What do you think?
Rate this book
Perintö
Kun Anni huomaa olevansa raskaana, hän palaa vastahakoisesti Tornionjokilaaksoon, maatilalle, jossa varttui. Siellä ei puhuta ruotsia eikä suomea vaan jotain kolmatta kieltä, jotain omaa – meänkieltä.
Perheeseen kuuluu isä ja äiti ja kaksitoista lasta (tai neljätoista, riippuen laskentatavasta). Kukaan ei ole erityisen innoissaan Annin paluusta, innostuminen ei vain kuulu perheen tyyliin. Pentti-isä on hallinnut perhettään jo vuosia despootin ottein, ja nyt Siiri-äiti vihdoin päättää, että kaikella on rajansa.
August-ehdokkaanakin ollut hulvaton Perintö on elämässä raivokkaasti roikkuva perhetarina, jossa jokainen perheenjäsen kirjoitetaan taiten oman elämänsä päähenkilöksi.
Nina Wähä (s. 1979) syntyi Tukholmassa. Hänen äitinsä on kotoisin Tornionjokilaaksosta, jossa Wähä vietti lapsuuden kesiään ja oppi meänkielen. Hänen kolmas kirjansa, Perintö, oli Ruotsissa huima myynti- ja arvostelumenestys. Wähä asuu Tukholmassa ja on työskennellyt myös näyttelijänä ja laulajana.
Perheeseen kuuluu isä ja äiti ja kaksitoista lasta (tai neljätoista, riippuen laskentatavasta). Kukaan ei ole erityisen innoissaan Annin paluusta, innostuminen ei vain kuulu perheen tyyliin. Pentti-isä on hallinnut perhettään jo vuosia despootin ottein, ja nyt Siiri-äiti vihdoin päättää, että kaikella on rajansa.
August-ehdokkaanakin ollut hulvaton Perintö on elämässä raivokkaasti roikkuva perhetarina, jossa jokainen perheenjäsen kirjoitetaan taiten oman elämänsä päähenkilöksi.
Nina Wähä (s. 1979) syntyi Tukholmassa. Hänen äitinsä on kotoisin Tornionjokilaaksosta, jossa Wähä vietti lapsuuden kesiään ja oppi meänkielen. Hänen kolmas kirjansa, Perintö, oli Ruotsissa huima myynti- ja arvostelumenestys. Wähä asuu Tukholmassa ja on työskennellyt myös näyttelijänä ja laulajana.
Audiobook
First published January 24, 2019
275 people are currently reading
4538 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 582 reviews
January 29, 2022
Czytanie tej książki mnie trochę bolało. Doświadczyłem podczas lektury pewnego rodzaju retraumatyzacji. Nie było przyjemnie. Uderzyła w czułe punkty. Jest wybitna pod względem konstrukcji i prowadzenia narracji — polifoniczna i ani na sekundę nie zgubiła się w swoich założeniach. Tajemnicza, co nie pozwala o niej nie myśleć, nawet kiedy odkłada się ją na bok. Kawał dobrej literatury i chyba jedna z lepszych pozycji w Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich.
December 14, 2020
Alltså, väldigt ojämn. Både i språk och handling. Önskar att det hade varit mer en renodlad familjekrönika än att den försöker bygga upp till någon slags mordhistoria. Konstiga stilgrepp (Alla engelska uttryck?Berättaren?) och indelningar ("the murder", "who dunnit"). Det var topp när man fick läsa om de olika syskonen och deras liv och uppväxt, men i slutändan känns allt lite? Jaha. Inget känns riktigt avslutat eller ihopknutet. Och jaja, förstår att "sånt är livet" och att det är en poäng, men känslan av antiklimax är för stor och genomgående genom hela boken. En 4-5 när den är som bäst, andra stunder 1.5-3.
January 15, 2022
Przed czytelnikiem rodzinny dramat w kilku aktach – miejscami wnikliwy i emocjonalny, miejscami prześmiewczy i zerkający z dystansu, zawsze jednak dający do myślenia.
„Testament” to opowieść o rodzinie. O nieszczęśliwej rodzinie. A jak zauważył już przed dziesięcioleciami Lew Tołstoj w „Annie Kareninie”: każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób. Rodzina Toimich jest właśnie rodziną nieszczęśliwą. Rodziną, która kryje w sobie bolesne wspomnienia, rozpaczliwe próby wołania o pomoc, niezaleczone traumy. Rodziną naznaczoną stratą i goryczą – wszyscy są razem, a jakby każdy był osobno. Jednoczą się na wspomnienie lepszych czasów, w złośliwostkach, we wspólnym śmiechu lub… strachu przed ojcem. Gdzieś w tle buzują niezagojone emocjonalne rany, niespełnione obietnice, cicha, cichutka przemoc.
Przez „Testament” – podobnie jak przez pozostałe tomy Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich – przepływa charakterystyczna dla Północy melancholia, rodzaj smutku i pogodzenia się z rzeczywistością jakby nieodłączne dla tamtych chłodnych, odległych rejonów. A jednak na bohaterów powieści Niny Wähy nie spoglądamy z dystansu. W zamian, zanurzamy się w ich świecie, stajemy się częścią ich klanu, szukamy ciepła przy ich rodzinnym ognisku. A oni dzielą się z nami swoimi tajemnicami, bolączkami, tym, co sprawiło, że pewnego dnia przebrała się dla nich miarka. I nie będą już mogli zawrócić.
Dobrze czyta się taką literaturę. Dobrze jest zanurzyć się w takiej opowieści. Dobrze jest rzucić wszystko i po prostu zatopić się w lekturze.
„Testament” to opowieść o rodzinie. O nieszczęśliwej rodzinie. A jak zauważył już przed dziesięcioleciami Lew Tołstoj w „Annie Kareninie”: każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób. Rodzina Toimich jest właśnie rodziną nieszczęśliwą. Rodziną, która kryje w sobie bolesne wspomnienia, rozpaczliwe próby wołania o pomoc, niezaleczone traumy. Rodziną naznaczoną stratą i goryczą – wszyscy są razem, a jakby każdy był osobno. Jednoczą się na wspomnienie lepszych czasów, w złośliwostkach, we wspólnym śmiechu lub… strachu przed ojcem. Gdzieś w tle buzują niezagojone emocjonalne rany, niespełnione obietnice, cicha, cichutka przemoc.
Przez „Testament” – podobnie jak przez pozostałe tomy Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich – przepływa charakterystyczna dla Północy melancholia, rodzaj smutku i pogodzenia się z rzeczywistością jakby nieodłączne dla tamtych chłodnych, odległych rejonów. A jednak na bohaterów powieści Niny Wähy nie spoglądamy z dystansu. W zamian, zanurzamy się w ich świecie, stajemy się częścią ich klanu, szukamy ciepła przy ich rodzinnym ognisku. A oni dzielą się z nami swoimi tajemnicami, bolączkami, tym, co sprawiło, że pewnego dnia przebrała się dla nich miarka. I nie będą już mogli zawrócić.
Dobrze czyta się taką literaturę. Dobrze jest zanurzyć się w takiej opowieści. Dobrze jest rzucić wszystko i po prostu zatopić się w lekturze.
January 18, 2022
"Testament" jest trochę o tym, że w rodzinach się 'tak naprawdę' nie znamy. Ze nasze relacje bazują na obserwacjach i domysłach, które w większości są podkoloryzowane naszymi traumami, uprzedzeniami, wspomnieniami. Naszymi perspektywami. Trochę o tym, czy dom rodzinny zawsze jest naszym domem - czy może właśnie opuszczając go po rodzinnym spotkaniu wracamy do domu. Trochę o tym, jak samotni (osamotnieni?) jesteśmy w rodzinie. I najbardziej o tym, co dziedziczymy i w jakiej formie. Z krwią i w pamięci. Czym ta spuścizna jest - bo przecież, gdy myślimy o naszych rodzicach, naszych bratach i siostrach - wszyscy wzięliśmy się stamtąd. I trochę jak na świetnej polskiej okładce - wszyscy, na swój sposób, w swoich kolorach, jesteśmy tą spuścizną splamieni.
