«تا جایی که میتوانید دربارهی نقش موردنظرتان کندوکاو کنید. به دستورهای صحنهی نمایشنامهنویس دقت کنید. بدین ترتیب، به سرنخهای ارزندهای دست خواهید یافت. ببینیند دیگران دربارهی آن نقش چه نظری دارند؟ چه اتفاقهایی برایش افتاده است؟ تحت تأثیر چه چیزهایی است؟ خواستهاش چیست؟ اهلِ کجاست؟ حالا کجاست؟ در کلیسا؟ پارک؟ سالنِ طراحی؟ قطب شمال؟ سونا؟ با چه کسی حرف میزند؟ چه رابطهای با هم دارند؟ اکنون چرا این حرف را میزند؟ سبکِ کار چیست؟ مربوط به چه دورهای است؟ چه کاره است؟ چه لباسی پوشیده است؟ کفش پاشنهسوزنی؟ فرض کنید نمایشنامه مربوط به ۱۹۰۲ باشد. آیا خانمها در آن زمان پاهایشان را روی هم میانداختند؟ این طور بازی کردن خیلی سخت است! بکوشید تا موقعیت را بازی کنید. مفهوم را بازی کنید.»
این کتاب گزیدهایست از تکگوییهایی که از نمایشنامههای معروفِ نیمهٔ دوم سدهٔ نوزدهم(فرانک ودکینت، اسکار وایلد، گرهارت هاوپتمان، آلفرد ژاری) تا دههٔ ۱۹۷۰(داریو فو، آلن آیکبورن، پَم جِمس، مارگریت دوراس) برگرفته شده، و ایستگاهیست کوتاه برای دیدار با بسیاری از نمایشنامهنویسانی که به کمک هم در درازنای این راه، پرچم تئاتر مدرن را برافراشتهاند.
کلاسیکش را خوانده بودم چندسال قبل، کنجکاو مدرنش بودم. جدای از کاربرد اصلیاش که البته به درد من نمیخوره، کنارهم قرار گرفتن تکگوییهای آیکونیک مدرن زنان اینطوری برای من جذابه، چرا که نه.
A nice collection of modern monologues for women up until the 1970s. I found a few that could work for me and I would recommend this to other actor friends.
کتاب میتونه منبع خوبی برای بازیگرهایی باشه که میخوان نقشهای مختلف و متفاوت رو اتود بزنن و از جهت معرفی نمایشنامه هم خوبه ولی برای مطالعهی صرف، نه زیاد.