What do you think?
Rate this book
Υποθέσεις του Αστυνόμου Μπέκα & άλλες ιστορίες #24
Το μυστικό του Άσπρου Βράχου
Δεν ξέρει κανείς ακριβώς από που κρατά η σκούφια του Πήτερ Χατζησταυρή. Φαίνεται πως έζησε στις Ινδίες και σ’ άλλα μέρη της Ανατολής. Άλλοι λένε πως πρόσφερε ύποπτες υπηρεσίες στον σουλτάνο, πράγμα που έθεσε και τις πρώτες βάσεις της τεράστιας περιουσίας του. Στις παραδουνάβιες επαρχίες έκανε εμπόριο σιτηρών. Πριν από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας αγόρασε τα τσιφλίκια των Τούρκων μπέηδων κι ήρθε να εγκατασταθεί στο κράτος του, στον «Άσπρο Βράχο ».
– Στο κράτος του ;
–Μα είναι πραγματικά ένα μικρό κράτος τα τσιφλίκια του. Πολλές δεκάδες χιλιάδες στρέμματα, με κάπου είκοσι χωριά δικά του. Διατηρεί έναν μικρό ατομικό στρατό από οπλισμένους επιστάτες, έχει, λένε, συναλλαγές με όλους τους ληστάς που μπαίνουν και βγαίνουν από τα σύνορα και. . .
– Και ;
– Λένε κι άλλα πολύ πιο τρομερά. Όμως δεν τα πιστεύω.
Άφησα την Αθήνα σε είκοσι μέρες. Στον Πειραιά μπήκα στο βαπόρι με ήλιο, αλλά στον Βόλο συνάντησα έναν άθλιο καιρό. Οι Θεσσαλικοί Σιδηρόδρομοι, για τους οποίους τόσο καμάρωνε η Κυβέρνηση, μου φάνηκαν απαίσιοι. [...] Πίστευα ώς τότε πως είχα ζήσει μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, επειδή έτυχε να έχω μερικές ερωτικές ιστορίες, να μονομαχήσω δυό φορές και να πηδήσω από ένα παράθυρο σε μια παράνομη ερωτική μου συνάντηση. Τώρα το έβλεπα πως η προηγούμενη ζωή μου ήταν ένα ρόδινο παραμυθάκι μπροστά σ’αυτά που συναντούσα στις τριάντα ώρες που είχα στο κτήμα του Πήτερ Χατζησταυρή. Αλλά που βρισκόταν ο Πήτερ Χατζησταυρής; Τον είχαν άραγε σκοτώσει; Γιατί με κρατούσε στο κτήμα η ωραία γυναίκα του; Ποιός ήταν ο ρόλος που έπαιζε ο Ισμαήλ;
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΟΣ, ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΤΟΥ 1890
«Το μυστικό του Άσπρου Βράχου θεωρείται το πιο μυθιστορηματικό από τα βιβλία του Γιάννη Μαρή και έτσι είναι. Μια από τις θεματικές καινοτομίες του ήταν ότι τοποθέτησε τα ιστορικά αστυνομικά του στη Θεσσαλία των πρώτων χρόνων της ενσωμάτωσής της στο ελληνικό κράτος. Την περίοδο αυτή ακόμα και η σοβαρή εγχώρια ιστοριογραφία της εποχής την είχε παραμελήσει.»
Α. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ
Χρόνος: τέλη του 19ου αιώνα . Τόπος: Θεσσαλικός κάμπος, σε ένα απέραντο τσιφλίκι που λέγεται «Άσπρος Βράχος». Μια νύχτα φτάνει εκεί από την Αθήνα ο Αλέξης Ερμόλαος για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον διαβόητο ιδιοκτήτη Πήτερ Χατζησταυρή. Το κλίμα που επικρατεί είναι μυστηριώδες κι ανησυχητικό... Ένα εκτενές αστυνομικό μυθιστόρημα «εποχής» στην Ελλάδα του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη, τότε που διευρύνθηκαν τα σύνορα της Ελλάδας. Από τα πλέον δημοφιλή έργα του Γιάννη Μαρή.
