What do you think?
Rate this book
O museu do silêncio
Os museus têm como pressuposto guardar objetos de valor histórico ou científico para fins de exibição pública, de modo a registrar à posteridade a importância que eles tiveram para a humanidade num período determinado. Mas como seria no caso de um museu que tivesse como objetivo preservar lembranças de pessoas que morreram? Essa é a essência da trama proposta pela japonesa Yoko Ogawa neste O Museu do Silêncio, primeira amostra da produção da autora que a Estação Liberdade traz ao público brasileiro.
O sonho de dar cabo ao Museu do Silêncio é de uma velha que vive com a jovem filha e um casal de empregados. Um museólogo – narrador da história – é contratado por ela para tirar o projeto do papel. De personalidade hostil e sem o menor traquejo social, a velha tem lá suas idiossincrasias, sobretudo em relação ao tipo de conteúdo que planeja para o museu: as lembranças dos mortos precisam ser representativas do que eles foram em vida. Uma peça de roupa, uma fotografia sorridente – nada disso. Não se trata de preservar lembranças afetivas. Cada objeto do museu precisa ser a metáfora perfeita da existência do finado.
No caso do homem cego, por exemplo, só mesmo seu olho de vidro serve às intenções da velha. E o museólogo – nenhum dos personagens do livro é nomeado – tem que se virar para recolher esse tipo de “relíquia” dos corpos moribundos. Para se familiarizar com essa macabra tarefa, o museólogo conta apenas com a ajuda da filha da chefe, por quem nutre sentimentos paternais... ou nem tanto. E, não bastassem o mau humor e as grosserias da velhota, ele ainda tem de lidar com uma chocante onda de assassinatos de mulheres da região, marcados pela característica comum de apresentar os corpos das vítimas mutilados numa região bem específica.
O Museu do Silêncio é uma obra de suspense, bastante simbólica da produção de Yoko Ogawa, escritora japonesa contemporânea muito saudada no Ocidente. Sua literatura é excêntrica, preterindo tons e temas ternos e etéreos por aqueles mais duros e polêmicos, não raro flertando com o grotesco. Neste livro, ela também opta por ambientar a trama em tempo e local não identificados, o que contribui para diluir os eventuais estranhamentos culturais intrínsecos às suas origens nipônicas, e assim consolidar sua voz de alcance universal.
O sonho de dar cabo ao Museu do Silêncio é de uma velha que vive com a jovem filha e um casal de empregados. Um museólogo – narrador da história – é contratado por ela para tirar o projeto do papel. De personalidade hostil e sem o menor traquejo social, a velha tem lá suas idiossincrasias, sobretudo em relação ao tipo de conteúdo que planeja para o museu: as lembranças dos mortos precisam ser representativas do que eles foram em vida. Uma peça de roupa, uma fotografia sorridente – nada disso. Não se trata de preservar lembranças afetivas. Cada objeto do museu precisa ser a metáfora perfeita da existência do finado.
No caso do homem cego, por exemplo, só mesmo seu olho de vidro serve às intenções da velha. E o museólogo – nenhum dos personagens do livro é nomeado – tem que se virar para recolher esse tipo de “relíquia” dos corpos moribundos. Para se familiarizar com essa macabra tarefa, o museólogo conta apenas com a ajuda da filha da chefe, por quem nutre sentimentos paternais... ou nem tanto. E, não bastassem o mau humor e as grosserias da velhota, ele ainda tem de lidar com uma chocante onda de assassinatos de mulheres da região, marcados pela característica comum de apresentar os corpos das vítimas mutilados numa região bem específica.
O Museu do Silêncio é uma obra de suspense, bastante simbólica da produção de Yoko Ogawa, escritora japonesa contemporânea muito saudada no Ocidente. Sua literatura é excêntrica, preterindo tons e temas ternos e etéreos por aqueles mais duros e polêmicos, não raro flertando com o grotesco. Neste livro, ela também opta por ambientar a trama em tempo e local não identificados, o que contribui para diluir os eventuais estranhamentos culturais intrínsecos às suas origens nipônicas, e assim consolidar sua voz de alcance universal.
304 pages, Paperback
First published January 1, 2000
58 people are currently reading
1438 people want to read
About the author
Yōko Ogawa
137 books5,171 followersYōko Ogawa (小川 洋子) was born in Okayama, Okayama Prefecture, graduated from Waseda University, and lives in Ashiya. Since 1988, she has published more than twenty works of fiction and nonfiction. Her novel The Professor and his Beloved Equation has been made into a movie. In 2006 she co-authored „An Introduction to the World's Most Elegant Mathematics“ with Masahiko Fujiwara, a mathematician, as a dialogue on the extraordinary beauty of numbers.
A film in French, "L'Annulaire“ (The Ringfinger), directed by Diane Bertrand, starring Olga Kurylenko and Marc Barbé, was released in France in June 2005 and subsequently made the rounds of the international film festivals; the film, some of which is filmed in the Hamburg docks, is based in part on Ogawa's "Kusuriyubi no hyōhon“ (薬指の標本), translated into French as "L'Annulaire“ (by Rose-Marie Makino-Fayolle who has translated numerous works by Ogawa, as well as works by Akira Yoshimura and by Ranpo Edogawa, into French).
Kenzaburō Ōe has said, 'Yōko Ogawa is able to give expression to the most subtle workings of human psychology in prose that is gentle yet penetrating.' The subtlety in part lies in the fact that Ogawa's characters often seem not to know why they are doing what they are doing. She works by accumulation of detail, a technique that is perhaps more successful in her shorter works; the slow pace of development in the longer works requires something of a deus ex machina to end them. The reader is presented with an acute description of what the protagonists, mostly but not always female, observe and feel and their somewhat alienated self-observations, some of which is a reflection of Japanese society and especially women's roles within in it. The tone of her works varies, across the works and sometimes within the longer works, from the surreal, through the grotesque and the--sometimes grotesquely--humorous, to the psychologically ambiguous and even disturbing.
