The Faster I Walk, The Smaller I Am

by Kjersti Annesdatter Skomsvold, Kerri A. Pierce (Translator)

Mathea Martinsen has never been good at dealing with other people. After a lifetime, her only real accomplishment is her everyone she reads about in the obituaries has died younger than she is now. Afraid that her life will be over before anyone knows that she lived, Mathea digs out her old wedding dress, bakes some sweet cakes, and heads out into the world—to make her mark. She buries a time capsule out in the yard. (It gets dug up to make room for a flagpole.) She wears her late husband's watch and hopes people will ask her for the time. (They never do.) Is it really possible for a woman to disappear so completely that the world won't notice her passing? The Faster I Walk, the Smaller I Am is a macabre twist on the notion that life "must be lived to the fullest."

Genres: Fiction, Contemporary, Novels, Literary Fiction, Scandinavian Literature, Roman, Adult

147 pages, Kindle Edition

First published January 1, 2009

About the author

Kjersti Annesdatter Skomsvold made her literary debut in 2009 with the novel 'The Faster I Walk, the Smaller I Am'. The book was nominated for the Norwegian Booksellers' Prize, the P2-listeners' Novel Prize and won the Tarjei Vesaas' Debutant Prize (judged by The Literary Council of The Norwegian Authors´ Union). It was shortlisted for the International IMPAC Dublin Literary Award 2013. Skomsvold has dramatized the novel and the play premieres at the National Theatre (Oslo) in 2014.

In 2012 Skomsvold published her second novel, 'Monsterhuman'. It was shortlisted for the P2-listeners' Novel Prize and Natt & Dag's Best Book of 2012.

The poetry collection 'A Little Sad Mathematics' was published in 2013.

Skomsvold's books are translated into more than twenty languages.

Kjersti Annesdatter Skomsvold has also published several essays, short stories and poems in anthologies and literary magazines. She is on the editorial board of the literary magazine Bokvennen litterært magasin.

Skomsvold studied mathematics and computer science at the University of Oslo and at the Norwegian University of Science and Technology in Trondheim. Subsequently, she attended the Writers' Class at the Nansen Academy in Lillehammer and completed studies at the Academy of Writing in Bergen. She has also studied literature at the University of Oslo, and French at Université de Caen Basse-Normandie, France.

Reviews

[s.penkevich [hiatus-will return-miss you all] · Rating 3 out of 5]

‘Nothing is like being breathed on by a life’
-Knut Hamsun

In youth, we foolishly chase away the days looking towards the future. Once we get there, we realize the limited number of days remaining and look backwards, hoping we left enough of a mark on our race to the end so we can be remembered. Kjersti A. Skomsvold’s heart-warming The Faster I Walk The Smaller I Am, winner of the Tarjei Vesaas First Book Prize in 2009, tells the story of Mathea Martinsen, an elderly woman whose crippling social anxieties have kept her removed from the world, as she fights back against her disappearance from all memory. Although Skomsvold wraps the reader up in her playful and engaging language as this quirky novel delights and entertains across it’s darkly comedic investigation of loneliness and the acceptance of death, the joy begins to stretch thin and being adorable isn’t nearly enough to hold the novel up.

Mathea Martinsen always took pride in her longevity, gloating at the names in the obituaries of whom she had outlived until time passes on – and Mathea does not, and her loneliness becomes a burden too heavy to bear. Her attempts to make herself known, and their successive failures, are endearing and cause the reader to open their hearts for Mathea. She has become practically invisible in the world, and while she is terrified to make contact with others, all she desires is to mingle with another person. ‘[I]f I was kidnapped five minutes later,’ she thinks after departing from the cashier at the local grocery store (she cannot open her jam jars, and is too afraid to ask the cashier to open it for her), ‘and the cops came by and showed him my picture, the buy would say he’d never seen me before in his life.’ This sort of dark humor fills the novel, and is often laugh-out-loud funny as the reader takes pity on her. Each trace of existence she tries to leave on the world is erased or to insignificant to make a mark, and it makes one wonder if our lives leave any significant remnants behind. ‘I wonder what will happen to all our things, they’ll probably be thrown out and all our memories with them.’ What we attach to ourselves with such significance is merely garbage without us to give them meaning.