«Μ’ ένα απελπισμένο πάθος η Τζούλια Χατζησταυρή κόλλησε τα χείλη της στα δικά μου. Δοκίμασα να τη σπρώξω, αλλά εκείνη με έσφιξε δυνατότερα. Ύστερα όλα μπερδεύτηκαν. Το άρωμά της με τύλιξε, το κορμί της έπεφτε βαρύ πάνω στο δικό μου, τα χείλη της μου έκοβαν την αναπνοή. Ο πυρετός της πέρασε στις φλέβες μου. Αγαπούσα απελπισμένα τη Λευκή Μπότσαρη, κι όμως αφέθηκα στον ορμητικό χείμαρρο της ηδονής που με παρέσυρε... Μήπως επρόκειτο για ένα ακόμη από τα σατανικά παιχνίδια της «απελπισμένης» Τζούλιας Χατζησταυρή; Μήπως με είχαν αφήσει εδώ, ώριμη λεία για τ’ αποσπάσματα ; Μήπως έξυπνα και σοφά πρόσθεσαν ακόμη μια «απόδειξη ενοχής» στις τόσες άλλες που με βάραιναν ; Αυτό ήταν. Οι φόβοι μου με έκαναν να το βλέπω τώρα σαν σίγουρο. Ο τελευταίος κρίκος των ενδείξεων έμπαινε στην αλυσίδα. Έκλεψα, σκότωσα, δοκίμασα να φύγω κρυφά, με έπιασαν, και τώρα το έσκαζα πάλι από τη φυλακή μου. Έκανα ό,τι ακριβώς θα έκανε ο πιο σίγουρος ένοχος. « Αυτό είναι»! είπα μέσα μου.»
– Στο κράτος του ;
–Μα είναι πραγματικά ένα μικρό κράτος τα τσιφλίκια του. Πολλές δεκάδες χιλιάδες στρέμματα, με κάπου είκοσι χωριά δικά του. Διατηρεί έναν μικρό ατομικό στρατό από οπλισμένους επιστάτες, έχει, λένε, συναλλαγές με όλους τους ληστάς που μπαίνουν και βγαίνουν από τα σύνορα και. . .
– Και ;
– Λένε κι άλλα πολύ πιο τρομερά. Όμως δεν τα πιστεύω.
Άφησα την Αθήνα σε είκοσι μέρες. Στον Πειραιά μπήκα στο βαπόρι με ήλιο, αλλά στον Βόλο συνάντησα έναν άθλιο καιρό. Οι Θεσσαλικοί Σιδηρόδρομοι, για τους οποίους τόσο καμάρωνε η Κυβέρνηση, μου φάνηκαν απαίσιοι. [...] Πίστευα ώς τότε πως είχα ζήσει μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, επειδή έτυχε να έχω μερικές ερωτικές ιστορίες, να μονομαχήσω δυό φορές και να πηδήσω από ένα παράθυρο σε μια παράνομη ερωτική μου συνάντηση. Τώρα το έβλεπα πως η προηγούμενη ζωή μου ήταν ένα ρόδινο παραμυθάκι μπροστά σ’αυτά που συναντούσα στις τριάντα ώρες που είχα στο κτήμα του Πήτερ Χατζησταυρή. Αλλά που βρισκόταν ο Πήτερ Χατζησταυρής; Τον είχαν άραγε σκοτώσει; Γιατί με κρατούσε στο κτήμα η ωραία γυναίκα του; Ποιός ήταν ο ρόλος που έπαιζε ο Ισμαήλ;
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΟΣ, ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΤΟΥ 1890
«Το μυστικό του Άσπρου Βράχου θεωρείται το πιο μυθιστορηματικό από τα βιβλία του Γιάννη Μαρή και έτσι είναι. Μια από τις θεματικές καινοτομίες του ήταν ότι τοποθέτησε τα ιστορικά αστυνομικά του στη Θεσσαλία των πρώτων χρόνων της ενσωμάτωσής της στο ελληνικό κράτος. Την περίοδο αυτή ακόμα και η σοβαρή εγχώρια ιστοριογραφία της εποχής την είχε παραμελήσει.»
Α. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ
Χρόνος: τέλη του 19ου αιώνα . Τόπος: Θεσσαλικός κάμπος, σε ένα απέραντο τσιφλίκι που λέγεται «Άσπρος Βράχος». Μια νύχτα φτάνει εκεί από την Αθήνα ο Αλέξης Ερμόλαος για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον διαβόητο ιδιοκτήτη Πήτερ Χατζησταυρή. Το κλίμα που επικρατεί είναι μυστηριώδες κι ανησυχητικό... Ένα εκτενές αστυνομικό μυθιστόρημα «εποχής» στην Ελλάδα του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη, τότε που διευρύνθηκαν τα σύνορα της Ελλάδας. Από τα πλέον δημοφιλή έργα του Γιάννη Μαρή.
