What do you think?
Rate this book
Illa decepción
¿Que queda de nós nas casas onde vivimos noutro tempo? Se algo permanece nelas, ¿pódese acceder a aqueles momentos, ás sensacións idas? A protagonista desta novela expándese en dúas direccións aparentemente opostas: a do vencello cotián co seu fillo durante o confinamento e a do resto daquela nena que aínda perdura na súa imaxinación. Así, movida por un soño, máis de vinte anos despois de abandonalo, decide presentarse no apartamento onde viviu coa súa familia durante a nenez e a adolescencia.
Cunha voz inconfundible, penetrante, orixinal e ao tempo case delicada, Berta Dávila narra a historia dunha memoria que rescata o presente. Para conseguir xuntalo cun pasado vívido, cálido, ao que se pode viaxar por medio da literatura. Illa Decepción devolve á novela o seu poder de convicción, a súa forza para unir a quen escribe e a quen le. Narradora e lectora, imaxinación e vida. Unha obra singular, única, que prende na memoria e que a lectura fai propia, persoal, de todo o mundo.
Cunha voz inconfundible, penetrante, orixinal e ao tempo case delicada, Berta Dávila narra a historia dunha memoria que rescata o presente. Para conseguir xuntalo cun pasado vívido, cálido, ao que se pode viaxar por medio da literatura. Illa Decepción devolve á novela o seu poder de convicción, a súa forza para unir a quen escribe e a quen le. Narradora e lectora, imaxinación e vida. Unha obra singular, única, que prende na memoria e que a lectura fai propia, persoal, de todo o mundo.
- GenresFiction
148 pages, Paperback
First published October 29, 2020
10 people are currently reading
135 people want to read
About the author
Berta Dávila
26 books117 followersA escritora Berta Dávila (Santiago 1987), que moi nova sorprendeu gañando o Premio
Biblos-Pazos de Galicia para menores de 21 anos e culminando da man de Agustín
Fernández Paz a súa notable primeira novela Bailarei sobre a túa tumba (2008), é hoxe unha recoñecida poeta e narradora con poemarios como Corpo baleiro (2007) e Raíz da fenda (2013, premios Johán Carballeira, da Crítica española e da AELG) e obras narrativas como libro de relatos A arte do fracaso (2010), traducido para o castelán e o xaponés, ou a novela O derradeiro libro de Emma Olsen, premio de narrativa breve Repsol en 2013, co que obtivo tamén o premio Ánxel Casal ao mellor libro de ficción 2013. Tamén foi nomeada pola AGE autora do ano en 2014.
Biblos-Pazos de Galicia para menores de 21 anos e culminando da man de Agustín
Fernández Paz a súa notable primeira novela Bailarei sobre a túa tumba (2008), é hoxe unha recoñecida poeta e narradora con poemarios como Corpo baleiro (2007) e Raíz da fenda (2013, premios Johán Carballeira, da Crítica española e da AELG) e obras narrativas como libro de relatos A arte do fracaso (2010), traducido para o castelán e o xaponés, ou a novela O derradeiro libro de Emma Olsen, premio de narrativa breve Repsol en 2013, co que obtivo tamén o premio Ánxel Casal ao mellor libro de ficción 2013. Tamén foi nomeada pola AGE autora do ano en 2014.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 30 reviews
January 5, 2021
Non, non rematei o libro. Abandonei, e iso é raro porque son un pouco maniática co de rematar libros e películas a pesar de que non me gusten. Así que, imaxinai. Páxina 94 de 140 e aínda non sentín nada. As súas reflexións resultanme aburridas, nen máis nen menos. Non me aportan nada novo e nen sequera me parecen entretidas. Sinto que as anécdotas que conta non levan a ningunha parte e que, tal vez, se as alongara un pouco, poderían aportarme algo.