W "Testamencie" przyglądamy się pewnej wielodzietnej rodzinie. Punktem wyjścia tej opowieści jest świąteczne spotkanie rodzinne - w domu rodzinnym, w którym nadal mieszka matka z ojcem i kilkorgiem najmłodszych dzieci. Spotyka się ze sobą rodzeństwo, emocjonalnie niedostępna matka i popaprany ojciec. Jedni mają już swoje rodziny, inni dopiero poznają smak zakochania i dorosłości, niektórzy żyją w zupełnie swoich zamkniętych światach, kolejni dopiero eksplorują swoją ciekawość światem. I jak to w rodzinach bywa - każdy ma swoje życie, sekrety, demony i problemy, które najczęściej zamknięte są dla reszty rodziny. Tak więc rodzeństwo w przypływie tej jedności łączy się, by doprowadzić w rodzinie do pewnych roszad. Wiemy też, że wydarzy się coś bardzo złego, już na wstępie mowa jest o morderstwie i zapowiedź, że powieść ta jest drogą do poznania prawdy. Niezła zabawa, hę?
I tak, obok wydarzeń "teraźniejszości", poznajemy każdą osobę (14 dzieci!) należącą do rolniczej rodziny Toimi. I można by pomyśleć - ile tego! nie spamiętam! nie rozróżnię! zanudzę się! Nic bardziej mylnego. Nina Wähä snuje tę opowieść w taki sposób, że w zasadzie najchętniej byśmy z niej nie wychodzili. Podrzuca na wstępie listę bohaterów, do której po kilkudziesięciu stronach już nawet nie trzeba zaglądać, bo wykreowane przez nią postaci są tak soczyste i wyraźne, że bez problemu manewrujemy między kolejnymi scenami i retrospekcjami. Pozostają rozpoznawalni przez całą opowieść, tym samym udowadniając niesłychaną umiejętność autorki do prowadzenia wielogłosu. Mnogość postaci, a co za tym idzie mnogość indywidualności, nie odejmuje tej polifonicznej narracji ostrości - wręcz przeciwnie, szybko nawiązany emocjonalny związek z rodziną i kolejnymi postaciami, stale podlewany kolejnymi perspektywami, informacjami, ujęciami, pozostaje trwały do samego końca.
Mniej więcej w połowie "Testamentu" zaczęłam się usilnie zastanawiać, co sprawiło, że przestałam czytać opasłe sagi rodzinne. Bo nie umiem już sobie przypomnieć siebie mówiącej "kocham grube książki". A przecież wśród moich ukochanych powieści sprzed lat jest cała masa takich pulchnych tytułów. I tak trochę za sprawą "Nieba w kolorze siarki" i teraz kolejnej książki z serii dzieł pisarzy skandynawskich, czyli "Testamentu", rozkochałam się na nowo w długim przebywaniu w jednej książce.
W "Testamencie" przyglądamy się pewnej wielodzietnej rodzinie. Punktem wyjścia tej opowieści jest świąteczne spotkanie rodzinne - w domu rodzinnym, w którym nadal mieszka matka z ojcem i kilkorgiem najmłodszych dzieci. Spotyka się ze sobą rodzeństwo, emocjonalnie niedostępna matka i popaprany ojciec. Jedni mają już swoje rodziny, inni dopiero poznają smak zakochania i dorosłości, niektórzy żyją w zupełnie swoich zamkniętych światach, kolejni dopiero eksplorują swoją ciekawość światem. I jak to w rodzinach bywa - każdy ma swoje życie, sekrety, demony i problemy, które najczęściej zamknięte są dla reszty rodziny. Tak więc rodzeństwo w przypływie tej jedności łączy się, by doprowadzić w rodzinie do pewnych roszad. Wiemy też, że wydarzy się coś bardzo złego, już na wstępie mowa jest o morderstwie i zapowiedź, że powieść ta jest drogą do poznania prawdy. Niezła zabawa, hę?
I tak, obok wydarzeń "teraźniejszości", poznajemy każdą osobę (14 dzieci!) należącą do rolniczej rodziny Toimi. I można by pomyśleć - ile tego! nie spamiętam! nie rozróżnię! zanudzę się! Nic bardziej mylnego. Nina Wähä snuje tę opowieść w taki sposób, że w zasadzie najchętniej byśmy z niej nie wychodzili. Podrzuca na wstępie listę bohaterów, do której po kilkudziesięciu stronach już nawet nie trzeba zaglądać, bo wykreowane przez nią postaci są tak soczyste i wyraźne, że bez problemu manewrujemy między kolejnymi scenami i retrospekcjami. Pozostają rozpoznawalni przez całą opowieść, tym samym udowadniając niesłychaną umiejętność autorki do prowadzenia wielogłosu. Mnogość postaci, a co za tym idzie mnogość indywidualności, nie odejmuje tej polifonicznej narracji ostrości - wręcz przeciwnie, szybko nawiązany emocjonalny związek z rodziną i kolejnymi postaciami, stale podlewany kolejnymi perspektywami, informacjami, ujęciami, pozostaje trwały do samego końca.
Mniej więcej w połowie "Testamentu" zaczęłam się usilnie zastanawiać, co sprawiło, że przestałam czytać opasłe sagi rodzinne. Bo nie umiem już sobie przypomnieć siebie mówiącej "kocham grube książki". A przecież wśród moich ukochanych powieści sprzed lat jest cała masa takich pulchnych tytułów. I tak trochę za sprawą "Nieba w kolorze siarki" i teraz kolejnej książki z serii dzieł pisarzy skandynawskich, czyli "Testamentu", rozkochałam się na nowo w długim przebywaniu w jednej książce.
May 19, 2019
Spännande från första till sista sidan. Udda grepp med en berättare, det blir ännu en tråd att fundera på var den ska sluta. Wähä lyckas binda ihop alla trådar i ett fantastiskt bra slut, även om det inte tillfredställer mig fullt ut.
July 17, 2019
"För det var inte kärlek som förde dem samman, that's for sure.
Kärlek är en lyx som rika människor kan kosta på sig. För fattiga människor har den inget värde, ställer bara till det, ställer sig i vägen för det som är viktigt, det som betyder något, mat på bordet, att överleva till varje pris, och varför är det så viktigt att överleva till vilket pris som helst? Varför är ett skitliv värt att leva?"
Årets bästa? Precis som med Little Fires Everywhere visste jag att jag skulle älska den här boken behållningslöst så fort jag läste första sidan, och det hade jag rätt i. Ett sådant levande, underfundigt och psykologiskt skarpsynt sätt att berätta om alla tolv barn (eller fjorton, hur man nu väljer att se det) och föräldrarna Toimi. Så tydligt dom finns i mig. Älskar allsvetande berättarröster, älskar framförallt den här ljuvliga.
August 1, 2019
Hejdlöst berättat, samtidigt svart om familjehemligheter och tillhörighet. Jag lyssnade på Nina Wähäs inläsning och tyckte mycket om både hennes ord och hennes inläsning (bortsett från de gånger när hon uttalade stadsdelen Tölö i Helsingfors, hu!). På många sätt är det makalöst att sätta ihop en berättelse med så här många personer, och i början är jag helsåld på hennes sätt att göra det. Småningom mattas antingen glöden i berättandet eller mitt eget intresse av, men Testamente var trots det en ganska fantastisk åktur.
