The Paradox of the actor (annotated): Le paradoxe sur le comédien

by Denis Diderot, Henry Irving (Preface), Walter H. Pollock (Translator)

Denis Diderot, The Paradox of the actor

Diderot’s “thesis is that a great actor must not be sensitive; or, in other words, that he must not feel the emotions he expresses. "Extreme sensitiveness makes poor actors ; while absolute lack of sensitiveness is a quality of the highest acting." He sustains this view by six arguments, viz.: we can not repeat emotion at will, but the power is soon exhausted; the age when the comedian is at his greatest is not youth, when he is quick and full of emotion, but after he has had a long experience, when the ardor of his passions has subsided and his head is calm and his spirit self-possessed; certain facts going to show that the performer's real feelings are different from those which he is expressing on the stage; and, finally, his best argument, and the one on which his thesis mainly rests, that one can not do two things at a time.
The actor has to be observant of his playing, to regulate its effects, his gestures, and his exclamations, to see that they are correct, to keep his mind on the scene, to recollect his part. All this critical work is incompatible with sincere emotion. When a person is really moved, when he feels some great woe, while he may indeed sink upon a chair as the actor does in the scene, he does not keep watch of his attitude while falling or think how to make it expressive and harmonious, but gives himself wholly up to his trouble.”— Alfred Binet, The Paradox of Diderot.

Genres: Theatre, Philosophy, Nonfiction, France, 18th Century, French Literature, Art

109 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1820

About the author

Work on the Encyclopédie (1751-1772), supreme accomplishment of French philosopher and writer Denis Diderot, epitomized the spirit of thought of Enlightenment; he also wrote novels, plays, critical essays, and brilliant letters to a wide circle of friends and colleagues.

Jean le Rond d'Alembert contributed.

This artistic prominent persona served as best known co-founder, chief editor, and contributor.

He also contributed notably to literature with Jacques le fataliste et son maître (Jacques the Fatalist and his Master), which emulated Laurence Sterne in challenging conventions regarding structure and content, while also examining ideas about free will. Diderot also authored of the known dialogue, Le Neveu de Rameau (Rameau's Nephew), basis of many articles and sermons about consumer desire. His articles included many topics.

Diderot speculated on free will, held a completely materialistic view of the universe, and suggested that heredity determines all human behavior. He therefore warned his fellows against an overemphasis on mathematics and against the blind optimism that sees in the growth of physical knowledge an automatic social and human progress. He rejected the idea of progress. His opinion doomed the aim of progressing through technology to fail. He founded on experiment and the study of probabilities. He wrote several articles and supplements concerning gambling, mortality rates, and inoculation against smallpox. He discreetly but firmly refuted technical errors and personal positions of d'Alembert on probability.

Reviews

[R. Ar. · Rating 3 out of 5]

Önsöz'ünde Diderot'nun bu kitabı yazarken ikiye bölündüğü söyleniyor ama tartışmacılar bazen kendi içinde bile bölünüyordu desek doğru olur. Oyunculuğun hissetmekten uzak bir taklit olması gerektiği ya da olabileceği bu kitaptaki antitezler ile gayet güzel yorumlanıyor. Fakat bu şekilde eyleme dökmeyi başarabilmiş oyuncunun o saatten sonra yıllardır sahip olduğu ismi taşıdığından bahsedebilir miyiz? Sahnede performansı iyi olabilir belki ama etkileşimde bulunduğu insanlar karşısında paltosunun cebinde bir sürü maske taşıyan birisinden farkı yoktur bence. Bilemiyorum. İzlediğim dizi/filmlerde de sorguladığım bir şeydi bu benim. Olması gereken duyguyu o sanallıkta verebilen birisi gerçek ile yüzleştiği zaman karşı tarafı sahne yüzü mü yoksa kendi yüzü mü diye sorgulamaya itiyor. Tartışmacılardan birinin oyunculuğu övdüğü mü yoksa yerdiği mi belli olmayan yorumu ile bitirelim;

Peki, nedir sahneye çıkmaya iten şey? Eğitim ve öğrenim eksikliği, sefalet ve başıboşluk. Tiyatro bir geçim kapısıdır, asla seçimlik bir meslek değil. Hiçbir zaman erdem aşkıyla, topluma yararlı olmak, yurduna ve ailesine hizmet etmek isteğiyle, yani sağlam bir kafayı, sıcak bir kalbi, duyarlı bir ruhu böylesine güzel bir mesleğe çekebilecek nedenlerden herhangi biriyle komedyen olunmaz.

