინავს და სიჩუმეში გარინდებული ვზივარ. ასე ვარ ამ ახლა, ყბადაღებული ვზივარ, რადგან ზედმეტად დახვეწილი წიგნია.

ასევე, ძალიან გამიჭირდა, ცრემლების გარეშე დამესრულებინა კითხვა. მეტის დაწერა - უბრალოდ არ მემეტება/შემიძლია.

[Fritz Graham · Rating 4 out of 5]

I just finished reading "Brazil" by Updike. I don't like how I feel about it. in all honesty, I can't sit here and say it wasn't well written. I think that the story's pace, plot development and overall structure (while obviously being a transposed Tristan & Isolde) was well done. Additionally, Updike does a decent job of making his elite, upper class characters sound remarkably similar to what many individuals in other western countries sounded like at the time, and perhaps even now. Namely, that open racism wasn't the way for a society to move towards modernity, yet maintaining a safe distance between the lower class, presumably darker people and upper class individuals was of the uttermost importance in maintaining proper social decorum. Perhaps what bothered me most was how in the west of the country, slavery was a way still maintained and revered because of it's ability to ensure a steady source of labor from a group of people most physiologically suited to do it (the common argument for the beginnings of the slave trade in the first place). Now I know that slavery did exist in Brazil long after it's official abolishment in the 1880's, yet it still doesn't make me feel anymore comfortable about it being around as late (presumably) as the 1970's. I understand that this is fiction, but the idea that slavery could continue to exist in a country as complicated and hypocritical as Brazil (our own country not withstanding) still makes me uncomfortable. I suppose that this is the sign of a good work because of it's ability to draw you in. It just introduced me to a sensation that I wasn't use to. To his credit, I do appreciate his ability to associate slavery with savagery. It would have been utterly unrealistic for him to create a father figure who, despite being distant, was openly accepting of her relationship with Tristao. This realism, while quite uncomfortable for me, is appreciated because it's reflective of reality in that country and many others where young couples dating patterns go against the grain.

Now to the actual story of these two lovers. While I make no qualms about my life as someone who's dated interracially his entire life, it still presents me with a bit of discomfort that Isabel wants him to make her his slave when they do it. When at first I read this, I thought to myself "oh goody, there's some BDSM in this one" and genuinely meant it. As the story went along, it seemed that her desire for him to do this was her desire to placate her guilt at being an upper class, privileged, white young lady. As noble as the intention of trying to put oneself on par with those who had a several century head start on being oppressed, I found it a little crude that she was trying to do this in the above mentioned way. Her personal submission to his sexual prowess, while obviously enticing for someone like me, is a little disappointing in a literary sense. Her love for him was clear, but her desire to be this abused slave just to make him happy seemed over the top. I haven't read anything else by Updike, outside of an excerpt from "Rabbit is Rich", but it seems as if he's attempting to assuage any white guilt that he may have experienced living through the Civil Rights Era through having his main female character submit herself physically, emotionally, etc. to her strapping black beau. My major problem with this philosophy is that It seems like a half assed way for black folks to get back at the establishment. It's like he's saying to us, "Hey, white man, yeah, you guys still run everything, but at least the black boys of the favelas will seduce your women with their fabled sexual prowess." I'm obviously cynical, but i cannot help get this vibe from this story. What saves this alleghory from completely being off-putting is that the main character, although timidly, doesn't completely buy into this image of brutality in exchange for a pass on judgment from the lower class.

I waffle with these perceived images because, although it bothers me that black men are only seen as ways to get back at "the man" for so many years of oppression by fucking their women, i cannot helped being aroused at the prospect of reading about a young, nubile white lady submitting herself and enjoying her submission to a strapping black beau! As you can see, it makes me laugh and be frustrated with myself simultaneously.

Anyways, overall this is a good book. It will make you uncomfortable, it may turn you on and/or off, but I believe it will make you feel something. If that's the kind of story that you're looking for, then you have it right here.

[Diana · Rating 4 out of 5]

Съвременен, мрачен и еротичен прочит на легендата за Тристан и Изолда, емоционално пътуване към Бразилия в периода 1966-1988, задъхваща се между репресиите на военната диктатура и икономическия подем, граничещ с чудо и последвалите стачки, криза и неуправляаема инфлация.

