Schrijver en journalist Frank Heinen, maker van de rubriek 'Eindsignaal' van Studio Voetbal en chroniqueur van het vergeten voetbal, schetst aan de hand van meer dan 170 unieke portretten een alternatieve geschiedenis van 150 jaar voetbal, en laat daarbij zien hoe de 'grote' geschiedenis langs de lijnen van deze levensverhalen loopt.
Frank Heinen portretteert op meesterlijke wijze voetballers met een bijzondere achtergrond of verhaal. Wedstrijdmomenten worden op zo'n manier beschreven dat het zich automatisch als een film in mijn hoofd ging afspelen: ik stond zelf langs de kant bij dat magische moment.
De wat duistere periode rondom de Tweede Wereldoorlog viel af en toe zwaar, maar over het algemeen is dit een aanrader voor alle liefhebbers van voetbalverhalen. Frank Heinen heeft de verleiding kunnen weerstaan om alleen voor tragische verhalen te kiezen. Er zit sowieso al humor in zijn schrijfstijl en dit komt extra goed naar voren in de komische verhalen over bijvoorbeeld de voetballende Noorse kunstrover Pål Enger.
Nogmaals: een echte aanrader voor liefhebbers van voetbalverhalen en/of de eerdere columns en korte corners van Frank Heinen.
Vijf jaar lang lag dit boek op mijn nachtkastje. Bij tijd en wijle las ik eruit, maar nooit langer dan een week achtereen. Dat heeft te maken met de makke van dit boek: Heijnen herhaalt zich vaak en veel verhalen lijken op elkaar (een groot talent dient zich aan, maar zijn carrière wordt gefnuikt door blessures/drugs/geweld/mentale problemen, of vaker nog: een combinatie van dit alles). Niettemin is dit boek de moeite waard, al was het maar omdat de verhalen bij elkaar lezen als een alternatieve geschiedenis van de 20e eeuw. En hoewel hij soms in herhaling valt, is Heijnen een groot stilist.
Een boek als Ajax-Böde Glimt, van de ene verbazing val je zo weer de andere in, een lach en een traan. Voetballers zijn ook maar gewoon mensen (blijkt) en Osama bin Laden fan van Arsenal.
Hele mooi collectie van minder bekende/onbekende voetballers met opvallende verhalen/levensloop. Hele fijne schrijfstijl met ook goede afwisseling in stijl en vorm. Wel raadzaam om dit kloeke boek in porties tot je te nemen.
Citaten
In veel artikelen na zijn dood werd Franjo Glasers ongelofelijke penalty gemiddelde gememoreerd: van 94 strafschoppen die er door de jaren heen tegen hem waren genomen, waren er slechts 21 in een doelpunt omgezet.
En Walter Robledo? In verschillende verhalen over de Robledo Brothers wordt zijn sportloopbaan als volgt samengevat: 'He wore glasses.'
Ik herinner me Derrida vooral van de alinea's in mijn literatuurwewetenschappelijke studieboeken die ik oversloeg omdat ik vreesde dat ik er toch niets van zou begrijpen. De meeste filosofen vormden geen onoverkomelijk probleem, maar Derrida's poststructuralisme bleek een angstgegner. Daarom bevatte het artikel 'If Derrida Had Played Football van Allan C. Hutchinson, dat ik enkele jaren geleden tegenkwam, zo veel nieuws voor me. Ik leerde ervan dat Derrida bekendstaat om het verwerpen van de ideeën van klassieke filosofen als Plato, en dat je Derrida's werk zou kunnen vergelijken met het spel van voetballers als Maradona, of Cantona: een zeldzame combinatie van onverge lijkbare techniek, onverwacht temperament en een uitstekend oog voor de mogelijkheden. https://digitalcommons.osgoode.yorku....
Ze leven in elk geval allemaal volgens het klassieke Best-adagium: 'Ik heb heel veel geld uit gegeven aan drank, vrouwen en sportwagens. De rest heb ik verbrast.' België had Rik Coppens, Nederland Kluivert, Brazilië Garrincha, Engeland Gascoigne, Italië Gianfranco Zigoni (zie p.277) en in Argentinië kunnen ze met gemak een Diego Maradona-congrescentrum vullen met dat soort types. Voor de eretitel 'Russische George Best komt slechts één man in aanmerking: Edoeard Streltsov
La Gazzetta dello Sport: 'Khadaffi kwam in het veld kort na de rode kaart van Ferrara van Juventus. Nu stonden er aan beide kanten tien voetballers in het veld.'
In het MoMA in New York zag ik een schilderij van Van Gogh. (Dit gebeurde minder terloops dan het klinkt. Ik wist dat die Van Gogh er hing, en voor de reis naar New York had ik een jaar gespaard.)
ledereen die meer wil weten over de ware geschiedenis van de Dodenwedstrijd tussen Start en Flakelf doet er goed aan John Hustons film Escape to Victory links te laten liggen.
Niet vaak (niet eerder?) vond ik het aan het einde van zo'n dik boek jammer dat het uit was. Als een reis van (een soms wat duistere) Forrest Gump, kriskras over de wereld, rakelings langs grotere en kleine verhalen die samen een bizarre geschiedenis vormen. De 171-oud voetballers die uit ramen klommen en verdwenen. Frank Heinen weet als geen ander dat sport = verhaal = fictie, zelfs als het echt schijnt te zijn gebeurd.
Door het lezen van veel slechte voetbalboeken een tikje sceptisch geworden over het genre, maar dit is een geniaal boek dat perfect laat zien hoe de levens van kleine voetballers bepaald worden door grote ontwikkelingen. Met de literaire kwaliteiten van Heinen en de veelomvattende thema's is dit haast ook geen voetbalboek in de pure zin te noemen.
Prachtige verhalen, over goede voetballers met wie het opvallend vaak slecht afloopt . Dat is jammer voor hen maar fijn voor de lezer. Veel oig voor details, zoals de enige speler die het waagde Pinochet te confronteren, mensen lijden in de cel. Uit wraak liet Pino zijn moeder brandmerken. Of Willy Dullens die belde om FH te bedanken voor het filmpje bij Studio Voetbal. Ontroerend. Aanbevolen.