«Μ’ ένα απελπισμένο πάθος η Τζούλια Χατζησταυρή κόλλησε τα χείλη της στα δικά μου. Δοκίμασα να τη σπρώξω, αλλά εκείνη με έσφιξε δυνατότερα. Ύστερα όλα μπερδεύτηκαν. Το άρωμά της με τύλιξε, το κορμί της έπεφτε βαρύ πάνω στο δικό μου, τα χείλη της μου έκοβαν την αναπνοή. Ο πυρετός της πέρασε στις φλέβες μου. Αγαπούσα απελπισμένα τη Λευκή Μπότσαρη, κι όμως αφέθηκα στον ορμητικό χείμαρρο της ηδονής που με παρέσυρε... Μήπως επρόκειτο για ένα ακόμη από τα σατανικά παιχνίδια της «απελπισμένης» Τζούλιας Χατζησταυρή; Μήπως με είχαν αφήσει εδώ, ώριμη λεία για τ’ αποσπάσματα ; Μήπως έξυπνα και σοφά πρόσθεσαν ακόμη μια «απόδειξη ενοχής» στις τόσες άλλες που με βάραιναν ; Αυτό ήταν. Οι φόβοι μου με έκαναν να το βλέπω τώρα σαν σίγουρο. Ο τελευταίος κρίκος των ενδείξεων έμπαινε στην αλυσίδα. Έκλεψα, σκότωσα, δοκίμασα να φύγω κρυφά, με έπιασαν, και τώρα το έσκαζα πάλι από τη φυλακή μου. Έκανα ό,τι ακριβώς θα έκανε ο πιο σίγουρος ένοχος. « Αυτό είναι»! είπα μέσα μου.»
480 pages, Paperback
First published June 1, 1959
8 people are currently reading
69 people want to read
About the author
Yannis Maris
85 books77 followersYannis Maris (Greek: Γιάννης Μαρής) also known as Yannis Maris-Tsirimokos, Giannis Haniotis, was a novelist and screenwriter.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
November 7, 2024
Γράφτηκε το 1959 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ακρόπολις", σε συνέχειες.
Ο αγαπημένος δάσκαλος του Ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος, μάς δίνει εδώ μια υπέροχη αστυνομική περιπέτεια εποχής με ιδιαίτερα έντονη ατμόσφαιρα, συγκινησιακή φόρτιση, πολλές ανατροπές και εκπλήξεις.
Η εποχή των τσιφλικάδων του Θεσσαλικού κάμπου, οι ίντριγκες, τα πάθη και η πλοκή δίνουν, με την πένα του Μαρή, μια συνεχή ανελέητη δράση και αγωνία για την άγνωστη εξέλιξη και την αλήθεια που παραμένει στο σκοτάδι.
Σκιαγράφηση μιας ολάκερης εποχής με τον καλύτερο τρόπο, χαρακτήρες δυνατοί, συναισθήματα πολύ δυνατά.
Ο Γιάννης Μαρής στα καλύτερά του, ένα φινάλε καθηλωτικό γεμάτο συγκίνηση και συναίσθημα.
To έχω διαβάσει επανειλημμένες φορές και κάθε φορά είναι διαφορετική. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Ο αγαπημένος δάσκαλος του Ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος, μάς δίνει εδώ μια υπέροχη αστυνομική περιπέτεια εποχής με ιδιαίτερα έντονη ατμόσφαιρα, συγκινησιακή φόρτιση, πολλές ανατροπές και εκπλήξεις.
Η εποχή των τσιφλικάδων του Θεσσαλικού κάμπου, οι ίντριγκες, τα πάθη και η πλοκή δίνουν, με την πένα του Μαρή, μια συνεχή ανελέητη δράση και αγωνία για την άγνωστη εξέλιξη και την αλήθεια που παραμένει στο σκοτάδι.
Σκιαγράφηση μιας ολάκερης εποχής με τον καλύτερο τρόπο, χαρακτήρες δυνατοί, συναισθήματα πολύ δυνατά.
Ο Γιάννης Μαρής στα καλύτερά του, ένα φινάλε καθηλωτικό γεμάτο συγκίνηση και συναίσθημα.
To έχω διαβάσει επανειλημμένες φορές και κάθε φορά είναι διαφορετική. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
February 23, 2024
Tip: Μαζί με 'Το τρένο των 9.45' είναι τα απόλυτα page turners του Μαρή χωρίς τον Αστυνόμο Μπέκα - η αποτύπωση της ατμόσφαιρας των τελών του 19ου αιώνα έχει κάτι το εντελώς μυστηριακό.
March 31, 2024
Μαρής.
Χωρίς τον Μπέκα.
Ρεσιτάλ.
Αριστοτεχνικό τελείωμα.
