What do you think?
Rate this book
Το Λουρί της Τρέλας
Στα σκοτεινά, μουχλιασμένα δωμάτια του ιδρύματος οι φρενοβλαβείς ουρλιάζουν άδικα! Κάνεις δεν τους ακούει. Θύματα ή θύτες; Το φαινομενικά αθώο κοριτσάκι, με τους σκιερούς εσωτερικούς δαίμονες μειδιά. Τα απαλά του μαλλιά κρύβουν μέσα τους σατανικά κέρατα. Θύμα ή θύτης; Ο ψυχίατρος μαέστρος παλεύει να φτάσει στα άδυτα της διαταραγμένης ψυχής, αυτής της παρανοϊκής ορχήστρας. Απαρχαιωμένες, σύγχρονες και πειραματικές μέθοδοι γεμίζουν τη φαρέτρα του με όπλα που λυσσούν για σάρκα. Θύμα ή θύτης; Ένα σκοτεινό μυθιστόρημα που
ακροβατεί ανάμεσα στις θολές γραμμές του σωστού και του λάθους, του σκοπού και των μέσων, της λογικής και της παράνοιας, του οικογενειακού δράματος και του αιματοκυλίσματος. Ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται στις σαθρές, λαβυρινθώδεις, εγκεφαλικές έλικες των ηρώων του, στα σκοτεινά δωμάτια που βρίσκεται έγκλειστη η κανονικότητά τους, στους ψηλοτάβανους, ερεβώδεις διαδρόμους του ασύλου, όπου τα τσιμέντα διψούν για αίμα, σχιζοφρένεια, ψυχές και θάνατο.
ακροβατεί ανάμεσα στις θολές γραμμές του σωστού και του λάθους, του σκοπού και των μέσων, της λογικής και της παράνοιας, του οικογενειακού δράματος και του αιματοκυλίσματος. Ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται στις σαθρές, λαβυρινθώδεις, εγκεφαλικές έλικες των ηρώων του, στα σκοτεινά δωμάτια που βρίσκεται έγκλειστη η κανονικότητά τους, στους ψηλοτάβανους, ερεβώδεις διαδρόμους του ασύλου, όπου τα τσιμέντα διψούν για αίμα, σχιζοφρένεια, ψυχές και θάνατο.
- GenresHorror
324 pages, Paperback
Published May 1, 2020
31 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
May 30, 2020
Είχα την τύχη να διαβάσω το βιβλίο πριν βγει και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα! Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό και σκοτεινό θρίλερ που με κράτησε κολλημένο μέχρι το τέλος. Το "Λουρί της τρέλας" καταπιάνεται με ένα θέμα που ενώ φαινομενικά φαίνεται συνηθισμένο, ο συγγραφέας το προσεγγίζει εντελώς διαφορετικά με αποτέλεσμα να έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό και εν τέλει πρωτότυπο. Ο λόγος πανέμορφος και παραστατικός, η ιστορία κυλάει αβίαστα και η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο καθώς οι σελίδες προχωρούν. Ομολογώ ότι ανυπομονούσα τη στιγμή που θα βγει για να το έχω και επίσημα στα χέρια μου. Ένα must have βιβλίο για τους λάτρεις του τρόμου και των σκοτεινών ιστοριών...
Read
May 30, 2020Καλοδουλεμένη ιστορία που ισορροπεί όμορφα ανάμεσα στο μυστήριο, στο θρίλερ και τον τρόμο. Μου άρεσε που εντός από την κεντρική πλοκή υπήρχαν πολλές ακόμη υποπλοκές με τα δικά τους νοήματα. Η γλώσσα του συγγραφέα πλούσια, έδωσε επιπλέον δυναμική στο σκοτεινό feeling του βιβλίου. Οι φίλοι του είδους θεωρώ ότι θα μείνουν πολύ ευχαριστημένοι.
July 7, 2020
Το Λουρί της Τρέλας είναι ένα βιβλίο το οποίο ο συγγραφέας αφιερώνει στους λάτρεις του φανταστικού. Ωστόσο, θεωρώ πως θα το προτιμήσουν, εκτιμήσουν και απολαύσουν περισσότερο οι φαν του τρόμου, των θρίλερ και των gory/splatter ιστοριών.
Ως συνήθως, δεν θα μιλήσω με spoiler για την ιστορία, μα θέλω να σταθώ σε μερικά στοιχεία που θεμελιώνουν την πλοκή:
Οι ψυχασθενείς παρουσιάζονται ρεαλιστικά, "σωστά" θα μπορούσαμε να πούμε. Οι πράξεις, οι σκέψεις, οι παραισθήσεις και η γενικότερη συμπεριφορά και ζωή τους εξαιτίας της ασθένειάς τους φαντάζει ρεαλιστική και με τρόπο που δεν βλέπουμε συχνά μάλιστα, ωστόσο φλερτάρει και με μεταφυσικές προεκτάσεις. Συγκεκριμένα, προς το δαιμονικό. Υπάρχει μια αγωνία και γλυκιά αμφιβολία για το τι πραγματικά συμβαίνει και προς ποια κατεύθυνση θα πάει η ιστορία, μα θα θέλω να πω ότι δεν πρόκειται για μια κοινότυπη ιστορία με εξορκισμούς, ούτε μια συνηθισμένη ιστορία με ψυχασθενείς δολοφόνους. Πιστεύω ότι καταλήγει να έχει σωστές, κριτικές και στοχευμένές προεκτάσεις της θρησκευτικής κατεύθυνσης και πετυχαίνει άριστα τον σκοπό του στο κομμάτι αυτό.
Ο πρωταγωνιστής δίνει πάνω απ' όλα μια ηθική μάχη με τον εαυτό του και τις καταστάσεις και οι αναγνώστες μαζί του καλούμαστε να συμμετέχουμε και να προβληματιστούμε ίσως. Γενικώς, οι χαρακτήρες δεν έχουν τεράστιο βάθος και εξέλιξη, μα έχουν αρκετά γοητευτικά χαρακτηριστικά και προσωπικότητα. Όσον αφορά τον ήρωά μας, είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τον χαρακτήρα που είδα και την όποια ανάπτυξη είχε. Μιας και βάση πέφτει περισσότερο στο μυστήριο και τον τρόμο, είναι θετικό που οι ήρωες κουβαλάνε επαρκώς τα δρώμενα τόσο όσο χρειάζεται για να μας νοιάζουν και ως εκεί.
Φυσικά, πάνω απ' όλα προέχει να απολαύσουμε το βιβλίο ως ένα ανάγνωσμα τρόμου. Δεν θεωρώ - για τα δικά μου δεδομένα - το βιβλίο βαρύ, τραβηγμένο, επιτηδυεμένο ή στοχευμένο στο shock value. Ακόμη και νέοι αναγνώστες του είδους πιστεύω θα "άντεχαν" να το διαβάσουν. Καταφέρνει να είναι ατμοσφαιρικό, αλλά δεν καταλήγει τρομακτικό. Δύσκολα τρομάζω με βιβλία και θεωρώ ότι να προκαλέσεις το αίσθημα του τρόμου σε κάποιον μέσω της γραφής είναι το δεύτερο πιο δύσκολο που θα μπορούσε κανείς να επιχείρησει συγγραφικά. Το γεγονός λοιπόν που δεν φοβήθηκα διαβάζοντας δεν υποβαθμίζει την αξία του έργου. Είχα επενδύσει συναισθηματικά στην ατμόσφαιρα και τον κόσμο του έργου και αυτό ήταν αρκετό. Εικάζω πως ο περισσότερος κόσμος θα ένιωθε τη ρίγη της ανησυχίας έστω σε αυτές τις σελίδες.
Όσο κι αν μου αρέσει η ιστορία, η θεματική και η ατμόσφαιρα, δεν πιστεύω δυστυχώς ότι υποστηρίζεται πλήρως απ' την γραφή. Ήδη απ' τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι ο Άρης Δεληγιαννίδης γνωρίζει να γράφει και γράφει καλά μάλιστα. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι η γραφή του είναι σε ένα στάδιο που αποδίδει την ιστορία που λέει με τέτοιον τρόπο, που λίγες βελτιώσεις θα χωρούσε. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως προσωπικά αυτό το στυλ μου αρέσει τόσο. Το λεξιλόγιο είναι αρκετά λειτουργικό - καταφέρνει να μην είναι απλό ούτε απλοϊκό, χωρίς να καταλήγει εκνευριστικά ψαγμένο ή επιτηδευμένο τις περισσότερες φορές - και το μεγαλύτερο μέρος της ατμόσφαιρας χτίζεται εξαιτίας του, αν και μερικές φορές υπάρχει αισθητική επανάληψη. Υπάρχουν αρκετά αλληγορικά σχήματα, παρομοιώσεις και συνειρμικές αφηγήσεις σε κάθε κεφάλαιο. Κάποιες φορές μάλιστα τα κεφάλαια ξεκινάνε κεντραρισμένα σε έναν όρο ή λέξη ή έννοια που παρομοιάζεται συνειρμικά με κάτι κι έπειτα με κάτι άλλο, ώσπου να δέσει και να πλαισιώσει την μικρόθεματική του κεφαλαίου (κατά μία έννοια). Δεν θεωρώ ότι όλες τις φορές αυτό το μοτίβο είναι εξίσου πετυχημένο. Από τα υπόλοιπα κομμάτια που αφορούν τους διαλογούς και το ατμοσφαιρικό στήσιμο (και τις συναισθηματικές κορυφώσεις ίσως) δεν έχω παράπονα.
Με λίγα λόγια, θεωρώ πως η ιδέα πίσω απ' το βιβλίο ήταν εξαιρετική. Εκτελέστηκε σε επίπεδο ουσίας και περιεχομένου αρκετά καλά, διασκεδαστικά και εύληπτα ενώ σε "τεχνικό" επίπεδο παρουσίασης και γραφής δεν ταίριαξε τόσο για τα δικά μου γούστα, χωρίς να είναι απαραίτητα κακογραμμένο. Προτείνω λοιπόν αυτό το βιβλίο ως ένα ανάγνωσμα τρόπου στο οποίο αξίζει να αφιερώσετε τον χρόνο σας και θα λάβετε μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Θα είναι επίσης αρκετό για να σας πείσει να έχετε τον Άρη Δεληγιαννίδη υπ' όψιν σας, όπως συνέβη και με μένα.
Ως συνήθως, δεν θα μιλήσω με spoiler για την ιστορία, μα θέλω να σταθώ σε μερικά στοιχεία που θεμελιώνουν την πλοκή:
Οι ψυχασθενείς παρουσιάζονται ρεαλιστικά, "σωστά" θα μπορούσαμε να πούμε. Οι πράξεις, οι σκέψεις, οι παραισθήσεις και η γενικότερη συμπεριφορά και ζωή τους εξαιτίας της ασθένειάς τους φαντάζει ρεαλιστική και με τρόπο που δεν βλέπουμε συχνά μάλιστα, ωστόσο φλερτάρει και με μεταφυσικές προεκτάσεις. Συγκεκριμένα, προς το δαιμονικό. Υπάρχει μια αγωνία και γλυκιά αμφιβολία για το τι πραγματικά συμβαίνει και προς ποια κατεύθυνση θα πάει η ιστορία, μα θα θέλω να πω ότι δεν πρόκειται για μια κοινότυπη ιστορία με εξορκισμούς, ούτε μια συνηθισμένη ιστορία με ψυχασθενείς δολοφόνους. Πιστεύω ότι καταλήγει να έχει σωστές, κριτικές και στοχευμένές προεκτάσεις της θρησκευτικής κατεύθυνσης και πετυχαίνει άριστα τον σκοπό του στο κομμάτι αυτό.
Ο πρωταγωνιστής δίνει πάνω απ' όλα μια ηθική μάχη με τον εαυτό του και τις καταστάσεις και οι αναγνώστες μαζί του καλούμαστε να συμμετέχουμε και να προβληματιστούμε ίσως. Γενικώς, οι χαρακτήρες δεν έχουν τεράστιο βάθος και εξέλιξη, μα έχουν αρκετά γοητευτικά χαρακτηριστικά και προσωπικότητα. Όσον αφορά τον ήρωά μας, είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τον χαρακτήρα που είδα και την όποια ανάπτυξη είχε. Μιας και βάση πέφτει περισσότερο στο μυστήριο και τον τρόμο, είναι θετικό που οι ήρωες κουβαλάνε επαρκώς τα δρώμενα τόσο όσο χρειάζεται για να μας νοιάζουν και ως εκεί.