A film in French, "L'Annulaire“ (The Ringfinger), directed by Diane Bertrand, starring Olga Kurylenko and Marc Barbé, was released in France in June 2005 and subsequently made the rounds of the international film festivals; the film, some of which is filmed in the Hamburg docks, is based in part on Ogawa's "Kusuriyubi no hyōhon“ (薬指の標本), translated into French as "L'Annulaire“ (by Rose-Marie Makino-Fayolle who has translated numerous works by Ogawa, as well as works by Akira Yoshimura and by Ranpo Edogawa, into French).
Kenzaburō Ōe has said, 'Yōko Ogawa is able to give expression to the most subtle workings of human psychology in prose that is gentle yet penetrating.' The subtlety in part lies in the fact that Ogawa's characters often seem not to know why they are doing what they are doing. She works by accumulation of detail, a technique that is perhaps more successful in her shorter works; the slow pace of development in the longer works requires something of a deus ex machina to end them. The reader is presented with an acute description of what the protagonists, mostly but not always female, observe and feel and their somewhat alienated self-observations, some of which is a reflection of Japanese society and especially women's roles within in it. The tone of her works varies, across the works and sometimes within the longer works, from the surreal, through the grotesque and the--sometimes grotesquely--humorous, to the psychologically ambiguous and even disturbing.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 142 reviews
February 26, 2023
Kiedyś o Ogawie napisałam, że jest to autorka, która potrafi odnaleźć piękno w mroku i cierpieniu, a teraz dodam tylko, że potrafi także ująć samotnością i pustką, które przesiąkają zdania jej historii.
February 23, 2023
This is a German re-edition of a more than 20-year-old Ogawa novel, which apparently hasn't been translated into English yet. The Japanese author tells the story of a museum curator who is hired by an old lady in a small town to establish a museum of memories - for years, the sick, elderly woman has stolen memorabilia of the town's dead, and the museum is supposed to become a walkable memento mori, a house of rememberance. But while the curator and the old lady's young adoptive daughter are assembling (a.k.a. stealing) more material and the stable is re-build to house the exhibits, bombs explode, and women get murdered and their nipples are cut off. Who are the criminals?
Listen, I'm not an Ogawa specialist and only a tiny section of her works has been translated into languages I know how to read, but this is just VERY close to The Memory Police if you consider the themes: The erasure of memories, a strange, somewhat enclosed setting, lack of communication (here, we have an enigmatic order of silent monks who share their silence with buffaloes). The murder mystery at the heart is not particularly mysterious, as there is a guy operating sharp blades throughout the text (and it's even funnier for a German, because of a classic song).
The relationship between the curator and the young adoptive daughter of his boss is rather questionable (but then again, the text is ca. 20 years old): She dresses like a child and says she isn't one, and he, the older man whose married brother just became a father, is attracted to her. The absent brother, a biologist, functions as a foil throughout the text, the object standing in for him is a microscope he gifted to the curator, so an instrument that shows that all things are just atoms, the further meaning ascribed to them being a flimsy construct.
While the plot didn't really manage to interest me - it's just so obvious-, I enjoyed the detached, precise language and the more surreal scenes, like a potentially deadly procession reminiscent of The Divers' Game or the haunting monastery. Ogawa is one of many female Japanese authors who manage to write unsettling, captivating, surreal scenes extremely well.
So all in all, a decent novel, but not spectacular.
Listen, I'm not an Ogawa specialist and only a tiny section of her works has been translated into languages I know how to read, but this is just VERY close to The Memory Police if you consider the themes: The erasure of memories, a strange, somewhat enclosed setting, lack of communication (here, we have an enigmatic order of silent monks who share their silence with buffaloes). The murder mystery at the heart is not particularly mysterious, as there is a guy operating sharp blades throughout the text (and it's even funnier for a German, because of a classic song).
The relationship between the curator and the young adoptive daughter of his boss is rather questionable (but then again, the text is ca. 20 years old): She dresses like a child and says she isn't one, and he, the older man whose married brother just became a father, is attracted to her. The absent brother, a biologist, functions as a foil throughout the text, the object standing in for him is a microscope he gifted to the curator, so an instrument that shows that all things are just atoms, the further meaning ascribed to them being a flimsy construct.
While the plot didn't really manage to interest me - it's just so obvious-, I enjoyed the detached, precise language and the more surreal scenes, like a potentially deadly procession reminiscent of The Divers' Game or the haunting monastery. Ogawa is one of many female Japanese authors who manage to write unsettling, captivating, surreal scenes extremely well.
So all in all, a decent novel, but not spectacular.
October 3, 2019
Quite odd read in fact. In the half way through I was thinking even of abandoning it, not that it was that bad, rather because I didn’t think it was going anywhere. But since I really dislike when book defeats me so I kind of forced myself to finish it. I’ve read previously two other works by the author and can’t tell yet what is distinguishable to her writing and what is not but I found in here some disturbing if not an eerie air I felt in her collection Revenge. But such a The Housekeeper and the Professor for a change had quite different quality to it and I simply loved reading it.
The premise of the novel, the title could be translated as Museum of silence is quite promising. A young, unnamed to the very end, museum curator arrives to the small mountain village to open a museum. His principal turns out to be a very old woman, whom our narrator address, rather unflatteringly, as a crone. And so she is. Old, ugly and bad-tempered. She lives with adopted daughter, we’ll call her girlie, in huge and a bit neglected palace that is full of keepsakes of all kinds and that she would gather through her long life. And she wants the courator created for them suitable place. But they are not ordinary mementos. There are things she collected after somebody died. Yes, you got this right. She stolen them. And she was quite picky with her choosings. The thing is not they were particularly valuable or expensive. No, they had to have other quality: to be precious to its previous owners, they just had to speak of them. Quite a peculiar museum as you can see.
There were some interesting concepts and ideas there unfortunately not fully explored. Our narrator’s brother for instance. We can conjecture what happened to him, but then what’s with his wife and a baby they expected? What about curator’s mother? What do we really know about the girlie? Or young monk from the nearby shrine? Everything here seems to be not entirely explained leaving an atmosphere of mystery which normally is fine by me. I don’t need things to be fully explained but here it felt rather like unfinished threads. There is a mystery and ambience. But something is missing.
November 26, 2023
"Un peine, una cuchara, un anzuelo y una canica.