Ο Μαρής ήταν πάντα για μένα επαμφοτερίζων. Αμφίσημος. Όταν υπάρχει ο συνήθης ήρωάς του ο αστυνόμος Μπέκας, το μυθιστόρημα νερουλιάζει. Σαν να αραίωσε το μίγμα περισσότερο από όσο θάπρεπε. Χάνεται η νοστιμιά και όποιο ενδιαφέρον γέννησε η πλοκή ώσπου να εμφανιστεί ο τρισμέγιστος και άτρωτος.
Όταν απουσιάζει, όπως σε τούτο, την εξαφάνιση του Τ.Αυλακιώτη, το κόκκινο βαζο κλπ, η ιστορία απογειώνεται και μένει στο ταβάνι σε όλη τη διάρκειά της ενώ περιλαμβάνει και εξαιρετικά φινάλε.
Αναγνώστης από δεκαετίες, θεωρώ εαυτόν έμπειρο πια στο να ξετρυπώσει μια ιστορία πολλά υποσχόμενη.
Μια τέτοια υπάρχει και στο "το μυστικό του άσπρου βράχου". Όπου εάν ήταν και τριτοπρόσωπη η γραφή, θα σας μιλούσα για ένα αριστούργημα.
Σε περασμένες μου κριτικές είχα κάνει αντιπαράθεση α' και γ' προσώπου γραφής. Δεν θα πλατιάσω να τα επαναλάβω, προσωπικά κρατώ την προβλεψιμότητα η οποία με ενδιαφέρει περισσότερο. Διαβάζω χρόνια όπως προανέφερα και, με εξαίρεση τον δαιμόνιο James Chase, δεν έχω δει κανέναν συγγραφέα που να "σκοτώνει" τον πρώτου προσώπου αναφερόμενο πρωταγωνιστή του. Συνεπώς έχουμε μία προβλεψιμότητα η οποία με αποστρέφει.
Κι αυτό είναι το μόνο στοιχείο που στερεί τα 5 αστέρια από αυτό εδώ το βιβλίο.
Επιστροφή στον Γιάννη Μαρή και στο μυστικό του άσπρου βράχου. Που μας μεταφέρει στα τέλη του 19ου αιώνα σε μια Ελλάδα που άρχισε να διευρύνει τα σύνορά της και να παίρνει τις μεγάλες εκτάσεις των μπέηδων, τα λεγόμενα τσιφλίκια. Αυτοί οι πύργοι τύπου Μάνης όπως βλέπουμε και στη σειρά "μάγισσα", κονάκια λέγονταν τότε στη Θεσσαλία, είναι αυτόνομα κράτη εντός του κράτους. Απροσπέλαστα από ληστές, χωροφυλακή και ότι αλλο παρείσακτο. Ο αφέντης τσιφλικάς έχει απόλυτη εξουσία σε πρόσωπα και πράγματα. Αυτό είναι το κάδρο της ιστορίας εδώ. Κι από ενα κάδρο, από ένα στατικό πλάνο, ο Μαρής έχει την ικανότητα να παράγει πολλά ερωτήματα που, όσο κυλάει η πλοκή, προστίθενται κι άλλα και γίνονται μυστήρια.
Η πλοκή δεν είναι στατική και δεν περιορίζεται σε μια έπαυλη. Υπάρχουν και κινηματογραφικές σκηνές που χρειάζονται εξωτερικά γυρίσματα. Αυτό το αναφέρω για να δείξω την αντίθεση με άλλα έργα του ιδιου πχ τον θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα οπου το μεγαλύτερο μέρος είναι να κάθονται σε εναν καναπέ και να μιλάνε μιλάνε μιλάνε...μετά και από την εμφάνιση του Μπέκα η στερεοτυπία της γνωστής διαδικασίας φέρνει χασμουρητά. Μιλώ πάντα σύμφωνα με την δική μου οπτική. Οπου τα ίδια μου συμβαίνουν σε κάθε επαφή μου με μια χρυσόκοτα*.
Ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε με μια δυναμική και με χαρακτήρες που ο αναγνώστης νοιάζεται για την τύχη τους. Αυτό σημαίνει ότι είναι page turner και μπορεί να πάει μονορούφι. Είναι πολύ σημαντικό το νοιάξιμο επειδή φέρνει το δέσιμο για να συνεχίσω. Για παράδειγμα να πω ότι, όταν το ξεκίνησα, σταμάτησα το "η τζαζ του δολοφόνου" ακριβώς γι αυτό. Διότι αντί να δώσει αγωνία και μυστήριο, αντί να δείχνει τις κινήσεις αυτών που δημιουργούν τις εξελίξεις, μονοπωλούσαν το πλάνο 2 αστυνομικοί και το περιβάλλον τους κι ένα αυθαίρετο φλας μπακ στο παρελθόν με άσκοπη φλυαρία.
