What do you think?
Rate this book
Dialog între un filosof, un iudeu şi un creștin
Dialogul intre un filosof, un iudeu si un crestin este considerat unul dintre cele mai interesante texte teologice ale lui Abelard. El ne infatiseaza o intilnire toleranta dintre religiile monoteiste prin intermediul a trei protagonisti – un crestin, un evreu si un filosof (foarte probabil adept al Islamului). Filosoful si teologul Abelard ne impartaseste visul unei coexistente pasnice a religiilor care, dincolo de orice discriminari, se intilnesc in cautarea Binelui suprem si in viziunea unui Dumnezeu unic, de binefacerile caruia se pot bucura toti oamenii.
304 pages, Paperback
First published January 1, 1139
4 people are currently reading
105 people want to read
About the author
Pierre Abélard
169 books69 followersNominalist application of French theologian, philosopher, and composer Peter Abelard or Pierre Abélard of the principles of ancient Greek logic to the doctrines of the medieval Catholic Church led to charges of heresy; after his pupil Héloise, his pupil and the object of his lust affair, bore him a child, he secretly married her, whose angered family castrated him, after which he served as a monk.
Saint Bernard of Clairvaux instrumentally condemned him.
The equally famous preeminent and perhaps the greatest of the Middle Ages during his life as a poet perhaps also ranked of his day, his ideas earned more converts and less condemnation. In all areas, brilliant, innovative, and controversial Abélard, a genius, knew and made no apologies. His vast knowledge, wit, charm, and even arrogance drew a generation of finest minds of Europe to Paris to learn.
https://en.wikipedia.org/wiki/Peter_A...
Saint Bernard of Clairvaux instrumentally condemned him.
The equally famous preeminent and perhaps the greatest of the Middle Ages during his life as a poet perhaps also ranked of his day, his ideas earned more converts and less condemnation. In all areas, brilliant, innovative, and controversial Abélard, a genius, knew and made no apologies. His vast knowledge, wit, charm, and even arrogance drew a generation of finest minds of Europe to Paris to learn.
https://en.wikipedia.org/wiki/Peter_A...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
January 18, 2023
Kitapla ilgili bir değerlendirme okuduğum bir başka kitapta (Umberto Eco & Riccardo Fedriga (ed.), Felsefe Tarihi, çev. Leyla Tonguç Basmacı, Alfa, c. III, s. 51) karşıma çıktı:
"Yapısı açısından son derece özgün olan bu eserde Abelardus, Yahudiliğin ve Hıristiyanlığın temel ilkelerini yazarla ve kendi aralarında konuşmak isteyen bir Yahudi, bir filozof ve bir Hıristiyan arasındaki diyalogu konu alır. Aralarındaki ilk ortak nokta üç karakterin tek bir ilahi ilkeye inanıyor olmasıdır; bu ilke Yahudi için Eski Ahit'in Tanrısı, Hıristiyan için İncil'in Tanrı'sı ve filozof için En Üstün İyiliktir.
Yazar, Abelardus'un büyük bir anlayışla tasvir ettiği Yahudi'yi Kutsal Metinlerin 'kelimelerinin ötesine' geçmeye ve 'daha ruhani' anlamlara veya 'kalbin niyetlerine' açık olmaya davet eder. Nitekim, metinde birkaç defa tekrarlandığı üzere, başka dini inançlara karşı hoşgörüsüzlük müminin kendi inancını katı bir şekilde kabul etmesinden ve 'kelimelerin ötesindeki' anlamları derinlemesine kavramayı reddetmesinden kaynaklanır. Dini inanç ne kadar 'felsefi' olursa, diğer inançlarla uzlaşmaya o kadar açık olur: Bu temel tez, Abelardus'un teoloji yazılarında sıklıkla işlenmiştir.
Eserdeki filozof en başından itibaren 'hakikati vahyin yardımıyla değil, sırf akıl yoluyla' aradığını ilan eder. Peki ama hangi akıl?"