Pode ser que esté lendo este libro en mal momento ou pode ser que me extrañe que non me guste polas boas calificacións que ten, pero non podo negalo e non podo seguir. Non podo. As reflexións que fai sobre a corentena parecenme trilladas, de historia de instagram, de tuit, de cousa xa vista e xa lida antes. Igual que as súas reflexións sobre o Animal Crossing (escríbese así?).
Outra cousa que me pasa é que salta de reflexión en reflexión, de anécdota en anécdota cunha rapidez e cunha falta incluso de conexión asombrosa. De tal xeito que chega un punto no que non sei xa que lin, que estou lendo, qué conecta con qué e cómo... Non conecto con ningunha das cousas que conta, e non porque me parezan alleas, ao contrario, parecenme comúns e rutinarias, cousas que eu tamén vivo, que en xeral son cousas sobre as que me gusta ler; gústame ver como a xente reflexiona sobre cousas ás que eu non lle dou nen unha pouca de importancia. Pero neste caso sentín que a súa reflexión non é máis profunda que a que podo facer eu, o sea, que a que pode facer calquera.
Gustoume moito O derradeiro libro de Emma Olsen, e coas boas calificacións que ten iste, estaba emocionada coa lectura, pero unha decepción. Cousas que pasan.
Pode ser que esté lendo este libro en mal momento ou pode ser que me extrañe que non me guste polas boas calificacións que ten, pero non podo negalo e non podo seguir. Non podo. As reflexións que fai sobre a corentena parecenme trilladas, de historia de instagram, de tuit, de cousa xa vista e xa lida antes. Igual que as súas reflexións sobre o Animal Crossing (escríbese así?).
Outra cousa que me pasa é que salta de reflexión en reflexión, de anécdota en anécdota cunha rapidez e cunha falta incluso de conexión asombrosa. De tal xeito que chega un punto no que non sei xa que lin, que estou lendo, qué conecta con qué e cómo... Non conecto con ningunha das cousas que conta, e non porque me parezan alleas, ao contrario, parecenme comúns e rutinarias, cousas que eu tamén vivo, que en xeral son cousas sobre as que me gusta ler; gústame ver como a xente reflexiona sobre cousas ás que eu non lle dou nen unha pouca de importancia. Pero neste caso sentín que a súa reflexión non é máis profunda que a que podo facer eu, o sea, que a que pode facer calquera.
Gustoume moito O derradeiro libro de Emma Olsen, e coas boas calificacións que ten iste, estaba emocionada coa lectura, pero unha decepción. Cousas que pasan.
January 9, 2021
Pareceume un libro fermosísimo e enganchoume dende as primeiras páxinas, algo que non é moi habitual. Pode parecer, para quen non sabe mirar ou mira dende o prezuizo, un libro superficial mais ten moitísimo trasfondo. Oxalá me tivese durado máis pois adorei acompañar a Berta nesta illa. Grazas por darnos a coñecer un pouco máis sobre o teu mundo.
September 30, 2022
El meu primer llibre en gallec
June 1, 2022
Remateino porque estaba medio obrigada a facelo. Non é que Berta non escriba ben ( tampouco é Jane Austen) , o que lle falta, penso, é algo de imaxinación. O seu estilo é un tanto cansino, aburrido e deprimente. Non me aportou prácticamente nada. Neste país o feito de gañar un premio xa te da vía libre para publicar calquera mediocridade, e obras espléndidas non nos chegan por falta de oportunidade. O de sempre.
March 7, 2021
Hai algo ao que Berta me tiña acostumada e se perde nesta novela. Non é doado saber se é brillante ou non. Lina e sentina, pero palpei múltiples ocos... Aínda así, sempre a seguirei a ler.
July 12, 2024
Medio libro dando roda sobre o animal crossing e o outro medio facendo unhas reflexións máis vistas ca As Marías. Esta muller ten a mesma profundidade ca culler do café.