Φυσικά, πάνω απ' όλα προέχει να απολαύσουμε το βιβλίο ως ένα ανάγνωσμα τρόμου. Δεν θεωρώ - για τα δικά μου δεδομένα - το βιβλίο βαρύ, τραβηγμένο, επιτηδυεμένο ή στοχευμένο στο shock value. Ακόμη και νέοι αναγνώστες του είδους πιστεύω θα "άντεχαν" να το διαβάσουν. Καταφέρνει να είναι ατμοσφαιρικό, αλλά δεν καταλήγει τρομακτικό. Δύσκολα τρομάζω με βιβλία και θεωρώ ότι να προκαλέσεις το αίσθημα του τρόμου σε κάποιον μέσω της γραφής είναι το δεύτερο πιο δύσκολο που θα μπορούσε κανείς να επιχείρησει συγγραφικά. Το γεγονός λοιπόν που δεν φοβήθηκα διαβάζοντας δεν υποβαθμίζει την αξία του έργου. Είχα επενδύσει συναισθηματικά στην ατμόσφαιρα και τον κόσμο του έργου και αυτό ήταν αρκετό. Εικάζω πως ο περισσότερος κόσμος θα ένιωθε τη ρίγη της ανησυχίας έστω σε αυτές τις σελίδες.
Όσο κι αν μου αρέσει η ιστορία, η θεματική και η ατμόσφαιρα, δεν πιστεύω δυστυχώς ότι υποστηρίζεται πλήρως απ' την γραφή. Ήδη απ' τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι ο Άρης Δεληγιαννίδης γνωρίζει να γράφει και γράφει καλά μάλιστα. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι η γραφή του είναι σε ένα στάδιο που αποδίδει την ιστορία που λέει με τέτοιον τρόπο, που λίγες βελτιώσεις θα χωρούσε. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως προσωπικά αυτό το στυλ μου αρέσει τόσο. Το λεξιλόγιο είναι αρκετά λειτουργικό - καταφέρνει να μην είναι απλό ούτε απλοϊκό, χωρίς να καταλήγει εκνευριστικά ψαγμένο ή επιτηδευμένο τις περισσότερες φορές - και το μεγαλύτερο μέρος της ατμόσφαιρας χτίζεται εξαιτίας του, αν και μερικές φορές υπάρχει αισθητική επανάληψη. Υπάρχουν αρκετά αλληγορικά σχήματα, παρομοιώσεις και συνειρμικές αφηγήσεις σε κάθε κεφάλαιο. Κάποιες φορές μάλιστα τα κεφάλαια ξεκινάνε κεντραρισμένα σε έναν όρο ή λέξη ή έννοια που παρομοιάζεται συνειρμικά με κάτι κι έπειτα με κάτι άλλο, ώσπου να δέσει και να πλαισιώσει την μικρόθεματική του κεφαλαίου (κατά μία έννοια). Δεν θεωρώ ότι όλες τις φορές αυτό το μοτίβο είναι εξίσου πετυχημένο. Από τα υπόλοιπα κομμάτια που αφορούν τους διαλογούς και το ατμοσφαιρικό στήσιμο (και τις συναισθηματικές κορυφώσεις ίσως) δεν έχω παράπονα.
Με λίγα λόγια, θεωρώ πως η ιδέα πίσω απ' το βιβλίο ήταν εξαιρετική. Εκτελέστηκε σε επίπεδο ουσίας και περιεχομένου αρκετά καλά, διασκεδαστικά και εύληπτα ενώ σε "τεχνικό" επίπεδο παρουσίασης και γραφής δεν ταίριαξε τόσο για τα δικά μου γούστα, χωρίς να είναι απαραίτητα κακογραμμένο. Προτείνω λοιπόν αυτό το βιβλίο ως ένα ανάγνωσμα τρόπου στο οποίο αξίζει να αφιερώσετε τον χρόνο σας και θα λάβετε μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Θα είναι επίσης αρκετό για να σας πείσει να έχετε τον Άρη Δεληγιαννίδη υπ' όψιν σας, όπως συνέβη και με μένα.
December 26, 2022
Ο Άρης Δεληγιαννίδης ανήκει ξεκάθαρα στους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς τρόμου. Τόλμη στη θεματολογία των ιστοριών, γραφή υψηλού επιπέδου, κοφτεροι διάλογοι, χαρακτήρες με γκρίζα ηθική και παράτολμα κίνητρα, σασπένς και εκπλήξεις χαρακτηρίζουν τα έργα που έχω διαβάσει.
Το Λουρί της Τρέλας αρχικά δίσταζα να το διαβάσω, φοβόμουν πώς θα ήταν πολύ σκληροπυρηνικό για τα γούστα μου. Σχιζοφρένεια, αίμα, πειραματόζωα, ένα προειδοποιητικό καμπανάκι ηχούσε στον νου μου. Ωστόσο, άκουσα τις παραινέσεις οικείων προσώπων που μιλούσαν με κολακευτικά λόγια για το βιβλίο και βούτηξα στην παράνοια του. Τελικά, αδίκως φοβόμουν. Υπάρχει αρκετό αιματοκυλισμα, ωστόσο η έμφαση του βιβλίου δίδεται στην ατμόσφαιρα και στην ψυχολογική κατάσταση την ηρώων. Το βιβλίο σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη σελίδα και δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις παρά μόνο όταν θα έχεις διαβάσει και τις τελευταίες γραμμές. Χτίζει με σταθερό ρυθμό το σασπένς, τα γεγονότα κλιμακώνονται και η ιστορία κορυφώνεται σε ένα εξαιρετικά αγωνιώδες τέλος. Το βιβλίο συγκαταλέγεται στα πέντε καλύτερα, κατά τη γνώμη μου, βιβλία τρόμου που έχω διαβάσει από Έλληνες δημιουργούς.
Για αρνητικά στοιχεία θα παραθέσω μόνο το εξής: όπως και στη Δεισιδαιμονία, τα σχήματα λόγου ήταν υπέρ του δέοντος πολλά. Το κείμενο θα έλαμπε ακόμα περισσότερο αν έλειπαν κάποιες μεταφορές και παρομοιώσεις που βάραιναν αχρειαστα τον λόγο. Ειδικά σε περιπτώσεις που περιγράφονται απλές καταστάσεις. Σημειωτέον, το αναφέρει κάποιος που αγαπά ιδιαίτερα τα καλολογικα στοιχεία που προσφέρουν αισθητική απόλαυση στην ανάγνωση.
Όπως και να έχει, το Λουρί της Τρέλας ήταν ένα βιβλίο που απόλαυσα ιδιαίτερα και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Το Λουρί της Τρέλας αρχικά δίσταζα να το διαβάσω, φοβόμουν πώς θα ήταν πολύ σκληροπυρηνικό για τα γούστα μου. Σχιζοφρένεια, αίμα, πειραματόζωα, ένα προειδοποιητικό καμπανάκι ηχούσε στον νου μου. Ωστόσο, άκουσα τις παραινέσεις οικείων προσώπων που μιλούσαν με κολακευτικά λόγια για το βιβλίο και βούτηξα στην παράνοια του. Τελικά, αδίκως φοβόμουν. Υπάρχει αρκετό αιματοκυλισμα, ωστόσο η έμφαση του βιβλίου δίδεται στην ατμόσφαιρα και στην ψυχολογική κατάσταση την ηρώων. Το βιβλίο σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη σελίδα και δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις παρά μόνο όταν θα έχεις διαβάσει και τις τελευταίες γραμμές. Χτίζει με σταθερό ρυθμό το σασπένς, τα γεγονότα κλιμακώνονται και η ιστορία κορυφώνεται σε ένα εξαιρετικά αγωνιώδες τέλος. Το βιβλίο συγκαταλέγεται στα πέντε καλύτερα, κατά τη γνώμη μου, βιβλία τρόμου που έχω διαβάσει από Έλληνες δημιουργούς.
Για αρνητικά στοιχεία θα παραθέσω μόνο το εξής: όπως και στη Δεισιδαιμονία, τα σχήματα λόγου ήταν υπέρ του δέοντος πολλά. Το κείμενο θα έλαμπε ακόμα περισσότερο αν έλειπαν κάποιες μεταφορές και παρομοιώσεις που βάραιναν αχρειαστα τον λόγο. Ειδικά σε περιπτώσεις που περιγράφονται απλές καταστάσεις. Σημειωτέον, το αναφέρει κάποιος που αγαπά ιδιαίτερα τα καλολογικα στοιχεία που προσφέρουν αισθητική απόλαυση στην ανάγνωση.
Όπως και να έχει, το Λουρί της Τρέλας ήταν ένα βιβλίο που απόλαυσα ιδιαίτερα και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
July 2, 2020
Ένα ατμοσφαιρικό βιβλίο τρόμου που βάζει τους αναγνώστες σε σκέψεις και γεννά έντονα συναισθήματα.
Διαβάστε αναλυτικότερα την άποψή μου και για τους προβληματισμούς που μου προκάλεσε στο blog μου.
Διαβάστε αναλυτικότερα την άποψή μου και για τους προβληματισμούς που μου προκάλεσε στο blog μου.
April 19, 2023
Αν είχε και 6ο αστέρι, θα το έβαζα!
Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον συγγραφέα. Διάβασα την "Δεισιδαιμονία", που με καθήλωσε και έπρεπε να διαβάσω κι αυτό.
Ένα σκοτεινό, σκληρό ψυχολογικό θρίλερ που ισορροπεί ανάμεσα στην λογική και στην παράνοια, στο φως και στο σκοτάδι,στο σωστό και το λάθος, στη ζωή και στο θάνατο.
Η γραφή του τόσο δυνατή, ζωντανή, παραστατική, απ' όπου δε λείπουν τα καλολογικα στοιχεία (άποψη μου, δεν χρειάζονταν πάντα, αφού η πένα του Άρη Δεληγιαννίδη δεν τα έχει ανάγκη, είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας συγγραφέας τρόμου).
Περιέχει αρκετές σκληρές σκηνές φρίκης, που εμένα προσωπικά δεν με ενοχλούν.
Δεν έχω να πω πολλά, πρέπει να το διαβάσετε...αν αντέχετε!! ⭐⭐⭐⭐⭐
Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον συγγραφέα. Διάβασα την "Δεισιδαιμονία", που με καθήλωσε και έπρεπε να διαβάσω κι αυτό.
Ένα σκοτεινό, σκληρό ψυχολογικό θρίλερ που ισορροπεί ανάμεσα στην λογική και στην παράνοια, στο φως και στο σκοτάδι,στο σωστό και το λάθος, στη ζωή και στο θάνατο.
Η γραφή του τόσο δυνατή, ζωντανή, παραστατική, απ' όπου δε λείπουν τα καλολογικα στοιχεία (άποψη μου, δεν χρειάζονταν πάντα, αφού η πένα του Άρη Δεληγιαννίδη δεν τα έχει ανάγκη, είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας συγγραφέας τρόμου).
Περιέχει αρκετές σκληρές σκηνές φρίκης, που εμένα προσωπικά δεν με ενοχλούν.
Δεν έχω να πω πολλά, πρέπει να το διαβάσετε...αν αντέχετε!! ⭐⭐⭐⭐⭐
July 30, 2021
Να ένα βιβλίο που ανήκει στον Τρόμο κ δεν παίζει με την ψυχολογία ή με τον βαθύτερο φόβο του ανθρώπου, αλλά με το μυαλό του. Αυτό το δαιδαλώδες μυστήριο όργανο, που αποτελεί την κινητήριο δύναμη κάθε πράξης μας. Αν ήθελα να αποτυπώσω σε μία πρόταση την άποψή μου για το κείμενο του Άρη, θα έλεγα ότι είναι μία από τις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει και επιβεβαιώνουν ότι ο δρόμος που οδηγεί στην Κόλαση είναι στρωμένος από αγαθές προθέσεις.
Ο χώρος που διαδραματίζεται η ιστορία είναι μια αποθήκη. Μια παλιά αποθήκη, παραγκωνισμένη κ ανεπιθύμητη. Όπως όμως συμβαίνει με όλα τα αντικείμενα κ τα πλάσματα της φύσης, πάντα υπάρχει εκείνος ο Ένας που θα κοιτάξει βαθύτερα κ θα ανακαλύψει τα όποια προτερήματα αυτού του αντικειμένου ή του πλάσματος. Εδώ ο Ένας είναι ένας γιατρός. Τρελογιατρός, θα λέγαμε για να ξορκίσουμε τον φόβο. Ψυχίατρος, θα αναφέραμε επιστημονικά για να μεταφέρουμε την αντικειμενική πληροφορία.