[Austra · Rating 3 out of 5]

Pirms dažiem gadiem bija tas prieks noskatīties Kaspara Zvīguļa monoizrādi “Melot(?)!”, kas bija tapusi pēc šī Denī Didro darba, bija lieliska un, manuprāt, ieteicama ikvienam teātrī gājējam. Man šķita interesanti gūt plašāku ieskatu darbā, pēc kura tika radīta izrāde, un bija dzirdēti viedokļi, ka tā ir tik daudz vairāk nekā izrāde, bet jāatzīst, ka neko īpaši vairāk sev neieguvu - pārāk daudz atkārtojumu manai gaumei, noteikti dodu priekšroku tās satura koncentrētajai formai - izrādei.

[Sherry · Rating 3 out of 5]

The debate goes on. Does the actor really feel the feelings he acts on stage, or does he merely imitate the feelings? And, furthermore, should he really feel the feelings to tell the story of the poet most completely? Diderot's famous treatise on acting explores this idea with some good insights. However, as a colleague of mine says, "What does a guy primarily famous for a dictionary know about acting?" Good question.

[Alp Turgut · Rating 3 out of 5]

Diderot'nun zamanının aktörleri üzerine düşüncelerini diyaloglar aracılığıyla okuyucuya paylaştığı "Aktörlük Üzerine Aykırı Düşünceler / Paradox of the Actor / Paradoxe sur le comédien", ne yazık ki yazarın en zaman aşımına uğramış eseri olabilir. Bir yandan aktör olmanın yani rol yapmanın yaşamları üzerine etkisini güncel bir dille anlatırken, diğer yandan bunları zamanının örnekleri üzerinden gitmesiyle okuyucuyu bir yerden sonra kaybediyor. Aktörlerin, Diderot'nun değişiyle komedyenin de insan olduğunun altının çizildiği eserde oyunculara özgü ikileşmenin insana özgü bir özellik olduğuna vurgu yapılıyor. Kısaca, aktörlere itibar kazandırma açısından zamanının şartlarına göre önemli ama günümüzde çok da etki bırakmayan bir eser olmasına rağmen yine de göz atılabilir.

12.07.2019
Barcelona, İspanya

Alp Turgut

http://www.filmdoktoru.com/kitap-labo...

[Marta · Rating 4 out of 5]

Divu cilvēku saruna par dažādām teātra un aktieru apmācības sistēmām. Vai aktierim jābūt personībai, lai nospēlētu valdnieku, kādas ir ideālās aktiera un autora attiecības un ko teātrī dara politika.
Lasot var saprast, ka trūkst padziļinātu zināšanu par franču teātra klasiku un tā attīstību. Un tāpat ir skaidrs, ka veidojas jauns dialogs, ņemot vērā to, kā teātri uztver Latvijas skatītājs un grāmatas lasītājs.

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 2 out of 5]

نمره ی واقعی: دو و نیم

محتوای اثر

این کتاب دیدرو - فیلسوف معروف از اصحاب دائرة المعارف و پیشگام عصر روشنگری - به چیستی هنرپیشگی می پردازد. اثر در قالب گفتگویی میان دو تن است - "این" و "آن". یکی از این دو تن معتقد است هنرپیشه ی موفق و توانمند آنی است که با رسوخ در نقش خود، چنان بازی کند که گویی در هر دردی خود درد می کشد و در هر شادی ای خود به وجد می آید. بر اساس نظر او هنرپیشگی برآمده از قدرت احساسات است. اما آن فرد دیگر که خود دیدرو است - و چنانکه عنوان کتاب گویا است نظری خلاف عادت دارد - بر خلاف دوست خود چنین می اندیشد که هنرپیشه ی قابل ستایش و توانمند آن است که احساسات خود را مهار و با دقت در ظرایف رفتارهای مردمان، "ظاهر" احساسات و حالات انسانی را "تقلید" کند. به عبارت دیگر هنرپیشه نه تنها نیازی به احساساتی بودن ندارد بلکه هرگونه سیلان و خلجان احساسات بازی او را به سطح متوسط یا حتی زیر آن می کشاند

