افلاطون

by Karl Bormann, محمدحسن لطفی (Translator)

Genres: Philosophy

212 pages, Paperback

Published January 1, 1996

Reviews

[KamRun · Rating 4 out of 5]

به نظرم بین کتب تاریخ فلسفه، در مدخل افلاطون به دو دلیل، کتاب بورمان یکی از بهترین‌هاست. نخست اینکه بعلت سهل و ممتنع بودن محاورات افلاطونی و حجم بالای مطالب، اکثر نویسنده‌ها در تبیین اندیشه‌ها و افکار او، دچار زیاده‌گویی و اطناب سخن می‌شوند که البته این فی‌نفسه بد نیست، شاید کسی علاقه به مطالعه‌ی عمیق‌تر داشته باشد. اشکال اینجاست که در این میان بعلت پیوستگی نظریات به یکدیگر و گاها ذکر دو نظریه به ظاهر متضاد در دو محاوره‌ی مختلف، متن دچار از هم گسستگی می‌شود و مخاطب، بخصوص در گام‌های نخست مطالعه بشدت سردرگم می‌شود. مخاطب بورمان در این کتاب با این معضل روبرو نخواهد شد، زیرا مطالب کاملا به‌هم‌پیوسته بیان می‌شوند و هیچ فصلی بدون نتیجه‌گیری رها نشده است
دوم اینکه عموما مخاطب کتب تاریخ فلسفه، پژوهشگر تخصصی فلسفه یونان باستان نیست (که اگر بود یقینا ادبیات، زبان و محتوای علمی کتاب در سطحی دیگر قرار داشت) و مخاطبی که قصد مطالعه تخصصی نداشته باشد ، نیازی به خواندن مجموعه آثار افلاطون یا شرح و تفسیر‌های مفصل ندارد و می‌تواند با مطالعه مهم‌ترین اندیشه‌های او در سایه‌ی فرهنگ اساطیری یونان باستان، به درک مناسب و درخوری از هسته‌ی فکری افلاطون و جایگاه آن در فلسفه یونان دست یابد. کتاب چنین امکانی را برای مخاطب (با پیش‌زمینه‌ی کافی) فراهم کرده است

درباره‌ی محتوای کتاب

نویسنده در این کتاب، به بررسی ایده‌ی افلاطونی و جایگاه آن در اندیشه‌ی او می‌پردازد، 3 تمثیل مهم او (غار، خورشید و خط) را بررسی کرده و سعی در تطبیق آن‌ها با یکدیگر می‌کند. با تبیین نظریه‌ی ایده، راه برای بررسی یکی از اساسی‌ترین جنبه‌های وجود، یعنی روح انسانی و جایگاه آن در جهان محسوس و معقول باز می‌شود. در بخش پایانی هم گریزی به نظریات افلاطون حول سیاست و پایدیا زده می‌شود تا در پایان کار زنبیل مخاطب خالی از تفکرات سیاسی و اجتماعی او نباشد

[کیه!؟ · Rating 3 out of 5]

بسم الله...

از منابع کنکور کارشناسی ارشد فلسفۀ غرب :)

[Hassan Taqizadeh]

یکی از منابع خوب برای شناخت کلی فلسفه افلاطون

[Argiris Fakkas · Rating 3 out of 5]

Ένα καλό εισαγωγικό βιβλίο για τη φιλοσοφία του Πλάτωνα, αφού εξετάζονται τα χαρακτηριστικά της φιλοσοφίας του για τη θεωρία των ιδεών, την αθανασία της ψυχής, τη φύση της ψυχής και τη θεωρία του κράτους. Η γεωμετρική αναπαράσταση της αλληγορίας της γραμμής είναι εύστοχη και κατανοητή. Η μετάφραση είναι γενικά αρκετά καλή.

