მოგზაურობა ყარაბაღში

by აკა მორჩილაძე

ეს წიგნი პირველად 1992 წელს, თანამედროვე საქართველოსთვის ყველაზე მძიმე დროს გამოიცა.
ამიტომ აკა მორჩილაძის პირველი რომანი ფართო საზოგადოებისთვის უცნობი დარჩა,მაგრამ ლიტერატურის მოყვარულებს დღემდე ახსოვთ იგი.
”ქალაქელი ბიძის შვილისა და მეძავი გოგოს სიყვარული ტრივიალური ისტორიით, ომით არეული ქალაქის ცხოვრები სურათებითა და სამი-ოთხი სხვა ცნობილი ილეთით შედგენილი ეს წიგნი, მაინც გამოვიდა ამბავი რაღაცაზე - ალბთ, ხელფეხშებორკილ, უბედურ და პატიოსან ბიჭზე, რომელმაც ბევრი არაფერი იცოდა ქვეყანაზე, თუმცა ხვდებოდა, რა არის ცუდი და ძალიან უჭირდა...” (ნაწყვეტი რომანის II გამოცემის წინასიტყვაობიდან)

ზოგი კი მიიჩნევს, რომ ”მოგზაურობა ყარაბაღში” მწერლის საუკეთესო რომანია.

Genres: Fiction, Georgian, Literature, Contemporary, Asia, 20th Century

167 pages, Hardcover

First published January 1, 1992

About the author

აკა მორჩილაძე დაიბადა 1966, წელს თბილისში. 1998 წლიდან დღემდე "ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობის" მიერ მისი ოცი რომანი და მოთხრობების ორი კრებულია გამოცემული. მიღებული აქვს არაერთი ლიტერატურული პრემია. მისი ნაწარმოებების მიხედვით რამდენიმე ფილმი და სპექტაკლია გადაღებული და დადგმული. რომანი "სანტა ესპერანსა" გამოცემულია გერმანულ ენაზე პრესტიჟული გერმანული გამომცემლობის მიერ. ამჟამად ცხოვრობს და მუშაობს ლონდონში.

Born in 1966 in Tbilisi, is arguably the most outstanding, recognized and talented contemporary Georgian author of literary fiction. He studied and later taught Georgian History at Tbilisi State University; worked as a sports journalist in a sports daily newspaper and participated in Literature Express within Europe in 2000. Aka Morchiladze’s twenty novels and three books of short stories have been published by Sulakauri publishing since 1998. In 2005-2006 he was an author and presenter of one of the most interesting TV programs to date concerning literature. Several films and plays have been based on his works. Like Milorad Pavic, his favourite author, Morchiladze believes that a novel does not necessarily need to start at the beginning and proceed in a straight line to the end; instead, he takes Umberto Eco’s theory of the emancipated reader seriously. Currently, he lives and works in London, UK.

LITERARY PRIZES AND AWARDS

Literary award SABA 2012 in category the best novel for Obolé
IliaUni literary prize 2010 for the best novel of the year for Mameluk
Literary award SABA 2008 in category the best novel for Maid in Tiflis
Literary award SABA 2006 in category the best novel for Venera’s Dream
Literary award SABA 2005 in category the best novel for Santa Esperanza
Literary award SABA 2003 in category the best novel for Your Adventure

Reviews

[Steve]

(by the Georgian primitivist Niko Pirosmani (1862-1918))


So, my first text by a Georgian author, and by a complete accident it is Aka Morchiladze's (b. 1966) Journey to Karabakh (1992). Told in the first person by Gio, the 20-something slacker son of a businessman/mafioso, the story is a slangy slice of life, at least if that life includes a drive with a slacker friend from Tbilisi to Azerbaijan in a rattletrap Lada to buy kilos of marijuana for a dealer in Tbilisi, a drive through a Georgian republic torn by civil war(*) into a completely corrupt Azerbaijan,(**) a drive along ruined winter roads through roadblocks manned by militiamen like those in eastern Ukraine now. Gasoline is rare; not even the name of the Azeri dealer is clear...

And then things go really bad.

Totally lost on the mudtrack Azerbaijani country roads, they end up in Nagorno-Karabakh, where the Azeris were having themselves a war with the Armenians, and the Azeri National Guard take their money, car, identity papers and throw them into a cellar jail cell. That is just the beginning of the involved plot.