Тристао и Изабел са събирателни образи на тогавашното поколение, носещи не само контрастите на телата си, черно и бяло, но и в манталитетите на двата паралелно съществуващи свята, на мизерията и охолството. Бягайки от оживеното крайбрежие през мъртвата пустош до девствените гори високо в планината, през мегаполиси, забравени селца и индиански колиби, те отглеждат крехката си, забранена любов и израстват заедно с нея. Тя устоява на расови и класови предразсъдъци, на бой, болка, глад и умора почти до смърт, на скрупули и на времето, дори на шокиращата метаморфоза на телата им. Оцелява с тях и става по-силна.

Ъпдайк е добър разказвач и психолог. Дори в тривиалните житейски ситуации успява да посее онова зрънце, което да улови трайно вниманието на читателя. Образите му са правдоподобни, силни и запомнящи се, дълбае в тях и вади и последната частица от дълбоко скритата им същност.
Езикът му е жив и описателен, могат да се усетят соления нощен бриз, мириса на водорасли, полепващия по гърлото прах, ледения, шибащ дъжд и топлината на огъня, вонята на немити тела и евтина кашаса, дима от опиум, екстаза на вплетените тела. В интимните моменти е много еротичен и прям, без да е дразнещо вулгарен.

Преводът е колкото добър и уловил стила на Ъпдайк, толкова и спъващ четенето на моменти. Необяснимо защо страниците са осеяни с транскрибирани на български португалски думи. Затормозяващи писания от рода на "Във фазендата на някой едър фазендейро се подкрепяха с отпуснатата им рядка к��нжа де галиня" и с преведени под чертата думички биха звучали по-просто и съвсем на български като "В имението на някой едър плантатор се подкрепяха с отпусната им рядка пилешка супа."
Има и фрапиращи случаи на безсмислици, напр."кабоклос и сертанежос" преведени съвсем небрежно само като "жители на сертао". Сертао-то е обяснено някъде из предните страници и отдавна е забравено. Четем и потъваме в интересна книга все пак, не сме на ускорен курс по португалски.

В тази книга Ъпдайк е дал добро обяснение на загубата на усет и от ��ам - на странните понякога идеи и безсилие на преводачите:

"Той говореше толкова други езици, че мозъкът му постоянно превеждаше, езикът му нямаше дом."

[Liz · Rating 5 out of 5]

This is fantastic.

The language is brutal and lush, hot and humid. You can feel the rain forrest, even when the main characters aren't physically there.

The story could be reduced to one of interracial love, but it goes so much farther then that. The novel spans about twenty or so years of the lives of the main characters, Isabel, a rich white woman and Tristao, a poor black man (exactly! Tristian and Isolde.)
The tone of this novel is bleak and desperate and dirty. The sex is prolific, loving, abusive, addicting, their love is painfully exclusive, somehow untouched by the blatant unfaithful nature of their relationship.
There is co-dependency and unhealthy stubborness and loyalty at the most bone deep level.

Brazil is a gorgeous novel, tough to take, even harder to put down and a truly originial work of literature.

[Data Kupatadze · Rating 3 out of 5]

ნამდვილად ვერ ვისიამოვნე ამ წიგნით და დიდი ხანია წიგნის კითხვისას ასე არ მიწვალია.

ტრისტაოს და იზაბელის სიყვარული ლამაზი იყო-მეთქი მინდა ვთქვა, მაგრამ იმდენად არ მომწონს იზაბელი, როგორც პერსონაჟი, რომ ვერ ვიტყვი. ერთადერთი რაც, მეტ-ნაკლებად, ამ წიგნში მომეწონა თვითონ ტრისტაო იყო.

მომენტებში, თითქოს, მაგიური რეალიზმიც იჭრებოდა, რაც, ჩემი აზრით, საერთოდ არ მოუხდა წიგნს. თავის მხრივ, დასასრულიც არ მომეწონა.

და აქვე, სიმინდის ოდესმე ჭამის სურვილი საერთოდ დამიკარგა ამ ნაწარმოებმა.

[მე რი · Rating 3 out of 5]

Warning ⚠️- ძალზედ სუბიექტური შეფასება!