Son cümledeki bu soru önemli. Skolastikler imanla aklı birleştirmeye çalışıyorlardı. Fransız felsefe tarihçisi Étienne Gilson’un tespitine göre, Kilise Babaları’ndan başlayıp 14. yüzyılın sonuna kadar Hıristiyan düşünce tarihi, doğal akıl ile imanın bağdaştığını göstermenin, bağdaşmadıkları yerde ise bağdaştırma gayretinin tarihi olmuştur. O dönemde iki bilme aracı ve onlara borçlu olduğumuz bilgilerin ya radikal biçimde ayrılması ya da birleştirilmesi şeklinde iki çözüm mümkün görülmekteydi. Ya vahiyle yetinmek gerekiyordu zira yalnızca kurtuluş önemliydi ve vahiy de kurtuluşa yönelik her şeyi kapsadığı için başka bir şeye ihtiyaç yoktu; ya da iki alanın, iman ile aklın örtüştüğünü ve inandığımız şeyi anlayabileceğimizi kabul etmek gerekiyordu.
13. yüzyıla yaklaştıkça ikinci çözüm öne çıkar gibi görünmektedir. Abelardus ve Aziz Anselmus akli araştırmanın gücüne ve olumlu yönlerine güveniyorlardı. İmanın gizeminin akılla araştırılmasında ve temellendirilmesinde hiçbir sakınca görmüyorlar, bilakis bunu faydalı buluyorlardı. Skolastikler “imanla aydınlatılmış akıl”a başvurmuşlardır. İnancın gizemlerini keşfetmeye çalışan Aziz Anselmus’un ve Abelardus’un kullandığı kavram şuydu: “idraki arayan iman veya aklın peşindeki iman”.
Anselmus “inanmak için anlamayı” değil, “anlamak için inanmayı” savunmuştur. “Anlamak için inanıyorum” onun en ünlü aksiyomlarından birisiydi. Bu akılla imanı bağdaştırma gayretinin ürünü olan büyük skolastik sentezdi.
Anselmus ve Abelardus gibi “akılcı” düşünürler Hıristiyan vahyinin otoritesini zayıflatmakla, inancın temellerini yıkmakla suçlandılar. Oysa onlara göre akıl, bir tehlike, bir engel değil, bilakis gerçek dinin en güçlü silahı ve zorunlu öğelerinden biriydi.
"Yapısı açısından son derece özgün olan bu eserde Abelardus, Yahudiliğin ve Hıristiyanlığın temel ilkelerini yazarla ve kendi aralarında konuşmak isteyen bir Yahudi, bir filozof ve bir Hıristiyan arasındaki diyalogu konu alır. Aralarındaki ilk ortak nokta üç karakterin tek bir ilahi ilkeye inanıyor olmasıdır; bu ilke Yahudi için Eski Ahit'in Tanrısı, Hıristiyan için İncil'in Tanrı'sı ve filozof için En Üstün İyiliktir.
Yazar, Abelardus'un büyük bir anlayışla tasvir ettiği Yahudi'yi Kutsal Metinlerin 'kelimelerinin ötesine' geçmeye ve 'daha ruhani' anlamlara veya 'kalbin niyetlerine' açık olmaya davet eder. Nitekim, metinde birkaç defa tekrarlandığı üzere, başka dini inançlara karşı hoşgörüsüzlük müminin kendi inancını katı bir şekilde kabul etmesinden ve 'kelimelerin ötesindeki' anlamları derinlemesine kavramayı reddetmesinden kaynaklanır. Dini inanç ne kadar 'felsefi' olursa, diğer inançlarla uzlaşmaya o kadar açık olur: Bu temel tez, Abelardus'un teoloji yazılarında sıklıkla işlenmiştir.
Eserdeki filozof en başından itibaren 'hakikati vahyin yardımıyla değil, sırf akıl yoluyla' aradığını ilan eder. Peki ama hangi akıl?"