The anxieties of the narrator are nearly heartbreaking as all her attempts to leave her mark go unnoticed. ‘Still I am just as afraid of living as I am of dying’. Through episodic accounts of her past and present, we see her slowly approaching death like an exposure therapy, stripping away her fears as she faces it step by step. Skomsvold does an incredible job of blending past and present to give the effect of a full life, carefully baiting the readers interest with an allusion to an event that isn’t revealed until later, and blending the timeline together to achieve a moving, yet tragic, reveal at the novel’s end. While the subject and the events are often dismal, her playful use of language and humor manage to transform the melancholy into a bittersweet, and often uplifting, narrative. This technique allows the reader to examine death head-on without being burdened by its bleakness. While Mathea wants to die (all her life she hopes any ambulance siren is headed for her), she simply won't and is afraid to. I recently saw an elderly woman, while leaving a family Christmas get-together, tell her great-granddaughter 'Goodbye, hopefully you won't see me again. I want to go but He just won't take me!' Everyone felt bad for the granddaughter (in her twenties) for having to hear this, yet I felt bad for the great-grandmother. This novel only reinforced my sympathy for her. However, there is not much hope to be found, only acceptance. Mathea mentions her dislike for the tongue, as it is a muscle only attached at one end. ‘It reminds me of everything I’ve lost. The kites I flew when I was a child – the string broke every time. The dog I walked, the leash that snapped…’. She is childless and nobody living knows her aside from the neighbors across the hall whom she avoids – she is a thread in life attached to nothing.

’The banana plant looks like a tree, just a big plant that has flowers without sex organs and fruit without seeds. Therefore… when the banana plant has lost its fruit, it dies. It was the meaninglessness of this cycle that made Buddha love the banana plant, which he believed symbolized the hopelessness of all earthly endeavors.’

All that live must die. This is something we all must face, nobody can do it for us, and, as Mathea learns, sometimes life is more terrifying than death. We are all unique, she posits, yet if everyone is unique, that is not very unique. We are all a part of a totality, and death is easier to accept if we let go of our image of the individual and give in to the totality. ‘But sometimes you have to give meaning to meaningless things,’ is her succinct summing up the human condition. While the final sentiments of the novel, especially those between her and a deranged elderly man she speaks with in a park, are bleak, they fill the heart and make death seem a little less of a burden.

There was much to enjoy in this novel. The relationship between Mathea and her husband was both sad and cute. Skomsvold does a wonderful job of using his love of mathematical logic to emphasize the rift between their hearts and souls. His view of the world as a nice, orderly place where everything has meaning and leads to the next so clashes with the void in which she exists. His use of a venn diagram to explain that he is having an affair was a great touch, charming yet saddening, cold and calculated yet brimming with emotion. Often the whimsy language reminded me of a less bizarre Amelia Gray, and I often laughed aloud while reading the trials and tribulations of the endearing narrator. However, this wears thin, even in the short 147pgs of the novel and by the time it reaches its moving conclusion (and the last few pages are gold), it was time to say goodbye. This book is like a short, torrid relationship with someone whom you find irresistible at first because they are so adorable and quirky and different, but after a few weeks their quirks began to grow in your mind as flaws (the narrators insistance of making things rhyme got annoying after so long, although a round of applause is due to translator Kerri A. Pierce for making these rhymes work in english while still maintaining the full impact of Mathea's quips) and you realize the two of you are just simply not right for one another. Like the repetitive style of this book, you repeat the same dates or events that first caused your hearts to sing but begin to be revealed as a forced event to not let the magic disintegrate. Yet, despite your decision to break hearts and move on, you can’t speak ill of them either, as you do still find them cute and charming, but just not for you. In this small dose, it is great, but without cutting loose, it is the sort of over cutsey-ness that would drive me mad. Our time together was fun, but it didn’t satisfy me in the ways that I needed to be satisfied and I know there are other books out there that are a better match for me.

If you are looking for a good laugh while being immersed in a somber story, this is a wonderful novel. There are many that I can see absolutely loving this book, and it is one that is well-crafted enough that I hope it finds its way into the hands of readers that will love every word of it. Skomsvold is very talented and her words flow effortlessly as it weaves a tragic portrait of the life and times of Mathea Martinsen, and I will definitely be reading any other books from her when they get translated into English. Plus, she gets many cool points for quoting Knut Hamsun. A quick read that won’t fill your head with ideas to ponder, but will fill your heart.
3.5/5

‘What’s the point of having neighbors anyway? They walk around their apartments and act like they’re not going to die, but they’re going to die, the cashiers at the grocery store are going to die, and that old man with the walker is quite likey already dead now. You’ve earned your heavenly sleep, though our earthly sorrow’s deep.’

[Natalie · Rating 2 out of 5]

“...there’s getting to be less and less of me. Where will it end?”

I was originally drawn to this novella because of the peculiarity of “The Faster I Walk, the Smaller I Am.” I mean, how am I supposed to pass up a title like that?? And I went on to give it a shot when I saw that the novel was barely over 100 pages. However, I think I misread the blurb, thinking this would be about an old lady discovering something new about life. It wrote: The Faster I Walk, the Smaller I Am is a macabre twist on the notion that life “must be lived to the fullest.” So I read this and assumed that somewhere throughout this read we would have an adventure-esque trip.

What I got instead was the day to day of Mathea Martinsen, who's almost a hundred, loves rhymes, and has social anxiety.