შემიწუხდა გული და სული. 😩

მაპატიოს დიდმა ლიტერატურულმა ელიტამაც და თვითონ დიდმა ჯონმაც, ჩემი ასეთი უგემოვნო შეფასება. 🤞🏻

ვერცერთი პერსონაჟის განცდებსა და ემოციებს ვერ გავუგე. ვერც მთლიანი სურათი დავინახე.
ვერც ამ ჟანრებში "ხტომის" იდეას ჩავწვდი.
როგორც ჩანს, დიდად არც ბრაზილია მეხატება გულზე (შორიდან) და ამიტომ ვერც ესთეტიური სიამოვნება მივიღე.
მოკლედ, ჯვარს ვეცვი.

ერთადერთი ის იყო, რომ ადამიანის ბუნების მთელი სისასტიკე მშვენივრად არის გამოვლენილი.

პერსონაჟების სიყვარულის აზრსაც ვერ დავეწიე და მათთვის მინიჭებულ თანამედროვე "ტრისტანისა და იზოლდას" ტიტულსაც ვაპროტესტებ!

დასასრული ურიგო არ იყო. ესეც იმის ხათრით, რომ Grim Dark fantasy მომწონს და ცოტა მაგის ელემენტები შევნიშნე.

მე პირადად, განვეშორები აპდაიკს and I don't even apologize 🥸

[Crystal Belle · Rating 2 out of 5]

there is so much to say about this novel. at first, i round it interesting the way updike paints a picture of interracial love between a poor black man and a rich white woman. i really thought the novel would address a lot of the issues of race/class in brazil, along with telling an enriching love story. although it was in many ways a social commentary, the addition of fantasy along with a terrible plot really drove me insane. the characters switch places/roles in the end in terms of race which i thought was ridiculous. although i get that this was for each of them to understand what it means to be black/white in brazil, it just didn't seem to fit in. although there were some beautifully written passages, overall the plot was terrible and lacked consistency. the last 40 pages were dreadful to read and seemed to be a rush for a resolution as opposed to a true ending. also some of the sexual scenes seemed to be portrayed very stereotypically. perhaps that was intentional, but it was annoying. the constant reference to a penis as a "yam" really made me want to scream. read this if you are interested in learning about brazil, but don't read it if you expect a timeless love story.

[Mariam Romanadze · Rating 4 out of 5]

მე ქობულეთში დავიბადე და უკვე 22 ზაფხული გავიდა, მაგრამ ცნობიერად მხოლოდ 17. ამ 17 ზაფხულში არ ყოფილან არც ტრისტაო და არც იზაბელი, ყველაფერი მალე მთავრდება და გულს ან დაღად აჩნდება ან მარტო ქარაფშუტულ მოგონებად. ამ 17 ზაფხულის მომსწრეს გამიჭირდა დაჯერება და როგორც ზღაპარს ისე აღვიქვამდი, მაგრამ აქ გაცილებით ღრმადაა ყველაფერი. ბევრიც ვიცადე და სანამ ქობულეთში არ დავბრუნდი იქამდე არ დავიწყე კითხვა, საგანგებოდ ცხელ ქვიშაზე. საბოლოოდ აღმოვაჩინე, რომ რუსთაველსაც შეშურდებოდა ისე დაამტკიცებინა სიყვარული აპდაიკმა ორივე გმირს ერთმანეთისთვის და მაგიაც ბუნევრივად ჩააქსოვა. წიგნის დასაწყისშივე ერთ იდეალურად ზუსტ წინადადებას მივაგენი და არასდროს დამავიწყდება:”საერთოდ არც ჰქონდათ ცხოვრება, მთელი მათი არსებობა მშიერი კუჭის ძახილს აყოლილ გაუთავებელ გაწამაწიას გულისხმობდა და მეტს არც არაფერს.” ეგრეა ნამდვილად, ვერ შეედავები.