Son cümledeki bu soru önemli. Skolastikler imanla aklı birleştirmeye çalışıyorlardı. Fransız felsefe tarihçisi Étienne Gilson’un tespitine göre, Kilise Babaları’ndan başlayıp 14. yüzyılın sonuna kadar Hıristiyan düşünce tarihi, doğal akıl ile imanın bağdaştığını göstermenin, bağdaşmadıkları yerde ise bağdaştırma gayretinin tarihi olmuştur. O dönemde iki bilme aracı ve onlara borçlu olduğumuz bilgilerin ya radikal biçimde ayrılması ya da birleştirilmesi şeklinde iki çözüm mümkün görülmekteydi. Ya vahiyle yetinmek gerekiyordu zira yalnızca kurtuluş önemliydi ve vahiy de kurtuluşa yönelik her şeyi kapsadığı için başka bir şeye ihtiyaç yoktu; ya da iki alanın, iman ile aklın örtüştüğünü ve inandığımız şeyi anlayabileceğimizi kabul etmek gerekiyordu.
13. yüzyıla yaklaştıkça ikinci çözüm öne çıkar gibi görünmektedir. Abelardus ve Aziz Anselmus akli araştırmanın gücüne ve olumlu yönlerine güveniyorlardı. İmanın gizeminin akılla araştırılmasında ve temellendirilmesinde hiçbir sakınca görmüyorlar, bilakis bunu faydalı buluyorlardı. Skolastikler “imanla aydınlatılmış akıl”a başvurmuşlardır. İnancın gizemlerini keşfetmeye çalışan Aziz Anselmus’un ve Abelardus’un kullandığı kavram şuydu: “idraki arayan iman veya aklın peşindeki iman”.
Anselmus “inanmak için anlamayı” değil, “anlamak için inanmayı” savunmuştur. “Anlamak için inanıyorum” onun en ünlü aksiyomlarından birisiydi. Bu akılla imanı bağdaştırma gayretinin ürünü olan büyük skolastik sentezdi.
Anselmus ve Abelardus gibi “akılcı” düşünürler Hıristiyan vahyinin otoritesini zayıflatmakla, inancın temellerini yıkmakla suçlandılar. Oysa onlara göre akıl, bir tehlike, bir engel değil, bilakis gerçek dinin en güçlü silahı ve zorunlu öğelerinden biriydi.
August 15, 2025
Il filosofo principalmente pone domande, il giudeo parla 10 minuti, il cristiano fa una conferenza che pur di farlo smettere decidi di convertirti
December 13, 2018
Крисис по-гречески - это и есть суд
Оскопленный средневековый философ, обвиненный в ереси, умудрявшийся находить пересечения между религией и философией - кто может любопытней говорить от имени иудея тех лет? Но, минуточку, их вроде трое, почему диалог?
Потому, что интерес к еврейской мысли тут сводиться к тому, что "мы все знаем, почему вы делаете обрезание и кушаете кошерное, но сами так делать не будем (бе-бе-бе)". Последний раз иудей появляется так далеко от конца книги, что хочется верить, что в ходе разговора он успел хорошенько вздремнуть, не особо огорчившись, что его назвали безумцем.
Отношения между христианином и философом примерно такие - откроем проблему на своем языке, переведем на твой, получим какой-то алхимический субстрат, где все знаки препинания, равно, плюсы и ссылки на первоисточники на месте - и, вуаля, полное согласие с друг другом на тему того, что теплое потому теплое, что вкусное, потому что если бы оно не было вкусным, то было бы мягким, а значит и не теплым (тут должен ударить гром). Но логика, конечно, есть только она разжевывает проблемы актуальные проблемы того времени, которые лежат в рамках между примитивным материализмом и антропоморфным представлением о боге. Он и везде (хоть где), и за все шарит, и все продумывает наперед, ответственный за все, а мы в нем только пребываем.
Маяться в абстракциях или тонуть в благоговенияхи? Утомительный выбор.