The adventures are interesting, but they seem to be just a support structure on which to hang what actually interests the author - the cast of characters - totally ordinary people stumbling around through life in a kind of daze, obsessed with themselves. Much like Gio himself. A rather normal good-for-nothing, he had fallen in love with a reluctant prostitute; his family stepped in and separated them. Gio then found new depths of slackness, which, of course, is part of the reason why he found himself on this harebrained trip to Azerbaijan. Circumstances pile up higher and higher until he finally takes the initiative. An initiative possibly based on a misunderstanding and one he apparently must pay for dearly.

A tale of helplessness and hopelessness, where moments of peace and contentment are soon challenged and denied and where every action is pointless or leads to paralysis. That this pessimistic book was a huge bestseller in Georgia when it appeared says something about the mood of the Georgian people at that time of turmoil and civil war which didn't really let up until 2003.

To give you an idea of the author's style and tone, here is one of the longer descriptive passages:

There was snow falling that morning. It was that sorry excuse for snow we get in Tbilisi, the kind that only looks like snow the moment before it melts into a muddy slush. That kind of snow.



(*) After the Republic of Georgia was spewed from the capacious maw of the ex-USSR in 1991, the country went directly into civil war. Like the African states formed at the end of the era of European colonization, many of the "Republics" of the ex-USSR were artificial entities formed for the administrative convenience of the Russians.

(**) The Georgians, Armenians and Azeris all have a mutual hate fest...

Rating

http://leopard.booklikes.com/post/905...

[Mohamed Al · Rating 1 out of 5]

في اللهجة الإماراتية نستخدم تعبير "مب لين هناك"، الذي يعني حرفيًا "ليس إلى هناك"، لوصف شيء كان دون التوقعات.

وهي عبارة نستخدمها للتعبير بشكل مهذّب عن خيبتنا بشيء، كتاب على سبيل المثال، يعدك بأكثر مما يستطيع تقديمه في الواقع.

هذه الرواية فشلت في أخذي إلى "هناك" .. إلى سقف التوقعات الذي كان عاليًا جدًا.

إنها باختصار .. مب لين هناك!

[Tonkica · Rating 3 out of 5]

2,5

Pubertetliju stavimo u Gruziju punu paravojnih snaga, korupcije, oružja, droge.. Naravno da će "dječak" biti izgubljen u onome što želi ili možda ipak ne želi. Sve to se naravno odvija (da bi bilo lakše - not!) pod utjecajem dima i ostalih opijata.
Sve u svemu jedna luda vožnja bez puno mozga, ali s puno sreće!

[Temuka Zoidze · Rating 4 out of 5]

წლების წინ წავიკითხე ეს წიგნი და მახსოვს, მომეწონა. იმის მერე ისე აღმოჩნდა, რომ სხვადასხვა დროს სხვადასხვა ვინმესგან მოვისმინე/წავიკითხე ეგეთი რამ, რომ თითქოს ეს წიგნი 90-იანების რომანტიზების მცდელობაა, ამოვიდა ყელში ეს ძველი ბიჭები და სხვა კიდევ უამრავი მსგავსი რამ, რასაც 90-იანებზე დაწერილ წიგნებზე ამბობენ ხოლმე. ჰოდა, მეც ქვეცნობიერად დავიჯერე, რომ მართლა ეგეთი წიგნი იყო.

ახლა უნივერსიტეტში მომიწია მეორედ წაკითხვა და კიდევ კარგი, არ დავიზარე: ჯერ ერთი, წიგნი ზუსტად იმ პერიოდშია დაწერილი, რა დროსაც სიუჟეტში აღწერილი მოვლენები ხდება და 30 წლის მერე ვინმეს ეგ ყველაფერი თუ მოსწყინდა, პარდონ. მეორეც, ასე მგონია, ეს წიგნი ერთ-ერთი კარგი ლუსტრაციაა იმ ყველაფრისა, რაც სწორედ იმ პერიოდში ხდებოდა პოლიტიკურად, თან ეს ავტორმა მაინცდამაინც ქართული მაგალითით კი არ გვაჩვენა, მკითხველის მზერა მეზობელი ყარაბაღის კონფლიქტისკენ გადაიტანა და სულ მარტივად დაგვანახა, თუ რამდენად მსგავსი პრობლემები გვაქვს, როგორ თითიდან გამოწოვილი ომები გაჩაღდა და რამდენად დაუფიქრებლად, მხოლოდ კუტუების დატოლების გამო დაიხოცა ათასობით ადამიანი. და ბოლოს: ამ წიგნში ერთი მცდელობაც კი ვერ ვნახე, სადაც ავტორი რაიმეს რომანტიზებას ცდილობს, პირიქით - აღწერს საშინელ ქალაქს და ამ ქალაქის უფრო საშინელ მაცხოვრებლებს. თითქმის ყველა პერსონაჟი მოძალადე, აუტანელი, უმომავლო და შემაწუხებელია, შეყვარებითაც კი ვერ შეიყვარებ ვერავის. ჰოდა, ამის მერეც თუ ვინმეს რამე ენოსტალგიურება აქ, კარგი ფსიქოლოგის ნომერი დაგუგლოს, ჯობია.