February 10, 2020
Asså vet typ inte?? Känner mig lite snopen och typ himlade ganska mycket med ögonen på sista sidan. Språket är väl fine men verkligen inte en bok jag längtade efter att plocka upp, snarare längtade efter att läsa ut så jag kunde läsa ngt annat.
Inte så wowad som jag antog men det är väl det som är problemet också
Inte så wowad som jag antog men det är väl det som är problemet också
March 14, 2020
Hade tyvärr alldeles för höga förväntningar på denna bok. Det är något som glappar i berättelsen och karaktärsgalleriet, vilket får läsaren att leta efter något mer, eller förvänta sig mer. Dessutom var den på tok för corny, sista sidan var plågsam att läsa. Kändes otroligt krystat. 2,5!
March 13, 2019
En av mina bästa läsupplevelser vågar jag påstå. Fantastisk berättelse, fantastiskt språk, fantastisk rakt igenom. Är djupt besviken över att ha läst ut den redan, men kunde inte låta bli.
September 30, 2023
Jestem zachwycona tym, jak autorka misternie naszkicowała swoich bohaterów, tworząc prawdziwych ludzi z krwi i kości, mających swoje rozterki, wątpliwości i „background” z którym weszli w życie. Każdy dostaje swoje pięć minut i możemy ich poznać lepiej.
I przede wszystkim jest to świetnie napisana powieść, gdzie nic nie pojawia się z przypadku, a całość łączy się w punkcie kulminacyjnym. Bardzo spodobał mi się styl autorki, jestem ciekawa czy „Babetta” również mi się spodoba 🌞
Jeżeli szukacie dobrej, wciągającej lektury z trudnym wątkiem rodzinnym, poruszającej takie rzeczy jak klasizm, dojrzewanie, samotność i indywidualizm wśród liczebnego rodzeństwa, to już szukać nie musicie.
I przede wszystkim jest to świetnie napisana powieść, gdzie nic nie pojawia się z przypadku, a całość łączy się w punkcie kulminacyjnym. Bardzo spodobał mi się styl autorki, jestem ciekawa czy „Babetta” również mi się spodoba 🌞
Jeżeli szukacie dobrej, wciągającej lektury z trudnym wątkiem rodzinnym, poruszającej takie rzeczy jak klasizm, dojrzewanie, samotność i indywidualizm wśród liczebnego rodzeństwa, to już szukać nie musicie.
February 28, 2020
'Testament' vertelt het verhaal van de 14 kinderen van het boerengezin Toimi. Vader Pentti is een bruuske man die het gezin met straffe hand regeert en vooral met rust gelaten wil worden. Zijn timide vrouw Siri is nooit over het verdriet van haar twee overleden kinderen heen gekomen, en is voor de kinderen vaak emotioneel onbereikbaar. Hoe verschillend kun je opgroeien in een boerengezin waarin de omstandigheden verre van ideaal zijn? Heel verschillend, zo blijkt. Vlak voor Kerstmis zijn alle kinderen op initiatief van de twee oudsten bij elkaar gekomen. De angst binnen het gezin is voor iedereen duidelijk voelbaar, er moet nu echt iets gaan veranderen...
"Er gaat iemand dood. En daar heeft iemand schuld aan. We moeten erachter zien te komen wie. En wie. En waarom. Jullie moeten hen helaas allemaal leren kennen omdat ze allemaal met het verhaal te maken hebben, op de een of andere manier."
Met deze eerste zinnen weet Nina Wähä je als lezer meteen in het familiedrama van de familie Toimi te trekken, en zoals beloofd laat ze alle gezinsleden uitgebreid aan het woord. Dit doet ze voortreffelijk. Want daar waar in veel familiekronieken de emotionele connectie met de personages door de veelheid aan informatie vaak mist, weet Wähä ieder personage tot in de puntjes uit te werken,en zo'n eigenheid mee te geven in hun doen en denken dat ze direct tot leven komen en gedurende het hele verhaal herkenbaar blijven. Gaandeweg komen er steeds meer duistere geheimen aan het licht, en raakt je eigen referentiekader steeds meer vertroebelt doordat het denken en het handelen van de personages zo invoelbaar en geloofwaardig is, dat het bijna ongepast wordt om er nog een eigen oordeel aan te hangen.
Nina Wähä heeft een frisse, speelse en levendige schrijfstijl, weet emoties en overpeinzingen treffend over te brengen en laat in haar schrijven een uniek geluid horen waarop ik direct verliefd werd. Ik heb enorm van dit boek genoten, en de personages zijn me zo dierbaar geworden dat ik mezelf erop betrap dat ik het verhaal eigenlijk nog helemaal niet wil loslaten. ❤
4,5*
"Er gaat iemand dood. En daar heeft iemand schuld aan. We moeten erachter zien te komen wie. En wie. En waarom. Jullie moeten hen helaas allemaal leren kennen omdat ze allemaal met het verhaal te maken hebben, op de een of andere manier."
Met deze eerste zinnen weet Nina Wähä je als lezer meteen in het familiedrama van de familie Toimi te trekken, en zoals beloofd laat ze alle gezinsleden uitgebreid aan het woord. Dit doet ze voortreffelijk. Want daar waar in veel familiekronieken de emotionele connectie met de personages door de veelheid aan informatie vaak mist, weet Wähä ieder personage tot in de puntjes uit te werken,en zo'n eigenheid mee te geven in hun doen en denken dat ze direct tot leven komen en gedurende het hele verhaal herkenbaar blijven. Gaandeweg komen er steeds meer duistere geheimen aan het licht, en raakt je eigen referentiekader steeds meer vertroebelt doordat het denken en het handelen van de personages zo invoelbaar en geloofwaardig is, dat het bijna ongepast wordt om er nog een eigen oordeel aan te hangen.
Nina Wähä heeft een frisse, speelse en levendige schrijfstijl, weet emoties en overpeinzingen treffend over te brengen en laat in haar schrijven een uniek geluid horen waarop ik direct verliefd werd. Ik heb enorm van dit boek genoten, en de personages zijn me zo dierbaar geworden dat ik mezelf erop betrap dat ik het verhaal eigenlijk nog helemaal niet wil loslaten. ❤
4,5*
October 30, 2019
Omslaget har fått mig att nedprioritera den här romanen ända sedan början av året. Lila och röda färger tycker jag inte ger ett rättvisande intryck av innehållet, som är lågmält berättat, nästan som en saga. Men när den nyligen blev Augustprisnominerad blev jag tillräckligt nyfiken på den för att börja läsa. Och nu vet jag nästan inte hur jag skall beskriva min upplevelse av den. Jag har inte läst någonting liknande tidigare.
Som läsare sugs man omedelbart in i berättelsen, och det slår mig att det känns på precis samma sätt som när jag brukade lyssna på tv-legendaren och historikern Hans Villius. För er som inte hann uppleva honom finns ett filmklipp här.
Berättelsen är som ett drama i tre delar med rubrikerna 1) The cast, the scenery, 2) The murder och 3) Who dunnit. Varje kapitel inleds med att berättaren, och det är här jag omedelbart tänker på hur Hans Villius brukade introducera olika historiska händelseförlopp, ger korta anvisningar om vad som komma skall; ”Annie kommer hem. Dramat rullas upp. Vi blir presenterade för bygden och karaktärerna. Karaktärerna? Nej, människorna! Någon hamnar på sjukhus. En annan lyser med sin frånvaro. Men ingenting har väl ännu hänt?”