دیدرو معتقد است که آنچه ما بر صحنه ی تئاتر می بینیم گویی مبتنی بر قراردادی است که از زمان آیسخولوس میان اهالی تئاتر و بینندگان برقرار مانده است؛ قراردادی که ما را وامی دارد آنچه را بر صحنه ی تئاتر بستاییم که اگر آن در زندگی روزمره ببینم، مضحک و اغراق شده می یابیمش. به عبارت دیگر هنر نمایش و هنرپیشگی حاصل اعمال نفوذ دقا عقلانی بشری در طبیعت خام است و نباید پنداشت آنچه بر صحنه می آید همانی است که در عرصه طبیعی رخ می دهد یا می تواند رخ دهد و بالعکس

نگاه دیدرو به عقلانیت و انسان

چنانکه پیدا است دیدرو در این اثر آشکارا انسان عاقل عصر روشنگری را می ستاید. انسانی که با عقل و خرد و دقت خود طبیعت را به خواست خود تغییر می دهد و آن حقیقت جاوید انسانی را بر طبیعت خام ممهور و منقش می سازد. انسان که تصویر الهی بود اینک با حفظ وظیفه ی خلافت خود - هر چند در ساحتی سکولار - بار اندراج مطلق - خواست انسانی و عقلانیت بشری - بر مقید - طبیعت خام - را بر دوش می کشد. والایی در انسان است و سلطه ی انسان در بر طبیعت مصداق این والایی

من و این کتاب

آنچه این کتاب را برای من جالب کرد نه استدلال های کوبنده بود - که خبر چندانی از آنها نیست - نه زیبایی متن. بلکه تنبهی بود که مرا واداشت تا حد زیادی متوجه خون سردی عقلانی(-انسانی) در قبال طبیعت و نقش آن در والاساختن هنر ( و هر ساخته ی دیگر بشری ) بشوم. خلاصه آنکه اگر قبلا رویکرد احساساتی تری نسبت به هنر و جایگاه هنرمند داشتم اینک در میانه ی عقلانیت و جوشش ایستاده ام

[Buse Arslan · Rating 3 out of 5]

Beni yorumum içerik ile ilgili değil de biraz anlatış biçimi ile alakalı olacak çünkü anlatıcı o kadar soluksuz anlatıyorki görüşlerini inanın feci bir şeklide kaçırır oldum. Anladığım bölümler illaki oldu ancak anladıklarım üzerine eklenen bir çok bilgiyle takibi gene kaçırdım. Keşke bu kitap iki kişi arasındaki dialog halinde değil de anlatılmak istenenler bölüm bölüm olarak anlatılsaydı daha iyi anlayacağımı düşünüyorum.

[FATEMEH]

خاتمهٔ پروندهٔ دیدرو (اگر از مقالهٔ دستور العمل نابینایان چشم بپوشم)

[Ginger Gonzales-Price · Rating 4 out of 5]

Just another account of the Platonic and Aristotilian debate of affective mimetic representation. Some of the dialectic makes sense, but some of it seems successful only conceptually.

[Paulina ෂ · Rating 4 out of 5]

"Los comediantes impresionan al público, no cuando están furiosos, sino cuando fingen perfectamente el furor".

Sin duda una gran lectura para adentrarse a las bases esenciales de la actuación y cómo se percibía en los primeros años de ésta como formación y profesión.

Si bien siento que me dejó con más preguntas que respuestas, considero es necesario para comprender la llamada "sensibilidad del actor" ¿Quién es un mejor actor? ¿Aquel que siente el corazón del personaje o aquel que lo puede imitar sin inmutarse en sus adentros? ¿Esa sensibilidad daña al arte o al artista dejándose permear por la persona que se es? Algún profesor me llegó a comentar que este punto de vista es el contrapunto del actual, donde para actuar hay que dejar ser tocado por la historia del personaje, ya que el actor es el instrumentista y el instrumento a la par. El hecho de "imitar" puede hablar más bien de una superficialidad que se tiene al momento de encarnar al personaje, lo que me recuerda a las primeras lecciones descritas por Stanislavski en "Un Actor Se Prepara". No obstante, esta es la mera opinión de una novata aficionada.

