Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει μεταφράσει έργα των Σολ Μπέλοου, Ε. Μ. Φόρστερ, Γιόζεφ Μπρόντσκι, Προσπέρ Μεριμέ, Ονορέ ντε Μπαλζάκ κ.ά. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 2000 με το μυθιστόρημά του «Φρούτα εποχής» και έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει άλλα οκτώ μυθιστορήματά του.
Το μυθιστόρημά του «Μέρες Αλεξάνδρειας» (2007) μεταφράστηκε στα γαλλικά, τιμήθηκε με το Prix Méditerranée Etranger 2011 και στη συνέχεια μεταφράστηκε στα ισπανικά και στα αραβικά. Το μυθιστόρημά του «Φιλμ Νουάρ» το οποίο επίσης μεταφράστηκε στα γαλλικά ήταν υποψήφιο για το Prix Balkanika 2013.
Ο Δημήτρης Στεφανάκης τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη 2011 ενώ την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιος για το Prix du Livre Européen 2011. Είναι σύμβουλος έκδοσης του Λογοτεχνικού Περιοδικού «Κλεψύδρα» και μέλος της κριτικής επιτροπής του Prix Mediterranée Étranger και του Prix Méditerranée de la Poésie Nikos Gatsos.
Τον Απρίλιο του 2017 θα κυκλοφορήσει το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ευτυχισμένες οικογένειες» από τις Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
Ο Έλληνας συγγραφέας, το 2014, αναγορεύτηκε από το γαλλικό κράτος Ιππότης του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών για την προσφορά του στον λογοτεχνικό χώρο και τη συμβολή του στην ανάδειξη των Γραμμάτων και των Τεχνών στη Γαλλία και τον κόσμο.
Από μικρό παιδί μου άρεσαν οι συζητήσεις περί λογοτεχνίας, όπως ακριβώς και σε κάθε βιβλιόφιλο. Αργότερα στη σχολή αγάπησα πολύ τη θεωρία της λογοτεχνίας-όσο κι αν με δυσκόλευε. Έτσι, δεν υπήρχε περίπτωση να μη λατρέψω το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Στεφανάκη-πόσο μάλλον που ο τίτλος του είναι κάτι που έχω πει πάμπολες φορές, απλά λίγο παραλλαγμένο..."Πώς μ' έκανε η λογοτεχνία να αλλάξω ρότα στη ζωή". Ο Στεφανάκης έρχεται να μας χαρίσει μια μοναδική ευκαιρία να μαθητεύσουμε δίπλα σ' έναν αγαπημένο συγγραφέα διαβάζοντας το απόσταγμα της προσωπικής του συγγραφικής σοφίας και σίγουρα όλοι εμείς οι Στεφανακικοί θα το τιμήσουμε δεόντως...ή μ' άλλα λόγια θα το διαβάσουμε μια και δυο και τρεις φορές, γιατί μία φυσικά δεν φτάνει!
Το νέο πόνημα του Στεφανάκη είναι ένα δοκίμιο που δεν του λείπει η λογοτεχνική καλιέπεια, ο προσωπικός συνοπτικός και συνάμα περιεκτικός αφηγηματικός του λόγος. Θυμίζει ένα μυθιστόρημα όπου πρωταγωνιστές είναι ο ίδιος ο συγγραφέας και η λογοτεχνία, ο προσωπικός του μύθος και ο στοχασμός του. Ο Στεφανάκης επί της ουσίας αφηγείται με εξομολογητική διάθεση την προσωπική του περιπέτεια με την ''Ερωμένη'' του! Συνδιαλέγεται με προγενέστερους εραστές της, βαριά ονόματα, όπως ο Ντοστογιέφσκυ, Τολστόι, Κάφκα , Προύστ και πολλούς άλλους, δεν θα πρέπει να παραλείψω τον αγαπημένο του Καμύ, που άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην δική της ιστορία. Συγκρίνει, κριτικάρει, επικρίνει, θαυμάζει, συγκινείται, ζηλεύει και συγχρόνως τοποθετείται με ενάργεια πάνω στις ιδέες που υποφώσκουν ανάμεσα στις καταγραμμένες αράδες τους, προβάλλουν μέσα από τούς μύθους τους, τις λέξεις τους, όπως αυτός τις ερμηνεύει μετά από μακρόχρονη και επίμονη μελέτη, μέσα από μικροσκόπιο εναλασσόμενων με την πάροδο του χρόνου, φακών. Δεν αρκείται σ΄αυτό. Ζει, συζεί ανταλλάσσει απόψεις με τους ήρωές τους, σαν αυτοί να είναι υπαρκτά πρόσωπα, εξελίσσει τις ιστορίες όλων αυτών που ''έπαιξαν με την φαντασία'' του, τους ζωντανεύει στις άγρυπνες νύχτες του προβάλλοντας σκηνές από τις ζωές τους πάνω στο πανί της ναρκωμένης συνείδησής του, όπως γράφει εξομολογητικά. Το βιβλίο '' Πως η λογοτεχνία σού αλλάζει τη ζωή'' είναι ένα απαραίτητο και συγχρόνως '' σοφό εγχειρίδιο'' για κάθε αρχάριο-εραστή της ανάγνωσης, κάθε σοβαρό αναγνώστη που θέλει να διεισδύσει στην ουσία της λογοτεχνίας, αλλά και για πολλούς μυθιστοριογράφους που η αναγνωστική τους γκάμα δεν έχει προλάβει την ευρύτητα του συγγραφέα του. Για κάθε ειδικό που επιθυμεί να εντρυφήσει σε μια άλλη, ενδεχομένως, άποψη.