Testamente är berättelsen om familjen Toimi, med Siri och Pentti och alla deras levande och även döda barn. Familjen är jordbrukare på en plats ute i obygden i finska Tornedalen där man talar minoritetsspråket meänkieli, en särskild form av tornedalsfinska. Det är tidigt 1980-tal, det lackar mot jul och alla de tolv barnen med familjer skall samlas i familjehemmet. Flera av dem har lämnat hemmet i tidig ålder. Flytt till Stockholm, Helsingfors och Köpenhamn. Andra bor fortfarande hemma eller i närheten. Bandet mellan syskonen är starkt, kanske starkare än i många andra familjer på grund av den dysfunktionelle fadern, som utan att göra mycket väsen av sig ändå skapar oro och rädsla hos barnen. Berättelsen handlar visserligen om ett testamente, men kanske mer om vad man lämnar ifrån sig som ett socialt arv. Hur påverkad man blir av sin uppväxt, hur mycket man redan har i sig och hur mycket man påverkas av andra människor och miljöer. Med en så stor och brokig familj som familjen Toimi skapar författaren en spännande utgångspunkt för den klassiska frågan om arv och miljö. Och här finns verkligen intressanta människor som vi efterhand lär känna allihop, inte minst i speglingar av varandra. Den ena mer fascinerande än den andra, vissa märkliga och direkt obehagliga.
Berättelsen sker ur Annies och sedan de övriga syskonens och föräldrarnas perspektiv. Berättarrösten bryter in i texten med jämna mellanrum och ställer retoriska frågor och funderar kring livet, i stort och smått. ”För att en relation skall djupna och människor ska kunna leva i kärlek, eller harmoni, eller åtminstone i samförstånd, så krävs att båda eller åtminstone en av parterna bemästrar verktygen att närma sig och se eller släppa in andra människor. Att sänka garden, att hänge sig. Det hade inte Pentti kunnat. Och inte Siri heller.”
Det enda som drar ned en i övrigt fantastisk läsupplevelse är slutet. När trådarna skall knytas ihop och allt skall avrundas tappar berättelsen fart, och den lyckas inte hålla kvar mitt intresse och nyfikenhet på samma nivå som innan. Det blir inte det crescendo jag förväntat mig, mer som motsatsen, ungefär som ett musikstycke som avtar i styrka för att till slut tystna. Men det kanske är så en sådan här berättelse borde sluta. Sammanfattningsvis är det en väldigt välskriven och fängslande roman, inte lik någon annan jag läst. Jag tycker verkligen att ni skall läsa den.
Som läsare sugs man omedelbart in i berättelsen, och det slår mig att det känns på precis samma sätt som när jag brukade lyssna på tv-legendaren och historikern Hans Villius. För er som inte hann uppleva honom finns ett filmklipp här.
Berättelsen är som ett drama i tre delar med rubrikerna 1) The cast, the scenery, 2) The murder och 3) Who dunnit. Varje kapitel inleds med att berättaren, och det är här jag omedelbart tänker på hur Hans Villius brukade introducera olika historiska händelseförlopp, ger korta anvisningar om vad som komma skall; ”Annie kommer hem. Dramat rullas upp. Vi blir presenterade för bygden och karaktärerna. Karaktärerna? Nej, människorna! Någon hamnar på sjukhus. En annan lyser med sin frånvaro. Men ingenting har väl ännu hänt?”
Testamente är berättelsen om familjen Toimi, med Siri och Pentti och alla deras levande och även döda barn. Familjen är jordbrukare på en plats ute i obygden i finska Tornedalen där man talar minoritetsspråket meänkieli, en särskild form av tornedalsfinska. Det är tidigt 1980-tal, det lackar mot jul och alla de tolv barnen med familjer skall samlas i familjehemmet. Flera av dem har lämnat hemmet i tidig ålder. Flytt till Stockholm, Helsingfors och Köpenhamn. Andra bor fortfarande hemma eller i närheten. Bandet mellan syskonen är starkt, kanske starkare än i många andra familjer på grund av den dysfunktionelle fadern, som utan att göra mycket väsen av sig ändå skapar oro och rädsla hos barnen. Berättelsen handlar visserligen om ett testamente, men kanske mer om vad man lämnar ifrån sig som ett socialt arv. Hur påverkad man blir av sin uppväxt, hur mycket man redan har i sig och hur mycket man påverkas av andra människor och miljöer. Med en så stor och brokig familj som familjen Toimi skapar författaren en spännande utgångspunkt för den klassiska frågan om arv och miljö. Och här finns verkligen intressanta människor som vi efterhand lär känna allihop, inte minst i speglingar av varandra. Den ena mer fascinerande än den andra, vissa märkliga och direkt obehagliga.
Berättelsen sker ur Annies och sedan de övriga syskonens och föräldrarnas perspektiv. Berättarrösten bryter in i texten med jämna mellanrum och ställer retoriska frågor och funderar kring livet, i stort och smått. ”För att en relation skall djupna och människor ska kunna leva i kärlek, eller harmoni, eller åtminstone i samförstånd, så krävs att båda eller åtminstone en av parterna bemästrar verktygen att närma sig och se eller släppa in andra människor. Att sänka garden, att hänge sig. Det hade inte Pentti kunnat. Och inte Siri heller.”
Det enda som drar ned en i övrigt fantastisk läsupplevelse är slutet. När trådarna skall knytas ihop och allt skall avrundas tappar berättelsen fart, och den lyckas inte hålla kvar mitt intresse och nyfikenhet på samma nivå som innan. Det blir inte det crescendo jag förväntat mig, mer som motsatsen, ungefär som ett musikstycke som avtar i styrka för att till slut tystna. Men det kanske är så en sådan här berättelse borde sluta. Sammanfattningsvis är det en väldigt välskriven och fängslande roman, inte lik någon annan jag läst. Jag tycker verkligen att ni skall läsa den.
August 23, 2023
Koliko ste puta čitali i pročitali neki roman pa zaključili da su glavni likovi prikazani vrlo plošno? Na primjer troje njih bitnih u priči su tako nemaštoviti, prazni, isti, dosadni?
Teško je u romanu sve napraviti kako treba, ali bez karakterizacije likova gdje je ona jedna od bitnijih segmenata za cijelu radnju, ista mora biti dobra. Moramo „osjetiti“ likove, moramo ih moći skoro pa dodinuti.
Posebnost ovog romana pronašla sam u broju dobro okarakteriziranih likova ove obiteljske drame. Svaki put kada se sjetim ovog romana iznova se sama sa sobom šokiram s tom brojkom. Kako je ovo priča o jednoj velikoj obitelji, a tema se vrti oko njezinih aktera, autorica je odlučila predstaviti nam svakog člana ponaosob, roditelje i djecu i svakome dati njihov specifičan „glas“, njima četrnaestoro.
Više o utiscima pročitajte klikom na link: https://knjige-u-svom-filmu.webador.c...
Teško je u romanu sve napraviti kako treba, ali bez karakterizacije likova gdje je ona jedna od bitnijih segmenata za cijelu radnju, ista mora biti dobra. Moramo „osjetiti“ likove, moramo ih moći skoro pa dodinuti.
Posebnost ovog romana pronašla sam u broju dobro okarakteriziranih likova ove obiteljske drame. Svaki put kada se sjetim ovog romana iznova se sama sa sobom šokiram s tom brojkom. Kako je ovo priča o jednoj velikoj obitelji, a tema se vrti oko njezinih aktera, autorica je odlučila predstaviti nam svakog člana ponaosob, roditelje i djecu i svakome dati njihov specifičan „glas“, njima četrnaestoro.
Više o utiscima pročitajte klikom na link: https://knjige-u-svom-filmu.webador.c...
April 25, 2019
Årets bästa?
