آنگاه ۷: خیام، شاعر اکنون، تابستان ۹۷ چند مطلب از این شماره: سرمقاله، آرش تنهایی منشور هزاران وجهی، فرزاد مقدم شاعر شک، فیلسوف انکار؛ گفت و گو با ضیاء موحد، محمد طلوعی کدام خیام، محمد میرزاخانی نیچه ی خیامی یا خیام نیچهای، داریوش شایگان راهی برای آینده، سید عباس صالحی بازیچه همی کنیم بر نطع وجود؛ گفت و گو با بهروز غریب پور، آرش تنهایی کشیدن آب از آهن، فاتح صهبا
آنگاه مجلهایست حجیم و پرمغز شامل چندین مقاله که هر فصل حول یک موضوع است. در آنگاه بیشتر با متن مفاهیم و اصل مطلب سر و کار دارید و گاهگاهی هم عکسهایی چشمنواز و از قالب کلاسیک یک مجلهی چندمحتوایی فاصله میگیرید. این موضوع مخاطبان آنگاه را خاص اما مخاطبانی پیگیر میسازد. فصلنامهای بسیار وزین و خواندنی برای آنهایی که اهلش هستند. ورق به ورق مجله از جلد تا پشت جلد خواندنیست.
شمارهی هفتم دربارهی خیام است که به گمانم میتواند بهترین شماره باشد. همهجور اطلاعات میشود از خیام گرفت از توثق اشعار تا انواع و اقسام برداشتهایی که از رباعیهایش در داخل و خارج میشود، معماری آرامگاه، حال و هوای نیشابور و ... اما کاری که این شماره میکنم این است که مایی که با خیام آشنا هم هستیم یک رجوعی به خودمان میکنیم و یک تصویر کلیتر با جزییات بیشتر از خیام پیدا میکنیم. به خودمان برمیگردیم و حالا عمیقتر دربارهی خیام میاندیشیم و حالا خیام بخشی از شخصیتی ماست کوچک یا بزرگ و هر آنجور که خودمان فهمیدیمش. چون خیام فقط یک اندیشه نیست یک کل است از اندیشهها.
مقالات، خیام و کارنامه ادبی-علمی منتسب به خیام را با دیدگاههای مختلف مورد بررسی قرار میدهند که اتفاقا تنوع خوبی هم دارند. مشکل اما آنجاست که برخی توصیفات در تعداد زیادی مقاله تکرار و بازتکرار میشوند و انتظار میرود زمانی که در یک جلد قرار میگیرند "فکری" به حالشان شود!
آنگاه رو که میشناسید. یه مجله خوب و خوش خوان و این شماره اش هم که یه پرونده خوب و شیرین برای خیام شناسی بود. که از خوندنش حسابی لذت بردم و به کارم اومد