“There will be a community gathering next Sunday,” it reads. “All residents must attend!!!!” I gulp and read the rest of the flier as quickly as I can, just in case there’s something even worse there, but I don’t know what could be worse than what I’ve just read.”

And her talents include sorting cards and “also good at starting new rolls of toilet paper, I could unstick the first sheet without tearing it. ”

The trouble was that little to no captivating things occurred throughout, unless you consider it fascinating that Mathea's tooth got stuck in the cucumber she was eating... Like, here’s literally everything that happened over the course of 100 pages: “I stole from the grocery store, gave Åge B. the time, buried a time capsule, baked rolls, turned up the hot plate, tried to plan my own funeral, tried to become a tree, and then the most difficult thing of all—I used the telephone, which was really too much for me—and yet I’m still sitting here in my apartment and I’m just as afraid of living life as I am of dying.” That's the whole of it. There's no exciting adventures, no meeting kindred spirits, no engaging dialogue. Nothing.

The stream of consciousness writing, similar to that of Suicide by Edouard Levé, was unfortunately another negative in my book. It came off as disjointed and difficult to get into. This read would've been more enjoyable as a short story than a novella, in my opinion.

Ultimately, The Faster I Walk, the Smaller I Am just wasn't what I was expecting, and it didn't surprise me for the better with it. However, I am glad to have read my first translated Norwegian fiction with this, since I've been wanting to check that box off my list for awhile now.

2.5/5 stars

Note: I'm an Amazon Affiliate. If you're interested in buying The Faster I Walk, The Smaller I Am, just click on the image below to go through my link. I'll make a small commission!


Support creators you love. Buy a Coffee for nat (bookspoils) with Ko-fi.com/bookspoils

[Deniz Balcı · Rating 4 out of 5]

Dün gece uykum gelsin diye biraz kitap okumak istedim ve elime 'Hızlandıkça Azalıyorum'u aldım. Ancak uykumu getireceğine açtı ve yarısını okudum. Şimdi de diğer yarısını bitirdim. Ne diyeceğimi açıkçası tam olarak kestiremiyorum. Farklı bir kitap bu. Tam İskandinav ülkelerinden çıkması beklenebilecek bir karamsarlığa sahip. Yaşlılıkla gelen varoluşsal sorgulamaları çok güzel işlemiş. Bir yandan da Avrupa'nın yalnızlaşan insanlarına iyi bir örnek olmuş. Yer yer okurken Haneke'nin 'Amour' filmi geldi aklıma. Ancak 'Amour' dahi 'Hızlandıkça Azalıyorum'un yanında oldukça iyimser kalıyor. Bir süre düşüneceğim Matea'nın sorgulamalarını.

7/10

[Mehmet]

Kesinlikle okunması gereken; kendine özgü bir kitap.
Sosyal olarak toplumun bir parçası olamamış; bir şekilde, sanki oynayan bir diş, kopuk bir uzuv gibi yaşayan bir kadının iç dünyasında yaşıyoruz.

[Mevsim Yenice · Rating 4 out of 5]

Kahramanımız Mathea bana hep Mutsuzluk Zamanlarında Mutluluk'un Gerhard'ını anımsatıyor. Aralarındaki tek fark Gerhard umutluydu, çünkü tutunduğu şey hayatı daha kolay yaşanır kılabilecek Yatıştırma Okulu kurma hayaliydi(hep hayal kalacak bir şey olmasına rağmen), Mathea ise ölüme tutunuyor.

[David · Rating 3 out of 5]

This was one of those weird impulse buys that I can't entirely rationalize—because the cover design alone should have been like an application of Maximum Strength David-Be-Gone® spray. I mean, look at how confoundingly twee that is! I get a toothache from all that latent whimsy. But on the flipside of the pros and cons chart, it is published by Dalkey and—according to the description at least—it's about growing old and coming to terms with mortality and all of that fun stuff.

I should have trusted the cover. Twee never lies. I have to admit, however, that this was an especially disappointing little novel—because Kjersti Skomsvold is clearly very talented and she actually made me laugh out loud—which only about four or five other writers in the whole wide world are capable of doing. (I'm sparing with my laughter. I'm trying to save it up for when I really need it.)

But unfortunately Skomsvold is—narratively speaking—totally out of her depth here. She's a thirtysomething writer attempting to write from the perspective of an elderly woman confronting death. And she just doesn't get it. I mean, she really, really doesn't even have a clue. Instead of a real lived-in character, Skomsvold gives us Mathea, who is little more than a clothesline on which to pin various absurd behaviors, quirks, and bizarre thoughts that don't add up to anything resembling an actual human being. It feels like Skomsvold didn't know what to write about, so she thought, 'Oh! Aging and death! Those are classics!' But she didn't really want to write about aging and death. She just wanted to write some glib comic episodes, string them together, hand them to the publisher, and say, 'Hey, look at me! I wrote a tragicomic novel about death!' But you didn't, Kjersti. Your novel seems to take place in a strange otherworld where death isn't even a real thing—it's just literary fertilizer, and that's all.