Nada más. Aseo, alimento, trabajo, recuerdo.
El museo más pequeño."
Nada más. Aseo, alimento, trabajo, recuerdo.
El museo más pequeño."
June 19, 2022
Bardzo mi się podobała. Klimat był niesamowity, uwielbiam takie niespieszne, ale gęste opowieści. Była dziwaczna, nieco oniryczna, niesamowicie wciągająca. Nie spodziewałam się, że będę nią tak oczarowana.
January 4, 2018
Yōko Ogawa to japońska pisarka, autorka przeszło dwudziestu książek. Jest również laureatką wielu japońskich nagród literackich, m.in. nagrody im. Akutagawy, której teraz jest jurorką, nagrody Yomiuri i nagrody im. Tanizakiego. Książki Ogawy przetłumaczono na wiele języków, m.in. angielski, francuski, niemiecki i włoski. W Polsce wydawnictwo W.A.B. Wydało jak dotąd tylko dwie z jej powieści.
Główny bohater, muzealnik z zawodu, przyjeżdża do sennego miasteczka położonego w kotlinie górskiej. Cały jego bagaż stanowi niewielka walizka, w której poza kilkoma osobistymi drobiazgami, znajdują się mikroskop i „Dziennik Anne Frank” - jak się później okazuje przedmioty te odgrywają w jego życiu niebagatelną rolę. Na stację kolejową wychodzi po niego dziewczyna, w zasadzie jeszcze dziecko, która jest córką jego przyszłej pracodawczyni – bardzo wiekowej, niezwykle tajemniczej i nie budzącej sympatii kobiety. Muzealnik, którego praca polega na tym „aby jak najwięcej przedmiotów, które ześlizgnęły się ze stołu świata, pochwycić w locie i ocalić przed rozbiciem, przywracając im ich najgłębszą wartość”, zostanie przez ową kobietę poproszony o stworzenie w jej posiadłości muzeum, uporządkowanie tego, co już posiada, a także zdobycie nowych eksponatów. Muzeum, którego założenia są osobliwe, niezwykłe i od pierwszego momentu budzące lęk oraz niesmak. Muzeum, które w pewien sposób jest metafizyczne. Podobnie jak kobieta, nazywana staruchą – ona również budzi odrazę, a jednocześnie swoją tajemniczością wzbudza pewną fascynację, przy czym zbierane przez nią pamiątki, z którymi potrafi nawiązać kontakt wręcz fizyczny, są dla niej jedynym łącznikiem z przeszłością. Celem tej staruchy jest stworzenie muzeum „które przekracza granice ludzkiego istnienia”, które również „będzie miejscem wytchnienia dla starzejącego się świata”.
Muzealnik w ten sposób wkracza do świata pełnego chaosu, w którym cenne przedmioty są przemieszane z rupieciami, panuje nieporządek, nieład, niespójność. Do rzeczywistości, która nie układa się w żadną całość, a rzeczy (pozornie) do siebie nie pasują. Gdzie eksponaty generują tak silną i indywidualną aurę, że „umieszczone razem, kłócą się ze sobą”. Nawet postać dziewczynki, czyli przybranej córki staruchy, kryje w sobie dwoistość - „mówiła jak osoba dorosła, ale różne drobne gesty zdradzały jej dziecinność”.
Autorka w swojej historii, podobnie jak muzealnik, gromadzi i opisuje przedmioty. Po to, aby potwierdzić ich istnienie, dodać im znaczenia, usankcjonować byt. Zachować. Bo to jest historia o przedmiotach, które służą do podróży w czasie, do zachowywania wspomnień ulotnych chwil, a które równocześnie są lustrami, w których odbija się przyszłość. Są wycinkiem świata w miniaturze, mikrokosmosem. A symbioza pomiędzy staruchą a eksponatami to koegzystencja pomiędzy światem dotykalnym światem ulotnym, niewidzialnym, metafizycznym.
W „Muzeum ciszy” Ogawa bardzo obrazowo wykorzystała motyw ciszy. Postać nauczyciela ciszy i mnichów z jego klasztoru, wokół których nawet „powietrze zachowuje milczenie”, a „cisza snuje się między kolumnami, nasączony jest nią każdy kamień” wprowadza do niepokojącego, dosyć mrocznego świata pewien spokój, subtelność i czystość. Cisza, tak trudna przecież do zdefiniowania, u Ogawy jest wręcz namacalna.
Charakterystyczny jest również brak imion bohaterów czy chociażby nazwy wioski, w której dzieje się akcja i podobnież jest to typowe dla twórczości Ogawy. O głównym bohaterze wiemy niewiele, jeśli patrzeć z punktu widzenia zewnętrzności, mamy natomiast doskonały wgląd w jego psychikę i przeżycia wewnętrzne.
Prosta, sugestywna narracja, a równocześnie dar przekazywania, niejako pomiędzy wierszami, wielu odcieni i niuansów oraz subtelne i wnikliwe obserwacje psychiki, a także umiejętność kreowania świata, który wymyka się oklepanym definicjom – tak w skrócie opisałabym styl Yōko Ogawy.
Ta powieść jest przedziwna, niełatwa, trzymająca w napięciu, wywołująca pytania u czytelnika, ale niedająca na nie odpowiedzi. Odbiorca wpada tu w rozlewisko czasu, swobodnie przekraczając granice pomiędzy tym, co realne a tym, co wyobrażone. Wspólnie z autorką wkracza do świata Muzeum Ciszy i przestrzeni wypełnionej przez Rzeczy.