ერთ მონაკვეთში ამ წიგნის მთავარი გმირი ამბობს ასეთ რამეს: მე მხოლოდ ის ვიცი, რომ არაფერი ვიცი, ოღონდ იმ ბერძენი ფილოსოფოსისგან განსხვავებით, აქ ნარატორი რაღაც სიღრმეებში არ მიდის და ძალიან მარტივად აღიარებს, რომ არ იცის რა უნდა, რისი იმედი აქვს, რას აკეთებს, რატომ ცხოვრობს და ა.შ. ამით კიდევ ყველაზე მარტივად აღწერა აკამ მთელი იმ პერიოდის თაობა და საქართველო.
შეიძლება, ახლანდელიც.

პ.ს. ფილმთან შედარება არც ღირს. ის ცალსახად ნაგავია.

[Anja Karenjina · Rating 1 out of 5]

Znate ono "muške" i "ženke" knjige. Pravi primer toga je ova knjiga. Savrmeni stil pisanja pun slengova i psovki. Nešto što ja ne mogu da svarim u književnosti. Zaista sam u šoku da je ovo jedan od najpoznatijih gruzijskih pisaca. I ako je tako, ne želim da znam kakvi su ostali. Priča je okej, za pročitati kad ne znate šta bi drugo. Ali toliko rupa. Ništa ne saznajemo o Gruziji, Jermeniji i Azerbejdžanu. Jedino da Jermeni vole votku, a Azerbejdžanci travu. Kraj mi je upropastio knjigu. Ostavio me je da se pitam da li sam glupa ili je knjiga glupa.
"spojler" : knjiga je napisana u prvom licu iz ugla mladića Djia, a na kraju taj glas prelazi na njegovog oca da bi se u poslednjoj rečenici vratio na Dija. Valjda?!?!?
Zaista glupo. Ovo je mogla biti mnogo bolja knjiga. Svakako pozdravljam se sa Gruzijancima.

[Mariam Romanadze · Rating 4 out of 5]

"მე ცხოვრება მიდი-მოდი და ერთმანეთის ფერება მეგონა, ალბათ, ეგრეც იყო, სადღაც, ვიღაცასთან, მაგრამ ჩემთან აშკარად იმაზებოდა. იმაზებოდა, რა."

[Amina Hujdur · Rating 3 out of 5]

Roman-putopis koji govori o stanju u Gruziji ranih devedesetih.
Mladić Gio, kojem rat i politička situacija ne dopušta da ima normalan život kreće sa prijateljima u grad na granici sa paravojnim silama koje će promijeniti njegov život.

Šta mu se događa na tim putešestvijima, u kakve moralne dileme dolazi, kakav je okrutni režim prema pojedincu su odgovori koje ćete dobiti nakon čitanja ovog romana.

Volim u romanima saznati nove i nepoznate stvari, čitati o dosad neistraženim zemljama (Gruziji), a posebno upoznati pisanu riječ najvećeg gruzijskog savremenog književnika.
Potražit ću i ostala djela ovog autora.

[Nika Vardiashvili · Rating 4 out of 5]

აკაა და რა გინდა რომ ქნა!

[Promethea · Rating 3 out of 5]

პლატონის გამოქვაბულში ხარ და გგონია გააღწიე, მაგრამ მიხვდი რომ უბრალოდ წინ წაიწიე, არასდროს გამოსულხარ. მერე მიხვდი რომ გამოქვაბულს გასასვლელი არც არასდროს ჰქონია. ახლა უკან გინდა დაბრუნება, იქ სადაც თავიდან იყავი მაგრამ ვერც უკან ბრუნდები და ვერც წინ მიდიხარ და ყველაფერი თავზე გენგრევა.

