Αντικείμενα

by Τριαντάφυλλος Αλεξίου, Χρύσα Γκούμα, Δέσποινα Μπακαλούδη

Τα "Αντικείμενα" είναι μια συλλογή διηγημάτων που έχουν ένα κοινό σκοπό. Οι ήρωες των ιστοριών αυτών παραλαμβάνουν ένα κόκκινο δέμα με ένα αντικείμενο που είναι ένα δώρο μοναδικό για τον καθένα. Μικρά και μεγάλα αντικείμενα σημαντικά που φέρνουν στην επιφάνεια μνήμες, ελπίδες, και αλλαγές. Παράλληλα με την περιπλάνηση των ηρώων αυτής της συλλογής παρακολουθούμε όλη την καινούρια πορεία του χαρακτήρα τους με την αφορμή αυτού του δώρου. Οι ιστορίες είναι διαφορετικές μεταξύ τους και η ποικιλία ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μέρη, τοποθεσίες και χρονιές.

240 pages, Paperback

First published January 1, 2014

Reviews

[Ανδρέας Μιχαηλίδης · Rating 3 out of 5]

Η συγκεκριμένη ανθολογία ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς πολλές του είδους που προκύπτουν από εργαστήρια ή διαγωνισμούς συχνά πάσχουν από ενδεχόμενη απειρία, από το επίπεδο των συμμετοχών κλπ. Με χαρά μου διαπίστωσα ότι κάτι τέτοιο εν πολλοίς δεν συμβαίνει εδώ.

Εν είδει απολογισμού:

1 ιστορία μόνο δεν διαβάζεται. Ενώ έχει ως βάση μια εξαιρετική ιδέα, είναι τόσο αντιπαθής η πρωταγωνίστρια και τόσο άγαρμπα γραμμένη που απλά δεν έφτασα μέχρι το τέλος παρά με ξεφύλλισμα.

5 ιστορίες είναι καλές σε διάφορες διαβαθμίσεις, ωστόσο όλες καταφέρνουν να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον.

1 ιστορία είναι πραγματικά εξαιρετική, συγκεκριμένα "Η Κάρτα" της Ελπίδας Παυλίτσεβιτς, που παίρνει ένα κλασσικό, πλεόν, μοτίβο και το παντρεύει με μια ωραία ψυχολογική προσέγγιση. Έχεις σαφώς μια ιδέα τι πρόκειται να διαβάσεις, ειδικά αν έχεις μια επαφή με το σύγχρονο ιαπωνικό storytelling των manga και των anime, αλλά καταφέρνει να το κάνει αμιγώς ελληνικό αντί για ένα άτσαλο copy-paste.

1 ιστορία με έκανε για πρώτη φορά να κοντοσταθώ για έναν... παράξενο λόγο. Το "Πρίσμα Τελειότητας" της Νατάσας Παυλίτσεβιτς επίσης ακολουθεί ένα κλασσικό μοτίβο (μη μεταφυσικής) μεταμόρφωσης χαρακτήρα, το οποίο παρακολουθείται ευχάριστα μέχρι που αρχίζει κάπως βεβιασμένα να παίρνει κακή τροπή και καταλήγει με έναν τρόπο... Έψαχνα τη λέξη, προσπαθούσα να καταλάβω τι με ενοχλεί. Τελικά το βρήκα: το τέλος, τουλάχιστον για μένα, είναι κακόβουλο. Δεν νομίζω να το έχω ξαναπεί αυτό για ανάγνωσμα, αλλά πραγματικά ένιωσα ότι η συγγραφέας έτρεφε μίσος για την πρωταγωνίστριά της, στο οποίο όμως δεν "κοινωνείται" στον αναγνώστη ώστε να νιώσει πως είναι αιτιολογημένο.

Συνολικά η ανθολογία έχει τη γνωστή πάθηση της ελλιπούς (πλην όχι καταστροφικής) επιμέλειας, αλλά σε κάθε περίπτωση διαβάζεται στο συντριπτικό ποσοστό της από ανώδυνα μέχρι ευχάριστα.