June 4, 2021
Een ouderpaar in Finland heeft veertien kinderen, waarvan twaalf nog in leven. Ze trouwen uit liefde, maar die verdwijnt nadat de eerste twee kinderen sterven. Het lijkt wel alsof de twaalf andere kinderen worden gemaakt om die eerste twee te compenseren. Elk van hen heeft zijn eigen karakter, is anders, afwijkend, zelfs eigenaardig en raar. Als ouder hoor je de omstandigheden te creëren waarin je kinderen ongestoord door het leven gaan om uiteindelijk een betere versie te worden van jezelf. De vraag is: lukt dat wel? Wat doet opvoeding en wat doen de genen? Nature versus nurture, ik vind dat een heel interessant onderwerp en hou ervan daarover te lezen in romanvorm. In het midden van het boek wordt een schandalig geheim naar boven gebracht, maar dan volgt er nog een aantal intriges… Vlot lezend, mooie stijl, puik opgebouwde structuur met hoofdstukken rond verschillende kinderen, en goed uitgebouwde karakters.
April 5, 2022
3 oceną tego roku.
Szalenie podoba mi się ten dziwny rodzaj emocjonalnego dystansu, autorka pisze o trudnych rzeczach w sposób niezwykle angażujący, ale z wyczuciem, które pozwala być gdzieś poza, nic nie przytłacza, nic tu nie krzyczy. Mimo ciekawej konstrukcji gdzieś w połowie zaczęłam się nudzić. Polifoniczność narracji, jej wielowątkowość zachwycały na początku, ale w pewnym momencie przestały "działać": akcja zwalnia i to, co jeszcze przed chwilą dawało przestrzeń na wybrzmienie emocji każdej z postaci po prostu zaczęło mnie męczyć. Z trudem dobrnęłam do końca, ale doceniam konsekwencję i to, że autorce udało się w tej przeplatanej kilkunastoma historiami sadze nie pogubić.
Szalenie podoba mi się ten dziwny rodzaj emocjonalnego dystansu, autorka pisze o trudnych rzeczach w sposób niezwykle angażujący, ale z wyczuciem, które pozwala być gdzieś poza, nic nie przytłacza, nic tu nie krzyczy. Mimo ciekawej konstrukcji gdzieś w połowie zaczęłam się nudzić. Polifoniczność narracji, jej wielowątkowość zachwycały na początku, ale w pewnym momencie przestały "działać": akcja zwalnia i to, co jeszcze przed chwilą dawało przestrzeń na wybrzmienie emocji każdej z postaci po prostu zaczęło mnie męczyć. Z trudem dobrnęłam do końca, ale doceniam konsekwencję i to, że autorce udało się w tej przeplatanej kilkunastoma historiami sadze nie pogubić.
May 11, 2019
Jag är inte riktigt lika förtjust i den här som alla andra. Det krävs en tjock bok för att alla syskon ska få en egen story; ett eget perspektiv på den dysfunktionella Torneåfamiljen. Men ibland känns det som om syskonen är så många för att alla "typer" (den känsliga bögen, han som torterar djur, hon som flyr till storstan) ska få plats. Vackert språk och ovanlig plats, dock.
May 21, 2020
Tog mig ovanligt lång tid att läsa den här rackaren. Om det berodde på boken eller min livsstil, det låter jag vara osagt. Den är roligt skriven och händelserik men tycker inte den är så unik i sin egenhet.
Read
August 12, 2019DID NOT FINISH.
vill skriva ett brev till Wähä och be henne använda färre kommatecken.
det här var inte bra.
vill skriva ett brev till Wähä och be henne använda färre kommatecken.
det här var inte bra.
March 20, 2021
Perintö oli paha pettymys
Nina Wähä, Perintö (Wsoy, 2020) s. 550
Wähän "Perintöä" on kehuttu vähän joka puolella, joten tartuin kirjaan epäröiden, kuten aina paljon kiiteltyihin teoksiin. Aluksi ajattelin, että kirja on tosiaankin kaiken hehkutuksen arvoinen, mutta petyin, ja loppujen lopuksi oli työvoitto lukea kirja loppuun.
Pohjimmiltaan kirja kuvaa Schulmanin "Polta nämä kirjeet" -kirjan tavoin suvun ja perheen traumojen vaikutusta läheisiin. Pentti ja Siiri Taimin perhe on iso, lapsia on 14. Kaksi tosin on kuollut, eikä ison lapsiluvun takana ole uskonto vaan muut syyt.
Ensimmäinen kertoja, perheen vanhin tyttö Anni, vaikuttaa hieman kylmältä, mutta muuten varsin tavalliselta. Hänen jälkeensä esitellään muut perheen tyypit, joiden rinnalla jopa monet Rosa Liksomin hahmoista tuntuvat tuiki tavallisilta. Yhden ihmisen elämää tuollaiset henkilöt voisivat ehkä jotenkin sivuta, mutta vaikka perheen isä olisi kuinka häiriintynyt hässijä, ei tunnu uskottavalta, että samassa perheessä on nero, vankilakundi, pyromaani, sadistinen eläintenrääkkääjä ja toisaalta tyyppi, joka pystyy kommunikoimaan eläinten kanssa. Lisäksi lapsista kaksi ei osaa rakastaa tai tuntea oikein minkäänlaista seksuaalista mielihyvää, kaksi on homoa ja nähtävästi yksi lesbo. Lähipiirissä on vielä yksi raiskaava kaappihomo.
Edes se ei riitä, että kaikki perheenjäsenet ovat omituista, vaan myös suuri osa sivuhenkilöistä on erikoisia. On vitsaa ahkerasti käyttävä äiti, suurtilallisen sadistisia ja tekohampaisia kiusaajapoikia, naapuruston jättimäisiä ja omituisia kaksosia sekä tietysti vielä lihava ja laiska poliisi, jota ei kiinnosta tutkia tulipalon oikeaa syttymissyytä. Uskottavuuden kannalta Wähän olisi kannattanut pysyä suunnitelmassaan ja kirjoittaa novellikokoelma.
Teoksessa esitellään jokainen perheenjäsen vuorollaan, ja henkilöistä kirjailija kertoo välillä lempeän ymmärtävästi ja välillä taas hieman irvailevasti. Kaikkiaan huomiot ovat tarkkoja ja oivaltavia, ja niinpä kaikista omituisista perheenjäsenistä tulee lihaa ja verta. Koska olen elänyt samoilla seuduilla samoihin aikoihin, pystyin hyvin näkemään monet tilanteet ja ajoittain jopa samaistumaan perheen tyttöjen elämäntilanteisiin ja -käänteisiin.
Vaikka tarina rönsyilee, dekkarimaisen rakenteen ansiosta juoni pysyy kasassa. Tosin aina uuden tyypin esittelyn jälkeen, mietin kauhuissani, mitähän nyt on tulossa. Tuli tunne, että Wähä ottaa kaiken ilon irti Lapin ja suomalaisten eksotiikasta ja hulluudesta. Hyvin hän on onnistunutkin: kirja myy ja sitä ylistetään. Helsinkiläisille ja tukholmalaisille kaikki menee täydestä.
Olen samaa mieltä Anni Valtosen kanssa (HS 3.1.) siitä että “Wähä on tehnyt kiitettävästi tautatyötä äitinsä lapsuuden ja alueen mentaalisen maiseman hahmottamisessa”. Ikävää vain on, että muu taustatyö on jäänyt tekemättä tai pahasti puolitiehen, sillä kirjassa on paljon asiavirheitä.