Αυτό που δεν μου άρεσε είναι ότι ο συγγραφέας στέκεται ιδιαίτερα σε κάποια συγκεκριμένα έργα του Πλάτωνα και τα υπεραναλύει, όπως για παράδειγμα τον Γοργία, τον Φαίδρο, τον Φαίδωνα και ορισμένα κεφάλαια της Πολιτείας, ενώ άλλα δεν τα εξετάζει καθόλου. Επιπλέον, σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις, η μετάβαση από το ένα κεφάλαιο στο άλλο δεν γίνεται αρμονικά, δεν υπάρχει λογική συνέχεια, απλώς ο συγγραφέας εκθέτει σκόρπια κάποιες παρατηρήσεις στο πλατωνικό έργο.

Στα εισαγωγικά κεφάλαια αναφέρονται κάποια πράγματα για τη ζωή του Πλάτωνα (βιογραφικά στοιχεία) και τα έργα του (γίνεται χρονολογική ταξινόμηση σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε).

1. Χαρακτηριστικά των πρώιμων έργων

Εδώ αρχικά γίνεται λόγος για την αντιπαράθεση του Πλάτωνα με τους σοφιστές, οι οποίο έδιναν έμφαση στη ρητορική και υποστήριζαν τον σχετικισμό των αξιών. Στη βάση αυτή δίνεται και μια περίληψη της υπόθεσης των Νεφελών του Αριστοφάνη, ένα έργο όπου ο Σωκράτης παρουσιάζεται για διάφορους λόγους ως σοφιστής.
Στη συνέχεια γίνεται ανάλυση του Γοργία, διάλογο στον οποίο γίνεται προσπάθεια να αποσαφηνιστεί η ρητορική τέχνη σε σχέση με τις άλλες τέχνες. Διακρίνεται σαφώς ότι είναι μια τέχνη που γίνεται χρήση του λόγου, έναντι άλλων χειρωνακτικών τεχνών. Υπάρχει αντίθεση μεταξύ φύσεως και νόμου. Γίνεται διάλογος μεταξύ Σωκράτη και Πώλου αν το να αδικείς είναι χειρότερο από το να αδικείσαι. Μετά παίρνει το λόγο ο Καλλικλής και υποστηρίζει ότι το να αδικείται κανείς είναι χειρότερο από το να αδικεί, το να αδικείται κανείς ταιριάζει σε δούλο ενώ φέρνει ως παράδειγμα και το ζωικό βασίλειο όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού. Επιπλέον η άσκηση της φιλοσοφίας πρέπει να γίνεται με μέτρο για να μην γίνεται μαλθακός ο άνθρωπος, δεν ταιριάζει σε έναν μεγαλύτερο σε ηλικία να φιλοσοφεί με μειράκια. Ο Σωκράτης ασφαλώς αντιτίθεται σε όσα λέγε ο Καλλικλής.
Το Α’ βιβλίο της Πολιτείας θεωρείται από κάποιους ότι ήταν αρχικά αυτόνομος διάλογος. Γίνεται προσπάθεια να οριστεί η τέχνη της δικαιοσύνης από τον Σωκράτη και τους συνομιλητές του μέχρι να παρέμβει ο Θρασύμαχος και να κατεδαφίσει τα επιχειρήματα λέγοντας ότι δικαιοσύνη είναι το συμφέρον του ισχυρότερου. Ο Σωκράτης φυσικά δεν συμφωνεί και αναπτύσσει τη δική του επιχειρηματολογία.

2. Ο ορισμός της φιλοσοφίας

Ο Πλάτων δίνει έναν παράξενο ορισμό της φιλοσοφίας, λέγοντας ότι οι φιλόσοφοι είναι οι άνθρωποι που δεν καταγίνονται με τίποτε άλλο από το να πεθάνουν και να είναι νεκροί. Οι άνθρωποι είναι τα μόνα ζώα που μπορούν να νοήσουν εκείνο το οποίο είναι, μέσω της νόησης και όχι των αισθήσεων. Η φιλοσοφία ως επιδίωξη θανάτου είναι η απελευθέρωση της ψυχής από τα πάθη και τις ανάγκες του σώματος, η υπέρβαση της αισθητηριακής αντίληψης και η προσπάθεια να γνωρίσουμε με την καθαρή σκέψη εκείνο το οποίο είναι. Όμως όπως ο Σωκράτης δεν δραπέτευσε από τη φυλακή έτσι και ο άνθρωπος δεν πρέπει να επιδιώκει τον θάνατό του. Η φιλοσοφία είναι η ομοίωση με το αιώνιο και το αμετάβλητο, δηλαδή με το θείο.