[Mariana Orantes · Rating 5 out of 5]

Excelente libro del maese Diderot. Está dirigido a los actores y a los dramaturgos. Considera que éstos son imitadores de la naturaleza y de ellos mismos, por lo tanto no pueden caer en "sensiblería mediocre" sino, por el contrario, el gran actor debe ser frío, reflexivo, estudioso perpetuo de las reacciones de quienes lo rodean y de él mismo. Entonces hay tres "escalones" por decirlo de algún modo en el sentimiento que se experimenta: el primero es el estado puro. Pone como ejemplo a una señora que llora la pérdida de un hijo. Su llanto conmueve pero hay quienes NO se inmutan. ¿Cuántas veces no hemos visto que ante la desgracia real hay quienes no se conmueven, sino por el contrario se ríen? bueno, pues dice Diderot que eso es efecto de las muecas grotescas que el artista evita. El segundo escalon es el literario, donde con otro lenguaje se pone ese sentimiento y aquella persona se convierte en fantasma poético del autor. Funciona dentro de sus propias reglas, cuando lo leemos en el libro. Pero el tercer escalón es la exageración del actor. Esta exageración e interpretación del papel puede llevar al personaje creado por el dramaturgo a niveles tan altos como tan bajos en su escala, si es bueno o no.
El libro está escrito en forma de diálogo teatral. Yo no sé de qué se quejan los jarochos si este libro fue editado por el gobierno de Veracruz-llave y me costó diez pesos en la feria de minería. Si, bueno, no está bonito y tiene una introducción del gobernador del estado que entonces era Miguel Alemán, pero eso que? sirve para leer a Diderot y no me parece que sea tan mala la traducción... so...

[Efe · Rating 3 out of 5]

Aslında hiç fena bir kitap değil. Diderot'un kalemi de eserin çevirisi de oldukça kuvvetli. Mesele şu ki eser içinde genel ve zamanüstü düşüncelere nadiren rastlanmakla birlikte ağırlıklı olarak dönemin aktörleri ve oyunları değerlendirildiği için 21. yüzyılda bu kitabı okuyan okuyucu açısından fazla bir anlam ifade etmiyor. Yine de genel değerlendirmelerin olduğu azınlıkta kalan sayfalar bile keyifli bir okuma sunmak için yeterli geliyor.

Belki aktörlüğe/aktrisliğe heveslenen veya henüz bu yolun başında olan kişiler kitabın isminden etkilenip kendileri için faydalı bir şeyler bulabileceklerini umuyor olabilirler. Kısaca söylemek gerekirse hayır, kitapta onlar için fazla bir şey yok. Çünkü Diderot aktörlükle mizaç arasında o kadar kuvvetli bir bağ kuruyor ki, mesele neticede "aktör olunmaz, aktör doğulur"a bağlanıyor. Kitap, bu durumdaki kişilere, faydalı olmak şöyle dursun, umutsuzluk bile aşılayabilir. Benden uyarması.

[Pascale · Rating 4 out of 5]

Diderot est juste brillant.

[Heleen · Rating 2 out of 5]

pfsssh. Okay.

[Özgün Onat]