Recenzja dostępna również na straszliwabuchling.blogspot.com
Główny bohater, muzealnik z zawodu, przyjeżdża do sennego miasteczka położonego w kotlinie górskiej. Cały jego bagaż stanowi niewielka walizka, w której poza kilkoma osobistymi drobiazgami, znajdują się mikroskop i „Dziennik Anne Frank” - jak się później okazuje przedmioty te odgrywają w jego życiu niebagatelną rolę. Na stację kolejową wychodzi po niego dziewczyna, w zasadzie jeszcze dziecko, która jest córką jego przyszłej pracodawczyni – bardzo wiekowej, niezwykle tajemniczej i nie budzącej sympatii kobiety. Muzealnik, którego praca polega na tym „aby jak najwięcej przedmiotów, które ześlizgnęły się ze stołu świata, pochwycić w locie i ocalić przed rozbiciem, przywracając im ich najgłębszą wartość”, zostanie przez ową kobietę poproszony o stworzenie w jej posiadłości muzeum, uporządkowanie tego, co już posiada, a także zdobycie nowych eksponatów. Muzeum, którego założenia są osobliwe, niezwykłe i od pierwszego momentu budzące lęk oraz niesmak. Muzeum, które w pewien sposób jest metafizyczne. Podobnie jak kobieta, nazywana staruchą – ona również budzi odrazę, a jednocześnie swoją tajemniczością wzbudza pewną fascynację, przy czym zbierane przez nią pamiątki, z którymi potrafi nawiązać kontakt wręcz fizyczny, są dla niej jedynym łącznikiem z przeszłością. Celem tej staruchy jest stworzenie muzeum „które przekracza granice ludzkiego istnienia”, które również „będzie miejscem wytchnienia dla starzejącego się świata”.
Muzealnik w ten sposób wkracza do świata pełnego chaosu, w którym cenne przedmioty są przemieszane z rupieciami, panuje nieporządek, nieład, niespójność. Do rzeczywistości, która nie układa się w żadną całość, a rzeczy (pozornie) do siebie nie pasują. Gdzie eksponaty generują tak silną i indywidualną aurę, że „umieszczone razem, kłócą się ze sobą”. Nawet postać dziewczynki, czyli przybranej córki staruchy, kryje w sobie dwoistość - „mówiła jak osoba dorosła, ale różne drobne gesty zdradzały jej dziecinność”.
Autorka w swojej historii, podobnie jak muzealnik, gromadzi i opisuje przedmioty. Po to, aby potwierdzić ich istnienie, dodać im znaczenia, usankcjonować byt. Zachować. Bo to jest historia o przedmiotach, które służą do podróży w czasie, do zachowywania wspomnień ulotnych chwil, a które równocześnie są lustrami, w których odbija się przyszłość. Są wycinkiem świata w miniaturze, mikrokosmosem. A symbioza pomiędzy staruchą a eksponatami to koegzystencja pomiędzy światem dotykalnym światem ulotnym, niewidzialnym, metafizycznym.
W „Muzeum ciszy” Ogawa bardzo obrazowo wykorzystała motyw ciszy. Postać nauczyciela ciszy i mnichów z jego klasztoru, wokół których nawet „powietrze zachowuje milczenie”, a „cisza snuje się między kolumnami, nasączony jest nią każdy kamień” wprowadza do niepokojącego, dosyć mrocznego świata pewien spokój, subtelność i czystość. Cisza, tak trudna przecież do zdefiniowania, u Ogawy jest wręcz namacalna.
Charakterystyczny jest również brak imion bohaterów czy chociażby nazwy wioski, w której dzieje się akcja i podobnież jest to typowe dla twórczości Ogawy. O głównym bohaterze wiemy niewiele, jeśli patrzeć z punktu widzenia zewnętrzności, mamy natomiast doskonały wgląd w jego psychikę i przeżycia wewnętrzne.
Prosta, sugestywna narracja, a równocześnie dar przekazywania, niejako pomiędzy wierszami, wielu odcieni i niuansów oraz subtelne i wnikliwe obserwacje psychiki, a także umiejętność kreowania świata, który wymyka się oklepanym definicjom – tak w skrócie opisałabym styl Yōko Ogawy.
Ta powieść jest przedziwna, niełatwa, trzymająca w napięciu, wywołująca pytania u czytelnika, ale niedająca na nie odpowiedzi. Odbiorca wpada tu w rozlewisko czasu, swobodnie przekraczając granice pomiędzy tym, co realne a tym, co wyobrażone. Wspólnie z autorką wkracza do świata Muzeum Ciszy i przestrzeni wypełnionej przez Rzeczy.
Recenzja dostępna również na straszliwabuchling.blogspot.com
June 14, 2021
Descobrindo a Ogawa aos poucos (li The Memory Police ano passado) e gosto cada vez mais das suas narrativas.
September 17, 2021
Bardzo niepokojąca, tajemnicza i anonimowa. Nie znamy bohaterów, nie wiemy gdzie jesteśmy, ile kto ma lat. Wszystko to powoduje, że mamy wrażenie, że akcja dzieje się w jakiejś magicznej krainie zapomnienia, gdzie nie docierają zwykli ludzie, a pociągi nie przyjeżdżają i nie można z niej uciec. Wątek tworzenia muzeum i zbierania artefaktów - matko, jakie to było dobre! Tak samo mnisi z zasadą milczenia. Proste zdania i niedopowiedzenia tylko podkreślają kunszt autorki. Mimo, że akcja zasadniczo... nie płynie, to końcówka naprawdę była emocjonująca i trzymająca w napięciu.
Szkoda, że pewne wątki nie zostały zakończone - co z bratem i jego żoną? Co z Ogrodnikiem? I młodym mnichem? Zostały zasadniczo urwane i nie kontynuowane, a szkoda. A, no i minus za Lolita vibes, które czasem się pojawiały ,,bo tak''. Nie zmienia faktu, że książka jest naprawdę bardzo dobra, chociaż wiem czemu nie każdemu się podoba.
Szkoda, że pewne wątki nie zostały zakończone - co z bratem i jego żoną? Co z Ogrodnikiem? I młodym mnichem? Zostały zasadniczo urwane i nie kontynuowane, a szkoda. A, no i minus za Lolita vibes, które czasem się pojawiały ,,bo tak''. Nie zmienia faktu, że książka jest naprawdę bardzo dobra, chociaż wiem czemu nie każdemu się podoba.