[Dajana · Rating 3 out of 5]

Došlo je u pogrešnom trenutku, zato trojka.

[Lammoth · Rating 4 out of 5]

Задкавказието е сложен геополитически регион, в който е такава каша, че е трудно дори да се опише. В самата Грузия от години се водят спорове за Абхазия, Южна Осетия и Аджара. Не е по-различно и в съседните Армения и Азербайджан, които окървавиха района в спорове за Нагорни Карабах, територия в състава на азерската държава, но в която мнозинство (над 80%) са арменци. Като добавим в цялата тази дандания и претенциите на чеченци, черкези, дагестанци, кюрди, ингуши и картината става като някоя мацаница на Кандински.

Съвсем наскоро изгледах един прекрасен грузинско-естонски филм -"Мандарини", в който се разглеждат тези безкрайни етническо-религиозни конфликти в региона. Във филма на грузинския режисьор Заза Урушадзе, се разказва за един от малкото останали в кавказието естонци, който се неволно се озовава в сърцето на грузинско-абхазкия конфликт в средата на 90-те. Темата не е нова, нито в киното, нито в литературата, но винаги е била актуална. Само участниците са различни.

В книгата "Пътуване до Карабах" на Морчиладзе, който както се досещате е грузинец (само грузинските фамилии завършват на "адзе" или "швили"). основната тема е тази за предразсъдъците. Предразсъдъците както в грузинското общество, така и в целия район. Исторически, религиозни, етнически, политически, икономически предразсъдъци, които сякаш отравят цялата атмосфера и превръщат хората в зверове, които съсипват и опропастяват собствените си животи в глупави и ненужни разправии. Книгата излиза през 1992 г,, но и до днес тя си остава все още толкова актуална, колкото е била преди повече от 20 години.

Главният повествовател е Джио, младо момче на 24 години, което живее в стария апартамент на богатия си баща, и който все още не може да намери насока в живота. По стечение на обстоятелствата той се влюбва в проститутката Яна, която всъщност е обикновено мило момиче, но и то със злощастна съдба. Бащата на Джио, паравоенен богаташ, забранява да се срещат и насилствено изгонва момичето. Джио е съкрушен, изпада в депресия, затова решава да замине с негов приятел до азербайджанския град Ганджа (о, какво име на град само), където да купят дрога и да я продадат. Калните и неясни пътища обаче отвеждат Джио и неговия приятел право в Карабах, център на размирици и териториален спор между арменци и азери. Всъщност почти навсякъде в романа азерите бяха нарични турци, което не знам дали е нещо изгубено в превода (те са тюрки) или просто така грузинци и арменци презрително наричат азерите, което само показва наличието на вековни предразсъдъци.

Джио и неговия съратник се озовават в плен на азерите, където биват бити и заключени в килер, заедно с един арменец. След което, макар и да не бива третиран зле от арменците, се налага да бяга отново, при което е посрещнат като герой от азерите. След много перипетии Джио успява да се върне в Тбилиси.

В романа са разказани няколко малки истории, така между другото, касаещи отново хора станали жертва на предразсъдъци и омраза. Представя съвсем честно и двете страни на конфликта, през погледа на един грузинец, а и също така разглежда проблемите в грузинското общество. "Яна, Пътуване до Карабах" е широкобхватна книга, която съвсем заслужено е една от най-четените книги от този район.

[Giorgi Khaindrava · Rating 3 out of 5]

2.5

[Torben · Rating 3 out of 5]

It is surely an interesting book, that didn’t quite grab me on first sight, but eventually unraveled in front of me and I now can say, that Journey to Karabakh is fantastic. Maybe not entirely in its story, but definitely in its ideas.

What is one’s home? Where you live or where you were born? The place you are happy at? It’s an riveting question and Morchiladze captures it with the tale of the young georgian Gio, who struggles with those very questions on a journey through Azerbaijan/Armenia, war-riddled countries and at the end might not get an answer.

My favourite part of the book is probably the depiction of this struggle and how Gio can’t get a hold of the place he personally wants to be. The people around him don’t understand him, taking him for granted, but he also doesn’t want to communicate with them. It’s a vicious circle and only in Gio’s own catastrophe he can express this in some way. Both sad and tragic Morchiladze uses the backdrop of the said region (1992), unhinged by the collapse of the soviet union to find the very nature of identity and belonging.