Όπως συνήθως μπολιάζονται οι επιστήμονες αυτού του πεδίου, θεωρεί τον εαυτό του ως ένα άλλο είδους Θεό. Η αποθήκη είναι ο Παράδεισος όπου μεταφέρει τα ολιγομελή πλάσματά του. Όλα με κάποια ανίατη ασθένεια του Νου. Πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες του Παραδείσου του ξεκινά μια χρόνια μελέτη, σε διαφορετικούς τύπους ψυχασθένειας, με σκοπό να βρει την ίαση. Αν μπορούσαμε να του αποδώσουμε μομφή ή επευφημία, θα μπερδευόμασταν. Στόχος του είναι να γιατρέψει αυτά τα πλάσματα κ να τα επιστρέψει ως ισότιμα μέλη στην κοινωνία εκτός των Τειχών του Παραδείσου. Τι αγαθός κ ευγενικός σκοπός!
Αν επίσης γνωρίζαμε ότι ανάμεσα σε αυτά τα πλάσματα ανήκει κ η μικρή του κόρη, η οποία πάσχει ακριβώς από αυτήν την ασθένεια κ προσπαθεί να την επαναφέρει στα λογικά της κ στη απολεσθείσα οικογενειακή γαλήνη, δε θα του αποδίδαμε περισσότερα εύσημα; Πόσο μάλλον, εάν μαθαίναμε ότι η μητέρα απεβίωσε κ ο πατέρας που υπεραγαπά την κόρη του, το απολεσθέν πρόβατο, θέλει να συνδέσει επιτυχώς τους συνεκτικούς οικογενειακούς δεσμούς. Αλήθεια, υπάρχει αγαθότερος κ ευγενικότερος σκοπός;
Ο συγγραφέας από τις πρώτες σελίδες με μαεστρία περνά ένα αόρατο λουρί στο μυαλό του αναγνώστη (αν είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο!) κ ξεδιπλώνει την ιστορία του αργά, αλλά μεθοδικά παρασύροντάς τον. Κάθε κεφάλαιο το λουρί γίνεται πιο σφικτό κ κάθε νέα τρύπα που σφίγγει τον ιμάντα γίνεται ανεπαίσθητα, με τρόπο σπάνιο που μόνο ένας επαγγελματίας γητευτής θα μπορούσε να πράξει ανώδυνα, σαν να έχει προκαλέσει τοπική νάρκωση. Έτσι, όταν ο αναγνώστης φτάνει στις τελευταίες σελίδες, καταλαβαίνει ότι εκείνη τη στιγμή το κέλυφος που περικλείει τον εγκέφαλό του έχει αποκολληθεί περίτεχνα από το κρανίο του κ ο Άρης έχει επιτύχει μια σπάνια συγγραφική λοβοτομή, χωρίς αναισθησία, ανοίγοντάς του διάπλατα τις πόρτες προς τον απόλυτο Τρόμο κ προβάλλοντάς του ένα οπερατικό κρεσέντο παράνοιας κ παραλογισμού.
Για τον Άρη έχω γράψει κ στο παρελθόν, αλλά αξίζει να το επαναλάβω. Είναι από τους φερέλπιδες συγγραφείς του Τρόμου που ήδη έχει σφραγίσει την εγχώρια λογοτεχνία με το προσωπικό του αποτύπωμα. Ξέρει να γράφει, ξέρει να διηγείται ιστορίες κ κυρίως ξέρει να παίζει με το μυαλό του αναγνώστη. Άλλωστε κ ο ίδιος ως οντότητα είναι ένα σπάνιο κράμα συγγραφέα, γιατρού (με διδακτορικό μάλιστα) κ σκηνοθέτη (ας μην αναφέρω τις ιδιότητες του μοντέρ, σεναριογράφου κ παραγωγού). Θα έλεγα απλά κ ταπεινά ότι χαίρεσαι να ξέρεις ότι στις τάξεις της εγχώριας καλλιτεχνικής δύναμης έχεις έναν τόσο δυνατό μαχητή. Υποκλίνομαι...
Ο χώρος που διαδραματίζεται η ιστορία είναι μια αποθήκη. Μια παλιά αποθήκη, παραγκωνισμένη κ ανεπιθύμητη. Όπως όμως συμβαίνει με όλα τα αντικείμενα κ τα πλάσματα της φύσης, πάντα υπάρχει εκείνος ο Ένας που θα κοιτάξει βαθύτερα κ θα ανακαλύψει τα όποια προτερήματα αυτού του αντικειμένου ή του πλάσματος. Εδώ ο Ένας είναι ένας γιατρός. Τρελογιατρός, θα λέγαμε για να ξορκίσουμε τον φόβο. Ψυχίατρος, θα αναφέραμε επιστημονικά για να μεταφέρουμε την αντικειμενική πληροφορία.
Όπως συνήθως μπολιάζονται οι επιστήμονες αυτού του πεδίου, θεωρεί τον εαυτό του ως ένα άλλο είδους Θεό. Η αποθήκη είναι ο Παράδεισος όπου μεταφέρει τα ολιγομελή πλάσματά του. Όλα με κάποια ανίατη ασθένεια του Νου. Πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες του Παραδείσου του ξεκινά μια χρόνια μελέτη, σε διαφορετικούς τύπους ψυχασθένειας, με σκοπό να βρει την ίαση. Αν μπορούσαμε να του αποδώσουμε μομφή ή επευφημία, θα μπερδευόμασταν. Στόχος του είναι να γιατρέψει αυτά τα πλάσματα κ να τα επιστρέψει ως ισότιμα μέλη στην κοινωνία εκτός των Τειχών του Παραδείσου. Τι αγαθός κ ευγενικός σκοπός!
Αν επίσης γνωρίζαμε ότι ανάμεσα σε αυτά τα πλάσματα ανήκει κ η μικρή του κόρη, η οποία πάσχει ακριβώς από αυτήν την ασθένεια κ προσπαθεί να την επαναφέρει στα λογικά της κ στη απολεσθείσα οικογενειακή γαλήνη, δε θα του αποδίδαμε περισσότερα εύσημα; Πόσο μάλλον, εάν μαθαίναμε ότι η μητέρα απεβίωσε κ ο πατέρας που υπεραγαπά την κόρη του, το απολεσθέν πρόβατο, θέλει να συνδέσει επιτυχώς τους συνεκτικούς οικογενειακούς δεσμούς. Αλήθεια, υπάρχει αγαθότερος κ ευγενικότερος σκοπός;
Ο συγγραφέας από τις πρώτες σελίδες με μαεστρία περνά ένα αόρατο λουρί στο μυαλό του αναγνώστη (αν είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο!) κ ξεδιπλώνει την ιστορία του αργά, αλλά μεθοδικά παρασύροντάς τον. Κάθε κεφάλαιο το λουρί γίνεται πιο σφικτό κ κάθε νέα τρύπα που σφίγγει τον ιμάντα γίνεται ανεπαίσθητα, με τρόπο σπάνιο που μόνο ένας επαγγελματίας γητευτής θα μπορούσε να πράξει ανώδυνα, σαν να έχει προκαλέσει τοπική νάρκωση. Έτσι, όταν ο αναγνώστης φτάνει στις τελευταίες σελίδες, καταλαβαίνει ότι εκείνη τη στιγμή το κέλυφος που περικλείει τον εγκέφαλό του έχει αποκολληθεί περίτεχνα από το κρανίο του κ ο Άρης έχει επιτύχει μια σπάνια συγγραφική λοβοτομή, χωρίς αναισθησία, ανοίγοντάς του διάπλατα τις πόρτες προς τον απόλυτο Τρόμο κ προβάλλοντάς του ένα οπερατικό κρεσέντο παράνοιας κ παραλογισμού.
Για τον Άρη έχω γράψει κ στο παρελθόν, αλλά αξίζει να το επαναλάβω. Είναι από τους φερέλπιδες συγγραφείς του Τρόμου που ήδη έχει σφραγίσει την εγχώρια λογοτεχνία με το προσωπικό του αποτύπωμα. Ξέρει να γράφει, ξέρει να διηγείται ιστορίες κ κυρίως ξέρει να παίζει με το μυαλό του αναγνώστη. Άλλωστε κ ο ίδιος ως οντότητα είναι ένα σπάνιο κράμα συγγραφέα, γιατρού (με διδακτορικό μάλιστα) κ σκηνοθέτη (ας μην αναφέρω τις ιδιότητες του μοντέρ, σεναριογράφου κ παραγωγού). Θα έλεγα απλά κ ταπεινά ότι χαίρεσαι να ξέρεις ότι στις τάξεις της εγχώριας καλλιτεχνικής δύναμης έχεις έναν τόσο δυνατό μαχητή. Υποκλίνομαι...
February 11, 2024
"Ο ψυχολογικός πόνος θα έπρεπε να μετράται σε χρόνο. Μια βαθμονόμηση που να ξεκινάει από λεπτά και να φτάνει τα χρόνια. Έτσι θα ήταν μετρήσιμη και δικαιολογήσιμη η φθορά."
📖 #βιβλιοφρικιά μου μαζευτείτε για πρόταση που διαβάζεται ιδανικά με μουντό καιρό , τζάκι, κουβέρτα στα ποδαράκια και πολλές κούπες ζεστού καφέ.
Τα άσυλα φρενοβλαβών πάντα ασκούσαν μια νοσηρή γοητεία στους λάτρεις του τρόμου. Σε αυτό το βιβλίο δεν αποτελεί εξαίρεση αν και το προσωποποιημένο οικογενειακό δράμα στο background κάνει το θέμα λίγο πιο σκληρό...λίγο πιο αληθινό. Ο Κάρολος σαν άλλος Γιόζεφ Μένγκελε δημιουργεί τα δικά του πειράματα σε ένα ατέρμονο διαστροφικο γαϊτανάκι παλεύοντας να σώσει την κόρη του χωρίς να χάσει τον εαυτό του...
📖Λάτρεψα την γραφή σε αυτό το βιβλίο. Μην με παρεξηγείτε είχε μια καλή πλοκή και το σασπένς κορύφωσε εκεί που έπρεπε και η τελευταία φράση του βιβλίου ήταν...όλεθρος και αποκάλυψη και όλα τα ενδιάμεσα. ΑΛΛΑ θα σταθώ στη γραφή. Γιατί ένα ψυχολογικό θρίλερ όσο εμπνευσμένο και αν είναι αν η γραφή δεν είναι σωστή τότε απλά δεν έχει νόημα. Ειλικρινά θεωρώ πως στην συγκεκριμένη περίπτωση ότι κ να ήταν η πλοκή θα το έσωνε η γραφή.
Είναι αριστοτεχνικος ο τρόπος που ο συγγραφέας χειρίζεται τις λέξεις. Ο λόγος του ρέει και σε αναγκάζει πολλές φορές να σταματήσεις να σημειώσεις ένα μικρό απόφθεγμα μια μικρή φράση ,να σκεφτείς και μετά να συνεχίσεις.
📖Ένα ψυχολογικό οριακά θρησκευτικό θρίλερ.Ένα εγκεφαλικό μυθιστόρημα χτισμένο πάνω στην παράνοια. Ατμοσφαιρικό, νοσηρό και σχεδόν αποπνικτικό. Κλειστοφοβικο όπως και κάθε άσυλο. Ένα βιβλίο που μυρίζει σκόνη και μούχλα και σχεδόν μπορείς να ακούσεις βαριές πόρτες να ταρακουνιουνται πάνω σε σκουριασμένους μεντεσέδες καθώς οι ένοικοι του προχειροφτιαγμενου ασύλου προσευχονται ουρλιάζοντας σε ένα διαστρεβλωμένο θεό...
Διαβάστε το. Χθες .
4.3 ⭐
📖 #βιβλιοφρικιά μου μαζευτείτε για πρόταση που διαβάζεται ιδανικά με μουντό καιρό , τζάκι, κουβέρτα στα ποδαράκια και πολλές κούπες ζεστού καφέ.