Η επιρροή που είχε και εξακολουθεί μάλλον να έχει η λογοτεχνία στη ζωή του συγγραφέα είναι εμφανής και ο τρόπος με τον οποίο μιλάει και εξυμνεί τα μεγάλα κλασικά έργα που τον επηρέασαν και τον έπλασαν στη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής του είναι πολύ όμορφα δοσμένος. Ωστόσο, σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου, εκτός από τη λατρεία του συγγραφέα για τους κλασικούς, φαίνεται επίσης και η αντιπάθειά του για τη σύγχρονη λογοτεχνία, την οποία δε διστάζει να αποκηρύξει με κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Συμφωνώ απόλυτα πως οι μεγάλοι κλασικοί λογοτέχνες όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Ντίκενς, ο Καραγάτσης, ο Κάφκα και τόσοι άλλοι έχουν αφήσει το ανεξήτιλο σημάδι τους στο χώρο της λογοτεχνίας και η αξία των γραπτών τους δεν θα 'πρεπε για κανένα λόγο να μειωθεί. Αυτό όμως δε σημαίνει πως η λογοτεχνική παραγωγή του σήμερα αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από σκουπίδια. Δε μου αρέσουν καθόλου τέτοιου είδους απόλυτες απόψεις.
Υπαρξιακά ερωτήματα, σας έχω σήμερα… Α. Τι είναι καλύτερο να αλωνίζεις τον κόσμο μ’ένα σακίδιο ή να γράφεις για ταξίδια; Β. Να είσαι καψούρης μέχρι τα μπούνια ή να γράφεις καψουροτράγουδα; Γ. Να μαγειρεύεις σούσι για φίλους ή να γράφεις οδηγούς michelin για σούσι με φύκια και μεταξωτές κορδέλες; Εν τοιαύτη περιπτώσει… ερώτηση Δ Δ. Τι είναι καλύτερο να διαβάζεις και να γράφεις λογοτεχνία ή να διαβάζεις για λογοτεχνία; Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα… Υπάρχουν αυτοί που βουτάνε στη ζωή για να τη ζήσουν και υπάρχουν κι αυτοί που προτιμούν να γνωρίζουν τη ζωή από τα βιβλία… Δεν έχω καταλάβει τι κρίση πιάνει ενίοτε τους συγγραφείς (λες να πηγαίνει χεράκι – χεράκι με την κρίση ηλικίας;) και αντί να γράφουν λογοτεχνία, γράφουν για τη λογοτεχνία. Θεωρίες, απόψεις, θέσφατα, ρητά, έξυπνα ‘τσιτάτα’ copy – paste από φράσεις που ξεστόμισαν κάποτε άλλοι συγγραφείς (κλασικοί βεβαίως – βεβαίως)… Ο Στεφανάκης μιλάει ξεκάθαρα σε πρώτο πρόσωπο, κάποιες μικρο-εμπειρίες από τα νιάτα του, κάποια αγαπημένα του αναγνώσματα, κάποιες απόψεις περί λογοτεχνίας και κλασσικών πλέον έργων (η σύγχρονη λογοτεχνία, εγχώρια και εισαγόμενη, παντελώς απούσα… μια αναφορά μόνο στον Πίντσον, άντε κι άλλη μια στο Φώκνερ…). Αυτό που όλοι οι Έλληνες συγγραφείς "απαξιούν" τη σύγχρονη λογοτεχνία, μάλλον θα πρέπει να το κοιτάξουν... Κεφάλαια μικρά, ευκολοδιάβαστα, με γλώσσα απλή και όχι απλοϊκή, μπορούν να γίνουν κατανοητά απ΄όλο τον κόσμο κι όχι μόνο από τους θεωρητικούς του είδους… Μου θύμισε λίγο βιβλίο εκλαϊκευμένης ψυχολογίας για τις πλατιές τις μάζες… Το ξεκίνησα, πιστεύοντας πως θα μου πάρει μέρες