February 24, 2023
it started like a ghibli movie and it ended in an unsettling way it was so very *intense*
March 24, 2022
Tego się nie spodziewałam po tej książce.. mam teraz duży mętlik w głowie. Uwielbiam ją 💘
April 11, 2018
Über große Strecken des Buches hat es mir gefallen, dieses Buch zu lesen. Auch Yoko Ogawa hat diese typisch japanische Erzählweise, die mich immer wieder in den Bann zieht. Allerdings gab es auch sehr oft Stellen, die mich verstört zurückließen und ab und zu musste ich einen Absatz überfliegen, weil ich mir das Beschriebene zu genau vorgestellt habe. Auch wenn ich den höchsten Respekt dafür habe, dass eine Autorin diesen Effekt bei mir ausübt, habe ich danach nicht gesucht und zum Schluss war ich einfach froh, das Buch beenden zu können.
June 7, 2024
Ein namenloser Ich-Erzähler, von Beruf Museumskurator, reist für einen Auftrag in die Provinz. Er soll dort ein Museum von Grund auf neu errichten, weiß aber zunächst nicht, was eigentlich ausgestellt werden soll. Die Auftraggeberin, eine garstige alte Dame, lässt ihn zunächst im Dunkeln tappen, bis sie ihm schließlich eröffnet, dass persönliche Gegenstände verstorbener Dorfbewohner, die sie über viele Jahrzehnte gesammelt (d. h. gestohlen) hat, die Ausstellungsstücke sein sollen. Die Geschichte plätschert weitestgehend vor sich hin, dramatische Ereignisse finden bloß im Hintergrund statt und werden nur sehr distanziert und beiläufig geschildert. Im letzten Drittel spitzt sich die Lage jedoch zu, es ereignen sich rätselhafte und schockierende Dinge, man zweifelt an der geistigen Verfassung des Erzählers. Fast fühlt man sich, als sei man plötzlich in einem Psychothriller gelandet, wenn es denn nicht in alle Richtungen bei bloßen Andeutungen bliebe. Spannung flammt zum Ende eines Kapitels kurz auf, das neue Kapitel beginnt aber wieder in einer distanzierten Schilderung von Banalitäten.
Leider hat mir das Ende die stimmungsvolle, melancholische Geschichte, in die ich bis dahin gerne eingetaucht bin, verdorben. Yoko Ogawa wirft im Verlauf der Geschichte so viele Fragen auf, die zum Ende hin noch zusätzlich mit Bedeutung beladen werden, aber alles verpufft und man bleibt komplett ratlos zurück. Grundsätzlich mag ich es sehr, mir nach der Lektüre noch Gedanken über mögliche Lesarten zu machen oder diese in Reviews anderer Leser zu erkunden. Aber hier hat es für mich kompositorisch absolut nicht hingehauen und am Ende doch sehr enttäuscht. Positiv hervorzuheben sind für mich Sprache und Stimmung. Das Setting ließ mich oftmals an Murakamis Hard-Boiled Wonderland denken und das Polizisten-Duo könnte auch Kafkas Proceß entsprungen sein.
Leider hat mir das Ende die stimmungsvolle, melancholische Geschichte, in die ich bis dahin gerne eingetaucht bin, verdorben. Yoko Ogawa wirft im Verlauf der Geschichte so viele Fragen auf, die zum Ende hin noch zusätzlich mit Bedeutung beladen werden, aber alles verpufft und man bleibt komplett ratlos zurück. Grundsätzlich mag ich es sehr, mir nach der Lektüre noch Gedanken über mögliche Lesarten zu machen oder diese in Reviews anderer Leser zu erkunden. Aber hier hat es für mich kompositorisch absolut nicht hingehauen und am Ende doch sehr enttäuscht. Positiv hervorzuheben sind für mich Sprache und Stimmung. Das Setting ließ mich oftmals an Murakamis Hard-Boiled Wonderland denken und das Polizisten-Duo könnte auch Kafkas Proceß entsprungen sein.
April 30, 2023
wciągająca opowieść o powstawaniu specyficznego miejsca - muzeum pamiątek po zmarłych. opowiadana przez młodego mężczyznę, który przybywa do miasteczka nie spodziewając się, że wkrótce całkowicie pochłonie go mania zbierania przedmiotów po stale umierających mieszkańcach. książka pomysłowa i zaskakująca.
osobiście bardziej podobała mi się od „Ukochanego równania profesora” Ogawy.
osobiście bardziej podobała mi się od „Ukochanego równania profesora” Ogawy.
Read
March 27, 2025Nos momentos de introspecção esse livro se eleva muito, ainda mais em momentos da trama mais etéreos.
Mas, por mais que muita coisa aconteça nessa vila, não acontece muito na trama, e alguns elementos, ideias e acontecimentos não parecem se encaixar ao todo.
Mas, por mais que muita coisa aconteça nessa vila, não acontece muito na trama, e alguns elementos, ideias e acontecimentos não parecem se encaixar ao todo.
April 2, 2025
Sou suspeita para falar porque simplesmente sou muito fã da Yoko Ogawa, uma das minhas escritoras contemporâneas favoritas.
Este é o quarto livro dela que leio e ele tem uma atmosfera muito única: uma narrativa quase fantástica, tensa, suspensa e de suspense, violenta, sensível, elegante, simbólica, vitoriana.
Este é o quarto livro dela que leio e ele tem uma atmosfera muito única: uma narrativa quase fantástica, tensa, suspensa e de suspense, violenta, sensível, elegante, simbólica, vitoriana.
October 29, 2017
Yoko Ogawa, que rara eres cuando quieres. Me gusta como la ambientación va cambiando y transformandose, pero en ocasiones se hace algo demasiado plana y no me ha llegado tanto como esperaba. Ogawa tiene una forma peculiar de escribir, muy interesante y bonita, pero a veces se me antoja demasiado fría. No sé, no me ha convencido tanto como otros de la autora.
October 24, 2022
man jeszcze bede myslec nad jakas sensowniejsza wypowiedzia, ale pierwsze odczucie to „damn dojebana byla ta ksiazka” overall there were ups and downs ale- yeah im satisfied
April 7, 2023
jedna z tych, o których długo będę pamiętać
April 17, 2023
Świetny klimat, ale czegoś mi zabrakło w tej historii.
December 8, 2019
Chcę jak najszybciej zapomnieć o tej lekturze.