Оскопленный средневековый философ, обвиненный в ереси, умудрявшийся находить пересечения между религией и философией - кто может любопытней говорить от имени иудея тех лет? Но, минуточку, их вроде трое, почему диалог?
Потому, что интерес к еврейской мысли тут сводиться к тому, что "мы все знаем, почему вы делаете обрезание и кушаете кошерное, но сами так делать не будем (бе-бе-бе)". Последний раз иудей появляется так далеко от конца книги, что хочется верить, что в ходе разговора он успел хорошенько вздремнуть, не особо огорчившись, что его назвали безумцем.
Отношения между христианином и философом примерно такие - откроем проблему на своем языке, переведем на твой, получим какой-то алхимический субстрат, где все знаки препинания, равно, плюсы и ссылки на первоисточники на месте - и, вуаля, полное согласие с друг другом на тему того, что теплое потому теплое, что вкусное, потому что если бы оно не было вкусным, то было бы мягким, а значит и не теплым (тут должен ударить гром). Но логика, конечно, есть только она разжевывает проблемы актуальные проблемы того времени, которые лежат в рамках между примитивным материализмом и антропоморфным представлением о боге. Он и везде (хоть где), и за все шарит, и все продумывает наперед, ответственный за все, а мы в нем только пребываем.
Маяться в абстракциях или тонуть в благоговенияхи? Утомительный выбор.
January 30, 2025
Lo llamaré Pietro Abelardo porque este libro, que hasta ese momento no conocía de nada, me lo regaló mi amigo Alessandro. En sus palabras, le ayudó a ver que la fe tiene sentido y que creer en Dios no es algo ilógico como a veces se dice.
El libro es corto y fácil. Un monje del siglo XII pone en conversación a un judío, un cristiano y un filósofo y en su discurrir, acaba mostrándose triunfante la idea de Dios y de la fe. Comienza el cristiano hablando con el judío. A éste lo despacha rápido porque, en fin, ¿cómo de limitado hay que ser para desconocer y rechazar a Jesucristo? Ellos verán. El otro 80% del texto se dedica después a una síntesis entre el filósofo y el cristiano, dando razones para creer, seguir la ética de Dios y llevar una vida con aspiración a la santidad. No obstante, la visión filosófica del libro no es del todo buena. Se inclina demasiado a lo "racional" y eso choca con su intención de desarrollo teológico.
En sí, el libro es lo suficientemente corto como para permitirse uno perder dos horas y leerlo por mera curiosidad. Según me dijo Alessandro, a lo acercó a la fe y a Dios; a mí, en cambio, me sirvió para entender mejor a un muy buen amigo. Ambas son razones de más para una máxima puntuación aquí.
El libro es corto y fácil. Un monje del siglo XII pone en conversación a un judío, un cristiano y un filósofo y en su discurrir, acaba mostrándose triunfante la idea de Dios y de la fe. Comienza el cristiano hablando con el judío. A éste lo despacha rápido porque, en fin, ¿cómo de limitado hay que ser para desconocer y rechazar a Jesucristo? Ellos verán. El otro 80% del texto se dedica después a una síntesis entre el filósofo y el cristiano, dando razones para creer, seguir la ética de Dios y llevar una vida con aspiración a la santidad. No obstante, la visión filosófica del libro no es del todo buena. Se inclina demasiado a lo "racional" y eso choca con su intención de desarrollo teológico.
En sí, el libro es lo suficientemente corto como para permitirse uno perder dos horas y leerlo por mera curiosidad. Según me dijo Alessandro, a lo acercó a la fe y a Dios; a mí, en cambio, me sirvió para entender mejor a un muy buen amigo. Ambas son razones de más para una máxima puntuación aquí.