April 13, 2021
De todas as cousas que me gustaron a que máis me sorprendeu é a de que Berta Dávila realmente xogase ao Animal Crossing e conseguise facer diso unha experiencia literaria. Chulísimo.
February 21, 2025
bastante anecdótico, o que pensei que se me faría pesado pero enganchoume da maneira na que está escrito, tamén influíu que me identifico con reflexións da autora, por banais que sexan
non é un libro que recomendaría a todo o mundo, creo que é moi fácil que poida gustar moito ou non gustar nada
non é un libro que recomendaría a todo o mundo, creo que é moi fácil que poida gustar moito ou non gustar nada
January 30, 2021
Resúltame fascinante a escrita desta autora. Por partes. Como galego que vive fóra non teño acceso a todas as novidades nin a picotear nas librerías, entón o que compro é porque penso que me pode interesar. Este ano lin tres novelas súas, unha, O derradeiro libro de Emma Olsen, é unha novela que non se parece en nada a esta. Enganchoume e gustoume pero é o tipo de libro que estou máis afeito a ler.
Penso que hai autores que son para todo o mundo, que escriben libros correctos ou historias que están ben e que poden gustar a calquera lector e enganchar, e logo hai outro tipo de autores que son outra cousa e que non pretenden iso. Non me parece que esté mal facer libros convencionais, pero esta autora non é desde logo dese tipo. Neste libro e tamén no anterior penso que acada outra altura. Para comezar admiro moito a estrutura do libro, e que estea composto como unha peza de orfebrería, na que o azar e o aparentemente intranscendente cobran unha dimensión de moita profundidade, se sabes ler entre capas, interpretar as conexións, que non son evidentes, e que poden ser esixentes. Non está escrito de maneira epatante ou pretensiosa, senón de maneira sutil, deixando silencios. En definitiva creo que é un libro esixente, no que hai que entrar co propósito de non quedar no superficial, de que non che expliquen todo, de albiscar o que che quere dicir detrás do que parece que non di máis do que di porque non usa unha linguaxe obscura, porque non che di as cousas con aforismos requintados senón con limpeza. Paréceme moi difícil escribir así con palabras comúns para dicir tantas cousas e que van calando tanto, de forma que fai que non o soltes. Por iso penso que o nivel de sutileza é tal que non é para todo o mundo, o cal está ben pois cada lector fai a súa lectura e ten as súas preferencias/momentos.
Penso que hai autores que son para todo o mundo, que escriben libros correctos ou historias que están ben e que poden gustar a calquera lector e enganchar, e logo hai outro tipo de autores que son outra cousa e que non pretenden iso. Non me parece que esté mal facer libros convencionais, pero esta autora non é desde logo dese tipo. Neste libro e tamén no anterior penso que acada outra altura. Para comezar admiro moito a estrutura do libro, e que estea composto como unha peza de orfebrería, na que o azar e o aparentemente intranscendente cobran unha dimensión de moita profundidade, se sabes ler entre capas, interpretar as conexións, que non son evidentes, e que poden ser esixentes. Non está escrito de maneira epatante ou pretensiosa, senón de maneira sutil, deixando silencios. En definitiva creo que é un libro esixente, no que hai que entrar co propósito de non quedar no superficial, de que non che expliquen todo, de albiscar o que che quere dicir detrás do que parece que non di máis do que di porque non usa unha linguaxe obscura, porque non che di as cousas con aforismos requintados senón con limpeza. Paréceme moi difícil escribir así con palabras comúns para dicir tantas cousas e que van calando tanto, de forma que fai que non o soltes. Por iso penso que o nivel de sutileza é tal que non é para todo o mundo, o cal está ben pois cada lector fai a súa lectura e ten as súas preferencias/momentos.
March 16, 2021
Illa Decepción é outro monólogo de Berta Dávila parecido a Carrusel pero que se centra nos sentimentos que deixamos nos fogares, polas casas que pasamos e o que nos apega a elas. Neste libro ademais de sentir e repasar con ela todas esas vivendas que formaron parte da túa vida, tamén te penetrarás en que persoas te acompañaron nese camiño e o que significaron para ti.