To make a greater effort to emphasize a possible metaphorical level (as another review I’ve read suggested), my knowlegde on this conflict back in 1992 and the cultural struggle and meaning is by far not enough, so I will leave it at that for know.

[El Diletante Errante · Rating 4 out of 5]

Este libro es como ese tipo que aparece de la nada en una fiesta o en una reunión y te cuenta una historia de no creer. Creo que todos hemos vivido alguna vez esa situación. Este libro es eso, una historia que te parece absurdamente insólita.

Debo prevenirlos, la narración de este libro no brilla por su prosa poética, pues delicadeza y dulzura no estaban presentes cuando el autor se le ocurrió escribir este libro. En este libro se insulta, frecuentemente, el lenguaje es crudo, directo, pero atentos, hay una representación magistral de las angustias y problemas de las últimas generaciones (me incluyo), aquellas almas que no encuentran su lugar, que sienten oprimidas por la sociedad, que no encuentran ningún sentido a la vida, que buscan una libertad quimérica, y sobre todo una crítica a lo absurdo que puede llegar a ser la violencia en la guerra y en la no guerra (un ejercicio que considero necesario en estos tiempos y en los que nos falta quemar).

[Davit · Rating 1 out of 5]

ერთი ვარსკვლავი იმიტომ კი არა, რომ ერთი ვარსკვლავის ღირსია, არამედ იმიტომ, რომ ამან და "ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლებმა" არ უნდა დაჩრდილოს ის ყველაფერი, რაც აკა მორჩილაძემ გაცილებით გვიან და მილიონჯერ უკეთ დაწერა. ცა და დედამიწა, სულ სხვა მწერალი გახდა მოგვიანებით. სამწუხაროა, რომ ეს ორი წიგნი ინარჩუნებს დიდ პოპულარობას და სხვები ასეთი სახალხო სიყვარულით არ სარგებლობს. მაგალითად "მადათოვის" პირველი ნაწილი, "სანტა ესპერანსა" და სხვებიც.

[Natalie · Rating 4 out of 5]

Dinamičan, kaotičan, surov... vrlo interesantno za pročitati u par sati.

[Milan]

Prosečna knjiga. Okej je, vredi je čitati, ali nije ništa specijalno.

[Franka Seidel · Rating 5 out of 5]

„Ich weiß eines, nämlich daß ich nichts weiß, ich weiß rein gar nichts auf dieser Welt Ich weiß, daß mein Leben nichts bedeutet. Ich gehe hin und her, liege im Sessel rum, rauche Zigaretten und quatsche. Diesen Zustand nennen die im Fernsehen rumlabernden, in letzter Zeit vollbartbewachsenen Klugscheißer den monotonen Alltag oder Lebensüberdruß oder was auch immer. Gott weiß, was das sein soll. Aber bei mir hat sich etwas verhakt. Ich weiß nicht mal, ob die Geschehnisse der letzten Tage daran schuld sind oder einfach alles zusammen. In Kürze: Es geht mir gut. Dieser Gedanke und ihn laut auszusprechen scheint mich zu beängstigen, aber genau das hat sich in meinem Gehirn eingebrannt: Mir geht's gut.“
(S. 63)

„Wie alt bist du, Gio, mein Freund?“
„Vierundzwanzig“, lachte ich.
„Die ganze Welt gehört dir.“
(S.112)

[Sophie · Rating 3 out of 5]

❤️

[djkb djkb · Rating 1 out of 5]