[Paula Mota · Rating 5 out of 5]

4,5*

All the lonely people, where do they all come from?
All the lonely peolpe, where do they all belong?
- "Eleanor Rigby", The Beatles

Com um humor negro que às vezes me fez engolir em seco, Kjersti Annesdatter Skomsvold fala-nos de Mathea, uma velhota que já não vê sentido em estar viva e deseja a morte, mas acaba por decidir que ainda tem uma oportunidade de se tornar menos invisível e só.
Tenho um fraquinho por personagens excêntricas e solitárias, e esta cumpre todos os requisitos e ainda os leva mais além, chegando a ver nela a versão idosa da Eleanor Oliphant da Gail Honeyman, no seu isolamento e incapacidade de se relacionar e criar laços com os outros.

[A. Raca · Rating 5 out of 5]

"İkimizin birlikte olmasını başaran benden çok o oldu."

"Her zaman yirmi metre çapında bir alanda yalnız olurum ben, kimi zaman daha da geniş olur."

"Oysa ben her gece inanmadığım bir Tanrı'ya, sonuncu olalım diye dua etmiştim."

İskandinav edebiyatının o karanlık havasını seviyorum. Bu hem hoşuma gidiyor hem de rahatsız ediyor.
Yazarın yine Jaguar'dan çıkan diğer kitabını da çok merak ettim.
Tavsiye ediyorum.
💙

[huzeyfe · Rating 4 out of 5]

Hayatta her şey olasılık dahilindeydi tıpkı benim bu kitabı başlayıp başlayıp bırakmam ve son denememde tek seferde bitirmem gibi.

Yaşadığım ülke İngiltere'de bu sene toplumsal olarak önemli sorunlardan birisi de Yalnızlık ve Sosyal İzolasyon olarak belirlendi. Bu çerçevede birçok sosyal yardımlaşma kurumları etkinler düzenleyip bu sorunla nasıl başa çıkacaklarını tartışıyorlar.

Yalnızlık giderek yaşlanan Avrupa dünyası için büyük bir problem. Birçok insan sosyal hayatta minimum insanla temas kurarak hayatına devam ediyor ki endişe verici bir şey. İş hayatındaki ilişkiler sadece ofis içinde kalırken, evde de yan komşunun kim olduğunu bilmeden yaşayan yüzbinlerce insan var.

Evet, aslında insan sosyal bir hayvandı ama sanırım o hayvanı kafeslerde yaşamaya ikna ettiler.

Bu kitapta da Mathea'nın boğucu dünyasına misafir oluyoruz. Kitabın bilinç akışı tekniğine benzer bir teknikle yazılmış olması oradan oraya atlıyormuş gibi bir izlenime kapılmanıza neden olsa da bir bütün olarak ele alındığında daha ana tema karamsarlık ve eylemsizlik hiçbir zaman azalmıyor.

[Sevgi K. · Rating 5 out of 5]

Kitabın kurgusu "Up" animasyon filmi gibi aşırı sevimli. Okurken Mathae ve Epsilon'a sıkı sıkı sarılmak istiyordum, kitap bittiğinde ise sonsuza kadar elimden kayıp gittiler :( Norveçli yazar Kjersti Skomsvold'un kaleminde sevimli bir ciddiyet var, tiye alamıyorsunuz ama tebessüm etmeden de duramıyorsunuz. Özetle hayat ve ölüm üzerine incitmeden esprili bir dille yazılmış naif bir öykü.

[Jonfaith · Rating 4 out of 5]

During the early 1990s I looked forward to Saturday nights. I worked two full time jobs to pay off debts and found myself working six days a week. At my local pub, I assembled a writing group and for several months, it was the focal point of my week, hell, my existence. Blame it on youth but I would alternate between Guinness and espresso throughout the night, argue until I was hoarse and then go home in the wicked light of morning, clothes reeking of smoke. Most of the group's efforts I have chosen to forget. One of my own lingers. It was an attempted insight into my grandmother, who then lived in a retirement community. My grandmother Stella has been the only bookish person in my family aside from myself. I was curious what she thought of life, her husband had died a few years before and there she was. She couldn't drive and was a terrible cook: in fact, we adjusted Thanksgiving to pizza from papa Johns for a number of years before she died. We never spoke of her ambitions and what she felt at the twilight of her life.

I really tried with that one piece I wrote for the group. It mimicked the closing monologue from Ulysses which I browsed in Ellmann's biography.