November 19, 2023
i think i just love yōko ogawa's mind
February 12, 2024
2,5
kilka wątków do mnie trafiło, ale całokształt był męczący
kilka wątków do mnie trafiło, ale całokształt był męczący
September 12, 2021
2,5⭐️
Los museos, hogares de la cultura, son para mi un sitio de felicidad, un refugio. Sus colecciones protegen el saber y cuidan la memoria. Detrás de cada exposición se esconde una enorme cantidad de trabajo de investigación, documentación, redacción, diseño, seguridad, cuidado de la luz, temperatura, humedad... ¡Qué puedo decir! Me fascina todo lo relacionado con la museología y la museografía ❤️
Por ello, cogí “El museo del silencio” con la mayor de las ilusiones puesto que cuenta la historia de creación de una institución, el museo del silencio. Una iniciativa que surge de la voluntad de una huraña anciana que lleva décadas obteniendo (de formas variadas) el objeto que mejor representa la vida de cada persona que fallece en el pueblo. Antes de morir, desea ver construido este museo (“que sea un respiro para el mundo que envejece”). Así llegará hasta allí el protagonista, un experto en museografiar colecciones que se encontrará como su papel va mucho más allá de lo que esperaba… especialmente cuando empiezan a producirse crímenes.
Un libro que tenía todo para gustarme… pero con el que no he conseguido conectar. Llegado un momento, la historia dejó de avanzar y se me hizo algo lenta. Aun así, saco muchas cosas buenas de la lectura.
Una obra que ha sido definida como thriller psicológico y en mi opinión está más cerca del suspense pero que deja tantas cosas en el aire que me dio algo de rabia. Esto es habitual en la literatura japonesa y de la propia Ogawa pero… aunque mi imagino vuela, me quedo con ganas de saber qué tenía en mente exactamente la autora.
Ogawa tiene mi admiración por su creatividad. Historias siempre originales con un enfoque tan único que es fácil distinguirla tan solo leyendo unas páginas. Su forma de describir es en todas sus obras sumamente bella y detallada, pero en este caso, debido a la importancia de los objetos en la trama, se hace aún más vívido y te permite “ver” con total precisión. También genial el poder que le da al “silencio”, presente en cada página. Personas que apenas se comunican, cartas sin respuesta, monjes con voto de silencio, ausencia de nombres propios, largas escenas sin que se pronuncie una palabra.
Una obra tan sugerente, inquietante y poética a ratos, que se me hizo difícil y aunque me ha dado para pensar y pensar… solo la recomiendo para lectores iniciados en la autora.
Los museos, hogares de la cultura, son para mi un sitio de felicidad, un refugio. Sus colecciones protegen el saber y cuidan la memoria. Detrás de cada exposición se esconde una enorme cantidad de trabajo de investigación, documentación, redacción, diseño, seguridad, cuidado de la luz, temperatura, humedad... ¡Qué puedo decir! Me fascina todo lo relacionado con la museología y la museografía ❤️
Por ello, cogí “El museo del silencio” con la mayor de las ilusiones puesto que cuenta la historia de creación de una institución, el museo del silencio. Una iniciativa que surge de la voluntad de una huraña anciana que lleva décadas obteniendo (de formas variadas) el objeto que mejor representa la vida de cada persona que fallece en el pueblo. Antes de morir, desea ver construido este museo (“que sea un respiro para el mundo que envejece”). Así llegará hasta allí el protagonista, un experto en museografiar colecciones que se encontrará como su papel va mucho más allá de lo que esperaba… especialmente cuando empiezan a producirse crímenes.
Un libro que tenía todo para gustarme… pero con el que no he conseguido conectar. Llegado un momento, la historia dejó de avanzar y se me hizo algo lenta. Aun así, saco muchas cosas buenas de la lectura.
Una obra que ha sido definida como thriller psicológico y en mi opinión está más cerca del suspense pero que deja tantas cosas en el aire que me dio algo de rabia. Esto es habitual en la literatura japonesa y de la propia Ogawa pero… aunque mi imagino vuela, me quedo con ganas de saber qué tenía en mente exactamente la autora.
Ogawa tiene mi admiración por su creatividad. Historias siempre originales con un enfoque tan único que es fácil distinguirla tan solo leyendo unas páginas. Su forma de describir es en todas sus obras sumamente bella y detallada, pero en este caso, debido a la importancia de los objetos en la trama, se hace aún más vívido y te permite “ver” con total precisión. También genial el poder que le da al “silencio”, presente en cada página. Personas que apenas se comunican, cartas sin respuesta, monjes con voto de silencio, ausencia de nombres propios, largas escenas sin que se pronuncie una palabra.
Una obra tan sugerente, inquietante y poética a ratos, que se me hizo difícil y aunque me ha dado para pensar y pensar… solo la recomiendo para lectores iniciados en la autora.
October 21, 2024
Un roman qui nous plonge dans un musée pas comme les autres, avec une ambiance très particulière des personnes particuliers.
Beaucoup aimé l'ecriture
Beaucoup aimé l'ecriture
September 10, 2020
Este es un libro muy original, ya que su argumento es muy diferente a lo que se suele leer en literatura japonesa. En la sinopsis de la edición podemos ver que se trata de un thriller psicológico, pero esto solo lo he notado hacia el final de la novela. Es cierto que había muertes, pero menos dos, el resto eran naturales. Que solo haya dos asesinatos para mí es poco, pero supongo que tratándose de un pueblito apartado de toda civilización, es posible que sea mucho. El caso es que durante la lectura no me he fijado en este hecho, sino en otros que sí me han llamado la atención.
Lo más llamativo, en mi opinión, ha sido que no aparece el nombre de ningún personaje, ni siquiera del protagonista. En algunos puntos me ha chirriado, porque, que el narrador en primera persona hable de otras y siempre los llame por su trabajo (el jardinero, la asistenta...) o por la edad (la anciana, la muchacha) es raro, pero lo es más en diálogos. Aún así, me ha parecido original.
Las descripciones que aparecen en el libro no son las típicas de cualquier novela japonesa al uso: hay algunas verdaderamente bellas de paisajes, pero predominan de objetos (al tratarse de un museo es normal) y de personas.