მოგზაურობა ყარაბაღში, ანუ წიგნი ნარკომანიაზე, ჩალიჩზე, ემიგრანტებზე, ცუდ დროებაზე, 90 იანებზე, (ეს სინონიმებია), არაჰიგიენაზე და ბოლოსდაბოლოს ომზე, სადაც ვინ ვის წინააღმდეგაც არ უნდა იყო, ყველგან წააგებ, თუ ნარკოტიკებით არ გაიბრუებ თავს და არ გაიქცევი რეალობიდან, ან თუნდაც ევროპაში. გულს მირევს ყველა გმირი, თავიანთი ჩაშვებული ცხოვრებით და ევროინტეგრაციის შემაკავებელი ფორმებით. დღეს ეს გმირები არქე ტიპებად იქცნენ და დინოზავრებივით გადაშენების ზღვარზე მივიდნენ, ალბათ ბევრმა არ იცის როგორია, როდესაც ბურთი ჩაგივარდება ორმოში, სადაც ნარკომანთა შპრიცებით არის სავსე (თეთრი შპრიცები, სტაფილოსფერი თავებით), მერე ერთი 18 წლის ნარკომანი როგორ გაგაჩერებს 6 წლის ბავშვს, წაგართმევს ჩანთას და "პეპელა დანით" დაგიჭრის, ოჯახის ფულით ნაყიდ საყვარელ სასკოლო ჩანთას, ისე გეგონება მოგნათლა ... ჩემთვის მოგზაურობა ყარაბაღში არის წიგნი საშინელ წარსულზე, რომლის რომანტიზირებაც ხდება ახალგაზრდა თაობაში ... დამიჯერეთ, ნარკომანიის და სიცუდის ამ სახით გაშუქება იწვევს მისდამი პოზიტივს და მიმღებლობას, გეხსომებათ ნარკომანიამ წალეკა 90 იანების და 00 იანების ქართული კინომატოგრაფია, რამე მოვიგეთ ? იმის მაგივრად რომ პოზიტიური გმირები შექმნილიყო ეჰ ... ... ჩემი თაობის პრობლემა ბიოა და მისგან გამოწვეული სამუდამო კომები, თუ არა სიკვდილი, ან შშმ პირად ქცევა, ამაზეც დაიწერება წიგნები, თუ არ იწერება უკვე ... არ ჩამქოლოთ, გასეირნებას ვუწერ ერთ ვარსკვლავს, რადგან ჩემ გარშემო ისევ ჩდებიან "დინოზავრი 90 იანების" რაინდი გამგრძელებელნი, რომელთა შედეგი იქნება "ევრო ინტეგრაციის შეფერხება" ... აკა მორჩილაძე, ამ რევიუს გარეშედაც უდიდესი მწერალია, ამ წიგნს კი არავის არ ვურჩევდი, ან სანამ წაიკითხავდეთ გააცნობიერეთ, რომ ეს არის "უკვე დელეკატესი" და არა მისაბაძი საზიზღრობა ... ფუვფ ლიაშ ... ... ... და მაინც, მე რომ მეცხოვრა 90 იანებში ახალგაზრდას ამ აზზრზე ვიქნებოდი ? კი ! გაუმარჯოს ადამიანობას, სიყავრულს და სიკეთეს ... ძირს მარაზმი 90 იანების ...

[Leslie (updates on SG) · Rating 3 out of 5]

I happened to be reading A Farewell to Arms by Hemingway at the same time as this book, so it was interesting to compare their different perspectives on war. In Morchiladze's novel, the men seemed like grown boys playing with guns, and Giorgi's road trip at the beginning brought to mind Fear and Loathing in Las Vegas. So, yes, Morchiladze's world is crazier than Hemingway's, but the former's prose was thankfully grounded enough for me to appreciate Giorgi's state at the end.

[Miss Chocolate · Rating 3 out of 5]

Zanimljiva tematika i knjiga koja se cita vrlo brzo. Ipak, nikako nisam fan tog suvremenog stila pisanja punog kratkih dijaloga. Voljela bih da sam mogla kroz knjigu bolje upoznati Gruziju i situaciju u njoj i susjednim zemljama u tom periodu. Nedostaju uvod, opisi, stavovi i jos puno toga sto iz moje perspektive cini dobar roman. Imam dojam da je ovo je zapravo pripovijetka i da bi uz normalan font i prored broj stranica pao na duplo manje. Trojka iskljucivo zbog zanimljive tematike i dobrog kraja romana. Inace, bila bi to tanka dvojka.

[Azaghedi · Rating 5 out of 5]

Really enjoyed this one--so much that I read it in a few hours. Morchiladze deftly straddles that line between unpretentious, no frills language and profundity the way only good writers can. I'd love to read more of his, though I don't think there are too many opportunities for that given the fact not many of his novels have been translated into English (and my Georgian isn't even at a kindergarten level).

