This study deals with the linguistic study of texts as a way of understanding how language functions in its immensely varied range of social contexts. The authors adopt a functional approach to language, in which the different registers or functional varieties of a language are explained by reference to the different contexts in which they occur. Their analysis reveals how, on the one hand, each text is unique, while on the other, the way a text is organized and the kinds of coherence it displays are closely related to the place and the value that it has in its social and cultural environment.
Michael Alexander Kirkwood Halliday is a British-born Australian linguist who developed the internationally influential systemic functional linguistic model of language.
«متن شکلی از تبادل است و شکل بنیادیِ متن عبارت است از گفتوگویی که در میان متکلمان جریان دارد. گفتگو مهمتر از دیگر انواع متن نیست، بلکه در سنجش نهایی، هر گونهای از متن در هر زبانی، معنادار است زیرا میتواندبا تعاملات میان متکلمان و نهایتاً با مکالمات خودجوش و عادی روزانه در ارتباط باشد. این، نوعی از متن است که در آن، اشخاص از تمام منابع زبانی که دارند، بهره میبرند؛ یعنی در موقعیتی که در آن، افراد بدون تفکر دربارۀ متن، منظور خود را بیان مینمایند، ابتکار به خرج میدهند و در موقعیتی که در نظام تغییراتی ایجاد میشود. نقطۀ اوج تغییرات و تحولات ناآگاهانه در هر زبانی عموماً در متون محاورهای طبیعی آن یافت میشود؛ یعنی در بافت کلام، تبادل معانی میان افراد متکلم. بنابرین متن هم به خودی خود چیزی است (ممکن است کالای باارزشی باشد، برای مثال همانند شعری ناب و باارزش به شمار آید) و هم یک نمونۀ عادی – نمونهای از معنای اجتماعی در بافت موقعیت خاص. متن، محصولی از محیط خویش است، محصولی از فرآیند پیوستۀ انتخابها در معنی است که میتوان آن را چونان گذرگاهها و مسیرهای چندگانه در شبکههایی جلوهگر ساخت که نظام زبانی را تشکیل میدهد.» (51)
سه ویژگی بافت موقعیت (زمینه، عامل و نقش)
1- زمینۀ گفتمان: که اشاره دارد به آنچه در حال رخ دادن است، طبیعت عمل اجتماعی که به وقوع میپیوندد 2- فحوا یا عاملان گفتمان: که اشاره دارد به شخص یا اشخاصی که در حال ایفای نقش هستند و همچنین به طبیعتِ شرکتکنندگان، جایگاه اجتماعی و نقشهای آنان. 3- شیوۀ گفتمان: که اشاره دارد به این که زبان چه نقشی ایفا میکند، آنچه را که شرکتکنندگان از زبان انتظار دارند تا در آن موقعیت برایشان انجام دهد: سازمان نمادین متن، جایگاهی که زبان دارد و عملکردش در بافت، از جمله کانال ارتباطی (که آیا زبان گفتاری و یا نوشتاری و یا ترکیبی از این دو به کار میرود؟) و نیز شیوۀ بلاغی زبان. (52-53)