3. Η θεωρία των ιδεών

Στην εισαγωγή του κεφαλαίου γίνεται λόγος για το αμετάβλητο ον του Παρμενίδη, που έχει σφαιρικό σχήμα και δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό με τις αισθήσεις, παρά μόνο με την καθαρή σκέψη. Σύμφωνα με την Ελεάτη φιλόσοφο υπάρχει ο απατηλός κόσμος της πολλαπλότητας που είναι ο κόσμος της εμπειρίας και ο πραγματικός κόσμος που δεν μεταβάλλεται. Ο Πλάτων υιοθετεί αυτήν την άποψη εν μέρει και χαρακτηρίζει τον κόσμος της εμπειρίας ως περιοχή της δόξας ή γνώμης. Ο κόσμος της εμπειρίας είναι το απείκασμα του αρχετυπικού κόσμου των όντως όντων. Οι αμετάβλητες ιδέες υπάρχουν στον υπερουράνιο τόπο, έξω από αυτόν της εμπειρίας.
Γίνεται ανάλυση της αλληγορίας του ήλιου, σύμφωνα με την οποία το αγαθό είναι το αίτιο της γνώσης και της αλήθειας, όπως ο ήλιος είναι η αιτία που βλέπουμε. Όπως ο ήλιος με το φως του θέτει σε ενέργεια τη γνωστική ικανότητα της όρασης έτσι και το αγαθό με το φως της αληθείας που εκπέμπει θέτει σε ενέργεια τη γνωστική ικανότητα του νου.
Στη συνέχεια γίνεται επεξήγηση της αλληγορίας της γραμμής στην οποία όλο το ορατό και το νοητό συμβολίζονται με ένα ευθύγραμμο τμήμα, χωρισμένο σε τέσσερα μέρη. Το κατώτερο τμήμα γίνεται αντιληπτό με την εικασία και αντιστοιχεί στα απεικάσματα και τις απομιμήσεις των όντων και των αντικειμένων του φυσικού κόσμου. Το επόμενο τμήμα είναι η πίστις και συμπεριλαμβάνει τον νοητό κόσμο και τη φύση. Το τρίτο τμήμα είναι η διάνοια, εδώ περιέχονται οι υποθέσεις, οι αριθμοί και οι μαθηματικές ιδέες και το ρετιρέ είναι η νόησις, όπου περιέχονται οι αμετάβλητες ιδέες. Μέθεξη είναι η σχέση των αισθητών πραγμάτων προς τις ιδέες τους. Οι ιδέες λοιπόν αποτελούν αρχέτυπες μορφές των αισθητών αντικειμένων, ενώ υπάρχουν ιδέες και για το άσχημο, το ρυπαρό και άλλα ευτελή πράγματα. Αρχικά ο Πλάτων υποστήριζε ότι υπάρχουν ιδέες των ανθρωπίνων κατασκευασμάτων, αργότερα ανασκεύασε αυτόν τον συλλογισμό. Ο Πλάτων ονομάζει διαλεκτική τη διαιρετική διαδικασία, τη διχοτομική κάθοδο που ακολουθούμε για να ορίσουμε ένα όν. Ο νους νοεί τον εαυτό του ως αμετάβλητο και παραμένει στη νόηση του ίδιος με τον εαυτό του. Επειδή όμως ο νους νοεί τον εαυτό τον διασπάται η ενότητα του νου στη δυάδα νοούντος και νουμένου, ο νους είναι ταυτόχρονα εν και δυάδα. Αργότερα ο Πλωτίνος και ο Πρόκλος θα τροποποιήσουν κάπως την πλατωνική φιλοσοφία. Αργότερα οι πλατωνίζοντες δάσκαλοι της Σαρτρ πρότειναν την αρχή της μεταβλητότητας που είναι κατά τι διαφορετική από την ετερότητα. Η ενότητα είναι η μορφή και η ενέργεια του είναι, η ετερότητα είναι η ύλη και η δύναμη του είναι και του γίγνεσθαι. Ο Nicolaus Cusanus τροποποιεί τη θεωρία της ετερότητας και διακρίνει τέσσερις περιοχές της ενότητας. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι υποθέσεις δεν είναι μαθηματικές ιδέες αλλά απεικάσματα των ιδεών εντός του νοητού. Απεικάσματα των υποθέσεων είναι μια ορισμένη περιοχή των αισθητών πραγμάτων.