[Temuka Zoidze · Rating 5 out of 5]

ბევრი ვიფიქრე რა დამეწერა და სათანადო მაინც ვერაფერი მოვიფიქრე. ისეთ პერიოდს დამემთხვა ამ წიგნის კითხვა, როცა მოუცლელი ვიყავი, მაგრამ, როცა კი მოვიხელთებდი, მაშინვე იმ შორეულ ლათინო ამერიკაში აღმოვჩნდებოდი, სადაც შხამიანი ჭიაჭველებიც იყვნენ, გაუვალი ჯუნგლებიც, ლოთი მეძავებიც, სამართებლიანი ყაჩაღებიცა და ბუმბულიანი ინდიელებიც. თუმცა აქ ყველაზე ბევრი სიყვარული იყო მაინც. ჰოდა სულ დაუღლელად შემომეკითხა ეს ტრისტანისა და იზოლდასი თუ ტრისტაოსა და იზაბელის ერთი დაუსრულებელი თავგადასავალი.
როგორც ბრაზილია შეიძლება გიყვარდეს და გიზიდავდეს, ისევეა ეს წიგნიც.

[F.R. · Rating 3 out of 5]

Having only previously read Updike’s superb ‘Rabbit’ novels, this Brazilian-set tale of passionate and all consuming love was something of a surprise. Taking ‘Tristan and Iseult’ as a jumping-off point, Updike weaves a love story of social divides, magic realism and some truly dreadful sex scenes.

A poor boy meets a rich girl on a Rio beach and they fall instantly in love. Their family tries to separate them, circumstance throws all it can against them, but they stay together until the end.

The opening few chapters are the most difficult to read. It’s a tale of young and incredibly passionate love and lust in South America, but I never lost the sense that it was being written by a rich old white man sat somewhere on the East Coast of the USA. His voice – even though it tries hard – always remains a little too stately to really capture wild animal passion. Indeed the many sex scenes are nearly all cringe-worthy (I can imagine Auberon Waugh shaking with delight as he read them.) The dialogue too is often stilted and bizarrely unconvincing (perhaps deliberately so?) and sometimes the narrative will take odd turns, seemingly so the author can go and explore something he read about in one of his Brazilian guidebooks.

And yet, for all these flaws, I found this novel hard to truly dislike. No matter how appalling the dialogue, or how much I guffawed at yet another graphically described ‘erotic’ act, Updike’s writing is still so incredibly sharp and brilliant. His ability to turn a sentence or carve a paragraph which is beautifully evocative, ensured that I took pleasure from this novel despite its many problems.

[Davit · Rating 5 out of 5]

თავბრუდამხვევი წიგნია (პირდაპირი გაგებითაც - საიდან სად მიდის სიუჟეტი :) )
უხსოვარ დროს წავიკითხე და მახსოვს მაშინდელი აღფრთოვანება, ყველას ვტენიდი, წაიკითხეთ-მეთქი, ვერ ვწყნარდებოდი. საოცრად ოსტატური მაიმუნობაა - აპდაიკი დიდი მწერალია: ხუმრობაც ასევე კარგად ეხერხება. ჰო, ეს წიგნი დიდი მწერლის დიდი ხუმრობაა, ლიტერატურული თამაში ალუზიებით, ჟანრებით და ათასი ოხრობით.

[Mariam Keshealshvili · Rating 5 out of 5]

აკრძალული ვნებისა და ტრაგიკული შედეგები�� მარადიული ამბავი.

არ შეიძლება უარვყოთ აპდაიკის მწერლობის ძალა და მისი ხედვის უნიკალურობა ისევე, როგორც თხრობის სტილი. მთხრობელი აცოცხლებს ბრაზილიას მთელი თავისი დიდებით, რიოს მზიანი პლაჟებიდან დაწყებული - პანტანალის ველური სილამაზით დამთავრებული.

მოკლედ წლის პირველი წიგნი 5/5 იყო ნამდვილად!

[NatalieWithAnE · Rating 4 out of 5]

ბოლო 6 წელი ზედმეტად ვაჰეითებდი ამ წიგნს, წაკითხვამდეც მჯეროდა რომ ძალიან არ მომეწონებოდა.

ახლა რივიუს სანაპიროდან ვწერ და ზღვაზე კითხვაც ძაან მოუხდა.

იზაბელი და ტრისტაო მოლოდინისამებრ საკმაოდ მაღიზიანებდნენ თითქმის მთელი წიგნი.

ძალიან ლამაზი წინადადებებით დაწერილი ტექსტია.