Τα άσυλα φρενοβλαβών πάντα ασκούσαν μια νοσηρή γοητεία στους λάτρεις του τρόμου. Σε αυτό το βιβλίο δεν αποτελεί εξαίρεση αν και το προσωποποιημένο οικογενειακό δράμα στο background κάνει το θέμα λίγο πιο σκληρό...λίγο πιο αληθινό. Ο Κάρολος σαν άλλος Γιόζεφ Μένγκελε δημιουργεί τα δικά του πειράματα σε ένα ατέρμονο διαστροφικο γαϊτανάκι παλεύοντας να σώσει την κόρη του χωρίς να χάσει τον εαυτό του...
📖Λάτρεψα την γραφή σε αυτό το βιβλίο. Μην με παρεξηγείτε είχε μια καλή πλοκή και το σασπένς κορύφωσε εκεί που έπρεπε και η τελευταία φράση του βιβλίου ήταν...όλεθρος και αποκάλυψη και όλα τα ενδιάμεσα. ΑΛΛΑ θα σταθώ στη γραφή. Γιατί ένα ψυχολογικό θρίλερ όσο εμπνευσμένο και αν είναι αν η γραφή δεν είναι σωστή τότε απλά δεν έχει νόημα. Ειλικρινά θεωρώ πως στην συγκεκριμένη περίπτωση ότι κ να ήταν η πλοκή θα το έσωνε η γραφή.
Είναι αριστοτεχνικος ο τρόπος που ο συγγραφέας χειρίζεται τις λέξεις. Ο λόγος του ρέει και σε αναγκάζει πολλές φορές να σταματήσεις να σημειώσεις ένα μικρό απόφθεγμα μια μικρή φράση ,να σκεφτείς και μετά να συνεχίσεις.
📖Ένα ψυχολογικό οριακά θρησκευτικό θρίλερ.Ένα εγκεφαλικό μυθιστόρημα χτισμένο πάνω στην παράνοια. Ατμοσφαιρικό, νοσηρό και σχεδόν αποπνικτικό. Κλειστοφοβικο όπως και κάθε άσυλο. Ένα βιβλίο που μυρίζει σκόνη και μούχλα και σχεδόν μπορείς να ακούσεις βαριές πόρτες να ταρακουνιουνται πάνω σε σκουριασμένους μεντεσέδες καθώς οι ένοικοι του προχειροφτιαγμενου ασύλου προσευχονται ουρλιάζοντας σε ένα διαστρεβλωμένο θεό...
Διαβάστε το. Χθες .
4.3 ⭐
June 11, 2020
" Το λουρί τής τρέλας."
Σε κάθε βιβλίο που διαβάζω εκτός από την ιστορία, την πλοκή και τους άλλους παράγοντες με μαγεύουν και οι λέξεις.
Είναι το δυνατό σημείο των βιβλίων πάντα με γοητεύει ή με απογοητεύει.
Σε αυτό το βιβλίο, οι λέξεις με τρόμαξαν, και ασελγεισαν με ηδονή στην ψυχή μου.
Το μυθιστόρημα αυτό δεν είναι ένα εύκολοδιαβαστο βιβλίο, ούτε από την άλλη ένα βιβλίο που σε μεθάει με τα πλεονεκτήματα τού, αντίθετα είναι από τα βιβλία που μπορεί να "σκοτώσει" ότι πιο φωτεινό έχεις μέσα σου.
Ο τίτλος του βιβλίου έχει πολλές έννοιες και μπορεί να λάβει ακραίας διαστάσεις στο μυαλό του αναγνώστη.
Το λουρί δεν ανήκει μόνο στην ιστορία που προσυπογράφει, ούτε όμως και αποκλειστικά στους ήρωες του αλλά ανήκει περισσότερο στον αναγνώστη από την στιγμή που εισέρχεται στην τρέλα που που το συνοδεύει.
Ένα σκοτεινό μυθιστόρημα που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια, στα πρέπει και στα θέλω, στην τρέλα και στη σαγήνη της.
Είναι ένα ψυχολογικό εγκεφαλικό μυθιστόρημα που σε εγκλωβίζει στις σελίδες του.
Επικίνδυνο, αφού ξεπερνάει τα ψυχικά σκοτεινά όρια ακόμα και το πιο αρρωστημένου μυαλού.
Ας δούμε την ιστορία.:
👉🏿 Μια κλινική που είναι έξω από τα όρια των νομών, έξω από τις δυνατότητες του φωτός, χωρίς κάνεις να μπορεί να διασπάσει το σκοτάδι που την καλύπτει.
👉🏿 Επιστήμονες χωρίς φραγμούς, μη και όρια.
👉🏿 Ένα οικογενειακό δράμα που σπέρνει θύελλες στο πέρασμα του.
👉🏿 Παράνοια ψυχολογικών περιτύλιγματων σε καλοπροαίρετα θεμέλια.
" Η παράνοια είναι έννοια.
Φωλιάζει στο μυαλό του ανθρώπου και σαν σιχαμερό σκουλήκι, σαν σαράκι του τρώει κομμάτι-κομμάτι κάθε αίσθηση της πραγματικότητας. Είναι δύσκολο κανείς να θαυμάσει το μέγεθος και την έκταση της, διότι οι έννοιες δεν έχουν μονάδα μέτρησης, ενώ επίσης στερούνται περιγράμματος για να αποτυπωθούν. Τουλάχιστον άμεσα. διότι έμμεσα υπάρχουν αμέτρητες απεικονίσεις και δράσεις που την προδίδουν, την χρωματίζουν και μεταφέρουν κομμάτι της αίγλης της αρχικής έννοιας. Μπροστά σε μία τέτοια απεικόνιση ο θεατής δεν έχει παρά να νιώσει δέος."
✔️ Δράση 👀
Το βιβλίο κινείται στα όρια του φανταστικού & του τρόμου χωρίς να λείπει το μεταφυσικό & ψυχολογικό κομμάτι του θρίλερ.
Η ιστορία ξεκινάει αργά, αλλά στη συνέχεια σε βάζει δυνατά στην υπόθεση.
Οι εναλλαγές της δράσης περνούν από πολλά επίπεδα κάνοντας τον αναγνώστη να βιώσει έντονα και πολλά διαφορετικά συναισθήματα για τους ήρωες και την αλήθεια τους.
✔️ Πλοκή 👀
Ξεκινοντας την ανάγνωση μπροστά στα μάτια σου ανοίγεται ένας διαφορετικός κόσμος.
Στην αρχή του βιβλίου και ως ότου μπεις για τα καλά στην ιστορία, υπάρχει ένα μπερδεμένο κουβάρι που πρέπ��ι να έχεις υπομονή για να το ξεμπερδεψεις και να ενώσεις τα κομμάτια που λείπουν για να αγγίξεις το λουρί της πλοκής του βιβλίου.
Υπάρχουν στιγμές που το βιβλίο γίνεται ένα ιατρικό σύγγραμα. Αλλά όταν αυτό το σύγγραμα φτάνει στην κορύφωση του, υπάρχει περίπτωση να σε τρελάνει.
Η ιατρική είναι άλλη μια πλευρά που παίζει σημαντικό ρόλο στο βιβλίο. Είναι έντονη θα έλεγα η επιρροή από την ομώνυμη ταινία: (Dr Jekyll and Mr. Hyde) καθώς υπάρχουν σκηνές που σου φέρνουν στο μυαλό την ατμόσφαιρα της ταινίας.
Από την άλλη οι σκηνές του βιβλίου είναι σκληρές. Άκρως ανατριχιαστικές, τολμώ να χρησιμοποιήσω και την λέξη "φρικιαστικές".
Αυτές οι σκηνές είναι θα έλεγα ένα πείραμα, για το πώς βλέπουμε εμείς οι άνθρωποι πέρα από αναγνώστες κάποιες καταστάσεις στη ζωή μ��ορεί να προέρχονται και από ιστορίες βιβλίων για την ανθρώπινη υπόσταση.
✔️ Αγωνία 👀
Η αγωνία είναι μια έντονη παρουσία στο βιβλίο.
Κάποιες φορές μπορεί να είναι και υποτονική ανάλογα με τη ροή της ιστορίας αλλά από την άλλη υπάρχουν και στιγμές που φτάνει στα άκρα.
Ακριβώς όπως και το βιβλίο.
✔️ Ανατροπές 👀
Δυνατές, προκλητικές, ακραίες που σίγουρα φρικαρουν.
Άλλωστε νομίζω ότι αυτός είναι και ο σκοπός του συγκεκριμένου βιβλίου.
Στην ουσία το λουρί της τρέλας είναι ένα ψυχογράφημα στο ανθρώπινο ον.
Ένα ψυχογράφημα στον εγκέφαλο του ανθρώπου και στο τι μπορεί να κρύβει μέσα του Αυτό το άγνωστο σε πολλούς κόμματι του εαυτού μας.
Βέβαια στο συγκεκριμένο βιβλίο αυτό το κομμάτι κλείνει περισσότερο στους ψυχικά αρρώστους ανθρώπους ακόμα και όταν αυτοί μας παρουσιάζονται ως λογικοί.!
Το βιβλίο αυτό κινείται ανάμεσα στο άκρο και στη νηνεμία της γαλήνης.
Για τα δικά μου αναγνωστικά γούστα ήτανε σε κάποια σημεία αρκετά υπερβολικό, όμως αυτό είναι δικό μου θέμα και δεν το έχει το βιβλίο και ο συγγραφέας καθώς τα βιβλία αυτά κινούνται στην υπερβολή γιατί είναι στην κατηγορία φανταστικής λογοτεχνίας και τρόμου.
Από την άλλη μου έκανε εντύπωση και η γραφή του συγγραφέα.
Έχει έναν μαγικό τρόπο να σε ηρεμεί όταν χρειάζεται και ταυτόχρονα να σε ανατριχιάζει και να σε φοβίζει.
Υπάρχει και λυρικοτητα στο βιβλίο αλλά υπάρχει μόνο στα σημεία που πρέπει, και δεν την χρησιμοποιεί για να δείξει πόσο όμορφες μπορει να γίνουν οι λέξεις, αλλά την χρησιμοποιεί για να σου φτιάξει μία υπέροχη αισθαντική, ήρεμη ατμόσφαιρα και λίγο εκεί πριν το τέλος να έρθει με μια διαφορετική ταυτότητα και να σε κλείσει στις πιο μυχιες φοβίες σου.
Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του βιβλίου και στο τέλος του ένα κομματάκι ελπίδας έρχεται μέσα σε αυτό το ζοφερό κόμματι της παράνοιας.
Σίγουρα μιλάμε για ένα βιβλίο που οι αναγνώστες αυτής της κατηγορίας θά λατρέψουν, εμένα αν και μου άρεσε υπήρχαν στιγμές που τρόμαξα πολύ, και και ήτανε πολύ διάχυτη αυτή η υπερβολή στις κοινές κάτι που εμένα με ενοχλεί όπως είπα και παραπάνω όμως νομίζω ότι προσυπογράφει την κατηγορία φανταστικού - τρόμου στην λογοτεχνία.
Από την άλλη είμαι σίγουρη ότι ο συγγραφέας ήρθε για να μείνει.
Αν το επιλέξετε, μην το πιάσετε νύχτα.! 😀
(3,5/5)
Σε κάθε βιβλίο που διαβάζω εκτός από την ιστορία, την πλοκή και τους άλλους παράγοντες με μαγεύουν και οι λέξεις.
Είναι το δυνατό σημείο των βιβλίων πάντα με γοητεύει ή με απογοητεύει.
Σε αυτό το βιβλίο, οι λέξεις με τρόμαξαν, και ασελγεισαν με ηδονή στην ψυχή μου.
Το μυθιστόρημα αυτό δεν είναι ένα εύκολοδιαβαστο βιβλίο, ούτε από την άλλη ένα βιβλίο που σε μεθάει με τα πλεονεκτήματα τού, αντίθετα είναι από τα βιβλία που μπορεί να "σκοτώσει" ότι πιο φωτεινό έχεις μέσα σου.
Ο τίτλος του βιβλίου έχει πολλές έννοιες και μπορεί να λάβει ακραίας διαστάσεις στο μυαλό του αναγνώστη.
Το λουρί δεν ανήκει μόνο στην ιστορία που προσυπογράφει, ούτε όμως και αποκλειστικά στους ήρωες του αλλά ανήκει περισσότερο στον αναγνώστη από την στιγμή που εισέρχεται στην τρέλα που που το συνοδεύει.
Ένα σκοτεινό μυθιστόρημα που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια, στα πρέπει και στα θέλω, στην τρέλα και στη σαγήνη της.
