Af hverju fær eldri maður frá Breiðafirði viðurnefnið Svínshöfuð? Kínversk mæðgin koma til Íslands um miðjan tíunda áratuginn. Nýja fjölskyldan á sér gamlar sorgir, sársaukinn liggur kynslóða á milli. Eins og strengur. Sagan fléttast frá upphafi seinni heimsstyrjaldarinnar með viðkomu á lítilli, breiðfirskri eyju, suðurhluta Kína. Og útverfi Kópavogs.
Svínshöfuð er fyrsta skáldsaga höfundar, sem hlaut tilnefningu til íslensku bókmenntaverðlaunanna fyrir ljóðabókina Flórída.
Ég er að skrifa þetta núna kl 02:23 um morgunin því mér er bókstaflega óglatt eftir þessa bók. Hún er andlega ógeðsleg, meina þetta ekki illa, en er alveg búinn á því. En frábær bók… en ég þarf að sitja út í sól við læk eða eitthvað til að jafna mig.
Við komum öll einhversstaðar frá og erum eins og við erum vegna einhvers. Við erum tilneydd að dragnast með okkur sjálf. Sama hvað við reynum að flýja reynsluna, uppeldið og æskuna. Við erum við útaf einhverju.
Að lesa Svínshöfuð eftir Bergþóru Snæbjörnsdóttur í kjölfarið á Óstýrlátu mömmu minni eftir sálgreinandann Sæunni Kjartansdóttir var nokkuð átakanleg reynsla.
Í báðum þessum verkum er samúð og skilningur með persónunum bókanna. Hversu asnaleg, ömurleg, fullkomin eða breysk við erum þá býr alltaf eitthvað að baki. Æskan mótar það fullorðins eintak sem við verðum.
Svínshöfuð er skrifuð af svo miklu innsæi í mannlega hegðun. Það er langt síðan ég hef lesið svona verk. Ég græt með örlögum persónanna og það brestur eitthvað inn í mér.
Bókin snertir á innsta streng tilvistarinnar. Snertingin er mjúk og blíðleg en samt svo sár því þessi innsti strengur er berskjaldaður. Svínshöfuð er með betri skáldverkum sem ég hef lesið.
Var dálítið hikandi við að byrja á þessari bók af því mér leist ekki á nafnið. Hún greip mig ekkert sérstaklega í byrjun en hún vann á. Það eru svo ótrúlega margar og skrýtnar hliðar mannlífsins sem koma þarna fram og höfundinum tekst að lenda þeim ótrúlega vel. Ég held að það væri rétt að lesa hana aftur eftir dálítin tíma. Gaman verður að vita hvað höfundurinn kemur næst með.
Virðingarfyllst skil ég ekki baun í einróma lofinu á þessari bók. Kannski átti lesturinn að vera einhver masókistísk eldraun eins og að lesa a little life en boðskapurinn fór þá gjörsamlega framhjá mér. Lýsingar höfundar eru stöðugt svo sjúklega ógeðfelldar og lítilllækkandi. „Hún marineraði sig í sykri eins og hrár hamborgarhryggur … tróð [holuna] fulla af fitu og sykri og hveiti eins og hún hafði troðið hana fulla af tittlingum áður“ ???? Eruð þið að segja mér að ykkur þætti þessar lýsingar líka bara fínar ef að kk rithöfundur hefði skrifað þær? Ég er að missa alla trú á ritlistarnáminu í hí og þessari millenial kynslóð af höfundum. Hugsar fólk bara jess, ég ætla að skrifa bók þar sem allar persónur eru á einhvern hátt valdaminni ss. með fötlun eða geðröskun, þolendur mansals, hinsegin, börn, etc., og ég ætla svo bara að láta þær þjást og níðast á hvor annarri í sirka 300bls? Hvernig væri að ræða þetta frekar bara við sálfræðing??????
Ohhhbbelekdoslnehfujejh…… þessi bók var eins og að drukkna í kviksyndi, það var enginn möguleiki á að slíta sig frá henni og dökkur sandurinn togaði mig dýpra og dýpra inn í kalda ömurðina. Það lak slím út úr blaðsíðunum og mér leið óþægilega að láta bókamerkið mitt (útsaumaðar bláklukkur) snerta pappírinn og blekið. Það sortnaði allt og skíttist út, ég fékk olíubletti á bolinn ef ég hélt henni að mér. Þurfti reglulega að þvo á mér hendurnar. Bursta tennurnar eftir einhverjar ógeðslegar líkamslýsingar. Gerði reginmistök og hlustaði á músíkina úr Englum alheimsins yfir nokkrum köflum, það var of mikið, sem betur fer hafði ég rænu á að skipta yfir í eitthvað aðeins bjartara. Annars hefði ég endað kjökrandi í fósturstellingu í miðri Öskju. AÐ ÞVÍ SÖGÐU…… vá frábær bók.