Ακολουθεί η αλληγορία του σπηλαίου στην οποία ένας δεσμώτης σύρεται με τη βία εκτός της σπηλιάς για να δει τον ήλιο και την αληθινή πραγματικότητα. Όταν αναγκάζεται να κατέβει πάλι κάτω, δυσκολεύεται να συνηθίσει τη ζωή στο σπήλαιο και λοιδορείται. Ο Πλάτων όμως υποστηρίζει ότι αυτός θα πρέπει να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου γιατί έχει δει την πραγματικότητα. Κατά τον Αθηναίο φιλόσοφο μόνο η φιλοσοφία ανασύρει σιγά σιγά στο φως το μάτι της ψυχής, οι εμπειρικές επιστήμες δεν βοηθάνε σε αυτό, με εξαίρεση μόνο τις μαθηματικές επιστήμες, ήτοι την αστρονομία, την αριθμητική, τη γεωμετρία και τη μουσική.
Το επόμενο κεφάλαιο πραγματεύεται τον διάλογο του Συμποσίου, αφορμή είναι η νίκη του ποιητή Αγάθωνα σε τραγικό αγώνα το 416. Οι συμμετέχοντες καλούνται να μιλήσουν για τον Έρωτα. Αρχικά παίρνει τον λόγο ο Φαίδρος που κάνει ένα εγκώμιο του θεού, λέγοντας ότι είναι ο αρχαιότερος. Δεύτερο ομιλητής είναι ο Παυσανίας, που διακρίνει τον θεϊκό Έρωτα και τον χυδαίο (πάνδημο) Έρωτα. Ο γιατρός Ερυξίμαχος τονίζει την επίδραση του Έρωτα σ’ όλη την έμψυχη και άψυχη φύση και στην τέχνη. Ο Αριστοφάνης διηγείται έναν σχετικό μύθο που έχει να κάνει με τον Έρωτα, όταν οι άνθρωποι ήταν ενωμένοι με το άλλο τους μισό και ο Δίας φοβούμενος τη δύναμή τους τους χώρισε στα δύο για να μειώσει τη δύναμή τους. Ο Αγάθων τονίζει ότι ο Έρως δεν είναι ο αρχαιότερος αλλά ο νεότερος και πιο όμορφος από τους θεούς. Είναι επίσης γενναίος και σοφός. Στην συνέχεια ακολουθεί ο λόγος του Σωκράτη που στο Συμπόσιο έχει τη ιδιαιτερότητα να παρουσιάζεται εγκυβωτισμένος μέσα από την αφήγηση της Διοτίμας, μιας ιέρειας από τη Μαντίνεια. Είναι άγνωστο γιατί ο Πλάτων καταφεύγει σε αυτό το λογοτεχνικό τέχνασμα. Σύμφωνα με τα όσα λέει η Διοτίμα ο Έρως επιθυμεί κάτι που δεν έχει, κάτι που του λείπει. Δεν είναι ούτε αγαθός, ούτε ωραίος, αλλά επιθυμεί το ωραίο και το αγαθό. Δεν είναι ευδαίμων, επιδιώκει όμως την ευδαιμονία. Συνεπώς δεν είναι ούτε θεός αλλά ούτε και άνθρωπος, βρίσκεται στο ενδιάμεσο. Η ορθή οδός για την ανώτατη βαθμίδα του έρωτα είναι η πορεία από το να αγαπήσει κανείς στη νεότητά του ένα ωραίο σώμα, έπειτα να διαπιστώσει ότι μία και αυτή είναι η ωραιότητα σε όλα τα σώματα, και έπειτα να αναγνωρίσει στο ψυχικό κάλλος μεγαλύτερη αξία από ότι στο σωματικό.