(პარალელურად, ჩემ გვერდით ვინმე ილოც რომ არ კითხულობდა ბრაზილიას, ცოტა მეწყინა)

[Shane · Rating 3 out of 5]

Modeled on the legend of Tristan and Iseult, Updike brings the pair of doomed lovers to Brazil and chronicles 22 years in that country’s history from the 1960’s to the 1980’s.

Tristao is black and from the favela, a street urchin who has to rob and kill in order to survive, who is introduced to sex with older women as a matter of course by his prostitute mother who has never borne more than one child from each of her clients, although she has borne several of different hues between black and white. Isabel is white, privileged, bored and lonely, for she lives with an uncle in Rio while her father is a busy bureaucrat in the new government city built in the middle of nowhere – Brasilia. Like the legendary lovers who fall in love after ingesting a love portion, Tristao and Isabel fall instantly in love after a chance meeting on Copacabana Beach, immediately have the most descriptive but sloppy sex, and are consigned for the rest of their lives to be trying to reach each other.

The lovers move inland, escaping Isabel’s father’s goons who are trying to separate them: from Rio to Sao Paolo to Brasilia to crossing the Mato Grosso and into the Amazon. Sex is their unifying balm in a sea of troubles and they have lots of it, not with just each other but with others as well. Despite the many children that Isabel bears (and loses), none are from Tristao, perhaps the author’s way of insinuating that this type of racial relationship does not bear fruit in Brazil. Their outward journey is filled with tragedy and loss, for it is hard to be a black man with a white woman and not invite danger; it is not part of the socially acceptable fabric at the time. At the turning point of their voyage, a shaman converts Tristao to a white man and Isabel turns black and their journey back over the same route is an easier re-entry filled with increasing opportunity and wealth, for it is infinitely normal for a white man to have a black woman in Brazil – Updike’s assessment of the country.

The issues facing this newly industrializing country—for centuries under imperial rule and now under “the generals” who are loyal to America—come out in off-the-cuff comments by the characters: “People are killed in Brazil for telling the truth,” “Brazil has been populated by mismatched couples”; even Isabel comments, “It is not my father who hunts us, it is the system.”

The narrative and dialogue is highly stylized, perhaps an “out” for the author who then does not have to resort to dialect for each of the characters who come from different regions and from different social tracks of this vast country. But the plot moves fast and this novel is an engaging read.

Updike stays true to the legendary chronicle of the lovers by throwing in tragedy as the lot of Tritao and Isabel upon their return to Rio; but he adds a twist to the old story, shaping his ending to reflect the contemporary reality of Brazil, where the barbarians in the favelas surrounding the city get even with their rich white countrymen for squeezing them into the margins and sucking up all the country’s wealth. Poor Tristao, who has skirted both sides of the fence by this time, is unable to recognize that grim reality, unchanged in 22 years since he took a walk on Copacabana Beach and met his destiny in Isabel.

[Pelumi · Rating 3 out of 5]

The plot of the book was not according to my liking.
Two people from different extremes fall madly in love and the only thing we know of why they love each other so much is because they are sexually insatiable and have found each other to be compatible in that area. I was honestly expecting much more.
I was not at ease at the stereotypical attributes Updike to the characters depending on their skin colour, e.g. Isabel being a shy and docile sexmate, whereas when she became black she all of sudden was very aggressive and wild. And also the oversexualization of black men, how Isabel preferred black men over her white Tristao was disturbing to me.
If it had been written in first person narration, I would have justified the narration by the fact that this was from the view of a plain character, but as it wasn't, it felt to me that Updike did not make much of an effort to create a solid plot.
IT all went by too fast, too undeveloping, without much explanation. I don't doubt the fact that Updike is genius writer, I just don't happen to enjoy his writing as much as I would like to.

[Tam Subeliani · Rating 5 out of 5]

წიგნი კი არა, კაცი რომ ყოფილიყო, ჩემი უდიდესი სიყვარული ვიპოვე-მეთქი, ვიტყოდი <3

[NEKA · Rating 4 out of 5]

ახლა ვფიქრობ ეს უფრო მომეწონა თუ ისთვიქელი ალქაჯები და ვერ ჩამოვყალიბდი🥺

[Kevin · Rating 2 out of 5]

I found the character development of Tristao and Isabel to be a little far-fetched. At the beginning, how is it that Tristao and his brother seem to talk and act in an educated manner, discussing communism, etc, having attained "only enough education to read street signs?" How is it that an upper class Isabel would immediately fall for this slum dog? Why was she so immediately accepting of Tristoa's mother, in spite of her slovenly life style? It didn't add up.