October 20, 2021
Cele trei monoteisme abrahamice sau "religii ale Cărții", pe care Roger Arnaldez nu ezita să le prezinte ca "pe trei mesageri ai unui singur Dumnezeu", cunosc în Evul Mediu european o istorie a conflictului, dar şi a întâlnirii intelectuale. Cucerirea Peninsulei Iberice de dtre musulmani, între 711 şi 719, bătălia de la Poitiers (732), persecuţiile asupra comunităţilor evreieşti din 1096 (Rouen, Metz), procesul parizian al Talmudului, cruciadele, Reconquista şi pelerinajele trasează liniile de forţă ale raporturilor inter religioase. Pe de altă parte, avem de-a a face, potrivit lui Jacques Le Goff, cu o istorie "de variaţii şi nuanţe,,. Pe fundalul tensiunii între adevărurile de credinţă, întâlnirile şi chiar influenţele reciproce între cele trei monoteisme nu puteau avea loc fără fenomenul capital al traducerilor
January 29, 2024
Son kısmı eksik kalmış gibi gözüken Yahudiliğin ve Hristiyanlığın felsefi tartışması üzerine yoğunlaşılmış, yazar kendini hristiyan konuşmacı olarak seslendirmiş ve eleştirilerini bu yolla ifade etmiş, yıl 1110, ifade özgürlüğünden pek bahsedilemecek yıllar
February 27, 2020
«È stata la ragione a portarvi verso queste dottrine di fede oppure avete seguito soltanto l'opinione degli uomini e l'affetto per la vostra stirpe?»
July 14, 2024
Un buen libro, pero da rabia que no esté terminado
March 11, 2015
Peter Abelard was one of the great thinkers of the middle ages. As such, his life was made difficult as he took positions that ran contrary to the Catholic Church. The letters between Abelard and Heloise are an excellent primary source for such studies. As interesting is Abelard’s approach in “A Dialogue of a Philosopher with a Jew, and a Christian.” Abelard does not directly take a position in this book. Instead, he presents as a role-play like scenario a discussion of many points of conflict. The discussion between the philosopher and the Jew centers on Old Law vs. natural law. A second discussion between the same philosopher and a Christian focuses on the nature of supreme good and ethical means of attaining it.
Of central importance in the discussion is whether faith can and should be subject to scholastic application of reason. The philosopher comments on the limits of reason when it comes to faith. “You should not presume that I will allege as an excuse that saying of your Gregory, that miserable refuge: ‘Faith has no merit for which human reason offers proof.’…For if, through fear of losing merit, faith rules out all rational discussion and there is no room for judgment in the discussion of what ought to be believed, but instant assent must be given to what is preached whatever the errors sown by this preaching, acceptance has no point because there is no room for rational refutation where the use of reason is not permitted.” (80) In other words, the Philosopher says that faith must be grounded in reason, and it is not acceptable for Christians to argue otherwise simply because they cannot.
For those readers inclined to philosophy or with an interest in theology, this is a great book in the history of the development of such thought.
See my other reviews here!
Of central importance in the discussion is whether faith can and should be subject to scholastic application of reason. The philosopher comments on the limits of reason when it comes to faith. “You should not presume that I will allege as an excuse that saying of your Gregory, that miserable refuge: ‘Faith has no merit for which human reason offers proof.’…For if, through fear of losing merit, faith rules out all rational discussion and there is no room for judgment in the discussion of what ought to be believed, but instant assent must be given to what is preached whatever the errors sown by this preaching, acceptance has no point because there is no room for rational refutation where the use of reason is not permitted.” (80) In other words, the Philosopher says that faith must be grounded in reason, and it is not acceptable for Christians to argue otherwise simply because they cannot.
For those readers inclined to philosophy or with an interest in theology, this is a great book in the history of the development of such thought.
See my other reviews here!
December 8, 2013
De middeleeuwse denker Pierre Abélard (1079-1142) is vooral bekend geworden door zijn tragische liefdesaffaire met de 22-jaar jongere Heloïse, die uitliep op de castratie van Abélard door haar oom Fulbert. De vertalers van dit werk vinden het jammer dat Abélard toch vooral daarom bekend is geworden. Want vaak wordt dan vergeten dat Abélard een grote theologische denker was en een uiterst productieve schrijver.