* Bir kitap daha bitti. Denis Diderot'dan " Aykırı Düşünceler ". Bu okuduğum 2. Diderot kitabı; geçen ayda " Rameau'nun Yeğeni"ni okumuştum. Başka kitabını da okumak isterim, Diderot'yu sevdim . Ama birde ona sormak lazım; okur olarak oda beni sevdi mi ? ( sırıtma bayat bir espri yaptım )
* Çeviri ve dilde bir sorun yok , rahatlıkla okunuyor. Ben bir gecede bitirdim ( biraz uykusuz kaldım ama olsun aklım kitap da kalsaydı uyuyamayacaktım ) . Başta Diderot'nun kısa hayat hikayesi var. benim en sevdiğim şey, araştırmak zorunda kalmıyorsunuz. Diderot , Aykırı Düşünceler kitabını 1830 da yayınlar. ‘Akıllarda bir devrim’in gerçekleştiği, ‘Aydınlanmanın her köşeye yayıldığı’ bir dönem. Denis Diderot , Aykırı Düşünceler kitabını, düşün dünyasında büyük değişim ve gelişimlerin yaşandığı böyle bir ortamda kaleme alır.
* Kitap 2 ana karakterin konuşmaları. Zaten başlıkta " Oyunculuk Üzerine Diyaloglar". Karakterlerin isimleri yok, aynı tiyatro tekstin de ki gibi ; , <İkinci Kişi> olarak adlandırılıyor. Bunlardan biri, Diderot'nun kendisi ve ortak dostlarının eseri hakkında yorumu sorulması üzerine o eserden yola çıkarak oyuncunun nasıl olması gerektiğiyle başlayıp, insan karakterine dek tartışıyorlar. Sadece oyunculuk değil, oyuncu seçiminin de nasıl olması gerektiği, nasıl sahneleneceği gibi bir çok konuya değinmiş. Sanatın diğer dallarıyla ( özellikle resim, tablolarla ) kıaslayarak örnekler veriyor. İngiliz ve Fransız tiyatrosunun karşılaştırmasını yapıyor. Diderot’nun, eseri her ne kadar sadece sahne üstündekilere ve gerisindekilere yönelik gibi görünse de; nitelikli tiyatro izleyicisinin gittikçe azaldığı günümüzde, tiyatro salonlarının müdavimleri için bir eğitim kitabı olma özelliği taşıyor.
* Döneminin ve öncesinin tüm sanatçı , düşünür ve filozoflarını karşılaştırmalı olarak anlatıyor. Garrick, Shakespeare, Racine, Corneille, Voltaire, Homeros, Vergilius, Tasso, Cicero, Tacitus gibi ...Onlar hakkında eleştirilerde bulunuyor.
* Oyuncunun duyarlılığı üzerine görüşlerini belirtiyor, oyuncuları eleştiriyor. " Sahne dışında, oyuncunun güldüğünü pek çok görmüşümdür; ama bir tanesinin bile ağladığına tanık olduğumu anımsamıyorum.Öyleyse, kendilerine yakıştırdıkları ve herkesin onlarda bulunduğuna inandığı duyarlılık nerede kaldı? Acaba bu duyarlılığı, oyun yeniden başlayınca gidip almak üzere, işleri bitince sahnede mi bırakıyorlar ?" demiş. Ben bu konuda ona katılmıyorum. Çünkü yakından tanıdığım bir çok sanatçı oldu çeşitli vesilelerle. Toplumsal olaylar kadar kişisel olaylara da duyarlıydılar. En başta kız kardeşim ve eşi ; eniştem tiyatro oyuncusu ve eğitmeni, kız kardeşim çevirmen, uyarlama yapıyor, oyun yazıyor, kostüm ve dekor tasarlıyor. Her sıradan insan gibi üzülüyor, ağlıyor, kızıyorlar; topluma, hayvanlara ve çevreye duyarlı davranıyorlar.
* "İnsan cellat olduğu için acımasız olmaz, acımasız olduğu için cellat olur." demiş. Bir basketbol antrenörü de aynı içerikli bir cümle kurmuştu : " Basketbol boy uzatmaz, uzun boylular basketbola seçilir " ( ne alakaysa okurken bu geldi aklıma )
* " Bir yazar, bir başka yazarın bir oyununun başarı kazanmasını belki hoş görür; ama bir kadın oyuncu, bir başka kadın oyuncunun, her hangi saygın ya da zengin bir hovardanın dikkatini çekecek denli alkış almasını asla çekemez." demiş ne kadar doğru söylemiş. Bizim sanat camiasına, magazin programlarına bir göz atarsanız kadın sanatçılar arası polemikle dolu, başka haber yok sanat dünyasından :(((
* Yorumun sonuna gelirken bir baktım, şok!!! Alıntı için ne kadar çok ayraç işareti koymuşum; neredeyse kitabın tamamı. En iyisi siz beni alıntı yazmakla o kadar yormayın, kitabı alın okuyun. Bence sahne sanatlarıyla ilgili, seven, klasik edebiyat diyenlerin alıp okuması gereken bir eser.