4. Η αθανασία της ψυχής

Στον Φαίδωνα ο Πλάτων εκθέτει τέσσερα επιχειρήματα για την αθανασία της ψυχής. Επιχειρήματα υπάρχουν και στον Φαίδρο, όπως και στην Πολιτεία.
Το πρώτο επιχείρημα είναι η γένεση όλων των πραγμάτων από το αντίθετό τους. Ο Πλάτων υιοθετεί την ιδέα της ανακύκλησης στη φύση και την μεταφέρει σε καθετί στο οποίο υπάρχει ένα αντίθετο. Το να είναι κανείς νεκρός προκύπτει από το να είναι ζωντανός και το αντίθετο. Το υπόστρωμα, το υποκείμενο γι’ αυτήν την κατάσταση δεν μπορεί να είναι το ανθρώπινο σώμα που αποσυντίθεται μετά το θάνατο, άρα είναι η ψυχή.
Ακολουθεί η θεωρία της ανάμνησης, που εισάγεται πρώτα στον Μένωνα, με το χαρακτηριστικό παράδειγμα του δούλου που κατόπιν οδηγιών του Σωκράτη μπόρεσε να θυμηθεί ένα γεωμετρικό πρόβλημα. Η ψυχή προϋπάρχει και κατέχει γνώσεις που όμως κατά την είσοδό της στο σώμα ξεχνάει. Μέσω ερωτήσεων ή συνειρμών η γνώση ενεργοποιείται ξανά. Στο Φαίδωνα ο Πλάτων συνδέει τη θεωρία της ανάμνησης με αυτή της γέννησης από το αντίθετο για να τεκμηριώσει ακόμη περισσότερο την αθανασία της ψυχής.
Το τρίτο επιχείρημα είναι αυτό της ομοιότητας της ψυχής με το αόρατο αμετάπτωτο. Σύμφωνα με αυτό διαλυτό στα μέρη του και επομένως φθαρτό είναι το σύνθετο, το ασύνθετο δεν μπορεί να διασπαστεί σε μέρη. Σύνθετος είναι ο αισθητηριακός κόσμος· το ασύνθετο είναι πάντα όμοιο με τον εαυτό του. Το τελευταίο γίνεται προσιτό με τη σκέψη και μόνο. Το σώμα είναι συγγενές προς το μεταβλητό· η ψυχή με το αμετάβλητο. Αν η ψυχή στρέφεται στο αμετάβλητο τότε βρίσκεται στη δική της ουσία, αν όμως στρέφεται στο σωματικό τότε δεν μπορεί να βρει κανένα στήριγμα.
Σ’ αυτό το σημείο ο Σιμμίας υποστηρίζει ότι η ψυχή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αρμονία, η σωστή αναλογία στη μείξη των στοιχείων που συγκροτούν το σώμα. Ο Σωκράτης αντιπαρατίθεται στην άποψη αυτή εκφράζοντας διάφορα επιχειρήματα, ένα από τα οποία είναι ότι αν η ψυχή ήταν μέρος του σώματος μας, δεν θα μπορούσαμε να αντιταχθούμε στις επιθυμίες και τους πόθους μας.
Ο Κέβης εκφράζει τις αντιρρήσεις του για την αθανασία της ψυχής με το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να πούμε ότι ο υφαντής εξακολουθεί να ζει ακόμα κι όταν το τελευταίο ιμάτιο που φορούσε μένει άφθαρτο.
Το τελευταίο επιχείρημα είναι η απόδειξη της αθανασίας από την ουσία της ψυχής. Σύμφωνα με αυτό, η ζωή είναι καθαυτή ταυτόσημη με το άφθαρτο και η ψυχή που είναι φορέας του είδους ζωή δεν μπορεί να δεχτεί αυτό που είναι αντίθετο στη ζωή. Όταν την πλησιάζει ο θάνατος, η ψυχή δεν καταστρέφεται αλλά υποχωρεί. Ο Πλάτων αποδίδει μεγάλη αποδεικτική ισχύ σ’ αυτό το τελευταίο επιχείρημα, τα τρία πρώτα τα θεωρεί τρόπον τινά πιθανολογικές αποδείξεις. Υποστηρίζει ακόμα ότι η ψυχή είναι ουσία και άρα είναι άφθαρτη.
Στο Φαίδρο κυριαρχεί η ιδέα ότι οτιδήποτε έχει γεννηθεί είναι φθαρτό, ενώ ότι είναι αγέννητο είναι και άφθαρτο. Η ψυχή ως αρχή της κινήσεως είναι αγέννητη και άφθαρτη. Είναι το πρώτο κινούν που θέτει σε κίνηση το σώμα και είναι αιτία κάθε κίνησης.
Στην Πολιτεία η απόδειξη της αθανασίας της ψυχής στηρίζεται στο ότι το μόνο κακό για τη ψυχή το οποίο μπορεί να τη βλάψει είναι η αδικία, όμως βλέπουμε ότι οι άδικοι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, άρα η ψυχή είναι αθάνατη.