Non podo deixar de estar marabillada por Berta Dávila, se en Carrusel conseguía que me sentise na súa pel, nas súas dúbidas constantes sobre o movemento da saúde mental. En Illa Decepción fíxome reformularme o que quedou de min en cada casa que vivín, ademais despois dunha pandemia que fixo do noso fogar un refuxio e que magnificou a vivenda ao noso único territorio.
Berta manifesta abertamente que desexa regresar á casa na que se criou, e busca coa súa irmá entrar naquel piso que significou unha boa parte da súa vida. Fíxome graza que o día despois de ler este libro, no que estou a escribir esta recensión, camiñando por un canellón coa miña avoa me fose contando que cada vez que se mudaba de casa quedaba embarazada. A miña tía naceu nun barrio alto da vila, o meu tío preto da praia e a miña nai na rúa principal. E cando por fin se mudaron ao edificio de agora tomou unha pastilla porque temía quedar embarazada. Nesa historia hai moito do que Berta relata no libro, ese apego, esas vivencias, esa vida entre as paredes.
Só me queda agradecerlle a Berta volver facer que as súas palabras me enchan dos meus propios recordos e que a súa narración non che conte a súa historia, senón que tamén consegue contar a túa propia historia e os sentimentos que gardas no teu interior. Do mesmo xeito que Carrusel, este libro, debería ser de obrigatoria lectura.
"A literatura é levantar unha illa desde a nada, erguer o relato do que nos pasa para situarnos dentro del. A literatura tamén é recolección."
4/5
Non podo deixar de estar marabillada por Berta Dávila, se en Carrusel conseguía que me sentise na súa pel, nas súas dúbidas constantes sobre o movemento da saúde mental. En Illa Decepción fíxome reformularme o que quedou de min en cada casa que vivín, ademais despois dunha pandemia que fixo do noso fogar un refuxio e que magnificou a vivenda ao noso único territorio.
Berta manifesta abertamente que desexa regresar á casa na que se criou, e busca coa súa irmá entrar naquel piso que significou unha boa parte da súa vida. Fíxome graza que o día despois de ler este libro, no que estou a escribir esta recensión, camiñando por un canellón coa miña avoa me fose contando que cada vez que se mudaba de casa quedaba embarazada. A miña tía naceu nun barrio alto da vila, o meu tío preto da praia e a miña nai na rúa principal. E cando por fin se mudaron ao edificio de agora tomou unha pastilla porque temía quedar embarazada. Nesa historia hai moito do que Berta relata no libro, ese apego, esas vivencias, esa vida entre as paredes.
Só me queda agradecerlle a Berta volver facer que as súas palabras me enchan dos meus propios recordos e que a súa narración non che conte a súa historia, senón que tamén consegue contar a túa propia historia e os sentimentos que gardas no teu interior. Do mesmo xeito que Carrusel, este libro, debería ser de obrigatoria lectura.
"A literatura é levantar unha illa desde a nada, erguer o relato do que nos pasa para situarnos dentro del. A literatura tamén é recolección."
4/5
May 11, 2021
Posiblemente o único libro da corentena que lea na vida.
Non logro entender por que historias aparentemente anodinas acaban por ser tan conmovedoras.
Aos libros de Berta Dávila deséxolles 1000 primaveras máis.
Non logro entender por que historias aparentemente anodinas acaban por ser tan conmovedoras.
Aos libros de Berta Dávila deséxolles 1000 primaveras máis.
December 3, 2021
Viva Animal Crossing e viva Illa Decepción
January 19, 2024
Hai algo no xeito de facer libros de Davila que non é para min, pero non sei moi ben o que é. Este gustoume mais que Carrusel, pero tampouco moito máis.