[Mark Reece · Rating 4 out of 5]

The paradox of the actor is a dialogue between two participants, discussing whether fine acting is the result of expressing sensibility, or else rational self-control, described by Diderot as observation. The paradox of the title is that one of the speakers believes that emotion is expressed more artistically by an actor who does not feel passion on a personal level whilst performing.

Although many of the actors referenced are now highly obscure, this is an interesting dialogue, with philosophical implications beyond the narrow topic at hand. The argument put forward by the main speaker acts as a critique of romanticism, and sets out a compelling vision of aesthetics.

The critique of romanticism is set out more fully in Richard Sennett's great work 'The Fall of Great Man'. Diderot may be setting up an opposition of acting based on genuine emotion vs acting based on simulating emotion, rather than insisting that emotional display constitutes poor form per se. This is set out wittily when Diderot remarks "The man of sensibility is too much at the mercy of his diaphragm to be a great king..." This quote points to the wider significance of the dialogue; 'The man of sensibility', who believes that his own feelings are the highest law, is less likely to be able to actively mold those feelings in a way that enables him to creatively improve himself, and to exercise control over his environment. This is the paradox writ large- the person who is the prisoner of their own sensibility is likely to be less creative, less expressive, and more fixed in their conception of themselves than the person who conceives of their personality as something to be actively molded.

Diderot considers what is true in the theatre and answers thus: "Is it showing things as they are in nature? Certainly not. Were it so the true would be commonplace." This sets out a wide vision of an art that aims for representation of ideal types, rather than being 'true to life'. In this way, Diderot gives to art a grand vision and a grand purpose, giving the dialogue a real energy. This is all to be praised.

One can make some criticism of the pacing and lack of drama in the dialogue. The second speaker gives little opposition, and the conversation has little context, making the dialogue less compelling as a dramatic work. Also, the argument becomes repetitive in places. However, despite these faults, the paradox of the actor is an intriguing and powerful piece of philosophy that remains both vital and challenging.

[Korhan]

Diderot bu kitabında bir aktör için en yüksek ve en iyi olanı aktörün duyarsız olması olarak açıklar. İşin özünü aktörlerin sadece gözlem yapan bunu hafızasına atan ve içi bomboş bir robot gibi play tuşuna basıp oynayan kişiler olarak görür ve buna da maymunluk der. Yetenek dediği şey ise hafıza gözlem ve taklitten ibarettir. Duyarlılığı bunlara ket vurma olarak görür. Kavramsal olarak hımm acaba mı dedirtse de pratik olarak ihtimal vermediğim bir görüştür bu. Çağımızın oyuncularını incelediğimizde kendilerine karakter adına sorular sorar ve duygu yüklü sahnelerde bu yükü kendileri hissederek sırtlanmaya çalışırlar. Diderotun oyuncusu taklit üstadıdır ancak çağımızın büyük oyuncaları empati ve karakterde kalma üstadıdırlar. Büyük oyuncuyu maymunluktan ayıran da budur. Ne aptal biri rol yapabilir ne de hissiz biri. Methodlara ve güncel oyunculuk tekniklerimize baktığımızda sahnenin sezgisi ve hissiyat çok önemlidir. O his dışarıya filtresiz ve kontrolsüz çıkmamalıdır ve zihin burada önemlidir. Günlük hayatta bile yalandan gülerken o gülüşü borç alırız ve yan etkisinde minik olsada bir his doğar. Zihni duyulardan bu kadar ayırması da yaşadığı çağa özgü bir şey olsa gerek. Bu kitaba yapılacak en büyük eleştiri bu sert ayrım üzerine olmalı nitekim Diderot insanların mekanik içi boş bir varlık olmasını üstün olarak savunur, oyunculuk ise kitapta bunun üstünü örten tül gibi. Tamamen yüreğe ve romantizmin getirdiği ilkelere savaş açan bir kitap. Dünyanın eski düşünce savaşlarından bu çağda hepsi aşıldı.

Duyarsız biri olarak düşündüğüm Mark Zuckerberg'in rol yapmasını gördünüz mü hiç ?