5. Η φύση της ψυχής

Στο Φαίδωνα η ψυχή περιγράφεται ως ενιαία και απλή ενώ στην Πολιτεία ως σύνθετη. Τα τρία μέρη της διακρίνονται στον Τίμαιο και είναι το λογιστικό (κεφάλι), το θυμοειδές (στήθος) και επιθυμητικό (κοιλιά).
Στον ίδιο διάλογο υπάρχει η αλληγορία του άρματος της ψυχής στην οποία το θυμοειδές και το επιθυμητικό είναι τα άλογα που σέρνουν το άρμα, ηνίοχος είναι φυσικά το λογιστικό. Σ’ αυτόν τον μύθο τα άρματα προσπαθούν να φτάσουν στον θόλο του ουρανού, σε αυτά όμως των θνητών το επιθυμητικό κυρίως σπρώχνει το άρμα προς τα κάτω, προς τη γη. Μόνο το άρμα του Δία και των θεών έχει σε απόλυτη αρμονία τα τρία μέρη της ψυχής.
Στην Πολιτεία η ψυχή παρομοιάζεται με μια σύμφυση ανθρώπου, αποτελούμενη από έναν άνθρωπο, ένα λιοντάρι περιβαλλόμενο από φίδια και ένα θηρίο με ποικιλόχρωμα κεφάλια.