Είναι ένα ψυχολογικό εγκεφαλικό μυθιστόρημα που σε εγκλωβίζει στις σελίδες του.
Επικίνδυνο, αφού ξεπερνάει τα ψυχικά σκοτεινά όρια ακόμα και το πιο αρρωστημένου μυαλού.
Ας δούμε την ιστορία.:
👉🏿 Μια κλινική που είναι έξω από τα όρια των νομών, έξω από τις δυνατότητες του φωτός, χωρίς κάνεις να μπορεί να διασπάσει το σκοτάδι που την καλύπτει.
👉🏿 Επιστήμονες χωρίς φραγμούς, μη και όρια.
👉🏿 Ένα οικογενειακό δράμα που σπέρνει θύελλες στο πέρασμα του.
👉🏿 Παράνοια ψυχολογικών περιτύλιγματων σε καλοπροαίρετα θεμέλια.
" Η παράνοια είναι έννοια.
Φωλιάζει στο μυαλό του ανθρώπου και σαν σιχαμερό σκουλήκι, σαν σαράκι του τρώει κομμάτι-κομμάτι κάθε αίσθηση της πραγματικότητας. Είναι δύσκολο κανείς να θαυμάσει το μέγεθος και την έκταση της, διότι οι έννοιες δεν έχουν μονάδα μέτρησης, ενώ επίσης στερούνται περιγράμματος για να αποτυπωθούν. Τουλάχιστον άμεσα. διότι έμμεσα υπάρχουν αμέτρητες απεικονίσεις και δράσεις που την προδίδουν, την χρωματίζουν και μεταφέρουν κομμάτι της αίγλης της αρχικής έννοιας. Μπροστά σε μία τέτοια απεικόνιση ο θεατής δεν έχει παρά να νιώσει δέος."
✔️ Δράση 👀
Το βιβλίο κινείται στα όρια του φανταστικού & του τρόμου χωρίς να λείπει το μεταφυσικό & ψυχολογικό κομμάτι του θρίλερ.
Η ιστορία ξεκινάει αργά, αλλά στη συνέχεια σε βάζει δυνατά στην υπόθεση.
Οι εναλλαγές της δράσης περνούν από πολλά επίπεδα κάνοντας τον αναγνώστη να βιώσει έντονα και πολλά διαφορετικά συναισθήματα για τους ήρωες και την αλήθεια τους.
✔️ Πλοκή 👀
Ξεκινοντας την ανάγνωση μπροστά στα μάτια σου ανοίγεται ένας διαφορετικός κόσμος.
Στην αρχή του βιβλίου και ως ότου μπεις για τα καλά στην ιστορία, υπάρχει ένα μπερδεμένο κουβάρι που πρέπ��ι να έχεις υπομονή για να το ξεμπερδεψεις και να ενώσεις τα κομμάτια που λείπουν για να αγγίξεις το λουρί της πλοκής του βιβλίου.
Υπάρχουν στιγμές που το βιβλίο γίνεται ένα ιατρικό σύγγραμα. Αλλά όταν αυτό το σύγγραμα φτάνει στην κορύφωση του, υπάρχει περίπτωση να σε τρελάνει.
Η ιατρική είναι άλλη μια πλευρά που παίζει σημαντικό ρόλο στο βιβλίο. Είναι έντονη θα έλεγα η επιρροή από την ομώνυμη ταινία: (Dr Jekyll and Mr. Hyde) καθώς υπάρχουν σκηνές που σου φέρνουν στο μυαλό την ατμόσφαιρα της ταινίας.
Από την άλλη οι σκηνές του βιβλίου είναι σκληρές. Άκρως ανατριχιαστικές, τολμώ να χρησιμοποιήσω και την λέξη "φρικιαστικές".
Αυτές οι σκηνές είναι θα έλεγα ένα πείραμα, για το πώς βλέπουμε εμείς οι άνθρωποι πέρα από αναγνώστες κάποιες καταστάσεις στη ζωή μ��ορεί να προέρχονται και από ιστορίες βιβλίων για την ανθρώπινη υπόσταση.
✔️ Αγωνία 👀
Η αγωνία είναι μια έντονη παρουσία στο βιβλίο.
Κάποιες φορές μπορεί να είναι και υποτονική ανάλογα με τη ροή της ιστορίας αλλά από την άλλη υπάρχουν και στιγμές που φτάνει στα άκρα.
Ακριβώς όπως και το βιβλίο.
✔️ Ανατροπές 👀
Δυνατές, προκλητικές, ακραίες που σίγουρα φρικαρουν.
Άλλωστε νομίζω ότι αυτός είναι και ο σκοπός του συγκεκριμένου βιβλίου.
Στην ουσία το λουρί της τρέλας είναι ένα ψυχογράφημα στο ανθρώπινο ον.
Ένα ψυχογράφημα στον εγκέφαλο του ανθρώπου και στο τι μπορεί να κρύβει μέσα του Αυτό το άγνωστο σε πολλούς κόμματι του εαυτού μας.
Βέβαια στο συγκεκριμένο βιβλίο αυτό το κομμάτι κλείνει περισσότερο στους ψυχικά αρρώστους ανθρώπους ακόμα και όταν αυτοί μας παρουσιάζονται ως λογικοί.!
Το βιβλίο αυτό κινείται ανάμεσα στο άκρο και στη νηνεμία της γαλήνης.
Για τα δικά μου αναγνωστικά γούστα ήτανε σε κάποια σημεία αρκετά υπερβολικό, όμως αυτό είναι δικό μου θέμα και δεν το έχει το βιβλίο και ο συγγραφέας καθώς τα βιβλία αυτά κινούνται στην υπερβολή γιατί είναι στην κατηγορία φανταστικής λογοτεχνίας και τρόμου.
Από την άλλη μου έκανε εντύπωση και η γραφή του συγγραφέα.
Έχει έναν μαγικό τρόπο να σε ηρεμεί όταν χρειάζεται και ταυτόχρονα να σε ανατριχιάζει και να σε φοβίζει.
Υπάρχει και λυρικοτητα στο βιβλίο αλλά υπάρχει μόνο στα σημεία που πρέπει, και δεν την χρησιμοποιεί για να δείξει πόσο όμορφες μπορει να γίνουν οι λέξεις, αλλά την χρησιμοποιεί για να σου φτιάξει μία υπέροχη αισθαντική, ήρεμη ατμόσφαιρα και λίγο εκεί πριν το τέλος να έρθει με μια διαφορετική ταυτότητα και να σε κλείσει στις πιο μυχιες φοβίες σου.
Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του βιβλίου και στο τέλος του ένα κομματάκι ελπίδας έρχεται μέσα σε αυτό το ζοφερό κόμματι της παράνοιας.
Σίγουρα μιλάμε για ένα βιβλίο που οι αναγνώστες αυτής της κατηγορίας θά λατρέψουν, εμένα αν και μου άρεσε υπήρχαν στιγμές που τρόμαξα πολύ, και και ήτανε πολύ διάχυτη αυτή η υπερβολή στις κοινές κάτι που εμένα με ενοχλεί όπως είπα και παραπάνω όμως νομίζω ότι προσυπογράφει την κατηγορία φανταστικού - τρόμου στην λογοτεχνία.
Από την άλλη είμαι σίγουρη ότι ο συγγραφέας ήρθε για να μείνει.
Αν το επιλέξετε, μην το πιάσετε νύχτα.! 😀
(3,5/5)
September 7, 2020
Μέσα στον παρανοϊκό χαμό της πραγματικότητας όπως τη ζούμε, έρχεται το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα Άρη Δεληγιαννίδη, με τίτλο “Το Λουρί της Τρέλας”, από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.
Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται καλογραμμένοι κι ενδιαφέροντες. Η Έλλη, ο Κάρολος, ο Μάνθος, ο Οδυσσέας, η Περσεφόνη, ο Θεοφώτιστος, ο Λέανδρος. Ένα αθώο κοριτσάκι που υποφέρει, ένας ευφυής επιστήμονας που προσπαθεί να το σώσει, αμέτρητα ανυποψίαστα θύματα. Αυτό το καλοκαίρι δεν είσαι πουθενά ασφαλής! Ένα ψυχολογικό θρίλερ που οδηγεί τη λογική στα άκρα! Τίποτα δεν ήταν αυτό που φαινόταν πια…
Επιστήμη και σκοτάδι. Πειραματόζωα προδιαγραφών.
Σ’ έναν λαβύρινθο γεμάτο Μινώταυρους. Σε μια ιδιαίτερη φυλακή, ένας επιστήμονας και απελπισμένος πατέρας αναμετριέται καθημερινά με μία ανίατη ασθένεια. Μια κλινική χωρίς φως, χωρίς νόμους και κανόνες, χωρίς κανένα φραγμό. Υπάρχει τρόπος να βρεθεί θεραπεία χωρίς να θυσιαστούν αθώοι; Μπορούν η φαρμακευτική, η ψυχανάλυση με έντονα ερεθίσματα ή η χειρουργική να βοηθήσουν;
Η μνήμη του κοριτσιού ήταν σαν λοταρία. Σαν μια κυτταρική σφαίρα, η οποία γύριζε ασταμάτητα και μέσα περιείχε όλα τα νούμερα, τα πρόσωπα, τα γεγονότα. Κάθε φορά που έβαζε μέσα το χέρι, ανέσυρε και μία πληροφορία. Κάποιες φορές, τυχερές στιγμές, ήταν η σωστή. Κάποιες φορές ήταν η λάθος. Υπήρχε όμως κι ένας λαχνός ο οποίος είχε προστεθεί για να φέρει τα πάνω κάτω στο παιχνίδι. Δυστυχώς, τελευταία, όλο και πιο συχνά, το χέρι τραβούσε το απαγορευμένο όνομά του. Και αυτό ήταν σκοτεινό, πύρινο, δαιμονικό. Κάθε φορά που ελευθερωνόταν έκαιγε και ένα μεγάλο μέρος των υπόλοιπων λαχνών, μειώνοντας έτσι τις μνήμες και αυξάνοντας τις πιθανότητες να βγει νικητής και στις επόμενες φορές.
Ένα λιγότερο ψυχολογικό, περισσότερο εγκεφαλικό θρίλερ, ένα σκοτεινό, καθηλωτικά σαγηνευτικό μυθιστόρημα που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια, στα πρέπει και στα θέλω. Ένα οικογενειακό δράμα με την ευρύτερη έννοια. Την πολύ ευρύτερη έννοια.
Η οικογενειακή ζωή ποτέ δεν ήταν ένα καλοζυγισμένο βέλος προς την ευτυχία (ούρλιαζε στα αυτιά του η αποτυχία κι η ανικανότητα). Έχει τις ανηφόρες και τις κατηφόρες. Έχει τις στιγμές άκρατης αγάπης, έρωτα, φροντίδας, έχει όμως και στενοχώριες, εκνευρισμούς, διαπληκτισμούς και ποίκιλες στιγμές ψύχους. Τις περισσότερες φορές το φως με το σκοτάδι εξισορροπούνται. Σαν την αδιάκοπη εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα, έτσι και αυτές οι στιγμές οδηγούν μια κούρσα σκυταλοδρομίας, όπου το θετικό και το όμορφο παραδίδουν τη σκυτάλη στο αρνητικό, για να την πάρουν πίσω στον επόμενο γύρο. Υπάρχει όμως μία ιδιαιτερότητα σ’ αυτόν τον στίβο που ονομάζεται οικογενειακή ζωή. Όπως κάθε ομαδικό άθλημα χρειάζεται την ομάδα, έτσι και η οικογενειακή ζωή προϋποθέτει την οικογένεια. Και αυτό το σύνολο ορίζεται ως διάφορο του ενός.
Ως πού θα έφτανες για να βοηθήσεις το παιδί σου; Ποιους όρκους θα καταπατούσες από αγάπη; Δε θα πιανόσουν απ’ την ελάχιστη ρανίδα ελπίδας, όντας βουτηγμένος στην απελπισία;
Σταμάτησε λίγο για να αφήσει τον συνάδελφό του να ανακαλέσει το πόσο εύκαμπτες γίνονταν οι λέξεις οικογένεια και περιβάλλον όταν το υποκείμενο επρόκειτο για κάποιο ψυχικά διαταραγμένο άτομο. Πόσο μόνοι τους ζούσαν και πόσο ανάλαφροι έφευγαν αυτοί που μόλις είχαν υπογράψει την εισαγωγή των συγγενών τους στο ίδρυμα, κλείνοντας πίσω τους δυνατά την πόρτα.