Deze vertaling van een van zijn populairste werken is de eerste in het Nederlands, en is onderdeel van de Viator-reeks, waar al vele klassieke (godsdienst)wijsgerige teksten zijn opgenomen. (Eerst uitgegeven bij Kok Kampen, nu bij Klement.)
In de tekst gaat een droom of “visioen” van Abélard, waarin een filosoof de discussie aangaat met een aanhanger van het jodendom en een christen. Abélard wordt gevraagd om als scheidsrechter te fungeren, wat hij op zich neemt, maar verder speelt dat in het boek geen rol meer.
De discussie draait om ook nu nog actuele thema’s zoals de rationaliteit en rechtvaardiging van geloofsovertuigingen en praktijken (zoals besnijdenis en de Wet) en het ethische denken omtrent goed en kwaad, ook in het licht van het hiernamaals.
De tekst is goed vertaald. Lange zinnen zijn ten behoeve van de leesbaarheid opgeknipt in kortere. Een inleiding met verantwoording en literatuurlijst maken de tekst behoorlijk toegankelijk, ook voor mensen die niet zoveel weten van middeleeuwse filosofie. Dat is lang niet altijd bij vertaalde middeleeuwse teksten het geval.
Wel moet gezegd worden dat dit boek eigenlijk alleen interessant is voor mensen die zich al interesseren voor middeleeuwse filosofie en theologie.
Deze vertaling van een van zijn populairste werken is de eerste in het Nederlands, en is onderdeel van de Viator-reeks, waar al vele klassieke (godsdienst)wijsgerige teksten zijn opgenomen. (Eerst uitgegeven bij Kok Kampen, nu bij Klement.)
In de tekst gaat een droom of “visioen” van Abélard, waarin een filosoof de discussie aangaat met een aanhanger van het jodendom en een christen. Abélard wordt gevraagd om als scheidsrechter te fungeren, wat hij op zich neemt, maar verder speelt dat in het boek geen rol meer.
De discussie draait om ook nu nog actuele thema’s zoals de rationaliteit en rechtvaardiging van geloofsovertuigingen en praktijken (zoals besnijdenis en de Wet) en het ethische denken omtrent goed en kwaad, ook in het licht van het hiernamaals.
De tekst is goed vertaald. Lange zinnen zijn ten behoeve van de leesbaarheid opgeknipt in kortere. Een inleiding met verantwoording en literatuurlijst maken de tekst behoorlijk toegankelijk, ook voor mensen die niet zoveel weten van middeleeuwse filosofie. Dat is lang niet altijd bij vertaalde middeleeuwse teksten het geval.
Wel moet gezegd worden dat dit boek eigenlijk alleen interessant is voor mensen die zich al interesseren voor middeleeuwse filosofie en theologie.
December 25, 2013
Het was verrassend om dit boek te lezen. De inleiding geeft veel informatie over Abelard die bij mij en waarschijnlijk bij het grote publiek niet bekend was. Interessant is het overzicht van zijn werk en de beknopte behandeling van de filosofie van Abelard, die ondanks de lastige stof begrijpelijk is uitgelegd. De tekst van " het gesprek" leest prettig, vanwege de diversiteit aan onderwerpen is het leuk om telkens een stukje te lezen.
September 28, 2020
Un exercițiu bun de retorică medievală, dar ce merită citit din perspectiva vremii. Cartea leagă trei tipuri diferite de gândire în dezbaterea asupra divinului: evreul - păstrător al legii și al regulilor, filosoful - mânat în a discuta și dezbate forma naturală a lucrurilor și creștinul, arbitru al textului și a treia rațiune a dezbaterii. Cartea, incompletă, oferă mai mult respect dialogului dintre religii decât mă așteptam. Este și prima mea încercare a de citi puțină teologie medievală.
Read
February 10, 2012che noia, l'ho abbandonato a metà
Displaying 1 - 13 of 13 reviews