[Luka Fadiurashvili · Rating 5 out of 5]

ზუსტად ერთ საათში შემომეკითხა!! და ასეთი მაგარი სიამოვნება აკას სხვა არცერთი რომანისგან არ მიმიღია.. დასასრულს საერთოდ გამაჟრიალა.. მიუხედავად იმისა, რომ ფილმი ნანახი მქონდა და თან ძალიან მომწონს, წიგნმა მოლოდინებს მაინც გადააჭარბა.. ბრავო!! ბრავო კიდევ ერთხელ!!

აი ამ მომენტზე ვაბოდებ ;დ

[Anano_Ludwig]

აქამდე რატომ არ მქონდა წაკითხული არ ვიცი, არ მკითხოთ..
თუმცა, უფრო ადრე რომ წამეკითხა, ალბათ, ვერც გავიგებდი.
აკაა, რა.
ახლა ვფიქრობ, რომ კარგია, უფრო ადრე რომ არ წავიკითხე. იმის გათვალისწინებით, როდის დაიწერა და როგორი ახალი იყო ასეთი უშუალო წერის სტილი მკითხველისთვის, ძალიან, ძალიან კარგია. :)

[Lily Saladze · Rating 5 out of 5]

ტყვეობაში ყოფნის დროს რომ უფრო თავისუფალი ხარ, ვიდრე საკუთარ ბინაში, ქალაქში და ქვეყანაში.

[Mari · Rating 4 out of 5]

ბებია-ბაბუების “ნანატრი” 90-იანები…რა “ტკბილია”, არა?!
ბევრ შეფასებაში წავიკითხე, რომ იმ დროის რომანტიზირებას ახდენს აკაო…სრულიად პირიქით! ვფიქრობ, არაჩვეულებრივად აღწერს არა მხოლოდ იმ დროში არსებულ სიტუაციას, არამედ იმ დროის ბევრ ავბედითობას დეტალურად განმარტავს კიდეც!
წასაკითხია! წასაკითხია, არა მხოლოდ იმიტომ, რომ აკაა…არამედ იმიტომ, რომ გიორგი ბევრ ადამიანში (და ჩვენ თავშიც) შეიძლება ამოვიცნოთ :)
როცა საკუთარ სამშობლოს “ოთხ კედელში” გამომწყვდეული, სხვა ქვეყანაში ტყვედ ჩავარდნილი თუ არ ჩავარდნილი, გაურკვეველ თავისუფლებას აღმოაჩენ…როცა საკუთარი სამშობლო გხუთავს, გამუნჯებს!
ეგება ჩვენც ტყვეობის თავისუფლებისკენ ვილტვით? იქნება აღარც ჩვენ გვინდა რომ დავდუმდეთ? იქნებ ეს თავისუფლება, არა სხვაგან ტყვეობისას გვინდა გამოვცადოთ, არამედ აქვე ჩვენი ოთხი კედლის გარღვევით უნდა შევიგრძნოთ?!
არ ვიცი…არ ვიცი!
და მაინც, "თებერვლის ბოლოს დაიწყო ყველაფერი"…!
4 ⭐️

[Rex · Rating 4 out of 5]

This short account of a Georgian wastrel ricocheting around Karabakh in 1992 is a Caucasian classic. Gio Mikatadze, its unreliable narrator and protagonist, is a bored and depressed Tbilisi urbanite who accidentally ends up in a war zone. His subsequent antics are not always plausible but generally entertaining and thoroughly in the spirit of the time and place. The book does not cater to those unfamiliar with the types and culture of the Caucasus, so unsuspecting readers may find the deluge of names and references a bit too much to process.

[მწვანე კოღო · Rating 4 out of 5]

ცხოვრებაში რაც კი ოდესმე გადამიკითხავს, მაგ წიგნებს შორის უმეტესობა აკა მორჩილაძესია.

ყარაბაღიც რამდენიმე წლის წინ წავიკითხე პირველად და ახლა დაუდგა გადაკითხვის ჟამი.

რახან ახლა მესამედ გამოიცა, ამჯერადაც საინტერესო იქნებოდა ავტორის წინასიტყვაობა (როგორც მეორედ გამოცემის წინ), განსაკუთრებით კი, 2025 წელს, როცა ეს ომი (თითქოს) დასრულებულია.

მაგრამ დაუსრულებელ ომს არ ვიცი რა უნდა ეშველოს - საკუთარ თავთან, საკუთარ ოჯახთან, საკუთარ სიყვარულთან, საკუთარ წარსულთან თუ მომავალთან.

[Cynthia · Rating 5 out of 5]

Weird but I liked it