[Jeff · Rating 2 out of 5]

Investigation of the concept l'esprit de l'escalier led me to this book, but the reading of it yielded no insight. Diderot was a French philosopher and seemingly the incarnation of modernity. He was a passionate moralist, but his mechanistic view of the universe left him without any moral footing. He seems also to have practically invented modern internet discourse with his penchant for stream of consciousness composition, aversion to editing, resorting to inflamed outbursts when his reasoning failed to persuade, and his satisfaction with his rough draft if it amused himself and his friends. For Diderot, the beginning of wisdom was "not to reproach others for anything, not to repent of anything." Henri Meister remembered Dierot as "rich, fertile, abounding in germs of every sort, but without any dominating principle, without a master and without a God." Not quite Meister. Clearly, Diderot was his own god.

[Anton Ketričko · Rating 3 out of 5]

Zase jednoduchá myšlenka przněná různými exkurzy, tentokrát ke kdysi známým divadelním hercům.
I kdybych se ponořil do struktury vědění kterou tento spis reprezentuje, nemyslím si, že by došlo ke změně v celkovému vyznění.
Herec sám se nemá předváděným dějem nechat unést, vždy si má být plně vědom svých pohybů a jednání. Jakýkoliv neprofesionální vztah k látce či dalším hercům je spíše na škodu. A hotovo. + v duchu racionalismu volá po omezení přecitlivělosti obecně.
Vše je v textu podané jako hotová věc, argumentace pouze základní a opačnému pojetí zde není umožněno oponovat.

Sem tam pár hezkých hesel a zvolání vystihující lidské bytosti a chování. Nejde ale o nic věcně přínosného.
Text samotný je strukturován dialogickou formou, tedy spíše parodií na dialog typu: A mluví a B poslouchá

[Alejandro G. Barroso · Rating 3 out of 5]

Si yo fuera el segundo interlocutor le quitaría las llaves del coche al primero para que no condujera.

Aparte de eso, hay que decir que discurre bien el francés aunque no hay que hacerle mucho caso cuando habla de estas «cuestiones un tanto ociosas», si bien cuando deja de espumar contra los actores y actrices, como cuando aplica el ubi sunt a los tiempos pretéritos, es arena de otro costal y hay que tomárselo totalmente en serio.

Sólo alguien lúcido puede afirmar:

«Esquilo, Sófocles, Eurípides no se desvelaban años enteros para producir obras cuya impresión pasajera se diluye en la alegría de una sobremesa»

[Lester · Rating 4 out of 5]

Peut-être pas le plus évident à lire en matière d'essai et ce pseudo dialogue absolument dissymétrique, mais un bonheur et une vraie délectation une fois plongé dans la pensée intérieure de Diderot intellectuellement brillamment structuré, sans réelle surprise, et ces réflexions toujours plus méditantes sur la véritable essence du comédien et du théâtre , à travers un discours pertinent qui n'aura rarement autant été toujours d'actualité. Grande opera !

[Nicolás Gomez · Rating 3 out of 5]

Bueno, definitivamente ya es obsoleta su forma de abordar la actuación aunque, sus apuntes sobre el deber del actor (arte) y una coincidencia con la observación para deconstruir al otro, así como el valor social del arte y como ha evolucionado (a final de cuentas, estamos hablando de una reflexión previa a la revolución francesa) mantienen relevante y alimenta lo histórico del documento.

[Alessia Sbriglia · Rating 4 out of 5]

Ottimo libro (sebbene un po' dispersivo nella scrittura) per approcciarsi ad uno studio teatrale. Questo dialogo si basa su una conversazione per stabilire quale metodo sia più efficace nella recitazione: utilizzare la tecnica o vivere al momento quell'emozione e lasciarsi influenzare quindi dai propri sentimenti.

[Lucy · Rating 2 out of 5]

ok but the real question is why french professors hate their students so much

[Judikaël Ectrique · Rating 4 out of 5]

Excellent dialogue sur la technique d'acteur

[Clocrtn · Rating 1 out of 5]

La thèse aurait pu être écrite en trois pages

[Filip Rutić · Rating 2 out of 5]

bla bla bla

[clara ✧･ﾟ · Rating 3 out of 5]

[3.5]

[Lowsleeperr :) · Rating 3 out of 5]

Peu instructif et fort critiquable.

[Veronica Ambrosi]

It’s complicated Denis. Ma come dici tu a fine libro “si è fatta una certa, andiamocene a cena”