Το καλοκαίρι του ’58, σ’ ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, μια γυναίκα σκοτώνει τα δυο της παιδιά. Το «γάλα, αίμα» μεταφέρει την ιστορία της Μήδειας σε μια εποχή όπου η γυναίκα μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως η ζωή δεν επιφυλάσσει την ίδια τύχη στα δύο φύλα. Η Ξένη, περιορισμένη για χρόνια στους ρόλους της κόρης, της συζύγου και της μητέρας, ζει υπό το άγρυπνο μάτι της στενής κοινωνίας όπου την έφεραν να ζήσει. Όταν ο άντρας της παντρεύεται μιαν άλλη γυναίκα και η ίδια εκδιώκεται απ’ το χωριό, θα κάνει μια τελευταία πράξη φροντίδας για τα παιδιά της.
Η Αλεξάνδρα Κ* γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1985. Σπούδασε θέατρο στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου και στη σχολή της Stella Adler στη Νέα Υόρκη. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα σεναρίου (Gotham Writers, NY) και θεατρικής γραφής (Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, Αθήνα), ενώ παράλληλα άρχισε να αρθρογραφεί για εφημερίδες και περιοδικά. Εργάστηκε για λίγο ως ηθοποιός. Σήμερα ασχολείται πια συστηματικά με τη συγγραφή (θεατρικά έργα, παιδικά βιβλία, σενάρια, άρθρα και κείμενα διαφημίσεων), είναι συντάκτρια του "Cosmopolitan" και αγαπάει να πειραματίζεται με διαφορετικά είδη βιβλίων.. "Η πιο παράξενη ιστορία του κόσμου είναι το πρώτο της βιβλίο".
[Ξεμάθετε να είστε ήσυχες - μάθετε να ζητάτε να μη σας νοιάζει άμα σας πούνε άγριες κακές γυναίκες άβολες κανείς δεν αγαπάει στ’ αλήθεια μιαν αόρατη γυναίκα μα πρώτα ίδια αυτή δεν αγαπάει τον εαυτό της]
Υπέροχο, συγκλονιστικό. Στην ελληνική επαρχία του '58 μία γυναίκα,προσπαθεί να κάνει τη διαφορά. Υψώνει το ανάστημα της στην πατριαρχική κοινωνία,σε μία κοινωνία που της έχει πάρει τα πάντα,την έχει πετάξει στο χώμα και την πατάει. Όλοι της λένε ότι σαν γυναίκα εκεί είναι η θέση της. Αλλά εκείνη αντιδρά,ξέρει πως είναι για παραπάνω πράγματά. Δεν θα πω άλλα,πέραν του ότι πρέπει να το διαβάσετε!
Πρώτη επαφή με το έργο της Αλεξάνδρας Κ. Ήταν ένα συγκλονιστικό θεατρικό που λόγω του φύλου και της παρόμοιας ηλικίας με την συγγραφέα μπόρεσα να συνδεθώ. Σκληρή μεταφορά της Μηδείας στη σύγχρονη Ελλάδα. Πολύ δυνατό έργο. Μου άρεσε πολύ η ποιητική χροιά στους διαλόγους με τη φωνή της πρωταγωνίστριας.
When it comes to retellings of classic texts, seeing which angle the writer will go for is very interesting. Possible angles include focusing on a side character /seeing how the same subject translates from a play to a different medium / fleshing out an understated theme / imagining how a similar conflict would take place in the present day and how it could be updated while maintaining its core truth / using a well-known and archetypal character to explore an original subject while taking advantage of the reader’s preconceived notions and (sub)conscious connections to the source material.
(Light spoilers ahead – although you cannot really spoil greek tragedies and this particular retelling follows the original quite closely).
I think making Medea a mother of two girls instead of two boys was a brilliant choice. The fact that their murder is motivated by compassion and pity for their future lives of docility and submissiveness makes for a more human and understandable Medea - one that relinquishes her god-like / vigilante status. The psychological portrait, however, does not override the political tone of Euripides’ tragedy. The feminist tones are fleshed out and Alexandra K. manages to provide an updated version of the conflict of the original.
On the negative side, there were many instances where the original text was evoked in a very literal way (for example, we learn that Medea was complicit in the killing of her brother, although in a much more indirect manner than in the play of Euripides). Since the original Medea is a larger-than-life character, the point-by-point reminder of the plot was not always fitting and it removed you from the small town sensibilities of this version. I think this adaptation could have benefitted from a more extreme departure from the ancient play.
* ********* *
Όλα πάλιωσαν, ξέφτισαν απ’την πολλή τη χρήση στα δυο σκίστηκα για να γεννήσω τα παιδιά στα δυo για να γεννήσω τον άντρα που έγινες μέσα μου μπήκες και μου ρίζωσες και βλάστησες ήσουνα πιο παιδί μου απ’τα παιδιά μας μες στο κορμί μου ζήσατε όλοι σας, πώς να μη μου γεράσει;
Ξεμάθετε να είστε ήσυχες – μάθετε να ζητάτε να μη σας νοιάζει άμα σας πούνε άγριες κακές γυναίκες άβολες κανείς δεν αγαπά στ’αλήθεια μιαν αόρατη γυναίκα μα πρώτη η ίδια αυτή δεν αγαπά τον εαυτό της πώς να την αγαπήσουν οι άλλοι πρώτα;
Μία άλλη Μήδεια, μία άλλη Φραγκογιαννού. Αλήθειες, τρομακτικές που σε έναν βαθμό παραμένουν επίκαιρες. Δεν είχα την ευκαιρία να το παρακολουθήσω επί σκηνής, ωστόσο και μόνο η ανάγνωση του ήταν ανατριχιαστική.
Μια διαφορετική ανάγνωση της Μήδειας που την ένιωσα στο πετσί μου. Ο εγκλωβισμός, ο πόνος, το τραύμα και άλλα πολύ ανθρώπινα έχουν κεντρική θέση. Ανυπομονώ να το δω και στο θέατρο.