Ensinnäkään missään päin Lappia ei puhuta meänkieltä. Se on vähemmistökieli, jolla on Ruotsissa virallinen asema ja jolla on jopa oma kielioppi. Silti jopa kustantajan kirjailijaesittelyssä väitetään Wähän oppineen lapsuuskesinään Tornionjokilaaksossa meänkielen. Kattia kanssa, Tornion tai Peräpohjolan murteen Wähä on voinut omaksua, muttei meänkieltä.
Varsin monet historialliset faktat ovat Wähällä jääneet huomioimatta. Suomessa 14-vuotias ei talvisodan jälkeen ole voinut noin vain mennä naimisiin, vaan siihen on vaadittu lupa presidentiltä. Kirjan takautumien aikaan Lapin sota on riehunut naapurikylissä, mutta siitä ei ole edes mainintaa, ei vaikka lähikylissä paloi ja asui saksalaisia. Ei myöskään täällä eikä missään Suomessa ole ollut pahvisia ruumisarkkuja pihoilla vuosikymmeniin. Tällaisista kuitenkin kirjan 6-vuotiaalla on muistoja 70-luvun lopulta!
Toisaalta taas EPA-traktorit ovat ruotsalaisten kulkupelejä, joilla ei ole huristeltu 80-luvulla, ei Aapajärvessä eikä taatusti Kuivaniemessä. Niillä ajaminen Suomen puolella oli 80-luvulla laitonta ja on nykyäänkin. Jossain välissä niitä tällä puolella rajaa vähin näkyi.
Kun katsoo karttaa, näkee, että Aapajärvi sijaitsee noin kymmenen kilometrin päässä Tornionjoesta. Kuitenkin kirjassa pyöritään Tornionjoella. Eipä ole ihme, ettei 6-vuotias Arto saa lähteä sinne naapurin kaksosten kanssa yksin!
Seuraavat mokat taitavat mennä kääntäjän piikkiin, mutta kukaan Tornionjokivarressa ei käytä sanaa sanko, vaan se on aina ämpäri. Yhtä varmaa on se, ettei yksikään aikuinen ole 80-luvulla pitänyt Kemiä suurkaupunkina. Kuitenkin Tukholmassa asuva Anni miettii kirjassa näin: "Lähestyessään poliisiautoja hän näki poliisipäällikkö Juha Sotilaisen juttelevan jonkun pukumiehen kanssa, komisarion, joka oli oletettavasti tullut Kemistä saakka, suurkaupungissa oli paremmat resurssit kuin täällä maalla". Ehkä jotku muut ihmettelevät myös, miten karjalaislähtöisen Siirin on säännöllisesti tehtävä muikkukukkoa. Eikö se ole savolaisten herkku?
Myös kerronnassa on epäuskottavuutta. Miten muka kouluja käymätön Pentti-isä kirjoittaa kuin Nina Wähä? Vaikka maatilan isäntä hioisi tekstiään kuinka, en usko hänen kirjoittavan lapsenlapsensa tavoin. Ei ainakaan minun ja edesmenneen sotaveteraani-isäni kirjoitustyyliä olisi saanut mitenkään samanlaiseksi, vaikka isä olikin taitava kirjoittaja.
Paikoin myös polveilu ja toisto häiritsi, ja syy on ilmeisesti se, ettei Wähä ole alkujaan aikonut kirjoittaa romaania. Kuitenkin kustannustoimittajan olisi mielestäni pitänyt huomata, ettei esimerkiksi Siiri-äidin ikää tarvitse jatkuvasti mainita. Vähemmälläkin uskon, että hän on 54- tai lopussa 55-vuotias.
Muistan saaneeni sapiskaa omalta äidinkielen opettajaltani, kun käytin yläkoulun kirjoitelmissa sulkeita - ja Wähän kirjan luettuani ymmärrän miksi: ne katkaisevat kerronnan ikävästi. "Tontilla oli pieni sauna, puuliiteri ja leikkimökki (Onni ei tiennyt mikä se oli, hän ei ollut koskaan käynyt leikkimökissä) sekä koiratarha." /--/ Hän ei tiennyt mistä tunne tuli, ehkä koko elämän (neljäntoista vuoden, mutta silti) mittaisesta mukautumisesta. alistumisesta ja pyrkimyksestä olla erottumatta joukosta." Jälleen tosin mietin, miten kohdat on ilmaistu alun perin ruotsiksi.
En myöskään tavoittanut sitä, minkä vuoksi tekstin seassa on englanninkielisiä alku- ja loppukaneetteja. Minkä lisämerkityksen englanninkieliset lausahdukset antavat esimerkiksi näissä kohdissa: "What goes around comes around. Aiheesta suurempi oikeudenmukaisuus, jos sellaista on olemassa. Tai aiheesta suurempi ironia?"/---/ Se luurasi heti tietoisuuden alla mutta sitä oli mahdoton tavoittaa, access denied"? Joku viisaampi valistakoon.
Silti pystyin välillä nauttimaan lukemisesta, koska enimmäkseen kerronta on lennokasta ja tarina dekkarimainen. Tietysti myös se, että miljöö on tuttu, kiinnosti ja sai minut syynäämään kirjaa tavallista tarkemmin. Harmittaa, ettei Wähä ole luettanut kirjaa pohjoisessa asuvilla sukulaisillaan tai tutuillaan, sillä paljon olisi ollut korjattavissa helposti. En tosin tiedä, mitä suku ajattelee kirjasta, sillä moni asia Taimin perheessä on samanlaista kuin Wähän isovanhempien perheessä.
Varmaan Wähän tarkoitus on osoittaa, että kukaan ihminen ei loppujen lopuksi ole normaali, mutta toinen toistaan inhorealistisemmat kuvaukset tekevät luku-urakasta raskaan – ja Voiton teot saivat minut voimaan pahoin.
Nina Wähä, Perintö (Wsoy, 2020) s. 550
Wähän "Perintöä" on kehuttu vähän joka puolella, joten tartuin kirjaan epäröiden, kuten aina paljon kiiteltyihin teoksiin. Aluksi ajattelin, että kirja on tosiaankin kaiken hehkutuksen arvoinen, mutta petyin, ja loppujen lopuksi oli työvoitto lukea kirja loppuun.
Pohjimmiltaan kirja kuvaa Schulmanin "Polta nämä kirjeet" -kirjan tavoin suvun ja perheen traumojen vaikutusta läheisiin. Pentti ja Siiri Taimin perhe on iso, lapsia on 14. Kaksi tosin on kuollut, eikä ison lapsiluvun takana ole uskonto vaan muut syyt.
Ensimmäinen kertoja, perheen vanhin tyttö Anni, vaikuttaa hieman kylmältä, mutta muuten varsin tavalliselta. Hänen jälkeensä esitellään muut perheen tyypit, joiden rinnalla jopa monet Rosa Liksomin hahmoista tuntuvat tuiki tavallisilta. Yhden ihmisen elämää tuollaiset henkilöt voisivat ehkä jotenkin sivuta, mutta vaikka perheen isä olisi kuinka häiriintynyt hässijä, ei tunnu uskottavalta, että samassa perheessä on nero, vankilakundi, pyromaani, sadistinen eläintenrääkkääjä ja toisaalta tyyppi, joka pystyy kommunikoimaan eläinten kanssa. Lisäksi lapsista kaksi ei osaa rakastaa tai tuntea oikein minkäänlaista seksuaalista mielihyvää, kaksi on homoa ja nähtävästi yksi lesbo. Lähipiirissä on vielä yksi raiskaava kaappihomo.
Edes se ei riitä, että kaikki perheenjäsenet ovat omituista, vaan myös suuri osa sivuhenkilöistä on erikoisia. On vitsaa ahkerasti käyttävä äiti, suurtilallisen sadistisia ja tekohampaisia kiusaajapoikia, naapuruston jättimäisiä ja omituisia kaksosia sekä tietysti vielä lihava ja laiska poliisi, jota ei kiinnosta tutkia tulipalon oikeaa syttymissyytä. Uskottavuuden kannalta Wähän olisi kannattanut pysyä suunnitelmassaan ja kirjoittaa novellikokoelma.