The development of Tristao's shanty, however, is excellent. For some reason it made me think back, when I was 24 and new in Quito, Ecuador, when I was up for any new adventure, going back to my Colombian girlfriend's humble home, though not on the level of shanty but somewhat close, and thinking, "I am living in the gutter, soaking in real life."

I enjoyed the adventure of the first half of the book. It was fairly interesting until the middle, when they get captured by the jungle savages. But I lost it when they both switch skin color after the visit to the shaman. That was pretty dumb, almost as dumb as something from The Celestine Prophecy. Why didn't Isabel's father or uncle question her change in skin color beyond a radical tanning? This book was a little too fantastic and "out there." The characters, and obviously the story are not believable. I wouldn't recommend this to anyone.

[Gode · Rating 5 out of 5]

ეს მართლა წარმოუდგენელი წიგნია.

კოპაკაბანის სანაპიროდან რომ დაიწყებთ და დაიწყებთ, მთელ ბრაზილიას შემოივლით ისეთი ამბებით, ისეთი გრძნობებით, ისეთი ვნებებით, ისეთი სიგიჟეებით, რომ ამ გაგებით მართლა წარმოუდგენელი მოგზაურობა გელით.

და აი, სადღაც ჯუნგლებში შამანთან ეს მოგზაურობა პიკს რომ მიაღწევს, ყველაზე მაღალ წერტილზე ავა და უკან დაეშვება, ისევ იმ გზას გაივლით ოღონდ თავდაყირა, ამოტრიალებული და ისევ გელით ისეთი ამბები, ისეთი ვნებები, ისეთი სიგიჟეები, რომ ამ გაგებით მართლა წარმოუდგენელი მოგზაურობა გელით.

[Nona · Rating 5 out of 5]

გადაწყვეტილია.
ბრაზილიაში მარაკანას სტადიონის  შემდეგ, გოიასს მოვინახულებ.კოპალაბანას პლაჟზეც ჩავივლი,იქნებ მეც დამხვდეს დიდი სიყვარული.
აპდაიკი საოცრად დიდია და , როგორც ადრე აღვნიშნე,მშვენიერი მეგზური გამოდგა.ჩემს საყვარელ ბრაზილიაში მატარებლით მამოგზაურა.

[Waldo · Rating 4 out of 5]

სამი ვარსკვლავის დაწერას ვაპირებდი, მაგრამ მერე წავიკითხე, შავთვალა ქვრივიო.

[Geert van Rooijen · Rating 4 out of 5]

Prachtig boek over liefde, opoffering, puurheid en misschien wel een antwoord op wat heb je als mens nodig om te kunnen leven. Las dit nu dertig jaar geleden, maar het lichtte zomaar op bij het lezen van “de meeste mensen deugen”. En ik kan zo terughalen hoe het boek me van m’n sokken blies. Het wonder van literatuur!

[Lynn · Rating 5 out of 5]

Such a wonderful read - I couldn't and didn't want to put it down. I cherished each moment I got to pick it up and get lost in it's world. I saved this book for my recent vacation to a tropical Caribbean island and it couldn't have been a more perfect read for my trip. As I sat on a beach the first day and opened the book, the first chapter was so fittingly titled "The Beach". Doesn't get much more perfect than that.

I have so far read two other books by Updike and I'm very glad I read them first because this one would have spoiled me and left me thinking the others would be as good. And while his others were good, this one was a beautiful and brilliant escape far richer than S. or Marry Me.]

Natalie rocks for recommending this one and lending me her copy :)

[Veronique · Rating 4 out of 5]

This was a shockingly sensual and beautiful work of fiction. If one can get over some of the overtly sexual descriptions and move beyond, one is rewarded by a great work of fiction.
It is a novel that speaks to the reality of the human condition, one that , though set in Brazil, could be encountered anywhere in the world, where racial inequality, poverty, and violence co-exist with the abundance and ease of the privileged.
Updike lets us imagine what it would be like if that co-existence could be easily interchangeable with the mere flick of magic, and more to the point, that we are born into our condition by the mere stroke of luck.