για να χωθώ στα νοήματα, το τέλειωσα σε δυο ωρίτσες… Καλό, αλλά μέχρι εκεί… Κι έμεινα με το ερώτημα: «τελικά η λογοτεχνία πως σου αλλάζει τη ζωή;» γιατί απαντήσεις δεν πήρα… ένα μικρό πήγαινε – έλα στους κλασικούς, κι εδώ κυρίως φαίνεται η αγάπη του Στεφανάκη για τους Γάλλους, κάτι αφορισμοί, κάτι τέτοια, αλλά κλείνοντας το βιβλίο δεν κατάλαβα την απάντηση του συγγραφέα στο ερώτημα που θέτει ως τίτλο του βιβλίου του… Μπορώ όμως να σας πω εγώ, πως η λογοτεχνία άλλαξε τη ζωή ενός σκορόφιδου: «…με ταξίδια του νου και της ψυχής, σε τόπους και χρόνους αλλοτινούς, παρέα με πρόσωπα αληθινά και φανταστικά, ψάχνω και βρίσκω τον εαυτό μου, αποδέχομαι πως είμαι ένα φίδι ποταπόν και γλυκόν…» και άλλα τέτοια ωραία ποιητικά… Εν πάση περιπτώσει για να τελειώνουμε, δεν κατάλαβα για ποιο λόγο γράφτηκε τούτο το βιβλίο, σίγουρα όχι για φιλολόγους, κριτικούς και θεωρητικούς της λογοτεχνίας (too light for them), προφανώς για αναγνώστες που ίσως θελήσουν να δουν και τη θεωρητική πλευρά της λογοτεχνίας, και αφού ένας βαθμός είναι που είναι να μπει… ας βάλω ένα… χμχμχμχμχ 7/10 (για την καλή προσπάθεια... και γιατί μου θύμισε τον αγαπημένο Fabrice del Dongo κι όχι Φαμπρίτσιο ντελ Ντόνγκο...)
Ας μας τα πει απλά. Αυτό αρκεί και πραγματικά σε ενα τέτοιο βιβλιο αξίζει να χαθείς. Όμορφη γλώσσα, δυνατές αλήθειες και συνεπής στην ανιδιοτελή αγάπη για τα κείμενα.
εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δοκίμιο και όχι με ένα καθαρά λογοτεχνικό βιβλίο, χωρίς όμως να του λείπει η λογοτεχνική διάθεση, θα μπορούσε κάποιος να το κατατάξει ακόμα και σε βιβλίο αυτοβελτίωσης. σε κάθε περίπτωση είναι ένα βιβλίο γεμάτο από την αγάπη του συγγραφέα και το κείμενο και γεμάτο από αλήθειες για την ζωή και την λογοτεχνία.
Αστέρι(α) σε ο,τιδήποτε εξυμνεί στη λογοτεχνία και την ανάγει... Μια μικρή μόνο αντιρρησία: δεν υπάρχουν καλά και κακά αναγνώσματα. Απο το καθένα μαθαίνεις!
Έπαθα το εξής με αυτό βιβλίο: με το που το τελείωσα θέλησα να το ξαναδιαβάσω! Κι αυτό για πολλούς λόγους. Καταρχάς θεωρώ πως είναι ένας σημαντικός οδηγός για την λογοτεχνία και κυρίως για την κλασική. Διαβάζοντας το αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο πολύ την αγαπάει ο συγγραφέας - πάνω από όλα ως αναγνώστης. Κατά δεύτερον, αισθάνομαι πως εγώ έχω πολλά κενά, τελικά, όσον αφορά τον τομέα αυτό. Οι πολλές αναφορές στα διάφορα βιβλία και τους ήρωες τους σού ανοίγουν την όρεξη να διαβάσεις κι εσύ τα συγκεκριμένα αναγνώσματα! Κι αυτό θέλω να κάνω κι εγώ ξεκινώντας με τον Καμύ πού τόσο αγαπάει ο Στεφανάκης! Σκέφτομαι, μάλιστα, να κάνω και μια επιπλέον ανάγνωση, αφού έχω αποκτήσει περισσότερες γνώσεις και μπορέσω να αντιληφθώ παραπάνω τα γραφόμενα!