Για αναγνώστες γερών νεύρων και αρκετής τρέλας. Για λάτρεις του σκότους. Σίγουρα ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ… Γιατί μπορεί να σε σκοτώσει. Γεμάτο λέξεις που απολαμβάνουν να ξερνούν τρόμο και ηδονή συνάμα. Σκηνές ζωώδεις, σκληρές, πασπαλισμένες με αγωνία, σε κάθε φρικιαστική λεπτομέρεια (γιατρός ο συγγραφέας!). Απεχθείς φρικαλεότητες. Και αίμα. Χωρίς όρια (Dr Jekyll και Mr. Hyde)…
Τα splatter είναι βιβλία με εκτεταμένη βία και λεπτομερή απεικόνισή της. Ουσιαστικά επικεντρώνονται στην ανάδειξη της καταστροφής του ανθρώπινου σώματος μέσα από σφαγές και άλλες πράξεις βίας, οπότε περίμενα αιματηρές σκηνές, ρεαλιστική απεικόνιση φόνων και εικόνες ακραίου τρόμου. Δικαιώθηκα ασυζητητί…
Σαν χειροβομβίδα λάμψης (η εκτυφλωτική απόχρωση του λευκού) μάτωνε με τα λευκά της θραύσματα τα εγκεφαλικά κέντρα του ατόμου. Τα λευκά κελιά είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για να σπάσουν την ψυχολογία των κρατούμενων, τώρα χρησιμοποιούνταν για να την κατακερματίσουν ώστε να μπορέσει να χτιστεί εκ νέου.
Προσωπικά, μπήκα από νωρίς στο νόημα της υπόθεσης και δεν βγήκα ποτέ. Ούτε μετά την τελευταία σελίδα. Δεν ξεχωρίζεις πού τελειώνει η φαντασία και πού αρχίζει ο τρόμος, μεταφυσική και ψυχολογία σε ιδανικές ισορροπίες. Για μένα, καταφέρνει να καθηλώσει με την ατμόσφαιρά του έμπειρους αλλά και πιο άπειρους αναγνώστες του είδους. Ένα κλειστοφοβικό ανάγνωσμα αυξημένης αδρεναλίνης των άκρων. Αρρωστημένο σκηνικό διάχυτης ατμοσφαιρικής κι αποπνικτικής ανησυχίας. Χαραμάδες ελπίδας κι αισιοδοξίας, φευγαλέα αίσθηση γαλήνης κι αμέσως μετά εκτροχιασμός κάθε λογικής και παράνοια.
Η παράνοια είναι έννοια. Φωλιάζει στο μυαλό του ανθρώπου και σαν σιχαμερό σκουλήκι, σαν σαράκι του τρώει κομμάτι-κομμάτι κάθε αίσθηση της πραγματικότητας. Είναι δύσκολο κανείς να θαυμάσει το μέγεθος και την έκταση της, διότι οι έννοιες δεν έχουν μονάδα μέτρησης, ενώ επίσης στερούνται περιγράμματος για να αποτυπωθούν. Τουλάχιστον άμεσα. Διότι έμμεσα υπάρχουν αμέτρητες απεικονίσεις και δράσεις που την προδίδουν, την χρωματίζουν και μεταφέρουν κομμάτι της αίγλης της αρχικής έννοιας. Μπροστά σε μία τέτοια απεικόνιση ο θεατής δεν έχει παρά να νιώσει δέος.
Ελέγχεται η τρέλα; Δαμάζεται; Πώς πράττεται υψηλή επιστήμη στα φρενοκομεία;
Τι συμβαίνει τα βράδια που λάμπουν τ’ αστέρια; Ένα μικρό νέφος ανελθούσης ψυχής είναι αρκετό για να θολώσει τη λάμψη τους;
Εναλλακτικές δράσεις, ανατροπές που σοκάρουν και προκαλούν, έντονα συναισθήματα. Η απόλυτη μέθεξη της αλήθειάς σου με την αλήθεια των πρωταγωνιστών του διαφορετικού αυτού βιβλίου. Θεατές αλλά και συμμέτοχοι στην ηθική μάχη του Δρ. Κάρολου.
Το σύμπαν του είχε συρρικνωθεί σ’ αυτήν τη σκοτεινή αποθήκη. Εκεί μέσα ήταν κλεισμένο ό, τι αγαπούσε, εκεί καραδοκούσε και ό, τι μισούσε. Ζωή και θάνατος κάθονταν σε ένα τραπεζάκι και ανταγωνίζονταν σε ένα μακάβριο μπρα-ντε-φερ. Το έπαθλο: η οικογένειά του. Γύρισε να αντιμετωπίσει τον θάνατο.
Πού τελειώνει η προσωπική απόλαυση και πού αρχίζει η κοινωνική βλάβη; Είναι ηθικό ό, τι αποδίδει;
Ο παραστατικός λόγος του συγγραφέα μετατρέπει κάθε ομοιότητα με παρόμοια ιστορ��α σε πρωτοτυπία. Υπήρχε πλούσιο (και ιατρικό) λεξιλόγιο, περίτεχνο μα όχι κουραστικό, σε φόντο μυστηρίου.
Ηλεκτρικές επιθέσεις σε οστικά παράθυρα, λιωμένα εγκεφαλικά κύτταρα, καρβουνιασμένες νευρικές οδοί, εγκεφαλικά κέντρα σε διακοπή λειτουργίας.
Μόνο φωνές, κραυγές, χάρτες ανατομίας, αιματοβαμμένα εργαλεία, χτυπήματα και γρατσουνιές στην πόρτα, ανοιχτοί εγκέφαλοι, ουρλιαχτά, ηλεκτροσόκ, βελόνες, φάρμακα.
Μια υποβόσκουσα αναφορά στη θρησκεία και σε δαιμονισμούς, σε σατανικές λειτουργίες, σε προαιώνιους εχθρούς ανθρωπότητας, σε λεγεώνες δαιμόνων, σε υπηρέτες του Άρχοντα του Ψεύδους, κινηματογραφικά δοσμένη. Η ψυχασθένεια μου έδωσε αρκετά ρεαλιστική εντύπωση. Ασθενείς ταλαιπωρημένοι ψυχοσωματικά, άνθρωποι βουτηγμένοι σε ψευδαισθήσεις ανύπαρκτης πραγματικότητας. Καταπιάνεται με ένα θέμα σκληρό, που άπτεται της ψυχιατρικής επιστήμης. Της εμπειρίας, της ικανότητας, της μεθοδολογίας.
Η εμπειρία είναι ο βασικός στύλος και πυξίδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ούτε εξέλιξη ούτε κανενός είδους βελτίωση και πρόοδος θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί χωρίς την ύπαρξη της παρελθούσης εμπειρίας.
Το βιβλίο μοιάζει με πείραμα αντιμετώπισης διαφόρων καταστάσεων, για μύχιες σκέψεις, για κάθε λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης. Για όσα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κρύβει μέσα του το μυαλό μας. Ένα μαύρο κάλεσμα στα άδυτα της ψυχικής υγείας, του ανθρώπινου ψυχισμού.
Η σιωπή έχει την αρνητική ιδιότητα να απομακρύνει. Να αποξενώνει.
Άσχετα από το πόσο μου άρεσε Το λουρί της τρέλας και γιατί, να τονίσω πως αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά βιβλία της χρονιάς μου.
Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται καλογραμμένοι κι ενδιαφέροντες. Η Έλλη, ο Κάρολος, ο Μάνθος, ο Οδυσσέας, η Περσεφόνη, ο Θεοφώτιστος, ο Λέανδρος. Ένα αθώο κοριτσάκι που υποφέρει, ένας ευφυής επιστήμονας που προσπαθεί να το σώσει, αμέτρητα ανυποψίαστα θύματα. Αυτό το καλοκαίρι δεν είσαι πουθενά ασφαλής! Ένα ψυχολογικό θρίλερ που οδηγεί τη λογική στα άκρα! Τίποτα δεν ήταν αυτό που φαινόταν πια…
Επιστήμη και σκοτάδι. Πειραματόζωα προδιαγραφών.
Σ’ έναν λαβύρινθο γεμάτο Μινώταυρους. Σε μια ιδιαίτερη φυλακή, ένας επιστήμονας και απελπισμένος πατέρας αναμετριέται καθημερινά με μία ανίατη ασθένεια. Μια κλινική χωρίς φως, χωρίς νόμους και κανόνες, χωρίς κανένα φραγμό. Υπάρχει τρόπος να βρεθεί θεραπεία χωρίς να θυσιαστούν αθώοι; Μπορούν η φαρμακευτική, η ψυχανάλυση με έντονα ερεθίσματα ή η χειρουργική να βοηθήσουν;
Η μνήμη του κοριτσιού ήταν σαν λοταρία. Σαν μια κυτταρική σφαίρα, η οποία γύριζε ασταμάτητα και μέσα περιείχε όλα τα νούμερα, τα πρόσωπα, τα γεγονότα. Κάθε φορά που έβαζε μέσα το χέρι, ανέσυρε και μία πληροφορία. Κάποιες φορές, τυχερές στιγμές, ήταν η σωστή. Κάποιες φορές ήταν η λάθος. Υπήρχε όμως κι ένας λαχνός ο οποίος είχε προστεθεί για να φέρει τα πάνω κάτω στο παιχνίδι. Δυστυχώς, τελευταία, όλο και πιο συχνά, το χέρι τραβούσε το απαγορευμένο όνομά του. Και αυτό ήταν σκοτεινό, πύρινο, δαιμονικό. Κάθε φορά που ελευθερωνόταν έκαιγε και ένα μεγάλο μέρος των υπόλοιπων λαχνών, μειώνοντας έτσι τις μνήμες και αυξάνοντας τις πιθανότητες να βγει νικητής και στις επόμενες φορές.
Ένα λιγότερο ψυχολογικό, περισσότερο εγκεφαλικό θρίλερ, ένα σκοτεινό, καθηλωτικά σαγηνευτικό μυθιστόρημα που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια, στα πρέπει και στα θέλω. Ένα οικογενειακό δράμα με την ευρύτερη έννοια. Την πολύ ευρύτερη έννοια.
Η οικογενειακή ζωή ποτέ δεν ήταν ένα καλοζυγισμένο βέλος προς την ευτυχία (ούρλιαζε στα αυτιά του η αποτυχία κι η ανικανότητα). Έχει τις ανηφόρες και τις κατηφόρες. Έχει τις στιγμές άκρατης αγάπης, έρωτα, φροντίδας, έχει όμως και στενοχώριες, εκνευρισμούς, διαπληκτισμούς και ποίκιλες στιγμές ψύχους. Τις περισσότερες φορές το φως με το σκοτάδι εξισορροπούνται. Σαν την αδιάκοπη εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα, έτσι και αυτές οι στιγμές οδηγούν μια κούρσα σκυταλοδρομίας, όπου το θετικό και το όμορφο παραδίδουν τη σκυτάλη στο αρνητικό, για να την πάρουν πίσω στον επόμενο γύρο. Υπάρχει όμως μία ιδιαιτερότητα σ’ αυτόν τον στίβο που ονομάζεται οικογενειακή ζωή. Όπως κάθε ομαδικό άθλημα χρειάζεται την ομάδα, έτσι και η οικογενειακή ζωή προϋποθέτει την οικογένεια. Και αυτό το σύνολο ορίζεται ως διάφορο του ενός.
Ως πού θα έφτανες για να βοηθήσεις το παιδί σου; Ποιους όρκους θα καταπατούσες από αγάπη; Δε θα πιανόσουν απ’ την ελάχιστη ρανίδα ελπίδας, όντας βουτηγμένος στην απελπισία;
Σταμάτησε λίγο για να αφήσει τον συνάδελφό του να ανακαλέσει το πόσο εύκαμπτες γίνονταν οι λέξεις οικογένεια και περιβάλλον όταν το υποκείμενο επρόκειτο για κάποιο ψυχικά διαταραγμένο άτομο. Πόσο μόνοι τους ζούσαν και πόσο ανάλαφροι έφευγαν αυτοί που μόλις είχαν υπογράψει την εισαγωγή των συγγενών τους στο ίδρυμα, κλείνοντας πίσω τους δυνατά την πόρτα.