Teoksessa esitellään jokainen perheenjäsen vuorollaan, ja henkilöistä kirjailija kertoo välillä lempeän ymmärtävästi ja välillä taas hieman irvailevasti. Kaikkiaan huomiot ovat tarkkoja ja oivaltavia, ja niinpä kaikista omituisista perheenjäsenistä tulee lihaa ja verta. Koska olen elänyt samoilla seuduilla samoihin aikoihin, pystyin hyvin näkemään monet tilanteet ja ajoittain jopa samaistumaan perheen tyttöjen elämäntilanteisiin ja -käänteisiin.
Vaikka tarina rönsyilee, dekkarimaisen rakenteen ansiosta juoni pysyy kasassa. Tosin aina uuden tyypin esittelyn jälkeen, mietin kauhuissani, mitähän nyt on tulossa. Tuli tunne, että Wähä ottaa kaiken ilon irti Lapin ja suomalaisten eksotiikasta ja hulluudesta. Hyvin hän on onnistunutkin: kirja myy ja sitä ylistetään. Helsinkiläisille ja tukholmalaisille kaikki menee täydestä.
Olen samaa mieltä Anni Valtosen kanssa (HS 3.1.) siitä että “Wähä on tehnyt kiitettävästi tautatyötä äitinsä lapsuuden ja alueen mentaalisen maiseman hahmottamisessa”. Ikävää vain on, että muu taustatyö on jäänyt tekemättä tai pahasti puolitiehen, sillä kirjassa on paljon asiavirheitä.
Ensinnäkään missään päin Lappia ei puhuta meänkieltä. Se on vähemmistökieli, jolla on Ruotsissa virallinen asema ja jolla on jopa oma kielioppi. Silti jopa kustantajan kirjailijaesittelyssä väitetään Wähän oppineen lapsuuskesinään Tornionjokilaaksossa meänkielen. Kattia kanssa, Tornion tai Peräpohjolan murteen Wähä on voinut omaksua, muttei meänkieltä.
Varsin monet historialliset faktat ovat Wähällä jääneet huomioimatta. Suomessa 14-vuotias ei talvisodan jälkeen ole voinut noin vain mennä naimisiin, vaan siihen on vaadittu lupa presidentiltä. Kirjan takautumien aikaan Lapin sota on riehunut naapurikylissä, mutta siitä ei ole edes mainintaa, ei vaikka lähikylissä paloi ja asui saksalaisia. Ei myöskään täällä eikä missään Suomessa ole ollut pahvisia ruumisarkkuja pihoilla vuosikymmeniin. Tällaisista kuitenkin kirjan 6-vuotiaalla on muistoja 70-luvun lopulta!
Toisaalta taas EPA-traktorit ovat ruotsalaisten kulkupelejä, joilla ei ole huristeltu 80-luvulla, ei Aapajärvessä eikä taatusti Kuivaniemessä. Niillä ajaminen Suomen puolella oli 80-luvulla laitonta ja on nykyäänkin. Jossain välissä niitä tällä puolella rajaa vähin näkyi.
Kun katsoo karttaa, näkee, että Aapajärvi sijaitsee noin kymmenen kilometrin päässä Tornionjoesta. Kuitenkin kirjassa pyöritään Tornionjoella. Eipä ole ihme, ettei 6-vuotias Arto saa lähteä sinne naapurin kaksosten kanssa yksin!
Seuraavat mokat taitavat mennä kääntäjän piikkiin, mutta kukaan Tornionjokivarressa ei käytä sanaa sanko, vaan se on aina ämpäri. Yhtä varmaa on se, ettei yksikään aikuinen ole 80-luvulla pitänyt Kemiä suurkaupunkina. Kuitenkin Tukholmassa asuva Anni miettii kirjassa näin: "Lähestyessään poliisiautoja hän näki poliisipäällikkö Juha Sotilaisen juttelevan jonkun pukumiehen kanssa, komisarion, joka oli oletettavasti tullut Kemistä saakka, suurkaupungissa oli paremmat resurssit kuin täällä maalla". Ehkä jotku muut ihmettelevät myös, miten karjalaislähtöisen Siirin on säännöllisesti tehtävä muikkukukkoa. Eikö se ole savolaisten herkku?
Myös kerronnassa on epäuskottavuutta. Miten muka kouluja käymätön Pentti-isä kirjoittaa kuin Nina Wähä? Vaikka maatilan isäntä hioisi tekstiään kuinka, en usko hänen kirjoittavan lapsenlapsensa tavoin. Ei ainakaan minun ja edesmenneen sotaveteraani-isäni kirjoitustyyliä olisi saanut mitenkään samanlaiseksi, vaikka isä olikin taitava kirjoittaja.
Paikoin myös polveilu ja toisto häiritsi, ja syy on ilmeisesti se, ettei Wähä ole alkujaan aikonut kirjoittaa romaania. Kuitenkin kustannustoimittajan olisi mielestäni pitänyt huomata, ettei esimerkiksi Siiri-äidin ikää tarvitse jatkuvasti mainita. Vähemmälläkin uskon, että hän on 54- tai lopussa 55-vuotias.
Muistan saaneeni sapiskaa omalta äidinkielen opettajaltani, kun käytin yläkoulun kirjoitelmissa sulkeita - ja Wähän kirjan luettuani ymmärrän miksi: ne katkaisevat kerronnan ikävästi. "Tontilla oli pieni sauna, puuliiteri ja leikkimökki (Onni ei tiennyt mikä se oli, hän ei ollut koskaan käynyt leikkimökissä) sekä koiratarha." /--/ Hän ei tiennyt mistä tunne tuli, ehkä koko elämän (neljäntoista vuoden, mutta silti) mittaisesta mukautumisesta. alistumisesta ja pyrkimyksestä olla erottumatta joukosta." Jälleen tosin mietin, miten kohdat on ilmaistu alun perin ruotsiksi.
En myöskään tavoittanut sitä, minkä vuoksi tekstin seassa on englanninkielisiä alku- ja loppukaneetteja. Minkä lisämerkityksen englanninkieliset lausahdukset antavat esimerkiksi näissä kohdissa: "What goes around comes around. Aiheesta suurempi oikeudenmukaisuus, jos sellaista on olemassa. Tai aiheesta suurempi ironia?"/---/ Se luurasi heti tietoisuuden alla mutta sitä oli mahdoton tavoittaa, access denied"? Joku viisaampi valistakoon.
Silti pystyin välillä nauttimaan lukemisesta, koska enimmäkseen kerronta on lennokasta ja tarina dekkarimainen. Tietysti myös se, että miljöö on tuttu, kiinnosti ja sai minut syynäämään kirjaa tavallista tarkemmin. Harmittaa, ettei Wähä ole luettanut kirjaa pohjoisessa asuvilla sukulaisillaan tai tutuillaan, sillä paljon olisi ollut korjattavissa helposti. En tosin tiedä, mitä suku ajattelee kirjasta, sillä moni asia Taimin perheessä on samanlaista kuin Wähän isovanhempien perheessä.
Varmaan Wähän tarkoitus on osoittaa, että kukaan ihminen ei loppujen lopuksi ole normaali, mutta toinen toistaan inhorealistisemmat kuvaukset tekevät luku-urakasta raskaan – ja Voiton teot saivat minut voimaan pahoin.
March 23, 2023
Znakomita zarówno w konstrukcji jak i w narracji.