My attempt was brought to bear yesterday when I bought Skomsvold's novel yesterday. It is a fairly easy novel to climb into and the truth revealed isn't pretty but it is quite real. It also might be a likely outcome for my own life. I bought myself a collection of Deanna Durbin films as my grandmother had always lauded her. I have been deliberate in my approach. I want each of them a framing distance. I think this novel will fill in some of those blank margins.

If forced, I'd give it 3.5 stars; it did bruise despite its sleight approach.

[Redd Türk · Rating 3 out of 5]

Jaguar, Türk okuru için büyük şans, okuduğum her kitapta bunu daha iyi anlıyorum. Birkaç büyük yayınevinin çevirip önümüze koyduğu eserler, sanki bize hep aynı denizlerde yüzme imkanı tanıyor. Ritim, düş gücü benzeşiyor, zihin artık alışık olduğu bir jimnastiği yineliyor. Elbette bazen daha çok yoruluyoruz, bazen daha kolay oluyor kıyıya varışımız.

Jaguar Kitap'ta öyle değil. Farklı koylar, farklı derinlikler. Hangi yöne, nasıl kulaç atacağımı şaşırıyorum. Bazen bir kıyıya, bir sonuca vardığımdan bile şüphe duyuyorum. Mathea, ölmeden önce bir şeyler yapmış olmak istiyor, onu görünür kılan bir şeyler, varolmak. Ölümden korkuyor ama yaşayıp yaşamadığı da kuşkulu. Hatırlayışları ve düşünüşleri kopuk kopuk. Her sabah ölüm ilanlarını okuyor, günden güne eksik hissediyor, eksiliyor, azalıyor, görülmek istedikçe silikleşiyor. Buruk, alaycı ve kızgın. Her şey Mathea'nın ormanda devrilen ağacı düşünürken sorduğu soruda özetleniyor: "Şayet hiç kimse duymuyorsa ağaçtan ses çıkmış mıdır?"

Alışık olunmayan farklı bir okuma, teması yalnızlık, yaşlılık, ölüm etrafında şekilleniyor. Konu yönüyle değil ama anlatış biçimi ile ayrı tutulabilir. Kısa, süssüz cümleler, aforizmasız, yalın. Ağlatmıyor ama acıtıyor, sivri. Harika diye nitelendirmekse biraz abes olur sanırım, iyi bir ilk kitap demek yeterli. 30 yaşında, yaşlılığı bu kadar hissettiren, empati kurduran bir roman yazmak ayrıca takdire şayan sanırım. Ne kadar içselleştirebildiğini Mathea'nın yaşına sahip okurlar daha iyi değerlendireceklerdir.

[Esra M. · Rating 4 out of 5]

Hayattaki her şey olasılık dahilindeydi, tıpkı Mathea’nın toplumla iç içe bir yaşam sürmesi gibi. Ama olmadı, o uzakta/kıyıda köşede kaldı. Kendini aynada görmesi bile bir çaba gerektirdi. Yavaş yavaş dişlerini kaybetti, bir gün benini yatağa düşürdü. Anlamsız bir hayatla ölmek istemedi, ölümden kaçmak için yaşamıyormuş taklidi yaptı. Yine de gün geldi ölüme döndü yüzünü.
Karamsarlığı, eylemsizliği, iç dünyasındaki açmazları, o kendine has düşünce dünyası ile Mathea geriye dönüp baktığımda kişiliğini net olarak hatırlayacağım bir roman karakteri oldu benim için. Kitabın o güzel kapağı da görsel hafızamda kendine çoktan iyi bir yer edindi.
Bir de Epsilon vardı tabii. Belki yaşam onun için de çok kolay değildi, onu anladım zaman zaman ama hak veremedim, kızgınım ona.

[Konserve Ruhlar · Rating 4 out of 5]

Çok yakın zamanda Bay Blanc'ı okumuş, A Man Called Ove'u izlemiştim. Üzerine de Hızlandıkça Azalıyorum'u okumak, müthiş bir kuzey Avrupa atmosferi kurguladı beynimde. Kahramanın yalnızlığını, yaşlılığını, düşünce ve eylemlerini, hatta eylemsizliğini anlamak yazarın kullandığı o sade ve akıcı dil ile oldukça mümkün zaten. Üstelik bu kadar sıkıcı ve ilgi çekmeyen ağır bir konu üzerine roman kurgulayarak büyük bir risk almış. İlk roman olmasına rağmen çok da güzel üstesinden gelmiş. Ara sıra nerden çıktığı belli olmayan bir iki karakterle ilgili olay dışında çok gereksiz ayrıntılar yok. Üzerinde çokça düşünülecek saptamaları var karakterin. Yer yer kafa çalıştırmaya iten geriye dönüp ipuçlarını gözden geçirmeye iten anlatımını çok sevdim.
Kapak tasarımı çok etkileyici. Çeviri çok temiz. Jaguar kitap güzel işler yapıyor.

https://konserveruhlar.wordpress.com/...