Vá. Orðlaus. Það er ótrúlegt að þetta hafi verið fyrsta skáldsaga Bergþóru. Var gapandi yfir meira og minna öllum síðasta hlutanum. Mæli mjög mikið með. Aftur VÁ.
Tbh væri líklega að gefa þessari 5 stjörnur ef ég hefði ekki verið þunn þegar ég kláraði hana. Þungt stuff fyrir þreyttan haus. Þarf að lesa hana aftur við tækifæri.
Góðir sprettir (OCD-senan var frábærlega skrifuð) en ekki sérlega sterk heild. Það angrar mig alltaf mjög mikið þegar lagt er upp með það strax í byrjun bókar að allt sem gerist leiði að Atvikinu, sem ekki verður ljóstrað upp um fyrr en í blálokin. Og það var tilfellið hér, þannig það er einhver yfirvofandi dómsdagur sem liggur eins og mara yfir þessum þremur annars snyrtilega skrifuðu sögum og sér til þess að maður missir ekki athyglina. Mér þykir það frekar ódýrt stílbragð. Þannig hefði að ósekju mátt sleppa öðrum þættinum í bókinn, hann stæði mun betur einn og sér.
4,5. Virkilega góð bók sem mig langaði alltaf að líta í þegar ég hafði lausa stund. Sem betur fer náði ég alltaf að lesa stóra bita í einu. Frábærar sögur. Persónusköpun og lýsingar á aðstæðum - örlagavöldum og úrvinnslu - eru magnaðar og gera bókina að því sem hún er. Það er reyndar ekki alveg þannig að stíllinn einn og sér gæti staðið undir öllum þessum fimmstjörnudómum, sagan er bara svona sterk. Þetta er besta skáldsaga ársins. Auðvitað eru allir í íslensku fagurbókmenntunum í dag að dýfa sér ofan í eitthvað neo-félagslegt raunsæi, hér gerir Bergþóra það betur en flestir aðrir sem spila leikinn.
Vel skrifuð bók, skemmtileg og spennandi aflestrar, með flottri fléttu sem heldur nær til enda. Til lasts má nefna að í henni var klassískt íslenskt hörmungarklám og Deus Ex Machina skaut upp kolli í blálokin, sem skemmdi annars góða framvindu. En nóg um það, þetta er sannarlega góð bók aflestrar og það er nú heila málið.
Úfffff… þessi var þung, gat ekki hætt að lesa og þá sérstaklega ekki fyrir svefnin, mig dreymdi nokkrum sinnum martraðir út af henni. Mig langar aldrei að lesa hana aftur, en vaaaá hvað þetta er góð bók.
Ég hlustaði á hljóðbókina. Bókin var vel lesin af Sveini Ólafi Gunnarssyni og Mikael Kaaber. Ég var ekki eins hrifin af lestri Anítu Briem, en internetið segir mér að hún sé uppáhaldslesari marga, svo smekkur fólks er greinilega mismunandi.
Bókin var vel skrifuð og persónusköpunin góð. En ég spyr bara... þurfa íslenskar persónur alltaf að vera raunveruleikafirrtar og geðveikar? Og ef ekki það, þá búandi í eymd og vesæld?
Svakaleg bók! Fílaði mjög vel, fannst fyrsti hlutinn um Svínshöfuð alveg frábær, annar hluti aðeins síðri og þriðji aðeins síðri en annar. Maður nær alveg að lifa sig inn í söguna og sjá þessar týpur fyrir sér, skondin en skelfileg á sama tíma
Це той випадок, коли береш книжку, нічого не очікуєш, а отримуєш неймовірне задоволення. Особливо мені сподобалася перша частина, історія дитинства і дорослішання Свинячої голови, одного з центральних героїв. Я вибрала цю книжку з однієї простої причини - це було щось про Ісландію і Китай, цікава суміш, як на мене. Але в кінцевому результаті, це була історія про кожного з нас, про зламаних і не дуже людей, про еміграцію, про любов і не любов, про відповідальність дорослих перед дітьми, і умовно країни тут зовсім не мали значення, а лише надавали трішки екзотичності. Про цю книжку хочеться думати і говорити, вона ідеально підійде до книжкового клубу, адже підіймає багато важливих питань. Рекомендую.
Mér fannst þessi alveg mjög vel skrifuð og grípandi. Karakterarnir eru flestir sannfærandi þótt mér finnist þeir oft á tíðum aðeins *of* grótesk, í þeim skilningi að það hættir að vera trúverðugt. Það er þrátt fyrir það augljóst að mínu mati að höfundur hefur mjög gott skynbragð á harmleik og jaðarsetningu og notfærir sér það afar vel í verkinu. Einstaka sinnum fannst mér bara erfitt að kaupa það hvað allt var vonlaust og grátt og dysfunctional. Vel getur þó verið að ég einfaldlega viti ekki betur eða sé að mistúlka eða missa af einhverju.