6. Η θεωρία του κράτους

Ο Σωκράτης παραθέτει λεπτομέρειες για την ιδανική πολιτεία: θα υπάρχουν τρεις τάξεις πολιτών, οι άρχοντες, οι φύλακες και οι εργάτες και λοιποί επαγγελματίες. Οι τάξεις δεν είναι κάστες· όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι στην καταγωγή, διαφέρουν μόνο όσο αφορά τις κλίσεις τους και τα σύνορα ανάμεσα στις τάξεις είναι διαπερατά. Στην εκπαίδευση των φυλάκων κομβικό ρόλο παίζουν η μουσική και η γυμναστική που πρέπει να γίνονται σε ίσο βαθμό για να μην γίνεται ο άνθρωπος πολύ σκληρός ή πολύ μαλθακός. Το κράτος των φυλάκων είναι ένα προσωρινό μόρφωμα, το πρώτο στάδιο του κράτους των φιλοσόφων.
Ακολουθεί μια σύνοψη των τεσσάρων αρετών του κράτους, σοφίας, ανδρεία, σωφροσύνης και δικαιοσύνης και των ίδιων αρετών στον άνθρωπο. Οι τρεις τάξεις στην πόλη, άρχοντες, φύλακες και εργάτες σχηματίζονται κατά την τριμερή διάκριση της ψυχής, λογιστικό, θυμοειδές και επιθυμητικό. Όπως είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι έτσι είναι φτιαγμένη η πόλη, όχι όμως και το αντίστροφο.
Ο Πλάτων τονίζει ότι μόνο όταν οι φιλόσοφοι γίνουν βασιλείς ή οι βασιλείς φιλόσοφοι θα πραγματοποιηθεί η άριστη πολιτεία, πρωτύτερα ποτέ.
Στη συνέχεια έχουμε μια διαβαθμισμένη έκθεση των πολιτευμάτων που δημιουργούνται από την αλλοίωση του ιδανικού πολιτεύματος, από το καλύτερο στο χειρότερο. Αρχικά είναι η τιμοκρατία στην οποία την εξουσία παίρνει το θυμοειδές, υπάρχει πάθος για διάκριση και φιλοδοξία, ενώ η τάξη των φυλάκων εκφυλίζεται καθώς δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον για το χρήμα.
Αποτέλεσμα είναι η εγκαθίδρυση της ολιγαρχίας, στην οποία κυβερνούν οι πλούσιοι ενώ οι φτωχοί αποκλείονται από την εξουσία. Η εξουσία περνάει από το θυμοειδές (τιμοκρατία) στο επιθυμητικό (ολιγαρχία). Οι φτωχοί βλέποντας το πόσο ανόητοι είναι οι πλούσιοι κάνουν επανάσταση.
Όταν εφαρμοστεί η δημοκρατία το κυρίαρχο στοιχείο είναι η ελευθερία, καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ακόμη και τα ζώα είναι πιο ελεύθερα. Παρά την ισότητα όμως η δημοκρατία καταλήγει σε ένα είδος κράτους με τάξεις. Επειδή λαός φοβάται τους πλούσιους και την ολιγαρχία, βάζει κάποιον αρχηγό που γίνεται πολιτικά ισχυρός.
Έτσι κάποιος τύραννος παίρνει την εξουσία. Μεγαλώνει τη σωματοφυλακή του και φοβάται τον καθένα, ακόμα και τη σκιά του.
Στο έργο Πολιτικός τα πολιτεύματα διακρίνονται σε βασιλεία (καλή μορφή μοναρχίας), τυραννία (κακή μορφή μοναρχίας), αριστοκρατία (καλή μορφή εξουσίας των λίγων), ολιγαρχία (κακή μορφή εξουσίας των λίγων) και δημοκρατία (ανεξάρτητα αν είναι καλή ή κακή). Στους καλούς τύπους πολιτεύματος η ιεράρχηση είναι η εξής: βασιλεία, αριστοκρατία, δημοκρατία. Στους κακούς η ιεράρχηση είναι αντίστροφη: δημοκρατία, ολιγαρχία, τυραννίδα, γιατί ο πλουραλισμός της δημοκρατίας εμποδίζει την πλήρη εκδίπλωση της αδικ��ας.
Ο Αριστοτέλης ασκεί κριτική στον δάσκαλό του κυρίως στο ότι δεν λαμβάνει υπόψιν του την ιστορική πραγματικότητα. Η τυρρανίδα δεν αποτελεί το τέλος της εξέλιξης, αλλά από αυτήν προκύπτει πάλι κάτι άλλο.

[Alireza Saramad · Rating 3 out of 5]

کتاب خوبی بود مجموعا
یک شرح مختصر از رساله های مهم افلاطون میدهد و این خوبست
از آن مسئله ی وحدت و کثرت و اینها حرف نمیزند متاسفانه که هدف من بود یا کلا آن مسائل هستی شناسی ای که برای ورود به هایدگر نیاز است
کتاب را از بین کتب قدیمی و رهاشده ی کتابخانه دانشکده یافتم. یک یحیی پوری سال ۷۸ گرفته و خواندتش
نمیدانم، مرحله بعد درس های قوام است یا راهنمای سرگشتگان یا نمیدانم
شب اربعین ۱۴۰۱
به یاد دختری که کشتندش، مهسا امینی

[Tohid hadinejad · Rating 4 out of 5]

کتاب به بررسی آرا فلسفی و سیاسی افلاطون براساس نوشته هایش می پردازد. در حالی که اول کتاب با کلماتی از نیچه و دیگر متفکران به نظر قصد به خاک کشیدن افلاطون و آرا او را دارد ولی در طول کتاب، مباحث تا حد بسیاری بی طرفانه و آگاهی بخش می باشد.

[Farideh · Rating 3 out of 5]

آدم خوشش میاد

[ریچارد · Rating 2 out of 5]

برای بار دهم قول میدم به خودم که کتاب خلاصه نخونم