[Jen Campbell · Rating 4 out of 5]

4.5/5 :) will chat about it in my next wrap up www.youtube.com/jenvcampbell

[Amorfna · Rating 4 out of 5]

Teško za oceniti,

Istini za volju knjiga me prilično oduševila dok sam je čitala. Ali je to isto oduševljenje splasnulo kasnije kada sam o njoj razmišljala.
Pala sam sa pet zvezdica na tri a nisam sigurna zašto.
Sada kada zapisujem, razmišljam da ipak prevagnem na četvorku jer osećam da roman trpi zbog mog trenutnog ludila.
Verovatno ću morati ponovo da ga pročitam, da umirim savest.

Fali mi negde malo jasnosti, malo direkcije, malo više usmeravanja iako se nikad ne bunim protiv sivih, nerazjašnjenih motiva, krajeva i staza.

Osećam neki nemir u vezi toga što ne mogu da se odlučim da li sam knjizi dala previše smisla samo iz nekih svojih trenutnih egzistencijalnih pobuda ili sam ga zaista našla unutar redova. Neočekivano, ne razmišljam inače o tim stvarima, puštam stvari da idu svojim tokom ali ovde mi jednostavno nešto nije kliknulo.

Fali nešto , makar jedan stub koji bi pomogao naoko luckastom romanu da iznese breme tematike kojom se bavi.

Knjiga je svakako, bar meni, prijatno čitanje. Minimalistička novela o Matei, sada već starici. Matea celog života izbegava druge ljude , pati od jake socijalne anksioznost i naizgled, ne dozvoljava da je to poremeti. Ona se ne bori protiv toga, ona to prihvata. No i Matea stari, u njoj se budi želja da ostavi trag, da ostavi nešto vredno divljenja iza sebe, teret samotnosti je sada prejak za nju.

Jedna kritika koja se često spominje u recenzijama, a možda bih je se dotakla, kritika za koju sam i ja često ' kriva' jer znam da sam se pozivala na to u nekim drugim knjigama...Autorka je u nekim tridesetim...a protagonista je starica, mnogi smatraju da je neubedljivo napisana, nevešto, tako stari ljudi ne razmišljaju. Šta ovi milenijalsi znaju o depresivnim starcima.

Iskreno što sam starija, mislim da čitaoci često preteruju sa validnošću kritika na age appropriate ponašanje.
Matea je mogla da ima od 15 d0 105, ne postoji univerzalno utvrđen obrazac ponašanja a još manje opravdanost mišljenja da smo mi baš sudija koji će utvrditi da li se lik ponaša u skladu sa svojim polom, godinama i stanjem duha.

Sećam se kad sam bila mlađa i mislila sam da će sve doći na svoje mesto, napuniću 25 , osećaću se i razmišljati tako, napuniću 32, imaću mindset osobe u tridesetima, četrdesetima, šezdesetima.

Onda napuniš 30neku i shvatiš da si u procepu i da ne postoji mindset van onog društveno određenog, da ne znaš gde si i kako treba da se ponašaš i osećaš, da ne postoji vodič kroz starenje i ne znaš da li da osetiš olakšanje ili paniku.

[Ana · Rating 4 out of 5]

Um bom livro que achei bastante original.
Uma reflexão poderosa sobre a solidão e a existência, numa escrita directa e impactante.

É a peculiar história de Mathea Martinsen. A história da sua (não?) vida, da sua solidão "acompanhada".

Assistimos aos seus derradeiros esforços para marcar a passagem por este mundo. Um mundo que ela verdadeiramente nunca entendeu e que dificilmente a entenderá a ela.

No que me diz respeito, será difícil que a venha a esquecer. Missão cumprida Mathea.

[Tuğçe Kozak · Rating 5 out of 5]

Ölümü ve yalnızlığı çok sarsıcı işliyor. Karakterin hislerini o kadar gerçekçi veriyor ki yazar beni de karaktere benzer bir ruh haline soktu. Yalnız bir evde ölümü beklemeye başladım.

Şu sıra iskandinav edebiyatından ne okusam seviyorum. Bu kitabı da çok sevdim. Bu arada kapak müthiş. Teşekkürler Jaguar 💖

[Cem Binbir · Rating 4 out of 5]

10 üzerinden olsaydı 7 verebilirdim, ama kitabın ismini ve çok beğendiğim kapak tasarımını kitaba 4 yıldız vermekte kanaat notu olarak kullandım.

Ölüme hızla yaklaştığını hisseden, ama zihninin parlaklığı ve davranışlarıyla bunu hiç göstermeyen Mathea'nın zihninde dolaşıyoruz. Kitap boyunca Mathea'nın yaşını tahmin etmekte zorlandım. Bazı hareketleri yaşlı birinin yapabileceği hareketler değildi, o yüzden karakteri mantıklı bir zemine oturtamadım ve bazı kısımları öyle kabul edip geçtim. Yazara yönelik tek eleştirim bu olur.