Για αναγνώστες γερών νεύρων και αρκετής τρέλας. Για λάτρεις του σκότους. Σίγουρα ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ… Γιατί μπορεί να σε σκοτώσει. Γεμάτο λέξεις που απολαμβάνουν να ξερνούν τρόμο και ηδονή συνάμα. Σκηνές ζωώδεις, σκληρές, πασπαλισμένες με αγωνία, σε κάθε φρικιαστική λεπτομέρεια (γιατρός ο συγγραφέας!). Απεχθείς φρικαλεότητες. Και αίμα. Χωρίς όρια (Dr Jekyll και Mr. Hyde)…
Τα splatter είναι βιβλία με εκτεταμένη βία και λεπτομερή απεικόνισή της. Ουσιαστικά επικεντρώνονται στην ανάδειξη της καταστροφής του ανθρώπινου σώματος μέσα από σφαγές και άλλες πράξεις βίας, οπότε περίμενα αιματηρές σκηνές, ρεαλιστική απεικόνιση φόνων και εικόνες ακραίου τρόμου. Δικαιώθηκα ασυζητητί…
Σαν χειροβομβίδα λάμψης (η εκτυφλωτική απόχρωση του λευκού) μάτωνε με τα λευκά της θραύσματα τα εγκεφαλικά κέντρα του ατόμου. Τα λευκά κελιά είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για να σπάσουν την ψυχολογία των κρατούμενων, τώρα χρησιμοποιούνταν για να την κατακερματίσουν ώστε να μπορέσει να χτιστεί εκ νέου.
Προσωπικά, μπήκα από νωρίς στο νόημα της υπόθεσης και δεν βγήκα ποτέ. Ούτε μετά την τελευταία σελίδα. Δεν ξεχωρίζεις πού τελειώνει η φαντασία και πού αρχίζει ο τρόμος, μεταφυσική και ψυχολογία σε ιδανικές ισορροπίες. Για μένα, καταφέρνει να καθηλώσει με την ατμόσφαιρά του έμπειρους αλλά και πιο άπειρους αναγνώστες του είδους. Ένα κλειστοφοβικό ανάγνωσμα αυξημένης αδρεναλίνης των άκρων. Αρρωστημένο σκηνικό διάχυτης ατμοσφαιρικής κι αποπνικτικής ανησυχίας. Χαραμάδες ελπίδας κι αισιοδοξίας, φευγαλέα αίσθηση γαλήνης κι αμέσως μετά εκτροχιασμός κάθε λογικής και παράνοια.
Η παράνοια είναι έννοια. Φωλιάζει στο μυαλό του ανθρώπου και σαν σιχαμερό σκουλήκι, σαν σαράκι του τρώει κομμάτι-κομμάτι κάθε αίσθηση της πραγματικότητας. Είναι δύσκολο κανείς να θαυμάσει το μέγεθος και την έκταση της, διότι οι έννοιες δεν έχουν μονάδα μέτρησης, ενώ επίσης στερούνται περιγράμματος για να αποτυπωθούν. Τουλάχιστον άμεσα. Διότι έμμεσα υπάρχουν αμέτρητες απεικονίσεις και δράσεις που την προδίδουν, την χρωματίζουν και μεταφέρουν κομμάτι της αίγλης της αρχικής έννοιας. Μπροστά σε μία τέτοια απεικόνιση ο θεατής δεν έχει παρά να νιώσει δέος.
Ελέγχεται η τρέλα; Δαμάζεται; Πώς πράττεται υψηλή επιστήμη στα φρενοκομεία;
Τι συμβαίνει τα βράδια που λάμπουν τ’ αστέρια; Ένα μικρό νέφος ανελθούσης ψυχής είναι αρκετό για να θολώσει τη λάμψη τους;
Εναλλακτικές δράσεις, ανατροπές που σοκάρουν και προκαλούν, έντονα συναισθήματα. Η απόλυτη μέθεξη της αλήθειάς σου με την αλήθεια των πρωταγωνιστών του διαφορετικού αυτού βιβλίου. Θεατές αλλά και συμμέτοχοι στην ηθική μάχη του Δρ. Κάρολου.
Το σύμπαν του είχε συρρικνωθεί σ’ αυτήν τη σκοτεινή αποθήκη. Εκεί μέσα ήταν κλεισμένο ό, τι αγαπούσε, εκεί καραδοκούσε και ό, τι μισούσε. Ζωή και θάνατος κάθονταν σε ένα τραπεζάκι και ανταγωνίζονταν σε ένα μακάβριο μπρα-ντε-φερ. Το έπαθλο: η οικογένειά του. Γύρισε να αντιμετωπίσει τον θάνατο.
Πού τελειώνει η προσωπική απόλαυση και πού αρχίζει η κοινωνική βλάβη; Είναι ηθικό ό, τι αποδίδει;
Ο παραστατικός λόγος του συγγραφέα μετατρέπει κάθε ομοιότητα με παρόμοια ιστορ��α σε πρωτοτυπία. Υπήρχε πλούσιο (και ιατρικό) λεξιλόγιο, περίτεχνο μα όχι κουραστικό, σε φόντο μυστηρίου.
Ηλεκτρικές επιθέσεις σε οστικά παράθυρα, λιωμένα εγκεφαλικά κύτταρα, καρβουνιασμένες νευρικές οδοί, εγκεφαλικά κέντρα σε διακοπή λειτουργίας.
Μόνο φωνές, κραυγές, χάρτες ανατομίας, αιματοβαμμένα εργαλεία, χτυπήματα και γρατσουνιές στην πόρτα, ανοιχτοί εγκέφαλοι, ουρλιαχτά, ηλεκτροσόκ, βελόνες, φάρμακα.
Μια υποβόσκουσα αναφορά στη θρησκεία και σε δαιμονισμούς, σε σατανικές λειτουργίες, σε προαιώνιους εχθρούς ανθρωπότητας, σε λεγεώνες δαιμόνων, σε υπηρέτες του Άρχοντα του Ψεύδους, κινηματογραφικά δοσμένη. Η ψυχασθένεια μου έδωσε αρκετά ρεαλιστική εντύπωση. Ασθενείς ταλαιπωρημένοι ψυχοσωματικά, άνθρωποι βουτηγμένοι σε ψευδαισθήσεις ανύπαρκτης πραγματικότητας. Καταπιάνεται με ένα θέμα σκληρό, που άπτεται της ψυχιατρικής επιστήμης. Της εμπειρίας, της ικανότητας, της μεθοδολογίας.
Η εμπειρία είναι ο βασικός στύλος και πυξίδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ούτε εξέλιξη ούτε κανενός είδους βελτίωση και πρόοδος θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί χωρίς την ύπαρξη της παρελθούσης εμπειρίας.
Το βιβλίο μοιάζει με πείραμα αντιμετώπισης διαφόρων καταστάσεων, για μύχιες σκέψεις, για κάθε λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης. Για όσα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κρύβει μέσα του το μυαλό μας. Ένα μαύρο κάλεσμα στα άδυτα της ψυχικής υγείας, του ανθρώπινου ψυχισμού.
Η σιωπή έχει την αρνητική ιδιότητα να απομακρύνει. Να αποξενώνει.
Άσχετα από το πόσο μου άρεσε Το λουρί της τρέλας και γιατί, να τονίσω πως αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά βιβλία της χρονιάς μου.
November 20, 2021
... Η παράνοια είναι έννοια. Φωλιάζει στο μυαλό του ανθρώπου και σαν σιχαμερό σκουλήκι, σαν σαράκι που τρώει κομμάτι-κομμάτι κάθε αίσθηση της πραγματικότητας. Είναι δύσκολο κανείς να θαυμάσει το μέγεθος και την έκτασή της, διότι οι έννοιες δεν έχουν μονάδα μέτρησης, ενώ επίσης στερούνται περιγράμματος για να αποτυπωθούν, τουλάχιστον άμεσα. Διότι έμμεσα υπάρχουν αμέτρητες απεικονίσεις και δράσεις που την προδίδουν, την χρωματίζουν και μεταφέρουν κομμάτι της αίγλης της αρχικής έννοιας. Μπροστά σε μια τέτοια απεικόνιση, ο θεατής δεν έχει παρά να νιώσει δέος...
Αυτό το βιβλίο με δίχασε ειλικρινά. Στο πρώτο μισό σχεδόν, αναρωτιόμουν μήπως πρέπει να το παρατήσω και να ξεκινήσω το επόμενο. Ο ψυχαναγκασμός μου δεν με άφησε να το κάνω αυτό. Δεν το έχω κάνει ποτέ.
Στην συνέχεια, σκέφτηκα να ''σκανάρω'' τις σελίδες με το μάτι και να στέκομαι σε διάφορα σημεία για να τελειώσει πιο σύντομα. Τελικά, ούτε αυτό το έκανα.
Βασικά, νομίζω με ξένισε ο τρόπος γραφής. Ο οποίος ήταν, ομολογουμένως, υπέροχος. Γεμάτος παρομοιώσεις και μεταφορές. Είναι δεδομένο ότι ξέρει να χρησιμοποιεί τις λέξεις. Και να παίζει μαζί τους. Απλά... όλο αυτό δεν μου ταίριαξε με το είδος του βιβλίου. Παρόλ' αυτά, έχει σκηνές γνήσιου τρόμου. Και είναι τόσο αληθοφανής όσο θα μπορούσε να είναι σε ένα μυθιστόρημα.
Η ιστορία έχει απλές και γερές βάσεις. Ο πατέρας ψυχίατρος. Το παιδί στα όρια της τρέλας, να χάνει τον εαυτό του μετά τον θάνατο της μητέρας... Και μαζί να χάνεται και η φυσιολογική ζωή τους ως οικογένεια. Η καθημερινότητά τους.
Ο πατέρας, πεθαίνει και ανασταίνεται καθημερινά, ανάλογα με την κατάσταση της μικρής. Δεν του έχει μείνει τίποτ' άλλο. Και, φυσικά, τίποτ' άλλο δεν έχει νόημα. Και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. ''Εξαφανίζει'' ασθενείς από την ψυχιατρική κλινική που εργαζόταν. Ασθενείς που παρουσιάζουν ομοιότητες με την ασθένεια της κόρης του. Και τους κάνει πειραματόζωα. Δοκιμάζει διαφορετικούς τρόπους θεραπείας ώστε να εφαρμόσει τον πλέον αποτελεσματικό κι εγγυημένο στο ίδιο του το παιδί. Με την βοήθεια ενός μαθητευόμενου κι ενός γιατρού, παλιού του φίλου. Και σιγά-σιγά, χάνει κι αυτός το μυαλό του. Και το ξαναβρίσκει. Και το ξαναχάνει... Κι απελπίζεται... Και ξαναπροσπαθεί... Και ξεπερνάει τα όρια. Και παλεύει μέσα του. Μα ο σκοπός είναι ιερός. Μιλάμε για το παιδί του εδώ. Και τα περιθώρια στενεύουν...
Οι χαρακτήρες όλοι είναι αληθοφανείς στην σημερινή τους κατάσταση. Όμως δεν εμβαθύνει καθόλου. Δεν ''στέκεται'' στο να ''χτίσει'' το παρελθόν τους. Πώς κατέληξαν στην κλινική. Γιατί. Τους πιάνει από εκεί που τους βρίσκει. Και τους παίρνει μαζί του. Δύσκολες περιπτώσεις. Άσχημα ξεσπάσματα... Προχωρώντας προς το τέλος, τα ξεσπάσματα γίνονται πιο βίαια. Μακάβρια. Ένα ανακάτεμα το νιώθεις.
Ταυτόχρονα, καταπιάνεται και με θέματα που χωράνε μεγάλη συζήτηση. ''Καταθέτει'' την άποψη ενός από τους ήρωές του, και την αφήνει να αιωρείται μέσα στο κεφάλαιο που ακολουθεί.
Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να το παρατήσω στην αρχή, καταλήγω λέγοντας πως δεν μετάνιωσα που το διάβασα. Συγκρίνοντάς το μάλιστα με παρόμοια μη Ελλήνων συγγραφέων, μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι καλύτερο από αρκετά που κυκλοφορούν. Η προσπάθεια βέβαια να μετατρέψει, προς το τέλος, το βιβλίο σε page turner, βάζοντας μια πρόταση στο κλείσιμο κάθε κεφαλαίου που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι τι ακολουθεί -και δεν είναι αυτό που νομίζεις-, δεν μ' έπεισε. Το καλύτερο σημείο, θεωρώ πως ήταν πάλι προς το τέλος. Που ''μπλέκει'' τους ήρωες όσο κορυφώνεται η ιστορία. Περιγράφει την διαδικασία και ταυτόχρονα αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο και την κατάσταση του ασθενή που πρόκειται να την λάβει...