July 16, 2022
Está moi ben escrito aínda que non entendín que quería contar a autora, tal vez porque non me pareceu relevante. Historias de casas? Non me dixo nada, a verdade.
September 11, 2025
Me gusta mucho Berta Dávila desde que una amiga me recomendó Carrusel y yo continué leyendo Os seres queridos.
Es este un libro original, una novela intercalada en otra novela que se rompe para hacerle sitio. Conserva todas las características de su escritura que me gustan: su forma de jugar con el lenguaje, de hacer poesía con la prosa, de transmitir calma aun hablando de la angustia omnipresente en su obra.
Y sin embargo: después del sufrimiento psíquico, la maternidad y el aborto, temas que me interesan mucho, llegamos a las casas que habitamos y que constituyen nuestra historia y pueblan nuestros recuerdos, algo con lo que no he conseguido conectar en absoluto.
Lo he leído sin pena e incluso con gusto, pero desde luego no ha estado para mí a la altura de los anteriores.
«As rúas constrúen as rutinas e as rutinas constrúen a vida. Contáronme unha vez que para xestionar os días malos ou os días vermellos dos que falaba Holy Golightly en Breakfast at Tiffany’s cómpre apreixar a rutina, facer un pacto con unha mesma de mínimos e máximos por conquistar. Eu merco a diario unha barra de pan e tamén a diario ordeno a mesa de traballo. Aconteza o que aconteza. A meirande parte dos días fago moitas outras cousas ademais desas, pero houbo algunhas tempadas nas que só fun capaz de moverme da cama ao sofá, acompañada dunha novela, e do sofá á cama, acompañada pola mesma novela ou, con algo de sorte, por outra distinta. Confórtame saber que, aínda neses días, ordenarei a mesa de traballo e mercarei unha barra de pan.»
Es este un libro original, una novela intercalada en otra novela que se rompe para hacerle sitio. Conserva todas las características de su escritura que me gustan: su forma de jugar con el lenguaje, de hacer poesía con la prosa, de transmitir calma aun hablando de la angustia omnipresente en su obra.
Y sin embargo: después del sufrimiento psíquico, la maternidad y el aborto, temas que me interesan mucho, llegamos a las casas que habitamos y que constituyen nuestra historia y pueblan nuestros recuerdos, algo con lo que no he conseguido conectar en absoluto.
Lo he leído sin pena e incluso con gusto, pero desde luego no ha estado para mí a la altura de los anteriores.
«As rúas constrúen as rutinas e as rutinas constrúen a vida. Contáronme unha vez que para xestionar os días malos ou os días vermellos dos que falaba Holy Golightly en Breakfast at Tiffany’s cómpre apreixar a rutina, facer un pacto con unha mesma de mínimos e máximos por conquistar. Eu merco a diario unha barra de pan e tamén a diario ordeno a mesa de traballo. Aconteza o que aconteza. A meirande parte dos días fago moitas outras cousas ademais desas, pero houbo algunhas tempadas nas que só fun capaz de moverme da cama ao sofá, acompañada dunha novela, e do sofá á cama, acompañada pola mesma novela ou, con algo de sorte, por outra distinta. Confórtame saber que, aínda neses días, ordenarei a mesa de traballo e mercarei unha barra de pan.»
August 17, 2025
¿Qué queda de nós nas casas onde vivimos noutro tempo?
A protagonista, que identifico como a autora, volve a un apartamento no que viviu hai vinte anos.
A partir diso, reflexiona sobre as casas familiares.
No medio da novela, interrumpe a pandemia e tamén hai reflexións sobre o confinamento.
“A despedida da casa da praia é inevitablemente triste porque creo que nos custa aceptar que a casa permaneza e teña outros habitantes cando nós marchemos”
“Os manteis, o estampado de cadros escoceses da casa de veràn, o aparador do vestíbulo e o xogo de cuncas de café, son tamén lugares onde se depositan os pousos das conversas e dos acontecementos que vivimos”
Unha novela curta, que por veces di cousas coas que conecto menos, pero xa lin Os seres queridos e deixa reflexións de vida que me encantan
A protagonista, que identifico como a autora, volve a un apartamento no que viviu hai vinte anos.