Anlatım tarzı "Aşırı Gürültülü ve İnanılmaz Yakın"a oldukça benziyor. Sanki oradaki Oscar'ın anneannesini dinliyor gibiyiz. Oscar'ın cin fikirlerinin yerini, insan davranışları ve toplumla ilgili gözlemler alıyor. Yine farklı zamanlardan parça parça kopan olaylar ve gözlemlerle karşı karşıya kalıyoruz. Yalnız bu kitapta anlatılanlar biraz daha kronolojik sırayla sunulmuş. Okuduğumuz kısımlar bir yapbozun parçaları gibi birbirine bağlanıyor. Ve en sonunda elimizde hüzünlü bir resim kalıyor.

[Rosie · Rating 4 out of 5]

Precioso na sua forma insólita de escrita. Pequeno. Original.

”A probabilidade de seres atingida por um raio duas vezes no mesmo sítio é menor do que ε, sendo que ε uma quantidade microscopicamente pequena…”; no entanto… aconteceu mesmo?

Era uma vez uma velha muito velha.
De cérebro inusitado e atolambado.

E só.
Tristemente só.

Dia a dia aguardando a inevitabilidade da morte que tarda.
Interação social inexistente. Epsilon, que foi e já não é, terá sido a excepção.
Pensamentos dispersos. Presente e passado, passado e presente: uma amálgama.

E só.
Tão só.

Narrações divertidamente tolas, amargamente insanas.

Tocante!

Nota: de certeza que foi um gosto para o meu querido escritor/tradutor, João Reis, traduzir esta pequena pérola.

[Suna · Rating 5 out of 5]

Kitabı çok çok beğendim ama ben de soğuk duş etkisi yapmadı da değil.zira fazlasıyla empati kurabildim Mathea ile.dönüp yeniden okuyacağım kitaplardan biri olabilir.

[Chad Post · Rating 2 out of 5]

I think this line helps open up the problems I have with this book: "I feel the need to scratch my bites until they bleed. That rhymes."

Sure, technically, "need" and "bleed" do rhyme, but man, that sense really has no cadence, no rhythm. It's all technically correct, yet it's like hearing a Muzak version of your favorite song: all the notes are in the right places, but the timbre is fucked.

Skomsvold is all of 32 years old, so writing a book about an elderly, lonely woman is definitely not *writing what you know.* The problem is that Mathea Martinsen sounds just like what a hipster would *think* an old person would sound like. This book is so riddled with cute ideas and self-reflexive ideas that it's almost condescending towards the elderly.

Again, all that's fine--the notes are there, the bleakness is relatable, the charging onwards is charming--until Mathea finally offs herself in the most cliched way imaginable (SPOILER: SHE DROWNS), which is near groan worthy. Check that: is groan worthy.

[jessica · Rating 5 out of 5]

This book kind of just broke me. I wasn't expecting to get so much from this little story. It's devastatingly beautiful. I don't think I have many words beyond that right now. But I could read this again and again. I'll treasure this book.

[Sinem A. · Rating 5 out of 5]

Memento mori
"Ölmemiz olasılığı e'den daha küçük olmalı, şayet e mikroskobik küçüklükte bir birimse"
Dahiyane! ve bir olasılık hesabı yapmak gerekirse anlatılan her şey gayet olası hepimiz için.

[Neli Krasimirova · Rating 4 out of 5]

Bir kümenin alt kümesi olarak yaşarken onu evrensel kümesi kabul eden ancak o kümeyle aslında kesişemeyen bir paradoksta görünmez olarak yaşayan yaşlı bir kadının ilk ağızdan hikayesi. İlk gençlik yıllarında başına gelen bir kaza yüzünden çok sağlıklı bir zihni olmayan kadın ve onun kendi varlığını hissetme çabalarının kafası karışık ifadeleri.
Böyle bir bilinçten geçenleri okumak başka bir onluk yaşlarımı bitirirken beni epey etkiledi, akıcı bir dille yazılmış kitap kolay bir okuma sunuyor.

[Pınar · Rating 3 out of 5]

6.5/10

[Hakan · Rating 2 out of 5]

Beklediğimi bulamadığım bir kitap oldu. Ölümün eşiğinde, sosyalleşemeyen, özgüveni neredeyse sıfır olan, muhtemelen psikolojik dengesi de tam yerinde olmayan bir kadının içini dökmelerinden oluşuyor. Belki yoğun bir dönemime geldiğinden, kısa olmasına rağmen parça parça okuyabildiğim için tam olarak içine giremedim. Eşinin hayali mi gerçek mi olduğunu, gerçekse onu da kaybedip kaybetmediğini anlayamadım. Belki de bu benim eksikliğim. Özetle sevemedim.