[Laura · Rating 4 out of 5]

while definitely well written, it also seems old fashioned and of a later time period than it actually is. It is about this intense love story between a white girl and a black boy in Brazil in a time where that is not excepted, especially by the girls wealthy and powerful family. its a common story, but his detail of their love is very honest about the balence of power in a couple and this impenetrable selflishness we all have. it was interesting to learn about brazil through the context of this story, but it bothered me that he only referred to penises as yams.

[Andrew Corsini · Rating 3 out of 5]

The pace in this novel carries you along but the main female character is so sexualised (even the last sentence leers at her) and the details are so sordid, I had to look up at several points and wonder, “am I reading bad pornography?”

[Uzu(khanye) · Rating 1 out of 5]

Hands down one of the worst books I've ever read.
The story is deceptively simple: a passionate love story between a rich white girl and poor black boy in Brazil.
I naturally thought this would be a beautiful exploration of how race and class permeate relationships in the Brazilian context. But boy was I wrong.
I was already skeptical seeing that an interracial love story set in Brazil was written by a white American man, but I thought why not?
I need financial compensation for the nonsense I read. The only word I feel captures this novel is ridiculous, just pure ridiculousness.
Instead of writing Tristão and Isabel’s relationship with substance John Updike chooses to create a slave/master fantasy but with the roles reversed. On top of that the way that he wrote certain character behaviours was so stereotypical and lazy. And the few moments he comments on class inequality feel preachy and repetitive.
I won't discuss everything I hated otherwise this review would become an essay.
The one star is purely for the writing. Despite the mess of the plot, Updike is unfortunately a great writer. He knows how to make sentences flow, a thought provoking quip here and there, vivid imagery and narrative. It upsets me that he didn't use his skills as a writer in a more interesting way.
But eventually the magic of the writing faded. This novel, apart from being problematic is also offensively boring and tends to drag. There is so much that could have been cut out. Should've been a novella at most.

[Salomé McSmith · Rating 3 out of 5]

"ბრაზილია" მაჩუქეს.
ნაჩუქარ წიგნებს უფრო ხშირად ვკითხულობ, ვიდრე საკუთარ ნაყიდს და ამასაც ენთუზიაზმით ჩავუჯექი მითუმეტეს, რომ ზაზა ჭილაძის თარგმანია.
აპდაიკის მდიდარმა ლექსიკამ და თხრობის მანერამ არ გამაშვებინა წიგნი ხელიდან. თუმცა, კითხვისას არ მტოვებდა განცდა, რომ თეთრი პრივილეგირებული მამაკაცის თვალთახედვით ვუყურებდი ბრაზილიასაც და წიგნის გმირებსაც. ცოტა არ იყოს დამრჩა განცდა, რომ 82 წლის აპდაიკმა ხელები მოიფშვნიტა, ბრაზილიაზე წაკითხულ-ნანახს თავი მოუყარა, ეშმაკურად ჩაიცინა და გაიფიქრა: აი, ნახეთ, ხალხო, თუ არ დაგქრინჯოთო. ეს განცდა გამიძლიერა მოუხეშავმა და უგერგილო დიალოგებმა. განსაკუთრებით ხელოვნური და უადგილო ტრისტაოს დედის და იზაბელის დიალოგი მომეჩვენა. თუმცა, წიგნის ფინალმა აპდაიკი დააბრუნა ჩემი წარმოდგენების მისთვის კუთვნილ თაროზე და ამიტომაც ვერ ვიტყვი ხელაღებით რომ წიგნი არ მომეწონა.

თუმცა, ბრაზილიის დაბალი ფენების ცხოვრებაზე მეტი წარმოდგენის შესაქმნელად ალბათ ჟორჟი ამადუს ჯობია ჩავუჯდე. აპდაიკის მეტად გახსნილ და რთულ პერსონაჟებს რაც შეეხება, ისევ მირჩევნია ბაჭიასთან გავიქცე და თქვენც იგივეს გირჩევთ.