Ακούμε την σκέψη του ενός χαρακτήρα σε σχέση με ένα γεγονός που πρωταγωνιστεί κάποιος άλλος... και συνεχίζει με τις σκέψεις του άλλου σε σχέση με αυτό που κάνει ή με αυτόν που βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο. Ακούει, χωρίς να βλέπει. Βλέπει και θεωρεί δεδομένα τα γεγονότα του παρόντος, χωρίς να ξέρει τι γίνεται έξω από την κλειδωμένη πόρτα.
"Κάποια στιγμή όλα τελειώνουν. Φαντάζομαι όσοι δούλεψαν γυρίζουν στο σπίτι. Η επιστήμη προχωράει αδιάκοπα. Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι: τα πειραματόζωα τι γίνονται μετά το πείραμα;"
Αυτό το βιβλίο με δίχασε ειλικρινά. Στο πρώτο μισό σχεδόν, αναρωτιόμουν μήπως πρέπει να το παρατήσω και να ξεκινήσω το επόμενο. Ο ψυχαναγκασμός μου δεν με άφησε να το κάνω αυτό. Δεν το έχω κάνει ποτέ.
Στην συνέχεια, σκέφτηκα να ''σκανάρω'' τις σελίδες με το μάτι και να στέκομαι σε διάφορα σημεία για να τελειώσει πιο σύντομα. Τελικά, ούτε αυτό το έκανα.
Βασικά, νομίζω με ξένισε ο τρόπος γραφής. Ο οποίος ήταν, ομολογουμένως, υπέροχος. Γεμάτος παρομοιώσεις και μεταφορές. Είναι δεδομένο ότι ξέρει να χρησιμοποιεί τις λέξεις. Και να παίζει μαζί τους. Απλά... όλο αυτό δεν μου ταίριαξε με το είδος του βιβλίου. Παρόλ' αυτά, έχει σκηνές γνήσιου τρόμου. Και είναι τόσο αληθοφανής όσο θα μπορούσε να είναι σε ένα μυθιστόρημα.
Η ιστορία έχει απλές και γερές βάσεις. Ο πατέρας ψυχίατρος. Το παιδί στα όρια της τρέλας, να χάνει τον εαυτό του μετά τον θάνατο της μητέρας... Και μαζί να χάνεται και η φυσιολογική ζωή τους ως οικογένεια. Η καθημερινότητά τους.
Ο πατέρας, πεθαίνει και ανασταίνεται καθημερινά, ανάλογα με την κατάσταση της μικρής. Δεν του έχει μείνει τίποτ' άλλο. Και, φυσικά, τίποτ' άλλο δεν έχει νόημα. Και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. ''Εξαφανίζει'' ασθενείς από την ψυχιατρική κλινική που εργαζόταν. Ασθενείς που παρουσιάζουν ομοιότητες με την ασθένεια της κόρης του. Και τους κάνει πειραματόζωα. Δοκιμάζει διαφορετικούς τρόπους θεραπείας ώστε να εφαρμόσει τον πλέον αποτελεσματικό κι εγγυημένο στο ίδιο του το παιδί. Με την βοήθεια ενός μαθητευόμενου κι ενός γιατρού, παλιού του φίλου. Και σιγά-σιγά, χάνει κι αυτός το μυαλό του. Και το ξαναβρίσκει. Και το ξαναχάνει... Κι απελπίζεται... Και ξαναπροσπαθεί... Και ξεπερνάει τα όρια. Και παλεύει μέσα του. Μα ο σκοπός είναι ιερός. Μιλάμε για το παιδί του εδώ. Και τα περιθώρια στενεύουν...
Οι χαρακτήρες όλοι είναι αληθοφανείς στην σημερινή τους κατάσταση. Όμως δεν εμβαθύνει καθόλου. Δεν ''στέκεται'' στο να ''χτίσει'' το παρελθόν τους. Πώς κατέληξαν στην κλινική. Γιατί. Τους πιάνει από εκεί που τους βρίσκει. Και τους παίρνει μαζί του. Δύσκολες περιπτώσεις. Άσχημα ξεσπάσματα... Προχωρώντας προς το τέλος, τα ξεσπάσματα γίνονται πιο βίαια. Μακάβρια. Ένα ανακάτεμα το νιώθεις.
Ταυτόχρονα, καταπιάνεται και με θέματα που χωράνε μεγάλη συζήτηση. ''Καταθέτει'' την άποψη ενός από τους ήρωές του, και την αφήνει να αιωρείται μέσα στο κεφάλαιο που ακολουθεί.
Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να το παρατήσω στην αρχή, καταλήγω λέγοντας πως δεν μετάνιωσα που το διάβασα. Συγκρίνοντάς το μάλιστα με παρόμοια μη Ελλήνων συγγραφέων, μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι καλύτερο από αρκετά που κυκλοφορούν. Η προσπάθεια βέβαια να μετατρέψει, προς το τέλος, το βιβλίο σε page turner, βάζοντας μια πρόταση στο κλείσιμο κάθε κεφαλαίου που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι τι ακολουθεί -και δεν είναι αυτό που νομίζεις-, δεν μ' έπεισε. Το καλύτερο σημείο, θεωρώ πως ήταν πάλι προς το τέλος. Που ''μπλέκει'' τους ήρωες όσο κορυφώνεται η ιστορία. Περιγράφει την διαδικασία και ταυτόχρονα αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο και την κατάσταση του ασθενή που πρόκειται να την λάβει...
Ακούμε την σκέψη του ενός χαρακτήρα σε σχέση με ένα γεγονός που πρωταγωνιστεί κάποιος άλλος... και συνεχίζει με τις σκέψεις του άλλου σε σχέση με αυτό που κάνει ή με αυτόν που βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο. Ακούει, χωρίς να βλέπει. Βλέπει και θεωρεί δεδομένα τα γεγονότα του παρόντος, χωρίς να ξέρει τι γίνεται έξω από την κλειδωμένη πόρτα.
"Κάποια στιγμή όλα τελειώνουν. Φαντάζομαι όσοι δούλεψαν γυρίζουν στο σπίτι. Η επιστήμη προχωράει αδιάκοπα. Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι: τα πειραματόζωα τι γίνονται μετά το πείραμα;"
July 21, 2020
Σκοτεινό, αποπνικτικό, προκλητικό, είναι μερικά από τα επίθετα με τα οποία θα χαρακτήριζα το "λουρί της τρέλας". Με εξαιρετική χρήση του λόγου, ο Άρης Δεληγιαννίδης μας βυθίζει στον ανθρώπινο νου και τα όσα φρικιαστικά μπορεί να κρύβει μέσα του. Θολώνει τα όρια μεταξύ τρέλας και λογικής, παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι με την ηθική και προσφέρει στον αναγνώστη ένα ατμοσφαιρικό και αιματοβαμμένο μυθιστόρημα που σίγουρα μένει στο μυαλό. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό...
December 13, 2021
«Δεν είμαι σελίδα ξέρεις. Δεν μπορείς να γράφεις και να σβήνεις όποτε, ο,τι και όπως θες εσύ. Η ταυτότητα μου είναι σκοπός της ύπαρξης μου. Χωρίς παρελθόν πως είναι δυνατόν να έχω μέλλον; Χωρίς την πραγματική μου ταυτότητα πως μπορώ να συνεχίσω να υπάρχω;»
📜: Τι συναισθήματα άραγε να επικρατούν σε έναν πατέρα, ο οποίος έχει το επάγγελμα που αναλογεί για να σώσει την κόρη του αλλά και αυτό πάλι, αντικειμενικά, δεν είναι αρκετό για να την βοηθήσει;
Μέχρι που είναι ικανός να φτάσει για την οικογένεια του;
Ο Κάρολος είναι ψυχίατρος και το μικρό του κοριτσάκι η Έλλη, ανά διαστήματα κυριαρχείται από τους εσωτερικούς της δαίμονες, από τις σκοτεινές σκέψεις της διαταραγμένης της ψυχής.
Μαζι με τον βοηθό του, τον Μανθο, έχουν βρει από τις ψυχιατρικές δομές άτομα που είναι στο ίδιο περίπου φάσμα ψυχικής ασθένειας με της κόρης του.
Αυτά τα άτομα τα βγάζει παράνομα από την κλινική και τα κλείνει στα δωμάτια μιας τεράστιας σκοτεινής αποθήκης. Πάνω τους θα εφαρμόσει διάφορες μεθόδους ίασης, οι οποίες αν έχουν θετικό αποτέλεσμα θα καθορίσουν την θεραπεία και για τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά κυρίως για την Έλλη .
¬Αν έχουν όμως αρνητικό αποτέλεσμα, πόσο αρνητικό θα μπορούσε να είναι;
¬Είναι σε θεση να κρατήσει τα σωστά επαγγελματικά ηνία που απαιτούνται ενώ παίζεται η ζωή της κόρης του;
¬Μα πάνω απʼολα θα μπορεί να διατηρήσει την ψυχική του υγεία χωρίς να τρελαθεί και ο ίδιος;
|
|
^Λάτρεψα την γραφή του συγκεκριμένου βιβλίου.
Δημιουργεί εικόνες οι οποίες καθηλώνουν, δεν κουράζει σε καμία περίπτωση και θα την χαρακτήριζα λυρική σε αρκετά σημεία.
^Έχει μικρά κεφάλαια με αποτέλεσμα να διαβάζεται γρήγορα.
^Το θέμα είναι απίστευτα σκοτεινό και σίγουρα προβληματίζει τον αναγνώστη εφόσον ταλαντεύεται
ανάμεσα στις ανήθικες επιστημονικές τεχνικές και στην αγάπη ενός πατέρα προς την κόρη του, ο οποίος είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να την σώσει.
📜: Τι συναισθήματα άραγε να επικρατούν σε έναν πατέρα, ο οποίος έχει το επάγγελμα που αναλογεί για να σώσει την κόρη του αλλά και αυτό πάλι, αντικειμενικά, δεν είναι αρκετό για να την βοηθήσει;
Μέχρι που είναι ικανός να φτάσει για την οικογένεια του;
Ο Κάρολος είναι ψυχίατρος και το μικρό του κοριτσάκι η Έλλη, ανά διαστήματα κυριαρχείται από τους εσωτερικούς της δαίμονες, από τις σκοτεινές σκέψεις της διαταραγμένης της ψυχής.
Μαζι με τον βοηθό του, τον Μανθο, έχουν βρει από τις ψυχιατρικές δομές άτομα που είναι στο ίδιο περίπου φάσμα ψυχικής ασθένειας με της κόρης του.
Αυτά τα άτομα τα βγάζει παράνομα από την κλινική και τα κλείνει στα δωμάτια μιας τεράστιας σκοτεινής αποθήκης. Πάνω τους θα εφαρμόσει διάφορες μεθόδους ίασης, οι οποίες αν έχουν θετικό αποτέλεσμα θα καθορίσουν την θεραπεία και για τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά κυρίως για την Έλλη .
¬Αν έχουν όμως αρνητικό αποτέλεσμα, πόσο αρνητικό θα μπορούσε να είναι;
¬Είναι σε θεση να κρατήσει τα σωστά επαγγελματικά ηνία που απαιτούνται ενώ παίζεται η ζωή της κόρης του;
¬Μα πάνω απʼολα θα μπορεί να διατηρήσει την ψυχική του υγεία χωρίς να τρελαθεί και ο ίδιος;
|
|
^Λάτρεψα την γραφή του συγκεκριμένου βιβλίου.
Δημιουργεί εικόνες οι οποίες καθηλώνουν, δεν κουράζει σε καμία περίπτωση και θα την χαρακτήριζα λυρική σε αρκετά σημεία.
^Έχει μικρά κεφάλαια με αποτέλεσμα να διαβάζεται γρήγορα.
^Το θέμα είναι απίστευτα σκοτεινό και σίγουρα προβληματίζει τον αναγνώστη εφόσον ταλαντεύεται
ανάμεσα στις ανήθικες επιστημονικές τεχνικές και στην αγάπη ενός πατέρα προς την κόρη του, ο οποίος είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να την σώσει.
Displaying 1 - 13 of 13 reviews