[Ana · Rating 4 out of 5]

velhota + fobia social + solidão + leitura muito agridoce

[Moon Stream · Rating 4 out of 5]

4,2

Bir kitabın fərqli insanlarda fərqli şəkildə iz buraxa biləcəyini bu kitabla bir daha anlamış oldum. Çünki kitabın məzmunu elədir ki, hər kəsin ondan çıxaracağı fərqli bir şeylər olacaq. Mən kitabı öz baxış acıma görə qiymətləndirəcəm.

Əsərin baş qəhramanı Matea adında yaşlı bir qadındır. Hadisələr onun dilindən nəql olunur və üstəlik kitabda hadisələrin müəyyən bir ardıcıllıqla sadalanmadığını da qeyd etməliyəm. Buna baxmayaraq olduqca oxunaqlı bir əsərdir və dili də sadədir. Yazar çatdırmaq istədiklərini heç də açıq bir dillə ifadə etməyib, biz bunları obrazla yaşadığımız empatiya nəticəsində duya bilirik. Və mən bunu ciddən dərinlərdən hiss etdim və o duyğunun dəhşətini duya bildim Matea sayəsində.

Matea'nın içində daim ikili mübarizə gedir. O, yanlızlıqdan və ölməkdən qorxur. Bütün bunlarla bərabər, o həm də bunları arzulayır; ölməkdən qorxur, amma həm də yaşamaqdan da qorxur, yanlızlıqdan qorxur, amma həm də insanlarla danışmaqdan, onların içində olmaqdan qorxur. Matea ölüm qorxusunu yenmək üçün üsullar axtarır. İnsanlarla danışmaqdan çəkinməsinə rəğmən danışmaq cəhdləri də etməyə çalışır. İnsanlar onu fərq etsin istəyir. Bu mənada ağlından ən ağılasığmaz ehtimalları belə keçirdir.

Digər bir ən çox bəhs edilən obraz da Epsilon, yəni Matea'nın həyat yoldaşıdır. Onların həyatlarında özlərindən başqa heç kimi yoxdur. Hətta uşaqları da olmur. Əsərdə bu obrazla bağlı kimi zaman müsbət düşünsəm də, kimi zaman da ona acığım tuturdu. Eyni zamanda heç kimin fərq etmədiyi Matea'nı fərq edə bildiyi üçün də sevinirdim.

Matea'nın gözündən biz hadisələri oxuduqca, onunla birlikdə onun verdiyi sualları da cavablandırmağa, düşünməyə çalışırıq. Ölümə fərqli bir baxış acısı qazandırır əsər bizə.

Kitabda ən çox ürəyimi burxan şey Matea'nın ömrünün sonlarınacan yaşadığını hiss edə bilməməsi oldu. Həqiqətən, bu, insanı düşünməyə sövq edir ki, biz doğrudan yaşayırıqmı və yaşadığımız həyatı hansı şəkildə sərf edirik?

Kitabda altını xəttlədiyim çox cümlə oldu. Qısa amma anlamlı bir əsər idi❤👍. Mütləq oxumağınızı və üzərində düşünməyinizi istəyirəm. Bu əsəri bir daha oxuyacam illər sonra. O zamankı düşüncələrimlə və təcrübəmlə bu kitabı bir daha analiz etmək istəyirəm fikrimdə.

Əsərdə də deyildiyi kimi, "Bu gün həyat yolumda bir addım atdım, amma bir addım da almalıyam. İnsan sükunət halında yaşaya bilməz, əks halda süstləşər və bir də ayılıb görə ki, həyat barmaqlarının arasından süzülüb gedib."

[Zuzana Dankic · Rating 4 out of 5]

Toto bolo presne ako napisala Simi cele smutnosmiesne. Take, ze som to zhltla na jedno posedenie a potom som sa vratila k niektorym scenkam a niektorym filozofovaniam o zivote.
O strachu z toho, ze si hlavnu hrdinku Matheu nikto nevsimne, ze si niekto nevsimne nielen, ze umrela, ale ani to, ze zila. O zivote s Epsilonom, ktoreho meno zistime az na konci koncovitom. ;)) Obaja boli cudni, a v roznych scenkach spoznavame ich rozne nahlady na zivot. Alebo nemoznost zapojit sa do zivota s inymi ludmi. A potom ta chut, to cele napravit a skusit sa zapojit a byt s tymi ludmi aspon v minimalnej interakcii. Niektore scenky su neskutocne - ako sa konecne odhodla ist na schodzku seniorov, kde si sadne za tombolovy stol a nakoniec aj jej sveter skonci ako tombolova vyhra a ona sa tomu len prizera neschopna nieco povedat alebo sa aspon nastvat .
Mala, utla knizka, ale vyborna hrdinka.