Quizá al comenzar a leer esta novela estaba esperando algo parecido a La fórmula preferida del profesor, de la misma autora, y al encontrarme con algo totalmente distinto no me ha sorprendido tanto, pero no me ha llenado ni mucho menos tanto. No obstante, he de decir que me ha gustado, y me parece una lectura agradable y ligera.
Lo más llamativo, en mi opinión, ha sido que no aparece el nombre de ningún personaje, ni siquiera del protagonista. En algunos puntos me ha chirriado, porque, que el narrador en primera persona hable de otras y siempre los llame por su trabajo (el jardinero, la asistenta...) o por la edad (la anciana, la muchacha) es raro, pero lo es más en diálogos. Aún así, me ha parecido original.
Las descripciones que aparecen en el libro no son las típicas de cualquier novela japonesa al uso: hay algunas verdaderamente bellas de paisajes, pero predominan de objetos (al tratarse de un museo es normal) y de personas.
Quizá al comenzar a leer esta novela estaba esperando algo parecido a La fórmula preferida del profesor, de la misma autora, y al encontrarme con algo totalmente distinto no me ha sorprendido tanto, pero no me ha llenado ni mucho menos tanto. No obstante, he de decir que me ha gustado, y me parece una lectura agradable y ligera.
April 26, 2023
Ein weiteres eindrückliches Werk von Yoko Ogawa. Erneut überzeugte sie mich mit ihrer Sprache, ihrer Tiefe und Ruhe. Mehr noch als in den anderen Bücher bedient sie sich hier einer stillen Ausdrucksweise. Der Text wirkt fast schon geflüstert.
Die lesende Person kann hier sehr viel interpretieren und sich vorstellen, was Ogawa uns hier mitteilen möchte. Es gibt kein Richtung und kein Falsch. Ich hatte immer wieder Ideen und Vorstellungen, was in diesem Dorf eigentlich vor sich geht.
Die Autorin selbst gibt keine Antwort. Oder aber sie ist unter diesen unzähligen Schichten versteckt, die sie über- und ineinander webt. "Das Museum der Stille" ist somit hervorragend für eine Lesegruppe geeignet; jedoch empfehle ich dieses Buch erst, wenn mensch bereits andere Bücher Ogawas gelesen hat.
Dieses Buch ist als Einstieg in die Welt der japanischen Schriftstellerin weniger geeignet, da die Handlung weniger zugänglich ist und kaum offen. Im Gegensatz zu westlichen Büchern wird hier vieles weggelassen, feingliedrig angedeutet, praktisch alles wird dem Leser/der Leserin überlassen. Somit für uns eher ungewohnt. Bei anderen Büchern Ogawas ist dies zwar auch der Fall, aber nicht in solcher Ausprägung.
Für mich war es eine Reise in die Stille, in die Seele, in die Ruhe, in den Winter. Eine unglaubliche Erfahrung, die mich ergriffen und versonnen zurücklässt.
Die lesende Person kann hier sehr viel interpretieren und sich vorstellen, was Ogawa uns hier mitteilen möchte. Es gibt kein Richtung und kein Falsch. Ich hatte immer wieder Ideen und Vorstellungen, was in diesem Dorf eigentlich vor sich geht.
Die Autorin selbst gibt keine Antwort. Oder aber sie ist unter diesen unzähligen Schichten versteckt, die sie über- und ineinander webt. "Das Museum der Stille" ist somit hervorragend für eine Lesegruppe geeignet; jedoch empfehle ich dieses Buch erst, wenn mensch bereits andere Bücher Ogawas gelesen hat.
Dieses Buch ist als Einstieg in die Welt der japanischen Schriftstellerin weniger geeignet, da die Handlung weniger zugänglich ist und kaum offen. Im Gegensatz zu westlichen Büchern wird hier vieles weggelassen, feingliedrig angedeutet, praktisch alles wird dem Leser/der Leserin überlassen. Somit für uns eher ungewohnt. Bei anderen Büchern Ogawas ist dies zwar auch der Fall, aber nicht in solcher Ausprägung.
Für mich war es eine Reise in die Stille, in die Seele, in die Ruhe, in den Winter. Eine unglaubliche Erfahrung, die mich ergriffen und versonnen zurücklässt.
December 22, 2022
2,5 ⭐
Opisy sutków małej dziewczynki i zapędy głównego bohatera do pedofili?
Paradoksalnie ta książka jest idealna do adaptacji filmowej. Jest (tu się trochę nieładnie wyrażę) kurewsko niepokojąca i dziwna. Każda cząstka miejsca, w którym obywa się akcja tej historii jest w pewien sposób zgniła i mroczna.
Polecam osobom, którzy lubią się w niedopowiedzeniach oraz oniryczności.
Mnie niestety naprawdę obrzydziło zachowanie głównego bohatera.
Opisy sutków małej dziewczynki i zapędy głównego bohatera do pedofili?
Paradoksalnie ta książka jest idealna do adaptacji filmowej. Jest (tu się trochę nieładnie wyrażę) kurewsko niepokojąca i dziwna. Każda cząstka miejsca, w którym obywa się akcja tej historii jest w pewien sposób zgniła i mroczna.
Polecam osobom, którzy lubią się w niedopowiedzeniach oraz oniryczności.
Mnie niestety naprawdę obrzydziło zachowanie głównego bohatera.
February 20, 2023
Ein junger Mann reist in ein kleines Dorf in der Provinz. Dort soll er für eine alte Dame ein ganz besonderes Museum einrichten. Schon seit Jahren stiehlt sie Gegenstände von verstorbenen Dorfbewohnern, um die Erinnerung an sie aufrecht zu erhalten und ihre Geschichte zu erzählen. Diese Aufgabe geht nun auf den Protagonisten über. Mit Unterstützung der Adoptivtochter der Alten macht er sich an die Arbeit und gerät bald in einen Strudel von Ereignissen.
„Das Museum der Stille“ der mehrfach ausgezeichneten Autorin Yoko Ogawa erschien bereits im Jahr 2005 zum ersten Mal auf Deutsch. Nun liegt im Liebeskind Verlag eine gebundene Neuausgabe vor. Erzählt wird aus Sicht des jungen Kurators in der Ich- und Vergangenheitsform. Somit wissen wir als Leser*innen immer nur so viel, wie er selbst und teilen seinen - im Verlauf der Handlung immer weiter zunehmenden – Widerwillen gegen den Diebstahl der Erinnerungsstücke. Als sich im Dorf düstere Geschehnisse ereignen, schlägt dieser in blanke Angst um.