March 31, 2024
nemoj da te prvih pedesetak stranica knjige obeshrabri, s obzirom da upoznaješ mnogobrojnu obitelj toimi: muž, žena i četrnaestero djece (od kojih dvoje pokojne); svi se oni predstavljaju svojim imenima i -dok ne dobiju glasove, boje, osobine, karakterne crte, fizički izgled- mogu ti ostaviti popriličan kaos u glavi. međutim, malo strpljenja. oživjet će oni, dobit će svoju teksturu i voditi te kroz kompleksne odnose sljedećih 400tinjak stranica.
(predlažem izradu rodoslovnog stabla, od početka, jer moguće je da nećeš isprve razlikovati ollija od onnija pa ćeš vrtjeti stranice unatrag.)
nina wähä uspjela je zaokružiti sagu obitelji toimi, iako bi priča mogla ići i kudikamo dalje. uspjela je okarakterizirati likove realistično i nakon nekoliko dana što sam provela s njima, ušli su mi u glavu i rado bih i dalje pratila njihove sudbine. iako se sama radnja romana odvija unutar nekoliko mjeseci, upoznaješ i povijest toiminih i širu rodbinu pa njihovi izbori, odluke i postupci imaju i svoju pozadinu.
stilski nezahtjevno, mjestimice provokativno, interesantno, svježe, i temeljito osmišljeno.
(predlažem izradu rodoslovnog stabla, od početka, jer moguće je da nećeš isprve razlikovati ollija od onnija pa ćeš vrtjeti stranice unatrag.)
nina wähä uspjela je zaokružiti sagu obitelji toimi, iako bi priča mogla ići i kudikamo dalje. uspjela je okarakterizirati likove realistično i nakon nekoliko dana što sam provela s njima, ušli su mi u glavu i rado bih i dalje pratila njihove sudbine. iako se sama radnja romana odvija unutar nekoliko mjeseci, upoznaješ i povijest toiminih i širu rodbinu pa njihovi izbori, odluke i postupci imaju i svoju pozadinu.
stilski nezahtjevno, mjestimice provokativno, interesantno, svježe, i temeljito osmišljeno.
September 8, 2019
Tyckte verkligen om Testamente. Hur många karaktärer som helst, men nästan alla var djupa och intressanta. En familjehistoria, inte mörk men den dras liksom med en svärta som samtidigt är vacker och finstämd men också vemodig.
Kanske faller jag lite extra för karaktärerna då de har ett mörker som jag känner mig hemma i. Varför är det så fint när saker är trasiga, med mnsk som härdar ut och framhärdar eller går under? Vet ju att jag är blind för det "ljusa djupet" mnsk besitter, är väl klart man är djup och dras med tankar och känslor även om man inte bär sina sår synliga, inte låter mörkret slå rot i en.
Kanske faller jag lite extra för karaktärerna då de har ett mörker som jag känner mig hemma i. Varför är det så fint när saker är trasiga, med mnsk som härdar ut och framhärdar eller går under? Vet ju att jag är blind för det "ljusa djupet" mnsk besitter, är väl klart man är djup och dras med tankar och känslor även om man inte bär sina sår synliga, inte låter mörkret slå rot i en.
May 26, 2024
VM i trauman! Hade det inte varit trevligt om EN karaktär mådde ok? Slutet drog ner den till en 3,5 (för det fanns inget slut). Säcken är onknuten!! I julklapp önskar jag mig en prisbelönt svensk bok som inte innehåller incest och/eller pedofili. Man kan drömma.
Spoiler:
Varför ens slänga in ett mord i den här? Varför inte bara låta det vara en familjeskildring? Och googlar man inte hur arvsrätten fungerar innan man skriven en bok på temat???
Spoiler:
Varför ens slänga in ett mord i den här? Varför inte bara låta det vara en familjeskildring? Och googlar man inte hur arvsrätten fungerar innan man skriven en bok på temat???
August 26, 2019
Så. Jäkla. Bra. Jag älskar det avslappnade sättet att berätta, hur bokens röst är så utomstående men ändå så väldigt väldigt nära. Jag lyssnade på den som ljudbok inläst av författaren själv, vilket jag ofta undviker. Men hon gör en fenomenal uppläsning av boken.
December 10, 2020
Leevi and the Leavings meets John Irving.
Tässä on perhe, jonka kautta käydään kaikki maailman tabut läpi. Kaikki. Paikoin tämä tuntui typerältä, paikoin aivan nerokkaalta.
Suomennos on todella hyvä ja en aina edes muistanut, että kirja ei ole alunperinkin kirjoitettu suomeksi.
Tässä on perhe, jonka kautta käydään kaikki maailman tabut läpi. Kaikki. Paikoin tämä tuntui typerältä, paikoin aivan nerokkaalta.
Suomennos on todella hyvä ja en aina edes muistanut, että kirja ei ole alunperinkin kirjoitettu suomeksi.
January 7, 2025
Četrnaestočlana porodica Toimi je komplikovana, haotična, izaziva veliku nelagodu u čitaocu i ne odgovara nam na sva pitanja, ali nam do kraja ostavlja dosta toga za razmišljanje. Nina Vehe je sasvim solidno odradila kompleksni zadatak da nam u ovoj porodičnoj drami približi sve likove i njeno pisanje me na momente podsetilo na Vigdis Jurt, ali i na Marike Lukas Rejnefeld zbog već spomenute nelagode koja će nekako uvek iskočiti u nekoj ruralnoj zabiti gde opstaju ljudi i životinje.
Na kraju me rasplakao lik od koga sam to najmanje očekivala i od koga su svi pravili najvećeg zločinca, a nekako je bilo drugih koji su mi čak bili odvratniji i više problematični, ali to je isto testament, nasleđe koje se prenosi genima i koje je u nama na ovaj ili onaj način, pa od nas zavisi šta ćemo sa tim da uradimo.
Na kraju me rasplakao lik od koga sam to najmanje očekivala i od koga su svi pravili najvećeg zločinca, a nekako je bilo drugih koji su mi čak bili odvratniji i više problematični, ali to je isto testament, nasleđe koje se prenosi genima i koje je u nama na ovaj ili onaj način, pa od nas zavisi šta ćemo sa tim da uradimo.
February 20, 2025
Epski opširno djelo na uvid nam daje paletu sličnih, ali različitih likova (braće i sestara porodice Torni).
Koje sve skrivene tajne nose, kakav je njihov odnos prema ocu, majci i sestri Ani?
Meni se svidio roman i preporučujem ga.
Koje sve skrivene tajne nose, kakav je njihov odnos prema ocu, majci i sestri Ani?
Meni se svidio roman i preporučujem ga.
January 9, 2021
Jag känner något extra för norrlandslitteratur, och Testamente hade verkligen sina stunder. Det är fantastiskt att läsa en bok där man känner igen vardagsdetaljer, stämningar och miljöer (obs inte allt i boken usch Pentti). Men vissa delar kändes utdragna, nästan onödiga, och för hemska för att uppskattas (I’m looking at you Voitto). Och så dessa engelska uttryck, till synes på måfå instoppade i texten, som bara var obegripliga. Men det var trots allt en suverän bok! Älskade att läsa om Siris bakgrund och följa hennes karaktärsutveckling, delarna om Tarmos nya liv i Helsingfors samt Lahjas feministiska tillika lesbiska uppvaknande! Att boken hade så många karaktärer tyckte jag var intressant och väl utfört (även fast karaktärsregistret kändes lite slarvigt gjort. Varför stod det ’bror’ på vissa och ’son’ på andra???) Boken var både mörk och äcklig, men det gjorde att den kändes äkta. Ett mycket bra stycke litteratur.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 30 of 582 reviews