Ξεφεύγω όμως.
Ανακεφαλαιώνοντας, το παρόν βιβλίο πετυχαίνει το σκοπό του, να ξυπνήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να το κρατήσει αμείωτο έως το τέλος. Ένα τέλος που θα τον εντυπωσιάσει.
* Χρυσόκοτες ονομάζω τους κεντρικούς πρωταγωνιστές που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς στα βιβλία τους φιλοδοξώντας να μακροημερεύσουν με τη μορφή χ-λογιών. Είναι η "μόδα" της εποχής στα βιβλία σήμερα. Δεν έχει σημασία αν έχουμε να κάνουμε με αστυνομική λογοτεχνία με κοινωνικά δράματα με επιστημονική φαντασία ή οτιδήποτε άλλο αφορά τη μυθοπλασία. Ο συγγραφέας θα προσπαθήσει να μείνει στην επικαιρότητα οσο περισσότερο μπορέσει. Με τη βοήθεια του μάρκετιγκ που πλέκει κατευθυνόμενα και πλασματικά εγκώμια όπου μυρίζεται χρήμα, η αγορά έχει γεμίσει μπεστ σέλλερ της κακιάς ώρας. Πάτρικ Χέντστρομ, χάρρυ χόλε, Ηρακλής πουαρώ, Μπέκας, Ρόμπερτ χάντερ, ρόϋ γκρέης και η λίστα ουκ έστιν αριθμό. Η πλάκα είναι ότι όλες οι ιστορίες σχεδόν μοιάζουν μεταξύ τους λίγο έως πολύ. Δεν μπορώ να βγάλω από πάνω μου αυτή την αίσθηση πως ξαναδιαβάζω το επιχείρημα εκατοντάδων ιστοριών όπου ο δολοφόνος ήταν ή ο ένας ή ο άλλος αλλά ο μηχανισμός της υπόθεσης ήταν, ουσιαστικά, πάντα ο ίδιος.
Οι διαδικασίες για την ανακάλυψη του ενόχου έχουν αρχίσει πλέον να μου φαίνονται σαν εικόνες από παζλ αόριστα διαφοροποιημένες, φτιαγμένες πάντα με τα ίδια κομμάτια αν και με διαφορετική σειρά.
Ωστόσο η μάζα δείχνει να τα αποδέχεται, τα περισσότερα από αυτά το πλήθος τα έχει αγκαλιάσει. Μόνο μία εξήγηση μπορώ να δώσω εδώ, ότι οι περισσότεροι δεν έχουν κορεστεί από την επανάληψη επειδή δεν έχουν πάρει μεγάλες δόσεις για να την νιώσουν. Κι εγώ όταν ήμουν 20-25 ετών ενθουσιαζόμουν με τα happy end, με την εύρεση των κακών αλλά...κάποια στιγμή καταντάει βαρετό. Είναι το σημείο εκείνο που λέμε "άντε χάσου εσύ κι ο γρύλος σου".
Χωρίς τον Μπέκα.
Ρεσιτάλ.
Αριστοτεχνικό τελείωμα.
Ο Μαρής ήταν πάντα για μένα επαμφοτερίζων. Αμφίσημος. Όταν υπάρχει ο συνήθης ήρωάς του ο αστυνόμος Μπέκας, το μυθιστόρημα νερουλιάζει. Σαν να αραίωσε το μίγμα περισσότερο από όσο θάπρεπε. Χάνεται η νοστιμιά και όποιο ενδιαφέρον γέννησε η πλοκή ώσπου να εμφανιστεί ο τρισμέγιστος και άτρωτος.
Όταν απουσιάζει, όπως σε τούτο, την εξαφάνιση του Τ.Αυλακιώτη, το κόκκινο βαζο κλπ, η ιστορία απογειώνεται και μένει στο ταβάνι σε όλη τη διάρκειά της ενώ περιλαμβάνει και εξαιρετικά φινάλε.
Αναγνώστης από δεκαετίες, θεωρώ εαυτόν έμπειρο πια στο να ξετρυπώσει μια ιστορία πολλά υποσχόμενη.
Μια τέτοια υπάρχει και στο "το μυστικό του άσπρου βράχου". Όπου εάν ήταν και τριτοπρόσωπη η γραφή, θα σας μιλούσα για ένα αριστούργημα.