A partir diso, reflexiona sobre as casas familiares.
No medio da novela, interrumpe a pandemia e tamén hai reflexións sobre o confinamento.
“A despedida da casa da praia é inevitablemente triste porque creo que nos custa aceptar que a casa permaneza e teña outros habitantes cando nós marchemos”
“Os manteis, o estampado de cadros escoceses da casa de veràn, o aparador do vestíbulo e o xogo de cuncas de café, son tamén lugares onde se depositan os pousos das conversas e dos acontecementos que vivimos”
Unha novela curta, que por veces di cousas coas que conecto menos, pero xa lin Os seres queridos e deixa reflexións de vida que me encantan
March 3, 2024
ten as constantes anécdotas e a narración en 1ª persoa presente de Carrusel, mais sinto que ten unha maior cohesión entre as dúas seccións e unha mensaxe máis clara que o libro anteriormente mencionado.
fálase, principialmente, das expectativas (igual que o nome orixinal de Illa Decepción e Deception Island), da nosa relación cos recordos e como o proxectamos cara o futuro, de como preferimos illarnos dalgunhas cousas para manter a nosa visión de como somos nós e o resto do mundo. é posible que as súas takes non sexan as máis orixinais da vida, pero foron, como mínimo, interesantes.
fálase, principialmente, das expectativas (igual que o nome orixinal de Illa Decepción e Deception Island), da nosa relación cos recordos e como o proxectamos cara o futuro, de como preferimos illarnos dalgunhas cousas para manter a nosa visión de como somos nós e o resto do mundo. é posible que as súas takes non sexan as máis orixinais da vida, pero foron, como mínimo, interesantes.
January 13, 2021
Neste libro podemos atopar unha exploración dos nosos recordos e do paso do tempo a partir das casas nas que vivimos, e como estas nos foron transformando; a importancia dos cambios que experimentamos nas nosas vidas e dos seus efectos; as relacións familiares, a enfermidade, a morte… temas cos que todos nos podemos sentir identificados e nos que nos podemos ver reflectidos en máis dalgunha ocasión. En resumo, un libro sobre a vida.
Paréceme que Berta é unha autora que traballa moi ben na autoficción e que é capaz de dicir moito con moi poucas palabras e de xeito sinxelo, e con esta obra déixao máis que demostrado.
Paréceme que Berta é unha autora que traballa moi ben na autoficción e que é capaz de dicir moito con moi poucas palabras e de xeito sinxelo, e con esta obra déixao máis que demostrado.
October 24, 2025
0 conexion en las anécdotas que cuenta. Es muy difícil engancharse al libro y querer leer sin parar. Puede que fuese fallo mío pq lo empece Ilusionada por leer mi primer libro en gallego y generé muchas expectativas
February 17, 2021
De lectura moi doada. En síntome identificada co libro. Porque en casa sitio donde vives, deixas lembranzas que duran sempre e que nonnse van a repetir.
June 13, 2021
Incredible novel that reflects on the places we inhabit, on the construction of a home, on the meaning of motherhood.
January 6, 2023
Contén algún parágrafo interesante e aforismos fermosos. Con todo, deixoume, en xeral, bastante indiferente
December 2, 2023
Que bonito é sempre ler a Berta, semella unha conversa cunha amiga mentres tomas algo quentiño. Quentiño quedou o meu corazón despois de ler esta noveliña.
December 12, 2025
Quizais 3,5 ☆
March 30, 2024
[Posiblemente a miña favorita das novelas de Berta Dávila. Quizais esa teima da casa propia é unha ilusión e só existimos na memoria das casas imperfectas que realmente habitamos nas nosas vidas. Todo lugar é un rastro de incertezas, a manifestación insuficiente do que podería ser pero non é, non todavía.]