Im Zentrum der Geschichte steht sicherlich die Erschaffung des seltsamen Museums und die Beziehung des Protagonisten zu der Alten und ihrer Tochter. Je mehr Stücke er auf illegale Weise beschafft und katalogisiert, umso tiefer wird er in den Bann des Museums gezogen – und auf einmal überschlagen sich die Ereignisse: die Briefe an seinen Bruder bleiben immer länger unbeantwortet, ein Sprengstoffanschlag wird im Dorf verübt und ein Serienmörder tötet und verstümmelt junge Frauen. Der bis zu diesem Zeitpunkt eher behäbig daherkommende Roman entwickelt sich zu einem beunruhigenden Psychogramm – wem können wir noch vertrauen? Oder hat am Ende der Protagonist selbst die Finger im Spiel?
Zur besonderen Atmosphäre des Buches trägt auch die Anonymisierung der Figuren bei. Keine von ihnen hat einen Namen, sondern wird nur nach ihrem Alter („die Alte“, „der junge Mann“) oder der Funktion („der Gärtner“, „der Mönch“) beschrieben. Somit entsteht das unangenehme Gefühl, einen Augenzeugenbericht über einen Kriminalfall zu lesen, der unbemerkt irgendwo in Japan geschehen ist und niemals aufgeklärt wurde.
„Das Museum der Stille“ der mehrfach ausgezeichneten Autorin Yoko Ogawa erschien bereits im Jahr 2005 zum ersten Mal auf Deutsch. Nun liegt im Liebeskind Verlag eine gebundene Neuausgabe vor. Erzählt wird aus Sicht des jungen Kurators in der Ich- und Vergangenheitsform. Somit wissen wir als Leser*innen immer nur so viel, wie er selbst und teilen seinen - im Verlauf der Handlung immer weiter zunehmenden – Widerwillen gegen den Diebstahl der Erinnerungsstücke. Als sich im Dorf düstere Geschehnisse ereignen, schlägt dieser in blanke Angst um.
Im Zentrum der Geschichte steht sicherlich die Erschaffung des seltsamen Museums und die Beziehung des Protagonisten zu der Alten und ihrer Tochter. Je mehr Stücke er auf illegale Weise beschafft und katalogisiert, umso tiefer wird er in den Bann des Museums gezogen – und auf einmal überschlagen sich die Ereignisse: die Briefe an seinen Bruder bleiben immer länger unbeantwortet, ein Sprengstoffanschlag wird im Dorf verübt und ein Serienmörder tötet und verstümmelt junge Frauen. Der bis zu diesem Zeitpunkt eher behäbig daherkommende Roman entwickelt sich zu einem beunruhigenden Psychogramm – wem können wir noch vertrauen? Oder hat am Ende der Protagonist selbst die Finger im Spiel?
Zur besonderen Atmosphäre des Buches trägt auch die Anonymisierung der Figuren bei. Keine von ihnen hat einen Namen, sondern wird nur nach ihrem Alter („die Alte“, „der junge Mann“) oder der Funktion („der Gärtner“, „der Mönch“) beschrieben. Somit entsteht das unangenehme Gefühl, einen Augenzeugenbericht über einen Kriminalfall zu lesen, der unbemerkt irgendwo in Japan geschehen ist und niemals aufgeklärt wurde.
August 18, 2025
Nie zachwyciła mnie tak jak Ukochane równanie profesora i Grobowa cisza, żałobny zgiełk ale i tak była to wciągająca książka i polecam każdemu kto lubi slice of life z nastrojem grozy. Napewno te niepokojące elementy nie były tak mocne jak np. w GCŻZ ale i tak niektóre sprawiły, że musiałam odłożyć książkę i zastanowić się mad tym co właśnie przeczytałam. Trudno było przewidzieć po pierwszych rozdziałach jak rozwinie się historia, ale myślę że całość była naprawdę ciekawa a zakończenie było dobrym dopełnieniem.
*
Bardzo podobało mi się jak ta tytułowa cisza przeplata się w różnych wątkach i pojawia się pod różnymi postaciami. Milczący mnisi i bizony, brat głównego bohatera, ofiary morderstw, a ostatecznie całe muzeum, wypełnione najróżniejszymi przedmiotami, ale nie zwiedzającymi.
*
I po przeczytaniu zostaje kilka myśli, które pewnie pozostaną bez odpowiedzi. Czy po nas też zostaną tylko przedmioty? Czy ktoś weźmie je do rąk i opowie historię naszego życia, czy będą jedynie niemymi pamiątkami po zmarłym? Czy muzeum przedstawione w powieści jest moralne, czy rzeczywiście to jak powstało (i jak będzie powstawać jeszcze przez długi czas) to niemoralne wykroczenie?
Ogólnie widać, że to książka napisana z miłością do muzealnictwa. Polecam jeśli ktoś chce spokojnej książki na nocne rozmyślanie i lubi taką tematykę <3
*
Bardzo podobało mi się jak ta tytułowa cisza przeplata się w różnych wątkach i pojawia się pod różnymi postaciami. Milczący mnisi i bizony, brat głównego bohatera, ofiary morderstw, a ostatecznie całe muzeum, wypełnione najróżniejszymi przedmiotami, ale nie zwiedzającymi.
*
I po przeczytaniu zostaje kilka myśli, które pewnie pozostaną bez odpowiedzi. Czy po nas też zostaną tylko przedmioty? Czy ktoś weźmie je do rąk i opowie historię naszego życia, czy będą jedynie niemymi pamiątkami po zmarłym? Czy muzeum przedstawione w powieści jest moralne, czy rzeczywiście to jak powstało (i jak będzie powstawać jeszcze przez długi czas) to niemoralne wykroczenie?
Ogólnie widać, że to książka napisana z miłością do muzealnictwa. Polecam jeśli ktoś chce spokojnej książki na nocne rozmyślanie i lubi taką tematykę <3
Displaying 1 - 30 of 142 reviews