Σε περασμένες μου κριτικές είχα κάνει αντιπαράθεση α' και γ' προσώπου γραφής. Δεν θα πλατιάσω να τα επαναλάβω, προσωπικά κρατώ την προβλεψιμότητα η οποία με ενδιαφέρει περισσότερο. Διαβάζω χρόνια όπως προανέφερα και, με εξαίρεση τον δαιμόνιο James Chase, δεν έχω δει κανέναν συγγραφέα που να "σκοτώνει" τον πρώτου προσώπου αναφερόμενο πρωταγωνιστή του. Συνεπώς έχουμε μία προβλεψιμότητα η οποία με αποστρέφει.
Κι αυτό είναι το μόνο στοιχείο που στερεί τα 5 αστέρια από αυτό εδώ το βιβλίο.
Επιστροφή στον Γιάννη Μαρή και στο μυστικό του άσπρου βράχου. Που μας μεταφέρει στα τέλη του 19ου αιώνα σε μια Ελλάδα που άρχισε να διευρύνει τα σύνορά της και να παίρνει τις μεγάλες εκτάσεις των μπέηδων, τα λεγόμενα τσιφλίκια. Αυτοί οι πύργοι τύπου Μάνης όπως βλέπουμε και στη σειρά "μάγισσα", κονάκια λέγονταν τότε στη Θεσσαλία, είναι αυτόνομα κράτη εντός του κράτους. Απροσπέλαστα από ληστές, χωροφυλακή και ότι αλλο παρείσακτο. Ο αφέντης τσιφλικάς έχει απόλυτη εξουσία σε πρόσωπα και πράγματα. Αυτό είναι το κάδρο της ιστορίας εδώ. Κι από ενα κάδρο, από ένα στατικό πλάνο, ο Μαρής έχει την ικανότητα να παράγει πολλά ερωτήματα που, όσο κυλάει η πλοκή, προστίθενται κι άλλα και γίνονται μυστήρια.
Η πλοκή δεν είναι στατική και δεν περιορίζεται σε μια έπαυλη. Υπάρχουν και κινηματογραφικές σκηνές που χρειάζονται εξωτερικά γυρίσματα. Αυτό το αναφέρω για να δείξω την αντίθεση με άλλα έργα του ιδιου πχ τον θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα οπου το μεγαλύτερο μέρος είναι να κάθονται σε εναν καναπέ και να μιλάνε μιλάνε μιλάνε...μετά και από την εμφάνιση του Μπέκα η στερεοτυπία της γνωστής διαδικασίας φέρνει χασμουρητά. Μιλώ πάντα σύμφωνα με την δική μου οπτική. Οπου τα ίδια μου συμβαίνουν σε κάθε επαφή μου με μια χρυσόκοτα*.
Ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε με μια δυναμική και με χαρακτήρες που ο αναγνώστης νοιάζεται για την τύχη τους. Αυτό σημαίνει ότι είναι page turner και μπορεί να πάει μονορούφι. Είναι πολύ σημαντικό το νοιάξιμο επειδή φέρνει το δέσιμο για να συνεχίσω. Για παράδειγμα να πω ότι, όταν το ξεκίνησα, σταμάτησα το "η τζαζ του δολοφόνου" ακριβώς γι αυτό. Διότι αντί να δώσει αγωνία και μυστήριο, αντί να δείχνει τις κινήσεις αυτών που δημιουργούν τις εξελίξεις, μονοπωλούσαν το πλάνο 2 αστυνομικοί και το περιβάλλον τους κι ένα αυθαίρετο φλας μπακ στο παρελθόν με άσκοπη φλυαρία.
Ξεφεύγω όμως.
Ανακεφαλαιώνοντας, το παρόν βιβλίο πετυχαίνει το σκοπό του, να ξυπνήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να το κρατήσει αμείωτο έως το τέλος. Ένα τέλος που θα τον εντυπωσιάσει.