January 11, 2024
¡Cuánto he tardado en leer a mi querida @berta_davila y qué grave error! Una autora que sabe condensar como nadie el dolor físico y el emocional y transmitir la belleza de lo cotidiano y lo humano a través de novelas brevísimas cargadas de intensidad. Hoy he querido reseñar juntas estas tres brillantes historias que para mí forman un todo interconectado, donde nos abre su corazón en una ficción con fuerte trasfondo biográfico que abarca temas tan profundos como la enfermedad mental, el duelo, la propia identidad o la depresión postparto. Y es que leer a Berta es como tomarse de golpe un expreso intenso y lleno de aroma que activa todo tu ser.
A través de una narrativa y un estilo sumamente lírico, delicado y refinado, las palabras se colman de belleza, las frases se tornan máximas y lo leído se transforma en parte propia. Berta nos deja atisbar en su alma confrontándola tal que un espejo contra nosotros mismos.
Con Carrusel, Premio de la Crítica de narrativa gallega en 2019 y que encontraréis también en castellano de la mano de @editorialbarret, se adentra en el mundo del duelo y la enfermedad mental; Illa decepción, sólo disponible en gallego, ahonda, con el trasfondo de un mundo caótico en plena pandemia, en las raíces y orígenes propios; y en Os seres queridos, disponible en castellano con @eddestino, me ha terminado por enamorar tratando con suma delicadeza un tema que me ha tocado tan de cerca como es la depresión postparto y la maternidad real y culpable.
No busquéis acción, trama o historia en estas novelas, sino tan solo sentir. Leer a Berta es una explosión de sentimientos narrados con una delicadeza que te roza como una pluma. A Berta se la lee con el corazón abierto, expuesto a cualquier rasguño en forma de frase. Pero leer a Berta es a la vez una terapia, un aprendizaje, es vernos a nosotros mismos, reconocernos, comprendernos y avanzar en busca de la felicidad. Y es que la vida en el fondo, no es más que un carrusel que gira sin parar.
A través de una narrativa y un estilo sumamente lírico, delicado y refinado, las palabras se colman de belleza, las frases se tornan máximas y lo leído se transforma en parte propia. Berta nos deja atisbar en su alma confrontándola tal que un espejo contra nosotros mismos.
Con Carrusel, Premio de la Crítica de narrativa gallega en 2019 y que encontraréis también en castellano de la mano de @editorialbarret, se adentra en el mundo del duelo y la enfermedad mental; Illa decepción, sólo disponible en gallego, ahonda, con el trasfondo de un mundo caótico en plena pandemia, en las raíces y orígenes propios; y en Os seres queridos, disponible en castellano con @eddestino, me ha terminado por enamorar tratando con suma delicadeza un tema que me ha tocado tan de cerca como es la depresión postparto y la maternidad real y culpable.
No busquéis acción, trama o historia en estas novelas, sino tan solo sentir. Leer a Berta es una explosión de sentimientos narrados con una delicadeza que te roza como una pluma. A Berta se la lee con el corazón abierto, expuesto a cualquier rasguño en forma de frase. Pero leer a Berta es a la vez una terapia, un aprendizaje, es vernos a nosotros mismos, reconocernos, comprendernos y avanzar en busca de la felicidad. Y es que la vida en el fondo, no es más que un carrusel que gira sin parar.
March 20, 2024
Non pasaron nin sequera dez meses desde que me achegaba por primeira vez á narrativa de Berta Dávila, pero con motivo do lanzamento deste “Illa decepción” non podía deixar pasar a oportunidade de volver a ler a unha das voces literarias, que nos traen unha aposta que tan ben conectou cos lectores e tanto aplaudiu a crítica especializada. + en https://daybreakovertheocean.wordpres...
December 17, 2023
Foi unha decepción.
Displaying 1 - 30 of 30 reviews