* Χρυσόκοτες ονομάζω τους κεντρικούς πρωταγωνιστές που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς στα βιβλία τους φιλοδοξώντας να μακροημερεύσουν με τη μορφή χ-λογιών. Είναι η "μόδα" της εποχής στα βιβλία σήμερα. Δεν έχει σημασία αν έχουμε να κάνουμε με αστυνομική λογοτεχνία με κοινωνικά δράματα με επιστημονική φαντασία ή οτιδήποτε άλλο αφορά τη μυθοπλασία. Ο συγγραφέας θα προσπαθήσει να μείνει στην επικαιρότητα οσο περισσότερο μπορέσει. Με τη βοήθεια του μάρκετιγκ που πλέκει κατευθυνόμενα και πλασματικά εγκώμια όπου μυρίζεται χρήμα, η αγορά έχει γεμίσει μπεστ σέλλερ της κακιάς ώρας. Πάτρικ Χέντστρομ, χάρρυ χόλε, Ηρακλής πουαρώ, Μπέκας, Ρόμπερτ χάντερ, ρόϋ γκρέης και η λίστα ουκ έστιν αριθμό. Η πλάκα είναι ότι όλες οι ιστορίες σχεδόν μοιάζουν μεταξύ τους λίγο έως πολύ. Δεν μπορώ να βγάλω από πάνω μου αυτή την αίσθηση πως ξαναδιαβάζω το επιχείρημα εκατοντάδων ιστοριών όπου ο δολοφόνος ήταν ή ο ένας ή ο άλλος αλλά ο μηχανισμός της υπόθεσης ήταν, ουσιαστικά, πάντα ο ίδιος.
Οι διαδικασίες για την ανακάλυψη του ενόχου έχουν αρχίσει πλέον να μου φαίνονται σαν εικόνες από παζλ αόριστα διαφοροποιημένες, φτιαγμένες πάντα με τα ίδια κομμάτια αν και με διαφορετική σειρά.
Ωστόσο η μάζα δείχνει να τα αποδέχεται, τα περισσότερα από αυτά το πλήθος τα έχει αγκαλιάσει. Μόνο μία εξήγηση μπορώ να δώσω εδώ, ότι οι περισσότεροι δεν έχουν κορεστεί από την επανάληψη επειδή δεν έχουν πάρει μεγάλες δόσεις για να την νιώσουν. Κι εγώ όταν ήμουν 20-25 ετών ενθουσιαζόμουν με τα happy end, με την εύρεση των κακών αλλά...κάποια στιγμή καταντάει βαρετό. Είναι το σημείο εκείνο που λέμε "άντε χάσου εσύ κι ο γρύλος σου".
December 15, 2022
Βαθμολογία: 9/10
Το συγκεκριμένο βιβλίο το έψαχνα για πολύ καιρό με μια κάποια μανία, χωρίς αποτέλεσμα. Ούτε καν την έκδοση που είχε κυκλοφορήσει με την εφημερίδα Το Βήμα δεν μπορούσα να βρω, πόσο μάλλον αυτή των εκδόσεων Ατλαντίς. Τελικά οι εκδόσεις Άγρα έκαναν το αυτονόητο και πλέον το εξαιρετικό αυτό βιβλίο κυκλοφορεί κανονικά στα βιβλιοπωλεία, σε πολύ ωραία και προσεγμένη έκδοση. Ναι, το βρήκα εξαιρετικό! Με διαφορά το καλύτερο του Γιάννη Μαρή που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής (αυτό είναι το όγδοο) και αμφιβάλλω πολύ αν υπάρξει άλλο που θα μου αρέσει περισσότερο. Φαίνεται, κάτι ήξερα που το ήθελα τόσο πολύ. Πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο, ενδιαφέρον, συναρπαστικό και ατμοσφαιρικό ιστορικό μυθιστόρημα με στοιχεία μυστηρίου (ή ιστορία μυστηρίου με στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος), γεμάτο περιπέτειες και ίντριγκες, με φόντο τον Θεσσαλικό κάμπο και με ιστορικό πλαίσιο τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Ανδρέας Αποστολίδης γράφει ότι θεωρείται και είναι από τα πιο μυθιστορηματικά βιβλία του Μαρή, και συμφωνώ απόλυτα. Εδώ ο Μαρής είναι πιο περιγραφικός, λιγότερο βιαστικός, εξιστορεί μια συναρπαστική ιστορία με όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες και με γλαφυρές περιγραφές τοπίων, γεγονότων και ανθρώπων, και με τον τρόπο που (δια)χειρίζεται την πλοκή και τους χαρακτήρες του, με το στιλ γραφής και το βάθος που διαθέτει η ιστορία του, δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από ποιοτικούς ξένους συγγραφείς με ανάλογη θεματολογία. Από την αρχή μέχρι το τέλος ο συγγραφέας κατάφερε να με καθηλώσει και να με κάνει ένα με τον πολύ καλά σκιαγραφημένο και συμπαθή αφηγητή/πρωταγωνιστή της ιστορίας, που έμπλεξε σε μια απίστευτη περιπέτεια. Μέχρι τις τελευταίες σελίδες και εμείς οι αναγνώστες είμαστε λίγο στο σκοτάδι -όπως και ο πρωταγωνιστής-, κάτι που νομίζω ότι δίνει έναν έξτρα βαθμό στην όλη αναγνωστική εμπειρία, γιατί, όπως και ο πρωταγωνιστής, θες και εσύ σαν αναγνώστης να μάθεις τι στο διάτανο γίνεται! Ναι, πράγματι, πολύ ωραίο βιβλίο, όχι βέβαια δίχως ψεγάδια (υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις, μάλλον κάτι λογικό όμως γιατί αρχικά κυκλοφόρησε σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολις), αλλά αναμφισβήτητα συναρπαστικό, καθηλωτικό και ατμοσφαιρικό!
Το συγκεκριμένο βιβλίο το έψαχνα για πολύ καιρό με μια κάποια μανία, χωρίς αποτέλεσμα. Ούτε καν την έκδοση που είχε κυκλοφορήσει με την εφημερίδα Το Βήμα δεν μπορούσα να βρω, πόσο μάλλον αυτή των εκδόσεων Ατλαντίς. Τελικά οι εκδόσεις Άγρα έκαναν το αυτονόητο και πλέον το εξαιρετικό αυτό βιβλίο κυκλοφορεί κανονικά στα βιβλιοπωλεία, σε πολύ ωραία και προσεγμένη έκδοση. Ναι, το βρήκα εξαιρετικό! Με διαφορά το καλύτερο του Γιάννη Μαρή που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής (αυτό είναι το όγδοο) και αμφιβάλλω πολύ αν υπάρξει άλλο που θα μου αρέσει περισσότερο. Φαίνεται, κάτι ήξερα που το ήθελα τόσο πολύ. Πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο, ενδιαφέρον, συναρπαστικό και ατμοσφαιρικό ιστορικό μυθιστόρημα με στοιχεία μυστηρίου (ή ιστορία μυστηρίου με στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος), γεμάτο περιπέτειες και ίντριγκες, με φόντο τον Θεσσαλικό κάμπο και με ιστορικό πλαίσιο τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Ανδρέας Αποστολίδης γράφει ότι θεωρείται και είναι από τα πιο μυθιστορηματικά βιβλία του Μαρή, και συμφωνώ απόλυτα. Εδώ ο Μαρής είναι πιο περιγραφικός, λιγότερο βιαστικός, εξιστορεί μια συναρπαστική ιστορία με όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες και με γλαφυρές περιγραφές τοπίων, γεγονότων και ανθρώπων, και με τον τρόπο που (δια)χειρίζεται την πλοκή και τους χαρακτήρες του, με το στιλ γραφής και το βάθος που διαθέτει η ιστορία του, δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από ποιοτικούς ξένους συγγραφείς με ανάλογη θεματολογία. Από την αρχή μέχρι το τέλος ο συγγραφέας κατάφερε να με καθηλώσει και να με κάνει ένα με τον πολύ καλά σκιαγραφημένο και συμπαθή αφηγητή/πρωταγωνιστή της ιστορίας, που έμπλεξε σε μια απίστευτη περιπέτεια. Μέχρι τις τελευταίες σελίδες και εμείς οι αναγνώστες είμαστε λίγο στο σκοτάδι -όπως και ο πρωταγωνιστής-, κάτι που νομίζω ότι δίνει έναν έξτρα βαθμό στην όλη αναγνωστική εμπειρία, γιατί, όπως και ο πρωταγωνιστής, θες και εσύ σαν αναγνώστης να μάθεις τι στο διάτανο γίνεται! Ναι, πράγματι, πολύ ωραίο βιβλίο, όχι βέβαια δίχως ψεγάδια (υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις, μάλλον κάτι λογικό όμως γιατί αρχικά κυκλοφόρησε σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολις), αλλά αναμφισβήτητα συναρπαστικό, καθηλωτικό και ατμοσφαιρικό!
December 17, 2025
Εξαιρετικό! Γλώσσα που τρέχει, πλοκή που σε πάει με αγωνία μέχρι την τελευταία σελίδα, δυνατοί χαρακτήρες, μέσα στο ιδιαίτερο περιβάλλον του θεσσαλικού κάμπου τα χρόνια μετά την απελευθέρωση. Σαν να έβλεπα ταινία.
February 22, 2022
Τσιφλικάδες, λήσταρχοι, αξιωματικοί του ιππικού , ωραίες γυναίκες και το απαραιτητο μυστήριο. Διαβάζεται πολύ εύκολα όπως όλα του Μαρή.
May 8, 2022
Πολυ καλο ! Με κρατησε ως το τελος ! 4.5
October 23, 2024
Κινηματογραφικό και απολύτως συναρπαστικό!
Displaying 1 - 8 of 8 reviews